Saturday, March 25, 2017

ေသြး (ဘာသာျပန္သူ - ျမတ္ၿငိမ္း)

0 comments
ေသြး (ဘာသာျပန္သူ - ျမတ္ၿငိမ္း)သူ ဝင္လာခ်ိန္တြင္ စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္၏ သင္တုန္းဓားေတြထဲက အေကာင္းဆုံး တစ္ေခ်ာင္းကို သားေရျပားေပၚတြင္ အျပန္အလွန္ ခတ္ေနသည္။ ဝင္လာသူသည္ သူမွန္း သိလိုက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ဖုံးကြယ္ႏုိင္မလား ဆိုၿပီး သင္တုန္းဓားကို ဆက္ခတ္ေနလိုက္၏။ ဓားသြားကို လက္မျဖင့္ စမ္းၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ အလင္းေရာင္ထဲတြင္ ေထာင္ၾကည့္သည္။ ထိုအခိုက္တြင္ သူက က်ည္ဆန္ေတြ တန္းစီထည့္ထားၿပီး ေသနတ္အိတ္ တြဲေလာင္းက်ေနသည့္ ခါးပတ္ကို ခၽြတ္သည္။ နံရံေပၚရွိ ခ်ိတ္တြင္ ခ်ိတ္သည္။ စစ္သုံး ကက္ဦးထုပ္ကို ခါးပတ္ေပၚမွာ ထပ္ခ်ိတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ လည္စည္းကို ေျဖရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ လွည့္သည္။
“ပူပါ့ကြာ၊ ငရဲက်ေနတာပဲ။ က်ဳပ္ကို မုတ္ဆိတ္ ရိတ္ေပးစမ္းဗ်ာ”
သူက ဆံပင္ညႇပ္ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္သည္။
သူ႔ မုတ္ဆိတ္ေတြ ေလးရက္စာေလာက္ ရွည္ေနၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ မွန္းမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ တပ္သားေတြကို ေနာက္ဆုံး လိုက္လံရွာေဖြ တိုက္ခိုက္ခဲ့သည့္ ေလးရက္။ သူ႔မ်က္ႏွာ နီစပ္စပ္ ျဖစ္ေန၏။ ေနေလာင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဂ႐ုတစိုက္ျဖင့္ ဆပ္ျပာတုံးကို စကိုင္သည္။ ခပ္ပါးပါး အလႊာကေလးေတြ ရေအာင္ ဓားျဖင့္ လွီးသည္။ ဆပ္ျပာလႊာကေလးေတြကို ခြက္တစ္ခြက္ထဲ ထည့္၊ ၾကက္သိမ္းေႏြး ေရအနည္းငယ္ ေရာ၊ စုတ္တံျဖင့္ ေမႊ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဆပ္ျပာျမႇုပ္ေတြ ထလာသည္။
“ဆရာတို႔ တပ္က တျခားသူေတြလည္း မုတ္ဆိတ္ေတြ ဆရာ့ေလာက္ ရွည္ေနၾကေရာေပါ့ေနာ္”
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရင္း ဆပ္ျပာရည္ကို ဆက္ေမႊ ေနလိုက္၏။
“ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ အဓိက ေကာင္ေတြကို ၿဖိဳလိုက္ ႏုိင္တယ္ေလ။ တခ်ိဳ႕ကို အေသဖမ္းလာတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အသက္ရွင္ေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္ေတြလည္း မၾကာခင္ ဇီဝိန္ ေႂကြၾကရမွာပါ”
“ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ မိခဲ့လို႔လဲ ဆရာ”
“ဒီေကာင္ေတြကို ေတြ႕ဖို႔ ေတာထဲ ေတာ္ေတာ္ နက္ေအာင္ လိုက္ရတာကလား။ ဒါေပမဲ့ အပင္ပန္း ခံရက်ိဳး နပ္ေအာင္ လုပ္မွာပါ။ ဒီပြဲမွာ ဒီေကာင္ေတြ တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္မွ အသက္ရွင္ရက္ ထြက္မလာေစရဘူး”
ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲက ဆပ္ျပာရည္ သုတ္ထားသည့္ စုတ္တံကို ေတြ႕ေတာ့ သူက ဆံပင္ညႇပ္ခုံ ေက်ာမွီကို မွီလိုက္၏။ သူ႔ကို ကိုယ္႐ုံစ ျခံဳေပးရဦးမည္။ အံဆြဲထဲမွ ကိုယ္႐ုံစ တစ္စယူၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ေဖာက္သည္ေတာ္၏ လည္ပင္းမွာ ပတ္သည္။ သူက စကားေျပာ မရပ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔ဘက္သားဟု ထင္ေနသလား မသိ။
“ဟိုေန႔က က်ဳပ္တို႔ လုပ္ျပလိုက္တာ ျမင္ၿပီး ဒီၿမိဳ႕ကေတာ့ သင္ခန္းစာ ရသြားေလာက္ ပါၿပီ”
“ဟုတ္ကဲ့” ဟုေျပာၿပီး ေခၽြးျဖင့္ မည္းေျပာင္ေနေသာ သူ႔ လည္တိုင္ကို အဝတ္စျဖင့္ ခ်ည္လိုက္၏။
“အဲဒီ ပြဲကေတာ့ တကယ့္ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းပဲေနာ္”
“သိပ္ေကာင္းတဲ့ ပြဲပါ” ကၽြန္ေတာ္ ေျဖရင္း စုတ္တံကို လွမ္းယူသည္။ ငတိက ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ ဟန္ျဖင့္ မ်က္စိစုံမွိတ္ ထားသည္။ သူ႔အသားႏွင့္ ေအးျမေသာ ဆပ္ျပာရည္ ထိေတြ႕ခ်ိန္ကို ငံ့လင့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ငတိႏွင့္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် သည္ေလာက္ နီးနီးကပ္ကပ္ မဆုံဖူးခဲ့။ သူပုန္ ေလးေယာက္ကို ႀကိဳးေပးသတ္တာ ျမင္ရေအာင္ စာသင္ေက်ာင္း ဆင္ဝင္ေအာက္သို႔ တစ္ၿမိဳ႕လုံး တန္းစီ ဝင္ရမည္ဟု အမိန႔္ထုတ္သည့္ ေန႔က သူႏွင့္ ခဏမွ် မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေပမဲ့ အကြပ္မ်က္ခံမ်ား၏ အေလာင္းမ်ား ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သည္လိုလုပ္ဖို႔ စီစဥ္ညႊန္ၾကားသူ၏ မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့။ ခုေတာ့ သည္ မ်က္ႏွာႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ လက္ခုပ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ။ မ်က္ႏွာက အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ မ်က္ႏွာမ်ိဳး မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ သူ၏ ရွိရင္းစြဲ အသက္ထက္ ပိုၿပီး ရင့္ေရာ္ဟန္ ေပါက္ေနေစသည့္ မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြကလည္း သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ သိပ္ၿပီး ပုံဆိုးပန္းဆိုးႀကီး ျဖစ္မေန။
သူ႔နာမည္က ေတာ္ေရး။ ဆရာ ေတာ္ေရး၊ ၾကံႀကီးစည္ရာ စီမံတတ္သူ။ ၾကည့္ေလ ... ကိုယ္လုံးတီး သူပုန္မ်ားကို ႀကိဳးေပး ကြပ္မ်က္ၿပီး အေလာင္းမ်ားေပၚတြင္ သတ္မွတ္ထားသည့္ ေနရာမ်ားကို ေသနတ္ပစ္ ေလ့က်င့္ဖို႔ ဆိုတာမ်ိဳးကို ဘယ္သေကာင့္သားက ၾကံစည္ စိတ္ကူးပါမည္လဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆပ္ျပာရည္ျဖင့္ ပထမတစ္လႊာ သုတ္လိုက္၏။ သူက မ်က္စိေတြ မွိတ္ထားလ်က္ႏွင့္ပင္ ဆက္ေျပာေနသည္။
“ခုေနမွာ က်ဳပ္ နည္းနည္းေလးမွ အားမထုတ္ရပဲ တစ္ခါတည္း တန္း အိပ္ေပ်ာ္သြား ႏုိင္တယ္ဗ်။ ဒါေပမဲ့ ဒီညေန လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေသးတယ္ေလ”
“ကြပ္မ်က္ေရးတပ္ဖြဲ႕ ကိစၥလား”
ကၽြန္ေတာ္က ဆပ္ျပာရည္ သုတ္လိမ္းျခင္းကို ရပ္ၿပီး စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိဟန္ျဖင့္ ေမးလိုက္၏။
“အဲဒီလိုမ်ိဳး ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီ့ထက္ နည္းနည္းၾကာမယ္”
သူ႔ မုတ္ဆိတ္ကို ဆပ္ျပာရည္ ဆက္သုတ္ ေနလိုက္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေတြ တုန္လာျပန္ၿပီ။ ငတိကေတာ့ ရိပ္မိမည္ မဟုတ္။ သူ မရိပ္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခြင့္သာတာေပါ့။ သို႔ေပမဲ့ သူ ခုလို ဝင္မလာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ပို စိတ္ခ်မ္းသာမည္ ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ထဲ သူ ဝင္လာသည္ကို ကၽြန္ေတာ့တို႔ အဖြဲ႕သား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမင္ေတြ႕သြားဖို႔ အလားအလာ မ်ားသည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ အမိုးအကာ ေအာက္မွာ ရန္သူတစ္ဦး ေရာက္ေနျခင္းက အက်ဥ္းအက်ပ္မ်ား ျဖစ္ေပၚေစပါသည္။ သည္လူကို ကၽြန္ေတာ္၏ အျခား အျခားေသာ ေဖာက္သည္မ်ား နည္းတူ မုတ္ဆိတ္ ရိတ္ေပးခ်င္သည္။ ဂ႐ုတစိုက္ ညင္ညင္သာသာႏွင့္ ေသြးတစ္စက္မွ် မထြက္ေစရေအာင္ အထူး သတိဝီရိယ ထားၿပီး ေဆာင္ရြက္ ေပးခ်င္သည္။ သူ႔ မုတ္ဆိတ္ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးမ်ားကို ရိတ္ရင္း တစ္ခ်က္ကေလးမွ် ဓားခ်က္ ေခ်ာ္မသြားေစခ်င္။ သူ႔ ေမးေစ့ ေအာက္က အေရျပားသည္ ေျပာင္စင္ ေနရမည္။ ႏူးညံ့ေခ်ာမြတ္ ေနရမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ခုံျဖင့္ ပြတ္ၾကည့္၊ စမ္းၾကည့္လွ်င္ ၾကမ္းတာ ရွတာမ်ိဳး နည္းနည္းကေလးမွ် မရွိေစခ်င္။
ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က တိတ္တိတ္ပုန္း သူပုန္တစ္ဦးပါ။ သို႔ေပမဲ့ တာဝန္သိေသာ ဆံပင္ညႇပ္သမားလည္း ျဖစ္၏။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္အလုပ္ကို တိတိက်က် တာဝန္ေက်ေက် ေဆာင္ရြက္ျခင္းကို ဂုဏ္ယူတတ္သူလည္း ျဖစ္၏။ ယခု ေလးရက္စာ ရွည္ေနေသာ မုတ္ဆိတ္ေမြးကို ကၽြန္ေတာ့္ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကို စိန္ေခၚေနျခင္းျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ္ သင္တုန္းဓားကို ယူသည္။ ဓားအိမ္ထဲမွ ဓားသြားေပၚေအာင္ ထုတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ပါးတစ္ဖက္ေပၚမွ ပါးသိုင္းေမြးမ်ားကို ရိတ္ခ်ျဖင္း လုပ္ငန္းစသည္။ သင္တုန္းဓားက ကၽြန္ေတာ့္ ေစစားခ်က္ကို တိတိက်က် တုံ႔ျပန္သည္။ သူ႔ မုတ္ဆိတ္ေမြးက သိပ္ရွည္လွသည္ မဟုတ္။ သို႔ေပမဲ့ မာၿပီး ၾကမ္းၿပီး ထူထဲသည္။ အေရျပား နည္းနည္းခ်င္း ေပၚလာသည္။ သင္တုန္းဓားက တရႊီးရႊီး ျမည္သံျပဳၿပီး ရိတ္ခ်သြားသည္။ ဓားသြားေပၚတြင္ ဆပ္ျပာရည္ႏွင့္ မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြ လုံးေထြးၿပီး ကပ္ေနသည္။ ဓားသြားကို သန႔္စင္ပစ္ဖို႔ ခဏ နားလိုက္၏။ သားေရျပားကို ဆြဲယူၿပီး ဓားသြားျဖင့္ ခတ္သည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆို ကၽြန္ေတာ္က အလုပ္ကို က်က်နန လုပ္တတ္သည့္ ဆံသသမား တစ္ဦးမို႔ပါ။
မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ထားသည့္ ငတိက ခုမွ မ်က္လုံးေတြ ဖြင့္သည္။ ျခံဳထည္ေအာက္မွ လက္တစ္ဖက္ ထုတ္သည္။ ဆပ္ျပာရည္ စင္သြားသည့္ ေနရာကို စမ္းၾကည့္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း ေျပာသည္။
“ညေန ေျခာက္နာရီက် ေက်ာင္းကို လာခဲ့”
“ဟိုေန႔ကလိုပဲ လုပ္မွာလား” ဟု ကၽြန္ေတာ္ အထိတ္တလန႔္ ေမးလိုက္၏။
“အဲဒီထက္ ပိုၿပီး သားနားႏုိင္တယ္”
“ဆရာ ဘယ္လိုလုပ္ဖို႔ စီစဥ္ထားလို႔လဲဟင္”
“မသိေသးဘူး၊ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ကိုယ္ က်ဳပ္တို႔ ျမဴးထူးေအာင္ေတာ့ လုပ္ရမယ္”
သူ႔ မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ၿပီး ေက်ာမွီခ်လိုက္ျပန္၏။ ကၽြန္ေတာ္က သင္တုန္းဓားကို အသင့္ျပင္ၿပီး သူ႔အနားသို႔ ကပ္သည္။
“ဆရာက သူတို႔အားလုံးကို ျပစ္ဒဏ္ ခတ္မလို႔လား”
ကၽြန္ေတာ္ အားစိုက္ၿပီး ေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန႔္ ေမးသည္။
“အားလုံးကိုပဲ”
သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဆပ္ျပာရည္ ေျခာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ လက္သြက္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ လမ္းဘက္ကို မွန္ထဲမွ လွမ္းၾကည့္သည္။ ခါတိုင္းလိုပါပဲ။ ကုန္စုံဆိုင္ထဲတြင္ ဝယ္သူ ႏွစ္ဦး သုံးဦး ရွိသည္။ ထို႔ေနာက္ တိုင္ကပ္နာရီကို ၾကည့္သည္။ မြန္းလြဲ ႏွစ္နာရီႏွင့္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္။ သင္တုန္းဓားက အထက္မွ ေအာက္သို႔ ရိတ္ခ်သြားသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ အျခား ပါးတစ္ဖက္ ေပၚက ပါးသိုင္းေမြးေတြ။ ထူထဲၿပီး စိမ္းေနေသာ ပါးသိုင္းေမြးေတြ။ သည္လူ ကဗ်ာဆရာ တခ်ိဳ႕ သို႔မဟုတ္ ဘုန္းႀကီးေတြလို မုတ္ဆိတ္ အရွည္ထားလွ်င္ ေကာင္းမည္။ သူ႔အတြက္ အဆင္ေျပမည္။ လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကို မွတ္မိမည္ မဟုတ္။ သို႔ဆိုလွ်င္ သူ႔အတြက္ အက်ိဳးရွိမည္ဟု သူ႔လည္ပင္းတစ္ဝိုက္ကို ေခ်ာေမြ႕ေအာင္ ရိတ္ေပးရင္း ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိ၏။ သည္ေနရာ တစ္ဝိုက္က အေမြးအမွင္ေတြမွာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ္လည္း ေခြလိမ္ရစ္ထုံးေန သျဖင့္ သင္တုန္းဓားကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ကိုင္ရေတာ့မည္။ မုတ္ဆိတ္ေမြး ေကာက္ေကာက္ေကြးေကြးေတြ။ အေရျပားေပၚရွိ ေမြးညင္းေပါက္ကေလး တစ္ခု ပြင့္သြားသည္ႏွင့္ ေသြးေတြ ဥထြက္လာလိမ့္မည္။ ဆံပင္ညႇပ္သမားေကာင္း အျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဂုဏ္ယူတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္လို လူက ကိုယ့္ဆီ မုတ္ဆိတ္ လာရိတ္သူ တစ္ဦးအား ထိုအျဖစ္မ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ် အျဖစ္ခံလိမ့္မည္ မဟုတ္။
ေနာက္ၿပီး သည္ ဧည့္သည္က ပထမတန္းစား ဧည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထဲက ဘယ္ႏွေယာက္ကို ပစ္သတ္ဖို႔ သူ အမိန႔္ေပးခဲ့ၿပီလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထဲက ဘယ္ႏွေယာက္ကို ႀကိဳးေပးသတ္ဖို႔ သူ အမိန႔္ေပးၿပီးၿပီလဲ။ သည္အေၾကာင္း မေတြးတာ ေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႔ရန္သူျဖစ္ေၾကာင္း ေတာ္ေရး မသိ။ သည္အေၾကာင္း သူ မသိသလို တျခား သူ႔လူေတြလည္း မသိ။ ဤကား ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူနည္းစုကေလးသာ သိသည့္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္။ သို႔မွ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေတာ္ေရး ဘာလုပ္ေနေၾကာင္း၊ သူပုန္ေတြကို လိုက္တိုက္ဖို႔ ဘာ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ထားေၾကာင္းတို႔ကို ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအား တိတိက်က် သတင္းေပးႏုိင္မည္ မဟုတ္လား။ သည္ေတာ့ ေတာ္ေရး ဆိုသည့္ ငတိ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ခုပ္ထဲ ေရာက္ခဲ့ပါလ်က္ မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ ရိတ္ေပးၿပီး အသက္ႏွင့္ကိုယ္ အိုးစား မကြဲဘဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျပန္သြားခြင့္ ျပဳလိုက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ရွင္းျပရ ေတာ္ေတာ္ ခက္လိမ့္မည္။
ခုဆို မုတ္ဆိတ္ေတြ ေျပာင္တလင္း ခါသေလာက္ ရွိေနၿပီ။ သူ႔ ၾကည့္ရတာ ပိုၿပီး ပ်ိဳမ်စ္သြားသည္။ လက္ရွိ အသက္အရြယ္ထက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငယ္ႏုသြားသလို ရွိ၏။ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္သို႔ လာသည့္ ေယာက္်ားတိုင္း သည္လို ျဖစ္သြားေလ့ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဓားခ်က္မ်ား ေအာက္တြင္ ေတာ္ေရးသည္ ျပန္လည္ ႏုပ်ိဳလာသည္။ ဘာေၾကာင့္ဆို ကၽြန္ေတာ္က ဆံသသမားေကာင္း တစ္ဦး၊ သည္ၿမိဳ႕မွာ အေတာ္ဆုံး ဆံသသမားတစ္ဦး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရပါလိမ့္မည္။
သူ႔ ေမးေစ့ ေအာက္မွာ သူ႔ စလုတ္ ေပၚမွာ သည္ ေသြးျပန္ေၾကာႀကီး ေပၚမွာ ဆပ္ျပာရည္ကေလး နည္းနည္းစီ ထပ္သုတ္။ အမယ္ေလး ... ပူလိုက္တာေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္လိုပင္ ေတာ္ေရးလည္း ေခၽြးျပန္ ေနလိမ့္မည္။ သို႔ေပမဲ့ သူက အေၾကာက္အရြံ႕ မရွိသူ။ ေသြးေအးသူ။ ညေနက်လွ်င္ အက်ဥ္းသားမ်ားကို ဘယ္လို စီရင္မည္ ဆိုတာကိုပင္ မစဥ္းစားသူ။ တစ္ဖက္တြင္ သင္တုန္းဓားႀကီး လက္ထဲကိုင္ၿပီး သူ႔အေရျပားကို ျခစ္ရင္း ဆြဲရင္း ေမြးညင္းေပါက္ကေလးေတြမွ ေသြးေတြ ဥထြက္ မလာေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ဘာကိုမွ် ေရေရရာရာ ျပတ္ျပတ္သားသား မစဥ္းစားႏုိင္။ သည္လူ သည္ကို လာတာကိုက သက္သက္ ဒုကၡ လာေပးတာ။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆို ကၽြန္ေတာ္က ေတာ္လွန္ေရးသမား ျဖစ္ေသာ္လည္း လူသတ္သမား မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ကိုသတ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ လြယ္လိုက္သလဲ။ ေနာက္ၿပီး သည္ငတိက အသတ္ခံထိုက္သူ။ ဟုတ္ရဲ႕လား။ မဟုတ္ေသး။ ဘာကိစၥ သတ္ရမည္လဲ။ လူတစ္ဦး လူသတ္သမား ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ ဘယ္သူမွ် အသတ္မခံရသင့္။ သည္လို သတ္လိုက္လို႔ သင့္မွာ ဘာ အက်ိဳး ရွိမည္လဲ။ ဘာမွ် အက်ိဳးမရွိ။ အျခား သူေတြ ... ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ အျခားသူေတြ လာမည္။ ပထမလူေတြက ဒုတိယလူေတြကို သတ္၊ ေနာက္လူေတြက သူ႔ကို ျပန္သတ္။ သည္လိုျဖင့္ သံသရာ မဆုံးႏုိင္ဘဲ အရာရာတိုင္းသည္ ေသြးပင္လယ္ႀကီး ျဖစ္သြားလိမ့္မည္။
ယခု သည္လည္ပင္းကို ကၽြန္ေတာ္ တိခနဲ လွီးျဖတ္ခ်လိုက္လို႔ ရသည္။ သူ ညည္းညဴခ်ိန္ပင္ ရလိုက္မည္ မဟုတ္။ ေနာက္ၿပီး သူက မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ထားေတာ့ အေရာင္ တလက္လက္ ေတာက္ေနသည့္ ဓားသြားကို ျမင္မည္ မဟုတ္သလို အေရာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လက္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လုံးေတြကိုလည္း ေတြ႕ျမင္မည္ မဟုတ္။ သို႔ျဖစ္သည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္က လူသတ္မႈတကယ္ က်ဴးလြန္ထားသူ တစ္ဦးလို တဆတ္ဆတ္ တုန္ေန၏။ သူ႔လည္ေခ်ာင္းမွ ေသြးေတြ ပန္းထြက္လာၿပီး ကိုယ္႐ုံေပၚသို႔ က်မည္။ ကုလားထိုင္ေပၚသို႔ က်မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေတြေပၚသို႔၊ ေအာက္ခင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ က်မည္။ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးေပါက္ကို ပိတ္ပစ္ရလိမ့္မည္။ ေသြးေတြက ၾကမ္းေပၚမွာ တေရြ႕ေရြ႕ စီးဆင္းသြားမည္။ ပူပူေႏြးေႏြး ေသြးေတြ။ ထိန္းမရ တားမရ လမ္းေပၚ ေရာက္သည္ထိ နီေစြးေသာ စမ္းေခ်ာင္းကေလး တစ္စင္းလို စီးဆင္းသြားလိမ့္မည္။ ဖိအားထည့္ၿပီး ခပ္နက္နက္ကေလး လွီးလိုက္လွ်င္ ေဝဒနာ ခံစားရမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ က်ိန္းေသ သိသည္။ သူ ခံစားေနရမည္ မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။
သို႔ျဖစ္ေစကာမူ ...
သူ႔ အေလာင္းႀကီးကို ဘယ္လို စီမံရမည္လဲ။ ဘယ္ေနရာမွာ သြား ဝွက္ထားရမည္လဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ေျပးရလိမ့္မည္။ ကိုယ့္မွာ ရွိရွိသမွ် ပိုင္ဆိုင္သမွ် အရာေတြ အားလုံး ထားပစ္ခဲ့။ ေဝးေသာ ... ေဝးလြန္းမက ေဝးေသာ အေဝး တစ္ေနရာမွာ သြားၿပီး ခိုလႈံေန။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းမိသည့္အထိ သူတို႔ လိုက္လာၾကလိမ့္မည္။
“ဆရာ ေတာ္ေရးကို သတ္တဲ့ေကာင္။ ဆရာ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ ခံေနတုန္း လည္ပင္းကို ဓားနဲ႔ လွီးသတ္သြားတာ ...၊ သရဲေဘာေၾကာင္တဲ့ ေကာင္”
တျခား တစ္ဖက္ကေတာ့ေကာ။
“ငါတို႔ အားလုံးရဲ႕ ကိုယ္စား လက္စားေခ် သြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္။ အမွတ္တရ ျဖစ္ေနရမယ့္ နာမည္ေပါ့။ (သူတို႔ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ကို ေျပာၾကလိမ့္မည္။) သူဟာ တို႔ၿမိဳ႕က ဆံပင္ညႇပ္သမား။ ငါတို႔ရဲ႕ အေရးေတာ္ပုံကို သူ ကာကြယ္သြားတယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ဘူး”
သည္ေတာ့ ဘာေတြ ျဖစ္လာမည္လဲ။ လူသတ္သမားလား။ သူရဲေကာင္းလား။ ကၽြန္ေတာ့္ ကံၾကမၼာသည္ သည္ဓားသြားေပၚမွာ တည္မွီေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို နည္းနည္းကေလး ေစာင္းလိုက္၊ သင္တုန္းဓားကို နည္းနည္းကေလး ပိုၿပီး လည္ေခ်ာင္းထဲ ျမဳပ္ဝင္သြားေအာင္ လွီးလိုက္၊ အေရျပားသည္ ပိုးသားလို၊ ေရာ္ဘာျပားလို၊ သားေရျပားလို တိခနဲ ျပတ္သြားလိမ့္မည္။ လူသား၏ အေရျပားထက္ ႏူးညံ့တာ မရွိ။ ေနာက္ၿပီး သည္ အေရျပား ေအာက္မွာ ေသြးေတြက အျမဲရွိသည္။ ပန္းထြက္ဖို႔ အသင့္ျဖစေနသည္။ သည္ ဓားသြားမ်ိဳးက ဘယ္ေတာ့မွ် ခၽြတ္ေခ်ာ္တိမ္းေစာင္းမႈ မျဖစ္။ သည္ဓားက ကၽြန္ေတာ့္ ဓားေတြထဲမွာ အထက္ဆုံး ဓား။
သို႔ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ လူသတ္သမား မျဖစ္ခ်င္။ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ ဆရာသမားရယ္။ ခင္ဗ်ားက မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ ဂုဏ္ရွိရွိ လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ေသြးမစြန္းခ်င္ပါဘူး။ ဆပ္ျပာရည္ပဲ စြန္းပါေစ။ ဒါေလာက္ပါပဲ။ ခင္ဗ်ား အဆုံးစီရင္ေရးသမား။ ကၽြန္ေတာ္က ဆံပင္ညႇပ္သမားေလာက္ပါ။ လူတစ္ဦးခ်င္း တစ္ဦးခ်င္းဟာ လူ႔ဘုံခန္းဝါမွာ သူ႔ ကိုယ္ပိုင္ေနရာႏွင့့္သူ ရွိပါတယ္။ ဒါအမွန္ပဲ။ သူ႔ ကိုယ္ပိုင္ေနရာႏွင့္ သူပါ။
ခုေတာ့ သူ႔ေမးေစ့သည္ ရွင္းသန႔္သြားေအာင္ ရိတ္သင္ၿပီး၍ ေခ်ာမြတ္ေနၿပီ။ သေကာင့္သားက ခါးမတ္ၿပီး မွန္ထဲကို လွမ္းၾကည့္သည္။ သူက သူ႔လက္ေတြျဖင့္ သူ႔ အေရျပားကို ပြတ္ၾကည့္သည္။ လတ္ဆတ္သစ္လြင္ျခင္းကို ခံစားသည္။
“ေက်းဇူးပဲ”
သူ ေျပာသည္။ ခါးပတ္၊ ပစ္စတိုႏွင့္ ကက္ဦးထုပ္ကို ယူဖို႔ နံရံခ်ိတ္ဆီသို႔ သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ ျဖဴေဖ်ာ့ေနမွာ ေသခ်ာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရွပ္အက်ႌမွာ ေခၽြးေတြ ရႊဲနစ္ေန၏။ ေတာ္ေရးက ခါးပတ္ေခါင္းကို တပ္သည္။ ေသနတ္အိတ္ထဲတြင္ ပစ္စတိုကို ေနသားတက် ထည့္သည္။ သူ႔ ဆံပင္ေတြကို လက္ျဖင့္ သပ္ၿပီး ကက္ဦးထုပ္ ေဆာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝန္ေဆာင္ခေပးဖို႔ သူ႔ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ ေငြအေႂကြ အေတာ္မ်ားမ်ား ထုတ္ယူသည္။ ၿပီးေတာ့ တံခါးေပါက္ဆီ ေလွ်ာက္သြားသည္။ တံခါးဝသို႔ ေရာက္မွ ခဏ ရပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ လွည့္ၿပီး ေျပာသည္။
“ေမာင္ရင္က က်ဳပ္ကို သတ္လိမ့္မယ္လို႔ သူတို႔က ေျပာတယ္ကြ။ အဲဒါ ဟုတ္၊ မဟုတ္ သိရေအာင္ လာခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ လူသတ္တယ္ ဆိုတာ လြယ္တာမွ မဟုတ္ဘဲကြာ။ ေမာင္ရင္ က်ဳပ္ေျပာတာ မွတ္ထား၊ သိလား”
ၿပီးေတာ့ လမ္းမဆီသို႔ ထြက္သြားေတာ့၏။
(Just Lather, That's All by Fernando Tellez)
---------
ျမတ္ၿငိမ္း
သည္းထိတ္ရင္ဖို မဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂၀၀၃။
အဂၤလိပ္ ဘာသာျဖင့္
https://www.dropbox.com/s/cyzvzv…/just_lather_thats_all.pdf…

