"ေအာင္ဆန္း(သုိ႔မဟုတ္)အ႐ုိင္း"(ဒဂုန္တာရာ)
သူ၏ေအာက္မွ လူထုႀကီးသည္ စည္းကမ္းေသဝပ္ျခင္း အတန္ငယ္ကင္းမဲ့စြာ နားေထာင္လ်က္ရွိ၏။ လူထု ႀကီးသည္ စူးစိုက္ျခင္း မရွိ၊ တခ်ိဳ႕က ၿပဳံးရယ္၍ေန၏။ ေနာက္နားရွိ လူထုအစိတ္အပိုင္းတစ္ခုကား အခ်င္းခ်င္း ေခါင္းခ်င္းကပ္ကာ တီးတိုးေျပာေနၾက၏။ သို႔ေသာ္ ျပက္ရယ္ျပဳျခင္းကား မရွိ၊ ေလးစားျခင္းသည္ အားလုံး၌ တစ္ညီတၫြတ္တည္း တည္ရွိ၏။
အစိမ္းေရာင္ကတၱီပါကားႀကီးသည္ သူ႕ကို ေနာက္ကားခံ၍ ထား၏။ ကားလိပ္ႀကီးမွာ ဘာ႐ုပ္ပုံေတာေတာင္မွ ျခယ္လွယ္ထားျခင္း မရွိ။ ပကတိ ပိန္းေျပာင္ေျပာင္ျဖစ္၏။ ကတၱီပါကားသည္ အျခားဘာအဓိပၸာယ္ကိုမွ် ထူးထူးေထြေထြ မေဖာ္ျပ။ သို႔ေသာ္ မွိုင္းညို႔ျခင္းတစ္ခုတည္းကိုသာ ရဲဝံ့စြာေဆာင္၍ေနသည္။
သူသည္ စိမ္းညိုေသာကားႀကီး၏ေရွ႕ စင္ျမင့္ဇာတ္ခုံေပၚ၌ရပ္ကာ စကားေျပာ၍ေနသည္။ သူသည္ ဗမာပထဝီေျမႀကီးမွ ဗမာဝါဂြမ္းျဖင့္ရက္လုပ္သည့္ ပင္နီဖ်င္ၾကမ္းႀကီးကို ဝတ္ထား၏။ လုံခ်ည္မွာ နီရဲေသာ ေ႐ႊေတာင္ပိုးလုံခ်ည္ျဖစ္၏။ ေခါင္းမွာ ပြေရာင္းေရာင္းႏွင့္ မေသသပ္။ မ်က္ႏွာအသြင္အျပင္မွာ အပူပိုင္းေဒသ အီေကြတာေပၚရွိ ကြၽန္းစုမ်ားတြင္ေနထိုင္ေသာ မြန္ဂိုလီယံအႏြယ္လူရိုင္းမ်က္ႏွာႏွင့္ တူ၏။ သို႔မဟုတ္ ေတာင္ေပၚခ်င္းတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာႏွင့္လည္း တူ၏။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား လူလတ္တန္းစား၏လကၡဏာျဖစ္ေသာ ထည္ဝါျခင္း၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ျခင္း တို႔သည္ သူ႕တြင္ လုံးဝ မခိုေအာင္း။ လမ္းေပၚတြင္ ေနရာတကာေတြ႕ျမင္နိုင္ေသာ သာမန္ဆင္းရဲသား တစ္ဦးႏွင့္သာ တူ၏။ လူထုထဲမွသူတစ္ဦး၏ အသြင္အျပင္မ်ိဳးသာ ျဖစ္၏။
သူသည္ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေဘးသို႔ကား၍ လႈပ္ကာလႈပ္ကာ စကားေျပာ၏။ သူ၏ စကားလုံးမ်ားကား ေျပျပစ္ျခင္း မရွိ။ ေခ်ာေမြ႕ျခင္း မရွိ။ သို႔ေသာ္ အတြင္း၌ကား အနက္ပါ၏။
သင္ ပထမဦးဆုံးေတြ႕ျမင္ေသာ ေအာင္ဆန္း၏ပုံပန္းကိုေရးျပပါဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္သည္ သည္ပုံကို ေရးျပမည္ျဖစ္ေပသည္။
ထိုအခါကား ၁၉၃၆ ခု ပထမဆုံး က်င္းပအပ္ေသာ ဗမာနိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားညီလာခံႀကီးကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဂ်ဴဗလီေဟာခန္းမတြင္ ဆင္ယင္ေသာအခါ ျဖစ္ေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ၾကားလ်က္ရွိရာ နယ္မွေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ေက်ာင္းသားညီလာခံသို႔တက္ေရာက္စဥ္ ေအာင္ဆန္း စကားေျပာသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရျခင္းျဖစ္ေပသည္။
၁၉၃၆ ခု၊ သပိတ္ေမွာက္ကိစၥ ေတာက္ေလာင္ေတာ့မည့္ဆဲဆဲ မီးခိုးမ်ားအူေနသည့္အခိုက္ ‘ေအာင္ဆန္း’ အမည္ကို သတင္းစာမ်ားတြင္ဖတ္ရေသာအခါ သူ႕ကို သိခ်င္ေသာစိတ္ ထက္သန္ခဲ့သည္။ ထိုအခါ ေအာင္ဆန္းမွာ တကၠသိုလ္သမဂၢအသင္း၏ေႂကြးေၾကာ္သံျဖစ္ေသာ အိုးေဝမဂၢဇင္းအယ္ဒီတာအျဖစ္ စိတ္ဝင္စား၏။ အားက်၏။ သူ႕အေၾကာင္းကို သိခ်င္၏။ ေတြ႕ဖူးခ်င္၏။
သို႔ေသာ္ ဂ်ဴဗလီေဟာ ေက်ာင္းသားမ်ားညီလာခံတြင္ သူ၏႐ုပ္သြင္ႏွင့္ သူစကားေျပာသည္ကို ေတြ႕ျမင္ ၾကားနာရေသာအခါ အထင္ႏွင့္အျမင္ ကြာေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ကြၽန္ေတာ္ထင္ထားသည္မွာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား၊ ႐ုပ္ေျဖာင့္၊ ဂိုက္က်၊ စကားေျပာေကာင္းဟု ျဖစ္၏။ အယ္ဒီတာလည္းျဖစ္သျဖင့္ အေတာ္အထင္ႀကီးထားေလ၏။
ေတြ႕ရေသာအခါ ႐ုပ္ကလည္း မေျဖာင့္၊ စကားေျပာကလည္း မေျပျပစ္။ သို႔ျဖစ္၍ စိတ္ထဲက မေက်နပ္။
ထိုအခါ ကြၽန္ေတာ္မွာ အ႐ြယ္ႏုနယ္ေသး၍ စိတ္ကူးယဥ္ယဥ္ျဖင့္သာ ေအာင္ဆန္းကို ႐ုပ္ေျဖာင့္ေစခ်င္၊ စကားေျပာ ေကာင္းေစခ်င္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ထဲက မေက်နပ္။
ေနာက္တစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္၍ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ေရာက္သည့္ ၁၉၃၇-၃၈ ခုႏွစ္က ကိုေအာင္ဆန္းသည္ တကၠသိုလ္သမဂၢတြင္ ဒုတိယဥကၠ႒၊ ဗမာနိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢတြင္ ဥကၠ႒ျဖစ္၏။ ထိုအခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ အသိျဖစ္လာ၏။ အသိသာ ျဖစ္႐ုံျဖစ္သည္၊ မရင္းႏွီးခဲ့ေပ။
