ကိတၱိေရးေသာ တက်ိပ္တစ္(သာဓု)

ကိတၱိေရးေသာ တက်ိပ္တစ္(သာဓု)

ေငြတာရီမဂၢဇင္း

​ဧည့္ခန္းတြင္ မိန္းမရြယ္ႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ေနသည္။ အသက္အားျဖင့္ သံုးဆယ္ခန္႔ဟုမွန္းဆရသူက သူ႔ထက္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ခန္႔ႀကီးမယ္ ထင္ရေသာ ခပ္ပိန္ပိန္အမ်ိဳးသမီးအား ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ ေတြ႔ၾကည့္ေနရာမွ ၎တုိ႔ႏွွင့္ ၁၂ ေပသာသာရွိ ဝရံတာေဒါင့္တေနရာသို႔ မ်က္လံုးကစားလိုက္၏။ ေနာက္ ၄၅-ႏွစ္ဆီသို႔ ေခါင္းျပန္လည္လာကာ စာပြဲေပၚတြင္ အသင့္ရွိေနေသာေကာ္ပီစာအုပ္၏ လြတ္ေနသည့္ ေက်ာဘက္ စာမ်က္နာတြင္ ေအာက္ပါအတိုင္းေဘာလ္ပင္ျဖင့္ ေရးျခစ္လိုက္၏။
​“အင္း….မမဘဝကလဲ ပ်င္းစရာႀကီးေနာ္”
​သို႔ေရးၿပီးသည္ႏွင့္ ၃ဝ-သည္ ေကာ္ပီစာအုပ္ကို ၄၅-ဘက္သို႔ လွည့္ေပးလိုက္သျဖင့္ သူသည္ စာကိုမဖတ္ေသးဘဲ ၃ဝ-က ျပန္ခ်ထားေသာ ေဘာလ္ပင္ကိုေကာက္ကိုင္ အသင့္ျပင္ၿပီးမွ စာကိုဖတ္ၿပီး….
​“ေအးေပါ့ကြယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ၊ ေျပာျပန္လဲ စကားမ်ား စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္ရရံုဘဲရွိမယ္၊ သူကဒါဘဲ ဝါသနာပါတာကိုး….”
​စာေရး၍အဆံုးတြင္ ၄၅-က ၃ဝ-ဘက္သို႔ စာအုပ္လွည့္ေပးလိုက္ျပန္၏။ ၃ဝ-ကလည္း ၄၅-နည္းတူ ေဘာလ္ပင္ကို ပထမေကာက္ကိုင္ကာ ရုတ္တရက္မဖတ္ေသးဘဲ ဝရံတာဆီၾကည့္လိုုက္ျပန္၏။
​

ပက္လက္ကုလားထိုင္တြင္ အက်အနထိုင္ကာ ခံုတခုေပၚေျခဆန္႔တင္ရင္း မဂၢဇင္းတအုပ္ၾကည့္ေနသူ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ ခပ္ဝဝသည္ မည္သူ႔ကိုမွ်စိတ္မဝင္စား၊ သူဖတ္ေနသည့္ဝတၱဳတပုဒ္တြင္သာ သဲသဲမဲမဲ စြဲေနဟန္တူ၏။ ၃ဝ-လည္း ၄၅-လွည့္ေပးေသာ စာကိုဖတ္လိုက္ရာမွ ခ်က္ခ်င္းဆိုစလိုပင္….“ဟုတ္ပါရဲ ႔ေနာ္၊ မမလူကလဲ က်မလာတိုင္း စာအုပ္နဲ႔လက္နဲ႔ကို မျပတ္ဘူး” ၃ဝ-က ၄၅-သို႔ စာအုပ္လွည့္ေပး လိုက္ျပန္္၏။ ၄၅-ကလည္း ခပ္သုတ္သုတ္ငံု႔ဖတ္ကာ တစံုတရာကို စဥ္းစားသလိုေတြေန၏။ မ်က္နာလည္း ညိဳးငယ္ေနသျဖင့္ ၃ဝ-ကပင္ စာအုပ္ကို ျပန္လွည့္ယူကာ ေနာက္တမ်က္နွာလွန္၍ သူကပင္ေရးဟန္ျပဳေန၏။
​

အသံႏွင့္မေဆြးေႏြး၊ စာျဖင့္ေရး၍ ေျပာေနၾကေသာေၾကာင့္လည္း စာဖတ္္သူတြင္ အေနွာင့္အရွက္ကင္းေနကာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လြတ္လပ္စြာ ထင္ျမင္ခ်က္ေရးႏိုင္သည့္ သေဘာေဆာင္ေန၏။
​“ရံုးပိတ္ရက္ေတြေကာ မမလူက ဒီလိုဘဲစာဖတ္ေနတတ္သလား ဟင္”
​“အမေလး….စာသာဖတ္ရမယ္ ဆိုရင္လား၊ အခ်ိန္ရသမွ် အသံုးခ်တယ္ေဟ့၊ အိမ္သာတက္ရင္းလဲ စာအုပ္နဲ႔၊ ထမင္းစားရင္လဲ ဖတ္တာဘဲ။ သူသိပ္ႀကိဳက္ သိပ္စိတ္ဝင္စားတဲ့စာအုပ္ဆိုရင္ေတာ့ ညအိပ္ရာဝင္မွ ဇိမ္နဲ႔ဖတ္တယ္”
​“အို”
​“ေအးကြဲ႔၊ အဲဒိစာအုပ္ေတြ မဂၢဇင္းေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔စကားမ်ားရင္ ေျပာေသးတယ္၊ သူက (ငါ့အဘို႔မွာ စာဟာအဓိကဘဲ၊ စာထက္ ဘာကိုမွ အေရးမေပးႏိုင္ဘူး)တဲ့ကြယ္”
​“မမေတာ့ တေန႔တေန႔ ပ်င္းေနမွာဘဲေနာ္”
​“ၾကာေတာ့လည္း အေရထူလုိက္ရေတာ့တာေပါ့၊ မတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး မဟုတ္လား”
​သို႔လွ်င္ အျပန္အလွန္စာႏွင့္ေရး၍ ေဆြးေႏြးေနၾကေသာေၾကာင့္သာ တအိမ္လံုး ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ စိတ္မ်ားကေသာ္မူ တေယာက္က ရိုးရိုးပူၿပီး တဦးက ဘေလာင္ဆူေနသည္ထင္ရ၏။
​ယခုထိ ဝရံတာမွ ဝဝလူသည္ အိကနဲမွ်ပင္ လြန္႔လႈပ္ျခင္းမရွိေသး။ လက္ဖ်ားကေလးမ်ားေလာက္သာ အလုပ္လုပ္၊ စာမ်က္နာလွန္ရင္း လူေရာစိတ္ပါျမဳပ္ေန၏။ တပုဒ္ၿပီးလွ်င္ ေနာက္ဝတၳဳကိုစ,ျပန္၏။ ဖတ္ျပန္၏။
​​​​​

တက်ိပ္တစ္
​​​​​​​​​​ကိတၱိ- ေရးသည္
အမည္….ဆင္ႀကီး
အသက္….၁၉-ႏွစ္
အလုပ္အကိုင္….ေက်ာင္းသား၊ ၁ဝ-တန္း(ဘီ)ႏွင့္ သံုးႀကိမ္ေအာင္ၿပီး။
ေနရပ္….အေနာ္မာလမ္း၊ သာေကတ။
မိဘအမည္….ဦးေပြး-ေဒၚပဲ။
အလုပ္အကိုင္….ဆိုက္ကားနင္း၊ ပဲျပဳတ္ေရာင္း။
​

