(နဝတ) လက္ထက္ စစ္ျဗဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္စနစ္ပံုစံ(ရန္သူႀကီး ၃ ဦး)မွ

(နဝတ)လက္ထက္ စစ္ျဗဴ႐ိုကရက္ အရင္းရွင္စနစ္ပံုစံ(ရန္သူႀကီး ၃ ဦး)မွ

(နဝတ) သည္ ဂတိခံဝန္ခ်က္မ်ားျဖင့္ တက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ တက္လာပံုမ်ိဳးမဟုတ္။ ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီေ႐ြးေကာက္ပြဲလုပ္ေပးပါမည္။ အစိုးရၾကာၾကာမလုပ္ပါဆိုေသာ ဂတိခံဝန္ခ်က္ျဖင့္တက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘယ္လို ပါတီစံုႏွင့္ ဘယ္လိုေ႐ြးေကာက္ပြဲမ်ိဳးလုပ္ခဲ့သည္၊ “အစိုးရၾကာၾကာမလုပ္” ဆုိသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာလဲဆိုသည္မ်ားကို အက်ယ္ မတင္ျပ ေတာ့ပါ။ ယခုတင္ျပလိုသည္မွာ (နဝတ)က စစ္ျဗဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္စနစ္ကို မည္သည့္ပံုစံ မည္သည့္နည္းလမ္းျဖင့္ ထိန္သိမ္းရန္ႀကိဳးစား ေနသည္ဆိုသည့္ အခ်က္ျဖစ္ပါသည္။

(နဝတ)တက္လာၿပီးမၾကာခင္မွာပင္ “ျမန္မာ႔စီးပြားေရး ဦးပိုင္လီမီတက္” ကို ဖြဲ႔စည္းပါသည္။ ဤလီမီတက္၏ အရင္းအႏွီးအားလံုးသည္ တိုင္းျပည္ဘ႑ာမ်ားျဖစ္သည္။ စစ္အုပ္စုကဦးစီးခ်ဳပ္ကိုင္သည့္ စီးပြားေရးလက္ဝါးႀကီးအုပ္လုပ္ငန္း ျဖစ္သည္။ ဘီ အီး ဒီ စီ ပံုစံသို႔ ျပန္သြားျခင္းဟု ေျပာလွ်င္ေတာ့ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘီ အီး ဒီ စီ ပံုစံႏွင့္ တေထရာတည္း တူသည္မဟုတ္။ ဘီ အီး ဒီ စီ ထက္လည္းပို၍ တြင္က်ယ္သည္။ (နဝတ)ကို ႏိုင္ငံေရးအရ ဝိုင္းပယ္ခံေနရျခင္းေၾကာင့္သာ ေမွ်ာ္မွန္းသေလာက္ အလွမ္းမက်ယ္ႏိုင္ေသးျခင္းျဖစ္သည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က စီးပြားေရးဦးပိုင္လီမီတက္ကို ဖြင့္ခ်ေဝဖန္လိုက္ေသာအခါ (နဝတ)ဆတ္ဆတ္ခါသြားသည္။ စစ္အုပ္စု၏ အသက္ဗူးလည္းျဖစ္၊ အထိမခံႏိုင္ဆံုးေသာ အရာလည္းျဖစ္သည့္ စစ္ျဗဴ႐ိုကရက္အရင္းအႏွီးကို တိုက္႐ိုက္ထိသြားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

“စီးပြားေရးဦးပိုင္လီမီတက္” ကို ႏိႈက္္ႏိႈက္ခြၽတ္ခြၽတ္ေလ့လာၿပီၤး ဆက္တုက္ဖြင့္ခ်ေရးသည္ ျပည္သူတို႔၏ အေရးအႀကီးဆံုး အလုပ္တခု ျဖစ္သည္။

မၾကာခင္က လုပ္သြားေသာ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲတြင္ “ဦးပိုင္လီမီတက္” ၏ အေနအထားကိုေမးေသာအခါ စစ္အုပ္စုဝင္တဦးက မဆိုင္တာကို ေျဖသြားသည္။

