Monday, March 30, 2015

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ တတိယပိုင္း၊ အခန္း(၁)

0 comments
ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ တတိယပိုင္း၊ အခန္း(၁)
တတိယပိုင္း
တတိယပိုင္း ျပည္တြင္းစစ္
ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ကြန္ဂရက္၊ ဗမာျပည္သူတို႔၏ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပြဲႀကီး ေအာင္ပြဲရ ၿပီးဆံုး ခါနီး၊ လူမ်ား စိတ္ရႊင္လန္းၾကည္ႏူးေနသည့္အခ်ိန္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၂ဝ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳ ၾကည့္ျမင္တိုင္၊ ဗားဂရာလမ္း ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဌာနခ်ဳပ္တြင္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ကြန္ဂရက္ကို ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္ သခင္စိုးႏွင့္ သခင္သန္းထြန္းတို႔ႀကီးမႉးၿပီး က်င္းပေလသည္။

ကြန္ဂရက္သို႔ က်ေနာ့္အားဖိတ္ၾကားသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း တက္ေရာက္ရသည္။

ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ၁၉၃၉ ခု ၾသဂုတ္လ(၁၅)ရက္ေန႔ ဖြဲ႔စည္းစဥ္ကတည္းကစၿပီး   ေျမေအာက္တြင္ လွ်ိဳ႔ဝွက္ေနၿပီး ဗမာျပည္ေတာ္လွန္ေရးကိုဦးေဆာင္ၿပီး ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကရသည္။ ယခု ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးတြင္ အတိအလင္း ေျမေပၚတက္ၿပီး ေျပာင္ေျပာင္ပင္ ေတာ္လွန္ေရးကိုေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ကြန္ဂရက္ကို ဗမာျပည္တြင္မက ႏိုင္ငံျခားကပါအာရံုစိုက္ၾကသည္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွာ ေျမေပၚတြင္ ေတာ္လွန္ေရးကို တိတိလင္းလင္းေဆာင္ရြက္ေနေသာပါတီႀကီး ျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။

ကြန္ဂရက္တြင္ ဂ်ပန္ႏွင့္ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ေနၾကေသာ ဗမာ့တပ္မေတာ္အတြင္းမွပါတီဝင္မ်ားႏွင့္ ေျပာက္က်ားေခါင္းေဆာင္မ်ားလည္း အေျမာက္အမ်ားတက္ေရာက္ၾကသည္။ ထို႔အျပင္ စစ္ေတာင္းျမစ္တဖက္ကမ္း ရန္သူဖက္ဆစ္ဂ်ပန္တို႔၏ ေနာက္ေက်ာမွ တိုက္ခိုက္ေနၾက ေသာ တပ္သားမ်ားလည္း ပါဝင္တက္ေရာက္ၾကသည္။

ကြန္ဂရက္သဘာပတိသခင္သန္းထြန္း မိန္႔ခြန္းေပးရာတြင္ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္ပတ္လံုး ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးႏွင့္ ေျမေအာက္ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ခဲ့ရတဲ့ က်ဳပ္တို႔ပါတီဟာ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္တို႔ကို ဗမာျပည္မွာေအာင္ႏိုင္ၿပီး တိတိလင္းလင္းေပၚထြက္လာပါၿပီ။ က်ဳပ္တို႔ပါတီဟာစစ္ႏိုင္တဲ့ ပါတီအျဖစ္နဲ႔ မားမားမတ္မတ္ႀကီးေပၚထြက္လာပါၿပီ။ က်ဳပ္တို႔အခု ေတြ႔ဆံုစည္းေဝးတာဟာ ပထမကြန္ဂရက္လို တထိတ္ထိတ္တလန္႔လန္႔နဲ႔ စည္းေဝးတာမဟုတ္ဘဲ စစ္ႏိုင္သူေတြအေနနဲ႔ တိတိလင္းလင္း ေျမေပၚမွာစည္းေဝးၾကတာျဖစ္တယ္ဟု ေျပာခဲ့ပါသည္။

ဗမာျပည္ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ အသက္ဆံုးရံႈးၾကရတဲ့ဗမာ့သားေကာင္းရတနာမ်ားႏွင့္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတြင္က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္ အေပါင္းကို ကြန္ဂရက္ႀကီးက ဝမ္းနည္းေၾကာင္းမွတ္တမ္းတင္ေဖာ္ျပၾကသည္။

ကြန္ဂရက္တြင္ သဘာပတိသခင္သန္းထြန္းက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦးျဖစ္ေသာ သခင္စိုးႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္ေသာ သခင္သိန္းေဖ (တက္ဘုန္းႀကီး)တို႔ကို အထူးခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျုပစကားေျပာခဲ့သည္။

သခင္သန္းထြန္းကေျပာသည္မွာ “ေခါင္းေဆာင္ႀကီးသခင္စိုးဟာ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္တို႔ႀကီးစိုးတဲ့ သံုးႏွစ္တာ ကာလပတ္လံုး ေျမေအာက္ ပုန္းေအာင္းကာ က်ဳပ္တို႔ပါတီလုပ္ငန္းေတြကို ေရွ႔ေဆာင္ျခင္းျပဳခဲ့တယ္။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ရဲလွံစြပ္ဖ်ားေအာက္က ပြတ္ကာသီကာနဲ႔ အႏွံ႔အျပား လွ်ိဳ႔ဝွက္သြားေရာက္ၿပီး ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ငန္းႀကီးကို ေခါင္းေဆာင္ခဲ့တယ္။ သခင္စိုးရဲ့ေရွ႔ေဆာင္မႈမွန္လို႔ က်ဳပ္တို႔ပါတီဟာ စစ္ႏိုင္သူတို႔ရဲ့ပါတီျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ သခင္စိုးကို က်ဳပ္တို႔ကေရာ ဗမာျပည္ကပါ အခ်ီးေျမွာက္ႏိုင္ဆံုး ခ်ီးေျမွာက္မႈကို ျပဳၾကရမယ္ဟု ေျပာခဲ့ပါသည္။

ေနာက္ ကိုသိန္းေဖကိုလည္း သခင္သန္းထြန္းကခ်ီးက်ဴးေျပာၾကားရာမွာ “က်ဳပ္တို႔ပါတီလုပ္ငန္းေတြ ေအာင္ျမင္မႈ၊ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္တို႔လက္မွ ဗမာျပည္လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ႏိုင္ငံျခားသို႔ အသက္ဆံဖ်ားစြန္႔စားသြားေရာက္ၿပီး ကမၻာ့ျပည္သူျပည္သားအေပါင္းတို႔က ဗမာ့ေတာ္လွန္ေရး ကို ကူညီလာေအာင္ေဆာင္ရြက္တဲ့သူဟာ တက္ဘုန္းႀကီးကိုသိန္းေဖပဲ

“က်ဳပ္တို႔ဟာ ဗမာျပည္တြင္း ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္သံကြန္ခ်ာေအာက္မွေနၾကရလို႔ တိုးတက္ေနေသာကမၻာနဲ႔ အဆက္ျပတ္ၿပီး က်ဳပ္တို႔ရဲ့အယူအဆ၊ အေတြးအေခၚေတြ မၾကာခဏ မွားယြင္းေဖာက္ျပန္ခဲ့တယ္။ က်ဳပ္တို႔ဟာ တိုးတက္ေနတဲ့ကမၻာ့ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ့ေျခလွမ္းကို မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ သို႔ေပမယ့္ ကမၻာ့ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ရင္ေပါင္တန္းလိုက္ေနတဲ့ကိုသိန္းေဖဟာ ႏိုင္ငံျခားကေနၿပီး က်ဳပ္တို႔ရဲ့အယူအဆ လြဲတာေတြကို အၿမဲတေစ ျပဳျပင္ေပးခဲ့တယ္
“မဟာမိတ္ႏိုင္ငံမ်ားနဲ႔ေရာ၊ မဟာမိတ္စစ္တပ္နဲ႔ေရာ ဗမာျပည္သူျပည္သားတို႔ တဦးနဲ႔တဦးသေဘာေပါက္နားလည္ၾကတာလည္း ကိုသိန္းေဖရဲ့ လံု႔လေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ ကိုသိန္းေဖေက်းဇူးဟာ ဗမာျပည္အေပၚမ်ားပါတယ္။သခင္စိုးလိုပဲ က်ဳပ္တို႔ရဲ့ပါတီကေရာ ဗမာျပည္ကပါ ခ်ီးေျမွာက္ ၾကရမယ္ဟု ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။

သခင္သန္းထြန္းက ဆက္၍ေျပာသည္မွာ “က်ဳပ္တို႔ေအာင္ႏိုင္ေနတဲ့ စစ္ပြဲဟာမၿပီးေသးဘူး။ စစ္ေတာင္းျမစ္အေရွ႔ဘက္ကမ္းမွာ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ ေတြရွိေနေသးတယ္။ ဒီဘက္ကမ္းကူးဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးၿခိမ္းေျခာက္ေနတယ္။ ရွမ္းျပည္မွာလည္း နယ္ေတြအမ်ားႀကီး ဂ်ပန္လက္ေအာက္က မလြတ္လပ္ေသးဘူး။ အာရွတိုက္ေတာင္ပိုင္းတခုလံုးမွာလည္း ဂ်ပန္တို႔မဆုတ္ခြာေသးဘူး။ ဂ်ပန္ကြ်န္းမႀကီးကို မဟာမိတ္တို႔ မႈန္႔မႈန္႔ ညက္ညက္ေၾကေအာင္ ဗံုးႀကဲေပမယ့္ ဂ်ပန္တို႔ဟာတရုတ္ျပည္တြင္ (၅)သန္းေလာက္ အခိုင္အခံ့တပ္စြဲလ်က္ရွိေနေသးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ရဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္အရ တရုတ္ျပည္မွာ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္တို႔ ဦးမက်ိဳးသေရြ႔ ကမၻာ့ဖက္ဆစ္စနစ္ဟာလည္း က်ဆံုးဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ ဂ်ပန္လက္ေအာက္မွာ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္တုန္းကထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာတိုးၿပီး ဖက္ဆစ္တိုက္ဖ်က္ေရးကိုလုပ္ၾကရမယ္။ ေရွ႔အဖို႔မွာ က်ေနာ္တို႔လုပ္ငန္းဟာ ပို၍ႀကီးက်ယ္လာမယ္။ ပို၍ အားထုတ္ရမယ္ဟု ေျပာပါသည္။

