မရံွဳးျခင္းႏွင့္ မနိုင္ျခင္း

“မရံွဳးျခင္းႏွင့္ မနိုင္ျခင္း”
က်ေနာ့္ နားလည္ထားခ်က္အရ အက်ဥ္းေထာင္၊ တရားရံုး၊ ရဲနွင့္ စစ္တပ္ဆိုသည္မွာ အုပ္ခ်ဴပ္သူမ်ား၏ လူထုဖိနွွိပ္ေရး ကိရိယာမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုတရားသည္ မည္သည့္နိုင္ငံမ်ားတြင္မွား၍ မည္သည့္နိုင္ငံမ်ားတြင္မွန္သည္ကို တပ္အပ္ မေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း ဗမာျပည္တြင္ မွန္ပါသည္။ က်ေနာ္ မွန္သည္ထင္၍ ပုန္ကန္သည္။ ထို့ေဳကာင့္ က်ေနာ္ သူပုန္ျဖစ္သည္။ သူပုန္တိုင္း မင္းမ်က္သင့္၏။ မင္းဒဏ္ရွ၏။ က်ေနာ္လည္း သင့္၏။ ရွ၏။ လည္မ်ိဳေပၚတုတ္တိုမေရာက္ျခင္းႏွင့္ ေရတြင္အေဖ်ာက္ မခံရျခင္းအတြက္ “ဘုရားသခင္”နွင့္ “ကံ” ကို ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းသည္ဟု ယခုအခ်ိန္ထိမထင္မိပါ။

အင္းစိန္ေတာရတြင္ သီတင္းသံုးဖူးတိုင္း “ရင္ခြဲတိုက္” ဟု ဆိုရံုနွင့္ “ဳကိုးတိုက္” ဒါမွမဟုတ္ “၂ တိုက္” မွန္းသိၾကသည္။ ထူးျခားသည့္ အေခၚအေဝၚႏွင့္ ထူးျခားသည့္တိုက္ခန္းဖြဲ႔စည္းပံုေၾကာင့္ တခ်ိဳ့ ထိုတိုက္ကိုေရာက္ဖူးခ်င္ၾကသည္။ သို့ေသာ္ မေရာက္ ခဲ့ဳက။ က်ေနာ္က အခြင့္ အခါသင့္သျဖင့္ ထိုတိုက္သို့၂ ဳကိမ္တိုင္တိုင္ေရာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ “ဳကိုးတိုက္” တဲ့။ နင့္သီးလိုက္သည့္ အသံုး။ ဳကက္သီးေမြွးညွင္း ထခ်င္စရာ။ အကယ္၍ ဗမာျပည္တြင္ ေသဒဏ္က်ခံရသူမ်ားအား လွ်ပ္စစ္ကုလားထိုင္ျဖင့္၊ ေခါင္းျဖတ္ စက္ျဖင့္၊ ေသေဆးထိုးျခင္းျဖင့္၊ လက္ေျဖာင့္ေသနတ္သမားျဖင့္သတ္လ်င္ ထိုတိုက္ကိုဘယ္လိုေခၚမလဲဟု က်ေနာ္ေတြးမိဖူးပါသည္။ အာဏာလက္ဝယ္ရွိသူတို႔၏ “သူပုန္မ်ားအား တရား စီရင္ခန္္း” ေအာက္တြင္ သူပုန္ေပါင္းမ်ားစြာ “ေဒါက္ျဖဳတ္” ခံရျပီး ေသျခင္းတရားကို လွပစြာလက္ခံခဲ့သည့္အရပ္မို႔ အရွိန္အေစာ္က ဳကီးလြန္း လွသည္။

