ကာလေပၚငရဲေခြးႀကီးေတြ လြတ္ေနေသး (ဟံသာ၀တီ-ဦး၀င္းတင္)

ကာလေပၚငရဲေခြးႀကီးေတြ လြတ္ေနေသး(ဟံသာ၀တီ-ဦး၀င္းတင္) ေအာက္တိုဘာ ၁၃၊ ၂၀၁၂
( Myanmar Independence Journal )

ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ျမန္မာအင္ဒီပဲန္ဒင့္ဂ်ာနယ္မွာ ဆန္းဆန္းထူးထူး စာတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ တိုတိုေျပာရရင္ ဒီလိုဗ်ာ။  ဂ်ာနယ္ထဲမွာဖတ္လိုက္ရတဲ့စာက ဂ်ာနယ္ေတြထဲ၊ သတင္းစာေတြထဲမွာ ဖတ္ရေလ့မရွိတဲ့စာဗ်။ ေရးတဲ့သူက ထင္ရွားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း “ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ”ဆိုတဲ့ ဧရာမက်မ္းႀကီးကိုျပဳစုခဲ့သူ။ သူ႔နာမည္က ကိုေအာင္ထြန္း။ ကိုေအာင္ထြန္းကို စစ္အာဏာရွင္အစိုးရက တစ္ခ်ိန္က ဖမ္းဆီးခဲ့တယ္။ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့။ ညႇဥ္းပန္းခဲ့တယ္။ ႏွိပ္စက္ခဲ့တယ္။ အားလံုးၿပီးေတာ့ ဆိုပါစို႔။ ထံုးစံအတိုင္း သံတိုင္ေနာက္က ေထာင္ငရဲခန္းထဲသြင္းလိုက္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ပရိေစၦဒေတြ အၾကာႀကီး ပိတ္လိုက္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ကို လူ႔ငရဲခန္းထဲပိတ္ထားခိုက္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးယမမင္းတို႔ လုပ္ႀကံမႈေတြစိတ္ႀကိဳက္ လုပ္ၾကတယ္။

ဒီလို မတရားခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈေတြ၊ ညႇဥ္းပန္းမႈေတြ ၊ ငရဲခန္းသြင္းပိတ္မႈေတြ ေထာင္တြင္းလုပ္ႀကံမႈေတြ၊ လြတ္ခ်ိန္သင့္လို႔ လြတ္ခြင့္ ႀကံဳလာရင္ေတာင္ အက်ဥ္းသားရဲ့လူ႔သိကၡာ၊ ႏိုင္ငံေရးသိကၡာ၊ ယံုၾကည္ခ်က္သိကၡာကိုဖဲ့ေျခြခ်ိဳးဖ်က္တဲ့ ခံဝန္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတာေတြ၊ အဲဒါေတြအားလံုးအတြက္ စစ္အာဏာရွင္ပါးကြက္သားေတြ ငါတို႔ (ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ)ကို ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ရမယ္။ ငါတို႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ရမယ္။ ငါတို႔ဘက္ကရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ျပည္သူလူထုေတြကို ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ရမယ္တဲ့။

ျမန္မာအင္ဒီပဲန္ဒင့္ဂ်ာနယ္မွာလႊင့္လိုက္တဲ့ ကိုေအာင္ထြန္းရဲ့အသံက ေၾကညာခ်က္ပံုစံနဲ႔ထြက္လာတယ္။ သူ႔အသံက စစ္အာဏာရွင္ေဟာင္းႀကီး ခ်ဳပ္ႏွစ္ခ်ဳပ္ကို နာမည္ႏွင့္တကြ လူေကာင္ဆြဲထုတ္စြပ္စြဲတာျဖစ္တယ္။ သူ႔အသံက ျပည္သူလူထုႀကီး တစ္ရပ္လံုးကို သိၾကားေစသက္ေသၫႊန္းတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ဖြင့္ခ်တာျဖစ္တယ္။

အဲသလို ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း အေက်ာ္ေဇယ်တစ္ဦးရဲ့အသံကို ကြ်န္ေတာ္ ေထြေထြထူးထူးေျပာစရာမရွိပါဘူး။

