(ခါးပါက်ိဳးမယ့္ ငထြားမ်ား)
အေမရိကန္-တရုတ္ ကုန္သြယ္စစ္ျဖစ္ေတာ့ အေမရိကန္ျပည္တြင္းေန အေမရိကန္မဘသေအစစ္တြနဲ႔ တရုတ္ျပည္တြင္းေန တရုတ္မဘသေအစစ္တြက အလံပဲေထာင္ၾကတာ ထေတာ့ မခ်ၾကဘူး။ ခ်ရင္ ႏွစ္ဘက္လံုး စီးပြားပ်က္မွာကို သိတယ္။ စီးပြားမပ်က္ရံုေလာက္ေလး ထိန္းၿပီး စကားလံုးေသနတ္ေတြပစ္ၾကတယ္။ စီးပြားေရးအရ လူစုၾကတယ္။
ေဒၚနယ္လ္ထရမ့္ကလည္း တရုတ္စီးပြားပ်က္မွာကို မလိုလားဘူး။ တရုတ္ပ်က္ရင္ အေမရိကန္ပါ ပ်က္မွာကိုး။ ဒီ ၂ ႏိုင္ငံပ်က္ရင္ က်န္ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြပါ ပတ္လည္ရိုက္ကုန္မွာကိုး။ က်န္ႏိုင္ငံေတြကိစၥက သူ႔ဦးစားေပးမဟုတ္ေပမယ့္၊ America First အေမရိကန္ပထမလို႔ သိမ္းသြင္း ေႂကြးေၾကာ္ေနေပမယ့္ တျခားနိုင္ငံေတြကို ထည့္ေတာ့ စဥ္းစားရပါတယ္။ ကိုယ္ပထမျဖစ္ဖို႔ဆို ဒုတိယေတြ တတိယေတြရွိမွ ရတာကိုး။ လူေတြအကုန္ေသကုန္ရင္ ငေတက ဘယ့္နွယ္လို႔ မာလို႔ရစရာ ရွိမွာတဲ့တုန္း။
ထရမ့္က ငေတလုပ္ခ်င္တာ မဟုတ္ပါ။ ထရမ့္အဲ့ေလာက္ မညံ့ပါ။ ညံ့ရင္ ဒီေနရာေတာင္ ေရာက္မလာပါ။ သူက တရုတ္ဟာ သူ႔လက္ထက္မွာ အေမရိကန္ေက်ာ္တက္ၿပီး ကမၻာ့အႀကီးဆံုး စီးပြားေရးနိုင္ငံ ျဖစ္သြားမွာကို အျဖစ္မခံခ်င္တာပါ။ အျဖစ္ မခံနိုင္တာပါ။ သူ႔စကားအတိုင္းဆို တရုတ္ကို World Economic Super Power မျဖစ္ေရးပါ။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ အမ်ိဳးသားကိုယ္က်ိဳးစီးပြားေတြအေပၚ ထင္ဟပ္ထားတဲ့ သူ႔ အတၱေနာမတိပါ။
ဒါကို တရုတ္ကလည္း သိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ဘဲ ၂ ဘက္လံုးက ကိုယ့္တာ ကိုယ္လံုေအာင္ကာေရးကို ပိုေဇာင္းေပးတယ္။ ျပည္တြင္းျဖစ္ကို အားေပးဖို႔ဘက္ တိုးၿပီးလႈံ႔ေဆာ္တယ္။ ကိုယ့္ေငြေၾကး မၿပိဳလဲသြားေရး တြန္းတြန္းထိုးထိုးလုပ္ၾကပါတယ္။ တခြန္းတည္း ခ်ဳပ္ေျပာ ေျပာရရင္ အေမရိကန္နဲ႔တရုတ္ဟာ ငထြားေတြမဟုတ္ၾကပါ။ ခါးနာစရာအေၾကာင္း မရွိပါ။
