Wednesday, October 31, 2012

စႏၵီဟာရီကိန္း၊ စြပ္စရာႏွင့္တင္စရာေက်းဇူး (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
မေန႔က  Sandy မုန္တိုင္းေမႊေနခ်ိန္မွာ အေဝးကမိတ္ေဆြတစ္ဦးက သတင္းလွမ္းေမးပါတယ္။ သူ႔အေမးကိုျပန္ေျဖရင္း က်ေနာ္က ”သမၼတေတာ့ မုန္တိုင္းမိေနတဲ့ဘက္ေတြကို သြားခ်ည္ျပန္ခ်ည္နဲ႔ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြ ႀကီးၾကပ္ေနေလရဲ႔”လို႔ေျပာမိတယ္။ မိတ္ေဆြက ”ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ေလာက္ ေရးပါလား” လို႔ဆိုပါတယ္။ ေရးေတာ့ေရးခ်င္သား။ က်ေနာ္တို႔ဆီ နာဂစ္ဝင္တုန္း ကနဲ႔ ႏိႈင္းၿပီးေတာ့ေပါ့ေလ။ ေရးခ်င္တဲ့နာက္အေၾကာင္းက သမၼတေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔မုန္တိုင္းတိုးမိတာနဲ႔၊ စီးပြားေရး ဗူးေလးရာဖရံုဆင့္ျဖစ္မယ့္ဟာကို သြားေတြးမိတာလည္းပါပါတယ္။ မုန္တိုင္းၿပီးမွ ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရးက စရမွာေလ။ ထူေထာင္ေရးကအလကားမွမရတာကိုးေနာ။ ေနာက္ တခ်က္က ေရြးေကာက္ပြဲ။ ဒီ ေရြးေကာက္ပြဲက အေမရိန္အတြက္တင္မက ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြအတြက္ပါ အေရးႀကီးတာမဟုတ္လား။ အိုဘားမားကေတာ့ မဲဆြယ္ခရီးေတြဖ်က္ၿပီး မုန္တိုင္းေရးနဲ႔နပမ္းလံုးေနတာပါ။ လူကိုယ္တိုင္လည္း မိုးထဲေလထဲ ကူးကလန္ခတ္ေနတာ ျမင္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေရးျဖစ္ဘူး။ စိတ္ထဲလည္းတမ်ိဳးပဲ။ ဝန္လည္းေလးေနသလိုပဲ။ မုန္တိုင္းအေၾကာင္းျပဳၿပီး ႏွစ္ပါတီလံုးက ဘာႏိုင္ငံေရးအျမတ္မ်ား ထုတ္ၾကဦးမလဲဆိုၿပီး ေတြးလည္းေနမိပါတယ္။  လက္ေတြ႔မွာလည္း လူမႈဒုကၡေတြကေန ထုတ္အယူခံလိုက္ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအျမတ္ေတြက နည္းမွမနည္းခဲ့တာကိုး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ အခု လုပ္ေနတာေတြက တို႔ဆီ နာဂစ္ဝင္တုန္းက စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြလုပ္ခဲ့တာနဲ႔ ယွဥ္ေတာ့ ဆီနဲ႔ေရ၊ မိုးနဲ႔ေျမလိုပါလား..။ သာဓုေခၚထိုက္ပါတယ္ေလလို႔ေတြးၿပီး အိပ္ယာဝင္ခဲ့တာပါ။ အဲ... ဒီမနက္ႏိုးေတာ့ ေဒါသစိတ္နဲ႔ဗ်။ ႏိႈးစက္ႏိႈးလို႔ ႏိုးေတာ့ ေရဒီယိုကထံုးစံအတိုင္း သတင္းပလင္း ”အတင္းအဖ်င္းေတြနဲ႔နံနက္ခ်ိန္ခါေတးသံသာ”လာေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးေတာ္ကီပြားၾကတဲ့ အခန္းဗ်ာ။ က်ေနာ္ အဲ့လို ပြားခန္းေတြကို စိတ္လိုလက္ရနားေထာင္ေပမယ့္  အေရမရအဖတ္မရေတြဆို  ထပိတ္လိုက္တာမ်ားပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ မပိတ္ပဲဆက္နားေထာင္မိတယ္ဗ်။ စကားႏိုင္လုတာေတြဆို ရီရတယ္လည္းပါတယ္ေလ။ အလယ္ထိုင္လုပ္ေပးသူက လွေတာသားဆိုရင္ ေျပာမေနနဲ႔။ ပိုေတာင္ဆိုးေသး။ ဒီမနက္ေတာ့ ရီပတ္ဘလီကင္န္ငနဲက ”မုန္တိုင္းထဲမွာ မဲဆြယ္ေနပါေရာလား… တို႔ပိုက္ဆံနဲ႔ မဲဝယ္ေနပါေရာလား..”လို႔ ေထ့ေတ့ေတ့ေလးလုပ္တာဗ်။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဒီမွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ မ်က္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဒီလူ႔ႏွယ္ကြာ ဆိုၿပီး။

ဒီတင္မၿပီးဘူး ထပ္ေျပာေသးတာဗ်။ ”သူ႔အပူကို သူမ်ားအပူလိုလို ပူခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာပါ။ တကယ္ဆိုလည္း သမၼတပဲဟာ ပူရမွာေပါ့။ မပူလို႔ရမလား။ သူ မပူလို႔ ဘယ္သူပူရမလဲ။ မပူခ်င္ရင္ သမၼတလုပ္မေနနဲ႔ေပါ့”တဲ့။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ပိုေတာင္ ေဒါမနႆျဖစ္မိပါရဲ႔။ ဆက္ နားေထာင္ခ်င္စိတ္ေပ်ာက္ၿပီး ေရဒီယိုထပိတ္မိေတာ့မလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မေန႔ကပဲသမၼတက မီဒီယာေတြကိုေျပာတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္ေလ။ ”လူေတြအတြက္ ပူတယ္။ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြအခ်ိန္မီလုပ္ဖို႔ ပူတယ္။ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းေတြ အတြက္ ပူတယ္။ ဒီမုန္တိုင္းေၾကာင့္ထိခိုက္လာမယ့္ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးအတြက္ ပူတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲကေတာ့ သူ႔သေဘာသူေဆာင္ၿပီး အဆင္ေျပသြားမွာပါ။ မပူပါဘူး” ဘာညာေပါ့ဗ်ာ အဲ့လိုသေဘာေလးေျပာရွာ တယ္။ ေျပာတဲ့အခ်ိန္သူ႔မ်က္ႏွာမွာလည္းၾကာင့္ၾကရိပ္ေတြ ျမင္ေနရတာကိုး။

