ဦးေလးလွႏွင့္ေဒၚေဒၚမာသို႔ ကန္ေတာ့ပန္း။ (လွေက်ာ္ေဇာ)

ဦးေလးလွႏွင့္ေဒၚေဒၚမာသို႔ ကန္ေတာ့ပန္း။
၂ဝ၁၅ခုႏွစ္မွာ အေမအသက္(၁ဝဝ)ျပည့္သလို အေဖလည္းအသက္(၁ဝ၅)ႏွစ္ျပည့္တယ္လို႔ ကိုဖိုးသံက ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မက ဦးေလးတို႔ေဒၚေဒၚတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ဂါရဝျပဳခ်င္ လာပါတယ္။ ေဒၚေဒၚ့အေပၚ ေဖေဖတင္ထားတဲ့အေႂကြးလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီအေႂကြးကိုလည္း ကၽြန္မက ဆပ္ခ်င္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဂါရဝျပဳကန္ေတာ့ပန္း စာေလးတေစာင္ေရး လိုက္ပါတယ္။

ေဖေဖ့အေႂကြးက ဒီလိုပါ။ ....ေဖေဖ့ကို ကိုယ္ေရးအတၳဳပြတၱိေရးဖို႔ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက တိုက္တြန္းဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖက (သူ႔စကားအရ)အတၳုဳပြတၱိဆိုတာ ကိုယ္ေသမွတျခားလူေတြေရးၾကလိမ့္မယ္ဟု သေဘာထားကာ ေရးဖို႔စိတ္မကူးခဲ့ပါဘူးတဲ့။ အဲသလို ေဖေဖက သေဘာထားခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဖေဖ ေရးျဖစ္သြားပါတယ္။ ေရးျဖစ္သြားရတဲ့အေၾကာင္းေတြရွိပါတယ္။ တေၾကာင္းကေတာ့ ေဒၚေဒၚေၾကာင့္ပါ။
ေဒၚေဒၚက ေဖေဖ့ကို လူႀကံဳကတဆင့္မွာလိုက္တဲ့ စကားရွိပါတယ္။ ကိုေက်ာ္(ေက်ာ္ေဇာဦး)ရဲ့သား သူရိန္ေက်ာ္ေဇာက
သူဗမာျပည္ ခြင့္နဲ႔ျပန္ခ်ိန္မွာ ေဒၚေဒၚ့ု ဝင္ကန္ေတာ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့“သူအျပန္မွာ အဘိုးကိုလည္း ဝင္ကန္ေတာ့ဦးမယ္”လို႔ ေျပာေတာ့ ေဒၚေဒၚက “မင္းအဘိုးကို ေျပာလိုက္။ ကိုယ္ေရးအတၳဳပြတၱိကို တာဝန္တရပ္အေနနဲ႔ ေရးျဖစ္ေအာင္ကို ေရးသြားစမ္းပါ”လို႔ မွာလိုက္ၿပီး “အဲဒီစကားအတိုင္း အတိအက်ေျပာေနာ္”လို႔လည္း ထပ္ဆင့္မွာလိုက္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ ေဖေဖကသူ႕စာအုပ္အဖြင့္မွာ“မေသခင္ တာဝန္တရပ္အေနနဲ႔ေရးသားရန္ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေရးသားရပါေတာ့သည္”လို႔ ေရးထားပါတယ္။ ေဒၚေဒၚေပးလိုက္တဲ့တာဝန္ကုိ ေဖေဖက လက္ခံၿပီးထမ္းေဆာင္လိုက္တာပါ။
