နိုင်ငံရေးနှင်ပြည်သူ ရေးသူ−ဗဩ
တိုင်းပြည်တခုရဲ့နိုင်ငံရေးအပြောင်းအလဲဆိုတာ အဲ့ဒီတိုင်းပြည်မှာရှိတဲ့ ပြည်သူတွေအပေါ်မူတည်တယ်၊၊ ပြည်သူဆိုတာ နိုင်ငံရေးမှာဦးဆောင်သူတွေမဟုတ်ပေမယ့်လို့ နိုင်ငံရေးရဲ့အခြေခံအုတ်မြစ်တွေဖြစ်တယ်။ နိုင်ငံရေးပုံစဲအပြောင်းအလဲဖြစ်တိုင်း ဦးဆောင်သူတွေကြောင့်ချည်းပဲလို့ အများကပြောတတ်ကြပေမဲ့ ပြည်သူတွေရဲ့ထွန်းကားမှုကိုလိုက်လို့ အကောင်းအဆိုးကွာဟမှုကတော့ သိတ်သိသာထင်ရှားတယ်။ ပြည်သူမပါတဲ့အပြောင်းအလဲဟာ နိုင်ငံရေးအီလစ် Elite တွေရဲ့အကျိုးစီးပွားကိုသာ ကိုယ်စားပြုတတ်လေ့ရှိတာကြောင့် ဒီလိုအြေခအနေမျိုး မကြာခနဆိုသလို ကြုံတွေ့ရတတ်ပေမယ့် ဒါဟာသက်ဆိုးရှည်ခဲတယ်။ ဒါပေမဲ့လည်း တရံတခါမှာ အချိန်ကာလတခုထိအောင်တော့ ကြာတတ်တယ်။ (နိုင်ငံရေးအီလစ်ဆိုတာ တခုသောနိုင်ငံရေးအပိုင်းကာလတခုအတွင်း နိုင်ငံရေးလောကမှာ အထက်ပိုင်းကနေတွင်ကျယ်နေသူတွေကို ဆိုလိုတယ်)
နိုင်ငံရေးစနစ်တခုဟာ ပြည်သူကိုကိုယ်စားမပြုဘူးဆိုရင် တည်ငြိမ်တိုးတက်မှု ဘယ်တော့မှမရနိုင်ဘူး။ ပြည်သူတွေရဲ့လူမှုဘဝနဲ့ကွာဟချက် သိတ်ကြီးမားလာတဲ့အခါမှာ ပြည်သူတွေရဲ့ငြင်းပယ် ဖယ်ရှားတာကိုတောင် ခံရတတ်တယ်။ ဒါ့ကြောင့်လည်း ဘယ်လိုနိုင်ငံရေးစနစ်(သို့)ပုံစံကိုမျိုးကိုမဆို ရေရှည်တည်တန့်ခိုင်မာလိုရင် ပြည်သူတွေရဲ့လူမှုဘဝအပေါ်မှာပဲ အခြေတည်စဉ်းစားလုပ်ဆောင်ကြရလိမ့်မယ်။
ငါတကော ကောတတ်တဲ့ တကိုယ်ကောင်းနိုင်ငံရေးအီလစ်တွေဟာ ပြည်သူကိုအမြဲပဲ လျှစ်လျှူရှုတတ်ကြတယ်။ နိုင်ငံရေးမှာ ဘယ်တော့မှ ပြည်သူလူထုကို အဓိကအခြေခံအဖြစ် ထည့်မတွက်ဘူး။ ပြောဆိုလုပ်ဆောင်မှုတိုင်းဟာလည်း အပေါ်ယံကြော ထည့်သွင်းလုပ်ဆောင် ပြောဆိုတာမျိုးပဲရှိတယ်။
