ကိုျမတ္ခုိင္က နာရီကိုၾကည့္ျပီး
သူ႔လက္ကိုင္ဖုန္းနဲ႔ တစ္ေနရာကိုဆက္တယ္။ ေနာက္ တစ္ေနရာ၊ ေနာက္ တစ္ေနရာ။ (၉) နာရီ (၁၅)
မိနစ္မွာ ဆရာျမသန္းတင့္ ဆုံးျပီ။ ဆုံးျပီ။ ဆုံးျပီ။ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ မဆုံးေသးဘူး။
မဆုံးေသးဘူး။ ဆရာ့အလုပ္ေတြ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနတယ္။ ဘယ္မွာဆုံးလို႔လဲ။
ဘယ္မွာဆုံးလို႔လဲ။ ဘယ္မွာျပီးဆုံးသြားေသးလို႔လဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ အေၾကာက္အကန္
ျငင္းဆန္ေနမိပါတယ္။ ဆရာ့သား၊ ဆရာ့သမီးေတြ၊ တူ၊
တူမေလးေတြေတာ့ ဆရာ့အနားမွာ အသံမထြက္ဘဲ မ်က္ရည္ေတြတသြင္သြင္စီးက်လို႔။
အုိင္ရင္းတင္လွလည္း ငိုေနတယ္။ ဒီအထူးကုသခန္းထဲမွာ ဆရာ့အျပင္ တစ္ျခားလူနာႏွစ္ေယာက္လည္း
ရွိေနတယ္။ သူတို႔ကို ငဲ့ညွာရမွာ အလိုလိုသိေနၾကတယ္။ ကိုျမတ္ခုိင္ကပဲ ဆရာ့သမီးေတြ၊
သားေတြကို ခဏ အျပင္ထြက္ခုိင္းတယ္။ ကိုခ်စ္ဦးညိဳက ဆရာ့ေျခရင္းကေန ထိုင္ကန္ေတာ့တယ္။
ကိုေသြးသစ္ ကေတာ့ ကၽြန္းတုန္းက မေသဘူးတဲ့။ ဓားေတာင္ကိုေက်ာ္ျပီး
မီးပင္လယ္ကိုျဖတ္ခဲ့တဲ့ဆရာ့မ်က္ႏွာ ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္းေျပာaနတယ္။ ေဆးရုံဝန္ထမ္းေလးေတြက
ဆရာ့လက္ေတြကိုပူးျပီး ပလတ္စတစ္အၾကည္ပိုက္ကေလးနဲ႔ ခ်ည္ေနၾကျပီ။ ဆရာ့ေျခဖ်ားေတြကို
အေသအခ်ာေထာင္ျပီး ပူးခ်ည္ေနၾကျပီ။ ဆရာ့ကို ဒီ့အရင္က အခုလို
ခ်ည္ၾကေသးလား။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္သလို ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ့လက္ေတြေျခေတြကို
အခုမွ ခ်ည္ေႏွာင္ေနၾကတာပါ။ ဒီ့အရင္က ဆရာတကယ္ ၾကိဳးခ်ည္ခံရေသးတယ္ေနာ္။ ဟုတ္တယ္။
အဲဒီတုန္းက ဆရာ ဆယ္တန္းမေအာင္ေသးဘူး။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ရွင္မေတာင္ဓားျပဂုိဏ္းကို
ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ သြား အင္အားစုတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေက်ာခ်မွဓားျပမွန္းသိေအာင္
လူထုကိုမႏွိပ္စက္ပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားတို႔လက္ေတြ တည့္စမ္းပါ။ ဆရာက စည္းရုံးတယ္။ လူအင္အား
(၁၀၀) ေလာက္ ရွိတဲ့ဓားျပေတြက ဆရာ့ကို ရွင္မေတာင္ထိပ္မွာ တစ္ကိုယ္လုံးၾကိဳးေတြခ်ည္ေႏွာင္ထားလိုက္တယ္။
ဆရာ မေလွ်ာ့ဘူး။ ဓမၼစစ္ကို ေျပာျပတယ္။ စည္းရုံးတယ္။ ဆရာ့ကိုယ္က ၾကိဳးေတြ
တစ္ရစ္ခ်င္းေျပျပီး ဆရာေအာင္ျပီ။ ဆရာ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေရးမျပခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္
စာဖတ္ျပီး သိခဲ့ရတာမဟုတ္ဘူး။ ဆရာ့အေၾကာင္း တလြမ္းတေဆြးေျပာျပသူရွိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္