Friday, March 24, 2017

သစ္ခြ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
မနက္က ပန္းကန္ေဆးသည့္ Sink နားမွာ လက္ေဆးရင္း သစ္ခြအိုးေတြကိုၾကည့္မိသည္။ ဘုရားေရ အားလံုးပြင့္ေနၾကပါပေကာလား။ က်ေနာ္ ေန႔တိုင္းေတြ႔ေနပါလ်က္ ဘာ့ေၾကာင့္ ပန္းေတြပြင့္ေနတာကို မျမင္ခဲ့တာလဲ။ ပန္းအိုးေတြတင္ထားသည့္ ႀတိဂံပံုအဆင့္ေလးမ်က္နွာၾကက္ရွိ မီးေခ်ာင္းကိုဖြင့္ၿပီး Day Light ထဲမွာၾကည့္မိသည္။ ခရစၥမတ္စ္ကက္တပ္စ္ Christmas Cactus ကလည္း အစိမ္းလြင္ေနသည္။ အစို႔သစ္ေလးေတြ အရြက္တိုင္း၏အနားသတ္မွာ ပုရစ္ဖူးေနၾကၿပီ။ ဂ်ပန္သက္ႀကီးပင္ပုေလးလည္း ရြက္သစ္ေလးေတြထြက္ေနၿပီ။ အရြက္တြင္အာဟာရေလွာင္သည့္ ရြက္ထူထူပင္ေလးလည္း ရြက္နုေတြထိုးေနၿပီ။ သစ္ခြေတြကို ေသခ်ာ အနီးကပ္ၾကည့္မိပါသည္။ စုစုေပါင္း ထိုတေနရာတည္းတြင္ သစ္ခြ ၅ အိုးရွိပါသည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ၅ အိုးလံုး ၅ ပင္လံုးပြင့္ေနတာေတြ႔သျဖင္ မွင္တက္မိသည္။

သစ္ခြဆိုသည္မွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘာရနံ႔မွမရွိတတ္ပါ။ အဆင္း၏အလွသက္သက္သာျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဇနီးသည္ မနွစ္ကဝယ္ခ်လာသည့္ သစ္ခြတမ်ိဳးမွာမူ အနံ႔ျပျပေလးထြက္ပါသည္။ အနံ႔ေလးမ်ာ ခ်စ္စရာအလြန္ေကာင္းပါသည္။ ေမႊးရနံ႔မဟုတ္ပါ။ အပြင့္ေလးနား နွာေခါင္းကပ္ၿပီး ေသခ်ာေမႊးၾကည့္လွ်င္ ေလာကတြင္မရွိသည့္ရနံ႔တခုခုကို ရႉရိႈက္မိသလို ခံစားမႈျဖစ္ပါေစသည္။

ေနာက္တအိုးမွာ အပင္ကသာ ေလးလက္မခန္႔ရွိေသာ္လည္း ခရမ္းနုေရာင္ မရမ္းနုေရာင္ အပြင့္ဖားဖား အပြင့္ကားကားႀကီးေတြပြင့္တတ္သည့္ သစ္ခြျဖစ္ပါသည္။ ထိုသစ္ခြအား ဇနီးသည္က ဝယ္ၿပီးကတည္းက တနွစ္ေလာက္ ဧည့္ခန္းထဲက ေကာ္ဖီစားပြဲေပၚထားပါသည္။ အပင္ေသးေသးေလးမွာ အပြင့္ဖားႀကီးေတြ တေဝေဝနွင့္မို႔ အိမ္လာလည္သူတိုင္း ေကာက္ကိုင္ၾကည့္ၾကပါသည္။

သူ႔ပန္းအိုးေလးမွာ တရုတ္ေႂကြသားအစစ္ျဖင့္လုပ္ထားသည့္ ၃လက္မခန္႔ျမင့္ၿပီး အဝက်ယ္ ၂ လက္မသာရွိသည့္ ပိစိေကြးေလးျဖစ္ပါသည္။ လက္တဆုပ္ပင္မျပည့္ပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုလက္တဆုပ္မျပည့္သည့္အိုးေလးထဲက ေလးလက္မခန္႔အပင္ေလးမွာ ၂ လက္မေက်ာ္သည့္ ပန္းပြင့္ေတြ တပင္လံုး တအိုးလံုးသိပ္ကာ ပြင့္ေနၾကသည္မွာ ထူးဆန္းသလိုျဖစ္သျဖင့္ လူ႔အာရံုအဆြဲေဆာင္နိုင္ဆံုးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သူ႔တြင္ ဘာရနံ႔မွမရွိပါ။ သို႔ေသာ္ သူသည္ သ႑န္အရ အေရာင္အရ ျဖစ္တည္မႈအရ ေလာကကို အလွဆင္ပါသည္။ လူေတြ အာရံုကိုဖမ္းစားနိုင္ပါသည္။ တနွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ႔အပြင့္ေတြလည္း ေႁခြလို႔ကုန္ပါၿပီ။ သူလည္း ၫိွဳးေလ်ာ္ေျခာက္ေသြ႔သြားပါသည္။ သူ႔ဘဝနွင့္ သူ႔အလွက တနွစ္ခံသာျဖစ္သည္ဟု ဇနီးကေျပာကာ ထိုပန္းအလွေလးအား ခုနက်ေနာ္ေျပာသည့္ လက္ေဆးကန္အထက္ကစင္ေပၚ တင္ထားလိုက္ပါသည္။ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါသည္။

ရန္ကုန္တြင္ေနစဥ္က အေမက စပိုက္ဒါ ဘာညာအပါအဝင္ သစ္ခြေတြစိုက္ပါသည္။ သစ္ခြဆိုတာ အုတ္နီခဲရယ္ မီးေသြးရယ္ အုန္းဆံဖတ္ရယ္ထည့္ၿပီး သားစိမ္းငါးစိမ္းရည္ေလာင္းေပးရင္ သူမ်ားနဲ႔မတူဘူး အပြင့္လည္းပိုႀကီး အေသြးလည္းပိုလွတယ္ဟုေျပာဖူးသည္ကို နားထဲျပန္ၾကား စိတ္ထဲျပန္ျမင္သျဖင့္ ထိုပန္းအလွေလးကို အိုးေပါက္စနေလးထဲမွထုတ္ကာ ေအာက္တြင္ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးသံုးေလးလံုး ဗမာကုန္စံုဆိုင္မွ ေတာင္းလာသည့္အုန္းဆံဖတ္ေလး တဖတ္နွဖတ္ မီးေသြးခဲေလးတစနွစထည့္ကာ ျပန္စိုက္လိုက္ပါသည္။

