Saturday, January 31, 2015

ဆီမီးဆင္ဖိုနီ၊ နီတ်ာတ်ာ၊ ဘယ္သူနဲ႔မွ မေတြ႔ခ်င္ဘူးနဲ႔တူတယ္ဟု ဆိုေသာအခါ(ဆူးငွက္)

0 comments
ဆီမီးဆင္ဖိုနီ၊ နီတ်ာတ်ာ၊ ဘယ္သူနဲ႔မွ မေတြ႔ခ်င္ဘူးနဲ႔တူတယ္ဟုဆိုေသာအခါ(ဆူးငွက္)
လိုက္ကာ အျဖဴစေလးက ရွားရွားပါးပါးေလမွာ ေကာ့ခနဲ တစ္ခ်က္လန္သြားသည္။ မွန္ျပတင္းက ခပ္ဝါးဝါးျမင္လိုက္ရေသာ စိန္ပန္းပင္အိုႀကီးက သူ၏ေရာင္ဝတ္စံုတြင္ အနီေရာင္ေဘာ္ၾကယ္မ်ားခပ္စိပ္စိပ္ထိုးထား၏။
စိန္ပန္းပြင့္နီနီ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ျမမႏၱလာဟိုတယ္၏ အေရွ့ဘက္အစြန္ခပ္က်က်အခန္းအတြင္းမွ အျပင္ဘက္ရွိ စိန္ပန္းပြင့္မ်ားကို ေငးရီၾကည့္ေနမိ၏။ ဆရာဒဂုန္တာရာက ၁၉၅ဝ ခု ဒီဇင္ဘာလ စာဆိုေတာ္ရက္ကာလအတြင္း မႏၱေလးေရာက္သည့္ခရီးစဥ္ကို တူးဆြျပေနသည္။ လူထုဇနီးေမာင္ႏွံ၊ တကၠသိုလ္ေမာင္ေစာလြင္၊ ေတာင္သမန္ ဦးပိန္တံတား၊
“ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးေရာက္ေတာ့ အေတြ႔ခ်င္ဆံုးပုဂိၢဳလ္က ဆရာၿမိ့ဳမၿငိမ္းပဲ၊ နတ္သွ်င္ေနာင္၊ သက္ေဝ၊ ပ်ိဳ႔မွာတမ္းသီခ်င္းေတြ နားေထာင္ၿပီးကတည္းက ေတြ႔ခ်င္ေနတာ။ ပ်ိဳ႔မွာတမ္းက ထပ္ဆိုအပိုဒ္မွာ အေနာက္ဟန္ပါတာကိုက ႏွစ္သက္စရာေကာင္းေနတာ။ ျမန္မာသံနဲ႔အေနာက္သံကို လွလွပပတြဲဖက္ထားတာ သိပ္သေဘာက်တယ္ဗ်ာ” ဟု ဆရာက ေျပာျပသည္။
သည္တစ္ေခါက္ ျမမႏၱလာမွာ ဆရာဒဂုန္တာရာက ၿမိ့ဳမၿငိမ္းအေၾကာင္းအေတာ္ေျပာခ်င္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွမေျပာႏုိင္။
“အဲဒီအေခါက္ မႏၱေလးေရာက္တုန္းက မိတ္ဆံုစားပြဲမွာ ဆရာျမမ်ိဳးလြင္ကိုေမးရတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္ ဆရာၿမိ့ဳမၿငိမ္းကိုေတြ႔ခ်င္တယ္။ မိတ္ဆက္ေပးစမ္းပါ” လို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆရာျမမ်ိဳးလြင္က ျပန္ေျပာတယ္ဗ်။ အခုအခါမွာေတာ့ ၿမိ့ဳမၿငိမ္းက ဘယ္သူနဲ႔မွ မေတြ႔ခ်င္ဘူးနဲ႔ တူတယ္တဲ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိဘူး၊ ဆရာျမမ်ိဳးလြင္စကားကိုလည္း ဘယ္လိုနားလည္ရမွန္းမသိဘူး”
ဆရာဒဂုန္တာရာ၏ အသံတိုးညႇင္းညႇင္းတြင္ အတိတ္အား လြမ္းဆြတ္မႈရီေဝေနသည္။ ဆရာက ယခုႏွစ္ ၅ဝ ေက်ာ္တိုင္ ထိုကိစၥ၏အေျဖကို သိလိုစိတ္ျပင္းျပေနသည့္ အားတက္သေရာအသံလည္း စြက္ေန၏။
ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းမွ်င္းမွ်င္းခ်မိသည္။
ဟိုတယ္အျပင္ဘက္ ေရကူးကန္နေဘးက စိန္ပန္းပင္ဆီအၾကည့္က ခပ္ေငးေငးေရာက္သြားျပန္၏။
စိန္ပန္းပြင့္နီနီ။
(၁)
နီတ်ာတ်ာ၊ ေရွးစာ ရာမေလးလို၊ သႏၱာေသြးနဲ႔ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဆင္တူေအာင္ရယ္ တစ္ကမၻာလံုး ႏႈတ္ခမ္းနီျခယ္သၾကလို႔ စၾကဝဠာမယ္ေစာ္နံတယ္၊
ႏွင္းဆီေရာင္ ပါးျပင္နီျမန္းလို႔ရယ္၊
မႏၱေလးတ႐ုတ္တန္းေရွ့ ေတာ္ေျပးဝင္းေျမာက္ေပါက္ႏွင့္ ဓားလြယ္ခုတ္ေနရာ ၂၈ လမ္းေျမာက္ဘက္ျခမ္းတြင္ရွိသည့္ ဦးရိပ္၊ ေဒၚေလးတို႔ အိမ္ဝင္းအတြင္းမွ တူရိယာသံစံုတီးမႈတ္သံမ်ား မနက္လင္းကတည္းက ထြက္ေပၚေန၍ျဖစ္သည္။ ယခင္က သည္အိမ္ဝင္းအတြင္းရွိ အေဆာက္အဦးမွာ စစ္ႀကီးအတြင္း မီးေလာင္ျပာက်သြားသျဖင့္ ယခုအခါ ဝါးကပ္မိုးထရံကာ ေျမစိုက္အိမ္ပဲရွိသည္။ ထိုအိမ္ဝင္းအတြင္း တီးသံမႈတ္သံေတြကေတာ့ ဟိုေရွးယခင္ကတည္းက အခုထိမေျပာင္းမလဲရွိေနဆဲ။ ကနဦးတုန္းကေတာ့ မယ္ဒလင္၊ ဘင္ဂ်ိဳ၊ ဗ်က္ေစာင္း၊ ျမန္မာဂီတာေတြျဖစ္မွာေပါ့။ 
အခုေတာ့ စႏၵရား၊ အေကာ္ဒီယံ၊ ကလယ္ရီနက္၊ ထရန္ပက္၊ ဆိုက္ဆိုဖုန္းစသည့္ အေနာက္တိုင္းတူရိယာပစၥည္း အသံမ်ားျဖစ္သည္။ ဦးရိပ္၊ ေဒၚေလးတို႔ကလည္း အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္၍ ရွိသည့္ဥစၥာထုခြဲစားေသာက္ေနရျငား၊ မိတဆိုးေျမးကေလး ကိုဘညိန္းကို အလိုလိုက္လြန္း၏။ သူျဖစ္ခ်င္သည္ကို ျဖစ္ေအာင္ႀကံေဆာင္ေပးသည္။ ကိုဘညိန္းကလည္း ေက်ာင္းစာထက္ ဂီတကို ပို၍ခံုမင္သည္။ အိမ္နီးခ်င္း ရြာစားစိန္ေဗဒါ ႀကီးကပင္ လက္ဖ်ားခါရသည့္ ပါရမီရွင္ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက အေနာက္တိုင္းဆင္ဖိုနီဓာတ္ျပားေတြ နားေထာင္၊ နန္းတြင္းထဲက ကလပ္မွာ ဝင္တီး၊ ေရႊတုိက္ဝင္းမွာ ဂီတသေကၤတေတြသင္၊ ဆုိင္းတန္း ဦးေတာ္လံုကို ဥကၠဌတင္ၿပီး အေပ်ာ္တမ္းတူရိယာအသင္းပင္ ေထာင္လိုက္ေသးသည္။ 
ကိုဘညိန္းျဖစ္ခ်င္တာက ဆင္ဖိုနီၾသခက္စၾတာတဲ့။ သူ႔မိတ္ေဆြ သူေဌးသား ဓားတန္းကိုသန္႔ႏွင့္ေပါင္းကာ ျမဝတီမင္းႀကီးဦးစ၏ “ဘံုပ်ံေနနန္း” ကို ဆင္ဖိုနီၾသခက္စၾတာဝုိင္းဖြဲ႕သံစံုတီးဝိုင္းႀကီးျဖင့္ တီးခတ္ျပလိုသည္။ ဒါက သူတုိ႔ရည္မွန္းခ်က္။ ထိုရည္မွန္းခ်က္ကား စစ္ကိုလည္း ႀကံဳ၊ ျခအံုလည္းျဖစ္၊ ဓားထစ္လည္းခံရေသာ္လည္း အညြန္႔အေညႇာက္ထြက္ကာရွင္သန္ေနဆဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္ႀကီးအၿပီး ၿမိ့ဳမတူရိယာအသင္းကို ျပန္လည္စုစည္းၾကေတာ့ လုပ္သင့္လုပ္ႏုိင္သည့္ ကိစၥေတြကို တစ္ထစ္ခ်င္းေဆာင္ရြက္သည္။ ကိုဘညိန္းမွာ စီမံကိန္းရွိေန၏။ ဘယ္သူ႔မွလည္း စကား ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေျပာမေန၊ အၿမဲေတြးအၿမဲေငးကာ သူစီမံကိန္းကိုေရးဆြဲေနသည္။ အသင္းတိုက္မွာ လူငယ္ဂီတဝါသနာရွင္ေတြကို စုစည္းသည္။ အေနာက္တိုင္းဂီတ သေကၤတနည္းပညာေတြကို ပို႔ခ်သည္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားႏွင့္လည္း သူျဖစ္ခ်င္တာေတြပူးေပါင္းသည္။
ဂီတႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ေန႔မရွိ၊ ညမရွိ၊ အိမ္မရွိ၊ အိပ္ရာမရွိ၊ ဇနီးမယားသမီးသားမရွိ။ အိမ္မွာ ညျပန္အိပ္ခ်င္မွလည္း အိပ္သည္။ သို႔မဟုတ္ အိမ္မွာပဲ အေပါင္းအသင္း တပည့္တပန္းေတြတ႐ုန္း႐ုန္းႏွင့္ ဂီတကိုပဲ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ လုပ္ကိုင္ေနတတ္သည္။
ဘယ္ဘက္မ်က္လံုးက ငယ္စဥ္မွာပင္ တိမ္ထိထား၍ ခ်ိဳင့္ခြက္ကာ မ်က္သားျဖဴျဖဴေတြ မ်ားေနတတ္သည့္ လူပံုစံက ဘယ္လိုမွ “ပန္တ်ာ” မလာေသာ စႏၵရားေအးေမာင္ဆိုသည့္ တပည့္ကလည္း ထိုအိမ္က မျပန္ေတာ့။ သူက စႏၵရားခံုေရွ႕ထိုင္သည္ကပင္ ခပ္ေစာင္းေစာင္း။
ဝတ္ပံုစားပံု ဘိုဆံဆံ၊ ႏွစ္ထပ္ေကာ္လံ ဟာေဝယံရွပ္ အဆင္အကြက္မ်ားကို ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ဝတ္တတ္သူ၊ တစ္ခါတစ္ရံ ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ ဝတ္တတ္သူ၊ ေဘာင္းဘီႏွင့္မဟုတ္ဘဲ လံုခ်ည္ႏွင့္ဆိုပါက ထိုဟာေဝယံရွပ္တို လံုခ်ည္အျပင္ဘက္ ထုတ္ဝတ္တတ္သူ၊ တစ္ေခါင္းလံုး ေငြေရာင္ဆံပင္၊ အသားကျဖဴနီစပ္စပ္၊ ႐ုပ္က ဘိုကျပား႐ုပ္။ ႐ုပ္သြင္ဟန္ဟန္ အမူအရာစမတ္က်က်ႏွင့္ ကိုဘသင္ကလည္း ထိုိအိမ္က မျပန္ေတာ့ ။ 
ဆံပင္တိုတို၊ မ်က္ဆံေၾကာင္ေၾကာင္ ဂေယာင္ဂယင္ မအူမလည္႐ုပ္ စႏၵရားေအးေမာင္ႏွင့္တြဲဖက္သူက ထိုကဲ့သို႔ေသာ စမတ္က်က် ဘိုဆံဆံ ကိုဘသင္။ ကိုဘသင္က ဂ်ပ္ဇ္ႏွင့္ ဒယ္ဘယ္လ္ေဘ့စ္ကို တီးခတ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ခြဲလို႔မရ။ စႏၵရားႏွင့္ဂ်ပ္ဇ္၊ ဒယ္ဘယ္လ္ေဘ့စ္။
စႏၵရားဆိုရာတြင္ ကိုေအးေမာင္က လက္ဆယ္ေခ်ာင္းျဖင့္ အသံအကြာအေဝး၊ အနိမ့္အျမင့္၊ အတိုအရွည္၊ အတိုးအက်ယ္လိုသလို အတိအက် ႐ိုက္ခတ္မိေအာင္ ထိႏုိင္ဖိႏိုင္တီးႏုိင္သူတဲ့။ စႏၵရားကို အေနာက္တိုင္းဂီတသေကၤတ(notes)ျဖင့္ ကၽြမ္းက်င္စြာတီးခတ္ႏုိင္သူ။ စႏၵရားကို “ေကာ့ဒ္” ႏွင့္ ကၽြမ္းက်င္စြာတီးခတ္ႏုိင္သျဖင့္ “ေကာ့ေအးေမာင္”ဟု ဝိေသသျပဳခံရသူ။ ဒီလို ဘိုဆံဆံစႏၵရားလက္သံႏွင့္ ဘို႐ုပ္ ကိုဘသင္၏ ဂ်ပ္ဇ္ႏွင့္ ဒယ္ဘယ္လ္ေဘ့စ္ႏွင့္ ၂ ေယာက္သား တီးခတ္ေနၾကလွ်င္မ်ား ေငးၾကည့္ၾကရသတဲ့။ 
ဤကဲ့သို႔ လိုက္ဖက္ညီေသာတပည့္မ်ား စိတ္ရည္တူ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားႏွင့္အတူ ကိုဘညိန္း(ဝါ)ၿမိ့ဳမၿငိမ္းက “ဆီမီးဆင္ဖိုနီ” သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ေရးထုတ္ခဲ့သည္။ သီခ်င္း၏ကနဦးအစ သံျဖဴတန္းက မိတ္ေဆြႀကီးကိုလွဒင္အိမ္မွာျဖစ္၏။ ကိုလွဒင္ဆိုတာ ၿမိ့ဳမၿငိမ္းႏွင့္ ၿမိ့ဳမမွာ ကနဦး ထူေထာင္ခဲ့သူတစ္ဦးအပါအဝင္။ သူကလည္း ဂ်ပ္ဇ္သမား။ ကိုလွဒင္အိမ္မွာ ၿမိ့ဳမၿငိမ္းက စႏၵရားေအးေမာင္ကို “ေရြတညာ”ေလး လုပ္စမ္းပါ ဆို၏။ “ေရြတညာ” ဆိုတာ ျပင္စည္မင္းသားႀကီး၏ အလြမ္းဘြဲ႔ ယိုးဒယားသီခ်င္းျဖစ္သည္။
“ေရြတညာ၊ ေဖ်ာ္ေျဖေဘြေၾကာ့၊ ျမန္ေျမခ်ာဝယ္၊ လြန္သာေထြလို႔ ဖန္ေရႊစာငယ္ မူရာပိုဖြဲ႔ဆိုေယာင္မွား” အစခ်ီသီခ်င္းျဖစ္သည္။ အတီးသမားမ်ား အႀကိဳက္ေတြ႔သည့္ သီခ်င္းလည္း ျဖစ္၏။ ၿမိ့ဳမၿငိမ္းက စႏၵရားေအးေမာင္ကို “ေရႊတညာ”တီးခိုင္းေတာ့ တပည့္လုပ္သူ ကလည္း စႏၵရားခံုမွာတေစာင္းေလးထိုင္ၿပီး ညက္ညက္ေက်ေနေသာ “ေရြတညာ”ကို ေဒါင္းေဒါင္းေျပး တီးခတ္ေတာ့၏။ “အေသာ” ေဒါင္လို႔ မခ်မီရပ္ခိုင္းသည္။ ထပ္တီးခိုင္းသည္။ အေသာ “ေဒါင္”လို႔ မခ်မီ ရပ္ခိုင္းျပန္ၿပီး လက္ထဲက ႏုတ္(စ္)စာရြက္ေတြေပးကာ “ဒါကိုဆက္တီး” ဟု ခိုင္းသည္။ စႏၵရားေအးေမာင္က ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္လံုးကို ခပ္ေစာင္းေစာင္း အားစိုက္ကာ ႏုတ္(စ္)ေတြကိုၾကည့္သည္။ 
လက္ဆယ္ေခ်ာင္းႏွင့္စႏၵရားခလုတ္ အျဖဴ၊ အနက္ေတြကို ခပ္သြက္သြက္တုိ႔ထိသည္။ ဘိုဆံဆံေတးသြားတစ္စ။ ရၿပီ။ ခပ္သြက္သြက္ တီးခတ္ လိုက္သည္။ ႏုတ္(စ္) ႏွင့္အတူ ေရးမွတ္ထားေသာ သူ႔ဆရာ၏ လက္ေရးခပ္ေစာင္းေစာင္းေတြကို လိုက္ဖတ္ရင္းစိတ္ထဲက အသံထြက္လိုက္ ဆိုမိ၏။
“ဝါေရႊညိဳနီ၊ ဟို အေနာက္တုိင္းဆီဝယ္
ပလက္တီနံဘလြန္း၊ ေရာင္စံုျခယ္
ျမန္မာလံုမယ္၊ မင္ညိဳပိတုန္းေရာင္ျခယ္
သြယ္သြယ္ေပ်ာ့ေပ်ာင္း၊ ယဥ္ေကဆံသီႏြယ္
အနက္ေရာင္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ဒို႔မယ္၊ ၾကက္ေတာင္ဆံရစ္ဆံပတ္ထံုးတယ္
ေဒါက္ခ်ာျမင္းမိုရ္ ႀကီးငယ္၊ အိုးစည္ေခတ္မီသံုးတယ္
ဗ်ာပါဆံေကသြယ္၊ ေဘာင္ေဘာင္ေဗြထဲဆီဝယ္
စြန္ေတာင္ကိုဆြဲ၊ မူရာေတာ္ေတြႂကြယ္”
(၂)
“လွၾကစမ္းပါဗ်ာတို႔” သီခ်င္း၏အစ“နီတ်ာတ်ာ၊ ေရွးစာ ရာမေလးလို သႏၱာေသြးနဲ႔” မွ “ႏွင္းဆီေရာင္၊ ပါးျပင္နီျမန္းလို႔ရယ္” အထိမွာ “ေရြတညာ” ယိုးဒယားအသြား ျဖစ္သည္။ စာလံုးအေရအတြက္၊ အသံအကြာအေဝးေၾကာင့္ စည္းဝါးေတာ့နည္းနည္းကြာသည္။ “ဝါေရႊညိဳနီ” မွသည္ “စြန္ေတာင္ကိုဆြဲ” အထိအပိုဒ္က စႏၵရားအေကာ္ဒီယံေတြကို “ဂ်ပ္ဇ္”၊ “ေကာ့ဒ္”ေတြႏွင့္ ဘိုသံညက္ညက္ တီးခတ္ရသည္။ “ယဥ္တစ္ကိုယ္ ပါးက်ပ္ကိုလဲ” မွ “လွၾကစမ္းဗ်ာတို႔ လြတ္လပ္တယ္”ထိက ျမန္မာသံ ျမန္မာအသြားျပန္ဝင္လာ၏။ 
ထိုအပိုဒ္တြင္ပို၍ ျမန္မာဆံလာေအာင္ ပန္းခ်ီဦးဘသက္က ဝါးပတၱလားအသံက်ဲက်ဲေလးႏွင့္ ေဆာ့ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္ဟု ဆိုသည္။ ၂၈ လမ္းအိမ္ကေလးမွာ “လွၾကစမ္းပါဗ်ာတို႔”ကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ အညက္ႀကီးညက္ေအာင္ စိတ္လိုလက္ရ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ တီးမႈတ္ ေနၾကတာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္။ ၿမိ့ဳမၿငိမ္း၏ အဘြားေဒၚေလးကလည္း သူ႔ေျမးႏွင့္ အေပါင္းအသင္းေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတာၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္ ေနသည္။ ေျမးျဖစ္သူ ဘာလိုသလဲ၊ လိုသမွ်ေဆာင္ၾကဥ္းေပးရတာကိုပဲ အဘြားအိုက ဝမ္းသာေန၏။ “လွၾကစမ္းပါဗ်ာတို႔” ကို ျမန္မာ ဝါးပတၱလားသာမက အျခားအေနာက္တုိင္းတူရိယာေတြ ႀကိဳးတတ္တူရိယာေတြႏွင့္ပါ အသံေတြထပ္မံ ျဖည့္စြက္ၾကဦးမည္။ တူရိယာပစၥည္း အသီးသီးႏွင့္ ပိုင္ႏိုင္ကၽြမ္းက်င္မႈကို နာရီမလပ္မျပတ္ ေလ့က်င့္ေနၾကသည္။ မၾကာမီ ဆရာၿမိ့ဳမၿငိမ္းလိုခ်င္ေသာ ဆီမီးဆင္ဖိုနီကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ၾကေတာ့မည္။
“ယဥ္တစ္ကိုယ္၊ ပါးက်ပ္တိုပဲ
ဆိုးလက္သဲလက္သဲ၊ ရဲနီျမန္းနီျမန္း။ ပန္းႏြယ္ေကာ့သြယ္
စင္ေအာင္ႏႈတ္လို႔သာေပး၊ ေရးမင္ေရး မင္ေရး
ေကြးေကာက္ေကြးမ်က္ခံုးသံုးရက္လႏွယ္
အစ္မႀကီးတို႔ရဲ႕ ဓနဥၥ႐ူပံ၊
ႀကံဖန္ထင္သလို၊ လွၾကစမ္းဗ်ာတို႔ လြတ္လပ္တယ္”
နန္းေရွ့ေအာင္ပင္လယ္ကန္ေပါင္႐ိုးအနီးက ကၽြန္ေတာ့အိမ္ကေလးသို႔ အန္တီေဒၚတင္ၾကည္က သူ႔ၿခံကိုလာၾကည့္ရင္း ဝင္ဝင္လာတတ္သည္။ အန္တီေဒၚတင္ၾကည္ဆိုတာ ဆရာၿမိ့ဳမၿငိမ္း၏သမီးႀကီး၊ ပန္းခ်ီဆရာေပၚဦးသက္၏ဇနီးျဖစ္သည္။ သူ႔ၿခံက ကၽြန္ေတာ့အိမ္၏ အေရွ႕ဘက္မွာ ကပ္လွ်က္။ အန္တီေဒၚတင္ၾကည္က ကၽြန္ေတာ့အိမ္မွာ စိမ္ေျပနေျပထိုင္ရင္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာျပသည္။ 
အေၾကာင္းအရာ အစပ္အဟပ္တည့္သြားၿပီဆိုမွျဖင့္ သူ႔သားကိုမိုးႀကီးကို ကားႏွင့္ျပန္လႊတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ၁ နာရီေက်ာ္မွ ျပန္လာေခၚလွည့္ဟု ေျပာတတ္၏။ အန္တီေဒၚတင္ၾကည္သည္ သူ႔ဘဘ ဆရာၿမိ့ဳမၿငိမ္းအေၾကာင္း၊ သူ႔ဘဘ၏ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္းကို မေမာႏုိင္မပန္းႏုိင္ ေျပာသည္။ တခါတရံ သီခ်င္းေတြလည္း သံေနသံထားႏွင့္ဆိုျပ၏။ သီခ်င္းသံၾကားေတာ့ အိပ္ရာထဲက အသက္ ၉ဝ ေက်ာ္အရြယ္ ကၽြန္ေတာ့ အေမကလည္းထလာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီထြက္လာ၏။ အန္တီေဒၚတင္ၾကည္က အေမ့ကိုျမင္ေတာ့ “ေၾသာ္ အေမ ကန္ေတာ့ေနာ္ ကန္ေတာ့” ဟု ဆိုသည္။ အေမက “ရတယ္ ေျပာေျပာ၊ အေမလည္း နားေထာင္ခ်င္လို႔”ဟု ဆိုသည္။ 
“အိမ္မွာက မနက္လင္းတာနဲ႔ တ႐ုန္း႐ုန္းပဲကြယ့္၊ အန္တီတို႔ ေဘးမႀကီးကလည္း အဘြားႀကီးလံုးလံုးျဖစ္ေနတာေတာင္ သူ႔ေျမး၊ အန္တီတို႔ ဘဘကို မ်က္ႏွာအညိႇဳးမခံရဘူး၊ လိုတာကို မရွိတဲ့ၾကားက ထုခြဲေပးေနတာ။ စစ္ႀကီးမွာ အိမ္လည္းျပာက်၊ လုပ္ငန္းလည္းပ်က္ဆိုေတာ့ ဘယ္မွာဝင္ေငြရွိမွာတုန္း၊ ေမေမကလည္း ေစ်းထြက္တယ္ဆိုေပမယ့္ အေရာင္းအဝယ္ျဖစ္လွတယ္မွမဟုတ္ဘဲ။ အန္တီက အပ်ိဳ မျဖစ္တျဖစ္ေပါ့။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေတာ့လည္း တုိင္းျပည္က ၿငိမ္တာမွမဟုတ္တာ။ ကရင္ဝင္လိုက္၊ ဟိုနားဒီနားပစ္လိုက္ခတ္လိုက္ ဆိုတာေတြၾကားေနရတာ။ အန္တီတို႔ ဘဘမွာ ညီအစ္ကိုအရင္းအခ်ာလို အလြန္ခ်စ္တဲ့ညီတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ သူက အဲဒီတုန္းက အလံနီကြယ့္။ တစ္ေန႔ေတာ့။
(၃)
၁၉၄၉-၅ဝ ဝန္းက်င္တြင္ ဆရာၿမိ့ဳမၿငိမ္းက ညီအရင္းတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးေသာ ဝမ္းကြဲညီတစ္ေယာက္သည္ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုထဲပါဝင္ေနသျဖင့္ အစိုးရစစ္တပ္က ဖမ္းဆီးမိသြားသည္။ မႏၱေလးအေရွ့ဘက္ ပုသိမ္ႀကီးေရထြက္စခန္းတြင္ တပ္စြဲထားေသာ အစိုးရစစ္တပ္ကဖမ္းဆီးမိသျဖင့္ လက္နက္ကိုင္တုိက္ပြဲ အရွိန္အဟုန္ျပင္းထန္ေသာကာလမို႔ ရန္ကင္းေတာင္ေျခ၌ပင္ ကြပ္မ်က္သည္ဟုဆို၏။ ၿမိ့ဳကိုပင္ ေမာင္းထုေၾကညာေသာ ကြပ္မ်က္သည့္ပြဲကို ဆရာၿမိ့ဳမၿငိမ္းက သူ႔မိတ္ေဆြဦးေလးစိန္တို႔ႏွင့္ သြားၾကည့္ မိသည္ဆို၏။ 
ရန္ကင္းေတာင္က ျပန္လာကတည္းက ဆရာၿမိ့ဳမၿငိမ္း ငူငူေငါင္စင္းစင္းျဖစ္ေနသည္။ အလြန္ႏုနယ္ေသာ အႏုပညာသမား၏ဦးေခါင္းမွာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈအမည္းကြက္က ႐ုတ္ခ်ည္းစြဲထင္သြားျခင္းျဖစ္၏။ ဘယ့္ႏွယ္ခံႏုိင္ပါ့မလဲ။ အစကေတာ့ သတိမထားမိ။ သူ႔နဂိုေန ပံုစံပဲထင္ၾက။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းမွ သိသာလာသည္။ သမီးျဖစ္သူ၏ အိမ္မွာလွန္းထားေသာ အက်ႌအနီကိုျမင္ေတာ့ ႐ုတ္ခ်ည္းဆြဲယူကာ ဆုတ္ၿဖဲလႊင့္ပစ္လိုက္သည္။ တဘက္အနီကိုမျမင္ရဲ။ အိမ္ေရွ့က ျဖတ္သြားေလ့ရွိသည့္ အိႏ္ၵိယအမ်ိဳးႏြယ္မ်ား၏ ဘင္ခရာႏွင့္လွည့္လာေသာ မဂၤလာေဆာင္အခမ္းအနားမ်ားတြင္ အနီေရာင္ရဲရဲဝတ္ဆင္လာေသာ သတို႔သားသတို႔သမီးကို ေတြ႔ရာခဲႏွင့္ ပစ္ခတ္တတ္သည္။ 
သည္ၾကားတြင္ အစစအလိုလိုက္ေသာ ဘြားေအႀကီးကလည္းဆံုးပါးသြားေတာ့ တစ္ပူေပၚႏွစ္ပူဆင့္လာ၏။ အိမ္မွာအၿမဲ စုစည္းဝိုင္းဖြဲ႔ ေနၾကသည့္အေပါင္းအသင္းမ်ား၊ တပည့္မ်ားက လက္သားက်ေနေသာ “လွၾကစမ္းပါဗ်ာတို႔” ကိုလည္း မတီးမႈတ္ရဲ။ “နီတ်ာတ်ာ” ဆိုသည္ႏွင့္ ဆရာၿမိ့ဳမၿငိမ္းက ပိုသည္းလာသည္။ ပိုဆိုးလာသည္။ အားလံုးလည္း လူစုကြဲသြား၏။ ဓားတန္း အသင္းတုိက္သို႔လည္း မသြားႏုိင္ေတာ့။
တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ေယာက္တည္းထြက္သြားၿပီး နန္းဦးလြင္က ဦးေလးစိန္ဆီ ေရာက္ခ်င္ေရာက္သြားသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဝါးတန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ ေဒါင္း႐ိုးမွာ၊ ဆရာၿငိမ္းကို တစ္ေယာက္တည္းေတြ႔သည့္သူတိုင္းက အိမ္သို႔ျပန္ပို႔ေပးသည္။ မႏၱေလးဆိုတာကလည္း ေတာင္ျပင္၊ ေျမာက္ျပင္၊ အေရွ႕ျပင္၊ အေနာက္ျပင္ ဘယ္ေနရာသြားသြားမသိသူမရွိ။ ဆရာၿငိမ္းလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးမို႔ လူတုိင္းကသိသည္။ ဝိုင္းဝန္းသည္။ ေစာင့္ေရွာက္သည္။ ၿမိ့ဳမအသင္းကေတာ့ ဓားတန္းမွာ ဆရာၿမိ့ဳမၿငိမ္းမရွိေတာ့ေသာ္လည္း သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ ဆက္လက္ခ်ီတက္ေနဆဲ။
ဆရာၿမိ့ဳမၿငိမ္း၏ စိတ္မက်န္းမာမႈသတင္းက တစ္ၿမိ့ဳလံုးသိထားၿပီး တစ္ၿမိ့ဳလံုးက စာနာေထာက္ထားေနၾကသည္။ ထိုစဥ္ကာလမွာပဲ ဆရာဒဂုန္တာရာ မႏၱေလးေရာက္လာၿပီး စာေပမိတ္ဆံုညစာစားပြဲတြင္ ဆရာျမမ်ိဳးလြင္အား “ၿမိ့ဳမၿငိမ္းကို ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆရာ၊ မိတ္ဆက္ ေပးစမ္းပါ” ဟု ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ 
ဆရာဒဂုန္တာရာကေတာ့ သူအလြန္ေတြ႔ခ်င္ေသာ ၿမိ့ဳမၿငိမ္းကို မေတြ႔ခဲ့ရဟုဆိုသည္။ ဆရာႀကီး ျမမ်ိဳးလြင္၏စကားရပ္ကိုလည္း ေကင္းစြာ နားမလည္ဟု ၿမိ့ဳမစိန္ရတုမဂၢဇင္းတြင္ ေရးသားခဲ့သည္။ ဆရာဒဂုန္တာရာ၏ေဆာင္းပါးကိုဖတ္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဆရာႀကီး ျမမ်ိဳးလြင္၏စကားကို နားမလည္ခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်င္းခ်င္းပင္ အျငင္းပြားမိၾကေသးေတာ့။ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး။ 
ကဲ၊ တစ္ၿမိ့ဳလံုးသိေနေသာ ကိစၥမွာ နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီးျမမ်ိဳးလြင္က ဧည့္သည္စာေရးဆရာကို ဘယ္လိုအေျဖေပးရပါ့မလဲ။ ဝတၳဳတိုင္းတြင္ ဖြယ္ရာယဥ္ေက်းလြန္းလွသည့္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စကားေျပာမ်ားေၾကာင့္ လက္ကမခ်ခ်င္ေအာင္ စြဲမက္ၾက၊ ခ်ီးမြမ္းခဲ့ၾက ရသည့္ မႏၱေလးသား ဆရာႀကီးျမမ်ိဳးလြင္က အလြန္ဖြယ္ရာယဥ္ေက်းေသာအသံုးအႏႈန္းျဖင့္ ဆရာဒဂုန္တာရာကို အေျဖေပးခဲ့သည္။ 
“ယခုအခါမွာေတာ့ ၿမိ့ဳမၿငိမ္းက ဘယ္သူနဲ႔မွ မေတြ႔ခ်င္ဘူးနဲ႔တူတယ္” တဲ့။
စာလံုးတစ္လံုးခ်င္းကို ေရရြတ္ၾကည့္လိုက္ပါဘိ။ အလြန္ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာေသာ အေျဖစကားပါေပ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မထိခိုက္။ ဆရာႀကီး ျမမ်ိဳးလြင္၏စကားရပ္ကို ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဝင္စားသည္။ ထိုအခ်ိန္က ဆရာၿမိ့ဳမၿငိမ္းက ဘယ္သူႏွင့္မွ မေတြ႔ခ်င္ေသာအေနအထားကို ေစ့ငု ၾကည့္မိသည္။ သည္လိုႏွင့္။ 
(၄)
ျမမႏၱလာတြင္ ဆရာဒဂုန္တာရာလာသည့္အေခါက္က ထိုအေၾကာင္းကို မေျပာမိလိုက္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သည္ကိစၥက ဆရာဒဂုန္တာရာ့ကိုသာ မက အားလံုးကိုေျပာျပခ်င္မိသည္။ ကြယ္လြန္သူ အန္တီေဒၚတင္ၾကည္ကလည္း သူ႔ဘဘအေၾကာင္းသူေျပာျပတာ ကၽြန္ေတာ္ကတဆင့္ မိတ္ေဆြတို႔ကို အခုလို ျပန္ေဖာက္သည္ခ်ျခင္းကိုလည္း ခြင့္ျပဳမွာေသခ်ာသည္။
ဆူးငွက္