ဒါေတြ သိရတာ။ ဆရာက ဆရာ့အေၾကာင္းကို ေရးၾကီး ခြင္က်ယ္လုပ္ေရးျပတာ တစ္ခါမွ
မရွိခဲ့ဖူးဘူးေနာ္။
စီျပီး ထပ္လိုက္ရင္
ကေလးတစ္ရပ္ေလာက္ျမင့္မယ့္ စစ္ႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရးကိုေတာ့ ဆရာက ဘာသာျပန္ေပးခဲ့တယ္။
ေလရူးသုန္သုန္ စာအုပ္ အထူၾကီး၊ ေရႊျပည္ေတာ္ေမွ်ာ္တိုင္းေဝးတဲ့ အတဲြေတြနဲ႔။
ခန္းေဆာင္နီအိပ္မက္တဲ့။ ဆရာမက္ျပခဲ့တယ္။
“ကၽြန္ေတာ္က မ႑ပ္ထိုး မလွဴႏုိင္ဘူး။
ကိုယ္ဖတ္ရတဲ့ စာေကာင္းစာမြန္မ်ဳိး သူမ်ားေတြလည္း ဖတ္ေစခ်င္၊ ရသခံစားေစခ်င္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဘာသာျပန္ေနတာ၊ ေရးေနတာ” တဲ့။ ေၾသာ္ ဆရာရယ္၊ ဆရာရင္ကို ျဖန္႔ကား၊
တစ္ျပည္လုံး အျပန္႔အက်ယ္မ႑ပ္ထိုးျပီး စာေပရသ အလွဴပဲြၾကီး
ဆရာသဒၶါရွိတုိင္းလွဴဒါန္းခဲ့တာပါလား။ အလွဴၾကီးေပးေနတုန္း ျဗဳန္းဆို ဆရာက
အခုလိုျဖစ္ရတယ္လို႔။
ျပီးေတာ့ ဒီလိုလည္း ဆရာ့အျဖစ္ကို
ျမင္ေယာင္ၾကည့္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္အေရးၾကီးလွတဲ့
ကမၻာ့ရသျပတင္း၊ အေတြးျပတင္းေတြကို တစ္ခ်ပ္ျပီးတစ္ခ်ပ္ မနားတမ္း လိုက္ဖြင့္ေပးေနတဲ့
ဆရာ။ ေဟာ တစ္ခ်ပ္၊ ေဟာ တစ္ခ်ပ္။ အလင္းအတြက္ ျပတင္းေတြ။ ပင္ပန္းလိုက္တာ ဆရာရယ္။
“စစ္ႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရး၊ စစ္ဆိုတာ
မေကာင္းဘူး။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေကာင္းတယ္။ ေတာ္လ္စတိြဳင္းေျပာခ်င္တာ ဒါပဲလား”
ဆရာကုိယ္တိုင္ စာေပေဟာေျပာပဲြစင္ျမင့္ေပၚက ေမးေနတာပါ။ ပရိသတ္အားလုံး
ျငိမ္တိတ္ကုန္တယ္။ မ်က္ရည္၊ ေသြး၊ အသက္၊ နပိုလီယံ တစ္ေယာက္ တည္းေၾကာင့္ ဒီလို
ပူေဆြးကုန္ၾကရမွာလား။
ေလာကလူသားေတြ အထက္ကိုတက္လွမ္းဖို႔
အႏိွမ့္ခ်ဆုံးလမ္းဟာ စာေပပဲ မဟုတ္လား။ ဒီလမ္းမွာ ဆရာတို႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူရွိခဲ့
ၾကတယ္။ ဘဝကံၾကမၼာေတြ တူခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုတူခဲ့လ်က္သားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ားဆိုင္
စာေပကလပ္တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတူ ေတြ႔ဆုံခြင့္ မရခဲ့ၾကဘူး။ “ေလထန္ကုန္း” နဲ႔
တင္းတိမ္ေနၾကရတယ္။ “ေပါင္းစည္းရင္း ကဲြလဲြခြင့္ရွိပါေစ၊ ကဲြလဲြရင္း
ေပါင္းစည္းႏုိင္ၾကပါေစ။ “တစ္ညေနခင္းမက၊ တစ္ညလုံးမက၊ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာ ဆရာတို႔ေဆြးေႏြးေျပာျပတာေတြ
ၾကားခ်င္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာတို႔ အနိစၥသေဘာကိုမလြန္ဆန္ႏိုင္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာတို႔ရဲ့အလုပ္ေတြက အသက္ဝင္ ရွင္သန္ေနဆဲပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔အတြက္
ဒီေလာကမွာ ေနထိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီအတြက္ ေၾကကဲြဝမ္းနည္းမႈေတြ မနည္းမေနာေပးဆပ္ခဲ့ၾကရတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ဘယ္မလဲ။ ဆရာက ဆရာ့အမည္နာမနဲ႔ ပူေဆြးမႈကို ဆရာ့မိသားစုအတြက္၊
စာဖတ္သူအတြက္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ တဲြထားခ်င္မွာ မဟုတ္တာ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။
အခုအျပင္ဘက္ ထြက္ၾကည့္ရင္
ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြလင္းလက္ေနပါလိမ့္မယ္ ဆရာ။ ဆရာ ထ မၾကည့္ေတာ့ဘူးလား။ ေဆးရုံက
ဆင္းျပီး ဆရာ့အိမ္ၾကီးေပၚက ျပတင္းေပါက္ေန ၾကယ္ေတြကိုမၾကည့္ေငးလိုေတာ့ဘူးလား။
ဒီတစ္ခါ တိုးသက္ဝင္လာမယ့္ ညဦးေလျပည္ဟာ ဘေလာ့ရဲ႕ ဝင္းပတဲ့ေလ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္။
ဒီေလမ်ဳိးနဲ႔ လင္းလက္တဲ့ေနေရာင္ျခည္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဆမတန္ေပးဆပ္ခဲ့ရ၊ အဆမတန္
ေစာင့္စည္းခဲ့ၾကရ။
ကၽြန္ေတာ့္တစ္ေယာက္တည္းဆႏၵသေဘာအရဆုိရင္
ဒီလို မဟုတ္ေသးဘူး။ ဆရာက တစ္ေယာက္တည္းသေဘာထက္ အမ်ားဆႏၵကို လုိက္ေလ်ာခ်င္မွာပဲ။
အားလုံးက ဆရာ့ကိုဂုဏ္ျပဳဦးညႊတ္ခ်င္ၾကမွာပါ ဆရာ။ ဆရာက အလုပ္ေတြ သိပ္လုပ္တယ္။
အလုပ္လုပ္သေလာက္ ဆရာ တုိးတက္ျမင့္မားခဲ့တယ္။ တိုးတက္ျမင့္မားေလေလ၊ တစ္သီးတစ္သန္႔
ျဖစ္လာေလ၊ ျခားနားကဲြျပားလာေလ၊ ဆရာ့အရိပ္ေအးေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔
အျမဲေနခ်င္ပါတယ္ ဆရာ၊ ဆရာ ကဗ်ာဆရာမ်ားေထာင့္မွာ ထာဝရနားေနလဲေလ်ာင္းပါ။ ဆရာ့ကို
ကဗ်ာဆရာမ်ားခ်ည္းသီးသန္႔ ျမွဳပ္ႏွံမယ့္သခ်ႋဳင္းေထာင့္မွာ ျမွဳပ္ႏွံခ်င္တယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲ။ ဆရာဟာ ကဗ်ာကို ခ်စ္လို႔ပဲ။ ျပည္သူကို ခ်စ္လို႔ပဲ။ ေက်းေတာေန
ကဗ်ာေတြကို ဆရာ စုစည္းခဲ့တယ္။ “စကၠဴျမင္း ေတာတြင္းရထား” ကဗ်ာရွည္ကို ဆရာေရးဖဲြ႔ခဲ့တယ္။
အမဂၤလာလွည္းတြန္းသံ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း
ၾကားေနရတယ္။ ဆရာ့ဆီ လာေနျပီ။ သူတို႔ ဆရာ့ကို တစ္ေနရာေခၚသြားၾကေတာ့မယ္။
မဟုတ္ေသးဘူး။ အသံက ေဝးသြားျပန္ျပီ။ ကိုခ်စ္ဦးညိဳ၊ ကိုျမတ္ခိုင္တို႔
ဆရာ့မိသားစုနဲ႔ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ တုိင္ပင္ေနၾကတယ္။ ကိုေသြးသစ္လည္း ပါတယ္။ သတင္းစာ
နာေရးေၾကာ္ျငာအတြက္ စီစဥ္ေနၾကတာပါ။ ဓာတ္ပုံ တီထူးတစ္ေယာက္တည္း ဝင္လုိက္ ထြက္လုိက္နဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ေဘးနားကခုံေပၚမွာ ႏွင္းက်သံထက္ညင္သာတဲ့ႏူးညံ့တဲ့ ရုိေသေလးျမတ္တဲ့ျငိမ္သက္မႈနဲ႔
