Monday, April 20, 2015

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ တတိယပိုင္း၊ အခန္း(၇)

0 comments
ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ တတိယပိုင္း၊ အခန္း(၇)
တတိယပိုင္း

ထိုသို႔ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကို ရန္သူလို ဘယ္တုန္းကမွသေဘာမထားဘဲ မ်ားစြာအက်ိဳးျပဳႏိုင္သည့္ဘက္သို႔ ေမွ်ာ္လင့္အားထားၿပီး လက္ဝဲ ညီၫြတ္ေရးကိုပင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနေသာဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား ကြဲၿပဲလြင့္စင္ၿပီး ေတာတြင္းလက္နက္ကိုင္လမ္းႏွင့္ ရန္သူအျဖစ္သို႔ေရာက္သြားေအာင္ ဖန္တီးျပဳလုပ္မႈမ်ားကိုေတြ႔ရွိရေသာ္ အဘယ္မွ်လွ်င္ မတားဆီးမကာကြယ္ဘဲ လစ္လ်ဴရႈေနႏိုင္မည္နည္း။ မုခ်ပင္ ကာကြယ္မည္ျဖစ္သည္။

အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း ကြန္ျမဴနစ္မ်ားေတာခိုရသည့္အေျခအေနေရာက္သြားေသာ္ ျဖစ္လာႏိုင္ေသာအခ်က္ႀကီး(၃)ခ်က္ ျဖစ္သည့္ တိုင္းျပည္စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးၿပိဳကြဲလာမွာကိုလည္းေကာင္း၊ တိုင္းျပည္ဒီမိုကေရစီ အားနည္းပ်က္စီးရာက်မွာကိုလည္းေကာင္း၊ စည္းလံုးညီၫြတ္မႈရွိစြာ တက္ညီလက္ညီပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္သြားႏိုင္ဖို႔ မ်ားစြာေမွ်ာ္လင့္အားထားေနသည့္ လက္ဝဲအင္အားစုလည္းျဖစ္ၿပီး တိုင္းျပည္ရဲ့ အေျခခံအမာခံအင္အားစုလည္းျဖစ္သည့္ကြန္ျမဴနစ္မ်ား ျုဳတ္ထြက္သြားရံုမက ရန္သူအျဖစ္ရင္ဆိုင္ရမွာကိုလည္းေကာင္း တူးခါးစြာမလိုလားသည့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ထိုကြန္ျမဴနစ္မ်ား ေတာတြင္းေရာက္ေရး တြန္းပို႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကိုျမင္ေတြ႔ရေသာ္ မုခ်ပင္ မိမိစြမ္းအားကိုသံုးၿပီး အစြမ္းကုန္ကာကြယ္သြားမွာသာျဖစ္သည္ဆိုသည္ကို က်ေနာ္တို႔အားလံုး ယံုၾကည္ႏိုင္ပါသည္။

ကြန္ျမဴနစ္မ်ားတြင္ အဓိကျဖစ္ေသာ CPB ပါတီ ေတာခိုရတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးမေရာက္ေအာင္တားဆီးႏိုင္တဲ့ တိုက္ရိုက္နည္းလမ္းကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သူ၏ႀကီးမားလွေသာႏိုင္ငံေရးအင္အားႏွင့္ ၾသဇာႏွင့္ ထိုစဥ္ကာလက အေရးႀကီးတဲ့လက္ဝဲပါတီသံုးပါတီၾကား ဝင္ေရာက္ ျဖန္ေျဖတားဆီးေရးသာ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုစဥ္က ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္ဦးေဆာင္လုပ္ကိုင္ေနၾကေသာ အဓိကပါတီမ်ားသည္ လက္ဝဲသံုးပါတီျဖစ္ပါသည္။ ၎တို႔မွာ CPB၊ ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီႏွင့္ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ပါတီတို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုင္တြယ္ရမည့္ထိုပါတီသံုးရပ္၏ ထိုကာလမွာတည္ရွိေနေသာအေျခအေန သေဘာထားကို ပထမေဖာ္ျပလိုပါသည္။

ပထမ ေတာခိုကိစၥ၏ မူရင္းျဖစ္ေနတဲ့ CPB ပါတီ၏ ထိုစဥ္ကာလအေျခအေနကိုတင္ျပရေသာ္၊ သူတို႔သည္ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ ဆင္ႏြဲလိုေသာပါတီမဟုတ္၊ သူတို႔မွာ လူထုလူတန္းစားအေျခခံအားရပ္တည္မႈအေတာ္ႀကီးႀကီးရွိေသာပါတီျဖစ္သည္။ ၁၉၄၆ - ၄၇ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ၎တို႔၏ ျဖဴးၿမိ့ဳႏွင့္ ပ်ဥ္းမနားၿမိ့ဳမ်ားမွာ ျပဳလုပ္သည့္ ညီလာခံလူထုအစည္းအေဝးႀကီးမ်ားဟာ သမိုင္းတြင္အႀကီးဆံုး လူထုတက္ေရာက္မႈအင္အားအႀကီးဆံုးဟု ထိုစဥ္က ဆိုၾကသည္။ ဒီမိုကေရစီ အေတာ္အတန္ရွိသည့္ေအာက္တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ လႈပ္ရွားခြင့္ရလ်င္ မိမိတို႔လမ္းစဥ္ကိုတင္ျပၿပီး ေအာင္ျမင္ေအာင္ခ်ီတက္သြားႏိုင္မည္ဆိုသည္ကို ေကာင္းစြာယံုၾကည္ေသာ ပါတီျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ ျပည္သူမ်ား ႀကီးစြာဒုကၡမေရာက္ေစဘဲ သူတို႔လမ္းစဥ္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာစည္းရံုးလႈပ္ရွားၿပီး သဘာဝအရ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ၊ ေအးေဆးစြာ ေဆာင္ရြက္သြားလိုၾကသည္။ ေအာင္ျမင္ႏိုင္သည္ကိုလည္း ယံုၾကည္ထားသည္။ သို႔ျဖစ္၍ သူတို႔အလိုအေလ်ာက္ ေတာခို၊ လက္နက္ကိုင္၊ ျပည္တြင္းစစ္တိုက္ေရး မျဖစ္ႏိုင္ပါ။

ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ပါတီမွာ အဓိကအမ်ားစုသည္ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ပါဝင္ခဲ့ေသာ ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ပါတီဟုပင္ ေျပာႏိုင္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စကားနားေထာင္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္သေဘာမတူတာ ဘာမွ်လုပ္မည့္ပါတီ မဟုတ္ေပ။ သူတို႔အလိုအေလ်ာက္ ေတာခို လက္နက္ကိုင္မည့္လမ္းစဥ္လည္း မရွိေပ။ CPB ကိုလည္း ေတာတြင္းေမာင္းခ်ေရးလမ္းသို႔ ပို႔မည္မဟုတ္။ သူ႔ရပ္တည္ခ်က္အတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွိေနၿပီးျဖစ္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဤကိစၥအတြက္ ခ်ဥ္းကပ္ရမွာ အခက္ခဲဆံုးျဖစ္ေသာပါတီမွာ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီပင္ျဖစ္သည္။ ထိုပါတီမွာ ျပည္သူလူထုအတြင္း သူ႔ဟာသူရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ ျပည္သူလူထုေထာက္ခံမႈသိပ္မရွိလွေသာ ပါတီျဖစ္သည္။ ဤပါတီ၏သမိုင္းတေလွ်ာက္မွာ ထင္ရွားသည့္ ေခါင္းေဆာင္တဦးဦးႏွင့္ အစိုးရအာဏာအတြင္း ဖက္ဆစ္ဆန္မႈအေပၚအားထားရပ္တည္ခဲ့ရေပသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွိစဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား မွီခို ရပ္တည္ခဲ့ရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကြယ္လြန္ေသာအခါ ဦးႏုအား အဓိကမွီခိုၿပီး တဖက္က ႏိုင္ငံေရးအာဏာျဖင့္ ဖက္ဆစ္ဆန္မႈႏွင့္ ရပ္တည္ ခဲ့ရသည္။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ဦးႏုနဲ႔ကြဲေသာအခါ ၁၉၆ဝ ေဖေဖာ္ဝါရီလေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ျပည္သူေတြ၏လံုးဝစြန္႔ပစ္လိုက္ျခင္းခံရၿပီး အာဏာမJh သြားေသာ မၾကာခင္လပိုင္းအတြင္း ဗမာ့သမိုင္းဇာတ္ခံုေပၚကဆင္းၿပီး ကြယ္ေပ်ာက္သြားရေသာ ပါတီျဖစ္ပါသည္။

ထိုဆိုရွယ္လစ္ပါတီသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ ဦးႏုကို တဖက္ကမွီခိုၿပီး တဖက္ကဖက္ဆစ္အာဏာ တစိတ္တပိုင္းျဖင့္ ရပ္တည္ ေနရသည္။ ျပည္သူလူထုအတြင္းတြင္  CPB ႏွင့္ယွဥ္ၿပိဳင္ၿပီး ရပ္တည္မေနႏိုင္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကြယ္လြန္ၿပီး တႏွစ္အတြင္းမွာပင္  CPB ကို ဖိႏွိပ္ လာသည္။ ေနာက္ဆံုး CPB ကို ေတာတြင္းေမာင္းခ်ေရးျဖစ္ေစေသာ ရန္ကုန္ႏွင့္တကြ တျပည္လံုးရွိကြန္ျမဴနစ္ပါတီဝင္မ်ားကို တၿပိဳင္တည္း အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ ဖမ္းဆီးေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ေခါင္းေဆာင္အမ်ားသည္ မ်ိဳးခ်စ္ျပည္ခ်စ္ႏွင့္ လိုလားသူမ်ား၏ ႀကိဳတင္သတင္းေပးမႈ ေၾကာင့္ နာရီပိုင္းအတြင္း အခ်ိဳ႔လည္း ညအိပ္ေနရာမွ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားၿပီး ေတာတြင္းမွ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္လက္နက္ႏွင့္ ခုခံရသည္။ သို႔ျဖင့္ လူထုတြင္းမရပ္တည္ႏိုင္ေသာဆိုရွယ္လစ္မ်ားသည္ ဤနည္းျဖင့္ CPB ကို ေတာတြင္းေမာင္းခ်ၿပီး ေသာင္းက်န္းသူဆိုကာ ဆိုရွယ္လစ္ လႊမ္းထားေသာစစ္တပ္သို႔ လႊဲအပ္ဖိႏွိပ္ပါေတာ့သည္။ ဤနည္းျဖင့္ ဆိုရွယ္လစ္မ်ားသည္ စစ္တပ္အားကိုးနယ္ခ်ဲ႔အားကိုးျဖင့္ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ကို ဖန္တီးလိုက္ပါေတာ့သည္။ ထိုကိစၥကို ပုဂၢိဳလ္အရဦးေဆာင္ ေဆာင္ရြက္သူမွာ ထိုစဥ္က ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးျဖစ္ေသာ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းပင္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဗမာျပည္ ျပည္တြင္းစစ္၏ ပုဂၢိဳလ္အရတရားခံနံပတ္(၁) ျဖစ္သည္။

အထက္ပါအေျခအေနတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကြန္ျမဴနစ္မ်ားေတာခိုရသည့္ ဘဝမေရာက္ေအာင္ဝင္ၿပီး ဖ်န္ေျဖတားဆီးရလွ်င္ မည္သို႔ျဖစ္မည္နည္း။
-  CPB က မိမိတို႔အတြက္ ပိုမိုဆိုးဝါးသည့္ ေတာခိုရမည့္လမ္းမေရာက္မည္မို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဝင္ေရာက္ဖ်န္ေျဖမႈကို ႀကိဳဆိုနာခံၾကမွာမလႊဲ ျဖစ္ပါသည္။

- ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္မွာလည္း သူတို႔အေနႏွင့္ လက္နက္ကိုင္ေတာခိုဖို႔မလို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾသဇာရွိၿပီးျဖစ္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆႏၵအတိုင္း ကြန္ျမဴနစ္မ်ား ေတာခိုေရးလိုလားၾကမည္ မဟုတ္ေခ်။