အဇၨီနွင့္ေရာ့ကိီတို႔အတြက္ အမဲရိုးမျပဳတ္ခင္တိုင္း အရိုးေတြကိုေရေဆးခ်ၿပီး ထြက္လာသည့္အရည္ကိုခံၿပီး ေလာင္းေလာင္းေပးပါသည္။ အရည္ပိုမ်ားကို ေလလံုပိတ္ဗူးတြင္ထည့္ကာ ေရခဲေသတၱာထဲ သိမ္းထားပါသည္။ ၃ ရက္ တခါေလာက္ အမဲသားစိမ္းရည္ေလး ဖ်န္းဖ်န္းေပးပါသည္။ ၂ လေလာက္ရွိေတာ့ သူ ထူထူထူေထာင္ေထာင္ ျပန္ျဖစ္လာပါသည္။ မ်က္နွာေလး ျပန္လန္းလာပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ေပ်ာ္ပါသည္။ အပင္ေလးလန္းလာသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ေၾသာ္ သူျပန္ အသက္ရွင္သြားၿပီကိုးဟုစိတ္ျဖင့္ သိတ္လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ သားစိမ္းရည္လည္း မေလာင္းျဖစ္ေတာ့ပါ။

ဒီနက္က က်ေနာ္ သူတို႔အထက္ကမီးေခ်ာင္းဖြင့္ၿပီး သူတို႔အားလံုးကို ေစ့ေစ့ငုငုၾကည့္ေနခ်ိန္တြင္ ဇနီးက အနားလာၿပီး ေက်းဇူး မ်ိဳး။ ဒီသစ္ခြဟာ တသက္မွာ တခါပဲပြင့္တယ္၊ တနွစ္ခံမ်ိဳးပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တို႔အိမ္မွာ ေနာက္္တခါျပန္ပြင့္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္လွလဲ ၾကည့္ပါဦးဆိုကာ ထိုပိစိေကြးသစ္ခြပန္းအိုးေလးအား က်ေနာ့္မ်က္ေစ့ေရွ႔ ဆြဲထုတ္ျပပါသည္။

ဟာ သူ႔တပင္လံုး အပြင့္ေတြဖံုးေနပါလား၊ သူျပန္ပြင့္ၿပီလားဟု အာေမဋိတ္ပင္ျဖစ္ရပါသည္။ ဇနီးက အပင္ေလးကို တယုတယကိုင္ရင္း အပြင့္ေလးေတြကိုတျမတ္တနိုးနမ္းရင္း Well, I will move and place it in living room ဟုေျပာၿပီး ဧည့္ခန္းထဲက ေကာ္ဖီစားပြဲေပၚျပန္တင္လိုက္ပါသည္။

သို႔ျဖင့္ တနွစ္သာအခ်စ္ခံရမည့္ပန္းအပြင့္မ်ားသည္ ၂ နွစ္စာ ခ်စ္စရာျဖစ္ရပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ဤ ခရမ္းေဖ်ာ့မရမ္းေဖာ့အပြင့္ေလးေတြၾကည့္ရင္း အေမ့ကိုသတိရေနပါသည္။ အေမသည္ ပန္းအသက္ကိုမွ်မက သားသမီးတို႔အသက္ကိုပါ ဆက္ေပးသူျဖစ္ပါသည္။

Thursday, March 23, 2017

သံုး တင္ၫြန္႔(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
တပ္ထဲေနတုန္းက က်ေနာ္တို႔ လူပ်ိဳရိပ္သာတြင္ တင္ၫြန္႔ ၃ ၫြန္႔ရွိပါသည္။ ယူနီေဖါင္း ဘိုသီဘတ္သီနွင့္ အရက္ေသာက္၍ မံႈေတေတေနတတ္ေသာ တင္ၫြန္႔အား မံႈႀကီးတင္ၫြန္႔၊ ေနရာတကာ ကပ္တီးကပ္ဖဲ့လုပ္ ဂ်စ္တိုက္တတ္သည့္ ေပေစာင္းေစာင္းရုပ္နွင့္တင္ၫြန္႔အား ဂ်စ္ႀကီးတင္ၫြန္႔၊ မနက္တိုင္း ဘုရားရွိခိုး ညေနတိုင္း ေစတီတခုခုသြား ပုတီးစိပ္သည့္ ဥပဓိရုပ္လြန္စြာခန္႔ညားေသာတင္ၫြန္႔အား ဗုဒၶတင္ၫြန္႔ဟု အမ်ားတကာက ေရွ႔တင္ေရာ ကြယ္ရာတြင္ပါေခၚပါသည္။ ျပသနာမွာ မံႈႀကီးလည္းမရွိ၊ ဂ်စ္ႀကီးလည္းမရွိပါ။
ဒုတပ္ၾကပ္ မႈံႀကီးက ဂ်ဴတီမရွိလွ်င္တေနကုန္မူးၿပီး ကိုေစာညိမ္းသီခ်င္းေတြ ဆိုေနပါသည္။ တခါတေလ မယ္ဇယ္သီးေႂကြေတြ လိုက္ေကာက္ေနတတ္ပါသည္။ မယ္ဇယ္သီးတျပည္လွ်င္ ၄ က်ပ္ဆိုလားမသိ ရပါသည္။ သူ႔လက္ထဲ ေငြျပတ္လွ်င္ သူေကာက္ထားသည့္ မယ္ဇယ္သီးမ်ားသြားေရာင္းၿပီး အရက္ေသာက္ပါသည္။ ငါ့လုပ္စာနဲ႔ငါေသာက္တာ မယ္ဇယ္ပင္ႀကီးကလြဲလို႔ ဘယ္မေအလိုး ေစာက္ဂရုစိုက္ရမွာလဲဟု မူးမူးနွင့္ မယ္ဇယ္ပင္ႀကီးေအာက္ တေယာက္တည္းထိုင္ကာ ဇက္က်ိဳးေနတတ္ပါသည္။ ဘယ္သူ႔မွ ရန္သတၱဳမျပဳပါ။ ခ်စ္စရာေကာင္းပါသည္။ သူသည္ မယ္ဇယ္ပင္ႀကီးကိုလည္းေကာင္း စစ္သားျဖစ္ရျခင္းကိုလည္းေကာင္း အလြန္ခ်စ္ျမတ္နိုးသူျဖစ္ပါသည္။ ျပႆနာမရွိပါ။

တပ္သား ဂ်စ္ႀကီးကလည္း ကပ္ဖဲ့ၿပိဳင္တိုက္မည့္သူမရွိလွ်င္ ကီဝီေဆးနွင့္ဖိနပ္တိုက္လိုက္ ဘရာဇိုနွင့္ခါးပတ္ေခါင္းေတြတိုက္လိုက္ သူ႔ေခါင္းသူ အုန္းဆီေတြလိမ္းၿပီး ဘီးနွင့္တိုက္ခ်င္တိုက္လိုက္ လုပ္ေနတတ္ပါသည္။ ယူနီေဖာင္းကိုလည္း အၿမဲတမ္းေၾကာ့ေနေအာင္ဝတ္ပါသည္။ အကိုဘာညာနွင့္ေခၚၿပီး ေအာက္စီးကဝင္ စကားေျပာလွ်င္ ညီေလးရ ငါတို႔တပ္ထဲဝင္တုန္းက ေလ့က်င့္ေရးက မင္းတို႔ေခတ္လို မဟုတ္ဘူး သိတ္ျပင္းတာကြ။ ပီတီေအးေမာင္လက္သံေျပာင္ဆိုတာဘယ္လိုကြာ၊ ဒုအရာခံဗိုလ္ေရႊလဝင္းကလည္း သူ႔ကိုယ္သူ ဗိုလ္မွတ္ၿပီး အေလးျပဳကလည္း တယ္ခံခ်င္တာကြာ၊ သူလာတုန္း အေလးမ်ားမျပဳလိုက္မိလို႔ကေတာ့ တခြဲလံုး တန္းစီပါးရိုက္ခံရတာကြ ဘာညာေတြေျပာရင္း ေဆးလိပ္ထုတ္တိုက္တတ္ပါသည္။ သူလည္း စစ္သားျဖစ္ရတာကို ေက်နပ္နွစ္သက္ေနသူျဖစ္ပါသည္။ ျပႆနာမရွိပါ။

ျပႆနာက စီနီယာတပ္သားႀကီး ဗုဒၶတင္ၫြန္႔။ ဂ်ဴတီကုန္ တန္းျဖဳတ္ၿပီးညေနေစာင္းလွ်င္ တခ်ိဳ႔လည္း ေဘာ္လီေဘာပုတ္ၾကပါသည္ တခ်ိဳ႔လည္း စားမန္ခုတ္ၾကပါသည္ တခ်ိဳ႔လည္း ေဆာ္ခုတ္ရန္ ျပင္ၾကသၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ယမကာလုလင္တသိုက္က တပ္တြင္းသက္သာဆိုင္မွ ရွမ္းအရက္မ်ားဝယ္ကာ ေပါေပါပဲပဲအျမည္းေလးမ်ား အပါအဝင္ မက္စ္မွ မနက္ခင္းလက္က်န္ၾကက္သြန္ ေဂၚဖီ ခရမ္းခ်ဥ္သီး နံနံပင္စတာေတြသြားယူကာ ညစာအသားဟင္းတံုးေလးမ်ား ဟင္္းနွစ္ေလးမ်ားျဖင့္ အသုတ္ သုတ္ၿပီးျမည္းရန္ ႀကံေဆာင္ အားထုတ္ၾကပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးသန္႔ျပန္႔ေနသည့္ ေကာ္လာကတံုးအျဖဴ ေယာဂီေရာင္ပုဆိုး လက္တြင္စိတ္ပုတီးပတ္ထားသည့္ ဗုဒၶတင္ၫြန္႔က သုရာေမရယဆိုတာဘာညာ ဘုရားမႀကိဳက္ဘူးေတြဘာေတြ လာလာေျပာပါသည္။ ကိုယ့္ထက္စီနီယာလည္းျဖစ္ အသက္လည္းႀကီးသျဖင့္ ျပန္ခံမပက္ၾကေသာ္လည္း စိတ္ထဲ ဘယ္သူမွမနွစ္ၿမိ့ဳပါ။ တခါသားေတာ့ ပီတာဂ်ဴပီဆိုသည့္ မဂၤလာေတာင္ၫြန္႔သားက အကိုႀကီးကလည္းဗ်ာ ဘုရားလည္း သူမႀကိဳက္ မေသာက္နဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔လည္း ကိုယ္ႀကိဳက္လို႔ ကိုယ္ေသာက္ေနတာပဲဟာ။ သူ႔လည္း က်ေနာ္တို႔က အတင္း လိုက္တိုက္ေနတာမွ မဟုတ္တာဟုေျပာေတာ့ ဗုဒၶတင္ၫြန္႔ မ်က္နွာႀကီးနီကာ အပါယ္လားမယ့္ေကာင္ေတြေျပာၿပီး ထြက္သြားပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ မမွတ္ပါ။ ေနာက္လည္း ေျပာပါသည္။

မနက္ခင္း တပ္တြင္းသက္သာလဘက္ရည္ဆိုင္ လူစည္ခ်ိန္တိုင္း သီလေတြ ဘာဝနာေတြ သမာဓိေတြ ၃၁ ဘံုေတြ စံုေနေအာင္ေျပာပါသည္။ ကိုယ္က်င့္တရားဆိုတာေတြလည္းပါပါသည္။ မနက္စာလာဝယ္သည့္ အိမ္ေထာင္သည္အမ်ိဳးသမီးမ်ားက သူ႔အား ေလးစားသည့္မ်က္နွာထားမ်ားနွင့္ ေငးေမာနားေထာင္ၾကပါသည္။ လူႀကီးမ်ားကလည္း သူ႔ကို သေဘာက်ၾကပါသည္။ ခြဲအရာခံဗိုလ္လြင္ေအာင္ကဆိုလွ်င္ မန္းေဒးပရိတ္မွာေတာင္ မင္းတို႔ တင္ၫြန္႔လို ဘုရားတရားနဲ႔ေနၾကစမ္းကြာ၊ စစ္သားဆိုတာ အခ်ိန္မေရြးေသနိုင္တာ၊ ေသခါနီးေလးမွာ သရဏဂံု မတည္ရေတာင္ စိတ္ထဲက ဘုရားတရားသံဃာဂုဏ္ကို ဖ်တ္ကနဲေအာက္ေမ့မိလိုက္ရင္ ဘဝကူးကေကာင္းၿပီကြဟုေျပာပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ သူ႔ကြယ္ရာတြင္ လြင္ေအာင္ေပါတာႀကီး ဗုဒၶတင္ၫြန္႔ကို တင္ေနတယ္ဟု ကဲ့ရဲ့တင္းဖ်င္းစကားဆိုပါသည္။

တေန႔ေတာ့ ဗုဒၶတင္ၫြန္႔ကိြဳင္တက္ပါသည္။ က်ေနာ္နွင့္ အျခားလူပ်ိဳ ၃ ေယာက္က ေရွ႔တန္းကျပန္ေရာက္၍ အနားတပတ္ရေနခ်ိန္မို႔ အဝတ္အစားဝယ္ အလည္အပတ္ထြက္ ညေနညေနစည္တယ္ေလေတြ လုပ္ေနၾကပါသည္။ လက္ထဲလည္း ၆ လစာေလာက္ လစာစုမိထားပါသည္။ တည က်ေနာ္တို႔ေသာက္ေနသည္မွာ လိုင္းေဒါင္းေပးခ်ိန္ ၉ နာရီလြန္ေနပါၿပီ။ တာဝန္ၾကပ္ႀကီးက ေဟ့ေကာင္ေတြအိပ္ေတာ့ မအိပ္ရင္လည္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္လုပ္၊ ကက္ဆက္ပိတ္ေတာ့ေျပာေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ဟုတ္ကဲ့ဆရာႀကီး ခနေနရင္အိပ္မွာပါဟုျပန္ေျပာေနခိုက္ တာဝန္မႉးရံုးမွ တာဝန္က်ဆက္သားေရာက္လာၿပီး ဆရာႀကီး တာဝန္မႉးကေျပာခိုင္းလို႔။ ေမာ္ေတာ္ယဥ္ဌာနကလည္း ကားထုတ္ခိုင္းၿပီးၿပီ။ ဆရာႀကီးနဲ႔က်ေနာ္ ရဲစခန္းသြားရမယ္ဟုေျပာပါသည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ ဖာတန္းရဲဝင္စီးတာ ကိုတင္ၫြန္႔ႀကီးပါ မိသြားလို႔တဲ့။ ဘယ္ကလဲဆိုေတာ့ သူက ဘီအီးတပ္ကလို႔ေျပာလို႔ ရဲက တပ္ကိုလွမ္းေျပာတယ္။ လာေခၚပါဆိုၿပီး။ အဲ့ဒါ တာဝန္မႉးက ဆရာႀကီးနဲ႔က်ေနာ့္ကို သြားခိုင္းလို႔ဟု ဆိုပါသည္။

ဒီေတာ့မွ ဗုဒၶတင္ၫြန္႔နွင့္ တေဇာင္းေစး ဒုတပ္ၾကပ္တေယာက္က ထလာၿပီး နည္းေတာင္နည္းေသတယ္ဆိုသည့္မ်က္နွာေပးနွင့္ေလသံနွင့္ ႂကြက္ခိုးစားေနတာကျဖင့္ၾကာလွၿပီ ဒီေၾကာင္သူေတာ္ ခုမွ လက္ပူးလက္ၾကပ္ဟုေျပာၿပီး ရယ္ေနပါသည္။

မနက္လင္းေတာ့ ဗုဒၶတင္ၫြန္႔ႀကီး ဗဟိုကင္းအခ်ဳပ္ခန္းေရာက္ေနပါသည္။ ထိုေန႔ဗဟိုကင္းတာဝန္ခံမွာ မံႈႀကီးျဖစ္ၿပီး ကင္းသားမ်ားတြင္ ဂ်စ္ႀကီးလည္း ပါပါသည္။ က်ေနာ္က လူပ်ိဳေဆာင္မွ ဗုဒၶတင္ၫြန္႔အတြက္ အခ်ဳပ္ထမင္းသြားပို႔ေတာ့ မံႈႀကီးက ဘုရားမႀကိဳက္တာလုပ္တဲ့ငါတို႔က် အခ်ဳပ္မက်ပါလားဟုေျပာၿပီး ေဂ့ကနဲ႔ေလတက္ရင္းေျပာပါသည္။ က်ေနာ္က အကို ေျဖလိုက္ပါလား ေသြးေတာင္းေနၿပီဟုဆိုေတာ့ ေဟ့ေကာင္ Duty is duty ဟုေျပာပါသည္။ ဗုဒၶတင္ညြန္႔လည္း မ်က္နွာမသာမယာျဖင့္ က်ေနာ္လာပို႔သည့္ ထမင္းနွင့္ဟင္းကိုယူကာ အခ်ဳပ္သားမ်ား ထမင္းစားရမည့္ေနရာတြင္ စားေနပါသည္။
ဤကား က်ေနာ္ ႀကံဳခဲ့သည့္ တင္ၫြန္႔ ၃ ၫြန္႔အေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။
မတ္ခ်္ ၂၃၊ ၂ဝ၁၇