တဖန္ သခင္သန္းထြန္းက ဆက္၍ေျပာၾကားရာမွာ “၁၉၄၁ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လေလာက္ကပင္ က်ဳပ္တို႔ဟာ မဟာမိတ္ႏိုင္ငံမ်ားဘက္မွ တိုက္မယ္လို႔ ဆိုင္ရာေတြကိုအေၾကာင္းၾကားခဲ့ဖူးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ရဲ့ က္ကမ္းခ်က္ကို အစိုးရက လက္မခံဘူး။ ဂ်ပန္ ဗမာျပည္ဝင္လာတဲ့အခါ က်ဳပ္တို႔ကို လက္မဲ့ ပစ္ထားခဲ့တယ္။ က်ဳပ္တို႔အဖို႔ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ျဖစ္သလို လုပ္ခဲ့ရတယ္။ သို႔ေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ယံုၾကည္ခ်က္ကို မစြန္႔ဘဲ ဖက္ဆစ္စနစ္တိုက္ဖ်က္ေရး လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္။ အခုလည္း တိုက္ေနၾကတယ္။ ေနာက္လည္း ဖက္ဆစ္ေတြ မက်မျခင္းတိုက္ရမယ္

“ဂ်ာမန္နာဇီစနစ္နဲ႔ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္စနစ္တို႔ကိုတိုက္ၾကတာဟာ သာမန္စစ္ပြဲကေလး မဟုတ္။ ကမၻာမွာ အဆိုးဝါးဆံုးစနစ္နဲ႔ ကမၻာ့ျပည္သူ ျပည္သားတို႔တိုက္ၾကတဲ့ “လြတ္လပ္ေရးစစ္”သာ ျဖစ္တယ္။ ႏွစ္တရာ တေထာင္ ကမၻာတခုလံုး ကြ်န္မျဖစ္ေအာင္ တိုက္တဲ့စစ္ျဖစ္တယ္။

“ဗမာျပည္သူျပည္သားေတြက ကိုယ့္လြတ္လပ္ေရးအတြက္တိုက္ၾကတာမွာ မဟာမိတ္ႏိုင္ငံေတြက လာကူတာျဖစ္တယ္။ “ျပည္သူ႔စစ္”တနည္း “လြတ္လပ္ေရးစစ္”ျဖစ္တယ္။

“ဂ်ာမန္တို႔ရံႈးေအာင္ ဘယ္သူလုပ္သလည္း။ ဆိုဗီယက္တပ္နီေတာ္ႀကီးက လုပ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ တန္ခိုးႀကီးတယ္။ ဒုတိယ တခ်က္က ဥေရာပတိုင္းျပည္ေတြမွာ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးလာႏိုင္ၾကၿပီး၊ ဖက္ဆစ္ကိုတိုက္ခဲ့တဲ့ တကယ့္မ်ိဳးခ်စ္ေတြ ေသြးစည္းမိၿပီး အစိုးရအဖြဲ႔ေတြ ဖြဲ႔စည္းကုန္ၾကၿပီ။ ဒီ အစိုးရေတြထဲမွာ လူထုအက်ိဳးေဆာင္ျဖစ္တဲ့ကြန္ျမဴနစ္ေတြဟာ အခ်က္အခ်ာကိုင္တဲ့ဝန္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဖက္ဆစ္ကိုတိုက္ႏိုင္ရင္ တိုက္ႏိုင္သေလာက္ ျပည္သူေတြတန္ခိုးႀကီးတာပဲ။ တရုတ္ျပည္မွာလည္း ကြန္ျမဴနစ္ေတြက ဂ်ပန္ကို ထိထိေရာက္ေရာက္တိုက္ေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြလႊမ္းမိုးတဲ့ေနရာမွာ ျပည္သူေတြတန္ခိုးႀကီးတာပဲ။ ဗမာျပည္မွာလည္း ျပည္သူေတြ တန္ခိုးႀကီး ခ်င္ရင္ ဖက္ဆစ္ေတြကိုနာနာတိုက္ေပးရမယ္

“ဒီစစ္ဟာ ေတာ္လွန္ေရးစစ္ ျဖစ္တယ္
“က်ဳပ္တို႔ ေၾကညာခ်က္စာတမ္း (၁)မွာ လြတ္လပ္ေရးသည္ပထမ၊ ဒီမိုကေရစီေရးသည္ဒုတိယ၊ ဆိုရွယ္လစ္ေရးသည္တတိယလို႔ ဆိုခဲ့ ပါတယ္

“တရုတ္ျပည္မွာ ဂ်ပန္အုပ္စိုးေနတာက တဝက္၊ ခ်န္ေကရွိတ္က ေလးပံုတပံု၊ ကြန္ျမဴနစ္က ေလးပံုတပံုျဖစ္ေနတယ္။ တရုတ္ျပည္မွာ လြတ္လပ္ေရးရရင္ ဒီမိုကေရစီျဖစ္မယ္။ လြတ္လပ္ေရးစစ္ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးစစ္ဟာ ဆက္စပ္ေနတယ္

“ဥေရာပကိုၾကည့္၊ ဘာျဖစ္ေနသလည္း။ လြတ္လပ္ေရးစစ္ပြဲဆင္ရင္း ျပည္သူျပည္သားေတြမလိုလားတဲ့အစိုးရေတြ ျပဳတ္ကုန္ၿပီ
“ဒါေတြကိုၾကည့္ရင္ ဒီစစ္ဟာ ျပည္သူ႔စစ္၊ လြတ္လပ္ေရးစစ္၊ ျပည္သူေတြႏိုင္တယ္။ တိုက္ႏိုင္သေလာက္ ျပည္သူေတြတန္ခိုးႀကီးမယ္

“အဂၤလိပ္ဟာ ဂ်ာမဏီက အလဲထိုးထားလို႔ ကြဲေနၿပီ။ အဂၤလိပ္ ျပန္ထလာႏိုင္တာဟာ ျပည္သူျပည္သားေတြက သူတို႔မလိုလားတဲ့ ခ်ိန္ဘာလိန္အစိုးရကိုျဖဳတ္ခ်ၿပီး စစ္ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ မစၥတာခ်ာခ်ီကိုတင္၊ ဆိုဗီယက္ရုရွားနဲ႔ေပါင္း၊ စစ္အတြက္ ပစၥည္းေတြ သိပ္ထြက္ေအာင္လုပ္ၿပီး ဂ်ာမန္ကိုတိုက္ၾကလို႔ နာလန္ျပန္ထူလာတာပဲ
“အဂၤလိပ္အရင္းရွင္စနစ္ဟာ နဖူးၿပဲဒူးကြဲျဖစ္ရံုမက ဘိုင္ျပတ္ေနတဲ့လက္ေဝွ႔သမား ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္တို႔အထူးစိုးရိမ္စရာမလို။ က်ဳပ္တို႔ ကသာ ဒီစစ္ဟာ ျပည္သူ႔စစ္၊ လြတ္လပ္ေရးစစ္ဆိုၿပီး ဖိသာတိုက္၊ တိုက္သေလာက္ ျပည္သူေတြႏိုင္မွာပဲ

“ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသာရမယ္ဆိုရင္ လြတ္လပ္ေရးကိစၥဟာလည္း ေအးခ်မ္းသာယာတဲ့နည္းနဲ႔ ၿပီးစရာလမ္းေတြရွိတယ္

“လက္နက္မပါရင္ လြတ္လပ္ေရးရပါ့မလား ေမးစရာရွိတယ္။ အခုတိုက္ေနတာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လက္နက္ကိုင္တိုက္ေနတာပဲ။ လက္နက္နဲ႔ ဖက္ဆစ္ကိုတိုက္ႏို္င္သေလာက္ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အဂၤလိပ္နဲ႔စကားေျပာရာမွာ ေအးခ်မ္းသာယာႏိုင္သမွ် သာယာမယ္

“ဒါ့ေၾကာင့္ ဖက္ဆစ္တိုက္ဖ်က္ေရးနဲ႔ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးဟာ ေရာေနတယ္။ ခြဲလို႔မရဘူး။ ျပည္သူေတြလြတ္လပ္ေရးလိုခ်င္ရင္ ဖက္ဆစ္ကို အစြမ္းကုန္တိုက္ဖို႔ပဲ

“ဖက္ဆစ္တိုက္ဖ်က္ေနတုန္း က်ဳပ္တို႔မွာ အေရးႀကီးတဲ့လုပ္ငန္းရွိတယ္။ တိုင္းျပည္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးပဲ။  က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္ဟာ ျပာက်ေနၿပီ။ ဒါကို ဘယ္သူျပန္လည္ထူေထာင္မလဲ။ ျပည္သူေတြ ျပန္လည္ထူေထာင္ရမယ္။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္တို႔ဗမာျပည္မွာ ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးဟာ အဓိကလုပ္ငန္းပဲ

“ဒါကိုလုပ္ဖို႔အတြက္ က်ဳပ္တို႔ဟာ  အမ်ိဳးသားအစိုးရလိုတယ္။ အမ်ိဳးသားအစိုးရေပၚဖို႔ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအျမန္ရပ္စဲဖို႔လိုတယ္

“က်ဳပ္တို႔ရဲ့ ႏိုင္ငံေရးရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ -
(၁) စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အျမန္ရပ္ဆိုင္းဖို႔
(၂) ယာယီအမ်ိဳးသားအစိုးရဖြဲ႔စည္းၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲအျမန္ဆံုးက်င္းပၿပီး တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ႀကီးေခၚဖို႔
(၃) တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ႀကီးက ဗမာႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေရးဆြဲဖို႔ျဖစ္တယ္

“က်ဳပ္တို႔လုပ္ငန္းမွာ ဖက္ဆစ္တိုက္ဖ်က္ေရးနဲ႔ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးဟာ အဓိကပဲ။ ေနာက္တတိယက ယာယီအစိုးရဖြဲ႔စည္းေရး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြေဆာင္ရြက္ဖို႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ တျခားပါတီနဲ႔ပူးေပါင္းဖို႔အသင့္ပါပဲ”ဟု ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။

အထက္ပါတို႔မွာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဒုတိယအႀကိမ္ကြန္ဂရက္တြင္ သခင္သန္းထြန္းေျပာၾကားခဲ့ေသာသဘာပတိမိန္႔ခြန္းမွ ေကာက္ႏုတ္ ခ်က္မ်ာ;ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ ပါတီတြင္း၌ လြတ္လပ္ေရးကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာရယူႏိုင္သည္ဆိုေသာ ဘေရာက္ဒါဝါဒ စတင္ဝင္ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါသည္။