ထိုင္ေနမိတယ္။
“ေသျခင္းသည္ပင္ အိပ္ျခင္းပင္တည့္။ ထို႔ထက္
ဘာမွ်ရွာမရတည့္။ ေသျခင္း၏အိပ္ျခင္းထဲ၌ မည္သည့္အိပ္မက္တို႔ မက္မည္နည္း” လုိ႔
ဟင္းမလက္က ေၾကာက္စရာေမးခြန္းကို ေမးခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ဆရာေရးဖဲြ႔ခဲ့တယ္။
ဆရာတစ္သက္လုံး ေဇာၾကီးၾကီး၊ အေမာၾကီး ေမာသမွ် ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္စက္ေနတာ
ျဖစ္မယ္။ အိပ္လို႔ဝရင္ ျပန္ႏုိးလာမယ္။ စာေတြ ဆက္ေရးမယ္။ ဒီလိုဆို ေကာင္းမယ္။ ဆရာမ ၾကည္ေအးကေတာ့
လူဟာ ေသျပီးရင္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏုိက္ထရစ္အက္ဆစ္ တစ္စက္၊ ႏွစ္စက္မွ်သာတဲ့။
ေသျခင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ကို ေမးခ်င္တာေတြအမ်ားၾကီးပဲ။ ရင္ထဲမွာ
တိုးပြားလာေနတယ္။ အပ္က်သံေလာက္ေတာင္ အသံမျပဳေတာ့ဘူးလား ဆရာ။
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အသက္ရွင္တုန္းမွာ
ေသျခင္းမရိွဘူး။ ေသျပီးေနာက္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆက္လက္အသက္မရွင္ေတာ့ဘူး” တဲ့။
အက္ပီက်ဴးရက္စ္က ေရးခဲ့တယ္တဲ့။ ဆရာ့ႏွလုံးသားနဲ႔ ဆရာ့လက္ဖ်ားေတြကခ်ဳိျမိန္တဲ့စာေတြ
စမ္းေရလို တသြင္သြင္ဆက္လက္စီးဆင္း ေပးပါဦး ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဖတ္ဖို႔
အက္ေဆးေတြ ေရြးျပီး ဘာသာျပန္ေပးပါဦး။ အာရင္ဘတ္ရဲ့စာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေသးတယ္လုိ႔
ဆရာေျပာခဲ့တယ္။
တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းနဲ႔ အမဂၤလာသံ
လာေနျပန္ျပီ။ တီတူးတို႔အျပင္ ထြက္ၾကည့္ၾကတယ္။ အသံက ေဝးသြားျပန္တယ္။
ဆယ္နာရီေတာင္ခဲြေတာ့မယ္။ ဆရာ့ငယ္ဘဝ။ ေတးခ်ဳိတဲ့။ အေမာက္ကေလးရဲရဲနီတဲ့ ဗြက္ကလုံငွက္ကေလးကို
ေလွာင္အိမ္ထဲထည့္ထားေတာ့ ေတးမဆုိေတာ့ရုံမက မၾကာခင္မွာ ေသဆုံးသြားပါေရာ။
သစ္သီးဝလံေတြေကၽြးလည္း မစားဘူး။ ဆရာ စိတ္မေကာင္းအၾကီးအက်ယ္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း
ဖတ္ဖူးတယ္။
တစ္ခါေတာ့ ဆရာရယ္ လီဒိုလမ္းမေပၚ
ေရာက္ေနျပန္ေရာ။ လမ္းေဘး ေတာင္ယာထဲက သစ္ငုတ္တစ္ခုကို ေလေသနတ္ပစ္ လက္တည့္စမ္း ၾကတယ္။
ဆရာ့အလွည့္မွာ ပထမတစ္ခ်က္ က်ည္မထြက္။ ဂ်မ္း ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ ထပ္ပစ္တယ္။
မထြက္။ ေနာက္တစ္ခ်က္၊ ထိုနည္းလည္းေကာင္း။
“ကၽြန္ေတာ္ လက္ေလ်ာ့ျပီ။
ကၽြန္ေတာ့္လက္သည္ ေလေသနတ္ကိုင္၍ မရဟန္တကား” တဲ့။ ဆရာ့ခံစားမႈေနာက္မွာ ဆရာ့အေရးအသား
ေတြက ဖဝါးထပ္ခ်ပ္ကပ္လ်က္ လိုက္ပါလို႔။
ဆရာအသက္ငယ္ငယ္အရြယ္မွာပဲ ႏုိင္ငံအေရးက
