Tuesday, July 18, 2017

ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး၁၄(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
(ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၁၄) ခနေနေတာ့ အေမခက ဒယ္အိုးအဖံုးကိုဖြင့္ ဆားျမည္းပါသည္။ အေနေတာ္ဘဲေျပာၿပီး ဒယ္အိုးကိုင္း ၂ ဘက္ကို လက္ ၂ ဘက္နွင့္ကိုင္ကာ လႈပ္ေပးလွည့္ေပးပါသည္။ မေမႊပါ။ ဒယ္အိုးကိုျပန္အုပ္ရင္း နင့္အေဖက ဒန္အိုးနဲ႔ခ်က္တဲ့ထမင္းဆို ဘယ္ေတာ့မွ မစားဘူး။ ေျမအိုးနဲ႔ခ်က္တာဘဲစားတယ္ဟုေျပာကာ ေျမအိုးထဲဆန္ထည့္၊ ဆန္ေဆးၿပီး ေျမအိုးအဖံုးေလးပိတ္ကာ ငါးနုသန္းဟင္း ဆီအျပန္ကိုေစာင့္ေနပါသည္။

ၿပီးေတာ့မွ လူေလး အေဖအေမေတြက ဘာလုပ္ၾကလဲ။ လူေလးမွာ ညီအကိုေမာင္နွမေတြရွိလားဟု ေမးပါသည္။ က်ေနာ္လည္း အမွန္တဝက္ မုသားတဝက္နွင့္ သူ႔အေမးကို ျပန္ေျဖပါသည္။ ဤေနရာတြင္ က်ေနာ္ မုသားသံုးရျခင္းမွာ အေမခကို စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ အိမ္လိပ္စာကိုလည္း လွီးလြဲ၍ေျပာပါသည္။ က်ေနာ့့္ဘဝအမွန္ေတြကိုေျပာလိုက္လ်ွင္ အိမ္လိပ္စာအမွန္ကိုေျပာလိုက္လ်င္ က်ေနာ့္ကို အိမ္ျပန္ပို႔မွာစိုးသည့္စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ္ ေရာက္လာသည္မွာ ၂ ရက္ပင္မျပည့္ေသးေသာ္လည္း ဤေနရာတြင္ အေမခတို႔ အေဖကိုဖိုးေထာင္တို႔နွင့္ ေခြးေတြေၾကာင္ေတြ ႏြားေတြၾကက္ေတြနွင့္ ေပ်ာ္ေနၿပီျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းလည္း မတက္ခ်င္ေတာ့ပါ။ က်ေနာ္ ဒီမွာ အေမတို႔အေဖတို႔နဲ႔ေနရတာ ေပ်ာ္တယ္။ က်ေနာ္ အိမ္လည္းမျပန္ခ်င္ဘူး။ ဒီမွာဘဲေနေတာ့မယ္ဟုေျပာေတာ့ အေမခက လူေလးရယ္ သားရယ္ဟုေျပာကာ မ်က္ရည္ေတြလည္ေနပါသည္။ ေနတာက ေနလိုု႔ရတယ္။ တသက္လံုးေတာင္ အေမတို႔က ေနေစ့ခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ လူေလးရုပ္ကေလးက သန္႔သန္႔ျပန္႔ေလး၊ စကားေျပာေတာ့လည္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေလး၊ လူေလးဟာ ဘယ္လိုမွ လက္လုပ္လက္စားသားသမီး မျဖစ္နိုင္ဘူး။ ေတာမွာလည္း ၾကာၾကာေနနိုုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေတာ္ၾကာေန လူေပ်ာက္အမႈေတြဘာေတြနဲ႔ အေမတို႔ဆီလာၿပီး ျပႆနာေတြ တက္မွာစိုးတယ္ဟုေျပာကာ အသံေတြတုန္ေနပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပါ။ အေမခကလည္း ဆက္မေမးေတာ့ပါ။

ထိုအခ်ိန္တြင္း ငါးနုသန္းဒယ္ထဲမွ ဖ်စ္ဖ်စ္ ဖ်စ္ဖ်စ္မည္သံေလးေတြ ထြက္လာပါသည္။ အေမခက အိုးအဖံုးဖြင့္ရင္း တခ်က္နွစ္ခ်က္ လွည့္ေပးလႈပ္ေပးပါသည္။ အေၾကးထိုးထားၿပီးသား ငါးပေနာ္ တေကာင္ကိုလည္း ဖက္ရြက္တရြက္ထဲထည့္ထုပ္ကာ ႀကိဳးစည္းၿပီးမီးဖုတ္သလို၊ ခရမ္းခ်ဥ္းသီးတလံုးလည္း မီးထဲ ဒီအတိုင္း ပစ္ထည့္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေၾကာင္အိမ္ထဲက ပုဇြန္ဆိတ္ေလွာ္ေတြ ထည့္ထားသည့္ပန္းကန္ကို သြားထုတ္၊ မိုးေမ်ွာ္ငရုပ္သီးစိမ္းေလးေတြ အညွာေျခြကာ အိုးကင္းပူ တိုက္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ငါးပေနာ္မီးဖုတ္ကို အသားထြင္အရိုးႏႊင္ၿပီး ပုဇြန္ဆိတ္ေလွာ္ေလးေတြ ငရုပ္သီးအိုးကင္းပူတိုက္ေလးေတြနွင့္ ညက္ေနေအာင္ေရာေထာင္းပါသည္။ ၾကက္သြန္ျဖဴအစိမ္း ၂ တက္ေလာက္လည္းထည့္ပါသည္။

ၿပီးေတာ့ မီးဖိုေဘးမွာ ေျမအိုးျဖင့္က်ိဳထားသည့္ ငါးပိရည္ကိုျပန္ေႏႊးကာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးမီးဖုတ္ကို မီးညွပ္ျဖင့္ဆယ္ကာ အေအးခံထားပါသည္။ ထမင္းအိုးေျမအိုးကို ဖိုေပၚတင္ပါသည္။ ငါးပိရည္ကို ေၾကြေရသုတ္ဇလံုထဲ ဇြန္းေလးခံၿပီး အိုးထဲမွစစ္ခ်ရင္း၊ ဒီငါးပိက ငါးေျပမငါးပိသားရဲ့ သိတ္ခ်ိဳတာဟုေျပာပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ခုနင္က ေထာင္းထားသည္မ်ားကိုထည့္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးမီးဖုတ္ကို အခြံေလးေတြသင္ၿပီး လက္နွင္ဖ်စ္ထည့္ကာ ေမႊပါေတာ့သည္။ က်ေနာ့္ မဆာသည့္ဗိုက္သည္ ခ်က္ျခင္း ျပန္ဆာလာပါသည္။

ထမင္းကို ေရခမ္းခ်က္ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ထမင္းရည္ငွဲ႔စရာမလိုပါ။ ထမင္းက်က္ေတာ့မွ ဇလံု ၃ လံုးထဲ ထမင္းေတြခူးထည့္ ခနအေအးခံထားၿပီး၊ နင့္အေဖသြားနိႈးရမယ္၊ သူဘာမွ မစားရေသးဘူးဆိုကာ အေဖကိုဖိုးေထာင္ကို သြားနိႈးပါသည္။ အင္းအင္း အဲအဲေတြနွင့္ ယိုင္တိယိုင္ထိုးနွင့္ အေမခကိုတြဲကာ အေဖလည္း မီးဖိုေခ်ာင္ထမင္းဝိုင္း ေရာက္ခ်လာပါသည္။ ေနဦး ငါေသးေပါက္ဦးမယ္ဆိုကာ ခုန က်ေနာ္ပန္းသည့္ေနရာတြင္ သူလည္းပန္းပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ထမင္းစားပြဲျပန္လာၿပီး ေနာက္ေခ်းနွင့္ရႊံ႔နွင့္မံထားသည့္ ေျမၾကမ္းေပၚ ဒီအတိုင္းထိုင္ပါသည္။ မိခ တို႔စရာေရာ၊ ရွင္ ေရသြားခ်ိဳးေတာ့ ခူးလာတာေတြဘဲရွိတယ္၊ ေအးရွိရင္ အဲ့ဒါေတြဘဲခ်ကြာဟုေျပာကာ ထမင္းဇလံုထဲ ငါးပိရည္ေတြဆမ္းပါသည္။ အေမခက ငါးနုသန္းဟင္းထည့္ေပးေတာ့ ဇလံုနႈတ္ခမ္းတြင္ ပံုထားပါသည္။ ေရာေတာ့မနယ္ပါ။ ပုဇြန္လံုးထည့္ေပးေတာ့ ခ်က္ျခင္းပါးစပ္ထဲေကာက္ထည့္ၿပီး၊ ေတြ႔တယ္မဟုတ္လား သားႀကီး၊ အေဖခ်က္တဲ့ပုုဇြန္လံုးဟင္း ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆုိတာဟုေျပာေတာ့ က်ေနာ္ တခုခုေျပာမလို႔ပါးစပ္လႈပ္သြားတာကို အေမခကျမင္လိုက္ၿပီး ဘာမွမေျပာနဲ႔ဟူသည့္ မ်က္ေစ့ ၂ ဘက္လံုးမွိတ္ၿပီး ေခါင္းဆတ္ျပသည္။

ဒါနွင့္ က်ေနာ္လည္း ေကာင္းတယ္အေဖ ေမႊးေနတာဘဲဟုေျပာေတာ့ အေဖက မခ်က္ခ်င္လို႔သာမခ်က္တာ ခ်က္ရင္ မင္းအေမထက္ေကာင္းေအာင္ခ်က္တတ္တယ္ဟုေျပာရင္း လက္ေခ်ာင္းေတြသာမက လက္ဖဝါးေတြပါ ေပက်ံကုန္သည္အထိ ငါးပိရည္နွင့္ထမင္းကို ဇလံုထဲတြင္ တဇိဇိနွင့္ နယ္ပါသည္။ စားေတာ့လည္း ထမင္းလုပ္ႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးေတြျဖစ္ပါသည္။ ခနခနလည္း လက္ေခ်ာင္းေတြကို စုပ္လိုက္ လက္ဖဝါးကိုလ်ွက္လိုက္၊ လက္ေခ်ာင္းစုပ္လ်င္ တျပြတ္ျပြတ္ျမည္ၿပီး ထမင္းဝါးလ်င္ တျပတ္ျပတ္မည္သည္မို႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မသတီသလိုျဖစ္ပါသည္။ တို႔စရာေတြကိုလည္း ႏြား ျမက္စားသလို ဂ်ိြဂ်ိြ ဂ်ိြဂ်ိြနွင့္ ပါးစပ္ထဲအတင္းထိုးသြပ္ပါသည္။

သားႀကီးစားကြဟု ေျပာလည္းေျပာ ဟင္းေတြ ငါးပိရည္ေတြကိုလည္း က်ေနာ့္ဇလံုထဲ ခပ္ခပ္ထည့္ပါသည္။ အေမခကေတာ့ သူ႔လိုမဟုတ္ပါ။ ငါးနုသန္းအတံုုးေလးေတြဆယ္ၿပီး သူ႔ဇလံုထဲတြင္ အရိုးထြင္အသားႏႊင္ၿပီး လက္ေလးနွင့္ေခ်ၿပီးမွ က်ေနာ့္ပန္းကန္ထဲ ထည့္ေပးပါသည္။ ငါးပိရည္က စပ္တယ္သားရဲ့၊ သိပ္မစားနဲ႔၊ ၿပီးေတာ့ အငံအစားမ်ားရင္ ဝက္ၿခံလည္းေပါက္တတ္တယ္ဟုေျပာကာ ငါးပိရည္ေတြရႊဲေနသည့္ က်ေနာ့္ဇလံုထဲက ထမင္းေနရာကို သူ႔ဇလံုထဲေျပာင္းထည့္၊ က်ေနာ့္ကို ထမင္းအသစ္ထည့္ေပးပါသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္)
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ၊ ဇူလိုင္ ၁၇၊ ၂ဝ၁၇

(ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၁၃) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

0 comments
(ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၁၃) အေဖ ကိုဖိုးေထာင္ကို သစ္သားကုတင္ၾကမ္းႀကီးေပၚမတင္ ေခါင္းအံုုးခုေပး ေစာင္လႊမ္းေပး ျခင္ေထာင္ခ်ေပးေတြကိုလုပ္ေနသည့္ အေမခမ်က္နွာသည္ ေၾကနပ္ၾကည္နူးေနသလိုဟု က်ေနာ္ထင္ပါသည္။

ၿပီးမွ လာသား မီးဖိုခန္းသြားရေအာင္ဟုေျပာကာ က်ေနာ့္လက္ကိုဆြဲၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္စားရသည့္ ထမင္းစား စားပြဲဝိုင္းတြင္ထိုင္ခိုင္းပါသည္။ ဖင္ထိုင္ခံုေလးတလံုးလည္း ဖင္ေအာက္ခုထိုင္ေပးပါသည္။
မီးဖိုေပၚမွ အေဖကိုဖိုးေထာင္ခ်က္ခဲ့သည့္လယ္ပုဇြန္လံုုးဟင္းမွာ အရည္ခမ္းသေလာက္ျဖစ္ေနပါသည္။ အုိးအဖံုးဖြင့္ ခပ္ျမည္းၾကည့္ၿပီး၊ ဒီ ကဖိုးေထာင္တေယာက္ကေတာ့ေလဟုေျပာကာ အိုးကို ဖိုေပၚမွခ်ကာ၊ ဒယ္အိုးတအိုးျပန္တင္ ဆီနည္းနည္းထည့္၊ ဆီက်က္ေတာ့ ၾကက္သြန္ျဖဴၾကက္သြန္နီ ငရုပ္သီး အေရာင္တင္မႈန္႔ နည္းနည္းထည့္၊ ေနာက္ေတာ့ အရြက္တခ်ိဳ႔ကို က်ေနာ့္ကိုျပၿပီး ဒါ ျပင္းေတာ္သိမ္ရြက္လို႔ ေခၚတယ္သားရဲ့။ လယ္ပုဇြန္အနံ႔ကို သူပဲနိုင္တယ္ဟုေျပာရင္း ထိုအရြက္ေတြကို ဆီသတ္သည့္အထဲ ထည့္ပါသည္။ မီးဖိုတခန္းလံုး ေမႊးေနပါသည္။

အေမသည္ ကၽြမ္းက်င္သည့္ဇယ္ခတ္သမားလို ဆက္တိုက္လုပ္သြားတာျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ သည္ေတာ့မွ သတိထားမိသည္၊ အေမခမ်က္နွာတြင္ သနပ္ခါးလိုလိုဘာလိုလိုေတြ ခပ္ထူထူလိမ္းထားပါသည္။ ဆီသတ္နံ႔ေတြၾကားကပင္ အေမခဆီမွ အနံ႔တမ်ိဳးထြက္ေနပါသည္။ အနံ႔ကေတာ့ သနပ္ခါးနံ႔မဟုတ္ပါ။

က်ေနာ္တို႔ ကေလးဘဝက ေရခ်ိဳးၿပီးတိုင္း အေမက ဝိုင္အိုလက္ေပါင္ဒါေတြ ခ်ိဳင္းၾကား ေပါင္ၾကား ဖင္ၾကား မႈံေနေအာင္ တို႔ဖတ္ပုဝါေလးျဖင့္ရိုက္ေပးၿပီးေနာက္ သနပ္ခါးလူးလူးေပးပါသည္။ ေက်ာက္ျပင္တြင္ သနပ္ခါးအေခါက္ကိုေသြးထားသည့္ တကယ့္သနပ္ခါးအစစ္ကို လူးေပးၿပီးေနာက္ လက္ညွိဳးနွင့္ေကာ္ၿပီး ပါးစပ္ထဲ တခြံ႔ ခြံ႔ပါသည္။ သနပ္ခါးက ဝမ္းေအးတယ္ လူနဲ႔လည္းတည့္တယ္ဟုလည္း ေျပာပါသည္။ က်ေနာ္ သူ႔အရသာကိုမႀကိဳက္ေသာ္လည္း ႀကိတ္မွိတ္ၿမိဳခ်ပါသည္။ သနပ္ခါးနံ႔သည္ က်ေနာ္ ရင္းနွီးၿပီးသား အနံ႔ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ယခု အေမခဆီကရေနသည့္အနံ႔သည္ သနပ္ခါးနံ႔မဟုတ္ပါ။ အေမက ဘာေတြ လူးထားတာလဲဟုေမးေတာ့ နံ႔သာျဖဴသားရဲ႔။ သူက မိန္းမေတြနဲ႔တည့္တယ္ဟုေျဖပါသည္။ မိန္းမေတြနွင့္ ဘယ္လိုတည့္မွန္း က်ေနာ္လည္းမသိပါ။ သို႔ေသာ္ တည့္တယ္ဆိုသည္မွာေကာင္းသည္ဟုေတာ့ နားလည္မိပါသည္။

