 |
| ပန္းခ်ီ-မုတ္သုန္ |
(ေဟာေျပာသူ ျမသန္းတင့္) (က်ေနာ္က ဒီစာကိုမာယာအြန္လိုင္းမဂၢဇင္း-လမင္းတရာစာေပဆက္ဆံေရး- ကေနျပန္ကူးယူေဖာ္ျပတာျဖစ္ပါတယ္)
အခမ္းအနားကို တက္ေရာက္လာတဲ့ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားနဲ႔ စာေပမိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။
ဒီေန႔ ျဖဴးၿမိဳ႔ မိတ္ေဆြမ်ားစာၾကည့္အသင္း စာေပဆုေပးပြဲမွာ စကားေျပာခြင့္ရတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာပါတယ္။ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ စာေပဆုေပးပြဲဟာ ထူးျခားတဲ့လကၡဏာႏွစ္ခ်က္ကိုေဆာင္ပါတယ္။ တခ်က္ကေတာ့ ဒီ စာေပဆုဟာ စာဖတ္သူမ်ားကေပးတဲ့ဆု ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ျဖဴးၿမိဳ႔မိတ္ေဆြမ်ား စာၾကည့္ တိုက္အသင္းက အမႈေဆာင္လူငယ္မ်ားဟာ သူတို႔ၿမိဳ႔မွာမလုပ္ဘဲ သူမ်ားရပ္႐ြာ စာေရးဆရာေတြ႐ွိရာကို လာၿပီးဆုေပးတဲ့ပြဲ ျဖစ္လို႔ပါ။ သူမ်ားရပ္႐ြာမွာ ကိုယ္က အိမ္သည္လုပ္ၿပီး ဧည့္သည္ေတြကို ဖိတ္ေခၚက်င္းပ ရတာဟာ ေတာ္ေတာ္စြန္႔စားရတဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္တာ၀န္ႀကီးတဲ့ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္ ေတာ္လည္း ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားတဲ့ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဆုေပးပြဲဟာ ထူးျခားတဲ့လကၡဏာႏွစ္ ခ်က္႐ွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အမွန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီစင္ျမင့္ေပၚကို တက္ေရာက္ၿပီးေဟာေျပာစရာ အေၾကာင္းမ႐ွိပါဘူး။ ဒီစင္ျမင့္ေနရာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာမဟုတ္ပါဘူး။ ေ႐ွ႔တန္းမွာ ထိုင္ေနၾကတဲ့ ဆရာႀကီးတက္တိုး၊ ဆရာမႀကီးေဒၚႏုယဥ္၊ ဆရာႀကီး ထင္လင္း၊ ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ေန၀င္းတို႔ရဲ႔ ေနရာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔သာလွ်င္ ဒီေနရာမွာရပ္ၿပီး ေျပာသင့္ပါတယ္။ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီး ေတြဟာ အသက္အားျဖင့္၊ ဂုဏ္အားျဖင့္၊ ပညာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ႀကီးျမင့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြျဖစ္ပါ တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေနရာဟာ သူတို႔ ရပ္ေျပာရမယ့္ေနရာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးေတြဟာ အသက္ကလည္းႀကီး၊ (အဂၤလိပ္ေတြေျပာေလ့႐ွိသလို) "ရက္စက္ေသာတိတ္ဆိတ္မႈ" ကိုလည္း ေဆာင္ ေနၾကတဲ့အတြက္ အသက္မႀကီးတႀကီးျဖစ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္က "ရက္စက္ေသာဆူညံမႈ" ကို ျပဳလုပ္ေနရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ "ရက္စက္ေသာဆူညံမႈ" အတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါရန္ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါ တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီအခန္းအနားမွာေဟာေျပာဖို႔ အခ်က္ငါးခ်က္ေလာက္ကို စိတ္ထဲမွာမွတ္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့......