သူႏွင့္ကား ရင္းႏွီး၍ မျဖစ္။ သူသည္ ရင္းႏွီး၍ရေသာ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္။ နိုင္ငံေရး အတူတူ တြဲဖက္လုပ္လွ်င္သာ သူႏွင့္ရင္းႏွီးမည္ျဖစ္၏။ တကၠသိုလ္တြင္ေနစဥ္ ကြၽန္ေတာ္သည္ သမဂၢနိုင္ငံေရးကိုသာ တစ္ဖက္သတ္မလိုက္။ စာေပကဗ်ာလည္း ေရးခ်င္၏။ ဂီတကိုလည္း လိုက္စား၏။ သည္လို အစုံလုပ္ခ်င္သျဖင့္ သူႏွင့္မရင္းႏွီးနိုင္ေပ။ သူကား နိုင္ငံေရးသမားသက္သက္ျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို သခင္ဗဟိန္းက အသိဖြဲ႕ေပးခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္သည္ နိုင္ငံေရးသမားသက္သက္ မဟုတ္သျဖင့္ သူ၏အသိထက္လြန္ေျမာက္၍ရင္းႏွီးေသာအျဖစ္သို႔ မေရာက္သြားခဲ့ေပ။
သခင္ဗဟိန္းႏွင့္ကား သည္လိုမဟုတ္။ သခင္ဗဟိန္းသည္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သူ ျဖစ္၏။ စာေပကဗ်ာ အလကၤာကို ႏွစ္သက္၏။ ဂီတကို ခ်စ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ ခဏႏွင့္ပင္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ကာ သူ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ေနသည့္ဘဝအထိပင္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ျခင္း မပ်က္။ ကြၽန္ေတာ္ကား နိုင္ငံေရးသမားလည္း မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီး၏။ ကိုေအာင္ဆန္းနွင့္ကား သည္ကဲ့သို႔မဟုတ္။
ကြၽန္ေတာ္ စာေရးဝါသနာပါသည္ကို ကိုေအာင္ဆန္း သိ၏။ သို႔ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္ေရးခဲ့ေသာဒဂုန္မဂၢဇင္းမွ ရတုပိုဒ္စုံ စေသာ ကဗ်ာမ်ား၊ ဝတၳဳတို၊ ေဆာင္းပါး စသည့္စာေပမ်ားကို သူ အကုန္ဖတ္ဖူးလိမ့္မည္ မထင္။ ဂ႐ုစိုက္၍ဖတ္မည့္ လူမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ တခါက သခင္ဗဟိန္းႏွင့္အတူ သမဂၢအမႈေဆာင္ ေကာ္မတီခန္းတြင္ ပင္းယမဂၢဇင္း၌ပုံႏွိပ္ထားေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ ေဆာင္းပါးတစ္ခုကိုကား ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ပင္ ဖတ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရဖူး၏။ ဖတ္ၿပီးလွ်င္ ေဝဖန္ခ်က္ေပး၏။
ကိုေအာင္ဆန္းသည္လည္း အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ေဆာင္းပါးရွင္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားေသာ သူ၏ေဆာင္းပါးမ်ားကို ဂႏၳေလာကမဂၢဇင္းတြင္ ဖတ္ရဖူးသည္။ သူသည္ ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ေရး၏ ေက်ာင္းသားမ်ား အဝတ္အစား ဝတ္ဆင္ေရးျပႆနာကို သူသည္ ဂႏၳေလာကတြင္ ပန္းတေနာ္ ဦးသန္႔နွင့္ အျပန္အလွန္ ေရးသည္။ ဗမာနိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢအသင္း၏ ေႂကြးေၾကာ္သံ ‘မ်ိဳးၫြန႔္’ မဂၢဇင္းတြင္ပါေသာ သူ၏ ‘ေလာကဝိဟာ’ အမည္ရွိ ေဆာင္းပါးတိုကေလးကိုကား သေဘာက်ခဲ့၏။
ကမာၻေလာကႀကီးကို ကိုယ္ေတြ႔ပညာဗဟုသုတ အျမင္တို႔ကိုေပးေသာ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ဥပမာတင္၍ ေရးသားထားသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာစာအေရးညံ့သူ မဟုတ္ေပ။ တိတိက်က် ေရးတတ္၏။ ပါဠိကို မွန္ကန္စြာသုံး၏။ တစ္ခါ တစ္ရံ ဟာသဉာဏ္ပါ၏။
ပုသိမ္ၿမိဳ႕တြင္က်င္းပေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားညီလာခံ၌ သူ၏ ဥကၠ႒မိန႔္ခြန္းတြင္ ကင္းဘဲလ္အစီရင္ခံစာကို ‘ပညာေရး ပူရာမ္က်မ္းႀကီးေပတကား’ ဟု ေျပာင္ေလွာင္ထားသည္မွာ သေရာ္ခ်က္ပါေပသည္။
ေက်ာင္းမွထြက္ၿပီး ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးသို႔ဝင္ေသာအခါ ငတ္ျပတ္လာ၍လား မေျပာတတ္၊ ဒဂုန္မဂၢဇင္းတြင္ ေရးလိုေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာ၏။ ကြၽန္ေတာ္လည္း တိုက္ရွင္တို႔ႏွင့္စီစဥ္၍ လစဥ္ ကိုေအာင္ဆန္း ေဆာင္းပါးမ်ား ပါေစသည္။
ဒဂုန္မဂၢဇင္းက ကိုေအာင္ဆန္းေရးေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားအတြက္ ေငြခ်ီးျမႇင့္၏။ သူေရးေသာ ေဆာင္းပါးကား ‘နိုင္ငံေရး အမ်ိဳးမ်ိဳး’ ဟူေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္သည္။ ဂရိတ္နိုင္ငံေရးက အစခ်ီ၍ မ်က္ေမွာက္ျမန္မာ့နိုင္ငံေရး အေျခအေနထိ ေရး၏။ စာေျပာင္၏။ ဖတ္၍ေကာင္း၏။ သူလည္း ဒဂုန္တြင္ ၾကာၾကာ မေရးရ။ မၾကာခင္ ဂ်ပန္ျပည္သို႔ထြက္သြားသျဖင့္ သူ႕ေဆာင္းပါးလည္း ရပ္၍သြား၏။ အစိုးရကလည္း ၿငိဳးထား၍လား မေျပာတတ္။ ဒဂုန္မဂၢဇင္းမွာ ထိုႏွစ္မွာပင္ ပိတ္ျခင္းခံရရွာေလသည္။