ထိုသို႔ေျဖေနရင္းက ခုက ဒန္အိုးထဲက လယ္ပုဇြန္လံုးေရခမ္းေတြကို ဒယ္အိုးထဲထည့္ကာ ခတ္သာသာေမႊလိုက္ ဒယ္အိုးကိုဖံုးထားလိုက္၊ ခနေနျပန္ေမႊလိုက္နွင့္ ဟင္းမွာ ေမႊးတက္လာပါသည္။ က်ေနာ္ ဗိုက္မဆာေသာ္လည္း စားခ်င္စိတ္ျပန္ေပါက္လာပါသည္။

တခ်ိန္တည္းတြင္ အေမခသည္ မနက္က ေစ်းျပန္ဝယ္ခဲ့သည့္ ငါးနုသန္းေလးေတြကို ကိုင္ပါသည္။ ပုဇြန္လံုးဒယ္ သူေၾကနပ္ေလာက္သည့္အေနအထားျဖစ္ေတာ့ ဖိုေပၚမွခ်ကာ ဇလံုထဲသြန္ထည့္ၿပီး ပန္းကန္ျပားတခ်ပ္နွင့္ဖံုုးပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ဒယ္အိုးကို ဖိုေပၚျပန္တင္ ေရတခြက္ေလာင္းထည့္ပါသည္။ ဖိုေပၚ ဒယ္ရွိေနခ်ိန္တြင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလွီးတာ ၾကက္သြန္နီ ၾကက္သြန္ျဖဴနွင့္ ေရစိမ္ထားသည့္ငရုပ္သီးအပြေတာင့္ေျခာက္မ်ားကို ေထာင္းပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဒယ္အိုးထဲကေရလည္း ဆူလာပါသည္။ သည္ေတာ့မွ ဒယ္အိုးကိုက်င္းၿပီး ထိုေရေတြကို သြန္ပစ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆီထည့္ ၾကက္သြန္ျဖဴ ၾကက္သြန္နီ ငရုပ္သီးဆီသတ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ အရြယ္ေတာ္ေလးေတြတံုးထားသည္ ငါးနုသန္းကိုထည့္ပါသည္။ ငရုပ္ဆံုက်င္းထားသည့္ လက္ေဆးရည္ နည္းနည္းထည့္ပါသည္။

ဒယ္အိုးကိုဖံုုးရင္း ရွမ္းနံနံရြက္ေလးေတြသင္ပါသည္။ ပုဇြန္လံုးအနံ႔က ျပင္းတယ္သားရဲ့။ ဒယ္မေဆးဘဲခ်က္လိုက္ရင္ ငါးဟင္းမွာ အနံ႔စြဲသြားေရာ။ ေနာက္ၿပီးငါးနုသန္းက နံမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္နုတာ။ သူ႔ကို ဒယ္နဲ႔ခ်က္ရတယ္။ ေမႊလည္း မေမႊရဘူး။ ေမႊရင္ေၾကကုန္ရာ။ ဒယ္အိုးကိုပဲ လႈပ္လႈပ္ေပးရတယ္။ သူက ရွမ္းနံနံေလးအုပ္ၿပီး ဆီျပန္ေလးခ်က္လိုက္ရင္ သိတ္စားေကာင္းတာဟုလည္း စကားအမ်ွင္မျပတ္ေျပာပါေသးသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္)
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇူလိုင္ ၁၆၊ ၂ဝ၁၇

(ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၁၂) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

0 comments
(ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၁၂) ခနေနေတာ့ အေမေရခ်ိဳးၿပီးျပန္လာပါသည္း။ သူ႔အခန္းထဲဝင္သြားၿပီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ျပန္ထြက္လာပါသည္။ လူေလး ဘာစားမလဲဟုေမးရင္း ကဖိုးေထာင္ ကဖိုးေထာင္ဟုေခၚကာ အေဖ့အနားသြားပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အေဖ ကိုဖိုးေထာင္သည္ ေခါင္းမထူနိုင္ေတာ့ပါ။ အေမခက သားႀကီး နင့္အေဖကို အခန္းထဲသြင္းရေအာင္ဆိုသျဖင့္ အေမခနွင့္အတူ အေဖကိုဖိုးေထာင္၏ မူးၿပီးသတိလစ္ေနေသာကိုယ္အား အပုတ္ေကာင္လင္းဒဆြဲသလို ဆြဲသြင္းရပါသည္။ အေဖကား နတ္ျပည္ေရာက္ေနပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ ပါးစပ္မွ မိခ မိခ ဟုေအာ္ေနပါသည္။ အေမခကလည္း ထိုသို႔ေအာ္ေနသည္ကို သေဘာက်ေနပံုေပၚပါသည္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဇူလိုင္ ၁၂၊ ၂ဝ၁၇)

ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၁၁(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
အေမခ ေရခ်ိဳးေနတုန္း မီးဖိုေပၚကေရေႏြးအိုးမွာ ကၽြက္ကၽြက္ဆူပါသည္။ က်ေနာ္လည္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိသျဖင့္ အေဖ ကိုဖိုးေထာင္အား အေဖ့ ထၾကည့္ပါဦး ေရေႏြးေတြဆူေနၿပီဟု နႈိးရင္းေျပာပါသည္။ အေဖက အိပ္မံႈစံုမႊား အမူးတရူးနွင့္ထၿပီး အိုေကအိုေကဟုေျပာကာ သူ ခုနွင့္က ထုေထာင္းထားသည့္ ဂဏန္းေတြ ငရုပ္သီးေတြကိုေရေႏြးထဲထည့္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆႏြင္းမႈန္႔ေတြ ဆားေတြ အခ်ိဳမႈန္႔ေတြပါထပ္ထည့္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆီနည္းနည္း ေလာင္းထည့္ၿပီး ဒါ စားလို႔သိတ္ေကာင္းတာကြ သားႀကီးရဟုေျပာကာ အရက္ေတြ တခြက္ၿပီး တခြက္ေသာက္ပါသည္။

သားႀကီး မင္း ရည္းစားထားဖူးလားဟု လွ်ာေလးအာေလးႀကီးျဖင့္ေမးပါသည္။ က်ေနာ္ အလြန္ရွက္သျဖင့္ ဟာ အေဖကလည္းဟုေျပာေတာ့ ငါ့သားႀကီးက ရွက္တတ္ရန္ေကာ၊ အေဖနဲ႔ မင္းအေမဆို ၁၃ နွစ္ သမီးအရြယ္ကတည္းက ႀကိဳက္ၾကတာ။ ၁၅ နွစ္အရြယ္မွာ ခိုးေျပးၾကတယ္ကြာ။ ခုထိ လင္မယားဘဲ။ တခါတေလေတာ့ ရန္ျဖစ္ၾကတာေပါ့ကြာ။ အေဖတို႔မွာ သားေလးတေယာက္ ရဖူးတယ္။ အခါေတာင္မလည္လိုက္ဘူး ဆံုးသြားတယ္။ အသက္ရႉ မဝတဲ့ေရာဂါဆိုလားဘာလားမသိဘူး။
အဲ့တုန္းက မင္းအေမဟာ ငိုလိုက္တာ ငိုလိုက္တာ အရူးမႀကီးလိုဘဲ။ အေဖလည္း စိတ္ေတာ့မေကာင္းဘူးေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ မင္းအေမေလာက္ေတာ့ မဆိုးဘူး။ မင္းအေမဟာေလ ၇ ရက္ေလာက္ ဘာအစားမွမစားဘူး။ သားေလးျမွဳတ္ထားတဲ့ သင္းဂ်ိဳင္းကုန္းဘက္ဘဲ သြားသြားေနတာဘဲ။ အေဖလည္း ေျပာမရဘူး။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဘာသူ ဘာစိတ္ကူးေပါက္သြားတယ္မသိဘူး သင္းဂိ်ဳင္းဘက္မသြားေတာ့ဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း မိန္းမလို႔မထင္ေတာ့ဘူး။ အေဖ့ကိုလည္း အကပ္ မခံေတာ့ဘူး။ အေဖက အနားသြားကပ္ရင္ ရွင္ေနာ္ ကဖိုးေထာင္ ေနာက္ထပ္ က်မကို ဒုကၡမေပးပါနဲ႔ေတာ့လို႔ေျပာၿပီး ငိုေတာ့တာဘဲ။

ခုသားႀကီးေရာက္လာမွ သူ ျပန္ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ျဖစ္လာတာ။ အေဖ့ကိုလည္း အနားကပ္ျပန္အခံတာ။ အလွေတြဘာေတြလည္း ျပင္လာတာဟုေျပာရင္း ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ ငိုပါသည္။ လူတေယာက္၏ အၿပံဳးနွင့္မ်က္ရည္ေတြကို ထိုတႀကိမ္တြင္ က်ေနာ္ ပထမဆံုးေတြ႔ဖူးျခင္းျဖစ္ပါသည္။

သားႀကီးရာ အေဖတို႔နဲ႔အတူေနေနာ္၊ ဘယ္မွမသြားနဲ႔ေတာ့။ သားႀကီးအတြက္ အေဖ အစစအရာရာ တာဝန္ယူတယ္ဟုေျပာကာ က်ေနာ့္အား ဖက္ထားပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္တြင္ အေဖ့ မ်က္ရည္မ်ား က်ေနာ့္ ေက်ာေပၚ ရႊဲရြဲစိုေနပါသည္။ အေဖ ကိုဖိုးေထာင္သည္ ဝမ္းသာလြန္း၍ငိုေနျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ က်ေနာ့္မွာသာ ဘာခံစားမႈမွန္းမသိျဖစ္ေနပါသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇူလိုင္ ၁၂၊ ၂ဝ၁၇

ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၁၀(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
အေဖ ဒီမွာ အရက္ဟုေျပာလိုက္ေတာ့ ေအးဟုဆိုကာ ေရေႏြးၾကမ္းပန္းကန္လံုးထဲ အျပည့္နီးနီး ငွဲ႔ခ်ကာ တေမာ့တည္းေမာ့ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ အေဖ ပင္ပမ္းတယ္ကြာ ဟုေျပာပါသည္။ အေဖ ေရခ်ိဳးလိုက္ေလဟု က်ေနာ္ကေျပာေတာ့ ခုေနေရခ်ိဳးရင္ အပူရွပ္တတ္တယ္ကြဟုေျပာပါသည္။ အပူရွပ္တတ္တယ္ဆိုသည္မွာ ဘာမွန္း က်ေနာ္မသိေသာ္လည္း မေကာင္းသည့္ကိစၥဟုေတာ့ထင္ပါသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ အေမျပန္လာပါသည္။ အေဖ ကိုဖိုးေထာင္ မူးေနပါၿပီ။ ကြန္ထိုးေတာ့မပ်က္ပါ။ သားႀကီး ဂဏန္းလံုးကင္ကြာဟုေျပာရင္း ဂဏန္းအရွင္လတ္လတ္ေတြကို ေက်ာမွဆြဲဆြဲခြာပါသည္။ က်ေနာ္ မၾကည့္ရက္သျဖင့္ မ်က္နွာလႊဲေနသည့္အခါ မင္းက စားစရာကို စားစရာလို႔မွမျမင္ဘဲကိုးဟုေျပာၿပီး ဂဏန္းရင္ပံုသားမ်ားကို စဥ့္ငါးရုပ္ဆံုတြင္းထည့္ကာ ေထာင္းပါသည္။ အရက္ကလည္း မျပတ္ေသာက္ပါေသးသည္။ ၿပီးေနာက္ ဂဏန္းသားအေၾကေတြကို ဇလံုထဲခပ္ခပ္ထည့္ၿပီး ငါးရုပ္သီးစိမ္းေတြဘာေတြ ထည့္ေထာင္းျပန္ပါသည္။ ပါးစပ္ကလည္း ဘာေတြမွန္းမသိေျပာေနပါသည္။

အေမက ကဖိုးေထာင္ေရ ေဈးထဲေတာင္မေရာက္လိုက္ဘူး ရြာလည္လမ္းမွာတင္ အကုန္ျပတ္တယ္ဆိုကာ တဲထဲဝင္လာပါသည္။ အေမ့မ်က္နွာၾကည့္ရသည္မွာ ေပ်ာ္ေနပံုေပါက္ပါသည္။ ဘယ္အခ်ိန္က လူးထားမွန္းမသိသည့္ သနပ္ခါးေတြလူးထားကာ ဘယ္တုန္းကပန္ထားမွန္းမသိသည့္ ပန္းေတြလည္း ပန္ထားပါသည္။ အေမသည္ မိခင္နွင့္တူေနပါသည္။ မိန္းမနွင့္တူေနပါသည္။ လွေနသလိုလိုလည္း ရွိပါသည္။

သားေလး ဘာစားၿပီးပလဲဟုေမးေတာ့ အေဖကိုဖိုးေထာင္က ငါဂဏန္းေၾကာ္ေကၽြးမလို႔ ငါးေျမြနဂါးေတြလည္း ဖုတ္ေၾကြးမလို႔ဟုေျပာရာ အေမက အမယ္ေလးေတာ္ က်ဳပ္သားက ၿမိ့ဳသား၊ ဂဏန္းေတြစားၿပီး ဓါတ္မတည့္ေတြဘာေတြျဖစ္ကုန္ရင္ မခက္ဘူးလားဟုေျပာကာ၊ လာ သား အေမ ငါးေလးအိုကပ္ခ်က္ေပးမယ္။ ပိန္းဥဟင္းခ်ဳိေလးလည္းခ်က္ေပးမယ္။ နင့္အေဖကို ထားခဲ့ သူ႔ဘာသာသူ တေယာက္တည္း ဘာခ်က္စားစား၊ တို႔သားအမိက ဟိုမွာစားမယ္ဟုေျပာၿပီး က်ေနာ့္လက္ကိုဆြဲကာ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ဆီသြားပါသည္။

အေမ့ကိုယ္မွာ နံေစာ္ေနပါသည္။ ငါးညွီနံ႔ေတြေရာ ေခၽြးနံ႔ေတြေရာ တျခား ဘာမွန္းမသိသည့္အနံ႔ေတြေရာ စံုေနပါသည္။ က်ေနာ္ နွာေခါင္းပြစိပြစိလုပ္တာကို အေမရိပ္မိသြားပါသည္။ မီးေသြးမီးဖိုကိုေမႊးၿပီးေနာက္ သား ခနေလးေနေနာ္ အေမ ေရသြားခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္။ အဲဒီ ေရေႏြးအိုးကိုက်ိဳထားဟုေျပာကာ အိမ့္ေနာက္ဖက္က ေရတြင္းဆီ ထမိန္ရင္လွ်ားျဖင့္ထြက္သြားပါသည္။ အေဖ ကိုဖိုးေထာင္က မိခမိခဟုေအာ္ေနပါသည္။ က်ေနာ္လည္း မီးဖိုေပၚက ေရေႏြးအိုးကို ၾကည့္ရင္း ငွက္ပစ္ခ်င္တာလိုလို ငါးမွ်ားခ်င္တာလိုလို အိမ္ျပန္ခ်င္တာလိုလိုေတြျဖစ္ေနပါသည္။ (ဆက္ပါဦးမည္)
မ်ိဳးုျမင့္ခ်ိဳ ဇူလိုင္ ၁၂၊ ၂၀၁၇