ဆင္ႀကီးတု႔ိမိသားစု (ဝါ) ကိုေပြး မဝဲဆိုလွ်င္ သူတို႔ေနေသာ အေနာ္မာရပ္သာမက အျခားေသာပတ္ဝန္းက်င္ ၃-၄ ရပ္ကြက္ကလည္း ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိၾကသည္။ ဆင္ႀကီးက သားအႀကီးဆံုး။ သူ႔ေအာက္တြင္ ညီ-ညီမငယ္ စသျဖင့္ ၉-ေယာက္ရွိသည္။ ႂကြက္မ၊ ဖိုးေခြး၊ ငကြ်ဲ၊ ဝက္မ၊ ငႏြား၊ ေၾကာင္မ၊ ပူးမ၊ ငသိုး၊ ဖိုးေဒါင္း၊ ေနာက္ဆံုးသံုးေယာက္ကလြဲလွ်င္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား။ ဆင္ႀကီးႏွင့္ ၾကြက္မသာ ေက်ာင္းသြားလွ်င္ အပိုမံု႔ဘိုး တမတ္စီ ရသည္။ က်န္၅-ေယာက္က မံု႔ဘိုးမရ။ ေတြ႔ကရာဝယ္စားမည္စိုးေသာေၾကာင့္ဟု အေၾကာင္းျပသည္။ အမွန္မွာ ကိုေပြးကမေပးႏိုင္၊ မတတ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
​

သားသမီး ၁ဝ-ေယာက္ မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ နံျပားတျခမ္းစီ၊ သို႔မဟုတ္ မံု႔ေခါက္တရွပ္စီစားရသည္။ အရည္မပါ။ ေက်ာင္းခ်ိန္ေစာသူက ပဲျပဳတ္ႏွင့္ ထမင္းၾကမ္း နယ္စားၾကရသည္။ ေန႔ပိုင္းမွတက္ရေသာကေလးမ်ားကမူ မဝဲႏွင့္အတူ မနက္စာ ခ်က္ထားေသာဟင္းႏွင့္ စားၾက ရသည္။ မနက္စာဟင္းဆို၍ ပဲျပဳတ္ထက္ ပိုမေကာင္းပါ၊ တခါတရံ ပဲျပဳတ္ထက္ပင္ ပို၍ညံ့သည္။ လမ္းေဘးတြင္ပံုေရာင္းေသာ ပုစြန္ေျခာက္ အမႈန္႔၊ ငါးသလဲထိုး သဲရွပ္ရွပ္ကို အရြက္ေပါင္းစံုျဖင့္ ေရလံုျပဳတ္ထားသည့္ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း။ ပဲျပဳတ္ေလာက္ပင္ အရသာမရွိ။ တပတ္လွ်င္ တႀကိမ္မွ်သာ ဝဝလင္လင္ စားၾကရသည္။ အျခားရက္မ်ား၌ ဆန္အေျခအေန၊ ဟင္းအေျခအေနအလိုက္ ဟင္းႏွင့္ထမင္း ပံုေပးလိုက္သည္။ (ဒါနဲ႔အၿပီးဘဲ၊ ေနာက္ထပ္မရေတာ့ဘူး)ဟု ထမင္းတာဝန္ခံ ဝက္မက ရာဇသံဆင္ထားသည္။ မဝဲ မရွိေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ ဝက္မက ထမင္းအိုးသူႀကီး….။
​

ဆင္ႀကီး ၇-တန္း ေရာက္ကတည္းက ကိုေပြးေရာ မဝဲကပါ အခြင့္ထူးတရပ္ေပးသည္။ ထမင္းကို ႀကိဳက္သလိုစားခြင့္ႏွင့္ တခါတရံ ေငြကေလး ပိုလွ်င္ ကိုေပြးက ငါးေၾကာ္ေလးအစ ဝယ္လာသည္။ သားႀကီးကို က်ိတ္၍ ေကြ်းသည္။ ဆင္ႀကီးက တစ္ေယာက္တည္းမစား၊ အားလံုးကို လက္တဆစ္စာစီရရ ေဝဖဲ့ေပးသည္။ ထမင္းကိုလည္း အမ်ားနည္းတူ တပန္းကန္သာ စားသည္။ ဘာအခြင့္အေရးမွ ပိုမယူ။ ထိုကဲ့သို႔ ဆင္ႀကီးက စိတ္ေကာင္းရွိေသာေၾကာင့္လည္း ကိုေပြးႏွင့္ မဝဲက ပိုခ်စ္သည္။ ပို၍ ကရုဏာသက္သည္။ ညီ-ညီမေတြကလည္း “ကိုႀကီးဆင္-ကိုႀကီးဆင္”ႏွင့္ အလြန္ပင္ ခ်စ္ၾကသည္။
​

ဆင္ႀကီးသည္ စကားအလြန္နည္းသည္။ ဣေႁႏၵႀကီးသည္။ ဤႏွစ္ခ်က္ကပင္ ကိုေပြးႏွင့္ မဝဲတို႔က ေလးစားသည္။ ကေလးမ်ားက ေၾကာက္ၾက သည္။ ဆင္ႀကီးတစံုတရာကို ေတြေငးစူးစိုက္ေနလွ်င္ ေဆာ့ကစားေနေသာ ကေလးမ်ားပင္ ၿငိမ္သြားတတ္သည္။ မၿငိမ္လွ်င္လည္း ဆင္ႀကီးက စူးရွေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ လွည့္ၾကည့္တတ္သည္။ ကေလးမ်ားက ဤလိုၾကည့္သည္ကို ထရိုက္သည္ထက္ ေၾကာက္ၾကသည္။ ဆင္ႀကီး တခါတခါ ေတြစိုက္ေနလွ်င္ တနာရီမက ၾကာတတ္သည္။ လူလည္းမလႈပ္၊ မ်က္ေတာင္လည္း မခတ္။ ညဘက္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္ဆိုလွ်င္ သူ႔ကို ပို၍ ေၾကာက္ၾကသည္။ “ဟင္း”ကနဲ “ဟူး”ကနဲ သက္ျပင္းခ်သံ၊ ပင့္သက္မႈတ္ထုတ္သံက က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္လာတတ္သည္။
​

သို႔တိုင္ေအာင္ သူ႔ညီ-ညီမေလးမ်ား ျခင္ကိုက္၍ လူးလွ်င္လြန္႔လွ်င္ အညြန္႔သားထ၍ ေစာင္ၿခံဳေပးတတ္၏။ ၿခံဳရေသာေစာင္မွာလည္း ႏွစ္ေယာက္မွတထည္၊ ေစာင္အနည္းငယ္ႀကီးလွ်င္ သံုးေယာက္တထည္။ ဤသည္ပင္ လူေစ့ေအာင္ မၿခံဳႏိုင္၊ မဝယ္ႏိုင္၊ ငယ္ေသာ ကေလးမ်ားမွာ လံုခ်ည္စုတ္ျဖင့္သာ အုပ္၍ သိပ္ရေသာေၾကာင့္ ဤျမင္ကြင္းကိုေငးေတြၾကည့္ကာ ဆင္ႀကီးက ညည္းညည္း ညဴညဴ သက္ျပင္းခ်တတ္ျပန္သည္။
​

အခ်ိန္ကာလမွာ ကုန္ထုတ္စြမ္းပကား အားေကာင္းေနဆဲ။ ပိုက္ဆံသာေပးလွ်င္ လုိခ်င္ရာဝယ္၍ရေသာအခ်ိန္။ ေစ်းႏႈန္းလည္း မႀကီးမားေသး။ ပုဆိုးၾကမ္းတထည္ ၃-က်ပ္ ၅ဝ-ျပား၊ အေခ်ာစား (၂-၁ဝဝ) အနံႀကီး ကြင္းျပည့္ ၁၁-က်ပ္၊ ဘာဘူေစာင္ေခၚ ဂြမ္းၾကမ္းေစာင္တထည္မွ ၄-က်ပ္ ၅ဝ-ျပား၊ ဆန္-ဆီ ေစ်းကို ထိုႏႈန္းႏွႈင့္တြက္မည္ဆိုပါက အစစ ေပါေနေသာ ကာလ။ သို႔တမူ ဆင္ႀကီးတို႔ မိသားစုမွာ ျခင္ေထာင္ဆိုသည္မွာ ဘယ္လိုပါလိမ့္ဟူဘိသို႔။ ေစာင္ၾကမ္းကေလးမွ်ပင္ လူေစ့လူစံု မၿခံဳႏိုင္။