ဒါေပမယ့္ ေဖေဖသူ႔စာအုပ္စေရးတဲ့ ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္ကေန စာအုပ္ထုတ္လိုက္တဲ့ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္အတြင္းမွာ ဗမာျပည္မွာ အလြန္တင္းက်ပ္ ရက္စက္လွတဲ့ နအဖစစ္အစိုးရေခတ္ပါ။ သမိုင္းကို ပံုအမ်ိဳးမ်ိဳးဖ်က္ရာမွာ ေဖေဖမေျပာနဲ႔ ဆရာႀကီးမိႈင္းလိုပုဂြိဳလ္ႀကီးမ်ိဳးကိုေတာင္ အလြန္အာဃာတႀကီးေနခ်ိန္ပါ။ နံမည္ေတြေတာင္မၾကား ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ေဖေဖက အလြန္ တိထားၿပီး ေရးပါတယ္။ စစ္အစိုးရေအာက္မွာေနရၿပီး လူထုဘက္ကရပ္တည္သူမ်ားဟာ ဘယ္ေလာက္ အေနအထိုင္က်ဥ္းက်ပ္တယ္ဆိုတာ ေဖေဖက စာနာႏိုင္ၿပီးသား။ ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖက ေဒၚေဒၚကိုေက်းဇူးစကား မဆိုႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီအေႂကြးကို ကၽြန္မကဆပ္ရတာပါ။ ေဒၚေဒၚေရ ေဖေဖရဲ့ အဲဒီ ကိုယ္ေရးအတၳဳပြတၱိကုိ အရင္က ျပည္ပမွာပဲထုတ္ခဲ့ရေပမယ့္ အခုေတာ့ ျပည္တြင္းမွာလည္း ထုတ္ေဝခြင့္ရလိုက္ပါၿပီ။ အဲဒီစာအုပ္က အစရၿပီး က်န္ေဖေဖစာအုပ္မ်ား (အရင္ျပည္တြင္းမွာေရးခဲ့တဲ့စာမ်ားေရာ၊ ျပည္ပေရာက္မွ ေရးထားတဲ့စာမ်ားေရာ) အဆက္မျပတ္ ထုတ္ေဝႏုိင္လိုက္ပါၿပီ။ ေဒၚေဒၚ ေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္ပါေတာ့။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔မိသားစုနဲ႔ ဦးေလး-ေဒၚေဒၚတို႔မိသားစုနဲ႔က အလြန္ရင္းခ်ာပါတယ္။ ေဒၚေဒၚစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ “ႏိုင္ငံေရး ေဆြမ်ိဴးေတြေပ့ါ”လုိ႔ ေျပာရမွာပါ။ ေဖေဖတပ္ကထြက္ရၿပီး ဆရာႀကီးမႈိင္းရဲ့ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔မွာပါဝင္ၿပီး အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္သြား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတရားေတြေဟာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆႏၵျပပြဲေတြလုပ္တဲ့အခါ မႏၱေလးအပါအဝင္ အထက္ဗမာျပည္က ဖိတ္ၾကားတဲ့ ေဒသမ်ားကိုလည္း သြားရပါတယ္။ ဒီေတာ့ လူထုသတင္းစာတိုက္ႀကီးက ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ႀကီးရဲ့ အထက္ဗမာျပည္က အေျခခံ ခံတပ္ႀကီးေပါ့။ ေဖေဖတို႔က အထက္ဗမာျပည္တဝိုက္ ဘယ္ၿမိ့ဳကဖိတ္ဖိတ္ မႏၱေလးမွာစတည္းခ်ၿပီးမွ တဆင့္သြားတာပါ။ ဦးေလးနဲ႔ ေဒၚေဒၚတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံကိုယ္တိုင္ကလည္း ဆရာႀကီးမိႈင္းရဲ့တပည့္ရင္းမ်ားလည္းျဖစ္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းမ်ားမွာလည္း ပါဝင္ပတ္သက္ေနေတာ့ ေဖေဖတို႔က တံခါးမရွိဓားမရွိ အားမနာတမ္းဝင္ထြက္ေနပါတယ္။ ေဖေဖက အဲဒီခရီးေတြက ျပန္လာတိုင္း ဦးလွတို႔ေဒၚအမာတို႔ကို သိပ္အားနာဖို႔ေကာင္းတယ္ကြာ။ သူတို႔ခမ်ာလည္း အလုပ္ကသိပ္မ်ားတဲ့ၾကားက ကိုယ္တို႔က ခနခန ဒုကၡဝင္ဝင္ ေပးေနရတယ္။ သူတို႔ကလည္း အင္မတန္ဧည့္ဝတ္ေက်တာ။ ကိုယ္တို႔မွာလည္း လံုၿခံဳေရးအရ သူတို႔ဆီမွာပဲစိတ္ခ်ရတာေလလို႔ ေမေမကို ေျပာေျပာေနတာၾကားဖူးပါတယ္။