ေနာက္ကြန္ဂရက္ကို ဆက္လက္က်င္းပရာတြင္ အဆို (၁၃)ခ်က္ကို တေယာက္ၿပီးတေယာက္တင္သြင္းၾကရာ အေရးႀကီးေသာအဆိုမ်ားမွာ -
(၁) ႏိုင္ငံျပန္လည္ထူေထာင္ေရးအဆို။
(၂) ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဆို (က)စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရပ္ဆိုင္းၿပီးေနာက္၊ ယာယီအစိုးရအဖြဲ႔တြင္ တိုင္းျပည္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားပါဝင္ေရး။
(ခ)ဘုရင္ခံ၏တန္ခိုးအာဏာမ်ားသည္ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္မ်ားလက္ထဲေရာက္လာေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္။ (ဂ)ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေရးဆြဲရန္ လႊတ္ေတာ္ႀကီးအတြက္ ေရြးေကာက္ပြဲကို တႏွစ္အတြင္းေခၚႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားရမည္။
(၃) လူမ်ိဳးေရး၊ လူနည္းစုျပႆနာအဆို။ လြတ္လပ္ေသာဗမာႏိုင္ငံသည္ ဗမာလူမ်ိဳးတို႔၏တိုင္းျပည္မဟုတ္ဘဲ ဗမာ၊ ကရင္၊ ကခ်င္စသည္တို႔ မိမိတို႔သေဘာအေလ်ာက္ေပါင္းစည္းထားေသာ အိမ္ေထာင္စုႏိုင္ငံျဖစ္ရမည္။ ဗဟိုကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္တြင္ လႊတ္ေတာ္ ၂ ရပ္ ရွိရမည္။ လႊတ္ေတာ္တရပ္မွာ လူမ်ိဳးစုလႊတ္ေတာ္ျဖစ္၍ လႊတ္ေတာ္ေနာက္တရပ္မွာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ျဖစ္သည္။ လူမ်ိဳးစုလႊတ္ေတာ္ကို လူမ်ိဳးခ်င္း တန္းတူထား၍ တမ်ိဳးလွ်င္ (၁ဝ)ေယာက္က် ကိုယ္စားလွယ္ေျrSာက္ရမည္။ ဥပမာ - ဗမာ ၁ဝ ဦး၊ ကရင္ ၁ဝ ဦး၊ ရွမ္း ၁ဝ ဦး၊ ရခိုင္ ၁ဝ ဦး၊ ခ်င္း ၁ဝ ဦး၊ ကခ်င္ ၁ဝ ဦးစီ ျဖစ္သည္။ အစိုးရအဖြဲ႔တြင္ ဌာနဆိုင္ရာဝန္ႀကီးမ်ားသာမက လူမ်ိဳးစုဆိုင္ရာဝန္ႀကီးမ်ားပါ ခန္႔ထားရမည္။
(၄) ဗမာ့တပ္မေတာ္အဆို။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဗမာ့တပ္မေတာ္သည္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအား ၫွဥ္းဆဲသည့္ ဗ်ဴရိုကေရစီစစ္တပ္မဟုတ္ဘဲ၊ တိုင္းသူျပည္သားတို႔၏အခြင့္အေရးကို ေရွ႔ကေန၍ အေသခံကာကြယ္ေပးသည့္ဒီမိုကေရစီတပ္၊ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္အဆင့္အတန္းသို႔ တက္လွမ္းရေပမည္။
မွတ္ခ်က္။ က်ေနာ္သည္ အထက္ပါ သဘာပတိမိန္႔ခြန္းႏွင့္အဆိုမ်ားကို ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သားမ်ား၏ သမိုင္းမွန္ကူကြက္(၂)စာအုပ္မွ ထုတ္ႏုတ္ကိုးကား ေဖာ္ျပပါသည္။
           
- ပါတီကြန္ဂရက္ၿပီးဆံုးခါနီးတြင္ က်ေနာ္ မက်န္းမမာျဖစ္လာ၍ သဘာပတိကိုခြင့္တိုင္ၿပီး ေဆးရံုသို႔ေခတၲတက္ရပါသည္။
- တရက္ႏွစ္ရက္ၾကာၿပီးေနာက္ ပါတီကြန္ဂရက္မွရဲေဘာ္အခ်ိဳ႔ ကြန္ဂရက္ၿပီးဆံုး၍ ေဆးရံုရွိက်ေနာ့္ကို လာေရာက္ၾကည့္ရႈၾကပါသည္။

သူတို႔က အားရဝမ္းသာစြာႏွင့္ ပါတီကြန္ဂရက္ ေနာက္ဆံုးေန႔တြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဗဟိုေကာ္မတီဝင္မ်ားကို ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ရာတြင္ က်ေနာ့္ကိုလည္း ပါတီဗဟိုေကာ္မတီဝင္လူႀကီးတဦးအျဖစ္ေရြးတင္ၾကသည္ဟု ေျပာျပၾကပါသည္။

က်ေနာ္ကေတာ့ သူတို႔လိုဝမ္းမသာႏိုင္ဘဲ တာဝန္ႀကီးေလးလာ၍ စိတ္ေလးသြားပါသည္။

က်ေနာ့္အား ၁၉၄၄ ခုႏွစ္ ႏွစ္လယ္ေလာက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကိစၥေဆြးေႏြးၫွိႏိႈင္းရန္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး အတြက္ စည္းရံုးလုပ္ကိုင္ေနေသာကြန္ျမဴနစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္သခင္စိုးကို ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚေျမေအာက္မွ ပဲခူးသို႔ သြား၍ေခၚယူခဲ့ရန္ ၫႊန္ၾကား သျဖင့္ ထိုတာဝန္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရပါသည္။ သခင္စိုးကိုေခၚယူျခင္း၊ ျပန္ပို႔ျခင္းတာဝန္မ်ားလုပ္ေနစဥ္အတြင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ သေဘာတူ ညီခ်က္ျဖင့္ သခင္စိုး၏ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒသင္တန္းႏွင့္ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကို က်ေနာ္တလမွ်တက္ၿပီး ေလ့လာခဲ့ရပါသည္။

ထိုသင္တန္းႏွင့္ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားၿပီးသည့္အခါ သခင္စိုးက က်ေနာ့္ကို ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဝင္အျဖစ္သိမ္းသြင္းခဲ့ပါသည္။ ထိုမွစ၍ က်ေနာ္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီဝင္တဦးျဖစ္လာပါသည္။

က်ေနာ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဝင္တဦးျဖစ္လာေသာ္လည္း ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏သီးျခားတာဝန္မ်ားကို က်ေနာ္ထမ္းေဆာင္ရျခင္းမရွိဘဲ တိုင္းျပည္ တာဝန္ေတြသာလုပ္ေဆာင္ခဲ့ရပါသည္။

သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္ကို ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဗဟိုေကာ္မတီဝင္လူႀကီးအျဖစ္ တင္ၾကျခင္းမွာ ကြန္ဂရက္တက္ေရာက္ၾကသူ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ႀကီးမ်ားက က်ေနာ္တိုင္းျပည္အတြက္လုပ္ကိုင္ခဲ့တာေတြ အထူးသျဖင့္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ က်ေနာ္၏ေဆာင္ရြက္ခ်က္တို႔ကို သိျမင္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾက၍ ေရြးတင္ၾကသည္ထင္ပါသည္။

က်ေနာ္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတြင္ ေလးေလးနက္နက္ျဖတ္သန္းမႈမရွိဘဲ ဗဟိုေကာ္မတီလူႀကီးျဖစ္လာရသျဖင့္ ေရွ႔တြင္ မိမိသည္ လူႀကီးတဦး ျဖစ္လာၿပီး တာဝန္ေတြ ေက်ႁပြန္စြာထမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါ့မလားဟု စိတ္ပူစိုးရိမ္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ တတ္ႏိုင္သမွ်ႀကိဳးစားသြားမည္ဟုလည္း စဥ္းစားမိပါသည္။