ေရဒီယိုနားေထာင္ရင္း စိတ္ေတြပူေလာင္တင္းက်ပ္ေနတာကို ဖ်တ္ကနဲသိလိုက္ေတာ့မွ ”ငါ့ႏွယ္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ”ဆိုတဲ့ သတိေလးဝင္လိုက္လို႔ ဆံုးတဲ့အထိနားေထာင္ျဖစ္တာပါ။ ၿပီးေတာ့မွ ”အဲသလို ငါ ဘာလို႔ျဖစ္ရသလဲ”လို႔ ဆက္ေတြးခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္အခံက ရီပတ္ဘလီကင္န္ေတြကိုမွ မႀကိဳက္တာကိုး။ မႀကိဳက္တဲ့စိတ္အခံက ရွိႏွင့္ေနၿပီးသားကိုး၊ ရွိႏွင့္ၿပီးစိတ္အခံ အထိုင္ေပၚကေန အကဲျဖတ္တာကိုး။ ဒီတင္ ထြက္လာတဲ့အေျဖနဲ႔ခံစားခ်က္ကလည္း ”ဒီလူ႔ႏွယ္ကြာ”တို႔ ”ေဒါမနႆ”တို႔ျဖစ္လာတာကိုး။ ရီပတ္ဘလီကင္န္သမၼတက အဲသလိုလုပ္ေနတာကို ဒီမိုကရက္တေယာက္က ခုလိုေျပာခဲ့ရင္ေရာလို႔ေတြးမိပါတယ္။ သူလည္း ခု ဒီေမာင္ ေျပာသလိုေျပာမွာပါပဲ။ သိတ္ေတာ့လည္း မဆန္းပါဘူး။ တကယ္က သူတို႔လည္း သူတို႔အလုပ္ သူတို႔လုပ္ေနတာမဟုတ္လား။ ကိုယ္ကသာ ကိုယ့္စိတ္အခံအတိုင္း လိုက္ခံစား၊ လိုက္တုန္႔ျပန္ေနမိတာကိုး။ ေျပာမယ့္ဟာက ဒီေလာက္ပါပဲ။

အဲဒါေလးေရးၿပီးတင္ခါနီးဆဲဆဲက်မွ ဗမာျပည္ထဲေနတဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မိတ္ေဆြေလးတေယာက္က အိုဘားမားကို ေက်းဇူးရွင္ႀကီးသဖြယ္၊ တိုင္းသူျပည္သားေတြရဲ႔ မိဘႀကီးသဖြယ္ ထိုင္ဦးခ်ခ်င္စိတ္ပါက္မတတ္ေျပာေတာ့တာပါ။ သူ႔ဘာသာ ေျပာတာကအေရးမႀကီးဘူး က်ေနာ့္ပါေျပာခိုင္းေတာ့ ခက္သားလားဗ်ာ။ အဲသလိုႀကီးေတာ့ မယူဆေစခ်င္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပေတာ့ သူစိတ္ဆိုးပံုပါပဲ။ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ ခု သူ ဆက္မေျပာတာနဲ႔ က်ေနာ္ ဆက္ေရးျဖစ္သြားပါတယ္။