တိုင်းပြည်တပြည်ရဲ့နိုင်ငံရေးနယ်ပယ်မှာ တည်ငြိမ်ဖို့၊ တိုးတက်ဖို့ဟာ ပြည်သူလူထုရဲ့ဘဝကိုလျှစ်လျှူရှုတဲ့နိုင်ငံရေးအီလစ်တွေဦးဆောင်နေသမျှ ဘယ်တော့မှ ပုံစံကျမှာမဟုတ်ဘူး။ ဒီ့အတွက်ကြောင့်ပဲ တိုင်းပြည်ရဲ့ နိုင်ငံရေးနယ်ပယ်မှာ အခြေခံကျတဲ့အပြောင်းအလဲဖြစ်ဖို့အတွက်ဆိုရင် ပြည်သူတွေရဲ့အင်အားဟာအဓိကကျပြီး နိုင်ငံရေးသရုပ်မှန်ဖို့အတွက် ပြည်သူတွေရဲ့ဆန္ဒကပဲပြောင်းလဲစေတာဖြစ်တယ်။
ဒီအခကြျနဲ့ပတျသကျလာရငျ ဗမာပွညျရဲ့ဖွတျသနျးလာခဲ့ရတဲ့ နိုငျငံရေးပွဿနာပေါငျးစုံရဲ့ ဒီကနေ့ထိအောငျဖွစျနတေဲ့ ပွညျတှငျးနိုငျငံရေးအခွအေနတှေဟော ထငျသာမွငျသာရှိလှနျးလှတယျ။ ဗမာပွညျကပွညျသူတှဟော နှစျပေါငျးမြားစှာ နိုငျငံရေးအိပျမကျဆိုးကွီးထဲ ဖွတျသနျးလာရတဲ့အတှကျ နအဖအပေါျမှာ အကွောကျတရားရှိသလို အမုနျးတရားလညျးရှိတယျ။ ရှံကွောကျကွီးလို့ ပွောနိုငျတယျ။ ပွညျသူတှဟော သူတို့ရဲ့လူမှုဘဝကိုကိုယျစားပွုတဲ့နိုငျငံရေးပုံစံမြိုးကျို ပွောငျးလဲခငြျကွတယျ၊ လိုခငြျကွတယျ။ ဒါ့ကွောငျ့ ပွညျသူကိုကိုယျစားပွုတဲ့ ဒီမိုကရကျတစျအငျအားစုတှကေတော့ ပွညျသူကို ကိုယျ့ဘကျကပဲလို့ အမွဲတှကျထားကွတယျ။ သာမနျအားဖွငျ့တော့ ဒီအမွငျဟာ မှနျကောငျးမှနျပမေယျလို့ ပွညျသူဟာ ဒီကနေ့အခွအေနမှောတော့ သီးခွားခှဲတှကျရမယျ့အနအေထားကိုရောကျနပွေီဖွစျတယျ။
နိုင်ငံရေးသဘောတခုတည်းနဲ့ ပြည်သူ့ရေချိန်ကိုကြည့်လို့မရဘူး။ အဓိကအားဖြင့် လူမှုဘဝအဆင့်နဲ့ပဲ ပြည်သူ့ရေချိန်ကိုတွက်ရမယ်။ ဘာ့ကြောင့်ဆို အစိုးရတရပ်အပေါ်ထားတဲ့ ပြည်သူရဲ့သဘောထားဟာ လူမှုဘဝရဲ့တည်ငြိမ်မှု၊ အေးချမ်းမှု၊ တိုးတက်မှု ရှိမရှိဆိုတာတွေအပေါ်မှာ လိုက်ပြီးပြောင်းလဲလေ့ရှိတယ်။ သူတို့ဟာ အင်မတန်မှ လက်တွေ့ကျတယ်။ သူတို့ဟာ ဘဝအပေါ်မှာအခြေခံပြီးပဲစဉ်းစားတယ်။ ပြည်သူဆိုတာ ထုထည်ကြီးမားလွန်းလို့ စတင်လှုပ်ရှားမှုဟာနှေးကွေးတယ်လို့ထင်ရပေမဲ့ အသက်ဝင်လှုပ်ရှားသွားတဲ့အချိန်မှာတော့ အားအရမ်းကြီးပြီး ရပ်တန့်ဖို့ခက်တယ်။ ဒါ့ကြောင့် နိုင်ငံရေးသမားတွေအနေနဲ့ ပြည်သူကို(ပြောင်းလဲမှုမဲ့တဲ့သဘော) ကိန်းသေနေရာကထားတွက်တာဟာ အင်မတန်မှားတဲ့တွက်နည်းပဲဖြစ်တယ်။ ပြည်သူကို တိုင်းပြည်ရဲ့အဓိကအင်အားအဖြစ်တွက်ရင် အမြဲတမ်း ကိန်းရှင်နေရာမှာထားရမယ်ဆိုတာကို သိထားရမယ်။