Friday, March 27, 2015

လွံစြပ္ဖ်ားကေႏြဦး (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
လွံစြပ္ဖ်ားကေႏြဦး (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)
ေႏြဦးေပါက္တဲ့။ အိမ္တံခါးဖြင့္ အျပင္ထြက္ ျမက္ခင္းေပၚၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမက္ေတြမွာ ေရခဲကပ္ၿပီး လက္လက္ထ ေနတယ္။ တခ်ိဳ႔ေနရာၾက မံႈဝါးဝါးနဲ႔ ျမက္လဲေတြမွ ေျမျပင္ေပၚအတုံးအရံုးဝါက်င္က်င္နဲ႔ျမင္မေကာင္းဘူး။ ျမက္ေတြ အေအးပိေနတာ။ ျမက္ေတြ နွင္းေလာင္ေနတာ။ ညက က်ထားတဲ့နွင္းစက္တြဲလြဲခိုေနတဲ့ ျမက္ဖ်ားေတြမွာ ေရခဲတံုးေလးေတြ ေလးေလးလံလံနဲ႔ မနိုင္ဝန္ထမ္းထားရသလိုမ်ိဳး ငိုက္လို႔ ကိုင္းလို႔ ေကြးလို႔။ ျမက္ဖ်ားနွင္းေတြခမ်ာ ခုေတာ့ ေရခဲသီးေလးေတြဘဝနဲ႔ ေနအလာမွာ ေပ်ာ္မက် ျပဳတ္မက်ရေအာင္ စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ ျမက္ဖ်ားတိုင္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ တြယ္ကပ္ေနၾကေလရဲ့။
ျမက္ေတြေပၚ ေျခအခ်မွာ က်ိဳးက်ိဳးကၽြပ္ကၽြပ္အသံေလးေတြ ၿပိဳင္တူထြက္လာတယ္။ နာလြန္းလို႔ အသံပီပီျမည္ျမည္ မထြက္နိုင္ရွာေတာ့တဲ့ ၿငီးတြားစုပ္သတ္သံေတြမ်ားလား။ ေနာက္တလွမ္း လွမ္းၿပီး ေနာက္တခ်က္နင္းရမွာေတာင္ မနင္းရက္စရာ။ ဒါေပမယ့္ နင္းရတာပါပဲ။ နင္းလိုက္လိုင္း အေပၚယံခဲေနတဲ့ေျမသားမာမာဟာ ဂ်ိဳင္းေထာက္ဖ်ားေတြနဲ႔ ေျခတဖက္ဖိအားကို အံႀကိတ္ၿပီးတင္းခံေပမယ့္ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြက် ဂ်ိဳင္းေထာက္ကၽြံ ေျခကၽြံ ကၽြံတာပါပဲ။ ဇိကနဲဇိကနဲ ကၽြံက်တဲ့အခ်က္တိုင္း “အင့္”ကနဲ “အင့္”ကနဲ ထြက္လာတဲ့ေျမေအာ္သံဟာ တိုင္မွာႀကိဳးတုပ္ၿပီး ရင္ဝကို ဖက္ဆစ္လွံစြပ္နဲ႔ တဇြပ္ဇြပ္အထိုးခံရတဲ့aတာ္လွန္ေရးသမားရဲ့ နႈတ္ကထြက္လာတဲ့ မခ်ိမဆန္႔ ႀကိတ္မွိတ္ခံေနရတဲ့အသံလို ေျခာက္ျခားတုန္လႈပ္ ေသြးပ်က္ခ်င္စရာႀကီး။
ၾကက္အိမ္တံစက္ၿမိတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Icicle လို႔ေခၚတဲ့ ေရခဲပန္းဆိုင္းေတြ အတိုအရွည္မညီမညာနဲ႔ တြဲရရြဲခိုလို႔။ လင္းလို႔ လက္လို႔ ၾကည္လို႔။ မေတာ္တဆမ်ား ကိုယ့္ေခါင္းနဲ႔ သူတို႔အဖ်ား သြားထိမိခတ္မိလို႔ကေတာ့ သူတို႔ပဲက်ိဳးၾကသြားမလား ကိုယ့္ေခါင္းပဲ ေပါက္ၿပဲပြန္းျခစ္ကုန္မလားလည္း စိုးရိမ္စရာ။
ၾကက္ၿခံတံခါးသြားဖြင့္ေတာ့ ခြက္ထဲကေရေတြ ခဲေနပါေရာလား။ ခဲတာမွ အေပၚယံေၾကာေလးတင္မဟုတ္ ေအာက္ေျခထိပဲ။ ေရလဲဖို႔ ခြက္အဖံုးဖြင့္ေတာ့ ေရခဲနဲ႔ကပ္ၿပီးဖြင့္မရတာနဲ႔ အနားရွိတဲ့ ဝက္အူလွည့္အႀကီးႀကီးနဲ႔ ကေလာ္ကလပ္ဖြင့္ၿပီးမွ အထဲကေရခဲတုန္းႀကီးကို ေခါက္ခ်ယူရတယ္။ ေရထည့္မယ္ဆိုၿပီး အျပင္ပိုက္ဖြင့္ေတာ့ ပိုက္တေလ်ွာက္လံုး အတြင္းကလက္က်န္ေရေတြခဲၿပီး ေရပိုက္ေပ်ာ့က ေရခဲက်စ္အစာသြပ္ဝက္အူေခ်ာင္းလို မာေတာင့္ေတာင့္ အေခြလိုက္ႀကီးေခြေနတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား အထဲကေရခဲေတြ မက်ိဳးေၾကေအာင္ ပိုက္သားကို ျဖည္းျဖည္းျခင္းခြဲၾကည့္ရင္ ေရခဲေခြႀကီးေတြ႔ရမယ္ထင္တာပဲ။ နည္းနည္း “မ”ေရႊ႔ၾကည့္ေတာ့ အထဲကေရခဲက်ိဳးေၾကသံ တဂၽြပ္ဂၽြပ္ေတြထြက္လာတယ္။
ဒါနဲ႔ အိမ္ထဲျပန္ဝင္ လက္ေဆးကန္ကေရပူေတြယူၿပီး ေရခြက္ထဲထည့္ေပးရတယ္။ တညလံုး ေရငတ္ထားတဲ့ၾကက္မႀကီးေတြ အငမ္းမရ ေရ ေျပးေသာက္ေတာ့ မစူးမစမ္းနဲ႔ မွန္ေရာင္ဟင္းခ်ိဳ ေယာက္ခ်ိဳနဲ႔ခပ္ေသာက္မိတဲ့လူလို ဝႉးကနဲ ေရပူေတြမႈတ္ထုတ္တာေတြ႔ေတာ့ အာေခါင္ေလးေတြမ်ား ေရေႏြးပူေလာင္ကုန္ပလားလို႔ ရင္ထဲမေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ခုန ကေလာ္ကလပ္ထုတ္ထားတဲ့ ေရခဲတံုးေတြ နည္းနည္းျပန္ေကာက္ ခြဲခက္ထည့္ေပးၿပီး ေရ ခတ္ေႏြးေႏြးေလးျဖစ္ေအာင္ ျပန္စပ္ေပးရတယ္။ ဒီေတာ့မွ အဆင္ေျပသြားတယ္ထင္ရဲ့ ေသာက္လိုက္ၾကတာမွ အလုအယက္ သူ႔ထက္ငါ အတိုးအေဝွ႔။ ခုနက ေလာႀကီးၿပီးေသာက္မိလို႔ အပူေလာင္ပံုရတဲ့ အမေလး ၂ ေကာင္လည္း ျပန္လာေသာက္တာ ေတြ႔တယ္။ စိတ္ထဲ နည္းနည္းေတာ့ေအးသြားတယ္ သူတို႔ဘာမွမျဖစ္တန္ေကာင္းပါဘူးဆိုၿပီး။
၄ ပတ္သား ၿမီးေကာင္ေပါက္ေတြအိမ္ဘက္ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေအးေဆးပဲ။ သူတို႔ေရခြက္က အထဲထားတဲ့အျပင္ အပူေပးမီးေလးနဲ႔လည္း ခတ္နီးနီးထားတာဆိုေတာ့ လက္က်န္ေရက မခဲသြားဘူး။ ဒါနဲ႔ အစာသစ္ေလးထည့္ေပးၿပီး ေလဝင္ေလထြက္တံခါးေလး မ ေပးခဲ့တယ္။ ဒီမနက္ကစၿပီး သူတို႔စားေနၾက ၾကက္ကေလးစာထဲမယ္ ေျပာင္းဆန္ ရွစ္စိတ္ကြဲ ၄ ခ်ိဳး တခ်ိဳးေရာၿပီး စ စမ္းေကၽြးၾကည့္တာ။ ေျပာင္းဆန္ကို စားလိုက္ၾကတာမွ ႀကိဳက္လိုက္ၾကတာမွ။ အေကာင္နည္းနည္းႀကီးတာေတြက စားေနၾကအစာထက္ ေျပာင္းဆန္ေတြခ်ည္းေရြးႀကိတ္ေတာ့ အငယ္ေတြခမ်ာ အႀကီးေတြလုရင္းယက္ရင္း ေအာက္က်လာတဲ့ေျပာင္းဆန္ေလးေတြပဲ စားရတယ္။ ပထမေတာ့ အေကာင္ငယ္ေလးေတြ စားရပါေစဆိုၿပီး အေကာင္ႀကီးေလးေတြကိုဟန္႔ဦးမလို႔ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ “အင္း ဘယ္ေလာကျဖစ္ျဖစ္ အားႀကီးသူဟာ ဗိုလ္က်တတ္စၿမဲပဲမဟုတ္လား။ ဒါကို တိရိစၦာန္စိတ္လို႔ဆိုၾကေပမယ့္ လက္ေတြ႔လူ႔ဘဝမွာ အဟိတ္တိရိစၦာန္ထက္ေတာင္ ပိုမိုက္ ဗိုလ္ရက္စက္ၾကမ္းႀကဳတ္ၿပီး အာဏာနဲ႔အစိုးတရလုပ္ေနၾကတာပဲမဟုတ္လား။ အဟိတ္တိရိစၦာန္ကမွ တခါစာ အစာဝရင္ ေၾကနပ္ေရာင့္ရဲနိုင္ေပမယ့္ လူၾကေတာ့ ေဆြးစဥ္မ်ိဳးဆက္ သားစဥ္ေျမးဆက္အထိစံစားရေအာင္ အတၱနဲ႔ေလာဘေဇာအေတာမသတ္ တိုက္ၾကတာပဲေလဆိုၿပီး” ဒီအတိုင္း ထားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အစာခြက္ ေနာက္တခြက္ေတာ့ ထပ္တိုးေပးမွျဖစ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။
ၾကက္ဆင္ေမာင္နွံကေတာ့ ေစာေစာစီးစီး ခ်စ္တင္းေနွာရင္း တေကာင့္တေကာင္ ကလူက်ီစယ္ေနၾကေလရဲ့။ အသံေလးေတြေျပာင္းသြားၿပီ။ နားထဲၾကားရတာ တမ်ိဳးပဲ။ သူတို႔စကား နားမလည္ေပမယ့္ အမူအယာနဲ႔အသံေလးေတြမွာ ၾကည္နူးခ်မ္းေျမ့စရာေတြစြက္ေနမွန္းေတာ့ သိသာတယ္။ ၂ ေကာင္လံုးလည္း ဖ်တ္လို႔လတ္လို႔ တက္ၾကြလို႔ ဒီေလာက္ ေႏြဦးေအးႀကီးထဲမွာ။
အီးပါေသးေပါက္ထုတ္ထားတဲ့ ေခြးေလး ၂ ေကာင္ၾကည့္ေတာ့ ျမက္မာမာေျမမာမာေပၚ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားရင္း အေတာ္အူျမဴးေနပံုပဲ။ ၿခံစည္းရိုးေက်ာ္ထြက္လာတဲ့ၾကက္ျဖဴမေလးကို ျပန္ေမာင္းသြင္းေပးဖို႔လုပ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ အထဲဝင္ရေအာင္ေခၚေတာ့ ေပကပ္ကပ္လုပ္ေနၾကတယ္ ဝင္ခ်င္ပံုမေပၚဘူး။ ဒါနဲ႔ ထားခဲ့တယ္။ သူတို႔လည္း ေဆာင္းရာသီမွာ ေအာက္ကေနတထပ္ေပါက္တဲ့ အေမႊးနုထူထဲထဲေတြကို စခၽြတ္ေနၾကၿပီ မဟုတ္လား။ အိမ္ထဲမလည္း Winter coats လို႔ေခၚတဲ့ အဲ့ဒီအေမႊးနုဖတ္ဖတ္ေလးေတြ ပြစာႀကဲေနေတာ့တာပဲ။ တေန႔တေန႔ ဖုန္စုပ္စက္နဲ႔ အေမႊးစုပ္ရတာလည္း အလုပ္တခု။ ေဆာင္းမွာ ဒီေအာက္ခံအေမႊးတထပ္က သူတို႔အတြက္ မျဖစ္မေနေပါက္ေပးရတာ မဟုတ္လား။ ဒါမွ အေႏြးဒဏ္ခံနိုင္မွာမယ္ေလ။ ေႏြၾက အဲ့ဒီအေမႊးရွိရင္ ပူတာကိုး။ အညာ ေႏြလည္ေကာင္မွာ အက်ၤ ီ ၂ ထပ္ဝတ္ၿပီး လမ္းထြက္လာသူလိုေနေတာ့မေပါ့။ သဘာဝတရားက သူတို႔ကို ေအးခ်ိန္ၾကေႏြးေအာင္၊ ပူခ်ိန္ၾက ေအးေအာင္ ဖန္တီးေပးထားသကိုး။ ခုလည္း ျမက္ေတာထဲ လူးရင္းလွိမ့္ရင္း အေမႊးနုဖတ္ဖတ္ေတြ ခၽြတ္ခ်ေနၾကတာပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ့။
အိမ္ထဲျပန္ေရာက္ေတာ့မွ လူက နားရြက္ဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ နွာေခါင္းဖ်ားေတြ ေအးစက္ထံုက်င္ေနမွန္း သိေတာ့တာ။ မီးဖိုဖြင့္ မရွိမဲ့ရွိမဲ့လက္ဖ်ားေလးေတြ မီးလံႈေပးရင္ အေတြးက မနွစ္က Fall မွာ ေျမခ်ထားၿပီးသား ၾကက္သြန္ျဖဴခင္းဘက္ ေရာက္ေနတယ္။ ခနေနသြားၾကည့္ဦးမွ။ ၾကက္သြန္ျဖဴ မ်ိဳးေကာင္းေကာင္းေတြ႔တာနဲ႔ ဝယ္ၿပီး မနွစ္ ရြက္ေၾကြရာသီကတည္းက ေျမခ်ထားခဲ့တာပဲ။ တေဆာင္းလံုး ေျမခဲ ေရခဲ နွင္းခဲ နွင္းဖတ္ေတြေအာက္မွာ သူတို႔ ဥတက္ဥမႊာေတြ ပြားေနၾကေရာ့မယ္။ ေနကေလးနည္းနည္းပြင့္ ရာသီကေလးနည္းနည္းေႏြးတာနဲ႔ ေျမအျပင္ေပၚ ေနေရာင္နဲ႔အစာခ်က္ဖို႔ ေနလံႈဖို႔ အၿမိတ္ဖါးဖါးေတြ အားေကာင္းေမာင္းသန္ တိုးထြက္လာၾကေတာ့မယ္။
အင္း ဧၿပီ ဒုတိယပတ္ေလာက္ဆို ေႏြးတန္ေကာင္းရဲ့။ ေျမေအာ္သံနဲ႔ ျမက္ငိုသံေတြ တိတ္တန္ေကာင္းပါရဲ့။