- ဆိုရွယ္လစ္ပါတီသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စကားနားမေထာင္လိုေသာ္လည္း လက္ေတြ႔အရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုဆန္႔က်င္ၿပီးလုပ္ေရးမွာ မ်ားစြာအက်ပ္ ေတြ႔ေနသည္။ ဆိုရွယ္လစ္တို႔သည္  CPB အေပၚျပင္းထန္စြာဖိႏွိပ္လာၿပီး ေနာက္ဆံုး ေတာခိုသြားေရးျဖစ္ေစသည့္ တပါတီလံုးကို တၿပိဳင္နက္ အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ စီးနင္းဖမ္းဆီးမႈမ်ိဳးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရွ႔ေမွာက္မွာလုပ္ရဲၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလည္း အေျခအေနတင္းမာလာလွ်င္ မုခ်ဝင္ေရာက္တားဆီးမွာပင္ ျဖစ္သည္။ ၎ဆိုရွယ္လစ္မ်ားသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကြန္ျမဴနစ္မ်ားအေပၚ ရန္သူလိုသေဘာမထားႏိုင္သည္ကို အလြန္မေက်နပ္ၾကေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔လုပ္ႀကံံခံရစဥ္က ပထမ သခင္စိုး၏အလံနီပါတီကပင္ “ဒါဟာ ဆိုရွယ္လစ္ေတြသတ္တာ” ဟူ၍ပင္ ေၾကညာဖူးေသးသည္။ ဆိုရွယ္လစ္တို႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ျဖန္ေျဖမႈကို မႀကိဳက္ေသာ္လည္း စဥ္းစားရမည့္အခ်က္(၂) ခ်က္ရွိသည္။ ပထမက လက္ရွိ ၎တို႔၏ရပ္တည္မႈမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဦးေဆာင္ထားေသာ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္တြင္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုမွီၿပီးရပ္တည္ေနရသည္။

ေနာက္တခ်က္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ဆန္႔က်င္ၿပီး တသီးတျခားရပ္တည္ရန္ ၎တို႔သည္ လူထုအေျခခံမရွိ၍ မျဖစ္ႏိုင္ေသာဘဝျဖစ္သည္။ ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အင္အားႀကီးမားၿပီး ၾသဇာႀကီးလွသည္။ ဆန္႔က်င္ရန္ မျဖႁစ္ႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဖ်န္ေျဖတားဆီးမည့္ လမ္းကို မုခ်လိုက္ရေပမည္။ သို႔ျဖင့္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားေတာခိုမည့္အေျခအေနမ်ိဳးမေရာက္ရန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မုခ်ဖ်န္ေျဖတားဆီးႏိုင္ေပမည္။
ထိုေၾကာင့္ အထက္ပါေမးခြန္း (၁၂)အရ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား ေတာမခိုႏိုင္ေအာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မုခ်ကာကြယ္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

ကာကြယ္ႏိုင္သည့္နည္းလမ္းမွာ အထက္တြင္ က်ေနာ္ေဖာ္ျပခဲ့သလို အဓိကအင္အားမ်ားျဖစ္ေသာ  CPB  ၊ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ပါတီတို႔အၾကားဝင္ၿပီး ဖ်န္ေျဖတားဆီးေသာ နည္းလမ္းပင္ျဖစ္ေပသည္။ ဤသည္မ်ားမွာ က်ေနာ္ႏွင့္ ဘီဘီစီသတင္းေထာက္တို႔ ေမးျမန္းခန္းမွ က်ေနာ္ထုတ္ေဖာ္တင္ျပလိုေသာအေၾကာင္းအရာတခ်ိဳ႔ ျဖစ္ပါသည္။

ဤေနရာတြင္ က်ေနာ္ေရးဖို႔က်န္ခဲ့သည့္ ကိစၥတခုေရးသားရပါဦးမည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မကြယ္လြန္မီက က်ေနာ့္ကို ေစခိုင္းခဲ့သည့္ ကိစၥတခုရွိပါ ေသးသည္။

ထိုကိစၥမွာ -
            ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးၿပီးေနာက္ သူစစ္တပ္ကထြက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးဘက္ကူးေျပာင္းလိုက္ရန္ဆံုးျဖတ္ၿပီးေနာက္ တပ္မေတာ္ကို သူ႔ကိုယ္စားထိန္းသိမ္းအုပ္ခ်ဳပ္ရန္လႊဲအပ္ခဲ့ဖို႔ ပုဂၢိဳလ္ကိုစဥ္းစားရွာေဖြခဲ့သည္။ သူတည္ေထာင္လာခဲ့ေသာ တပ္မေတာ္ အဂၤလိပ္တို႔ႏွင့္ေပါင္းစည္းရသည့္ေနာက္တြင္ ေဖာက္ေဖာက္ျပားျပားေတြ ျဖစ္လာမွာအလြန္စိုးရိမ္ပံုရသည္။ ရာထူးစဥ္လာ ဝါစဥ္အရ ထိုစဥ္ သုူ႔လက္ေအာက္ ဒုစစ္ေသနာပတိျဖစ္ေနေသာ ဗိုလ္လက်ာ္ကိုသာလႊဲအပ္ရမည္ျဖစ္ရာ ဗိုလ္လက်ာ္အေပၚႏိုင္ငံေရးအရ စိတ္ခ်ရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း က်မ္းမာေရးအရ ေရရွည္အတြက္စိတ္မခ်ရဟု ထင္ျမင္ပံုရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးအရ မေဖာက္မျပန္စိတ္ခ်ရၿပီး အမ်ား ေလးစားျခင္းလည္းခံရကာ ပါတီအမ်ားႏွင့္ဆက္ဆံေရးလည္းေကာင္းမြန္ေသာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္ေသာ သခင္ဗဟိန္းကို စစ္တပ္အား သူ႔ကိုယ္စားလႊဲအပ္ဖို႔စိတ္ကူးဆႏၵျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ခန္႔မွန္းေျခ ၁၉၄၅ ဇူလိုင္လတြင္းေလာက္ထင္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က်ေနာ့္ကိုေခၚၿပီး သခင္ဗဟိန္းကိစၥ သူ၏ဆႏၵႏွင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုေျပာျပကာ သခင္သန္းထြန္းထံေစလႊတ္၍ သခင္ဗဟိန္းကိုစစ္တပ္ကိုလႊဲရန္ ေပးဖို႔ရန္ သြားေတာင္းခိုင္းပါသည္။ က်ေနာ္ သခင္သန္းထြန္းထံသြား၍ ထိုကိစၥကိုေျပာျပပါသည္။

ထိုစဥ္ကလက က်ေနာ္တို႔ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွာ ဘေရာက္ဒါဝါဒဝင္ေနရာ အနာဂတ္လြတ္လပ္ေရး ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားမွာ စစ္ေရးအရ အၾကမ္းဖက္လႈပ္ရွားမႈမ်ားမလိုဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာျဖင့္လူထုစည္းရံုးလႈပ္ရွားမႈျဖင့္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္သည္ဟူေသာ အယူအဆစြဲၿမဲစြာ ယံုၾကည္ေနသည့္ကာလျဖစ္ရာ စစ္တပ္လုပ္ငန္းအေပၚ ဒါေလာက္အာရံုမထားေတာ့ဘဲ လူထုလူတန္းစားစည္းရံုးေရးသာ အဓိကအာရံုထား ေနေသာကာလျဖစ္သည္။

သခင္သန္းထြန္းက ေရွ႔မွာစစ္တပ္လုပ္ငန္းဟာ ဒါေလာက္အေရးပါေတာ့မွာမဟုတ္ပါ လူထုစည္းရံုးေရးသာအဓိကျဖစ္ရာ ကိုဗဟိန္းမွာ အလြန္ အေရးပါၿပီး လူထုအတြင္းၾသဇာႀကီးသူ ျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုအေရးႀကီးသည့္ အလုပ္သမားသမဂၢေတြကိုင္ခိုင္းဖို႔စီစဥ္ထား၍ မေပးႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာပါသည္၊ စစ္တပ္ကို အစဥ္အလာရွိသည့္ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြပဲ တပ္မွာၾသဇာရွိေအာင္လုပ္ၿပီး ထိန္းသိမ္းသြားၾကပါဟု ေျပာပါသည္။

က်ေနာ္ထိုကိစၥ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုျပန္အစီရင္ခံေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကိုဗဟိန္းမေပးႏိုင္ရင္ ျဖဴးနယ္မွ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္ေသာ သခင္သန္းေဖေရာ မေပးႏိုင္ဘူးလားဟုထပ္ေမးခိုင္းပါသည္။ သခင္သန္းထြန္းက သခင္သန္းေဖကိုလည္းမေပးႏိုင္ေၾကာင္း အေၾကာင္း ျပန္ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း အေတာ္စိတ္ပ်က္သြားပံုရသည္။ ေနာက္ဆံုး ဗိုလ္မႈးႀကီးလက္်ာကိုဘဲ သူ႔ကိုယ္စားသူ႔ေနရာဆက္ခံဘို႔ေရြးခ်ယ္ၿပီး ၿဗိတိသွ်တို႔ေအာက္ တပ္မေတာ္ ဒုစစ္ေဆးေရးအရာရွိခ်ဳပ္ေနရာသို႔ ဝင္ယူေစပါေတာ့သည္။ ေနာက္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ အစိုးရအဖြဲ႔တြင္း ဝင္လာေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးတာဝန္ပါယူထားၿပီး တပ္ကို သူတဖက္က ထိမ္းသိမ္းသြားမည္ဟု စိတ္ကူးထားပံု ရသည္ဟု ယူဆရပါသည္။

ထိုကိုဗဟိန္းကိစၥကို ထိုစဥ္က ဆိုရွယ္လစ္မ်ားသိသြားပံုရသည္။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးက ဗိုလ္ေနဝင္းထံေပးစာမ်ားတြင္ ထိုကိစၥပါလာၿပီး ဆိုရွယ္လစ္ေတြမေက်မနပ္ျဖစ္ပံုကို ၁၉၈၈ ဝန္းက်င္က ဖတ္ရႈလိုက္ရပါသည္။
ဤသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မကြယ္လြန္မီက က်ေနာ္အားေစခိုင္းခဲ့သည့္ ကိစၥတခု ျဖစ္ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က က်ေနာ့္အားပညာေပးခဲ့သည့္ ကိစၥတခုလည္း ရွိပါေသးသည္။
၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ (၁၂)ရက္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုရာတြင္ ေနာက္ ၁ဝ ႏွစ္ၾကာလွ်င္ ရွမ္းျပည္အေနနဲ႔ ခြဲထြက္ခ်င္ခြဲထြက္ခြင့္ျပဳမည္ ဆိုေသာအခ်က္အေပၚ က်ေနာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္အားေမးျမန္းၾကည့္ရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကဲ မင္းဗမာျပည္ေျမပံုကိုၾကည့္စမ္း တို႔လြတ္လပ္ေရး ရတဲ့အခါ ရွမ္းျပည္မပါရင္ တို႔ေျမပံုဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ၊ ဒါေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရးယူတဲ့အခါ တေပါင္းတစည္းထဲရဖို႔လိုတယ္ဟု ေျပာျပ ေဆြးေႏြးၿပီး ထပ္၍ေျပာျပသည္မွာ တို႔တေတြက ငါးႏွစ္စီမံကိန္း ၂ ခုေလာက္လုပ္ၿပီး ႏိုင္ငံကိုတည္ေဆာက္ျပရင္ တို႔တေတြနဲ႔အတူေနခ်င္ လာမွာပါကြာဟုလည္းႏွစ္သိမ့္ ေျပာဆိုပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကဆိုလိုသည္မွာ (ငါးႏွစ္စီမံကိန္း ၂ ခု) ၁ဝ ႏွစ္ၾကာ တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရးကို အတူတကြလုပ္ေဆာင္ၾကၿပီးရင္ ခြဲထြက္ခ်င္မွာမဟုတ္ေတာ့ဟုဆိုလိုပါသည္။

