စွန့်စားခန်းနှင့်အချစ်ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်
#မြသန်းတင့် (ဘာသာပြန်)
“အိမ်အလုပ်ကလေး ဘာလေးလည်း လုပ်ပါဦး” ဟု အမေက ပြောပြီး သူ့အိတ်ကပ်ထဲသို့ နှိုက်နေပါသည်။
“ရော့ ပိုက်ဆံယူသွားပြီး ပဲလှော်သုပ် နည်းနည်း သွားဝယ်ချည် စမ်း၊ လမ်းလည်း ကောင်းကောင်းသွားနော်။ ကားကိုလည်း ကြည့်ရှောင်”
ကျွန်တော်သည် ခုံဖိနပ်ကို စီးကာ ပန်းကန်ယူပြီး သီချင်း ကလေး တအေးအေးဖြင့် ထွက်လာခဲ့ပါသည်။ ပဲလှော်ဆိုင်တွင် လူတွေ ပြည့်ကျပ်နေသဖြင့် ကျွန်တော်သည် အတော်ကြာအောင် စောင့်ရပါ သည်။
“ပဲလှော် တစ်ကျပ်ဖိုးပေးပါ”
ဟု ကျွန်တော်က အသံစူးစူးဖြင့် ပြောပါသည်။
“ပဲလှော်လား၊ ပဲလှော်သုပ်လား”
ကျွန်တော်က မဖြေသည့်အခါတွင် ဆိုင်ရှင်က စိတ်ဆိုးဆိုးဖြင့် ...
“ဖယ်၊ ဖယ်၊ ဈေးဝယ်သူ လာနေတယ်”
ကျွန်တော်သည် လူထူထူရှေ့တွင် အဟောက်ခံရသည့်အခါတွင် ရှက်ရှက်ဖြင့် အိမ်ပြန်လာပါသည်။
“ဟင် ဘာမှလည်း မပါပါလား။ ဘာလဲ လမ်းမှာ ပဲလှော် တွေ အကုန်ဖိတ်လာသလား။ ဒါမှမဟုတ်ရင်လည်း ပိုက်ဆံပျောက်ခဲ့ပြီ လား၊ တော်တော်ခက်တဲ့ ကောင်လေးပဲ”
အမေက မြည်တွန်ပါသည်။
“အမေက ဘာမှန်းမှ မသိဘဲဗျ၊ ပဲလှော်လား၊ ပဲလှော်သုပ်လား၊ ပဲကြော်လားဆိုတာ ပြောမှ မပြောလိုက်တာ”
“ဟဲ့ကောင်လေးရဲ့၊ နင်မနက်တိုင်း စားနေတာ မသိဘူးလား”
“ဘယ်သိမလဲ အမေရ”
“တော်တော် အသုံးမကျတဲ့ကောင်လေး၊ သွား ၊ ပဲလှော်သုပ်လို့ပြော”
ကျွန်တော်သည် ဈေးဆိုင်သို့ ပြန်လာပြီး ပြောသည်။ ဆိုင်ရှင်က စိတ်မရှည်ဟန်ဖြင့်မျက်မှောင်ကုတ်သည်။
“ဘာဆီနဲ့ သုတ်တဲ့ ပဲလှော်လဲ။ မြေပဲဆီနဲ့ သုတ်တာလား။ သံလွင်ဆီနဲ့ သုတ်တာလား။ သစ်ကြားဆီနဲ့ သုတ်တာလား”
ကျွန်တော် ဘာမျှ မဖြေနိုင်ပြန်ပါ။
“နောက်မှာ ဈေးဝယ်လာနေတယ်ကွ၊ ဖယ်ပေးလိုက်ပါ”
ကျွန်တော် ဒေါပွပြီး ပြန်လာသည်။ အမေက အံ့အားသင့်နေ သည်။
“ဟောတော့၊ ဘာမှလည်း မပါပါလား။ ဘယ်မှာလဲ ပဲလှော်”
“မြေပဲဆီနဲ့ သုတ်တာလား၊ သံလွင်ဆီနဲ့ သုတ်တာလား၊ သစ် ကြားဆီနဲ့ သုတ်တာလား။ အမေက ဘာမှ သေသေချာချာ မပြောလိုက် ဘဲဗျ”
ဟု ကျွန်တော် စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနှင့် ပြောသည်။
“ဟဲ့ .. ပဲလှော်သုပ်လို့ ပြောလိုက်ရင် မြေပဲဆီနဲ့ သုတ်တာ ပေါ့ဟဲ့”
“ဒါတော့ ကျွန်တော် ဘယ်သိမလဲဗျ”
“နင် တော်တော် အသုံးမကျတဲ့ ကောင်လေး၊ ဆိုင်ရှင်ကလည်း ဒီလောက်မှ နားမလည်ဘူးတဲ့လားတော်၊ သွား ပြောချေ။ မြေပဲဆီနဲ့ သုတ်တာလို့”
“ရှက်တယ်ဗျာ”