ဦးပိုင္လီမီတက္၏ စက္မႈက႑ႏွင့္ကုန္သြယ္က႑မွ လက္ဝါးႀကီးအုပ္အေနအထားကိုေျဖရမည့္အစား (ဂ်ီ ဒီ ပီ) ျပည္တြင္း ထုတ္လုပ္မႈ စုစုေပါင္းတြင္ပါဝင္သည့္ ႏိုင္ငံပိုင္အခ်ိဳးအစားကိုသာ ေျဖသြားသည္။ ပုဂၢလိက ၇၆% ႏိုင္ငံပိုင္ (ဦးပိုင္လီမီတက္ဟု အတိအက်မဆို) ၂၂ % ႏွင့္ သ/မ ပိုင္ ၂ % ဟုေျဖသြားသည္ ။

ပုဂၢလိကထုတ္လုပ္ေရးမွ အမ်ားတကာ့အမ်ားစုႀကီးျဖစ္ေသာ လယ္ယာက႑ကိုပါေရာထည့္ၿပီးတြက္ျပလွ်င္ “ႏိုင္ငံပိုင္” ၏ အခ်ိဳးအစားသည္ နည္းနည္းသာရွိမည္။ လယ္ယာက႑ကို ဖယ္ၿပီး၊ စက္မႈႏွင့္ကုန္သြယ္က႑တြင္ပါဝင္မႈအခ်ိဳးကိုတြက္ျပပါက အခ်ိဳးအစားျမင့္တက္သြားမည္ ျဖစ္သည္။ “ဦးပိုင္လီမီတက္” သည္ လယ္ယာထုတ္လုပ္မႈကို အဓိကထုတ္လုပ္ေနသည္မဟုတ္ပါ။ အဓိကလုပ္သည္မွာ ကုန္သြယ္ေရး၊ ေငြေရးေၾကးေရး၊ စက္မႈထုတ္လုပ္ေရးတို႔တြင္ ျဖစ္သည္ ။

မည္သို႔ပင္ဖုံးကြယ္ထားပါေစ စစ္အုပ္စုပိုင္ “ဦးပိုင္လီမီတက္” သည္ လက္ဝါးႀကီးအုပ္အေနအထားတြင္ရွိသည္မွာ ထင္ရွားသည္။

ဘီ အီး ဒီ စီ လုပ္ခဲ့စဥ္က ဘီ အီး ဒီ စီ ဘာေတြလုပ္ေနသည္ဆိုသည္ကို ျပည္သူတို႔သိခြင့္ရခဲ့သည္။ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္ျဖစ္၍ ပါလီမန္တြင္ေမးလွ်င္ သက္ဆိုင္ရာဝန္ႀကီးက ေျဖရသည္။ ပါလီမန္တြင္ အတိုက္အခံရွိေန၍ စစ္ျဗဴ႐ိုကရက္ အရင္းအေၾကာင္း ေမးႏိုင္ၾကျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ ယခု ဦးပိုင္လီမီတက္ ဘာေတြလုပ္ေနသည္ဆိုသည္ကို အတိအက်မသိရေတာ့။ ယခုေျဖသည္မွာလည္း ဂ်ပန္သတင္းေထာက္ကေမး၍သာ မတတ္သာ၍ ေျဖျခင္းျဖစ္သည္။

ျပည္သူ႔ဘ႑ာေငြျဖင့္လုပ္ေသာအလုပ္ဟူသမွ်ကို ျပည္သူတို႔မုခ် သိသင့္သည္။ စစ္အုပ္စုသည္ ေမးလာသည့္ေမးခြန္းတိုင္းကို လွီးလႊဲမေျဖဘဲ တည့္တည့္ေျဖရမည္။