ဆရာ့ရင္ဘတ္ထဲ ဝင္ေရာက္လာတယ္။ အာရွလူငယ္၊ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး၊ အထက္ဗမာျပည္ ဖဆပလအဖဲြ႔ခ်ဳပ္၊
လယ္သမားမ်ား လယ္သီးစားခမေပးေရး တိုက္ပဲြ၊ ဒီအတြက္ ဆုလာဘ္ေတြကေတာ့ အဲဒီေခတ္က
ရုံးမင္းတစ္ထိုင္ အျပစ္ဒဏ္ကေန ေျမရွင္ေတြက ဆရာ့ဦးေခါင္းကိုဆုေငြထုတ္တာ ခံရတဲ့အထိ။
တစ္သက္တာ ဆရာ့ဘဝဟာ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ စာေပဘဝပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာဒဂုန္တာရာနဲ႔
ကမၻာ့ျငိမ္းခ်မ္းေရးခရီး၊ ကိုင္ရုိေလဆိပ္မွာ ပစၥည္းေတြအမ်ားၾကီးထဲက ကုလားအုတ္ေရ
လက္ကိုင္အိတ္ကေလးကို ဆရာ တယုတယကိုင္ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီလို ဆရာဒဂုန္တာရာက ေရးဖဲြ႔ျပဖူးတာကို
အခု ကၽြန္ေတာ္အမွတ္ရေနတယ္။
“လိုက္ခဲ့ေတာ့ ျမနႏၵာ” တဲ့။ ေခၚသံမွာ
စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔သံေတြ ပါေနတယ္။ ေစာ္ဘြားရဲ့သမီးေတာ္တစ္ပါးနဲ႔ ကိုဥကၠာတို႔ရဲ့ ႏွလုံးသားရင္ခုန္သံ
ကိစၥကိုသာ ေရးဖဲြ႔ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ရွမ္းလူထုရဲ့ဘဝကို ထင္ဟပ္ျပခဲ့တယ္။
ဒီတုန္းက ရွမ္းျပည္နယ္ကို ဆရာ မေရာက္ဖူးေသး။ လူကိုယ္တုိင္ မေရာက္ဖူးေသးေပမယ့္
ဆရာ့ႏွလုံးသားနဲ႔ေစတနာက ရွမ္းျပည္သူေတြဆီ အရင္ဦးေအာင္သြားႏွင့္တယ္။
ဆရာ့ “တမာႏုခ်ိန္စစ္တမ္း” ရဲ႕ အဆုံးပိုဒ္။
“တမာႏုခ်ိန္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ေႏြလြမ္းေဝဒနာ၏ေရာဂါလကၡဏာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္
ေႏြလြမ္းေဝဒနာ၏ျပဒါးတုိင္လည္း ျဖစ္ပါသည္။”
“တမာပင္က ဝတ္လစ္စလစ္ ခၽြတ္ခ်လိုက္ျပီး
မလုံ႔တလုံ ရြက္ႏုကိ ျခဳံေနဆဲ”။ ဒီစာသားေတြအတိုင္း ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မယ္၊
ေရွ႕ေနာက္လဲြခ်င္ လြဲမယ္၊ တစ္သေဝမတိမ္း မတူေပမယ့္လည္း ဆရာ့ေႏြလြမ္းေဝဒနာရဲ့ေရာဂါလကၡဏာကိုေတာ့
ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ ေပၚပါတယ္။ ဆရာက တမာႏုခ်ိန္ကို လြမ္းတယ္။ အခု တမာႏုခ်ိန္ေလ
ဆရာ။ လွည္းသံ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းဟာ တကယ့္ကို ငွက္ဆိုးထိုးသံပဲ။ သံထည္သံဘီး ေတြက ေခ်ာက္ခ်ားေအာင္
ညွစ္ေအာ္တတ္ၾကသလား။ သံဘီးေတြထဲ ေခ်ာဆီထည့္ၾကပါဦးဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အသံကမရပ္ဘူး။
ဟိုး အစြန္းဘက္အက်ဆုံး အခန္းတစ္ခန္းကို ဦးတည္ေနတာျဖစ္မယ္။ လူနာေဆာင္ (၆) ကို
ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနတယ္။ လူေတြ ေသလိုက္ၾကတာ။
မႏွစ္က ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗီဒီယိုရုိက္တယ္။