ကျွန်တော်သည် အိမ်မှ ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်လာခဲ့ကာ ဆိုင် ထဲသို့ မရောက်ခင်ကတည်းက “မြေပဲဆီနဲ့ သုပ်တဲ့ ပဲလှော်သုပ်တဲ့ ဦးလေးရေ” ဟု အော်ပြောသည်။
“ပိုက်ဆံကို ခုံပေါ်မှာထား”
ဟုဆိုကာ ဆိုင်ရှင်သည် ပဲလှော်ပုံ ကို နှိုက်နေသည်။
ကျွန်တော်သည် အိတ်ထဲသို့ နှိုက်ကြည့်သည်။ သို့ရာတွင် ကျွန် တော်အိတ်ထဲတွင် ပိုက်ဆံကို ရှာမတွေ့တော့။ အင်္ကျီအိတ်ကပ်ကို အတွင်း အပြင် လှန်ရှာသည့်တိုင် ပိုက်ဆံဆို၍ အရိပ်အရောင်မျှ မမြင်ရ။ ဆိုင်ရှင် က ပဲလှော်ကို ဇွန်းကြီးဖြင့် ခပ်နေရာမှ ပြန်ချလိုက်သည်။
“ဘာလဲ၊ ပိုက်ဆံကျကျန်ရစ်ခဲ့ပြီလား။ ဘာမှ စိတ်မချရပါ ကလားကွ”
“မပျောက်ပါဘူးဗျ၊ စောစောကတင် ရှိသေးတာပဲ”
ဟု ကျွန် တော်က အောက်သို့ ငုံ့ရှာရင်း ပြောသည်။
“ကဲ .. ကဲ ဈေးဝယ်တွေ လာတယ်ကွာ။ သူများကို အနှောင့် အယှက် မပေးပါနဲ့”
ကျွန်တော်သည် ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်နေသော ပန်းကန်ဖြင့် အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့ရပြန်သည်။
“ဟောတော့ ဘာဖြစ်လာပြန်တာလဲ”
“ပိုက်ဆံ”
“ပိုက်ဆံ ဘာဖြစ်တာလဲ”
“ကျွန်တော် အိတ်ထဲမှာ ပိုက်ဆံမှ ပါမသွားတာ”
“ဘာဝယ်စားပစ်လိုက်ပြန်ပြီလဲ”
“ဘုရားစူးရပါစေ့ဗျာ၊ ဘာမှ ဝယ်မစားပါဘူး”
“ဒါဖြင့် ဘယ်မှာ ပျောက်ကျန်ရစ်ခဲ့တာလဲ ဟဲ့”
“ဒါတော့ ဘယ်သိမလဲ အမေရ”
“နင် ဘာမှ ဝယ်မစားဘူးဆို ဘုရားစူး”
“ဘုရားစူးရစေ့ရဲ့”
“နင့် အိတ်ကပ်က ပေါက်နေလို့လား”
“မပေါက်ပါဘူး”
“အရင်အခေါက်တွေတုန်းက ဆိုင်ရှင်ကိုများ ပေးခဲ့သလားမှမသိတာ”
“မပြောတတ်ဘူး။ ဟုတ်ချင် ဟုတ်မလား မသိဘူး”
“နင့်ဟာ ဘာမှ စိတ်မချရပါလား ဟင်”
“ဆာတယ်ဗျာ”
အမေက ရင်ကိုထုသည်။
“သေပါတော့ဟယ်။ ကဲ . ကဲ နင့်ကို နောက်ထပ် ပိုက်ဆံ ပေးလိုက်မယ်။ ဒါပေမယ့် နင့်စုဗူးထဲက ထုတ်ပေးမယ်။ ဒီတစ်ခါ ဘာမှ မပါဘဲ ပြန်လာရင် သေပြီသာမှတ်”
ကျွန်တော်သည် ဆာလှပြီဖြစ်သဖြင့် ဆိုင်သို့ အပြေးထွက်လာ ခဲ့ပါသည်။ ဆိုင်နားရောက်ကာနီး လမ်းထောင့် အရောက်တွင် ဆိုင်ရှေ့မှာ ဟေးလားဝါးလား အော်ဟစ်နေကြသည့် ကလေးတစ်သိုက်၏ အသံကို ကြားရသည်။ ကျွန်တော်သည် ခြေလှမ်းတုံ့သွားကာ သူတို့ဆီသို့ စိတ် ရောက်သွားသည်။ သူတို့အနားသို့ သွားကြည့်ချင်သေးသည်။
ကျွန် တော်သည် လူအုပ်ထဲသို့ တိုးဝှေ့ဝင်လာခဲ့ရာ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်နေ သော မျက်လှည့်ဆရာကို တွေ့ရသည်။ ကျွန်တော်သည် အဆာပျောက် သွားကာ မျက်လှည့်ပွဲကို ဝင်ကြည့်နေလိုက်သည်။
