မေန႔ကေရာက္ခဲ့တဲ့ၿမိဳ့ျပင္ကေဈး (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

မေန႔ကေရာက္ခဲ့တဲ့ၿမိဳ့ျပင္ကေဈး (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ) ေအာက္တိုဘာ ၁၃၊ ၂ဝ၁၂ က်ေနာ္က ဒီက လယ္သမားေဈးေလးေတြကို အပတ္စဥ္သြားတယ္၊ လိုတာေလးရွိရင္ဝယ္တယ္။ ဘာမွ ဝယ္စရာမရွိလည္း ေမြးရပ္အလြမ္းကို သြားသြားေျဖတယ္။ အဲဒီက စာအုပ္ေဟာင္းဆိုင္ေလးေတြမွာ လယ္သမားအိုႀကီးေတြဖတ္ၿပီးသိမ္းထား ခုေတာ့ ျပန္ေရာင္းလို႔ အလြန္ခ်ိဳတဲ့ႏႈန္း နဲ႔ စာအုပ္ေဟာင္း/ေကာင္းေတြလည္း ရတတ္ပါတယ္၊ တခါမွာဆို ရီးဒါးစ္ဒိုင္ဂ်က္စ္ကျပဳစုတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ၾကားဝတၳဳတို (၇၁) ပုဒ္ ဆိုတာႀကီးကို ငါးမူး (ဆင့္ငါးဆယ္-ေဒၚလာဝက္)ထဲနဲ႔ ရခဲ့ဖူးပါတယ္။ စာအုပ္ဆိုတာ မဖတ္ရေသးရင္ေတာ့ အသစ္ပဲေလေနာ။ ဒါက ၿမိဳ့ထဲက လယ္သမားေဈး ေလးေတြ(က်ေနာ္ အရင္ ဓါတ္ပံုေတြတင္ဖူးပါတယ္)

ေနာက္တမ်ိဳးက ၿမိဳ့ျပင္၊ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေတြက ေတာဆိုင္ကေလးေတြဗ်။ ဒီမွာက ၿမိဳ့ျပင္ထြက္လိုက္တာနဲ႔ ျမင္ကြင္းေတြကိုက ေက်းလက္ (အေမရိကန္ေက်းလက္လို႔ေျပာတာေနာ္)ဆန္သြားတာဗ်။ ဆက္ဆံေရးလည္း ေက်းလက္ဆန္တာပဲ။ လူမႈေတြလည္း တအိမ့္တအိမ္သိၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ရြာကဘုရားေက်ာင္းလည္း အတူတက္ၾကတာမ်ိဳးေပါ့။ ခရစ္ယာန္မွာလည္း အျခားဘာသာေတြလိုဂိုဏ္းကြဲေတြရွိတာပါပဲ။ ဆိုေတာ့ ၿမိဳ့တိုင္းမွာ သူ႔ဂိုဏ္းနဲ႔၊ သူ႔ေက်ာင္းနဲ႔၊ သူ႔ေဂါပကနဲ႔၊ သူ႔ဘုန္းႀကီးနဲ႔သူ စံပယ္ၾက စုဖြဲ႔ၾကတာေပါ့ေနာ။ ရြာေတြမွာၾကေတာ့ ဂိုဏ္းတူသူ ေတြအလိုက္ေနတတ္ၾကတာမ်ိဳးလိုျဖစ္ေတာ့ တစ္ရြာတစ္ေက်ာင္းသေဘာေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ေက်ာင္းတစ္ဂါထာ တစ္ရြာတစ္ပုဒ္ဆန္းလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္တူေတာ့ ရြာသူခ်င္းပိုရင္းၾကတာလည္း ပါမယ္ထင္တာပဲ။ အဓိကကေတာ့ဗ်ာ ၿမိဳ့ျပနဲ႔ေက်းလက္ရဲ႔ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးမတူကြဲျပားမႈရဲ့အရင္းခံသေဘာ ရိုးတိုးရိပ္တိတ္ေလး ျမင္ေနရေသးတာပဲဗ်။ ေနာက္ၿပီး