ေဖေဖနဲ႔ ဦးေလးတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ ပိုမိုရင္းႏွီးသြားရတာကေတာ့ ၁၉၆၄ ဖူလိုင္လ(၂၃)ရက္ေန႔ ဆရာႀကီးမိႈင္းကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ စ်ာပနအထိမ္းအမွတ္ကာလမ်ားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေလးက ဆရာႀကီးဆံုးတဲ့ေန႔ခ်င္း ရန္ကုန္ေရာက္လာတာပါ။ ဆရာႀကီး ဦးေယာ(စာေရးဆရာႀကီးေဇယ်၊ ဆရာႀကီးမိႈင္းရဲ့သားမက္)ကို အမႉးထားၿပီး စ်ာပနေကာ္မတီဖြဲ႔ရာမွာ ဦးေလးေရာ ေဖေဖေရာပါဝင္ၿပီး စ်ာပနအခမ္းအနားအစီအစဥ္မ်ားအတြက္ေရာ ဆရာႀကီး အမွတ္တရဂူဗိမာန္တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ပါ ဦးေလးက တတပ္တအားလာ အားျဖည့္ပါတယ္။
အဲဒီကာလ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုေတာ့ ေဖေဖက သူ႔စာအုပ္မွာ ေတာ္ေတာ္ျပည့္ျပည္စံုစံုေရးထားၿပီးပါၿပီ။ ဦးေလးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေဖေဖ အထူးေက်းဇူးတင္ပံုရတာကေတာ့ စာေပနယ္ပယ္ကလူမ်ားနဲ႔ ေဖေဖတို႔အၾကား ေပါင္းကူးလုပ္ေပးခဲ့မႈပါပဲ။

ေဖေဖကဒီလိုေရးထားပါတယ္ ....
“လူထုဦးလွမွာ အလြန္ ဆက္ဆံေရးညက္ေညာေပ်ာ့ေပ်ာင္းသူ ျဖစ္သည္။ သူ၏ႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္ပင္ က်န္စာေပနယ္မွ အေက်ာ္ အေမာ္ႀကီးမ်ားအားလံုး ဝိုင္းရံလာၾကပါသည္။ တခ်ိဳ႔လူႀကီးမ်ားသည္ ဆရာႀကီးအားစာေပဖခင္ႀကီးအျဖစ္ ေလးစားၾကည္ညိဳေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရးအရ အစိုးရၿငိဳျငင္သည့္အလုပ္ကို လုပ္ေနသျဖင့္ (အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုလူမ်ိဴးမ်ား လက္ဝဲသမားမ်ားႏွင့္တြဲလြန္းသျဖင့္) ဆရာႀကီးကိစၥတြင္ အေတာ္တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ ျဖစ္ေနၾကပါသည္။ ထိုသူမ်ားအားလံုးက ဤဆရာႀကီးစ်ာပနကိစၥေတြ ဝန္းရံပါဝင္လာ ေအာင္ လူထုဦးလွက စည္းရံုးလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခ့ဲေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္လည္း ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္သြားၿပီး တဦးအေပၚတဦး နားလည္ သြားေအာင္ သူပင္လုပ္ေဆာင္သြားခဲ့ပါသည္”တဲ့။