ထို႔ျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လုပ္ႀကံံမခံရမီကေလးမွာပင္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အျပင္းအထန္ေဆြးေႏြးၫႇိႏိႈင္းေနစဥ္ က်ေနာ္ႏွင့္ေတြ႔စဥ္ေျပာသည္မွာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ေတာ့ အစစအဆင္ေျပေနတာပဲ ဘာေတြျဖစ္လာအံုးမလည္းေတာ့မသိဘူးကြာဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ့္စိတ္တြင့္ စဥ္းစားမိသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔သမားအား သိပ္ယံုၾကည္မႈမရွိလွဘဲ တစံုတခုအေပၚ စိတ္နည္းနည္းေလးေနပံုရသည္ဟု ထင္ျမင္ခဲ့မိပါသည္။
ဤသည္မ်ားမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ က်ေနာ္၏ ထိေတြ႔ခံစားရခ်က္အခ်ိဳ႔ ျဖစ္ပါသည္။


ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ တတိယပိုင္း၊ အခန္း(၆)

0 comments
ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ တတိယပိုင္း၊ အခန္း(၆)
တတိယပိုင္း
ေမးခြန္းအမွတ္ (၁၁)။ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မကြယ္လြန္မီ ရက္သတၲပတ္အခ်ိဳ႔အတြင္း ကြန္ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ဆက္ဆံေရးမည္သို႔ ရွိပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ ထိုကာလအေျခအေနမ်ား က်ေနာ္တိတိက်က် မမွတ္မိေတာ့ေပ။ သို႔ရာတြင္ ထိုဝန္းက်င္ကာလ ေယဘုယ်အေျခအေန က်ေနာ္ ေလ့လာသိရွိမွတ္သားမိသေလာက္ ေျပာျပပါမည္။

၁။ ၁၉၄၆ ႏွစ္ဦးပိုင္းေလာက္ကစၿပီး ဗမာျပည္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ(၂)ခု ျဖစ္ေနပါသည္။ ပထမက ယခုလက္ရွိ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ CPB ျဖစ္ပါသည္။ ဒုတိယမွာ CPB ပါတီမွ ၁၉၄၆ ေဖေဖၚဝါရီလတြင္ခြဲထြက္သြားေသာ ထင္ရွားေသာ သခင္စိုးဦးေဆာင္သည့္အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဟူ၍ ႏွစ္ပါတီ ျဖစ္ေနပါသည္။

၂။ ခြဲထြက္သြားေသာ အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ ေခါင္းေဆာင္၏သခင္စိုးက ထိုကာလ ဗမာ့ေတာ္လွန္ေရး၏ ေက်ာရိုးမ႑ိဳင္ျဖစ္ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း (CPB)ပါတီႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဦးေဆာင္ေသာ အမ်ိဳးသားညီၫြတ္ေရးတပ္ဦးျဖစ္ေသာ ဖဆပလအဖြဲ႔တို႔ကို ဦးစြာ ဆန္႔က်င္ တိုက္ခိုက္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ CPB ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုတိုက္ခိုက္ရာတြင္ ပုဂၢိဳလ္ေရးေတြပါ နိမ့္က် ျပင္းထန္စြာတိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။ ၎တိုက္ခိုက္မႈမ်ားမွာ ၁၉၄၇၊ ဇူလိုင္လ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔က်ဆံုးခါနီးအထိျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္ရပါသည္။

၃။ (CPB) ကလည္း ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေစာေစာပိုင္းကတည္းက ဖဆပလနွင့္ ညၤီၫြတ္ေရးေႂကြးေၾကာ္ေနရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဖဆပလ တို႔ကို အျပန္အလွန္တိုက္ခိုက္ၾကပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ထိုႏွစ္ဧၿပီလ ေရြးေကာက္ပြဲကာလအတြင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏တိုက္ခိုက္မႈမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ဘုရင္ခံအစိုးရအဖြဲ႔တြင္ပါဝင္မႈႏွင့္ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္ေပၚ အဓိကထားသည္။ သို႔ေသာ္ ေမလေလာက္ကစၿပီး ကြန္ျမဴနစ္-ဖဆပလညီၫြတ္ေရး ေရွ႔တန္းတင္ၿပီးေနာက္ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားေလ်ာ့နည္းလာသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ထိုႏွစ္ေစာေစာပိုင္းက (၁၅/၂ / ၄၇) က ဖဆပလ ဦးစီးအဖြဲ႔အစည္းအေဝးတြင္ေျပာသည္မွာ “ေပါင္းခ်င္ရင္ (သိန္း-သန္း) (CPB) ပါတီနဲ႔ေတာ့ေပါင္းႏိုင္တယ္”ဟု ေျပာခဲ့ ဖူးသည္။ ေနာက္က်ဆံုးခါနီး ၁၃/၇/၄၇ ေန႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္းတခု တြင္ “ဗမာျပည္မွာ လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းမကြဲဖို႔ လူငယ္ပိုင္းျဖစ္တဲ့ လက္ဝဲသမား အခ်င္းခ်င္းမကြဲဖို႔သတိေပးလိုတယ္”ဟု ေျပာခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ ကို ရည္ရြယ္ၿပီးေျပာတာ ျဖစ္ပါသည္။ (CPB) ၏ ဖဆပလႏွင့္ျပန္ေပါင္းေရး ေႂကြးေၾကာ္သံေၾကာင့္ က်ဆံုးခါနီးတြင္(CPB) ႏွင့္ အတိုက္အခိုက္ ေလ်ာ့နည္းလာပံုရသည္ကို သတိထားမိသည္။ က်ေနာ္ထိုကိစၥ ဤမွ် ေလာက္သာေျပာႏိုင္ပါသည္။ (မွတ္ခ်က္- ၁၉၄၆ ေအာက္တိုဘာတြင္ ဖဆပလမွ(CPB) ထုတ္ပစ္ခံရသည္။)

ေမးခြန္းအမွတ္ (၁၂)။ ။ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား ေတာမခိုႏိုင္ေအာင္ သူကာကြယ္ႏိုင္မလား၊ ကာကြယ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ကာကြယ္ႏိုင္ မလJ။
ေျဖ။ ။ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားေတာမခိုေအာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကာကြယ္ႏိုင္မယ္လို႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္ပါသည္။ ဤသည္ကို ထိုေခတ္ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ အမ်ားကလည္း သေဘာတူႏိုင္ပါသည္။

ေမး။      ။ ဒါကိုကာကြယ္မည္ဆိုလွ်င္ မည္သည့္နည္းနဲ႔ ကာကြယ္မလဲ။
ဒါကိုရွင္းျပရန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားေတာမခိုေစလိုေသာဆႏၵ အလြန္ႀကီးမားစြာရွိခဲ့ပါသည္။ ဤသည္မွာ တိုင္းျပည္စည္းလံုး ညီၫြတ္မႈ ၿပိဳကြဲမွာစိုးရိမ္လို႔တေၾကာင္း ေနာက္ဒီမိုကေရစီတရား ပ်က္သြားမွာစိုးရိမ္လို႔တေၾကာင္း အဓိကထိုအခ်က္ (၂)ရပ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုျပင္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားအေပၚ အားထားေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားလည္း ရွိေနပါေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာမခိုျဖစ္ေအာင္ သူသာ ရွိေနလွ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဝင္ကာကြယ္မွာျဖစ္ပါသည္။ ကာကြယ္ႏိုင္ေသာအင္အားႏွင့္ စြမ္းရည္လည္းရွိေနပါသည္။ ဤသည္ကို ေအာက္ပါ အတိုင္း ရွင္းလင္းတင္ျပသြားပါမည္။

ပထမ တိုင္းျပည္စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးအတြက္ သူ႔ဆႏၵ၊ သူေျပာပံု၊ သူလုပ္ကိုင္ခဲ့ပံုတခ်ိဳ႔ကို အက်ဥ္းတင္ျပပါမည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဗမာ့ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ လက္နက္ေကာင္း (၃)လက္ကို ဖန္တီးတည္ေဆာက္ေပးခဲ့ေသာပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ပထမ ေတာ္လွန္ေရးကို ဦးေဆာင္ရန္ အေျခခံေကာင္းေသာလူတန္းစားပါတီတရပ္ရွိအပ္သည္ဟုယူဆၿပီး ယခုလက္ရွိ CPB ကို ၁၉၃၉၊ ၾသဂုတ္လမွာ စတင္ဖြဲ႔စည္း ခဲ့သည္။ ဒုတိယ ဗမာ့ေတာ္လွန္ေရး တြင္ ခြန္အားစြမ္းအင္ရွိေသာ အမ်ိဳးသားလက္နက္ကိုင္ စစ္တပ္ႀကီးတရပ္ ရွိရမည္ဆိုၿပီး ၁၉၄ဝ-၄၁ မွာ လက္ရွိဗမာ့တပ္မေတာ္ႀကီးကို စတင္ထူေထာင္ဖြဲစည္းေပးခဲ့သည္။ တတိယ နယ္ခ်ဲ႔ႏွင့္ဖက္ဆစ္တို႔ကို ေတာ္လွန္တိုက္ခိုက္ၿပီး လြတ္လပ္ေရး ကို ရယူရန္အတြက္လည္းေကာင္း၊ လြတ္လပ္ၿပီး တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ရန္လည္းေကာင္း၊ တိုင္းျပည္ညီၫြတ္ဖို႔လိုသည္ဆိုၿပီး အမ်ိဳးသား ညီၫြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစုႀကီးမ်ားဖြဲ႔စည္းခဲ့ျခင္းတို႔ ျဖစ္ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ညီၫြတ္ေရးသည္ တိုင္းျပည္၏အင္အားျဖစ္သည္။ ေတာ္လွန္ေရးတေလွ်ာက္လံုးအတြက္ ပင္မအုတ္ျမစ္ျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေရး အတြက္သာမက လြတ္လပ္ၿပီးတိုင္းျပည္သစ္ ထူေထာင္ေရးတေလွ်ာက္လံုးလည္းလိုအပ္သည္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးမွာျဖစ္ေစ၊ တိုင္းျပည္ ကာကြယ္ေရးမွာျဖစ္ေစ အားလံုးမွာ ညီၫြတ္ေရးရွိဖို႔လိုသည္။ ညီၫြတ္ေရးသည္ထာဝရႏွင့္ အရာရာမွာလိုအပ္သည့္ သေဘာမ်ားေျပာၾကား ခဲ့ပါသည္။ ေနာက္က်ဆံုးခါနီး ဇူလိုင္ (၁၃)ရက္မွာပင္ ညီၫြတ္ဖို႔ေျပာသြားပါေသးသည္။ သူ႔မိန္႔ခြန္းမ်ားစြာတြင္ ညီၫြတ္ေရးအေရးႀကီးမႈကို မ်ားစြာေျပာခဲ့ပါသည္။

ညီၫြတ္ေရးအတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပံုမ်ားကိုျပန္ၾကည့္လွ်င္ ပထမဆံုး ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးစခ်ိန္ နယ္ခ်ဲ႔ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားအရင္းရွင္မ်ားအဓိကျဖစ္ေသာ ဗမာ့ထြတ္ရပ္ဂိုဏ္းအဖြဲ႔ႀကီးကို တို႔ဗမာသခင္အစည္းအရံုးႀကီးကိုအေျခခံ၍ ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည့္ ေနာက္ ၁၉၄၄ ၾသဂုတ္လတြင္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတို႔ႏွင့္တြဲ၍ ဖဆပလအမ်ိဳးသားညီၫြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစုႀကီးဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။ ေနာက္ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ အနာဂတ္အေရးအတြက္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုတို႔ႏွင့္ ေသြးစည္းညီၫြတ္ ေရး ပင္လံုစာခ်ဳပ္ႀကီးကို ၁၉၄၇ ေဖေဖၚဝါရီမွာ ခ်ဳပ္ဆိုႏိုင္ခဲ့သည္။ လူမ်ိဳးစုႀကီးတစုျဖစ္ေသာ ကရင္အမ်ိဳးသားတို႔ႏွင့္မူ ၁၉၄၄-၄၅ ကတည္းက ကရင္အမ်ိဳးသားလက္နက္ကိုင္တပ္ရင္းတရင္းဖြဲ႔ေပးၿပီး စတင္စည္းရံုးႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ တိုင္းျပည္စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးအတြက္ သုူ၏ဆႏၵေျပာဆိုခ်က္ႏွင့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ျမန္မာ့သမိုင္းပညာရွင္မ်ားက ခ်ီဳးက်ဴးခဲ့ၾကသည္။ ၿဗိတိသွ်လူမ်ိဳးသမိုင္းပါေမာကၡလု(စ္)က ၁၉၄၈ ေလာက္က ေျပာခဲ့သည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဗမာ့သမိုင္းတြင္ စတုတၴေျမာက္ တႏိုင္ငံလံုးကို စည္းလံုးသြားႏိုင္ေသာပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္သည္။ သူ႔အရင္ (၃)ဦးမွာ ပထမ ဘုရင္ေနာ္ရထာ (AD ၁ဝ၄၄-၁ဝ၇၇) ဒုတိယ ဘုရင္ေနာင္ဘုရင္ (AD ၁၅၅ဝ-၁၅၈၁)  တတိယ ဘုရင္ အေလာင္းဘုရား (AD ၁၇၅၂-၁၇၆ဝ) တို႔ျဖစ္သည္။ စတုတၴမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း (AD၁၉၁၅-၁၉၄၇) ျဖစ္သည္ဟု ခ်ီးက်ဴးခဲ့ၾကသည္။