ေက်းလက္ေဒသေတြမွာက အေမရိကန္အျဖဴေတြခ်ည္းပဲ အေတြ႔မ်ားမယ္ဗ်။ (အေမရိကန္အျဖဴဆိုတာက အသားအေရာင္အမည္းမဟုတ္တဲ့ ဂ်ာမန္၊ ျပင္သစ္၊ အီတလီ၊ ၿဗိတိသွ် ဘာညာစတဲ့ အႏြယ္ေတြေပါ့ေလ၊ အသားျဖဴမယ္၊ မ်က္လံုး ညိဳရင္ညိဳ နက္ရင္နက္ စိမ္းရင္စိမ္း ျပာရင္ျပာမယ္။ ဆံပင္ညိဳရင္ညိဳ နက္ရင္နက္ ေရႊဝါေရာင္ ေျပာင္းဖူးေမႊးေရာင္ တခုမဟုတ္တခုျဖစ္မယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔က အေမရိကန္အျဖဴေတြ) သူတို႔ပဲ ေက်းလက္ ေဒသေတြမွာ အေနမ်ားတယ္။ လယ္ပိုင္ယာပိုင္နဲ႔ေပါ့။ အာဖရိကန္အေမရိကန္လို႔ပဲေျပာေျပာ လူမည္းေတြလို႔ပဲဆိုဆို အဲဒီလူေတြေတာ့မေနၾက ဘူးေလ။ မေနရဘူးလုပ္ထားတာေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး။ ေနလို႔မရေအာင္လုပ္ထားတာမ်ားလားလို႔လည္း ေတြးမိပါတယ္။ ထားပါေတာ့ ေျပာရရင္အဲဒီအေၾကာင္းက အမ်ားႀကီးရယ္။ သူတို႔ေတြက ေက်းလက္ေတြမွာထက္ ၿမိဳ့ျပေတြမွာေနၾကတာပါ။ ေတာဘက္ေရာက္ရင္ လူမည္းေတြ မေတြ႔ရတတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ေတြ႔ရေတာင္ အလြန္နည္းပါတယ္။ ေတာမွာလာ အလုပ္လုပ္တဲ့ လူမည္းအမ်ိဳးသား ကုမၸဏီဝန္ထမ္း ေတြေတာ့ ျမင္ရပါတယ္။

ေနာက္တခုထူးျခားတာက ၿမိဳေတြ၊ အေမရိကန္ၿမိဳ့ေတြပါ။ ၿမိဳ့တိုင္းလိုလိုရဲ႔ ၿမိဳ့ေတာင္ဘက္ပိုင္းေတြမွာ အမည္းေတြအေနမ်ားတာပဲဗ်။ ၿမိဳ႔ ေတာင္ဘက္ပိုင္းဆိုတာေတြကလည္း(အေမရိကန္ၿမိဳ့တိုင္းနီးပါးေလာက္မွာ) ေျမာက္ပိုင္းထက္ ဆင္းရဲတတ္တယ္ေလ။ ေျမာက္ပိုင္းသားေတြ က ပညာတတ္ေတြ၊ လူခ်မ္းသာေတြ၊ အိမ္ႀကီးရခိုင္ေတြျဖစ္ၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သားသားနားနားေတြေပါ့ဗ်ာ။ အာဖရိကန္အေမရိကန္ အမည္းခ်င္းတူဦးေတာင္ ၿမိဳ့ေျမာက္ပိုင္းေနသူက ပညာတတ္၊ လူကံုတန္၊ ေၾကးရတတ္ေတြလို႔ေျပာရမွာပဲဗ်။ ေတာင္ပိုင္းက်ေတာ့ အဲဒါနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္လိုလိုႀကီးဗ်ာ။ တၿမိဳ့ထဲမွာ ႏွစ္ျခမ္းခြဲခံထားရသလိုႀကီးဗ်ာ။ တပိုင္းက တပိုင္းကိုကူးသြားတာနဲ႔ ျမင္ကြင္းေတြသိသိသာသာႀကီးကို ေျပာင္းသြားတာဗ်။ ဒီေတာ့  ခံစားမႈေတြပါ အကုန္လိုက္ေျပာင္းတာဗ်ာ။ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ဗ်ာ ေလကအစ ရႉရတာမတူသလိုပဲ။ အဲဒီထူးျခားမႈက မေတာ္တဆလား တမင္ျဖစ္ေအာင္အလုပ္ခံရတာလားဆိုတာလည္း ေျပာမယ္ဆိုေျပာစရာမ်ားသားေနာ။