ကျွန်တော်သည် ဦး ထုပ်ထဲမှ ကြက်ဥတွေ၊ ယုန်တွေ ထွက်လာသည်ကို ကြည့်၍ သဘောကျ နေသည်။ ကြိုးကနေ မြွေဖြစ်သွားပုံကို ကြည့်၍ အရာအားလုံးကို မေ့နေ သည်။ မျက်လှည့်ဆရာက ကလေးတွေဆီက ပိုက်ဆံကောက်သည့်အခါ တွင် ကျွန်တော်သည် နောက်သို့ ဆုတ်လိုက်ရင်း ကျွန်တော့်မှာ ပိုက်ဆံ မပါဘူးဗျ ဟု ပြောသည်။
မျက်လှည့်ဆရာက ကျွန်တော့်ကို လိုက်သဖြင့် ကျွန်တော်သည် ချာခနဲ လှည့်ကာ ဈေးဆိုင်ဆီသို့ ပြေးလာခဲ့သည်။
“ဦးလေး၊ မြေပဲဆီနဲ့ ပဲလှော်သုပ် တစ်ကျပ်ဖိုးပေးပါ”
ဆိုင်ရှင်က တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်ဘဲ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်နေ သဖြင့် ကျွန်တော်က နောက်တစ်ခါ ထပ်ပြောသည်။
“ပေး... ပေး၊ ပန်းကန်ပေး”
ဟု သူက စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးဖြင့် ပြောပါသည်။
ပန်းကန်တဲ့၊ ပန်းကန် ဘယ်ကျန်နေရစ်ပါလိမ့်။ မျက်လှည့် ဆရာ လိုက်တုန်းက ကျကျန်ရစ်ခဲ့သလား။ မျက်လှည့်ဆရာပဲ ယူထား လိုက်သလား ကျွန်တော် မသိတော့
“ကောင်လေးက ရူးသလိုလို ပေါသလိုလိုနဲ့”
ကျွန်တော်သည် ပြန်လှည့်လာကာ ပန်းကန်ကို လိုက်ရှာသည်။ မျက်လှည့်ဆရာမှာ စောစောက နေရာတွင် မရှိတော့။ သို့ရာတွင် လမ်း ကြားကလေးတစ်ခုထဲမှ ကလေးတွေအော်သံကို ကြားသဖြင့် ကျွန်တော် သည် မျက်လှည့်ပွဲသို့ လိုက်လာခဲ့သည်။
မျက်လှည့်ဆရာသည် ကျွန်တော့်ကို မြင်သွားပြီး အော်သည်။
“ဟေ့ကောင်လေး၊ မျက်လှည့်ကြည့်ခ ဘယ်မလဲ၊ နာချင်ပြီ လား”
“ကျွန်တော့် ပန်းကန်ရော”
“ဘယ်ကပန်းကန်လဲ”
“ကျွန်တော့်ပန်းကန် ပြန်ပေးပါဗျ”
စိတ်ညစ်နေရသည့်အထဲတွင် အသံတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရပြန် သည်။
“ကဲ .. ကဲ လာကြည့်ကြနော်၊ လာကြည့်ကြ”
နောက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါတွင် ချောင်းကြည့် ပေါက်မှ ကြည့်ရသော အရိပ်ပြပွဲတစ်ခုကို တွေ့ရသည်။ ကလေးတွေက အရိပ်ပြပွဲဆီသို့ သွားကာ အလှည့်ကျ ကြည့်ရန် စောင့်နေကြသည်။ အရိပ်ပြပွဲပြသူက အထဲတွင် ပါသည့် အကြောင်းအရာများကို ပြောပြနေ သည်။
“အဲဒါက လူစွမ်းကောင်း မင်းသားကလေးက အချောဆုံး ဇေ နာမင်းသမီးကလေးကို ကယ်ဆယ်နေတဲ့ပုံကွယ့်”
ကျွန်တော်သည် မျက်ရည်များကို သုတ်လိုက်ပြီး အရိပ်ပြပွဲ ပြနေသည့် သေတ္တာကလေးကို ကြည့်နေမိသည်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲတွင် မျက်လှည့်ဆရာကို လည်းကောင်း၊ ပန်းကန်ကိုလည်းကောင်း သတိမရတော့ပါ။ ကျွန်တော်သည် လက်ထဲတွင် ရှိသည့် ပိုက်ဆံကို အရိပ်ပြပွဲပြ သူကို လှမ်းပေးလိုက်ပြီး သေတ္တာပေါက်ကလေးထဲသို့ ချောင်းကြည့် လိုက်ပါသည်။