န.က.သ မ်က္ႏွာဖံုးကိုခြာခ်ျခင္း။ ကိုေမာ္(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)

0 comments
မိုးက်ေရႊကိုယ္ေတြ ေခတ္စား လက္ဝါးႀကီးအုပ္ေနတဲ့ကာလထဲမွာ မၾကာခင္ေသးမွီကပဲ န.က.သ ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေပၚလာတာေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔လည္း မိုးက်ေရႊကိုယ္ပဲ။ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာအကုန္က်ခံတဲ့ပြဲႀကီးေတြ က်င္းပခဲ့တယ္။ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ အစိုးရက ခ်က္ခ်င္းေခၚေတြ႕ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အကူအညီေတြေပးနဲ႔။ သူတို႔ ျမစ္ဖ်ားခံရာကလည္း အင္မတန္မွ အစဥ္အလာႀကီးမားတဲ့ လူေတြဆီကပဲ။ ဘယ္ေနရာမွာ အစဥ္အလာႀကီးမားတာလည္း ေမးရင္ သူမတူအာင္ေဖာက္ျပန္တဲ့ေနရာမွာ အစဥ္အလာႀကီးမားတာပဲ။ ဥပမာ-စည္သူေမာင္၊ ႐ွစ္ပူးက ကိုကိုႀကီး။ စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ 

စည္သူေမာင္ဆိုတာ ေက်ာင္းသားအကြဲအျပဲကို ယုတ္မာတဲ့နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုသံုးၿပီး စင္ၿပိဳင္လုပ္ခဲ့တယ္၊ အယူဝါဒလြတ္လပ္စြာကြဲျပားခြင့္ကိုပယ္ခ်ၿပီး တဖက္သတ္ပုတ္ခတ္တိုက္ခိုက္ခဲ့တယ္ သူ႔ထက္ငယ္တဲ့မ်ိဳးဆက္က သူ႔ကိုေတာ္လွန္မယ့္လူမ်ိဳး သူ႔ထက္အရည္အခ်င္း႐ွိသူမ်ိဳးဆိုရင္ အညိွဳးတႀကီးတိုက္ခိုက္တယ္ ေအာက္လမ္းနည္းသံုးၿပီးတိုက္တယ္။ ဒါေတြကို ၂၀၁၂ ကေန ကေန႔အခ်ိန္ထိ ဗကသထဲမွာ ထဲထဲဝင္ဝင္ လႈပ္႐ွားဖူးသူတိုင္း သိပါတယ္။ 

ကိုကိုႀကီးဆိုတာကလည္း လက္ေဝခံအလုပ္ေတြကို အစိုးရအလိုက်လုပ္ေဆာင္ခဲ့သူဆိုတာ သူတို႔ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ခ်င္းက ပိုေတာင္မွသိပါေသးတယ္။ ဘာသာေရးျပႆနာေတြစျဖစ္ေတာ့ ၾကားကေန ထိန္းရမယ့္ေနရာမွာ မထိန္းပဲ က်ေနာ္ကေတာ့တပ္မေတာ္နဲ႔ပူးေပါင္းၿပီး ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြကို လက္နက္စြဲကိုင္ တိုက္ခိုက္သြားပါမယ္ဆိုတဲ့ဗီဒီယိုဖိုင္ ေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ့မွာပဲ ကိုကိုႀကီးရဲ့မ်က္ႏွာဖံုးဟာ ကြာက်သြားတာပဲျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီ့ကိစၥမွာသူဟာ စစ္တပ္ကိုဆြဲထည့္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း စစ္တပ္ကိုအလုပ္အေကၽြးျပဳပါမယ္ဆိုၿပီး အ႐ွက္ကင္းမဲ့လွစြာ ေျပာၾကားခဲ့တာပဲျဖစ္တယ္။ ေနာင္မ်ိဳးဆက္သစ္ေက်ာင္းသားေတြ အေၾကာင္းစံုသိရေအာင္ အက်အနေျပာျပပါ့မယ္။


နကသ။
နကသဟာ အာဏာရအစိုးရက လက္ေဝခံေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းအျဖစ္ ထူေထာင္ထားတယ္ဆိုတာ အထူးေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း မ်ိဳးဆက္သစ္ေက်ာင္းသားေတြဟာ သမိုင္းကို မ်က္ေျချဖတ္ခံရလို႔ ေသခ်ာ႐ွင္းျပပါဦးမယ္။ ဒီေနရာမွာ သမိုင္းကို သမိုင္းထဲမွာထားခဲ့ဆိုတဲ့စကားေတြကို နားမေယာင္မိဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္။ ႐ွင္း႐ွင္းေလးပဲ ေျပာျပပါမယ္။ လူငယ္ဘဝဆိုတာမ႐ွိရင္ လူႀကီးဘဝဆိုတာ မ႐ွိဘူး။ ဒီေန႔မ႐ွိရင္ မနက္ျဖန္ဆိုတာမ႐ွိပါဘူး။ ဒါပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သမိုင္းကို အတိအက် သိ႐ွိဖို႔ဟာ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးလွတဲ့ ကိစၥရပ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။


သမိုင္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္လံုးမွာ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္(ဗ.က.သ)ဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ လူထုရဲ႕အခက္အခဲေတြ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွတဲ့ပဋိပကၡေတြ ဖိႏွိပ္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားထုအခြင့္အေရးေတြမွာ ျပတ္ျပတ္သားသား လူထုဘက္ကရပ္တည္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ ရဲရဲရင့္ရင့္ ေပးဆပ္တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တာပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းက လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ဗမာျပည္သမိုင္းဟာ ဗကသသမိုင္းပဲလို႔ ေျပာဆိုခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။


အဲ့ဒီ့မွာပဲ အစိုးရက နကသကို လက္ေဝခံအျဖစ္ဖြဲ႔စည္းေပးသလို အစိုးရအဆက္ဆက္ကလည္း နကသလို စင္ၿပိဳင္ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြဖြဲ႔စည္းေပးၿပီး ဗကသကို ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္ဖိုလုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို အခိုင္အမာေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ အစိုးရျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သူတို႔ဟာ အာဏာၾသဇာကိုအသံုးျပဳၿပီး တခ်ိဳ႕ေသာေက်ာင္းသားေတြ အထူးသျဖင့္ သမား႐ိုးက်ေက်ာင္းသားေတြရဲ့မသိနားမလည္မႈကို အခြင့္အေကာင္းယူၿပီး စင္ၿပိဳင္ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြ ဖြဲ႔စည္းေပးေလ့႐ွိပါတယ္။ ၁၉၄၈_၁၉၅၃ကာလေတြမွာ အစိုးရဘက္က ဒီမိုကရက္တစ္ေက်ာင္းသားမ်ားအဖြဲ႔ (DSO) ဆိုတာကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့တယ္။ အစိုးရကိုေထာက္ခံတဲ့အင္အားစုအေနနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၅၃ ေအာက္တိုဘာလမွာျဖစ္ပြားတဲ့ ေက်ာင္းတလပိတ္ေရးအေရးေတာ္ပံုမွာ DSO ေတြရဲ့မ်က္ႏွာဖံုးဟာ ကြာက်သြားခဲ့ပါတယ္။

အခု န.က.သလည္း ဒီပံုစံပါပဲ။ နကသအေနနဲ႔ အခုမွ ဖြဲ႔တယ္ဆိုေပမယ့္ ေဇယ်ာလြင္တို႔ဟာ ၂၀၁၅ ေက်ာင္းသားသပိတ္ သမိုင္းဝင္ ကမၻာေက်ာ္ခရီး႐ွည္ခ်ီတက္ပြဲမွာ လမ္းတဝက္မေရာက္ခင္မွာပဲ လွည့္ျပန္သြားၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔အ႐ိုက္အႏွက္ခံၿပီး အဖမ္းခံရခ်ိန္မွာ ေဇယ်ာလြင္တို႔ဟာ ႏိုင္ငံေရးလိုအပ္ခ်က္အရ လမ္းေပၚအထြက္ျပခဲ့ရတယ္။ ဒါေတာင္ ေက်ာင္းသားေတြ အ႐ိုက္ခံဖမ္းဆီးခံထားရတာကိုျပန္လႊတ္ေပးဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာေရးသပိတ္အတြက္ ဆက္လက္ တိုက္ပြဲဝင္မယ္ဆိုၿပီး မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးအဆင့္တခုအေနအထားရေအာင္ ရရာပုဒ္မနဲ႔ ေထာင္ထဲလိုက္ဝင္တဲ့ အေနအထားျဖစ္ပါတယ္။


၁၉၅၃ DSO ၿပိဳသြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အဲ့ဒီ့ ၁၉၅၃ မွာပဲ ရဲေခါင္ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ဆိုၿပီး အစိုးရက ဖြဲ႔စည္းခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္ဦးကို အျပဳတ္တိုက္ေရး ဗကသကို အျပဳတ္တိုက္ေရး စတဲ့ေႂကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔ဖြဲ႔စည္းခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေက်ာင္းသားထုရဲ့တိုက္ပြဲေတြမွာ မ်က္ႏွာဖံုးေတြ ကြာက်ခဲ့ရျပန္တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ့ကာလေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို အျပင္းအထန္ဖိႏွိပ္ေနတဲ့ ကာလေတြျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္း ၈၈ ကာလေတြမွာ မကသဆိုၿပီး ဗကသနဲ႔စင္ၿပိဳင္လုပ္ဖို႔ အစိုးရကဖြဲ႔စည္းေပးျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လည္း က်ဆံုးရတာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ မ်ိဳးဆက္သစ္ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဗနဲ႔မ စကားလံုးအသံုးနႈန္းကို ေသခ်ာေလ့လာနားလည္သိ႐ွိဖို႔လိုပါတယ္။ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာဆိုတဲ့အသံုးနႈန္းကို အထူးေလ့လာထားဖို႔လိုပါတယ္။ အၾကမ္းဖ်င္းေျပာရရင္ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာဆိုတာ ဗမာတမ်ိဳးထဲကိုေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာႀကီးေဒါက္တာသန္းထြန္းတို႔ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းတို႔ ဆရာေမာင္သာႏိုးတို႔ အခိုင္အမာ႐ွင္းလင္းဖြင့္ဆိုၿပီးၿပီျဖစ္ပါတယ္။


လက္႐ွိေပၚလာတဲ့ နကသဆိုတာကလည္း အစိုးရအဆက္ဆက္ကလုပ္ေဆာင္ခဲ့သလို လက္ေဝခံေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းအျဖစ္ ေပၚထြန္းလာတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ေက်ာင္းသားစစ္စစ္ဆိုတဲ့စကားလံုးကို တြင္တြင္သံုးတယ္။ ဗကသမွာ႐ွိတဲ့က်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ေနတာကို ေအာက္လမ္းနည္းနဲ႔တိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းသားေတြ အသက္ႀကီးေနရတာဟာ အစိုးရအဆက္ဆက္ရဲ့ ေက်ာင္းထုတ္ေထာင္ခ်စနစ္ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို နကသဟာ ကြယ္ဝွက္လိမ္ညာထားပါတယ္။


အသက္အရြယ္ ေျခာက္ဆယ္ေရာက္သည့္တိုင္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကိုေျဖေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြ ဗမာျပည္မွာ႐ွိတယ္ဆိုတာကို နကသက ကြယ္ဝွက္ထားျပန္ပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က တိုက္ပြဲအဆက္ဆက္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ဗကသ မၾကာမီကာလကပဲ လက္ပံတန္း ၿဖိဳခြင္းမႈဒဏ္ အႀကီးအက်ယ္ခံထားရတဲ့ဗကသကို ဆင့္ကဲတိုက္ခိုက္မႈေတြ လုပ္ေဆာင္ေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေကာင္းေသာလုပ္ရပ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို သတိျပဳရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ သမိုင္းကိုမ်က္ကြယ္ျပဳတာဟာ သမိုင္းကိုဖ်က္ပစ္တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကုန္ပစၥည္းအမွတ္တံဆိပ္ေတြကေတာင္ ႏွစ္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် တန္ဖိုး႐ွိလာေနေသးရင္ အသက္ေသြးေတြစေတးၿပီး သမိုင္းအစဥ္အလာ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ ဗကသဆိုတာကို ပိုလို႔ေတာင္တန္ဖိုးထားရမွာပဲျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သိထားသင့္ပါတယ္။

ကဲ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါမယ္။
ဗကသရဲ့စင္ၿပိဳင္အျဖစ္လုပ္ေဆာင္ၿပီး ဗကသကိုတိုက္ခိုက္တဲ့လုပ္ရပ္ေတြ အစိုးရက သူတို႔ရဲ့အင္အားစုအေနနဲ႔ လက္ေဝခံလုပ္ထားမႈေတြ ေက်ာင္းသားထုေသြးကြဲေအာင္လုပ္ေဆာင္ေနမႈေတြ စတာေတြကို ျပတ္ျပတ္သားသားသိ႐ွိဖို႔လိုအပ္ေၾကာင္းနဲ႔ ဗကသအလံကိုအျမင့္မားဆံုးလႊင့္ထူၿပီး ဆက္လက္သယ္ေဆာင္သြားၾကဖို႔လိုအပ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုက္ရပါတယ္။
ကိုေမာ္ (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)

ဗကသ အမွတ္အသား ကိုဗဟိန္း (၀င္းေအာင္ႀကီး)

0 comments
က်ေနာ္ေတြးမိသလို ေရးပါမည္ (၂၇၀)

အာဏာႏွင့္ပုဂၢိဳလ္ေရးရႈပ္ေထြး အၿငိဳးႀကီးအာဃာတထား ျမန္မာ့ႏိုင္ေရးသမားမ်ားၾကား ရွားရွားပါးပါး သူသာအရွင္ေနပါလွ်င္---ဟူေသာအေတြးႏွင့္--
(၁)
၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ တကသမွခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ ရဲေဘာ္တို႔အေၾကာင္း ေရးေသာအခါ၊ ယေန႔လူငယ္စာဖတ္သူမ်ား နားလည္သေဘာေပါက္ေစရန္ ေနာက္ခံသမိုင္းကိုလည္း ထည့္သြင္းေရးသားေပးရ၏။ ထိုအခါ လူအေၾကာင္းမည္ေရြ႕ ေနာက္ခံသမိုင္းကမည္မွ်ဆိုသည္ကို ခ်ိန္ဆရသည္မွာ ခပ္ခက္ခက္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ Professional Writer ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ရွာေဖြႏိုင္သမွ်အေထာက္အထားမ်ားႏွင့္သာ ေရးသားရပါမည္။

အာဏာ ပုဂၢိဳလ္ေရးႏွင့္ရႈပ္ေထြးၿမဲျမန္မာျပည္တြင္ အကြဲအၿပဲကလည္း မ်ားမွမ်ား၊ ဂိုဏ္းဂဏစြဲႏွင့္ ေရးသားထားသည္မ်ားကလည္းေနရာယူထား၍ ေရွာင္ဖို႔ရွားဖို႔ပိုခက္ေနျပန္သည္။ အၿငိဳးႀကီးႀကီးႏွင့္ ေရးၾကရင္း အေၾကာင္းအရာအခ်က္လက္မ်ား လြဲမွားရာေန ယုတၱိမဲ့ေတြျဖစ္ေနသည္ကို ၀မ္းနည္ဖြယ္ေတြ႕ျမင္ေနရ၏။
စိတ္၀င္စားၾကေသာစာဖတ္သူတို႔အား စုၿပီး Research လုပ္ၾကပါဟုတိုက္တြန္းရင္း ဆက္ေရးပါမည္။
(၂)
၁၉၂၀ ပထမေကာလိပ္ သပိတ္ေမွာက္ရာကေန တကသ (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ) R.U.S.U ( Rangoon University Students’ Union) ေပၚလာခဲ့၏။ ၁၉၃၆ ခု၊ ဒုတိယေကာလိပ္ သပိတ္ေမွာက္ရာကေန ဗကသ (ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ) A.B.S.U (All Burma Students’ Union) ေမြးဖြားေပးလိုက္၏။ ဒုတိယသပိတ္သည္ အမ်ိဳးသားေရး၊ လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ေန၍ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ရွိေက်ာင္းမ်ားသို႔ကူးဆက္ကာ တန္းျမင့္ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ပါ၀င္လာၾကသည္၊ အဖြဲအစည္းမ်ားဖြဲ႕ၾကသည္။