(၁) စာအုပ္ဆိုတာ ဘာလဲ၊
(၂) စာကို ဘယ္လိုဖတ္ၾက မလဲ၊
(၃) ဘယ္လိုအခ်ိန္ အခါမွာ ဘယ္လိုစာေတြကိုဖတ္ၾကမလဲ၊
(၄) ဘယ္အ႐ြယ္မွာစာဖတ္ရင္ ဘယ္လိုအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကို ရေစသလဲ ဆိုတာနဲ႔
(၅) စာဖတ္ရာမွာ ဘယ္လိုသေဘာထားမ်ိဳးနဲ႔ဖတ္ရမလဲဆိုတဲ့ အခ်က္မ်ားျဖစ္ပါ တယ္။
ဒီအခ်က္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲက၊ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ထဲက ထြက္လာတဲ့အေတြးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာသမား ပညာ႐ွိႏွစ္ဦးကေျပာခဲ့တဲ့ အဆိုအမိန္႔မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္သားထားတဲ့ အခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်လြန္းလို႔ စာအုပ္ထဲမွာမွတ္သားထားၿပီး မၾကာခဏ ျပန္ဖတ္ေလ့႐ွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ပိုင္အေတြးေတြကိုေျပာတာထက္ ပညာ႐ွိမ်ားရဲ႔ အဆိုအမိန္႔က ပိုၿပီးတန္ဘိုး႐ွိတဲ့အတြက္ ဒီအခ်က္မ်ားကို ေဖာက္သည္ခ်ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီပညာ႐ွိ ႏွစ္ဦးကေတာ့ ၁၉ ရာစုမွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္စာေပအႏုပညာ ေ၀ဖန္ေရးဆရာ၊ ပန္းခ်ီေ၀ဖန္ေရး ဆရာ၊ ဗိသုကာေ၀ဖန္ေရးဆရာ၊ စာတမ္းဆရာ ဂၽြန္ရပ္စကင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပညာ႐ွိတဦးကေတာ့ ၁၇ ရာစုႏွစ္ကေပၚခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္စာဆို က်န္းေက်ာက္ရဲ႔ အဆိုအမိန္႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ဦးရဲ႔ အဆိုအမိန္႔ ေတြကိုေပါင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေျပာသြားပါမယ္။
(၁) စာအုပ္ဆိုတာ ဘာလဲ။
ပညာ႐ွိတေယာက္၊ စာေရးဆရာတေယာက္က ႐ိုးသားစြာနဲ႔ေစတနာ႐ွိစြာ ေရးသားထားတဲ့စာပုဒ္ဟာ စာအုပ္တအုပ္ပါပဲ။ စာအုပ္ေတြထဲမွာ မေကာင္းတာေတြ၊ အေပၚယံက်တာ ေတြ၊ ကေရာ္ကမယ္ေရးထားတာေတြ၊ ဟန္လုပ္ေရးထားတာေတြ၊ ပါေကာင္းပါႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က မွန္ကန္စြာဖတ္တတ္လို႔႐ွိရင္ အဲဒီအထဲမွာ ေကာင္းမြန္တဲ့အပိုင္းအစေတြ ေတြ႔လိမ့္မယ္။ အဲဒီ အပိုင္းအစေတြဟာ စာအုပ္ပဲ။
စာအုပ္အမ်ိဳးအစားအားလံုးကို ခြဲၾကည့္လိုက္ရင္ ႏွစ္မ်ိဳးပဲ႐ွိတယ္။ တမ်ိဳးက ခုေလာေလာဆယ္ ဖတ္ရမယ့္စာအုပ္၊ ခုနာရီပိုင္းသာခံတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္တမ်ိဳးက ေရ႐ွည္ဖတ္ ရမယ့္စာအုပ္၊ ေခတ္တိုင္း ေခတ္တိုင္းခံတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္တယ္။ နာရီပိုင္းသာခံတဲ့စာ၊ ခုခ်က္ခ်င္းဖတ္ရမယ့္ စာဆိုတာကေတာ့ ဗဟုသုတကိုေပးတဲ့စာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းစာတို႔၊ ဂ်ာနယ္တို႔ဟာ တေန႔လံုးဖတ္ရ မယ့္စာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ မနက္ပိုင္း ဖတ္လိုက္ရင္ကုန္သြားတာပဲ။ ေခတ္တိုင္းခံတဲ့စာ ဆိုတာကေတာ့ ခံစားခ်က္၊ အေတြးအေခၚကို