သမဂၢဥကၠ႒ျဖစ္ေသာ ၁၉၃၈-၃၉ ခုႏွစ္က သူသည္ ဘီအယ္လ္တန္းတြင္ရွိ၍ ပဲခူးေက်ာင္းေဆာင္ အလယ္ထပ္တြင္ ေနသည္။ သူ၏အခန္းသည္ သပ္ရပ္ျခင္း ကင္းမဲ့၏။ အခန္းတြင္ စာအုပ္မ်ား ျပည့္ႏွက္ေန၏။ စာအုပ္မ်ားသည္ စားပြဲေပၚတခ်ိဳ႕၊ ဗီရိုေပၚတခ်ိဳ႕၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္တခ်ိဳ႕ ျပန႔္က်ဲကာ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္၍ေနၾက၏။ သူသည္ အင္မတန္ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။
သူသည္ ေဒါသႀကီးသူတစ္ဦး ျဖစ္၏။ သည္လို အမ်ားက ထင္၏။ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ကား ေဒါသႀကီးသည္၊ မႀကီးသည္ကို မသိ။ သူ႕တြင္ စိတ္လိုက္မာန္ပါ စိတ္ေတြရွိသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္၏။
ႏွစ္ကိုကား အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့။ သပိတ္ေမွာက္ႏွစ္လည္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲတစ္ခု တကၠသိုလ္သမဂၢတြင္က်င္းပ၏။ ပရိသတ္ထဲကထ၍ ေဝဖန္စကားမ်ား ေျပာၾက၏။ ထိုသို႔ ေျပာၾကသည့္အထဲတြင္ စစ္ကိုင္းေက်ာင္းေဆာင္မွ ကုလားေက်ာင္းသားတစ္ဦးက ဥကၠ႒ေဟာင္းမစၥတာရာရွစ္ကိုေဝဖန္ရာ၌ အေတာ္ထိခိုက္ေသာအျပစ္ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာေလသည္။ ကုလားေက်ာင္းသားေျပာသည့္စကားမ်ားသည္ အေျခခိုင္သည္၊ မခိုင္သည္ကိုကား မမွတ္မိေတာ့ေပ။ ကို ေအာင္ဆန္းသည္ မစၥတာရာရွစ္အတြက္ ေဒါပြကာ ထိုကုလားကို ႀကိမ္းေမာင္း၍ ‘ရဲရင္ ထြက္’ စေသာ အသုံးမ်ိဳးသုံး၏။ လက္သီးဆုပ္ကာ ကုလားအပါးသို႔ တိုး၍သြား၏။ ေဘးက ေက်ာင္းသားမ်ားက ဝိုင္းဆြဲထားရေလ၏။ သူသည္ ေဒါသေၾကာင့္ ဆတ္ဆတ္တုန္လ်က္ ရွိေလသည္။
ကုလား-ဗမာ အဓိက႐ုဏ္းအၿပီး ေဒါက္တာဘေမာ္၏ တကၠသိုလ္ဥပေဒျပင္ဆင္ေရး အဆိုၾကမ္းကို သမဂၢက ျငင္းပယ္လိုက္သည့္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ညိုျမ အမႉးရွိေသာေက်ာင္းသားတစ္စုက မေက်နပ္သျဖင့္ သမဂၢကို အယုံအၾကည္မရွိအဆိုတင္သြင္း၏။
ထိုအစည္းအေဝး၌ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ညိုျမကိုေဒါပြကာ ဥကၠ႒ကုလားထိုင္မွေန၍ ညိုျမ အတင္းကို အေတာ္ေျပာ လိုက္ေလသည္။
သည္လို စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေျပာၿပီးေနာက္ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ ထိုေန႔က ေအာင္ဆန္းက ညိုျမအား ရႈတ္ခ်ေသာစကားမ်ားကို ႐ုပ္သိမ္းလိုက္ေၾကာင္းေၾကာ္ျငာစာကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေဆာင္ အသီးသီးတြင္ ထြက္ေပၚ၍လာေလသည္။
တကၠသိုလ္တြင္ရွိစဥ္က ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ၿပဳံးေသာမ်က္ႏွာထားကို ထားခဲ၏။
သူ၏ မ်က္ႏွာထားသည္ သုန္မႈန္၏။ တစ္ခါေတြ႕ဖူးေသာသူကို ေနာက္တစ္ခါေတြ႕လွ်င္ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္မွ ဆက္၏။ သူ႕ကိုသိသူက ၿပဳံးျပေသာ္လည္း သူသည္ တုံ႕ျပန္၍ ၿပဳံးခ်င္မွၿပဳံး၏။ ဥကၠ႒ျဖစ္သျဖင့္ သူ႕ကိုကား ေက်ာင္းသားတိုင္းက သိၾက၏။ သူကလည္း အစဥ္လိုလို နိုင္ငံေရးကိုသာ ေတြးေနဟန္တူ၏။ ျမန္မာျပည္၏ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ စိတ္ပူပုံရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ သုန္မႈန္လ်က္ ရွိေနသည္။
သူ စကားေျပာလွ်င္လည္း နိုင္ငံေရးအေၾကာင္းကိုသာ ေျပာသည္။ သူေျပာေနစဥ္ ေဘးရွိလူမ်ားက နားေထာင္ေနရသည္။ ေဘးကလူမ်ား၏စကားကို သူ မၾကား၊ သူေျပာခ်င္တာေတြကိုသာ စြတ္၍ ေျပာေနတတ္သည္။
တခါက ရန္ကုန္ကို ဂ်ပန္သိမ္းပိုက္စ အခ်ိန္၊ ဝိတိုရိယရိပ္သာရွိ အိမ္တစ္အိမ္တြင္ သခင္ျမႏွင့္ရဲေဘာ္မ်ား ေနထိုင္လ်က္ရွိၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္မွာလည္း ေတာကေရာက္ခါစ ျဖစ္သည္။ ဧည့္ခန္းရွိ စႏၵရားတြင္ ကြၽန္ေတာ္က ထိုင္ကာတီးေန၏။ ေဘးမွ သခင္စံေဝႏွင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕က ဝိုင္း၍ သီခ်င္းလိုက္ဆိုလ်က္ရွိ၏။ ဘီအိုင္ေအသမားမ်ားမွာ ဂီတ အင္မတန္ငတ္ေန၍ သီခ်င္းသံကို ေတာင့္တသျဖင့္ အတင္းတီးခိုင္းၾက၏။ စႏၵရားမွာ အသံေတြပ်က္ေန၏။
‘ခ်စ္ခင္မွာလား၊ ၾကင္နာမွာလား
ခင္ခင္ရယ္ . . .
ခ်စ္သည္းႏြယ္
အဟုတ္ကို ခ်စ္ေတာ့မယ္
ခင္ရယ္ ၾကင္မယ္ . . .’