ရုပ်ဝတ္ထုပိုင်းဆိုင်ရာချို့တဲ့မှုဟာ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာအနှောင့်အယှက် ဖြစ်စေသလို၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာချုပ်တည်းမှုမဲ့သွားချိန်မှာတော့ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာပေါက်ကွဲမှုကို ဖြစ်ပေါ်စေတယ်။ အဆုံးအထိ အနင်းခံရတဲ့ပြည်သူဟာ ပေါငက်ကွဲချိန်မှာ ပိုပြီးကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်။ မုန်းတီးမှု၊ နာကျည်းမှုနဲ့ လက်စားချေရေးလမ်းဘက်ကို လျှောက်သွားလိမ့်မယ်။ နအဖရဲ့လုပ်ရပ်တွေဟာ တိုင်းပြည်အကျပ်အတည်းကိုပိုကြီးစေသလို ပြည်သူတွေအတွက်လည်း ဆင်းရဲတွင်း ပိုနက်လာစေတယ်။ ဒါဟာ တိုင်းပြည်ရဲ့ပစ္စက္ခအနေအထားပဲ။ ဒီအချက်က ပြည်သူရဲ့ရေချိန်ကို မြင့်တက်လာစေလိမ့်မယ်။ ဒီရေရဲ့အဆုံးမှာ ပြည်သူတွေဟာ လမ်းပေါ်ကိုရောက်လာမှာပဲ။
ဒါပေမဲ့ ဒီအချိန်မှာ မကျေနပ်မှုကြောင့်ဖြစ်လာတဲ့ပြည်သူရဲ့ပေါက်ကွဲမှုဟာ နိုင်ငံရေးအသိအရတော့မဟုတ်သေးဘူး။ ဒါ့ကြောင့် နိုင်ငံရေးအင်အားစုတွေက နိုင်ငံရေးရေချိန်ဖြစ်လာအောင် ပြောင်းလဲပေးရမယ်။ ပြေင်းလဲယူနိုင်ရမယ်။ ဘာ့ကြောင့်လဲဆိုရင် ပေါက်ကွဲမှုဟာ ဗရမ်းဗတာဆန်လွန်းရင် ရာဇဝတ်မှုနဲ့အကြမ်းဖက်မှုတွေဘက်ကို ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ ကူးပြောင်းသွားနိုင်တဲ့အတွက် အချိန်မီထိန်းချုပ်နိုင်ဖို့ပဲဖြစ်တယ်။ ကနေ့အချိန်မှာ ပြည်သူတွေကြုံတွေ့နေရတာက နိုင်ငံရေးမျက်နှာစာမှာ ရှုပ်ထွေးပွေလီလွန်းတဲ့ နိုင်ငံရေးကျားကွက်တွေဟာ တဖြတ်ဖြတ်ရွေ့နေကြသလို အခြားတဘက်မှာ ပြည်သူတွေဟာ အသက်ရှင်နေထိုင်နိုင်ရေးကို အချိန်ပြည့်ရုန်းကန်နေရပြီး သူတို့ရဲ့ပြောင်းလဲလိုစိတ်ဟာ ပူးတုံခွာတုံဖြစ်နေရတယ်။