ဒီမွာက စစ္တပ္ကို ဘယ္သူကမွ အမိအဖလို႔သေဘာမထားသလို စစ္တပ္ကလည္းမထားခိုင္းပါဘူး။ ထားခိုင္းရင္ေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္မေျပာတတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီမွာက လူေတြက စစ္တပ္ကို “ငါတို႔ ေပးတာကိုစား၊ ကိုယ့္အတတ္ ကိုယ္ကၽြမ္းေအာင္လုပ္၊ အစိုးရေျပာတာ နားေထာင္၊ ႏိုင္ငံေရးထဲ ဝင္မရႈပ္နဲ႔၊ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္သိ” က်ေနာ့္စကား နည္းနည္းရိုင္းရင္ရိုင္းလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သေဘာကေတာ့ ဒါပါပဲ။ တကယ္လည္း စစ္တပ္က အျမင္အရေရာ လက္ေတြ႔အရေရာ အဲ့အတိုင္းေနေနတာလို႔ ေျပာလို႔ရမယ္ထင္ပါတယ္။ အတြင္းသေဘာေတြကို ေသခ်ာေစာေၾကာကည့္ရင္ေတာ့ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ ေျပာစရာေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထားလိုက္ပါ။ ဒီေနရာမွာ အဲဒါအေၾကာင္း ေျပာမွမွမဟုတ္တာကိုး။ ခု က်ေနာ္ေျပာသလိုေနတဲ့တပ္ကို ေနေနရတဲ့တပ္ ကို ေၾကးစားလို႔ေျပာေျပာ Professional လို႔ဆိုဆို ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္တခုက အစိုးရဗ်ာ။ အစိုးရကိုလည္း ဘယ္သူကမွ ဒီမွာ မိဘလို႔သေဘာမထားပါဘူး။ အစိုးရကလည္း မထားခိုင္းပါဘူး။ ထားခိုင္းရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ မေျပာတတ္ဘူးဗ်။ အစိုးရကလည္း သူ႔ကိုယ္သူ မိဘတို႔ဘာတို႔မေျပာပါဘူး။ ျပည္သူျပည္သားကိုလည္း “ရင္ဝယ္သား”တို႔ ဘာတို႔ မေျပာပါဘူး။ “ဘယ္လက္နဲ႔ဘာေပးမယ္” “ညာလက္နဲ႔ ဘာေပးမယ္”တို႔လည္းမေျပာပါဘူး။ ေျပာလည္း လူေတြက ခံမယ္မထင္ပါဘူး။ လူေတြကအစိုးရကို “တို႔ ေရြးထားတာမို႔.. တို႔ လခေပးမယ္၊ ေသခ်ာလုပ္၊ ေကာင္းေအာင္လုပ္၊ မလုပ္ႏိုင္ရင္ထြက္၊ မထြက္ရင္ ေနာက္တႀကိမ္ မေရြးဘူး၊ လူေတြစကားကိုနားေထာင္၊ တဦးခ်င္းဆိုင္ရာအေရးေတြထဲဝင္မပါနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာေအးေဆးေန” ဒီေလာက္ပဲဗ်။ ဘယ္ သမၼတကမွလည္း သူ႔ကိုယ္သူ “ႏိုင္ငံေတာ္”တို႔ “ႏိုင္ငံအႀကီးအကဲ” တို႔၊ “အာဏာပိုင္” တို႔ဆိုၿပီးမေျပာပါဘူး။ လက္ေတြ႔မွေတာ့ အဲဒါေတြအကုန္ ပိုင္တာပါ။ က်င့္သံုးတာပါ။ သိမ္ေမြ႔တာနဲ႔ ၾကမ္းတမ္းတာေတာ့ ကြာမွာေပါ့ေလ။ ဘယ္အစိုးရအဖြဲ႔ကမွလည္း ပေဒသရာဇ္ေတြေျပာတဲ့ မင္းက်င့္တရားဆိုတာကို မေျပာတာ၊ မသံုးတာပဲဗ်။ ေျပာရသံုးရေအာင္လည္း မင္းမွ မဟုတ္တာကိုး။ အေမရိကန္ရဲ႔ထူးျခားခ်က္က တိုင္းျပည္တခ်ိဳ႔ကလူတခ်ိဳ႔ ခုခ်ိန္ထိ အမြန္အျမတ္ျပဳၾကရာ၊ စံထားရာ၊ ဦးၫႊတ္ရာ၊ အထြဋ္တင္ရာအမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာလို႔ဆိုဆို၊ ပေဒသရာဇ္စိုးမိုးမႈပဲေျပာေျပာ၊ လူေတြရဲ႔ အသက္ကို၊ ဦးေခါင္းကို၊ ဆံပင္ကိုပိုင္တယ္ဆိုတဲ့ သက္ဦးဆံပိုင္ပေဒသရာဇ္စနစ္ မထြန္းကားခဲ့တာပဲ၊ မရွိခဲ့တာပဲ၊ ေခၚစရာဘုရင္ မေပၚခဲ့တာပဲဗ်ာ။ ဆိုေတာ့ဗ်ာ ခုခ်ိန္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာ ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္းကိုယ့္ၾကငန္းတို႔ အမ်ိဳးဘာသာသာသနာတို႔ဆိုၿပီး ထေအာ္စရာမရွိဘူးေပါ့။ အဲလိုေတြမရွိေတာ့ အဲဒါေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ျပႆနာမရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ သေဘာကဗ်ာ မင္းေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့ျပႆနာ မရွိဘူးဗ်ာ။ မင္းက်င့္တရားေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့ျပႆနာ မရွိဘူးဗ်ာ။ အျခားျပႆနာေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့။ လူေတြကလည္း အစိုးရကို မင္းလို႔ သေဘာမထားၾကဘူးဗ်ာ။ ေျပာရရင္ အစိုးရကလည္း အစိုးရလို႔သာေျပာတာပါ။ တကယ္က ဘယ္မွာလာ အစိုးရလိမ့္မတုန္း။  လူထုမႀကိဳက္ရင္ သက္ဇိုးက ရွည္မွမရွည္တာကိုး။

အစကေနျပန္ေကာက္ရရင္ ခု မုန္တိုင္းအေရးမွာ အိုဘားမားလုပ္ေနတာေတြ ေကာင္းပါတယ္။ လူေတြလည္း ႀကိဳက္ပါတယ္။ သူလည္း သူ႔အလုပ္ကိုတာဝန္ေၾကေၾက လုပ္ေနပါတယ္။ တဘက္ကလည္း သူေကာင္းေကာင္းလုပ္ေပးရင္ ေရြးေကာက္ပြဲက် သူ႔အတြက္မဲေတြလည္း ဒလေဟာဝင္လာမွာပါပဲ။ ေနာက္တႀကိမ္ သမၼတဆက္လုပ္ရမွာပါပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူ ခုလိုလုပ္ေနေတာ့ အနည္းဆံုး အေျပာေတာ့လြတ္တာေပါ့။ ဗမာျပည္မွာက အဲသလိုမဟုတ္ေတာ့ နည္းနည္းေလး ထလုပ္ျပလိုက္ရင္ကိုပဲ ေနရင္းထိုင္ရင္းေက်းဇူးရွင္ႀကီးျဖစ္သြားတာကိုး။ ဒီမွာက လုပ္လို႔ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးျဖစ္မယ္ မထင္နဲ႔။ မလုပ္မွသာ အတုတ္ခံရမွာေလေနာ။ ခု သမၼတလည္း ဒါကို သိတာေပါ့။ သိလို႔လည္း လုပ္တာေပါ့။ မလုပ္ပဲေနၾကည့္ပါလား အတြယ္ခံရမွာေပါ့။ ဒီမွာက လူတိုင္း ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ၾကရတာပါ။ လုပ္ဖို႔လည္း တန္ရာတန္ေၾကး ေပးထားၿပီးသားပဲဟာ။ သူ႔အလုပ္ကိုယ့္အလုပ္ သြားစြက္ဖက္လို႔လည္း မရပါဘူး။ စြက္လို႔မရေအာင္လည္း သူ႔နည္းနဲ႔သူ႔စည္းရွိတယ္၊ ထားတယ္၊ က်င့္သံုးတယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ စစ္တပ္က စစ္တပ္အလုပ္၊ အစိုးရက အစိုးရအလုပ္၊ ကြန္ဂရက္စ္က ကြန္ဂရက္စ္အလုပ္၊ တရားရံုးေတြက တရားရံုးအလုပ္၊ လူေတြကလည္း ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ၾကတာမို႔ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ ေက်းဇူးတင္ေနစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ တင္စရာလည္း မလိုပါဘူး။ လုပ္တဲ့အလုပ္ကို ေၾကေၾကပြန္ပြန္လုပ္ရင္ေတာ့ Thank you very much ဘာညာေျပာမွာပါပဲ။ လုပ္တဲ့အတြက္လည္း Appreciation ေတြဘာေတြေတာ့ လုပ္တာပါပဲ။ လုပ္ၾကတာပါပဲ။ အေၾကပြန္ဆံုးဆို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ေတာင္ ဂုဏ္ျပဳေပးတာပါပဲ။ ဂုဏ္ျပဳခံရတာနဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးေနရာေပးတာ ယူတာမွာကြာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အခမဲ့ေစတနာ့ဝန္ထမ္းလုပ္တာေတြ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔အနစ္နာခံတာေတြေတာ့ မပါဘူးေပါ့။ သူက သတ္သတ္ေျပာရမွာပါ။  