Wednesday, March 22, 2017

ရုပ္အတုမ်ား(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments

ေစတလံုးပိုင္ရွင္ေတြဟာ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနကတည္းက တခ်ိန္ခ်ိန္ၾက သူတို႔အရုပ္ႀကီးေတြ အၿဖိဳခ်အဖ်က္ဆီးခံရနိုင္တယ္ဆိုတာမသိလို႔ အရုပ္ႀကီးေတြေလွ်ာက္ထု ေလွ်ာက္စိုက္ ေလွ်ာက္ထူ လူေတြကို အေလးလိုက္ျပဳခိုင္းေနတာမွ မဟုတ္တာ။ သူတို႔ရွင္ေနတုန္း သူတို႔လူအစစ္ကိုမက သူတို႔အတု(အရုပ္)ႀကီးေတြကိုပါ လူေတြက ေၾကာက္ရြံ႔လန္႔ျဖန္႔ေနေအာင္ တမင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိလုပ္ခဲ့တာပဲ။ သူတို႔ေသသြားတဲ့အခါ ေနာက္လူေတြဘာလုပ္လုပ္ သူတို႔ဘာမွမသိေတာ့ဘူးဆိုတာ သူတို႔သိတာေပါ့။ ေနာက္လူေတြ သူတို႔အရုပ္တုႀကီးေတြကို ၿဖိဳခ်ရံုမကလို႔ အီးပဲကုန္းကုန္း ဖင္ပဲေဆးေဆး အဲ့ဒါ သူတို႔အလုပ္မဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒါ သူတို႔မေတြးဘူး။ သူတို႔ေတြးတာက သူတို႔ရွင္ေနတုန္း တနည္းေျပာရရင္ အာဏာရွိေနတုန္း သူတို႔ကို ကိုးကြယ္ေနဖို႔ အေလးျပဳေနဖို႔ လန္႔ျဖန္႔ေနဖို႔ ဒီေလာက္ပဲ။
ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းၾကေတာ့ ထူးျခားတယ္ သူရွင္ေနတုန္း (အာဏာမစို႔မပို႔ရထားတုန္းက) သူ႔အရုပ္ႀကီးေတြ လူေတြကိုတိုင္းျပည္ကို လိုက္မထုခိုင္း မထူခိုင္း မစိုက္ခိုင္းခဲ့ဘူး။ သူရွင္ေနတုန္းက ထုခဲ့တဲ့ သူ႔အရုပ္အတု ဘယ္နွခုရွိလားမရွိလား က်ေနာ္လည္း အဲ့ေလာက္ မေလ့လာမိဖူးဘူး(သိသူေတြရွိရင္ေတာ့ ေျပာျပၾကေစခ်င္ပါတယ္) က်ေနာ္ သိသေလာက္ကေတာ့ ဗိုုလ္ေအာင္ဆန္းဟာ သူရွင္ေနတုန္းက သူ႔အရုပ္အတုႀကီးေတြ ထုၾကပါလို႔တိုင္းျပည္ကိုလည္း မတိုက္တြန္းခဲ့သလို ကိုယ္တိုင္လည္း အားစိုက္လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာမရွိခဲ့ဘူး။

သူ ေစတလံုးပိုင္ရွင္ေတြ ေသလြန္သည္ေနာက္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ႀကိဳေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ခဲ့မိလို႔လည္းျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္ ဒါမွမဟုတ္ ပုဂၢိဳလ္ေရးအလြန္အကၽြံကိုးကြယ္မႈကို မႀကိဳက္လို႔လည္းျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ သူ႔ကို ေသရာက နိႈးေမးလို႔လည္း မရဘူး။ ထားပါေတာ့။

ဟိုေစလံုးပိုင္ရွင္ေတြက သူတို႔ဘာသာ ရွင္စဥ္က(အာဏာရွိစဥ္က)ျပဳမိဒဏ္ ျပန္ခံရတာ။ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းၾကေတာ့ သူ႔ပေယာဂတျပားမွမပါပဲ သူ႔သားေတြ(ဗမာစစ္တပ္နဲ႔) သူ႔သမီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔လုပ္မွ ရုပ္အတုႀကီးေတြ ေခါင္းအျဖတ္ခံရလိုခံရ လႊနဲ႔အပိုင္းခံအၿဖိဳခ်ခံရလို႔ ခံရနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ လုပ္သူေတြက အရူးေတြတဲ့။ ဒီအတိုင္း ေနာက္လည္း အရူးေတြအမ်ားႀကီး လာဦးမယ္ထင္တယ္။ ခုက အရူးတေယာက္ျခင္းဆိကလုပ္ေနတာလို႔ေျပာေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေဒါသထြက္ေနေသာ အရူးလုအုပ္ႀကီးမ်ားျဖင့္ လုပ္ၾကပါလိမ့္မည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္က ရုပ္အတုႀကီး ဘယ္ေတာ့ ဘာျဖစ္ဦးမယ္ မသိေသးေပမယ့္ မြန္ျပည္ကတံတားကို ေအာင္ဆန္းအမည္ သြားေပးလိုက္တာမွာ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းဟာ သနားစရာျဖစ္ရရွာတယ္။

တျခားသူျပဳ မိမိမႈျဖစ္ရွာတဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းအျဖစ္ပဲ။
မတ္ခ်္ ၂၃၊ ၂ဝ၁၇

ဟန္(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႔က က်ေနာ့္စာေရးပံုမွာ သိတ္ဟန္မက်ဟုဆိုပါသည္။ ဘာလို႔လဲဗ်ဟုေမးေတာ့ စကားေျပာနဲ႔စကားေျပေတြ ေထြးေနတယ္ဟုဆိုပါသည္။ သတ္ပံုသတ္ၫႊန္းေတာ့ အမွားအလြန္နည္းပါသည္ဟု ေျပာပါသည္။

က်ေနာ္က ဒါဆို က်ေနာ္ေရးတာေတြ ေျပာခ်င္တာေတြ ခင္ဗ်ားမ်ား နားမလည္လို႔လားဗ်ာဟုေမးေတာ့ နားလည္တာေပါ့ အကုန္နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုနေျပာသလို စကားေျပာေရာ စကားေျပေတြပါ ေထြးေနလို႔ဟုထပ္ေျပာပါသည္။

က်ေနာ္သည္ စိတ္ထဲကအေတြးကို လက္ထဲက စီးထြက္သြားသည့္စကားလံုးမ်ား စာမ်ားအျဖစ္ေျပာင္းသည့္အခါ စိတ္စီးရာအတိုင္း ေမွ်ာခ်လိုက္ပါသည္။ သို႔ျဖင့္ က်ေနာ့္အေရးအသားေတြမွာ စာေတြေရာ စကားေတြပါ ပါေနပါသည္။ ထိုကိစၥသည္ ေရးဟန္မဟုတ္ဟု ထင္ပါသည္။

ဟန္ဆိုသည္မွာ ကိုယ္ပိုင္ရွိရပါသည္။ က်ေနာ့္တြင္ ဟန္မရွိပါ။

စာဆိုသည္မွာစကား၏ အျခားပံုသ႑န္တခုျဖစ္သလို စကားဆိုသည္မွာလည္း စာ၏အျခားအသြင္တခုျဖစ္ပါသည္။

သို႔ျဖင့္ က်ေနာ္သည္ ဟန္ဆိုသည့္စကားကို ထိုင္စဥ္းစားေနမိပါသည္။
မတ္ခ်္ ၂ဝ၊ ၂ဝ၁၇

ပါးရိုက္ခံရမည့္ ကုလား(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
က်ေနာ့္ကို ဒီေစာက္ကုလား အျပင္မွာေတြ႔လို႔ကေတာ့ ေသာက္ခြက္ျဖတ္ရိုက္မယ္လို႔ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ကေန ႀကိမ္းခဲ့သူတေယာက္ မူးၿပီးကားေမာင္း၊ ဓာတ္ဝင္တိုက္ေမာင္းေျပးအမႈျဖစ္ၿပီး အဖမ္းခံရေတာ့ ေထာင္ႀကီးခ်ဳပ္ေရာက္တယ္။

ခ်ဳပ္သစ္စာရင္းသြင္းဖို႔ မွတ္ပံုတင္တာ ေဆးစစ္တာလုပ္ေတာ့ က်ေနာ္ သြားစကားျပန္လုပ္ရတယ္။ ေနာက္ အာမခံနဲ႔ အျပင္ထြက္လာေတာ့ က်ေနာ့္ဆီလာၿပီး ေလ်ာ္ရမယ့္ကိစၥ(ဒီတိုင္းျပည္မွာ အမ်ားဆိုင္ပစၥည္းေတြ ေနရာေတြ ေက်ာင္းကားလိုဟာမ်ိဳးေတြကို တိုက္မိရင္ျပသနာက အႀကီးႀကီး။ ေလ်ာ္ရတာလည္း အမ်ားႀကီး) ေရွ႔ေနနဲ႔သြားေတြ႔ဖို႔ လိုက္ကူညီဖို႔ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ လိုက္လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။

အျပန္ၾက လမ္းမွာ ဘယ္ေလာက္ေပးမရလဲလို႔ေမးပါတယ္။ မေပးပါနဲ႔ က်ေနာ္ ေစနာ့ဝန္ထမ္းကူညီတာပါ။ ေစာက္ခြက္ျဖတ္မရိုက္တာဘဲ ေက်းဇူးတင္လွပါၿပီဆိုေတာ့ သူအမ္းတန္းတန္းႀကီးျဖစ္သြားၿပီး ေဆာရီးဗ်ာ က်ေနာ္ အဲ့တုန္းက မူးေနလို႔ လို႔ေျပာတယ္။

ဗမာရုပ္ရွင္ကားေတြထဲက အတိုင္းပဲ။ ဘာမဟုတ္တာလုပ္လုပ္ မူးေနလို႔ဆိုၿပီးျပၾကတာမ်ားတယ္ မဟုတ္လား။
မတ္ခ္ ၂ဝ၊ ၂ဝ၁၇

ရဲရဲၿငီးၿငီးမီးခ်ံဳပုတ္မ်ား(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
(ရဲရဲၿငီးၿငီးမီးခ်ံဳပုတ္မ်ား)က်ေနာ့္အိမ္ကေန တမိနစ္သာသာေလာက္ေမာင္းလွ်င္ေရာက္သည့္ အိမ္တအိမ္ေရွ႔တြင္ ဖလိမ္းမင္န္းဘုရွ္ေခၚ ၿခံဳပုတ္ပင္မ်ား အိမ္ေရွ႔ၿခံစည္းရိုးတလႊား စိုက္ထားပါသည္။

က်ေနာ္က သူတို႔ကို ရဲရဲၿငီးၿငီးမီးခ်ံဳပုတ္မ်ားဟု ကိုယ့္ဘာသာ အမည္ေပးထားပါသည္။ ၿခံဳအပုတ္တိုင္းမွာ လူ႔လက္တေဖါင္ေက်ာ္ခန္႔ျမင့္ၿပီး လူ႔လက္ေလးဝိုင္းခန္႔ျပန္႔ပါသည္။ ထိုၿခံဳပုတ္ပင္မ်ားသည္ ေဆာင္းရာသီေရာက္လွ်င္ ထံုးစံအတိုင္း ရိုးတံက်ဲက်ဲပင္အိုေတြျဖစ္ကာ ဘယ္ေတာ့မွ သားမေပါက္ေတာ့မည့္ အၿမံဳမလိုလိုေနပါသည္။ ေႏြဦးေလးေပါက္၍ ရာသီေလးမ်ားေႏြးလာပလားဆို ခုခ်က္ျခင္း ေမွာ္ဆရာ ေကာက္အသက္သြင္းလိုက္သလို ဝုန္းကနဲထ သက္ဝင္လာပါသည္။ 

ခနေနလွ်င္ ရြက္သစ္နုဖူး ပုရစ္ဦးေလးမ်ား ထြက္လာပါသည္။ ခနေနလွ်င္ ရြက္ၫြန္႔ဖါးဖါးေလးမ်ားဖံုးကာ သူ႔ကိုယ္သူ အရွက္လံုေအာင္ဖံုးသည့္အပ်ိဳမနွယ္ မလံုမလဲျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ သိတ္မၾကာပါ ဇူလိုင္ ၾသဂတ္စ္ေလာက္တြင္ တကိုယ္လံုးနီေနေအာင္ သူ႔ဖာသာ ခ်ံဳလိုက္ပါသည္။ 

သူ႔အနီသည္ ထူးျခားပါသည္။ ဘာအနီနွင့္မွ မတူပါ။ ပန္းခ်ီဆရာပဲ ထိုအနီမ်ိဳးရေအာင္ ေဆးစပ္တတ္မည္ထင္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ထိုၿခံဳပုတ္ပင္မ်ားမွာ မီးတဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနသည့္ သို႔မဟုတ္ မီးကို ကိုယ္တိုင္ ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ မီးနတ္နွင့္ဆင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကိုၾကည့္ရသည္မွာ မီးစြဲေလာင္ခံေနရသည္နွင့္ တစက္မွမတူပါ။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မီးထေတာက္ေနသည့္သေဘာျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားဆို က်ေနာ္ သူတို႔ေရွ႔က ျဖတ္တိုင္း ကား ရပ္ရပ္ၾကည့္ပါသည္။ အနည္းဆံုး ရပ္မၾကည့္မိေတာင္ လွမ္းၾကည့္ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ အေတာ္လွပါသည္။ သူတို႔ မီးလိုေတာက္ေနၾကပါသည္။ 

ယခုနွစ္တြင္ က်ေနာ္ ထိုပန္းၿခံဳပင္မ်ား အိမ္ေရွ႔တြင္စိုက္ပါမည္။ ဗင္းဆင့္ဗင္ဂိုးက ၿခံဳပင္တခ််ိဳ႔ကို မီးေတာက္ေတြလို အနီဆန္းဆန္းျဖင့္ေရးခဲ့သည္မွာ ထိုအပင္ေတြ၏ အနီဆန္းပံုေၾကာင့္ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ အနီတိုင္း မနီပါ။ အနီျခင္းအတူတူ အေသြးကြဲပါသည္။ နီတိုင္းလည္း မီးလို ရဲရဲၿငီးၿငီးမရွိနိုင္ပါ။
မတ္ခ်္ ၁၉၊ ၂ဝ၁၇

ေဘကင္ဆိစား ပါးစပ္သုတ္(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
ဇနီးက မေန႔က ေဘကင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးစိမ္း ၾကက္သြန္စိမ္း မ်ိဳးနီစ္ ဆလပ္ရြက္ စတာေတြနဲ႔ ဆင္းဒဝခ်္လုပ္တယ္။ ေဘကင္ကို ဒယ္အိုးထဲထည့္ အပူတိုက္ေတာ့ အသားထဲက အဆီေတြထြက္တယ္။ လုပ္ေနတုန္း ေဘးကေနရင္ အနံ႔ေတာ္ေတာ္ ေညွာ္တယ္။

ဟိုးအရင္တုန္းက အုတ္က်င္းအေနာက္ဖက္တေၾကာ ကန္စြန္းခင္းေတြပတ္လည္နဲ႔ ဆင္မလိုက္တဝိုက္က ဝတ္ဆီဖတ္ေၾကာ္တဲ့ တဲႀကီးေတြဆီကထြက္တဲ့အနံ႔နဲ႔ တေထရာတည္းပဲ။

ေနာက္ေတာ့ သူ႔ေန႔လည္စာ သူထည့္သြားၿပီး က်ေနာ့္အတြက္လည္း ခ်န္ထားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က အဲ့ဒီ ေဘကင္ကို အနံ႔ကို ကို မႀကိဳက္တာ။ အရသာကလည္း ငန္ၿငိၿငိနဲ႔။ စားျဖစ္ရင္ေတာင္ ေဘကင္ေတြဖယ္ၿပီး အမဲႀကိတ္သားျပား ဒါမွမဟုတ္ ၾကက္ဆင္ရင္ပံုလွီးသားကို ေျပာင္းထည့္ၿပီးစားတယ္။ ခုန က်ေနာ္ နန္းႀကီးသုတ္ပြဲေတာ္ေခၚဖို႔လုပ္ေတာ့ မီးဖိုေပၚမွာ ေဘကင္အဆီေတြခဲေနတဲ့ သံႂကြပ္ဒယ္အိုးျပန္႔ကိုေတြ႔တယ္။ 

အဲ့အခ်ိန္မွာ ေခြးေလး ၂ ေကာင္ကလည္း ဗိုက္ဆာလို႔ အနားလာၿပီး ပြတ္သီးပြတ္သပ္ လုပ္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ အိုးထဲက ထမင္း ေယာက္မ ၃ ေကာ္ စာေလာက္ေကာ္ယူၿပီး ေဘကင္ဆီေတြခဲေနတဲ့ ဒယ္အိုးထဲထည့္တယ္။ အခ်ိဳမႈန္႔ေလး နည္းနည္းျဖဴးတယ္။ နယ္လိုက္ေတာ့ ထမင္းအပူဆိုေတာ့ အဆီေတြက ခ်က္ျခင္းေပ်ာ္ၿပီး ထမင္းမွာ မရႊဲတရႊဲေလး လူးသြားတယ္။ တေကာင္တဝက္စီ အစာခြက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ အဲ့ဒီ ပူပူေလာေလာႀကီးကို အငမ္းမရစားၾကတာမ်ား မသိရင္ က်ေနာ္တို႔ကပဲ သူတို႔ကို ထမင္းမေကၽြးပဲ အငတ္ထား ထားတာၾကေနတာပဲ။ 

စားလည္းၿပီးေရာ အဇၨီက ထံုးစံအတိုင္း အနားလာၿပီး သူ႔ပါးစပ္ထိုးေပးတယ္။ ဒါနဲ႔ အဝတ္စနဲ႔ သုတ္ေပးရတယ္။ ေရာကီကေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲက ေကာ္ေဇာေပၚ ဘယ္ျပန္ညာျပန္လူးလွိမ့္ၿပီး ပါးစပ္ေတြသုတ္ေတာ့တာပဲ။
မတ္ခ်္ ၂၁၊ ၂ဝ၁၇

ကန္ေပ်ာ္ငါး(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
၁ ရက္မွာ ေႏြဦးေပါက္ပါၿပီ။ သစ္ေကာင္းအိမ္စကားနွင့္ဆိုလွ်င္ ေႏြဥ ေပါက္ပါၿပီ။ ကန္ေလးလည္း တကန္လံုး အရည္ျပန္ေပ်ာ္ပါၿပီ။ အရည္ေပ်ာ္သျဖင့္ ငါးေလးေတြလည္း ေပ်ာ္ေနၾကပံုရပါသည္။ ကန္ေရကၾကည္သျဖင့္ ကန္ေျခအထိျမင္ေနရပါသည္။

အႀကီးဆံုး ၅ ေကာင္အုပ္စုမွာ ၇ လက္မေလာက္ပင္ရွိေနၾကပါၿပီ။ အလတ္ေကာင္မ်ားမွာလည္း ၅ လက္မ ၄ လက္မ ၃ လက္မ ၂ လက္မရြယ္ေတြနွင့္ ႀကီးေကာင္ဝင္ေနၾကၿပီ။ လက္မဝက္ခန္႔ရွိသည့္ ေနာက္ဆံုးေပါက္ သားေပါက္ေလးမ်ားလည္း ရာဂဏန္းခန္႔ရွိပါမည္။ သူတို႔အားလံုး ေပ်ာ္သြားၿပီျဖစ္သည့္ကန္ထဲတြင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ကူးေနၾကပါသည္။ 

