Wednesday, September 28, 2011

စစ္ေျမျပင္မွပံုရိပ္မ်ား(အပိုင္း၃ဝ) (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments

စ္ေျမျပင္မွပံုရိပ္မ်ား (အပိုင္း၃ဝ) လပိုင္း ၂၈ ရက္၂ဝ၁၁ ခုေန႔က 
အာရ္အက္ဖ္ေအက ထုတ္လႊင့္ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးရဲ့မီးလွ်ံေတြေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႔လည္းလူထုနဲ႔ အတူပါေနခဲ့ပါတယ္။ ေလာကမွာ ဘယ္အရာမဆိုအသြားႏွစ္ဘက္ရွိစၿမဲ၊ အလင္းအေမွာင္ရွိစၿမဲပါ။  လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ႏွလံုးရည္နဲ႔တိုက္ၾကရတဲ့ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာလည္း ဒီသေဘာေတြမကင္းခဲ့ပါဘူး။ အဲသလို မကင္း ခဲ့လို႔ဒီအေရးေတာ္ပံုႀကီးရဲ႔တန္ဖိုးကိုလွ်ာ့ခ်ပစ္လို႔မရပါဘူး။ ဘယ္လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းမွာမဆို လူထုဆႏၵျပလႈပ္ရွားမႈနဲ႔အၾကမ္းဖက္မႈေတြၾကား ျခားထားတဲ့နံရံဟာပါးပါးေလးပဲရွိတာပါ၊ အခ်ိန္မေရြး ေပါက္ထြက္သြားႏိုင္ပါတယ္။  ဖိႏွိပ္ထားတဲ့အာဏာရွင္ႏိုင္ငံေတြမွာဆိုရင္ ပိုၿပီးထင္ရွားပါတယ္။

အေရးေတာ္ပံုအတြင္းလႈပ္ရွားရင္းနဲ႔ နံရံေပါက္သြားတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ေခတ္ကလည္း ပ်က္ေနၿပီ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားႀကီးတခုလံုးလည္း ကေသာင္းကနင္းျဖစ္ေနၿပီ။ တသက္လံုးအဖိႏွိပ္ခံလာခဲ့ရသူေတြရဲ႔ ေဒါသအမ်က္ကလည္း ဆည္က်ိဳးေရလိုျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီၾကားထဲ လက္ခေမာင္းထခတ္တဲ့ ေတာေၾကာင္ေတြလည္း ေပၚ လာေနၿပီ။ ေထာင္ေတြဖြင့္ေပးလိုက္လို႔ အျပင္ေရာက္လာတဲ့ရာဇဝတ္သားေတြနဲ႔ အျပင္မွာရွိေနတဲ့လူဆိုးလူမိုက္ေတြေ ပါင္းမိ၊  လူငယ္တခ်ိဳ႔ကိုစည္းရံုးသိမ္းသြင္း၊ ေသြးထိုးၿပီးလူမိုက္ဂိုဏ္းဖြဲ႔ေနတာေတြလည္းျမင္ေနရၿပီ။ ဒီလိုအေျခအေန မွာ  ကိုယ့္အရပ္သူအရပ္သားခ်င္း၊ ကိုယ့္ေျမမွာေသြးမစြန္းေစခ်င္လို႔ ဝင္ထိန္းခဲ့ရတာေတြလည္းရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲသလို ဝင္အထိန္းေကာင္းလို႔ အသက္နဲ႔ကိုယ္အိုးစားကြဲရမယ့္ကိန္း ဆိုက္ရတာေတြလည္းရွိခဲ့ပါတယ္။

ဥပမာေလးတစ္ခု ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ မဆလတန္ခိုးထြားစဥ္က ဘယ္သူ႔မွလူမထင္ဘူးဆိုတဲ့အခ်ိဳးနဲ႔ လူထုအေပၚ ေမာက္မာဗိုလ္က်ခဲ့၊ ကိုယ္က်ိဳးရွာခဲ့တဲ့ မဆလအမာခံတစ္ဦးကို မိသားစုလိုက္ႀကိဳးတုတ္ၿပီး အိမ္ပါမီးတင္ရိႈ႕မယ္ဆိုတဲ့ အသံေတြထြက္လာပါတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္လည္း အရင္ကတည္းက ဒီလူရဲ႔စရိုက္ကို မႀကိဳက္ ခဲ့ပါဘူး။ အာဏာရွိခ်ိန္မွာ သူတပါးကိုတေတာင္နဲ႔ေထာင္းဖို႔ဝန္မေလးသူဟာ အာဏာလက္မဲ့ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ ဒူးေထာက္ဖို႔ လည္းအပမ္းမႀကီးတတ္ပါဘူး။ ဒီလူက အဲသလိုလူစားပါ။ အခု သူ ဒူးေထာက္ေနပါၿပီ။ ဒူးတုန္ေနပါၿပီ။ သတင္းေတြ ကလည္း ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လိုသုတ္သင္လိုက္ၿပီဆိုတာေတြ တလစပ္ဝင္ေနတာကိုး။ ဒီလူ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္မထြက္ရဲတဲ့ဘဝ ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူ႔အိမ္တဝိုက္မွာလည္း သူတို႔မိသားစုလြတ္ထြက္မသြားေအာင္ ေန႔ည မျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ေနသူေတြလည္း ရွိေနတာကိုး။ တခ်ိဳ႔ဆို တမင္ ၾကားေအာင္ကို ဓါးႀကိမ္းႀကိမ္းေနတယ္လို႔ ဆိုပါ တယ္။ အဲဒီမွာတင္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္က သူနဲ႔သူ႔မိသားစုကို အကာအကြယ္ေပးပါ။ သူမွားခဲ့ပါတယ္။ သူ လူထုကိုေတာင္းပန္ ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို အားကိုးပါတယ္ ဘာညာ စာေရးၿပီး ၾကားလူကတဆင့္ စာခိုးပို႔လာပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ အက်ပ္ရိုက္ရတဲ့ကိစၥျဖစ္လာပါၿပီ။ အျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးလႊတ္ေပးလိုက္ရင္ တမိသား စုလံုးအရွင္ လတ္လတ္မီးတိုက္ခံရၿပီး အေသဆိုးနဲ႔ေသေတာ့မယ္။ သူ႔အိမ္ကိုရိႈ႔တဲ့မီးက မႏိုင္ရင္ ရပ္ကြက္ပါျပာက် မယ္။ တခါ လုပ္မယ္တကဲကဲျဖစ္ေနသူေတြကို သြားတားျပန္ရင္လည္း သူတို႔ေဒါသက ကိုယ့္ဘက္လွည့္လာဦးမယ္။ အဲဒီထဲမွာ တကယ့္လက္ရဲဇက္ရဲ ရာဇဝင္လူဆိုးတခ်ိဳ႔လည္း ပါေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံေရးအရ ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္တိုက္ပြဲ၀င္ေနခ်ိန္မွာ လူမိုက္လုပ္ရပ္မ်ိဳးေတြ ေခါင္းမေထာင္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တျဖည္းျဖည္း ခ်င္းၫွိယူရပါတယ္။ ဟိုမိသားစုကိုလည္း က်ေနာ္တို႔မသိဘဲထြက္မေျပးဖို႔၊ ၾကားဝင္ေပးေနခ်ိန္မွာ ဘာတုန္႔ျပန္မႈမွ မလုပ္ပဲ ေအးေအးေဆးေဆးေနဖို႔ေျပာၿပီး၊ ေနာက္တဘက္ကိုလည္း အရင္ဆံုး အိမ္ကိုမီးတင္ရိႈ႔တာမလုပ္ဖို႔ ေျပာရပါ တယ္။ အဲဒီအဆင့္ကို ႏွစ္ဘက္လံုးက သေဘာတူၿပီဆိုေတာ့မွ ေနာက္တဆင့္တက္ရပါတယ္။ ဒီလူလုပ္ခဲ့တာေတြ ဟာ မေက်နပ္စရာေကာင္းေပမယ့္ သူ႔ေၾကာင့္ ဘာအျပစ္မွမရွိတဲ့ တမိသားစုလံုးေသရမယ္ဆိုတာေတာ့ သဘာဝမ က်ေၾကာင္းေျပာျပရ ပါတယ္၊  ဒီအဆင့္ကိုသေဘာတူၿပီဆိုေတာ့မွ  အခု ေလာေလာဆယ္မွာ တမိသားစုလံုးလည္း ေၾကက္ေနၾကၿပီ၊ ထြက္လည္းမေျပးဖို႔ ကတိလည္းရထားၿပီပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အိမ္ကိုေစာင့္ၾကည့္တာ၊ ဓါးႀကိမ္းႀကိမ္း တာေတြမလုပ္ဖို႔ ေျပာရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေလာက္အတြင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ေရာ ႏွစ္ဘက္လံုးကလူေတြပါ ေခါင္းနည္းနည္းေအးလာၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ကေတာ့ရွိေနတုန္းပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔သေဘာထားကေတာ့ ေသြးေျမမက်ေရးနည္းနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္ သေလာက္သြားေရးပါပဲ။ တစ္ရက္မွာ သမဂၢေပါင္းစံုသပိတ္ခ်ီတက္ပြဲ တေနကုန္လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ သက္ဆိုင္ရာအဖြဲ အစည္းေတြကလူေတြေရာ၊ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြပါ ေျခကုန္လက္ပမ္းက် ေမာေမာနဲ႔အိမ္ျပန္အိပ္ေနခ်ိန္။ ညလူေျခ တိတ္ခ်ိန္က်ေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔ထဲကလူတေယာက္ရဲ႔အစီအမံနဲ႔ အဲဒီတမိသားစုလံုးကို ကားငွားၿပီးအျပင္ခိုးထုတ္ေပး လိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔လြတ္သြားၾကၿပီဆိုၿပီး စိတ္ေအးရေပမယ့္ ဒါ က်ေနာ္တို႔လက္ခ်က္ဆိုတာ တဘက္ကလူေတြ သိရင္ မိုး မီးေလာင္မယ္ဆိုတာေတြးမိၿပီး လန္႔ေတာ့လန္႔ေနၾကပါတယ္။ တညလံုးလိုလိုလည္း က်ေနာ္တို႔ေတြ အိပ္ မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။