ထို႔အျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ လက္ရံုးရည္နဲ႔မဟုတ္ ႏွလံုးရည္နဲ႔သာ တည္ေဆာက္သည္ဟုလည္းေျပာၾကသည္။ တခ်ိဳ႔သမိုင္းဆရာမ်ားက ေျပာၾကေသးသည္မွာ ဗမာႏိုင္ငံတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာႏွင့္လူမ်ိဳးစုအားလံုးကိုပါဝင္ေအာင္စည္းရံုးၿပီး ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ႏိုင္သူမွာ က်န္စစ္သား ဘုရင္ကလြဲလွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတဦးတည္းသာရွိသည္ဟု ဆိုၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဗမာ့ေတာ္လွန္ေရး အတြက္ အမ်ိဳးသားစည္းလံုးညီၫြတ္ေရးကိုသိပ္လိုလားၿပီး ရေအာင္လည္း တည္ေဆာက္ခဲ့သူ၊ တည္ေဆာက္ႏိုင္သူျဖစ္သည္။

ဤသည္မွာလည္း သူလုပ္ႀကံံခံရေသာအေၾကာင္းရင္းတခုျဖစ္သည္ဆိုသည္ကို ေရးခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ အမ်ိဳးသားစည္းလံုး ညီၫြတ္ ေရးကို တေလွ်ာက္လံုး လိုလားတည္ေဆာက္ခဲ့သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အမ်ိဳးသားညီၫြတ္ေရးကို ၿပိဳကြဲေရးျဖစ္ေစမည့္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား ေတာခိုမည့္အေရးကို မည္သို႔မွ်လိုလားမည္မဟုတ္ နည္းလမ္းရွိသမွ်ကာကြယ္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းစြာ ျမင္ႏိုင္ေပသည္။ ဤသည္မွာ ပထမအေၾကာင္းရင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဒုတိယအေၾကာင္းရင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဒီမိုကေရစီစိတ္ဓာတ္ ျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သူရသတၲိရွိၿပီး မိမိကိုယ္မိမိယံုၾကည္သူလည္းျဖစ္ကာ ခိုင္မာသည့္စာရိတၲႏွင့္ တရားမွ်တစိတ္ဓာတ္ရွိသူ၊ အခ်ဳပ္မွာ ဒီမိုကေရစီစိတ္ဓာတ္ အျပည့္အဝရွိသူျဖစ္သည္။ သူ႔မိန္႔ခြန္းမ်ားအရ ဘယ္လို ဗမာျပည္မ်ိဳးတည္ေဆာက္လိုသည္ဆိုရာမွာ လြတ္လပ္ၿပီးေနာက္ တည္ေဆာက္မည့္ႏိုင္ငံ၏ အေျခခံ (၃)ခ်က္ကို ေျပာခဲ့သည္။ စီးပြားေရးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအရ ဆင္းရဲျခင္းပေပ်ာက္တဲ့ေခတ္မီႏိုင္ငံေတာ္သစ္ျဖစ္ဖို႔ ႏိုင္ငံေရးအရ ဒီမိုကေရစီက်ဖို႔ႏွင့္ တတိယမွာ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္ဖို႔ဟူေသာ အခ်က္ (၃)ခ်က္ကို ဦးတည္ၿပီးေျပာခဲ့သည္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ စတုတၴအႀကိမ္ေျမာက္ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားအစည္းအေဝးတြင္ ေျပာသည္မွာ “ဒီမိုကေရစီဝါဒသာလွ်င္ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ ဆီေလွ်ာ္တယ္။ ဒီဝါဒသာၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အားေပးတယ္။ ဒီဝါဒကိုသာ က်ေနာ္တို႔ ရည္ရြယ္တယ္” လို႔ေျပာခဲ့သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ၁၃ဝဝျပည့္ (၁၉၃၈-၃၉) ကာလမွစ၍ ဗမာ့ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္းကိုသံုးဆင့္ခြဲ၍ၫႊန္ျပခဲ့သည္။ ပထမအဆင့္က လြတ္လပ္ေရး၊ ဒုတိယအဆင့္က ဒီမိုကေရစီေရး၊ တတိယအဆင့္က်မွ ဆိုရွယ္လစ္ေရးျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ပထမအဆင့္လြတ္လပ္ေရးကိုသာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ၿပီး ဒုတိယအဆင့္ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ မိန္႔ခြန္းမ်ားသာအဓိကေျပာခဲ့ႏိုင္ၿပီး ကြယ္လြန္ခါနီး တစိတ္တပိုင္းအာဏာရခဲ့သည့္ကာလအတြင္းတြင္သာ ဒီမိုကေရစီလုပ္ဟန္တခ်ိဳ႔ ျပသသြားႏိုင္ခဲ့ပါသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္စိုးမိုးထားသည့္ကာလမွာပင္ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲဝင္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၃ ၾသဂုတ္လ (၁)ရက္ ဂ်ပန္က လြတ္လပ္ေရးအတုေပးသည့္ အေပၚ ဒီမိုကေရစီႏွင့္မကိုက္ညီေသာ လြတ္လပ္ေရးမ်ိဳးျဖစ္သည္ဆိုသည္ကို အခြင့္ႄကံဳတိုင္းတေလွ်ာက္လံုးေျပာခဲ့သည္။ အျပင္းအထန္ဆံုး ေျပာသည္မွာ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္ကုန္ခါနီး ကိုယ့္မင္းကိုယ္ခ်င္း (ခ်ာခ်ီလမ္း)အာရွလူငယ္မ်ားအစည္းအရံုးတြင္ လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ေတြႏွင့္ စစ္ဘက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုေျပာသည့္မိန္႔ခြန္း ျဖစ္သည္။ ဘာလုပ္ၾကမည္နည္းဆိုသည္ကို ၫႊန္းသည့္သေဘာလည္း ပါပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဒီမိုကေရစီေႂကြးေၾကာ္သံမွာ “လူအမ်ားဆံုးအတြက္ အေကာင္းဆံုးအက်ိဳးျုပႏိုင္မယ့္ လူမ်ားစုကႀကိဳးကိုင္ႏိုင္တဲ့ဒီမိုကေရစီ”ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာခဲ့သည္။ ေနာက္တေနရာမွာေျပာသည္မွာ “လူတန္းစားေတြကြဲေနသမွ်ကာလပတ္လံုး အားလံုးအတြက္ေကာင္းမယ့္ ဒီမိုကေရစီ မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရက လူမ်ားစုဆင္းရဲသားေတြကိုပင္းတဲ့ ဒီမိုကေရစီမ်ိဳးျဖစ္ရမယ္။” ဟုေျပာခဲ့သည္။ “အေနာက္တိုင္းဒိီမိုကေရစီလို အရင္းရွင္လူတန္းစားတဦးတည္းကသာႀကိဳးကိုင္တဲ့ ဒီမိုကေရစီမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ လူမ်ားစုျဖစ္တအလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ လူလတ္တန္းစားမ်ားအေျခခံၿပီး အမ်ိဳးသားအရင္းရွင္မ်ားပါ ပါဝင္တဲ့တပ္ေပါင္းစုဒီမိုကေရစီမ်ိဳးလိုတယ္” ဟုလည္း တေနရာမွာ ဆိုခဲ့ပါသည္။ “ဂ်ပန္ျပည္မွာလို စစ္ဘက္ကလက္ဝါးႀကီးအုပ္ၿပီး တိုင္းျပည္လႊတ္ေတာ္က ဘာမွအစိုးမရတဲ့စစ္အာဏာရွင္ဝါဒမ်မရွိေအာင္ စစ္ဘက္ကို တိုင္းျပည္လႊတ္ေတာ္ကအုပ္စိုးႏိုင္ခြင့္ရွိရမယ္။ ေနာက္လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္၊ စည္းရံုးခြင့္၊ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ခြင့္မ်ားရွိရမယ္” ဟုလည္း တႀကိမ္မက ေျပာဖူးပါသည္။ ေနာက္ ဂ်ပန္မွာစစ္ဝါဒလႊမ္းလို႔ အာရွတိုက္ႀကီးႏွင့္ သူ႔တိုင္းသူျပည္သားလူထုႀကီးပါ ထိခိုက္နစ္နာရပံု ေတြလည္း မၾကာခဏေျပာခဲ့ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဒီမိုကေရစီလုပ္ငန္းကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ မသြားႏိုင္ခဲ့၊ အဓိကအားျဖင့္ မိန္႔ခြန္းမ်ားေလာက္သာ ထားသြားႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၄၆ - ၄၇ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း တစိတ္တပိုင္းအာဏာအတြင္း ေခတၲ-လပိုင္းမွ် အာဏာကိုင္သြားရစဥ္ သူ၏ဒီမိုကေရစီလုပ္ဟန္မ်ား အမ်ားႀကီးကို က်ေနာ္တို႔ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။ ပထမ မွာ သူ႔ကိုပုဂၢိဳလ္ေရးအရပါ ျပင္းထန္စြာတိုက္ခိုက္ေနေသာ သခင္စိုး၏အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီ မတရားသင္းေၾကညာခံထားရမႈကို သူ႔ဘုရင္ခံအမႈေဆာင္အစိုးရအဖြဲ႔ထဲ ၁၉၄၆ ေအာက္တိုဘာလေလာက္ကဝင္ၿပီးေနာက္ ႏိုဝင္ဘာ - ဒီဇင္ဘာေလာက္တြင္ တရားဝင္အသင္း အခြင့္အေရးမ်ား ခ်က္ခ်င္းျပန္ေပးသည္။ ထိုကာလအေတာအတြင္းမွာလည္း စစ္ၿပီးေနာက္ ထုတ္ထားေသာ ကာကြယ္ေရးဥပေဒမ်ားရုပ္သိမ္းေပးခဲ့သည္။ ၿပီးေနာက္ စစ္ႀကီးအတြင္းက ျဖစ္ခဲ့ေသာအမႈမႈမ်ားကို ပလပ္ပစ္ရန္ ဥပေဒ ျပဳခဲ့သည္။ တိုင္းျပည္တြင္း ဆူပူထႂကြမႈမ်ားကို လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္မ်ားေၾကညာခဲ့သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ျမင့္မားေသာဒီမိုကေရစီစိတ္ဓာတ္ကို က်ေနာ္တို႔အားလံုး ျမင္ေတြ႔ႏိုင္သည့္ ထင္ရွားေသာတခ်က္မွာ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးသြားၿပီးေနာက္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ စစ္တပ္အတြက္ ကႏၵီစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ သူ႔အေနျဖင့္ တိုင္းျပည္အက်ိဳးကို စစ္သားဘဝထက္ ႏိုင္ငံေရးဘက္ ပိုလိုအပ္မည္ထင္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးဘက္သို႔ ကူးေျပာင္းသြားသည့္အခါ သူဖြဲ႔စည္းတည္ ေထာင္ခဲ့သည့္တပ္မေတာ္အေပၚ သံေယာဇဥ္ႏွင့္ တပ္ေကာင္းေရးေစတနာေတြသာရွိၿပီး စစ္တပ္၏အခြင့္အေရအရွိန္အဝါမ်ားကို သူ႔ႏိုင္ငံေရး အတြင္း ဆြဲယူအသံုးခ်ျခင္းမရွိ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းႏွင့္ရိုးသားစြာ ႏိုင္ငံေရးဘက္သို႔ကူးေျပာင္းသြားျခင္းကို ျမင္ေတြ႔ႏိုင္ေပသည္။
အထက္ေဖာ္ျပပါ အခ်က္အခ်ိဳ႔မ်ားကပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဒီမိုကေရစီစိတ္ဓာတ္ အဘယ္မွ်ရင့္သန္ခိုင္မာေနသည္ကို ျပဆိုေနေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုကဲ့သို႔ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေအာက္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကိုဒီမိုကေရစီမေပးဘဲ ဥပေဒျပင္ပ ေတာတြင္းတြန္းပို႔မည့္လုပ္ရပ္မ်ားကို ၾကည့္ေနမည္ မဟုတ္၊ မုခ်ပင္ ဖယ္ရွားပစ္မည္ဆိုသည္ကို အားလံုးသိျမင္ႏိုင္ပါသည္။ ဤသည္မွာ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား ေတာတြင္းမေရာက္ေအာင္ မုခ်ကာကြယ္ ဖယ္ရွားမည့္ ဒုတိယအေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။
           
