တကၠသိုလ္(ေဒါက္တာသန္းထြန္း)

တကၠသိုလ္ကိုျပဳျပင္မယ္လို႔ အၾကမ္းသိထားၾကတယ္။ ဘယ္လိုျပင္မလဲလို႔ သက္ဆိုင္သူတိုင္း ေၾကာင့္ၾကေနၾကတယ္။ ယခုလဆန္း ၆ရက္ေန႔က တကၠသိုလ္ေကာင္စီ စတင္စည္းေဝးၿပီလို႔ၾကားရေတာ့ ဘာေတြဘယ္လိုျပင္ၿပီလဲလို႔ နားစြင့္ၾကတယ္။ ကိုးနာရီလံုးလံုး စည္းေဝးတယ္လို႔သာ သာမညသိရေတာ့ ထပ္ၿပီးသတင္းစံုကို နားစြင့္ရျပန္တယ္။ စင္စစ္ အဲဒီအစည္းအေဝးက(မူ)ခ်ေပးတာကို ဆိုင္ရာေကာ္မတီေလးေတ ဖြဲ႔စည္းၿပီး အေသးစိတ္စဥ္းစားခိုင္းတယ္လို႔ဘဲ ယူဆႏိုင္တယ္။ ဒီေတာ့ အေသးစိတ္စဥ္းစားၾကတဲ့အခါ ဒီအခ်က္ေတြေတာ့ ရွိတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ႀကိဳက္ယူ မႀကိဳက္လဲမတတ္ႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး ဒဲ့ဒိုးေျပာခ်င္တာကေလးေတြ တန္းစီၿပီး ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။

တကၠသိုလ္။         ။ တကၠသိုလ္ဆိုတာ စာေပသင္ၾကားပို႔ခ်တဲ့ေက်ာင္းအႀကီးစားလို႔ လြယ္လြယ္မမွတ္ေစခ်င္ဘူး။ ပညာျပန္႔ပြားေရးဗဟိုရ္ဌာန (Centre of Learning)လို႔ မွတ္ၾကပါ။ ပညာျပန္႔တယ္ဆိုတာ မသိေသးတဲ့လူကို သိေအာင္သင္တာ(Teaching)ရယ္ မသိေသးတာကို သိေအာင္လုပ္တာ(Research)ရယ္လို႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ လူငယ္ေတြကို စာသင္ေပးတာတခုထဲလုပ္ရင္(Centre of Teaching) တကၠသိုလ္ မေခၚဘူး။ ေခၚၿမဲမို႔ ဆက္ေခၚေနရင္လဲ ႂကြားတာဘဲျဖစ္တယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဟာ စာသင္တာတခုဘဲျဖစ္လာခဲ့လို႔ ခုလိုပ်က္ဆီးတာဘဲ၊ သုေတသနလုပ္တဲ့ ဆရာႀကီးငယ္တခ်ိဳ႔ရွိေနရင္လည္း လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရတယ္၊ အဲဒါကိုလည္း ဖ်င္းတဲ့လူက အမ်ားစု ျဖစ္ေနေတာ့ မရွက္ၾကဘူး။ တိုတိုေျပာရရင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ "စာသင္တာအဓိက"ဆိုတဲ့ မူဟာ အထက္စီးရေနတယ္၊

ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနရင္ တကၠသိုလ္ဆိုတဲ့နံမယ္နဲ႔မထိုက္တန္၊ အခုေတာ္လွန္ေရးေခတ္မွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ "သုေတသနအဓိက"လို႔ ျပင္ႏိုင္ရင္ ထိပ္တန္းဘဲ။ သို႔မဟုတ္ ေရမီးအစံုကစားခ်င္ေသးလို႔ ေစ့စပ္ေရး Compromise နည္းနည္းထဲ့ၿပီး "စာလဲသင္ သုေတသနလဲလုပ္" ဆိုတဲ့ ႏွစ္ဖက္ေခ်ာအနံႀကီးဂြင္းက်ယ္ ေဆးခိုင္အာမခံလုပ္ခ်င္ေသးရင္လည္း လုပ္ေပါ့။ ေၾကာ္ေအာင္သာျငာရတယ္ဆိုတဲ့ အစားဘဲ၊ သိပ္မေကာင္းဘူး။ မ်က္ရည္နဲ႔ အၿပံဳးဆိုတဲ့တကၠသိုလ္ဘဝ ေရာက္မယ္၊ က်ဳပ္အႀကိဳက္ကေတာ့ "သုေတသနအဓိက"ဘဲ။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မညႇာတမ္းေျပာရရင္ တကၠသိုလ္မွာ စာသင္တာဟာ မလြဲသာလုပ္ လုပ္ရတဲ့ ဘိုင္ပေရာဒတ္By-Product ပါဗ်ာ။ သေဘာကေတာ့ တကၠသိုလ္က ရွိၿပီးသိၿပီးပညာကိုထိမ္းရတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ရွိၿပီးသားဆရာေတြေသရင္ လူစားရဖို႔ Recruit လူသစ္ေမြးရတယ္။ ရွိၿပီးသား ဆရာေတြ ထမင္းငတ္မေသေအာင္ လူသစ္ေတြကေပးတဲ့ေက်ာင္းလခကို မက္ေမာရတယ္။ အဲဒီႏွစ္ခ်က္ေၾကာင့္ လူသစ္လက္ခံၿပီး စာသင္ေပးတယ္။ လူသစ္တေထာင္ေရာက္လာလို႔ သုေတသနဆက္လုပ္မယ့္ ဆရာတေယာက္ျဖစ္မလာဘူးဆိုတာလည္း မေမ့ပါနဲ႔၊ အဲဒီလို ဘိုင္ပေရာဒတ္(By-Product)ကိစၥမ်ိဳးကို မိန္းလိုင္း(Main Line)ပို႔လိုက္ကထဲက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဖ်င္းသြားတာဘဲ။ ေရွ႔ဆက္ေျပာလို႔ အပိုဘဲ။ စာဘဲသင္လို႔ အမိန္႔ခ်ရင္ နံမယ္ပါေျပာင္း၊ ႀကိဳက္မယ္ဆိုရင္ "မဟာဟိုက္စကူးႀကီး"လို႔ ကြယ္ရာက သူတကာ မၾကားတၾကား ေခၚေနမွာဘဲ။

ေက်ာင္းသား။       ။ တသက္လံုးဖ်င္းလာတဲ့သူငယ္ကေလးကို ဆယ္ေပပတ္လယ္အခမ္းငယ္ထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္တတြဲထဲ့ၿပီး ေလးႏွစ္ထား လိုက္ရံုနဲ႔ တိုင္းျပည္အတြက္အသံုးဝင္မယ့္ လူေတာ္လူေကာင္းေလး ျဖစ္မလာပါဘူး။ စိတ္ခ်၊ လူတရာမွာ ကိုးဆယ့္ငါးေယာက္ ဘီေအ ေအာင္မယ္ဆိုရင္ ႏွစ္မ်ိဳးဘဲ ေျပာလို႔ရတယ္၊ (၁)တယ္ေတာ္တဲ့ဆရာေတြဘဲလို႔ ခ်ီးမြမ္းၿပီး၊ (၂)က်န္တဲ့ငါးေယာက္က ႏုေနသလားလို႔ဘဲ ေမးစရာက်န္ေတာ့တယ္။ ဘီေအေအာင္သြားတဲ့ ၉၅ေယာက္ကလဲ ငါဘီေအကြလို ေသြးႀကီးၿပီး ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားတယ္။ ဟန္ဟန္ပန္ပန္အလုပ္တခုကို ဦးစီးၿပီး လုပ္ကိုင္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရမသြားဘူး၊ က်န္ရစ္တဲ့ငါးေယာက္ကလည္း ေနာင္ႏွစ္ မတ္လမွာလည္း ငါတို႔လည္း ႀကိမ္းေသေအာင္အံုးေတာ့ မယ္လို႔ အအိပ္အစားမပ်က္လွဘူး။ ဒီေတာ့အေျဖက တကၠသိုလ္ကိုေရာက္လာတဲ့လူခ်စ္ကေလးဟာ "ဇ"ရွိတဲ့ လူငယ္ျဖစ္ရမယ္။