ဗမာျပည္က်ေတာ့ စစ္တပ္ကလည္း အမိအဖျဖစ္လိုျဖစ္။ အစိုးရလည္း မိဘေနရာယူလိုယူ။ တိုင္းသူျပည္သားလည္း သားသမီးျဖစ္လိုျဖစ္။ စစ္ဗိုလ္ကလည္း ေက်းဇူးရွင္ႀကီးလုပ္လို လုပ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲလို႔ ေျပာလိုေျပာ၊ အမ်ိဳးသားေရးဆိုၿပီး လူမ်ိဳးစုတစုျခင္းအလိုက္ ကိုယ့္အလံကိုယ္ေထာင္၊ မင္းက်င့္တရားဆိုတာ ဘယ္သို႔ဘယ္ခ်မ္းသာ၊ အမ်ိဳးဘာသာသာသနာဆိုတာ ဘာညာဆိုၿပီး ေအာ္သူကလည္းေအာ္ ေျပာရရင္အမ်ားႀကီးဗ်ာ။ အဲသလို အေနအထိုင္ အေတြးအေခၚ အက်င့္အႀကံေတြနဲ႔ အသားတက်ရွိေနသူတခ်ိဳ႔ထဲမွာ ခု က်ေနာ္ေျပာတဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚက မိတ္ေဆြေလးလည္း ပါမယ္ထင္တာပါပဲ။ သူ႔ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးကို ခုလိုေျပာရေကာင္းလားဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို ေဒါကန္ရင္လည္း ခြင့္လႊတ္စိတ္ကေလးနဲ႔ အခမဲ့ ဆံုးေအာင္ဖတ္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာပါရေစ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ေအာက္တိုဘာ ၃၁ ရက္ ၂ဝ၁၂ ရက္။

Tuesday, October 30, 2012

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဲ့တင္သံ အပိုင္း ၂၅ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဲ့တင္သံ အပိုင္း ၂၅ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ) ေအာက္တိုဘာ ၂၉ ရက္ ၂ဝ၁၂ ေန႔က အာရ္အက္ဖ္ေအမွထုတ္လႊင့္ၿပီး...ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား.. ဗမာျပည္စစ္အာဏာ ရွင္ေတြရဲ့သမိုင္းနဲ႔သူတို႔ႏိုင္ငံေရးကိုေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဘိန္းရာဇာႀကီးတဦးျဖစ္တဲ့ ခြန္ဆာလည္းပါမွ ျပည့္စံုမယ္လို႔ဆိုရမွာပါ။ စစ္အာဏာတည္ေဆာက္ခ်ိန္က စလို႔ ေနာက္ဆံုးအပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးလုပ္ခ်ိန္အထိ ခြန္ဆာဟာလည္း စစ္အာဏာရွင္ တို႔ရဲ႔ႏိုင္ငံေရးမွာ တစံုတရာအေရးပါခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခြန္ဆာေခၚ ခ်န္ရွီဖူးနဲ႔ သူ႔လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔အေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္တင္ျပလိုပါတယ္။ မိခင္ရွမ္းအမ်ိဳးသမီး နဲ႔ဖခင္တရုတ္အမ်ိဳးသားတို႔က ခြန္ဆာ့ကို ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း တန္႔ယန္းၿမိဳ့နယ္က ဖာဖင့္ဆိုတဲ့ရြာမွာေမြးခဲ့ၿပီး ငယ္စဥ္က ခ်န္ေကရွိတ္ရဲ႔ကူမင္တန္တရုပ္ျဖဴတပ္မွာ အမႈထမ္းခဲ့ဖူးတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ တရုတ္ျဖဴေတြစစ္ရံႉးေတာ့ ေနာက္လိုက္အခ်ိဳ႔နဲ႔ ဗမာျပည္ထဲဝင္လာၿပီး ကိုယ္ပိုင္တပ္တခုထူေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ (၆၃) ခုႏွစ္ထဲေရာက္ေတာ့ ရွမ္းျပည္နယ္က ဗကပနဲ႔အျခား လက္နက္ကိုင္အင္အားစုေတြကိုတိုက္ဖို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းတို႔နဲ႔ခြန္ဆာ ေပါင္းမိသြားပါတယ္။  ဒီမွာတင္ သူ႔တပ္ကို ကာကြယ္ေရးတပ္လို႔အမည္ေျပာင္းၿပီး ျပည္သူ႔စစ္သ႑န္ဖြဲ႔စည္းကာ စစ္အစိုးရဆီက ေငြေၾကးလက္နက္နဲ႔ အျခားအကူအညီေတြ ယူခဲ့ပါတယ္။ တဘက္မွာလည္း ဘိန္းလုပ္ငန္းနဲ႔ဝင္ေငြေျဖာင့္လာတဲ့အေလွ်ာက္ တျဖည္းျဖည္းအင္အားေတာင့္တင္း လာတဲ့ခြန္ဆာဟာ ဗိုလ္ေနဝင္းနဲ႔အဆက္ျဖတ္ၿပီး ရွမ္းျပည္နယ္မွာ တဗိုလ္တမင္းလုပ္လာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။