ဝိုင္း၍ဆိုေနၾကရာမွ သည္ေနရာသို႔ေရာက္ေသာအခါ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ေဂါက္ေဂါက္ေဂါက္ႏွင့္ တစ္ဖက္မွေလွ်ာက္လာကာ စႏၵရားအပါးတြင္ လက္ေထာက္ကာရပ္လ်က္ …
“ေဟ့ . . . ရပ္ၾက၊ ခုလိုအခါမ်ိဳးမွာ ရဲစိတ္ရဲမာန္တက္ေစမယ့္ ရဲတင္းသံတို႔ကိုသာ ဆိုရမယ္ဗ်။ ဒီ ခ်စ္မယ္၊ ၾကင္မယ္သီခ်င္းမ်ိဳးက မဟန္ဘူး”
႐ုတ္တရက္ေၾကာင္၍ ကြၽန္ေတာ္သည္ စႏၵရားကို ေခတၱရပ္လိုက္၏။ သူသည္ သူေျပာခ်င္တာေျပာၿပီး၍ ထြက္သြားေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ဆက္လက္သီဆိုကာ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ သူကား သည္လိုလူစားမ်ိဳး။
သမဂၢဥကၠ႒ ကိုလွေမာင္ (ယခုသံအမတ္) ၏ လက္ထပ္ပြဲသည္ ဘီအိုင္ေအေခတ္၌ ေ႐ႊေတာင္ၾကားတြင္ က်င္းပသည့္ သူ၏လက္ထပ္ပြဲသည္ ဘီအိုင္ေအသမားမ်ားတြင္ ပထမဆုံးျဖစ္၏။ လက္ထပ္ပြဲၿပီးေသာအခါ ဧည့္ခန္းေဆာင္တြင္ မိတ္ေဆြမ်ားစု႐ုံးလ်က္ ရွိၾက၏။ စႏၵရားဆရာတစ္ဦးက တီးကာ ေဖ်ာ္ေျဖလ်က္ရွိသည္။
သည္အတြင္း ကိုေအာင္ဆန္းသည္ စႏၵရားဆရာကိုရပ္ေစကာ ကြၽန္ေတာ့္ကို လူၾကားထဲမွ အတင္းဆြဲေခၚ၍ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကို ဇြတ္တီးေစ၏။ သူသည္ စႏၵရားကိုလက္ေထာက္ကာ မရတရျဖင့္ လိုက္ဆိုေန၏။ တီးေသာသီခ်င္းမွာ ‘ကၪၥန’ သီခ်င္းပင္ ျဖစ္၏။ ေတးဆုံးလွ်င္ လက္ခုပ္တီးကာ ေနာက္တစ္ပုဒ္ တီးခိုင္းျပန္၏။
တခါက ဂ်ပန္ေခတ္ဝန္ႀကီးတစ္ဦး၏ ထမင္းစားပြဲတြင္ သူလာ၏။ ထမင္းစားပြဲ အစမည္ျပဳေသာအခါ သူ႕ကို စစ္ေသနာပတိဟု အားလုံးက ေလးစားေသာအားျဖင့္ ထမင္းစားခန္းႀကီးထဲသို႔ သူ႕ကို အရင္ဝင္ေစ၏။ ဧည့္သည္မ်ားကား အဝတြင္ရပ္၍ သူ႕အဝင္ကို ေစာင့္လ်က္ေနၾကသည္။ သူသည္ စစ္ဝတ္စစ္စားႏွင့္ ဝင္လာကာ ႐ုတ္တရက္ စားပြဲထိပ္ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ဆတ္ခနဲ ဗယာေၾကာ္တစ္တုံးကို ယူစားလိုက္ေလ၏။
သူ ထမင္းစားေနစဥ္ ဧည့္သည္ဝင္လာလို႔လည္း ျမန္မာ့ဧည့္ဝတ္ထုံးစံအရ ထမင္းစားပါဦးလားဟု ေခၚခ်င္မွေခၚေသာ လူစားမ်ိဳး ျဖစ္၏။ ဒါေတြေၾကာင့္ သူ႕ကို မိတ္ေဆြရင္းမ်ားက ‘ေၾကာင္’ သည္ဟု အမွတ္ထားၾကေလ၏။
သူ႕တြင္ သိမ္ေမြ႕ျခင္း မရွိ၊ အလွအပကို သူ မမက္ေမာ။ သူသည္ ၾကမ္းတမ္းသည္ ရိုင္းသည္၊ ဆက္ဆံေပါင္းသင္းေရးတြင္ရွိေသာ ဧည့္ဝတ္ထုံးစံ၊ ယဥ္ေက်းျခင္း စသည္တို႔ကို သူသည္ လုံးဝ ဂ႐ုမစိုက္။ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ၊ သဘင္ စေသာ အႏုပညာရပ္မ်ားကို မလိုက္စား။ သူ႕ကိုယ္သူ အတင္းယဥ္ေက်းေအာင္ မလုပ္။ သူ၏ နဂိုအတိုင္း ခပ္ရိုင္းရိုင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ မျပဳမျပင္ဘဲ ေန၏။ သူ႕တြင္ နိုင္ငံေရးဝိဉာဥ္ကား ျပင္းထန္လွေခ်၏။ သူသည္ နိုင္ငံေရးတစ္ခုတည္းကိုသာလုပ္ေသာ လူတစ္ဦးျဖစ္၏။ သူသည္ ရိုင္း၏၊ ၾကမ္း၏၊ ေၾကာင္၏၊ ကိစၥမရွိ။
သူသည္ ဧည့္ခန္းေဆာင္မွ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးလူေကာင္း မဟုတ္၊ တစ္ခုတည္းေသာ ယုံၾကည္ခ်က္ႏွင့္ တစ္ခုတည္းကိုသာ မဲ၍လုပ္ေသာ နိုင္ငံေရးသတၱဝါ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိစၥမရွိ။
၁၉၄၂-၄၃ ခုႏွစ္တြင္ သူႏွင့္ ေနာက္ဆုံးေတြ႕ရ၏။ သူသည္ အႏုပညာအေၾကာင္းကို ေျပာျပ၏။
“အႏုပညာဆိုတာ ရွိတာပဲ၊ လင္မယားဘဝမွာလည္း အႏုပညာမဲ့ရင္ လင္မယားကြဲမွာေပါ့၊ ဒီလိုပဲ ေတာ္လွန္ေရးမွာလည္း အႏုပညာရွိတာပဲ။ အႏုပညာေျမာက္မွ ေတာ္လွန္ေရးဟာလည္း တကယ့္ေတာ္လွန္ေရး အစစ္ပဲ”
ဆရာမေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ ေစ့စပ္ၿပီးစ လက္မထပ္ခင္ သုံး၊ ေလးရက္အလိုက ကိုဗဟိန္းကို လာရွာရင္း ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္သြားေတြ႕၏။
သူသည္ ဧည့္ခန္းရွိ အဖုံးပိတ္ထားေသာစႏၵရားတြင္ လက္ေထာက္ကာ “ဒီမယ္ အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ဆိုတာ သိပ္စဥ္းစားေတြေဝေနလို႔ မရဘူး။ တစ္ခါတည္း ဇြတ္လုပ္လိုက္ရတယ္” ဟု မေမးဘဲ သူ႕ဘာသာသူ ေျပာေန၏။
လက္ထပ္ၿပီးစက ကြၽန္ေတာ္ေရးလ်က္ရွိေသာ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈစာအုပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းရွိ သူ႕အိမ္သို႔ေရာက္သြား၏။
ဧည့္ခန္းတြင္ ေခတၱေစာင့္ေနရ၏။ ထြက္လာေသာအခါ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းတြင္ရဲေနသည္ကို ေတြ႔ရ၍ မၿပဳံးမိေအာင္ ဟန္ေဆာင္ေနရ၏။
သည့္ေနာက္ သူႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ မေတြ႕ေတာ့။ ေတြ႕ဆုံဖို႔လည္း အေၾကာင္းမရွိ။ အေၾကာင္းမရွိဘဲ သူ႕ဆီသြားလည္ကလည္း ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြ ေလာကြတ္ပ်ဴငွာေခၚမည့္ လူစားမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။
တခါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘဝတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးထဲ၌ သူ၏ဇနီး၊ ကေလးမ်ားႏွင့္ တစ္ၿပဳံႀကီးကို ျမင္လိုက္၏။
‘ေၾသာ္ . . . သားနဲ႔မယားနဲ႔မို႔ လူစိတ္ ေတာ္ေတာ္ေပါက္လာၿပီ၊ အရင္ကလို ‘ေၾကာင္’ေတာ့မည္ မဟုတ္၊ အၾကမ္းအရိုင္းမွ ယဥ္ေက်းလာေတာ့မည္’ဟု ေအာက္ေမ့လိုက္၏။ မွန္၊ မမွန္ကား မေျပာတတ္။
ဖဆပလ ဥကၠ႒၊ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ ဦးေဆာင္ဆန္းကိုကား ကြၽန္ေတာ္ မသိ။ သူ၏ နိုင္ငံေရးကို ေဝဖန္ျခင္း မဟုတ္။ သူ၏ လူအျဖစ္သာ ကြၽန္ေတာ္သိသည္အထိ ေျပာျပျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
တစ္ခုေတာ့ ထင္သည္။ သူသည္ လူထုထဲမွ သူတစ္ဦးျဖစ္၍၊ လူထုႏွင့္ဆက္စပ္ေန၍ လူထုေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာသည္ ျဖစ္လိမ့္မည္။
(ဒဂုန္တာရာ)
သူ၏ေအာက္မွ လူထုႀကီးသည္ စည္းကမ္းေသဝပ္ျခင္း အတန္ငယ္ကင္းမဲ့စြာ နားေထာင္လ်က္ရွိ၏။ လူထု ႀကီးသည္ စူးစိုက္ျခင္း မရွိ၊ တခ်ိဳ႕က ၿပဳံးရယ္၍ေန၏။ ေနာက္နားရွိ လူထုအစိတ္အပိုင္းတစ္ခုကား အခ်င္းခ်င္း ေခါင္းခ်င္းကပ္ကာ တီးတိုးေျပာေနၾက၏။ သို႔ေသာ္ ျပက္ရယ္ျပဳျခင္းကား မရွိ၊ ေလးစားျခင္းသည္ အားလုံး၌ တစ္ညီတၫြတ္တည္း တည္ရွိ၏။
အစိမ္းေရာင္ကတၱီပါကားႀကီးသည္ သူ႕ကို ေနာက္ကားခံ၍ ထား၏။ ကားလိပ္ႀကီးမွာ ဘာ႐ုပ္ပုံေတာေတာင္မွ ျခယ္လွယ္ထားျခင္း မရွိ။ ပကတိ ပိန္းေျပာင္ေျပာင္ျဖစ္၏။ ကတၱီပါကားသည္ အျခားဘာအဓိပၸာယ္ကိုမွ် ထူးထူးေထြေထြ မေဖာ္ျပ။ သို႔ေသာ္ မွိုင္းညို႔ျခင္းတစ္ခုတည္းကိုသာ ရဲဝံ့စြာေဆာင္၍ေနသည္။
သူသည္ စိမ္းညိုေသာကားႀကီး၏ေရွ႕ စင္ျမင့္ဇာတ္ခုံေပၚ၌ရပ္ကာ စကားေျပာ၍ေနသည္။ သူသည္ ဗမာပထဝီေျမႀကီးမွ ဗမာဝါဂြမ္းျဖင့္ရက္လုပ္သည့္ ပင္နီဖ်င္ၾကမ္းႀကီးကို ဝတ္ထား၏။ လုံခ်ည္မွာ နီရဲေသာ ေ႐ႊေတာင္ပိုးလုံခ်ည္ျဖစ္၏။ ေခါင္းမွာ ပြေရာင္းေရာင္းႏွင့္ မေသသပ္။ မ်က္ႏွာအသြင္အျပင္မွာ အပူပိုင္းေဒသ အီေကြတာေပၚရွိ ကြၽန္းစုမ်ားတြင္ေနထိုင္ေသာ မြန္ဂိုလီယံအႏြယ္လူရိုင္းမ်က္ႏွာႏွင့္ တူ၏။ သို႔မဟုတ္ ေတာင္ေပၚခ်င္းတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာႏွင့္လည္း တူ၏။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား လူလတ္တန္းစား၏လကၡဏာျဖစ္ေသာ ထည္ဝါျခင္း၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ျခင္း တို႔သည္ သူ႕တြင္ လုံးဝ မခိုေအာင္း။ လမ္းေပၚတြင္ ေနရာတကာေတြ႕ျမင္နိုင္ေသာ သာမန္ဆင္းရဲသား တစ္ဦးႏွင့္သာ တူ၏။ လူထုထဲမွသူတစ္ဦး၏ အသြင္အျပင္မ်ိဳးသာ ျဖစ္၏။
သူသည္ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေဘးသို႔ကား၍ လႈပ္ကာလႈပ္ကာ စကားေျပာ၏။ သူ၏ စကားလုံးမ်ားကား ေျပျပစ္ျခင္း မရွိ။ ေခ်ာေမြ႕ျခင္း မရွိ။ သို႔ေသာ္ အတြင္း၌ကား အနက္ပါ၏။
သင္ ပထမဦးဆုံးေတြ႕ျမင္ေသာ ေအာင္ဆန္း၏ပုံပန္းကိုေရးျပပါဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္သည္ သည္ပုံကို ေရးျပမည္ျဖစ္ေပသည္။
ထိုအခါကား ၁၉၃၆ ခု ပထမဆုံး က်င္းပအပ္ေသာ ဗမာနိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားညီလာခံႀကီးကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဂ်ဴဗလီေဟာခန္းမတြင္ ဆင္ယင္ေသာအခါ ျဖစ္ေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ၾကားလ်က္ရွိရာ နယ္မွေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ေက်ာင္းသားညီလာခံသို႔တက္ေရာက္စဥ္ ေအာင္ဆန္း စကားေျပာသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရျခင္းျဖစ္ေပသည္။
၁၉၃၆ ခု၊ သပိတ္ေမွာက္ကိစၥ ေတာက္ေလာင္ေတာ့မည့္ဆဲဆဲ မီးခိုးမ်ားအူေနသည့္အခိုက္ ‘ေအာင္ဆန္း’ အမည္ကို သတင္းစာမ်ားတြင္ဖတ္ရေသာအခါ သူ႕ကို သိခ်င္ေသာစိတ္ ထက္သန္ခဲ့သည္။ ထိုအခါ ေအာင္ဆန္းမွာ တကၠသိုလ္သမဂၢအသင္း၏ေႂကြးေၾကာ္သံျဖစ္ေသာ အိုးေဝမဂၢဇင္းအယ္ဒီတာအျဖစ္ စိတ္ဝင္စား၏။ အားက်၏။ သူ႕အေၾကာင္းကို သိခ်င္၏။ ေတြ႕ဖူးခ်င္၏။
သို႔ေသာ္ ဂ်ဴဗလီေဟာ ေက်ာင္းသားမ်ားညီလာခံတြင္ သူ၏႐ုပ္သြင္ႏွင့္ သူစကားေျပာသည္ကို ေတြ႕ျမင္ ၾကားနာရေသာအခါ အထင္ႏွင့္အျမင္ ကြာေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ကြၽန္ေတာ္ထင္ထားသည္မွာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား၊ ႐ုပ္ေျဖာင့္၊ ဂိုက္က်၊ စကားေျပာေကာင္းဟု ျဖစ္၏။ အယ္ဒီတာလည္းျဖစ္သျဖင့္ အေတာ္အထင္ႀကီးထားေလ၏။
ေတြ႕ရေသာအခါ ႐ုပ္ကလည္း မေျဖာင့္၊ စကားေျပာကလည္း မေျပျပစ္။ သို႔ျဖစ္၍ စိတ္ထဲက မေက်နပ္။