မနက္လင္းခ်ိန္ အိမ္ထဲကဘာအသံဗလံမွမၾကားလို႔ က်ေနာ္တို႔တက္ၾကည့္ေတာ့မွ တမိသားစုလံုးလစ္ထြက္သြား တာကို သိရသလိုမ်ိဳးလုပ္ျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဟိုလူေတြ ေဒါသထြက္တာမ်ားမေျပာပါနဲ႔။ မင္းတို႔ေၾကာင့္၊ မင္းတို႔ေၾကာင့္ ဆိုၿပီး ဓါးႀကိမ္းႀကိမ္းရံုတင္မက ဂ်င္ဂလိေတြ၊ ပုဆိန္ေတြထုတ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ခုတ္မယ္ထစ္မယ္တကဲကဲ လုပ္သူက လုပ္ၾကပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္းလန္႔ေနေပမဲ့ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ပံုဖမ္းၿပီး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ၾက ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး အဲဒီလူကိုမသတ္ရရင္ အိမ္ကိုမီးတင္ရိႈ႔မယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္လာတာကိုေတာ့ အိမ္မီးတင္ရိႈ႔ရင္ ရပ္ကြက္ ပါအႏၱရာယ္ရွိတယ္ဆိုတာအေၾကာင္းျပၿပီး အိမ္ထဲကပစၥည္းေတြအကုန္ ဖ်က္ဆီးခ်င္ရင္ဖ်က္ဆီးပါ။ အိမ္ပါၿဖိဳခ်ခ်င္ရင္ ၿဖိဳခ်ၾကပါလို႔ ၫွိၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တမိသားစုလံုးလည္းလြတ္၊ ပစၥည္းေတြလည္းမပ်က္စီး၊ အိမ္လည္းမီး မေလာင္နဲ႔ ကိစၥတစ္ခုၿပီးၿငိမ္းသြားခဲ့ပါတယ္။

၈၈ အၿပီး ပါတီေတြေထာင္စမွာ အဲဒီမဆလေဟာင္းဟာ တစည ခဏျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။ တစညအေျခအေန ဟန္ပံုမေပါက္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္လည္းေရာက္ေရာ ႀကံ့ခိုင္ေရးအသင္းကိုေျပာင္း၀င္ၿပီး အရပ္ထဲမွာ လူတြင္က်ယ္ျပန္လုပ္၊ ကိုယ္က်ိဳးျပန္ရွာ၊ လူထုအေပၚ ဗိုလ္က်တဲ့သူ ျပန္ျဖစ္လာျပန္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ေထာင္ထဲကေန အျပင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲကလူတေယာက္ကအဲဒါမင္းတို႔ေၾကာင့္လို႔ အျပစ္ တင္တာခံရပါတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမေတာ့ ေဒါသမာန္ေတြၾကားမွာ ေသြးေျမမက်ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္ ရတဲ့စစ္ေျမျပင္ဟာ  ႏွစ္ဘက္အေသအေၾက ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္သတ္ျဖတ္ၾကတဲ့ စစ္ေျမျပင္ေတြထက္ ပိုၿပီးခက္ခဲပါ လားလို႔ေတြးေတာေနမိပါေတာ့တယ္။  
ေနာက္တပတ္ဆက္ပါဦးမယ္။
က်ေနာ္မ်ိဳးျမင့္ပါခင္ဗ်ား။
မ်ိဳးျမင့္။

Tuesday, September 27, 2011

ကမၻာေျမေရြ႔ေနပါသည္။(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ) --/၁၁/၂ဝ၁၀