တတိယအေၾကာင္းတခ်က္လည္း က်ေနာ့္စိတ္တြင္ ရွိေနပါေသးသည္။ ထိုအေၾကာင္းမွာ (CPB) ပါတီသည္ သူကိုတိုင္ဦးေဆာင္ၿပီး ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၁၅)ရက္ေန႔တြင္ စတင္တည္ေထာင္ေပးခဲ့ေသာ ပါတီျဖစ္သည္။ သံေယာဇဥ္ တစံုတရာရွိေနႏိုင္မွာကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ သိျမင္ႏိုင္သည္။ ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒႏွင့္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအေပၚ ရန္သူကဲ့သို႔ ဘယ္တုန္းကမွသေဘာမထားခဲ့၊ ထိုသို႔ သေဘာ မထားရံုမွ်မက အနာဂတ္ ဗမာ့ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္တည္ေဆာက္ေရးတြင္ ေကာင္းမြန္ဖို႔ႏွင့္စည္းလံုးညီၫြတ္ၾကရန္အတြက္ လူငယ္လက္ဝဲသမား အခ်င္းခ်င္းစည္းလံုးညီၫြတ္ၾကရန္ မၾကာခဏေျပာခဲ့ေပသည္။ က်ဆံုးခါနီး ဇူလိုင္ (၁၃)ရက္ေန႔က ထပ္ၿပီးေျပာခဲ့ပါေသးသည္။ ထိုကာလ ေတာ္လွန္ေရး၏အေျခခံအင္အားျဖစ္ေသာ လက္ဝဲသံုးပါတီ CPB- ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ- ျပည္သူ႔ရဲေသာ္ပါတီတို႔ကိုညီၫြတ္ေစရန္ ကိုယ္တိုင္ ရင္ၾကားေစ့အားထုတ္ေပးခဲ့သည္။ ဆက္ၿပီး အားထုတ္မွာလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္တို႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားအေပၚ သံေယာဇဥ္ရွိ ျခင္း၊ တိုင္းျပည္ေကာင္းမြန္ေရးအတြက္ မ်ားစြာအားထားေမွ်ာ္လင္းျခင္း စသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏စိတ္ဓာတ္ဆႏၵကို ျပျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူလုပ္ႀကံံခံရသည့္အေၾကာင္းရင္းတရပ္မွာ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ ျပန္ေပါင္းစည္းႏိုင္ေသာအေၾကာင္းရွိသည္ဟူေသာ အခ်က္ေၾကာင့္တေၾကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

Thursday, April 16, 2015

ပန္ဆန္းက်ေခၚမယ့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေျဖ ဘာလဲ (တူေမာင္ညိဳ)

0 comments
ပန္ဆန္းက ေခၚမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေျဖ ဘာလဲ(တူေမာင္ညိဳ)
လာမည့္ေမလ ၁ ရက္မွ ၃ ရက္ေန႔ အထိ ‘ဝ’ဌာနခ်ဳပ္၊ ပန္ဆန္းမွာ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔အစည္းမ်ားအစည္းအေဝး က်င္းပ ၾကလိမ့္မယ္လို႔ မီဒီယာသတင္းမ်ားမွတဆင့္ သိရပါတယ္။ အဖြဲ႔အစည္းေပါင္းစံုတက္ေရာက္ၿပီး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အဓိက ဦးတည္ခ်က္ထားကာ အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔သေဘာထားအျမင္ေတြ ဖလွယ္ၾကမယ္ဆိုတာကိစၥေကာင္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ တဆက္တည္းၾကားရတဲ့သတင္းက စစ္တပုိင္းအစိုးရက “ဟုိအဖြဲ႔မဖိတ္ရဘူး”ဆုိတဲ့ တားျမစ္တဲ့စကား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစကားက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမလိုလားတဲ့စကားပဲ။ ကပ်က္ယပ်က္လုပ္တဲ့ စကားပဲ၊ မင္းသားႀကီးမလုပ္ရလုိ႔ ပတ္မႀကီးထိုးေဖာက္တဲ့ သေဘာထားနဲ႔အျပဳအမူပဲျဖစ္ပါတယ္။
ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥအဓိကထားၿပီးေဆြးေႏြးၾကမယ္လုိ႔ဆုိေတာ့ “ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေနေရး”
နဲ႔ခြဲမရတဲ့ “ျပည္တြင္းစစ္ရပ္ စဲေရး”ဆုိတဲ့ကိစၥကို အေတြးကေရာက္သြားျပန္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ ရပ္စဲေရးကိစၥေရာက္သြားျပန္ေတာ့အေတြးက ရပ္တန္႔မေနပါဘူး။ ျပည္တြင္းစစ္ရဲ့အဆက္ျဖစ္တဲ့ “ျပည္တြင္းႏုိင္ငံေရးကိစၥ”အထိ ခရီးေပါက္သြားပါတယ္။

ျပည္တြင္းႏုိင္ငံေရးျပႆနာကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းၾကမလဲ။ 
တကယ့္ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ေရရွည္အာမခံခ်က္ရွိတဲ့ စစ္မွန္တဲ့ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တကယ္တန္းဦးတည္ခ်က္ထားတယ္ဆိုရင္ ျပည္တြင္းႏုိင္ငံေရးကိစၥကို သေဘာထားမွန္ကန္စြာနဲ႔ အေပးအယူရွိရွိကုိင္တြယ္ေျဖရွင္းၾကရမွာေပါ့။

လက္ရွိမွာေတာ့ စစ္တပုိင္းအစုိးရက “၂၀၀၈အေျခခံဥပေဒေဘာင္ထဲဝင္/တည္ဆဲဥပေဒမ်ားကို နာခံဆုိတဲ့လမ္း” ပဲ ‘ဟ’ ေပးထားတယ္။ ဒီလမ္းက အည့ံခံေရးလမ္းပဲ။ လက္နက္ခ်ေရးလမ္းပဲျဖစ္ေန ပါတယ္။ ဒီေဘာင္ထဲဝင္ၿပီး ဒီဥပေဒေတြကို နာခံၾကတဲ့သူေတြဟာ အဆံုးမွာအညံ့ခံၾကရတာပဲ၊ လက္နက္ခ်ၾကရတာပဲျဖစ္ပါတယ္။“၂၀၀၈အေျခခံဥပေဒေဘာင္ထဲဝင္/တည္ဆဲဥပေဒမ်ားကို နာခံဆုိတဲ့ လမ္း”ေလွ်ာက္လွမ္ခဲ့ၾကတဲ့အခါ နိုင္ငံေရးပါတီဆုိရင္“နာခံေရးပါတီ”ျဖစ္သြားရၿပီး၊ လက္နက္စြန္႔ လိုက္တဲ့အဖြဲ႔အစည္းကေတာ့ အသံလည္းေပ်ာက္၊ အဖြဲ႔အစည္းလည္း တစစီၿပိဳကြဲပ်က္စီးရတဲ့ဘဝ က်ေရာက္သြားတာခ်ည္းပဲျဖစ္ပါတယ္။

“စည္းကမ္းျပည့္ဝတဲ့ဒီမုိကေရစီ”စနစ္ကို က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြက တူးတူးခါးခါးမုန္းတီးရြံရွာပါတယ္။ အသြင္သဏၭာန္အရေရာ အႏွစ္သာရအရပါ လက္မခံပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ “စည္းကမ္းျပည့္ဝတဲ့ဒီမုိကေရစီ” ဆုိတာ အေပၚယံအသြင္သဏၭာန္အရ ဒီမုိကေရစီအေရၿခံဳထားတာျဖစ္ၿပီး၊ အႏွစ္သာရက စစ္အစုိးရ၊ စစ္ဗ်ဴရုိကေရစီယႏၱယားနဲ႔ စစ္ဗ်ဴရိုကရက္လက္ဝါးႀကီးအုပ္အရင္းရွင္စနစ္ျဖစ္ေနလို႔ ပါပဲ။

၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ခြင့္ေပးထားတာပဲမဟုတ္ဘူးလား။ ဟုတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ေပးထားတဲ့ျပင္ဆင္ခြင့္က အေပၚယံအသြင္သဏၭာန္အရ ျပင္ဆင္ခြင့္သာျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အုပ္စုက စစ္တပ္နဲ႔၊ တုိင္းျပည္ဘ႑ာနဲ႔ဓနဥစၥာေတြအေပၚ ထင္သလိုလက္ဝါးႀကီးအုပ္ ခ်ဳပ္ကိုင္ခ်ယ္လွယ္ခြင့္ 
ျပဳထားတဲ့အႏွစ္သာကိုေတာ့ တို႔ခြင့္၊ ထိခြင့္ပင္မရွိပါ။

ဒါေၾကာင့္ျပင္ဆင္ေရးသမားေတြ ျပင္ဆင္ခြင့္ရရွိခဲ့မယ္ဆုိရင္လည္း စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို အေပၚယံအသြင္သဏၭာန္ကို ျပင္ဆင္ၾကရတာပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အေပၚယံအသြင္သဏၭာန္ကုိျပင္ဆင္တယ္ဆုိတာ လိမ္ညာဖံုးကြယ္မႈသာျဖစ္ၿပီး၊ လက္ေတြ႔ အကိ်ဳးသက္ေရာက္မႈကေတာ့ စစ္အုပ္စုအက်ိဳးစီးပြားကို ကာယကံေျမာက္ အကာအကြယ္ေပးတာ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပင္ဆင္ေရးဟာ အရာမေရာက္ႏုိင္တဲ့အျပင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ရဲ့အဆြယ္အပြား၊ အလုပ္အေကၽြးဘဝသုိ႔ သက္ဆင္းက်ေရာက္သြားေစမယ့္လမ္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးဆုိတဲ့အသံေတြနဲ႔ ဒီျပင္ဆင္ေရးလမ္းေပၚမွာေလွ်ာက္ေနခဲ့တဲ့(NLD) ပါတီရဲ႕အေနအထားကိုပဲၾကည့္ပါ။

 အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးအတြက္ ၄ ပြင့္ဆုိင္ေတာင္းဆုိခဲ့ေသာ္လည္း၊ ၄ ပြင့္ကို ၆ ပြင့္၊ ၁၂ ပြင့္၊ ၄၈ ပြင့္စသျဖင့္ သရုပ္ဖ်က္တာခံရတဲ့အျပင္၊ ၄ပြင့္ဆုိင္ေတာင္းဆိုတဲ့ဦးတည္ခ်က္ထဲ သူ႔တုိ႔လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ (လက္နက္ကုိင္ပဋိပကၡ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရး၊ လူမႈစီးပြားဘဝဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရး၊၂၀၁၅ေရြးေကာက္ပြဲ) သြတ္သြင္းတာ ခံေနရပါတယ္။ “ပါတီအေရး၊ လူပုဂၢိဳလ္အဖြဲ႔အစည္းအေရးထက္ အမ်ိဳးသားေရးဦးစားေပးၾကမယ္”လုိ႔ အသံေကာင္းဟစ္တာကို ၾကားေနႀကံဳေနၾကၿပီ မဟုတ္ပါလား။
သုိ႔ပါ၍ ျပင္ဆင္ေရးလမ္းမေပၚမွာ (NLD)ပါတီဟာ ေရွ႔ခရီး မဆက္ႏုိင္ဘဲ၊ စစ္အုပ္စုလက္ထဲမွာ အထုခံရတဲ့ေၾကးစည္ကေလးပမာ အသံျမည္ရံုပဲ ျမည္ေနရရွာၿပီး ခ်ာခ်ာလည္ေနရပါေတာ့တယ္။  