Thursday, March 26, 2015

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ ဒုတိယပိုင္း၊ အခန္း(၁၄)

0 comments
ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ ဒုတိယပိုင္း၊ အခန္း(၁၄)
ဒုတိယပိုင္း
( ၂၆ )
ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ေသာကာလမ်ားအတြင္းက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ မွတ္သားဖြယ္ရာအေၾကာင္းအခ်က္ (၄)ခုကို က်ေနာ္မွတ္မိေန ပါသည္၊ ၎တို႔မွာ မွတ္သားဖြယ္ရာ၊ သိရွိဖြယ္ရာမ်ားျဖစ္၍ က်ေနာ္အက်ဥ္းခ်ဳပ္၍ ျပန္လည္ေရးသားေဖာ္ျပပါဦးမည္၊

ပထမအေၾကာင္းကိစၥ
၁၉၄၅ခု၊ မတ္လ (၂၇)ရက္ေန႔ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးစခါနီး မတ္လ (၂၅)ရက္ေန႔ေလာက္တြင္ က်ေနာ္တို႔ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အလုပ္အလြန္မ်ားေနစဥ္ ဂ်ပန္ေတြက က်ေနာ့္ကို ထိုည (၈)နာရီေလာက္မွာ သူတို႔ထံ လာေရာက္ေတြ႔ဆံုဖို႔ေခၚပါသည္၊ ထိုကိစၥမွာ အလြန္အေရးႀကီးသျဖင့္ တိုင္း(၄)စစ္ေကာ္မတီဝင္မ်ား အစည္းအေဝးထိုင္ပါသည္၊ စစ္ေကာ္မတီဝင္မ်ားမွာ က်ေနာ္၊ သခင္ခ်စ္၊ ဗိုလ္သိန္းတန္၊ ဗိုလ္ဗတင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ေရႊတို႔ငါးဦး ျဖစ္ပါသည္၊ က်ေနာ္မွလြဲ၍ က်န္ (၄)ဦးက က်ေနာ္ ဂ်ပန္ေတြထံမသြားရန္ အတင္းေျပာပါေတာ့သည္၊ ဒါဟာ ဖမ္းဆီးလုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥျဖစ္တယ္၊ သူတို႔က လာၿပီးဖမ္းရင္ ရုတ္ရုတ္ရက္ရက္ေတြျဖစ္ႏိုင္လို႔ေခၚတာပဲဟု ဝိုင္းေျပာၾကသည္၊ အထူးသျဖင့္ သခင္ခ်စ္ႏွင့္ဗိုလ္ဗတင္က မသြားရန္အတင္းေျပာၾကသည္၊

က်ေနာ္က ဒီလိုေခၚတာဟာ က်ေနာ္တို႔ေတာ္လွန္ေရးကိစၥတစြန္းတစသိလို႔ ေတာ္လွန္ေရးပ်က္ေအာင္ က်ေနာ့္ကိုလုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ဖို႔ ေခၚတယ္လို႔ က်ေနာ္မထင္ေၾကာင္း၊ ဘယ္ကမွ သတင္းအစအနထြက္တာမရွိေၾကာင္း၊ ျဖစ္ႏိုင္တာက က်ေနာ္ဟာ ဂ်ပန္ေတြနဲ႔ဆက္ဆံေရးမွာ ေလးေလးစားစား အရိုအေသေပးသင့္သေလာက္မေပး၊ ခပ္တည္တည္ဆက္ဆံတတ္မႈေၾကာင့္ ဒီစိတ္ဓာတ္ကိုခ်ိဳးႏွိမ္ခ်င္လို႔ ျဖစ္ဟန္ရွိေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္သြားၿပီး သူတို႔ကိုေလးစားေၾကာင္း ျပသမယ္၊ က်ေနာ္မသြားရင္ေတာ့ နက္ဖန္ က်ေနာ့္ကို အတိအလင္းလာဖမ္းႏိုင္ၿပီး က်ေနာ္သာမက တျခားတပ္မႉးအခ်ိဳ႔ပါ အဖမ္းခံရႏိုင္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးမထိခိုက္ေအာင္ က်ေနာ္သြားမယ္ဟု ေျပာပါသည္၊
က်ေနာ္တို႔ အတန္ၾကာျငင္းခုန္ၾကပါသည္၊ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္မွာ တိုင္း(၄)စစ္ေကာ္မတီဥကၠဌလည္းျဖစ္၊ ကာယကံရွင္လည္းျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္၏စကားအတည္ျဖစ္သြားၿပီး က်ေနာ္သြားဖို႔ အားလံုးသေဘာတူညီ ၾကရပါေတာ့သည္၊

ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္ေျပာခဲ့တာက က်ေနာ္ေတာ္လွန္ေရးႀကီး မထိခိုက္ေအာင္သြားမယ္၊ အကယႈ၍မ်ား ခင္ဗ်ားတို႔ထင္သလို က်ေနာ့္ကိုလုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္ဖမ္းဆီးတဲ့ကိစၥေပၚလာရင္ ခ်က္ခ်င္းဘာမွ ဆူဆူပူပူမလုပ္ၾကဘဲ ရက္နည္းနည္းသည္းခံပါ၊ တျပည္လံုးေတာ္လွန္ေရးရက္ အခ်ိန္ ေရာက္သည္အထိ သည္းခံေစာင့္ဆိုင္းၿပီး ေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို ထိထိေရာက္ေရာက္ေဆာင္ရြက္ၾကပါ၊ က်ေနာ့္အစား စစ္တိုင္းမႉးအသစ္ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ေတာ္လွန္ေရးေန႔မွာေတာ္လွန္ၾကပါဟု မွာၾကားခဲ့ပါသည္၊

အားလံုး စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ၾကေတာ့ပါ၊ က်ေနာ္ ထိုည (၈)နာရီ ျမင္းစီးၿပီး ဂ်ပန္မ်ားထံသြားပါသည္၊ က်ေနာ္ျမင္းေပၚတြင္ ထိုင္လိုက္ပါလာရင္း ဂ်ပန္မ်ား ငါ့ကိုလုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္မွာလားဟု စိတ္ပူပန္ေၾကာက္လန္႔မိသည္၊ သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က ဤကဲ့သို႔ဆံုးျဖတ္တာဟာ အမွန္ဆံုးဟုေတြးမိၿပီး စိတ္သက္သာရာ ရမိသည္၊

သို႔ျဖင့္ က်ေနာ္မွာ ဂ်ပန္မ်ားေနသည့္အိမ္သို႔ ေရာက္သြားပါသည္၊ က်ေနာ္တို႔အႀကံေပးဂ်ပန္မ်ားမွာ ဂ်ပန္စစ္တပ္က ဂ်ပန္မ်ားနွင့္အတူမေန သီးသန္႔အိမ္တြင္ ေနၾကပါသည္၊ ၎တို႔မွာ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ကပၸတိန္ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္၊ လက္ဖတင္နင္ဗိုလ္တေယာက္ႏွင့္ တပ္ၾကပ္သံုးေယာက္ခန္႔ဟု ထင္ပါသည္၊

က်ေနာ္ေရာက္လွ်င္ သူတို႔က ေကာင္းစြာဧည့္ခံ ႀကိဳဆိုၾကပါသည္၊ ေနာက္စားစရာမ်ားခ်ေပးကာ ဧည့္ခံၿပီးေနာက္ သူတို႔ေခၚရေသာ အေၾကာင္းကို ေျပာျပပါသည္၊ က်ေနာ္တို႔တပ္တြင္း ျဖစ္ေနေသာအေၾကာင္းကိစၥတခုျဖစ္ပါသည္၊ ထိုအေၾကာင္းအရာကိုေတာ့ ယခု က်ေနာ္ ေမ့ေနပါသည္၊

က်ေနာ္က သူတို႔ေျပာျပေသာအေၾကာင္းအရာအေပၚ က်ေနာ္၏ထင္ျမင္ခ်က္ကို တင္ျပလိုက္ပါသည္၊ ေနာက္ အျပန္အလွန္ ထိုကိစၥကို ေဆြးေႏြးၾကၿပီး အေတာ္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္တို႔သေဘာတူညီမႈ ရပါသည္၊ က်ေနာ္တို႔ စကားေျပာဆိုရာတြင္ တဦးႏွင့္တဦး ခင္ခင္မင္မင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပင္ေျပာဆိုခဲ့ၾကပါသည္၊

က်ေနာ္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာနဲ႔ စခန္းသို႔ျပန္လာပါသည္၊ စခန္းေရာက္ေတာ့ တိုင္း(၄)စစ္ေကာ္မတီဝင္လူႀကီးမ်ားအားလံုး က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ေနၾကရာ အားလံုးဝမ္းသာအားရ ျဖစ္ရပါသည္၊

ေနာက္ က်ေနာ္က ဂ်ပန္တို႔ႏွင့္ ေဆြးေႏြးခဲ့ရေသာကိစၥမ်ားကို ျပန္ေျပာျပပါသည္၊ က်ေနာ္ ထပ္ေျပာျပတာက သူတို႔က်ေနာ္ထင္တဲ့အတိုင္း က်ေနာ္က မေလးစားဘူးထင္ၿပီး က်ေနာ့္စိတ္ဓာတ္ကိုဦးခ်ိဳးတာျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္၊ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔ ဘာမွ်ေဘးအႏၱရာယ္ မျဖစ္သျဖင့္ အားလံုးစိတ္ခ်မ္းသာၾကရပါသည္၊ ထို႔အျပင္ ဂ်ပန္မ်ား က်ေနာ္တို႔ေတာ္လွန္ေတာ့မည္ဆိုသည္ကိုလည္း လံုးဝမသိဟု ယူဆရႈ က်ေနာ္တို႔ ပိုဝမ္းသာၾကရပါသည္၊