0 comments
ကမၻာေျမေရြ႔ေနပါသည္။
“က်ေနာ္   ညတုန္းကဖ်ားလို႔ဗ်ာ၊ အဲဒါေဆးမႉးက ထမင္းမစားနဲ႔ဦး၊ ေကာ္ ဖီေလးႏို႔ေလးေသာက္ဆိုလို႔၊ အကိုတို႔ဝိုင္းမွာမ်ား ႏို႔မႈန္႔ရွိမလားလို႔” က်ေနာ္ စာခိုးဖတ္ေန ရင္း အသံၾကားလို႔ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုညီညီ။ “ရွိတယ္၊ ကိုညီ ခဏေလး” ေျပာၿပီး ဟုိႏိႈက္သည္ႏိႈက္ လုပ္ရေတာ့သည္။ အနားတြင္ပုတီးစိတ္ေနသည့္ ကိုေအာင္ခိုင္က အစအဆံုးၾကားပံုရ၏။ စိတ္လက္စပုတီးကိုရပ္ၿပီး ထလာ၏။ “ေရာ့ တဝက္ေလာက္ ရွိေသးတယ္၊ ယူသာသြားေတာ့” “ဟာ..အမ်ားႀကီးပဲ၊ နည္းနည္းခြဲယူသြားမယ္” “ရတယ္ ကိစၥမရွိဘူး၊ ယူသာသြား၊  ေထာင္ဝင္စာနီးၿပီ၊ လိုရမယ္ရေဆာင္ထားတာပဲဟာ”
            က်ေနာ့္ ႏို႔မုန္႔ထုတ္ကိုၾကည့္ရင္း ကိုေအာင္ခိုင္က “မွန္းစမ္း” ဟုဆိုကာ အထုတ္ေအာက္ေျခပိုင္းကိုကပ္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္၏။ “အင္း..သက္တမ္းေတာ့ မကုန္ေသးဘူး၊ ေကာင္းေတာ့ေကာင္းဦးမယ္ ထင္တာပဲ၊ မေသခ်ာဘူး၊ က်ေနာ့္မွာအသစ္ရွိတယ္ ကိုညီ၊ လတ္လည္းလတ္တယ္၊ အမ်ိဳးအစားလည္းပိုေကာင္းတယ္ ကာေနရွင္း ပဲ၊ ေရာ့ ဒါယူသြား၊ အဲဒါ ျပန္ေပးလိုက္”ဟုဆိုေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ခုတုတုျဖစ္သြားသည္ကို ကိုညီေရာသူပါ ရိပ္မိပံုရသည္။ ကိုညီက အားတံု႔အားနာျဖင့္ “ရပါတယ္ ကိုေအာင္ခိုင္၊ ေနပါ့ေစ၊ ေက်းဇူးပဲ၊ က်ေနာ္ ဒါပဲယူသြားမယ္” “မဟုတ္တာ ကိုညီရယ္ က်ေနာ္က ေစ တနာနဲ႔ေျပာတာပါ၊ အဲဒါက တရုပ္လုပ္ႀကီးဗ်ာ၊ ေဖါက္လည္း ေဖါက္ထားၿပီးသားႀကီး၊ သာမန္အခ်ိန္ေသာက္ရင္ေတာင္ အာဟာရ မျပည့္ပါဘူး၊ အခုဟာက ဖ်ားလည္းဖ်ားေနတာ၊ အားရွိဖို႔လိုတယ္ေလ၊ မေတာ္ ဝမ္းေတြဘာေတြပ်က္ရင္ ဖ်ားေနရတဲ့အထဲ ပိုဆိုး မယ္၊ ေရာ့ ယူသာသြား အားမနာနဲ႔” ေျပာလည္းေျပာ ေပးလည္းေပးလိုက္သည္။ ကိုညီလည္း ယူသာသြားရသည္ က်ေနာ့္ကို အားနာေနသေယာင္။ ကာေနးရွင္းဘယ္ေလာက္ေကာင္းမွန္း က်ေနာ္အေသအခ်ာမေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း တရုပ္ထုတ္ လိပ္ျပာႏို႔မႈန္႔ ကား က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္ကေသာက္ခဲ့သည့္ လူရည္ခၽြန္ႏို႔မႈန္႔ေလာက္မေကာင္းေၾကာင္းသိပါသည္။ ယခု လူရည္ခၽြန္လည္း မရွိေတာ့။ ေဈးသက္သာၿပီးအမ်ားသံုးလိပ္ျပာမ်ား ျမန္မာျပည္ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ပ်ံဝဲေနၾကေလၿပီ။
             ေဆာ္ဒီအာေရဗ်ႏိုင္ငံ မကၠာဘုရားဖူးမွျပန္လာသည့္ အေမ့နားတြင္ ေဆြမ်ိဳး၊ မိတ္ေဆြမ်ားဝိုင္းဝိုင္းလည္။ တခ်ိဳ႔က အေမ့ကို ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ ဘာနဲ႔တူေၾကာင္း။ တခ်ိဳ႔ ရာသီဥတုအေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႔က အစားအေသာက္အေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႔ ေလယဥ္စီးတဲ့ အေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႔က မကၠာမဒီနာအေၾကာင္း စံုေနသည္။ ေဘးကနားေထာင္ေနသည့္က်ေနာ္ကသာ ေမာေနေသာ္လည္း အေမ ကေတာ့မေမာတမ္းျပန္ေျဖ၏။ နည္းနည္းေလးအခ်ိန္လင့္လာေတာ့မွ အေမက ေဆာ္ဒီမွ သူဝယ္လာသည့္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းထုတ္ ကို ထုတ္ခိုင္းၿပီးျဖည္၏။ ေတာ္ေတာ္ေလးစံုသည္။ ဒါေတြအားလံုးကို သူေဆာ္ဒီအာေရဗ်က ဝယ္လာမွန္းက်ေနာ္သိသည္။ အာရဗစ္ စာမ်ား ထြင္းထုေရးသားထားသည့္ ဖန္တံုးဖန္ျပားေလးမ်ား၊ ဘာသာေရးသမိုင္းဝင္ေနရာမ်ားကို ရုပ္ႂကြပံုသြင္းထားသည့္ဖန္ထည္ မ်ား၊ ပေရာဖက္မိုဟာမက္ဝတ္ျပဳခဲ့ရာ ေက်ာင္းေတာ္ပံုစံငယ္၊ အစၥလာမ္ဘုရားဖူးအမ်ိဳးသမီးဝတ္စံု၊ ၿခံဳထည္မ်ားပုဝါမ်ား၊ အစၥလာမ္ ဘာသာဝင္တိုင္း အထြဋ္အျမတ္တန္ဖိုးထားၾကသည့္ အမွတ္တရေအာက္ေမ့ဖြယ္မ်ား စံုေနသည္။ ဒါက ဘယ္သူ႔အတြက္ ဒါက ဘယ္ဝါ့အတြက္ေျပာၿပီး ခြဲတမ္းခ်ေနသည့္အေမ့ေဘးတြင္ထိုင္ကာ က်ေနာ္က ထိုပစၥည္းမ်ားကို ၾကည့္ေနမိ၏။ လက္ရာေလးေတြက ဖန္စီဆန္ၿပီးလွေနသည္။ သိပ္အခန္႔ႀကီးေတြမဟုတ္ၾက။ ေဈးကလည္း အလြန္သက္သာသည္။ လိုခ်င္ သိမ္းခ်င္စရာေလးေတြ။ “ဟယ္..တရုပ္လုပ္ေတြေတာ့” ဟုဆိုသည့္ တအံ့တၾသ အသံၾကားေတာ့မွ ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့၏။ ဟုတ္သည္။ ဘုရားဖူးျပန္ အထြဋ္ျမတ္အမွတ္တရပစၥည္းတိုင္းတြင္ နဂါးႀကီးခံတြင္းမွ မႈတ္ထုတ္လိုက္သည့္မီးလွ်ံမ်ား ဟပ္ေနၿပီေကာ။
            က်ေနာ္ထိုင္းေရာက္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာႏွင္ စေတြ႔ရသည္။ ဒီ့အရင္က ကြန္ျပဴတာဆိုတာ လက္ႏွိပ္စက္နဲ႔တယ္လီေဗးရွင္းစပ္ ထားတဲ့ ဟာလို႔သာထင္၏။ ေနာက္ေတာ့ အခန္႔သင့္ၿပီး ကြန္ျပဴတာတလံုးဝယ္ျဖစ္ရန္ ဖန္လာ၏။ နားလည္သည့္သူငယ္ခ်င္းတဦးက အႀကံေပးသည္။ “ဒီမွာေတာ့ အိပ္ခ်္ပီနဲ႔ ဒဲလ္ လူသံုးမ်ားတယ္။ ခင္ဗ်ား သံုးမယ့္အေနအထားနဲ႔ဆို အိပ္ခ်္ပီဝယ္တာပိုေကာင္းတယ္..” ဆိုေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ သူေျပာတာပဲဝယ္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူကပဲ ဆင္ေပးသည္။ က်ေနာ္ ေဘးထိုင္ၾကည့္ေငးသူသက္သက္။ “ခင္ဗ်ား ေဆာ့ဖ္ဝဲအသစ္တခ်ိဳ႔ ဝယ္ရမယ္။ က်ေနာ့္ရွိတာေတာ့ တခါတည္း အင္စေတာလ္လုပ္ေပးသြားမယ္။” “ အင္းေလ၊ ခင္ဗ်ားပဲၾကည့္က်က္ လုပ္ေပးပါ၊ က်ေနာ္ နားလည္တာမဟုတ္ေတာ့” “ရပါတယ္ မနက္ျဖန္ေလာက္ေပါ့ဗ်ာ”။ “ဒါေပမယ့္ တခုေတာ့ရွိတယ္ေနာ္ က်ေနာ္ တရုပ္ပစၥည္းေတြေတာ့ မလိုခ်င္ဘူး” “ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်” “သူမ်ားေတြေျပာတာပဲ တရုပ္ပစၥည္းေတြက ညံ့တယ္တဲ့” “အင္းေလ၊ အေမရိကန္လုပ္ ဂ်ပန္လုပ္ အစစ္ေတြေလာက္ေတာ့ မေကာင္းဘူး၊ အမွန္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အခုခင္ဗ်ားရွိတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔လည္း အဲဒါမ်ိဳးေတြမဝယ္ႏိုင္ဘူးဗ်။ အခု ခင္ဗ်ားကြန္ျပဴတာကိုယ္တိုင္က တရုပ္လုပ္ေလဗ်ာ။ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေဆာ့ဖ္ဝဲေတြဆိုလည္း အျပင္က ေကာ္ပီေတြဝယ္တာ ေဈးပိုသက္သာတယ္၊ သံုးေတာ့လည္း မထူးဘူး၊ အတူတူပါပဲ” “ေအးဗ်ာ..က်ေနာ္က မသိပါဘူး သူမ်ားေတြေျပာလို႔”  မိတ္ေဆြက “က်ေနာ္လည္း အေကာင္းစားသံုးခ်င္ တာေပါ့ဗ်၊ ဒါေပမယ့္ ဒါနဲ႔လည္းအလုပ္ျဖစ္ေနတာပဲဟာ။ ေငြပိုကုန္လည္း ကိုယ္ကသံုးမွာဒီေလာက္ပဲဆိုေတာ့ ဒါနဲ႔ပဲကိုက္တယ္ဗ်”  “ ေအးေလ.. ဒါဆိုလည္းၿပီးတာပဲ”  သည္လိုႏွင့္ အႏုထည္အၾကမ္းထည္ နည္းပညာနယ္ပယ္၏ အစိတ္အပိုင္းတခ်ိဳ႔ကို ဂရိတ္ေဝါ တံတိုင္းႀကီးေနာက္ခံတြင္ ျမင္လာရ၏။
            ၂၀၁၀ ကမၻာ့ဖလားေဘာလံုးပြဲႀကီးကို ေတာင္အာဖရိကတြင္ လုပ္သြားသည္။ က်ေနာ္က ေဘာလံုးပြဲကို ဝါသနာမပါလွ။ သို႔ေသာ္ လူေျပာမ်ားေသာ အေၾကာင္းအရာ ၃ ခုကိုေတာ့နားစြင့္မိ၏။  ဂ်ာမနီ ေရဘဝဲ၊ စကၤာပူ ၾကက္တူေရြးႏွင့္ ဗူဗူဇီလာ။ ထိုေရဘဝဲ က ပဲြမစမီ ဘယ္အသင္းႏိုင္မည္ ရံႉးမည္ကိုႀကိဳေဟာ၏။ သူ ေဟာသလို အမွန္မ်ားသည္ဟုလည္းေျပာၾကသည္။ တခ်ိဳ႔က ေရႊေရဘဝဲေလးဆိုၿပီး အခ်စ္ပိုၾကသလို  တခ်ိဳ႔က ေရဘဝဲစုတ္အသုတ္စာျဖစ္ခ်င္လို႔ ဆိုၿပီးႀကိမ္း၏။ စကၤာပူၾကက္တူေရြး ကေတာ့ ေရဘဝဲေလာက္လူခ်စ္လူမုန္းမမ်ားသလို လူသိလည္းနည္း၏။ ေနာက္တခုက ဗူဗူဇီလာ။ အာဖရိကန္ရိုးရာ ေလမႈတ္တူရိယာ။ ပြဲၾကည့္စင္ေတြကေန  ဗူဗူဇီလာမႈတ္ၾကတာ နားကြဲမတတ္။ ဒိုင္ေတြလည္း စိတ္ညစ္၏။ ကြင္းထဲမွာ ေဘာလံုးသမားအခ်င္းခ်င္းေရာ ဒိုင္ေတြပါ တေယာက္ကိုတေယာက္မၾကားရေတာ့။ ေနာက္ပိုင္းပြဲေတြမွာ ဗူဗူဇီလာမႈတ္ တာေတြကိုတားေပးဖို႔ ေဘာလံုးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ဒိုင္ေတြ၊ ေဘာလံုးသမားေတြ၊ အသင္းနည္းျပေတြကတိုင္သည္။ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က သူတို႔ရိုးရာ တူရိယာျဖစ္သည္။ တားခြင့္မရွိ။ မတားစေကာင္း ဟု အေၾကာင္းျပန္၏။  ပူညံပူညံႏွင့္ပြဲသာၿပီးသြားသည္ ဗူဗူဇီလာသံေတြ ကြင္းထဲမွာ ညံတုန္း။ ကမၻာ့ဖလားမွာ ဗူဗူဇီလာေတြ သန္းခ်ီေရာင္းလိုက္ရ၏။ ထုတ္လုပ္သူ၊ တင္ပို႔ေရာင္းခ်သူေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးပြသြားၾက သည္ဆို၏။  ဗူဗူဇီလာကား ေရွးတုန္းက စစ္ပြဲ၊ ဘာသာေရးႏွင့္ရိုးရာအခမ္းအနားေတြမွာ  အာဖရိကတိုက္သားေတြသံုးသည့္ ရိုးရာတူရိယာ။ သူက အာဖရိကမွာေမြးၿပီး လူလားေျမာက္သည့္ အာဖရိကားသားအစစ္။ အခု ထိုအာဖရိကေသြးအစစ္သည္ ယန္စီျမစ္ထဲကေနေရကူးၿပီး သူ႔ဇာတိေျမကေဘာလံုးပြဲကို ဘယ္ကဘယ္လိုေရာက္လာသည္မသိ။
            က်ေနာ့္နားလည္ထားခ်က္အရ တိုင္းျပည္တခု၏ အလံႏွင့္ႏိုင္ငံေတာ္အမွတ္တံဆိပ္ဆိုသည္မွာ ထိုတိုင္းျပည္၏သေကၤတ။ အထြဋ္ အျမတ္ျပဳရာ။ အလံေပၚတင္ထားသည့္ သေကၤတရုပ္တို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္မည္။ အေသမဟုတ္။ ျပင္လို႔ရ သည္။ ျပင္လည္းျပင္ၾကသည္။  လက္ရွိသေကၤတကို လက္ရွိလူေတြက ႀကိဳက္လို႔သံုးေနတာျဖစ္ျဖစ္၊ ေၾကာက္လို႔လက္ခံေနရ တာျဖစ္ျဖစ္ ကိစၥမရွိ။ အႀကိဳက္ႏွင့္အေၾကာက္ေျပာင္းလွ်င္ သေကၤတရုပ္လည္းေျပာင္း၏။ တိုင္းျပည္တျပည္ကို သိမ္းပိုက္ၿပီးၿပီးျခင္း အရင္ဆံုးလုပ္သည္မွာ အလံလဲျခင္းျဖစ္သည္။ အလံေဟာင္းႏွင့္အတူ အလံေဟာင္း၏အတိတ္ကို၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကိုခ်ိဳးျပျခင္းျဖစ္၏။  တခိ်ဳ႔ႏိုင္ငံမ်ား၏ အလံအေပၚအေလးအျမတ္ျပဳမႈက တခ်ိဳ႔ ႏိုင္ငံေတြထက္ပို၏။ ဘယ္ေလာက္ပိုပို ဘယ္ေလာက္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ သူတို႔အလံကိုမီးရိႉ႔လွ်င္ ေဇာက္ထိုးလႊင့္လွ်င္ တိုင္းျပည္ကိုထိပါးျခင္းဟု ခံယူ ၾကသည္။ အေမရိကန္အလံကို အတြင္းခံေဘာင္းဘီ လုပ္ဝတ္လို႔ရေသာ္လည္း မည္သူမွ်မီးရိႉ႔ခြင့္မရွိ။ ၉/၁၁ အမႊာေမွ်ာ္စင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ပင္တာဂြန္ကို အစၥလာမ္အစြန္းေရာက္အခ်ိဳ႔တိုက္ ခိုက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း အေမရိကန္မွာအလံထူတာေတြ ပိုမ်ားလာသည္ဟု ေျပာသံၾကားဖူးသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွပင္ ျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္လႊင့္ထားသည့္ဧရာမအလံႀကီးမ်ား က်ေနာ္ေနသည့္ၿမိဳ႔ကေလးတြင္ အေျမာက္အမ်ားရွိ သည္။ တျခား ၿမိဳ႔မ်ားတြင္လည္းထိုအတိုင္း။ “အရင္က အဲဒီအလံႀကီးေတြမရွိ” ဟု ၿမိဳ႔ခံေတြကေျပာျပသည္။ ၉/၁၁ အၿပီးမွာ အေမရိကန္ေတြ သူတို႔အလံကိုပိုၿပီး ခ်စ္လာၾကတာမ်ားလား ဟု က်ေနာ္ေတြးမိသည္။ အလံသည္ တိုင္းျပည္၏သေကၤတ။ အလံကိုခ်စ္ျခင္းသည္ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္ျခင္း။ အလံကို ဘီကီနီခ်ဳပ္ဝတ္ထားသည့္ အေမရိကန္မတဦးကို “ဘာလို႔ဝတ္လာလဲ” ဟု ေမးၾကည့္ေတာ့ “ငါတို႔အလံကိုျမတ္ႏိုးလို႔ေပါ့” ဟု ဆို၏။ ခ်စ္ပံုခ်စ္နည္းမ်ားကြာသေလာဟုေတြးစရာေကာင္းသည္။
            က်ေနာ္ ၿပီးခဲ့သည့္အပတ္က ကိစၥတခုျဖင့္ၿမိဳ႔ျပင္ဘက္ေရာက္သည္။ အျပန္က်ေတာ့ လိုက္ပို႔ေပးသူက အလာတုန္း ကနဲ႔ ျမင္ကြင္းမတူေအာင္ အျခားလမ္းကေမာင္းၿပီးျပန္မည္ဆိုသည္။ အလာတုန္းကလမ္းမွာ စက္ရံုအလုပ္ရံုေတြ မေတြ႔ရသေလာက္ အျပန္လမ္းၾကေတာ့ ေပါလိုက္သည့္စက္ရံုမ်ား။ ကားအသြားအလာကလည္းထူသည္။ မီးပိြဳင့္ခနခနမိၿပီး ခရီးသိပ္မတြင္လွ။ ေဘးဘီ ကိုၾကာၾကာၾကည့္ရသျဖင့္ က်ေနာ္ကႀကိဳက္သည္။ ဖတ္လို႔မီသမွ် ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေတြကိုဖတ္ရင္း မရွင္းတာေတြ သူ႔ကိုေမးရ သည္။ စက္ရံုႀကီးတခုနားေရာက္ေတာ့ မီးပိြဳင့္အၾကာႀကီးမိသည္။ စက္ရံုႀကီးေဘးမွာ စက္ရံုငယ္ေလးေတြလည္းျမင္ရသည္။ သည္မွာ က်ေနာ္ ဆိုင္းဘုတ္တခုဆီမ်က္ေစ့ေရာက္သြား သည္။ Here!!! American Flags, Made in America, Buy one, Get one Free. သေဘာကေတာ့ “ေဟာဒီမွာ အေမရိကန္လုပ္ အေမရိကန္အလံေတြေနာ္၊ တခုဝယ္ရင္တခုအလကားရမယ္” ဆိုုျခင္းပင္။ ဖတ္ၿပီး သူ႔ကိုလွည့္ေမးမယ္အလုပ္မွာပဲ သူက ရယ္ၿပီး “ဘာလဲ.. မ်ိဳး.. မင္း အံ့ၾသသြားလား..”တဲ့။ က်ေနာ္က “အင္း..” ဆိုေတာ့။ “အေမရိကန္အလံအမ်ားစုက တရုပ္လုပ္ေလ၊ ဒီမွာလုပ္တာနဲ႔ ဟိုကလာတာနဲ႔ ေဈးကေတာ္ေတာ္ကြာတယ္ကြ။ အရည္ အေသြးကေတာ့ သိတ္မထူးပါဘူး.. ငါတို႔လည္း တရုပ္လုပ္အေမရိကန္အလံေတြပဲ အသံုးမ်ားတယ္ Made in China, of America ေပါ့ကြ” တဲ့။ ေျပာျပေနသည့္ သူ႔အမူအရာႏွင့္ေလသံတြင္ ထူးထူးျခားျခားမရွိ။ ေျပာရိုးေျပာစဥ္ကိစၥတခုလို။ က်ေနာ္ ကသာ ေတြးေနမိသည္။ “မင္းကလည္းကြာ..တျခားပစၥည္းေတြကေတာ့ထားပါေတာ့..အခုဟာက အလံေလကြာ”ဟု က်ေနာ့္စကား ကို သူက “ အလံပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ.. ကုန္ပစၥည္းပဲမဟုတ္လား.. အရည္အေသြးတူၿပီးေဈးသက္သာရင္ သက္သာတာကိုပဲ ဝယ္မွာေပါ့၊ စီးပြားေရးအေျခအေနကလည္း မင္းသိတဲ့အတိုင္းပဲ.. မင္းဆိုရင္ေကာ..”တဲ့။ က်ေနာ္ ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့။
            စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားတဟုန္ထိုးတက္လာၿပီး စက္မႈအရင္းရွင္ႀကီးမ်ား ကမၻာပတ္အျမတ္ရွာေနခ်ိန္။ အိမ္တြင္းမႈႏွင့္အမ်ိဳးသား ပိုင္ တႏိုင္လုပ္ငန္းေလးမ်ား ေနညိဳစ။ စက္ယကၠန္းမ်ားက လက္ယကၠန္းမ်ားကို တြန္းတိုက္ဖယ္ခ်စ။ လက္လွည့္ဗိုင္းငင္စက္ကေလး တလံုးႏွင့္ မဟတၱမဂႏၶီႀကီး။ ျပည္တြင္းျဖစ္ကိုအားေပးပါ ေႂကြးေၾကာ္သံႏွင့္ပြဲဝင္ခဲ့သည့္ ဗမာျပည္ဝံသာႏုေခတ္အမ်ိဳးသားေရး လႈပ္ရွားမႈ။ အရင္းရွင္စနစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္၊ ဘံုဝါဒတည္ေဆာက္ျခင္း၊ တံခါးဖြင့္ဝါဒ၊  ေဈးကြက္စီးပြားေရး၊ ဂလိုဘယ္လ္လိုက္ေဇး ရွင္း၊ စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းမ်ား၊ ေငြေၾကးေဈးကြက္ၿပိဳလဲျခင္း၊ ေငြတန္ဖိုးအနိမ့္အျမင့္၊ ပါဝါအေပ်ာ့အမာ စသည့္ က်ေနာ္ နားမလည္သည့္ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ျဖင့္ ေရြ႔ေနသည့္ကမၻာေျမကား က်ေနာ္တို႔ကားေလးႏွင့္အတူ က်ေနာ့္အေတြးမ်ားႏွင့္အတူ လိုက္ေရြ႔ေနပါပေကာ။