“လမ္းမေပၚထြက္ဆႏၵျပတာ ေခတ္ကုန္သြားၿပီ”ဆုိတဲ့ မိႈင္းတုိက္မႈကုိလည္း အတုိက္အခံဆုိသူအခ်ိဳ႕နဲ႔ အတူေပါင္းၿပီး စစ္တပုိင္းအစိုးရက ဘယ္လိုပင္ လွည့္စားခဲ့ေပမယ့္ လက္ပံေတာင္း၊ လိႈင္သာယာ၊ လက္ပံတန္း၊ မိေက်ာင္းကန္ စတဲ့ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသားသပိတ္ဆႏၵျပမႈမ်ားက လမ္းမေပၚထြက္ဆႏၵျပတာ ေခတ္မကုန္ေသးေၾကာင္း လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပသခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကပင္ “ေရြးေကာက္ပြဲသပိတ္ေမွာက္ေရး ကို ေရြးလမ္းတစ္ခုအျဖစ္”ပစ္ပယ္မထားေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိလာရသည္မွာ လမ္းမေပၚတုိက္ပြဲေခတ္ မကုန္ေသးေၾကာင္း သက္ေသခံေနတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

လမ္းမေပၚထြက္ဆႏၵျပတာ ေခတ္ကုန္သြားၿပီလို႔ဆိုသလို၊ ေသနတ္ကုိင္ၿပီးေတာင္းဆုိတာလည္း
ေခတ္ကုန္သြားၿပီလို႔ ကာခ်ဳပ္က ေျပာေနပါတယ္။ ဒီလုိေျပာတာဟာ ေျဗာင္လိမ္ညာမႈျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ကုိယ္တုိင္ အာဏာကို ေသနတ္နဲ႔ယူခဲ့ၾကၿပီး၊ သိမ္းယူထားတဲ့အာဏာကိုေသနတ္နဲ႔ပဲ ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ပါလား။ ၂၀၀၈အေျခခံဥပေဒကို ေသနတ္နဲ႔ေထာက္ၿပီး စိတ္ႀကိဳက္ေရးခဲ့ၾကသလို၊ ေသနတ္နဲ႔ေထာက္ၿပီး အတည္ျပဳခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္ပါလား။

စစ္တပ္က အစဥ္အၿမဲစြဲကိုင္ထားမယ္လုိ႔ေျပာေနတဲ့ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့မူဝါဒ (၆)” အနက္ အခ်က္အမွတ္ ၅ နဲ႔ ၆ ဟာ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔အစည္းအားလံုးကို လက္နက္ခ် အညံ့ခံခုိင္းတာျဖစ္ၿပီး၊ ဒီရပ္တည္ခ်က္ဒီသေဘာထားေတြကို အေသကုိင္စြဲေနသမွ် ကာလပတ္လုံး ႏုိင္ငံေရးျပႆနာ ေျဖရွင္းေျပလည္ဖို႔ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။

ဒီမူဝါဒေတြကို တင္းတင္းမာမာဆုပ္ကုိင္ထားတဲ့အတြက္ လက္ေတြ႔မွာလည္း ဘယ္အဖြဲ႔အစည္း နဲ႔မွေျပလည္မႈ မရခဲ့ပါဘူး။

ဒီေတာ့ အတုိက္အခံႏိုင္ငံေရးပါတီေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အင္အားစုေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာ အေသ အခ်ာအေျဖရွာဖို႔ ႀကိဳးပမ္းၿပီဆုိတာ “၂၀၀၈ အေျခခံ ဥပေဒေဘာင္ထဲဝင္ေရး - တည္ဆဲဥပေဒမ်ားလိုက္နာေရး”ဆုိတဲ့ အတားအဆီး အေႏွာင့္အယွက္ကို ဘယ္လိုမွ လႊဲေရွာင္ျခင္းမျပဳႏုိင္ပဲ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္ၾကရေတာ့တာပါပဲ။ ဒီအတားအဆီး၊ ဒီခလုပ္ကန္သင္းကို တစိတ္တဝမ္းတည္း၊ တေသြးတသံတည္း ခ်မွတ္ထားၾကသူေတြဟာ “သမၼတ(ဗိုလ္)ဦးသိန္းစိန္စစ္တပုိင္းအစုိးရ၊ လႊတ္ေတာ္နဲ႔တပ္မေတာ္တုိ႔” ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအတားအဆီးကို ဘယ္လိုေက်ာ္လႊားႏုိင္ၾကမလဲဆုိတဲ့နည္းလမ္းကို ပန္းဆန္းအစည္းအေဝးက ရွာေဖြႏုိင္ပါေစ။ 
(၂၀၁၅ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၁၅ ရက္)


Monday, April 13, 2015

၂ဝ၁၅ မတ္နဲ႔ဧၿပီထဲေရးျဖစ္တဲ့ တိုနန္႔နန္႔ေလးေတြ ၁ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
၂ဝ၁၅ မတ္နဲ႔ဧၿပီထဲေရးျဖစ္တဲ့ တိုနန္႔နန္႔ေလးေတြ ၁ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)
လူ၊ နိုင္ငံေရး၊ နိုင္ငံေရးလူ) ဧၿပီ ၈၊ ၂ဝ၁၅။
မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႔ က်ေနာ္ေျပာတာေတြနားေထာင္ၿပီး ေရးတာေတြဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ စိတ္ထိခိုက္ရ ေဒါသထြက္ရ ခံျပင္းရျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မတတ္နိုင္ဘူးဗ်ာ။
ေရးတယ္ေျပာတယ္ဆိုတာ စိတ္ထဲအေတြးထဲ နွလံုးသားထဲရွိတာေတြ အျပင္ကို အံက်လွ်ံက် ဖိတ္က်လာတာမ်ိဳးမဟုတ္လား။ စိတ္ကူးယဥ္အခ်စ္ဇာတ္ေလးေတြလို လုပ္ႀကံဖန္တီးေရးလို႔မွ မရတာကိုး။ ဘယ္သူ႔မွ မထိခိုက္ေအာင္ ေရးလို႔ေျပာလို႔မွ မရပဲကိုး။ တခါတေလ မသိမသာ သြယ္သြယ္ဝိုက္ဝိုက္ ေဆာင္းပါးရိပ္ေျခ၊ တခါတေလလည္း တဲ့တိုးေပါ့ဗ်ာ။ တခါတေလမ်ား တမင့္ကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ မထိခိုက္ ထိခိုက္ေအာင္ ေရးရေျပာရတာေတာင္ ရွိပါတယ္။ ဘယ္သူ႔မွ မထိခိုက္ေအာင္ ေနပါထိုင္ပါ ေရးပါေျပာပါဆိုရင္ နည္းနိႆယေလးမ်ားလည္း ေျပာျပေစခ်င္ပါတယ္။
လူတေယာက္ေယာက္ေရွ႔မွာ သူနဲ႔မသင့္ျမတ္သူကိုခ်ီးမြမ္းမိတယ္ဆို၊ ကိုယ့္မယားေရွ႔ထားၿပီး သူမ်ားမယားေကာင္းေၾကာင္းေျပာတယ္ဆို ခ်ီးမြမ္းတာမွန္ေပမယ့္ ေကာင္းေၾကာင္းေျပာတာ မွန္ေပမယ့္ တဘက္သားမွာေတာ့ စိတ္ထိခိုက္ရမွာပါပဲ။ ဘယ္သူ႔မွ မထိခိုက္ေစခ်င္ရင္ ေတမိလို က်င့္ရမယ့္ကိန္းပဲ။ က်ေနာ္ မက်င့္နိုင္ပါ။ အဲ့သေလာက္လည္း ပါရမီ မရင့္သန္ပါ။
ေနာက္တခုေတြးစရာက သူေျပာသူခံ သူလုပ္သူစံ ခံေပ့စံေပ့ေစ စိတ္ထားမ်ိဳးပါ။ သခင္ေယရႈေျပာသလို သင့္နွလံုးသားတြင္းရွိတဲ့အရာမ်ားသာ သင့္ပါးစပ္က ထြက္တယ္ဆိုတာရယ္၊ သင့္ပါးစပ္တြင္းဝင္သြားသည့္အရာေၾကာင့္ သင့္နွလံုးဝိဉာဥ္ကို မညစ္ညဴးေစပဲ၊ သင့္ပါးစပ္ကထြက္သည့္အရာကသာ သင့္ဝိဉာဥ္ကို ညစ္ညဴးေစနိုင္တယ္ဆိုတာရယ္ကို နွလံုးသြင္းဖို႔ပါ။ က်ေနာ့္နွလံုးသားထဲကအရာေတြ က်ေနာ့္ပါးစပ္ကထြက္လာလို႔ ညစ္ညဴးျခင္းညဴး က်ေနာ္ပဲညစ္ညဴး ပါရေစ။ မိတ္ေဆြတို႔ကို က်ေနာ့္အညစ္ညဴး မကူးစက္နိုင္ပါ။ အကူးအစက္လည္း မခံေစ့ခ်င္ပါ။
ေနာက္ဆံုးတခ်က္က လူပုဂၢိဳလ္နဲ႔ဆိုင္ပါတယ္။ နိုင္ငံေရးဆိုတာ လူပုဂၢိဳလ္ကင္းမရတဲ့ကိစၥပါ။ နိုင္ငံေရးေျပာတဲ့အခါ “နိုင္ငံေရးလူ”အေၾကာင္းေျပာရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီနိုင္ငံေရးလူရဲ့ နိုင္ငံေရးရပ္ခံခ်က္၊ အေတြးအေခၚ၊ လုပ္ပံုလုပ္နည္း စတာေတြေျပာရပါတယ္။ ေျပာတဲ့ေနရာမွာလည္း နိုင္ငံေရးအရ အတည္အခန္႔ေျပာရတာမ်ိဳးရွိသလို သေရာ္စာဆန္ဆန္ ေျပာရတာမ်ိဳးေတြအျပင္ အျခားသ႑န္ေပါင္းစံုနဲ႔ေျပာရပါတယ္။ မိမိေပၚလြင္ေစခ်င္တာကို ဘယ္သ႑န္က အေဖာ္ျပနိုင္ဆံုးျဖစ္မလဲ၊ ဘယ္ပံုစံက အထိမိဆံုး သယ္ေဆာင္ေပးနိုင္မလဲေရြးခ်ယ္ရတာက ေျပာသူရဲ့ပညာသမၻာနဲ႔ အခ်ိန္အဆကိစၥျဖစ္ပါတယ္။
သုူ႔မွာ ေျပာခြင့္ရွိသလို သူနွစ္သက္တဲ့ ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့သ႑ာန္ ေရြးခ်ယ္ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါကို ဟိုလူ႔မေျပာနဲ႔ ဒီလူ႔မေျပာနဲ႔ ဟိုလိုမေျပာနဲ႔ ဒီလိုမေျပာနဲ႔ဆိုရင္ တရားပါ့မလား။ မွန္ကန္မွ်တတဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထား ဟုတ္ပါ့မလားလည္း မိမိဘာသာ ဆင္ျခင္ေတြးဆဖို႔ပါ။ ကိုယ္ေလးစားၾကည္ညိဳသူကို၊ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာတရားကို လာထိပါးတယ္ဆို မေျပာနဲ႔မေရးနဲ႔လို႔ သူ႔သြားၿပီး ပိတ္ပင္တာထက္ ျပန္လွန္ေခ်ပတာ ေခ်ဖ်က္တာေတြက ပိုေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား။ ပိုထိေရာက္တယ္ မဟုတ္လား။ ပိတ္ပင္တယ္ဆိုတာလည္း တကယ့္လူ႔သမိုင္းလက္ေတြ႔မွာ နိုင္ငံေရးလက္ေတြ႔မွာ ရရိုးရွိလို႔လား။
နိုင္ငံေရးသမားရဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေတြ မိသားစုကိစၥေတြ လူမႈဆိုင္ရာအတြင္းေရးေတြ ေငြေၾကးအရႈပ္အရွင္းေတြ စတာမ်ိဳးေတြလည္း(ေျပာခ်င္ရင္)ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ေျပာသူေတြလည္း ေျပာၾကပါတယ္။ သူ႔ပရိသတ္နဲ႔သူ ရွိၾကပါတယ္။ အဲ့သလို ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္လို႔မွ က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီအတြက္ လြတ္လပ္မႈအတြက္ ထြက္ တိုက္လွန္ခဲ့ၾကတာမဟုတ္လား။
ေျပာပါေစ၊ ေရးပါေစ၊ လြတ္လပ္ပါေစ။ ကိုယ္လည္း ေျပာပါ။ ေရးပါ။ လြတ္လပ္ပါ။ လိုအပ္တိုင္း နွစ္သက္ရာသ႑န္နဲ႔ တံု႔ျပန္ပါ။ ေခ်ဖ်က္ပါ။ ဖြင့္ခ်ပါ။ တိုက္လွန္ပါ။
သိတ္လိုအပ္လာရင္ စစ္ေတာင္တိုက္ၾကရေသးတာပဲမဟုတ္လား။ ၿပီးမွသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပန္ေခၚကာမွ ေခၚေရာေပါ့။