ထိုတိုက္တြင္ အခန္းေပါင္း ၆၀ ရွိပါသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အခန္း ၃၀ စီ စီထားသျဖင့္ ၂ ဘက္ေပါင္း ၆၀ ျဖစ္သည္။ အလယ္က ေလွ်ာက္လမ္းျဖင့္ခြဲထားသည့္ ရထားတြဲႀကီးႏွင့္ဆင္ပါသည္။ တခန္းခ်င္းစီ၏ေနာက္ဘက္အေပၚရွိ အလင္းေပါက္ ကေလးမွအလင္းေရာင္မွတပါး အျပင္အလင္းေရာင္မရသျဖင့္ အျမဲတမ္းလိုလိုမႈံဝါးဝါး။ ဳကိုးတိုက္တြင္ အခန္း ၆၀ ရွိသည့္အနက္ အခန္း ၁၄ ခန္းကို အလယ္မွ ကန့္လန့္ျဖတ္ သစ္သားတံခါးႀကီးျဖင့္ပိုင္း၍ ထပ္ခြဲထားပါေသးသည္။ ၂ တိုဟု ေခၚပါသည္။ ၂ တိုတြင္ ေထာင္က်ၿပီးမွေထာင္တြင္းျပစ္မႈ ထပ္မံက်ဴးလြန္သည္ဆိုသည့္ ဳကိုးသမားမ်ားႏွင့္ႀကိဳးသမားမဟုတ္သည့္ အျခား အက်ဥ္းသားမ်ားလည္းရွိပါသည္။

က်ေနာ္ ဳကိုးတိုက္သို့ပဌမအဳကိမ္ေရာက္စဥ္က “အထိန္းသိမ္းခံနိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား”ဘဝ။ ေတာ္ေတာ္လွပသည့္ စကားလံုးဟု ေတြးစရာရွိေသာ္လည္း အလြန္အက်ည္းတန္သည့္ အျဖစ္ေတြရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါသည္။ ထိုစဥ္ကတည္းက သူလည္း ဳကိုးတိုက္တြင္ ရွိေနခဲ့ပါသည္။ အျခား မည္သူမည္ဝါေတြရွိသည္ဟုသာ သိရေသာ္လည္း မည္သနွင့္မွ် မေတြ႔ခဲ့ရပါ။ ေသဒဏ္က် ဳကိုးသမား မ်ားအား ၃ ခန္းတတြဲႏွင့္ ေရခ်ိဴးဆင္းခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္ခြင့္ျပဳပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ နိုင္ငံေရးထိန္းသိမ္းမ်ားကိုမူ တေယာက္တခန္းထား သည့္အျပင္ ေရခ်ိဴးခ်ိန္ကိုလည္း ခြဲထားျပန္သည္။ ဘယ္သူေတြေရခ်ိဴးဆင္းဆင္း က်ေနာ္တို႔အခန္းမ်ားကို နွီးေၾကာဖ်ာမ်ားျဖင့္ ပိတ္ထားသလို က်ေနာ္တို႔ေရခ်ိဴးဆင္းခ်ိန္တြင္လည္း အျခားသူမ်ား၏အခန္းမ်ားအား အလားတူပိတ္ထားပါသည္။ ဳကိုးတိုက္၌ တလခြဲခန္႔ေနခဲ့ရၿပီး က်ေနာ့္အား ၁ တိုက္သို့ေျပာင္းေရႊ႔ၿပီး ခ်ဴပ္ျပန္ပါသည္။

၁ တိုက္တြင္ ၄ လခန့္ေနျပီးေနာက္ စစ္ခံုရံုးျဖင့္ေထာင္ခ်လိုက္ပါသည္။ ထို့ေနာက္ ဟိုတိုက္ဒီတိုက္နွင့္ တိုက္သံသရာလည္ ေနခ်ိန္မ်ား ျဖင့္သာၿပီးေနေတာ့သည္။ သည္လိုနွင့္ ၁၉၈၈ ခုနွစ္ေနွာင္းပိုင္း အင္းစိန္ေထာင္တြင္း “ေတာင္းပြဲတိုက္ပြဲမ်ား”အနက္ လူအမ်ားဆံုး ပါဝင္ခဲ့သည္ဟုဆိုႏိုင္မည့္ ၁၉၉၀ စက္တင္ဘာ ၂၅ အေရးအခင္းျဖစ္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္ ၄ ရွည္ တြင္ရွိေနပါသည္။ အျခားေသာ နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားနည္းတူ က်ေနာ္လည္းပါခဲ့သည္။ ၉၀ စက္တင္ဘာ ၂၅ အား အာဏာပိုင္တို့က ေသြးရူးေသြးတမ္းေျဖရွင္းခဲ့ၿပီးေနာက္ နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအား လူစုခြဲပါသည္။ တခ်ိဳ႔ကို ညတြင္းခ်င္း ေထာင္ေျပာင္းျပစ္လိုက္သည္။ ၄ ရွည္မွ ကိုခြန္ဆိုင္း(ေသြးသစ္လူငယ္ မ်ားအစည္းအရံုး)၊ ကိုျမင့္ရီ(ဗ.က.သ)၊ ကိုညိုထြန္း (ဗ.က.သ)၊ ကိုေအာင္သန္း(NLD)၊ ကိုေက်ာ္ေအး (ဒ.ည.တ) နွင့္ က်ေနာ္တို႔မွာ မိုး ပိုအရြာခံသည္လား အျငိုးပို အသိုခံရ သည္လား မေျပာတတ္ပါ။ ၄ ရွည္မွ ခြဲထုတ္ခံလိုက္ရပါသည္။ ကိုခြန္ဆိုင္းႏွင့္ ကိုညိုထြန္းမွာ ညတြင္းခ်င္းသရက္ေထာင္သို႔။ က်ေနာ္ႏွင့္ က်န္ ၃ ေယာက္မွာ ဳကိုးတိုက္သို့။