ဒုတိယအေၾကာင္းကိစၥ၊
ဒုတိယအေၾကာင္းကေတာ့ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ က်ေနာ္တို႔ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးစခါစက ျဖစ္ပါသည္၊ က်ေနာ္တို႔ ဗမာ့တပ္မေတာ္မွ တပ္စုတစု စစ္တိုင္း(၄)အတြင္းက ရြာတရြာတြင္ ဆိုက္ေရာက္စခန္းခ်စဥ္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္၊ အနားရြာတရြာမွ ရြာသားတဦးက စခန္းခ်ထားေသာ တပ္မေတာ္ သားမ်ားအား လာေရာက္ေျပာၾကားသည္မွာ သူ႔အိမ္မွာ ဂ်ပန္ႏွစ္ေယာက္တည္းခိုေနေၾကာင္း၊ နက္ဖန္တြင္ ထိုဂ်ပန္ေတြကို လွည္းနဲ႔တေနရာ လိုက္ပို႔ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ လမ္းခရီးမွာ ေတာစပ္ကေလးတခုရွိေၾကာင္း၊ အဲဒီေတာစပ္အတြင္းမွ တပ္မေတာ္သားမ်ားက ေခ်ာင္းေျမာင္းၿပီး ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ရင္ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္၊

တပ္မေတာ္သားမ်ားလည္း ဝမ္းသာတက္ႂကြစြာျဖင့္ ထိုကိစၥကိုအေသးစိတ္အစီအစဥ္ကို ထိုရြာသားႏွင့္ တိုင္ပင္ညွိနိႈင္းၿပီး ထိုရြာသားကို ျပန္လႊတ္လိုက္ပါသည္၊

ေနာက္ေန႔ ထိုရြာသားက ဂ်ပန္ႏွစ္ေယာက္ကိုလွည္းေပၚတင္ၿပီး ေမာင္းလာပါသည္၊ သူတို႔ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ ေတာစပ္ကေလးအတြင္း လွည္းဝင္လာၿပီး ပစ္ခတ္ရမည့္ေနရာသို႔ေရာက္လာပါသည္၊ ထိုအခ်ိန္တြင္ ခ်ိန္းဆိုထားသည့္အတိုင္း တပ္မေတာ္ဘက္မွ ဂ်ပန္ကိုပစ္ခတ္မႈ မလုပ္ေသးပါ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုရြာသားစိတ္ဆိုးၿပီး လွည္းေပၚကခုန္ခ်ကာ ေတာစပ္ဘက္လွည့္ၿပီး “ဘာလို႔ ဂ်ပန္ေတြကို မပစ္ေသးတာလည္း၊ မင္းတို႔အေဖေတြမွတ္လို႔လား၊ ပစ္ပါေတာ့လား” ဟု ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုပါသည္၊

ၿခံဳခိုပုန္းေအာင္းေနေသာတပ္မေတာ္သားမ်ားမွာ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ကာစတြင္ ေကာင္းစြာမပစ္ရဲ၊ မခတ္ရဲ၊ လက္ရြံ႔တြန္႔ဆုတ္ ျဖစ္ေန ၾကရာ ထိုရြာသား ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေတာ့မွသတိဝင္လာၾကၿပီး ထိုဂ်ပန္ႏွစ္ေယာက္ကို ပစ္သတ္ၾကပါေတာ့သည္၊
ထိုအျဖစ္မွာ ထိုကာလက လူေတြက ဗမာ့တပ္မေတာ္အေပၚ ရယ္စရာေလွာင္ေျပာင္စရာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္၊

တတိယအေၾကာင္းကိစၥ၊
ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးၿပီးကာစ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ေႏွာင္းပိုင္းတြင္ ထင္ပါသည္၊ က်ေနာ္တည အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ လူတေယာက္က က်ေနာ့္ေျခမကိုကိုင္လႈပ္သျဖင့္ လန္႔ႏိုးၿပီး လက္တဖက္က ကာဘိုင္ေသနတ္ကိုခ်က္ခ်င္းကိုင္ကာ လက္တဖက္က လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးျဖင့္ ေျခရင္းတြင္ရပ္ေနေသာ လူတေယာက္မ်က္ႏွာကို ထိုးၾကည့္လိုက္ပါသည္၊ ထိုသူမွာ ရဲေဘာ္တေယာက္ျဖစ္ေနၿပီး သူ႔လက္တဖက္ကို ဆန္႔ထုတ္ကာ လက္ဖဝါးေပၚတြင္ “စိန္တံုး” ေတြျဖစ္ဟန္ရွိေသာ လက္လက္အလံုး သံုးလံုးေလာက္ကိုထိုးေပးလိုက္ၿပီး သူက - က်ေနာ္ ဂ်ပန္တေယာက္သတ္ၿပီး ဒီစိန္တံုးေတြရလာတယ္၊ က်ေနာ္ နက္ဖန္ တပ္ကထြက္ၿပီးျပန္ေတာ့မယ္၊ ဗိုလ္မႉးဟာသိပ္အလုပ္မ်ားၿပီး၊ သိပ္လည္း ဆင္းရဲတယ္၊ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးေနာက္ ဗိုလ္မႉးအျပင္ေရာက္ရင္ ဆင္းဆင္းရဲရဲမေနရေအာင္ က်ေနာ္ရတဲ့စိန္တံုးေတြထဲက တခ်ိဳ႔ခြဲေပးခဲ့ တာပါလို႔ေျပာၿပီး လက္သန္းထိပ္၊ လက္ညိႈးထိပ္ေလာက္ရွိတဲ့ “စိန္တံုး” ၃ တံုး က်ေနာ့္လက္ထဲထည့္ေပးခဲ့ၿပီး လွည့္ထြက္သြားပါေတာ့သည္၊

က်ေနာ္မွာ ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲက်န္ရစ္ၿပီး စိန္တံုးေတြကို က်ေနာ့္ေခါင္းအံုးေအာက္ထားကာ ဆက္အိပ္လိုက္ပါသည္၊

ေနာက္ေန႔ မိုးလင္းေသာအခါ က်ေနာ္သည္ တိုင္း(၄)စစ္ေကာ္မတီလူႀကီးမ်ားအားေခၚၿပီး ညကရရွိထားေသာစိန္တံုးမ်ားကိုျပၿပီး လြန္ခဲ့ေသာ ညက စိန္တံုးမ်ားေပးခဲ့ေသာရဲေဘာ္၏ေျပာျပခ်က္မ်ားကို ေျပာျပကာ က်ေနာ္စဥ္းစားထားေသာအႀကံတခုကိုလည္း တဆက္တည္း ေျပာျပ ပါသည္၊

ထိုအႀကံမွာ စိန္တံုးေတြကို က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ အစားအေသာက္ဆင္းရဲလွသျဖင့္ က်ေနာ့္အတြင္းေရးမႉး ဗိုလ္ထြန္းစိန္ကိုေပးၿပီး ရန္ကုန္ဆင္း ထုခြဲေရာင္းခ်ေစရန္ႏွင့္ ဗိုလ္ထြန္းစိန္က ေရာင္းခ်ရေသာေငြအခ်ိဳ႔ႏွင့္ ရဲေဘာ္ေတြစားဖို႔ ငပိ၊ ကုလားပဲမ်ား ဝယ္ျပန္လာရန္ႏွင့္ က်န္ေငြမ်ားကို စစ္တိုင္း(၄)ေထာက္ပံ့ေရးဌာနသို႔ ေပးအပ္ရန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္၊

ထိုအႀကံကို စစ္တိုင္း(၄)ေကာ္မတီလူႀကီးမ်ားအားလံုး အားရဝမ္းသာစြာသေဘာတူၾကၿပီး ဗိုလ္ထြန္းစိန္ကို ရန္ကုန္ၿမိ့ဳသို႔ စိန္မ်ားထုခြဲရန္ ေစလႊတ္လိုက္ပါသည္၊

ဗိုလ္ထြန္းစိန္မွာ ၄ - ၅ ရက္နဲ႔ ျပန္မေရာက္လာဘဲ တပတ္ေက်ာ္ၾကာမွ ေခါင္းစုတ္ဖြားနဲ႔ျပန္ေရာက္လာပါသည္၊ တိုင္းေကာ္မတီလူႀကီးမ်ား အားလံုး ဗိုလ္ထြန္းစိန္ကိုဝိုင္းၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးၾကပါသည္၊ ဗိုလ္ထြန္းစိန္ေျပာျပသည္မွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ့စိန္ေတြကို စိန္ဆိုင္ႀကီးတဆိုင္က ကုလားႀကီးတဦးကိုသြားေရာင္းတယ္၊ ကုလားႀကီးက စိန္ေတြကိုေသေသခ်ာခ်ာကိုင္ၾကည့္ ေနာက္မွန္ဘီလူးနဲ႔ၾကည့္ၿပီးမွ ရယ္ေမာၿပီး ဒါေတြ စိန္မဟုတ္ဘူး၊ ဘာတန္ဖိုးမွမရွိတဲ့သလင္းတံုးေတြလို႔ေျပာၿပီး ျပန္ေပးတယ္၊ ေနာက္တဆိုင္သြားျပလည္း ဒီလိုပဲေျပာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ စိတ္ပ်က္ၿပီးျပန္လာပါတယ္ဟု ေျပာျပပါသည္၊

တိုင္းေကာ္မတီလူႀကီးအားလံုး စိတ္ပ်က္ဝမ္းနည္းသြားၾကရပါေတာ့သည္၊
ေနာင္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာၿပီးေနာက္ က်ေနာ္ ဗမာျပည္ေတာင္ပိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္မႉးျဖစ္လာၿပီး က်ေနာ့္တြင္ အဆုတ္တီဘီေရာဂါ စျဖစ္လာေသာအခါ တပ္မေတာ္ေဆးမႉးခ်ဳပ္ ဗိုလ္မႉးႀကီးေမာင္ေမာင္ႀကီးက မိတီၳလာသို႔ ေဆးခြင့္ႏွင့္သြားနားရန္ ေစလႊတ္ခဲ့ပါသည္၊ ထိုစဥ္ မိတီၳလာမွာ ထိုဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကာလက စိန္မ်ားေပးသြားခဲ့ဖူးသည့္ရဲေဘာ္မွာ သကၤန္းဝတ္နဲ႔ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ေတြ႔ဆံုပါသည္၊ သူျမင္းၿခံမွာ ရဟန္းဘဝနဲ႔ေနေၾကာင္း ေျပာသြားပါသည္၊ သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ရူးတူးတူးျဖစ္ေနပံုရသည္၊ က်ေနာ္လည္း သူ႔ဘဝကို မ်ားစြာ ၾကင္နာသနားမိသည္၊