ေဒၚနယ္လ္ထရမ့္ကလည္း တရုတ္စီးပြားပ်က္မွာကို မလိုလားဘူး။ တရုတ္ပ်က္ရင္ အေမရိကန္ပါ ပ်က္မွာကိုး။ ဒီ ၂ ႏိုင္ငံပ်က္ရင္ က်န္ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြပါ ပတ္လည္ရိုက္ကုန္မွာကိုး။ က်န္ႏိုင္ငံေတြကိစၥက သူ႔ဦးစားေပးမဟုတ္ေပမယ့္၊ America First အေမရိကန္ပထမလို႔ သိမ္းသြင္း ေႂကြးေၾကာ္ေနေပမယ့္ တျခားနိုင္ငံေတြကို ထည့္ေတာ့ စဥ္းစားရပါတယ္။ ကိုယ္ပထမျဖစ္ဖို႔ဆို ဒုတိယေတြ တတိယေတြရွိမွ ရတာကိုး။ လူေတြအကုန္ေသကုန္ရင္ ငေတက ဘယ့္နွယ္လို႔ မာလို႔ရစရာ ရွိမွာတဲ့တုန္း။
ထရမ့္က ငေတလုပ္ခ်င္တာ မဟုတ္ပါ။ ထရမ့္အဲ့ေလာက္ မညံ့ပါ။ ညံ့ရင္ ဒီေနရာေတာင္ ေရာက္မလာပါ။ သူက တရုတ္ဟာ သူ႔လက္ထက္မွာ အေမရိကန္ေက်ာ္တက္ၿပီး ကမၻာ့အႀကီးဆံုး စီးပြားေရးနိုင္ငံ ျဖစ္သြားမွာကို အျဖစ္မခံခ်င္တာပါ။ အျဖစ္ မခံနိုင္တာပါ။ သူ႔စကားအတိုင္းဆို တရုတ္ကို World Economic Super Power မျဖစ္ေရးပါ။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ အမ်ိဳးသားကိုယ္က်ိဳးစီးပြားေတြအေပၚ ထင္ဟပ္ထားတဲ့ သူ႔ အတၱေနာမတိပါ။
ဒါကို တရုတ္ကလည္း သိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ဘဲ ၂ ဘက္လံုးက ကိုယ့္တာ ကိုယ္လံုေအာင္ကာေရးကို ပိုေဇာင္းေပးတယ္။ ျပည္တြင္းျဖစ္ကို အားေပးဖို႔ဘက္ တိုးၿပီးလႈံ႔ေဆာ္တယ္။ ကိုယ့္ေငြေၾကး မၿပိဳလဲသြားေရး တြန္းတြန္းထိုးထိုးလုပ္ၾကပါတယ္။ တခြန္းတည္း ခ်ဳပ္ေျပာ ေျပာရရင္ အေမရိကန္နဲ႔တရုတ္ဟာ ငထြားေတြမဟုတ္ၾကပါ။ ခါးနာစရာအေၾကာင္း မရွိပါ။
ၾကားက ခါး အသားလြတ္ဝင္နာေနတာက ဗမာျပည္အပါအဝင္ ကမၻာအရပ္ရပ္က တရုတ္ဆို မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီးဆန္႔က်င္ေနၾကသူေတြနဲ႔ အေမရိကန္ဆို မ်က္ေစ့ဖြင့္မၾကည့္ပဲေထာက္ခံေနၾကသူေတြပါ။ ဒါကို ၂ ႏိုင္ငံလံုးက သိပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူတို႔ကေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေစာင္ရံုေလာက္ေစာင္ထားၿပီး ကိုယ့္ေျမေပၚက်ည္တေတာင့္မွအက်မခံတဲ့ "ငထြားၾကားခံကုန္သြယ္စစ္"ပံုသ႑န္ အထိေျပာင္းယူလို႔ရမယ္ဆို ၂ ႏိုင္ငံလံုးကေျပာင္းယူခ်င္ၾကမွာပါ။
အဲ့ဒီအခါက် ငထြားေတြ ခါးပါက်ိဳးၾကမွာပါ။
အဲ့ဒီအခါက် ငထြားေတြ ခါးပါက်ိဳးၾကမွာပါ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
ေမ ၂၁၊ ၂ဝ၁၉
0 comments:
Post a Comment