ထိုသို႔ေသာအဖြဲ႕မ်ား စုစည္းရန္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢစနစ္တက်ျဖစ္ေစေရးရည္ရြယ္ၿပီး ဗကသ ဖြဲ႕စည္းရန္ တကသ သပိတ္ေမွာက္ေကာင္စီက ဆံုးျဖတ္ျပင္ဆင္ေလေတာ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဂ်ဴဘလီေဟာတြင္ ပထမဆံုးညီလခံက်င္းပရာသို႔ နယ္ေက်ာင္းသားမ်ားတက္လာၾကၿပီး၊ ဥကၠ႒ ကိုရာရွစ္၊ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ကိုေအာင္ဆန္းတို႔ပါ၀င္ေသာ ဗကသအမႈေဆာင္အဖြဲ႕ကို ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္ကမူ ေက်ာင္းသားကြန္ဖရင့္ ( Students’ Conference) ဟုသံုး၏။ အဆင္ေျပ ေလ်ာ္ကန္၍ တကသေခါင္းေဆာင္မ်ားသာ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္လာၾကရသည္။ နယ္ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းမသိႏိုင္ၾကေသးပါ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္လည္း ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီး တကသအမႈေဆာင္အဖြဲ႕၌ ကိုရာရွစ္က ဥကၠ႒၊ ကိုေအာင္ဆန္းက ဒုဥကၠ႒ အသီးသီးျဖစ္လာၾက၏။


(၃)
နယ္ကေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား၏ စိတ္အားထက္သန္မႈႏွင့္အၿပိဳင္ဆိုသလို ဗကသအမႈေဆာင္အဖြဲ႕မွာလည္း တာ၀န္ပိုႀကီးလာၿပီ။ ကြန္ဖရင့္ကို ရန္ကုန္မွာက်င္းပ တကေခါင္းေဆာင္မ်ားကဘဲ ဦးေဆာင္ေနပါသည္။ ဗကသ သည္ တကသ၏ႏို႔သက္ခံစို႔ဘ၀သို႔ေရာက္သြားႏိုင္သည္၊ ဗကသအခန္းက႑ ေမွးမွိန္ သြားႏိုင္သည္၊ နယ္ေက်ာင္းသားတို႔၏ စိတ္အားထက္သန္မႈသည္လည္း ေလ်ာ့က်သြားႏိုင္သည္ဟု ဗကသအမႈေဆာင္အဖြဲ႕က စည္းေ၀းကာသံုးသပ္၏။


ထို႕ေၾကာင့္ (၁) ဗကသ ဒုတိယကြန္ဖရင့္ကို မႏၱေလးတြင္ျပဳလုပ္ရန္။ (၂) တကသအမႈေဆာင္အဖြဲ႕တြင္ ဥကၠ႒ ကိုရာရွစ္က ကိုေအာင္ဆန္း၏တာ၀န္မ်ားကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပူးတြဲလုပ္ေဆာင္ရန္၊ (၃) ဗကသကို အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးကိုေအာင္ဆန္းက အခ်ိန္ေပးဦးေဆာင္ကာလုပ္ေဆာင္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။


ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ေက်ာင္းသားသပိတ္တုန္းက မႏၱေလးဥပစာေကာလိပ္မွ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ကိုဗဟိန္းကို မ်က္စိက်ထားေလရာ၊ ခုေတာ့ဟန္က်ၿပီ ကိုဗဟိန္းက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေရာက္ေနၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္သားအတူတြဲလုပ္ရင္း ခင္မင္သြားရာ အသီးသီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္ထိပါ။ ေနာက္မႏၱေလးသား တေယာက္ျဖစ္ေသာ အမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္မွ ပထမဆံုးဘြဲ႕ရလာသူဦးရာဇတ္ထံ သူတို႔ႏွစ္ဦး ခ်ဥ္းကပ္ၾကသည္။


သူေက်ာင္းအုပ္လုပ္ေနေသာ မႏၱေလး ဗဟိုအမ်ိဳးသားအထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ က်င္းပခြင့္ေပးမည္ဟု ဦးရာဇတ္ကသေဘာတူလက္ခံလိုက္၍ ကိုဗဟိန္းကကြန္ဖရင့္သဘာပတိ (Conference Chairman) ကိုေအာင္ဆန္းက အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကကိုယ္စားလွယ္မ်ား ပိုမိုစံုလင္က်ယ္ျပန္႔စြာ အဆင္ေျပလြယ္ကူစြာ ကြန္ဖရင့္သို႔တက္လာႏိုင္ၾကရန္ စသည္တို႔ကို အင္တိုက္အားတိုက္ေဆာင္ရြက္ရသည္။


ရန္ကုန္ဂ်ဴဘလီေဟာလို အခေၾကးေငြေပးရန္မလို၊ မႏၱေလး ဗဟိုအမ်ိဳးသားအထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ အခမဲ့က်င္းပခြင့္ရမည္၊ ၿမိဳ႕ခံလူႀကီးမ်ား အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးႏွင့္ဆရာမ်ားကလည္း ဂုဏ္ယူစြာ လိုလိုလားလားႏွင့္၀ိုင္း၀န္းကူညီၾက၍ ၀မ္းသာအားတက္ႏွင့္ေနၾကၿပီ။ နယ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားထံ ဧည့္ခံေကာ္မတီခ်ယ္ယာမင္ကိုဗဟိန္း၏လက္မွတ္ႏွင့္စာမ်ားေရာက္ရွိေနသလို သူေက်ာင္းသားမဂၢဥကၠ႒လုပ္ခဲ့ေသာ မႏၱေလးဥပစာေကာလိပ္တြင္သာမက သူ၏ဇာတိတၿမိဳ႕လံုး ကိုဗဟိန္း၏နာမည္က ဟိန္းေနႏွင့္ေလၿပီ။


၁၉၃၇ ခု၊ ေမလ (၉) ရက္ေန႔နံနက္ (၉)နာရီတြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ဗကသကြန္ဖရင့္ကိုဖြင့္လိုက္ရာ ဧည့္ခံေကာ္မတီခ်ယ္ယာမင္ ကိုဗဟိန္းက ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားေျပာသည္။ အဂၤလိပ္လိုေျပာေသာ ကိုဗဟိန္း၏မိန္႔ခြန္း ျပည့္စံုေကာင္းမြန္လြန္း၍ ဗကသသမိုင္းေရးလွ်င္ ခ်န္ထားလို႔မရ။ ဧည့္သည္ေတာ္ေတြထဲ အိႏၵယႏိုင္ငံကေန မီးရထား၊ သေဘၤာ ထို႔ေနာက္ မီးရထားႏွင့္ ခက္ခဲစြာလာေရာက္ေသာ Jawaharlal Nehru ႏွင့္ သမီး Indira Gandhi ၀တ္လံုေတာ္ရဦးေက်ာ္ျမင့္ႏွင့္ မႏၱေလးမွဂုဏ္သေရရွိလူႀကီးမ်ားေရွ႕ ကိုဗဟိန္း၏အရည္အေသြးထင္းကနဲလက္သြားၿပီ။
၁၉၃၇-၃၈ ခု၊ ဗကသ အမႈေဆာင္အဖြဲ႔အတြက္ ေရးေကာက္တင္ေျမွာက္ေသာအခါ ကိုေအာင္ဆန္းက ဥကၠ႒၊ ကိုလွေရႊက ဒုဥကၠ႒၊ ကိုဗဟိန္းက ဗကသ၏အာေဘာ္ ၃ လတႀကိမ္ထုတ္ မ်ိဳးညြန္႔မဂၢဇင္း တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာျဖစ္လာၿပီး စက္တင္ဘာလတြင္ အမွတ္(၁) စထြက္လာ၏။
၁၉၃၆-၃၇ ခု၊ ဗကသ ဥကၠ႒ ကိုရာရွစ္က ဥကၠ႒သစ္ ကိုေအာင္ဆန္း တာ၀န္လႊဲေပးၿပီး ေအာင္ျမင္ေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းသည္။

ေမလ(၁၀)ရက္ေန႔နံနက္တြင္ ဥကၠ႒သစ္ကိုေအာင္ဆန္း၏ေမတၱာရပ္ခံခ်က္အရ အထူးဧည့္သည္ Jawaharlal Nehru က ဗကသကြန္ဖရင့္ ဒုတိယေန႔အစည္းအေ၀းကိုဖြင့္ေပးၿပီးေနာက္ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကား၏။ ဆံုးျဖတ္ၾကသည့္အဆိုမ်ားအနက္ ကိုေအာင္ဆန္းတင္သြင္းေသာ ဗကသစည္းမ်ဥ္းကို အတည္ျပဳေၾကာင္း၊ ကမၻာ့ေက်ာင္းသားသမဂၢႏွင့္ဆက္သြယ္ရန္ စသည္တို႔ပါ၀င္၏။
မႏၱေလးဥပစာေကာလိပ္ကို ဒီဂရီေကာလိပ္သို႔အဆင့္ျမွင့္တင္ေပးရန္ဟူေသာ ကိုဘသိန္းတင္သြင္းေသာအဆိုကိုေထာက္ခံ၍ ကိုဗဟိန္း၏နံမည္ ပိုမိုထင္ရွားလာျပန္သည္။

(၄)
ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ဗကသကြန္ဖရင့္တြင္ ျပည္ၿမိဳ႕မွကိုယ္စားလွယ္ကိုသန္းတင္က အဖမ္းခံေနရေသာ သခင္(၅) ဦးအား ေထာင္ထဲ၌ (ေအ) အတန္းအစားထားေပးရန္တိုက္တြန္းေၾကာင္းအဆိုအေပၚ ကိုထြန္းရွိန္ (ေနာင္ ရဲေဘာ္သံုးက်ပ္၀င္ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္) က ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ပညာေရးႏွင့္သက္ဆိုင္သျဖင့္ သခင္မ်ားကဲ့သို႔ မစဥ္းစားသင့္ေသးေၾကာင္း ထင္ျမင္ပါသည္၊ မိမိသည္ ယေန႔ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းကထြက္လွ်င္ ဒို႕ဗမာအစည္းအရံုး၀င္ကာ သခင္လုပ္မည္ဟု စိတ္ကူးထားေသာ္လည္း ေက်ာင္းေနစဥ္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမား သခင္မ်ားကိစၥ ဘယ္လိုမွမစဥ္းစား၊ ဗကသသည္ေက်ာင္းသားအေရးကိုသာ ဦးစားေပးသင့္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးကန္႔ကြက္သြားသည္။
အလ်င္းသင့္တုန္းေရးရပါမည္။


လူေတြၾကားက လူေအာင္ဆန္းစာအုပ္ေရးဖို႔ ကိုေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းရွာေဖြဖတ္ရႈ ေလ့လာေသာအခါ သူသည္ ဗမာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရဖို႔ စိတ္အားထက္သန္သည္မွာမွန္ပါ၏။ သို႕ေသာ္ ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ ဗကသကို တကသလိုခိုင္ခံ့ထည္၀ါေရးကိုသာ အားသြန္ခြန္စိုက္လုပ္ေဆာင္သြားေၾကာင္း ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။


ကဲ ကိုဗဟိန္းကို ေလ့လာၾကည့္ၾကပါစို႔။
ကိုဗဟိန္းသည္ သူတာ၀န္ခံအယ္ဒီတာလုပ္ေသာ ဗကသ အာေဘာ္မိ်ဳးညြန္႔မဂၢဇင္း၌ ဗမာျပည္တြင္းလူထု၏ အေျခအေနႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ဘ၀ အျပန္အလွန္ထင္ဟပ္ေစသည့္ေဆာင္းပါးမ်ား ထည့္သြင္းသည္။ ကိုယ္တိုင္လည္းေရးသည္။ ဥပမာ၊ ဆင္းရဲသားပစၥည္းမဲ့မ်ားႏွင့္ေက်ာင္းသားမ်ား ေဆာင္းပါး။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းအစစ္ဆိုသည္မွာ ဗမာနုိင္ငံ၏ ၉၀% ခန္႔ရွိေသာ ေတာသူေတာင္သား ဆင္းရဲသား အလုပ္သမား လယ္သမားမ်ား လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ၾကရန္ (၁) အစားအစာ၊ (၂) အ၀တ္၊ (၃) ေနအိမ္၊ (၄) ပညာေရး၊ (၅) က်န္းမာေရး စသည့္အခ်က္ႀကီး ၅ ခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စံုေအာင္ႀကိဳးပမ္းၾကရမည္ဟု ေရးသားေၾကာင္းေတြ႔ရွိရ၏။


ကိုဗဟိန္းသည္ စာေရးေကာင္းသူလည္းျဖစ္သည္။ ေဂၚကီ၏၀တၳဳတိုကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ရံုမက ပင္ကိုေရး၀တၳဳတိုမ်ားအနက္”ေလလြင့္သူ”ကဆင္းရဲသားခ်င္းဆံုေတြ႔ပံု၊ “ဘ၀ခရီး”ကမူ အက်ိဳးမဲ့ကုလားဗမာအဓိကရုဏ္းေနာက္ခံကို ႏိုင္ငံေရးအျမင္ႏွင့္ေရးသားပံု မွတ္တမ္းမ်ားေတြ႕ရသည္။ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာႀကီး Charles Dickens ေရးသည့္ Great Expectations ကို “လူ႕အလို” ဟု နံမည္ေပးကာဘာသာျပန္ေနစဥ္ စစ္ႀကီးျဖစ္လာ၍ အဆံုးမသတ္နိုင္ခဲ့ပါ။


ကဲ ဗကသ ဖက္ျပန္လွည့္ၾကပါစို႔။
ဒုတိယကြန္ဖရင့္တြင္ ေၾကညာအသိေပးခဲ့သည့္အတိုင္း ဗကသသည္ တကသအေဆာက္အအံု၌သာ နားလည္မႈႏွင့္ခိုကပ္ေနရၿပီး ကိုယ္ပိုင္ရံုးခန္းရယ္လို႔ မရွိေသးေခ်။ မတ္လတြင္က်င္းပေသာ BA ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲေအာင္၍ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ ကိုရာရွစ္ကလည္း BL ေအာင္ကာ ေရွ႕ေနထြက္လုပ္ေနၿပီ။
တကသဥကၠ႒ က ကိုဘဂ်မ္း ( ၁၉၄၇ ခု၊ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔လုပ္ႀကံခံရစဥ္ မေသဘဲ က်န္ခဲ့သည့္ ၀န္ႀကီးျဖစ္လာမည့္သူ) ျဖစ္ေန၍ ေတာ္ပါေသးသည္။
ထိုသို႔ေသာအေျခအေနမိ်ဳးတြင္ ဗကသတတိယကြန္ဖရင့္ က်င္းပခ်ိန္ေရာက္လာေလၿပီ။


(၅)
၁၉၃၈ ခု၊ ဧၿပီလ (၂၄) ရက္ႏွင့္ (၂၅) ရက္ေန႔ ဗကသ တိတယကြန္ဖရင့္ကို ပုသိမ္ၿမိဳ႕တြင္က်င္းပသည္။ ဧည့္ခံေကာ္မတီခ်ယ္ယာမင္ ဗကသအတြင္းေရးမွဴး ကိုျမစိန္ (ေနာင္ သံအမတ္ႀကီး)၏ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ႏွင့္ ဗကသဥကၠ႒ကိုေအာင္ဆန္းက မိန္႔ခြန္းေျပာၿပီး၊ ဒု ဥကၠ႒ကိုလွေရႊက ႏွစ္လည္အစီရင္ခံစာတင္သြင္း၏။ အေထြေထြခန္းတြင္ တင္သြင္းၾကသည့္အဆိုတခုခ်င္း မဲခြဲဖို႔ျဖစ္လာေသာအခါ သဘာပတိ ကိုေအာင္ဆန္းက ေထာက္ခံသူကိုယ္စားလွယ္မ်ားက အိုင္း ဟု၊ ကန္႔ကြက္သူမ်ားက ႏိုးဟု ေအာ္ေစၿပီး အသံႏွင့္မဲခြဲၾကသည္။