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ (၂ဝ၁၀)

Sunday, September 25, 2011

လမင္းကိုထရံေပါက္မွၾကည့္ျခင္း (ေဟာေျပာသူ-ျမသန္းတင့္)

0 comments
ပန္းခ်ီ-မုတ္သုန္
လမင္းကိုထရံေပါက္မွၾကည့္ျခင္း
(ေဟာေျပာသူ ျမသန္းတင့္) (က်ေနာ္က ဒီစာကိုမာယာအြန္လိုင္းမဂၢဇင္း-လမင္းတရာစာေပဆက္ဆံေရး- ကေနျပန္ကူးယူေဖာ္ျပတာျဖစ္ပါတယ္)
အခမ္းအနားကို တက္ေရာက္လာတဲ့ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားနဲ႔ စာေပမိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။
ဒီေန႔ ျဖဴးၿမိဳ႔ မိတ္ေဆြမ်ားစာၾကည့္အသင္း စာေပဆုေပးပြဲမွာ စကားေျပာခြင့္ရတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာပါတယ္။ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ စာေပဆုေပးပြဲဟာ ထူးျခားတဲ့လကၡဏာႏွစ္ခ်က္ကိုေဆာင္ပါတယ္။ တခ်က္ကေတာ့ ဒီ စာေပဆုဟာ စာဖတ္သူမ်ားကေပးတဲ့ဆု ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ျဖဴးၿမိဳ႔မိတ္ေဆြမ်ား စာၾကည့္ တိုက္အသင္းက အမႈေဆာင္လူငယ္မ်ားဟာ သူတို႔ၿမိဳ႔မွာမလုပ္ဘဲ သူမ်ားရပ္႐ြာ စာေရးဆရာေတြ႐ွိရာကို လာၿပီးဆုေပးတဲ့ပြဲ ျဖစ္လို႔ပါ။ သူမ်ားရပ္႐ြာမွာ ကိုယ္က အိမ္သည္လုပ္ၿပီး ဧည့္သည္ေတြကို ဖိတ္ေခၚက်င္းပ ရတာဟာ ေတာ္ေတာ္စြန္႔စားရတဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္တာ၀န္ႀကီးတဲ့ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္ ေတာ္လည္း ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားတဲ့ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဆုေပးပြဲဟာ ထူးျခားတဲ့လကၡဏာႏွစ္ ခ်က္႐ွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အမွန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီစင္ျမင့္ေပၚကို တက္ေရာက္ၿပီးေဟာေျပာစရာ အေၾကာင္းမ႐ွိပါဘူး။ ဒီစင္ျမင့္ေနရာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာမဟုတ္ပါဘူး။ ေ႐ွ႔တန္းမွာ ထိုင္ေနၾကတဲ့ ဆရာႀကီးတက္တိုး၊ ဆရာမႀကီးေဒၚႏုယဥ္၊ ဆရာႀကီး ထင္လင္း၊ ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ေန၀င္းတို႔ရဲ႔ ေနရာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔သာလွ်င္ ဒီေနရာမွာရပ္ၿပီး ေျပာသင့္ပါတယ္။ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီး ေတြဟာ အသက္အားျဖင့္၊ ဂုဏ္အားျဖင့္၊ ပညာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ႀကီးျမင့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြျဖစ္ပါ တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေနရာဟာ သူတို႔ ရပ္ေျပာရမယ့္ေနရာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးေတြဟာ အသက္ကလည္းႀကီး၊ (အဂၤလိပ္ေတြေျပာေလ့႐ွိသလို) "ရက္စက္ေသာတိတ္ဆိတ္မႈ" ကိုလည္း ေဆာင္ ေနၾကတဲ့အတြက္ အသက္မႀကီးတႀကီးျဖစ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္က "ရက္စက္ေသာဆူညံမႈ" ကို ျပဳလုပ္ေနရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ "ရက္စက္ေသာဆူညံမႈ" အတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါရန္ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါ တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီအခန္းအနားမွာေဟာေျပာဖို႔ အခ်က္ငါးခ်က္ေလာက္ကို စိတ္ထဲမွာမွတ္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့......
(၁) စာအုပ္ဆိုတာ ဘာလဲ၊
(၂) စာကို ဘယ္လိုဖတ္ၾက မလဲ၊
(၃) ဘယ္လိုအခ်ိန္ အခါမွာ ဘယ္လိုစာေတြကိုဖတ္ၾကမလဲ၊
(၄) ဘယ္အ႐ြယ္မွာစာဖတ္ရင္ ဘယ္လိုအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကို ရေစသလဲ ဆိုတာနဲ႔
(၅) စာဖတ္ရာမွာ ဘယ္လိုသေဘာထားမ်ိဳးနဲ႔ဖတ္ရမလဲဆိုတဲ့ အခ်က္မ်ားျဖစ္ပါ တယ္။
ဒီအခ်က္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲက၊ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ထဲက ထြက္လာတဲ့အေတြးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာသမား ပညာ႐ွိႏွစ္ဦးကေျပာခဲ့တဲ့ အဆိုအမိန္႔မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္သားထားတဲ့ အခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်လြန္းလို႔ စာအုပ္ထဲမွာမွတ္သားထားၿပီး မၾကာခဏ ျပန္ဖတ္ေလ့႐ွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ပိုင္အေတြးေတြကိုေျပာတာထက္ ပညာ႐ွိမ်ားရဲ႔ အဆိုအမိန္႔က ပိုၿပီးတန္ဘိုး႐ွိတဲ့အတြက္ ဒီအခ်က္မ်ားကို ေဖာက္သည္ခ်ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီပညာ႐ွိ ႏွစ္ဦးကေတာ့ ၁၉ ရာစုမွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္စာေပအႏုပညာ ေ၀ဖန္ေရးဆရာ၊ ပန္းခ်ီေ၀ဖန္ေရး ဆရာ၊ ဗိသုကာေ၀ဖန္ေရးဆရာ၊ စာတမ္းဆရာ ဂၽြန္ရပ္စကင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပညာ႐ွိတဦးကေတာ့ ၁၇ ရာစုႏွစ္ကေပၚခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္စာဆို က်န္းေက်ာက္ရဲ႔ အဆိုအမိန္႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ဦးရဲ႔ အဆိုအမိန္႔ ေတြကိုေပါင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေျပာသြားပါမယ္။