ဦးေလးက တပတ္ေလာက္ေနၿပီး ျပန္သြားတဲ့အခါ ေဒၚေဒၚက ကိုဖိုးသံနဲ႔အတူ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီကာလက “လူထု”သတင္းစာ ဆက္လက္ထုတ္ေဝေနတဲ့ကာလျဖစ္လို႔ ဦးေလးနဲ႔ေဒၚေဒၚ တေယာက္တလွည့္ပဲလာႏိုင္တာပါ။ ေဖေဖကေတာ့ အဲဒီကာလက ေဒၚေဒၚ့ကို“ေဒၚအမာကေတာ့ေလေဒၚျမသီ(ဆရာႀကီးသမီးအငယ္)အတိုင္းဘဲ။ ဆရာႀကီးနဲ႔ပတ္သက္လာယင္ မ်က္ရည္ေလး တစမ္းစမ္းနဲ႔”လို႔ေျပာဖူးပါတယ္။

၁၉၆၇ ခုႏွစ္လူထုသတင္းစာ ပိတ္လိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ဦးေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ စာအုပ္ေတြဆက္တိုက္ ေရးသားထုတ္ေဝပါ ေတာ့တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေတြအတြက္ အခ်က္အလက္ေတြစုေဆာင္းဖို႔ ရန္ကုန္ကိုလည္း မၾကာခဏလာၾကရၿပီး လာတိုင္းလည္း ကၽြန္မတို႔အိမ္ဝင္လာပါတယ္။ စာအုပ္ေတြထြက္တိုင္းလည္း ကိုယ္တိုင္လက္မွတ္ေတြေရးထိုးၿပီး ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ ဦးတင္ေမာင္(လူထု) ကတဆင့္ ပို႔တတ္ပါတယ္။ ေဖေဖကလည္းပို႕သမွ်စာအုပ္တိုင္းကိုဖတ္ၿပီး ဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ စာေရးၿပီးသူ႔ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကို ပို႔ေပးတတ္ ပါတယ္။
ေဖေဖက ဒီလိုလည္းေျပာပါေသးတယ္။“ဦးလွတို႔ ေဒၚအမာတို႔ကေတာ့ စက္နဲ႔လွိမ့္ထုတ္သလို စာအုပ္ေတြေရးထုတ္ေနတာ။ ဖတ္တဲ့လူကေတာင္ လိုက္မမီဘူး”တဲ့။ ၿပီးေတာ့ေျပာေသးတယ္ “သူတို႔စာအုပ္ေတြက သုေတသနစာတမ္းေတြဘဲ။ တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာဆိုယင္ ေဒါက္တာဘြဲ႔ေတာင္ ရေလာက္တယ္”တဲ့။

အထူးသျဖင့္-ဦးေလးရဲ့“သတင္းစာမ်ားကေျပာျပတဲ့ စစ္အတြင္းဗမာျပည္”စာအုပ္တြဲမ်ားထြက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ ဦးေလးနဲ႔က အျပန္အလွန္ဆက္သြယ္ဖလွယ္မႈေတြ ရွိလာပါတယ္။ ဦးေလးရဲ့စာအုပ္“အမွာစာ”တေစာင္မွာေတာင္ “ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ကိုဖတ္ၿပီး မိတ္ေဆြတေယာက္က စာေရးလာပါတယ္။ ဦးလွေရ သားသမီးေတြက ဦးလွစာအုပ္ဖတ္ၿပီး ဟိုဟာေမးဒီဟာေမးနဲ႔ ေရွးျဖစ္ေဟာင္းေတြ ျပန္ေျပာေနရတယ္ဗ်ာလို႔ စာေရးလာပါတယ္” လို႔ေဖေဖ့စာကိုညြန္းၿပီး ေရးထားတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဦးေလးက သူ႔စာအုပ္ေတြထဲမွာ ေဖေဖတို႔ ဂ်ပန္ေခတ္ကထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ တိုင္း(၄)သတင္းစာေတြကို ရတတ္သေလာက္ ျပန္လည္စုေဆာင္းထည့္သြင္းေပးမႈကိုလည္း ေဖေဖကသိပ္ေက်းဇူးတင္ခဲ့တာပါ။