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ အပိုင္း(၁) အခန္း(၅)

0 comments
ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ အပိုင္း(၁) အခန္း(၅)

ေနာက္ေန႔ က်ေနာ္သေဘၤာဆင္းရမည့္ေန႔ ညဦးပိုင္း ၇ နာရီေလာက္တြင္ ကိုညိဳေျပာလိုက္ေသာ ရန္ကုန္အေရွ႔ပိုင္းရပ္ကြက္ လူမရွိေသာ အိမ္တအိမ္သို႔ က်ေနာ္သြားၿပီး တခါးကို အသာတြန္းဝင္သြားပါသည္။ အိမ္တြင္ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂေတြအစံုရွိေသာ္လည္း အိမ္ရွင္မ်ား မရွိပါ၊ အိမ္တြင္းမွာ အေတာ္ေမွာင္ေနပါသည္။ ေနာက္ ကိုညိဳမွာလိုက္သည့္အတိုင္း အိမ္ခန္းအတြင္း ၂ ေယာက္အိပ္ကုတင္ေအာက္မွ ဂ်ပန္ေရတပ္ဝတ္စံုကိုယူရန္ ကုတင္ေအာက္ကိုဝင္လိုက္ရာ ကုတင္ေအာက္တြင္ လူတေယာက္ႏွင့္ေတြ႔ထိမိပါေတာ့သည္။ ၂ ဦးစလံုးက ၿပိဳင္တူ ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲဟု ေမးၾကပါသည္။ ေနာက္စကားသံကိုက်က္မိသျဖင့္ က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားသခင္သန္းတင္လားဟု လည္းေကာင္း သူကလဲ ခင္ဗ်ားသခင္ေရႊမဟုတ္လားဟုေျပာၾကၿပီး ကုတင္ေအာက္ကထြက္၍ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္တြင္ လက္ခ်င္းဆက္ၿပီး ၂ ေယာက္စလံုး ဒီည ဂ်ပန္သေဘၤာကိုဆင္းၾကေတာ့မည္၊ ဂ်ပန္စစ္ပညာသင္ သြားၾကရမည္ကိုေျပာၾကၿပီး ဂ်ပန္သေဘၤာသားဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္ၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို႔မွာ တေယာက္တည္းမဟုတ္ ရဲေဘာ္မိတ္ေဆြႏွင့္ ၂ ေယာက္ အတူတူသြားၾကရမည္ျဖစ္၍ အလြန္ဝမ္းသာသြားၾကပါသည္။

သခင္သန္းတင္မွာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးသခင္ျမအိမ္တြင္ေနၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ဗမာ့လက္ရံုးတပ္ စစ္သင္တန္းေလ့က်င့္ခန္းမ်ား လာၿပီးေပးခဲ့သူ ရဲေဘာ္ ျဖစ္ပါသည္။ ၂ ေယာက္စလံုး ဂ်ပန္အတူသြားရမည္ျဖစ္၍ ဝမ္းသာေနၾကပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္သည္ ကိုညိဳမွာလိုက္သည့္အစီအစဥ္အတိုင္း ထိုအိမ္မွေနၿပီး အတြင္းဝန္ရံုးႀကီးဘက္ကို သြားၾကပါသည္။ အတြင္းဝန္ ရံုးႀကီးနားေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ လန္ခ်ားစီးၿပီး အတြင္းဝန္ရံုးႀကီး၏အေနာက္ဘက္မ်က္ႏွာျပင္ကို တပတ္ပတ္ ပါသည္။ ထိုအတြင္း အတြင္းဝန္ရံုးႀကီး၏ အေနာက္ေျမာက္ေထာင့္ စပတ္လမ္းေပၚေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ္က ကိုသန္းတင္ကို ေထာင့္သံုးရာျပည့္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ အရိုက္ခံရေသာေနရာကိုေရာက္ေသာအခါ ဒီေနရာမွာ ေထာင့္သံုးရာျပည့္တုန္းက က်ေနာ္တို႔အရိုက္ခံရတဲ့ေနရာဟု ေျပာျပ ပါသည္။ ဤတြင္ လန္ခ်ားကုလားက ဂ်ပန္အဝတ္အစားႏွင့္ ဗမာစကားေျပာသံကိုၾကားၿပီး အံ့ၾသတႀကီး လန္ခ်ားဆြဲေနရာက ေနာက္ျပန္ လွည့္ၾကည့္ေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔အမွားကို သတိျပဳမိပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ အခ်ိန္နည္းနည္းေစာေနသျဖင့္ လန္ခ်ားမွဆင္းၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ကာ ကိုညိဳမွာလိုက္သည့္အတိုင္း အတြင္းဝန္ရံုးႀကီး၏ အေရွ႔ေျမာက္ေထာင့္ေနရာ ညာဘက္လမ္းမေပၚသို႔ ငွက္ေပ်ာသီးတဖီးစီကိုင္ၿပီးေလွ်ာက္လာရာ ဂ်ပန္သေဘၤာသားတစု က်ေနာ္တို႔ေနာက္က သေဘၤာဆိပ္ဘက္သို႔ သြားေနသည္ကိုေတြ႔ရသျဖင့္ ကိုညိဳမွာလိုက္သည့္အတိုင္း ၎ဂ်ပန္သေဘၤာသားအုပ္စုႏွင့္ ေရာၿပီးလို္က္သြားၿပီး ေနာက္ဆံုး ဂ်ပန္သေဘၤာေပၚသို႔ ေရာက္သြားပါေတာ့သည္။