(၁) စာအုပ္ဆိုတာ ဘာလဲ။
ပညာ႐ွိတေယာက္၊ စာေရးဆရာတေယာက္က ႐ိုးသားစြာနဲ႔ေစတနာ႐ွိစြာ ေရးသားထားတဲ့စာပုဒ္ဟာ စာအုပ္တအုပ္ပါပဲ။ စာအုပ္ေတြထဲမွာ မေကာင္းတာေတြ၊ အေပၚယံက်တာ ေတြ၊ ကေရာ္ကမယ္ေရးထားတာေတြ၊ ဟန္လုပ္ေရးထားတာေတြ၊ ပါေကာင္းပါႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က မွန္ကန္စြာဖတ္တတ္လို႔႐ွိရင္ အဲဒီအထဲမွာ ေကာင္းမြန္တဲ့အပိုင္းအစေတြ ေတြ႔လိမ့္မယ္။ အဲဒီ အပိုင္းအစေတြဟာ စာအုပ္ပဲ။
စာအုပ္အမ်ိဳးအစားအားလံုးကို ခြဲၾကည့္လိုက္ရင္ ႏွစ္မ်ိဳးပဲ႐ွိတယ္။ တမ်ိဳးက ခုေလာေလာဆယ္ ဖတ္ရမယ့္စာအုပ္၊ ခုနာရီပိုင္းသာခံတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္တမ်ိဳးက ေရ႐ွည္ဖတ္ ရမယ့္စာအုပ္၊ ေခတ္တိုင္း ေခတ္တိုင္းခံတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္တယ္။ နာရီပိုင္းသာခံတဲ့စာ၊ ခုခ်က္ခ်င္းဖတ္ရမယ့္ စာဆိုတာကေတာ့ ဗဟုသုတကိုေပးတဲ့စာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းစာတို႔၊ ဂ်ာနယ္တို႔ဟာ တေန႔လံုးဖတ္ရ မယ့္စာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ မနက္ပိုင္း ဖတ္လိုက္ရင္ကုန္သြားတာပဲ။ ေခတ္တိုင္းခံတဲ့စာ ဆိုတာကေတာ့ ခံစားခ်က္၊ အေတြးအေခၚကို လံႈ႔ေဆာ္ေပးတဲ့စာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီစာအုပ္အမိ်ဳးအစားႏွစ္ခုကို ရပ္စကင္းက ေနာက္တနည္း ေျပာပါေသးတယ္။ အသံကိုပြါးေစတဲ့စာအုပ္နဲ႔ အသံကိုထိန္းသိမ္းထားတဲ့စာအုပ္လို႔ ေျပာပါ ေသးတယ္။ အသံကိုပြါးေစတဲ့စာအုပ္ဆိုတာ လူေပါင္းမ်ားစြာကို တခါတည္းမေျပာႏိုင္တဲ့အတြက္၊ တေနရာ တည္းမွာေျပာလိ႔ုမရတဲ့အတြက္ ကူးယူပံုႏွိပ္ၿပီးေျပာရတာ။ တိုင္း မဂၢဇင္းတို႔၊ ဘာတို႔ဆိုတဲ့ သတင္းမဂၢဇင္း ေတြဟာ တခ်ိန္တည္း၊ တေနရာတည္းမွာေျပာလို႔မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ အဲဒီအထဲမွာပါတဲ့သတင္းေတြကို ပြါးၿပီး၊ ကူးယူၿပီးျဖန္႔ေ၀ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အသံကိုပါြးေစတဲ့စာအုပ္လို႔ ရပ္စကင္းက ေခၚပါတယ္။ အသံကိုထိမ္းသိမ္းေပးတယ္ဆိုတဲ့စာအုပ္ကေတာ့ အေတြးအေခၚမ်ား၊ အဆိုအမိန္႔မ်ား၊ ခံစားခ်က္မ်ားကို ေနာင္မွာ မေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ မွတ္ႏိုင္ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြပါ။
ဒီႏွစ္မ်ိဳးကိုပဲ ရပ္စကင္းက ေနာက္တနည္းထပ္ေျပာပါေသးတယ္။ စကားေျပာထားတဲ့ စာအုပ္နဲ႔ စာေရးထားတဲ့စာအုပ္လို႔ သူက ေခၚပါတယ္။ စကားေျပာထားတဲ့စာအုပ္ဆိုတာ မႏွစ္က ဒီေနရာ မွာ ဘယ္လိုရာသီဥတု ႐ွိခဲ့တယ္။ လမ္းပန္းက ဘယ္လို႐ွိတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္က ဘယ္ႏွစ္ဆိုင္႐ွိတယ္၊ ဘယ္နားမွာ ဘာ ဘုရား႐ွိတယ္ဆိုတဲ့ စာမ်ိဳးေတြပါ။ သူတို႔ အဲဒီလိုစာေတြကို ဘယ္ေလာက္ပဲ လွပခန္႔ညား တဲ့ သားေရဖံုးႀကီးေတြနဲ႔ခ်ဳပ္ထားသည္ျဖစ္ေစ၊ အဲဒီစာအုပ္ဟာ တကယ့္စာအုပ္မဟုတ္ဘူး။ ေျပာျပထားတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္တယ္။ တကယ့္စာအုပ္ကေတာ့ ေရးျပထားတဲ့၊ ဖတ္ၿပီးသိ႐ံုေရးထားတဲ့အရာမဟုတ္ဘဲ ဖတ္ၿပီး ခံစားရေအာင္ေရးထားတဲ့စာအုပ္လို႔ ေျပာတယ္။
သုတစာေပနဲ႔ရသစာေပကို ေျပာတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ စာအုပ္ ဟာ အမ်ိဳးအစားခြဲလိုက္ရင္ ႏွစ္မ်ိဳးပဲ႐ွိတယ္။ တမ်ိဳးက ေရတိုခံတဲ့စာအုပ္နဲ႔ ေနာက္တမ်ိဳးက ေရ႐ွည္ခံတဲ့ စာအုပ္၊ တနည္းေျပာရရင္ သုတစာအုပ္နဲ႔ရသစာအုပ္။ ဒါပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ ေရတိုခံတဲ့စာအုပ္ဟာ မေကာင္း ဘူး၊ ေရ႐ွည္ခံတဲ့စာအုပ္ဟာေကာင္းတယ္လို႔ အဆိုးအေကာင္းေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးဟာ စာေကာင္းခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ တမ်ိဳးက ေရတိုအတြက္ဖတ္တာ။ သုတအတြက္ ဖတ္တာ။ ေနာက္တမ်ိဳးက ေရ႐ွည္အတြက္ဖတ္တာ၊ ရသအတြက္ဖတ္တာ၊ အဲဒါကို ေျပာေနတာ။