ကုန္ရိုင္း (Raw Material)ေကာင္းမွ အထည္(Finished Product)ေခ်ာမယ္။ အခ်ဳပ္က မတ္ထရီကူေလးရွင္းအဆင့္ကို ႁမႇင့္ပါ မ်ားမ်ား မမွန္းပါနဲ႔။ စစ္ႀကိဳေခတ္အဆင့္ကိုဘဲ ပို႔ေပးပါ။ ေဆာင္ပုဒ္ကေတာ့ "တကၠသိုလ္ေရာက္လို႔ရွိမွ စာတေၾကာင္းေတာ့ ေျဖာင့္ေအာင္ေရးတတ္ ရမယ္"။ အဂၤလိပ္ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာလံုးကို ရည္ညႊန္းပါတယ္။ တကၠသိုလ္မွာ ဝါက်ဖြဲ႔ထံုးကို ထပ္ၿပီးသင္မေနသင့္ပါ။ ဖြဲကို ဆီလုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ ကန္ဘဲ့ လက္ေတြ႔သုေတသနက ေၾကညာဘူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကၠသိုလ္ကနားေယာင္ၿပီး ဖြဲကို ဆီမလုပ္သင့္ပါ၊ တကၠသိုလ္က ႏွမ္းကိုသာ ဆီႀကိတ္ေစခ်င္တယ္။ တိုင္းျပည္ကလည္း ပဲဆီေတာင္ တို႔မႀကိဳက္လို႔ တင္းသင့္တယ္။ အခ်ဳပ္ကေတာ့ တကၠသိုလ္မွာ ေရာက္ေနၿပီး ဖြဲေတြကို ကန္ဘဲ့နည္းနဲ႔ ဆီျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္လည္းလုပ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ေနာင္ကိုေတာ့ ႏွမ္းကိုဘဲေပါက္ေဈးနဲ႔ဝယ္ပို႔ပါ ေဈးႀကီးခ်င္ႀကီးပါေစ။

ဆရာ။    ။ တကၠသိုလ္မွာ ေရွးေရွးက ေက်ာင္းကိုဝိုင္းထားတဲ့ သံဝင္းထရံသာရွိတယ္။ အခု တကၠသိုလ္နယ္တခုလံုး သံထရံဝိုင္းၿပီးၿပီ။ ဝင္ေၾကး ကေလးတမတ္-လူႀကီး ျပားေလးဆယ္။ တိရစၧာန္မ်ားကို မစပါနဲ႔ဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ဘဲ လိုေတာ့တယ္လို႔ ပ်က္ရယ္ေျပာတာ ၾကားဘူးတယ္။ မန္ခ်ဴးရီးယားက်ား၊ ပါကစၥတန္ဆိတ္သိုး၊ အေမရိကန္ႏြားရိုင္း၊ အဂၤလန္ေမြးရွည္လိပ္ဆိုတဲ့ စာတမ္းကေလးမ်ားလဲ လိုေသးသေပါ့ဗ်ာ။ လူမ်ိဳးဆက္ျပန္႔ပြားေရးသာမူလ။ တလင္တမယားစနစ္ဟာ က်ဥ္းေျမာင္းတယ္။ သဘာဝလိင္ျပႆနာကို လူလုပ္တဲ့ဥပေဒနဲ႔ ေဘာင္မခတ္ရ၊ အေရးမယူရလို႔ ယူဆၾကဟန္လည္း ရွိမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေလကိုသာစားတဲ့ ေၾကာင္ပါးႀကီးရွိသလို သက္သတ္လြတ္စားတဲ့ က်ားလည္းရွိတယ္။ လူစကားေျပာတဲ့ က်ီးျဖဴလဲည္းွိမယ္။ အကုန္လံုး တလွိမ့္ထဲ မေကာင္းမကန္းေတြေတာ့ ဟုတ္မယ္မဟုတ္ပါဘူး။