ကိုေပြးက ဆိုကၠားနင္းရန္ နံနက္ ၅-နာရီ အိမ္က အထြက္ မဝဲကိုပါ တင္ေခၚသြားသည္။ ပဲျပဳတ္ေတာင္းႏွင့္။ ကိုေပြးတာဝန္က ညေနဆုိက္ကား သိမ္းအျပန္ ဆန္ဝယ္လာရသည္။ မဝဲက ဟင္းလ်ာအတြက္ တာဝန္ယူသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး နားရက္အားရက္မရွိ။ မေတာ္တဆ တေယာက္ေယာက္ေနမေကာင္း၍ အလုပ္ပ်က္လွ်င္ စားေရးေသာက္ေရးျပႆနာေပၚေခ်ေတာ့သည္။
​

ပဲျပဳတ္ဆိုသည္ကား ေန႔စဥ္ေရာင္းမေကာင္း၊ တခါတရံ ၁ဝ-နာရီေလာက္တြင္ ကုန္သြားၿပီး တခါတရံ ၁၂-နာရီမွကုန္သည္။ တခါတခါ လံုးဝမကုန္။ အိမ္ျပန္ပါလာေသာအခါ က်န္လာသည့္ ပဲျပဳတ္ႏွင့္သာ ထမင္းကိစၥၿပီးၾကရသည္။ ကိုေပြး ဆိုက္ကားက ပိုဆိုးသည္။ ခရီးသြားက်ဲလွ်င္ ေငြအရနည္းသည္။ လဆန္းပိုင္းေလာက္သာ ဟန္က်သည္။ တခါတရံ ဆိုက္ကားရွင္ေပးရသည့္ ေငြ၂-က်ပ္ပင္မျပည့္။ မိုးတြင္းေရာက္မည္ကို ကိုေပြးအေၾကာက္ဆံုး။
​စီးပြားေရးအဆင္မေျပလွ်င္ လူလည္းအဆင္မေျပ၊ စိတ္လည္းဆင္မေျပ။ ဘာကမွအဆင္မေျပ။ ဤအထဲတြင္ ေႏြရာသီရက္ရွည္ ပိတ္ထားေသာ ေက်ာင္းမ်ားျပန္ဖြင့္ခ်ိန္၊ အတန္းတင္ေပးခ်ိန္ ေရာက္ၿပီဆိုပါက ကိုေပြး မဝဲတို႔ ဦးေႏွာက္ခဲၾကရသည္။ ေငြအဆင္မေျပတိုင္း သားသမီးမ်ားကို မာန္သည္၊ မဲသည္၊ ရိုက္သည္။ တခါတရံ မဝဲကက်ိန္ဆဲလိုက္ေသးသည္။
​

“ဒင္းတို႔တေတြ ေသကုန္ရင္ေအးမယ္”
​ထိုလိုအခါမ်ိဳး ဆင္ႀကီးရွိေနလွ်င္ မ်က္နာတျပင္လံုးနီလာကာ….
​“အေမတို႔ကို ဘသူကေမြးခိုင္းလို႔ ခု-အေမက ေသခိုင္းေနတာလဲ ခေလးေတြကို”
​သည္လိုပင္ ခ်က္ကနဲ ဒက္ကနဲေကာက္ေမးတတ္ေသာေၾကာင့္ ေနာင္ က်ိန္ဆဲလိုလွ်င္ ဆင္ႀကီး ရွိမရွိ မဝဲကၾကည့္ေသးသည္။ အကဲခတ္ၿပီးမွ က်ိန္ဆဲသည္။
​“ေသဘဲမေသႏိုင္ၾကဘူး”
​

အခ်ိန္ကာလမွာ ၄-၅-ႏွစ္ရြယ္ ကေလး ဂါဝန္၊ ကေလးရွပ္တထည္ တက်ပ္မွႏွစ္က်ပ္အထိသာ ေပးရေသာအခါသမယ။ မည္မွ် ေစ်းသက္သာေစ၊ ကနု္ထုတ္စြမ္းပကား မည္မွ်အားေကာင္းေနေစ၊ ကိုေပြးတို႔မဝဲတို႔မွာ သားသမီး ၁ဝ-ေယာက္ကို တၿပိဳင္တည္း ဝယ္မဆင္ႏိုင္။ တထည္စုတ္မွတထည္။ တေယာက္ၿပီးမွတေယာက္။ ၿပိဳင္တူ ၃-၄ေယာက္ စုတ္ၾကၿပဲၾက ဝတ္စရာ မရွိၾကေသာအခါမ်ိဳး ကိုေပြးႏွင့္မဝဲတို႔ ေနမေကာင္းျဖစ္ခ်င္သည့္တိုင္ လြတ္လပ္စြာ ၿပိဳင္တူဖ်ားနာခြင့္ မရ။ တေယာက္တလွည့္ ေနမေကာင္းလွ်င္ပင္ တအိမ္လံုးအေရးကိစၥ ဂယက္ထရသည့္အခါမ်ိဳး ႀကံဳရတိုင္း ဆင္ႀကီးမ်က္ရည္လည္ရသည္။
​

ရရာအလုပ္ လုပ္မည္ဟုဆင္ႀကီး အလုပ္ရွာသည္။ မရေသး။ ဆိုက္ကားနင္းရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားသည္။ မေအာင္ျမင္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဆင္ႀကီး ခ်ဴခ်ာခဲ့သည္။ အမည္မသိေရာဂါ စြဲကပ္ခဲ့သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းက အမွတ္မထင္ ဒူးေခ်ာင္ ေခြလဲတတ္သည္။ ပိုလီယိုေရာဂါ ခပ္ဆန္ဆန္။
​

ယခုထိ ၁ဝ-ႀကိမ္ထက္မနည္း ဆိုက္ကားနင္းစမ္းၾကည့္သည္။ ေပ ၄ဝဝ-ေလာက္နင္းမိလွ်င္ ဒူးယိုင္လာသည္။ ေမာသည္။ ေနာက္တေန႔ ဆိုလွ်င္ တကိုယ္လံုးထံုၿပီး ကိုက္ခဲၿပီး ေနမေကာင္းျဖစ္တတ္သည္။ ယခုလက္ေလွ်ာ့လိုက္ရသည္။ လက္မႈ အလုပ္လုပ္ရန္လည္း သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားက မာမာထန္ထန္ကိုင္၍မရ။ ပဲျပဳတ္ရန္ ထင္းခြဲတိုင္း ကိုက္သလုိခဲသလို ျဖစ္လာတတ္သည္။
​“ေလာကႀကီးမွာ ငါလူပိုဘဲ၊ ငါတေယာက္ေလ်ာ့သြားရင္ အေဖတုိ႔ တေယာက္အတြက္ သက္သာမယ္….ခေလးေတြပိုစားရမယ္” သူ႔ရြတ္သံ ညည္းသံကို မည္သူမွ်မၾကားရ။ စိတ္ထဲကသာ က်ိတ္၍ေျပာခဲ့သည္။ က်ိတ္၍ စိတ္မခ်မ္းသာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ က်ိတ္၍လည္း မ်က္ရည္က်ခဲ့သည္။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း မေက်မနပ္ျဖစ္ရတိုင္း သူ႔ေပါင္ သူ႔ေခါင္း သူ႔ရင္ဘတ္ကို သူထုရိုက္ခဲ့သည္မွာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားခဲ့ၿပီ။
​