ကျွန်တော့်ဘေးက အပေါက်တွင် ကောင်မလေးတစ် ယောက်လည်း ရပ်ကြည့်နေပါသည်။ ပြပွဲပြီး၍ သတိရလာသည့်အခါ တွင် ကျွန်တော့်တွင် ပိုက်ဆံရော၊ ပန်းကန်ရော၊ မရှိတော့သည်ကို ကျွန်တော် သတိရလိုက်ပါသည်။ မျက်လှည့်ဆရာကိုလည်း အရိပ်အရောင်မျှ မမြင်ရတော့ပါ။ သို့ရာတွင် ထိုအရာများသည် ကျွန်တော့်စိတ်ထဲတွင် အရေးမကြီးတော့ပြီ။
ကျွန်တော်သည် အရိပ်ပြပွဲမှ စွန့်စားခန်း၊ အချစ်နှင့် ရဲရင့်မှုတွေကို မြင်ပြီး အကြီးအကျယ် သဘောကျနေ ပါသည်။ ကျွန်တော် သည် ဗိုက်ဆာသည်ကိုလည်း မေ့သွားပါပြီ။ အိမ်ပြန်ရောက်လျှင် အမေ ဆူပူကြိမ်းမောင်းမည်ကိုလည်း မေ့သွားပါပြီ။
ကျွန်တော်သည် နောက်သို့ အနည်းငယ်ဆုတ်ပြီး ထွက်ပြေးလာခဲ့ပါသည်။ တစ်ခါက ငွေတိုက်နှင့် စော်ဘွား၏ ရုံးလုပ်ခဲ့သည့် အုတ်တံတိုင်းကြီးတစ်ခုပေါ်သို့ ခုန်တက်လိုက်ပြီး အရိပ်ပြပွဲထဲက စွန့်စားခန်းများကိုသာ စဉ်းစားနေပါသည်။
ကျွန်တော်သည် ရုပ်ရှင်ထဲက လူဆိုးကြီးကိုလည်းကောင်း၊ ဇေနာ မင်း သမီးကလေး ကိုလည်းကောင်း၊ လူဆိုးကြီး ကိုလည်းကောင်း သတိရနေ ပါသည်။ ထိုမျှမက ပါးစပ်ကရော ကိုယ်ခန္ဓာကရော ရုပ်ရှင်ထဲက စကား တွေကို ပြောပြီး ဟန်အမူအရာတွေ လုပ်နေမိပါသည်။
ဟေ့ကောင်၊ မပြေးနဲ့ကွ။ ကိုင်း မှတ်ကရောကွာ ဟု ဆိုကာ လေထဲတွင် လှံပစ်သည့်ပုံမျိုး လုပ်နေပါသည်။
ပြီးတော့ “ဇေနာမင်းသမီးလေးကို မြင်းပေါ်မှာတင်ပြီး မြင်းကို ဒုန်းစိုင်း သွားတယ်နော်”
ကျွန်တော့် နောက်မှ ချိုသာသည့် အသံကလေးတစ်သံကို ကြားလိုက်ရပါသည်။
နောက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါတွင် အရိပ်ပြပွဲတုန်းက ကျွန်တော့်ဘေးက အပေါက်တွင် ရပ်ကြည့်နေသည့် ကောင်မလေးကို တွေ့ရပါသည်။ ကောင်မလေးမှာ ညစ်ပတ်သည့် အဝတ်အစားများကို ဝတ်ထားပြီး ဆေးရောင်ခြယ်ထားသည့် ခုံဖိနပ်ကို စီးထားပါသည်။ သူ သည် သူ့ကျစ်ဆံမြီးကလေးများကို လက်ဖြင့် ဖွနေပါသည်။ လက်တစ် ဖက်တွင်မူ သကြားလုံးများကို ကိုင်ထားပြီး ပါးစပ်ထဲတွင်လည်း မြုံနေ ပါသည်။ ကျွန်တော်တို့သည် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် လှမ်းကြည့် လိုက်မိကြပါသည်။ ကျွန်တော်မှာ ကောင်မလေးကို တော်တော် သဘော ကျသွားပါပြီ။
“တို့ ဒီနားမှာ ခဏထိုင်ရအောင်လေ”
ဟု ကျွန်တော်က ပြောပါသည်။
