“စစ္ေျမျပင္မွပံုရိပ္မ်ား” (အပိုင္း၂) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

“စစ္ေျမျပင္မွပံုရိပ္မ်ား”(အပိုင္း၂) (မတ္လ ၁၆ရက္ ၂ဝ၁၁ ေန႔ လြတ္ လပ္ေသာအာရွအသံမွလႊင့္ထုတ္ၿပီးအသံလႊင့္ေဆာင္းပါး) က်ေနာ္ အဲဒီ ရြာပ်က္ႀကီး ၂ ခုကိုၾကည့္ၿပီး၊ ဗမာျပည္မွာ စီစီဝမ္တာပန္ေတြ ဘယ္ လာက္မ်ားေနၿပီလဲလို႔ေတြးေနမိတယ္။ ေျမပံုေပၚမွာပဲရွိေနေတာ့ၿပီး ေျမျပင္ေပၚမွာမရွိေတာ့တဲ့ရြာပ်က္ေတြ က်ေနာ္အမ်ားႀကီးေတြ႔ဖူးပါ
တယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ္ခ်က္ႁမႈတ္ရာကိုယ့္ဇာတိမွာ ေခါင္းခ်ခ်င္မွာပဲ လို႔လည္းေတြးမိေသးတယ္။ အေျခအေနအရေခါင္းခ်ရာနဲ႔ခ်က္ႁမႈတ္
ရာ လြဲရေတာ့မယ္ဆိုရင္လူေတြဟာ အိမ္ကိုလြမ္း၊ ရြာကိုလြမ္း၊ ျပည္ကိုလြမ္း၊ ေျမကိုလြမ္း၊ လြမ္းတတ္ၾကတာကိုး။ စီစီဝမ္ တာပန္သားေတြ လည္း ဒီအတိုင္းပဲေနမွာေပါ့။ က်ေနာ့္စိတ္က စီစီဝမ္တာပန္သားေတြဆီကေန နာ့ေအာ္ႀကီး-နာ့ေအာ္ေလး က ရြာသားေတြဆီကို ေရာက္သြားပါတယ္။

နာ့ေအာ္ႀကီး-နာ့ေအာ္ေလးဆိုတဲ့ရြာေတြက နမၼတူခရိုင္၊ မန္တံုဂြင္ထဲကရြာေတြပါ။ ရွမ္းျပည္မွာ ရွမ္းလူမ်ိဳးေတြ သာမက လူမ်ိဳး စံုေနၾကတာပါ။ ဂြင္အလိုက္အမ်ားစု ေနတတ္ၾကတဲ့ပံုစံမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ မန္တံုဂြင္မွာ ေတာ့ ပေလာင္က အမ်ားစုျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ဒီဂြင္ကို ခ.လ.ရ (၄) (မႏၱေလး) ပုသိမ္ႀကီးကတပ္နဲ႔တြဲတုန္းက ေရာက္ခဲ့တာပါ။ တပ္ရင္းမႉးကဒုဗိုလ္ မႉးႀကီး ေမာင္ေမာင္စိုး။ ဒုရင္းမႉးအပါအဝင္ တျခားသူေတြကို ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့ တပ္ခြဲမႉး ဗိုလ္ႀကီးလွျမင့္ကိုေတာ့ အခုထက္ထိမွတ္မိေနတုန္းပါပဲ။ အသားညိဳညိဳ၊ လူေကာင္ထြားထြား၊ ေက်ာက္ေပါက္မ သဲ့သဲ့၊ စကားေျပာရင္ က်ယ္က်ယ္ၾကမ္းၾကမ္း။ မူးလာရင္ “ဗ.က.ပအသဲ မီးကင္စားလာတဲ့ေကာင္ကြ” လို႔ အၿမဲေျပာတတ္သလို၊ အၿမဲလိုလိုလည္း မူးေနတတ္ ပါတယ္။ တပ္ရင္းမႉးရဲ႔ညာလက္ရံုးလို႔လည္း ေျပာသံၾကား ရရဲ႔။