(၂) စာကို ဘယ္လိုဖတ္ၾကမလဲ။
စာဖတ္တဲ့လူတေယာက္ဟာ ေ႐ႊတြင္းတူးသမားတေယာက္နဲ႔ တူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ၾကည့္လိုက္ရင္ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအားစုေတြဟာ ေျမႀကီးထဲမွာ႐ွိတဲ့ေ႐ႊေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ တခါတည္း ေတာင္ထိပ္ေပၚအသင့္ျဖစ္ေနေအာင္ အလြယ္တကူပို႔မေပးလိုက္သလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ေျမႀကီး ထဲမွာ ဟိုတစသည္တစ႐ွိေနရသလဲလို႔ မခ်င့္မရဲျဖစ္ခ်င္စရာပဲ။ ဒီလိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေ႐ႊတူးရ တာ မလြယ္ေပဘူးလား။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာတူးလိုက္ရတာ။ ေျမေအာက္မွာ အနက္ႀကီးအခ်ိန္ကုန္ရ တယ္။ လူပင္ပန္းရတယ္။ စိုးရိမ္ေသာကျဖစ္ရတယ္။ တခါတေလမွာ ဘာမွမရဘဲအခ်ည္းႏွီးျဖစ္ရ တယ္။
သဘာ၀ႀကီးဟာ ေ႐ႊေတြကို ေျမႀကီးပတ္ၾကားအက္ေတြမွာ ဟိုတစသည္တစနည္းနည္းစီပဲ သိုမွီး ထားတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာ႐ွိတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွမေျပာႏိုင္ဘူး ပင္ပန္းႀကီးစြာရက္ေပါင္းမ်ားစြာ တူးေပမယ့္ ေ႐ႊေလးတစကို ရခ်င္မွရတာ။
ပညာ႐ွိေတြရဲ႔ အေကာင္းဆံုးေသာအသိဥာဏ္ ပညာေတြဟာ လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ ဒီေတာ့ စာအုပ္ေကာင္းတအုပ္ကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးခြန္း ထုတ္ၾကည့္ရလိမ့္မယ္။ ငါဟာ ေ႐ႊတူးသမားတေယာက္လို လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား။ ကိုယ့္ေပါက္တူးေတြ၊ ေဂၚျပား ေတြ၊ လက္နက္ကရိယာေတြေကာင္းရဲ႔လား။ က်န္းမာေရး ေကာင္းရဲ႔လား။ စိတ္ဓါတ္ႀကံ့ခိုင္ရဲ႔လား။ အဲဒီေမး ခြန္းေတြ ေမးဖို႔လိုတယ္။ ဒီေမးခြန္းေတြဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ခင္ဗ်ား ခြဲေခ်ထုေထာင္းၿပီး အရည္က်ိဳရ မယ့္ ေက်ာက္ခဲတုံုးေတြဟာ စာေရးဆရာရဲ႔စကားလံုးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားသံုးရမယ့္ ေပါက္တူးေတြ ေဂၚျပားေတြဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႔အေလးထားမႈ၊ စိတ္အားထက္သန္မႈ၊ စိတ္႐ွည္မႈ၊ ပညာအခံတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႔မီးဖိုဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႔ကိုယ္ပိုင္စဥ္းစားဥာဏ္၊ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚ ျဖစ္တယ္။ ေ႐ႊ႐ွိမယ္လို႔ ထင္ရ တဲ့စာအုပ္ကို ခင္ဗ်ားဖတ္ၿပီး၊ ခင္ဗ်ားပညာအခံနဲ႔ ခင္ဗ်ားေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတဲ့ေပါက္တူးေတြ ေဂၚျပားေတြနဲ႔ တူးၿပီး၊ အဲဒါေတြကို ခင္ဗ်ားကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္၊ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚဆိုတဲ့မီးဖိုေပၚမွာ က်ိဳလိုက္ၿပီ။ အဲဒီအခါ မွာ တခ်ိဳ႔ေသာေက်ာက္ခဲေတြဟာ အျဖဳန္းေတြျဖစ္ၿပီး၊ အခ်ိဳ႔ေသာ ေက်ာက္ခဲေတြမွာ ေ႐ႊစေတြ ပါလာတာ ကိုေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေ႐ႊေလးတစကိုလိုခ်င္ရင္ ကိုယ့္မွာ လက္နက္ကရိယာ႐ွိရလိမ့္မယ္။ စာအုပ္ တအုပ္ကိုဖတ္ၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္မွာလက္နက္ကရိယာ ႐ွိရလိမ့္မယ္။ စိတ္႐ွည္မႈနဲ႔၊ စိတ္အားထက္သန္မႈတို႔၊ ကိုယ့္ပညာအခံတို႔ဆိုပါေတာ့။ စကားလံုးေတြကို ထုေထာင္းခြဲေခ်ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္၊ ကိုယ္ပိုင္အေတြးနဲ႔ မီးျပင္းတိုက္က်ိဳရလိမ့္မယ္။ စာအုပ္တအုပ္ကို ဆယ္မ်က္ႏွာေလာက္ဖတ္ၿပီး၊ အဲဒီဆယ္မ်က္ႏွာေလာက္ထဲ က စာလံုးေတြ တလံုးခ်င္းရဲ႔အဓိပၸါယ္ကို တိတိက်က်၊ ေသေသခ်ာခ်ာနားလည္ၿပီဆိုရင္ တစံုတခုေသာ အတိုင္းအတာအထိ စာေပကၽြမ္းက်င္သူတဦးလို႔ ေခၚႏိုင္တယ္။ စာတတ္ျခင္း၊ မတတ္ျခင္းဟာ အဲဒီ စကား လံုးေတြကို တိက်စြာနားလည္ျခင္း မလည္ျခင္းေပၚမွာတည္တယ္။ ပညာသင္ၾကားျခင္းရဲ႔ရည္႐ြယ္ခ်က္ဟာ ရာထူးရဖို႔မဟုတ္၊ အမွားနဲ႔အမွန္ကိုဆံုးျဖတ္တတ္ဖို႔၊ တရားမႈနဲ႔မတရားမႈကို ခြဲျခားတတ္ဖို႔ျဖစ္ပါ တယ္။
ဒါဟာ စာကို ဘယ္လိုဖတ္မလဲဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ရပ္စကင္းက ေျပာခဲ့တဲ့စကားျဖစ္ပါတယ္။


(၃) ဘယ္အခ်ိန္အခါမွာ ဘယ္စာေတြကို ဖတ္ၾကမလဲ။

ဒါကိုေတာ့ တ႐ုတ္ပညာ႐ွင္ က်န္းေက်ာက္က ဒီလိုေျပာပါတယ္။ ေ႐ွးေဟာင္းဂႏၳ၀င္ကိုဖတ္ခ်င္ရင္ ေဆာင္းတြင္းမွာ ဖတ္ရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဆာင္းတြင္းမွာ စိတ္ဟာပ်႔ံလြင့္ျခင္းကင္းၿပီး တည္ၿငိမ္တဲ့အတြက္ျဖစ္တယ္။ သမိုင္းကို ေႏြရာသီမွာ ဖတ္ရ မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္၊ ေႏြရာသီမွာ ေန႔ဟာ႐ွည္လ်ားၿပီး အခ်ိန္မ်ားမ်ားရလို႔ ျဖစ္တယ္။ ဒႆနကို ေဆာင္းဦးေပါက္မွာ ဖတ္ရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဆာင္းဦးေပါက္ဟာ ႏွစ္သက္စဖြယ္စိတ္ကူးေတြ ကို ေပၚေပါက္ေစတယ္။ ေခတ္ေပၚစာေပကို ေႏြဦးေပါက္မွာ ဖတ္ရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေႏြဦးမွာ သဘာ၀ေလာကႀကီးဟာ အသက္ျပန္၀င္လာလို႔ ျဖစ္တယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဒီအဆိုအမိန္႔ဟာ ေတာ္ေတာ္မွတ္သားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။



(၄) စာေပဟာ ဘယ္အသက္အ႐ြယ္ကို ဘယ္လို အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ႐ွိေစသလဲ။
သူက လူငယ္အ႐ြယ္မွာစာဖတ္ရတာဟာ လမင္းကို ထရံေပါက္ၾကား၊ နံရံအက္ၾကားကေခ်ာင္းၾကည့္ရတာနဲ႔ တူတယ္။ လူငယ္ဆိုေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳမရင့္သန္ေသးဘူး။ အေတြးအေခၚ မေလးနက္ေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မို႔ ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ပဲ ျမင္လိုက္ရတယ္။ လူလတ္ပိုင္းအ႐ြယ္မွာစာဖတ္ရတာဟာ လမင္းကို အိမ္ေ႐ွ႔တလင္း ျပင္ကရပ္ၾကည့္ရတာနဲ႔တူတယ္။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကိုျမင္ႏိုင္ၿပီ။ လေရာင္ဘယ္ေလာက္လင္းသလဲ။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ လေရာင္ျဖာပံုဟာ ဘယ္လိုအေနအထား႐ွိသလဲဆိုတာ အကဲခတ္ခြင့္ရၿပီ။ လူႀကီးပိုင္းမွာ စာဖတ္ရေတာ့ လမင္းကို လသာေဆာင္၀ရန္တာေပၚက တက္ၾကည့္ရတာနဲ႔တူတယ္။ ကိုယ့္ေနာက္မွာ အေတြ႔အႀကံဳေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၿခံဳငံုသံုးသပ္ႏိုင္ၿပီ။
ခရီးသည္ေကာင္း တေယာက္ဟာ သြားေလရာရာမွာ ႐ႈခင္းကိုျမင္တတ္တယ္။ သူ႔အဖို႔ စာအုပ္ေတြနဲ႔သမိုင္းဟာလည္း ႐ႈခင္းပဲ။ ၀ိုင္အရက္နဲ႔ကဗ်ာဟာလဲ ႐ႈခင္းပဲ။ လမင္းနဲ႔ပန္းပြင့္ဟာလဲ ႐ႈခင္းပဲ။ အလားတူပဲ စာဖတ္ေကာင္း သူတေယာက္ဟာလဲ သြားေလရာရာမွာ စာအုပ္ကိုပဲျမင္တယ္။ သူ႔အဖို႔ ေတာင္နဲ႔ေရဟာ စာအုပ္ပဲ။ စစ္တုရင္ခံုနဲ႔၀ိုင္အရက္ဟာလဲ စာအုပ္ပဲ။ လမင္းနဲ႔ပန္းပြင့္ဟာလဲ စာအုပ္ပဲ။