ေနာက္ဂ်ပန္တဦးက က်ေနာ့္တို႔ ၂ေယာက္ကို ဂ်ပန္သေဘၤာဆန္အိတ္ေတြတင္ရာတြင္ တမင္လုပ္ထားေသာ ဆန္အိတ္လိုဏ္ေခါင္းတခုသို႔ ငံု႔လွ်ိဳးၿပီး ေခၚေဆာင္သြားပါသည္။ ထိုေနရာသည္ က်ေနာ္တို႔ပုန္းခိုေနရမည့္ေနရာ ျဖစ္ပါသည္။ ေရပုလင္းအနည္းငယ္လည္း ရွိပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ ေနာက္မွသိရသည္မွာ က်ေနာ္တို႔သေဘၤာေပၚအတက္တြင္ တံခါးဂိတ္ဝတြင္ အဂၤလိပ္အစိုးရဘက္ အေကာက္ဌာနတာဝန္ခံေရွ႔က ျဖတ္သန္းသြားရရာ ထိုအဂၤလိပ္အေကာက္ဌာနတာဝန္ခံက က်ေနာ္တို႔ ၂ေယာက္ကိုဖမ္းဆီးလိုက္ရင္ ဂ်ပန္တေယာက္က ျမန္မာေငြေတြ အမ်ားႀကီးေပးၿပီး လာဘ္ထိုးကယ္ယူဖို႔ ဂ်ပန္တဦး ေငြထုပ္ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔အနားတြင္ ရွိေနသည္ဆိုသည္။ က်ေနာ္တို႔ေခ်ာေမာစြာ လြတ္ေျမာက္ၿပီး ဂ်ပန္သေဘၤာေပၚသို႔ ေကာင္းစြာေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ေအးရပါသည္။

ေနာက္ေန႔ ၁၁ နာရီေလာက္ကစၿပီး လိုဏ္ေခါင္းထဲမွာ အေတာ္ပူျပင္း အိုက္စပ္လာပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ထံသို႔ ဦးေလးအရြုယ္ ဂ်ပန္လူႀကီး တေယာက္က ထမင္းစားခ်ိန္ ထမင္းဟင္း လာပို႔တတ္ပါသည္။ သူ႔ကို္ယ္သူ “အိုႀကီးစံ”ဟု မိတ္ဆက္ထားပါသည္။ (က်ေနာ္သည္ထိုဂ်ပန္ အဘိုးႀကီး၏ယုယၾကင္နာမႈမ်ားေၾကာင့္ သူေျပာေသာနာမည္ကို ယခုအထိမေမ့ေပ၊ က်ေနာ့္စိတ္ထင္ ထို“အိုႀကီးစံ”ဆိုေသာနာမည္မွာလည္း သူ႔နာမည္ရင္းဟုတ္မည္မထင္။ ဂ်ပန္လို ဦးေလးႀကီးဟုေခၚေသာ စကားလံုးျဖစ္ပံုရသည္)

ခဏၾကာေသာအခါ ၎အိုႀကီးစံသည္ မ်ာက္ႏွာသုတ္ပဝါကေလးမ်ားယူလာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ေပးသည္။ က်ေနာ္တို႔ ပူအိုက္ၿပီး ေခၽြးထြက္ေနတာကို သူေတြ႔သြား၍ ေခၽြးမ်ားသုတ္ရန္ ေနာက္တေခါက္လာေပးျခင္းျဖစ္သည္။

၏မွတ္ခ်က္၊  ၊ က်ေနာ္သည္ ဂ်ပန္ျပည္စစ္ပညာသင္သြားမွတ္တမ္းကို ဗမာျပည္ကစထြက္သည့္ေန႔မွ BIA တပ္ႏွင့္ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳသို႔ ျပန္ဝင္လာ ခါနီးအထိ လအခ်ိဳ႔၏အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မွတ္တမ္းစာအုပ္ ၂ အုပ္။ ဗလာစာအုပ္ႏွစ္အုပ္ႏွင့္ ေရးသားထားခဲ့ပါသည္။ ၎စာအုပ္ ၂အုပ္ အေၾကာင္းကို ဗမာ့တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုက္မ်ားကိုအုပ္ခ်ဳပ္ရေသာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ဌာနခ်ဳပ္ရံုးမွ ဒုဗိုလ္မႉးႀကီးဘသန္းကို က်ေနာ္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းမႉးျဖစ္စဥ္ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ေလာက္က ေျပာမိသည္။ ထိုစာအုပ္မ်ားကို စစ္ႀကီးအတြင္း က်ေနာ္သိမ္းဆည္း ထားခဲ့ေၾကာင္းေျပာမိသည္။ ဤတြင္ ဒုဗိုလ္မႉးႀကီးဘသန္းက ဟာ ဒါသိပ္အေရးႀကီးတာပဲ၊ ဒီစာအုပ္ ၂အုပ္ဟာ သမိုင္းဝင္တဲ့စာအုပ္ေတြ ျဖစ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားထံမွာသိမ္းထားရင္ ေနာင္ေဆြးေျမ့ပ်က္စီးသြားႏိုင္တယ္၊ ေနာက္ ခင္ဗ်ားမရွိေတာ့ရင္လည္း ဒီစာအုပ္ေတြ ေပ်ာက္ပ်က္လည္း သြားႏို္င္တယ္၊ ဒီကိစၥဘယ္မွာမွ မွတ္တမ္းရွိတာမဟုတ္ဘူး၊ ဒီတခုသာ ရွိတာ။ အလြန္အဖိုးတန္တာ၊ ထာဝရမပ်က္စီးေအာင္ က်ေနာ္တို႔ ေမာ္ကြန္းတိုက္က သိပၸံနည္းက် ေလလံုမိုးလံုမွာထိန္းသိမ္းထားခ်င္ပါတယ္၊ ထာဝရ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ပါတယ္၊ ေနာင္ခင္ဗ်ားၾကည့္ခ်င္လည္း ေမာ္ကြန္းတိုက္က ယူၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ေမာ္ကြန္းတိုက္ကို ေပးထားပါ၊ ထာဝရ ထိန္းသိမ္းထားသြားပါ့မယ္ဟု အတင္းနင္းၿပီး အားတိုက္ခြန္တိုက္ ေျပာပါေတာ့သည္။ က်ေနာ္လည္း တုန္လႈပ္သြားေသာ္လည္း ဒီစာအုပ္မ်ား က်ေနာ္တဦးတည္းပိုင္ ျဖစ္ရတာထက္ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ျဖစ္သြားေတာ့မွာမို႔ သေဘာတူၿပီးေပးလိုက္ပါသည္။

၎မွတ္တမ္းစာအုပ္ ၂အုပ္ တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုက္တြင္ရွိေနေၾကာင္း က်ေနာ္ရန္ကုန္မွာရွိေနစဥ္က သိေနရပါသည္။ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ မိမိ၏ မိသားစု ေျပးရင္းလႊားရင္း တရုတ္ျပည္သို႔ေရာက္လာၿပီး တရုတ္အစိုးရေစာင့္ေရွာက္မႈႏွင့္ တရုတ္ျပည္မွာေနစဥ္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ မိမိ၏ဇနီးသည္ ေဒၚသန္းစိန္ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ ၂ဝဝဝ ခုႏွစ္တြင္ သားကိုျမေမာင္က ေရႊလီၿမိ့ဳမွေနၿပီး ျမန္မာျပည္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္း တိုက္မွ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္တြင္ထုတ္ေဝေသာ တပ္မေတာ္သမိုင္းစာအုပ္တြဲမ်ားကိုပို႔ေပးရာတြင္ ထိုစာအုပ္ပါ အခ်က္အလက္အခ်ိဳ႔ကို “ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာ ဂ်ပန္စစ္ပညာသင္သြားမွတ္တမ္းမွ” ဟုကိုးကားေဖာ္ျပၿပီး ေရးသားထားသည္ကိုေတြ႔ရ၍ မိမိမွတ္တမ္းစာအုပ္ႏွစ္အုပ္ တပ္မေတာ္ ေမာ္ကြန္းတိုက္တြင္ ဆက္ရွိေနသည္ကိုသိရပါသည္။

၎မွတ္တမ္းမ်ားမေပးလိုက္ခင္ က်ေနာ္ေကာ္ပီတေစာင္ ကူးယူထားလိုက္ပါသည္။ ေကာ္ပီကူးစဥ္ ကူးေပးသူ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းစစ္ရံုး လက္ႏွိပ္စက္စာေရးက က်ေနာ့္ထံလာၿပီး ထိုမွတ္တမ္းမ်ားမွာ အလြန္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းသျဖင့္ သူ႔ကိုေကာ္ပီတေစာင္ ရယူခြင့္ျပဳပါရန္ လာေတာင္းပါသည္။ က်ေနာ္က ဒီမွတ္တမ္းေတြဟာ က်ေနာ္ပိုင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ တိုင္းျပည္က ပိုင္သြားၿပီျဖစ္သျဖင့္ မေပးႏိုင္ေတာ့ပါဟု ေတာင္းပန္လိုက္ပါသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္သားသမီးမ်ား (၁၉၇၆) ခုႏွစ္က ေတာခိုလာရာတြင္ ထိုမွတ္တမ္းေကာ္ပီမွာ က်ေနာ့္စမ္းေခ်ာင္းအိမ္တြင္ က်န္ရစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က က်ေနာ့္ဇနီးေဒၚသန္းစိန္ထံမွ က်ေနာ္သိမ္းထားေသာ ဓာတ္ပံုေပါင္း(၄၉၉)ပံုကို ေထာက္လွမ္းေရးကသိမ္းယူသြား ပါသည္။ ၁၉၈ဝ ခုႏွစ္တြင္ ေဒၚသန္းစိန္ က်ေနာ္တို႔ေနာက္လိုက္လာရာ က်ေနာ့္အိမ္တြင္ ဒုတိယသမီး စန္းစန္းတို႔အိမ္ေထာင္စုသာရွိရာမွ သမီးစန္းစန္းကို ၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ နဝတအစိုးရကဖမ္းၿပီး က်ေနာ့္စာအုပ္စာတမ္းအားလံုးကို ကားနဲ႔တိုက္ၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးက သိမ္းယူ သြားရာ ထိုစာတမ္းမ်ားပါသြားႏိုင္ပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းမ်ားကို ေဒၚသန္းစိန္ႏွင့္ စန္းစန္းတို႔က ျပန္ေျပာျပဖူးပါသည္။

က်ေနာ္ ၎မွတ္တမ္းေရးရျခင္း၏ အဓိကအေၾကာင္းရင္းမွာ ေနာင္က်ေနာ္တို႔ဗမာျပည္ျပန္ၿပီး ဗမာစစ္တပ္ဖြဲ႔စည္းရာတြင္ က်ေနာ္တို႔ကျပန္ၿပီး စစ္သင္တန္းေပးလွ်င္ မေမ့မေလ်ာ့ ျပန္ၿပီးသင္ၾကားႏိုင္ရန္အတြက္ ဂ်ပန္ဆရာမ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို ၁၉၄၁ ခုႏွစ္က ဟိုင္နန္ကၽြန္းႏွင့္ ေဖာ္မိုဆာကၽြန္းတို႔တြင္ စစ္ပညာသင္ေပးေသာ သင္ၾကားခ်က္မ်ားကို ေန႔စဥ္မွတ္စုထုတ္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ၎မွတ္တမ္းမ်ားတြင္ စစ္ပညာမွတ္စုမ်ားသာမက ထိုစဥ္ကက်ေနာ္တို႔ ေနထိုင္စားေသာက္သြားလာရပံု။ ဂ်ပန္ဆရာမ်ားႏွင့္ မသင့္မျမတ္ျဖစ္ၿပီး ဂ်ပန္ဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္မ်ား ထိုစဥ္ကတည္းကဝင္ခဲ့ပံုေတြပါ ပါဝင္ေနပါသည္။ ထို႔ျပင္ ထိုစဥ္က ျမန္မာမ်ိဳးခ်စ္လူငယ္တဦး၏ စိတ္ေနသေဘာထားကိုလည္း ေဖာ္ျပထားသလို ျဖစ္ေပသည္။

ယခုတြင္ ထိုက်ေနာ္၏ ဂ်ပန္စစ္ပညာသင္သြား မွတ္တမ္းစာအုပ္ႏွစ္အုပ္မွာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုက္တြင္ တိုင္းျပည္၏ သမိုင္းဝင္ပစၥည္း အျဖစ္ ေကာင္းစြာထိန္းသိမ္းထားၿပီျဖစ္၍ စိတ္ေအးခ်မ္းရေပသည္။

က်ေနာ္တို႔ ဂ်ပန္ဆန္တင္ကုန္သေဘၤာ၏လိုဏ္ေခါင္းထဲေနရသည္မွာ ေန႔လည္ပိုင္းေရာက္ေလ ပူျပင္းအိုက္စပ္လာေလျဖစ္ရာ အေတာ္အေနရ ခက္လာပါသည္။ မတတ္သာ၍ က်ေနာ္တို႔အဝတ္အစားမ်ားခၽြတ္ကာ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတိုႏွင့္စြပ္က်ယ္ႏွင့္သာ ပင္ပန္းခက္ခဲစြာေနခဲ့ ရသည္။ အပူဒဏ္မွာ ေနဝင္ၿပီး ညဦး ညေန ၆ နာရီ ၇ နာရီေလာက္က်မွ သက္သာလာပါသည္။ ညစာထမင္းလာပို႔ေသာ “အိုႀကီးစံ”မွာ က်ေနာ္တို႔အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး မ်ားစြာစိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားပံုရသည္။ က်ေနာ္တို႔လည္း အပူဒဏ္ေၾကာင့္ ညစာေကာင္းစြာ မစားႏိုင္ၾကေပ၊

ထိုည က်ေနာ္တို႔အိပ္ခါနီး က်ေနာ္တို႔လိုျမန္မာလူငယ္ ၂ ဦးကို အိုႀကီးစံက က်ေနာ္တို႔ထံ လာပို႔ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔အံ့အားသင့္ၿပီး အခ်င္းခ်င္း မိတ္ဆက္ၾကေတာ့မွ သူတို႔လည္း က်ေနာ္တို႔လို ဂ်ပန္ကိုစစ္ပညာသင္သြားရန္ေစလႊတ္ျခင္းခံရေသာ လူငယ္ေတြျဖစ္ေၾကာင္း ဝမ္းေျမာက္စြာ သိရွိရပါေတာ့သည္။

ေနာက္ေန႔တြင္လည္း ယမန္ေန႔လိုပင္ အပူဒဏ္ကို ခံၾကရျပန္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔က လူသစ္ ၂ ေယာက္ကို ထိုအပူဒဏ္အေၾကာင္း မိတ္ဆက္ ထားပါသည္။ ထိုအတြင္း ကိုသန္းတင္မွာ ပူအိုက္လြန္းသျဖင့္ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ၿပီး မူးေဝလဲက်သြားပါသည္။ ၾကမ္းျပင္ကလည္း အလြန္ပူ နံရံကလည္းအလြန္ပူ ျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ္ကသူ႔ကိုေဖးမၿပီး လဲမက်ေအာင္ ေမွးဖက္ထားရပါသည္။ အေတာ္ေလးၾကာမွ သူသက္သာလာ ပါသည္။ ေန႔လည္ေလာက္တြင္ သေဘၤာေပၚပါလာသူ က်ေနာ္တို႔ကို ဂ်ပန္သို႔ခိုးထုတ္သူ ဂ်ပန္တာဝန္ခံလူႀကီးထံမွ အဂၤလိပ္လို စာတိုေလး တေစာင္ကို အိုႀကီးစံက ထမင္းပို႔ရင္းေပးသြားပါသည္။ စာမွာ “က်ေနာ္တို႔ အပူဒဏ္ဒုကၡကိုခံေနရေၾကာင္း သူသိရပါသည္။ စိတ္မေကာင္းပါ၊ တျခားလည္းစီစဥ္မေပးႏို္င္ပါ၊ ခင္ဗ်ားတို႔မ်ိဳးခ်စ္ေတြ ဒီဒုကၡကိုခံသြားႏိုင္မည္ဟု ယံုၾကည္ေၾကာင္း”ဟူေသာ သေဘာျဖစ္ပါသည္။  က်ေနာ္တို႔လည္း ထိုအပူဒဏ္ဒုကၡကို ႀကိတ္မွိတ္ၿပီးခံရပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔မွာ ေနာက္ထပ္ ၂ ဦးတိုးလာ၍ အားတက္ဝမ္းသာ ေနပါသည္။

ထိုညတြင္လည္း ေနာက္ထပ္ျမန္မာလူငယ္ ၂ ဦး က်ေနာ္တို႔လိုဏ္ေခါင္းသို႔ ထပ္ေရာက္လာျပန္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးမိတ္ဆက္ၾကၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ဝမ္းေျမာက္ ၾကပါသည္။ ေနာက္ေန႔ညတြင္လည္း ေနာက္ထပ္ျမန္မာလူငယ္တဦး လိုဏ္ေခါင္းသို႔ ထပ္ေရာက္လာပါသည္။
ထိုညၿပီး ေနာက္ညေတြမွာ မလာေတာ့ပါ၊ အားလံုးစံုၿပီလို႔ ယူဆရပါသည္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး၏အမည္မ်ားမွာ သခင္ေစာလြင္(ဗိုလ္မင္းေခါင္)။ သခင္သန္းတင္(ဗိုလ္ျမဒင္)။ ေနာက္က်ေနာ္ သခင္ေရႊ(ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ)။ သခင္ထြန္းေရႊ(ဗိုလ္လင္းယံု)။ ကိုေအာင္သိန္း(ဗိုလ္ရဲထြဋ္)။ သခင္တင္ေအး(ဗိုလ္ဘုန္းျမင့္)။ သခင္စိုး(ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္)။ ေပါင္း ရဲေဘာ္ (၇)ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ဆံုးရဲေဘာ္ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ တရက္ႏွစ္ရက္ၾကာေသာအခါ က်ေနာ္တို႔သေဘၤာႀကီး စက္ခုတ္ေမာင္းသံၾကားရၿပီး မၾကာမီ သေဘၤာႀကီးသြားေနသည္ဟု ယူဆရပါေတာ့သည္။ ထိုေန႔ကို က်ေနာ္တို႔ေကာင္းစြာ မွတ္မိေနပါေတာ့သည္။ က်ေနာ္တို႔ ဂ်ပန္သေဘၤာႀကီး ဂ်ပန္သို႔စၿပီး ထြက္ခြာၿပီဟုသိရွိနားလည္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ မ်ားစြာေပ်ာ္ရႊင္ၾကကာ ျမန္မာသႀကၤန္တြင္းကာလလည္းျဖစ္၍ မိမိတို႔ကိုေသာက္ဖို႔ ပို႔ေပးထားေသာ ေသာက္ေရပုလင္းမွေရႏွင့္ က်ေနာ္တို႔အခ်င္းခ်င္း လိုဏ္ေခါင္းထဲတြင္ ေရပက္ကစားၾကပါသည္။

ထိုေန႔ဟာ ဗမာ့တပ္မေတာ္သမိုင္းစာအရေရာ(က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ပါ)၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၃ ရက္ေန႔ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔စီးေနေသာ သေဘၤာ၏အမည္မွာ “ကိုင္ရွိမာရူး”ျဖစ္ပါသည္။

မွတ္ခ်က္၊  ၊ ယခုက်ေနာ္သည္ က်ေနာ္တို႔ဂ်ပန္ျပည္ စစ္ပညာသင္သြားသည့္အေၾကာင္း ေရးရေတာ့မည္ျဖစ္ရာ ထိုအေၾကာင္းမ်ားကို က်ေနာ္ ေရးထားေသာမွတ္တမ္းမ်ား က်ေနာ့္ထံတြင္ မရွိေတာ့ပါ၊ ဗမာ့တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုက္တြင္သာ ရွိေနပါသည္။ ထို႔အျပင္ ထိုအေၾကာင္း ကိုးကားၾကည့္ရႈရန္ တပ္မေတာ္သမိုင္းစာအုပ္ႏွင့္ စာအုပ္အခ်ိဳ႔သာရွိပါသည္။ အဓိက က်ေနာ္၏မွတ္ဉာဏ္ကိုသာအားကိုးၿပီး ေရးရပါမည္၊ က်ေနာ့္အသက္မွာလည္း ၈၄ ႏွစ္ ရွိေနၿပီျဖစ္၍ အေတာ္ႀကိဳးစားအားထုတ္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းျခင္းေရးရပါေတာ့သည္။

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ အပိုင္း(၁) အခန္း(၄)

0 comments
ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ အပိုင္း(၁) အခန္း (၄)

က်ေနာ္သည္ ဟဲရားဂရိတ္ေခၚ ျမန္မာအထက္တန္းဆရာျဖစ္သင္ စာေမးပြဲေအာင္ၿပီးခဲ့ၿပီး ျမန္မာလိုပညာေရးအရ ေရွ႔ဆက္သင္စရာ အတန္းေက်ာင္းမရွိေတာ့ေပ၊

ထိုအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ့္မွာ ပညာဗဟုသုတလဲ အေတာ္ျပည့္စံုႂကယ္ဝလာသျဖင့္ အဂၤလိပ္စာတတ္ခ်င္ေသာစိတ္ အေတာ္ျပင္းထန္ေနပါသည္။ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳတြင္ ကိုယ္ပိုင္အဂၤလိပ္စာတဘာသာ အလြတ္ပညာသင္တန္းဖြင့္ထားေသာ “အိမ္ေက်ာင္း” တခ်ိဳ႔ ရွိပါသည္။ ထိုေက်ာင္းကေလးမ်ား တြင္ အဂၤလိပ္စာတဘာသာကို ဆက္ၿပီးသင္ၾကားလိုေသာဆႏၵရွိပါသည္။

သို႔ရာတြင္ က်ေနာ္မိဘတို႔က က်ေနာ္ဟာ ျမန္မာအထက္တန္းေက်ာင္း ဆရာလည္းျဖစ္လာၿပီ။ သင္စရာအတန္းလဲဆံုးၿပီ။ အသက္ေမြး ဝမ္းေၾကာင္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ႏိုင္ၿပီျဖစ္၍ အဂၤလိပ္စာသင္ေက်ာင္းဆက္မထားလိုဘဲ မိဘမ်ားထံ ျပန္လာရန္သာ ေျပာပါေတာ့သည္။ ေနာက္မိဘမ်ားက က်ေနာ္ရန္ကုန္တြင္ ေက်ာင္းသားသပိတ္ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခဲ့သျဖင့္လည္း ရန္ကုန္ၿမိ့ဳတြင္ ၾကာၾကာေနပါက က်ေနာ္ လူလည္ႀကီးတေယာက္ ျဖစ္သြားမွာလည္းစိုးပံုရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ေက်ာင္းဆက္ေနေရး ဆက္ေျပာေသာ္လည္း မရေတာ့ၿပီျဖစ္၍ က်ေနာ္သံုးဆယ္ၿမိ့ဳ ဇာတိဆိုင္းစုရြာသို႔ မိဘမ်ားထံျပန္ေခါက္ခဲ့ရပါသည္။ က်ေနာ့္ ပညာေရးအတြက္ဝမ္းနည္းစြာႏွင့္ မိဘမ်ားထံ ျပန္ခဲ့ ရပါသည္။

က်ေနာ္မိမိဇာတိျပန္ေရာက္ၿပီး ဘာမွလည္းအေထြအထူးအလုပ္မရွိသျဖင့္ အဂၤလိပ္စာကိုဆက္ၿပီးသင္ရန္ ႀကိဳးစားပါသည္။ သံုးဆယ္ၿမိ့ဳတြင္ ေနထိုင္ေသာ အဂၤလိပ္-ျမန္မာေက်ာင္းဆရာ ဆရာပိုင္ဟုေခၚေသာ ဆရာတေယာက္ႏွင့္သိကၽြမ္းလာၿပီး က်ေနာ့္ကို အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကားေပး ပါရန္ ပန္ၾကားပါသည္။ ဆရာကလည္းသေဘာေကာင္း၍သင္ၾကားေပးရန္ သေဘာတူသျဖင့္ ဆရာအားလပ္ခ်ိန္ ဆရာ့အိမ္ကိုသြားၿပီး အဂၤလိပ္စာ ဆက္သင္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ဆရာပိုင္မွာ ကိုယ္ေရးကိစၥမ်ား၍ အခ်ိန္သိပ္မေပးႏိုင္လို႔ စာသင္ခ်ိန္နည္းပါးသည္က တေၾကာင္း။ ေနာက္ ဆရာပိုင္မွာ သက္ႀကီး အရြယ္မ်ား ပညာသင္ၾကားေပးရေသာနည္းနာ မကၽြမ္းက်င္၍တေၾကာင္း တို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားမႈမွာ သိပ္ ထိထိေရာက္ေရာက္ မရွိလွပါ၊ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ ဤအတိုင္း ဆက္လက္သင္ၾကားသြားပါသည္။

ထိုအတြင္း သံုးဆယ္ၿမိ့ဳေျမာက္ပိုင္း ဆင္ေျခဖံုးရွိ ပန္းဆြဲရြာ ျမန္မာစာသင္ေက်ာင္းတြင္ မူလတန္းဆရာတေယာက္ကိစၥျဖင့္ ခြင့္ ၂ လ ယူပါသည္။ ထိုေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက က်ေနာ္ႏွင့္သိရွိေနၿပီး က်ေနာ့္ပညာေရးအေျခအေနအေၾကာင္းလည္း သိေန၍ က်ေနာ့္ကို ထိုေနရာသို႔ ေခတၱယာယီ ဆရာဝင္လုပ္ရန္လာၿပီး ေျပာပါသည္။ က်ေနာ့္ကိုသာမက က်ေနာ့္မိဘမ်ားအိမ္သို႔ပါလို္က္လာၿပီး မိဘမ်ားကိုပါ ေျပာပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ထိုေက်ာင္းတြင္ က်ေနာ္မူလတန္းျပဆရာ ယာယီဝင္လုပ္ပါေတာ့သည္။

ထိုေက်ာင္းမွ ဆရာမ်ားကလည္း က်ေနာ္ရန္ကုန္က အထက္တန္းဆရာျဖစ္စာေမးပြဲေအာင္လာသူျဖစ္၍ ေလးစားၾကပါသည္။ ေန႔လည္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္တြင္ ထိုဆရာမ်ားကိုက်ေနာ္က ႏိုင္ငံေရးတရားမ်ားေဟာေျပာပါေတာ့သည္။ ဆရာမ်ားမွာ တျဖည္းျဖည္း စိတ္ဝင္စား ႏွစ္ၿခိဳက္လာၾကပါသည္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း မ်ားစြာေလးစားလာၾကပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ေနာက္ဆံုး ခြင့္ရက္ကုန္ဆံုးသည္အထိ ထိုဆရာမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးစြာေဟာေျပာသြားပါေတာ့သည္။

ထိုအေတာအတြင္း သာယာဝတီၿမိ့ဳတြင္ တို႔ဗမာသခင္အစည္းအရံုးမွ လူထုတရားပြဲတပြဲလုပ္ရာ က်ေနာ္သြားၿပီးတက္ပါသည္။ တရားပြဲတြင္ စီမံလုပ္ကိုင္ေနေသာ ေခါင္းေဆာင္လူႀကီး သခင္ခင္ေအာင္အား က်ေနာ္ကဝင္ၿပီး က်ေနာ္သခင္အသင္းဝင္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ က်ေနာ့္ အေၾကာင္းတို႔ကိုမိတ္ဆက္ၿပီး က်ေနာ္သာယာဝတီခရိုင္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးတြင္ အကူအညီေပးလိုေၾကာင္းေျပာရာ သခင္ခင္ေအာင္က မ်ားစြာသေဘာက်သျဖင့္ ယခုတရားပြဲမွာ က်ေနာ္တို႔သခင္အသင္းဝင္ေတြခ်ည္း ျဖစ္တယ္၊ ခင္ဗ်ားနည္းနည္းတက္ၿပီး ေဟာေျပာပါလားဟု ေျပာရာ က်ေနာ္သေဘာတူၿပီး မၾကာခင္ သခင္ခင္ေအာင္က က်ေနာ့္ကို လူထုႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးၿပီး တရားတက္ေဟာ ခိုင္းပါသည္။

က်ေနာ္ကထြက္ၿပီး ယခုျမန္မာျပည္ကို အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔တို႔လာသိမ္းပိုက္ၿပီး ကၽြန္လုပ္ထားေၾကာင္း။ က်ေနာ္တို႔ထံမွ ပစၥည္းေတြကို ေသြးစုပ္ေနေၾကာင္း။ က်ေနာ္တို႔အဂၤလိပ္ေအာက္မွလြတ္ေျမာက္ေအာင္ အဂၤလိပ္ေတြကို တိုက္ထုတ္ၾကရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းတို႔ကို ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္းေဟာေျပာရာ လူထုက ေတာ္ေတာ္သေဘာက် ၾကပါသည္။ ထိုမွစၿပီး သာယာဝတီခရိုင္တရားပြဲမ်ားတြင္ ေဟာေျပာရန္ က်ေနာ့္ကို ဖိတ္ပါသည္။ ထိုတရားပြဲတြင္ က်ေနာ္တို႔ရြာမွ သခင္မ်ားလည္းတက္ေရာက္သျဖင့္ ရြာျပန္ေရာက္ေသာအခါ ၎တို႔ကက်ေနာ့္ကို ေလးစားလာ ၾကပါသည္။

က်ေနာ့္ဇာတိတြင္ က်ေနာ္ေနထိုင္စဥ္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥတခု ျဖစ္ပ်က္လာပါသည္။ သံုးဆယ္ၿမိ့ဳတြင္ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ ေတာ္ေသာ သာယာဝတီအေရးပိုင္ရံုး ရံုးအုပ္စာေရးႀကီး ဦးဘအံုး-ေဒၚတင္တို႔အိမ္ ရွိပါသည္။ က်ေနာ္မွာ ထိုအိမ္သို႔ဝင္ထြက္ သြားလာ ေနပါသည္။ သူတို႔တြင္ က်ေနာ့္ထက္အသက္ ၂ ႏွစ္မွ်ငယ္ေသာ သမီးတေယာက္ႏွင့္သားငယ္တေယာက္ ရွိပါသည္။ သမီးမွာ မသန္းစိန္ဆိုသူ ျဖစ္ပါသည္။ မိဘမ်ားက သမီးမူလတန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းဆက္မထားဘဲ အိမ္မွာပဲထားပါသည္။

က်ေနာ္ႏွင့္ မသန္းစိန္မွာ ရင္းႏွီးသိကၽြမ္းလာ၍ က်ေနာ္က ႏိုင္ငံေရးတရားေတြေဟာေျပာၿပီး ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္မ်ားလည္း ေပး၍ ဖတ္ေစခဲ့ ပါသည္။ မသန္းစိန္ႏွင့္ က်ေနာ္မွာ ရင္းႏွီးခင္မင္လာၿပီး ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ တဦးႏွင့္တဦး စိတ္ရင္းသေဘာထားျခင္းတူညီလာသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ေနာက္ တဦးႏွင့္တဦးခင္မင္ရာက ေမတၱာရွိလာၾကပါသည္။ က်ေနာ္က ေမတၱာရွိေၾကာင္းဖြင့္ေျပာၿပီးေနာက္ မၾကာခင္ပင္ သမီးရည္းစား ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။ က်ေနာ္တို႔မ်ားစြာ ေပ်ာ္ရႊင္မိၾကပါသည္။

က်ေနာ္သည္ သခင္ခင္ေအာင္တို႔ႏွင့္ေပါင္းၿပီး က်ေနာ့္ဇာတိရြာတြင္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသခင္ပါတီ၏ ဗမာ့လက္ရံုးတပ္ကေလးတခုကို လူ ၁၄-၅ ေယာက္ျဖင့္ စတင္ထူေထာင္ပါသည္။ က်ေနာ့္မွာ ရဲတပ္စစ္ေလ့က်င့္ခန္းသာတက္ဖူးၿပီး ဗမာ့လက္ရံုးတပ္ စစ္သင္တန္းမတက္ဖူး၍ စစ္သင္တန္းေပးရန္ သခင္ခင္ေအာင္ကိုအကူအညီေတာင္းရာ သခင္ခင္ေအာင္က သူတို႔အိမ္တြင္အတူေနေသာ သခင္သန္းတင္ဆိုေသာ ရဲေဘာ္တေယာက္ကိုေစလႊတ္ၿပီး သင္တန္းေပးေစပါသည္။ ထိုသခင္သန္းတင္ဆိုသည္မွာ ေနာင္ က်ေနာ္ႏွင့္ ဂ်ပန္စစ္ပညာသင္သြားဘက္ ရဲေဘာ္ ျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ္ထိုသိိုု႑ေနထိုင္ရင္း မိမိသည္လုပ္ငန္းႀကီးမ်ားကိုလုပ္ရေတာ့မည္ကို သိနားလည္လာပါသည္။ ထိုစဥ္က က်ေနာ္ အဂၤလိပ္စာ မတတ္ေသးသည္ကိုေတြးမိၿပီး မ်ားစြာစိတ္အားငယ္လာပါသည္။ အဂၤလိပ္စာမတတ္မခ်င္း မိမိလူ႔ဘဝမျပည့္စံုေသးဟုယူဆၿပီး မ်ားစြာ စိတ္အားငယ္ခဲ့ပါသည္။

က်ေနာ့္ကို အဂၤလိပ္စာသင္ရန္ အႀကီးအက်ယ္ လံႈ႔ေဆာ္လာေသာအေၾကာင္းမွာ ၁၃ဝဝ ျပည့္အေရးေတာ္ပံု ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း လႈပ္ရွားမႈတြင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ ယခုသာယာဝတီခရိုင္တြင္ ႏိုင္ငံေရး စတင္လုပ္ေဆာင္လာေသာအခါ ထိုစိတ္ဓာတ္ ထပ္မံ ျပင္းထန္ လာပါသည္။

ထိုအတြင္း BA Bed ဆရာျဖစ္ ဘြဲ႔ရဆရာမႀကီးေဒၚမမက ရန္ကုန္ၿမိ့ဳတြင္ အဂၤလိပ္စာအလြတ္သင္ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္း ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေနရာ ေတာ္ေတာ္ေအာင္ျမင္ ေကာင္းမြန္ေနသည့္သတင္းကိုလည္း က်ေနာ္ၾကားသိလာရာ ထိုအခြင့္ေကာင္းႀကံဳခိုက္ ထိုေက်ာင္းသို႔ က်ေနာ္ သြားေရာက္ သင္ၾကားလိုစိတ္ ျပင္းထန္လာသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္မိဘမ်ားကို ထိုအေၾကာင္းေတြတင္ျပၿပီး က်ေနာ္ရန္ကုန္သြႈား ထိုေက်ာင္းတြင္ အဂၤလိပ္စာသင္လိုေၾကာင္း ပန္ၾကားေျပာဆို ပါသည္။ မိဘမ်ားက က်ေနာ္ရန္ကုန္ကိုသြားၿပီး ထပ္မံေက်ာင္းေနမွာကို နည္းနည္းမွသေဘာမတူပါ၊ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္က ထိုအခြင့္ေကာင္းမ်ား ႀကံဳဖို႔မလြယ္ေၾကာင္း က်ေနာ္အဂၤလိပ္စာတတ္မွ က်ေနည့္ဘဝ ပိုအဆင္ေျပ ျပည့္စံုမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဇြဲႏွင့္အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပင္းထန္စြာေတာင္းပန္ ေျပာၾကားလာရာ မိဘမ်ားမွာ က်ေနာ့္အေပၚ သနားလာသည္ထင္သည္။ ေနာက္ဆံုးခြင့္ျပဳေတာ့သည္။

ခြင့္ရလ်င္ရခ်င္း က်ေနာ္ရန္ကုန္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ရွိ အေဒၚ့အိမ္ကိုသြားၿပီး ဆရာမႀကီးေဒၚမမ၏ အဂၤလိပ္စာအလြတ္သင္ေက်ာင္းသို႔ အျမန္ တက္ေရာက္သင္ၾကား ပါေတာ့သည္။

က်ေနာ္ ရန္ကုန္မသြားမီ သာယာဝတီရွိ သခင္ခင္ေအာင္ထံသြားၿပီး က်ေနာ္ ေခတၱရန္ကုန္တြင္ေက်ာင္းသြားေနမည့္အေၾကာင္း သတင္း သြားပို႔ခဲ့ပါသည္။
ဆရာမႀကီးေဒၚမမသည္ က်ေနာ္၏ စာသင္ၾကားေရးစိတ္အားထက္သန္မႈကို သေဘာက်ပံုရၿပီး သူကိုယ္တိုင္ က်ေနာ့္ကို အဂၤလိပ္စာ တေန႔ကို ၁နာရီခြဲ (၂)နာရီမွ် သင္ၾကားေပးပါေတာ့သည္။

က်ေနာ္သည္ အဂၤလိပ္စာသင္ရင္း တေန႔တေန႔ေတြ႔ရေသာ အဂၤလိပ္ေဝါဟာရစကားလံုးအသစ္ အလံုး ၂ဝေလာက္၏ အဓိပၸါယ္မ်ားကို အလြတ္မခံ အကုန္ညက္ညက္ေက်ေအာင္ က်က္မွတ္ေလ့က်င့္ပါသည္။

က်ေနာ္၏ အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားမႈမွာ လ်င္ျမန္စြာတိုးတက္လာေနပါသည္။ ယခုကဲ့သို႔ စာကို အားခဲသင္ၾကားေနစဥ္ တဖက္ကလည္း အေဒၚ့အိမ္မွ အိမ္မႈလုပ္ငန္းမ်ားလည္း ကူညီလုပ္ကိုင္ေနရရာ က်ေနာ့္အဖို႔တေနကုန္ အားလပ္ခ်ိန္မရွိ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္၏စိတ္အားထက္သန္မႈေၾကာင့္ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္းရွိေနပါသည္။

ဤလိုႏွင့္ က်ေနာ္သင္ၾကားလာရာ (၆)လမွ် ၾကာေသာအခါ က်ေနာ့္အဂၤလိပ္စာမွာ တဟုန္ထိုးသိသာထင္ရွားစြာ ေအာင္ျမင္တိုးတက္ လာပါေတာ့သည္။ က်ေနာ္ဤအတိုင္း သင္ၾကားသြားပါလွ်င္ ေနာက္ (၆လ)ၾကာလွ်င္ က်ေနာ္မုခ် အဂၤလိပ္စာတတ္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ေကာင္းစြာ ယံုၾကည္လာပါေတာ့သည္။ လူလည္းထက္သန္ တက္ႂကြေနပါေတာ့သည္။ က်ေနာ့္ဦးေႏွာက္လည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေနသည္ ထင္ပါသည္။

က်ေနာ္ ထိုေန႔ကို ေကာင္းစြာမွတ္မိေနပါသည္။ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလဆန္း ၈ ရက္ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ့္ အဂၤလိပ္စာဖတ္စာအုပ္ျဖစ္ေသာ “မြန္တီခရစၥတို” ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စာအုပ္ကေလး ကုန္ဆံုးေသာေန့ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ဖတ္စာအုပ္အသစ္ကို ကိုင္ရေတာ့မည္ျဖစ္၍လည္း ဝမ္းသာေနပါသည္။

က်ေနာ္ထိုေန႔ ေန႔လည္ ဆရာမႀကီးေဒၚမမ၏ေက်ာင္းရွိရာ ၾကည့္ျမင္တိုင္ မအူပင္လမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္၍ က်ေနာ့္အိမ္ ဇလြန္လမ္းရွိရာသို႔ အျပန္တြင္ မအူပင္လမ္းဆံုႏွင့္ရွမ္းလမ္းမႀကီးတို႔ ဆံုတဲ့ေနရာေရာက္ေသာအခါ ရဲစစ္ေလ့က်င့္ေရးတာဝန္ခံသင္ၾကားေပးသူ ရန္ကုန္ရဲတပ္ဖြဲ႔မွ ကိုညိဳဆိုေသာသူက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တဆိုင္က လမ္းဆံုသို႔ထြက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို ၿပံဳးရႊင္စြာႏႈတ္ဆက္ကာ လမ္းေထာင့္တေနရာသို႔ ေခၚသြားပါသည္။

ေနာက္သူကေျပာသည္မွာ က်ဳပ္တို႔ဗမာျပည္အေရးေတာ့ ေပၚလာၿပီ၊ ခင္ဗ်ား ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဘာမဆိုလုပ္မယ္မဟုတ္လား ဟု ေမးပါသည္။ က်ေနာ္က လုပ္မည့္အေၾကာင္း စိတ္အားတက္ႂကြစြာျပန္ေျပာေသာအခါ သူက ဆက္ေျပာတာက က်ေနာ္တို႔အဂၤလိပ္ကို တိုက္ဖို႔ စစ္ပညာကို ဂ်ပန္ကသင္ေပးမည္ဆို၍ ဂ်ပန္ျပည္ကို မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္ေတြ ေစလႊတ္မယ္၊ ခင္ဗ်ားလိုက္မယ္မဟုတ္လား ဟုေမးပါသည္။ က်ေနာ္က စိတ္အားတက္ႂကြလာေသာ္လည္း တဖက္ကအဂၤလိပ္စာသင္ေနတာကိုသတိရၿပီး က်ေနာ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အဂၤလိပ္စာသင္ေနတာ ေနာက္ (၆လ)ဆိုရင္ တကယ္တတ္ေတာ့မွာ။ ေနာက္ (၆ လ)ေလာက္ၾကာမွ သြားလို႔မျဖစ္ဘူးလားလို႔ ျပန္ေမးပါတယ္၊ သူကရယ္ေမာၿပီး အဂၤလိပ္စာသင္တာက ဘယ္ေတာ့မဆို သင္ႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာက အခ်ိန္အခြင့္အခါသင့္သလို လုပ္ၾကရ တာဗ်။ အခြင့္သင့္တုန္းသြားၾကရမွာျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာသည္။