နာ့ေအာ္ေလးကို စစ္ေၾကာင္းဝင္ခါနီးေတာ့ ရင္းမႉးကက်ေနာ့္ကို ပိြဳင့္တပ္ခြဲနဲ႔လိုက္ဖို႔ျပင္ခိုင္းပါတယ္။ စစ္အဂၤ်င္ နီယာဆိုတာက တိုက္စစ္မွာေရွ႔ဆံုးက၊ ခြာစစ္က်ေတာ့ေနာက္ဆံုးကေန ျဖစ္ပါတယ္။ တိုက္စစ္မွာ မိုင္းရွင္းရ တာ၊ ခံစစ္စည္းရိုးေဖါက္ခြဲေပး ရတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ရသလို။ ခြာစစ္မွာ ကိုယ့္ေနာက္က ရန္သူလိုက္မလာႏိုင္ ေအာင္ မိုင္းေထာင္တာ၊ တံတားခ်ိဳးတာ၊ လမ္းဖ်က္တာေတြလုပ္ရပါတယ္။ ၂ ခုစလံုးက ေသမင္းႏႈတ္ခမ္း နမ္း ရသလိုမ်ိဳးပါ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေသနတ္၊ အီကြင့္ပ္မင္န္႔၊ မိုင္းရွာစက္ေတြျပင္ၿပီး ပိြဳင့္တပ္ခြဲမႉးဆီ သတင္းသြား ပို႔ပါတယ္။ “ေဟ့ေကာင္ ဘီအီး.. မင္းစစ္တိုက္ဖူးလား”လို႔ ေမးေတာ့ က်ေနာ္က “မတိုက္ဖူးဘူး..ဗိုလ္ႀကီး”လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ “ေအး..ဒါဆို ပိြဳင့္တပ္စုသြား၊ စုမႉးကိုသတင္းပို႔၊ သူခိုင္းတဲ့အတိုင္းလုပ္၊ ရြာထဲမွာရန္သူရွိ တယ္၊ ၾကားလား”တဲ့။ က်ေနာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့လန္႔သြားတယ္။ ရြာထဲမွာရန္သူရွိတယ္ဆိုပါလား။

ပိြဳင့္တပ္စုမႉးက အလုပ္သင္ဗိုလ္။ စစ္တပ္မွာ အလုပ္သင္ဗိုလ္ေတြကို ဗိုလ္ေလးလို႔ေခၚရပါတယ္။ အဲဒီဗိုလ္ ေလးက စစ္ဗိုလ္ပံုထက္ လမ္းသရဲပံုပိုေပါက္ပါတယ္။ ပစၥတိုလ္ကိုလည္း ေကာင္းဘိြဳင္မင္းသားလို ခါးမွာတို႔ လို႔တြဲေလာင္းခ်ိတ္လို႔။ က်ေနာ္ သူ႔ကိုသတင္းပို႔ေတာ့ တပ္စုတပ္ၾကပ္ႀကီး ရိုင္းဗဟာဒူးကိုေခၚၿပီး “သူလိုတာ လုပ္ေပးလိုက္.ဆရာႀကီး” ဆိုၿပီး အပ္လိုက္ပါတယ္။ ရိုင္းဗဟာဒူးက တည္ၿငိမ္ေအးေဆးတဲ့ပံုပါ။ “စားၿပီးၿပီလား၊ မစားရေသးရင္ေရာ့”ဆိုၿပီး ေကာက္ၫွင္းထုတ္ တထုတ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္က “မစားေတာ့ပါဘူးဆရာႀကီး” ဆိုေတာ့ “ေရာ့.. တခြက္ႏွခြက္ေလာက္ေတာ့ခ်ထား၊ အထိအေတြ႔ဘာမွမရွိရင္ေတာ့ ဆက္ထြက္မယ္ထင္ တာပဲ” ေျပာၿပီး ဗူးတဗူးေပးတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ၃ ပက္စာေလာက္ တခ်က္တည္းေမာ့ခ်လိုက္ တယ္။ ေသြးပူၿပီး လူလည္းဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။