ဒီေတာ့(၁) ႏိုင္ငံျခား ကန္ဂရူးမႀကီးဗိုက္ထဲ ဝင္ေနတဲ့ သားသားေလးဆရာ။ (၂) ေငြစာရင္းမရွင္းႏိုင္တဲ့ သမဝါယမလူႀကီးဆရာ။ (၃) ဇာတ္တူသားစားတဲ့ ငန္းေတာ္ၾကားဆရာ။ (၄) ေမးခြန္းေပါက္ေတာ့ အိမ္ေစေၾကာင့္လို႔ေျပာတဲ့ အိမ္ေစ့အမႈထမ္းဆရာ။ (၅) ၾကင္ေဖာ္ အမ်ားကို ဆရာမခ်ည္းခန္႔ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ဖ်ံဆရာ။ အဲဒီဆရာေတြကိုလည္း စစ္ထုတ္ၿပီး ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ၊ သြားလိုရာရာ၊ သြားေတာ့ ႏုတ္ထြက္စာကေလးေရးခဲ့ဗ်ာလို႔ ပစပ္နားရြက္ခ်ိတ္ေအာင္ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးမ်က္ႏွာထား၊ ဒူးနဲ႔တိုက္ဘို႔ေကာင္းပါၿပီ။

က်န္ဆရာေတြကိုေတာ့ သုေတသနကိုလည္း ေလးေလးစားစားလုပ္ခိုင္းပါ။ လုပ္ႏိုင္ေအာင္လည္း အခြင့္အေရး(Research Facility)ေပးပါ။ သတင္းတပတ္မွာ နာရီ ၃ဝ စာသင္ခိုင္းေနရင္ေတာ့ ဘာသုေတသနမွ လုပ္မရဘူး။ နာရီ ၁၄ ဆိုတာေတာင္ မ်ားတယ္။ ေက်ာင္းသားကို လူစစ္စစ္ နည္းနည္းျဖစ္သြားေအာင္ ေရြးခ်ယ္ၿပီးမွလက္ခံရင္ ဆရာမွာလည္း စာသင္တာဝန္(Teaching Load)ေပါ့သြားမယ္၊ သုေတသနလုပ္ခ်ိန္ ရမယ္။

အခ်ဳပ္ကေတာ့ တကၠသိုလ္မွာ သုေတသနကို မူလအေျခခံကိစၥတရပ္အေနနဲ႔ ထားေစခ်င္တယ္။ ဒီမူနဲ႔မကိုက္ရင္ ဘယ္ဆရာမွ ရာထူးတိုး (Promotion) မေပးနဲ႔။ ရုရွားမွာ ပါေမာကၡကို သံုးႏွစ္သာခန္႔တယ္၊ အဲဒါလည္း သုေတသနလက္စကို ၾကည့္ခန္႔တာ၊ ပါေမာကၡျဖစ္ၿပီးမွ ညာဝါးေနရင္လဲ ေနာက္သံုးႏွစ္ ဆက္မျဖစ္ဘူး၊ ေအာက္ကလူထက္ ေတာ္တဲ့လူက တက္လာမွာဘဲ။ ရာထူးတိုးေရးမွာ လုပ္သက္(Seniority) ထက္ သုေတသနအရည္အေသြး(Research Ability)ကို ရုရွားမွာ အဓိကထားတယ္လို႔ သိရတယ္။ အဲဒါေလးတခုလည္း သတိရၾကစမ္းပါ။

ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ အခုတကၠသိုလ္မွာသင္ၾကားပို႔ခ်တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြမ်ားလြန္းလို႔ မႏိုင္မနင္းရွိတာလည္းရွိ၊ ေငြကုန္ေၾကးၾကမ်ား မ်ားတာလည္းမ်ားဆိုသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ တခ်ိဳ႔ဌာနေတြ ျဖဳတ္၊ တခ်ိဳ႔ေပါင္း၊ တခ်ိဳ႔ဆရာျဖဳတ္၊ တခ်ိဳ႔ရာထူးခ်ဆိုတာေတြ လုပ္ရေတာ့မယ္။