လြတ္လပ္ေရးရၿပီးကတည္းက တိုင္းျပည္၏စီးပြားေရးစနစ္သည္ အေျခခံအေျပာင္းအလဲ မရွိခဲ့ပါ။ ရွိသည့္အေျပာင္းအလဲတိုင္းသည္ အေပၚယံ အေျပာင္းအလဲသာျဖစ္ပါသည္။ ဖက္စပ္ေကာ္ပိုေရးရွင္း၊ ျပည္သူပိုင္ေကာ္ပိုေရးရွင္း၊ ဦးပိုင္လီမီတက္ မည္သို႔ပင္အမည္တပ္ပါေစ အႏွစ္သာရ က တခုတည္းပါ။ ျဗဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္စနစ္ဖြံ႔ၿဖဳိးေရးခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာရယူထားသူ အေျပာင္းအလဲသည္ အေပၚယံသ႑ာန္အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္သည္။ အေျခခံက ေျပာင္းလဲပစ္လိုလွ်င္ ျဗဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္စနစ္ကို ဖ်က္သိမ္းရမည္။ သို႔မွသာ အေျခခံကစ၍ ေျပာင္းလဲသြားပါမည္။

သယံဇာတ အရင္းအျမစ္ကိုထုတ္ေရာင္း၊ လယ္ယာထြက္သီးႏွံကို ထုတ္ေရာင္း၊ စက္မႈထြက္ကုန္ေခ်ာကို တင္သြင္းေနျခင္းျဖင့္ တိုင္းျပည္ဖြံ႔ၿဖိဳး မလာႏိုင္ပါ။ အမွီခိုကင္းသည့္ အမ်ိဳးသားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားလည္းေပၚလာမည္ မဟုတ္ပါ။

အမွီခိုကင္းဘို႔ ေနေနသာသာ (နဝတ)လက္ထက္တြင္ ပို၍ပင္ေလွ်ာ႔ေစ်းျဖစ္ေနပါသည္။ (နဝတ)စစ္အစိုးရကို လူရာသြင္းဆက္ဆံလွ်င္ပင္ ဒူးေျပးဖက္ကာ စီးပြားေရးလုပ္ေနရသည့္ အေျခအေနျဖစ္ပါသည္။

အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႔သမားအပါအဝင္ နယ္ခ်ဲ႔သမားေပါင္းစံုသည္ (နဝတ)၏အားနည္းခ်က္ (ျပည္သူႏွင့္ကင္းကြာမႈ)ကို သိေနၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ (နဝတ)၏ ဧရာမ အတြက္အခ်က္လႊဲမႈႀကီး (၉ဝခုႏွစ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ) ျဖစ္ၿပီးေနာက္တြင္ ပို၍သိေနၾကသည္။ (နဝတ)၏ အတြက္အခ်က္လြဲမႈသည္ ပြတ္ကာသီကာ လြဲေခ်ာ္မႈမဟုတ္ဘဲ။ ဧရာမလြဲေခ်ာ္မႈျဖစ္၍လည္း အားနည္းခ်က္မွာ ပိုၿပီးေပၚလြင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဤအေျခအေနကို အားလံုးကသိျပီး ကိုယ္နည္းျဖင့္ကိုယ္ အျမတ္ထုတ္ေနၾကျခင္းကို ဗမာျပည္လွိမ့္ခံေနရပါသည္။

တဆက္တည္း တင္ျပလိုသည္မွာ သယံဇာတကိစၥျဖစ္သည္။ “သယံဇာတ ေပါၾကြယ္ဝ” သည္ဆိုေသာစကားကို ဖန္တရာေတေအာင္ ၾကားေနရပါသည္။ ကာရံမိၿပီး ေျပာေကာင္း၍ေျပာျခင္းျဖစ္လွ်င္ ကိစၥမရွိပါ။ တကယ္႔အစစ္အမွန္ဟုယူဆလွ်င္ (အာဏာရလူတန္းစားက ယူဆၿပီး လက္ေတြ႔လုပ္လွ်င္) ေရရွည္တြင္ ဒုကၡေတြ႔ပါလိမ့္မည္။