က်ေနာ္က ေနာက္မွစဥ္းစားမိသည္။ ဂ်ပန္သြားေရးကိစၥ ဘယ္ပါတီကလုပ္ေနတာလဲ သိဖို႔လိုသည္။ ဦးေစာလည္းဂ်ပန္ႏွင့္ဆက္ေနသျဖင့္ ဦးေစာတို႔ကမ်ားလႊတ္တာလားဟု သံသယဝင္လာပါသည္။ သူက ဘယ္ပါတီကလႊတ္တယ္ဆိုတာ လွ်ိဳ႔ဝွက္ခ်က္ျဖစ္လို႔ မေျပာႏိုင္ဟုဆို ပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ဒီကိစၥအေရးႀကီးသည္။ ငါ့ဘာသာငါစံုစမ္းမယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ္လိုက္မလိုက္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေနာက္ ၂ရက္မွာ ခင္ဗ်ား အိမ္ကိုလာေျပာမယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ့္ကိုစိတ္ခ်ပါ၊ ဒီကစၥ က်ေနာ္လွ်ိဳ႔ဝွက္ထားပါ့မယ္ဟုေျပာ၍ လူခ်င္းခြဲၾကသည္။ သခင္ပါတီကလႊတ္တာ မဟုတ္ရင္ မသြားဘူးဟု စိတ္ထဲရွိထားပါသည္။

ေနာက္ေန႔တြင္ က်ေနာ္သည္ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေဝးတက္ေနေသာ သခင္ျမထံသြားေတြ႔ပါသည္။ သခင္ျမသည္ လႊတ္ေတာ္မွထြက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ေတြ႔ပါသည္။ က်ေနာ္က ကိုညိဳေျပာျပေသာ ဂ်ပန္သြားေရးကိစၥကိုအတိုခ်ံဳးေျပာျပၿပီး က်ေနာ္သည္ ဂ်ပန္သြားေရးကိစၥကို သခင္ျမတို႔၏ သခင္ပါတီမွေစလႊတ္မွသာ သြားလိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တိုက္ရိုက္လာၿပီးေမးျမန္းရေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။

သခင္ျမသည္ ရုတ္တရက္ျပန္ေျဖရန္ ခက္ေနပံုရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နက္ဖန္နံနက္ သူတည္းခိုေနေသာေရႊေတာင္တန္းအိမ္သို႔ လာၿပီးေတြ႔ဖို႔ႏွင့္ သူ႔လိပ္စာ က်ေနာ့္ကိုေပးလိုက္ပါသည္။
ေနာက္တေန႔နံနက္ က်ေနာ္သခင္ျမအိမ္ခန္းသို႔သြားၿပီး သခင္ျမႏွင့္ေတြ႔ဆံုပါသည္။ သခင္ျမတည္းခိုေသာအခန္းမွာ ေရႊေတာင္တန္းရွိ တိုက္တတိုက္ေအာက္ဆံုး ေျမညီထပ္ရွိ အခန္းတခန္းျဖစ္ပါသည္။ ေကာ္ေဇာႀကီးတခ်ပ္ခင္းထားသည္ကို မွတ္မိေနပါသည္။

သခင္ျမထြက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကိုလက္ခံေတြ႔ဆံုၿပီး က်ေနာ့္အေၾကာင္းအနည္းငယ္ေမးျမန္းၿပီး ဂ်ပန္စစ္ပညာသင္ သြားေရးကိစၥဟာ တို႔လုပ္ေနတာျဖစ္တယ္ဟု တိတိလင္းလင္းေျပာၿပီး ဂ်ပန္လိုက္သြားဖို႔လည္းတိုက္တြန္းပါသည္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္ထဲၾကည္လင္ ဝမ္းေျမာက္ သြားၿပီး က်ေနာ္နက္ဖန္ ကိုညိ့ဳကို ဂ်ပန္သြားမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါေတာ့မယ္ဟု ေျပာပါသည္။ သခင္ျမက ဂ်ပန္သြားေရးကို ကိုညိဳတို႔ ဆက္စီစဥ္ပါလိမ့္မယ္ဟု ေျပာပါသည္။ က်ေနာ္သခင္ျမအိမ္မွ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။

က်ေနာ္ ေနာက္ေန႔ ကိုညိ့ဳအိမ္သြားၿပီး က်ေနာ္ဂ်ပန္သြားမည္ဟု ကတိေပးပါသည္။ ကိုညိဳကဝမ္းသာၿပီး ဂ်ပန္သြားဖို႔ ရက္မေဝးေတာ့ပါဘူး ေျပာၿပီး ေနာက္ထပ္ေတြ႔ဆံုရန္ ရက္ခ်ိန္းလိုက္ပါသည္။ ေနာက္ ကိုညိဳေျပာလိုက္တာက ဂ်ပန္သြားရင္ သေဘၤာႏွင့္သြားရမွာ၊ သေဘၤာေပၚ သေဘၤာေဘးက ေလွခါးနဲ႔တက္ရမွာ။ ဂ်ပန္သေဘၤာသားေတြနဲ႔ေရာၿပီးတက္ရာမွာ သူတို႔လို ျမန္ျမန္တက္ႏိုင္ေအာင္ အိမ္ကေလွခါးမွာ အတက္ ေလ့က်င့္ထားရင္ေကာင္းမယ္ ေျပာပါတယ္၊ ဆက္ၿပီးေျပာတာက သေဘၤာအတက္မွာဖမ္းမိသြားရင္ေတာ့ ေရထဲခုန္ခ်လိုက္ဟုေျပာရာ က်ေနာ္က ဟာ က်ေနာ္ေရမကူးတတ္ဘူးလို႔ေျပာေတာ့ ကိုညိဳက စိတ္တိုၿပီး ဒီေတာ့ ေသလိုက္ေပါ့ဗ်ာလို႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္လည္း တရားအတိုင္းလည္း ဟုတ္မွန္ေန၍ ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာဟု ျပန္ေျပာခဲ့ရသည္။

က်ေနာ္အိမ္ျပန္သြားၿပီး ကိုညိဳခ်ိန္းသည့္ရက္ကို ေစာင့္ေနပါသည္။ ထိုအတြင္း သူမွာလိုက္တဲ့အတိုင္း ေလွခါးအတက္ကို အိမ္သားေတြ အလစ္တြင္ေလ့က်င့္ပါသည္။ တႀကိမ္တြင္ ေလ့က်င့္ေနစဥ္ က်ေနာ့္အေဒၚ မီးဖိုေခ်ာင္ကအထြက္တြင္ေတြ႔ျမင္သြားၿပီး ဒါေလာက္ ေဆာ့ရသလားဟု ႀကိမ္းေမာင္းသြားပါသည္။

က်ေနာ္ထိုရက္အတြင္း က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြကို ၁၃ဝဝျပည့္ ဒီဇင္ဘာ ၂ဝ ရက္က ဗမာျပည္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔အစိုးရ ရိုက္ႏွက္ၿဖိဳခြဲ ခဲ့ေသာ အတြင္းဝန္ရံုးႀကီး၏ အေနာက္ေျမာက္ေထာင့္ စပတ္လမ္း (ယခုဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း)ေနရာကိုသြားၾကည့္ၿပီး အဂၤလိပ္အစိုးရအေပၚ မုန္းတီးေရးစိတ္ဓာတ္ကို ျမွင့္တင္ခဲ့ပါသည္။

ေနာက္ ကိုညိဳခ်ိန္းသည့္ရက္ကို ေရာက္လာၿပီး ကိုညိဳႏွင့္ေတြ႔ပါသည္။ သူက ခင္ဗ်ားနက္ဖန္ည သေဘၤာဆင္းရမည္ဟုေျပာၿပီး အေသးစိတ္ အစီအစဥ္ေတြ ေျပာပါသည္။ ေနာက္ ကိုညိဳက ခင္ဗ်ားေပ်ာက္သြားရင္ ခင္ဗ်ားမိဘက အႀကီးအက်ယ္လိုက္ရွာၿပီး မေတြ႔ရင္ တိုင္ၾကားမႈေတြ ျဖစ္မွာစိုးရတယ္၊ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားမိဘထံကိုစာေရးပို႔လိုက္ပါ၊ က်ေနာ္ဟာ “မိဘတို႔ထက္ပိုၿပီး ခ်စ္တဲ့သူေနာက္လိုက္သြားပါသည္” ဟူတဲ့သေဘာ စာေရးပါဟုမွာၾကားၿပီး ႏႈတ္ဆက္ကာ လူခ်င္းခြဲၾကပါသည္။

ထိုရဲတပ္ဗိုလ္ ျမန္မာေက်ာင္းဆရာ ရဲေဘာ္ႀကီးကိုညိဳဆိုသူမွာ ေနာက္က်ေနာ္တို႔ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္ BDA တြင္ ပါဝင္လာၿပီးေနာက္ ဗိုလ္မႉးသူရျဖစ္လာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ကိုယ္ေရးအတြင္းဝန္ျဖစ္လာသူ ျဖစ္သည္။ လူခ်စ္လူခင္ေပါမ်ားသူလည္းျဖစ္သည္။ ေနာင္ တပ္မေတာ္တပ္ရင္းမႉးျဖစ္လာၿပီး မၾကာမီ ငွက္ဖ်ားေရာဂါျဖင့္ BDA ကာလအတြင္း ေစာစြာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ကြယ္လြန္က်ဆံုးသြားရသူ မ်ိဳးခ်စ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္သည္။

က်ေနာ္ အေဒၚအိမ္ျပန္သြားၿပီး ကျပာကယာပင္ မိဘမ်ားထံစာေရးပါသည္။ မိဘထက္ခ်စ္သူေနာက္ လိုက္သြားၿပီ စကားလံုးကို အဘက္ဘက္က လိုအပ္သျဖင့္ ေရးထည့္လိုက္ရသည္ကို စိတ္မေကာင္းပါ၊ ေနာက္ က်ေနာ္ ရက္ရွည္ခရီးထြက္မည့္အေၾကာင္းတနည္းတဖံု က်ေနာ့္ရည္းစား မသန္းစိန္ထံလည္းစာေရးသင့္သည္ထင္ေသာ္လည္း တိုင္းျပည္၏ လွ်ိဳ႔ဝွက္ေရးလံုၿခံဳေရးေၾကာင့္ မေရးေတာ့ပါ၊

Thursday, January 29, 2015

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ အပိုင္း(၁) အခန္း(၃)

0 comments
ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ အပိုင္း(၁) အခန္း(၃)

က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားမ်ား နယ္ထြက္၍ တရားပြဲမ်ားလုပ္ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ရွိ တခ်ိဳ႔ သပိတ္ေကာင္းစြာမေမွာက္ေသးေသာေက်ာင္းမ်ား၏ ေက်ာင္းဝင္ေပါက္မ်ားတြင္ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားသြား၍ သပိတ္တားမႈမ်ားလုပ္ၾက၏၊ ေက်ာင္းလာသူတခ်ိဳ႔ကိုတားဆီးၿပီး သပိတ္ေမွာက္ရန္ ေဟာေျပာလႊတ္ရသည္။

က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားသမဂၢဥကၠဌ ကိုမိုးမွာ သပိတ္စခန္းသို႔ မလာေတာ့သျဖင့္ က်ေနာ္ကပင္ က်ေနာ္တို႔ဆရာျဖစ္သင္ ေက်ာင္းကို ေခါင္းေဆာင္သြားရေပသည္။

က်ေနာ္တို႔ ထိုသို႔သပိတ္တားေနစဥ္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈကို တဆင့္တိုးသည့္အေနျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား အစာငတ္ခံဆႏၵျပရန္ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေၾကညာလိုက္သည္။ ထိုကိစၥမွာ အလြန္ရဲဝံ့စြာဆံုးျဖတ္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေက်ာင္းသားမ်ား အစာငတ္ခံဆႏၵျပမည္ဟု ေၾကညာ လိုက္ေသာအခါ အဂၤလိပ္အစိုးရ အေတာ္ထိတ္လန္႔သြားမည္ထင္ရသည္။ ၿမိ့ဳမေက်ာင္း ေက်ာင္းသားသပိတ္စခန္းႀကီးတြင္ အစာငတ္ခံၾက ေတာ့သည္။ အားလံုးတိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ျပည္သူေတြက ေက်ာင္းသားမ်ား မက်န္းမမာျဖစ္လာမွာကိုစိုးရိမ္ၾကၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ ထိုအစာငတ္ခံဆႏၵျပမႈကိုဆန္႔က်င္ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္လူထုႏွင့္ေက်ာင္းသားမိဘတို႔က ပို၍ဆန္႔က်င္ၾကသည္။ လူထုဆန္႔က်င္မႈႀကီးမားလာသျဖင့္ အစာငတ္ခံဆႏၵျပမႈကို ႏွစ္ရက္ၾကာလုပ္ၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက ရပ္စဲလိုက္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ထိုအစာငတ္ခံဆႏၵျပမႈကို ရပ္စဲလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေန႔အခါ သပိတ္တားမႈမ်ားသြားလုပ္ၾကၿပီး ညအခါ ၿမိ့ဳမေက်ာင္းႀကီးတြင္ စည္းေဝးပြဲႏွင့္ တရားပြဲမ်ား လုပ္ၾကသည္။ အခ်ိန္မွာလည္း မိုးဦးက်စျပဳလာၿပီျဖစ္သည္။ ထိုအတြင္း အဂၤလိပ္အစိုးရက ေက်ာင္းသားမ်ားေတာင္းဆိုထားခ်က္မ်ားအေပၚ ေစ့စပ္ေဆြးႏြးရန္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကို စည္းေဝးရန္ဖိတ္ၾကားသျဖင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အစိုးရမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အစည္းအေဝးထိုင္ၾကရသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အစိုးရစည္းေဝးပြဲကို တႏိုင္ငံလံုးအာရံုစိုက္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔လည္း မ်ားစြာအာရံုစိုက္ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသည္။ ရက္အခ်ိဳ႔ၾကာ အႀကိတ္အနယ္ေဆြးေႏြးၾကၿပီးေနာက္ ေဆြးေႏြးပြဲၿပီးၿပီ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားေက်နပ္ၾကၿပီ။ ေက်ာင္းသားသပိတ္ႀကီးလွန္ေတာ့မည္ ဟူေသာသေဘာထားျဖစ္သည့္ သတင္းေၾကညာခ်က္ ထြက္လာေတာ့သည္။ ဤအစည္းအေဝးတြင္ က်ေနာ္တို႔ေတာင္းဆိုခ်က္ႏွင့္ ရရွိခ်က္ အခ်က္အလက္မ်ားကို က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ေခ်၊

ထိုသတင္းေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ရွိေက်ာင္းသားမ်ားအပါအဝင္ ျပည္သူတရပ္လံုးက ေက်ာင္းသားမ်ားစည္းေဝးပြဲတြင္ ေက်နပ္ၾကၿပီ၊ ေက်ာင္းသားသပိတ္လႈပ္ရွားမႈႀကီးေအာင္ပြဲရၿပီ၊ သပိတ္လွန္ေတာ့မည္ယူဆၾကၿပီး မ်ားစြာေပ်ာ္ရႊင္ဝမ္းေျမာက္ၾကသည္။ ေနာက္က်ေနာ္တို႔သည္ က်ေနာ္တို႔ေတာင္းဆိုခ်က္ႏွင့္ရရွိခ်က္တို႔ကိုသိရွိလာေသာအခါ က်ေနာ္အပါအဝင္ အခ်ိဳ႔က မေက်မနပ္မႈမ်ား ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳေက်ာင္းေပါင္းစံု၏သပိတ္ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ ၿမိ့ဳမေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ကိုသန္းတင္ ကိုယ္တိုင္ပါ မေက်မနပ္ျဖစ္ေတာ့သည္။

ထိုအေျခအေနတြင္ အေၾကာင္းတခုကို ေဖာ္ျပရန္ရွိေပသည္။ ၎မွာ အစိုးရက ယခုႏွစ္စာေမးပြဲမ်ားကို လအခ်ိဳ႔ ေနာက္ေရႊ႔ၿပီးစစ္ေဆးရန္ စီစဥ္သည္။ ယင္းအစီအစဥ္မွာ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားမ်ား စာေမးပြဲဝင္ေျဖႏိုင္ရန္အတြက္ျဖစ္သည္။ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသား မ်ားအတြက္ အက်ိဳးရွိသည္။ ၎ကိုေက်ာင္းသားမ်ားက ေတာင္းဆိုလို႔ေပးတာလား သို႔မဟုတ္အစိုးရက လက္ေတြ႔အရလဲျဖစ္ၿပီး သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေသြးေဆာင္ရည္ရြယ္ၿပီးလုပ္သလား က်ေနာ္မသိေတာ့ေပ၊

ေက်ာင္းသားမ်ား သပိတ္လွန္ေရးကိစၥ ေနာက္ဆံုးတြင္ ၿမိ့ဳမကိုသန္းတင္ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ရန္ကုန္ေက်ာင္း ၄-၅ ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားေခါင္း ေဆာင္မ်ားက သပိတ္မလွန္ဘဲ ဆက္ေမွာက္ရန္ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ အမ်ားစုႀကီးကေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း သပိတ္လွန္ရန္ သေဘာတူ ၾကသည္။

ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္တို႔အခ်င္းခ်င္း ျငင္းၾကခံုၾကေတာ့သည္။

ထိုအတြင္း က်ေနာ္မွာပင္ပန္းျခင္း။ စိတ္ဓာတ္ထိခိုက္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အဖ်ားနည္းနည္းဝင္လာၿပီး ေနမေကာင္းျဖစ္လာ၍ အေဒၚ့အိမ္ျပန္ၿပီး ေဆးကုေနရသည္။ အိမ္တြင္ ၃-၄ ရက္ေဆးကု အနားယူၿပီး နည္းနည္းသက္သာလာတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပင္ သပိတ္စခန္းရွိရာ ၿမိ့ဳမေက်ာင္းသို႔ ျပန္သြားသည္။

ၿမိ့ဳမေက်ာင္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ့္မွာ မ်ားစြာစိတ္ထိခိုက္ၿပီး (အင္အားလဲနည္းေနသျဖင့္) အရုပ္ႀကိဳးျပတ္မတတ္ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ ၿမိ့ဳမေက်ာင္းမွာ သပိတ္စခန္းမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေနၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းတက္ေနၾကတာကို ေတြ႔ရ ေတာ့သည္။ က်ေနာ္ႀကီးစြာ ဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ရသည္။

ထိုမွသိရသည္မွာ ကိုသန္းတင္တို႔သပိတ္စခန္းသည္ ေရႊတိဂံုဘုရားအေရွ႔ဘက္မုခ္ ဗဟန္းေစာင္းတန္းရွိ ဇရပ္တေဆာင္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႔သြားၿပီ ဟုသိရသည္။ က်ေနာ္ ထိုေနရာကိုလိုက္သြားၿပီး သပိတ္ဆက္ေမွာက္ေနေသာ ကိုသန္းတင္တို႔အဖြဲ႔ႏွင့္ ျပန္ေပါင္းဆံုမိေတာ့သည္။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔မွာလည္း လူ ၁၄-၅ ေယာက္ခန္႔သာ ရွိေတာ့သည္။