ေပါင္းသင့္တာက ဝိဇၨာဘက္မွာ(၁)အေရွ႔တိုင္းရာဇဝင္နဲ႔ အေနာက္တိုင္းရာဇဝင္။ (၂)ျမန္မာဘာသာ၊ ျမန္မာစာေပ။ (၃)ပါဠိနဲ႔ ဗုဒၶက်မ္းစာ၊ ေဘာဂေဗဒ၊ ဝါဏိဇၨေဗဒနဲ႔စာရင္းအင္း။ (၄)ႏိုင္ငံေရးပညာနဲ႔ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရး။ (၅)ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီနဲ႔ဆိုင္ကိုလိုဂ်ီ။ (၆) ပထဝီ၊ ဘူမိေဗဒနဲ႔အန္သရိုေပၚေလာ့ဂ်ီ။ (၇)အဘိဓာန္ဘသာျပန္စာအုပ္ထုတ္ေဝေရးနဲ႔ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္း-အဲဒါေတြဘဲ။
သိပၸံဘက္က (၁) ရုကၡေဗဒနဲ႔သတၱေဗဒေပါင္းေပါ့ဗ်ာ။ အင္ဂ်င္နီယာနဲ႔ မယ္ဒီကယ္က အေႂကြးေတြလည္း ေပါင္းစပ္ေပးေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို ေပါင္းေတာ့ ဌာနနည္းသြားမယ္၊ အေဆာင္အေယာင္ေတြျပဳတ္ေတာ့ ေငြကုန္နည္းသြားမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဌာနတခုမွာ ပါေမာကၡတေယာက္ထက္ ပိုခ်င္ပိုပါေစဆိုတဲ့မူကေတာ့ ႀကိဳက္စရာပါဘဲ။ နမူနာေျပာရရင္ ပထဝီဌာနမွာ ပထဝီပါေမာကၡ၊ ဘူမိေဗဒပါေမာကၡနဲ႔ အာခီေအာ္ေလာဂ်ီ ပါေမာကၡ သံုးဦးေတာင္ ရွိခ်င္ရွိမယ္ေပါ့။ ဌာနမႉးကေတာ့ သူတို႔ အလွည့္နဲ႔ လုပ္ခ်င္လုပ္၊ သုေတသနမွာ အစြမ္းဆံုးလူကိုဘဲ ထားထားေပါ့ အဲဒီလိုေျပာခ်င္တယ္။ ပါေမာကၡကိုလည္း ရုရွားမွာလို သံုးႏွစ္အပိုင္းအျခားထားရင္ သာေကာင္းအံုးမယ္။ အဲဒီအခါမွာ လုပ္ေစခိုင္းသူနဲ႔ လုပ္ရမဲ့လူႏွစ္ဦးစလံုး သတၱိရွိၾကမွ ျဖစ္မယ္။ လူညံ့လူဆိုးေတြေတာ့ မေနႏိုင္ေအာင္လုပ္လိုက္တာဘဲ ေကာင္းမယ္။

သင္ၾကားပို႔ခ်ရန္ ဘာသာစကား။        ။ တခါက တကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာသက္သက္သင္ၾကားပို႔ခ်ေတာ့မယ္လို႔စိတ္ကူးကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကံစည္အားထုတ္ဘူးတယ္။ သင့္မသင့္ အေျခအတင္စဥ္းစားၾကတယ္။ ျမန္မာလိုသင္ေတာ့လို႔ ခိုင္းခဲ့တယ္၊ လုပ္ၾကည့္တယ္။ ၁၉၆ဝ ျပည့္ ႏွစ္မွာ ျမန္မာလို ဘာသာအားလံုးသင္ႏိုင္ေတာ့မယ္လို႔ ႂကြားခဲ့တယ္။ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အခုအခါမွာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါခင္ဗ်ားလို႔ ဘြာခပ္ခ်ိန္ ေရာက္ၿပီ၊ ျမန္မာအဂၤလိပ္ စင္ၿပိဳင္သင္တန္း ထားေနရတံုးပါဘဲ။ ဘီေအတန္းမွာ အဂၤလိပ္သက္သက္သာသင္ႏိုင္တဲ့ဘာသာက မ်ားေနတံုးဘဲ။
ဒီေတာ့ ေအာက္က မက္ထရစ္ကူေလးရွင္းအဆင့္မွာ အဂၤလိပ္ဘာသာ ႏိုင္နင္းသူမ်ားျဖစ္မျဖစ္ စစ္ၿပီးမွ တကၠသိုလ္ကိုပို႔လိုက္ရင္ ယခုျပႆနာ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုလက္ေတြ႔ကေတာ့ အဂၤလိပ္လိုဘဲသင္ဘို႔ သင့္တယ္လို႔ ယံုတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဂုဏ္ထူးတန္း(Honours)နဲ႔ ဘြဲ႔လြန္တန္း(Post-Graduate)မ်ားမွာ အဂၤလိပ္ဘာသာကို လက္လႊတ္လို႔မျဖစ္။ အဲဒီအခ်က္ကို တပည့္ေရာ-ဆရာေရာ အစိုးရေရာ မ်က္ေျခ မျပတ္သင့္ဘူး။