ဗမာျပည္၏ သဘာဝသယံဇာတမ်ားကို သိပၸံနည္းက် မည္မွ်ေလ႔လာၿပီးၿပီနည္း။ မည္သည့္ပစၥည္း မည္မွ်ရွိေနသည္ကို ကြင္းဆင္းေလ့လာ ၿပီးၿပီေလာ။ ကမၻာ့အဆင့္မေျပာႏွင့္၊ အာရွအဆင့္မေျပာႏွင့္၊ အေရွ႔ေတာင္အာရွအဆင့္တြင္ပင္ မည္သည့္ပစၥည္းက မည္သည့္အဆင့္တြင္ ရွိသနည္း။

“ေရာင္းစရာရွိတာ အကုန္ေရာင္း” ေဆာင္ပုဒ္ျဖင့္လုပ္ခဲ့သည္မွာ ၾကာပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုး ျဖဴကာျပာကာက်ကာမွ မွားမွန္းသိလွ်င္ ျပင္ခ်ိန္ မရွိေတာ့ပါ။

သဘာဝသယံဇာတတိုင္းသည္ အကန္႔အသတ္ရွိၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္၏။ ကုန္ခမ္းလွ်င္အသင့္မျဖစ္ေတာ့၊ ေျမဆီေျမႏွစ္၊ သစ္ေတာလို သယံဇာတက ခ်က္ခ်င္းအသစ္ျပန္မျဖစ္ႏိုင္၊ ေျမႀကီးရွိလွ်င္၊ ေရရွိလွ်င္ စိုက္၍ေတာ့ရေသးသည္ဟု ေျပာ၍မျဖစ္ပါ။ ေျမဆီေျမၾသဇာသည္ သူ႔အကန္႔အသတ္ႏွင့္ ေရသည္လည္း သူ႔အကန္႔အသတ္ႏွင့္ျဖစ္၏။ 

ရွိသည့္သယံဇာတ ထုတ္ေရာင္းၿပီး အရင္းအႏွီးျပဳကာ အျခားထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြ အေျခခံေျပာင္း၍လုပ္ၾကသည့္ တိုင္းျပည္မ်ား ရွိပါသည္။ ေအာင္ျမင္ၾကသည္လည္းရွိပါသည္။ ဗမာျပည္တြင္ ဤစိတ္ကူးျဖင့္ မည္မွ်လုပ္ခဲ့ဖူးပါသနည္း။

ဆန္ႏွင့္သစ္ေရာင္းၿပီး (ကပစ)ဆိုသည့္ စစ္ပစၥည္းထုတ္ေသာစက္႐ံုမ်ားသာ ထူေထာင္ေနလွ်င္ ၾကာၾကာမခံပါ။

စစ္ပစၥည္းကလည္း သူမ်ားတိုင္းျပည္မွတင္သြင္းေသာကုန္ၾကမ္းကို မွီခိုရသည္။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ သံတြင္း၊ ေက်ာက္မီးေသြးတြင္း၊ သံရည္က်ိဳ သံမဏိစက္႐ံု မရွိသေလာက္ျဖစ္ပါသည္။

ဤကိစၥသည္ လက္ရွိမ်ိဳးဆက္မ်ားအတြက္ ေသေရးရွင္ေရးျပႆနာ မဟုတ္ေသးေသာ္လည္း လာမည့္မ်ိဳးဆက္မ်ားအတြက္ ျဖစ္လာလိမ့္မည္။ ျပည္ခ်စ္စိတ္ဓါတ္ရွိသူတိုင္း ဤျပႆနာကို သတိျပဳၾကရပါမည္။ ယခုကစ၍ ျပင္ဆင္ရပါမည္။

စစ္ျဗဴ႐ိုကရက္ အရင္းရွင္မ်ားကေတာ့ ဤျပႆနာကို တည္ရွိေနသည့္ ျပႆနာဟုပင္ သေဘာထားၾကသည္မဟုတ္ပါ။