သူကလည်း ထိုင်ချင်နေဟန် တူပါသည်။ ကျွန်တော်သည် သူ့လက်ကို ဆွဲကာ ပြိုပျက်နေသည့် မြို့ရိုးကြီးမုခ်ဦးအောက်က လှေ ကားထစ်ပေါ်သို့ တက်လာခဲ့ပါသည်။ ထိုလှေကားထစ်များမှာလည်း ပြိုပျက်နေကြပါပြီ။ ထိပ်ဆုံးကို ရောက်သည့်အခါတွင် မိုးကုတ်စက်ဝိုင်း နှင့် ပြအိုးများကို မြင်ရပါသည်။
ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်သည် စကားမပြောမိကြဘဲ အတူ ထိုင်နေမိကြပါသည်။ ပြောစရာစကားလည်း ရှာမတွေ့ပါ။ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲတွင်မူ ထူးဆန်းသည့် ခံစားချက်တစ်မျိုး ပေါ်နေပါသည်။ သူ့မျက် နှာနှင့် ကပ်လိုက်သည့်အခါတွင် မြေသင်းနံ့နှင့် ရောနေသည့် သူ့ဆံပင်မှ မွှေးပျံ့သော အနံ့ကို ရှုလိုက်ရပါသည်။ ထို့နောက် သကြားလုံးနံ့ သင်းသော အနံ့ကို ရပါသည်။
ကျွန်တော်သည် ပါးကလေးကိုရော နမ်းလိုက် ပါသည်။ ကျွန်တော်က နမ်းသည့်အခါ သူ ငြိမ်နေပါသည်။ နမ်းပြီးသည့် အခါတွင် သူသည် သကြားလုံး ဆက်စုပ်နေပါသည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူက ပြန်ရန် ပြောပါသည်။ ကျွန်တော်က သူ့လက်ကို ဆွဲပြီး တားပါ သည်။
“နေပါဦးဟာ၊ မသွားပါနဲ့ဦး”
“ဟင့်အင်း၊ သွားတော့မယ်”
“ဘယ်ကို သွားမှာလဲ” ဟု ကျွန်တော်က စိတ်တိုတိုဖြင့် မေး သည်။
“ဝမ်းဆွဲသည်ဆီကို”
သူက အိမ်တစ်အိမ်ကို လက်ညှိုးထိုးပြသည်။
“ဘာလို့ သွားမှာလဲ”
“မြန်မြန်လာခဲ့ပါလို့ သွားခေါ်မလို့”
“အမေ ဗိုက်နာနေလို့၊ အိမ်မှာ အော်နေတယ်။ အမေက ဝမ်း ဆွဲသည်ကြီးကို မြန်မြန်ခေါ်ခဲ့လို့ ခိုင်းလိုက်လို့”
“ဝမ်းဆွဲသည်ကြီးကို ခေါ်ပြီးရင် ပြန်လာမှာ၊ ဟုတ်လား”
သူက ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ သူက သူ့အမေ ခိုင်းလိုက်သည့် အလုပ်ကို ပြောသည့်အခါတွင် ကျွန်တော်သည် အမေခိုင်းလိုက်သည့် အလုပ်ကို အမှတ်ရကာ ရင်ထဲတွင် ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ကျွန်တော် က အရေးရှိလျှင် အသုံးပြုလေ့ရှိသော လက်နက်ကို သုံးပါသည်။
ကျွန်တော်သည် အသံထွက်အောင် ငို၍ပြန်လာပါသည်။ ကျွန်တော့် ငိုသံကို ကြားလျှင် အမေသည် ထွက်လာပြီး အကျိုးအကြောင်း မေးမည် ထင်ပါ သည်။
သို့ရာတွင် အမေထွက် မလာပါ။ ကျွန်တော်သည် အိမ်ထဲသို့ လိုက်ရှာပါသည်။ အမေမှာ မီးဖိုထဲတွင်လည်း မရှိပါ။ အမေဘယ်သွား နေသနည်း။ ဘယ်အချိန် ပြန်လာမည်နည်း။ အိမ်တွင် ကျွန်တော် တစ် ယောက်တည်း ယောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေပါသည်။