၁၉၃၈-၃၉ ခု၊ ဗကသအမႈေဆာင္အဖြဲ႕အတြက္ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ေသာအခါ ကိုေအာင္ဆန္းက ဥကၠ႒၊ ကိုဗဟိန္းက အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးျဖစ္လာ၏။ တတိယကြန္ဖရင့္တက္လာၾကသူမ်ားသည္ ေမာ္တင္စြန္းသို႔သြားၿပီး ကိုေဇာ္၀ိတ္ဦးေဆာင္ကာ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားလည္းျပဳလုပ္ၾကသည္။


၁၉၃၈ ခု၊ ဇြန္လ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ျပန္ဖြင့္ေသာအခါ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ BL ေက်ာင္းသားျဖစ္လာသည္။ ၁၉၃၈-၃၉ တကသဥကၠ႒ျဖစ္လာၿပီး ကိုဗဟိန္းက ဒုဥကၠ႒ျဖစ္လာ၏။ ၁၉၃၈ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ တကၠသိုလ္ကထြက္ကာ ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုးသို႔၀င္သြား၍ ကိုဗဟိန္းသည္ တကသစည္းမ်ဥ္းအရ ဥကၠ႒တက္လုပ္ရသလို ဗကသတြင္လည္း ေနာက္ကြန္ဖရင့္အထိ ဥကၠ႒ တာ၀န္ယူရသည္။


ထိုကာလတြင္ ေအ၀မ္းရုပ္ရွင္မွာ ျမဂႏိုင္ရုပ္ရွင္အတြက္ ဥကၠ႒ကိုဗဟိန္းက ေရႊတံဆိပ္ခ်ီးျမွင့္၏။
၁၉၃၈ ခု၊ ႏို၀င္ဘာလဆန္းတြင္ တျပည္လံုးမွ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္ (၉၅) ေယာက္ တက္ေရာက္လာေသာ ပထမဆံုးေက်ာင္းသားလႊတ္ေတာ္၌ ဗကသဥကၠ႒ ကိုဗဟိန္းေျပာသည့္ မိန္႔ခြန္း ထိေရာက္ေျပာင္ေျမာက္မႈေၾကာင့္ သူ၏နာမည္သည္ သတင္းစာမ်ားမွတဆင့္ေက်ာ္ၾကားသြား၏။” မေက်နပ္ေသာအခ်က္အလက္မ်ားလံုေလာက္စြာရွိက သပိတ္ေမွာက္ခြင့္ကို ေမြးရာပါအခြင့္အေရးကဲ့သို႔မွတ္ယူရမည္” ဟုကိုဗဟိန္းကဆို၏။


၁၉၃၈ ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ (၈) ရက္ေန႔တြင္ ေရနံေျမမွ အလုပ္သမား (၂၀၀၀) ခန္႔ခ်ီတက္လာရာသို႔ ဗကသဥကၠ႒ ကိုဗဟိန္းႏွင့္ အတြင္းေရးမွဴးကိုဗေဆြ (ေနာင္ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီဥကၠ႒) တို႔သည္ သခင္လွေဖ (ေနာင္ဗိုလ္လက်္ာ)၏ တိုက္တြန္းဖိတ္ၾကားခ်က္အရ ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုးမွ သခင္စိုးတို႔ႏွင့္အတူ မေကြးၿမိဳ႕သို႔ေရာက္သြားသည္။


သပိတ္စခန္းတြင္ ဗကသဥကၠ႒ ကိုဗဟိန္း” ျမင္းခြါတခ်က္ေပါက္လွ်င္ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္သြားေစရမည္၊ ရဲေဘာ္တို႔သတၱိ ကမၻာကသိေအာင္ ျပၾကပါ-“- စသျဖင့္ ေဟာၾကားမႈေၾကာင့္ ကိုဗေဆြ၊ သခင္စုိး စသူတို႔ႏွင့္အတူ အဖမ္းခံရသည္။


ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ တကသ အေရးေပၚအစည္းအေ၀းကို ဒုဥကၠ႒ကိုလွေရႊ ဦးေဆာင္က်င္ပၿပီး ကိုဗဟိန္းႏွင့္ကိုဗေဆြတို႔အား အျမန္ဆံုးျပန္လႊတ္ေပးရန္ ေတာင္းဆိုၾကသည္။ သပိတ္ေမွာက္ၾကသည္။ ဒီဇင္ဘာလ (၂၀)ရက္ေန႔၌ အတြင္း၀န္ရံုးကို၀ိုင္းၿပီးဆႏၵျပၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအနက္ ဂ်ပ္ဆင္ေကာလိပ္မွ ကိုေအာင္ေက်ာ္ ပုလိပ္တို႔၏ရိုက္ခ်က္ေၾကာင့္ ေသဆံုးသည္။


၁၉၃၉ ခု၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ (၇) ရက္ေန႔တြင္ ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ေသဆံုးရမႈ အမႈမွန္ေပၚေရး ၀ုိင္း၀န္းပါ၀င္ၾကရန္၊ ဗကသနွင့္အျမန္ဆံုးဆက္သြယ္ၾကရန္ ဥကၠ႒ကိုဗဟိန္း၏ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ သတင္းစားမ်ား၌ ေဖာ္ျပၾက၏။
မတ္လစာေမးပြဲေအာင္ၿပီးေနာက္ ကိုဗဟိန္းသည္ ဒို႔ဗမာအစည္းရံုးသို႔၀င္ေလေတာ့သည္။


(၆)
ကိုဗဟိန္းသည္ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းသူ၊ ဂီတစာေပကဲ့သို႔ေသာအႏုပညာကိုျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားသူ၊ ၿပံဳးေနၿမဲ မ်က္ႏွာႏွင့္လိုက္ေအာင္ အဖိုးတန္အ၀တ္အစားေကာင္း သပ္ရပ္စြာ၀တ္ေလ့ရွိသူ၊ စိတ္သေဘာထားေကာင္း ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ျငင္သာစြာ စကားေျပာတတ္သူ စသျဖင့္ သူ၏ရုပ္ပံုလႊာကို သူႏွင့္အရင္းႏွီးဆံုး ဒဂုန္တာရာက ”ဗဟိန္း သို႔မဟုတ္ ကဗ်ာ” ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ေရးသားသည္။


၁၉၄၇ ခု၊ ဇန္န၀ါရီလထုတ္ တာရာမဂၢဇင္း၌ပါရွိေသာ ထို လူကိုေလ့လာျခင္းေဆာင္းပါးကိုဖတ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳ႔ပ္ေအာင္ဆန္းက ဗဟိန္း သု႔ိမဟုတ္ Romance ဆိုလွ်င္ ပိုဆီေလ်ာ္မည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ေၾကာင္း ဖတ္ဖူးခဲ့သည္။


(၇)
ဒို႔ဗမာအစည္းရံုး အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္စုိး၊ သခင္လွေဖ၊ ရဲေဘာ္ဂိုရွယ္၊ ရဲေဘာ္နတ္တို႔ႏွင့္အတူ သခင္ဗဟိန္းသည္ ၁၉၃၉ ခု၊ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ ေျမေအာက္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ သူ႕ဖခင္ ဦးမွင္က ကိုဗဟိန္းသည္ မိဖထက္ ႏိုင္ငံေရးကိုပိုခ်စ္သည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္ ေဒါက္တာဗေမာ္အစိုးရအဖြဲ႔ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးသခင္ႏု၏ အတြင္း၀န္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္သည္။ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရး၀န္ႀကီးသခင္သန္းထြန္းႏွင့္တြဲကာ ေျမေအာက္ကြန္ျမဴနစ္ လႈပ္ရွားမ်ားလုပ္ေဆာင္သည္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေျဗာင္ထူေထာင္ေသာအခါ သခင္ဗဟိန္း ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ျဖစ္လာသည္။


ဗကပ၏အာေဘာ္ ျပညသူ႕အာဏာဂ်ာနယ္တြင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္တာ၀န္ယူသည္။ ဗကပတြင္ ေပါလစ္ဗ်ဴရိုအဖြဲ႔၀င္ ျဖစ္လာၿပီးေနာက္ နာမက်န္းျဖစ္ေနစဥ္ ၁၉၄၆ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလ (၁၀) ရက္ေန႔တြင္ ဗကပ အား ဖဆပလ က ထုတ္ပစ္လိုက္သည့္သတင္းသိ၍ စိတ္ထိခိုက္ေရာဂါဆိုးလာၿပီး ေသဆံုးသည္။

အကယ္၍သာ--အကယ္၍သာ-- သခင္ဗဟိန္း ထိုသို႔ေစာစီးစြာ မေသဆံုးပါလွ်င္-- စသျဖင့္ ေတြးထင္စရာေတြမ်ားစြာရွိ၏။ ေမးခ်င္စရာေတြလည္း ေပၚလာမည္။ အေျဖကိုလည္း မွန္းဆၾကမည္။
သို႔ေသာ္လည္း ဤေဆာင္းပါး၏ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဗကသအေၾကာင္းမွ်သာျဖစ္ပါ၍ ကိုဗဟိန္းအား ဗကသ၏အမွတ္အသားဟုဆိုကာ အဆံုးသတ္ရပါမည္ဟု ေတြးမိေၾကာင္းပါ။
၂၀၁၇ ခု၊ ဇူလိုင္လ (၁) ရက္။

ရဲေဘာ္ဘဟိန္းအေၾကင္း(ဗိုလ္ၾကင္ေမာင္)

0 comments
ရဲေဘာ္ဗဟိန္းအေၾကာင္း
ရဲေဘာ္ၾကင္ေမာင္ ရွင္းလင္းခ်က္
စစ္ကိုင္းရဲ႕ပထဝီအေနအထား
စစ္ကိုင္းဟာ ေရွ႕တန္းေရာက္ႏိုင္ငံေရးၿမိဳ႕ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။
ဒါေပမဲ့ သူ႕မွာ ထူးျခားခ်က္ရွိတယ္။

ဧရာ၀တီရဲ႕ တံေတာင္ဆစ္ေကြ႕မွာ တည္ထားတဲ့ၿမိဳ႕ျဖစ္လို႔
စစ္ကိုင္း အေရွ႕ျခမ္းက မႏၲေလး၊ အမရပူရနဲ႔ အေရွ႕အေနာက္ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္။
စစ္ကိုင္းအေနာက္ျခမ္းက အင္း၀၊ တံတားဦးနဲ႔ ေတာင္ေျမာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္။
အဲဒီေတာ့ အေရွ႕ျခမ္းက တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြက ကိုခင္မာင္ေလး (ဗိုလ္ခင္ေမာင္ေလး) နဲ႔ နီးစပ္ၾကတယ္။ အေနာက္ျခမ္းက ကိုဗဟိန္းနဲ႔ နီးစပ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အေနာက္ျခမ္းက

ဒါေၾကာင့္ (၁၉၃၆)ကတည္းက ကိုဗဟိန္းနဲ႔ သိကၽြမ္းတယ္။ ေက်ာင္းသား
ႀကီး (ေခါင္းေဆာင္) နဲ႔ ေက်ာင္းသားငယ္ (ေနာက္လိုက္) ရဲ႕ သိကၽြမ္းမႈ
မ်ိဳးပါ။ ညာလက္႐ုံးမဟုတ္သလို ဘယ္လက္႐ုံးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေတာက္တိုမယ္ရ ဆက္သားပဲ။
သူ႕ရဲ႕စည္း႐ုံးမႈေၾကာင့္လည္း ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဗကပရဲ႕ အတိတ္သမိုင္းအျမင္ကို ကၽြန္ေတာ္ေရးရ လိမ့္မယ္။ သူတို႔စစ္အုပ္စုေျပာတဲ့ ဗကပ(လက္က်န္) ရဲ႕ တာဝန္ရွိသူတဦးအေနနဲ႔လည္း ကိုဗဟိန္းအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေရးရလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ လက္ေရွာင္မေနဘဲ ေရးပါတယ္။

ေနာက္တေၾကာင္းကေတာ့ အေရးမႀကီးလွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေရးမွ ျပည့္စုံမွာမို႔ ေရးပါတယ္။
အသက္ဝင္လာမယ့္ ‘၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ’ အရ ေပၚလာမယ့္ ‘အစိုးရသစ္’မွာ ေနရာဦးဖို႔ ဖ်ာခင္းေနတာ၊ သူတို႔တေတြ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနတာကိုသိေနလို႔ ‘ေတာ္ေကာက္’ ခံရေအာင္ ‘ၫိုျမ’ လုပ္ေနတာ
သိေနလို႔ လက္ေရွာင္ေနခဲ့တာပါ။

အခုေတာ့ သူတို႔ထဲက (၃) ေယာက္ ‘သတင္းစာ’မွာ ေနရာရသြားၾကၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေရးလို႔ရၿပီဆိုၿပီး ေရးပါတယ္။

ကိုဗဟိန္းေတြေဝသူလား
ကိုခ်စ္လႈိင္က သခင္တင္ျမေလသံလိုက္ၿပီး ကိုဗဟိန္းကို ေတြေဝသူလို႔
ေျပာတာ ေတြ႕လိုက္တယ္။ သခင္တင္ျမကို ကိုဗဟိန္းသာမက ကိုဗဟိန္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အစုမ်ားကပါ သခင္စိုးရဲ႕ဆက္သားအျဖစ္ သူလာတုန္းက ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါကို သူမေက်နပ္ဘူး။ သခင္စိုးကို သံေတာ္ဦးတင္တယ္။ အဲဒီကာလကတည္းက ကိုေအာင္ဆန္းတို႔၊ ကိုဗဟိန္းတို႔၊ ‘ဗကသ’အႏြယ္တို႔ကို သခင္စိုးက ဂိုဏ္းဂဏနဲ႔ ဆက္ဆံခဲ့တာပဲ။ အလံနီပါတီရဲ႕အာေဘာ္
‘အာဏာသစ္’ ဂ်ာနယ္မွာ ပထမဆုံးေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြၾကည့္။ “ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္” လို႔ ကိုေအာင္ဆန္းကို ဆဲတယ္။

ကိုဗဟိန္းကိုေတာ့ “ေခၽြးတပ္ဗိုလ္ဗဟိန္း”လို႔ ဆဲတယ္။
သခင္တင္ျမရဲ႕ သံေတာ္ဦးတင္တာကိုလက္ခံၿပီး သခင္စိုး အေရးယူခံခဲ့ရသူေတြလည္း ပါတီထဲမွာ မနည္းဘူး။

ကိုဗဟိန္းေတြေဝသူလားဆိုတာကေတာ့ လက္ေတြ႕က အေျဖေပးၿပီးပါၿပီ။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ကိုဗဟိန္းနဲ႔သူ႕အစုဝင္ေတြပဲ သီးျခား လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕ၿပီး တပ္မေတာ္နဲ႔လက္တြဲကာတိုက္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ( Partisan) ကို ဘယ္လိုဘာသာျပန္ရမလဲ မသိလို႔ ‘ပါတီတပ္’ လို႔ပဲေခၚခဲ့တယ္။ မေကာင္းပါဘူး။