လံႈ႔ေဆာ္ေပးတဲ့စာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီစာအုပ္အမိ်ဳးအစားႏွစ္ခုကို ရပ္စကင္းက ေနာက္တနည္း ေျပာပါေသးတယ္။ အသံကိုပြါးေစတဲ့စာအုပ္နဲ႔ အသံကိုထိန္းသိမ္းထားတဲ့စာအုပ္လို႔ ေျပာပါ ေသးတယ္။ အသံကိုပြါးေစတဲ့စာအုပ္ဆိုတာ လူေပါင္းမ်ားစြာကို တခါတည္းမေျပာႏိုင္တဲ့အတြက္၊ တေနရာ တည္းမွာေျပာလိ႔ုမရတဲ့အတြက္ ကူးယူပံုႏွိပ္ၿပီးေျပာရတာ။ တိုင္း မဂၢဇင္းတို႔၊ ဘာတို႔ဆိုတဲ့ သတင္းမဂၢဇင္း ေတြဟာ တခ်ိန္တည္း၊ တေနရာတည္းမွာေျပာလို႔မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ အဲဒီအထဲမွာပါတဲ့သတင္းေတြကို ပြါးၿပီး၊ ကူးယူၿပီးျဖန္႔ေ၀ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အသံကိုပါြးေစတဲ့စာအုပ္လို႔ ရပ္စကင္းက ေခၚပါတယ္။ အသံကိုထိမ္းသိမ္းေပးတယ္ဆိုတဲ့စာအုပ္ကေတာ့ အေတြးအေခၚမ်ား၊ အဆိုအမိန္႔မ်ား၊ ခံစားခ်က္မ်ားကို ေနာင္မွာ မေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ မွတ္ႏိုင္ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြပါ။
ဒီႏွစ္မ်ိဳးကိုပဲ ရပ္စကင္းက ေနာက္တနည္းထပ္ေျပာပါေသးတယ္။ စကားေျပာထားတဲ့ စာအုပ္နဲ႔ စာေရးထားတဲ့စာအုပ္လို႔ သူက ေခၚပါတယ္။ စကားေျပာထားတဲ့စာအုပ္ဆိုတာ မႏွစ္က ဒီေနရာ မွာ ဘယ္လိုရာသီဥတု ႐ွိခဲ့တယ္။ လမ္းပန္းက ဘယ္လို႐ွိတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္က ဘယ္ႏွစ္ဆိုင္႐ွိတယ္၊ ဘယ္နားမွာ ဘာ ဘုရား႐ွိတယ္ဆိုတဲ့ စာမ်ိဳးေတြပါ။ သူတို႔ အဲဒီလိုစာေတြကို ဘယ္ေလာက္ပဲ လွပခန္႔ညား တဲ့ သားေရဖံုးႀကီးေတြနဲ႔ခ်ဳပ္ထားသည္ျဖစ္ေစ၊ အဲဒီစာအုပ္ဟာ တကယ့္စာအုပ္မဟုတ္ဘူး။ ေျပာျပထားတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္တယ္။ တကယ့္စာအုပ္ကေတာ့ ေရးျပထားတဲ့၊ ဖတ္ၿပီးသိ႐ံုေရးထားတဲ့အရာမဟုတ္ဘဲ ဖတ္ၿပီး ခံစားရေအာင္ေရးထားတဲ့စာအုပ္လို႔ ေျပာတယ္။
သုတစာေပနဲ႔ရသစာေပကို ေျပာတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ စာအုပ္ ဟာ အမ်ိဳးအစားခြဲလိုက္ရင္ ႏွစ္မ်ိဳးပဲ႐ွိတယ္။ တမ်ိဳးက ေရတိုခံတဲ့စာအုပ္နဲ႔ ေနာက္တမ်ိဳးက ေရ႐ွည္ခံတဲ့ စာအုပ္၊ တနည္းေျပာရရင္ သုတစာအုပ္နဲ႔ရသစာအုပ္။ ဒါပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ ေရတိုခံတဲ့စာအုပ္ဟာ မေကာင္း ဘူး၊ ေရ႐ွည္ခံတဲ့စာအုပ္ဟာေကာင္းတယ္လို႔ အဆိုးအေကာင္းေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးဟာ စာေကာင္းခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ တမ်ိဳးက ေရတိုအတြက္ဖတ္တာ။ သုတအတြက္ ဖတ္တာ။ ေနာက္တမ်ိဳးက ေရ႐ွည္အတြက္ဖတ္တာ၊ ရသအတြက္ဖတ္တာ၊ အဲဒါကို ေျပာေနတာ။
(၂) စာကို ဘယ္လိုဖတ္ၾကမလဲ။