ထိုစဉ် အကြံ တစ်ခု ကျွန်တော်ရပါသည်။ ကျွန်တော်သည် ပန်းကန်တစ်ချပ်ကိုကောက်ယူကာ ကျွန်တော့် စုဗူးထဲမှ ငွေတစ်ကျပ်ကို ယူပြီး ပဲဆိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့ပါသည်။ ဆိုင်ရှင်မှာ ခုံတန်းလျားတစ်ခုပေါ်တွင် နဖူးပေါ် လက်တင်ပြီး အိပ်ပျော်နေပါသည်။ ပဲလှော်ထည့်ထားသည့် ဗူးများလည်းမရှိတော့ပါ။
လည်ပင်းရှည်ရှည်နှင့် ဆီပုလင်းများမှာလည်း စင်ပေါ် ပြန် ရောက်နေကြပါပြီ။ ကျောက်ဖြူသား ခင်းထားသည့် စားပွဲမှာလည်း ဆေး ကြောထားပါသည်။
“ဦးလေး၊ ဦးလေး” ဟု ကျွန်တော်က ခပ်တိုးတိုး ခေါ်ပါသည်။
သူက ဟောက်နေသဖြင့် ကျွန်တော်က သူ့ပခုံးကို အသာတို့ ပါသည်။ ဆိုင်ရှင်သည် လက်ကို အလန့်တကြား မြှောက်လိုက်ပြီး နီရဲ နေသော မျက်လုံးများကို ဖွင့်၍ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်ပါသည်။
“ဘာလာလုပ်ပြန်တာလဲကွ”
ကျွန်တော့်ကို မှတ်မိသွားသဖြင့် ခပ်ထန်ထန် မေးပါသည်။
“မြေပဲဆီနဲ့ ပဲလှော်သုတ် တစ်ကျပ်ဖိုး ပေးပါ”
“ဘာ”
“ကျွန်တော့်မှာ ပန်းကန်လည်း ပါပါတယ်။ ပိုက်ဆံလည်း ပါပါတယ်”
“ဟေ့ကောင်လေး၊ သွား သွား။ လာရှုပ်မနေနဲ့။ ငါ ကောက် ရိုက်မိလိမ့်မယ်”
ကျွန်တော်က ရပ်မြဲ ရပ်နေသည့်အခါ သူသည် ကျွန်တော့်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း တွန်းပစ်လိုက်ပါသည်။ ကျွန်တော်သည် ပက်လက်လန် ကျသွားပါသည်။ ကျွန်တော်သည် ငိုချင်စိတ်ကို အနိုင်နိုင် ချုပ်တည်းပြီး လဲရာမှ ထပါသည်။ လက်တစ်ဖက် တစ်ချက်စီတွင်လည်း ပန်းကန်ပြား နှင့် ပိုက်ဆံကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားပါသည်။ ကျွန်တော်သည် သူ့ကို ပြန်၍ မိုက်ကြည့်ကြည့်နေပါသည်။ ကျွန်တော် ပြန်ပြေး မည်ဟု စိတ်ကူးမိပါသေးသည်။ သို့ရာတွင် လူစွမ်းကောင်းလို သတ္တိမျိုး မွေးရ မည်ဆိုသည့် စိတ်ကလေး ဖြစ်ပေါ်လာသဖြင့် ခပ်တည်တည် ရပ်နေပါ သည်။
ထို့နောက် လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသည့် ပန်းကန်ဖြင့် တအား ပစ်ပေါက်လိုက်ပါသည်။ ပန်းကန်သည် လေထဲတွင် ဝွီးခနဲ အော်မြည် ပျံသန်းကာ သူ့ခေါင်းကြီးကို သွားမှန်ပါသည်။
ထို့နောက် ဖနောင့်နှင့်တင်ပါး တစ်သားတည်းကျအောင် လှည့် ပြေးခဲ့ပါသည်။ ပြေးလာရင်းလည်း ကျွန်တော့် စိတ်ထဲတွင် လူစွမ်းကောင်းက လူကြမ်းကြီး သတ်ခဲ့သလို သူ့ကို အသေသတ်ခဲ့ပြီဟု ထင်နေ ပါသည်။ ကျွန်တော်သည် မြို့ရိုးဟောင်းကြီးနား ရောက်သည့်အထိ အား ကုန် ပြေးလာခဲ့ပါသည်။
မြို့ရိုးနား ရောက်သည့်အခါတွင်မှ မောကြီးပန်းကြီးဖြင့် နောက်ကို လှည့်ကြည့်ပါသည်။ သို့ရာတွင် နောက်မှ မည်သူမျှ လိုက်လာသည်ကို မမြင်ရပါ။