ကိုဗဟိန္းကေတာ့ ‘ရဲေခါင္ေျပာက္က်ားတပ္’အမည္ခံခဲ့တာပဲ။ ဂုဏ္နဲ႔ျဒပ္ဟပ္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တပ္က တပ္ခြဲတခုစာသာရွိေပမယ့္ ကိုဗဟိန္းတို႔တပ္က တပ္ရင္းေပါင္းမ်ားစြာ ရွိတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းက ဖဆပလဥကၠ႒လုပ္ဖို႔ တပ္ကထြက္မယ္လုပ္ေတာ့ ကိုဗဟိန္းကိုပဲ တပ္ကိုလႊဲခဲ့ခ်င္တာ ျဖစ္တယ္။

ဗိုလ္ေနဝင္း၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္တာလည္း အဲဒါေၾကာင့္ပဲ။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးရဲ႕စာတေစာင္မွာ
ဒီကိစၥေရးထားတာ ဖတ္ဖူးတယ္။
(ရဲေဘာ္ၾကင္ေမာင္)
အေရးေတာ္ပုံဂ်ာနယ္
အတြဲ ၁ ၊ အမွတ္ ၃ ၊

ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၉(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
(ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၉) ထိုအခ်ိန္တြင္ အေဖ ကဖိုးေထာင္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာပါသည္၊ သားႀကီး မင္းအေမေရာဟုေမးရာ ႏြားနို႔သြားသြင္းမယ္ေျပာတယ္အေဖဟုဆိုေတာ့ အေဖ ငေျမြထိုးေတြေရာ ငါးေျမြနဂါးေတြေရာ ရခဲ့တယ္။

ငါးေျမြနဂါးဆိုသည္မွာ ေဘးတြင္အစင္းၾကားႀကီးေတြပါ၍ ငါးေျမြထိုးထက္ ႀကီးလည္းပိုႀကီး ဆူလည္းပိုဆူၿဖိဳးသည့္ ငါးေျမြထိုးအႀကီးစားႀကီးမ်ားျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔အသားကို ကိုက္စားလ်င္ ပါးစပ္ထဲ ကပ္ေစး၍ေနပါသည္။ ခ်ိဳလည္းအလြန္ခ်ိဳပါသည္။ ေစးေစးပိုင္ပိုင္လည္းရွိပါသည္။ က်န္တာေတြေတာ့ မင့္အေမျပန္လာမွ လုပ္လိမ့္မယ္။ ခုေလာေလာဆယ္ တို႔သားအဖ အဲ့ေကာင္ေတြ ကင္စားစို႔ဟုေျပာပါသည္။ 

အေဖ ကဖိုးေထာင္ၾကည့္ရသည္မွာ အလြန္ပင္ပမ္းလာပံုေပါက္ပါသည္။ ပလိုင္းထဲမွ ငါးေတြကိုလည္း အင္ဒံုႀကီးေပၚသြန္ေနတာ ေျခလက္မလႈပ္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ပမ္းေနပံုေပၚပါသည္။ ငါးေတြကလည္း ပိႆ ၂ဝ ေလာက္ ရွိမည္ဟုထင္ပါသည္။ က်ေနာ့္ဘဝတြင္ ငါးအရွင္လတ္လတ္ေတြ အဲ့ေလာက္မ်ားမ်ား တခါမွမေတြ႔ဘူးပါ။ သားႀကီး ဒါက ငါးဘတ္လို႔ေခၚတယ္ ဒါက ငါးနုသန္း၊ ဒါက ငါးေျပမ ဒါက ငါးဖယ္ေအာင္းဟုေျပာျပပါသည္။ 

ဒါနွင့္ အေဖ က်ေနာ္ဘာလုပ္ေပးရမလဲဟုေမးေတာ့ ဟိုးဘုရားစင္ေထာင့္က အိပ္အမည္းေလးထဲမွာ ပိုက္ဆံရွိတယ္၊ သား အဲ့ဒါကိုယူၿပီး ရြာစြန္းက ငေပ်ာ့တို႔ဆီ ခ်က္အရက္တလံုး သြားဝယ္ေခ်ဟုေျပာပါသည္။ သူေျပာသည့္အတိုင္း ထိုအိပ္အနက္ထဲတြင္ ပိုက္ဆံ ၁၄ က်ပ္ေလာက္ေတြ႔ပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ထိုပိုက္ဆံေတြယူၿပီး ရြာစြန္းက ငေပ်ာ့တို႔အိမ္ လိုက္ရွာပါသည္။ ငေပ်ာ့ ဘယ္သူမွန္း က်ေနာ္မသိပါ။ 

ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းခတ္ေနၾကသည့္ အကိုႀကီးမ်ားေတြေတြ႔ေတာ့ အကိုႀကီး က်ေနာ္ ကဖိုးေထာင္သားပါ၊ ရြာစြန္းက အရက္ေရာင္းတဲ့ ငေပ်ာ့အိမ္သိခ်င္လို႔ပါ ဆိုေတာ့ ငေပ်ာ့က မင္းအေမလင္ထက္ အသက္ႀကီးတယ္ကြ ဦးေပ်ာ့လို႔ေခၚဟုေျပာၿပီး ျခင္းဆက္ခတ္ေနပါသည္။ က်ေနာ္ စိတ္လည္းအေတာ္ဆိုး ေဒါသလည္းအေတာ္ထြက္ပါသည္။ လက္ထဲ ေသနတ္ရွိလ်င္ ထို မေအလိုးႀကီးမ်ားကို ပစ္သတ္မိမွာေသခ်ာပါသည္။ ျခင္းဝိုင္းနားက ထြက္လာေတာ့ က်ေနာ့္ထက္ အသက္ ၃ နွစ္ေလာက္ႀကီးမည္ထင္ရသည့္ မိန္းကေလးတေယာက္က ငါက ဦးေပ်ာ့သမီးဘဲ နင္ဘာလိုခ်င္လို႔တုန္းဟု ငံုးတိတိေျပာပါသည္။ ငါ့အေဖက အရက္ေသာက္ခ်င္တယ္၊ အဲ့ဒါ ငေပ်ာ့ဆိုင္သြားဝယ္ေျပာလို႔ဟုဆိုေတာ့ ခုခ်ိန္ဆို အေဖလည္းမူးေနေလာက္ၿပီ၊ နင့့္အရက္ဖိုး ငါ့ကိုေပး ငါအရက္တလံုး ယူေပးလိုက္မယ္ဟုေျပာသျဖင့္ နင့္အရက္တလံုးက ဘယ္ေလာက္လဲဆိုေတာ့ ၃ က်ပ္ဟုေျပာပါသည္။ ဒါနွင့္ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကို ၃ က်ပ္ထုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ႔ ရွင္မီးအကႌ်ေလးထဲ ထိုးထည့္ပါသည္။ 

က်ေနာ္လည္း မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ လိုက္ၾကည့္ပါသည္။ သူ႔ရင္သားေလးေတြမွာ စူစထြက္စျပဴစျပဳစ အရြယ္ျဖစ္ေနပါသည္။ ကိုင္ၾကည့္ထိၾကည့္ခ်င္စရာေလးေတြလိုျဖစ္ေနပါသည္။ သူကေတာ့ အဲ့ဒါေတြ သတိျပဳမိဟန္မေပၚပါ။ က်ေနာ္ေပးလိုက္သည့္ ပိုက္ဆံ ၃ က်ပ္ကိုယူၿပီး လာ ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့ဟုေခၚပါသည္။ က်ေနာ္ ေနာက္ကလိုက္ရင္း သူတို႔ တဲထဲေရာက္ေတာ့ အရက္တလံုးသြားထုတ္ေပးပါသည္။ 

က်ေနာ္က ေက်းဇူးဘဲဟုေျပာေတာ့ သူ သိတ္နားလည္ပံုမေပၚပါ။ နင့္နံမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ နင္ကေတာသားရုပ္မေပါက္ဘူးဟုေျပာပါသည္။ ဒါနွင့္ က်ေနာ္လည္း နံမည္ေတြဘာေတြေျပာပ်က္ၿပီး အရက္ပုလင္းကိုင္ကာ အိမ္ျပန္လာပါသည္။ (ဆက္ပါဦးမည္)
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဇြန္ ၂၁၊ ၂ဝ၁၇)

ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၈(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
(ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၈) ထိုေန႔က တေန႔လံုး အေမခနွင့္ အိမ္မွာေနရပါသည္။ အေမခသည္ ႏြားနို႔ညွစ္တတ္ပါသည္။ က်ေနာ့္ဘဝတြင္ ႏြားနို႔ညွစ္သည္ကို တခါမွ ခုေလာက္ ေစ့ငုေသခ်ာ အနီးကပ္မၾကည့္ဖူးပါ။ ဒူးနွစ္လံုးၾကားတြင္ ဘာလီပံုးကိုခံလ်က္ လက္ကို ေရဆြတ္ဆြတ္ၿပီး ႏြားမႀကီး၏နို႔အံုကို ျဗတ္ျဗတ္ ျဗတ္ျဗတ္နွင့္ရိုက္လ်က္ နို႔သီးတံေတြကို ဆြဲဆြဲခ်လ်က္ ျဗဴးကနဲျဗဴးကနဲ ႏြားနို႔ေတြ႔ထြက္က်လာေအာင္ လုပ္သည္မွာ အံ့စရာႀကီးျဖစ္ေနပါသည္။ နို႔ညွစ္ေနရင္းက လူေလး အေမၿပီးရင္ က်ိဳတိုက္မယ္သိလား။ ဒါ ႏြားနို႔အစစ္ဘဲ။ ေရမေရာဘူးဟုေျပာပါသည္။ ေရသည္ ဘယ္ထဲသြားေရာမွန္း က်ေနာ္မသိပါ။ သို႔ေသာ္ အေမခေျပာသည့္ ေရမေရာဘူးဆိုသည္ကို က်ေနာ္ သေဘာေပါက္သလိုလိုရွိပါသည္။

ႏြားမ သံုးေကာင္လံုးဆီမွ အေမခ နို႔ညွစ္ခ်ိန္မွာ ၂ နာရီခန္႔ၾကာမည္ထင္ပါသည္။ ႏြားနို႔ေတြမွာ ဘာလီပံုး ေလးလံုးခန္႔ ရွိမည္ထင္ပါသည္။ သား ဒါကို ၾကည့္ထား။ ဟိုေကာင္ေတြ မေသာက္ေစနဲ႔ဟုေျပာရင္း ေၾကာင္ေတြေခြးေတြဘက္ ေမးထိုးျပပါသည္။

ဟုတ္ကဲ့အေမ ဟုေျပာေတာ့ ဟုတ္ကဲ့သည္ သူ႔အတြက္ အလြန္ယဥ္ေက်းလြန္းေသာစကားလံုးလိုျဖစ္သလား မေျပာတတ္ပါ၊ အမယ္ေလး သားႀကီးရယ္ ယဥ္ေက်းလိုက္တာဟုေျပာၿပီး အေမ ဒါသားအတြက္ခ်န္ထားခဲမယ္ အေမနို႔သြားသြင္းလိုက္ဦးမယ္ မၾကာဘူး ျပန္လာခဲ့မယ္ဟု ေျပာရင္း ေကာက္ရိုးေတြ ပဲဖတ္ေတြနွင့္ ႏြားစာေတြနယ္ေနပါသည္။ က်ေနာ္လုပ္ေပးမယ္ေလ အေမ ဆုိေတာ့ မလုပ္နဲ႔မလုပ္နဲ႔သားႀကီး သားႀကီး အဲ့ဒါေတြမလုပ္တတ္ဘူးဟုေျပာပါသည္။ ႏြားမႀကီးမ်ားကလည္း နို႔အံုေတြတင္းသည့္ဒဏ္ခုမွေလ်ာ့သြားသလိုမ်ိဳး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားနွင့္ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ျပန္ျဖစ္လာပါသည္။
အေမခသည္ နို႔ပံုးႀကီးေခါင္းရြက္ကာ အျပင္ထြက္သြားပါသည္။ က်ေနာ္နွင့္ ႏြားသံုးေကာင္ ေခြးသံုးေကာင္ ေၾကာင္တသိုက္နွင့္သာ အိမ္မွာက်န္ပါသည္။ ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္းလည္းမသိပါ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဇန္ ၁၈၊ ၂ဝ၁၇)

ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၇(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
(ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၇) က်ေနာ္ အိပ္မက္ထဲတြင္ ရႉးရႉးေပါက္ေပါက္ပါသည္။ အျပင္တြင္တကယ္မေပါက္ပါ။ ဆီးအိမ္တင္းၿပီး ရႉရႉးေပါက္ခ်င္တာမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္က က်ေနာ့္အိမ္တြင္ ရႉရႉး ဘယ္ေနရာေပါက္မည္မွန္းသိေသာ္လည္း အေမခတို႔ အေဖ ကဖိုးေထာင္တို႔အိမ္တြင္ ဘယ္နားေပါက္ရမည္မွန္းမသိပါ။ သို႔နွင့္ငုတ္တုတ္ထိုင္မိေသာ္လည္း ဘယ္နားသြားေပါက္ရမွန္းမသိပါ။

ထိုအခ်ိန္တြင္ အေမခလည္း လြန္႔ၿပီးနိုးလာလ်က္ လူေလး အိပ္ေလ မအိပ္ဘူးလားဟုေမးပါသည္ အေမ က်ေနာ္ ေသးေပါက္ခ်င္လို႔ဟုဆိုေတာ့ ေၾသာ္ သားရယ္ဟုေရရြတ္ကာ လာ ထ အေမလိုက္တည္မယ္ဟုေျပာၿပီး အိပ္မံႈစံုမႊားျဖင့္ထလာပါသည္။

အိမ္အျပင္ ေရစိုစိစိုစိေနရာရာေရာက္ေတာ့ သားအဲ့မွာေပါက္လိုက္ အိမ္သာထိသြားမေနနဲ႔ဟုေျပာသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ေကာ့ပန္းလိုက္ပါသည္။ က်ေန္ ရႉရႉးပန္းၿပီးသည္အထိ အေမခေစာင့္ေနပါသည္။ လူေလး ၿပီးပလားဟုေမးၿပီး ျပန္တြဲေခၚပါသည္။ က်ေနာ္လည္း အေမခရင္ခြင္တြင္ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားပါသည္။

ေနာက္ေတာ့ လူေလးထေတာ့ထေတာ့ဟုဆိုသျဖင့္က်ေနာ္ထေတာ့ အေဖ ကဖိုးေထာင္က ေကာင္ႀကီး နိုးဘလားဟုေမးပါသည္။ နိုးၿပီအေဖဆိုေတာ့ ထမင္းေၾကာ္စားကြာ ၿပီးရင္ ဟိုးဒိုက္ဦးေခ်ာင္းဘက္ သြားရေအာင္ ဟုေျပာပါသည္။

အေမခက ရွင္က ခေလးကို ေတာင္ေတာင္အီအီေတြေရွာက္ေခၚမသြားနဲ႔။ သူ႔ဖာသာသူ အိမ္မွာေနေပ့ေစေပါ့ဟုေျပာပါသည္။ အေဖ ကဖိုးေထာင္က ဟ ဒါဆို သူဘာနဲ႔လုပ္စားမွာလဲဟုေျပာေတာ့ အေမခက သူက ၿမိ့ဳသားေလ သူ႔ဟာသူ ဘာလုပ္စားစားေပါ့၊ ရွင္နဲ႔ေတာ့ ျမစ္ၾကားေခ်ာင္းၾကား ငါးနိႈက္ဖားရွာ ကိုယ့္သားကို မလုပ္ေစခ်င္ဘူးဟုေျပာပါသည္။

ေအးေလ ဒါဆိုလည္းၿပီးတာဘဲဟုဆိုကာ အေဖ ကဖိုးေထာင္သည္ ကြန္ကိုမကာ အျပင္ထြက္သြားပါသည္။ ေဒါသအမူအရာ တစိုးတစိမွ်မရွိပါ။ သားႀကီး အေဖ ငါးေျမြထိုးေတြ ဖမ္းခဲ့မယ္သိလားဟုေျပာၿပီး ကြန္ထမ္းၿပီးထြက္သြားပါသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္)
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇြန္ ၁၇၊ ၂ဝ၁၇