ထိုအခါ ကြၽန္ေတာ္မွာ အ႐ြယ္ႏုနယ္ေသး၍ စိတ္ကူးယဥ္ယဥ္ျဖင့္သာ ေအာင္ဆန္းကို ႐ုပ္ေျဖာင့္ေစခ်င္၊ စကားေျပာ ေကာင္းေစခ်င္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ထဲက မေက်နပ္။
ေနာက္တစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္၍ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ေရာက္သည့္ ၁၉၃၇-၃၈ ခုႏွစ္က ကိုေအာင္ဆန္းသည္ တကၠသိုလ္သမဂၢတြင္ ဒုတိယဥကၠ႒၊ ဗမာနိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢတြင္ ဥကၠ႒ျဖစ္၏။ ထိုအခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ အသိျဖစ္လာ၏။ အသိသာ ျဖစ္႐ုံျဖစ္သည္၊ မရင္းႏွီးခဲ့ေပ။
သူႏွင့္ကား ရင္းႏွီး၍ မျဖစ္။ သူသည္ ရင္းႏွီး၍ရေသာ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္။ နိုင္ငံေရး အတူတူ တြဲဖက္လုပ္လွ်င္သာ သူႏွင့္ရင္းႏွီးမည္ျဖစ္၏။ တကၠသိုလ္တြင္ေနစဥ္ ကြၽန္ေတာ္သည္ သမဂၢနိုင္ငံေရးကိုသာ တစ္ဖက္သတ္မလိုက္။ စာေပကဗ်ာလည္း ေရးခ်င္၏။ ဂီတကိုလည္း လိုက္စား၏။ သည္လို အစုံလုပ္ခ်င္သျဖင့္ သူႏွင့္မရင္းႏွီးနိုင္ေပ။ သူကား နိုင္ငံေရးသမားသက္သက္ျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို သခင္ဗဟိန္းက အသိဖြဲ႕ေပးခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္သည္ နိုင္ငံေရးသမားသက္သက္ မဟုတ္သျဖင့္ သူ၏အသိထက္လြန္ေျမာက္၍ရင္းႏွီးေသာအျဖစ္သို႔ မေရာက္သြားခဲ့ေပ။
သခင္ဗဟိန္းႏွင့္ကား သည္လိုမဟုတ္။ သခင္ဗဟိန္းသည္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သူ ျဖစ္၏။ စာေပကဗ်ာ အလကၤာကို ႏွစ္သက္၏။ ဂီတကို ခ်စ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ ခဏႏွင့္ပင္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ကာ သူ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ေနသည့္ဘဝအထိပင္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ျခင္း မပ်က္။ ကြၽန္ေတာ္ကား နိုင္ငံေရးသမားလည္း မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီး၏။ ကိုေအာင္ဆန္းနွင့္ကား သည္ကဲ့သို႔မဟုတ္။
ကြၽန္ေတာ္ စာေရးဝါသနာပါသည္ကို ကိုေအာင္ဆန္း သိ၏။ သို႔ရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္ေရးခဲ့ေသာဒဂုန္မဂၢဇင္းမွ ရတုပိုဒ္စုံ စေသာ ကဗ်ာမ်ား၊ ဝတၳဳတို၊ ေဆာင္းပါး စသည့္စာေပမ်ားကို သူ အကုန္ဖတ္ဖူးလိမ့္မည္ မထင္။ ဂ႐ုစိုက္၍ဖတ္မည့္ လူမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ တခါက သခင္ဗဟိန္းႏွင့္အတူ သမဂၢအမႈေဆာင္ ေကာ္မတီခန္းတြင္ ပင္းယမဂၢဇင္း၌ပုံႏွိပ္ထားေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ ေဆာင္းပါးတစ္ခုကိုကား ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ပင္ ဖတ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရဖူး၏။ ဖတ္ၿပီးလွ်င္ ေဝဖန္ခ်က္ေပး၏။
ကိုေအာင္ဆန္းသည္လည္း အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ေဆာင္းပါးရွင္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားေသာ သူ၏ေဆာင္းပါးမ်ားကို ဂႏၳေလာကမဂၢဇင္းတြင္ ဖတ္ရဖူးသည္။ သူသည္ ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ေရး၏ ေက်ာင္းသားမ်ား အဝတ္အစား ဝတ္ဆင္ေရးျပႆနာကို သူသည္ ဂႏၳေလာကတြင္ ပန္းတေနာ္ ဦးသန္႔နွင့္ အျပန္အလွန္ ေရးသည္။ ဗမာနိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢအသင္း၏ ေႂကြးေၾကာ္သံ ‘မ်ိဳးၫြန႔္’ မဂၢဇင္းတြင္ပါေသာ သူ၏ ‘ေလာကဝိဟာ’ အမည္ရွိ ေဆာင္းပါးတိုကေလးကိုကား သေဘာက်ခဲ့၏။
ကမာၻေလာကႀကီးကို ကိုယ္ေတြ႔ပညာဗဟုသုတ အျမင္တို႔ကိုေပးေသာ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ဥပမာတင္၍ ေရးသားထားသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာစာအေရးညံ့သူ မဟုတ္ေပ။ တိတိက်က် ေရးတတ္၏။ ပါဠိကို မွန္ကန္စြာသုံး၏။ တစ္ခါ တစ္ရံ ဟာသဉာဏ္ပါ၏။
ပုသိမ္ၿမိဳ႕တြင္က်င္းပေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားညီလာခံ၌ သူ၏ ဥကၠ႒မိန႔္ခြန္းတြင္ ကင္းဘဲလ္အစီရင္ခံစာကို ‘ပညာေရး ပူရာမ္က်မ္းႀကီးေပတကား’ ဟု ေျပာင္ေလွာင္ထားသည္မွာ သေရာ္ခ်က္ပါေပသည္။
ေက်ာင္းမွထြက္ၿပီး ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးသို႔ဝင္ေသာအခါ ငတ္ျပတ္လာ၍လား မေျပာတတ္၊ ဒဂုန္မဂၢဇင္းတြင္ ေရးလိုေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာ၏။ ကြၽန္ေတာ္လည္း တိုက္ရွင္တို႔ႏွင့္စီစဥ္၍ လစဥ္ ကိုေအာင္ဆန္း ေဆာင္းပါးမ်ား ပါေစသည္။