ထိုေက်ာင္းသားသပိတ္ႀကီးအတြင္း က်ေနာ္မေမ့ႏိုင္ဘဲမွတ္မိေနသူ သပိတ္ေမွာက္ဖက္ေက်ာင္းသားတဦး ရွိပါသည္။ ထိုသူမွာ ရခိုင္ အမ်ိဳးသားတဦးျဖစ္သူ ၿမိ့ဳမေက်ာင္းသား ကိုျမတ္သာေအာင္ဆိုသူျဖစ္ပါသည္။ သူက ဘဏၰာေရးမႉးတာဝန္ယူထားသူ ျဖစ္ပါသည္။ အလြန္ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ၿပီး စည္းကမ္းတက်ရွိသူမို႔ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားမ်ားအဝန္းအဝိုင္းအတြင္းမွာေတာင္ ေဟ့ ေငြေရးေၾကးေရးဆိုရင္ ရခိုင္သားဘဲထားကြဟူေသာစကားေတာင္ တြင္ခဲ့ဖူးပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ ထိုဗဟန္းဇရပ္သပိတ္စခန္းတြင္ ရက္အခ်ိဳ႔ၾကာၿပီးေနာက္ က်ေနာ္တို႔အေျခအေနကို စဥ္းစားလာၾကေတာ့သည္။ ဗမာတျပည္လံုး ရန္ကုန္ၿမိ့ဳကစၿပီး ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ေနၾကျပီ၊ ဘယ္ေက်ာင္းမွ သပိတ္ဆက္ေမွာက္ျခင္း မရွိေတာ့ေခ်၊ က်ေနာ္တို႔ လူနည္းစုကေလးမွာ သပိတ္တားလို႔လည္းမျဖစ္ဘဲ ဘာမွအလုပ္မရွိသလိုျဖစ္လာသည္။ သပိတ္ဆက္ေမွာက္ေနေသာ က်ေနာ္တို႔ကို ဗမာျပည္လူထုႏွင့္ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုႀကီးကပင္ မေထာက္ခံေတာ့တဲ့အေျခအေနျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ကို ျမန္မာသတင္းစာမ်ားအနက္ “ဆယ္သန္း” ဟုထင္ရေသာ သတင္းစာတေစာင္ကသာ က်ေနာ္တို႔အေပၚ ၾကင္နာစြာေထာက္ခံေရးသားေနတာ မွတ္မိသည္။ ျပည္သူႏွင့္ေက်ာင္းသားထု၏ ေထာက္ခံမႈမရတာအဆိုးဆံုး ျဖစ္သည္။ ေနာက္သပိတ္ကိစၥမ်ားတြင္လည္း ေတာင္းဆိုတိုင္းရၾကတာမဟုတ္ဆိုတာ စဥ္းစားမိသည္။ က်ေနာ္တို႔ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ အကုန္မရေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ၿပီးခဲ့ေသာလႈပ္ရွားမႈတိုက္ပြဲမွာ ဗမာျပည္ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႔ အစိုးရအဖို႔ ႀကီးစြာထိုးႏွက္ခံရၿပီး မ်ားစြာအထိနာသြားၿပီဟုလည္း က်ေနာ္တို႔ နားလည္လာၾကသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔တခ်ိဳ႔သည္ လူထုကလည္းမေထာက္ခံ ဘာမွလည္းဆက္လုပ္လို႔မရၿပီျဖစ္၍ က်ေနာ္တို႔ သပိတ္ေမွာက္မႈလုပ္ငန္းကို ရပ္တန္းကရပ္သင့္ၿပီလားဟု စဥ္းစားမိလာၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ထိုစဥ္က မ်ားစြာဝမ္းနည္းစိတ္ရႈပ္ေထြးေနၾကသည္။

ေနာက္ဆံုးက်ေနာ္တို႔အထဲမွ အမ်ားသည္ သပိတ္ေမွာက္မႈကိုအဆံုးသတ္ၾကၿပီး မိမိတို႔အိမ္ကိုျပန္ၾကရန္ ဆံုးျဖတ္ၾကေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုး ဗဟန္းဇရပ္ သပိတ္စခန္းကိုစြန္႔ခြာၿပီး ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ျပန္ၾကေတာ့သည္။

က်ေနာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ ဦးေႏွာက္ရႈပ္ေထြးၿပီး ဝမ္းနည္းေနမႈမ်ားကိုပယ္ခ်လိုက္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ မိဘမ်ားဘက္ကိုလည္း စဥ္းစားမိသည္။ မိဘမ်ားမွာ ေခ်ာင္လည္ၾကသူမ်ားမဟုတ္၊ က်ေနာ္စာေမးပြဲ တႏွစ္မေအာင္လွ်င္ မိဘေတြတႏွစ္ ေငြပို၍ ကုန္က်ရမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္လာသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ေက်ာင္းျပန္တက္ၿပီး က်န္ေသးေသာ ၂ လ။ ၃ လ အတြင္း စာေတြဖိႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးအစိုးရ အထက္တန္း ဆရာျဖစ္စာေမးပြဲကို ေကာင္းစြာေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့သည္။

မၾကာခင္ ေက်ာင္းေအာင္စာရင္းမ်ားထြက္လာေသာအခါ က်ေနာ္တို႔သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားအမ်ားစု က်ေနာ္အပါဝင္ အားလံုးလိုလို ေအာင္ျမင္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဦးညီပုက ေနာင္တြင္က်ေနာ္တို႔ကိုေျပာတာက သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္းတက္ပ်က္ခဲ့ေသာ္လည္း သပိတ္အတြင္းတြင္ လူမႈေရးအေတြ႔အႀကံဳသင္ခန္းစာေတြ မ်ားစြာရရွိၾကပံုရသည္။ ဒါေတြက စာေမးပြဲကို အေထာက္အကူျပဳဟန္ရွိသည္။ စာေမးပြဲအေအာင္မ်ားၾကသည္ဟု ေျပာသည္။

က်ေနာ္သည္ ဆရာျဖစ္စာေမးပြဲေျဖၿပီး ေအာင္စာရင္းအထြက္ကိုေစာင့္ေနစဥ္ က်ေနာ့္ဘဝကို ျပန္လည္သံုးသပ္မိသည္။ ၁၃ဝဝ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုအတြင္း က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားမ်ားလႈပ္ရွားမႈတိုက္ပြဲက က်ေနာ္၏ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚအယူအဆကို ႀကီးစြာတဆင့္ တိုးတက္ျမွင့္တင္ေစခဲ့ပါသည္။ ၎မွာ ယခုအခါျမန္မာ မ်ိဳးခ်စ္ျပည္ခ်စ္တို႔၏တာဝန္သည္ ၿဗိတိသွ်အဂၤလိပ္တို႔၏လက္ေအာက္မွ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးကို မုခ်ျပန္ရေအာင္တိုက္ယူရမည့္တာဝန္ျဖစ္သည္ဟု ျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲႀကီး ပါဝင္ဆင္ႏႊဲရန္ဆိုလွ်င္ မိမိတို႔သည္ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးပါတီတခုခုတြင္ ပါဝင္ၿပီးဆင္ႏႊဲမွျဖစ္မည္ကို နားလည္လာသည္။ လက္ရွိ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားတြင္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲအတြက္ အားထားစိတ္အခ်ရဆံုးေဆာင္ရြက္မည့္ ႏိုင္ငံေရးပါတီမွာ ထိုစဥ္က“တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသခင္ပါတီႀကီး”သာရွိသည္ဟု ယံုၾကည္မိပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ႏွင့္သူငယ္ခ်င္း ကိုၾကည္ၫြန္႔(ေနာင္ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္း) သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳပန္းဆိုးတန္းရွိ တို႔ဗမာသခင္အစည္းအရံုုးဌာနာခ်ဳပ္သို႔ သြားၾကၿပီး တို႔ဗမာသခင္အစည္းအရံုးအသင္းသို႔ သခင္အသင္းသားအျဖစ္ အသင္းဝင္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ အသင္းဝင္ေၾကးအျဖစ္ တဦးကို ေငြတမတ္စ ေပးေဆာင္ခဲ့ရသည္ထင္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး သခင္ပါတီဌာနခ်ဳပ္သို႔ ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္ေရာက္၍ ဧည့္ခံစကားေျပာေနၾကသည္ထင္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးဌာနာခ်ဳပ္မွထြက္လာေသာအခါ အလြန္စိတ္လက္ေပါ့ပါး ရႊင္လန္းလာၾကပါသည္။

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာ ကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ အပိုင္း(၁) အခန္း(၂)

0 comments
ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာ ကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ အပိုင္း(၁) အခန္း(၂)

က်ေနာ္ ျမန္မာ (၇)တန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ ေညာင္ဝိုင္းဆရာေတာ္က က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ေညာင္ဝိုင္း မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဦးအံုးပန္း၏ သား က်ေနာ္ကဲ့သို႔ (၇)တန္းေအာင္လာေသာ ေမာင္သိန္းဟူေသာေက်ာင္းသားႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ (၂)ေယာက္ကို ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ သူ႔ဆရာေတာ္ရွိရာ ဟသၤာတၿမိ့ဳ လယ္တီေက်ာင္းတိုက္တြင္ ျမန္မာ (၁ဝ)တန္းအထိ အထက္တန္းေက်ာင္းရွိရာသို႔ အထက္တန္းဆက္သင္ ၾကားရန္ ေစလႊတ္လိုက္ပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ ဟသၤာတလယ္တီေက်ာင္းတြင္ သကၤန္းဝတ္ၿပီးေနာက္ (၈)တန္းကစ၍ စာသင္ရပါသည္။ က်ေနာ့္အတြက္ ေကာင္းတာတခုက က်ေနာ္မွာ အျပင္စာေပ၊ မဂၢဇင္း စာေစာင္စသည္တို႔ကို ဖတ္ရႈတဲ့ဝါသနာရွိသူျဖစ္ရာ လယ္တီေက်ာင္းတြင္ စာၾကည့္တိုက္ကေလးတခုရွိသျဖင့္ စာေပ။ မဂၢဇင္း စသည္တို႔ကို အားလပ္ခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္ဖတ္ရႈႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

လယ္တီေက်ာင္းမွ (၈)တန္းေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႔ကို တႏွစ္အတြင္း ျမန္မာ (၉)တန္း အစိုးရစစ္စာေမးပြဲကို ခုန္ေက်ာ္ၿပီးေျဖဆိုရန္စီစဥ္ပါသည္။ ဤသို႔စီစဥ္ရာတြင္ (၈)တန္းေက်ာင္းသား (၃)ေယာက္ကိုေရြးပါသည္။  (၂)ေယာက္မွာ က်ေနာ္၊ က်ေနာ္ႏွင့္ ေညာင္းဝိုင္းေက်ာင္းမွလာသူ ေမာင္သိန္းတို႔ျဖစ္ၿပီး၊ က်န္တေယာက္မွာ လယ္တီေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသား (၁)ေယာက္တို႔ျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ (၉)တန္းစာေမးပြဲကို ၁၉၃၆ ခုႏွစ္တြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ လယ္တီေက်ာင္းသားတို႔က ခုန္ေက်ာ္ေအာင္ျမင္ၿပီး ေမာင္သိန္း က် က်န္ခဲ့ပါသည္။

ေနာက္ႏွစ္တြင္ က်ေနာ္ဟသၤာတ လယ္တီေက်ာင္းတြင္မေနေတာ့ဘဲ။ က်ေနာ့္အေဒၚရွိရာ ရန္ကုန္ ၾကည့္ျမင္တိုင္အိမ္မွာသြားေနၿပီး ထိုမွ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ ရန္ကုန္ ပုဇြန္ေတာင္ျမဴနီစပယ္အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ျမန္မာ (၁ဝ)တန္းကို ဆက္၍သင္ပါသည္။

ေက်ာင္းတက္ခါစ အနည္းငယ္ခက္ခဲေသာ္လည္း အေတာ္ၾကာေသာအခါ က်ေနာ္ေကာင္းစြာလိုက္ႏိုင္ၿပီး ထိုႏွစ္ (၁ဝ)တန္းကို ေကာင္းမြန္စြာ ေအာင္ျမင္ပါသည္။

ရန္ကုန္တြင္ က်ေနာ့္အတြက္ ေက်ာင္းေနရတာ တခုေကာင္းသည္မွာ စာၾကည့္တိုက္မ်ားေပါမ်ားသျဖင့္ ၾကည့္လိုေသာ စာေပမဂၢဇင္းမ်ား ငွားရမ္းၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ အိမ္နီးနားခ်င္းကလည္း စာဖတ္သူေပါမ်ား၍ စာအုပ္မ်ားငွားရမ္းၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္တြင္ အခ်ိန္ရွိသမွ် စာေပမဂၢဇင္းမ်ားေဖာေဖာသီသီ ဖတ္ရႈခ်င္သမွ်ကို ဖတ္ရႈႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

က်ေနာ္ ရန္ကုန္တြင္ ေက်ာင္းတက္ေနေသာ ပုဇြန္ေတာင္ ျမဴနီစပယ္အထက္တန္းေက်ာင္း ေက်ာင္းဆရာတခ်ိဳ႔မွာ သခင္အသင္းဝင္မ်ားျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကို အခြင့္ႀကံဳတိုင္းသြင္းေပးပါသည္။ ဤေက်ာင္းမွာ က်ေနာ့္ႏိုင္ငံေရးအသိႏွင့္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကို တဆင့္ျမွင့္တင္ ေပးလိုက္ေသာ ေက်ာင္းျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ္ငယ္စဥ္က ဗႏၶဳလအေၾကာင္းဖတ္ၿပီး စစ္ဘက္ဝါသနာပါလာရာ အရပ္ထဲတြင္လည္း ဦးေမာင္ႀကီးရဲတပ္ဗိုလ္မ်ားျဖစ္သည့္ ဆရာ ဦးဘစိန္၊ ဦးျမစိန္တို႔ႏွင့္ရင္းႏွီးလာၿပီး ၎တို႔၏ ရဲတပ္သို႔ဝင္လိုက္ေတာ့သည္။ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္အမ်ိဳးသားေအာင္ပြဲလွည့္လည္ပြဲတြင္ က်ေနာ္သည္ ရဲတပ္သားဝတ္စံုျဖင့္ ပါဝင္ခဲ့သည္။

က်ေနာ္ ျမန္မာ (၁ဝ)တန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ဆက္ၿပီး ပညာသင္လိုပါသည္။ ထိုစဥ္ အဂၤလိပ္ေခတ္ပညာေရးစနစ္အရ က်ေနာ္တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ မရွိပါ၊ အဂၤလိပ္ပညာေရးစနစ္မွာ ယခုေခတ္လို တမ်ိဳးတစားတည္းမဟုတ္ဘဲ (၃)မ်ိဳး ခြဲျခားထားပါသည္။

ပထမအမ်ိဳးမွာ အဂၤလိပ္စာသက္သက္ သင္ေက်ာင္း။ ဒုတိယမွာ အဂၤလိပ္-ျမန္မာႏွစ္ဘာသာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ တတိယ ျမန္မာစာသက္သက္ သင္ေက်ာင္းျဖစ္ပါသည္။ ပထမအမ်ိဳးႏွင့္ဒုတိယအမ်ိဳးသင္ေက်ာင္းမွ (၁ဝ)တန္းေအာင္သူတို႔သာ တကၠသိုလ္သို႔တက္ခြင့္ရွိၿပီး ျမန္မာ သက္သက္ႏွင့္ (၁ဝ)တန္းေအာင္သူမ်ား တကၠသိုလ္တက္ခြင့္မရွိပါ၊ တကၠသိုလ္တက္လိုပါက ေနာက္ထပ္ အဂၤလိပ္စာ တဘာသာႏွင့္ (၁ဝ) တန္းေအာင္ျမင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္တကၠသိုလ္တက္ႏိုင္ရန္ အဂၤလိပ္စာတဘာသာ (၁ဝ)တန္းစာေမးပြဲေအာင္ရန္ လိုပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳတြင္ အဂၤလိပ္စာ တဘာသာတည္း (၁ဝ)တန္းအထိ အလြတ္သင္ေပးေသာ ပုဂၢလိကေက်ာင္းမ်ားကို စံုစမ္းေလ့လာပါသည္။ ဘယ္မွာမွ ထိုေက်ာင္းမ်ိဳး ဟုတၱိပတၱိမရွိပါ၊ ထို႔ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာသင္ရန္အ}ကံကို စြန္႑လႊတ္လိုက္ရပါသည္။

က်ေနာ္ျမန္မာ (၁ဝ)တန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ ျမန္မာလိုဆက္ၿပီးသင္ၾကားႏိုင္ရန္ အတန္းတတန္းက်န္ေနပါသည္။ ၎မွာ “Highergrade” (ဟိုင္းရားဂရိတ္) ေခၚ အထက္တန္းဆရာျဖစ္ သင္တန္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုသင္တန္းကိုသာ တက္ေရာက္သင္ၾကားရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ အသက္ (၁၉)ႏွစ္ ၁၉၃၈-၃၉ ခုႏွစ္တြင္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ အထက္တန္းဆရာျဖစ္သင္တန္းေက်ာင္းသို႔တက္ၿပီး သင္ၾကားပါသည္။ ထိုေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ မရွိသျဖင့္ ကိုမိုးဟုထင္ရေသာေက်ာင္းသားတဦးကို ဥကၠဌတင္ၿပီး က်ေနာ္က အတြင္းေရးမႉးလုပ္၍ ေက်ာင္းသားသမဂၢတည္ေထာင္ခဲ့ပါသည္။

ထိုႏွစ္တြင္ ဗမာျပည္တြင္ ကုလား-ဗမာရိုက္ပြဲ အဓိကရုဏ္းျဖစ္ေသာႏွစ္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကိစၥ က်ေနာ္တို႔ထံသို႔လည္း ရိုက္ခတ္လာပါသည္။ က်ေနာ္တို႔စာသင္ၾကားေနစဥ္ ဘတ္စ္ကားတစီး က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းေရွ႔ထိုးရပ္ကာ ဘတ္စ္ကားထဲက လူတေယာက္ မ်က္ႏွာမွာေသြးသံရဲရဲႏွင့္ ဘတ္စ္ကားအမိုးေပၚတက္ၿပီး “ေဟ့ ျမန္မာေတြ ကုလားျပည္က ကုလားေတြဟာ တို႔ဗမာျပည္ထဲလာၿပီးစီးပြားရွာၾကတယ္၊ ငါတို႔ဗမာေတြရဲ့ စီးပြားေရးကိုဝင္လုၿပီး လုပ္ၾကတယ္၊ ဒီလိုစီးပြားရွာရံုမကဘူး၊ ငါတို႔လဲ ေစာ္ကားၾကတယ္၊ အခုငါ့မ်က္ႏွာေပၚကဒဏ္ရာေတြ ေသြးေတြဟာ ဒီကုလားေတြက ခုတ္လႊတ္လိုက္တာျဖစ္တယ္၊ ဒီကုလားေတြကို ေမာင္းထုတ္ရမယ္၊ လက္စားေခ်ရမယ္၊ အခုငါ့ကို ခုတ္လႊတ္လိုက္တဲ့ ကုလားေတြကို ျပန္ၿပီးလက္စားေခ်ဖို႔ ငါတို႔သြားမယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ မလိုက္ၾကဘူးလား”ဟု ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုပါသည္။

ထိုအခါ က်ေနာ္အပါအဝင္ ေက်ာင္းသား ၁၄-၅ ေယာက္ နီးရာတုတ္တို တုတ္စေတြေကာက္ယူၾကၿပီး ၎ဘတ္စ္ကားေပၚ ေျပးတက္ ၾကသည္။ ဒဏ္ရာႏွင့္လူက ကားကိုရန္ကုန္ၿမိ့ဳဘက္ကို ေမာင္းသြားေစပါသည္။ ရန္ကုန္ ၾကည့္ျမင္တိုင္နယ္စပ္ ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းေပၚက သံေခ်ာင္းေမာင္းတံႀကီးကို ခ်ထားၿပီး ကားလမ္းကိုပိတ္ထားပါသည္။ ပုလိပ္တခ်ိဳ႔ရပ္ေစာင့္ေနၿပီး က်ေနာ္တို႔ ဘတ္စ္ကားကို ျပန္လွည့္ေစ ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘဲ လွည့္ျပန္ခဲ့ရပါသည္။

ေနာက္တေန႔ က်ေနာ္ေက်ာင္းကအျပန္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘူတာရံု ဂံုးတံတားႀကီးထိပ္ရွိ ကုလားဆိုင္ႀကီးတဆိုင္ကို ဗမာတခ်ိဳ႔ ဝင္ေရာက္ဖ်က္ဆီး ထုခြဲေနရာ က်ေနာ္လည္း မွားယြင္းေသာမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ႏွင့္ ထိုလူစုထဲပါဝင္ၿပီး ထိုကုလားဆိုင္ႀကီးကိုဝင္ေရာက္ ဖ်က္ဆီးမိပါသည္။  