ဒါ့ကြောင့် နိုင်ငံရေးလုပ်သူတွေဟာ ပြည်သူရဲ့အခြေအနေမှန်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်တွေ့နိုင်အောင် ကြိုးစားကြရလိမ့်မယ်။ ကိုယ်တွက်ထားတာတခုတည်းနဲ့ အစပြုလို့မဖြစ်ဘူး။ တဘက်မှာလည်း နိုးကြားတက်ကွပြီး ပြည်သူကိုကိုယ်စားပြုလှုပ်ရှားနေကြတဲ့ ဒီမိုကရက်တစ်အင်အားစုတွေရဲ့ နိုင်ငံရေးရေချိန်နဲ့ ပြည်သူတွေရဲ့နိုင်ငံရေးရေချိန်ဟာ ပုံစံမတူသလို ထပ်တူကျဖို့မလွယ်ကူဘူးဆိုတာကို သတိပြုရမယ်။ ဒီနှစ်ခုကြားမှာရှိနေတဲ့ ကွာဟချက်အခြေခံသဘောတွေတူညီလာတဲ့အချိန်မှာ တော်လှန်ရေးတခု အလွယ်တကူပေါက်ဖွားနိုင်ပေမယ့် လိုအပ်များစွာကို ဟန်ချက်ညီညီဖြည့်ဆည်းနိုင်လို့ အခြေအနေများစွာပေါင်းစုံလာတဲ့အချိန်မှ ဒီလိုတူညီနိုင်မှာဖြစ်တယ်။ ဒါ့အပြင် နိုင်ငံရေးပေါက်ကွဲမှုတိုင်း၊ အပြောင်းအလဲတိုင်းဟာ နိုင်ငံရေးအင်အားစုတွေနဲ့ပြည်သူအကြားမှာ နိုင်ငံရေးရေချိန်တူညီမှုရှိတာကြောင့်မဟုတ်ဘူး။ တခါတရံ တသားတည်းပေါင်းစပ်သွားနိုင်သလို တခါတရံကျတော့လည်း အတော်ကွာဟနေတတ်တယ်။ (တချို့အချိန်တွေမှာ ပြည်သူရဲ့ရေချိန်ဟာ ဦးဆောင်မှုပေးနေတဲ့အင်အားစုကို ကျော်လွန်နေတတ်တယ်)။
အခွခေံအားဖွငျ့တော့ နိုငျငံရေးအငျအားစုတှရေဲ့ရခြေိနျဟာ နိုငျငံရေးနယျပယျရဲ့သဘောသဘာဝမှာ တဖကျစောငျးနငျးဖွစျမှုနဲ့မတညျငွိမျမှုတှကွေောငျ့ဖွစျလာတဲ့ နိုငျငံရေးရခြေိနျမွငျ့တကျမှုဖွစျပွီး ပွညျသူတှရေဲ့ရခြေိနျကတော့ အုပျစိုးသူတှရေဲ့ဖိနှိပျရကျစကျမှုနဲ့ နေ့စဉျဘဝတှအေပေါျ အဆငျပွမှေုရှိအောငျကိုယျစားမပွုနိုငျတာကွော ငျ့ မကြနေပျလို့ပေါကျကှဲထှကျလာတဲ့ ရိုးရှငျးတဲ့ခံစားခကြျကွောငျ့ဖွစျလာတဲ့ရခြေိနျပဲ ဖွစျတယျ။ ဘယျလိုအကွောငျးကွောငျ့ပဲဖွစျစေ မွငျ့တကျလာတဲ့နိုငျငံရေးရခြေိနျကို သဟဇာတဖွစျအောငျိဖနျတီးယူနိုငျဖို့ဟာ နိုငျငံရေးသမားတှရေဲ့တာဝနျပဲဖွစျတယျ။ အရှိနျအဟုနျနဲ့စီးဆငျးလာတဲ့ ပွညျသူတှရေဲ့ပေါကျကှဲမှုရစေီးကောငျးကို လမျးကွောငျးမှနျနဲ့ဦးဆောငျမှုပေးနိုငျမှသာ ကောငျးမှနျတဲ့အပွောငျးအလဲကို ဦးတညျနိုငျလိမျ့မယျ။