စာဖတ္တဲ့လူတေယာက္ဟာ ေ႐ႊတြင္းတူးသမားတေယာက္နဲ႔ တူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ၾကည့္လိုက္ရင္ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအားစုေတြဟာ ေျမႀကီးထဲမွာ႐ွိတဲ့ေ႐ႊေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ တခါတည္း ေတာင္ထိပ္ေပၚအသင့္ျဖစ္ေနေအာင္ အလြယ္တကူပို႔မေပးလိုက္သလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ေျမႀကီး ထဲမွာ ဟိုတစသည္တစ႐ွိေနရသလဲလို႔ မခ်င့္မရဲျဖစ္ခ်င္စရာပဲ။ ဒီလိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ေ႐ႊတူးရ တာ မလြယ္ေပဘူးလား။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာတူးလိုက္ရတာ။ ေျမေအာက္မွာ အနက္ႀကီးအခ်ိန္ကုန္ရ တယ္။ လူပင္ပန္းရတယ္။ စိုးရိမ္ေသာကျဖစ္ရတယ္။ တခါတေလမွာ ဘာမွမရဘဲအခ်ည္းႏွီးျဖစ္ရ တယ္။
သဘာ၀ႀကီးဟာ ေ႐ႊေတြကို ေျမႀကီးပတ္ၾကားအက္ေတြမွာ ဟိုတစသည္တစနည္းနည္းစီပဲ သိုမွီး ထားတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာ႐ွိတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွမေျပာႏိုင္ဘူး ပင္ပန္းႀကီးစြာရက္ေပါင္းမ်ားစြာ တူးေပမယ့္ ေ႐ႊေလးတစကို ရခ်င္မွရတာ။
ပညာ႐ွိေတြရဲ႔ အေကာင္းဆံုးေသာအသိဥာဏ္ ပညာေတြဟာ လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ ဒီေတာ့ စာအုပ္ေကာင္းတအုပ္ကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးခြန္း ထုတ္ၾကည့္ရလိမ့္မယ္။ ငါဟာ ေ႐ႊတူးသမားတေယာက္လို လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား။ ကိုယ့္ေပါက္တူးေတြ၊ ေဂၚျပား ေတြ၊ လက္နက္ကရိယာေတြေကာင္းရဲ႔လား။ က်န္းမာေရး ေကာင္းရဲ႔လား။ စိတ္ဓါတ္ႀကံ့ခိုင္ရဲ႔လား။ အဲဒီေမး ခြန္းေတြ ေမးဖို႔လိုတယ္။ ဒီေမးခြန္းေတြဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ ခင္ဗ်ား ခြဲေခ်ထုေထာင္းၿပီး အရည္က်ိဳရ မယ့္ ေက်ာက္ခဲတုံုးေတြဟာ စာေရးဆရာရဲ႔စကားလံုးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားသံုးရမယ့္ ေပါက္တူးေတြ ေဂၚျပားေတြဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႔အေလးထားမႈ၊ စိတ္အားထက္သန္မႈ၊ စိတ္႐ွည္မႈ၊ ပညာအခံတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႔မီးဖိုဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႔ကိုယ္ပိုင္စဥ္းစားဥာဏ္၊ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚ ျဖစ္တယ္။ ေ႐ႊ႐ွိမယ္လို႔ ထင္ရ တဲ့စာအုပ္ကို ခင္ဗ်ားဖတ္ၿပီး၊ ခင္ဗ်ားပညာအခံနဲ႔ ခင္ဗ်ားေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတဲ့ေပါက္တူးေတြ ေဂၚျပားေတြနဲ႔ တူးၿပီး၊ အဲဒါေတြကို ခင္ဗ်ားကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္၊ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚဆိုတဲ့မီးဖိုေပၚမွာ က်ိဳလိုက္ၿပီ။ အဲဒီအခါ မွာ တခ်ိဳ႔ေသာေက်ာက္ခဲေတြဟာ အျဖဳန္းေတြျဖစ္ၿပီး၊ အခ်ိဳ႔ေသာ ေက်ာက္ခဲေတြမွာ ေ႐ႊစေတြ ပါလာတာ ကိုေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေ႐ႊေလးတစကိုလိုခ်င္ရင္ ကိုယ့္မွာ လက္နက္ကရိယာ႐ွိရလိမ့္မယ္။ စာအုပ္ တအုပ္ကိုဖတ္ၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္မွာလက္နက္ကရိယာ ႐ွိရလိမ့္မယ္။ စိတ္႐ွည္မႈနဲ႔၊ စိတ္အားထက္သန္မႈတို႔၊ ကိုယ့္ပညာအခံတို႔ဆိုပါေတာ့။ စကားလံုးေတြကို