အႀကီးဆံုး ၅ ေကာင္မွာ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္သြားသူမ်ားပမာ ခတ္ျဖည္းျဖည္းခတ္ေလးေလး အိေျႏၵရရကူးသလို တေကာင့္တေကာင္လိုက္စေနာက္ အေျပးအလိုက္ အတြတ္အထိုးမ်ား မလုပ္ၾကေတာ့ပါ။ အလယ္အလတ္ေကာင္မ်ားေတာ့ ႀကီးေကာင္ဝင္စ ၿမီးေကာင္ေပါက္ေတြလို ရုန္းရုန္း ရုန္းရုန္းနွင့္ကိုေနၾကပါသည္။ တခ်က္တခ်က္ ေရမ်က္နွာျပင္အထိပါ ခုန္တက္လိုက္ ဂၽြမ္းထိုးလိုက္ ပလံုကနဲျပန္က်သြားလိုက္ေတြျဖစ္ေနပါသည္။ ေပါက္စနေလးမ်ားေတာ့ အႀကီးမ်ားရန္ေၾကာက္ဟန္ေပၚပါသည္။ သူတို႔ဘာသာ အုပ္လိုက္ေလးေတြစုစု စုစုေနၾကၿပီး ကန္စပ္နားဘက္ ပိုကပ္ၾကပါသည္။ ဖလိတ္ခ္ေခၚငါးစာအမႈံျပားေလးမ်ားေကၽြးလွ်င္ သူတို႔ပါးစပ္ေပါက္ေလးေတြႏွင့္ အေနေတာ္ျဖစ္သျဖင့္ လုလုယက္ယက္ေလးေတြ စားၾကပါသည္။ နည္းနည္းႀကီးသည့္ အဖတ္ကေလးမ်ားဆို ပါးစပ္ေလးေတြနွင့္ ဖဲ့ကာရြဲ႔ကာ စားၾကပါသည္။ အႀကီးေတြ အလတ္ေတြကေတာ့ ငရုပ္ေကာင္းေစ့ မရွိတတ္ရွိတတ္ ငါးစာလံုးေလးကို အလံုးလိုက္ အလံုးလိုက္ၿမိဳၿမိဳခ်ၾကပါသည္။ 

ဖါးေတြလည္း ျပန္ေရာက္လာၾကပါၿပီ။ က်ေနာ္ ကန္ေစာင္းသြားလွ်င္ ပလံုကနဲ ပလံုကနဲ တေကာင္ၿပီးတေကာင္ ကန္ထဲခုန္ခုန္ခ်ကာ ေရကူးခ်န္ပီယံေတြ ဖါးကူး ကူးသလို ကန္ေျခအထိကူးဆင္းသြားၾကပါသည္။ က်ေနာ္ အသာေလး ၿငိမ္ထိုင္ေနလွ်င္ မ်က္လံုးေလးေတြ ျပဴးက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ကန္ေပၚ ျပန္ေပၚလာပါသည္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း အႏၱရာယ္ေပးနိုင္မေပးနိုင္ အကဲခတ္ေနၾကတာျဖစ္နိုင္ပါသည္။ 

က်ေနာ္ ကန္ေဘး ရပ္ေနတုန္း ဇနီးသည္က အနီးလာကာ ငါးေလးေတြကိုၾကည့္ရင္း အိုးမိုင္း..ဟု အံ့ၾသအာေမဋိတ္ျပဳပါသည္။ ကန္ေတာင္ခ်ဲ႔ရမလားမသိဘူးေနာ္ ဒီနွစ္ေတာ့ဟုေျပာေတာ့ က်ေနာ္ ဟိုဘက္လြတ္တဲ့ေနရာမွာ ကန္သစ္တူးၿပီး ေျမာင္းသြယ္ေပးလိုက္ရင္ေရာဟုေျပာလိုက္ပါသည္။ ရက္စ္ ဂြတ္ဒ္အိုင္ဒီယာဟုေျပာပါသည္။ ကန္ေလးထဲက ေပါေလာေပၚသစ္ရြက္ေႂကြမ်ား ေရညွိေရေမွာ္မ်ား ဒိုက္သေရာမ်ားလည္း ဆည္ရရွင္းရပါဦးမည္။

ေႏြဦးေပါက္လွ်င္ ျပန္ေႏြးေထြးလာပါေတာ့မည္။ နွင္းေတြ ေျခကုန္သုတ္ဖို႔ ျပင္ရပါေတာ့မည္။ ျမက္ေတြသားေမြးၾကပါေတာ့မည္။ သစ္ပင္ေတြ ပုရစ္ဖူးၾကပါေတာ့မည္။ အသီးအနွံေတြ သီးၾကကင္းၾက၊ ပန္းမာလာေတြ ဖူးၾကငံုၾကပါေတာ့မည္။ ေႏြဦးေပါက္လွ်င္ ေလာကတဖန္ ျပန္စိမ္းစိုလာေပဦးေတာ့မည္။
မတ္ခ်္ ၂၁၊ ၂ဝ၁၇

အရူးနဲ႔မယ္နု(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
ျပည္တြင္းကေနေရာ ျပည္ပနိုင္ငံတခ်ိဳ႔ဆီကေရာ ေဒၚႀကီးေလာက္ လူမေလးေခြးမခန္႔အလုပ္ခံရတဲ့ နွပ္ပစ္ခံရတဲ့သမၼတမ်ိဳး အေမရိကန္သမိုင္းမွာ ရွိမယ္မထင္ဘူး။

လႊတ္ေတာ္ ၂ ရပ္လံုးကိုစီးထားၿပီး တခ်ိဳ႔ကိစၥေတြမွာ ငါ့ျမင္းငါစိုင္းလို႔ရေပမယ့္ တခ်ိဳ႔ကိစၥေတြၾက လက္လွ်ိဳေပးထားတာေတာ့ မရွိဘူးမဟုတ္ဘူး ရွိပါတယ္။

ခန္႔လိုက္တဲ့ဝန္ႀကီးဆိုတဲ့ အေကာင္ေတြအေကာင္မေတြကလည္း ကိုယ့္နယ္ပယ္အေၾကာင္း ဘာမွ ေရေရရာရာ ထဲထဲဝင္ဝင္မရွိတဲ့ဟာေတြ။ နိုင္ငံျခားေရးဝန္ဆိုတဲ့အေကာင္က ေျမာက္ကိုရီးယားကို စစ္ေရးအရအေရးယူသင့္ယူရမယ္လို႔ သြားအာေခ်ာင္လို႔ ဟိုကျပန္ပက္ေတာ့ ရွက္ရွက္နဲ႔မွိတ္ခံရတာပဲ။ ရွက္ရမ္း တကယ္သြားရမ္းၾကည့္လည္း ကမၻာနဲ႔ခ်ီတဲ့ စစ္မီးေတြ ထေတာက္ဦးမွာပဲ။ 

ယူအင္နဲ႔မတိုင္ပင္၊ ကြန္ဂရစ္ရဲ့အတည္ျပဳခ်က္မယူ၊ ဆီးရီးယားအစိုးရရဲ႔သေဘာထားမပါတဲ အေမရိကန္ေျမျပင္တိုက္ခို္က္ေရးတပ္ေတြ ႀကိတ္ပို႔တာ ခုမွ လူမိသြားသလိုလို အရူးကြက္က နင္းျပေနရတယ္။ ေျမျပင္တိုက္ခိုက္ေရး စစ္သည္အင္အား အေယာက္ ၄ဝဝ ေက်ာ္ဆိုတာ အေမရိကန္လို အဆင့္ျမင့္နည္းပညာလက္နက္ ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာေတြဆင္ထားတဲ့ နိုင္ငံအဖို႔ နည္းတဲ့ပမာဏလား။ အမွန္က ကြန္ဂရက္စ္ကလည္း သိပါတယ္။ ယူအင္န္ကလည္း မသိပဲမေနပါဘူး။ ဆီးရီးယားကေတာ့ သိသိမသိသိ ဘာမွေျပာလို႔မရတဲ့အေနအထားပါ။ အေမရိကန္ ပင္မမီဒီယာႀကီးေတြကလည္း ခုမွ ထသိရသေယာင္ေယာင္ လုပ္တာကလည္း Conspiracy ပါတဲ့သေဘာပါ။ အင္အား ၄ဝဝ ေက်ာ္ဆိုတာ သေဘၤာကြန္တိန္နာတခုထဲ ထည့္ၿပီး သယ္သြားလို႔ရတဲ့ကိစၥမွမဟုတ္တာ။ ဘာဘီအရုပ္မေလးေတြမွ မဟုတ္တာ။ ထားပါေတာ့ေလ။

ေဒၚႀကီးလက္ထက္မွာ ဘာေတြဆက္ျဖစ္ဦးမယ္မွန္း ဘာမွ ခန္႔မွန္းတြက္ဆလို႔ မရေသးဘူး။ ေမေမ့သားသမီးေတြေျပာသလို ဝွက္ဖဲတို႔ အကြက္သိတ္လွတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ အေမရိကန္ဟာ အရူးလင္လုပ္မိတဲ့ျပည္လိုျဖစ္ေနၿပီ။ ဗမာျပည္လည္း သိတ္ေတာ့မထူးပါဘူး။ မယ္နုလက္ထဲ ဝကြက္အပ္မိတဲ့အျဖစ္။
မတ္ခ်္ ၂၂၊ ၂ဝ၁၇

ဘာလေခ်ာင္(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
မနက္ အိပ္ယာထေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ဗိုက္က အေတာ္ဆာေနပါသည္။ မီးဖိုခန္းထဲသြားကာ ေပါင္မုန္႔ မထူမပါး ၂ ယွက္ လွီးပါသည္။ ပုဇြန္ေျခာက္ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္နည္းနည္းကို ေပါင္မုန္႔ ၂ ယွက္ၾကားညွပ္က ဗမာလဘက္ေျခာက္ျဖင့္ အဖန္ရည္တခြက္လုပ္ပါသည္။ လူက ဖ်ားေန ကိုယ္လက္ေတြကိုက္ခဲေန ေခါင္းေတြတစစ္စစ္သာ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း စားခ်င့္သည့္အာလ်က ျပင္းျပင္းျပျပျဖစ္ေနတာလည္း ဆန္းပါသည္။

စားရင္းတန္းလန္း စိတ္က ၁၉၈၉ ခု၊ အင္းစိန္ေထာင္ ၁ တိုက္၊ ၁ဝ ခန္းတြင္ ရုပ္ရွင္မင္းသားေအာင္လြင္ (ဒါရိုက္တာစံေရႊေမာင္)နွင့္ အတူေနခဲ့စဥ္အခ်ိန္ကို ျပန္ေရာက္သြားပါသည္။ သူက တခါတေလ က်ိဳင္းတံုေပါင္မုန္႔ ၂ လႊာၾကားတြင့္ ငါးပိေၾကာ္ ခတ္ပါးပါးညွပ္ကာ စားတတ္ပါသည္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း စားၾကည့္ပါလားဟုေျပာပါသည္။ ထမင္းစားသည့္အခါ သူ႔ငါးပိေၾကာ္ကို ယူစားတတ္ေသာ္လည္း သူ႔လိုေတာ့ ေပါင္မုန္႔နွင့္ညွပ္မစားျဖစ္ခဲ့ပါ။ သူ႔အိမ္မွ ပါဆယ္လ္လာသည့္အခါပါသည့္ ငါးပိေၾကာ္မွာ(က်ေနာ့္အတြက္) နည္းည္းစပ္ေသာ္လည္း အရသာမွာအလြန္ေကာင္းပါသည္။ ရခိုင္ပုဇြန္ငါးပိနွင့္ေၾကာ္တာဟုေျပာပါသည္။ ၾကက္သြန္ျဖဴနီေၾကာ္မ်ားလည္း နိုင္းျခင္းအုပ္ထားပါသည္။ အနံ႔မွာလည္း အလြန္ေမႊးပါသည္။

ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔နွင့္ ၁ တိုက္ တတိုက္တတည္းအတူေန(၅ ခန္းဟု မွတ္ပါသည္) စံဇာဏီဘို(ေဗဒင္လကၡဏာ)တို႔အခန္းက အစားငမ္းလြန္းသည္ ေထာင္ဝါဒါ တပ္သားစိုးေမာင္ကို ထိုအခ်ိန္က အလြန္ေရပန္းစားသည့္ လုပ္သားေမာင္ဝမ္းနႈတ္ေဆးေတြနွင့္ စထေရာ္ဘယ္ရီယိုနွင့္ ေထာပတ္နွင့္ ေရာသုတ္ကာေကၽြးၿပီး ပညာေပးဖူးပါသည္။ ေနာက္ေန႔ အီးေတြပန္းၿပီး အလုပ္မဆင္းနိုင္ျဖစ္သည္ကိုလည္း ျပန္အမွတ္ရရင္း ၿပံဳးမိပါသည္။
ကိုစိုးေမာင္သည္ မည္သည့္အခါမွ သူ႔အိမ္က ထမင္းခ်ိဳင့္ယူမလာပါ။ ေထာင္ကထမင္းဆြဲၿပီး က်ေနာ္တို႔ဆီက ဟင္းေတာင္းကာ စားသူျဖစ္ရံုမက အမဲေၾကာ္တတံုးထည့္ေပးလွ်င္ ၂ တံုးေတာင္းတတ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ေတြ ပါဆယ္လ္လာသည့္ေန႔ဆို အျပန္ သူ႔အိမ္အတြက္ပါ ငါးပိေၾကာ္ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာင္ အမဲေၾကာ္ေတြ လိုက္ေတာင္း ယူသြားသူလည္းျဖစ္ပါသည္။ သူ လုပ္သားေမာင္သုတ္ေပါင္မုန္႔စာမိၿပီး အီးေတြပန္းကာ အလုပ္မဆင္းနိုင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ပြဲက်ရပါသည္။ ေနာက္တရက္ေက်ာ္ အလုပ္ျပန္ဆင္းေတာ့ ဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူး မေန႔က တညလံုးလိုလို အီးေတြပန္းၿပီး မနက္ၾကေတာ့ လူကမထနိုင္ဘူး၊ နံုးေနတယ္၊ ဒါနဲ႔ မိန္းမကိ ရံုးသြားၿပီး ခြင္တိုင္ခိုင္းရတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႀကိတ္ရယ္ဖူးပါသည္။

ခု က်ေနာ္ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္နွင့္ ေပါင္မုန္ညွပ္စားရင္း စိတ္က အတိတ္ကိုျပန္ေျပးပါသည္။
မတ္ခ်္၊ ၂၂၊ ၂ဝ၁၇

Thursday, March 16, 2017

ငါးပိ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
ဒီေန႔ ကိုယ့္ကားမရွိတာနဲ႔ အျပင္လည္းထြက္စရာေပၚတာနဲ႔ ဇနီးလည္း အိမ္မရွိတာနဲ႔ ကိုေအာင္လြင့္ကို အကူအညီလွမ္းေတာင္းပါသည္။ ရတယ္ကိုမ်ိဳးျမင့္ ခနေလးေစာင့္ က်ေနာ္ ထြက္လာခဲ့မယ္ သမီးေက်ာင္းအျပန္ေစာင့္ေနလို႔ဟုေျပာၿပီး ၁၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေပါက္ခ်လာပါသည္။

က်ေနာ္ သြားရမည့္ေနရာလိုက္ပို႔ေပးၿပီး အျပန္မွာ သူ႔အိမ္ခနဝင္ရေအာင္ဟုေျပာသျဖင့္ ဝင္ခဲ့ပါသည္။ သူ႔အိမ္က ျပန္မထြက္ခင္ ကိုမ်ိဳးျမင့္ ငါးပိရည္က်ိဳတို႔ဘာတို႔စားလားဟု ေမးပါသည္။ သူ ဤသို႔ေမးသည္မွာ က်ေနာ့္ရုပ္က ကုလားဆင္ျဖစ္ေနတာလည္းပါမည္။ မိန္းမက အေမရိကန္အျဖဴ အိုင္းရစ္ရွ္မျဖစ္ေနတာလည္း ပါလိမ့္မည္။ ေကၽြးခ်င္ေပးခ်င္ေသာ္လည္း အားနာနာနွင့္ေမးမွန္း က်ေနာ္လည္းသိပါသည္။ စိတ္ထဲလည္း တမ်ိဳးခံစားရပါသည္။ က်ေနာ္က စားတာေပါ့ ကိုေအာင္လြင္ရယ္ ဘယ့္ႏွယ္ေျပာလိုက္တာပါလိမ့္ဆိုေတာ့ မသိပါဘူးဗ်ာ မစားမ်ား မစားဘူးလားထင္လို႔ဟု ၿပံဳးၿပံဳးရယ္ရယ္ေျပာပါသည္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္မွာေတာ့ က်ိဳမစားဘူး။ က်ေနာ္ ငါးပိတို႔စရာနဲ႔ဆို ဟင္းလြတ္တယ္ဗ်ဟုေျပာေတာ့ ဒါဆို က်ေနာ္ ငါးပိရည္က်ိဳထားတာရွိတယ္ ထည့္ေပးလိုက္မယ္ဟု ေျပာလည္းေျပာ ထည့္လည္းေပးလိုက္ပါသည္။ အိမ္ေလွာ္ေထာင္း ငရုပ္သီးမႈန္႔ေလးခတ္ရင္း အခ်ိဳမႈန္႔စားလားဟု ထပ္ေမးပါသည္။ က်ေနာ္က အခ်ိဳမႈန္႔စားရင္ ဘာျဖစ္မယ္ညာျဖစ္မယ္ေတြေတာ့ ေျပာၾကၾကတာေပါ့ဗ်ာ ဒါေပမယ့္ ေမြးကတည္းက စားလာရတဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ ျဖစ္ခါမွျဖစ္ေရာ ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေဈး သေဘာထားၿပီး စားပါတယ္ဗ်ဆိုေတာ့ ဟဲဟဲ ငါးပိရည္က်ိဳေလးက အခ်ိဳမႈန္႔မပါရင္ သိတ္မခ်ိဳဘူးဗ်ုေျပာကာ အခ်ိဳမႈန္႔ေလးပါ ခတ္ေပးလိုက္ပါသည္။ တို႔စရာေရာ ယူဦးမလားဆိုေတာ့ တို႔စရာေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ၿခံထဲမယ္ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူမ်ားေတြ လာျပထားလို႔ ဒါေလးလည္းစားရတယ္ ဟိုဟာေလးလည္းစားရတယ္ဆိုၿပီး သိထားၿပီဗ်။ မေပးနဲ႔ေတာ့ က်ေနာ့္ဘာသာ ၿခံထဲဆင္းခူးမယ္။ ၿပီးေတာ့ ကန္ေစာင္းမွာ ကနေဖါ့လိုဟာေလးေတြလည္း ျပန္ထြက္ေနၿပီဟုဆိုကာ ငါးပိရည္က်ိဳတခြက္ ယူခဲ့ပါသည္။