စတုတၳအေၾကာင္းအရာ
ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအၿပီးတြင္ ထင္ပါသည္၊ က်ေနာ္ရန္ကုန္ၿမိ့ဳကို ျပန္ေရာက္လာပါသည္၊ ထိုစဥ္ ရံုးတရံုးေရွ႔လမ္းမေပၚတြင္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေစာၾကာဒိုးကို လွမ္းျမင္လိုက္မိပါသည္၊ ဗိုလ္ၾကာဒိုးကလည္း က်ေနာ္ လမ္းေပရပ္ေနတာလွမ္းျမင္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ထံ ကပ်ာကယာ ေလွ်ာက္လာပါသည္၊ ေတြ႔တာနဲ႔ က်ေနည့္လက္ကိုဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး ခင္ဗ်ားဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာေနာ္ - မေသေသးဘူးေနာ္ဟု ေျပာပါသည္၊ က်ေနာ္က ဟုတ္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူက်ေနာ့္ကို ဖက္လွဲတကင္းလုပ္ၿပီး၊ ဝမ္းသာလိုက္တာဗ်ာဟု အားရပါးရေျပာပါသည္၊ သူ၏ျပဳမူပံုတို႔မွာ နည္းနည္းထူးဆန္းေန၍ က်ေနာ္အံ့အားသင့္ေနပါသည္၊

ဒီေတာ့မွ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ၾကာဒိုးက ဒီလိုဗ်ဟု အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပပါသည္၊ ေတာ္လွန္ေရးကာလအေစာပိုင္းက ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္တေယာက္ ျမန္မာအလံတခုကိုင္ၿပီး သူ႔အခန္းထဲဝင္လာကာ - ဒါဘယ္သူ႔အလံလည္းဟု အလံကိုျပၿပီးေမးပါသည္၊ ဗိုလ္ၾကာဒိုးမေျပာတတ္ျဖစ္ေနစဥ္ ဟိုဂ်ပန္ကပင္ “ဒီအလံဟာ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာအလံေပါ့၊ က်ေနာ္တို႔ရခဲ့တာ”ဟုေျပာၿပီး ဆက္ေျပာတာကေတာ့ “ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ ကေတာ့ သတၱိေျပာင္ပါေပတယ္၊” ဟုေျပာၿပီး ထိုဂ်ပန္ထြက္သြားပါသည္၊ (မွတ္ခ်က္၊ ဂ်ပန္စစ္တပ္၏ထံုးစံမွာ မိမိ၏အလံကို မိမိက်ဆံုးမွသာ ရန္သူ႔လက္ထဲအေရာက္ခံရသည္၊)

ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္ၾကာဒိုး၏စိတ္တြင္ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာကို သူတို႔သတ္ပစ္လိုက္ၾကၿပီဟုယူဆေနမိခဲ့သျဖင့္ ယခုလို အသက္ရွင္လွ်က္ ျပန္ေတြ႔ ရေသာ အခါ ဝမ္းသာအားရျဖစ္မိျခင္းျဖစ္ပါသည္၊

ပဥၥမအေၾကာင္းအရာ
က်ေနာ္အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုေရးရင္း ေနာက္အေၾကာင္းအရာတခုကိုထပ္ၿပီး မွတ္မိသတိရလာ၍ ထပ္ၿပီးေရးလိုက္ရပါသည္၊

ထိုအေၾကာင္းမွာ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးၿပီးကာစ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ကုန္ခါနီးကာလဟု ထင္ပါသည္၊ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးအတြင္းက သခင္သန္းထြန္းတို႔၏ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး ဌာနခ်ဳပ္လံုၿခံဳေရးႏွင့္ကာကြယ္ေရးအတြက္ အကူအညီေတာင္းသျဖင့္ က်ေနာ့္တပ္မွ တပ္စုငယ္တစုကို ေပးပို႔ထားပါသည္၊

ထိုတပ္စုမႉးမွာ ဗိုလ္တိုးလြင္ဆိုသူ ဒုတိယဗိုလ္ကေလးျဖစ္ပါသည္၊ ေနာင္ဗမာ့တပ္မေတာ္တြင္ ဗိုလ္မႉးႀကီးအထိျဖစ္လာသည္ ထင္ပါသည္၊ ၎သည္ အလြန္ဖ်တ္လတ္သြက္လက္ၿပီး အၿမဲတက္တက္ႂကြႂကြရွိေနတတ္သူ ထားဝယ္သားမ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္တဦးျဖစ္ပါသည္၊

၎ဗိုလ္တိုးလြင္သည္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ကုန္ခါနီးတေန႔ က်ေနာ့္ထံေရာက္လာၿပီး မ်က္ရည္မ်ားဝဲကာ ေျပာျပလာတာကေတာ့- သူ႔တပ္စု သခင္သန္းထြန္းတို႔ဌာနခ်ဳပ္က ျပန္လာခ်င္ပါၿပီဟူ၍ပင္ ျဖစ္သည္၊ က်ေနာ္က အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးၾကည့္ေတာ့ သူေျပာျပတာက- သခင္သန္းထြန္းဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း မေကာင္းတာေတြ၊ ဆိုးဝါးတာေတြကို၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အတင္းေတြကို တျခားလူႏွစ္ေယာက္ကို ေျပာျပေနတာ သူတဖက္ခန္းကအကုန္ၾကားရသည္၊ ဒီလူႀကီးအေပၚ က်ေနာ္စိတ္ပ်က္ေနၿပီ၊ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ျပန္လာပါရေစဟု ဆိုလာ ပါသည္၊ က်ေနာ္လည္း ထိုအေၾကာင္းၾကားလိုက္ရသျဖင့္ သခင္သန္းထြန္းအေပၚ စိတ္ပ်က္သြားမိသည္၊

သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔့ဘက္မွရုပ္မပ်က္ရန္ ဗိုလ္တိုးလြင္ကိုနားခ်ဖို႔လိုမည္ဟု က်ေနာ္ခ်က္ခ်င္းယူဆမိၿပီး ဗိုလ္တိုးလြင္ကို က်ေနာ္နားခ်ပါသည္၊
သခင္သန္းထြန္းတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ဟာ ဗမာျပည္ေတာ္လွန္ေရးကို ဟိုေရွးတုန္းကတည္းက အတူေဆာင္ရြက္လာၾကတဲ့ လူေဟာင္း ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ လူဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔မသင့္ျမတ္ရင္ တေယာက္အေၾကာင္းတေယာက္ မေကာင္းဘူးထင္တာေတြကို မိမိတို႔ အခ်င္းခ်င္းအတြင္း ေျပာတတ္ၾကေၾကာင္း၊ ေကာင္းေတာ့မေကာင္းေပမယ့္ သိပ္လည္းအေရးမႀကီးလွေၾကာင္း -သူတို႔အစကတည္းက ဒီလိုပဲ တြဲလုပ္လာခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပနားခ်ပါသည္၊

က်ေနာ္ကဆက္ၿပီး ေျပာသည္မွာ- ဒီလူႀကီးေတြ ဗမာ့ေတာ္လွန္ေရးတာဝန္မေက်ပြန္ရင္ သူတို႔ထိုက္နဲ႔သူတို႔ခံၾကရမွာပဲ၊ မိမိတို႔အဖို႔ကေတာ့ မိမိတာဝန္မိမိေက်ပြန္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ျပန္မလာဘဲဆက္ေနပါ၊ ေနာက္ထပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းေတြ ဘာဆက္ေျပာသလဲလည္း နားစြင့္ေနပါဟု ေဖ်ာင္းဖ်နားခ်ေျပာဆိုရာ အေတာ္ၾကာေတာ့ ဗိုလ္တိုးလြင္မွာ စိတ္မခ်မ္းမသာစြာႏွင့္ျပန္သြားပါေတာ့သည္၊

သခင္သန္းထြန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေပၚ မေကာင္းေျပာသည့္ကိစၥ က်ေနာ္ေနာင္မွ စဥ္းစားဆင္ျခင္မိသည္မွာ၊ သခင္သန္းထြန္းမွာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွအႀကီးအကဲျဖစ္သည္၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဆိုသည္မွာ မိမိတို႔ႏွင့္ ဆက္ဆံရသည့္လူပုဂၢိဳလ္ေတြအေၾကာင္း သူတို႔သီးသန္႔ အဝန္းအဝိုင္းအတြင္း (ဥပမာ- ကလာပ္စည္း သို႔မဟုတ္ ပါတီေကာ္မတီအတြင္း) အဆိုးအေကာင္းအားလံုးကို ေဝဖန္သံုးသပ္ဆင္ျခင္ၾကၿပီး ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ေကာင္းေအာင္လုပ္ၾကရစၿမဲျဖစ္သည္၊ ယခုလည္း သခင္သန္းထြန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေပၚ သူ၏ေဝဖန္သံုးသပ္ခ်က္ကို သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးေနတာသာ ျဖစ္သည္၊ အျပင္အပသို႔ တစံုတရာေျပာၾကားတာမဟုတ္ဟု ယူဆရပါသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ သခင္သန္းထြန္းအေပၚတြင္ သိပ္အျပစ္ရွိသည္မထင္ပါ၊ သူတို႔ပါတီတြင္းလူႀကီးမ်ားအတြင္းသာ ေဝဖန္ေဆြးေႏြးၾကျခင္း ျဖစ္ပံုရပါသည္၊ ဒါကိုလည္း က်ေနာ္ေနာင္မွ စဥ္းစားေတြးေတာဆင္ျခင္မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္၊

သို႔ရာတြင္ ဗမာျပည္ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး အဂၤလိပ္တို႔ထံမွလြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲဝင္ေနစဥ္ ေအာင္ပြဲရခါနီးတြင္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္သခင္စိုးက အမ်ားျပည္သူလူထုကိုေဟာေျပာရာတြင္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေပၚ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္မႈမ်ားျဖင့္ အႀကီးအက်ယ္ရႈတ္ခ်ေဝဖန္ေျပာဆိုခဲ့သည္ဟု က်ေနာ္တို႔သိရပါသည္၊

က်ေနာ္တို႔အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေပၚ အမ်ားျပည္သူတို႔ေရွ႔တြင္ ပုဂၢိဳလ္ေရးရႈတ္ခ်ျပစ္တင္မႈ အပုပ္ခ်မႈမ်ား မျပဳလုပ္သင့္ေပ၊ ဤသို႔ျပဳလုပ္သျဖင့္ သခင္စိုးမွာ ႀကီးမားလွေသာႏိုင္ငံေရးျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူ ျဖစ္သြားေပသည္၊ ျပည္သူမ်ားအေပၚလည္း မေလးမစားရာေရာက္ေပသည္၊ ထို႔အျပင္ ဤကဲ့သို႔ေသာ သခင္စိုး၏ေျပာဆိုမႈမ်ားေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီလည္း ေဝးသြားရျခင္း ျဖစ္ပံုရသည္၊