ထပ္ဆင့္ သေဘာတူတယ္။
ထပ္ဆင့္ ေထာက္ခံတယ္။
ထပ္ဆင့္ ဆႏၵေပးတယ္။
ဒီလိုပဲ လိုရင္းကိုတိုတိုရွင္းရွင္း ေျပာစရာရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုေအာင္ထြန္းလိုပဲ လူ႔ငရဲကိုျဖတ္သန္းခဲ့သူ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ထပ္ ထပ္ဆင့္ေျပာစရာေတြရွိတယ္။ နည္းနည္းေျပာပါရေစ။ အားနာလို႔ နည္းနည္းေျပာပါရေစ ခြင့္ေတာင္းတာ။ ေျပာစရာေတြကေတာ့အမ်ားႀကီး။

၁၉၈၉ ဇူလိုင္ ၃ ရက္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေထာင္ထဲေရာက္တယ္။ အဲဒီႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၃ဝ ရက္မွာ ေထာင္ဒဏ္အျပစ္ေပးခံရတယ္။ ၃ လေလာက္ အၾကားကာလမွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အခ်ဳပ္သား။ ျပစ္ဒဏ္က်ခံရတဲ့ေထာင္သား မဟုတ္ေသးဘူး။ အျပစ္ တစ္စံုတစ္ရာ ရွိတယ္လို႔ သတ္မွတ္ျခင္းခံရတဲ့သူ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ညႇဥ္းပန္းမႈေတြခံရတယ္။ ႏွိပ္စက္မႈေတြခံရတယ္။ အမ်ားႀကီးခံရတယ္။ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာခံရတယ္။ ညမအိပ္ေန႔မနား ရက္ေပါင္းမ်ားစြာခံရတယ္။ ညႇဥ္းပန္းသမွ်ကို ဝမ္းဟင္းလင္းနဲ႔ လည္စင္းခံရတယ္။ ဒါက အခ်ဳပ္သားဘဝ(အျပစ္မဲ့ဘဝ)နဲ႔ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရတာ။

ေထာင္သားဘဝ (အျပစ္က်ဘဝ) ေရာက္ေတာ့ေကာ။ ေမးေနစရာမလိုပါဘူး။ ပိုလို႔သာ ဆိုးလာေတာ့တာေပါ့။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ေထာင္ထဲမွာပဲ တပ္စြဲေနတာကိုး။ လာခ်င္ရင္အနီးေလး ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ အျပင္ႏိုင္ငံေရးက ခြ်တ္ခြ်တ္ပ်က္ပ်က္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ ေၾကေနၾကရေတာ့တာေပါ့။ စစ္ေခြးတိုက္ သြင္းခံရလိုခံရ။ ရဲဘက္စခန္း သြင္းခံရလိုခံရ။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ေက်ာခ်င္တိုင္းေက်ာတဲ့ စစ္ေၾကာေရး႐ံုး သြင္းခံရလိုခံရ။ က်န္ေကာင္းက်န္ရာ လူ႔သိကၡာဗလာက်င္းေအာင္ ဖဲ့ေျခြခြ်တ္ခြာ ခံရလိုခံရ။ ဖဲ့တာ ေျခြတာ ခံရတာေတြထဲမွာ အဆိုးဆံုးက ကြ်န္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲက ေမြးရာပါသြားေတြ ေခ်ာင္ေျခြ ခ်ိဳးခြ်တ္ခံရတာပဲ။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးလက္ခ်က္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္သြားေတြအကုန္ေၾကြကုန္တယ္။ ၁၉၉၁ ကေန ၁၉၉၈ အထိ သြား ဝတ္လစ္စားလစ္ပါးစပ္နဲ႔ ေထာင္ထမင္းၾကမ္း ဟပ္ေနခဲ့ရတယ္။ ၇ ႏွစ္အၾကာ ၁၉၉၈ ေရာက္မွ သြားတုတပ္ခြင့္ေပးတယ္။

ပိုဆိုးတာ ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္။

၁၉၉ဝ ဇန္နဝါရီမွာ ကြ်န္ေတာ္ အူက်ေရာဂါရတယ္။ အိပ္ရာထဲ ဗုန္းဗုန္းလဲတဲ့အျဖစ္ ဆိုက္တယ္။ အာဏာပိုင္ေတြက ဘာကုသမႈမွ မလုပ္ေပးဘူး။ ေျပာမရဆိုမရဘဲ။ ၅ ႏွစ္တိတိ ၾကာတယ္။ ေနာက္ဆံုး အူေတြေခါက္ ေသမေလာက္ျဖစ္မွ ေဆး႐ံုပို႔ တယ္။ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးခြဲစိတ္ခန္းထဲကို တိုက္႐ိုက္ပို႔ရတယ္။ ခြဲစိတ္ရတယ္။ လူေတာ့မေသဘူး။  ေမြးရာပါတစ္ရွဥ္းေတာ့ “နတ္သင္း” ျဖစ္ရတယ္။ အဆိုးတကာ့ထိပ္ေခါင္ လူ႔ငရဲမီး ေလာင္ခံရတဲ့အျဖစ္က ဒီလို။