ဒဂုန္မဂၢဇင္းက ကိုေအာင္ဆန္းေရးေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားအတြက္ ေငြခ်ီးျမႇင့္၏။ သူေရးေသာ ေဆာင္းပါးကား ‘နိုင္ငံေရး အမ်ိဳးမ်ိဳး’ ဟူေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္သည္။ ဂရိတ္နိုင္ငံေရးက အစခ်ီ၍ မ်က္ေမွာက္ျမန္မာ့နိုင္ငံေရး အေျခအေနထိ ေရး၏။ စာေျပာင္၏။ ဖတ္၍ေကာင္း၏။ သူလည္း ဒဂုန္တြင္ ၾကာၾကာ မေရးရ။ မၾကာခင္ ဂ်ပန္ျပည္သို႔ထြက္သြားသျဖင့္ သူ႕ေဆာင္းပါးလည္း ရပ္၍သြား၏။ အစိုးရကလည္း ၿငိဳးထား၍လား မေျပာတတ္။ ဒဂုန္မဂၢဇင္းမွာ ထိုႏွစ္မွာပင္ ပိတ္ျခင္းခံရရွာေလသည္။
သမဂၢဥကၠ႒ျဖစ္ေသာ ၁၉၃၈-၃၉ ခုႏွစ္က သူသည္ ဘီအယ္လ္တန္းတြင္ရွိ၍ ပဲခူးေက်ာင္းေဆာင္ အလယ္ထပ္တြင္ ေနသည္။ သူ၏အခန္းသည္ သပ္ရပ္ျခင္း ကင္းမဲ့၏။ အခန္းတြင္ စာအုပ္မ်ား ျပည့္ႏွက္ေန၏။ စာအုပ္မ်ားသည္ စားပြဲေပၚတခ်ိဳ႕၊ ဗီရိုေပၚတခ်ိဳ႕၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္တခ်ိဳ႕ ျပန႔္က်ဲကာ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္၍ေနၾက၏။ သူသည္ အင္မတန္ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။
သူသည္ ေဒါသႀကီးသူတစ္ဦး ျဖစ္၏။ သည္လို အမ်ားက ထင္၏။ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ကား ေဒါသႀကီးသည္၊ မႀကီးသည္ကို မသိ။ သူ႕တြင္ စိတ္လိုက္မာန္ပါ စိတ္ေတြရွိသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္၏။
ႏွစ္ကိုကား အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့။ သပိတ္ေမွာက္ႏွစ္လည္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲတစ္ခု တကၠသိုလ္သမဂၢတြင္က်င္းပ၏။ ပရိသတ္ထဲကထ၍ ေဝဖန္စကားမ်ား ေျပာၾက၏။ ထိုသို႔ ေျပာၾကသည့္အထဲတြင္ စစ္ကိုင္းေက်ာင္းေဆာင္မွ ကုလားေက်ာင္းသားတစ္ဦးက ဥကၠ႒ေဟာင္းမစၥတာရာရွစ္ကိုေဝဖန္ရာ၌ အေတာ္ထိခိုက္ေသာအျပစ္ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာေလသည္။ ကုလားေက်ာင္းသားေျပာသည့္စကားမ်ားသည္ အေျခခိုင္သည္၊ မခိုင္သည္ကိုကား မမွတ္မိေတာ့ေပ။ ကို ေအာင္ဆန္းသည္ မစၥတာရာရွစ္အတြက္ ေဒါပြကာ ထိုကုလားကို ႀကိမ္းေမာင္း၍ ‘ရဲရင္ ထြက္’ စေသာ အသုံးမ်ိဳးသုံး၏။ လက္သီးဆုပ္ကာ ကုလားအပါးသို႔ တိုး၍သြား၏။ ေဘးက ေက်ာင္းသားမ်ားက ဝိုင္းဆြဲထားရေလ၏။ သူသည္ ေဒါသေၾကာင့္ ဆတ္ဆတ္တုန္လ်က္ ရွိေလသည္။
ကုလား-ဗမာ အဓိက႐ုဏ္းအၿပီး ေဒါက္တာဘေမာ္၏ တကၠသိုလ္ဥပေဒျပင္ဆင္ေရး အဆိုၾကမ္းကို သမဂၢက ျငင္းပယ္လိုက္သည့္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ညိုျမ အမႉးရွိေသာေက်ာင္းသားတစ္စုက မေက်နပ္သျဖင့္ သမဂၢကို အယုံအၾကည္မရွိအဆိုတင္သြင္း၏။
ထိုအစည္းအေဝး၌ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ညိုျမကိုေဒါပြကာ ဥကၠ႒ကုလားထိုင္မွေန၍ ညိုျမ အတင္းကို အေတာ္ေျပာ လိုက္ေလသည္။
သည္လို စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေျပာၿပီးေနာက္ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ ထိုေန႔က ေအာင္ဆန္းက ညိုျမအား ရႈတ္ခ်ေသာစကားမ်ားကို ႐ုပ္သိမ္းလိုက္ေၾကာင္းေၾကာ္ျငာစာကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေဆာင္ အသီးသီးတြင္ ထြက္ေပၚ၍လာေလသည္။
တကၠသိုလ္တြင္ရွိစဥ္က ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ၿပဳံးေသာမ်က္ႏွာထားကို ထားခဲ၏။
သူ၏ မ်က္ႏွာထားသည္ သုန္မႈန္၏။ တစ္ခါေတြ႕ဖူးေသာသူကို ေနာက္တစ္ခါေတြ႕လွ်င္ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္မွ ဆက္၏။ သူ႕ကိုသိသူက ၿပဳံးျပေသာ္လည္း သူသည္ တုံ႕ျပန္၍ ၿပဳံးခ်င္မွၿပဳံး၏။ ဥကၠ႒ျဖစ္သျဖင့္ သူ႕ကိုကား ေက်ာင္းသားတိုင္းက သိၾက၏။ သူကလည္း အစဥ္လိုလို နိုင္ငံေရးကိုသာ ေတြးေနဟန္တူ၏။ ျမန္မာျပည္၏ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ စိတ္ပူပုံရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ သုန္မႈန္လ်က္ ရွိေနသည္။
သူ စကားေျပာလွ်င္လည္း နိုင္ငံေရးအေၾကာင္းကိုသာ ေျပာသည္။ သူေျပာေနစဥ္ ေဘးရွိလူမ်ားက နားေထာင္ေနရသည္။ ေဘးကလူမ်ား၏စကားကို သူ မၾကား၊ သူေျပာခ်င္တာေတြကိုသာ စြတ္၍ ေျပာေနတတ္သည္။
တခါက ရန္ကုန္ကို ဂ်ပန္သိမ္းပိုက္စ အခ်ိန္၊ ဝိတိုရိယရိပ္သာရွိ အိမ္တစ္အိမ္တြင္ သခင္ျမႏွင့္ရဲေဘာ္မ်ား ေနထိုင္လ်က္ရွိၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္မွာလည္း ေတာကေရာက္ခါစ ျဖစ္သည္။ ဧည့္ခန္းရွိ စႏၵရားတြင္ ကြၽန္ေတာ္က ထိုင္ကာတီးေန၏။ ေဘးမွ သခင္စံေဝႏွင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕က ဝိုင္း၍ သီခ်င္းလိုက္ဆိုလ်က္ရွိ၏။ ဘီအိုင္ေအသမားမ်ားမွာ ဂီတ အင္မတန္ငတ္ေန၍ သီခ်င္းသံကို ေတာင့္တသျဖင့္ အတင္းတီးခိုင္းၾက၏။ စႏၵရားမွာ အသံေတြပ်က္ေန၏။
‘ခ်စ္ခင္မွာလား၊ ၾကင္နာမွာလား
ခင္ခင္ရယ္ . . .
ခ်စ္သည္းႏြယ္
အဟုတ္ကို ခ်စ္ေတာ့မယ္
ခင္ရယ္ ၾကင္မယ္ . . .’