ေျခခြင္ဘားလားစန္းမင္း(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
ေတာင္ငူေထာင္ေနတုန္းက စန္းမင္းဆိုတဲ့ စစ္ေျပးေလးတေယာက္နဲ႔သိခဲ့ဖူးတယ္။ အသားမဲမဲ အရပ္ပုပု ေျခကေလးကခြင္ခြင္ေပမယ့္ ဖင္ေပါ့တယ္ ယဥ္ေက်းတယ္။ ဘယ္သူ ဘာခိုင္းခိုင္း မညည္းမညဴ လုပ္ေပးရွာေတာ့ လူေတြက သူ႔ကို ငါးပိေၾကာ္ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ေလးေတြေပးရံုမက ေထာင္ဝင္စာလာာတဲ့ေန႔ဆို ဟင္းစိုလိုု႔ ေခၚတဲ့ အိမ္ကခ်က္ေပးလိုက္တဲ့ အသားဟင္းငါးဟင္းေတြပါ ေခၚေကၽြးတတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း ပါတယ္ ဒီေကာင့္ကို သနားတဲ့ ခင္တဲ့လူေတြထဲမွာ။

က်ေနာ့္ကို ကိုႀကီးမ်ိဳးက သူမ်ားေတြလို သိတ္မလႈပ္ရွားေတာ့ ေညာင္းမွာေပါ့ က်ေနာ္ နွိပ္ေပးမယ္ ဇက္ေတြဘာေတြခ်ိဳးေပးမယ္ဆိုကာ ညတိုင္းလိုလို လာၿပီး ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္က အဲ့လို အလုပ္ခံရမွာရွက္လို႔ ရပါတယ္ကြာဟုေျပာၿပီး ျငင္းျငင္းထုတ္ေတာ့ သူမ်က္နွာမေကာင္းပါ။ 

တရက္ က်ေနာ္ ဖ်ားေတာ့ ေဆးရံုလည္း မသြားခ်င္ ေထာင္ဆရာဝန္ ေဒါက္တာသန္းဝင္းနွင့္လည္း ဆက္ဆံရတာအဆင္မေျပဆိုေတာ့ ပါရာစီတေမာလ္ေလး ဘာမီတြန္ေလးေသာက္ၿပီး ေစာင္ၿခံဳေကြးေနပါတယ္။ ညၾကေတာ့ စန္းမင္းေရာက္လာၿပီး ကိုႀကီးမ်ိဳး တေနကုန္ေကြးေနတာဆို ဘာျဖစ္လို႔လဲဟုေမးလည္းေမး က်ေနာ့္ေျခေခ်ာင္းေတြကိုလည္း စမ္းပါသည္။ အဖ်ားတက္ေနတာဘဲ ကိုယ္ေတြလည္းပူေနတာဘဲ။ ကဲ ေစာင္ခြာလိုက္ က်ေနာ္ နွိပ္ေပးမယ္ အေၾကာေတြေလွ်ာ့ေပး ေခၽြးထုပ္တဲ့သေဘာေပါ့။ ေခၽြးထြက္သြားရင္ သက္သာသြားလိမ့္မယ္ဟုေျပာလည္းေျပာ က်ေနာ့္ကိုေမွာက္ခိုင္းၿပီး ေျခဖ်ားကေန စနွိပ္ပါသည္။ ေနာက္ ေျခသလံုး ေပါင္ တင္ပါး ခါး ေက်ာျပင္ ဇက္ပိုးေတြအထိ ဆက္တိုက္နွိပ္ပါတယ္။ ခံလို႔အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပက္လက္လွန္ခိုင္းၿပီး ညိဳ့သက်ည္းေဘးၾကြက္သားေတြကိုနွိပ္ပါတယ္။ လက္ဖဝါး လက္ဖ်ံ လက္ေမာင္း ပခံုးေတြကိုနွိပ္ေတာ့ ဟၿပဲေနတဲ့ သူ႔အက်ႌရင္ဘတ္ေအာက္ သူ႔ရင္ညြန္႔တြင္ ေခ်ေဂြဗားရားပံု တက္တူးထိုးတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။ ပံုက လက္ရာအေတာ္ေကာင္းသလို ေဆးသားလည္း စိမ္းစိုေနပါတယ္။ သိတ္မၾကာေသးခင္က ထိုးထားပံုေပၚပါတယ္။ 

ဒါနဲ႔က်ေနာ္က စန္းမင္း အဲ့ဒါ ဘယ္သူလဲကြဆိုေတာ့ ေခ်ခြင္ဘားလားေလ ကိုႀကီးမ်ိဳးရ။ က်ေနာ္ ၿပံဳးမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ျပန္ထိန္း မ်က္နွာျပန္ျပင္ၿပီး သူက ဘာလဲကြဆိုေတာ့ အေမရိကန္ လမ္းသူရဲဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ေလ ကိုႀကီးမ်ိဳးကလည္း နိုင္ငံေရးသမားလုပ္ၿပီး မသိဘူးလားလို႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္ ဖ်ားေနတဲ့ၾကားက အားရပါးရ ရယ္မိပါတယ္။ ဘာလို႔တုန္း ကိုႀကီးမ်ိဳးလို႔ေမးေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးကြာဆိုၿပီး စကားျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

ေနာက္တပတ္ေလာက္ရွိေတာ့မွ သူ႔ကို ေခ်ေဂြဗားယားအေၾကာင္္း ေျပာျပေတာ့ သူ ပါစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ နားေထာင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္စကားလည္းဆံုးေရာ သူ႔ရင္ဘတ္သူျပန္ငံု႔ၾကည့္ၿပီး အဲ့ဒါဆို ခုမွ ပိုမိုက္သြားတယ္ဟုေျပာပါတယ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇြန္ ၁၄ ၂ဝ၁၇

ေမ်ာက္လိုလိုအေကာင္(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
က်ေနာ္သည္ စကားကို ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေျပာတတ္သူမဟုတ္ပါ။ တုတ္ထိုးအိုးေပါက္ေကာင္ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးလ်င္လည္း လိုရင္းအသားပါလ်င္ၿပီးေရာဟုဆိုကာ အနုရသ မပါတာေတြမ်ားပါသည္။ သတင္းသမားလိုလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ ရသစာေပဖန္တီးသူလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ လေအာ့လအယ္ စာအဖြဲ႔အႏြဲ႔မ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။

တခါတေလ စိတ္ထဲရွိတာေတြကို လက္ကစီးဆင္းသြားရင္း ကီးဘုတ္ခလုပ္ေတြကို ေလွ်ာက္နွိပ္ေနတာမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ဟာသူ ထြက္ခ်င္တာေတြ ထြက္ကုန္ပါသည္။ ေတာ္သင့္ၿပီဟုထင္သည့္အခ်ိန္ရပ္လိုက္ၿပီး တိုင္မ္းလိုင္ေပၚတင္လိုက္ပါသည္။ ထိုေရာအခါ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာ ဘာမွန္းမသိေတြလည္း မ်ားပါသည္။

 ဥပမာ က်ေနာ္ ဂ်ဴးေတြကို လူသားအျဖစ္နွင့္ က်ေနာ္ မမုန္းပါ။ မမုန္းသည့္သည့္အျပင္ ဟစ္တလာ့ဒဏ္ခံရသည့္ လူသားေတြအျဖစ္ ရင္နင့္ေအာင္ခံစားရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဓနအင္အားကိုသံုးၿပီး ေဟာ္လိုးေကာ့စ္ဆိုသည္နွင့္ ေအာ့ဇဝတ္ဆိုသည္ႏွင့္ ျပတိုက္ေတြေဆာက္ ရုပ္ရွင္ေတြရိုက္ရင္း ကမၻာေျမဆီက အလြန္အမင္းမ်က္ရည္ခ်ဴၿပီး ပါလက္စတိုင္းေတြကို သတ္ခ်င္တိုင္းသတ္ ျဖတ္ခ်င္တိုင္းျဖတ္ ဗံုးေတြႀကဲခ်င္တိုင္း ႀကဲေနသည့္အခါ နယ္ေျမေတြ လုခ်င္တိုင္းလုေနေသာအခါ ဟစ္တလာ့ကိုက်ိန္ဆဲမိပါသည္။ ဘာလို႔ အဲဒီ ဂ်ဴးအစြန္းေရာက္ေတြကို တေယာက္မက်န္ မသတ္ခဲ့တာလဲဟု ဟစ္တလာ့ကို ေမးေမးၿပီး ပါးခ်ည္းလွိမ့္ရိုက္ခ်င္ပါသည္။

က်ေနာ္ အဲ့ဒါမ်ိဳးေတြေျပာေတာ့ ဘုမသိဘမသိငတိေတြက လူစိတ္မရွိဘူးဟုေျပာၾကပါသည္။ အမွန္က လူေတြမွာ လူစိတ္မရွိၾကပါ။ လူဆိုသည္မွာ လူျဖစ္လာမည့္ ေမ်ာက္လိုလိုအေကာင္ကေနမွ လူျဖစ္လာတာျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူေတြမွာ ေမ်ာက္လိုလိုအေကာင္၏ ဗီဇသေႏၶပါၿပီးသားျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္လည္း လူျဖစ္ေနသည့္ ေမ်ာက္လိုလိုအေကာင္၏ သားစဥ္ေျမးဆက္ျဖစ္ပါသည္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇြန္၁၄၊ ၂ဝ၁၇

ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၆ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
(ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၆) ဟဲ့သား နင့္အေဖနိုးၿပီနဲ႔တူတယ္ဟုေျပာရင္း အေမခသည္ အေဖ့ရင္ဘတ္ကိုဖိရင္းေျပာပါသည္။ အေဖက မိခ မိခ ဟုသာ ရြတ္ေနေသာ္လည္း ဘာမွသိပံုမေပၚပါ။ ကဖိုးေထာင္ အခန္းထဲသြားမလား ဒီမွာဘဲအိပ္မလားဟုေမးေတာ့ ဟင္းဟင္း ဟင္းဟင္းဟုဘဲေျဖပါသည္။ ဒါနွင့္အေမက သားဒီမွာခနေန အေမျပန္လာမယ္ဆိုကာ အိပ္ခန္းဘက္ထြက္သြားပါသည္။ ျပန္လာေတာ့ ေခါင္းအံုး ၂ လံုး ေစာင္ ၂ ထည္ပိုက္လာပါသည္။ အခင္းေစာင္တထည္လည္း ပါလာပါသည္။ အခင္းေစာင္ကို အေဖ ကဖိုးေထာင္နားတြင္ျဖန္႔ၿပီး ဟို႔သားအမိက ဒီမွာအိပ္မယ္ဟုေျပာရင္း က်ေနာ့္ကိုေထြးေပြ႔ရင္း သားဗိုက္ဆာေသးလား ေကာက္ညွင္းျပာရည္ထုပ္ေတြရွိတယ္ဟုေျပာပါသည္။ ေကာက္ညွင္းထုပ္ကို က်ေနာ္သိေသာ္လည္း ေကာက္ညွင္းျပာရည္ထုပ္ကို က်ေနာ္မသိပါ။ ဒါနွင့္ အေမ ျပာရည္ထုပ္ဆိုတာဘာလဲဟု လွဲကာနီးဆဲဆဲ အေမခအားေမးေတာ့ ျပာနဲ႔ျပဳပ္တာသားရဲ့ဟုေျပာပါသည္။ မီးဖိုထဲက ျပာေတြနဲ႔လားအေမ ဆိုေတာ့ ေအးေပါ့တဲ့။ အဲ့ဆိုလည္း မစားေတာ့ပါဘူး မနက္ၾကမွဟုေျပာရင္း က်ေနာ္ အေမခရင္ခြင္ထဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါသည္။
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာအိပ္သြားသလဲမသိပါ အေဖ ကဖိုးေထာင္ဆီမွ မိခ မိခ ဟုေခၚသံေတြၾကားေတာ့ က်ေနာ္နိုးလာပါသည္။ အေမခကား တခူးခူး တေခါေခါနွင့္ အိပ္ေနပါသည္။ က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚလည္း သူ႔လက္ကို တင္ထားပါသည္။ က်ေနာ္က အေဖအေဖ က်ေနာ္တို႔ဒီမွာ အေဖနိုးၿပီလားဟုေမးေတာ့ နိုးၿပီသားႀကီး အေဖ ေရငတ္တယ္ကြာဟုေျပာသျဖင့္ အေမခ လက္ေတြကို ျဖည္းျဖည္းေလးဖယ္ကာ မီးဖိုေခ်ာင္ေရအိုးမွ ဖန္ခြက္တခြက္အျပည့္ေရခပ္ေပးလိုက္ပါသည္။ အေဖသည္ ေရကို ႏြားေသာက္သလိုေသာက္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့မွ အား..ခုမွ ေနလို႔ထိသြားတယ္ဟုေျပာပါသည္။ ေနလို႔ထိသြားသည္ဆိုသည္မွာ ဘာမွန္း က်ေနာ္မသိပါ။
သားႀကီး အေဖ ဗိုက္ဆာတယ္ နည္းနည္း ခူးခပ္ေပးပါဦးဆိုသျဖင့္ က်ေနာ္ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္သြားကာ ထမင္းအိုးထဲကလက္က်န္ထမင္းေတြအကုန္ ဇလံုထဲထည့္ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ေတြထည့္ ပုဇြန္လံုးငါးပိခ်က္ေတြ အကုန္သြန္ထည့္ အတို႔အျမွဳတ္ေတြရသမွ်ႀကံဳးယူကာ ေရာ့အေဖ ဒီမွာစားဟု ခ်ေပးပါသည္။ သူ ေခါင္းမထူနိုင္ပါ။ သားႀကီး အေဖ အဖန္ရည္ေသာက္ခ်င္တယ္ဟုေျပာေတာ့ အေဖ ေရေႏြးကေတာ့ ခု မီးေမႊးၿပီးတည္လို႔ရတယ္ လဘက္ေျခာက္တို႔ဘာတို႔က ဘယ္နားမွန္းမွမသိတာဆိုေတာ့ အာ့ဆို မင္းအေမကိုနိႈးကြာဟု အာေလးလွ်ာေလးသံႀကီးနွင့္ေျပာပါသည္။
အေမလည္း နိုးလာပါသည္ ကဖိုးေထာင္ ဘာတုန္းဆိုေတာ့ မိခ ေရေႏြးႀကမ္းေလး တခြက္ေလာက္ေသာက္ခ်င္တယ္ဟု ေခါင္းလည္းမထူ မ်က္လံုးလည္းမပြင့္ဘဲေျပာပါသည္။ က်မလုပ္ေပးမယ္ ရွင္ခနေလးမွိန္းေနလိုက္ သားလည္း ရွင့္ေဘးမွာရွိတယ္ဟုဆိုေတာ့ သားႀကီးသားႀကီးဟုေရရြတ္ရင္း ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္ပါသည္။
အေမခ က သား အေမေရေႏြးက်ိဳၿပီး လဘက္ေျခာက္ ခပ္ထားတယ္။ အေမလည္း အိပ္ခ်င္တယ္။ သားလည္းအိပ္ နင့္အေဖက အဲ့လိုဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွလည္းမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဟာသူ ယူေသာက္လိမ့္မယ္ ေနာက္တေရးနိုးရင္၊ လာ အေမတို႔ အခန္းထဲ သြားအိပ္ၾကမယ္ဆိုၿပီး ေစာင္ေတြပိုက္ ေခါင္းအံုးေတြပိုက္ကာေခၚသျဖင့္ က်ေနာ့္ အေမ့ဆီျပန္လာပါသည္။ အေဖ ကဖိုးေထာင္ကား တေယာက္တည္း အျပင္မွာက်န္ခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔အိပ္ယာမွာ အေတာ္ေလးအိပ္ေပ်ာ္သည့္ အေနအထားျဖစ္ပါသည္။ ဂြမ္းကပ္ခင္းထားပါသည္။ ေစာင္လည္း ၂ ထည္ရွိပါသည္။
အေမခ က က်ေနာ့္အား သူ႔ရင္ခြင္ၾကားေခါင္းအပ္ေစကာ အိပ္ပါသည္။ က်ေနာ္သည္ အေမအရင္းနွင့္ပင္ ထိုသို႔မအိပ္ဖူးပါ။ အေမခ ရင္ခုန္သံေတြ က်ေနာ္ၾကားေနရပါသည္။ အေမခ၏ နူးညံ့ေသာ သားျမတ္အစံု၏ အထိအေတြ႔တြင္ က်ေနာ္သည္ ကေလးေပါက္စေလးလို ခနေလးအတြင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားပါသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္)
်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဇြန္ ၁၄၊ ၂ဝ၁၇)