အခါတပါးက….မၾကာေသးမီကဆိုလွ်င္ ပို၍နီးစပ္လိမ့္မည္၊ ညတည လူေျခတိတ္ခ်ိန္ ကိုေပြးတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ တီးတိုးေဆြးေႏြးသံလိုလို ၾကားရသည္။ မေဆြးေႏြးမီ ၁၅-မိနစ္ခန္႔ေစာ၍ ဆင္ႀကီး နာမည္ကို ေခၚၾကည့္ၾကသည္။ ၄-၅ ႀကိမ္မွ် အသံတျဖည္းျဖည္းျမွင့္၍ ေခၚၾကည့္ၾကသည္။ ဆင္ႀကီးမနိုး။ လႈပ္ေဖာ္ပင္မရ။ အမွန္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ဟန္ေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ​
​“က်မလဲေျပာတာဘဲ ကိုေပြးရဲ ႔၊ က်မမွာ ခေလးေတြမ်ားလြန္းလို႔ပါ၊ လုပ္ေပးပါလို႔ ရွိခိုးပီးေတာ့ ေတာင္းပန္တယ္၊ အဲဒါ က်မေတာင္ အေငါက္ခံရေသးတယ္”
​(ဒါလြယ္လြယ္ ေလးလုပ္လို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး၊ ရလဲလုပ္မေပးဘူး၊ အင္မတန္ကို မက်န္းမာနဲ႔ ခေလးမေမြးႏိုင္ေအာင္ခ်ည့္နဲ႔ေနမွ လုပ္ေပးတာ၊ သြား-သြား-ရွင္ က်န္းမာေသးတယ္၊ ေနာက္ကိုလဲ အမ်ားႀကီးေမြးႏိုင္ေသးတယ္၊ ေမြးအံုး)တဲ့၊ ပီးေတာ့….
​(ခင္ဗ်ား ေနာက္မလာနဲ႔၊ မွတ္ထားေနာ္၊ ေနာက္သံုးႏွစ္ၾကာမွ လာခ်င္လာ) တဲ့….။
​“ဆရာဝန္ကို လွည့္ေတာင္းပန္ေတာ့လဲ အဲသလို ေျပာလႊတ္တယ္”
​ကိုေပြးကလည္းေျပာျပန္သည္။
​“ေအးကြာ-ငါလဲ ငါ့ဆိုက္ကားေဖာက္သည္ မိတ္ေဆြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခိုင္းၾကည့္တယ္၊ (ဟာ ဘယ္ျဖစ္မလဲ)တဲ့၊ တေယာက္ကေတာ့ အင္း (လြယ္ပါတယ္၊ ေငြ ၂၅ဝိ-ရေအာင္စု)တဲ့၊ သူလုပ္ခိုင္းေပးမယ္တဲ့”
​“ဟား….ဟား…..ဟား…..ဟား…..”
​က်ယ္ေလာင္စူးရွစြာ ရယ္ခ်လိုက္ေသာ ဆင္ႀကီးအသံသည္ တရပ္ကြက္လံုးဟိန္းသြားသည္။ ကိုေပြးႏွင့္မဝဲတို႔လည္း ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖင့္ ဆင္ႀကီးဆီထ,ေျပးၾကသည္။
​“သား….သား….ေဟ့…..ဆင္ႀကီးထ,စမ္း၊ ဘာျဖစ္သလဲ”ဟု ေမးၾကသည္။ ဆြဲထူသည္။ ဆင္ႀကီးကထ,မထိုင္။
​“အိမ္မက္ မက္တာပါ၊ သြားၾကပါ၊ အိပ္ၾကပါ၊ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး”
​ေနာက္ထပ္ဘာမွ် ေမး၍မရ။
​​​+ + +
​တရပ္ကြက္လံုး ထိန္ထိန္လင္းေနသည္။ ေဆာင္းလယ္၏ ညျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေစာေစာအိပ္ၾကသည္။ လူေျခတိတ္ေနသည္။ ကိုေပြး၏ သားသမီးမ်ား အတံုးအရံုးအိပ္ေနၾကသည္။ ဆင္ႀကီးတေယာက္သာ လက္ေပၚနဖူးတင္၍ ေတြးေနသည္။
​

နံနက္ပိုင္းက မဝဲ၏ တက်ိပ္တစ္ေယာက္မီးဖြားရန္ ေမြးေပးေနက်လက္သယ္ကို သြားေခၚသည္။ လက္သယ္က ကေလးထြားလြန္းသည္။ ေနာက္အေနအထားမမွန္ဟုေျပာကာ သူလက္ေလ်ာ့သျဖင့္ ေဆးရံုပို႔ခဲ့ရသည္။ ဆင္ႀကီးကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႔ေပးခဲ့သည္။ သူတို႔ရပ္ကြက္ေဆးရံုက ၿမိ့ဳတြင္းရွိ သြားဖြားေဆးရံုႀကီးသို႔ ေခၚသြားရန္ေျပာသည္။ ထိုမွာက ပစၥည္းကိရိယာစံုသည္။ ဘိုက္ခြဲ၍ ေမြးရမလိုလို၊ ညွပ္နဲ႔ဆြဲထုတ္ရမလိုလို တေယာက္တမ်ိဳးေျပာလိုက္သျဖင့္ ေနာက္ဆံုး မဝဲကုိ ဂ်င္မခါနာေဆးရံုတြင္ ထားခဲ့ရသည္။
​

ကိုေပြး ညေနပိုင္းက အိမ္ျပန္လာသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ထမင္းစားသည္။ ခါတိုင္းထက္ေစာ၍ ျပန္လာသည္။ မဝဲအေၾကာင္း သိခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေမးသည္။ ဆင္ႀကီးက အေသးစိတ္ ေျပာျပလိုက္သည္ႏွင့္ ကိုေပြးမ်က္နာညိဳးသြားသည္။ ထမင္းလည္း ယခင္ကထက္ တဝက္မွ် အစာေလ်ာ့သြားသည္။ ယေန႔ည မိုးခ်ဳပ္ေအာင္ ဆိုက္ကားနင္းမည္ဟု ေျပာသြားသည္။ မိုးလင္းခ်င္လင္းမည္ဟုလည္း အိမ္မွအထြက္ ထပ္မွာသြားသည္။
​

လူ႔ျပည္သို႔ ေရာက္လာလတံ့ေသာ သူ၏ တက်ိပ္တေယာက္ေျမာက္ ကေလးအတြက္ ေငြပို၍ရွာရမည္။ ယေန႔သာမဟုတ္၊ မဝဲ ပဲျပဳတ္ ေရာင္းႏိုင္သည့္ေန႔အထိ ကိုေပြးဆိုက္ကားအခ်ိန္ပို နင္းရမည္။ စသည္ျဖင့္ စသည္ျဖင့္….
​