၁၉၆၉ ခုႏွစ္ထဲမွာ စစ္တပ္က ခြန္ဆာ့ကိုဖမ္းၿပီး ေထာင္ထဲထည့္ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က အစိုးရနဲ႔လာေရာက္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ရုရွားလူမ်ိဳး (၂)ေယာက္ကို  ခြန္ဆာ့လူေတြကျပန္ေပးဆြဲၿပီး အလဲလွယ္လုပ္ခဲ့လို႔ (၁၉၇၃) ခုႏွစ္မွာ ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ခြန္ဆာဟာ ရွမ္းအမ်ိဳးသားေရးလို႔ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး ထိုင္းဗမာနယ္စပ္မွာ ညီၫြတ္ေသာရွမ္းျပည္တပ္မေတာ္ SUA ကို ဖြဲ႔စည္းၿပီး ကမၻာနဲ႔ခ်ီ ႀကီးက်ယ္တဲ့ဘိန္းလုပ္ငန္းႀကီးကို ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္ျခမ္းမွာ စၿပီးထူေထာင္ပါေတာ့တယ္။ (၁၉၈၂) ခုႏွစ္မွာ ထိုင္းဘက္က တိုက္ထုတ္လိုက္လို႔ ဗမာျပည္ဘက္ကိုျပန္ေရာက္လာၿပီး ဟိုမိန္းေဒသမွာအေျခခ်ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကမွတဆင့္ ေရႊႀတိဂံေဒသလို႔ဆိုတဲ့ ထိုင္း၊ ဗမာ၊ လာအိုသံုးႏိုင္ ထိစပ္ေနတဲ့အရပ္ကို သူ႔စားက်က္အျဖစ္ သိမ္းပိုက္လိုက္ပါတယ္။ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္မွာေတာ့ စဝ္မိုးဟိန္းလို႔ေခၚတဲ့ မိုးဟိန္းအဖြဲ႔နဲ႔ေပါင္းၿပီး MTA ေခၚ ေမာ္ထိုင္းအာမီကို ထူေထာင္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ တပ္ဖြဲ႔ဝင္အင္အားတေသာင္းေက်ာ္ရွိတဲ့ကိုယ္ပိုင္တပ္နဲ႔ နယ္ေျမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုထိန္းထားၿပီး ေတာ္လွန္ေရးသမားအမည္ခံေနေပမယ့္ ကမၻာကေတာ့ သူ႔ကို မူးယစ္ရာဇာႀကီးအျဖစ္ပဲ သေဘာထားၾကပါတယ္။ သူ႔ကို ဘိန္းဘုရင္မွန္းသိေပမယ့္ မဆလနဲ႔စစ္အာဏာရွင္ေတြအတြက္ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးမွာ အသံုးတည့္လွတဲ့ သူ႔လိုလူအတြက္ အေနေရာအေသပါ သိတ္မက်ပ္ခဲ့လွဘူးလို႔ပဲဆိုရမွာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ (၁၉၈၉) ခုႏွစ္မွာ ဘိန္းလုပ္ငန္းေၾကာင့္ အေမရိကန္က ခြန္ဆာ့ကို ေဒၚလာႏွစ္သန္းတန္ဆုေငြ ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ခြန္ဆာဟာ ဘိန္းလုပ္ငန္းကိုစြန္႔ၿပီး ရွမ္းျပည္နယ္အတြက္ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေတာ့မယ္လို႔ ေလသံေျပာင္းခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ဘိန္းလုပ္ငန္းဟာ ဆက္ၿပီးႀကီးထြားေနတာျဖစ္ပါတယ္။ (၁၉၉၃) ခုႏွစ္ထဲေရာက္လာေတာ့ ခြန္ဆာဟာ သူ႔ေမာ္ထိုင္းအာမီနဲ႔ေဒသတြင္း ေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႔ရဲ့ေထာက္ခံမႈကိုယူၿပီး (၃၅)ဦးပါ ပါလီမန္ကိုဖြဲ႔၊ ရွမ္းျပည္နယ္ကို သီးျခားလြတ္လပ္ေသာ ရွမ္းသမၼတႏိုင္ငံေတာ္အျဖစ္ေၾကညာ၊ သူကိုယ္တိုင္သမၼတဆိုၿပီး ထုတ္ျပန္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အဲသလိုေၾကညာခဲ့ၿပီးလို႔မွ (၃)ႏွစ္မျပည့္ခင္မွာပဲ ခြန္ဆာဟာ စစ္အစိုးဆီမွာအႂကြင္းမဲ့လက္နက္ခ်တယ္ဆိုၿပီး တပ္ပါ ဖ်က္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ခြန္ဆာ့လက္နက္ခ်တဲ့ကိစၥမွာ အဓိကဇာတ္ေကာင္ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔ျဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္က ဆုေငြနဲ႔ဖမ္းဝရမ္းထုတ္ထားတဲ့ခြန္ဆာ့ကို အေမရိကန္လက္ထဲမအပ္ပါဘူးဆိုတဲ့ကတိနဲ႔ စစ္အစိုးရက ရန္ကုန္ထိေခၚၿပီး ကာကြယ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကန္ဘက္က အပ္ဖို႔ေျပာလာတဲ့အခါတိုင္းမွာ အေမရိကန္နဲ႔ဗမာျပည္ၾကားမွာ အက်ဥ္းသားလဲလွယ္ေရးသေဘာတူညီခ်က္ လက္မွတ္ထိုးထားတာမရွိဘူးလို႔ေျပာၿပီး အျပတ္ျငင္းခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ တပ္ဖ်က္ လက္နက္ခ်ခဲ့တဲ့ခြန္ဆာ့ဆီကေန လက္နက္ေတြအျပင္၊ သန္းေပါင္းရာေထာင္ခ်ီတဲ့ ေဒၚလာေငြမည္းေတြလည္း သူတို႔အိတ္ထဲေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အျမတ္တကာ့အျမတ္ဆံုးကေတာ့ “ဘိန္းဘုရင္ႀကီးနဲ႔သူ႔တပ္ကို ငါတို႔ ရလိုက္ၿပီ၊ ငါတို႔စစ္အစိုးရဟာမူးယစ္ေဆးဝါးတိုက္ဖ်က္ေရးကို စြမ္းစြမ္းတမံလုပ္ေနပါတယ္”ဆိုတဲ့ ပံုရိပ္ကိုအမိဖမ္းႏိုင္ခဲ့တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ခြန္ဆာ့ဘက္ကၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး မူးယစ္ရာဇာႀကီးခြန္ဆာကေန လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးဦးခြန္ဆာ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ္လို႔ သူ ကြယ္လြန္ခ်ိန္ထိ လူျမင္ကြင္းမွာဘယ္ေတာ့မွေတာ့ မေတြ႔ခဲ့ရပါဘူး။ ခြန္ဆာနဲ႔သူ႔လူအခ်ိဳ႔ လက္နက္ခ်ခ်ိန္မွာ အဖြဲ႔ထဲကသေဘာမတူတဲ့အင္အား ၃ ပံု ႏွစ္ပံုေလာက္ကို ဗိုလ္မႉးႀကီးရြက္ဆစ္ကဦးေဆာင္ၿပီး ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းတပ္မေတာ္ SSA-South ကို စုဖြဲ႔ခဲ့ပါတယ္။

ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား..
ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ(ရခိုင္အဖြဲ႔)အေၾကာင္းလည္း နည္းနည္းတင္ျပပါရေစ။ ဒီအဖြဲ႔ဟာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ့ ရခိုင္ျပည္နယ္ပါတီခြဲတခု ျဖစ္ပါတယ္။ လႈပ္ရွားရာနယ္ေျမေဒသကေတာ့ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္-ဗမာနယ္စပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးလုပ္ခ်ိန္မွာ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ဟာ ဦးေစာထြန္းဦးျဖစ္ၿပီး (၁၉၉၆)ခုႏွစ္မွာ စစ္အစိုးရေထာက္လွမ္းေရး ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔နဲ႔ ရခိုင္ျပည္နယ္ေမာင္းေတာၿမိဳ႔မွာ ပထမအႀကိမ္ေတြ႔ဆံုခဲ့ပါတယ္။ တခါ(၁၉၉၇)ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလထဲမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ေတြ႔ဆံုခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဧၿပီလထဲလည္းေရာက္ေရာ အစိုးရထံအႂကြင္းမဲ့လက္နက္ခ်ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား..က်ေနာ္ အခုတင္ျပလာခဲ့တဲ့အဖြဲ႔(၁၇)ဖြဲ႔ဟာ နဝတ၊ နအဖနဲ႔လက္ရွိဦးသိန္းစိန္ဦးေဆာင္တဲ့အစိုးရေတြအထိ ျပည္တြင္းျပည္ပမီဒီယာေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာကိုသူတို႔လက္ထက္မွာ ဘာေတြလုပ္ႏိုင္ေၾကာင္းဝံ့ႂကြားဖို႔လိုတိုင္းလိုတိုင္းမွာ တရားဝင္ထုတ္ထုတ္ အျပခံရတဲ့အဖြဲ႔အစည္းေတြျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႔ေတြနည္းတူ မူလမိခင္အဖြဲ႔အစည္းေတြကေန ထပ္ခြဲထြက္လာၿပီး အစိုးရဆီ လက္နက္ခ် သြားတာေတြ၊ တျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ပူးေပါင္းသြားတာေတြအျပင္ အမည္သစ္နဲ႔ဆက္လက္လႈပ္ရွားေနၾကတာေတြလည္းရွိေနၾကပါတယ္။ အဖြဲ႔ေတြမ်ားတာ၊ ကြဲထြက္တာ၊ ေပါင္းစည္းတာနဲ႔စုဖြဲ႔မႈသစ္ေတြျဖစ္ထြန္းေနတာအျပင္ ရလိုက္ပ်က္လိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး အေနအထားေၾကာင့္မို႔ အၿပီးသတ္ၿခံဳငံုေကာက္ခ်က္ဆြဲဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်မရွိေသးပါဘူး။

ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ ေနာက္အပတ္ေတြမွာ အပစ္ရပ္စဥ္ကစစ္အစိုးရနဲ႔ဘာေတြသေဘာတူခဲ့တယ္၊ ဘယ္ပံုသေဘာတူခဲ့ရတယ္ဆိုတာေတြကို လက္လွမ္းမီသေလာက္စုစည္းၿပီး ဆက္လက္တင္ျပေပးသြားပါ့မယ္။
ေနာက္တပတ္ဆက္ပါဦးမယ္။
က်ေနာ္မ်ိဳးျမင့္ပါခင္ဗ်ား။