ဒါ့ကြောင့် ဗမာနိုင်ငံရဲ့လက်ရှိအနေအထားမှာ ဒီမိုကရက်တစ်အင်အားစုတွေဟာ နိုင်ငံရေးအပြောင်းအလဲအတွက် ပြည်သူအပေါ်တွက်ဆတိုင်း ပြည်သူကို ကိန်းရှင်နေရာမှာထားပြီး တွက်ဆရလိမ့်မယ်။ နအဖ၊ ဒီမိုကရက်တစ်အင်အားစု၊ ပြည်သူဆိုပြီး ပြည်သူကို သီးခြားလွတ်လပ်တဲ့အင်အားစုကြီးအဖြစ်နဲ့ ရှုမြင်ကြရမယ်။ ဘာ့ကြောင့်ဆိုတော့ ဒီမိုကရက်တစ်အင်အားစုနောက်ကြောကပြည်သူဆိုပြီး ပြည်သူကိုတသားတည်းဖြစ်အောင် စည်းရုံးနိုင်စွမ်းမရှိပဲနဲ့ အမြဲတမ်း ကိန်းသေအဖြစ်မြင်ပြီး အပိုင်တွက်ဆလုပ်ဆောင်ကြရင် ပြည်သူရဲ့ စစ်မှန်တဲ့ပူးပေါင်းပါဝင်မှု ဘယ်တော့မှမရနိုင်လို့ပဲ။
ဘယ်သောအခါမဆို ပြည်သူတွေဟာ သူတို့ရဲ့ဆန္ဒကို ရိုးသားစွာထုတ်ဖော်ခြင်းဖြစ်လို့ ဦးဆောင်မှုအခန်းကဏ္ဍကို ကိုယ်တိုင်အတွက်ထည့်မစဉ်းစားဘူး။ ဒါ့ကြောင့် အင်အားကြီးပြီး ပေါက်ကွဲပြန့်ကျဲနေလိမ့်မယ်။ ဒါကို မစုစည်းနိုင်ရင် သို့တည်းမဟုတ် ဦးဆောင်မှုမပေးနိုင်ပဲ ပြည်သူရဲ့နောက်က အချောင်လိုလိုက်နေလို့ကတော့ ဘယ်တော့မှအောင်မြင်မှုမရနိုင်ဘူး။ ပြည်သူ့နောက်မြီးဆွဲအဖြစ်နဲ့ပဲ အတိတ်သမိုင်းမှာ ကျန်ရစ်ခဲ့လိမ့်မယ်။ လက်တွေ့ဘဝမှာလည်း ပေါက်ကွဲမှုရဲ့သူရဲကောင်းအများစုဟာ ပြန်လည်တည်ငြိမ်ရေးရအောင် မတတ်နိုင်ကြဘူး။ ဆန့်ကျင်ရဲတယ်ဆိုရုံနဲ့တော့ ပြည်သူရဲ့ဘဝကိုဦးဆောင်ဖို့ရာ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ ပြည်သူနဲ့လက်တွဲပြီး လမ်းပေါ်ထွက်သလို၊ ပြည်သူနဲ့ညှိနှိုင်းပြီး ငြိမ်းချမ်းရေးကိုဖန်တီးနိုင်ရမယ်။ သဘောကတော့ တော်လှန်ရေးနဲ့တည်ဆောက်ရေးပဲဖြစ်တယ်။ ဒါကို နှစ်ဘက်စလုံးမှာ အကောင်းဆုံးဖော်ဆောင်နိုင်သူဟာ ပြည်သူကိုဦးဆောင်သူ၊ ပြည်သူကလည်းဦးဆောင်ဖို့ရာတောင်းဆိုတာကို လက်ခံတဲ့သူဖြစ်လိမ့်မယ်။