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမွာ သာမန္ေခါင္းေဆာင္မဟုတ္ေပ၊ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရး အေရးေတာ္ပံုတြင္၊ ဗမာျပည္သမိုင္းတြင္ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲအတြက္ ဗမာ့အမ်ိဳးသားလက္နက္ကို္င္စစ္တပ္ရွိဖို႔လိုအပ္လာၿပီဟု သမိုင္းကေတာင္းဆိုလာေသာအခါ၊ ၆ လက္မ ဓားေတာင္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္မရေသာ ျမန္မာအမ်ိဳးသားတို႔အဖို႔ စစ္တပ္ေထာင္ရန္ မစဥ္းစားႏိုင္ေအာင္ ခက္ခေနေပသည္၊

ထိုစဥ္ ထိုသို႔သမိုင္း၏လိုအပ္ခ်က္ကိုျဖည့္ဆည္းရန္အတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဘဝကိုစြန္႔ၿပီး ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ကိုဦးေဆာင္ကာ ဂ်ပန္ျပည္သြား၍ စစ္ပညာေတြသင္ခဲ့သည္၊ ထို႔ေနာက္ “ထိုင္း”နယ္စပ္ကေနၿပီး ေခတ္သစ္ဗမာ့တပ္မေတာ္ စစ္တပ္ကို ထူေထာင္ဖြဲ႔စည္း ခဲ့သည္၊

ထို႔ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သူထူေထာင္ခဲ့ေသာဗမာ့တပ္မေတာ္ကို ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ပူးေပါင္းၿပီး ဗမာျပည္ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို ေအာင္ျမင္စြာဆင္ႏႊဲခဲ့သူျဖစ္သည္၊

ထို႔အျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ၿဗိတိသွ်တို႔ထံမွလြတ္လပ္ေရးရဖို႔ ဆက္ၿပီးတိုက္ပြဲဝင္ေနစဥ္ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးတံခါးဝေရာက္ခါနီးမွ နယ္ခ်ဲ႔ ၿဗိတိသွ်တို႔လက္ခ်က္ျဖင့္ က်ဆံုးကြယ္လြန္သြားရေသာ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးလည္း ျဖစ္ေပသည္၊

ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒကိုလည္းဆန္႔က်င္သူမဟုတ္ေပ၊ ၿဗိတိသွ်တို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုလုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ရေသာ အေၾကာင္းရင္းမွာပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေနာင္ကြန္ျမဴနစ္တို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ႏိုင္သည္ဟုယူဆ၍ လုပ္ႀကံရျခင္းျဖစ္ေပသည္၊

ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးသမားမဟုတ္ရံုသာမက ၁၉၃၉ ခုႏွစ္က ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးလည္းျဖစ္ေပသည္၊

ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ျပည္သူအမ်ား၏ေရွ႔ေမွာက္တြင္ ေဝဖန္ရႈတ္ခ်မႈမျပဳသင့္ေပ၊
လူဆိုသည္မွာ မည္မွ်ပင္ႀကီးျမတ္ေသာပုဂၢိဳလ္ပင္ျဖစ္ပါေစ၊ အမွားအယြင္းခ်ိဳ႔ယြင္းခ်က္မ်ားမွ လံုးဝကင္းစင္သူဆိုသည္မွာ မရွိႏိုင္ေပ၊

ယခုက်ေနာ္သည္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးအေၾကာင္းႏွင့္ ၎ႏွင့္ဆက္ႏြယ္ေနေသာ အေၾကာင္းအရာအခ်ိဳ႔ကိုေရးသားခဲ့ပါသည္၊
ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ေနာက္ဆံုးေရးစရာတခု က်ေနာ္မွတ္မိေနတာကေတာ့- ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ က်ေနာ္တို႔ရန္သူကို ဖိတိုက္ ေနစဥ္ကာလက က်ေနာ့္အေပၚလည္း လူထုကေက်နပ္ၾကၿပီး၊ က်ေနာ္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္သတင္းေတြ ထင္ရာျမင္ရာေျပာၾက၊ လႊင့္ၾကသည္၊ ၎မွာ- ေဟ့ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာဆိုတာ သာမန္လူမဟုတ္ဘူး၊ တန္ခိုးရွိသူျဖစ္တယ္၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာဟာ တိုင္ကိုကြယ္လိုက္ရင္ လူေတာင္ေပ်ာက္သြားႏိုင္တယ္ စသည္ျဖင့္ ေျပာဆိုခဲ့ၾကပါသည္၊

ဤသို႔ျဖင့္ ဗမာျပည္သူတို႔သည္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို ေအာင္ျမင္စြာဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကသည္၊ ဂ်ပန္တို႔က ၾသဂုတ္လ (၁ဝ)ရက္တြင္ စစ္ေျပၿငိမ္းရန္ေတာင္းဆိုၿပီး (၁၄)ရက္တြင္လက္နက္ခ်သည္၊ တရားဝင္လက္နက္ခ်မႈကို ဂ်ပန္တြင္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ (၂)ရက္ေန႔ တြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္၊ သို႔ျဖင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးသြားခဲ့ေလၿပီ၊ ျမန္မာျပည္သူတို္႔၏ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပြဲမွာ လအနည္းငယ္ အတြင္း ဂ်ပန္ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္က်ဆံုးၿပီးေနာက္ ေအာင္ပြဲႀကီးရခဲ့ေပသည္၊

၎ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ပြဲႀကီးသည္ ဗမာျပည္သူတို႔၏လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲေအာင္ပြဲအတြက္ အဆံုးအျဖတ္ေပးသည့္ ဗမာ့ သမိုင္းဝင္ေအာင္ပြဲအတြက္အဆံုးအျဖတ္ေပးသည့္ ဗမာ့သမိုင္းဝင္ေအာင္ပြဲႀကီးျဖစ္ခဲ့ေပေတာ့သည္၊

က်ေနာ္ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးအတြင္း အျဖစ္အပ်က္တခ်ိဳ႔ သတိထပ္ရလာသျဖင့္ ထပ္ေရးရပါအံုးမည္၊
က်ေနာ္ရန္ကုန္မွာရွိေနစဥ္က ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း က်ေနာ့္သားသမီးအိမ္သားမ်ားကိုေျပာျပရာ အၿပီးတြင္ နိဂံုးခ်ဳပ္ခ်က္တခုကို ရုတ္တရက္ျမင္လာၿပီးေျပာမိသည္မွာ- တို႔ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ၿပီးမသြားဘဲ ေနာက္ထပ္ ၄-၅-၆ လ ဆက္တိုက္ရရင္ ဆိုရွယ္လစ္စတဲ့ အေခ်ာင္သမားေတ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ၾကမွာမို႔ တို႔ဗမာျပည္မွာ အေခ်ာင္သမားေတြအေတာ္နည္းသြားမွာပဲ၊ ဗမာျပည္ ႏိုင္ငံေရးလည္း အေတာ္ေကာင္းသြားမွာ- ဟု ေျပာမိသည္ကိုသတိရလာသျဖင့္ ထပ္ေရးလိုက္ရပါသည္၊

က်ေနာ္ဘာ့ေၾကာင့္ ထိုကဲ့သို႔ထင္ျမင္ရသနည္း၊ အေၾကာင္းမ်ား ရွိပါသည္၊ ထိုအထဲတြင္ က်ေနာ္စြဲလမ္းမွတ္မိေနေသာအေၾကာင္းတခု ရွိပါသည္၊
၁၉၄၅ ခုႏွစ္ က်ေနာ္တို႔၏ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပြဲအတြင္း ေတာ္လွန္ေရးၿပီးခါနီးေလာက္တြင္ (ေနာက္ပိုင္း ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီ အႀကီးအကဲတဦးျဖစ္လာၿပီး အေတာ္အသင့္လည္းရိုးသားကာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတတ္သည့္) ဗမာ့တပ္မေတာ္ဗိုလ္ႀကီးတဦးက က်ေနာ္ ၾကားႏိုင္ေလာက္တဲ့ေနရာကေနၿပီး တျခားလူတေယာက္ကိုေျပာေနတာကေတာ့- ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ငါ့တို႔ကိုခိုင္းတာေတြ ၾကည့္ရႈ စဥ္းစားၿပီးမွ ခိုင္းသင့္ပါတယ္၊ ငါတို႔ဟာ သူတို႔လို ရာႏႈန္းျပည့္မ်ိဳးခ်စ္ႀကီးေတြမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူတို႔နားလည္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္ဟု ၿငီးတြား ေျပာဆိုဖူးပါသည္၊ ထိုအေၾကာင္းမ်ားရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္အထက္ပါမွတ္ခ်က္ကို ခ်မိျခင္းျဖစ္ပါသည္၊

ေနာက္ က်ေနာ္မွတ္မိေနတာတခုလည္း ရွိပါေသးသည္၊ ၎မွာ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္သတ္မွတ္ေသာ ဧၿပီလ (၂)ရက္ေန႔မွ က်ေနာ္တို႔တိုင္း(၄) အခက္အခဲေၾကာင့္ မတ္လ (၂၇)ရက္ေန႔ကို ေတာ္လွန္ေရးေန႔အျဖစ္ က်ေနာ္က ေရႊ႔ေျပာင္းစီစဥ္ရသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က က်ေနာ့္အေပၚအျပစ္တင္မည္လားဟု စိုးရိမ္ေနမိပါသည္၊ သို႔ရာတြင္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးၿပီးကာစ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္က်ေနာ္ ေတြ႔ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က “ေတာ္လွန္ေရးရက္ဟာ အားလံုးဟန္က်ၾကၿပီး အားလံုးအံကိုက္ျဖစ္သြားတာပဲ” ဟုေျပာပါသည္၊ “အံကိုက္ ျဖစ္သြားတာပဲ”ဆိုသည့္စကားကို က်ေနာ္ ယခုထိ ၾကားေယာင္ေနပါသည္၊ က်ေနာ့္မွာ ထိုစကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံမွၾကားရသျဖင့္ အလြန္ဝမ္းသာ သြားပါသည္၊ ထိုအျဖစ္ကို က်ေနာ္ယခုအထိ မွတ္မိေနပါသည္၊
အထက္ပါအေၾကာင္းအရာတို႔မွာ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ဗမာျပည္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ဆန္႔က်င္ေရးေတာ္လွန္ေရးႀကီးတြင္ အဓိကအားျဖင့္ က်ေနာ္ပါဝင္ လႈပ္ရွားခဲ့ပံုတို႔ကို က်ေနာ္မွတ္မိသတိရသေလာက္ ျပန္လည္ေရးသားခ်က္မ်ာျျဖစ္ပါသည္၊