“စစ္အတြင္းဗမာျပည္” အတြဲတတြဲမွာ ေဖေဖ့ဓာတ္ပံုေတြေရာ၊ ေဖေဖနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းအရာ အေတာ္မ်ားမ်ားေရာ ပါလာပါတယ္။ ေဖေဖက”ဦးလွက ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြ ဒီေလာက္ထည့္ထားရင္ေတာ့ သူ႔စာအုပ္ေတြ ေနာက္ထပ္ထုတ္ခြင့္မရ ျဖစ္ဦးေတာ့မွာဘဲ” လို႔ ေမေမ့ကို ေျပာေနတာၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒီထဲက ရွားပါးပံုေတြျဖစ္တဲ့
၁။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္-ဇန္နဝါရီလ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကို အထက္ဗမာျပည္ကစတင္ရန္ဆံုးျဖတ္သည့္ ေဆြးေႏြးပြဲအၿပီး ေတြ႔ရသည့္တပ္မွဴးမ်ားပံု။
၂။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးစတင္ၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာအား ဂ်ပန္စစ္တပ္မွထုတ္သည့္ဝရမ္းစာ။
၃။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ၾသဂုတ္လ ေနသူရိန္အစည္းအေဝးႀကီးမွာ ေတြ႔ရသည့္တပ္မွဴးမ်ားပံု။--

ပံု(၃)ပံုကို ေဖေဖက သူ႔ကိုယ္ေရးအတၳဳပြတိၱစာအုပ္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။
ေဒၚေဒၚရဲ့“ျပည္သူခ်စ္ေသာအႏုပညာသည္မ်ား”စာအုပ္ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔တအိမ္လံုး ဝိုင္းႀကိဳက္ခဲ့ရတဲ့စာအုပ္ပါ။ ေဖေဖက လက္ဖ်ားတခါခါနဲ႔ ေဒၚေဒၚရဲ့စုေဆာင္းႏိုင္မႈအရည္အခ်င္းနဲ႔ ဇြဲလံု႔လကိုခ်ီးက်ဴးတတ္ၿပီး ေမေမက သူငယ္ငယ္က အကုန္လံုးနီးပါးေလာက္ ရခဲ့တဲ့ ေလဘာတီမျမရင္ရဲ့သီခ်င္းေတြျပန္ရလိုက္လို႔ ငယ္မူေတြျပန္ၿပီး သီခ်င္းေလးတေအးေအး ျပန္ျဖစ္ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမတေတြကလည္း “ျမိ့ဳမၿငိမ္း” သီခ်င္းေတြ ႀကိဳက္ၾကေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ကို အေတာ္အလုအယက္ ျဖစ္လုိက္ပါေသးတယ္။

အဲဒီစာအုပ္ အမ်ိဴးသားစာေပဆုရေတာ့ ေဖေဖက ၾကားၾကားခ်င္းေဒၚေဒၚကိုဖုန္းနဲ႔လွမ္းၿပီး ဝမ္းသာခ်ီးက်ဴးစကားဆိုခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကိုေတာ့“ေဒၚအမာ့စာအုပ္ေက်ာ္ၿပီး ဘယ္စာအုပ္မွေပးစရာမရွိဘူး။ ဒီစာအုပ္မွမေပးရင္လည္း သူတို႔ဆုက ဘာတန္ဖိုးမွရွိမွာ မဟုတ္လို႔ မလႊဲမေရွာင္သာလို႔ေပးရတာ” လို႔ သူ႕အျမင္ကိုေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