(၅)
စာဖတ္ရာမွာ ဘယ္လိုသေဘာထားမ်ိဳးနဲ႔ ဖတ္ရမလဲ။
စာအုပ္တအုပ္ကိုဖတ္ရာမွာ ပညာ႐ွိေတြရဲ႔ အဆံုးအမကို နာခံလိုတဲ့ဆႏၵ႐ွိရမယ္။ ဆရာသမားေတြရဲ႔ အေတြးအေခၚေတြထဲကို ၀င္ေရာက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူေနထိုင္ၿပီး သူတို႔ခံစားခ်က္ေတြကို ခြဲေ၀ခံစားႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားရမယ္။
ဒါေတြ ေတာ့ ရပ္စကင္းနဲ႔က်န္းေက်ာက္တို႔ရဲ႔အဆိုအမိန္႔ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ စာဖတ္တာ အေရးႀကီး ပံုနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ရပ္စကင္းရဲ႔ေဟာေျပာခ်က္ထဲကစာတပုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပပါမယ္။ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ က နည္းနည္း႐ွည္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အလြတ္မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ဖတ္ျပရတာ ခြင့္လႊတ္ၾက ပါ။
ဒီစကားေတြကို ေျပာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ဟာ ၁၉ ရာစုရဲ႔ ဒုတိယပိုင္းကာလ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဂၤလန္ နပိုလီယန္စစ္ပြဲေတြၿပီးလို႔ က႐ိုင္းမီးယားစစ္ပြဲကိုတိုက္ေနခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ အာဖရိကမွာ စစ္ပြဲေတြတိုက္ေန
ခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ အာ႐ွတိုက္မွာ အာဖဂန္စစ္ပြဲကိုတိုက္ေနခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဒုတိယစစ္ပြဲကို တိုက္ၿပီးခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ အေ႐ွ႔ဖ်ားမွာ ဘိန္းစစ္ပြဲကိုတိုက္ေနခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ တနည္းေျပာရရင္ ၿဗိတိသွ် အင္ပိုင္ယာႀကီးကို ခ်ဲ႔ထြင္ေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရပ္စကင္းဟာ ဒီစကားေတြကိုေျပာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပၿပီး ဖတ္ျပပါမယ္။ နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါ။
ႀကီးျမတ္တဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ ဒီစစ္ပြဲမွာ ဘယ္ဘက္က မွန္သလဲ၊ ဘယ္ဘက္က မွားသလဲဆိုတာ မၾကည့္ဘဲ၊ ဒီစစ္ပြဲၿပီးရင္ ငါတို႔ ကုန္အေရာင္းအ၀ယ္ ဘယ္လိုေနမလဲ၊ ငါတို႔ အျမတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ ဆိုတာကိုပဲေတြးၿပီး စစ္ေျမျပင္မွာ လူငယ္ေတြ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ေသေနၾကတာကို လက္ပိုက္ၾကည့္မေနဘူး။
ႀကီးျမတ္တဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ သစ္ၾကားသီးေျခာက္လံုးေလာက္ ခိုးမိတာနဲ႔ ကေလးေတြကို ေထာင္ထဲမပို႔ဘူး။ ႀကီးျမတ္တဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာဆင္းရဲသားေတြရဲ႔စုေငြနဲ႔ ခ်မ္းသာေနၾကတဲ့ ဘဏ္သူေဌးႀကီးေတြ ခိုး၀ွက္ေနတာကို ဒီအတိုင္း လက္ပိုက္ၾကည့္မေနဘူး။
ႀကီးျမတ္တဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ ေတာင္တ႐ုတ္ပင္လယ္တ၀ိုက္မွာ လက္နက္အျပည့္အစံုတပ္ဆင္ထားတဲ့သေဘၤာႀကီးေတြနဲ႔ အေျမာက္ ႀကီးေတြခ်ိန္ၿပီး သူမ်ားတိုင္းျပည္ကိုသြားၿပီး ဘိန္းေရာင္းေနတာကို ဒီအတိုင္း လက္ပိုက္ၾကည့္မေန ဘူး။
ႀကီးျမတ္တဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ ပိုက္ဆံေပးမလား၊ အသက္ေပးမလားဆိုတဲ့ လမ္းဓားျပတို႔ထက္ပိုကဲၿပီး ပိုက္ဆံေရာ၊ အသက္ေရာေပးလို႔ ႏွစ္ခုစလံုးကိုေတာင္းေနတဲ့ ဓားျပအႀကီးစားႀကီးေတြ ဓားျပတိုက္ေနတာ ကို ဒီအတိုင္း လက္ပိုက္ၾကည့္မေနဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြဟာ ဘာျဖစ္လို႔ လူေတြ စာဖတ္ဖို႔ အေၾကာင္း ကို ေျပာေနရသလဲ။ အခုအေျခအေနမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးဟာ စာမဖတ္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလို စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားေနတဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ စာမဖတ္ခ်င္ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ႀကီးက်ယ္တဲ့ စာေရးဆရာက ေရးခဲ့တဲ့စာပဲျဖစ္ေစ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားေနတဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ နား၀င္မွာမဟုတ္ ဘူး။
ခုလက္႐ွိအေျခအေနမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးဟာ ေလးနက္တဲ့အေတြးအေခၚပါတဲ့စာေတြကို ဖတ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြ ဖံုးေနတဲ့အတြက္ ဘယ္အေတြးအေခၚကိုမွ လည္း လက္ခံႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။
လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ စာေပကိုအထင္ေသးေနရင္၊ သိပၸံပညာကို အထင္ေသး ေနရင္၊ အႏုပညာကိုအထင္ေသးေနရင္၊ သဘာ၀ကိုအထင္ေသးေနရင္၊ ေမတၱာဂ႐ုဏာကို အထင္ေသးေန ရင္၊ ပိုက္ဆံေနာက္ကိုသာ ငမ္းငမ္းတက္လိုက္ေနရင္ အဲဒီလူမ်ိဳးဟာ ေရ႐ွည္တည္တံ့ႏိုင္မွာ မဟုတ္ ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြဟာ ရင့္သီးတယ္လို႔မ်ားထင္ၾကရင္ သည္းခံနားေထာင္ ၾကပါ။
ရပ္စကင္းရဲ႔ စကားပါ။ ဒါပါပဲ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

[၁၉၉၄၊ ဒီဇင္ဘာ ၅ ရက္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၊ ၀ိုင္အမ္စီေအခန္းမတြင္ က်င္းပေသာ ျဖဴးၿမိဳ႔ မိတ္ေဆြမ်ား စာၾကည့္အသင္း စာေပဆုေပးပြဲ အခန္းအနားတြင္ ေျပာသည့္စကား]
{ျမသန္းတင့္ ရဲ႔ လမင္းကိုထရံေပါက္မွၾကည့္ျခင္း စာအုပ္ ၂၀၀၀ ခု၊ ပထမႏွိပ္ျခင္း မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}

သမဂၢေတြေပၚေပါက္ေရး ဘယ္ေလာက္နီးၿပီလဲ(ရဲေဘာ္ ဖိုးသံေခ်ာင္း)