ေနာက္တခ်က္ဗ်ာ၊ ကမၻာႀကီးကိုျပန္ၾကည့္ပါဦး။ ကမၻာႀကီးမွာလည္း ေျမာက္ဘက္အျခမ္းတိုင္းျပည္ေတြကခ်မ္းသာၿပီး ေတာင္ဘက္အျခမ္း တိုင္းျပည္ေတြက ဆင္းရဲတာမ်ားတယ္မဟုတ္လား။  ေျမာက္မင္းေတြကေရႊဘံုစံၿပီး ေတာင္မင္းေတြက ဖြတ္ေက်ာျပာစုေတြမ်ားတယ္ေလ။ ကမၻာရြာႀကီးမီးေလာင္တိုင္း ခ်ခ်အနင္းခံရတာလည္း ရြာ့ေတာင္ပိုင္းသားေတြလိုလိုခ်ည္းပဲ။ အဲဒါေတြအကုန္လံုးက မေတာ္တဆ ျဖစ္ခဲ့တာေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ထားပါေတာ့ေလ ဒီေနရာမွာ ဒါေျပာခ်င္တာမဟုတ္ေသးေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ကမၻာရြာစီးပြားပ်က္ေတာ့ ခံေတာ့အတူခံရတာပဲ။ မတူတာက သေဘၤာနစ္တာနဲ႔ ခြက္ေပ်ာက္တာဗ်။ ကၽြဲျဖစ္တဲ့သူနဲ႔ ႂကြက္ျဖစ္တဲ့သူေပါ့ေလ။ တကယ္ဆို ေျမာက္မင္းေတြက ကယ္မယ္ဆိုကယ္ႏိုင္ပါရက္နဲ႔ မကယ္တာကိုပဲ တရားလိုလိုဘာလိုလိုလုပ္ၿပီး “ေတာင္မင္းလည္းေျမာက္မင္း မကယ္ႏိုင္”ဆိုၿပီးေျပာၾကေသးတယ္ေနာ။ ေျပာေၾကးဆို ေျမာက္မင္းေတြ ကိုက္တဲ့ေရႊဇြန္းက ေတာင္မင္းေတြရဲ႔တြင္းထြက္ပါ။ ဒီမွာလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲဗ်။ ေျမာက္မင္းေတြကို ေၾကးပံ့ရင္း ေတာင္မင္းေတြဆင္းရဲတြင္းနက္ေတာ့ စာရိတၱပါမက်န္ေအာင္ အကုန္ပ်က္တာကိုး။ အဲ..ေျပာရင္း ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။

ေၾသာ္ စကားေခ်ာ္ထြက္သြားတယ္။ ျပန္ေကာက္ရရင္..အဲဒီေက်းလက္ေတြမွာ ၿမိဳ့ျပင္မွာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေတြက အေဝးေျပးလမ္းႀကီးေတြ ျပည္နယ္တြင္းနဲ႔ ၿမိဳ့ကူးကားလမ္းေတြ၊ ၿမိဳ့ျဖတ္ လမ္းေတြရဲ႔လမ္းေဘးက ၿခံစပ္ေလးေတြမွာ၊ ရြာအဝင္လမ္းမေဘးေတြမွာ ခံုေလးေတြခ်ၿပီး ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေလးေတြလည္းရွိတယ္ဗ်။ သူလည္း စီးပြားျဖစ္မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားၿခံကထြက္တာေလး ခင္ဗ်ားဘာသာခ်ေရာင္းတဲ့ သေဘာပဲ။ အဲ..