Monday, October 29, 2012

ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာေဖါင့္ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
က်ေနာ္ တခါတေလ အြန္လိုင္းမွာ မသိေသးသူတခ်ိဳ႔နဲ႔ဆံုပါတယ္။ တဦးကိုတဦးမိတ္ဆက္ခ်ိန္မွာ “ယူ႔” နာမည္က ဘယ္လိုေခၚသလဲ၊ “ယူ”ကဘယ္မွာေနတာလဲတို႔ စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ အေမးခံရပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာခ်င္စိတ္ရွိတာကိုျပတာလို႔ထင္မိၿပီး လူႀကီးေတြေျပာ ဖူးတဲ့ စစ္ႀကိဳေခတ္ စစ္ၿပီးေခတ္ေတြတုန္းက “ယူ” တို႔ “အိုင္” တို႔ဆိုတဲ့ အသံုးေတြမ်ား ေခတ္တခါျပန္စားလာေလ သလားလို႔လည္းတြးမိပါ တယ္။ ေျပာခ်င္စိတ္ရွိတာဆို အလြန္ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ ႀကိဳးစားပါ။ အားေပးပါးတယ္။ ဘာသာစကားမ်ားမ်ားတတ္တာဟာ ကိုယ့္အတြက္ေရာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ပါ အက်ိဳးမ်ားေအာင္သံုးရင္ အက်ိဳးအလြန္မ်ားပါတယ္။ ေနာက္တခုက အဂၤလိပ္လိုလည္းမရိုက္ ျမန္မာေဖါင့္နဲ႔ လည္းမရိုက္ပဲ nay kaung ler တို႔ bae hmar nay lel တို႔ စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ အဲသလိုေတြ ရိုက္ေတာ့၊ ေရးေတာ့၊ ေမးတာေတာ့ ခြက်တယ္ဗ်ာ။ တခါတေလ သူေမးတာျပန္ေျဖဖို႔ေနေနသာသာ သူ႔အေမးကိုနားမလည္ ဘာသာမျပန္တတ္လို႔ သူ႔ျပန္ျပန္ေမးေနရတာနဲ႔တင္ ခရီးကမတြင္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္သေဘာကေတာ့ဗ်ာ အဂၤလိပ္လိုေျပာရတာမွာ ဘာသာစကားအခက္အခဲရွိလို႔ မရိုက္ခ်င္လည္းေနပါ။ အျပစ္လည္းမဆိုပါဘူး။ မတတ္ရေကာင္းလားေျပာရေအာင္ က်ေနာ္လည္း ဘာမွတတ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ (တတ္သားပဲ မရိုက္ခ်င္လို႔ဆိုသူေတြကိုေတာ့ ဘာမွမေျပာလိုပါဘူး) မတတ္တဲ့ဘာသာစကားနဲ႔ဆို မရိုက္နဲ႔ဗ်ာ။ ပင္ပန္းတယ္။ တခ်ိဳ႔လည္း တတ္ေတာ့နည္းနည္းတတ္တယ္ ဒါေပမယ့္ အေလွာင္မ်ားခံရမလားဆိုၿပီး ရွက္ရြ႔ံေနတတ္တယ္ေလ။ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ (ဘာသာျခားစကား ကို မပီ့တပီနဲ႔ေျပာရမွာ ရွက္တတ္တာလည္း သဘာဝပါ)။ မရွက္နဲ႔ဗ်။ ဒါ ရွက္ရမယ့္ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားေျပာလို႔ အသံထြက္ အဓိပၸါယ္ အနက္ အေကာက္အယူ သဒၵါအထားအသို အသံုးအႏႈန္းလြဲရင္ တတ္သူကျပင္ေပးမွာပါ။ ေလွာင္သူလည္း ရွိမွာပါပဲ။ အေလွာင္ခံရမွာ မရွက္နဲ႔ဗ်ာ။ တကယ္ရွက္ရမွာက ေလွာင္သူဗ်။။ အဲဒီလူဟာ သူ႔မိခင္စကားမဟုတ္တာကိုေလ့လာတဲ့အခါ ဒီလိုပဲႀကံဳရမယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္မေတြးမိလို႔ေနမွာပါ။ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ ဒါဆိုလည္း ျမန္မာေဖါင့္ေလးေတြနဲ႔ ျမန္မာလိုရိုက္တတ္ေအာင္ေလး အားထုတ္ၾကပါလားဗ်ာ။ အားလည္းထုတ္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။

လူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ႏွစ္ဘက္ေပါင္းရင္ ၁ဝ ေခ်ာင္း၊ အဆစ္ကေလးေတြအေနနဲ႔ဆို  အဆစ္ ၃ဝ ပါ။ က်ေနာ့္မွာ လက္ကတစ္ဘက္ပဲ ရွိတယ္ေလ။ ရွိေနတဲ့လက္တစ္ဘက္က အဆစ္ကေလးေတြ အားလံုးေပါင္းၾကည့္ေတာ့  ၅ ဆစ္ကို နည္းနည္းေလးေက်ာ္တယ္ဗ်။ လက္သူႂကြယ္ေလးက အဆစ္ဝက္ မျပည့္တျပည့္ေလး ကပ္ၿပီးက်န္တယ္ေလ။ ဆိုေတာ့ဗ်ာ အားလံုးေပါင္းမွ လက္ေခ်ာင္းေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းစာ မျပည့္ဘူးဗ်။ အဲဒါေလးနဲ႔ က်ေနာ္ႀကိဳးစားရိုက္ေနတာဗ်။ က်ေနာ္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာမွ ကြန္ျပဴတာဆိုတာ စျမင္ဖူးတာပါ။ စေလ့က်င့္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူတို႔အေခၚ ကီးေျခာက္လို႔ေခၚတဲ့ ကီးဘုတ္ အေဟာင္းႀကီးတခု လာေပးတယ္။ ကီးဘုတ္ႀကီးသက္သက္ပဲ ဘာမွမပါဘူး။ အဲဒါႀကီးနဲ႔ အခ်ိန္ရွိသေရြ႔ တေဗ်ာက္ေဗ်ာက္ထိုင္ၿပီး ႏွိပ္ေနတာဗ်။ လက္ထိပ္ကေလးေတြလည္း နာသလားမေမးနဲ႔။ ညညဆို လိမ္းေဆးေလး ပြတ္ပြတ္ေပးရတာ။ ခလုပ္ကေလးေတြေပၚမွာ အဂၤလိပ္လိုပါေတာ့ အဂၤလိပ္လိုကပႆနာ သိတ္မရွိဘူးေလေနာ။ ဗမာေဖါင့္နဲ႔က်ေတာ့ ျပႆနာကတက္ေရာ။ သူငယ္ခ်င္းက ဗမာေဖါင့္ (အဲ့တုန္းက ေဇာ္ဂ်ီမဟုတ္ဘူး။ ဝင္းဘားမီးစ္နဲ႔ေပါ့) လက္ကြက္ ပံုႏွိပ္စာရြက္ကေလးေတာ့ ေပးထား တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က ကီးဘုတ္ေပၚမွာသာ ခတ္တည္တည္နဲ႔ရိုက္ေနတာေလ ေမာ္နီတာမွ မပါေတာ့ ရိုက္တဲ့စာက မွန္သလားမွားသလားဘယ့္ႏွယ္လို႔ သိမွာလဲေနာ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာသံုးခြင့္ေလးရလာေတာ့မွ တျဖည္းျဖည္း အဆင္ေျပလာတာဗ်။ ခုဆို အေတာ္ဟုတ္ေနၿပီဗ်။ သူမ်ားေတြ(လက္ဆယ္ေခ်ာင္းရွိသူေတြ) တစ္နာရီ ႀကိဳးစားရတာကို က်ေနာ္က ၇ နာရီေလာက္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာဗ်။ ဒါေပမယ့္ တန္ပါတယ္။ ႀကိဳးစားရက်ိဳးနပ္ပါတယ္။ ခု က်ေနာ္ အဲဒီလက္ဆယ္ေခ်ာင္းရွိတဲ့သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔ထက္ေတာင္ ျမန္မာေဖါင့္ေတြကို ပိုျမန္ျမန္ရိုက္ေနႏိုင္ၿပီေလ။