0 comments

သမဂၢေတြေပၚေပါက္ေရး ဘယ္ေလာက္နီးၿပီလဲ
ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာလ ၂၄ရက္ေန႔ထုတ္ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာထဲက ၾကပ္ေျပးလႊတ္ေတာ္ ထဲမွာဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းေျပာသြားတဲ့ သမဂၢသံုးမ်ိဳးနဲ႕ပတ္သက္တဲ့စကားေတြကိုဖတ္ရေတာ့မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရရဲ႕ အႀကံအစည္ေတြ၊ ဆင္ေျခေတြကိုအထင္းသားျမင္လိုက္ရပါတယ္။
သူေျပာတာက တေခတ္ကေပၚခဲ့တဲ့ လယ္သမားအဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ အလုပ္သမားအဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ၾသဇာေတြသက္၀င္ခဲ့လို႔ ဘာျဖစ္ တယ္ညာျဖစ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ လယ္သမားအဖြဲ႕အစည္းကို အေျခအေန အရပ္ရပ္ကိုေလ့လာၿပီး မွသာ ဥပေဒျပ႒ာန္းၿပီးဖြဲ႔စည္းရမယ္ စသျဖင့္ အခ်က္အလက္ေတြ အမွားမွားအယြင္းယြင္းနဲ႔ေျပာ သြားပါတယ္။ အခ်က္အလက္အမွားဆိုတာက “ပမညတက ဗကသမ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္”ကိုဖြဲ႔စည္း ခဲ့တယ္လို႔ေျပာတာမ်ိဳးပါ။
ဒီလိုေျပာၾကားခ်က္ကေန ျပသေနတဲ့အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္တခုက ဒီႀကံ့ဖြတ္အစိုးရဟာ ၁၉၆၂ခုႏွစ္မွာအာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းအစိုးရကစလို႔ ဗမာျပည္ကိုရာစုႏွစ္တ၀က္အုပ္စိုးခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာ႐ွင္အစိုးရအဆက္ဆက္ရဲ႕ အေျခခံေတြးနည္းေခၚနည္း၊ ႐ႈျမင္နည္းေတြကိုတေသြမတိမ္းဆက္ခံ၊ လက္ခံထားတယ္ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒီေတြးေခၚနည္းဆိုတာက တပ္ထဲမွာ တေသြး၊ တသံ၊ တမိန္႔တည္ရသလို ႏိုင္ငံထဲမွာလည္း တေသြး၊ တသံ၊ တမိန္႔တည္ေစခ်င္တာျဖစ္ပါတယ္။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတရပ္ကို စစ္တပ္လိုၾကည့္ျမင္၊ ခ်ဳပ္ကိုင္ခ်င္တာနဲ႔ သူတို႔တေတြဟာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကိုၾကည့္ျမင္ နားလည္ရာမွာလည္းမွားကုန္တာျဖစ္ပါတယ္။
ေလာကမွာဘယ္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွ (ႏိုင္ငံတခုမဆိုထားနဲ႕) လူတမ်ိဳးထဲနဲ႔ပါ၀င္ဖြဲ႔စည္းထားတာမဟုတ္ပါဘူး။ လူမ်ိဳးမတူတာ၊ ဘာသာမတူတာေတြ အျပင္ မတူတဲ့ႏိုင္ငံေရးအယူအဆကိုကိုင္ဆြဲထားသူေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ လူတန္းစားလူ႔အလႊာေတြ၊ ကိုယ္စားႁပုတာေတြကလည္း ကြဲၾကတာဆိုေတာ့ လူေတြရဲ႕လိုလားခ်က္ေတြဟာမတူကြဲျပားၿပီး (တခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ အလုပ္သမားေတြရဲ႕လိုလားခ်က္နဲ႔ လယ္သမားေတြရဲ႕လိုလား ခ်က္ေတြ ပဋိပကၡျဖစ္ေနတာေတာင္ ႐ွိတတ္ပါတယ္) အက်ိဳးစီးပြားေတြကလည္းကြာျခားၾကပါတယ္။ ဒါဟာသဘာ၀က်တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတရပ္ရဲ႕ လကၡဏာျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလိုမတူကြဲျပားမႈေတြတည္႐ွိေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတရပ္(ႏိုင္ငံတခု)မွာ မတူကြဲျပားတဲ့ႏိုင္ငံေရးအယူ၀ါဒေတြကိုကိုယ္စားႁပုတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းေတြေပၚေပါက္တည္႐ွိတာဟာ ျဖစ္လည္းျဖစ္သင့္၊ သဘာ၀လည္းက်တဲ့အခ်င္းအရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမေပၚေပါက္ဘူးဆိုတာကမွ ထူးဆန္းတာ၊ သဘာ၀မက်တာေတြျဖစ္ေပၚေနတာလို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဒါ့အျပင္ အဲဒီလိုလူ႔အဖြဲ႕အစည္းထဲက အလုပ္သမားသမဂၢ၊ လယ္သမားသမဂၢ၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢဆိုတာေတြမွာ အဲဒီႏိုင္ငံေရးအယူအဆေတြ၊ အစြဲအလန္းေတြသက္ေရာက္တာ၊ ၀င္ေရာက္တာဟာလည္း သဘာ၀က်တယ္လို႔ ပဲဆိုရမွာပါ။ လြတ္လပ္ေရးဒီဘက္ပိုင္းလို ႏိုင္ငံေရးအယူအဆေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြ အၿပိဳင္းအ႐ိုင္းေပၚေပါက္ေနခ်ိန္မွာ သမဂၢေတြထဲ ကိုဒီအဲဒီဂယက္ေတြ၀င္တာဟာ ဘာမွမဆန္းပါဘူး။ မ၀င္ဘူးဆိုတာကမွဆန္းတာပါ။ ဥပမာျပရရင္ အဲဒီတုန္းက ျပင္ပႏိုင္ငံေရးအယူအဆေတြ လံုး၀အ၀င္မခံဘူးဆိုၿပီး စစ္တပ္ကိုဗိုလ္ေန၀င္းနဲ႔ဆို႐ွယ္လစ္စစ္ဗိုလ္ေတြက သူတို႔ တလက္ကိုင္စစ္တပ္အျဖစ္ ပံုသြင္းထားတာမ်ိဳးကမွဆန္းတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီစစ္တပ္ဟာအဲဒီလူေတြအာဏာသိမ္း ခ်င္တဲ့အခါတိုင္းသံုးလို႔ရတဲ့ ခါးပိုက္ေဆာင္တပ္၊ ေၾကးစားတပ္လိုျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။
အထက္မွာေျပာခဲ့သလို ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အခ်က္အလက္မွန္မသိတဲ့ ႀကံ႕ဖြတ္အစိုးရ၀န္ႀကီး ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းကို ထပ္ၿပီးေထာက္ျပဖို႔လိုတာက ဟိုတေခတ္ကေက်ာင္းသားေတြအၾကားမွာ အယူအဆေတြ၊ အသင္းအဖြဲ႔ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲျပာေနခဲ့ေပမဲ့ ဒီအဖြဲ႔ေတြ အၾကားမွာ ဘယ္တုန္းကမွကေတာက္ကဆျဖစ္တယ္၊ ႏွစ္ဘက္႐ို္က္ၾကႏွက္ၾကတယ္ဆိုတာမ်ိဳး လံုး၀မ႐ွိခဲ့ဖူးဘူးဆိုတဲ့အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားညီၫြတ္ေရးတပ္ဦးနဲ႔ဒီအက္စ္အို (ေနာင္မွာရဲေခါင္) တို႔ဟာ သမဂၢေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ တဘက္ကိုတဘက္တိုက္ခို္က္ေျပာဆို ေရးသားၾကတာေတြ႐ွိေပမဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ လူခ်င္းေတြ႔ရင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေျပာဆိုႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္နယ္ေျမမွာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ၊ ၀႐ုန္းသုန္းကားျဖစ္တယ္ဆိုတာမွန္သမွ်ဟာ အာဏာရအစိုးရက ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈေတြကို အင္အားသံုးအၾကမ္းဘက္ႏွိမ္နင္း ၾကလို႔သာျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ ၁၉၅၃ခုႏွစ္ေအာက္တိုဘာအေရးေတာ္ပံု၊ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ဇူလိုင္()ရက္အေရးေတာ္ပံုနဲ႔ မႏၱေလး တကၠသိုလ္က ၁၉၆၃ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလတိုက္ပြဲတို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ အဲဒီတုန္းကေက်ာင္းသားသမဂၢေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေျပာသင့္တဲ့ကိစၥတခုကေတာ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢေ႐ြးကာက္ပြဲေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ျပင္ပကဘယ္အာဏာပိုင္မွမပါ၊ ဆရာဆရာမမ်ားရဲ့ႀကီးၾကပ္မႈေအာက္မွာက်င္းပေလ့႐ွိတဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြဟာ အဲဒီအခါတုန္းကဗမာျပည္မွာ စည္းကမ္းအ႐ွိဆံုးေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာစမွတ္ျပဳရပါတယ္။ မဲခိုးတာမ႐ွိ၊ မဲ႐ံႈးလို႔ရမ္းတာမ႐ွိ၊ ႐ံႈးလည္းေပ်ာ္ေပ်ာ္-ေတးတေၾကာ္ေၾကာ္၊ ႏိုင္လည္းေပ်ာ္ေပ်ာ္-ေတး တေၾကာ္ေၾကာ္။ မဲေရတြက္ခ်ိန္မွာဆိုင္းေတြဗံုေတြန႔ဲ ကသူက ဆိုသူဆို။ ဒီျမင္ကြင္းကိုပဲ ၾကက္သေရ႐ွိလြန္းလို႔၊ မ်က္ေစ့ ပသာဒျဖစ္လြန္းလို႔ဆိုၿပီး တမင္သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈတဲ့လူေတြလည္း မ်ားျပားလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေက်ာက္လွည့္ ခါးၾကားထိုးၿပီး မဲေရတြက္ သူ၊ မဲ႐ံုကိုယ္စားလွယ္ေတြကို ၄ေလာင္းၿပိဳင္၊ ၆ေလာင္းၿပိဳင္သတ္သူေတြ စိုးမိုးျခယ္လွယ္ခဲ့တဲ့ ဖဆပလအစိုးရရ႕ဲ ေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြဟာ ဒီတကၠသိုလ္ သမဂၢေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြကို အတုယူသင့္လွတယ္လို႔ အဲဒီတုန္းက သတင္းစာေတြက ေရးခဲ့ၾကတာပါ။
အဲဒါနဲ႔ေျပာင္းျပန္ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြမ႐ွိပဲ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့မဆလေခတ္ကာလမ်ားကို ျပန္ၾကည့္ပါ။ ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈေတြေလ်ာ့ပါးသြား တယ္လို႔ ႐ွိခဲ့ပါရဲ႕လား။ ေက်ာင္းသားေလာကထဲကို မူးယစ္ေဆး၀ါးေတြနဲ႕ ေလာင္းကစားတာေတြ အမ်ားအျပားလွိမ့္၀င္လာတာဒီကာလေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။ အဲဒီကာလေတြအတြင္း တကၠသိုလ္နယ္ေျမေတြမွာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္တယ္ဆိုတာမွန္သမွ်ဟာလည္း စစ္အစိုးရေတြကအၾကမ္း ဘက္၀င္ေရာက္လို႔ခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါလား။
ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံမွာ မတည္ၿငိမ္တာေတြဟာ မတူတဲ့အျမင္ေတြတည္႐ွိေနလို႔၊ မတူတဲ့ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းေတြတည္႐ွိနလို႔လံုး၀မဟုတ္ပါဘူး။ မဆလတပါတီတည္း႐ွိ၊ သူတို႔ရဲ႕အလုပ္သမားလယ္သမားအစည္းအ႐ံုးေတြ႐ွိ၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြလံုး၀မ႐ွိတဲ့ မဆလလက္ထက္တေလွ်ာက္၊ ႐ွစ္ေလးလံုးကာလအထိ ဒီတိုင္းျပည္မွာ မတည္ၿငိမ္မႈေတြ ဘယ္လာက္ေတာင္မ်ားခဲ့သလဲ၊ အသတ္ခံရတဲ့ဆႏၵျပသူေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား ခဲ့သလဲ။ န၀တ-နအဖတို႔က ဘယ္တျခားႏိုင္ငံေရးအင္အားစုကိုမွ တည္႐ွိခြင့္မျပဳပဲ တိုင္းျပည္ကိုသံဖေနာင့္တဲ့နင္းထားတဲ့ကာလမွာေရာ၊ ဆႏၵျပ တာေတြ လမ္းေပၚတက္တာေတြ မျဖစ္ခဲ့ဘူးလား။ သံဃာေတြအပါအ၀င္ အသတ္ခံရခဲ့သူေတြနည္းသလား။ ေရအိုးေအာက္က က႐ြတ္လို အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ တရိရိေဆြးေျမ့သူေတြ၊ က်ဆံုးသြားသူေတြမွတ္မိၾကတယ္မဟုတ္ပါလား။
တိုင္းျပည္တျပည္ရဲ႔ႏိုင္ငံေရးေလထု သန္႔႐ွင္းလန္ဆန္းဖို႔ဆိုရင္ မတူတဲ့အယူအဆေတြတည္႐ွိေစ၊ မတူတဲ့ပါတီေတြ ထူေထာင္ေစ အဲဒီမတူတာေတြရဲ့ အတူတည္႐ွိညီၫြတ္မႈကေန တိုးတက္မႈကို႐ွာရမွာျဖစ္ပါတယ္။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ့သမိုင္းကိုက ဒီလိုပဲမတူတဲ့ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြရဲ႕ ပဋိပကၹေတြထဲ ကေန ေ႐ွ႔ကိုတက္လွမ္းခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ႀကံ့ဖြတ္အစိုးရ၀န္ႀကီးမင္း ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းကေတာ့ “အတိတ္ကသင္ခန္းစာမ်ားကိုရယူၿပီး အနာဂတ္အတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္သြားရန္လိုအပ္သြားမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း”လို႔ သမဂၢေတြေပၚေပါက္ေရးကိစၥကို စကားမ်က္လွည့္ျပသြားပါတယ္။ တည္ေထာင္ခြင့္၊ ဖြဲ႔စည္းခြင့္ေပးမယ္လို႔ တိတိက်က်မေျပာပါဘူး။ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္လည္း မေျပာပါဘူး။ ဒီေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒပုဒ္မ ၃၅၄မွာ ေရးထားတဲ့“အသင္းအဖြဲ႔ သို႔မဟုတ္အစည္းအ႐ံုးမ်ား ဖြဲ႔စည္းေဆာင္႐ြက္ခြင့္”ဆိုတာကိုဘယ္ လိုအနက္ဖြင့္ရမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားစရာျဖစ္လာ ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒထဲကစာသားနဲ႔ သူတို႔ထဲက၀န္ႀကီးရဲ႕ စကား ဘယ္ဟာကအဓိကလဲဆိုတာ ႐ွင္းသြားတယ္လို႔ပဲေျပာရေတာ့မွာပါ။ ကိုယ္ ေရးထားတဲ့ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမို ကိုယ္ႀကိဳက္သလိုအဓိပၸါယ္ဖြင့္မယ္လို႔ ၀န္ခံသြားတာလို႔ပဲ ထင္မိပါတယ္။

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း