၂ဝဝ၅ ဇူလိုင္ ၆ ရက္ မနက္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလႊတ္ေပးမယ္လို႔ လာေျပာတယ္။ ေထာင္မွဴးက ေခၚထုတ္တယ္။ လႊတ္မယ့္ အက်ဥ္းသား ၁ဝဝ ေက်ာ္နဲ႔ဆံုရတယ္။ လႊတ္ဝရမ္းေရးဖို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္ေတြကို ကိုယ္မွတ္စစ္တယ္။ ေထာင္က်တုန္းက မွတ္တမ္းယူထားခဲ့တဲ့ ကိုယ္အဂၤါအမွတ္အသားေတြနဲ႔ ျပန္ညႇိတယ္။ အားလံုးၿပီးေတာ့ လႊတ္ဝရမ္းေပးတယ္။ ညၽြန္မွဴး႐ံုး အစည္းအေဝးခန္းမထဲသြင္းတယ္။ အက်ဥ္းဦးစီးၫႊန္ခ်ဳပ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇာ္မင္းက ဩဝါဒေပးတယ္။

ေနာက္ဆံုးအတန္းမွာထိုင္ေနတဲ့ကြ်န္ေတာ့္ကို `ၫႊန္ခ်ဳပ္က နာမည္ေခၚတယ္။ ေရွ႕ဆံုးတန္းကို ဖိတ္ တယ္။ ေရွ႕ဆံုးရဲ႕ ေရွ႕ မွာ အျပင္က တရားသူႀကီးေတြ၊ ဥပေဒ အရာရွိ ႀကီးေတြ၊ ရဲအရာရွိႀကီးေတြ၊ ေထာင္အရာရွိႀကီးေတြ ထိုင္ေနတယ္။ၫႊန္ခ်ဳပ္က သူ႔ဩဝါဒထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ကို တေၾကာ္ေၾကာ္ ေခၚ-ေအာ္-ေဖာ္တယ္။ “ဆရာႀကီးဦးဝင္းတင္လည္း ဒီေန႔လြတ္ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဆရာႀကီးစာေတြကိုဖတ္ၿပီး ႀကီးခဲ့တာ။ ဆရာႀကီး က်န္းမာခ်မ္းသာ လိုရာဆႏၵျပည့္ပါေစ”

ၫႊန္ခ်ဳပ္ဩဝါဒဆံုးေတာ့ အားလံုးခန္းမထဲကထြက္ၾကတယ္။

ေထာင္ဘူး(တံခါးမႀကီးခန္းမ)ထဲကို ဝင္ၾကတယ္။ အားလံုးတန္းစီ လြတ္လမ္းခ်ီၾကတယ္။ လြတ္လူေတြထဲမွာ ဒီခ်ဳပ္က လူငယ္တာဝန္ခံ(၂) ျမင့္ေ႒းပါတယ္။ လြတ္လူေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးထြက္ကုန္ေတာ့ ဒုတိယၫႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္က လာေျပာတယ္။ ဆရာႀကီးနဲ႔ ဒီလူေတြ ဒီလူေတြ ခဏေနၾကပါဦး။ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ဦး လာေတြ႔ခ်င္တယ္ ေျပာလို႔ပါ။ ဝန္ႀကီး ေစာင့္ရင္း ထမင္းေလးစားပါဦးတဲ့။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူသိုက္က ၁ဝ ေယာက္။ က်ား ၈၊ မ ၂ ။ (က်ား ၈ ထဲမွာ ဒီခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ပါတယ္။ ေတာင္ငူၿမိဳ့က ဦးေအာင္စိုးျမင့္။ ၁၉၉ဝ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲမွာ အေရြးခံခဲ့ရသူ။ ၂ဝ၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာလည္း အေရြးခံရသူ။ အခု ေနျပည္ေတာ္မွာ လႊတ္ေတာ္တက္ေနတယ္)။ ထမင္းစားၿပီး႐ံု ရွိေသး။ ေထာက္လွမ္းေရး ၂ ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို လာေခၚတယ္။ အက်႐ံုးကို လိုက္သြားရတယ္။ အက်႐ံုးမွာ တစ္ေအာင့္ေလာက္မၾကာဘူး။ ေခါင္းစြပ္စြပ္ၿပီး အျပင္ေခၚ ထုတ္ျပန္တယ္။ တစ္ေနရာေရာက္လို႔ ေခါင္းစြပ္ခြ်တ္ေတာ့။ လားလား ကြ်န္ေတာ္မနက္ကထြက္လာခဲ့တဲ့ ေထာင္ခန္း။ မနက္ ထြက္လာတုန္းက ရွိရွိသမွ် ဘုဥၨာဟိလုပ္ခဲ့လို႔ အခန္းက ေျပာင္တလင္းခါေနတယ္။ စားစရာနတၲိ၊ ၿခံဳစရာ ဝတ္စရာ ဘာမွ်မရွိ။ ေရေသာက္စရာ ခြက္မွ မက်န္။ မိုးသာ စုန္းစုန္းခ်ဳပ္သြားတယ္။ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွ ကြ်န္ေတာ့္အခန္း ေပၚမလာ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ လာမေျပာ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္ေထာင္ထဲ မွာ ၂ႏွစ္ေက်ာ္အပိတ္ခံခဲ့ရျပန္တယ္။ ၂ဝဝ၈ စက္တင္ဘာ ၂၃ မွကြ်န္ေတာ္ ေထာင္က တကယ္လြတ္တယ္။