ထုေထာင္းခြဲေခ်ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္၊ ကိုယ္ပိုင္အေတြးနဲ႔ မီးျပင္းတိုက္က်ိဳရလိမ့္မယ္။ စာအုပ္တအုပ္ကို ဆယ္မ်က္ႏွာေလာက္ဖတ္ၿပီး၊ အဲဒီဆယ္မ်က္ႏွာေလာက္ထဲ က စာလံုးေတြ တလံုးခ်င္းရဲ႔အဓိပၸါယ္ကို တိတိက်က်၊ ေသေသခ်ာခ်ာနားလည္ၿပီဆိုရင္ တစံုတခုေသာ အတိုင္းအတာအထိ စာေပကၽြမ္းက်င္သူတဦးလို႔ ေခၚႏိုင္တယ္။ စာတတ္ျခင္း၊ မတတ္ျခင္းဟာ အဲဒီ စကား လံုးေတြကို တိက်စြာနားလည္ျခင္း မလည္ျခင္းေပၚမွာတည္တယ္။ ပညာသင္ၾကားျခင္းရဲ႔ရည္႐ြယ္ခ်က္ဟာ ရာထူးရဖို႔မဟုတ္၊ အမွားနဲ႔အမွန္ကိုဆံုးျဖတ္တတ္ဖို႔၊ တရားမႈနဲ႔မတရားမႈကို ခြဲျခားတတ္ဖို႔ျဖစ္ပါ တယ္။
ဒါဟာ စာကို ဘယ္လိုဖတ္မလဲဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ရပ္စကင္းက ေျပာခဲ့တဲ့စကားျဖစ္ပါတယ္။
(၃) ဘယ္အခ်ိန္အခါမွာ ဘယ္စာေတြကို ဖတ္ၾကမလဲ။
ဒါကိုေတာ့ တ႐ုတ္ပညာ႐ွင္ က်န္းေက်ာက္က ဒီလိုေျပာပါတယ္။ ေ႐ွးေဟာင္းဂႏၳ၀င္ကိုဖတ္ခ်င္ရင္ ေဆာင္းတြင္းမွာ ဖတ္ရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဆာင္းတြင္းမွာ စိတ္ဟာပ်႔ံလြင့္ျခင္းကင္းၿပီး တည္ၿငိမ္တဲ့အတြက္ျဖစ္တယ္။ သမိုင္းကို ေႏြရာသီမွာ ဖတ္ရ မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္၊ ေႏြရာသီမွာ ေန႔ဟာ႐ွည္လ်ားၿပီး အခ်ိန္မ်ားမ်ားရလို႔ ျဖစ္တယ္။ ဒႆနကို ေဆာင္းဦးေပါက္မွာ ဖတ္ရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဆာင္းဦးေပါက္ဟာ ႏွစ္သက္စဖြယ္စိတ္ကူးေတြ ကို ေပၚေပါက္ေစတယ္။ ေခတ္ေပၚစာေပကို ေႏြဦးေပါက္မွာ ဖတ္ရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေႏြဦးမွာ သဘာ၀ေလာကႀကီးဟာ အသက္ျပန္၀င္လာလို႔ ျဖစ္တယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဒီအဆိုအမိန္႔ဟာ ေတာ္ေတာ္မွတ္သားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။
(၄) စာေပဟာ ဘယ္အသက္အ႐ြယ္ကို ဘယ္လို အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ႐ွိေစသလဲ။
သူက လူငယ္အ႐ြယ္မွာစာဖတ္ရတာဟာ လမင္းကို ထရံေပါက္ၾကား၊ နံရံအက္ၾကားကေခ်ာင္းၾကည့္ရတာနဲ႔ တူတယ္။ လူငယ္ဆိုေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳမရင့္သန္ေသးဘူး။ အေတြးအေခၚ မေလးနက္ေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မို႔ ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ပဲ ျမင္လိုက္ရတယ္။ လူလတ္ပိုင္းအ႐ြယ္မွာစာဖတ္ရတာဟာ လမင္းကို အိမ္ေ႐ွ႔တလင္း ျပင္ကရပ္ၾကည့္ရတာနဲ႔တူတယ္။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကိုျမင္ႏိုင္ၿပီ။ လေရာင္ဘယ္ေလာက္လင္းသလဲ။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ လေရာင္ျဖာပံုဟာ ဘယ္လိုအေနအထား႐ွိသလဲဆိုတာ အကဲခတ္ခြင့္ရၿပီ။ လူႀကီးပိုင္းမွာ စာဖတ္ရေတာ့ လမင္းကို လသာေဆာင္၀ရန္တာေပၚက တက္ၾကည့္ရတာနဲ႔တူတယ္။ ကိုယ့္ေနာက္မွာ အေတြ႔အႀကံဳေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၿခံဳငံုသံုးသပ္ႏိုင္ၿပီ။