အိမ္နီးျခင္းက သူ႔တို႔ၿခံထြက္ကေလးေတြပါတင္ၿပီး အတူေရာင္းၾကတာလည္းရွိတယ္ဗ်။ ဆိုလိုတာကဗ်ာ သူၿခံထြက္ ကိုယ့္ၿခံထြက္ကေလးကို လမ္းေဘးခ်ၿပီး လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ေရာင္းေပးတာေပါ့ဗ်ာ။ ေရာင္းခြန္ဝယ္ခြန္ဘာမွမရွိေတာ့ ေဈးက သက္သာတယ္။ ေနာက္ၿပီး လတ္ဆတ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ေအာ္ဂဲနစ္ေတြဗ်ာ။ ဒီမွာ အစားအေသာက္(အသီးအႏွံ၊ ဥ စတာေတြ)  စိုက္ပ်ိဳးေမြးျမဴေရးထုတ္ကုန္ေတြအားလံုးလိုလိုက အင္ေအာ္ဂဲနစ္ေတြဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ အင္ေအာ္ဂဲနစ္ဆိုပါေတာ့။ ဥခ်င္းအတူတူ အရြယ္လည္းအတူတူဆိုရင္ေတာင္ ေအာ္ဂဲနစ္ကေဈးပိုႀကီးပါတယ္။ ေမြးျမဴေရးၾကက္ဥက (ဥစားၾကက္ၿခံေတြကထြက္တာ) အေကာင္ေဖါက္လို႔မရဘူးမဟုတ္လား။ အိမ္ၾကက္ဥက(ၾကက္အဖနဲ႔ၾကက္အမေတြအတူထားၿပီးဥတဲ့ အိမ္ၾကက္ဥ) အေကာင္ေဖါက္လို႔ ရတယ္ေလ။ ဒါဆို ဒါကို ေအာ္ဂဲနစ္ေပါ့ေနာ။ အလြယ္မွတ္ရင္ ေမြးျမဴေရးဥကို အင္ေအာ္ဂဲနစ္၊ အိမ္ၾကက္ဥကို ေအာ္ဂဲနစ္ဗ်ာ။ ဒါဆိုလြယ္တယ္။

မေန႔ကေတာ့ ၿမိဳျပင္ထြက္ရင္း ဒီလိုဆိုင္ကေလးမ်ိဳးတခုကိုဝင္ၿပီး ၾကက္ဥတစ္ဒါဇင္၊ ဗူးသီးတစ္လံုးနဲ႔ သစ္ေသာ့သီးတစ္ထုတ္ ဝယ္ခဲ့တယ္။ ဒီမွာ ႏွင္းေတြသိတ္ထူတဲ့အခ်ိန္ကလြဲလို႔ အဲသလို အခင္းအက်င္းေလးေတြ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရွိတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ကျမက္ခင္းေပၚ စားပြဲႀကီးတစ္လံုးခ်၊ တခ်ိဳ႔က ေရခဲေသတၱာအေဟာင္းႀကီးခ်၊ တခ်ိဳ႔က ျခင္းၾကားလို သစ္သားေသတၱာလိုဟာႀကီး ခ်ေပါ့ေလ။ အထဲမွာ သူတို႔ေရာင္းမယ့္ပစၥည္း(ပန္းသီး၊ လိေမၼာ္သီး၊ သစ္သာ့သီး၊ ေျပာင္းဖူးစတာေတြအျပင္ တျခားၿခံထြက္အသီးအႏွံေတြ၊ ၾကက္ဥ၊ ဘဲဥ(အခြံညိဳနဲ႔ အိမ္ၾကက္ဥေလးေတြ၊ ဗမာျပည္မွာ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေတာၾကက္ဥလို႔ေခၚတယ္ဟုတ္) ခြဲလိုက္ရင္ သူ႔အႏွစ္ကေလးေတြကလည္း  ဝါက်န္က်န္ ဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေမြးျမဴေရးဥေတြလိုမဟုတ္ပဲ နီနီရဲရဲေလးဗ်ာ) ေဈးကလည္း တစ္ဒါဇင္မွ ၂ ေဒၚလာရယ္။ ဥအႀကီးစားက ၂ ေဒၚလာခြဲ။ ေအာ္ဂဲနစ္စားစရာဆိုင္ေရာက္သြားရင္ အဲ့ဒီ ေတာၾကက္ဥတစ္ဒါဇင္ကို ၄ ေဒၚလာျဖစ္သြားေရာ။ ထူးျခားတာက ဒီ လမ္းေဘးဆိုင္ေလးေတြမွာ ေရာင္းသူထိုင္မေနဘူး။ အနားမွာမရွိဘူးဗ်။  Self-Serve ဆိုၿပီး အၿပီး ေရးၿပီးသားဗ်ာ။ ဘာက ဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး။ ကိုယ္လိုခ်င္တာကိုယ္ယူ ၿပီးရင္ ခ်ထားတဲ့ပံုးကေလးထဲကို က်သင့္ေငြထည့္ခဲ့။ ဒါပဲ။ ပန္းသီးဆိုပါေတာ့ဗ်ာ..အိပ္အရြယ္အစား ၃ မ်ိဳးေလာက္ခ်ထားေပးတယ္။ ကိုယ္က ၅ ေဒၚလာဖိုးဝယ္မယ္ဆို သူနဲ႔တန္တဲ့အိပ္ကိုယူ။ ပန္းသီးေတြအိတ္ဆန္႔သေလာက္ ေကာက္ထည့္။ ၿပီးရင္ပိုက္ဆံထားခဲ့ ဒါပဲ။ တခ်ိဳ႔ ပန္းသီးၿခံေတြဆို ခူးၿပီးေတာင္ ခ်ထားမေပးဘူး။ အိပ္ေကာက္လြယ္၊ ၿခံထဲဝင္၊ ကိုယ္ႀကိဳက္ရာအပင္က စိတ္ႀကိဳက္အေရာင္၊ အရြယ္အသီးကို အိပ္အျပည့္ခူးထည့္(တန္ေအာင္ဆိုၿပီး နင္းကန္ဖိသိပ္ထည့္လည္းရတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ဘယ္သူမွမေျပာဘူး။ ေျပာရေအာင္လည္း ဘယ္သူမွ အနားမွာမရွိဘူး။ ရွိလည္းေျပာမယ္မထင္ဘူး) ဒါေပမယ့္ သူသိသေလာက္ ဘယ္ဝယ္သူကမွလည္း အဲသလိုမ်ိဳး လုပ္တာေတာ့ မရွိပါဘူး..တဲ့။ ၿခံရွင္တေယာက္က က်ေနာ္ေမးလို႔ ေျဖဖူးတယ္။ ပိုက္ဆံမထားပဲ ယူသြားသူေတြေရာ မရွိဘူးလား..ဆိုေတာ့။ မရွိေလာက္ဘူး ထင္တာပဲ..တဲ့။ ရွိလည္း ကိစၥမရွိပါဘူးေလ..ကိုယ္မွ မသိတာဆိုေတာ့ စိတ္ထဲဘာမွမျဖစ္ဘူးေပါ့…အကုသိုလ္နည္းတာေပါ့..တဲ့ဗ်။ အင္း..ဆိုးေတာ့မဆိုးဘူး။ သူေျပာတာလည္း အဟုတ္ပဲေနာ္။ ကိုယ့္ေရွ႔မွာ ကိုယ့္ပစၥည္းကို အဲသလိုလုပ္ေနတာျမင္ရင္ေတာ့ ဘယ္သူမဆို အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ စိတ္ခံစားမႈျဖစ္မွာပဲေလ။ ခုဟာက ျမင္မွမျမင္ရတာဆိုေတာ့ သူလုပ္သြားလည္း ကိုယ္မွ မသိေတာ့ ဘာခံစားမႈမွ မျဖစ္ဘူးေပါ့။ အကုသိုလ္နည္းတဲ့ ေဈးေရာင္းနည္းေပါ့ေနာ။

က်ေနာ့္ဇနီးက သစ္ေသာ့သီးထုတ္ေရြးေနတုန္း လယ္သမားႀကီးတေယာက္ေပါက္ခ်လာၿပီး ငရုပ္သီးစိမ္းအေတာင့္ပြႀကီးေတြ ေရြးတယ္ဗ်။ က်ေနာ္က သူ႔ကိုဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္ေတာ့ ရမယ္ရွာၿပီး စပါးေရာဖြဲေရာလုပ္ရတာေပါ့။ “ေနေကာင္းလား” ဘာညာေပါ့ေလ၊  ၿပီးေတာ့မွ “အဲဒါႀကီးေတြ စပ္မယ္နဲ႔တူတယ္ေနာ္”ဆိုေတာ့ “ေအး..