အိမ္ေရာက္လို႔ ထမင္းအိုးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ထမင္းေတြကသိုးၿပီး နံေဟာင္ေနပါသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ၃ ရက္ေလာက္ကတည္းက ခ်က္ၿပီး မစားျဖစ္သည့္ ထမင္းေတြပါ။ ဒါႏွင့္ ထမင္းသိုးေတြသြန္ ဆန္အသစ္ထည့္ၿပီး ေနာက္တအိုးခ်က္ဖို႔လုပ္ေနတုန္း မိတ္ေဆြတေယာက္ဆီက ဖုန္းဝင္လာပါသည္ ေဟ့လူ အိမ္မွာလားဟုေမးပါသည္။ ေအးဗ် အိမ္မွာဆိုေတာ့ ဘာလုပ္ေနလဲဟု ေမးပါသည္။ ငါးပိရည္က်ိဳတခြက္ရလာလို႔ စားမလို႔ ထမင္းခ်က္ဖို႔လုပ္ေနတာဆိုေတာ့။ မခ်က္နဲ႔ေတာ့ က်ေနာ္ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲအရည္နဲ႔ဟာေရာ ေခါက္ဆြဲသုတ္ေရာ ယူလာခဲ့မယ္၊ အဲ့ဒါနဲ႔ ဒီညႀကိတ္ေပါ့ဗ်ာ။ တခုခုေရာ ေသာက္ဦးမလားဟု ဆက္ေမးပါသည္။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္မွာ ေသာက္စရာေတြ ရွိေနေၾကာင္း ခင္ဗ်ားပါ နည္းနည္းပါးပါးေသာက္သြားလို႔ရေၾကာင္း သို႔ေသာ္ အေသာက္မ်ားၿပီး ကားမေမာင္းဖို႔နဲ႔ ကားမေတာ္တဆမႈျဖစ္မွာေတာ့စိုးေၾကာင္းေျပာေတာ့ ထိုမိတ္ေဆြက က်ေနာ္က ခုေတာင္ ခ်ထားၿပီးသားႀကီး ရပါတယ္ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားအိမ္ၾက တခြက္ေလာက္ေတာ့ ထပ္ခ်မယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ေဟ့လူ အာၿပဲေျခာက္ ဆားေပါ့ေလးေတြ ေၾကာ္ထားတာလည္းရွိတယ္ ဆြဲခဲ့မယ္ေျပာၿပီး ေရာက္လာပါသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ထမင္းမခ်က္ေတာာ့ပါ။ ငါးပိရည္က်ိဳနွင့္စားမည့္ အစီအစဥ္လည္း ပ်က္ပါသည္။ ၿခံထဲဆင္း တို႔စရာလည္း မခူးျဖစ္ေတာ့ပါ။ ခုေတာ့ အုန္းနို႔ေခါက္ဆြဲ အာၿပဲေျခာက္မိတ္ေဆြလည္း တခြက္တဖလားခ်ၿပီး ျပန္ပါၿပီ။ ေခြးေလးေတြလည္း အစာတဝစားၿပီး က်ေနာ့္အိပ္ယာေပၚ တက္နွပ္ေနၾကပါၿပီ။ ၾကက္မႀကီးေတြလည္း အိပ္တန္းတက္ကုန္ၾကပါၿပီ။ ရာသီကလည္း ေရခဲေအာင္ ျပန္ေအးေနျပန္ပါၿပီ။ ဇနီးသည္လည္း လူမႈေရးပြဲ(အမ်ိဳးထဲက) တပြဲရွိသျဖင့္ ထြက္သြားပါသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေရာက္မည္ မသိပါ။ တအိမ္လံုး လူဆိုလို႔ က်ေနာ္တေယာက္တည္း ဘရန္ဒီခြက္ေလးေဘးခ်ရင္း ဤစာကို ထိုင္ေရးေနမိပါသည္။ က်ေနာ္ မိတ္ေဆြေတြကိုခ်စ္ပါသည္။ ရန္သူေတြကိုမုန္းပါသည္။ သတၱဝါအားလံုး က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစဟု တခါမွဆႏၵမျဖစ္ဖူးပါ။
မတ္ခ်္ ၁၁၊ ၂ဝ၁၇

ဗမာႀကိယာေနာက္ဆက္ (ေမာင္သာႏုိး)

0 comments
ဗမာႀကိယာေနာက္ဆက္ (ေမာင္သာႏုိး)ဗမာစကားမွာ အဂၤလိပ္-ပါဠိစတဲ့စကားမ်ားမွာလို ၾကိယာမွာ အခိ်န္ကာလကိုျပတဲ့သေဘာ Tense မရိွဘူး။ အထူးသျဖင့္ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္ ခဲြျခားတာမရိွဘဲ အနာဂတ္တခုတည္းသာ မည္မည္ရရ ခဲြျခားျပစရာရိွတယ္။ မယ္၊ မလို႔၊ မည္ (ေရွးသံုး လတၱံ႕)။ ဒါေပမဲ့ အခိ်န္ကာလမဟုတ္ဘဲ ထူးျခားအဓိပၸာယ္ အခ်ဳိ႕ကိုျပဖို႔အတြက္ သံုးတဲ့ေနာက္ဆက္ကေလးေတြေတာ့ အထိုက္အေလ်ာက္ရိွတယ္။ ရဲ႕၊ ကလား၊ သား၊ သကိုး၊ တာ၊ တဲ့ျဖစ္ျခင္း။
မေန႔က မိုးရြာရဲ႕။
မေန႔က မိုးရြာပါကလား။
အခုေတာ့လည္း မိုးရြာသား။
ေတာ္သလင္းမွာ မိုးရြာသကိုး။
မိုးကလည္း ရြာလိုက္တာ။
မိုးရြာလိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။
'မိုးရြာရဲ႕'ဆိုတာ သာမန္ 'မိုးရြာတယ္'ထက္ အဓိပၸာယ္ထူးျခားတယ္။ အာေမဍိတ္သေဘာ၊ ၀မ္းသာေက်နပ္မႈစတဲ့ စိတ္ခံစားမႈတခုခုကို ေဖာ္ျပခ်င္တဲ့ သေဘာေဆာင္တယ္။ 'မိုးရြာပါကလား'ကလည္း အလားတူပဲ။ စိတ္ခံစားမႈကို ေဖာ္ျပတယ္။ 'မိုးရြာသား'ကေတာ့ ေက်နပ္တဲ့ သေဘာကို ေဖာ္ျပတယ္။ 'မိုးရြာသကိုး'ကေတာ့ အံ့ၾသျခင္း သေဘာကို ေဆာင္တယ္။ ေက်နပ္မႈသေဘာလည္းပါရဲ႕။ 'မိုးရြာလိုက္တာ'ဆိုရာမွာေတာ့ လြန္လြန္ကဲကဲ မိုးရြာ သြန္းေနတာကို ညႊန္းလိုရင္းျဖစ္တယ္။ 'မိုးရြာ လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း'ကေတာ့ အလားတူ လြန္လြန္ကဲကဲ မိုးရြာ သြန္းတာကို ပိုမိုအားရိွပါးရိွသရုပ္ေဖာ္ျပလိုက္တာျဖစ္တယ္။
တခ်ဳိ႕က'ခဲ့'ဆိုတာကို အတိတ္ကာလအတြက္ သံုးတယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ ဒါလံုး၀မွားတယ္။ 'ဒီလာခဲ့' ဆိုတာ အနာဂတ္ကို ညႊန္းပါတယ္။ အေ၀းတေနရာကေန ဒီေနရာကို အေရာက္လာခဲ့ရမယ္လို႔ ေျပာေနတာျဖစ္တယ္။ 'မိုးရြာခဲ့ရင္'၊ 'သူလာခဲ့ရင္' ဆို၏တာေတြမွာေတာ့ ျဖစ္နိုင္ေျခတခုခု ကို တင္စားေျပာေနၾကတာပဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ 'ခဲ့'ဟာ အတိတ္ မဟုတ္ဘဲ မေရမရာသေဘာ၊ ယံုမွားဒိြဟသေဘာကို ျပညႊန္းတယ္လို႔ ဆိုရမွာ ျဖစ္တယ္။ 'နက္ျဖန္ယူလာခဲ့ပါ'ဆိုရာမွာ အေ၀းတေနရာက ဒီေနရာ အေရာက္ ယူလာခဲ့တာကို ရည္ညႊန္းတယ္။ 'ပိုက္ဆံကို အိမ္မွာထားပစ္ခဲ့တယ္၊' 'သူက မႏၱေလးမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္' ဆိုတာေတြမွာလည္း 'ခဲ့'ဟာ အေ၀း တေနရာကို ညႊန္းတယ္။
တခါတေလေတာ့'ခဲ့'ဟာ အေတြ႕အၾကံဳ၊ ဗဟုသုတရရိွတာကို ျပညႊန္းတယ္။ 'အရင္အပတ္က ေယာျမိဳ႕ကို သြားတယ္' ဆိုရာမွာ 'ခဲ့' မပါပါဘူး။ ေယာျမိဳ႕ကို ေရာက္သြားျပီး ေဆး၀ါးမႏၱရားအတတ္ဆန္းေတြ တတ္လာတယ္ဆိုမွသာ 'ေယာျမိဳ႕က ျပန္ခဲ့တယ္'လို႔ ဆိုရမွာျဖစ္တယ္။ 'မေန႔က သူ႕ကို ေတြ႕တယ္' ဆိုရာမွာ ေတြ႕ျခင္း သက္သက္ကိုသာဆိုလိုျပီး 'မေန႔က သူ႕ကို ေတြ႕ခဲ့တယ္' ဆိုရင္ေတာ့ ေတြ႕တယ္ ေျပာစရာ ရိွတာ ေျပာတယ္။ အလုပ္ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုလိုတယ္။
'တယ္'နည္းတူ သံုးတဲ့ေနာက္ဆက္တခုကေတာ့ 'တာ'ျဖစ္တယ္။ သာမန္ကာလံွ်ကာ သေဘာ'တယ္'နဲ႔'တာ' တူသလိုရိွေပမဲ့ တခါတေလမွာေတာ့ 'တာ'က 'တယ္'ထက္ ေလးနက္တဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ပိုေဆာင္တယ္။
မေန႔က မိုးရြာတာ = မေန႔က မိုးရြာတယ္ (သာမန္)
အရင္တပတ္က ဦးသူရ လာတယ္။ (သာမန္)
အရင္တပတ္က ဦးသူရ လာတာ။ (ထူးျခား) (ဥပမာ- ဦးသူရ လာတာ လုပ္ငန္းတိုးခဲ်႕ေရးကိစၥ။)
ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔လို႔ ေျပာတာ။ (ဒီေနရာမွာ 'တယ္'သံုး လို႔မရ။)
ေဈးကလည္း ၾကီးလိုက္တာ။
ေတာင္ၾကီးက ျမင့္လိုက္တာ။ (ဒီေနရာေတြမွာ၊ 'လိုက္'ေနာက္ မွာ 'တာ'ပဲ လာရမယ္၊ 'တယ္' မလာႏိုင္ဘူး။)
ေနာက္တခုက 'တာ'ဟာ ႀကိယာနာမ္ လုပ္ေရးအတြက္ အသံုးျပဳတယ္။
နင္ေျပာတာ ငါနားမလည္။
နင္ၾကားတာကို အကုန္ေျပာျပစမ္း။
မတရားတာကို ငံု႔မခံႏိုင္ဘူး။
အနာဂတ္ကာလအတြက္ 'မွာ'ကို သံုးတယ္။
ေျပာမွာ ေျပာစမ္းပါ = နင္တခုခုေျပာမယ္၊ ေျပာခ်င္တယ္။ အဲဒါကို ေျပာပါေလ။
အိမ္ေထာင္ျပုမွာျဖင့္လည္း ျမန္ျမန္ျပဳ။ အသက္ကၾကီးလာေနျပီ။
ဒီေနရာမွာ စာေရးသူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ 'မွာ'နဲ႔'မွ'ကို မွားတတ္ ၾကတယ္။ စာလံုးေပါင္းလည္းမတူ၊ အသံထြက္လည္းမတူပါဘူး။ 'မွ'က 'သာလွ်င္'လို႔ အဓိပၸာယ္ထြက္တယ္။ ကန္႔သတ္တဲ့သေဘာေဆာင္တယ္။ 'သူေဌးမွ ၀ယ္ႏိုင္မယ္'ဆိုတာ သူေဌးသာလွ်င္ ၀ယ္ႏိုင္မယ္၊ ငါတို႔လို ဆင္းရဲသားေတြ မ၀ယ္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ ဆိုလိုတယ္။ ဆရာမွ သိမယ္ဆိုတာ ဆရာသာလွ်င္ သိမယ္၊ ငါတို႔ တပည့္ေတြ မသိႏိုင္ပါဘူးလို႔ ဆိုလိုတယ္။
ဒီ'မွ'ကို ၾကိယာနာမ္နဲ႔လည္း တဲြသံုးပါတယ္။ 'သူခိုးေျပးမွ ထိုးကြင္းထ'၊ 'မိုးလြန္မွ ထြန္ခ်'၊ 'ပံ်ေလတဲ့ငွက္ခါး နားခါမွ သိမယ္'၊ 'ေက်ာခ်မွ ဓားျပမွန္းသိ' ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ 'သူခိုးေျပးမွ' ဆိုတာ 'သူခိုးေျပးသြားတဲ့ အခါမွသာလွ်င္'လို႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္။ 'မိုးလြန္မွ'ဆိုတာ မိုးအခိ်န္လြန္သြားျပီးေတာ့မွသာလွ်င္လို႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္။
ျပဳသင့္တာမျပဳရေသးဘဲ တခုခုျပီးေျမာက္ခ်င္တဲ့ အခါမွာလည္း 'မွ'ကို သံုးတတ္ၾကေသးတယ္။
ကၾကီးခေခြးမွ အကုန္မတတ္ေသး။ ေက်ာင္းထြက္ခ်င္သတဲ့။
အရြယ္မွ မေရာက္ေသး။ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္ၿပီတဲ့။
စကားတခြန္းမွ မေျပာရေသး။ နားမလည္ဘူးတဲ့။
အနာခံမွ အသာစံရမယ္။
လူလိုမွ နတ္လို။
ရက္စက္မွ ေၾကကဲြ။
ၾကိယာနဲ႔ 'မွ'တဲြသံုးတာဟာ အထူးေလးနက္တဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ေဆာင္တယ္။
ခ်စ္မွ မခ်စ္တာ။ မယူႏိုင္ပါဘူး။
ေျပာမွမေျပာတာ။ ငါဘယ္သိမလဲ။
ေရာင္းမွ မေရာင္းတာ။ မ၀ယ္ႏိုင္ၾကဘူးေပါ့။
'မွ'နဲ႔ ဆံုးထားတဲ့ ၾကိယာနဲ႔ ၀ါက်မ်ားကို အဆံုးသတ္ေလ့ရိွၾကတယ္။
ေမွာင္လာျပီ အိမ္ျပန္လိုက္ဦးမွ။
စာေမးပဲြနီးလာျပီ စာေလးဘာေလး က်က္ဦးမွ။
သမားဆို အိုမွ။
တခါတရံ 'မွ'ေနာက္က 'ပဲ' ထည့္တတ္တယ္။
အိမ္ျပန္လိုက္ဦးမွပဲ။
စာေလးဘာေလး က်က္လိုက္ဦးမွပဲ။
တခါတေလ 'မွ'ေနာက္က 'ေပါ့'ထည့္တယ္။
ေစာင့္ပါဦးမွေပါ့တဲ့ ကိုယ့္လူရယ္ရွင္။
စားၾကည့္ဦးမွေပါ့။
'မယ္'ဟာ အနာဂတ္ကာလအတြက္ အရိုးဆံုး ႀကိယာေနာက္ဆက္ပါပဲ။ လာမယ္၊ သြားမယ္၊ စားမယ္၊ ေသာက္မယ္ စသျဖင့္ေပါ့။ 'မယ္'ေရွ႕က ႀကိယာေထာက္ကေလးေတြ ထည့္တတ္ၾကတယ္။ ပါ၊ လိမ့္၊ ေတာ့၊ ခဲ့ စသျဖင့္။ နက္ျဖန္ အထူးအစည္းအေ၀းက်င္းပပါမယ္။ ဥကၠ႒ မိန္႔ခြန္းေျပာလိမ့္မယ္။ ေတာ္ၾကာ မိုးရြာလိမ့္မယ္။ ငါျပန္ေတာ့မယ္။ နက္ျဖန္လာခဲ့မယ္။
'မလို႔'ဟာလည္း အနာဂတ္ကိုျပတဲ့ ႀကိယာေနာက္ဆက္တခုပါပဲ။ ရည္ရြက္ခ်က္အဓိပၸာယ္ကို ဦးစားေပးလိုတဲ့ အခါ သံုးတာျဖစ္တယ္။ 'ငါ မႏၱေလးသြားမလို႔' ဆိုတာ 'ငါ မႏၱေလးသြားဖို႔ ရည္ရြယ္တယ္၊ သြားဖို႔ အစီအစဥ္ရိွ တယ္'လို႔ ေျပာတာပါပဲ။ အလားတူ 'သႏၱာက မားကတ္တင္း ေလ့လာမလို႔'။ 'သီဟက စင္ကာပူကို ေျပာင္းေတာ့မလို႔'။ စသျဖင့္။
လတ္တေလာ အခိ်န္ပိုင္း အနာဂတ္ကာလကိုလည္း 'မလို႔'က ျပတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ဆံုၾကတဲ့အခါ 'ဘယ္သြားမလို႔လဲ' လို႔ ေမးတယ္။ 'ေဈးသြားမလို႔'လို႔ ေျဖတယ္။ အလားတူ 'ဘာလုပ္မလို႔လဲ' ေမးတယ္။ 'လပတ္အစီရင္ခံစာေရးမလို႔' လို႔ေျဖတယ္။
'ရဲ႕' ေနာက္ဆက္က အေလးအနက္ျပဳလိုတဲ့သေဘာကို ျပညႊန္တယ္။ သာမန္ 'တယ္'တို႔'တာ'တို႔ထက္ အားရိွပါရိွ အဓိပၸာယ္ကို ေဖာ္ျပႏိုင္စြမ္းရိွတယ္။ 'အံ့ပါရဲ႕' ဆိုတာ 'အံ့ၾသတယ္'ဆိုတာထက္ အမ်ားၾကီး ခြန္အား ၾကီးမားတယ္။ 'ေျပာလိုက္ပါေပရဲ႕' ဆိုတာလည္း 'ေျပာလိုက္တယ္' ဆိုတာထက္ အလြန္တရာ အားေကာင္း တယ္။
'သကိုး'က တခုခုကို သိရိွရတဲ့အခါ အံံ့ၾသျခင္း၊ အတည္ျပုျခင္း သေဘာနဲ႔ ရြတ္ဆိုရာမွာ သံုးတဲ့ ႀကိယာ ေနာက္ဆက္ ျဖစ္တယ္။ မနက္ အိပ္ရာထမွာ ေျမျပင္မွာ ေရေတြကိုၾကည့္ျပီး မွတ္ခ်က္ခ်တဲ့ သေဘာ 'ေၾသာ္၊ မေန႔ညက မိုးရြာသကိုး'လို႔ ေျပာတာမ်ဳိး၊ ခါတိုင္း ဘုရား၊ တရား ေျပာသံမၾကားတဲ့ မိန္းမၾကီးတဦး ဥပုသ္ ေစာင့္တာကိုၾကည့္ျပီး 'ေဒၚလွက သီလေတြဘာေတြ ယူသကိုး'လို႔ ျမြက္ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္တယ္။
'ကလား'ဟာ အမွန္က ေမးခြန္းသေဘာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေမးခြန္း အစစ္မဟုတ္ဘဲ အလကၤာသေဘာအရ သံုးတဲ့ေမးခြန္း၊ အလကၤာ ေမးခြန္း Rhetoric Question မွ်သာလွ်င္ ျဖစ္တယ္။ 'ေတာင္က ေတာ္ေတာ္ကို ျမင့္တာ ပါကလား'၊ 'ရြာသားေတြက အမ်ားၾကီးကူညီရွာၾကတာကလား' အဲဒီေတာ့ ေမးခြန္းဆိုတာထက္ အာေမဍိတ္ၾကိယာေနာက္ဆက္လို႔ ေခၚရင္ ပိုမွန္မယ္။
'သား'က သေဘာေပါက္သြားေၾကာင္း ေဖာ္ျပတဲ့ၾကိယာေနာက္ ဆက္ျဖစ္တယ္။ 'ခက္ေတာ့အခက္သား၊' 'ထင္ေတာ့ အထင္သား၊' 'ထင္သားပဲ၊' 'သိသားပဲ၊' 'ငါေျပာသားပဲ၊' 'သြားလိုက္ေတာ့လည္း နီးသားပဲ' တခါတေလ အေလးအနက္ျပ စကားလံုးအျဖစ္ 'သား'ကို သံုးတယ္။ 'မသိသား ဆိုးရြားလိုက္တာ။' 'ငါ တားရဲ့သားနဲ႔ နင္၀ယ္တာကို'။
လြန္ကဲတဲ့သေဘာကို အာေမဍိတ္ရြတ္ဆိုတဲ့အခါ သံုးတဲ့ႀကိယာ ေနာက္ဆက္တခုကေတာ့ 'တဲ့ျဖစ္ျခင္း'ပါပဲ။ 'ေကာင္းလိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း၊' 'ေတာင္ၾကီးက ျမင့္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း၊' 'ရြာက ေခါင္လိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း၊' 'ေရက နက္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။'
အဲဒီေတာ့ အလြန္မိုက္တယ္ဆိုတာကို အာေမဍိတ္သေဘာသံုး ခ်င္ရင္ 'မိုက္ပါေပရဲ႕၊' 'မိုက္လိုက္တာ၊' 'တယ္မိုက္ပါလား၊' 'တယ္မိုက္ပါ ကလား၊' 'မိုက္သကိုး၊' 'မိုက္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း၊' 'ေတာ္ေတာ္မိုက္သားပဲ၊' 'မိုက္လွခ်ည့္' စသျဖင့္သံုးႏိုင္တယ္။ ဂႏၳ၀င္ဆန္ဆန္ သံုးခ်င္ရင္ 'မိုက္ပါ ဘိ၊' 'မိုက္ေလစြ၊' 'မိုက္လွ တကား၊' စသျဖင့္သံုးႏိုင္တယ္။ အလားတူ အလြန္အမင္းလွတာကိုေျပာခ်င္ရင္ 'လွပါေပရဲ႕' (ဒီကေန 'လွပါေပ့'လို႔ ျဖစ္သြားတယ္၊) 'လွလိုက္တာ၊' 'တယ္လွပါလား၊' 'တယ္လွပါကလား၊' 'လွသကိုး၊' 'လွလိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း၊' 'ေတာ္ေတာ္လွသားပဲ၊' 'လွလွခ်ည့္' စသျဖင့္ သံုးနိုင္တယ္။ ဂႏၳ၀င္ဆန္ဆန္သံုးခ်င္ရင္ 'လွပါဘိ၊' 'လွေလစြ၊' 'လွလွတကား၊' 'လွစြတကား၊' စသျဖင့္သံုးႏိုင္တယ္။
ရံဖန္ရံခါ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ အံ့ၾသျခင္းျပ ၾကိယာေနာက္ဆက္ကေလး တခုကေတာ့ 'ပေလ' ျဖစ္တယ္။ သူ႕ေနာက္က 'တယ္' ေနာက္ဆက္ကို ေတြ႕ရတတ္ေသာ္လည္း သူခ်ည္းသံုးတာက ပိုအသံုးမ်ားပါတယ္။ 'ရြာသူ ကေလးနွယ္ လွမွလွပေလ။' 'ေတာတန္းေလးနွယ္ သာမွသာယာပေလ' 'ေတာင္တန္းၾကီးက ျမင့္မွျမင့္ပေလ။' ဒီစာေၾကာင္းေတြမွာ ႀကိယာ ေနာက္က'တယ္'ထည့္ျပီး 'လွမွလွပေလတယ္၊' 'သာမွ သာယာပေလတယ္၊' 'ျမင့္မွ ျမင့္ပေလတယ္'လို႔ ေျပာရင္ရေသးတယ္။
ဒီ 'ပေလ'ေနာက္က 'ေစ'ထည့္ရင္ တေယာက္ေယာက္ တခုခုျပဳလုပ္ေနတာကို ဥေပကၡာျပဳလိုတဲ့သေဘာ ဆိုလိုတယ္။
သြားပေလေစ။ မတားနဲ႔။ အသာၾကည့္ေန။
နားပေလေစ။ သူ ပင္ပန္းေနပါျပီ။
ဆဲၾကပေလေစ။ ေမာေတာ့ ရပ္သြားလိမ့္မယ္။
'ပေလေစ'က စကားအျမန္ေျပာရာမွာ 'ေပ့ေစ' 'ပေစ'လို႔ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။
သြားေပ့ေစ။ မတားနဲ႔။ (သြားပေစ။ မတားနဲ႔။)
နားေပ့ေစ။ သူ ပင္ပန္းေနျပီ။ (နားပေစ။)
ဒီ'ပေလေစ'ကို ျခိမ္းေျခာက္ၾကိမ္းေမာင္းရာမွာ သံုးစဲြတတ္ၾကတယ္။ ဥပမာ-
ဒီေကာင္ လာရဲ၊ လာစမ္းပေလေစ။ အမႈန့္ေထာင္းပစ္လိုက္မယ္။
သူ ေျပာရဲ၊ ေျပာစမ္းပေလေစ။ အရွက္ကဲြသြားမယ္။
ဗမာမွာ နာမ္ေနာက္ဆက္၊ ၾကိယာေနာက္ဆက္ေတြဟာ သဒၵါ အေဆာက္အအံုမွာ အေရးၾကီးတဲ့အခန္းက ပါ၀င္ ကျပေနၾကပါတယ္။ ဗမာသဒၵါေလ့လာတာဟာ အဓိကအားျဖင့္ သူတို႔ကို ေလ့လာရတာပါပဲ။ အခု စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ ႀကိယာေနာက္ဆက္တခ်ဳိ႕ကို ၾကံဳတုန္းၾကိဳက္တုန္း နမူနာတင္ျပလိုက္တာျဖစ္တယ္။