ဆင္ႀကီးသည္ လက္ေပၚနဖူးတင္၍ ေတြးေနသည္မွာ ဤကိစၥမ်ား။ ေနာက္-ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းခ်ကာ ပက္လက္လွန္လိုက္ျပန္သည္။ နဖူးေပၚ လက္တင္လိုက္သည္။
​“ငါလဲ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဘယ္သူမွလဲမတတ္ႏိုင္ဘူး။ သိၾကားမင္းလဲ မကယ္ႏိုင္ဘူး”
​စိတ္ထဲမွ တတြတ္တြတ္ေရရြတ္ေနသည္။ ငိုသံသဲ့သဲ့ၾကား၍ ဆင္ႀကီးထၾကည့္သည္။ အငယ္ဆံုးသူ႔ညီမေလး အခါလည္ႏွင့္ ၉-လသမီး ထိုင္ငို ေနသည္။ ပါးစပ္က “အေမ”ကို တ,ေနသည္။ ဆင္ႀကီးကလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုးေခ်ာ့သည္။ ခါတိုင္းလည္း ငိုတတ္သည္။ ေတာ္ရံုေခ်ာ့လွ်င္ တိတ္သြားတတ္သည္။ ျပန္အိပ္သြားသည္။ ယခု ေတာ္ေတာ္ႏွင့္အငိုမတိတ္။ ဆင္ႀကီးက ဆြဲယူေပြ႔ခ်ီလိုက္မ် ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ကိုယ္ပူ ေနသည္ကို သိလိုက္ရေတာ့သည္။
​တိုက္ေနက် ေဆးနီမႈန္႔ထုပ္လိုက္ရွာသည္။ ယခင္ထားေနက်ဝါးထရံအႏွ႔ံ လိုက္ၾကည့္သည္။ ႏွီးစကေလးျဖင့္ကလန္႔၍ ညွပ္ထားေသာ ေဆးနီမႈန္႔ထုပ္ကိုမူေတြ႔သည္။ ေဆးမရွိ။ အရည္ေပ်ာ္စီးက်ကုန္သည့္ လကၡဏာသာေတြ႔ရသည္။
​“ဆင္ႀကီးေရ-ေဟ့-ဆင္ႀကီး၊ ထပါအံုးကြ ဆင္ႀကီးေရ့”
​အိမ္ေရွ့မွေခၚသံသည္ ေျပးလာရင္းကေခၚသည့္အသံကဲ့သို႔ တျဖည္းျဖည္းနီးလာသည္။ ကဲလားတံခါးကိုပင့္မ၍ ဆင္ႀကီးေခါင္းျပဴၾကည့္သည္။
​“ဘာလဲအကိုတုတ္၊ ဒီေန႔ ဆိုက္ကားမနင္းဘူးလား”
​“အို-ဒါအေရးမႀကီးဘူး”
​အကိုတုတ္ဆိုသူက ဆင္ႀကီးအနားသို႔ကပ္၍ ေမာလာေသာအသံတုန္တုန္ျဖင့္…
​“ေအးကြာ မေျပာလဲမၿပီးဘူး။ မင့္အေဖ ကိုေပြးႀကီးေလ-ရုပ္ရွင္ရံုနားမွာ ကားတိုက္လို႔”
​“ဗ်ာ….ဗ်ာ-အေဖ”
​“ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါ တိုက္တဲ့ကားနဲ႔ဘဲ ေဆးရံုေခၚသြားျပီ၊ ဒဏ္ရာေတာ့ နဲနဲ….”
​“အမွန္အတိုင္းေျပာဗ်ာ၊ ေသေရာလား”
​“ေသေတာ့မေသပါဘူးကြာ၊ နဲနဲေတာ့ျပင္းတယ္။ ကားက ေလာ္လီကားႀကီး”
​“ကားေအာက္ထဲ ေရာက္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့ ဟုတ္လား အကိုတုတ္”
​“အင္း-ညာဘက္ ေျခေထာက္ေတာ့ က်ိဳးတယ္ေျပာတာဘဲ၊ ငါလဲမၾကည့္ရက္တာနဲ႔၊ ငါသြားမယ္ေနာ္၊ ဆိုက္ကားထားပစ္ခဲ့ရတာ စိတ္မခ်ဘူးကြာ”
​ဆင္ႀကီး ေတြငိုင္ၿပီးက်န္ရစ္ခဲ့သည္။ မ်က္လံုးေတြလည္း ျပာေဝေနသည္ထင္ရသည္။ ဘာေတြကိုမွျမင္ဟန္မတူ။ မၾကာမီ ႏႈတ္ခမ္းတရြရြလႈပ္လာသည္။
​“ဒါကိုေကာ ငါဘာတတ္ႏိုင္သလဲ၊ ဘယ္သူမွ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး။ သိၾကားမင္းေကာ ကယ္ႏိုင္မတဲ့လား”
​ယခုအႀကိမ္၌ အသံပါထြက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ တံခါးကိုအကုန္မ,၍ သံခ်ိတ္ႏွင့္ခ်ိတ္လိုက္သည္။ ၁ဝ-ပတ္လည္သာသာ ဝါးၾကမ္းခင္းတြင္ ျပြတ္သိပ္၍အိပ္ေနေသာ ကေလးမ်ားကို တလွည့္စီၾကည့္သည္။ ခ်မ္းလြန္းသျဖင့္ နဖူးႏွင့္ဒူးထိလုလုေကြးလ်က္သားသဏၭာန္ကို ဆင္ႀကီး ေငးရင္း မ်က္ရည္ဝဲလာသည္။ အငယ္ဆံုးကားငိုၿမဲငိုလ်က္ ရွိသည္။ အသံပင္ ေပ်ာက္လုမတတ္။ ဆင္ႀကီးသည္ ရပ္ေနရာမွ ထိုင္လိုက္သည္။ ငိုေနေသာညီမငယ္ကို ေကာက္ခ်ီရင္းက မ်က္ရည္ဥလာသည္။ ထရပ္ျပန္ကာ ကေလးေတြအားလံုးကိုႏိႈးသည္။
​“ထ, ဆိုရင္ ျမန္ျမန္ထ….”
​အအိပ္ႀကီးေသာ သူ႔ေအာက္ အႀကီးဆံုး ႂကြက္မကို ေျခႏွင့္ မကန္စဖူးကန္၍ ႏိႈးသည္။
​“သြားၾက၊ သြား….အားလံုး အိမ္ေပၚက ဆင္း၊ လမ္းမကို သြားၾက”
​ေျပာရင္းက ႂကြက္မကို ကေလးငယ္ေလး လွမ္းေပးလိုက္သည္။ ရုပ္ရွင္ညပြဲ ၿပီးခါစ, ညႀကီးသန္းေခါင္ ခ်မ္းလြန္းလွေသာအခ်ိန္ျဖစ္၍ ကေလး သံုးေယာက္ ေပကပ္ကပ္လုပ္ေနရာမွ တေနရာသို႔ သြား၍ ေခြလွဲလိုက္သည္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ ဆက္ၿပီး အိပ္ခ်င္ေနၾကသည္။ ဆင္ႀကီးက ထို ကေလးသံုးေယာက္ကို အတင္းဆြဲထူလိုက္သည္။ အိမ္အျပင္သို႔ တြန္းထုတ္ပစ္သည္။ ယခု သူ႔မ်က္နာတြင္ မ်က္ရည္မ်ားရႊဲေနျပီ။ ဆင္ႀကီး၏ ေအာ္သံ၊ ေမာင္းသံႏွင့္ ကေလးမ်ားငိုသံေၾကာင့္ တဲနီုးခ်င္းမ်ား ႏိုးကုန္ၾကသည္။ တဖန္ (ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ)ဟူေသာ အခ်င္းခ်င္း ေမးသံပါ ေရာ၍ တေယာက္တမ်ိဳးေျပာသံပါ မ်ားလာသည္ႏွင့္အမွ် ပို၍ ဆူညံလာသည္။ ေတာင္ခုႏွစ္အိမ္၊ ေျမာက္ခုႏွစ္အိမ္သာ မက ေတာ့ဘဲ တလမ္းလံုး ေခါင္းေထာင္လာၾကသည္။ သတင္းေမးသံ ပို၍ပို၍ လွ်ံလာသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ဆင္ႀကီးသည္ ကဲလားတံခါးကို ျပန္ခ် ပိတ္ၿပီးျပီ ျဖစ္သည္။
​“ေဟ့….ဆင္ႀကီး၊ မႀကံဳဘူး….မၾကားဘူးကြာ၊ မင္းဘာျဖစ္တာလဲ”
​တလမ္းတည္းေန ရပ္ကြက္လူႀကီးတေယာက္က လွမ္းေမးရင္း ေလွ်ာက္အသြားတြင္ ဝါးထရံေဘးတံခါးေလး ပြင့္လာသည္။
​“ဟုတ္တယ္ဦးေလး၊ ခု….ႀကံဳဘူးရေတာ့မယ္၊ ၾကားဘူးရေတာ့မယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္ေျပာခ်င္ေနတဲ့ စကားေတြ”
​“ဟာ….ဒီေကာင္၊ မင္းဘာ အရူးထေနတာလဲေဟ…..”
​အျခားတေယာက္က ဝင္ေထာက္သည္။
​“ကြ်န္ေတာ္ မရူးဘူးဘႀကီး၊ ဘႀကီးမွာ ခေလး (၆)ေယာက္ရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါ ဘႀကီးအရူးဘဲ….”
​ရပ္ၾကည့္ေနသူအားလံုး ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားသည္။
​“ေဟ့ေကာင္၊ မင္း လူႀကီးကို ဒီလို….”
​“ဟုတ္တယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ အေဖနဲ႔အေမက ပိုၿပီးရူးတယ္၊ အရူးေတြ….အရူးေတြ….”
​“ဟာ….ခက္တာဘဲ ဒီေကာင္ေလး၊ မင့္ဟာမင္းေျပာခ်င္တာေနာက္မွေျပာ၊ ဒီမွာ…..ခေလးေတြ ငိုကုန္ၿပီ၊ ခ်မ္းေနၿပီ၊ မင္း မသနားဘူးလား၊ မင့္ ညီ-ညီမေလးေတြ”
​“ကြ်န္ေတာ္ သိပ္ခ်စ္တယ္။ ညီေလးေတြ ညီမေလးေတြကို အသက္နဲ႔ထပ္တူခ်စ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္ဝမ္းနည္းတယ္”
​ဆင္ႀကီး အသံတုန္လာသည္။