(အေမလည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး) ဧၿပီ ၈၊ ၂ဝ၁၅။
ဂ်ိဳးျဖဴဆိုတာ ၁၉၈ဝ တဝိုက္ေလာက္က ဝင္းဦးနဲ႔တူတယ္ဆိုၿပီး နံမည္ႀကီးခဲ့ဖူးတဲ့ ဇာတ္မင္းသားေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔ျပဇာတ္ေတြက အတည္အခန္႔ထက္ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြက ပိုကဲတယ္ထင္တာပဲ။ က်ေနာ္လည္း အမ်ားႀကီးမၾကည့္ဖူးဘူး။ ဇာတ္ႀကီးေတြထက္ အၿငိမ့္ကိုပိုႀကိဳက္တာပါသလို
ဇာတ္မင္းသားေလးေတြ ပြဲႀကိဳက္ခင္ေတြနဲ႔ ပလေစ့ေခ်ာက္ခ်က္ေတြေျပာ ပလူးပလဲေတြလုပ္တာလည္း အျမင္ကပ္တာပါသေပါ့။ အဲ့ အၿငိမ့္ၾကေတာ့ မင္းသမီးေလးက စင္ေပၚကေန ပြဲခင္းထဲက သူ႔ရည္းစားရွာသလိုလို ၾကာမူပိုပိုနဲ႔ ခရာတာတာအသံေလးနဲ႔ ကိုကို ေမာင္ေမာင္မ်ားေခၚလိုက္ရင္ ကိုယ့္ ေခၚတယ္မွတ္ၿပီး စင္ေအာက္ေထာင့္ကေန လက္ေထာင္ျပရ ထူးရတာေတာ့အေမာ။ ႀကိဳက္လည္း လႊတ္ႀကိဳက္တာေတာ့ ဝန္ခံတယ္။ ထားပါေတာ့ ေျပာရင္းေခ်ာ္သြားမစိုးလို႔။
ဒီလိုဗ်ာ။ က်ေနာ္ အဲ့ဒီဂ်ိဳးျဖဴဇာတ္ပြဲ တခါလားၾကည့္ဖူးတယ္။ ျပဇာတ္အမည္က"လူမိုက္ကက်ေနာ္ အေဖာ္ကအဂၤုလိမာလ"လို႔မွတ္မိေနတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဇာတ္ေဆာင္မင္းသားက ဂ်ိဳးျဖဴ။
ဇာတ္လမ္းဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း အသက္ ၅ဝ ေလာက္ အေဒၚႀကီးတေယာက္က ပရိသတ္ကို ေဘးတိုက္အေနအထားနဲ႔ရပ္ၿပီး မ်က္နွာခတ္ေမာ့ေမာ့နဲ႔ တခုခုကိုေမွ်ာ္ေငးရီေဝ ေဆြးလ်ႏြမ္းနယ္ေနဟန္ရပ္ေနတယ္။ ဘာစကားမွမေျပာဘူး။ ေနာက္ခံကားလိပ္ႀကီးအေရာင္ေတြကလည္း ခတ္မႈန္မႈန္မိႈင္းမိႈင္းနဲ႔ မီးေရာင္ကလည္းခတ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး။ တီးလံုးေလးေတြကလည္း ေဆြးခ်င္ေတြးခ်င္ေငးခ်င့္စရာ အသြားေလးေတြနဲ႔။ အဲ့ဒါကို ၁ မိနစ္ေလာက္ျပထားတယ္။
ပရိသတ္ကလည္း ၿငိမ္လို႔။
စင္ေပၚကအမ်ိဳးသမီးႀကီးလို ေတြးလို႔ေငးလို႔ရီေဝလို႔။
အပ္က်သံေတာင္
ၾကားေလာက္တယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေနမွာပဲ။
အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့ စင္ေထာင့္တေနရာကေန မင္းသားဂ်ိဳးျဖဴေပၚလာတယ္။ တီးလံုးေတြ မီးေရာင္ေတြ ေနာက္ခံကားလိပ္ေတြ ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းသြားတယ္။ ပရိသတ္လည္း လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္လာတယ္။ မင္းသားက ဝင္းဦးလို စပို႔တ္ရွပ္က်ပ္က်ပ္ ေဘာင္းဘီအျဖဴေလးနဲ႔ထင္တာပဲ။ မင္းသားက ခုန ေငးရီေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးဆီ မေျပးရံုတမယ္ေလးလာ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး အမ်ိဳးသမီးႀကီးလက္၂ဘက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရမ္းရင္း ပါးနဲ႔အပ္ရင္း တကယ့္ကို ဝမ္းသာအဲလဲ လိႈက္လွဲတဲ့အသံနဲ႔ "အေမ"လို႔ ရင္ေခါင္းသံအျပည့္နဲ႔ေခၚလိုက္တယ္။
အေမက ေငးေနရာက မင္းသားဘက္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွည့္လာတယ္။ တီးလံုးနဲ႔မီးေရာင္ေတြ ျပန္ေျပာင္းသြားတယ္။ ျပန္ၿငိမ္သြား ျပန္မိႈင္းသြားတယ္။ သားက "အေမ ဒီေန႔ သားရည္မွန္းခ်က္ေတြျပည့္ၿပီ။ ေမေမျဖစ္ေစ့ခ်င္တဲ့အတိုင္း သားျဖစ္ခဲ့ၿပီ ေမေမ။
ဒီေတာ့ သားကို ကတိေပးထားတဲ့အတိုင္း ေမေမ့ဘက္က ကတိတည္ရမယ့္ေန႔ပဲ။ သားဘက္ကေတာ့ တာဝန္ေက်ၿပီ။ ကတိလည္းတည္ၿပီ။ ေမေမျဖစ္ေစ့ခ်င္တဲ့အတိုင္းလည္း ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ေမေမ့ဆႏၵေတြ သားျဖည့္နိုင္တဲ့တေန႔က်ရင္ သားေဖေဖဘယ္သူလဲဆိုတာ ေျပာမယ္လို႔ ကတိေပးထားတဲ့အတိုင္း ေျပာပါေတာ့ေမေမ။ သားသိခ်င္လွၿပီ သား ေဖေဖ ဘယ္သူလဲဟင္"လို႔ တကယ့္ကိုသိခ်င္ေဇာနဲ႔ ေမာႀကီးပမ္းႀကီး ကရားေရလႊတ္ေျပာေမး ေမးေတာ့တာပဲ။
တီးလံုးနဲ႔ မီးေရာင္ေတြ ပိုၿပီး တိုးတိတ္မွိန္ေဖ်ာ့သြားတယ္။ ပရိသတ္လည္း ပိုၿပီးၿငိမ္က်သြားတယ္။
အေမက သားေလး ပခံုး၂ဖက္ကို ခတ္ဖြဖြယုယုယယေလးကိုင္ၿပီး ဆြဲထူမေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သားေလးမ်က္ဝန္းအစံုကိုတည့္တည့္ၾကည့္ၿပီး "ေမေမလည္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး သားရယ္"တဲ့။ ဒီတင္ ပရိသတ္လည္း ဝါးလံုးကြဲေတာ့တာပဲ။
ရံုေတာင္ ပြင့္ထြက္သြားမလားမွတ္ရတယ္ ရီသံေတြ တေဝါေဝါနဲ႔။
ပတ္တုတ္လို႔ေတာင္ မရဘူးမွတ္တာပဲ။
ခုလည္း အပြင့္ေတြဆိုင္ၾကျပန္ၿပီ။ ေသြးေဆာင္တိုင္း သြားရင္းသြားရင္း၊ ေခၚတိုင္း လိုက္ရင္းလိုက္ရင္းနဲ႔ ၾကာေတာ့ "ဘာေတြေဆြးေႏြးခဲ့လဲအေမ ေျပာျပပါေတာ့"ဆိုရင္ အေမလည္းမမွတ္မိေတာ့ပါဘူးသားရယ္မ်ား ျဖစ္ေနပလားမေျပာတတ္ေလ။

(ေသြးက်ဲပြင့္မ်ား) ဧၿပီ ၇၊ ၂ဝ၁၅။
ဘယ္နွပြင့္လဲေတာ့မသိ အပြင့္ေတြဆိုင္ေတာ့ ဆိုင္ၾကဦးမတဲ့။
အေမကေတာ့ မပြင့္တပြင့္နဲ႔ေနဦးမွာပဲတဲ့။
လူမ်ိဳးေရးအစြန္းေရာက္ အၾကမ္းဖက္ဝါဒီၤေဒါက္တာေအးေမာင္နဲ႔ အေမ့ကိုလွည့္ေခြေပးမတဲ့။
ဝီရသူလည္း ရန္ကုန္ၿမိ့ဳလည္ေကာင္စင္ထိုးၿပီး လူသတ္အမုန္းတရားေတြေဟာဦးမတဲ့။
မြတ္စုတို႔ မြတ္ေဒါင္းတို႔လည္း ပါဦးမယ္ၾကားသတဲ့။
ေက်ာင္းသားေတြလည္း ရံုးထုတ္ေနသတဲ့။
ဟိုေက်ာင္းသားေတြေတာ့ ေသြးခနခနအခြဲခံရၿပီး ေသြးက်ဲကုန္သတဲ့။
ဒီတခါ ေသြးခြဲတာ ကိုယ့္လူလို႔ဆိုသူေတြတဲ့။
နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားလည္း ၅ ရာေတာင္ေက်ာ္ေနၿပီတဲ့။
ဆင္ခရုသင္းစြဲကိုလည္း စိုင္းေမာက္ခမ္းအႀကိဳေထာက္ရသတဲ့။
အမတ္ခ်ဳပ္ေရႊမန္းကေတာ့ သမၼတက တျပားမွမေလွ်ာ့ဘူးတဲ့။
ေသနတ္ခ်ဳပ္မင္းေအာင္လိႈင္ကေတာ့ ပင္စင္ယူသက္ေတာင္ ၃ နွစ္ဆိုလား တိုးလိုက္သတဲ့။
ယံုေတာ္မူႀကီးကေတာ့ ရွင္ေနာ္..လူညာႀကီးဆိုၿပီး နႈပ္ခမ္းေလးတေထာ္ေထာ္ လက္ညိႈးေလးကေရာ္ကေရာ္နဲ႔ ခနိုးခနဲ႔အလုပ္ခံရလည္း ၿပံဳးစိစိလုပ္ေနမွာတဲ့။
အကိုႀကီးက အတည္ပါလို႔ မေျပာရင္ပဲေတာ္လွၿပီ။