ေမာ္ကြန္းထိန္း။     ။ တကၠသိုလ္ပညာပိုင္းမွာ ပါေမာကၡရွိသလို၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းမွာ ေမာ္ကြန္းထိန္းရွိတယ္။ တကၠသိုလ္မွာ အရည္အခ်င္း ေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားကိုသာ လက္ခံမယ္။ အသက္ေမြး အလုပ္သင္ေက်ာင္း(Vocational & Technical Institutes)ေတြကို ေက်ာင္းသား မ်ားမ်ားေရာက္သြားေအာင္ လမ္းလြဲေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းသားနည္းသြားမယ္။ ၿပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ကလည္း "အဌာရသ သံုးလီ"သင္မယ္လို႔ ႂကြားမေနဘဲ "အာတာ၊ အဌာရသ"ေလာက္ဘဲ သင္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဆရာနည္းသြားမယ္။ စာေမးပြဲေတြ မေအာင္မျခင္း လုပ္မေပးေတာ့ဘူးဆိုရင္ အလုပ္နည္းသြားမယ္။

ေက်ာင္းေဆာင္ျပႆနာ၊ ဆရာေနအိမ္ျပႆနာေတြလဲ နည္းသြားမယ္။ ဒီေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ေမာ္ကြန္းထိန္းႏွစ္ေယာက္ မလိုေတာ့ဘူး။ ေမာ္ကြန္းထိန္းတေယာက္ရွိရင္ ေတာ္ၿပီ။ ရွိၿပီးသားႏွစ္ေယာက္အနက္ တေယာက္က ၅၅ ႏွစ္ေက်ာ္၊ တေယာက္က ၃၅ ႏွစ္ေအာက္လို႔ သိရတယ္၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုးပယ္ၿပီး ၇ဝ ေက်ာ္ကိုစမ္းခ်င္စမ္းပါ။

ဒါေပမဲ့ ပါေမာကၡအရည္အေသြးမ်ိဳး၊ လခမ်ိဳးနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာႀကီးသူကိုဘဲေရြးၿပီး တေယာက္ထဲထားသင့္တယ္။ ေမာ္ကြန္းထိန္းဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ဘီေအ ဘီအက္စီေလာက္ဆိုရင္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ရဲ့ဩဇာခံသက္သက္ ေသဆိုေသ၊ ရွင္ဆိုရွင္ ျဖစ္ေနမယ္။ ျဖစ္လည္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ ေမာ္ကြန္းထိန္းက ပါေမာကၡခ်ဳပ္ကို မ်က္ႏွာေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ဆရာ အေလာင္းစည္သူ ဘယ္တုံးကျဖစ္သြားသလဲ၊ လက္ညိႇဳးထိုးတိုင္း ေရမျဖစ္ဘူးဗ်လို႔ ေျပာရဲရမယ္။ မေန႔တေန႔ကအထိ တကၠသိုလ္မွာ အေလာင္းစည္သူပါေမာကၡခ်ဳပ္မ်ား လက္ညိႇဳးထိုးတိုင္း ေရျဖစ္လာခဲ့တာဟာ တဖက္က ေမာ္ကြန္းထိန္းမ်ားက ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ျမတ္သာ ၾကားပါ ေက်ာကုန္းကို နင္းေရွာက္သြားပါလို႔ သုေမဓာလုပ္ခဲ့လို႔ ျဖစ္တယ္။ လူေပၚလူနင္းေရွာက္တာကို ခံတဲ့ သုေမဓာ ေမာ္ကြန္းထိန္းမ်ိဳးမထားသင့္ဘူး၊ လူေတာ္ကိုရွာ တေယာက္ထဲထား လခတိုးေပး ပါေမာကၡခ်ဳပ္ခိုင္းသမၽွသာလုပ္ စာေရးႀကီးမ်ိဳးဘဝကဆြဲထုပ္ၿပီး တာဝန္ခံအႀကီးအကဲအဆင့္ျပန္ပို႔ အဲဒါအေျဖဘဲ။
-ထြန္းေန႔စဥ္ သတင္းစာပါ ေဆာင္းပါး ၁၉၆၀