ေတြ႔ဆုံသူအျဖစ္ ခက္မာက ကူညီတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျမင္ကြင္းအျပင္ဘက္ကေန
ဆရာ့စကားေတြကို နားေထာင္ေနခ့ဲတယ္။ (၁၉၆၀) ေလာက္အထိ ဆရာ စာေရးခ်ိန္မရခဲ့ဘူး။
အသင္းအဖဲြ႔လုပ္ငန္းေတြမွာ ပါဝင္ေနရလို႔။ (၁၉၆၄) က (၁၉၇၂) အထိ (၁၀) ႏွစ္ေလာက္မွာလည္း
မေရးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ၾကံဳခဲ့တယ္။ ဒီဘက္ႏွစ္မ်ားမွာေတာ့ “က်န္းမာတုန္း ေရးမယ္။
ေရးခ်င္တာ ေရးသင့္တာေတြေရးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးဆရာပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ တျခား
ဘာမွမျဖစ္ခ်င္ဘူး။ တျခားအလုပ္မရွိေတာ့ ရုံးတက္သလို ေန႔တိုင္း တစ္ေနကုန္ေရးတယ္။
ေန႔အလင္းေရာင္ရွိသမွ်ႏွင့္ အလုပ္လုပ္တယ္။ မြန္းတည့္ (၁၂) နာရီ ထမင္းစား၊ ခဏနား၊
မြန္းလဲြ (၁) နာရီက (၅) နာရီ အထိ ဆက္ေရး၊ ညက် စာဖတ္တယ္၊ မေရးေတာ့ဘူး။ ဗီဒီယုိေလး
ဘာေလး ၾကည့္တယ္”
“အာရင္ဘတ္၊ ဆမ္းမားဆက္မြန္တို႔ဆိုရင္
မေရးခ်င္လည္း ေရးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ type-writer မဖြင့္ရရင္ မေနႏုိင္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ေရးျပီးသား မထုတ္ရေသးတာကို ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္”
“စာတစ္အုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္မိလို႔သေဘာက်ရင္
ကၽြန္ေတာ္ခံစားပီတိျဖစ္ရသလို မွ်ေဝေပးခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္ရတယ္။ မဖတ္ႏုိ္္င္၊
မဖတ္ျဖစ္တဲ့ လူငယ္ေတြကို ဒါနျပဳခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေတြဘာသာျပန္တာ လူငယ္ေတြ
အတြက္ပါ။ ခ်ဳိျမိန္ေသာအိမ္၊ အညတရရုပ္ပုံလႊာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ original ေတြပဲ။
ဘာသာျပန္တာက အတု။ အတုဆိုေပမယ့္ ခံစားမႈကို အေကာင္းဆုံးကူးယူေပးရတာပဲေလ။ Creative
work ေတြ ျပန္ရင္ မိေအာင္ျပန္ႏုိင္မွ။ စစ္ႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရးထဲမွာ ပီယာရယ္၊
နာတာရွာ့အခ်စ္ကိုရလိုက္လို႔ အျပင္လည္းထြက္လိုက္ေရာ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္တံခြန္ၾကီးလင္းေနလိုက္တာ၊
ေတာ္လ္စတြိဳင္းက အခ်စ္ကို ဒီလို တန္ဖိုးျမွင့္တင္ခဲ့တယ္”။ ဆရာေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြ။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒီဘက္ကို
လွည္းတကယ္လာေနျပီ။ နီးသထက္ နီးလာေနျပီ။ ကုိေသြးသစ္က ကၽြန္ေတာ့္အနားကပ္ျပီး ဝုိင္းတြန္းၾကမယ္တဲ့။
သူတို႔ ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အစီအစဥ္ေျပာင္းသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူေသေဆာင္