ကျွန်တော်သည် ထိုအခါကျမှ ရပ်ပြီး အမောဖြေနိုင်ပါသည်။ အမောဖြေရင်း ဒုတိယပန်းကန်တစ်လုံး ဆုံးခဲ့ သည့်ကိစ္စကို မည်သို့ဖြေရှင်းမည် နည်းဟု စဉ်းစားနေပါသည်။ အိမ်သို့ တိုက်ရိုက်မပြန်ရန် ကျွန်တော့်ကို တစ်စုံတစ်ခုက သတိပေးနေပါသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော်သည် ဘာမျှ မစဉ်းစားတော့ဘဲ ခြေဦးတည့်ရာလျှောက်သွားနေပါသည်။
ပြန်လာလျှင် ကျွန်တော့်ကို အမေ ရိုက်မည် မုချ။ အရိုက်ခံရမည့်အတူတူ နောက်မှ အရိုက်ခံရအောင် အချိန်ရွှေ့ထား လိုက်ချင်သည်။ ကျွန်တော့်လက်ထဲတွင် ပိုက်ဆံတော့ ရှိသေးသည်။ အရိုက်မခံရခင် ပိုက်ဆံကလေးတော့ သုံးလိုက်ချင်သေးသည်။ နောင်မှ ဖြစ်လိုရာ ဖြစ်စေတော့။
သို့ရာတွင် မျက်လှည့်ဆရာကော ဘယ်ရောက်သွားပြီနည်း။ အရိပ်ပြပွဲကော ဘယ်ရောက်သွားပြီနည်း။ ကျွန်တော် သူတို့ကို လိုက်ရှာ သည်။ သို့ရာတွင် ရှာမတွေ့ပါ။
လိုက်ရှာ၍ မတွေ့သည့်အခါတွင် မောမောဖြင့် ကျွန်တော်သည် ကောင်မလေးနှင့် ချိန်းထားသည့် မြို့ရိုးပျက်နားက လှေကားကြီးပေါ်သို့ တက်လာခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော်သည် ချိုချဉ်နံ့သင်းနေသော ကောင်မလေးကို နမ်းရန် စောင့်နေပါသည်။ ကောင်မလေးသည် ကျွန်တော့်ကို စွဲအောင် လုပ်သွားပြီဟု ထင်ပါသည်။ ထိုအတွေ့မျိုးကို ကျွန်တော် တစ် ခါမျှ မတွေ့ဖူးသေးပါ။
ကျွန်တော် ထိုင်စောင့်နေ၍ အတန်ကြာသည့်အခါတွင် ကျွန် တော့် နောက်နားဆီမှ တီးတိုး စကားပြောသံများကို ကျွန်တော် ကြား လိုက်ရပါသည်။
ကျွန်တော်သည် လှေကားကြီးထိပ်သို့ တက်လာပြီး တစ်ဖက်သို့ ကြည့်လိုက်ပါသည်။ မြို့ရိုးအောက်ခြေတွင် အမျိုးသားတစ်ယောက်နှင့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်တို့ ထိုင်နေကြပါသည်။ တီးတိုး စကားပြောသံများမှာ သူတို့ဆီမှ ထွက်ပေါ်လာခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ အမျိုး သားမှာ လူလေလူလွင့် တစ်ယောက်နှင့် တူပြီး အမျိုးသမီးမှာ သိုးများကို ကျောင်းသည့် ဂျစ်ပစီမ တစ်ယောက်နှင့် တူပါသည်။
သူတို့လည်း ကျွန် တော်တို့ နှစ်ယောက်လို ချိန်းတွေ့ခြင်း ဖြစ်သည် ထင်ပါသည်။ ကျွန် တော်သည် သူတို့နှစ်ယောက်ကို ချောင်းကြည့်ရင်း စိတ်လှုပ်ရှားနေပါ သည်။ ပျော်လည်း ပျော်၊ ကြောက်လည်းကြောက် ဖြစ်နေပါသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်သည် ထထိုင်ကာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် စကားမပြောဘဲ ငူငူကြီးတွေ ထိုင်နေကြပါသည်။