ေထာင္သမိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္လို ရာဇဝင္႐ိုင္းခဲ့တဲ့သူ မရွိခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ၾကားဖူးနားဝရွိသေလာက္ တစ္ေယာက္မွမရွိခဲ့ဘူး။ လူထုဦးလွလိုပုဂၢိဳလ္ ေထာင္ဒဏ္ျပန္ေက်ာ့ခဲ့ရဖူးတယ္။ လြတ္ရက္ေရာက္ေတာ့ သူ႔ကိုေထာင္ဗူးဝ႐ံုးပို႔တယ္။ လႊတ္ဝရမ္းေပးတယ္။ ေနာက္ထပ္ ပုဒ္မ ၁ဝ (ဃ) ကပ္တယ္။ ေထာင္ထဲျပန္သြင္းတယ္။  ေထာင္ျပန္က်တယ္။

ကြ်န္ေတာ္ အင္းစိန္ေထာင္မွာ ရွိေနတုန္း ကြန္ျမဴနစ္ဗဟိုက ကိုသက္ခိုင္လည္း ေထာင္က်ေနတယ္။ တစ္ရက္မွာ သူ႔လြတ္ေန႔ ေစ့တယ္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ သူ႔အခန္းေရွ့ေရာက္လာၾကတယ္။ လႊတ္ဝရမ္း ဖတ္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပုဒ္မ ၁ဝ(ဃ) ကပ္တယ္။ သူလည္း တစ္ေက်ာ့ျပန္ ေထာင္က်တယ္။ ဒီကိစၥေတြ ကြ်န္ေတာ္သိသားပဲ။ ၾကားဖူးသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္အျဖစ္နဲ႔ မတူၾကဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က လြတ္ၿပီးသားလူ။ လြတ္တာမွ ကြင္းလံုးကြ်တ္လြတ္ၿပီးသားလူ။ ေထာင္လုပ္ငန္း သေဘာအရ အားလံုး၊ အကုန္လံုး၊ အူတြင္းေခ်းခါးမက်န္ စစ္ၿပီးေဆးၿပီး ေမးၿပီး ျမန္းၿပီး ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ လြတ္ၿပီးသားလူ။ ေနာက္ထပ္ ဘာပုဒ္မမွ မကပ္။  ေနာက္ထပ္ ဘာတရားမွ မစြဲ။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္႐ံုးမွ မတင္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေနာက္ထပ္ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ေထာင္ထဲသြင္း ပိတ္ထားခဲ့တာဟာ ဘာသေဘာလဲ။ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ။ ဘယ္လို ေျဖရွင္းမလဲ။ ဘယ္လို ခုခံေခ်ပမလဲ။ ေျဗာင္ မတရားခ်ဳပ္ေႏွာင္တာ။ အရပ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ “ဘလိုင္း” မတရား ခ်ဳပ္ေႏွာင္တာ။ ဥပေဒမဲ့ မတရား၏ခ်ဳပ္ေႏွာင္တာ။ စစ္အာဏာရွင္ေတြ မတရားလုပ္တာ။ စစ္အစိုးရက ႏိုင္ငံသားတစ္ဦးအေပၚ တရားမဲ့ျပဳတာ။ ကိုင္း… ဥပေဒ ပညာရွင္ေတြ ကြ်န္ေတာ့္အမႈကို ဘယ္လိုအဆံုးအျဖတ္ ေပးၾကမလဲ။ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ဘယ္လို ခုခံကာကြယ္ၾကမလဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုေစာင့္ေရွာက္ၾကမလဲ။ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးမရွိခဲ့လို႔ ဒီလိုျဖစ္ခဲ့တာလို႔ ေျပာၾကမွာလား။ စစ္အာဏာရွင္ေခတ္က တရားဥပေဒမဲ့ခဲ့လို႔ ဒီလိုျဖစ္တာလို႔ ေျပာၾကမွာလား။