ေဖေဖက ဦးေလးတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံအေၾကာင္းမၾကာခန ေျပာျဖစ္တဲ့ကာလေတြကေတာ့ ကၽြန္မတို႔မိသားစု တဘက္ႏိုင္ငံထဲ ေရာက္လာ ခ်ိန္မွာပါ။ ဒီကာလမွာမွ တရုတ္ျပည္ရဲ့ႏိုင္ငံေရးစနစ္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းေအးေအးေဆးေဆး ေလ့လာႏိုင္ခဲ့တာပါ။ တရုတ္ျပည္ရဲ့ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တစံုတရာေလ့လာခဲ့သိရွိခဲ့မႈေတြရွိေပမယ့္ တရုတ္ျပည္လြတ္ေျမာက္ၿပီးေနာက္ တည္ေဆာက္မႈ အမ်ိဴးမ်ိဴးအေၾကာင္း သိပ္မသိခဲ့ၾကရပါဘူး။ ေဖေဖကဒါေတြကို စိတ္ဝင္တစားေလ့လာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ တရုတ္ျပည္သူ႔ ႏိုင္ငံေရး အတိုင္ပင္ခံကြန္ဖရင့္(Chinese People’s Political Consultative Conference. CPPCC) ဆိုတာကိုပါ။
အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းရဲ့သမိုင္းေၾကာင္းကိုေလ့လာတဲ့အခါ အလြန္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကြန္ဖရင့္ကို တရုတ္ျပည္ မလြတ္ေျမာက္မီ(တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတျပည္လံုးေအာင္ပြဲမရခင္)ကတဲ ကစတင္က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဗဟိုရံုးစိုက္ရာ လြတ္ေျမာက္ေဒသမွာ တျပည္လံုးရွိ အက်ာ္အေမာ္ မ်ိဴးခ်စ္ျပည္ခ်စ္ပုဂြိဳလ္ႀကီးမ်ားကိုစုစည္းၿပီး တရုတ္တျပည္လံုးလြတ္ေျမာက္ၿပီးရင္ ဘယ္ပံုစံနဲ႔ တရုတ္ျပည္ႀကီးကိုတည္ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္ၾကမလဲဆိုတာကို ဝိုင္းဝန္းေဆြးေႏြး အႀကံဳျပဳေစတဲ့အစည္းအေဝးႀကီးပါ။ အဲဒီကာလက ကူမင္တန္္တပ္မ်ား စစ္႐ႈံးလုနီးျဖစ္ေနၿပီး၊ ခ်န္ေကရွိတ္က အစြမ္းကုန္ရမ္းကားေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြမဟုတ္ေပမယ့္ သူ႔မေထာက္ခံတဲ့လူဟူသမွ်(အထူးသျဖင့္ ျပည္သူလူထုအၾကား ၾသဇာရွိသူမ်ား)ကို နည္းမ်ိဴးစံုသံုးၿပီး လိုက္လံသတ္ျဖတ္လုပ္ႀကံေနတဲ့ကာလပါ။ အတတ္ပညာရွင္အမ်ားအျပားလည္း ပါပါတယ္။ ခ်န္ေကရွိတ္က သက္မဲ့ပစၥည္းမ်ား(စက္ရံုမ်ား တံတားမ်ား)သာမက သက္ရွိပစၥည္းမ်ားကိုပါ ေျမလွန္စနစ္က်င့္သံုးတာပါ။ “ေမာ္စီတံုးအတြက္ တရုတ္ျပည္ကို အခြံပဲခ်န္ေပးခဲ့မယ္”လို႔ ႀကိမ္းဝါးထားတာပါ။