အတန်ကြာသည့်အခါတွင် အမျိုးသားက စ၍ စကားပြောပါ သည်။
“ပိုက်ဆံပေးဦး”
“ရှင့်မှာ ပိုက်ဆံချည်းပဲ တောင်းနေတာပဲ”
“နင်က အလကား ကောင်မ”
အမျိုးသားက တံတွေးကို ပစ်ခနဲ ထွေးလိုက်သည်။
“နင်ကော သူခိုး”
အမျိုးသားက အမျိုးသမီးပါးကို ခပ်ပြင်းပြင်း လက်ပြန် ရိုက် လိုက်ပါသည်။ အမျိုးသမီးက မြေကြီးတစ်ဆုပ်ကို ကောက်ပြီး သူ့မျက် နှာကို ပက်လိုက်ပါသည်။ အမျိုးသားက အမျိုးသမီး၏ လည်ပင်းကို ထညှစ်ပါသည်။ အမျိုးသမီးက အတင်းရုန်းပါသည်။ အမျိုးသမီးက အော်သော်လည်း အသံမထွက်လာပါ။ မျက်လုံးကြီးတွေ ပြူးပြီး ခြေ ထောက်က မြေကြီးပေါ်မှာ လွတ်နေပါသည်။
ကျွန်တော် ကြောက်ကြောက်ဖြင့် ကြည့်နေပါသည်။ အမျိုးသမီး၏ နှာခေါင်းမှ သွေးတွေ စီးကျလာပါသည်။ ကျွန်တော်သည် ထလှမ်းအော်ပါသည်။ အမျိုးသား က မော့မကြည့်မီ ကျွန်တော်သည် မြို့ရိုးပျက်ပေါ်မှ ခုန်ဆင်းကာ ခြေဦး တည့်ရာသို့ တအားစွတ်ပြေးလာခဲ့ပါသည်။ ကျွန်တော် အသက်ကိုမျှ မရှူနိုင်ဘဲ စွတ်ပြေးလာခဲ့ရာ နောက်ဆုံး သတိရ၍ ကြည့်လိုက်သည့် အခါတွင် အမိုးခုံးခုံးကြီးတွေ ရှိသည့် လမ်းဆုံလမ်းခွတစ်ခုသို့ ရောက် နေသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ ကျွန်တော်သည် ထိုနေရာသို့ တစ်ခါမျှ မရောက်ဖူးပါ။
ကျွန်တော်နေသည့် ရပ်ကွက်ပင်လျှင် ဘယ်နားရောက်နေ သည်ကို ကျွန်တော် မသိပါ။ လမ်းဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်တွင် မျက် မမြင် သူတောင်းစားတွေ တစာစာတောင်းနေကြပါသည်။ အရပ်လေး မျက်နှာမှလာသော လမ်းသွားလမ်းလာများသည် ဘယ်သူ့ကိုမျှ ဂရု မစိုက်နိုင်ဘဲ ကိုယ့်ကိစ္စနှင့် ကိုယ် ခပ်သုတ်သုတ် သွားနေကြပါသည်။ ကျွန်တော်သည် မျက်စေ့လည်နေပါသည်။ အိမ်ကို ဘယ်လို ပြန်ရမည် ဆိုသည်ကိုပင် မသိတော့ပါ။ လမ်းသွားလမ်းလာ တစ်ယောက်ယောက် ကို မေးရမည်လားဟု စိတ်ကူးမိပါသေးသည်။ ယခုနေ ပဲလှော်ဆိုင်ရှင် လို လူမျိုး၊ မြို့ရိုးပျက်ကြီးနားက လူလေလူလွင့် လူမျိုးနှင့် သွားတွေ့လျှင် မည်သို့ လုပ်မည်နည်။ ဘုရားသိကြားမ၍ ကျွန်တော့်ကို လိုက်ရှာနေသည့် အမေနှင့် သွားတွေ့လျှင် မည်မျှ ကောင်းမည်နည်း။
သို့မဟုတ် ကျွန်တော် မှတ်မိသည့် အဆောက်အအုံတစ်ခုခု၊ နေရာတစ်ခုခု၊ အမှတ် အသားတစ်ခုခုကို တွေ့သည်အထိ လျှောက်သွားရမည်လော။
ကျွန်တော်သည် ပြတ်ပြတ်သားသား၊ မြန်မြန်ဆန်ဆန် ဆုံး ဖြတ်ရတော့မည် ဖြစ်ပါသည်။ အချိန်မရှိတော့။
နေ့တာသည် ကုန်ဆုံးလျက်ရှိကာ လျှို့ဝှက်ဆန်းကျယ်သည့် အမှောင်ထုသည် သက်ဆင်းလာတော့မည်။
0 comments:
Post a Comment