အလုပ္ လုပ္ရင္း ရင္းနွီးသူမ်ား(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
မနက္ျဖန္ အလုပ္သြားရပါမည္။ အိုရီယင္ေတးရွင္းေပးခ်ိန္ ၄ နာရီျဖစ္ၿပီး ထမင္းစား မိနစ္ ၂ဝ အနားရပါမည္။ ၿပီးလွ်င္ အလုပ္သမားသစ္မ်ား မိမိတို႔ အလုပ္လုပ္ရမည့္ေနရာမ်ားကို တပတ္လွည့္လည္ၾကည့္ရႈရာတြင္ လိုက္ပါရွင္းလင္းျပေပးရပါမည္။ ၿပီးလွ်င္ၿပီးပါသည္။

ထိုအလုပ္သမားသစ္မ်ားအား သန္ဘက္ခါမွစ၍လုပ္ငန္းခြင္ဆိုင္ရာ ထရိန္နင္မ်ား(ထိရိန္နာတေယာက္ ထရိနီးတေယာက္နႈန္းျဖင့္)ေပးၾကပါလိမ့့္မည္။ က်ေနာ္နွင့္ မဆိုင္ေတာ့ပါ။

ဒီေန႔ ထမင္းစားနားခ်ိန္တြင္ ကိုဖိုးနဲဆိုသည့္ ကရင္အမ်ိဳးသားလူေပ်ာ္ႀကီးက က်ေနာ့္ကို သူ႔ထမင္းဘူးေလးထဲမွ ခြဲေကၽြးပါသည္။ အမွန္ေျပာရလွ်င္ ထိုအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္ ဘာမွ စားလိုစိတ္မရွိသလို ဗိုက္လည္းဆာမေနပါ။ သို႔ေသာ္ သူ႔ စားေစခ်င္သည့္ေစတနာနွင့္ သူ႔မွ်စ္ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္က က်ေနာ့္အား ဟန္လုပ္မရေအာင္ ဖမ္းစားသြားပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ဆယ့္ေလးငါးလုပ္ခန္႔ သူနွင့္အတူ စားျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ ကိုယ့္ဆရာ မနက္ျဖန္လည္း တာလေပါ ခ်က္လာခဲ့မယ္ စားမလားဟုေမးပါသည္။ က်ေနာ္သည္ တာတေပါ အလြန္ႀကိဳက္သူျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟန္ေဆာင္မေနပဲ စားမယ္ကိုဖိုးနဲ ခ်က္ခဲ့ဟုေျပာလိုက္ပါသည္။
က်ေနာ္တို႔စားေနတုန္း ကိုေအာင္လြင္တို႔ လင္မယားကလည္း ဟင္းေတြ လာခ်ေပးပါသည္။ ခ်ယ္ရတီေဆးဆိုသည့္ ကရင္မေလးကလည္း ငါးဟင္းဆီျပန္ခ်က္ထားတာ လာေပးပါသည္။ ဂ်ဴရယ္လ္ဒူလီဆိုသည့္ ကရင္မေလးကလည္း ငါးပိေကာင္ေၾကာ္ေတြ က်ေနာ္တို႔အား လာခ်ေပးရင္း စပ္ေတာ့ အေတာ္စပ္တယ္ဆရာ ကုလားေအာ္သီးနဲ႔ဟုေျပာပါသည္။ သူတို႔ က်ေနာ့္အေပၚထားသည့္ ေကၽြးခ်င္ေမြးခ်င္သည့္ စိတ္ေစတနာကို ရာနႈန္းျပည့္အသိအမွတ္ျပဳ စိတ္ထဲၾကည္နူး သက္ဝင္မႈရွိေသာ္လည္း မစားျဖစ္ပါ။

တစားပြဲလံုး ငါးပိေကာင္ေၾကာ္နံ႔ ငါးဟင္းဆီျပန္နံ႔ေလးမ်ား အလြန္ေမႊးပ်ံ႔ပါသည္။ ေဘးဝိုင္းေတြမွ မကၠဆီကန္နွင့္ အျဖဴတခ်ိဳ႔ကေတာ့ နွာေခါင္းရံႈံ႔ပြရံႈ႔ပြ လုပ္ၾကပါသည္။ အေရးလုပ္စရာမရွိပါ။ သူတို႔လည္း သူတို႔အစာ သူတို႔စားျခင္းျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔လည္း ကိုယ့္အစား ကိုယ္စားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ပန္းကန္ထဲ ကိုယ့္ဟင္းေတြ လိုက္ထည့္ေနျခင္းမဟုတ္သလို သူတို႔ကိုလည္း တဝိုင္းတည္း လာစားပါဟုေခၚေနျခင္းမဟုတ္ပါ။ တခုေတာ့ သတိထားရပါသည္ က်ေနာ့္တို႔ ဗမာစာမ်ားမွာ အနံ႔နည္းနည္းျပင္းပါသည္ (ဆႏြင္းေရာင္ ငရုပ္သီးေရာင္)အေရာင္လည္း နည္းနည္းျပင္းပါသည္။ ထမင္းစားခန္းရွိ အမ်ားသံုးမိုက္ခရိုေဝ့ဖ္မ်ားတြင္ က်ေနာ္တို႔ ဟင္းေတြေႏႊးလိုက္ပါက တခန္းလံုး အနံ႔ေတြမိုးမႊန္ကုန္ပါသည္။ ထိုတခု ဆင္ျခင္လွ်င္ ဘာျပသနာမွမရွိပါ။

က်ေနာ္သည္ ဟင္းတခြက္ရွိလွ်င္ လံုေလာက္သူျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္ဟင္းခြက္ဘက္မွ လက္မေရာက္လိုက္ခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေစတနာတရားသည္ သူတို႔ဟင္းနံ႔ေႂကြးနံ႔မ်ားထက္ ပိုေမႊးပ်ံ့ေၾကာင္း က်ေနာ္သိခဲ့ရပါၿပီ။ က်ေနာ့္အား ဆရာဟုေခၚသည္ကိုေတာ့ က်ေနာ္မႀကိဳက္ပါ။ မႀကိဳက္ေၾကာင္းလည္း အတန္တန္ေျပာပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ေခၚပါသည္။
မတ္ခ်္ ၁၃၊ ၂ဝ၁၇

ျမစ္မွာဆံုဖို႔(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
(ျမစ္မွာဆံုဖို႔)က်ေနာ္က ျမစ္ဆံုေရအားလွ်ပ္စစ္စီမံကိန္းကို အာဏာမစို႔မပို႔ရထားသည့္ အင္န္အယ္လ္ဒီ ဘယ္ပံုကိုင္တြယ္မည္နည္းကို မ်က္ေစ့ေဒါက္ေထာက္ေနသူျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ ဘာမွမေတြ႔မျမင္ရပါ။ ျမစ္ဆံုစီမံကိန္းစံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္ဖြဲ႔သည္ အစိုးရကို အစီရင္ခံစာတင္သည္ဟု ၾကားေသာ္လည္း ဘာေတြစံုစမ္းေတြ႔ရွိ၍ ဘယ္သို႔အစီရင္ခံမွန္း က်ေနာ္အပါအဝင္ ဘယ္ျပည္သူမွ တရားဝင္ သိခြင့္မရပါ။ စစ္အုပ္စုနွင့္ စစ္တပိုင္းအစိုးရၾကား လက္သိပ္ထိုးနွင့္ႀကိတ္ဝိုင္း လက္ဝါးရိုက္ထားမႈမ်ား ရွိေနသည္ဆိုျခင္းကိုေတာ့ ခန္႔မွန္းလို႔ရပါသည္။

အင္န္အယ္လ္ဒီစစ္တပိုင္းအစိုးရအေနနွင့္ လူထုနွင့္တိုင္းျပည္ကို ေသြးတိုမစမ္းေသးတာက ေျခကုပ္မၿမဲေသး၍လည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ျမစ္ဆံုေသြးတိုးသည္ တရုတ္ျပည္ကိုပါ စမ္းရမွာျဖစ္ပါသည္။
တရုတ္သည္ အရင့္အရင္ အေမရိကန္အစိုးရေတြ လက္ထက္ကထက္ ေသြးတိုး ပိုအစမ္းခံနိုင္သည့္ အေနအထားကိုရေနပါသည္။ ခ်မ္းသာလာျခင္း စစ္အင္အား ပိုမိုေတာင့္တင္းလာျခင္း သံခင္းတမန္ျခင္း ပိုပို ထဲဝင္ထိေရာက္လာျခင္းမ်ားသည္ ေသြးတိုးစမ္းမည့္သူမ်ား ခ်င့္တြက္ရမည့္ကိစၥျဖစ္လာပါသည္။

ဒီၾကားထဲ ေဒၚနယ္လ္ထရမ့္ေခတ္ အေမရိကန္နိုင္ငံျခားေရးေပၚလစီသည္ အာရွပစိဖိတ္ေဒသမွ ခြာမသြားေသးေသာ္လည္း အိုဘာမားလက္ထက္ကေလာက္ သည္းသည္းသန္သန္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မဟုတ္ပါ။ ဂ်ပန္ကို ဖက္ဆစ္လုပ္ခြင့္ျပန္ေပးၿပီး တရုတ္တို႔ ေျမာက္ကိုးရီးယားတို႔ကိုထိန္းထားနိုင္ဖို႔ အႀကံအစည္ တစံုတရာရွိပါသည္။ အစၥေရးကို အနုျမဴမဲပိုတင္းေပးၿပီး အာရဗ္ကမၻာကို စီးပိုးဗိုလ္က်ထားဖို႔ျဖစ္ပါသည္။ အခ်င္းခ်င္း ျပန္ခ်ေနၾကသည့္ အာဖရိကသားေတြကို ၂ ဘက္လံုးဆီ ေသနတ္ေရာင္းၿပီး ယာလည္းညက္ေစၾကက္လည္းေမာေစ ကိုယ္လည္းေထာေစ ေပၚလစီျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
အန္ကယ္လ္ဆမ္ အိပ္ကပ္ထဲကေငြထုတ္မသံုးခ်င္ပါ။ ဘတ္ဂ်က္လိုေငြျပသနာကလည္း ထရီလီယံနွင့္ခ်ီၿပီး ေခါင္းခဲစရာျဖစ္ပါသည္။ သူေဌးလည္း သေဘၤာအေမွာက္မ်ားလွ်င္ ခြက္ေပ်ာက္ရိုးသာဓကေတြ ကမၻာမွာရွိပါသည္။ တရုတ္ကိုေပးရမည့္ အေႂကြးေတြကလည္း လည္ပင္းခိုက္ေနပါသည္။ ထိုအေနအထားမ်ားတြင္ တရုတ္စြာခြင့္ ရေနပါသည္။