ဝိုင္း၍ဆိုေနၾကရာမွ သည္ေနရာသို႔ေရာက္ေသာအခါ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ေဂါက္ေဂါက္ေဂါက္ႏွင့္ တစ္ဖက္မွေလွ်ာက္လာကာ စႏၵရားအပါးတြင္ လက္ေထာက္ကာရပ္လ်က္ …
“ေဟ့ . . . ရပ္ၾက၊ ခုလိုအခါမ်ိဳးမွာ ရဲစိတ္ရဲမာန္တက္ေစမယ့္ ရဲတင္းသံတို႔ကိုသာ ဆိုရမယ္ဗ်။ ဒီ ခ်စ္မယ္၊ ၾကင္မယ္သီခ်င္းမ်ိဳးက မဟန္ဘူး”
႐ုတ္တရက္ေၾကာင္၍ ကြၽန္ေတာ္သည္ စႏၵရားကို ေခတၱရပ္လိုက္၏။ သူသည္ သူေျပာခ်င္တာေျပာၿပီး၍ ထြက္သြားေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ဆက္လက္သီဆိုကာ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ သူကား သည္လိုလူစားမ်ိဳး။
သမဂၢဥကၠ႒ ကိုလွေမာင္ (ယခုသံအမတ္) ၏ လက္ထပ္ပြဲသည္ ဘီအိုင္ေအေခတ္၌ ေ႐ႊေတာင္ၾကားတြင္ က်င္းပသည့္ သူ၏လက္ထပ္ပြဲသည္ ဘီအိုင္ေအသမားမ်ားတြင္ ပထမဆုံးျဖစ္၏။ လက္ထပ္ပြဲၿပီးေသာအခါ ဧည့္ခန္းေဆာင္တြင္ မိတ္ေဆြမ်ားစု႐ုံးလ်က္ ရွိၾက၏။ စႏၵရားဆရာတစ္ဦးက တီးကာ ေဖ်ာ္ေျဖလ်က္ရွိသည္။
သည္အတြင္း ကိုေအာင္ဆန္းသည္ စႏၵရားဆရာကိုရပ္ေစကာ ကြၽန္ေတာ့္ကို လူၾကားထဲမွ အတင္းဆြဲေခၚ၍ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကို ဇြတ္တီးေစ၏။ သူသည္ စႏၵရားကိုလက္ေထာက္ကာ မရတရျဖင့္ လိုက္ဆိုေန၏။ တီးေသာသီခ်င္းမွာ ‘ကၪၥန’ သီခ်င္းပင္ ျဖစ္၏။ ေတးဆုံးလွ်င္ လက္ခုပ္တီးကာ ေနာက္တစ္ပုဒ္ တီးခိုင္းျပန္၏။
တခါက ဂ်ပန္ေခတ္ဝန္ႀကီးတစ္ဦး၏ ထမင္းစားပြဲတြင္ သူလာ၏။ ထမင္းစားပြဲ အစမည္ျပဳေသာအခါ သူ႕ကို စစ္ေသနာပတိဟု အားလုံးက ေလးစားေသာအားျဖင့္ ထမင္းစားခန္းႀကီးထဲသို႔ သူ႕ကို အရင္ဝင္ေစ၏။ ဧည့္သည္မ်ားကား အဝတြင္ရပ္၍ သူ႕အဝင္ကို ေစာင့္လ်က္ေနၾကသည္။ သူသည္ စစ္ဝတ္စစ္စားႏွင့္ ဝင္လာကာ ႐ုတ္တရက္ စားပြဲထိပ္ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ဆတ္ခနဲ ဗယာေၾကာ္တစ္တုံးကို ယူစားလိုက္ေလ၏။
သူ ထမင္းစားေနစဥ္ ဧည့္သည္ဝင္လာလို႔လည္း ျမန္မာ့ဧည့္ဝတ္ထုံးစံအရ ထမင္းစားပါဦးလားဟု ေခၚခ်င္မွေခၚေသာ လူစားမ်ိဳး ျဖစ္၏။ ဒါေတြေၾကာင့္ သူ႕ကို မိတ္ေဆြရင္းမ်ားက ‘ေၾကာင္’ သည္ဟု အမွတ္ထားၾကေလ၏။
သူ႕တြင္ သိမ္ေမြ႕ျခင္း မရွိ၊ အလွအပကို သူ မမက္ေမာ။ သူသည္ ၾကမ္းတမ္းသည္ ရိုင္းသည္၊ ဆက္ဆံေပါင္းသင္းေရးတြင္ရွိေသာ ဧည့္ဝတ္ထုံးစံ၊ ယဥ္ေက်းျခင္း စသည္တို႔ကို သူသည္ လုံးဝ ဂ႐ုမစိုက္။ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ၊ သဘင္ စေသာ အႏုပညာရပ္မ်ားကို မလိုက္စား။ သူ႕ကိုယ္သူ အတင္းယဥ္ေက်းေအာင္ မလုပ္။ သူ၏ နဂိုအတိုင္း ခပ္ရိုင္းရိုင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ မျပဳမျပင္ဘဲ ေန၏။ သူ႕တြင္ နိုင္ငံေရးဝိဉာဥ္ကား ျပင္းထန္လွေခ်၏။ သူသည္ နိုင္ငံေရးတစ္ခုတည္းကိုသာလုပ္ေသာ လူတစ္ဦးျဖစ္၏။ သူသည္ ရိုင္း၏၊ ၾကမ္း၏၊ ေၾကာင္၏၊ ကိစၥမရွိ။
သူသည္ ဧည့္ခန္းေဆာင္မွ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးလူေကာင္း မဟုတ္၊ တစ္ခုတည္းေသာ ယုံၾကည္ခ်က္ႏွင့္ တစ္ခုတည္းကိုသာ မဲ၍လုပ္ေသာ နိုင္ငံေရးသတၱဝါ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိစၥမရွိ။
၁၉၄၂-၄၃ ခုႏွစ္တြင္ သူႏွင့္ ေနာက္ဆုံးေတြ႕ရ၏။ သူသည္ အႏုပညာအေၾကာင္းကို ေျပာျပ၏။
“အႏုပညာဆိုတာ ရွိတာပဲ၊ လင္မယားဘဝမွာလည္း အႏုပညာမဲ့ရင္ လင္မယားကြဲမွာေပါ့၊ ဒီလိုပဲ ေတာ္လွန္ေရးမွာလည္း အႏုပညာရွိတာပဲ။ အႏုပညာေျမာက္မွ ေတာ္လွန္ေရးဟာလည္း တကယ့္ေတာ္လွန္ေရး အစစ္ပဲ”
ဆရာမေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ ေစ့စပ္ၿပီးစ လက္မထပ္ခင္ သုံး၊ ေလးရက္အလိုက ကိုဗဟိန္းကို လာရွာရင္း ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္သြားေတြ႕၏။
သူသည္ ဧည့္ခန္းရွိ အဖုံးပိတ္ထားေသာစႏၵရားတြင္ လက္ေထာက္ကာ “ဒီမယ္ အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ဆိုတာ သိပ္စဥ္းစားေတြေဝေနလို႔ မရဘူး။ တစ္ခါတည္း ဇြတ္လုပ္လိုက္ရတယ္” ဟု မေမးဘဲ သူ႕ဘာသာသူ ေျပာေန၏။
လက္ထပ္ၿပီးစက ကြၽန္ေတာ္ေရးလ်က္ရွိေသာ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈစာအုပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းရွိ သူ႕အိမ္သို႔ေရာက္သြား၏။
ဧည့္ခန္းတြင္ ေခတၱေစာင့္ေနရ၏။ ထြက္လာေသာအခါ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းတြင္ရဲေနသည္ကို ေတြ႔ရ၍ မၿပဳံးမိေအာင္ ဟန္ေဆာင္ေနရ၏။
သည့္ေနာက္ သူႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ မေတြ႕ေတာ့။ ေတြ႕ဆုံဖို႔လည္း အေၾကာင္းမရွိ။ အေၾကာင္းမရွိဘဲ သူ႕ဆီသြားလည္ကလည္း ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြ ေလာကြတ္ပ်ဴငွာေခၚမည့္ လူစားမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။
တခါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘဝတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးထဲ၌ သူ၏ဇနီး၊ ကေလးမ်ားႏွင့္ တစ္ၿပဳံႀကီးကို ျမင္လိုက္၏။
‘ေၾသာ္ . . . သားနဲ႔မယားနဲ႔မို႔ လူစိတ္ ေတာ္ေတာ္ေပါက္လာၿပီ၊ အရင္ကလို ‘ေၾကာင္’ေတာ့မည္ မဟုတ္၊ အၾကမ္းအရိုင္းမွ ယဥ္ေက်းလာေတာ့မည္’ဟု ေအာက္ေမ့လိုက္၏။ မွန္၊ မမွန္ကား မေျပာတတ္။
ဖဆပလ ဥကၠ႒၊ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ ဦးေဆာင္ဆန္းကိုကား ကြၽန္ေတာ္ မသိ။ သူ၏ နိုင္ငံေရးကို ေဝဖန္ျခင္း မဟုတ္။ သူ၏ လူအျဖစ္သာ ကြၽန္ေတာ္သိသည္အထိ ေျပာျပျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
တစ္ခုေတာ့ ထင္သည္။ သူသည္ လူထုထဲမွ သူတစ္ဦးျဖစ္၍၊ လူထုႏွင့္ဆက္စပ္ေန၍ လူထုေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာသည္ ျဖစ္လိမ့္မည္။
(ဒဂုန္တာရာ)
0 comments:
Post a Comment