က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာဆရာျဖစ္သင္ေက်ာင္းတြင္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားသမဂၢကႀကီးမႉးၿပီး အျပင္လူႀကီးတခ်ိဳ႔ကိုဖိတ္ၿပီး တရားေဟာေျပာပြဲမ်ား က်င္းပပါသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သမဂၢအမႈေဆာင္လူႀကီးမ်ားကိုလည္း ဖိတ္၍ေဟာေျပာမႈမ်ားျပဳလုပ္ပါသည္။ တခ်ီတြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သမဂၢအမႈေဆာင္လူႀကီး ကိုထြန္းရွိန္ဆိုေသာေက်ာင္းသားႀကီး ပါလာပါသည္။ ၎ကိုထြန္းရွိ္န္ဆိုသူမွာ ေနာင္က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဟိုင္နန္ကၽြန္းတြင္ က်ေနာ္တို႔အတူတူ ဂ်ပန္စစ္ပည္သင္ၾကားခဲ့ကာ ဘီ၏အိုင္၏ေအတပ္ႀကီးဖြဲ႔ၿပီး အဂၤလိပ္တို႔ကို က်ေနာ္တို႔ႏွင့္အတူ တိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာ နာမည္ေက်ာ္တပ္မႉးႀကီးဗိုလ္ရန္ႏိုင္ဆိုသူ ျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသည္ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳေက်ာင္းသားမ်ား လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ပါဝင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုႏွစ္မွာ ၁၉၃၈-၃၉။ ၁၃ဝဝျပည့္ အေရးေတာ္ပံုႏွစ္ ျဖစ္ပါသည္။

၁၃ဝဝျပည့္ႏွစ္ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၂ဝ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားက ရန္ကုန္ၿမိ့ဳ အဂၤလိပ္အစိုးရ၏ အတြင္းဝန္ ရံုးႀကီးကို ဝိုင္းရံပိတ္ဆို႔သပိတ္တားသည့္ အေရးအခင္းႀကီး ျဖစ္ပြားေပၚေပါက္လာပါသည္။

အတြင္းဝန္ရံုးႀကီးမွာ ဗမာျပည္ကို အဂၤလိပ္ကိုလိုနီအစိုးရတို႔ကအုပ္ခ်ဳပ္လႊမ္းမိုးထားေသာ ဗဟိုရံုးခ်ဳပ္ႀကီးျဖစ္ပါသည္။ ၿဗိတိသွ်အုပ္စိုးမႈကို အရႈိက္ထိုးလိုက္ေသာ ထိုးႏွက္ခ်က္ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း အဂၤလိပ္တို႔က ေက်ာင္းသားမ်ားကိုရိုက္ႏွက္တိုက္ခိုက္ရာတြင္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသား ပုလိပ္လက္နက္ကို္င္ေတြ အသံုးမျပဳဘဲ မ်က္ႏွာျဖဴ အဂၤလိပ္ေဂၚရာပုလိပ္ေတြကိုသာ အသံုးျပဳသည္။ မွတ္ေလာက္ေအာင္လည္း ဖိႏွိပ္ရိုက္ႏွက္လိုက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားပံုလည္း ရသည္။

က်ေနာ္တို႔ရန္ကုန္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အတြင္းဝန္ရံုးႀကီးသို႔ ထိုေန႔ (ဒီဇင္ဘာ ၂ဝရက္) နံနက္ခပ္ေစာေစာ (ရံုးမဖြင့္မီ)ေရာက္လာၾကၿပီး အတြင္းဝန္ရံုးႀကီး၏ သံတိုင္ၿခံစည္းရိုးရွိ တခါးေပါက္အားလံုးကိုပိတ္ဆို႔ သပိတ္တားၾကပါေတာ့သည္။

က်ေနာ္တို႔ ဆရာျဖစ္သင္ေက်ာင္းမွ တေက်ာင္းလံုး (လူ ၆ဝ ေလာက္ရွိ)ကို အတြင္းဝန္ရံုးႀကီး၏ဗဟို အဓိကဝင္ေပါက္ထြက္ေပါက္ႀကီးတြင္ သပိတ္တားရန္ တာဝန္က်ပါသည္။ ၎ဗဟိုသံတခါးေပါက္မွာ စပတ္လမ္းဘက္က ျဖစ္ပါသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အတြင္းဝန္ရံုးႀကီးကို တဦးတေယာက္မွ မဝင္ႏိုင္မထြက္ႏိုင္ေအာင္ တားဆီးႏိုင္ၾကပါသည္။ ထိုေန႔ ရံုးမတက္ႏိုင္ ၾကေတာ့ပါ၊

က်ေနာ္တို႔၏ အတြင္းဝန္ရံုးသပိတ္တားဆီးမႈမွာ အားလံုးေခ်ာေမာစြာ ေအာင္ျမင္ထေျမာက္ၿပီးၾကသျဖင့္ ေန႔လည္ ၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္တြင္ သပိတ္တားမႈကိုရုပ္သိမ္းၿပီး အသီးသီးမိမိတို႔ေက်ာင္းသို႔ တပ္ဖြဲ႔လိုက္ျပန္ၾကရန္ စီစဥ္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔မ်ားမျပန္မီ အတြင္းဝန္ ရံုးႀကီးကို အျပင္မွတပတ္တန္းစီၿပီး ေက်ာင္းတပ္ဖြဲ႔လိုက္ လွည့္ပတ္ၾကသည္။ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားတိုင္တည္ၿပီး လွည့္ပတ္ၾကရာ ပထမ ေရွ႔ဆံုးက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ျဖစ္၍ ၎ေနာက္ ဒုတိယတပ္ဖြဲ႔မွာ က်ေနာ္တို႔ဆရာျဖစ္သင္ေက်ာင္း တပ္ဖြဲ႔ျဖစ္သည္။ လွည့္လည္မႈ တပတ္ျပည့္ခါနီး က်ေနာ္တို႔သည္အတြင္းဝန္ရံုးႀကီးႏွင့္ စိန္ေပါေက်ာင္းအၾကား အေနာ္ရထာလမ္းႀကီးအတိုင္းခ်ီတက္လာရာ တပ္ဦး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔သည္ အတြင္းဝန္ရံုးႀကီးေထာင့္ အေနာ္ရထာလမ္းႏွင့္ စပတ္လမ္းဆံုသည့္ေထာင့္သို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ စပတ္လမ္းအတိုင္း အဂၤလိပ္မ်က္ႏွာျဖဴ ေဂၚရာပုလိပ္မ်ား အခ်ိဳ႔ ျမင္းစီး၍လည္းေကာင္း။ အခ်ိဳ႔ ေျခလ်င္ျဖင့္လည္းေကာင္း သံုးေလးဆယ္ေလာက္ (ထင္ရသည္)ေျပးဆင္းလာၿပီး စပတ္လမ္းအတြင္းေရာက္ေနေသာ ထိပ္ဆံုးမွတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားတပ္ဖြဲ႔ကို ဝင္ၿပီးရိုက္ႏွက္ၿဖိဳခြဲပါသည္။ ၎တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ေနာက္က ကပ္ပါလာေသာ ဒုတိယေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ျဖစ္သည့္ က်ေနာ္တို႔ ဆရာျဖစ္သင္ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔တပ္ဦးမွာ စပတ္လမ္းႏွင့္အေနာ္ရထာလမ္းေထာင့္ စပတ္လမ္း၏ အေရွ႔ဘက္ႏႈတ္ခမ္းသို႔ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္၍  ပထမတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ကို မ်က္ႏွာျဖဴေဂၚရာမ်ား နင္းရိုက္ေနသည္ကို က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားတပ္ဦးက ေကာင္းစြာ ျမင္ေန ရသည္။ က်ေနာ္မွာ က်ေနာ္တို႔ဆရာျဖစ္သင္ေက်ာင္း တပ္ဦးကဦးေဆာင္လာသူျဖစ္၍ ထိုရိုက္ပြဲကို စပတ္လမ္း၏ အေရွ႔ဘက္ႏႈတ္ခမ္းေပၚက ေကာင္းစြာျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔မွ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ဆင့္ကာဆင့္ကာအရိုက္ခံရၿပီး လဲက်သြားသည္ကိုလည္း ျမင္ေတြ႔ရသည္။
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ လဲက်သြားၿပီးေနာက္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတပ္ ၿပိဳကြဲသြားၿပီးေသာအခါ ေဂၚရာပုလိပ္မ်ားက ဒုတိယတပ္ျဖစ္ေသာ က်ေနာ္တို႔ဆရာျဖစ္သင္ ေက်ာင္းသားတပ္ဘက္သို႔လွည့္လာၿပီး ဆက္ရိုက္ပါသည္။ ၿပီးေနာက္ ေနာက္က တပ္ဖြဲ႔အခ်ိဳ႔ကိုလည္း ဆက္လက္ၿပီး ရိုက္သြားၾကသည္။

ထိုသို႔ရိုက္ၿပီး လူစုခြဲေနစဥ္ အတြင္းဝန္ရံုး သံတိုင္ၿခံစည္းရိုးအျပင္က ခါးေလာက္နက္သည့္ေရေျမာင္းထဲသို႔ ေဂၚရာပုလိပ္
ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ အားလြန္ၿပီးက်သြားရာ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႔က အေပၚကအုတ္ခဲေတြ ေက်ာက္ျပားေတြႏွင့္ေပါက္သျဖင့္ တေယာက္လဲက် သြားသည္ကိုလည္း ျမင္ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။ ေနာင္ အစိုးရေၾကညာခ်က္တြင္ ေဂၚရာပုလိပ္ႏွစ္ဦးသံုးဦး ဒဏ္ရာရေၾကာင္း ေၾကညာတာ မွတ္မိပါသည္။

ခဏအၾကာတြင္ အတြင္ဝန္ရံုးႀကီးဝိုင္းရံေသာ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားတပ္ႀကီး ၿပိဳကြဲသြားပါေတာ့သည္။

က်ေနာ္တို႔ မိမိေက်ာင္းအသီးသီးမွ ဒဏ္ရာရေက်ာင္းသားမ်ားကို ေကာက္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းမွ ဒဏ္ရာရသူ (၁ဝ)ေယာက္နီးပါး ေလာက္ရွိရာ မိန္းကေလးေက်ာင္းသူထဲမွ တေယာက္မွမပါေခ်၊ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းမွ ဒဏ္ရာရသူမ်ားထဲတြင္ ကိုခင္ေမာင္ေရႊဟူေသာ ေက်ာင္းသားမွာ နည္းနည္းျပင္းသည္။ ေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႔မွာလည္း ေသြးသံရဲရဲႏွင့္ဒဏ္ရာရေနၾကေသာ မိမိမိတ္ေဆြေက်ာင္းသားမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ငိုယိုၾကသည္။

ဒဏ္ရာရသူ ကိုခင္ေမာင္ေရႊကိုေတြ႔ရႈ က်ေနာ္အံ့ၾသပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ ၎သည္ ေနာင္ဟာသစာေရးဆရာႀကီးေသာ္တာေဆြ ျဖစ္လာမည့္ ေက်ာင္းသား ကိုၾကင္ေမာင္ဆိုသူႏွင့္အတြဲျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္မပါဝင္ၾကဘဲ ေဘးထိုင္ေနတတ္ သူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ကိုခင္ေမာင္ေရႊမွာ ေသာ္တာေဆြလို ရုပ္ရည္ခန္႔ညားေခ်ာေမာသူျဖစ္သည္။

ကိုခင္ေမာင္ေရႊကို ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွ က်ေနာ္ ထပ္ၿပီးေတြ႔ရသည္။ ေတြ႔ရပံုမွာ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္က က်ေနာ္တပ္မေတာ္မွ ထြက္ရၿပီး ေနာက္ တရုတ္ျဖဴမ်ား ဒုတိယအႀကိမ္ ဗမာျပည္ကိုက်ဴးေက်ာ္လာသျဖင့္ ယင္းကို ဆန္႔က်င္တိုက္ထုတ္ရန္ ျပည္သူတို႔ကို လံႈံေဆာ္စည္းရံုးဖို႔ က်ေနာ္သည္ “တရုတ္ျဖဴက်ဴးေက်ာ္မႈႏွင့္ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးေကာ္မတီ” ဥကၠဌအျဖစ္ တိုင္းျပည္တဝွမ္း လွည့္လည္ေဟာေျပာ လံႈံေဆာ္ ရာတြင္ ၿမိ့ဳနာမည္မမွတ္မိေသာ ဗမာျပည္အလယ္ပိုင္း ဧရာဝတီျမစ္အေရွ႔ဘက္ကမ္းရွိ ၿမိ့ဳတၿမိ့ဳက ဖိတ္ၾကား၍ေရာက္သြားရာ က်ေနာ္တို႔ကို ႀကိဳဆိုေနေသာလူအစုထဲတြင္ ၎ေက်ာင္းသားေဟာင္းကိုခင္ေမာင္ေရႊကို ေတြ႔ရေတာ့သည္။ က်ေနာ္တို႔ ဝမ္းသာအားရႏႈတ္ဆက္မိၾကသည္။

အတြင္းဝန္ရံုးရိုက္မႈၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္က်ဆံုႈး ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ဈာပနကို ေက်ာင္းသားမ်ား လိုက္ပို႔ၾကရသည္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ သည္ ရန္ကုန္ဂ်ပ္ဆင္ေကာလိပ္မွေက်ာင္းသားျဖစ္သည္။ ဈာပနတြင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ့္မိခင္ႀကီးက မိန္႔ခြန္းတိုေလးေျပာၾကားရာ လူေတြ အေတာ္စိတ္ထိခိုက္ၾကသည္။

အတြင္းဝန္ရံုးတြင္ ေက်ာင္းသားေတြရိုက္မႈႀကီးၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း ႏိုင္ငံအဝွမ္းေက်ာင္းသားေတြ သပိတ္ေမွာက္လာၾကေတာ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳ ေက်ာင္းအားလံုးလည္း သပိတ္ေမွာက္လိုက္ၾကေတာ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳေက်ာင္းသားမ်ားသပိတ္စခန္းကို ရန္ကုန္ၿမိ့ဳ ၿမိ့ဳမေက်ာင္းႀကီးတြင္ ဖြင့္လိုက္သည္။ ၿမိ့ဳမေက်ာင္းႀကီးလည္း ေက်ာင္းလံုးဝပိတ္ထားသည္။ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳရွိ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းအသီးသီးမွ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေနာက္လိုက္အခ်ိဳ႔တို႔သည္ ၿမိ့ဳမေက်ာင္းႀကီးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ေနထိုင္ၾကေတာ့သည္။ ထိုစဥ္က ၿမိ့ဳမေက်ာင္း သပိတ္စခန္းတြင္ ေက်ာင္းသားသံုးရာ (၃ဝဝ)ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမည္ထင္ရသည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ ေစာင္တထည္ပိုက္ၿပီး ၿမိ့ဳမေက်ာင္းႀကီးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ ေနထိုင္ၾကေတာ့သည္။ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသူေတြကေတာ့ ေန႔ကို ၿမိ့ဳမေက်ာင္းလာၿပီး ညတြင္ မိမိတို႔အိမ္ ျပန္အိပ္ၾကသည္။ မ်ားစြာေသာ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားမ်ား ကိုယ့္အိမ္တြင္ပင္ေနၾကၿပီး တခါတရံၿမိ့ဳမေက်ာင္းသို႔ လာတတ္သည္။ ၿမိ့ဳမေက်ာင္းသပိတ္စခန္း စားေသာက္ေရးမွာ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳအတြင္း အလွည့္က်ရပ္ကြက္လိုက္ ထမင္းထုပ္မ်ားေကာက္စားၾကသည္။

အတြင္းဝန္ရံုးေက်ာင္းသားရိုက္မႈႀကီးေၾကာင့္ တျပည္လံုးျပည္သူလူထု တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားၿပီး နယ္ခ်ဲ႔အဂၤလိပ္အစိုးရကို မုန္းတီးမႈႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚ မ်ားစြာခ်စ္ခင္ေလးစားမႈႀကီး တဟုန္ထိုးျဖစ္လာၾကေတာ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳလူထုက နယ္ခ်ဲ႔အဂၤလိပ္ အစိုးရကို ျပတ္ျပတ္သားသားမုန္းတီးၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ေထာက္ခံလာၾကသည္။

ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက ေက်ာင္းသားအေရး ဒုတိယေျခလွမ္းအျဖစ္ ရန္ကုန္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား တိုင္းျပည္တဝွမ္း နယ္အသီးသီးသို႔ဆင္းၾကၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားအေရးအခင္းျဖစ္ပ်က္ပံုကို ျပည္သူလူထုအား တိုင္ၾကားေဟာေျပာမႈလုပ္ရန္ စီစဥ္ၾကသည္။

ထိုအေတာအတြင္း သံုးဆယ္ၿမိ့ဳ က်ေနာ့္မိဘမ်ားက က်ေနာ္ ျမင္းအနင္းခံရသည္ၾကားရၿပီး က်ေနာ့္အေဖ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳသို႔လိုက္လာကာ က်ေနာ့္ကို ၿမိ့ဳမေက်ာင္းတြင္လာေတြ႔ဆံုသည္။ က်ေနာ္က ေျခမကပတ္တီးကိုဖြင့္ျပၿပီး ဒဏ္ရာ ဘာမွမႀကီးေၾကာင္းေျပာရသည္။ အေဖက က်ေနာ့္ကို သံုးဆယ္ၿမိ့ဳသို႔ ျပန္ေခၚသြားခ်င္ေနသည္။ ေခၚလို႔မရႏိုင္ေၾကာင္းလည္း သူသိပံုရသည္။ ထို႔ျပင္ တျခားဒဏ္ရာရေသာ ေက်ာင္းသား အခ်ိဳ႔ ေခါင္း၊ လက္စသည္တို႔တြင္ ပတ္တီးမ်ားျဖင့္သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကသည္ကိုလည္း သူျမင္ေတြ႔ေနရသျဖင့္ ဘာမွမေျပာဘဲ သံုးဆယ္ၿမိ့ဳသို႔ ျပန္သြားပါသည္။

နယ္မ်ားသို႔ ေက်ာင္းသားမ်ား တရားေဟာဆင္းရန္အစီစဥ္အရ က်ေနာ့္မွာတျခားေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးႏွင့္အတူ ပုသိမ္ခရိုင္သို႔သြားရန္ တာဝန္က် ပါသည္။ ပုသိမ္ၿမိ့ဳသို႔သြားၿပီး ပုသိမ္ၿမိ့ဳအပါအဝင္ အျခားၿမိ့ဳ (၄)ၿမိ့ဳေလာက္မွာ တရားေဟာရသည္။ ပုသိမ္ခရိုင္ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ လွည့္ၿပီးေဟာေျပာရသည္။

က်ေနာ့္မွာ လူထုကိုတရားေဟာဖူးေသာ အေတြ႔အႀကံဳမရွိ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေက်ာင္းသားက လူထုကိုတရားေဟာရမွာျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က က်ေနာ့္အသက္ (၁၉)ႏွစ္အရြယ္သာျဖစ္ရာ အေတာ္ထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြံ႔ေနသည္။

က်ေနာ္တို႔သည္ အဓိကေက်ာင္းသားမ်ားအေရးအခင္းကိုသာ ေဟာေျပာရာ အဓိကအတြင္းဝန္ရံုး ေက်ာင္းသားမ်ားအရိုက္ခံရေသာ အေရးအခင္းကိုသာ ေျပာျပသည္။ ထိုကိစၥမွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ပ်က္ေသာကိစၥ။ က်ေနာ္တို႔ စိတ္အထိခိုက္ဆံုးကိစၥ။ လူထု စိတ္အဝင္စားဆံုးကိစၥျဖစ္၍ စိတ္ပါလက္ပါ တိတိက်က်အေသးစိတ္လည္းေျပာႏိုင္သျဖင့္ ပရိတ္သတ္လူထု အေတာ္စိတ္ဝင္စားၾကသည္။ တပြဲႏွစ္ပြဲေဟာေျပာၿပီးေနာက္ က်ေနာ္တို႔ ေျပာဆိုမႈရဲတင္းလာသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းသာမက ဗမာျပည္အေပၚ အဂၤလိပ္တို႔ဘယ္လို ေသြးစုပ္အျမတ္ထုတ္ေနပံုေတြပါ ဗမာျပည္မွ ဆန္စပါးအေပၚ ဘယ္လိုဘယ္ေလာက္ ေသြးစုပ္သည္။ ကၽြန္းသစ္၊ ေရနံ၊ ဓာတ္သတၱဳေတြအေပၚ ဘယ္လိုဘယ္ေလာက္ ေသြးစုပ္ၾကသည္ကို က်ေနာ္တို႔အထူးသျဖင့္ “နဂါးနီ” စာအုပ္တို္က္ထုတ္ စာအုပ္မ်ားမွ ဖတ္မိမွတ္မိသေလာက္ေတြပါ ထည့္ေျပာတတ္လာ၍ တရားပြဲမွာ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးတရားပြဲႀကီးျဖစ္လာၿပီး လူထု ကလည္း က်ေနာ္တို႔ ကေလးေတြမွ်သာျဖစ္ေသာ္လည္း အေတာ္ေလးစားခ်စ္ခင္လာၾကပါသည္။

