 |
| ပန္းခ်ီစံမင္း |
(ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံျပဳအႏုပညာမဂၢဇင္းမွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)
ကမၻာႀကီးေပၚ မွာ
ငါတို႔ဟာ
ငါတို႔စိုက္တဲ့သစ္ပင္ထက္၊
ငါတို႔ခုတ္တဲ့သစ္ပင္က ပိုမ်ားတယ္။
ကမာၻႀကီးေပၚမွာ ငါတို႔ဟာ
ငါတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ဘို႔အတြက္
ကမာၻႀကီးကို ေတာလည္ခဲ့တယ္။
ကမာၻႀကီးေပၚမွာ
ငါတို႔ဟာ
ငါတို႔ စားေသာက္ႏိုင္တာထက္ပိုၿပီး၊
ကမာၻႀကီးကို ခ်က္ျပဳတ္ခဲ့ၾကတယ္။
ကမာၻႀကီးေပၚမွာ
ငါတို႔ဟာ
ငါတို႔ေန ႏိုင္တာထက္ပိုၿပီး၊
ကမာၻႀကီးကို နယ္ခ်ဲ႔ခဲ့တယ္။
ကမာၻႀကီးေပၚမွာ
ငါတို႔ဟာ
ငါတို႔လိုအပ္တဲ့ အေႏြးဓါတ္ထက္ပိုၿပီး၊
ကမာၻႀကီးကို မီးဖိုခဲ့တယ္။
ကမာၻႀကီးေပၚမွာငါတို႔ဟာ၊
ကမာၻႀကီးကို စကၠဴတစ္ရြက္ေထာင္ျပလို႔
အဲဒီစကၠဴနဲ႔
ကမာၻႀကီးကိုေရာင္းစားခဲ့တယ္။
အဲဒီ စကၠဴအတြက္
ကမာၻႀကီးကိုလုယက္ခဲ့တယ္။
ကမာၻႀကီးေပၚမွာငါတို႔ဟာ၊
ငါတို႔သန္မာဘို႔
ငါတို႔ ေရာဂါဘယကင္းဘို႔
ကမာၻႀကီးကို အဆိပ္ခတ္ခဲ့တယ္။
ကမာၻႀကီးေပၚမွာ ငါတို႔ဟာ
သေရာ္ေမာ္ကားနဲ႔
ကမာၻႀကီးက မျမင္ေစခ်င္လို႔ဖံုးဖိထားတဲ့
ကမာၻႀကီးရဲ့အရွက္ကိုမွ
ငါတို႔ဟာ
မရမကလွန္ေလွာၾက
အဓမၼ ႏိႈက္ထုတ္ၾက။
ကမာၻႀကီးေပၚမွာ ငါတို႔ဟာ
ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ေတာ့
ရွိဴးစမိုးအျပည့္နဲ႔
ဖက္ရွင္ျပပြဲေတြကမာၻလွည့္ၿပီး က်င္းပၾကလို႔
ကမာၻႀကီးကိုေတာ့ ကိုယ္တံုးလံုးခြ်တ္ခဲ့တယ္။
ကမာၻႀကီးဟာ
အေအးပတ္ခဲ့ၿပီ၊။
ကမာၻႀကီးဟာ
အဖ်ားတက္ခဲ့ၿပီ။
ကမာၻႀကီးဟာ
စိတ္လြတ္ၿပီး
ကေယာင္ကတန္းေတြေျပာခဲ့ၿပီ။
ကမာၻႀကီးဟာ
ေမ်ာ့ေမ်ာ့သာက်န္ေသာ
ကမာၻႀကီးေပါ့။
ကမာၻႀကီးဟာ အေရးေပၚကုသရန္လိုေသာ ကမာၻႀကီးေပါ့။
တစ္ေယာက္တည္းႀကိတ္ၿပီး
ငိုေၾကြးေနရံုကလြဲၿပီး
ဘာမွ မတတ္နိုင္ေသာကမာၻႀကီးေပါ့။
ကမာၻႀကီးရဲ့မ်က္ရည္ေတြမွာ
က်ိန္စာေတြပါတယ္ဆိုတာ
ငါတို႔ မသိၾကေတာ့
။
ငါတို႔ဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး။
ငါတို႔ဟာ စိတ္တိုင္းက်။
ကမာၻႀကီးေပၚမွာ
ငါတို႔ဟာ
ကမာၻႀကီးကို အဆီတစ္ရစ္ အသားတစ္ရစ္
ဒင္နာမ်ား တည္ခင္းၾကလို႔။
ကမာၻႀကီးရဲ့စတိုထဲက
အေဟာင္းဆံုးဝိုင္ကို ထုတ္ေသာက္ရင္း၊
ငါတို႔ေရခ်ိန္ခိုက္တဲ့အခါ၊
ငါတို႔ဟာ ဇိမ္ခန္းထဲကထြက္လာသလို
ကမာၻႀကီးကို မ်က္ႏွာလြဲခဲပစ္ ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္။
ငါတို႔ဟာ
ပစ္စလက္ခတ္ႀကီးပစ္ထားခဲ့ၾကကာ
အေငြ႔ပ်ံသလို၊ ထြက္ခြါသြားၾကေပါ့။
ရည္မြန္
နို၀င္ဘာ ၂၀၀၂
0 comments:
Post a Comment