နိုင်ငံရေးပြောင်းလဲမှုကိုဖန်တီးနိုင်ဖို့ရာ ပြည်သူတွေရဲနိုင်ငံရေးရေချိန် အမြင့်ဆုံးတက်ချိန်ကို အမိအရဆုပ်ကိုင်နိုင်ဖို့လိုအပ်တယ်။ အတိုဆုံးဖြစ်စဉ်အနေနဲ့ကြည့်မယ်ဆိုရင် ပြည်သူတွေရဲ့ဘဝမှာ စီးပွားရေးကျပ်တည်းကျဉ်းမြောင်းမှု မြင့်တက်လာပြီဆိုတာနဲ့ တိုင်းပြည်တည်ငြိမ်မှုလျော့ကျလာပြီး ပြည်သူတွေရဲ့အထွေထွေအကျပိအတည်းဖြစ်မှုကိုဖောက်ထွက်မယ့် ဦးတည်ရာလမ်းကြောင်းဟာ နိုင်ငံရေးပေါက်ကွဲမှု(သို့) လူထုအုံကြွမှုတခု ဖြစ်ပေါ်စေမှာပဲဖြစ်တယ်။ ဒါကို သံသယရှိစရာမလိုဘူး။ ဒီတော့ကာ နိုင်ငံရေးပြောင်းလဲမှုကိုဖန်တီးနိုင်ဖို့ရာ နိုင်ငံရေးအင်အားစုသက်သက်နဲ့ မဖြစ်နိုင်သလို၊ ပြည်သူဟာ နောက်ပါအင်အားစုမဟုတ်ပဲ ပူးပေါင်းအင်အားဆိုတာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း တွေ့မြင်လာနိုင်တယ်။ ပစ္စုပ္ပန်ကာလမှာဆိုရင်လည်း ဗမာနိုင်ငံရဲ့ နိုင်ငံရေးသမိုင်းဘီးဟာ အချိုးအကွေ့တခုကို အပြင်းအထန်တောင်းဆိုနေပြီ။ ဒီမိုကရက်တစ်အင်အားစုတွေအနေနဲ့ ပြည်သူရဲ့အားကို မိမိဘက်အနေအထားကတဆင့် စုစည်းခိုင်မာတဲ့ တသားတည်းပေါင်းစည်းမှုကိုအရယူနိုင်မှသာ တကယ့်နိုင်ငံရေးပြောင်းလဲမှုကို ရနိုင်မှာဖြစ်တယ်ဆိုတာကိုလည်း ထင်သာမြင်သာရှိနေပါပြီ။ ဒီ့အတွက်ကြောင့် နိုင်ငံရေးဖြစ်စဉ်တခုလုံး အကောင်းဆုံးဘက်ကိုပြောင်းလဲနိုင်မှုအတွက် ပြည်သူကိုအဓိကထားရှုမြင်သုံးသပ်ပြီး အရေးအကြီးဆုံးအင်အားအဖြစ်နေရာပေးဖော်ဆောင်ကြရမှာဖြစ်ပါတယ်။
ဘယ်လိုနိုင်ငံရေးစနစ်မျိုးမှာမဆို နိုင်ငံရေးနယ်ပယ်ရဲ့အုတ်မြစ်ဟာပြည်သူသာဖြစ်လို့ နိုင်ငံရေးသမားတိုင်း၊ နိုင်ငံရေးအင်အားစုတိုင်းဟာ "ပြည်သူသာအမိ ပြည်သူသာအဖ"ဆိုတဲ့ဆောင်ပုဒ်ကိုလက်ကိုင်ထားနိုင်မှ အောင်မြင်မှုကို မလွဲဧကံရကြမှာဖြစ်တယ်၊