​“အားလံုးၾကည့္ၾကပါ ခု-ကြ်န္ေတာ့္ ညီ-ညီမေလးေတြ ၉-ေယာက္ ဝတ္ထားတဲ့ အကႌ်လံုခ်ည္ေတြအားလံုးခြ်တ္ၿပီး ေပါင္းစပ္ျပန္ခ်ဳပ္ရင္ေတာင္ သံုးေယာက္ျပည့္ေအာင္ လံုလံုၿခံဳၿခံဳဝတ္ႏိုင္ဘို႔ သံုးထည္ရနိုင္မလားဗ်ာ-ဟင္”
​အားလံုးပင္ ကေလးမ်ားဆီသို႔ မ်က္လံုးလည္သြားၾကသည္။ မွန္သည္။ ၉-ေယာက္စလံုး မလံု႔တလံုသာ ဝတ္ႏိုင္ၾကသည္။ အဖါဖါအေထးေထးႏွင့္။
​“ထမင္းဆိုလဲ ဝေအာင္စားရတဲ့ေန႔ရယ္လို႔ မရွိခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္သနားတယ္”
​“ဟဲ့-ဒါမ်ား အဆန္းလုပ္ေျပာေနတယ္”
​အမ်ိဳးသမီး ခပ္ႀကီးႀကီးတေယာက္က ေရရြတ္လိုက္သည္ကို….
​“ဟုတ္ပါတယ္ေဒၚေလး၊ အဆန္းမဟုတ္လို႔ လူ႔ေတြက ဒီကိစၥကို စိတ္မဝင္စားဘူး။ ခပ္ရိုးရိုး ခပ္ေပါ့ေပါ့ဘဲ သေဘာထားေနၾကတယ္၊ ခုၾကည့္-အဝတ္ဆိုလဲ အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္၊ အစားဆိုလဲ အငတ္ငတ္”
​“ဒါက မင့္မိဘေတြတာဝန္ဘဲ”
​ရပ္ကြက္ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္က စိတ္တိုတိုႏွင့္ ဝင္ေျပာသည္။
​“အားလံုးသိပါတယ္၊ အေဖေရာ အေမေရာ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္သလဲ၊ ေန႔မအိပ္ရ ညမအိပ္ရ။ ေနပူပူ မိုးရြာရြာ ခ်မ္းခ်မ္းတုန္တုန္ တရက္မွမနားရဘူး။ နားခ်ိန္လဲမရဘူး။ ေသမတတ္ အလုပ္လုပ္ေနရက္သားနဲ႔ ငတ္ေနတယ္”
​“ဒါေတာ့ ဘယ္သူက ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲကြ”
​ေက်ာင္းအုပ္က ေျပာလိုက္ျပန္သည္။
​“ဆရာႀကီး ဒီလိုမေျပာပါနဲ႔၊ တတ္ႏိုင္တဲ့လူရွိပါတယ္။ လုပ္မေပးၾကဘူး။ ဖန္တီးမေပးၾကတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ညီအကိုေမာင္ႏွမ ၁ဝ-ေယာက္တေန႔ ဆန္ ၂-ျပည္ခြဲခ်က္မွ အေဖေရာ အေမပါ မဝတဝ စားရရံုဘဲ ရွိပါတယ္”
​“ဟာ-ဒီေကာင္ေလး ဘာေတြေရွာက္ေျပာေနပါလိမ့္၊ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ကြာ”
​စာေရးႀကီးက သည္လိုဝင္၍ ညည္းလိုက္သည္။
​ထိုစကားကိုမၾကားသလိုျဖင့္ ဆင္ႀကီးက ဆက္ေျပာသည္မွာ….
​“တကယ္လို႔သာ ညီအကိုေမာင္ႏွမ ၅-ေယာက္ထဲေမြးမယ္ဆိုရင္ စားစရိတ္တဝက္နီးပါး သက္သာမယ္။ ပညာသင္စရိတ္ေရာ အဝတ္အစား စရိတ္ပါတြက္မယ္ဆိုရင္ အမ်ားႀကီးသက္သာမယ္။ အေမနဲ႔ အေဖလဲ ဒီေလာက္ပင္ပန္းမွာ မဟုတ္ဘူး”
​ရပ္ၾကည့္ေနေသာ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္သည္ တေယာက္ကိုတေယာက္ၾကည့္၍ နားထင္ကို သံပတ္တင္းသလို လက္ႏွင့္လွည့္ျပသည္။ (ဒီေကာင္ေတာ့ဦေႏွာက္ေခ်ာင္သြားျပီ) ဟူသည့္သေဘာမ်ိဳး။
​“ဆိုက္ကားနင္း ပဲျပဳတ္ေရာင္းတဲ့လင္မယားတစံုဟာ ခေလး ၂-ေယာက္ အလြန္ဆံုး ၃-ေယာက္ဆို ေျခႏိုင္လက္ႏုိင္ေတာ္ေလာက္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ခုေတာ့ ေကြ်းႏိုင္တဲ့အင္အားမရွိဘဲႏွဲ႔”
​ဆင္ႀကီးသည္ ထရံကို လက္သီးႏွင့္တခ်က္ထိုးလိုက္သျဖင့္ ၾကည့္ေနသူမ်ား တြန္႔ကနဲ ျဖစ္သြားၾကသည္။
​“ဘယ္သူ႔အားကိုးနဲ႔ ဘာေႁမွာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ တႏွစ္တေယာက္ ေမြးခ်င္ရတာလဲ။ အေဖနဲ႔အေမက မႏိုင္တဲ့ဝန္ကို ထမ္းခ်င္ၾကတယ္။ အဝတ္လဲ မေပးႏိုင္၊ အစားလဲမေကြ်းႏိုင္ဘဲနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ ညီ-ညီမေလးေတြကို လူ႔ျပည္ေခၚထုတ္လာတယ္။ လူျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး သက္သက္ ဒုကၡ ေပးတာ၊ ငတ္ပီးေသကုန္ၾကရင္ အေဖေရာ အေမပါ ဒါ လူသတ္မႈက်ဴးလြန္တာဘဲ။ သူတို႔မွာ တာဝန္ရွိတယ္။ မေကြ်းႏိုင္ဘဲနဲ႔ တႁပြတ္ႁပြတ္ ေမြးေနတဲ့လင္မယားေတြလဲ အတူတူဘဲ။ အရူးေတြ အားလံုးရူးေနၾကတယ္”
​“ေဟ့-မင္းသာရူးေနတာ။ ေတြ႔ကရာ ေဘာက္ေသာက္ေတြ ေရွာက္ေျပာၿပီး…..”
​“ဟား….ဟား….ဟား….ဟား…..ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ အရူးစကားလား။ ဟား…ဟား….အရူး ၁ဝ-ခြန္းေျပာရင္ တခြန္းမွန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာသမွ်လဲ ၁ဝ-ရာခိုင္ႏႈန္း မွန္တယ္ေပါ့။ ဟား-ဟား….ဟား…ၾကည့္ၾကပါ။ ဟိုမွာ ကြ်န္ေတာ့္ ညီ ညီမေလးေတြ ပိန္ခ်ိေကြးေလးေတြ ငတ္တလွဲ႔ျပတ္တလွဲ႔ ခေလးေတြ…. ဝယ္စရာေငြရွိမွ ဝတ္ရစားရမယ့္ခေလးေတြ၊ မီးေလာင္မွ ေရနစ္မွအသနားခံရမယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ လူ႔ေလာကထဲကို အေဖနဲ႔အေမေမြးထုတ္လိုက္တယ္”
​ဆင္ႀကီးစကားျဖတ္၍ မ်က္နာကိုလက္ဝါးႏွင့္အုပ္လိုက္သျဖင့္ ၾကည့္ေနသူမ်ားလည္း ၿငိမ္ၿပီးအာရံုစိုက္ေနၾကသည္။ (ေနာက္ထပ္ ဘာေတြ ေျပာအံုးမွာပါလိမ့္)။
​“အေဖနဲ႔အေမ ေသမတတ္ လုပ္ကိုင္ရွာေကြ်းေပမယ့္ မေသထမင္းစားၿပီး မလံု႔တလံုဝတ္ေနရတဲ့ဘဝက မၾကာခင္ငတ္ၾကေတာ့မယ္၊ အေဖဆိုက္ကားနင္းရင္း ကားတိုက္ခံရလို႔ ေျခက်ိဳးသြားၿပီ ေသခ်င္ေသမယ္၊ ရွင္လဲ ဆိုက္ကားနင္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အေမလဲ ေနာက္ထပ္လူဦးေရ တေယာက္တိုးဘို႔ ေဆးရံုေရာက္ေနၿပီ၊ ဘိုက္ခြဲေမြးရမယ္၊ ေသခ်င္လဲ ေသမယ္၊ ကဲ-ဒီကေလး (၉)ေယာက္ကို ဘယ္သူေကြ်းမလဲ၊ ဘယ္သူတာဝန္ယူမလဲ”
​ဆင္ႀကီး ငိုသံပါေနေလျပီ…..။
​“က်န္းမာပါေသးတယ္၊ ေမြးႏိုင္ဖြားႏုိင္တဲ့အင္အား ရွိပါေသးတယ္၊ အင္း-ေမြးၾကေပါ့၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေကြ်းၾကေပါ့၊ မေကြ်းႏိုင္တဲ့တေန႔ ငတ္ၾက၊ ေသၾက၊ ခါးပိုက္ႏိႈက္သူခိုးဓျမျဖစ္ၾကေပါ့၊ ဟား-ဟား-ဟား”
​“ဟား- ဟား- ဟား- ဟား”
​ထိုရယ္သံႏွင့္အတူ ျပဴတင္းတံခါးပိတ္သြားသည္။ ရပ္ၾကည့္ေနသူမ်ားလည္း ၾကက္ေသေသေနၾကသည္။ ဆင္ႀကီးရယ္သံကား မစဲေသး၊ မရပ္ေသး။
​မၾကာမီ ပိုမိုစူးရွေသာရယ္သံႏွင့္အတူ ဆင္ႀကီး၏တဲေခါင္တည့္တည့္ဆီမွ မီးေတာက္ မီးစြယ္ႀကီးထိုးေဖာက္ တက္လာသည္။ ဆင္ႀကီး၏ ရယ္သံလည္း ၾကားၿမဲၾကားေနရေသးသည္။ ေန႔လယ္က ပူထားေသာေနရွိန္ေၾကာင့္ ႂကြပ္ေနသည့္ဓနိတဲကေလးမွာ နာရီဝက္အတြင္း ေျမသို႔ ဝပ္က်သြားသည္။ ေတာ္ပါေသးသည္။ လူညီ၍၊ ေရႏိုင္၍၊ ေလၿငိမ္၍၊ ထိုတဲတလံုးသာ ျပာက်သြားသည္။
​