အခ်ိန္က ေန႔လည္တနာရီေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ပိြဳင့္တပ္စုလည္း ရြာနားကပ္ေနပါၿပီ။ ရြာစြန္ကအိမ္ တခ်ိဳ႔နဲ႔ ရြာ့ေနာက္ပိုင္း ေတာင္ေစာင္းကအိမ္ေတြကိုလည္းရွင္းရွင္းျမင္ေနရပါၿပီ။ ရြာထဲက ဆန္ႀကိတ္စက္ အင္ဂ်င္သံနဲ႔အတူ ေခြးေဟာင္သံသဲ့သဲ့ လည္းၾကားေနရပါၿပီ။ ရြာထဲကလူေတြ က်ေနာ္တို႔ ရြာေျခမွာကပ္မိေန ၿပီဆိုတာကို သိ/မသိေတာ့ က်ေနာ္လည္းမေျပာတတ္ပါဘူး။ ရိုင္းဗဟာဒူးက ေရွ႔ကသြားေနတဲ့တပ္စိတ္မႉးကို လမ္းေဘးကိုဖဲ့ဆင္းဖို႔ လွမ္းအခ်က္ျပလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရြာစပ္ခ်ံဳကြယ္ေတြၾကားက ေသနတ္သံေတြ “ေဝါ” ကနဲ ထြက္ခ်လာပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ လည္း ဖ်တ္ကနဲ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ခ်လိုက္တယ္။ ပိြဳင့္တပ္စိတ္ကေန ျပန္ပစ္သံေတြလည္း ဆူညံပြက္သြားတာ ပဲ။ ေသနတ္ကိုသာ လက္ကတင္းတင္းဆုတ္ထားေပမယ့္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ရင္ေတြက
ေတာ့ တဒိုင္းဒိုင္းခုန္ေနပါတယ္။ က်ေနာ့္ ပတ္လည္မွာေတာ့ “တက္..တက္”ေအာ္သံေတြ ေမာ္တာေလာင္ ခ်ာသံေတြ ေသနတ္သံေတြယမ္းနံ႔ေတြ ဆူညံမႊန္ထူေနပါတယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ တဘက္က ပစ္ခတ္သံေတြ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေဝးေဝးသြားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔တပ္စုလည္း ေရွ႔ကို တျဖည္းျဖည္းတိုးလိုက္ လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔တစုလံုး ရြာထဲေရာက္သြားေတာ့ တဘက္ကေသနတ္သံေတြက ရြာအစြန္ေတာင္ ကုန္းေတြေပၚေရာက္သြားၿပီ။ သေဘာကေတာ့ ရြာကိုက်ေနာ္တို႔စီးမိလိုက္ၿပီေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ဘက္မွာ အထိ အခိုက္ရွိမွန္းေတာ့ သိလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူလဲဘယ္ႏွေယာက္လဲဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္မသိ။

တပ္စုမႉးက က်ေနာ့္ကို “ဘီအီး..မင္းပိြဳင့္စိတ္နဲ႔လိုက္သြား”လို႔ေျပာၿပီး ပိြဳင့္တပ္စိတ္ကို “ဆန္စက္နဲ႔ရြာလယ္ လမ္းကိုဝင္ရွင္း” ဆိုၿပီး တဆက္တည္းအမိန္႔ေပးပါတယ္။ တပ္စိတ္မႉးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္ဖ်ံနဲ႔ေပါင္မွာ ထိထားပံုပဲ။ ေသြးေတြလည္းရႊဲလို႔။ ေဒါသလည္း ျဖစ္ေနပံုပါပဲ။ “က်ဳပ္တို႔အခု အရင္ဆံုးဆန္စက္ကိုဝင္စီးမယ္၊ အထဲေရာက္မွၾကည့္က်က္လုပ္တာေပါ့။ အရင္ဆံုးအထဲေရာက္ဖို႔လိုတယ္”လို႔ေျပာၿပီး ေရွ႔ဆံုးကေန ကာဘိုင္ နဲ႔ပစ္ရွင္းရွင္းၿပီး တံခါးကိုေဆာင့္ကန္ထည့္လိုက္ပါတယ္။ တံခါးလည္းပြင့္ေရာ သူ႔ ေနာက္ကရဲေဘာ္ ၂ ေယာက္နဲ႔အတူ အိမ္ထဲကိုဒေလာေဟာ ပစ္သြင္းေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္က သူတို႔ေဘးမွာရပ္လ်က္သား။ ေနာက္ေတာ့ “ဝင္..ဝင္”ဆိုၿပီး သူကအရင္ အိမ္ထဲဝင္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ဘာသံမွမၾကားရပဲ တိတ္ဆိတ္ေန ပံုႀကီးက စိတ္ေခ်ာက္ျခားစရာႀကီးပါပဲ။ ေရွ႔ဘက္အခန္းရွင္းအၿပီး ေသနတ္ကိုယ္စီနဲ႔ ေနာက္ဖက္အခန္းကို ဝင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေရျဖည့္ထားတဲ့ရာဝင္အိုးႀကီးေတြေနာက္က ရုတ္ကနဲအရိပ္ကနဲတခုအလႈပ္၊ က်ေနာ္ၾကမ္းျပင္ေပၚေမွာက္အခ်၊ တပ္စိတ္မႉးေသနတ္ေျပာင္းက က်ည္ဆန္ေတြေဝါကနဲ ထြက္အလာ။ အားလံုး ဝရံုးသုန္းကား ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
မ်ိဳးျမင့္