အဲေတာ့ဗ်ာ ခ်ဳပ္ရရင္ အဂၤလိပ္လိုေျပာရမွာလည္းမရွက္နဲ႔ဗ်ာ။ ေျပာသာေျပာ။ ျမန္မာလိုရိုက္တတ္ေအာင္လည္း ေလ့က်င့္ဗ်ာ။ လုပ္သာလုပ္။ ခနေလးပါဗ်။ တစ္ပတ္ေလာက္ဆို ဘယ္ေနရာ ဘာစာလံုးဆိုတာ မွတ္မိသြားမွာပါ။ က်ေနာ္ ကူညီႏိုင္တာရွိလည္း ေျပာဗ်ာ။ အားမနာနဲ႔။ ကူညီမယ္။ မရွက္နဲ႔ဗ်ာ။ “က်ေနာ္/က်မ ျမန္မာစာမရိုက္ တတ္ဘူး၊ ျမန္မာေဖါင့္ေတြမရိုက္တတ္ဘူး” ဆိုတဲ့ေနရာမွာ “က်ေနာ္/က်မ ျမန္မာလိုေကာင္းေကာင္း ရိုက္တတ္တာေပါ့”ဆိုတာေလးနဲ႔ အစထားထိုးၾကရေအာင္ဗ်ာေနာ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ေအာက္တိုဘာ ၂၉-၂ဝ၁၂

Sunday, October 28, 2012

ငါးခံုးမေတြ ေလွာ္တဲ့ ေလွ (ညံလင္း)

0 comments
ငါး ခံုး မ ေတြ ေလွာ္ တဲ့ ေလွ (ညံလင္း)



အားလံုး ကၽြန္
အားလံုး သခင္
အားလံုး အျဖဴ
အားလံုး အမည္း
အားလံုး က်ဴးေက်ာ္
အားလံုး ေခါင္းေဆာင္
အားလံုး ေနာက္လိုက္
အားလံုး ဆရာ
တပည့္တစ္ေယာက္တစ္ေလေတာင္ မပါဘူး

ေအးပါကြာ မ်က္စိမွိတ္ေပးထားပါတယ္
ေနမထြက္တဲ့ အရပ္ကိုမ်က္နွာမူ

ငါးမူးတစ္ပဲ အိပ္ကပ္ထဲထည့္
တစ္ထြာ တစ္မိုက္စာ ပကၽြတ္ေလးကိုပဲ
က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ (နယ္)
ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဆြဲထား
နယ္နယ္ရရ မဟုတ္ဘူးေနာ္

အသြာအျပန္မွ တစ္မတ္တည္း
ငံုထားတဲ့ ကူးတို႔ခ
လန္႔ျပီး မ်ိဳခ်မိပါပေကာ

ဘယ့္နွယ့္ ျပန္လွည့္ရပါ့
ရြက္ကို အားကုန္လႊင့္ျပီးကာမွ
တိုက္ခတ္ေနတဲ့ေလက ေျပာင္းျပန္ၾကီး
ပင္မစီးေၾကာင္းကိုရွာျပန္ေတာ့
ျမစ္ေၾကာင္းအရမ္းက်ဥ္း
ကပ္လွ်က္က အရာေပးထားတဲ့တူးေျမာင္းကိုပဲ
မ်က္စေတြပစ္ မ်က္ေစာင္းေတြထိုး
ဟိုဘက္ကို ကူးလိုက္ရင္ေကာင္းမလား

ဒီ ပင္မစီးေၾကာင္းထဲမွာပဲ
ကလန္ကဆန္ ဆက္စီးေနရင္ေကာင္းမလား

ေရစီးႏႈန္း ျမန္မျမန္ေတာ့မသိ
အားလံုး ငါးခံုးမေတြခ်ည္း
ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ေသာင္ထြန္းေနျပီ
ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ အန႔ံက စထြက္ေနျပီ

အားလံုး အနည္ေတြ
အားလံုး ႏံုးေျမ
အားလံုး ေရတိမ္
အားလံုး တစ္ေျဖာင့္တည္းျမစ္ ဟာ

ေလွ မသန္႔ေတာ့ ဟာ တာတာနဲ႔
လမသာတဲ့အရပ္ကို ေလခၽြန္

ဖာသိဖာသာ ေဆးျပင္းလိပ္ကိုမီးမညွိပဲ ခဲ
ပဒိုင္းပင္ တစ္ပင္ေအာက္ ဇိမ္ခံ
ဖီး… ဖီး… ဖီးပဲ ေဟ
ပင္လယ္အနား ေရာက္ခါနီးေလးပဲ
ျမစ္အဝကို ျမင္ကာစေလးပဲ
ညွစ္ထား
သားတို႔သမီးတို႔ေရ ညွစ္ထား

ဒီတစ္ေခါက္ ကုန္ ပလုံၿပီးရင္
သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပန္ခ်ဳပ္ရင္ေတာင္
ေရာင္းတန္း မဝင္ေလာက္ေတာ့ဘူး

ေနာက္ဆံုး အေခါက္ဆိုေတာ့
အားကုန္သာ ညွစ္
အေမတို႔တုန္းက ဒီေလာက္ေတာင္ မညွစ္တတ္ေသးဘူး
ေခတ္က ေခတ္ပ်က္ၾကီးေလ
ခုလို အစစအရာရာ အပြင့္ေတြခ်ည္း ပြင့္လြန္းေနတဲ့ေခတ္မွာဆို
သမီးတို႔ သားတို႔က အေမ့ထက္
ပိုေတာင္ ညွစ္တတ္ရမွာေပါ့
ေနာ့။
ညံလင္း ( maybetomorrows.blogspot.com )