(Mortuary) ကို သြားႏွင့္ျပီး သူတို႔ တြန္းအလာကို ေစာင့္ၾကတယ္။ သူေသေဆာင္ဝန္းက်င္မွာ
ဟုိးအေဝးကလာတဲ့ အလင္းေရာင္ပ်ပ်သာရွိလို႔ မႈန္ဝါးေနတယ္။ ခဏေနေတာ့ လွည္းသံ
တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းတဂ်ဳံးဂ်ဳံးနဲ႔ ဆရာ ေရာက္လာတယ္။ ဆရာ့ေရွ႔မွာ စာေရးဆရာ တင္သိန္းေမာင္။
ဆရာတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႔ဆင့္ ေနာက္ဆင့္။ ၾကယ္ေတြ မေၾကြပါနဲ႔။ ၾကယ္ေတြ မေၾကြပါေစနဲ႔ေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေကာင္းကင္ နက္ပုပ္ပုပ္ၾကီးထဲမွာ ၾကယ္ေတြ
က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ ေတြ႔ရတယ္။
(၂၀၊ ၂၊ ၁၉၉၈)
မြန္းလဲြ (၁) နာရီ၊ ေရႊတေကာ။
စမ္းေခ်ာင္း ဆရာ့အိမ္က ထြက္မယ့္အခ်ိန္မွန္းျပီး
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကိုစိုး ကားနဲ႔ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆရာ့စ်ာပနကို ဗီဒီယုိရုိက္ဖို႔ ကင္မရာနဲ႔
ကင္မရာ အကူ ကိုေအာင္ကိုပါ ေခၚလာခဲ့တယ္။ ဆရာ့အိမ္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ လူရွင္းေနျပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ နည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္။ အခုေလးတင္ ပစ္ခဲြသြားတဲ့ ေရအိုး
အစအနေတြေတာင္ မေသြ႔ေျခာက္ေသးဘူး။ ကိုစိုးကားကို အရွိန္ျမွင့္ေမာင္းျပီး။ မႏွစ္တုန္းက
ဆရာ ဒီအိမ္ၾကီးအေပၚ ထပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တေယာထိုးျပတာ ျပန္ၾကားေယာင္
ျမင္ေယာင္မိျပန္တယ္။ “ဆရာျမသန္းတင့္ (သို႔မဟုတ္) လူသားေပါင္းကူး တံတား” လို႔
ကၽြန္ေတာ္ခံစားရသလို ေခါင္းစီးတပ္ျပီးျပီ၊ တည္းျဖတ္ျပီးျပီ၊
တျခားအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ အေခြထြက္ဖို႔ ၾကန္႔ၾကာခဲ့ရတယ္။ ဆရာ့ စ်ာပနကိုလာတဲ့ပရိသတ္က
အေဆာင္တစ္ခုလုံးျပည့္က်ပ္ျပီး ေဘးဘီလွ်ံထြက္ေနတယ္။ စာေပအႏုပညာအဝန္းအဝုိင္းသာမက
နယ္ပယ္စုံက လူပုဂၢိဳလ္အစုံအလင္ေတြ႔ရတယ္။ ဆရာဒဂုန္တာရာနဲ႔အတူ ဆရာေတာ္ကိုပညာ
(အမရပူရ)၊ ခရစ္ယာန္ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ၾကီးတစ္ပါး ျဖစ္တဲ့၊ အခု စာေတြျပန္ေရးေနတဲ့
ဆရာေမာင္ေပါက္စည္ “ဘာသာႏွစ္ခုေပါင္းစုံျခင္း” လို႔
ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကြယ္လြန္တုန္းက ေရးဖဲြ႔ခဲ့တဲ့ ဆရာပါရဂူကိုလည္းေတြ႔ရတယ္။
အခုေတာ့ မုန္တိုင္းထဲက လူသားေပါင္းကူးတံတားၾကီး။
“ဆရာျမသန္းတင့္ (သို႔မဟုတ္)
လူသားေပါင္းကူးတံတားၾကီး က်ဳိးျပီ”
0 comments:
Post a Comment