စစ္သားခ်င္းမွားတာ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
အျပင္ထြက္ခါနီး ေအးသျဖင့္ စစ္ဂ်င္းဂ်က္ကက္ဝတ္ပါသည္။ ေခြးေလး ၂ ေကာင္ကလည္း မလိုက္ရလွ်င္ အိမ္မီးတင္ရိႉ႔မည့္အတိုင္း လုပ္ေနပါသည္။ ဒါႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ စစ္ဂ်ာကင္ႏွင့္ ေခြး ၂ ေကာင္တင္ၿပီး အရက္ဆိုင္သြားၾကပါသည္။

အရက္ဆိုင္ေရွ႔ကားရပ္ေတာ့ ေဘးကားက အျဖဴမႀကီးက ဆင္းခ်လာၿပီး နင့္ေခြးေတြလား ဘာညာေမးၿပီး တံခါးဖြင့္ခိုင္းၿပီး ေခြးနမ္းပြဲႀကီး ဝွဲခ်ီးက်င္းပပါသည္။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ့္အား ခနေလးဆိုသည့္အထာျပၿပီး ဆိုင္ထဲ ဝင္သြားပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ဂ်ိဳင္းေထာက္ထုတ္ ပိုက္ဆံအိပ္ထုတ္ ကားတံခါးေသာ့ျပန္ပိတ္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနပါသည္။ ကားေရွ႔ခန္းထဲကေန ေနာက္ခန္းတြင္ထားသည့္ ဂ်ိဳင္းေထာက္ ၂ ေခ်ာင္းကို ဘာကိုမွ မထိမိမခိုက္မိေစဘဲ အထုတ္အသြင္းလုပ္ရသည္မွာ ဒုကၡအလြန္မ်ားပါသည္။ ေခြးေလးေတြပါလာလွ်င္ ပိုဆိုးပါသည္။ 

ထိုအခ်ိန္တြင္ ခုန ခနေလးဆိုသည့္အထာႏွင့္မိန္းမျဖဴႀကီး ျပန္ထြက္လာပါသည္။ လက္ထဲတြင္ ဘိဖ္ဂ်ာကီဟုေခၚသည့္ လူေတြအရက္ႏွင့္ ျမည္းသည့္ အမဲသားက်ပ္တင္ ၂ ထုပ္ ပါလာပါသည္။ သူတို႔ကို ေကၽြးလို႔ရမလားဟု ခြင့္ေတာင္းေတာ့ ရပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ငါ ဘီယာသြားဝယ္မလို႔ နင္နဲ႔ ေခြး ၂ ေကာင္ ထားခဲ့လို႔ျဖစ္ပါ့မလားေမးေတာ့ ၾဆာ..ခနေလး ငါ အထဲလိုက္ဝင္ေပးမယ္ ၿပီးမွ နင့္ေခြးေလးေတြအလွည့္ေပါ့လို႔ေျပာကာ အရက္ဆိုင္တံခါး သြားဖြင့္ေပးပါသည္။ ေခြးေလး ၂ ေကာင္ ကားထဲထားၿပီး ေသာက္ခ်င္သည့္ဘီယာ အမ်ိဳးအစားလိုက္ရွာေနရေပမင့္ စိတ္ကမေျဖာင့္ပါ။ 

ကိုယ္လိုခ်င္တာေတြ႔သျဖင့္ အေရာင္းသမားကို လွမ္းေခၚမည္အလုပ္မွာ ခုန မိန္းမျဖဴျဖဴႀကီးက စကၠဴအိပ္အညိဳေရာင္ႀကီးကိုင္ကာ အနားေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္လိုခ်င္သည့္ဘီယာ ၅ လံုး အိပ္ထဲထည့္ေပး ေကာင္တာေပၚအထိတင္ေပးၿပီးေနာက္ ငါ နင့္ေခြးေလးေတြ ဘိဖ္ဂ်ာကီသြားေကၽြးလိုက္ဦးမယ္ ကားေသာ့ေပးေလဟုေျပာပါသည္။ ဒါႏွင့္က်ေနာ္လည္း အသိမဲ့ေနသည့္စက္ရုပ္လို ကားေသာ့ သူ႔ေပးလိုက္ပါသည္။ ေကာင္တာထိုင္လူက အသက္ ၂၁ နွစ္ေက်ာ္မွန္းေသခ်ာေစရန္ အိုင္ဒီျပပါဆို၍ ျပလိုက္ရသည္။ ပိုက္ဆံေပးဖို႔ ကဒ္ျခစ္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ထိုလူက ဟိုအမ်ိဳးသမီးက သူေပးမယ္လို႔ေျပာသြားပါတယ္ မင္းေပးစရာမလိုပါဟုေျပာပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သူလည္း ဘီယာဗူးေတြဆြဲၿပီး ကားအထိလိုက္ပို႔ပါသည္။ 

ကားဆီေရာက္ေတာ့ ခုန မိန္းမျဖဴႀကီးက ေရာ့ကီႏွင့္အဇၨီအား သူတို႔ခ်င္းနားလည္သည့္ ေခြးစကားေတြေျပာကာ အေတာ္အလြမ္းသင့္ေနသည္ကိုေတြ႔ရပါသည္။ 

မင္း ငါ့ ဘီယာဖိုးေတြေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ငါ့ေခြးေလးေတြ ခ်စ္လို႔လည္း ဝမ္းသာပါတယ္ဆိုေတာ့ သူက ကားေနာက္ခန္းထဲကေန ကိုယ္ကိုလိမ္လည္လွည့္ထြက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ရင္ခ်င္းအပ္ က်စ္ေနေအာင္ဖက္ၿပီး ၾဆာ...ငါတို႔ မင္းတို႔ကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ မင္းတို႔ ငါတို႔တိုင္းျပည္ကို ငါတို႔ကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာရဲ႔ အပံုတသိန္းပံုတပံုေလာက္ေတာင္ မရွိပါဘူး။ ငါတို႔အတြက္ မင္းတို႔ထမ္းခဲ့တဲ့အမႈအတြက္ ငါ တခါတေလေလး ဘီယာတိုက္ခြင့္ႀကံဳတာ မင္းေခြးေလးေတြကို မုန္႔ေကၽြးခြင့္ႀကံဳတာပါလို႔ေျပာၿပီး က်ေနာ့္ ေက်ာကို အထပ္ထပ္ပုတ္ပါသည္။

က်ေနာ္ အျပန္လမ္းတြင္ တေယာက္တည္း ႀကိတ္မ်က္ရည္က်ပါသည္။ က်ေနာ္ အေမရိကန္စစ္သားမဟုတ္ပါ။ အေမရိကန္မ်ား သူတို႔စစ္သားကို အဲ့လိုခ်စ္ၾကပါသည္။ ဗမာျပည္မွာ စစ္သားကို စစ္သားမယားေတြေလာက္ကဘဲ ခ်စ္ၾကပါသည္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဇူလိုင္ ၁၆၊ ၂ဝ၁၇)

မယံုရမေနနိုင္(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
က်ေနာ္တို႔သည္ မိမိေတာင္းဆိုမႈ အလိုဆႏၵ သေဘာတူညီမႈ ဘာတခုမွမပါဘဲ လူလာျဖစ္ၾကရပါသည္။

ငယ္နုစဥ္က မိဘတို႔ဘက္မွ ဝတၱရားရွိသည့္အတိုင္း ဖဝါးလက္နွစ္လံုး ပခံုးလက္နွစ္သစ္ေတြနွင့္ လူမျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးၾကသည္မွာ ခ်စ္တာလည္းပါသလို ေမတၱာလည္းပါသလို ငါတို႔အသက္ႀကီးရင္ဆိုသည့္ ေမ်ွာ္လင့္အားကိုးလိုစိတ္လည္းပါပါသည္။

က်ေနာ္တို႔လူလားေျမာက္သည့္အခါ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ရုန္းရပါေတာ့သည္။ သူေဌးသားသမီးေတြကေတာ့ တမ်ိဴးျဖစ္ပါမည္။ က်ေနာ္တို႔ကား ဘဝကိုယ္စီကို ေလာကထဲပစ္ခ်ရင္း နစ္မြန္းမေသေအာင္ အားကုန္ထုတ္ကာ ကူးခပ္ရပါသည္။

ထိုုအခါ အေတြးဝင္ပါသည္။ လူ႔ဘဝသည္ ဆင္းရဲလား ခ်မ္းသာလားဟူ၍။ ၃၁ ဘံု ယံုသူမ်ားကေတာ့ ဝိမုတၱိေခၚ သံသရာမွလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ လူ႔ဘဝသည္ တံတားျဖစ္သည္ဟုေျပာၾကပါသည္။ 

သူတို႔လည္း သူတို႔ေရွ႔က သူမ်ားေတြေျပာတာကို သံေယာင္လိုက္ေလ်ွာက္ေျပာေနၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔လည္း ဘာမွသိၾကသည္မဟုတ္ပါ။ အဲ့ဒါေတြ ဘယ္လို သက္ေသျပနိုင္မလဲဟုေမးလ်င္ ဘုရားေဟာထဲပါသည္ က်မ္းစာေတြထဲပါသည္ဟုေျဖပါသည္။ 

ဘုရားေဟာေတြက်မ္းစာေတြထဲဟာေတြအမွန္လို႔ ခင္ဗ်ားဘာလို႔ ယံုတာတုန္းဟုေမးလ်င္ ဘုရားေဟာမို႔လို႔ က်မ္းစာေတြမို႔လို႔ျပန္ေျဖပါသည္။

လူဆိုသည္မွာ တခုခုကိုယံုေနရမွ ေနသာထိုင္သာရွိပါသည္။ ဘာသာတခုခုကို ဘုရားတပါးပါးကို ကိုးကြယ္ေနရမွ ေနေပ်ာ္ပံုေပၚပါသည္။ ငရဲတို႔ဘာတို႔ကိုလည္းေၾကာက္ေနရမွ နတ္ျပည္တို႔ ထာဝရအသက္တာတို႔ ဂ်ႏၷတ္သ္သုခဘံုတို႔ ေနာက္ဘဝတို႔ ေရွ႔ဘဝတို႔ရွိသည္ဟုယံုၾကည္ေနၾကရမွ ေပ်ာ္ပံုေပၚပါသည္။ က်ေနာ္ကလည္း အဲ့ဒါေတြဘာတခုကိုမွမယံုပါ။

အဲ့ဒါေတြကို မယံုျခင္းကိုကလည္း ယံုၾကည္ျခင္းတခုျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း မယံုရမေနနိုင္သူျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္လည္း လူလာျဖစ္ေနရပါသည္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ၊ ဇြန္ ၁၆၊ ၂ဝ၁၇

ျဖစ္ခ်စ္တိုင္း....(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
ဘဝဆိုသည္မွာ သူျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနပါသည္။ ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္သည့္ ကိုဉာဏ္လင္းမွာ စာေရးဆရာနွင့္အယ္ဒီတာျဖစ္ေနပါသည္။

ဆူးပုတ္ ကင္ပြန္းနွင့္ ကြမ္းၿခံေလးစိုက္ကာေနခ်င္သူျမင့္လြင္မွာ အလွကုန္ဆိုင္ဖြင့္ထားရပါသည္။

စံပယ္ေတြ နွင္းဆီေတြ ေဒစီေတြ သစ္ခြေတြခ်ည္းပဲစိုက္ၿပီး ေဖါက္သည္အိမ္လာအဝယ္ကိုေစာင့္မယ္ အဝီစိတြင္းေလးတတြင္းလည္း တူးထားမယ္ဟုေျပာေသာ ျမတ္သူလည္း အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုတြင္ စူပါဗိုက္ဇာျဖစ္ေနပါၿပီ။

မဟုတ္တာမွန္သမွ် အကုန္လုပ္ၾကည့္ခ်င္သည္ဆိုသည့္ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္သည္ဆိုသည့္က်ေနာ္လည္း စစ္ထဲဝင္ ေထာင္ေလး ၁၅ နွစ္ေလာက္က်ကာ ခု အေမရိကန္တြင္ ေသာင္စဥ္ေရမရ ဘဝနွယ္ ေနေနရပါသည္။ ဘဝဆိုသည္မွာ ျခင္းၾကားေရယိုျဖစ္ပါသည္။ ထင္တိုင္းမေပါက္ပါ။ ထင္တိုင္းေပါက္ခဲ့သည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားက်မိသျဖင့္ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔လည္း သူတို႔ဘဝေတြကို မေပ်ာ္ၾကပါ။ 

ဒါဆို ဘဝကို ေပ်ာ္ေအာင္ ဘယ္လိုေနရမလဲဟု က်ေနာ္ ကိုယ့္ဘာသာ အတန္တန္ေမးမိပါသည္။
ဘားေတြ ကလပ္ေတြကို က်ေနာ္ တခါတခါသြားပါသည္။ လူေတြေပ်ာ္ေနၾကသလိုလိုျမင္ရပါသည္။ ကၾကခုန္ၾက ေသာက္ၾကစားၾက ျမဴးၾကတူးၾကပါသည္။ က်ေနာ္ ေထာင့္ေလးတေထာင့္တြင္ ဘီယာတခြက္နွင့္ထိုင္ေနတုန္း ကိုယ္တဝက္မကေဖာ္ထားသည့္ မိန္းမငယ္ေလးတေယာက္ေရာက္လာၿပီး သူ ဘယ္သူဘယ္ဝါဟု မိတ္ဆက္ကာ အတူထိုင္လို႔ရမလားဟုေမးပါသည္။

သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ မူးလည္း အေတာ္မူးေနပံုေပၚပါသည္။ ထိုင္ေလ ရပါတယ္ဟုေျပာေတာ့ ငါ့ကို ဘီယာတခြက္ေလာက္ မွာေပးပါလားဟုဆိုပါသည္။ သို႔နွင့္ က်ေနာ္လည္း မွာေပးလိုက္ပါသည္။
ဘီယာကို ဇိမ္ဆြဲေသာက္ၿပီးေနာက္ မင္း ဒီညအေဖာ္မရွိရင္ ငါအေဖာ္လုပ္ေပးမယ္ေလ အမ်ားႀကီးလည္းေပးစရာမလိုပါဘူး။ ညစာေကၽြးရမယ္ ေဒၚလာ ၅ဝ ေလာက္ေပါ့တဲ့ ဟုေျပာပါသည္။

က်ေနာ္က အေဖာ္မလိုေၾကာင္း ဒါေပမယ့္ မင္း ညစာစားခ်င္ရင္ေတာ့ လိုက္ေကၽြးမယ့္
အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ ေတာ္ၿပီေတာ္ၿပီဟုေျပာကာ ယိုင္တိယိုင္ထိုးျဖင့္ ထထြက္ရန္ျပင္ပါသည္။ ပါးစပ္မွလည္း ဗလံုးဗေထြးျဖင့္ ငါ Register Nurse ျဖစ္ခ်င္တာ၊ လူနာေတြကိုျပဳစုခ်င္တာ၊
ငါ့အိပ္မက္ေတြ ဘာတခုမွျဖစ္မလာဘူးဟုေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြေတြႏွင့္ ဘိုင့္ဘိုင္ဟုေျပာၿပီး
တျခားစားပြဲဝိုင္းသို႔ကူးသြားပါသည္။

က်ေနာ္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရေနမိပါသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း သတိမေမ့ပါ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇူလိုင္ ၁၃၊ ၂ဝ၁၇