ငါကအစပ္ႀကိဳက္တယ္ကြ”တဲ့။ “ဓါတ္ပံုရိုက္မယ္ေနာ”ဆိုေတာ့၊ “အင္း..ရိုက္ပါ..ဘယ္ထဲထည့္မွာလဲ”တဲ့။ “ဘယ္ထဲမွမထည့္ပါဘူး ငါတို႔တိုင္းျပည္ကလူေတြ ျမင္ရေအာင္ပါ၊ ငါက စာေလးဘာေလး နည္းနည္းပါးပါးေရးတယ္ေလ”ဆိုေတာ့ သူက “ဟုတ္လား..မင္းကစာေရးဆရာလား”ဆိုၿပီး သူလည္း စာေရးဝါသနာပါတဲ့အေၾကာင္း၊ သူဖတ္တဲ့စာေတြအေၾကာင္းေျပာေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္လည္း အင္း..အဲ…နဲ႔ စကားေထာက္ေပးရတာေပါ့ေလ။ ေနာက္မွ သူ႔ဘာသာသူ ျပန္သတိထားမိေတာ့ ဟဲ..ဟဲ..နဲ႔ ကိုယ္ရွိန္သတ္ၿပီး စကားစျဖတ္တာ။ ဘာလူမ်ိဳးလဲေမးေတာ့ က်ေနာ္က “ဗမာ”လည္းဆိုေရာ “ဟာ..ငါေရာက္ဖူးတယ္”ဆိုၿပီး..“မင္းဖုန္းနံပတ္ ငါ့ေပးလို႔ရမလား”လို႔ ေမးတယ္။ က်ေနာ္လည္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ကိုဓါတ္ပံုရိုက္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အျပန္မွာ သီဟိုဋ္သားရဟန္းေတြ သီတင္းသံုးတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဘက္ဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းအမည္က အင္ဒီယားနားဗုဒၶဝိဟာရ။ IndianaBuddhist Viharaya

“မနက္ျဖန္က်ရင္ေက်ာင္းမွာ ကထိန္သကၤန္းကပ္နဲ႔ ဂႏၶကုဋီတိုက္ပႏ႖က္ခ်ပြဲရွိတယ္လာခဲ့ၾကဦး” ဆိုၿပီး ေက်ာင္းထိုင္ကိုယ္ေတာ္က ဖိတ္လိုက္ တယ္ေလ။ (ခနေနရင္သြားမွပါ) သီရိလကၤာရိုးရာအစာေတြေကၽြးမွာတဲ့။ ကိုယ္ေတာ္က ငယ္ျဖဴ။ ၉ ႏွစ္သားကတည္းက သကၤန္းစီးခဲ့တာ.. ဒီေရာက္တာ (၈) ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ..တဲ့။ က်ေနာ္က Meditation လုပ္ဖူးတဲ့အေၾကာင္းေျပာရင္းကေန ခ်န္ဒရီကာကုမာရတြန္ဂါအေၾကာင္း၊ တမီလ္တိုက္ဂါးေတြအေၾကာင္းနဲ႔ ပါဘရာကာရန္းအေၾကာင္းေတြေျပာေတာ့ ကိုယ္ေတာ္က မ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္တယ္။ က်ေနာ္က ႏိုင္ငံေရး စိတ္ဝင္စားတဲ့ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းျဖစ္ဖူးတယ္ဆိုတာ ေျပာျပေတာ့ (ေၾသာ္)တဲ့။ ေက်ာင္းတဝင္းလံုးက်ေနာ္တို႔ကို လိုက္ျပရွင္းျပေပးေသးတယ္ဗ်။ မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ေအာက္တိုဘာ ၁၃၊ ၂ဝ၁၂