သစ္ခြ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

မနက္က ပန္းကန္ေဆးသည့္ Sink နားမွာ လက္ေဆးရင္း သစ္ခြအိုးေတြကိုၾကည့္မိသည္။ ဘုရားေရ အားလံုးပြင့္ေနၾကပါပေကာလား။ က်ေနာ္ ေန႔တိုင္းေတြ႔ေနပါလ်က္ ဘာ့ေၾကာင့္ ပန္းေတြပြင့္ေနတာကို မျမင္ခဲ့တာလဲ။ ပန္းအိုးေတြတင္ထားသည့္ ႀတိဂံပံုအဆင့္ေလးမ်က္နွာၾကက္ရွိ မီးေခ်ာင္းကိုဖြင့္ၿပီး Day Light ထဲမွာၾကည့္မိသည္။ ခရစၥမတ္စ္ကက္တပ္စ္ Christmas Cactus ကလည္း အစိမ္းလြင္ေနသည္။ အစို႔သစ္ေလးေတြ အရြက္တိုင္း၏အနားသတ္မွာ ပုရစ္ဖူးေနၾကၿပီ။ ဂ်ပန္သက္ႀကီးပင္ပုေလးလည္း ရြက္သစ္ေလးေတြထြက္ေနၿပီ။ အရြက္တြင္အာဟာရေလွာင္သည့္ ရြက္ထူထူပင္ေလးလည္း ရြက္နုေတြထိုးေနၿပီ။ သစ္ခြေတြကို ေသခ်ာ အနီးကပ္ၾကည့္မိပါသည္။ စုစုေပါင္း ထိုတေနရာတည္းတြင္ သစ္ခြ ၅ အိုးရွိပါသည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ၅ အိုးလံုး ၅ ပင္လံုးပြင့္ေနတာေတြ႔သျဖင္ မွင္တက္မိသည္။

သစ္ခြဆိုသည္မွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘာရနံ႔မွမရွိတတ္ပါ။ အဆင္း၏အလွသက္သက္သာျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဇနီးသည္ မနွစ္ကဝယ္ခ်လာသည့္ သစ္ခြတမ်ိဳးမွာမူ အနံ႔ျပျပေလးထြက္ပါသည္။ အနံ႔ေလးမ်ာ ခ်စ္စရာအလြန္ေကာင္းပါသည္။ ေမႊးရနံ႔မဟုတ္ပါ။ အပြင့္ေလးနား နွာေခါင္းကပ္ၿပီး ေသခ်ာေမႊးၾကည့္လွ်င္ ေလာကတြင္မရွိသည့္ရနံ႔တခုခုကို ရႉရိႈက္မိသလို ခံစားမႈျဖစ္ပါေစသည္။

ေနာက္တအိုးမွာ အပင္ကသာ ေလးလက္မခန္႔ရွိေသာ္လည္း ခရမ္းနုေရာင္ မရမ္းနုေရာင္ အပြင့္ဖားဖား အပြင့္ကားကားႀကီးေတြပြင့္တတ္သည့္ သစ္ခြျဖစ္ပါသည္။ ထိုသစ္ခြအား ဇနီးသည္က ဝယ္ၿပီးကတည္းက တနွစ္ေလာက္ ဧည့္ခန္းထဲက ေကာ္ဖီစားပြဲေပၚထားပါသည္။ အပင္ေသးေသးေလးမွာ အပြင့္ဖားႀကီးေတြ တေဝေဝနွင့္မို႔ အိမ္လာလည္သူတိုင္း ေကာက္ကိုင္ၾကည့္ၾကပါသည္။

သူ႔ပန္းအိုးေလးမွာ တရုတ္ေႂကြသားအစစ္ျဖင့္လုပ္ထားသည့္ ၃လက္မခန္႔ျမင့္ၿပီး အဝက်ယ္ ၂ လက္မသာရွိသည့္ ပိစိေကြးေလးျဖစ္ပါသည္။ လက္တဆုပ္ပင္မျပည့္ပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုလက္တဆုပ္မျပည့္သည့္အိုးေလးထဲက ေလးလက္မခန္႔အပင္ေလးမွာ ၂ လက္မေက်ာ္သည့္ ပန္းပြင့္ေတြ တပင္လံုး တအိုးလံုးသိပ္ကာ ပြင့္ေနၾကသည္မွာ ထူးဆန္းသလိုျဖစ္သျဖင့္ လူ႔အာရံုအဆြဲေဆာင္နိုင္ဆံုးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သူ႔တြင္ ဘာရနံ႔မွမရွိပါ။ သို႔ေသာ္ သူသည္ သ႑န္အရ အေရာင္အရ ျဖစ္တည္မႈအရ ေလာကကို အလွဆင္ပါသည္။ လူေတြ အာရံုကိုဖမ္းစားနိုင္ပါသည္။ တနွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ႔အပြင့္ေတြလည္း ေႁခြလို႔ကုန္ပါၿပီ။ သူလည္း ၫိွဳးေလ်ာ္ေျခာက္ေသြ႔သြားပါသည္။ သူ႔ဘဝနွင့္ သူ႔အလွက တနွစ္ခံသာျဖစ္သည္ဟု ဇနီးကေျပာကာ ထိုပန္းအလွေလးအား ခုနက်ေနာ္ေျပာသည့္ လက္ေဆးကန္အထက္ကစင္ေပၚ တင္ထားလိုက္ပါသည္။ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါသည္။

