(သတၱိရွိ လူထုဆႏၵခံယူပြဲလုပ္ၾကည့္ဆိုပါ့လား)

(သတၱိရွိ လူထုဆႏၵခံယူပြဲလုပ္ၾကည့္ဆိုပါ့လား)
Brexit ကိုအားက်လို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ မိမိဟာ လူထုကို ကိုယ္စားမျပဳေတာ့ဘူးလို႔ ယံုၾကည္သြားတာေၾကာင့္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ မိမိရဲ႔ မူဝါဒေပၚလစီေတြကို ရဲရဲထင္းထင္း မာမာခ်ာခ်ာမေျပာဝံ့ေတာ့လို႔လား တျခား ဘာအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္မ်ားလဲေတာ့မသိပါ။ ဗမာျပည္က နိုင္ငံေရးသမားတခ်ိဳ႔၊ အစုအသင္းတခ်ိဳ႔၊ လူပုဂၢိဳလ္တခ်ိဳ႔၊ စုဖြဲ႔မႈတခ်ိဳ႔ဟာ “လူထုဆႏၵခံယူပြဲလုပ္ၾကည့္ပါ“ ဆိုတဲ့စကားကို အေတာ္ အေျပာမ်ားလာတာ သတိထားမိပါတယ္။

သေဘာကေတာ့ “အာဏာခ်ဳပ္ကိုင္ထားသူက သပ္သပ္၊ အာဏာလက္မဲ့(နိုင္ငံေရးသမားနဲ႔နိုင္ငံေရးနဲ႔ဆက္ႏြယ္သူေတြ)က သပ္သပ္၊ လူထု(တိုင္းျပည္)က သပ္သပ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူထုအဆံုးအျဖတ္ကို ျပန္ခံယူၾကည့္ၿပီးမွ အစိုးရဆိုလည္း ဆက္အစိုးရ၊ အစိုးမရေတာ့ရင္လည္း ဆက္အစိုးမရနဲ႔ေတာ့၊ ဥပေဒဆိုလည္း ဆက္ဥပေဒ၊ ဥပေဒမဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုလည္း ဆက္ဥပေဒမေနနဲ႔ေတာ့လို႔ ေျပာခ်င္ပံုပါဘဲ။

လက္ရွိဥပေဒ(ဖြဲ႔စည္းပံု)ဟာ လူထု(ျပည္သူ)ေတြနဲ႔ မပတ္သက္ဘူး မဆိုင္ဘူး၊ ကိုယ္စားမျပဳဘူးလို႔ ေဖာ္ျပခ်င္တာမွန္ေပမယ့္ လူထုဘက္လႊဲခ်ၿပီး ကိုယ္လြတ္ ရုန္းခ်င္တဲ့သေဘာထားမ်ိဳးလို႔ ယူဆပါတယ္။ အဲ့ဒီ လူထုကိုယ္စားမျပဳတဲ့ဥပေဒကိုဖ်က္သိမ္းဖို႔ လူထုကိုဦးေဆာင္ၿပီး လူထုနဲ႔အတူရပ္တည္တိုက္ပြဲဝင္သြားဖို႔မဟုတ္ေတာ့ဘဲ လူထုအဆံုးအျဖတ္ဆိုတဲ့အေပၚ လမ္းလႊဲေပးလိုက္ၿပီး ကိုယ္က အဲ့ဒီဥပေဒနာခံရင္း ေဘးကထိုင္ၾကည့္ေနမယ္ဆိုတဲ့သေဘာသြားမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။

အဲ့သလို အျမင္မ်ိဳး သေဘာထားမ်ိဳး တိုက္တြန္းလႈံ႔ေဆာ္မႈမ်ိဳးကို အဲ့ဒီဥပေဒေအာက္မွာေနတဲ့ ေျမေပၚကလူေတြ အဖြဲ႔အစည္းေတြ အစုအသင္းေတြ စုဖြဲ႔မႈေတြ လူပုဂၢိဳလ္ေတြေျပာတာက “သူတို႔အေျခအေနနဲ႔ မလူးသာမလြန္႔သာမႈ“ေၾကာင့္ဆိုၿပီး သိမွတ္နားလည္ေပးလို႔ လြယ္ပါတယ္။ ခက္ေနတာက လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနၾကသူေတြကပါ လိုက္ၿပီး “က်ေနာ္တို႔တပ္နဲ႔ စစ္အာဏာရွင္တပ္“ ဘယ္တပ္ကို လူထုေထာက္ခံတယ္ဆိုတာ “ဆႏၵခံယူပြဲ“လုပ္ၾကည့္ဆိုတာပါဘဲ။

ေျပာပံု ေျပာေပါက္နဲ႔ စကားလံုးေတြကေန ေထာက္ခ်င့္ၾကည့္ေတာ့ “နိုင္ငံေရးအရ၊ စနစ္အရ၊ ယံုၾကည္ခ်က္အရ၊ အေတြးအေခၚအရ“ အစိုးရ(အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစား)နဲ႔ လူထု(အဖိနွိပ္ခံ)ျဖစ္ေနတာ စစ္တိုက္ေနတာမဟုတ္ပဲ စစ္တပ္ေထာင္ထားတဲ့ေကာင္ေတြရဲ႔ စစ္တပ္စစ္တပ္ခ်င္းျဖစ္ေနတာဆိုတဲ့ အဓိပၺါယ္ထြက္ေနတယ္။ အစိုးရနဲ႔ေတာ္လွန္ေရးသမားျဖစ္ေနတာမဟုတ္ပဲ “စစ္တပ္နဲ႔စစ္တပ္ေထာင္ထားသူ“ ျဖစ္ေနတာလို႔ သေဘာရတယ္။ ဒီ့ထက္ပို နင့္နင့္သီးသီးေတြးၾကည့္ရင္ “စစ္တပ္ေထာင္စား“တဲ့ေကာင္အခ်င္းခ်င္း ဘယ္ေကာင့္မွာ မိုက္ေၾကးခြဲခြင့္ရွိမရွိ ေၾကးတမ္းတိုက္ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။