ခရီးသည္ေကာင္း တေယာက္ဟာ သြားေလရာရာမွာ ႐ႈခင္းကိုျမင္တတ္တယ္။ သူ႔အဖို႔ စာအုပ္ေတြနဲ႔သမိုင္းဟာလည္း ႐ႈခင္းပဲ။ ၀ိုင္အရက္နဲ႔ကဗ်ာဟာလဲ ႐ႈခင္းပဲ။ လမင္းနဲ႔ပန္းပြင့္ဟာလဲ ႐ႈခင္းပဲ။ အလားတူပဲ စာဖတ္ေကာင္း သူတေယာက္ဟာလဲ သြားေလရာရာမွာ စာအုပ္ကိုပဲျမင္တယ္။ သူ႔အဖို႔ ေတာင္နဲ႔ေရဟာ စာအုပ္ပဲ။ စစ္တုရင္ခံုနဲ႔၀ိုင္အရက္ဟာလဲ စာအုပ္ပဲ။ လမင္းနဲ႔ပန္းပြင့္ဟာလဲ စာအုပ္ပဲ။
(၅)
စာဖတ္ရာမွာ ဘယ္လိုသေဘာထားမ်ိဳးနဲ႔ ဖတ္ရမလဲ။
စာအုပ္တအုပ္ကိုဖတ္ရာမွာ ပညာ႐ွိေတြရဲ႔ အဆံုးအမကို နာခံလိုတဲ့ဆႏၵ႐ွိရမယ္။ ဆရာသမားေတြရဲ႔ အေတြးအေခၚေတြထဲကို ၀င္ေရာက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူေနထိုင္ၿပီး သူတို႔ခံစားခ်က္ေတြကို ခြဲေ၀ခံစားႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားရမယ္။
ဒါေတြ ေတာ့ ရပ္စကင္းနဲ႔က်န္းေက်ာက္တို႔ရဲ႔အဆိုအမိန္႔ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ စာဖတ္တာ အေရးႀကီး ပံုနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ရပ္စကင္းရဲ႔ေဟာေျပာခ်က္ထဲကစာတပုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပပါမယ္။ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ က နည္းနည္း႐ွည္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အလြတ္မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ဖတ္ျပရတာ ခြင့္လႊတ္ၾက ပါ။
ဒီစကားေတြကို ေျပာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ဟာ ၁၉ ရာစုရဲ႔ ဒုတိယပိုင္းကာလ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အဂၤလန္ နပိုလီယန္စစ္ပြဲေတြၿပီးလို႔ က႐ိုင္းမီးယားစစ္ပြဲကိုတိုက္ေနခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ အာဖရိကမွာ စစ္ပြဲေတြတိုက္ေန
ခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ အာ႐ွတိုက္မွာ အာဖဂန္စစ္ပြဲကိုတိုက္ေနခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဒုတိယစစ္ပြဲကို တိုက္ၿပီးခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ အေ႐ွ႔ဖ်ားမွာ ဘိန္းစစ္ပြဲကိုတိုက္ေနခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ တနည္းေျပာရရင္ ၿဗိတိသွ် အင္ပိုင္ယာႀကီးကို ခ်ဲ႔ထြင္ေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရပ္စကင္းဟာ ဒီစကားေတြကိုေျပာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပၿပီး ဖတ္ျပပါမယ္။ နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါ။
ႀကီးျမတ္တဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ ဒီစစ္ပြဲမွာ ဘယ္ဘက္က မွန္သလဲ၊ ဘယ္ဘက္က မွားသလဲဆိုတာ မၾကည့္ဘဲ၊ ဒီစစ္ပြဲၿပီးရင္ ငါတို႔ ကုန္အေရာင္းအ၀ယ္ ဘယ္လိုေနမလဲ၊ ငါတို႔ အျမတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ ဆိုတာကိုပဲေတြးၿပီး စစ္ေျမျပင္မွာ လူငယ္ေတြ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ေသေနၾကတာကို လက္ပိုက္ၾကည့္မေနဘူး။
ႀကီးျမတ္တဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ သစ္ၾကားသီးေျခာက္လံုးေလာက္ ခိုးမိတာနဲ႔ ကေလးေတြကို ေထာင္ထဲမပို႔ဘူး။ ႀကီးျမတ္တဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာဆင္းရဲသားေတြရဲ႔စုေငြနဲ႔ ခ်မ္းသာေနၾကတဲ့ ဘဏ္သူေဌးႀကီးေတြ ခိုး၀ွက္ေနတာကို ဒီအတိုင္း လက္ပိုက္ၾကည့္မေနဘူး။
ႀကီးျမတ္တဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ ေတာင္တ႐ုတ္ပင္လယ္တ၀ိုက္မွာ လက္နက္အျပည့္အစံုတပ္ဆင္ထားတဲ့သေဘၤာႀကီးေတြနဲ႔ အေျမာက္ ႀကီးေတြခ်ိန္ၿပီး သူမ်ားတိုင္းျပည္ကိုသြားၿပီး ဘိန္းေရာင္းေနတာကို ဒီအတိုင္း လက္ပိုက္ၾကည့္မေန ဘူး။
ႀကီးျမတ္တဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ ပိုက္ဆံေပးမလား၊ အသက္ေပးမလားဆိုတဲ့ လမ္းဓားျပတို႔ထက္ပိုကဲၿပီး ပိုက္ဆံေရာ၊ အသက္ေရာေပးလို႔ ႏွစ္ခုစလံုးကိုေတာင္းေနတဲ့ ဓားျပအႀကီးစားႀကီးေတြ ဓားျပတိုက္ေနတာ ကို ဒီအတိုင္း လက္ပိုက္ၾကည့္မေနဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြဟာ ဘာျဖစ္လို႔ လူေတြ စာဖတ္ဖို႔ အေၾကာင္း ကို ေျပာေနရသလဲ။ အခုအေျခအေနမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးဟာ စာမဖတ္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလို စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားေနတဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ စာမဖတ္ခ်င္ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ႀကီးက်ယ္တဲ့ စာေရးဆရာက ေရးခဲ့တဲ့စာပဲျဖစ္ေစ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားေနတဲ့လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ နား၀င္မွာမဟုတ္ ဘူး။
ခုလက္႐ွိအေျခအေနမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးဟာ ေလးနက္တဲ့အေတြးအေခၚပါတဲ့စာေတြကို ဖတ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြ ဖံုးေနတဲ့အတြက္ ဘယ္အေတြးအေခၚကိုမွ လည္း လက္ခံႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။
လူမ်ိဳးတမ်ိဳးဟာ စာေပကိုအထင္ေသးေနရင္၊ သိပၸံပညာကို အထင္ေသး ေနရင္၊ အႏုပညာကိုအထင္ေသးေနရင္၊ သဘာ၀ကိုအထင္ေသးေနရင္၊ ေမတၱာဂ႐ုဏာကို အထင္ေသးေန ရင္၊ ပိုက္ဆံေနာက္ကိုသာ ငမ္းငမ္းတက္လိုက္ေနရင္ အဲဒီလူမ်ိဳးဟာ ေရ႐ွည္တည္တံ့ႏိုင္မွာ မဟုတ္ ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြဟာ ရင့္သီးတယ္လို႔မ်ားထင္ၾကရင္ သည္းခံနားေထာင္ ၾကပါ။
ရပ္စကင္းရဲ႔ စကားပါ။ ဒါပါပဲ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
[၁၉၉၄၊ ဒီဇင္ဘာ ၅ ရက္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၊ ၀ိုင္အမ္စီေအခန္းမတြင္ က်င္းပေသာ ျဖဴးၿမိဳ႔ မိတ္ေဆြမ်ား စာၾကည့္အသင္း စာေပဆုေပးပြဲ အခန္းအနားတြင္ ေျပာသည့္စကား]
{ျမသန္းတင့္ ရဲ႔ လမင္းကိုထရံေပါက္မွၾကည့္ျခင္း စာအုပ္ ၂၀၀၀ ခု၊ ပထမႏွိပ္ျခင္း မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
0 comments:
Post a Comment