အဲသလိုမ်ိဴး ပုဂြိဳလ္ေတြအားလံုးနီးပါး(ကူမင္တန္ထဲကမ်ိဴးခ်စ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္အခ်ိဳ႔ပါ) တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ေျမေအာက္အဖြဲ႔ဝင္ေတြက ကယ္ထုတ္ၿပီး(တခ်ိဳ႔ရဲေဘာ္ေတြ အသက္ေတြနဲ႔ရင္းရပါတယ္။) လမ္းအသြယ္သြယ္ကေန လြတ္ေျမာက္ေဒသကိုပို႔ေပးၿပီး အဲဒီ အစည္းအေဝးႀကီး ကိုက်င္းပတာပါ။ ဒီလိုမ်ိဳး အဖြဲ႔အစည္းဖြဲ႔တဲ့စီမံကိန္းဟာ ဥကၠ႒ေမာ္ရဲ႕(brainchild)တီထြင္ဖန္တီးမႈပါ။ (အေနာက္တိုင္းႏိုင္ငံမ်ားက အထက္လႊတ္ေတာ္(Senate)နဲ့႔ နည္းနည္းသဏၭာန္တူပါတယ္) တျပည္လံုးလကၡဏာေဆာင္တဲ့တပ္ေပါင္းစု အဖြဲ႔အစည္းႀကီးတရပ္ကို လက္ဦးမႈရွိရွိဖြဲ႔စည္းလိုက္တာပါ။ တျပည္လံုးက နယ္ပယ္အသီးသီးက အထင္ကရပုဂြိဳလ္မ်ားကိုလည္း ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက တေလးတစားမဟာမိတ္ျပဳလိုက္တာျဖစ္ၿပီး တိုင္းျပည္ရဲ့အေရးကိစၥမ်ားးမွာလည္း ေျပာေရဆိုခြင့္ေပးလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုထိလည္း ႏွစ္စဥ္ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္နဲ႔တၿပိဳင္တည္း အစည္းအေဝးမ်ားက်င္းပၿပီး အစိုးရကိုအႀကံျပဳခ်က္မ်ား ေဝဖန္ခ်က္မ်ား တင္ျပေနတာေတြ႔ရပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာလို႔ ဥကၠ႒ေမာ္ရဲ့ အလြန္ျပည့္ဝတဲ့(အလြန္လည္း ေလ့လာစရာေကာင္းတဲ့) တပ္ေပါင္းစု စိတ္ဓာတ္အေၾကာင္းနဲ႔ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကိုပညာေပးတဲ့ ေျပာဆိုခ်က္အခ်ိဳ႔ကိုေျပာျပလိုပါတယ္။ ဂ်ပန္ခုခံေရးစစ္ပြဲ ေအာင္ျမင္ၿပီးေနာက္ (၁၉၄၅-ၾသဂုတ္လ(၁၅)ရက္)တရုတ္ျပည္မွာ ျပည္တြင္းစစ္ထပ္ျဖစ္လာပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ကတဘက္ ကူမင္တန္ကတဘက္ေပါ့။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြဟာ ဂ်ပန္အေပၚေအာင္ပြဲခံခဲ့တဲ့အရွိန္နဲ႔ တျပည္လံုးလြတ္ေျမာက္ေရးဆိုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေအာက္မွာ ထိုးစစ္ေတြဆင္ၿပီး သူတို႔ရဲ့ အေျခခံေဒသေတြကို (သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္) လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ႀကီး တိုးခ်ဲ႔ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီမွာတင္ အေျခခံေဒသေတြမွာ သီခ်င္းတပုဒ္ေရပန္းစားလာပါတယ္။“တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမရွိရင္ တရုတ္ျပည္မရွိဘူး”ဆိုတဲ့ သီခ်င္းပါ။ ဒီသီခ်င္း ဥကၠ႒ေမာ္ၾကားေတာ့“မဟုတ္တာခ်ည္း။ တို႔ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေပၚတာ အႏွစ္(၃ဝ)ေလာက္ပဲရွိေသးတာ တရုတ္လူမ်ိဳးရဲ့သမိုင္းက အႏွစ္ ငါးေထာင္ရွိၿပီပဲ” လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူထုၾကားထဲမွာ ဒီသီခ်င္းက က်ေနျပီျဖစ္လို႔ တရုတ္ျပည္ရဲ့ေနာက္မွာ “သစ္”ဆိုတဲ့ စကားလံုတလံုး ထပ္တိုးၿပီး“တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမရွိရင္ တရုတ္ျပည္သစ္မရွိဘူး”လို႔ေျပာင္းဆိုခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သူ႔ပါတီက ပါတီဝင္ေတြကို တျခားပါတီက တျခားအဖြဲ႔အစည္းကလူေတြကို မေလးမစားလုပ္မွာစိုးလို႔ မၾကာခဏသတိေပးတာ ပညာေပးတာေတြ လုပ္ပါတယ္။ သူကဒီလိုေျပာပါတယ္။ “တို႔ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက တျပည္လံုးလြတ္ေျမာက္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ေတာင္ တို႔ကြန္ျမဴနစ္ေတြဟာ လူနည္းစုသာျဖစ္တယ္။ ဒါကို က်ပ္က်ပ္မွတ္ၾကပါ။ တို႔တေတြ တျပည္လံုးမွာေအာင္ပြဲခံၿပီးရင္ တို႔ကြန္ျမဴနစ္ေတြခ်ည္းသက္သက္္ တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အနည္းဆံုး တိုင္းေက်ာ္ျပည္ေက်ာ္ပုဂြိဳလ္(၁ဝဝ)ေလာက္စည္းရံုးႏိုင္မွ တိုင္းျပည္ တည္ေဆာက္ေရးေအာင္ျမင္ႏိုင္မွာျဖစ္ၿပီး တိုင္းျပည္ကိုလည္း တည္ျငိမ္ေအာင္ထိန္းသိမ္းႏိုင္မွာျဖစ္တယ္”တဲ့။

ဒါေတြဟာ ေမာ္ရဲ့အေတြးအေခၚေတြပါ။ ဒီအေျခခံေပၚမွာ “ႏိုင္ငံေရးအတိုင္ပင္ခံကြန္ဖရင့္”ဆိုတာ ေပၚလာတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ေဖေဖက ဒီကြန္ဖရင့္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့သတင္းေတြၾကားရတိုင္း ဦီးေလးနဲ႔ေဒၚေဒၚကို အၿမဲအမွတ္ရတတ္ၿပီး “တို႔တိုင္းျပည္မွာဆိုယင္ ဒီေနရာေတြမွာ ဦးလွတို႔ေဒၚအမာတို႔သာတာဝန္ယူၾကရရင္ သိပ္ေအာင္ျမင္မွာ။ ဦးလွက သိပ္ တပ္ေပါင္းစုလကၡဏာေဆာင္တာ”လို႔ေျပာတတ္ပါတယ္။ ေဖေဖေရာ ဦးေလးတို႔ေဒၚေဒၚတို႔ေရာ ဗမာျပည္အေပၚမက္ခဲ့တဲ့“အိပ္မက္”ေတြ အခုအထိ အေကာင္အထည္မေပၚေသးပါဘူး။
ဒါေပမယ့္စိတ္ခ်ၾကပါ။ ေနာက္မ်ိဴးဆက္ အဆက္ဆက္က တိုက္ပြဲ အဆက္ဆက္ေဖာ္ေဆာင္ေနမွာပါ။ တိုက္ပြဲအဆက္ဆက္ ဝင္ေနမွာပါ။
ဦးေလးတို႔ ေဒၚေဒၚတို႔ တာဝန္ေတြေက်ခဲ့ၿပီပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အနားယူပါေတာ့။
(လူထုဦးလွ-အသက္(၁ဝ၅)ႏွစ္ျပည့္-လူထုေဒၚအမာ-အသက္(၁ဝဝ)ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အတြက္ဂုဏ္ျပဳေရးဖြဲ႔ပါတယ္။ )
လွေက်ာ္ေဇာ။
၂ဝ၁၅-၂-၂ဝ ရက္ေန႔