အရပ္လူထု၏လုပ္ငန္းကား မၿပီးေသး။ တဲ၏အလယ္တည့္တည့္တြင္ လူသဏၭာန္ မဲမဲေကြးေကြးကို ေရေငြ႔ႏွင့္၊ မီးခိုးၾကားမွ ဝိုးတဝါး ျမင္ေနရသည္။ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ရန္ က်န္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မီးႂကြင္းမီးက်န္ႏွင့္ အပူရွိန္ေၾကာင့္ အနီးသို႔ မကပ္ႏိုင္ၾကေသးေခ်တကား။
​​​​​​​​​​​ၿပီးပါျပီ

ကိတၱိ
​ဝရံတာမွ ဝဝလူသည္ ဝတၳဳဆံုးသည္ႏွင့္ ျဗဳန္းကနဲထကာ ဧည့္ခန္းသို႔ဝင္လာ၏။ လက္ထဲမွမဂၢဇင္းစာအုပ္ကို (၄၅)သို႔ လွမ္းေပးရင္းက…..
​“ဒီထဲက (တက်ိတ္တစ္)ဆိုတဲ့ ဝတၳဳဖတ္ၾကည့္စမ္း၊ ေတြးစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္ကြ၊ ငါေတာ့စိတ္ထိခိုက္သြားဘီ၊ ကဲ….ဆရာ ကိတၱိဆီ ခဏသြားၿပီး ေဆြးေႏြးလိုက္အံုးမယ္”
​ေျပာေျပာဆိုဆို ရွပ္အကႌ်ေကာက္ဝတ္၍ ဆင္းသြားသည္ႏွင့္ (၃ဝ)ကေမး၏။
​“အဲဒိစာေရးဆရာ ဦးကိတၱိဆိုုတာက ဘယ္မွာေနသလဲ မမ”
​“ဟို အေရွ့ဘက္တလမ္းေက်ာ္မွာေလ၊ ဦးုကိတၱိကိုေတာ့ သူက သိပ္ၾကည္ညိဳတာ၊ အင္မတန္လဲ ေလးစားတယ္၊ ခ်စ္လဲ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္တယ္ကြဲ႔”
​​​+ + +
​အေရွ့ဘက္တလမ္းေက်ာ္ ေရာက္သည္တြင္ ဝဝလူသည္ ဝဲဘက္သို႔ ခ်ိဳးေကြ႔ဝင္သြားကာ ေပ ၁ဝဝ မွ် ေလွ်ာက္မိလွ်င္ အိမ္တအိမ္သို႔တက္ရန္ ဟန္ျပင္လိုက္၏။ ရုတ္တရက္ မတက္ေသး၊ အိမ္တြင္းမွ တဟားဟား ရယ္သံမ်ားကို နားစြင့္ေနခိုက္…..
​“ေဟာ….ကိုေက်ာ္ပါလား၊ ဝင္ေလ-လာ၊ ရွင့္လူေတာ့ ေညာင္းလို႔တဲ့ အျပင္ခဏထြက္သြားတယ္၊ ခုျပန္လာမွာပါ၊ အိမ္ထဲမွာက တျခားလူေတြ မဟုတ္ပါဘူး၊ သားတို႔ သမီးတို႔ရဲ့ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြေလ၊ လာ-လာ၊ သူတို႔ေကြ်းဘို႔ေပါ့ လဘက္သုပ္ သြားဝယ္တာ” သို႔ေျပာရင္း ဆရာကိတၱိကေတာ္က ဦးေဆာင္ေခၚငင္ေနသျဖင့္ ကိုေက်ာ္ တက္လိုက္သြား၏။ ေစာေစာကဖတ္ခဲ့ေသာ ဝတၳဳအရွိန္ေၾကာင့္လားမသိ၊ ရယ္သံကို ရြံေန၏။ ေခ်ာက္ခ်ားေန၏။ ကိုေက်ာ္သည္ ေလွကားခုႏွစ္ထစ္ကို ခပ္ေလးေလးတက္သြားၿပီးေနာက္ ဧည့္ခန္းသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ဆံပင္ပံုစံတူႏွင့္ လူငယ္ (၆)ေယာက္ကို ေတြ႔ရ၏။
​