ဓျမဂိုဏ္းေတြ နယ္လုေနသလိုျဖစ္ေနတယ္။ တကယ့္ဓျမေတြနဲ႔ကြာတာက ဓျမအစစ္ေတြက နယ္လုရင္ သူျပဳတ္ကိုယ္ျပဳတ္ခ်ၾကတာ။ အေသအေၾကခ်ၾကတာ၊ ကိုယ့္နယ္မွာ ကိုယ္ႀကီးစိုးေရးအတြက္ လက္နက္နဲ႔ပဲ အေသအလဲခုခံၾကတာ။ ဘာမွ ေဆြးေႏြးမေနဘူး။ ဘာအပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ေဆြးေႏြးပြဲမွမရွိဘူး။ ဘာ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားဝိုင္း“မွမရွိဘူး။ ဘာ “ေခ်မႈန္းေရးလုပ္ေနသလို ေဆြးေႏြးပြဲတံခါးလည္းဖြင့္ထားပါတယ္“မွေျပာမေနဘူး။ ဘာ “လူထုဆႏၵခံယူပြဲ“လုပ္ၾကည့္လို႔မွ မေျပာဘူး။ ခု ဒီလူေတြက ဆန္းေနတယ္။

ေရွးလူႀကီးေတြေျပာတဲ့ “သူခိုးႀကီး ဓျမ၊ ဓျမႀကီးသူပုန္၊ သူပုန္ႀကီး အစိုးရ“ဆိုတာလည္းေတြးၾကည့္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ေရွးလူႀကီးေတြ မသိတာတခုရွိတာ သြားေတြ႔တယ္။ ဗမာျပည္လက္ေတြ႔မွာ ဘယ္တခါမွာမွ သူပုန္ “မႀကီးဖူးဘူး“ ဘယ္သူပုန္မွ အစိုးရမျဖစ္ဖူးဘူး။ သူပုန္ေတြ ေသးေသးသြားတာပဲေတြ႔ရတယ္။

ေသးသြားေတ့ တခ်ိဳ႔လည္း ဒျမလိုလို ဘာလိုလိုျပန္လုပ္တယ္။ ျပည္သူ႔စစ္တို႔ နယ္စပ္လံုၿခံဳေရးတို႔ဘာတို႔ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။ အဲ့ဒီ ဒျမအမ်ိဳးအစားက စစ္တပ္ကို အစိုးရကို ဆက္ေၾကးမွန္မွန္ေပးေနရင္ ေအးေဆးပဲ။ တရားဝင္ ဥပေဒနဲ႔အညီ ဓျမတိုက္စားလို႔ရတယ္။ အဲ့သလို မဟုတ္တဲ့ “သူပုန္ေသးသြားသူ“ေတြကေတာ့ ကားပါမစ္ယူတာ၊ သယံဇာတထုတ္ယူခြင့္ရတာ၊ အရက္ဆိုင္လိုင္စင္ယူတာ၊ ကုမၺဏီေထာင္စီးပြားေရးလုပ္တာ၊ ဂိတ္ေၾကးနဲ႔အခြန္တခ်ိဳ႔ ေကာက္ယူစားသံုးခြင့္ရတာ၊ ေဟာ္တယ္တက္စကားဝိုင္းဖြဲ႔တာ၊ ေဆြးေႏြးပြဲတက္ အရက္ခြက္တိုက္ရင္း ျပည္သူ႔ဘဏၰာနဲ႔ စည္းစိမ္ယစ္မူးၾကတာ၊ ၿငိမ္ခ်မ္းေရးခရီးဆိုၿပီး ဂ်က္ေလယဥ္ႀကီးနဲ႔ အေပ်ာ္ခရီးထြက္ၾကတာေတြ လုပ္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီအမ်ိဳးအစားသူပုန္ေသးေခါင္းေဆာင္(တခ်ိဳ႔)ေရာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြပါ ထားစရာမရွိေအာင္ က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာေနၾကတယ္။

တခ်က္တခ်က္ “သူပုန္ေသးသြားတဲ့လူေတြ“နဲ႔ “အစိုးရ“ေတြဟာ ရုပ္ခ်င္း အက်င့္ခ်င္း စရိုက္ခ်င္း ဗီဇခ်င္း ညာဥ္ခ်င္းေတြပါခၽြပ္စြပ္တူလာတယ္။ ခြဲရခက္လာတယ္။ တိုင္းျပည္တခုလံုး ႀကီးစိုးနိုင္တဲ့အာဏာရွိတာ မရွိတာေလာက္ေလးပဲ ကြာေတာ့တယ္။ ဒါကို “ေရွးလူႀကီး“ေတြ မသိဘူး။ မသိဘူးဆိုတာမွာလည္း သူတို႔ေခတ္က အဲ့ဒါမ်ိဳးေတြ မေတြ႔ခဲ့ မႀကံဳခဲ့ မျမင္ခဲ့ မသိခဲ့လို႔ဆိုတာ ထင္ရွားတယ္။ ခုေန အဲ့ဒီစကားထားခဲ့တဲ့ ေရွးလူႀကီးေတြ အသက္ျပန္ရွင္လာရင္ ဘာေျပာမလဲမသိဘူး။

ေတာယ္ၾကာေန သူတို႔ကပါေရာၿပီး “လူထုဆႏၵခံယူပြဲလုပ္ၾကည့္“ဆိုမွ ခက္မယ္။