ရန္ကုန္တြင္ေနစဥ္က အေမက စပိုက္ဒါ ဘာညာအပါအဝင္ သစ္ခြေတြစိုက္ပါသည္။ သစ္ခြဆိုတာ အုတ္နီခဲရယ္ မီးေသြးရယ္ အုန္းဆံဖတ္ရယ္ထည့္ၿပီး သားစိမ္းငါးစိမ္းရည္ေလာင္းေပးရင္ သူမ်ားနဲ႔မတူဘူး အပြင့္လည္းပိုႀကီး အေသြးလည္းပိုလွတယ္ဟုေျပာဖူးသည္ကို နားထဲျပန္ၾကား စိတ္ထဲျပန္ျမင္သျဖင့္ ထိုပန္းအလွေလးကို အိုးေပါက္စနေလးထဲမွထုတ္ကာ ေအာက္တြင္ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးသံုးေလးလံုး ဗမာကုန္စံုဆိုင္မွ ေတာင္းလာသည့္အုန္းဆံဖတ္ေလး တဖတ္နွဖတ္ မီးေသြးခဲေလးတစနွစထည့္ကာ ျပန္စိုက္လိုက္ပါသည္။

အဇၨီနွင့္ေရာ့ကိီတို႔အတြက္ အမဲရိုးမျပဳတ္ခင္တိုင္း အရိုးေတြကိုေရေဆးခ်ၿပီး ထြက္လာသည့္အရည္ကိုခံၿပီး ေလာင္းေလာင္းေပးပါသည္။ အရည္ပိုမ်ားကို ေလလံုပိတ္ဗူးတြင္ထည့္ကာ ေရခဲေသတၱာထဲ သိမ္းထားပါသည္။ ၃ ရက္ တခါေလာက္ အမဲသားစိမ္းရည္ေလး ဖ်န္းဖ်န္းေပးပါသည္။ ၂ လေလာက္ရွိေတာ့ သူ ထူထူထူေထာင္ေထာင္ ျပန္ျဖစ္လာပါသည္။ မ်က္နွာေလး ျပန္လန္းလာပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ေပ်ာ္ပါသည္။ အပင္ေလးလန္းလာသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ေၾသာ္ သူျပန္ အသက္ရွင္သြားၿပီကိုးဟုစိတ္ျဖင့္ သိတ္လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ သားစိမ္းရည္လည္း မေလာင္းျဖစ္ေတာ့ပါ။

ဒီနက္က က်ေနာ္ သူတို႔အထက္ကမီးေခ်ာင္းဖြင့္ၿပီး သူတို႔အားလံုးကို ေစ့ေစ့ငုငုၾကည့္ေနခ်ိန္တြင္ ဇနီးက အနားလာၿပီး ေက်းဇူး မ်ိဳး။ ဒီသစ္ခြဟာ တသက္မွာ တခါပဲပြင့္တယ္၊ တနွစ္ခံမ်ိဳးပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တို႔အိမ္မွာ ေနာက္္တခါျပန္ပြင့္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္လွလဲ ၾကည့္ပါဦးဆိုကာ ထိုပိစိေကြးသစ္ခြပန္းအိုးေလးအား က်ေနာ့္မ်က္ေစ့ေရွ႔ ဆြဲထုတ္ျပပါသည္။

ဟာ သူ႔တပင္လံုး အပြင့္ေတြဖံုးေနပါလား၊ သူျပန္ပြင့္ၿပီလားဟု အာေမဋိတ္ပင္ျဖစ္ရပါသည္။ ဇနီးက အပင္ေလးကို တယုတယကိုင္ရင္း အပြင့္ေလးေတြကိုတျမတ္တနိုးနမ္းရင္း Well, I will move and place it in living room ဟုေျပာၿပီး ဧည့္ခန္းထဲက ေကာ္ဖီစားပြဲေပၚျပန္တင္လိုက္ပါသည္။

သို႔ျဖင့္ တနွစ္သာအခ်စ္ခံရမည့္ပန္းအပြင့္မ်ားသည္ ၂ နွစ္စာ ခ်စ္စရာျဖစ္ရပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ဤ ခရမ္းေဖ်ာ့မရမ္းေဖာ့အပြင့္ေလးေတြၾကည့္ရင္း အေမ့ကိုသတိရေနပါသည္။ အေမသည္ ပန္းအသက္ကိုမွ်မက သားသမီးတို႔အသက္ကိုပါ ဆက္ေပးသူျဖစ္ပါသည္။