သို႔ေသာ္ တရုတ္သည္ အေတာ့္ကို သိုသိုသိပ္သိပ္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ နႈတ္မဖြာ အာမေခ်ာင္ပဲ အၿငိမ္လိုင္းေလးမွသြားေနတာကိုေတြ႔ရပါသည္။ လိုအပ္သည့္အခါ ေနမ်ိဳးႏြယ္ဆိုသည့္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကို နည္းနည္း အေဟာက္အေျခာက္ေလးေတြလုပ္တာေတြ႔ရပါသည္။ ဖိလစ္ပိုင္တို႔ ေတာင္ကိုးရီးယားတို႔ၾက တရုတ္စာရင္းထဲတြင္ သိတ္အသြင္းမခံရပါ။ ဂ်ပန္ၾကေတာ့ နန္ကင္းလူသတ္ပြဲအပါအဝင္ တရုတ္ကို အတိတ္မွာ ဖက္ဆစ္က်ဖူးတာရွိသလို စီးပြားေရးေတာင့္ျခင္းနွင္ ရွင္ဇိုအာေဘးေခတ္ တပ္ေထာင္တာဗိုလ္ထုေတြလုပ္လာျခင္းကိုလည္း သတိထားပံုေပၚပါသည္။ ဒါက တရုတ္၊ အေမရိကန္၏အာရွပစိဖိတ္၊ ဂ်ပန္႔အေရး စသည္မ်ားအေပၚျမင္သည့္ က်ေနာ့္ ေကာက္ခ်က္ဆြဲျခင္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ မမွန္လည္း ကိစၥမရွိပါ။ က်ေနာ္သည္ တိုင္းျပည္တျပည္ျပည္ အစိုးရတရပ္ရပ္ သတင္းစာတေစာင္ေစာင္ အျခားမီဒီယာတခုခုကို ကိုယ္စားျပဳေျပာေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ နိုင္ငံေရးလူအလြတ္ျဖစ္ပါသည္။ ေျပာခ်င္တာကို ျပန္ေကာက္ပါမည္။

က်ေနာ္က ျမစ္ဆံုစီမံကိန္းကို လုပ္ေစ့ခ်င္ပါသည္။ ေရွ႔မွာလည္း က်ေနာ္ ေျပာဖူးပါသည္။ ၂ တိုင္းျပည္ (တရုတ္-ဗမာ)အက်ိဳးအျမတ္ ရွည့္လည္းေလွ်က္သာ ပ်ားလည္းစြဲသာျဖစ္ဖို႔၊ ကခ်င္ျပည္နယ္က ေဒသခံေတြမနစ္နာဖို႔၊ ဧရာဝတီျမစ္တေၾကာ အညာအေၾကေနသူေတြ စီးပြားလူမႈဘဝ အထိအခိုက္နည္းဖို႔၊ ပတ္ဝန္းက်င္သဘာဝ အပ်က္အရွနည္းဖို႔၊ နိုင္ငံတကာစံသတ္မွတ္ခ်က္ေတြနွင့္ ကိုက္နိုင္သမွ်ကိုက္ဖို႔ ထြက္လာသည့္ဓာတ္အား သူမည္မွ်ကိုယ္မည္မွ် ခြဲေဝသံုးမည္ကို ျပန္ႀကံဆဖို႔ စသည္တို႔ပါပါသည္။ ျမစ္ဆံုသည္ ကခ်င္ပိုင္မဟုတ္ပါ။ ထို႔အတူ ဗမာပိုင္လည္း မဟုတ္ပါ။ တိုင္းျပည္္ပိုင္ျဖစ္ပါသည္။ ဖက္ဒရယ္လ္ပံုစံတိုင္းျပည္ ထူေထာင္မိၿပီးသည့္အခါ(ယခုကတည္းက ေဆြးေႏြးျပင္ဆင္ ထားရန္လိုပါသည္) ျမစ္ဆံုစီမံကိန္းမွ အက်ိဳးအျမတ္အား ျပည္နယ္အစိုးရက ဘယ္မွခံစား၊ ဗဟိုအစိုးရက ဘယ္မွ်ခံယူစသည္တို႔ ပီျပင္ေနဖို႔လိုပါသည္။

ေရကာတာတည္ေဆာက္ၿပီး ေရေတြကို ေလွာင္ကာ လိုသလိုခိုင္းစားရျခင္းမွာ ရာနႈန္းျပည့္ အႏၱရာယ္ကင္းရန္ မည္သည့္အခါမွမျဖစ္ပါ။ ေရသည္ ေရျဖစ္ပါသည္။ ေရသည္ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးတြင္ ပါပါသည္။ မိုးကလည္း သူရြာခ်င္သလို ရြာပါသည္။ ေတာင္ကလည္း သူၿပိဳခ်င္သလို ၿပိဳပါသည္။ ျပတ္ေရြ႔ေျမေၾကာမ်ားကလည္း ျပတ္ခ်င္သလိုျပတ္ ေရြ႔ခ်င္သလိုေရြ႔ေနပါသည္။ ငလ်င္ဆိုတာကလည္း ဘာမေျပာညာမေျပာ ထထလႈပ္တတ္ပါသည္။ ထိုအရာမ်ားသည္ လူက လိုက္ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မနိုင္ေသးသည့္အရာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ အစိုးမရသည့္အရာမ်ားျဖစ္ပါသည္။

ဘာမွ အစိုးမရသည္ မွန္ေသာ္လည္း တတ္နိုင္သမွ် အေကာင္းဆံုးနည္းပညာမ်ားသံုးကာ ႀကိဳတင္ကာကြယ္မႈမ်ားအပါအဝင္ စံခ်ိန္စံၫႊန္းမ်ားျပည့္ ေရအားလွ်ပ္စစ္ထုတ္မည့္ ဆည္ႀကီး(ေရကာတာႀကီး)တခုျဖစ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါသည္။ ထိုသို႔လုပ္ထားသည့္ၾကားမွ ခုနက်ေနာ္ေျပာသည့္ လူမနိုင္သည့္အရာမ်ားျဖစ္ခဲ့လို႔ ဆည္က်ိဳးတာေပါက္ေတြျဖစ္ခဲ့လွ်င္လည္း မတတ္နိုင္ပါ။ လူေတြ ေသၾကေၾက ပ်က္စီးဆံုးရံႉးၾကေတြ ရွိပါလိမ့္မည္။ ကမၻာေပၚတြင္ ထိုကိစၥမ်ားမ်ား ျဖစ္ေနပါသည္။ နည္းပညာျမင့္ပါသည့္ဆိုေသာ က်ေနာ္ေနသည့္ အေမရိကန္မွာပင္လွ်င္ လူမနိုင္ကိစၥမ်ားေၾကာင့္ ဆည္ေတြက်ိဳးၾကပါသည္။ လူေတြ ေသေၾကပ်က္စီးမွာေၾကာက္လွ်င္ ဖက္ဆစ္စနစ္ကိုေတာင္ တိုက္ေနစရာမလို။ စစ္ဆိုသည္မွာ ပိုမေသေအာင္ ပိုအနွိပ္စက္မခံရေအာင္ တိုက္ေနရသည္မ်ားလည္းရွိပါသည္။

လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားဆိုသည္မွာ နိစၥဓူဝလိုအပ္ခ်က္ျဖစ္ပါသည္။ ခုလိုကလတြင္ ဘယ္သူမွ ေရနံဆီမီးခြက္တို႔ ဖေယာင္းတိုင္နွင့္ မေနလိုၾကေတာ့ပါ။

ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ဆိုင္ေလးတြင္ ေဈးဆစ္ၿပီး တည့္သြားၿပီးကာမွ မဝယ္ေတာ့ဘူးဆိုလွ်င္ ဆိုင္ရွင့္ ရန္အေထာင္ခံရပါသည္။ တိုင္းျပည္တျပည္နွင့္ၾကေတာ့ စီးပြားေရး ကုန္သြယ္ေရးဆိုင္ရာ နိုင္ငံတကာစာခ်ဳပ္စာတမ္းမ်ား၊ ပရိုတိုေကာ္လ္မ်ားရွိပါသည္။ နွစ္ဖက္လိုက္နာရပါသည္။ ခ်ိဳးေဖါက္လွ်င္ လူအယံုအၾကည္အမဲ့ခံရပါသည္။ တရုတ္ဘက္ကလည္း အက်ိဳးအျမတ္ေမွ်ာ္ကိုး၍ စစ္အစိုးေတြနွင့္လုပ္ခဲ့တာ ခ်ဳပ္ခဲ့တာမွန္ေသာ္လည္း ဗမာနွင့္တရုတ္သည္ တိုင္းျပည္မ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ သူ႔ဘက္က ရင္းထားသည့္ ေငြပမာဏလည္း မေသးလွပါ။

က်ေနာ္ေတာ့ ျမစ္ဆံုေရအားလွ်ပ္စစ္စီမံကိန္း က်က်နနျပန္စေစခ်င္ပါသည္။
မတ္ခ်္ ၁၅၊ ၂ဝ၁၇

Thursday, March 9, 2017

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသနားစရာ ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း)

0 comments
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသနားစရာ
(အေရးေတာ္ပုံဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၂- အမွတ္ ၈ မွာ ေဖာ္ျပမယ့္ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကပါ။ ၅ဝစုႏွစ္မ်ားေနာက္ပိုင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ၆ဝစုႏွစ္မ်ားအေစာပိုင္းေလာက္က ျဖစ္ ပါလိမ့္မယ္။
သႀကၤန္ေရပက္ခံအသင္းႀကီးတခုက သံခ်ပ္ထိုးရာမွာ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသနားစရာ၊ သူ႔ခမ်ာ မဲပုံးတံဆိပ္”လို႔ထိုးတာကိုမွတ္မိေနပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဖဆပလေတြက ေ႐ြးေကာက္ပြဲေရာက္ပတဲ့ဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕ အမတ္ေလာင္းေတြရဲ႕ မဲပုံး ေတြေပၚမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း႐ုပ္ပံုကို ကပ္ၿပီး လူထုကိုမဲထည့္ခိုင္းပါတယ္။ ဒါကိုၾကည့္မရ တဲ့လူေတြက သႀကၤန္က်ေတာ့သေရာ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဖဆပလအစိုးရ နဲ႔ ဖဆပလအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလုပ္ႀကံခံရၿပီးတဲ႔ေနာက္ကစၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းနာမည္ကို အသံုးျပဳၿပီး သူတို႔ထင္ရာစိုင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ေနဝင္းက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာအာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ဓာတ္ပံု/႐ုပ္ပံုေတြ ဌာနဆိုင္ရာ႐ံုးခန္းေတြထဲကေန ျဖဳတ္ခ်ကုန္ၾကပါတယ္။ စစ္အုပ္စုရဲ႕ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေပၚ အာဃာတေတြကို ခၽြန္းဖြင့္လႊတ္တဲ့ကာလလို႔ဆိုရပါမယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ေငြစကၠဴေပၚက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုေတြ ေတာင္ ဖယ္ပစ္တာလုပ္ပါတယ္။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးအခင္းႀကီးမတုိင္မီ ၁၁ လေလာက္အလုိမွာ ေငြစကၠဴေတြ တရားမဝင္ေၾကာင္း ေၾကညာၿပီး အဲဒီကတည္းက ေငြစကၠဴေပၚက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပုံေတြကုိ ဖယ္ရွားပစ္ဖုိ႕ၾကံစည္ေဆာင္ရြက္လာခဲ့ၾကတာပါ။ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္က အစျပဳၿပီး ျပည္ခုိင္ၿဖဳိးပါတီရဲ႕ အမွတ္အသားျဖစ္တဲ့ ျခေသၤ့ပုံပါတဲ့ ေငြစကၠဴေတြနဲ႕လုံးဝအစားထုိးပစ္လုိက္ၾကပါတယ္။
႐ွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းႀကီးေပၚလာၿပီး လူထုႀကီးက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေပၚ ယံုၾကည္ကိုးစားမႈေတြပံု ထားလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ပံုရိပ္ကို အႀကီးအက်ယ္အေထာက္အကူေပးတဲ့ သူ႔ဖခင္ရဲ႕ပံုရိပ္ကို ေသးသိမ္၊ ေမွးမိွန္ေအာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း႐ုပ္တုတြ၊ တံတားနာမည္ေပးတာေတြ စသျဖင့္ သူ႔ပံုရိပ္ကိုအသံုးျပဳတာေတြ အက်ယ္အျပန္႔ေပၚထြက္လာတာ အံ့ၾသစရာေတြ႕ေနရပါတယ္။ တဆက္တည္း မွာ ဒီလုပ္ရပ္ေတြအတြက္ ေဒသခံေတြရဲ႕ ဆန္႔ က်င္ကန္႔ကြက္မႈေတြေပၚလာတာလည္း မထင္မမွတ္ပဲေတြ႕ၾကရပါတယ္။ အထင္႐ွားဆံုးနဲ႔မီဒီယာေတြအေပၚမွာေနရာ အယူဆံုးကေတာ့ ျမစ္ႀကီးနားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ုပ္တုနဲ႔ မြန္ျပည္နယ္ေမာ္လၿမိဳင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတံတားဆိုတဲ့ ကိစၥေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတံတားဆိုလို႔ စိတ္ဝင္စားစရာ တံတားနာမည္ေပးမႈတခုအေၾကာင္းေရးခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါက ျမစ္ႀကီးနားအနားက ဧရာဝတီ ျမစ္ကိုျဖတ္ကူးတဲ့ ဗလမင္းထင္တံတားဆိုတာပါ။ ၁၉၉ဝ စုႏွစ္မ်ားအေစာပိုင္းတုန္းက တ႐ုတ္ေတြက ျမစ္ႀကီးနားကေန တ႐ုတ္နယ္စပ္အထိ ကားလမ္းႀကီးတလမ္း ေဖာက္ေပးပါတယ္။ ေတာင္ၿဖိဳ၊ လမ္းေဖာက္တာကအစ တံတားေဆာက္၊ ေတာင္ကမ္းပါးယံကာတဲ့ တံတိုင္းေဆာက္တာအထိ သူတို႔ကပဲေငြထုတ္၊ လူစိုက္ၿပီးေဖာက္ လုပ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ဒီတံတားကိုနာမည္ေပးဖို႔ဆိုေတာ့ စစ္ဗိုလ္ေတြက ဗလမင္းထင္တံတားလို႔နာမည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဗမာျပည္သမိုင္းကိုနားမလည္ၾကတဲ့ တ႐ုတ္ေတြကေတာ့ နာမည္ဟာ ခံ့ညားတယ္လို႔ေတာင္ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ေအာက္ေမ့ၾကပါတယ္။ ဗလမင္းထင္စစ္သူႀကီးဟာ ဆင္ျဖဴ႕႐ွင္မင္းလက္ထက္တုန္းက တ႐ုတ္စစ္တပ္ေတြကိုအႏိုင္ တိုက္ခဲ့လို႔ နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ဗမာစစ္သူႀကီးဆိုတာကို သူတို႔သိရင္ တ႐ုတ္ေတြဘယ္လိုခံစားရပါ့မလဲ၊ ေတြးၾကည့္ခ်င္စရာ ပါ။ ေနာက္ၿပီးဒါဟာ ထိုင္းနယ္စပ္မွာ ဘုရင့္ေနာင္႐ုပ္တုေဆာက္တာ၊ ဝိတိုရိယာအငူကို ဘုရင့္ေနာင္အငူလို႔နာမည္ေျပာင္း တာေတြနဲ႔ တဆက္တည္း ျဖစ္တယ္ဆိုတာလည္းသတိျပဳသင့္ပါတယ္။ ဗိုလ္သန္းေ႐ႊ၊ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔တို႔လက္ထက္ေပါ့။
ဆိုလိုတာ တံတားနာမည္ေပးတယ္ဆိုတာေတြမွာ ေနာက္ခံႏိုင္ငံေရးရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြပါတတ္တယ္၊ ဒီလိုလုပ္တာ ဟာ စစ္အုပ္စုနဲ႔ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕အက်င့္ပဲဆိုတာျဖစ္ပါတယ္။ အထက္မွာေရးခဲ့သလိုပဲ စစ္အုပ္စုဝင္ေတြဟာ ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သူတို႔ရဲ႕အဓိကဦးတည္ရန္သူျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုေခ်ာင္ထိုးထားခဲ့ၿပီး အခု သူတို႔ရဲ႕အဓိကဦးတည္ ရန္သူေျပာင္းသြားတဲ့အခါမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ပံုရိပ္ကိုထုတ္ၿပီး အသံုးခ်လာပါတယ္။ တခ်က္ ခုတ္ ဆယ္ခ်က္ျပတ္ပါ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕႐ုပ္တု၊ တံတားစတာေတြေၾကာင့္ ျပႆနာေပၚတယ္ဆိုတာေတြဟာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစု ေတြအမ်ားစုေနထိုင္ရာ အရပ္ေဒသေတြမွာခ်ည္းပဲျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သတိထားမိၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီေန႔ စစ္တပ္/စစ္အုပ္စု ရဲ႕အဓိကဦးတည္ရန္သူဟာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုေတြျဖစ္ေတာ့ ဒီဟာေတြလုပ္ျခင္းအားျဖင့္ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အၾကား သပ္လွ်ိဳၿပီးသားျဖစ္သြားပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေပၚေရာ ဗမာေတြအေပၚမွာပါ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါက္ကြဲတာေတြျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါကို ဗမာေတြကလည္း သတိထားမိ၊ မေက် မနပ္ျဖစ္မိၾကပါတယ္။ ဒါကလည္း သပ္တေခ်ာင္းပဲမဟုတ္ပါလား။ ေနာက္ၿပီး ဒါေတြဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လုပ္ေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္မႈ ဆိုတာေတြကို မထိခိုက္ဘူးလား။ လာေတာ့မယ့္ၾကားျဖတ္ေ႐ြးေကာက္ပြဲ(အမ်ားစုက တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာ) အေပၚမွာေရာ သက္ေရာက္မႈမ႐ွိေပဘူးလား။ တိုင္းရင္းသားေတြမေက်မနပ္၊ မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္ရင္ စစ္တပ္ရဲ႕အခန္းအေရးပါလာၿပီလား။
ဆယ္ခ်က္မကျပတ္ပါတယ္။
(ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း)