ဒုတိယ ဳကိုးတိုက္ခရီးသည္ ပဌမအဳကိမ္ထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာပိုဆိုးပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ဆိုးသလဲဟု ဆိုလွ်င္ က်ေနာ့္ေထာင္ သက္ စုစုေပါင္း ၁၅ နွစ္တြင္ အဆိုးဆံုးအေျခအေနျဖစ္သည္ဟုသာ ေျပာခ်င္ပါသည္။ ထားေတာ့။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္သည္မွာ ေထာင္အေဳကာင္း မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္သည္မွာ သူ့အေဳကာင္းျဖစ္ပါသည္။ တရက္ သူ ေရခ်ိဴးဆင္းၿပီးအျပန္တြင္ က်ေနာ္က သူ့ကိုေတြ႔ခ်င္ေနသည္။ စကားေျပာ၍မရမွန္းလည္းသိသျဖင့္လည္း ေခါင္းကေလးဆတ္ျပခြင့္ရရံု၊ လက္မကေလး ေထာင္ျပခြင့္ရရံုေလာက္သာ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါသည္။ (ေထာင္တြင္းအက်ဥ္းအၾကပ္ကာလမ်ားတြင္ တေယာက္ကိုတေယာက္ ရင္ဘတ္ကိုကပ္၍လက္မေထာင္ျပျခင္း၏သေကၤတမွာ အသံတိတ္နည္းျဖင့္ “ေတာင့္ထား”“ေတာင့္ထားတယ္” ဟူေသာ အဓိပါယ္ေဆာင္ပါသည္) အခန္းေပါက္ကို ပိတ္ထားသည့္ နွီးေၾကာဖ်ာၾကမ္းကို မသိမသာေလးလွစ္၍ သူျပန္အလာကို က်ေနာ္ ေခ်ာင္းေနပါသည္။

သူျပန္လာၿပီ။ အေစာင့္ဝါဒါ၏ ေအာ္သံဳကားလိုက္ရသည္။ “အားလံုး ေနာက္လွည့္ထား” တဲ့။ က်ေနာ္မလွည့္။ က်ေနာ္အတြက္ ျပာပူမေၾကာက္ခဲ့ဖူးသည့္အခ်ိန္မ်ား။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္။ ရေအာင္ ႏႈတ္ဆက္မည္ဟု စိတ္ကပိုင္းျဖတ္ထားၿပီးသား။ မလွည့္၊ ဳကမ္း ျပင္ေပၚအသာပုခ်လိုက္ၿပီး ေခါင္းကိုေထာင္ထားလိုက္သည္။ ကံေကာင္းသြားသည္။ ေရခ်ိဴးထုတ္ခ်ိန္ ေနာက္ကလိုက္သည့္ အေစာင့္ဝါဒါသည္ က်ေနာ္ႏွင့္တရပ္တည္းသားျဖစ္ေနသည္။ သူက က်ေနာ့္ကို မျမင္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေနေပးသည္။ က်ေနာ္က ဆရာေမာင္ေသာ္ကကို ရင္ဘတ္ကပ္ျပီးလက္မေထာင္ျပလိုက္သည္။ သူက က်ေနာ့္ကိုျမင္ေတာ့ လွည့္ရေစာင္းရ ခက္လွသည့္ သူ့လည္တိုင္ကို အားယူလွည့္ရင္း “က်ဴပ္တို႔မရႉံးဘူး၊ မနိုင္ေသးတာ” တဲ့။ ဒါပဲ။ ဘာမွ ထပ္ေျပာေနခ်ိန္မရေတာ့။ သူလည္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားသည္။ က်ေနာ္လည္းၾကမ္းျပင္ေပၚပုလ်က္သား က်န္ေနခဲ့သည္။