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာ ကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ အပိုင္း(၁) အခန္း(၁)

0 comments
ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာ ကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ အပိုင္း(၁) အခန္း(၁)
က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္တို႔ေလးစားေသာပုဂၢိဳလ္တဦးက လြန္ခဲ့ေသာ ၃ - ၄ ႏွစ္ခန္႔က က်ေနာ့္အထုပၸတၱိကိုေရးသားရန္ တိုက္တြန္းခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္က အလြန္ခက္မည္ထင္၍ ျငင္းပယ္ခဲ့ပါသည္။ ယခုက်ေနာ့္အသက္ ၈၄ ႏွစ္ေရာက္မွ မိမိအထုပၸတၱိေရးလွ်င္ အမ်ားအတြက္ အက်ိဳးရွိႏိုင္မည္ယံုၾကည္ယူဆလာသျဖင့္ မေသခင္တာဝန္တရပ္အေနျဖင့္ ေရးသားရန္ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေရးသားရပါေတာ့သည္။

၁၊ က်ေနာ့္ေမြးေန႔မွာ ၁၉၁၉ ခုႏွစ္။ ဒီဇင္ဘာ (၃) ရက္ ျဖစ္သည္။ ဇာတိမွာ ျမန္မာျပည္ သာယာဝတီခရိုင္။ သံုးဆယ္ၿမိ့ဳ ဆိုင္းစုရြာျဖစ္သည္။

၂၊ လယ္သမားႀကီးဦးပန္း-ေဒၚတင့္တို႔၏သားသမီး (၆)ေယာက္အနက္ ဒုတိယသား ျဖစ္ပါသည္။

၃၊ မိဘမ်ားမွာ ခ်စ္တီးထံမွ လယ္ဧက ၄ဝ ေက်ာ္ကို အငွားခ်ၿပီး စာရင္းငွားမ်ားႏွင့္ လယ္သီးစားလုပ္ေသာသူမ်ားျဖစ္သည္။ ခ်မ္းသာတဲ့လယ္သမားအေနအထား ျဖစ္ပါသည္။ အသင့္အတင့္ေခ်ာင္ခ်ိေသာ လယ္သမားမ်ားျဖစ္ပါသည္။

၄၊ က်ေနာ္တို႔သည္ ငယ္စဥ္က မိမိဖခင္၏ႏွမ အပ်ိဳႀကီးေဒၚေစာႏွင့္ေနခဲ့ရၿပီး မိဘႏွင့္ေဒၚေစာတို႔၏ ဆံုးမပဲ့ျပင္မႈႏွင့္ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္။ အေဒၚ ေဒၚေစာမွာ ကြပ္ညပ္မႈအေတာ္တင္းက်ပ္သျဖင့္ အမ်ားတန္းတူမကစားရ၊ မေပ်ာ္ရႊင္ရဘဲ မိန္းခေလးတေယာက္လို ပိပိရိရိေနခဲ့ရသည္။

က်ေနာ္တို႔ဆိုင္းစုရြာမွာ သံုးဆယ္ၿမိ့ဳ ေျမာက္ပိုင္းမွစၿပီးစီးလာေသာ သံုးဆယ္ေခ်ာင္းကမ္းပါးတြင္ရွိရာ အမ်ားေရကူးတတ္ၾကေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔မွာ အေဒၚရဲ့ပညတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေရမကူးတတ္ခဲ့ပါ၊ ေရကူးအတတ္ကို စစ္ပညာသင္ရာ ဟိုင္နန္ကၽြန္းေရာက္မွသာ နည္းနည္း တတ္ခဲ့ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း က်ေနာ့္မွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက စာတတ္ၿပီးေနာက္ စာဖတ္ဝါသနာႀကီးခဲ့ၿပီး ေတြ႔သမွ် ျမန္မာစာအုပ္မွန္သမွ်ဖတ္ခဲ့မိသည္ ထင္ပါသည္။ က်ေနာ္ငယ္စဥ္က ဖတ္မိစြဲလန္းေနမိေသာ စာအုပ္ တအုပ္မွာ ဦးဖိုးက်ား၏ “ျမန္မာ့ဂုဏ္ရည္” စာအုပ္ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ (၃)တန္းအရြယ္ေလာက္တြင္ ဖတ္မိျခင္း ျဖစ္သည္ထင္ပါသည္။ စာဖတ္ျခင္းေၾကာင့္ က်ေနာ့္မွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဝင္ခဲ့ပံုရပါသည္။ ပညာတတ္တေယာက္လည္း ျဖစ္ခ်င္စိတ္ရွိခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္ကေလးအရြယ္တြင္ သူငယ္နာေရာဂါျဖစ္ခဲ့သျဖင့္ အသက္ကယ္ခဲ့ရသည္ ဟုဆိုပါသည္။

၅၊ က်ေနာ့္အသက္ (၇) ႏွစ္အရြယ္တြင္ မိဘမ်ားက သံုးဆယ္ၿမိ့ဳႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ ဆိုင္းစုရြာအၾကား ရြာမရြာရွိ ျမန္မာမူလတန္းေက်ာင္းကို အပ္ပါသည္။

၆၊ ေက်ာင္းတြင္ က်ေနာ္တို႔ အတန္းငယ္ကို ကိုင္ေသာဆရာမမွာ အမည္ေဒၚသိန္းခင္ဟုထင္ရေသာ အပ်ိဳဆရာမ ျဖစ္ပါသည္။

၇၊ ဆရာမမွာ အေတာ္အတန္ေခ်ာေမာေသာ္လည္း စိတ္ထားတင္းမာသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ေၾကာက္ရပါသည္။ က်ေနာ့္မွာ ငယ္စဥ္က သူငယ္နာ ေရာဂါစြဲကပ္ခဲ့ဖူးသျဖင့္ ဉာဏ္နည္းနည္းထိုင္းေနပါသည္။ အထူးသျဖင့္ သခ်ၤာဘာသာတြင္ ထိုင္းမႈိင္းျခင္းျဖစႈ္ ဆရာမ၏ ျပစ္ဒဏ္ေပးျခင္းကို ခဏခဏခံရပါသည္။ က်ေနာ္၏ ဉာဏ္ထိုင္းမႈမွာ အသက္ (၁၄) ႏွစ္ (၁၅) ႏွစ္ အရြယ္ (၇) တန္းေက်ာင္းသား အရြယ္ေလာက္ထိ ျဖစ္ပါသည္။  ယင္းေနာက္မွ ဉာဏ္ထိုင္းမႈက သက္သာလြတ္ေျမာက္လာပါသည္။    

က်ေနာ္ (၉) ႏွစ္သားအရြယ္ (၂) တန္းေရာက္ၿပီးေနာက္ က်ေနာ့္မိဘမ်ားက က်ေနာ္ႏွင့္ က်ေနာ့္အစ္ကိုကို က်ေနာ္တို႔ရြာ၏ တဖက္ကမ္းတြင္ ရွိေသာ ေညာင္ဝိုင္းဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတြင္ အေတာ္အသင့္ခမ္းနားစြာျဖင့္ ရွင္ျပဳပြဲလုပ္ေပးပါသည္။ ေညာင္ဝိုင္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္လည္း အစိုးရမူလတန္းေက်ာင္း ဖြင့္ထားသျဖင့္ သကၤန္းဝတ္ကိုရင္ဘဝမွထြက္ၿပီး ေနာက္ ရြာမ မူလတန္းေက်ာင္းသို႔ ျပန္မသြားေတာ့ဘဲ ေညာင္ဝိုင္း ေက်ာင္းမွာပဲ ဆက္ၿပီး (၂)တန္းကစၿပီး ေက်ာင္းေနပါေတာ့သည္။  မိုးဥတုတြင္  သံုးဆယ္ေခ်ာင္းကို ေလွျဖင့္ျဖတ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရပါသည္။

ကေလးဘဝေက်ာင္းေနစဥ္ ေနအိမ္၏အေသးအဖြဲအလုပ္ကိစၥမ်ား လုပ္ခဲ့ရပါသည္။ အေဒၚအိမ္ေထာင္ျပဳသြားေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔မိခင္ အေမမွာအလြန္ လံု႔လဝိရိယရွိၿပီး စိတ္ထားအလြန္ႀကံ႔ခိုင္တင္းမာၿပီး စိတ္ဓာတ္အလြန္ေကာင္းသူ ျဖစ္သည္။ သားသမီးမ်ားအေပၚလည္း အလြန္စည္းကမ္းေကာင္းသူျဖစ္ပါသည္။ စာရိတၱလည္း အလြန္ေျဖာင့္မတ္ ေကာင္းမြန္သူျဖစ္သည္။ အိမ္မႈဝတၱရားမ်ားကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ ေစ့ေစ့စပ္စပ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ရပါသည္။ အေဒၚလိုပင္ အေမကလည္း က်ေနာ္တို႔ကို ကစားခုန္စားမႈ သိပ္မလုပ္ရပါ၊
က်ေနာ့္မွာ မိုးတြင္း ဝါတြင္း (၃)လတြင္ သကၤန္းစီးျခင္းကို (၂)တန္းမွ (၆)တန္းၿပီးသည္အထိ(၅ ႏွစ္ ၅ ဝါ) ဝါဆို သကၤန္းဝတ္ခဲ့ပါသည္။ မိဘမ်ားကလည္း မိုးတြင္း၌ေခ်ာင္းကိုျဖတ္၍သြားရတာအႏၱရာယ္မ်ား၍ သကၤန္းစီးၿပီး ဝါဆိုတာကို ႀကိဳက္ပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ေညာင္ဝိုင္း ဆရာေတာ္ႏွင့္ေက်ာင္းကို ခင္မင္ေနပါသည္။

က်ေနာ္ေညာင္ဝိုင္းေက်ာင္းတြင္ေနစဥ္ (၅) တန္းေက်ာင္းသား အရြယ္ေလာက္တြင္ က်ေနာ္ထီေပါက္သည္ဟူေသာသတင္း ျဖစ္လာပါသည္။ ျဖစ္ပံုမွာ က်ေနာ့္အေဖမွာ သာယာဝတီရံုးအမႈတခုတြင္ သမာဓိလူႀကီးအျဖစ္ လိုက္ရပါသည္။ သာယာဝတီရံုးတြင္ ေဗဒင္ဆရာတေယာက္ ေတြ႔ရသျဖင့္ ေဗဒင္တြက္ရာ ေဗဒင္ဆရာက ခင္ဗ်ားသားသမီးတြင္ ဗုဒၶဟူးသားျဖစ္သူက ထြန္းကားလာၿပီး မိဘေတြကို အကူအညီေပး လိမ့္မည္ဟု ေဟာပါသည္။ ဗုဒၶဟူးသားမွာ က်ေနာ္ျဖစ္ေန၍ အေဖက နာမည္။ ရြာလိပ္စာႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း သာယာဝတီရံုးတြင္ရွိေနေသာ ထီစာေရးထံသြား၍ အိုင္ယာလန္ထီကိုထိုးပါေတာ့သည္။

မၾကာခင္ က်ေနာ္တို႔ရြာကို ေမာင္ေရႊနာမည္ႏွင့္ အိုင္ယာလန္ထီရံုးက စာတေစာင္လာရာ ရြာမွေမာင္ေရႊႀကီးဆိုေသာလူႀကီးက ထိုစာကိုရယူၿပီး အဂၤလိပ္စာတတ္ေသာ စာေရးႀကီးဗိုလ္စိန္မွန္ကိုသြားျပရာ ဗိုလ္စိန္မွန္က အိုင္ယာလန္ထီရံုးကေပးေသာစာဟုဆိုသျဖင့္ ထီေပါက္သည္ထင္၍ စာကိုသိမ္းထားပါသည္။ အေဖကသတင္းၾကား၍ စာကိုသြားေတာင္းပါသည္။ မေပးပါ၊ ထို႔ေၾကာင့္ အေဖက သာယာဝတီ ထီစာေရးကို သြားေျပာရာ ထီစာေရးက စာဟာအေရးမႀကီးပါ၊ ခင္ဗ်ားထီထိုးတာေငြရေၾကာင္း ျပန္ၾကားစာသာျဖစ္သည္။ ထီလက္မွတ္သာ ခင္ဗ်ားလက္ထဲ ရွိပါေစဟု ေျပာသျဖင့္ အေဖကရြာျပန္ၿပီး ေမာင္ေရႊႀကီးထံျပန္ေျပာျပၿပီး စာရြက္ေတာင္းပါသည္။

က်ေနာ္မူလတန္းေအာင္ၿပီး အလယ္တန္းကို သံုးဆယ္ၿမိ့ဳ အာရ္စီအမ္ ေက်ာင္းတြင္ ေနရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း မူလေညာင္ဝိုင္းေက်ာင္းက ထြက္ၿပီး ရန္ကုန္က အလယ္တန္းဆရာျဖစ္ စကၠင္ဒရီစာေမးပြဲေအာင္ထားေသာ ဆရာဆင္ဆိုသူဆရာက ေညာင္ဝိုင္းမူလတန္းေက်ာင္းကို အလယ္တန္းေက်ာင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနသည္ဆို၍ အလယ္တန္းကို သံုးဆယ္ၿမိ့ဳ သြားမသင္ဘဲ ၅ တန္း ၆ တန္းကို သူ႔ထံတြင္ပင္ သင္ၾကား ေနပါသည္။

ေနာက္ ၇ တန္းေရာက္ေသာအခါ ေညာင္ဝိုင္းေက်ာင္းလည္း အလယ္တန္းေက်ာင္း ျဖစ္မလာဘဲရွိသည္။ က်ေနာ္လည္း ျမန္မာ (၇)တန္းမွာ အစိုးရစာေမးပြဲ စစ္ခံရမည္ျဖစ္၍ တရားဝင္အလယ္တန္းေက်ာင္းတက္ရန္လိုသျဖင့္ သံုးဆယ္ၿမိ့ဳ အာရ္စီအမ္ေက်ာင္းသို႔ ေနအိမ္မွ သြားတက္ ပါသည္။

(၇) တန္းဆရာမွာ ဦးစိန္ခဲဆိုေသာ ခရစ္ယာန္ဆရာ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားမွန္းသိ၍ ဘာသာေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး မၾကခဏ က်ေနာ္ကို စ ပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ျပန္လည္ေခ်ပသျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ဆရာႏွင့္က်ေနာ္ ရင္းႏွီးလာပါသည္။

က်ေနာ္ (၇) တန္း ပထမႏွစ္ေျဖဆိုရာ ေက်ာင္းေျပာင္း ေက်ာင္းလဤဲေတြေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းစာမလိုက္ႏိုင္ဘဲ စာေမးပြဲက်ခဲ့ပါသည္။

ေနာက္(၇) တန္း ဒုတိယႏွစ္ကို ၎ အာရ္စီအမ္ေက်ာင္းတြင္ပင္ ဆက္ေနပါသည္။ (၇)တန္းဆရာမွာ အသစ္ျဖစ္ၿပီး အသက္သိပ္မႀကီး ေသးေသာ ဆရာျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္သူ၏ နာမည္ေမ့ေနပါသည္။ ၎ဆရာသင္ပံုျပပံုမွာ အလြန္ေကာင္းပါသည္။ က်ေနာ္ ဉာဏ္ရႊင္လန္း ထက္ျမက္လာပါသည္။ ၎၏သင္ၾကားပံုနည္းကို ေနာင္က်ေနာ္ Highergrade ေခၚ အထက္တန္းဆရာျဖစ္သင္တန္း တက္ေရာက္သင္ၾကား ရေတာ့မွ သေဘာေပါက္လာပါသည္။

၎သင္နည္းမွာ ဆရာျဖစ္သင္ဆရာမ်ား၏လက္စြဲျဖစ္ေသာ ျပႆနာတခုသင္ၾကားရာတြင္ ဆရာကျပႆနာ၏အေျဖကို တိုက္ရိုက္ ေျပာမျပဘဲ တပည့္မ်ား မူလသိရွိထားသည့္အခ်က္မ်ားမွ တပည့္မ်ား၏ မူလဉာဏ္ပညာကိုဆြဲဆန္႔ထြက္လာေအာင္ တျဖည္းျဖည္း ေမးခြန္းမ်ားေမးၿပီး ျပႆနာ၏အေျဖကို တပည့္မ်ား တျဖည္းျဖည္း အလိုအေလ်ာက္သိရွိလာေစေသာနည္းမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။

ဥပမာ - သံုးႏွင့္သံုးေပါင္းျခင္းကို သင္မည္ဆိုလွ်င္ ဆရာကအေျဖဟာေျခာက္ဟုမေျပာဘဲ တပည့္မ်ားသိၿပီးျဖစ္ေသာ လက္တဖက္စီကို လက္ (၃)ေခ်ာင္းစီေထာင္ေစကာ ၎လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကို ေရတြက္ေစပါသည္။ ပထမလက္မွ (၃)ေခ်ာင္းကို တစ္။ ႏွစ္။ သံုး ဟုေရတြက္ေစ ၿပီးမွ ဒုတိယလက္မွ (၃)ေခ်ာင္းကိုဆက္ၿပီး ေရတြက္ရပါသည္။ တပည့္ျဖစ္သူက ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္ဟုဆက္ၿပီး ေရတြက္ရပါသည္။ သို႔ျဖင့္ သံုးႏွင့္သံုးေပါင္းလွ်င္ အေျဖ ေျခာက္ဆိုတာ တပည့္ကိုယ္တိုင္ သိလာေစျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤသင္နည္းမ်ိဳးကို က်ေနာ္တို႔၏ (၇) တန္းဆရာ အသစ္က သင္ၾကားေပးသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ဉာဏ္ပြင့္လင္းၿပီး လ်င္ျမန္စြာတက္ေျမာက္လာခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ့္မွာ အတန္းထဲတြင္လစဥ္ စာေမးပြဲ အစမ္းစစ္မ်ားတြင္ အၿမဲတန္း ပထမ။ ဒုတိယ ရၿပီး အၿမဲဝမ္းသာ ရႊင္လန္းေနေပသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ထိုႏွစ္ (၇)တန္း အစိုးရစစ္စာေမးပြဲတြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ က်ေနာ္စာေမးပြဲက်ျပန္သည္။ က်ေနာ္မ်ားစြာ ထိတ္လန္႔ ဝမ္းနည္းသြား ပါသည္။

ေနာက္မွ အေၾကာင္းကိုရွာရာတြင္ က်ေနာ္သည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ပညာသင္ၾကားခဲ့ရာ အတန္းထဲတြင္ ပထဝီ ဘာသာအစား ပါဠိဘာသာကိုသာ သင္ယူခဲ့ရာ အာရ္စီအမ္ေက်ာင္း (၇)တန္း ဒုတိယႏွစ္က်မွ (ပါဠိဘာသာသင္ေပးမည့္ဆရာ မရွိသျဖင့္) ပထဝီဘာသာရပ္ကို ေျပာင္းၿပီးသင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္သည္ ေနာက္မွလိုက္သင္ရသည့္ ပထဝီဘာသာရပ္ကို အာရံုစိုက္ဖိၿပီး မႀကိဳးစားမိဘဲ ထိုဆရာ အသင္အျပေကာင္းေသာ တျခားဘာသာရပ္ေတြသာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာအာရံုစိုက္မိသျဖင့္ စာေမးပြဲက်ရေပသည္။ ယင္းမွ က်ေနာ္ႀကီးစြာေနာင္တရၿပီး က်ေနာ့္ပညာသင္ၾကားေရးတြင္ ေလးနက္ေသာ အေတြ႔အႀကံဳႀကီးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္သည္ ပညာသင္ၾကား ေရးႏွင့္ စာေမးပြဲမ်ားအေၾကာင္း တဆင့္တိုး၍နားလည္လာပါေတာ့သည္။ ထိုသည္ေနာက္ ပညာေရးတြင္ က်ေနာ္ေနာက္ထပ္ တခါမွ စာေမးပြဲမက်ေတာ့ေခ်၊

ေနာက္ (၇)တန္း တတိယႏွစ္တြင္ က်ေနာ္ အာရ္စီအမ္ေက်ာင္းတြင္ မေနေတာ့ဘဲ။ သံုးဆယ္ၿမိ့ဳ။ လိပ္အင္းရြာ ဆရာႀကီးဦးအံုး၏ အလယ္တန္းေက်ာင္းသို႔ေျပာင္းေနၿပီး ထိုေက်ာင္းမွ (၇)တန္းကို တတိယႏွစ္တြင္ ေခ်ာေမာစြာေအာင္ျမင္ပါေတာ့သည္။