ေလးေယာက္ကို ကိုေက်ာ္ သိၿပီးျဖစ္၏။ ဆရာကိတၱိ၏သမီး ၂-ေယာက္ႏွင့္ သား ၂-ေယာက္၊ အျခားေသာမိန္းမပ်ိဳႏွင့္လူငယ္မွာမူ မ်က္နာစိမ္း၊ ဆရာကေတာ္ေျပာေသာ သူ႔သားသမီးတို႔၏သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္မည္မွာ ေသခ်ာ၏။
​ဆရာကေတာ္လည္း ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္တြင္ လဘက္သုပ္ရင္း အလုပ္ရႈပ္ေနခိုက္ ဆရာကိတၱိေနာက္ေဖးေပါက္မွ တက္လာသည္။
​“ရွင့္မလဲ ဒီျဖတ္လမ္းဘဲ သေဘာက်ေနတယ္၊ နံနံေစာ္ေစာ္နဲ႔”ဟု ဆရာကေတာ္က ဆီး၍ကရုဏာေနွာ၍ ေျပာလိုက္သည္၌ “အိုကြာ- အိမ္ျပန္ေရာက္တာ လိုရင္းမဟုတ္လား” ဟု ျပန္ႏွစ္သိမ့္ရင္း အိမ္ေရွ့သို႔ထြက္မည္အျပဳ-
​“ေအးကြ၊ ဒို႔မ်ားေတာ့ မင္းဒက္ဒီေရးတဲ့ ဝတၳဳဖတ္လို႔ဆံုးသြားေတာ့ အေတာ္ခံစားလိုက္ရတယ္။ ရင္ထဲမွာတမ်ိဳးႀကီးဘဲ” အိုမီဂါႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမကေလးက ေျပာသည္ကို ဆံပင္ဖါးလ်ားႏွင့္ ဆရာကိတၱိသမီးက တစံုတရာေျပာမည္ျပဳစဥ္-
​“ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ အဲဒိ (တက်ိပ္တစ္)ဝတၱၳဳဟာ ကိုယ္တို႔သတိမထားမိတဲ့ေတြးစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္။ မင္းတို႔ဖါးသားႀကီးကေတာ့ အေတြးအေခၚ ေျပာင္းလဲေရးေတြဘဲ အၿမဲစဥ္းစားေနတယ္ထင္ပါရဲ့၊ ဟိုတခါဝတၳဳတုန္းကလဲ…..”
​“အလကားပါကြာ၊ အဖိုးႀကီးက ဒို႔အိမ္ေအာက္မွာ ခေလးလာေမြးတဲ့ေခြးမႀကီးကို ၾကည့္ေရးတာပါ”
​ဧည့္ခန္းသို႔ထြက္ဟန္ျပဳလာေသာ ဆရာကိတၱိလည္း တေယာက္ေသာသား၏ စကားသံေၾကာင့္ ရုတ္တရက္တန္႔သြား၏။
​“ရာ့း…ရာ့း….ဟုတ္တယ္ကြ၊ ဒို႔ဖါးသားႀကီးကေတာ့စံဘဲ၊ အဲဒိေခြးမႀကီးကို အေသးစိတ္ေလ့လာထားတာ၊ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ဆိုတာ မလြယ္ဘူးမဟုတ္လား။ ဒီေခြးမႀကီးကလဲ ဘယ္ေတာ့ၾကည့္ၾကည့္ အရိုးအျပိဳင္းသားနဲ႔ တကိုင္းကိုင္း တယိုင္ယိုင္ ခ်ည့္ေနေပမယ့္ တႏွစ္တသားေတာ့ မွန္ေနတာဘဲ။ ေမြးလိုက္ရင္ ငါးေကာင္နဲ႔ခုနွစ္ေကာင္ၾကား….။ ဟား….ဟား….ဒီတခါေတာ့ အစား အေသာက္ရွားလို႔ထင္ပါရဲ ႔….ကိုးေကာင္”
​ဆရာကိတၱိသမီးတေယာက္က ဤလိုရွင္းျပလ်က္။
​“စာေရးဆရာဆိုတာ လူေတြထဲကြင္းဆက္ေလ့လာမွ ဘဝသရုပ္ေဖာ္ ေရးႏိုင္တယ္ဆုိသမႈတ္လား။ ဒို႔အဖိုးႀကီးကေတာ့ အိမ္ေအာက္ကေခြးကို အကဲခပ္ရံုနဲ႔ ဝတၳဳတပုဒ္ျဖစ္သြားျပီ။ မပိုင္ဘူးလား။ ဟား….ဟား….ဟား….”
​

ေစာေစာကဝတၳဳေၾကာင့္ (ဟား-ဟား)သံကို ရင္တုန္ေနေသာကိုေက်ာ္လည္း ယခု ဆရာကိတၱိ၏သားတဦး ေျဖပံုနွင့္ ဟားသံေၾကာင့္ တမ်ိဳးအာရံုေျပာင္းသြား၏။ ပို၍ ေတြးစရာျဖစ္လာ၍ေလာ၊ သူဖတ္ခဲ့ရသည့္ဝတၳဳ၏ မူလအရသာပင္ ေလ်ာ့သြားေပါ့သြား၍ေလာမသိ။
​ဆရာကိတၱိသည္လည္း ဧည့္ခန္းသို႔ထြက္မလာေတာ့ဘဲ ေနာက္ေဖးခန္းသို႔ျပန္ဝင္ကာ ဆရာကေတာ္အား တစံုတရာတီးတိုးေျပာလိုက္ၿပီး ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ျပန္ဆင္းသြား၏။ သူ၏သားသမီးႏွင့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားလြတ္လပ္စြာေဝဖန္ခြင့္ ပ်က္သြားမည္စိုး၍ေလာ၊ သူစိမ္းဧည့္သည္မ်ားက မည္သို႔ေသာမ်က္နာထား အဓိပၸာယ္ျဖင့္ၾကည့္ၾကမည္ကို ရိပ္မိ၍ေလာ၊ က်ိတ္၍ ရွက္သြား၍ပင္ေလာ၊ မည္သည့္ ‘ေလာ’ ဟူသည္ကိုကား ခြဲျခားမသိလိုက္ရ။
​​​​​​​​​​သာဓု