ေနာက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္အေတာမသတ္ႏိုင္သည့္ အဆိုးမ်ားၾကားတြင္ လိမ့္ျပီးရင္းလိမ့္ေနခဲ့ရပါသည္။
ထို့ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ ေတာင္ငူေထာင္သို့ အေရြ႔ခံရျပန္သည္။

သူ က်န္းမာေရးမေကာင္းေတာ့ေၾကာင္း၊ ေထာင္က သူ့ကို မည္သို့ ျပဳမူေၾကာင္း စသည့္ရင္နင့္စရာေတြၾကားရသည္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္မေကာင္း။ ဘာမွလည္းမတတ္ႏိုင္။ ေရာက္ရာေထာင္မွာ ငဖယ္ေတ အေတခံရျပီး လူလည္းအေပြးတက္လာသည္ထင္၏။ မခ်ိမဆန္႔ နွလံုးသားသည္ “ခံနိုင္ရည္နွင့္ဝ” လာသည္လား မဆိုတတ္ေတာ့။ ေတာ္ရံုတန္ရံုဆိုသည္မ်ားကို က်က်နန“ခံ” တတ္ လာသည္။ သို့ေသာ္၊ ထို သို့ေသာ္ကား အေရးဳကီးပါမည္။ “ျပီးတာေတြၿပီးပါေစေတာ့” ဆိုသည့္အေျပာအဆိုမ်ိဳူးကို ဘဝင္ေခြ႔ သူမ်ား၊ ခံတြင္းလိုက္သူမ်ား ရွိႏိုင္ပါမည္။ ဘာမွ်မေျပာလိုပါ။ သူ့အေဳကာင္းနွင့္သူရွိပါလိမ့္မည္။ က်ေနာ္ကား ထိုစဥ္ကေရာ ယခုေရာ “ျပီးတာေတြၿပီးပါေစေတာ့” ကို ဟာဒယမေတြ႔ေသးပါ။

ေနာက္ေတာ့ သူ က်ဆံုးသြားၿပီတဲ့။ ဳကား ဳကားျခင္းစိတ္ထိခိုက္မိသည္။ ဳကိတ္မနိုင္ခဲမရျဖစ္ရသည္။ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္စရာမရွိဟုသာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေတြးၿပီးေျဖယူလိုက္ရသည္။ သူကား သူယံုဳကည္ရာအတြက္ ေနာင္တမဲ့စြာ၊ ရဲရင့္စြာ၊ ခိုင္ဳကည္ျပတ္သားစြာ ခရီးခဲကို ျဖတ္သန္းခဲ့ေလၿပီ။

က်ေနာ္တို႔သည္ အားကစားမဟုတ္သည့္ပြဲတပြဲတြင္ ဝင္ယွဥ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ယွဥ္ေနဆဲလည္းျဖစ္ပါသည္။ အားကစားပြဲဆိုသည္မွာ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းမည္မွ် ေကာင္းေကာင္း၊ ေျခရည္မည္မွ်သာသာ ဒိုင္ညစ္လွ်င္ရံႉးရသည္မ်ားရွိတတ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ကစားခဲ့သည့္ပြဲသည္ ဒိုင္ မရွိသည့္ပြဲ။ ဳကိုတင္စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ား မသတ္မွတ္ႏိုင္ခဲ့သည့္ပြဲ။ ထို့ေဳကာင့့္ သူေျပာခဲ့ဖုူးသလို ရံွုးသည္ဟုဆိုလ်င္လည္း မနိုင္ေသးျခင္းသာျဖစ္ၿပီး၊ မနိုင္ေသးဟုဆိုလ်င္လည္း မရံွုးေသးျခင္းသာျဖစ္မည္ဟု ေတြးေနမိပါသည္။
“က်ဴပ္တို႔မရံႉးဘူ၊ မနိုင္ေသးတာ”
“က်ဴပ္တို႔မရံႉးဘူး၊ မနိုင္ေသးတာ”
“က်ဴပ္တို႔မရံႉးဘူး၊ မနိုင္ေသးတာ”
ဆိုသည့္ သူ့အသံမ်ားကား ယေန့တိုင္ က်ေနာ့္ရင္တြင္ ပဲ့တင္ထပ္ဆဲ။

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