ဒီလို စစ္အာဏာရွင္ေတြ၊ စစ္အာဏာရွင္အစိုးရေတြ၊ စစ္အာဏာရွင္ပါးကြက္သားေတြ၊ စစ္အာဏာရွင္လက္ပါးေစေတြ၊ စစ္အာဏာရွင္လက္ကိုင္တုတ္ေတြ၊ စစ္အာဏာရွင္ကပ္ပါးေတြ၊ မတရားလုပ္ခဲ့ၾကတာေတြ တရားမဲ့က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကတာေတြ၊ အားလံုးကို သင္ပုန္းေခ်ပစ္လိုက္ရမွာလား။

သူတို႔အားလံုးကို ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ခိုင္းၾကမွာလား။

သူတို႔အားလံုးကို ျပည္သူ႔ခံု႐ံုးတင္၊ စစ္ေဆးအျပစ္ေပးၾကမွာလား။

သူတို႔အားလံုးကို ႏိုင္ငံတကာခံု႐ံုးတင္ စစ္ေဆးအျပစ္ေပးၾကမွာလား။

ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြအားလံုးအတြက္ သူတို႔အားလံုးဆီက နစ္နာေၾကး၊ ေလ်ာ္ေၾကး၊ ေတာင္းပန္ေၾကး၊ ကန္ေတာ့ေၾကး ေတာင္းၾကမွာလား။

စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ႏိုင္ငံေရးအေမြဆက္ခံတဲ့ စစ္တစ္ပိုင္းအစိုးရတစ္ခုလံုးကို သမဝါယမအစိုးရအဖြဲ႔လုပ္ခိုင္းၾကမွာလား။

လုပ္ခ်င္တာ လုပ္။ လုပ္သင့္တာ လုပ္။ လုပ္ဖို႔လိုတာ လုပ္ၾကပါ။

ေကာင္းတာခ်ည္းပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ေထာက္ခံပါတယ္။

အေရးေတာ္ပံုတပ္သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သေဘာထားေျပာပါလို႔ ေမးမလား။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းတိုင္းက ဒီလို ေျပာၾကလိမ့္မယ္ထင္တယ္။

စစ္အာဏာရွင္ေတြ တစ္ၿမံဳလံုးကို
ကမၻာမေက်ဘူးေဟ့။
ဗမာမေက်ဘူးေဟ့။
ငါမေက်ဘူးေဟ့။

ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲရဲ့ထပ္ဆင့္သေဘာထား ဘယ္လိုလဲလို႔ ထပ္ဆင့္ေမးမလား။ ဒီလို ေျဖမိမယ္ထင္တယ္။

စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ သမိုင္းေၾကြးဆပ္ၾကရမယ့္ တာဝန္ေတြကလည္း ကင္းလြတ္ခြင့္ရေနၾကတယ္။ တရားဥပေဒ ေၾကြးဆပ္ၾကရမယ့္ တာဝန္ေတြကလည္း ကင္းလြတ္ခြင့္ရေနၾကတယ္။ ကြယ္လြန္သူစာေရးဆရာႀကီး သတင္းစာဆရာႀကီး အိုးေဝဦးညိဳျမစကားလံုးအတိုင္း “ငရဲေခြးႀကီးလြတ္ေနဆဲ” (Hell Hound at Large) လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။

ေနာက္တစ္မ်ိဳးေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဒီလို ေျပာျပခ်င္တယ္။

“ကာလေပၚ ငရဲေခြးႀကီးေတြ လြတ္ေနေသးတယ္”။

ဟံသာဝတီ ဦးဝင္းတင္
( Myanmar Independence Journal )
www.myanmarij.com