(ဆင္ကၽြန္) ဧၿပီ ၇၊ ၂ဝ၁၅။
ဦးသိန္းစိန္ ဆင္ထိုးလို႔ေသတယ္ၾကားေတာ့ လူေတြေပ်ာ္လိုက္ၾကတာ။ ေနာက္မွ “မဟုတ္ဘူးဟ ေသတဲ့ဦးသိန္းစိန္က ဆင္ထိန္းဦးသိန္းစိန္”လည္းဆိုေရာ ဝမ္းနည္းၾကတာမွ ယူႀကံဳးမရနီးပါးပဲ။ ေနာက္ေတာ့ “ဟယ္..ဒါဆို သမၼတသိန္းစိန္ ယၾတာေခ်တာေနမယ္”ဆိုၿပီး မွန္းၾကျပန္တယ္။ မဟုတ္ဘူးလည္း ဘယ္သူ ကံေသကံမေျပာနိုင္တုန္း။
လူမင္းဘုန္းႀကီး နတ္မင္းမခံနိုင္ဆိုၿပီး သန္းေရႊႀကီးေတာင္ ယၾတာေခ်တာဆိုၿပီး သူ႔မယားႀကိဳင္ႀကိဳင္နဲ႔ ဓာတ္ရွင္မင္းသား လူမင္းကို ခနဟန္ျပညားခိုင္းၿပီး ငပလီမွာဆိုလား ဟန္းနီးေတာင္မြန္းခိုင္းေသးတယ္ဆိုၿပီး အရပ္ထဲမွာေျပာတာၾကားတာပဲ။ ေကာလဟလဆိုေပသိ တကယ္ျဖစ္ေနတာေတြကေန အေျခခံတာဆိုေတာ့ မေျပးေသာ္လည္းကန္ရာရွိရဲ့မဟုတ္လား။
ဆင္းထိန္းစိုင္းေမာက္ခမ္းတို႔ ဆင္ဦးစီးေရႊမန္းတို႔ ပဲ့ခ်ိတ္မင္းေအာင္လိႈင္တို႔လည္း ဘယ္ေတာ့ ဆင္အနင္းခံရမယ္မေျပာတတ္ေသး။ ခုေတာ့ ဒုသမၼတတာဝန္ေတြထဲမွာ အဟိတ္တိရိစၦာန္ကို သူ႔ထက္ျမတ္သူသဖြယ္ ေရႊရည္ေငြရည္ေလာင္း ေအာင္သေျပနဲ႔ အႀကိဳေတာ္ေထာက္ရတာလည္းပါတယ္။

(သီလဝ အၿပံဳး) ဧၿပီ ၆၊ ၂ဝ၁၅။
မရြယ္ပဲ ေစာ္ကဲမင္းျဖစ္ကိုသိသူေတြ ရမည္းသင္းစား သီလဝကိုလည္း သိၾကမွာပဲ။ ဒီလူဟာ စကားနည္းတယ္။ အၿပံဳးအရယ္လည္း မရွိသေလာက္တဲ့။ တသက္မွာ ၃ ခါလားၿပံဳးဖူးသတဲ့။
ၾကက္တိုက္ကျပန္အလာ သူ႔မယားေစာပုလဲက အေျပးအလႊားလာၿပီး သူ႔ေျခေထာက္ကို ေရႊဖလားနဲ႔ေရေဆးေပးေတာ့ ၿပံဳးတယ္တဲ့ “အင္း လဘ္ယူခိုင္းေတာ့မယ္”ဆိုၿပီး။
ေနာက္တခါက ဘုန္းႀကီးလူထြက္တေယာက္က ေခါင္းေပါင္းေပါင္းႀကီးနဲ႔ က်ံဳးထဲမွာေရငုတ္ၿပီးခ်ိဳးတာကိုေတြ႔တုန္းက “ေၾသာ္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ”ဆိုၿပီး ၿပံဳးသတဲ့။
ေနာက္တခါက ၾကက္ပြဲေကာင္းေနတုန္း မယားကလာၿပီး “ေတာင္ေပၚရွမ္းေတြ ၿမိ့ဳလာဝိုင္းေနၾကပါေရာ၊ ေတာ္က ဘာလုပ္ေနသတုန္း”ေျပာေတာ့ “ေၾသာ္ ငါ့မယားနွယ္ ဗ်ာပါႀကီးရန္ေကာ”ဆိုၿပီးၿပံဳးသတဲ့။
ခုလည္း ၾကပ္ေျပးက စာဖတ္ေနတဲ့သီလဝႀကီးက သိန္းစိန္ၾကည့္ၿပီး “ေစာ္ကဲေတာ့ ဘယ္သူ႔မွမျဖစ္ေစနဲ႔ကြ”လို႔ေျပာၿပီး ၿပံဳးေနဆိုပဲ။


(မသတီဆံုးစာေရးသူ) ဧၿပီ ၆၊ ၂ဝ၁၅။
(ဦး)ေအာင္သင္းဟာ က်ေနာ္ မသတီဆံုးစာေရးသူေတြထဲမွာ ပါ ပါတယ္။ စာေဟာျခင္းအတတ္နဲ႔ စကားေျပာျခင္းအတတ္ေတြကေတာ့ လက္ဖ်ားခါေလာက္တာမွန္ေပမယ့္ သူ ေသေတာ့ “ေၾသာ္ စာေရးသူတေယာက္ ကြယ္လြန္ပါေပါ့လား”ဆိုတာထက္ ပို မနွေျမာမိတာလည္း အမွန္ပါ။
ခုေန “စာေရးဆရာေက်ာ္ဝင္း”ဆိုသူ ေသရင္ေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္မေျပာတတ္။
အဆိပ္ဆိုတာ သၾကားအုပ္ေကၽြးလည္း ေဆးခါးႀကီးမွမဟုတ္တာေလ။

(အမတ္ေဈး) ဧၿပီ ၅၊ ၂ဝ၁၅။
သိန္းစိန္က ”အပစ္အခတ္ရပ္ကိစၥေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေၾကာင္းျပ အလုပ္မ်ားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲေရႊ႔မယ္ဆိုမွ သပိတ္ေမွာက္တန္ေမွာက္တာေပါ့”လို႔ေျပာတာ။ အခ်ိန္ဆိုင္းမယ္ ေရႊ႔ခဲ့မယ္ဆိုတာေတာင္ ဝင္ခ်င္ရင္ဝင္မွာပဲလို႔ေျပာတာ။
“ေမာင္အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးကြယ္တို႔” “လိမ္တယ္ညာတယ္ လူညာႀကီးရယ္ ယံုေအာင္ၿဖီးတတ္တယ္”တို႔ဆိုတာေတြကလည္း နိုင္ငံေရးအပ်ိဳရည္ပ်က္ရတာမွာ ကိုယ့္ေလာ္လီမႈမပါပဲ တဖက္သားကအတင္းလာ နသားပါယားလုပ္လို႔ သနားလို႔ တခါေလးအလိုလိုက္ခဲ့ရသေယာင္ ေမွာက္မွားသြားေစနိုင္တာပဲ။
ေသခ်ာတာကေတာ့ အမတ္ေလာင္းေဈးကြက္လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ျဖစ္သြားတာပဲ။ ႀကိဳပိြဳင့္သမားနဲ႔ ပြဲစားေတြလက္မွာ အမတ္ေပါက္ေဈး နည္းနည္းၿငိမ္သြားတယ္။ တခ်ိဳ႔လည္း ဒါ ဂြင္ဟဆိုၿပီး ေအာက္ေဈးနဲ႔ ရသမ်ွသိမ္းေနသတဲ့။
ျပင္ျပင္မျပင္ျပင္ ဝင္မယ္ဆိုတာ အလကားေျပာထားတာမဟုတ္ဘူး။ သတိခ်ပ္ၾကဖို႔ပါ။


(ဗကသကိုတိုက္တဲ့သူ) ဧၿပီ ၄၊ ၂ဝ၁၅။
ဗမာနိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ဗကသ)ကို တိုက္ခဲ့သူေပါင္း တိုက္ခဲ့ေပါင္းလည္းမ်ားလွၿပီ။ တိုက္ခဲ့သူတို႔သာ ဗမာ့နိုင္ငံေရးတစျပင္မွာ နိုင္ငံေရးေခြးေသဝက္ေသ ေသခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ ဗကသ ေသမသြားဘူး။ ဗကသဟာ သမိုင္းစဥ္လာႀကီးသေလာက္ သမဏိသက္တမ္းရွည္ၿပီး ရပ္တည္ခ်က္ၿမဲၿမံ
ခိုင္မာတဲ့အစုအသင္း၊ လူထုဘက္က တသမတ္ရပ္ခဲ့တဲ့အစုအသင္းျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားရွိသေရြ႔ ဗကသရွိေနမွာပဲ။
ဗကသကိုတိုက္ခဲ့သူေတြနဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြ ပါတီေတြ ဒီေန႔ဘာျဖစ္ကုန္ၾကသလဲ။ သမိုင္းနဲ႔ျပည္သူက ဘယ္ပံုဒဏ္ခတ္ခဲ့သလဲဆိုတာကို သမိုင္းသင္ခန္းစာအျဖစ္မယူတတ္ရင္၊ ဗကသကိုၾကည့္ၿပီးေတာင္ သမိုင္းနမူနာအျဖစ္ ခုထိ မယူတတ္ေသးရင္ေတာ့ ဗမာ့နိုင္ငံေရးပင္မစီးေၾကာင္းထဲကေန အမိႈက္ေျမာင္းထဲေရာက္ဖို႔သာပဲရွိလိမ့္မယ္။


(အေမ ေနမေကာင္းပါ) မတ္ ၂၇၊ ၂ဝ၁၅။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တကယ္ေနမေကာင္းတာပါ။ အသက္လည္းၾကည့္ပါဦး။ ဇရာေထာင္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ တတိယအရြယ္မုဆိုးမ မဟုတ္လား။ စိတ္ေဆာင္လို႔သာ ဒီအသက္ဒီအရြယ္ထိ ေမာ္ဒယ္တေယာက္အလား ဖက္ရွင္က်က်နဲ႔ လမ္းလွလွေလ်ွာက္ေနနိုင္တာေနမွာပါ။ ေသနတ္ခ်ဳပ္ေလး မအလ တို႔ လုပ္တဲ့ “တပ္မေတာ္ေန႔”ဆိုတာကိုမွ မတက္တာ မဟုတ္ပါဘူး အင္န္အယ္လ္ဒီကလုပ္တဲ့ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးေန႔လည္း မတက္တာၾကည့္ရင္ သိသာမယ္ထင္ရတာပဲ။
ထူးျခားတာက ေမေမ ခ်စ္ေမေမ ေကာင္းကင္ေမေမ ျပည္သူ႔ေမေမ ဒီမိုကေရစီဘုုရင္မ ဒီမိုဖက္ရွင္ဧကရီဘာညာနဲ႔ အေမေရွ႔က နာမဝိေသသနမ်ိဳးစံုကပ္ၿပီး အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ေနၾကသူေတြ ဒီေလာက္ အေမေနမေကာင္းတာမ်ား လူမမာသတင္းေလးေတာင္ ေျပာေဖာ္မရၾကဘူး။ ေမေမ့က်န္းမာေရးေလးမ်ား အဖက္လုပ္ေျပာရေကာင္းမွန္းေတာင္ မသိၾကဘူး။
ၾကားျဖတ္ဝင္ကာစကေတာ့ သမၼတပဲျဖစ္ေတာ့မွာလိုလိုထင္ၿပီး ေမေမ့ထမီစေခါင္းပတ္ၾကတို႔ ေမေမ့ေျခမႈံနဖူးသုတ္ၾကတို႔ဆိုၿပီး စိတ္ေပါ့ေပါ့သြပ္သြပ္နဲ႔ ကေယာင္ကတမ္း ေအာ္ဟစ္ခဲ့ၾကသူေတြမ်ား ခုမ်ားေတာ့ ေနနိုင္ေတာ္မူအားငဲ့။

(ေနတန္သာကီ) မတ္ ၂၅၊ ၂ဝ၁၅။
၉၆၉ တျဖစ္လဲ မဘသသကၤန္းၿခံဳတေယာက္က ခု ျပန္အေရြးခံရတဲ့ အစၥေရးလ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္နံမည္ေျပာျပစမ္းပါဆိုလို႔ သူလည္း နားလည္ပါေစ သူ႔ဆရာလည္း ဂုဏ္ဝင့္နိုင္ပါေစဆိုၿပီး "ဣသေရလဝီရသူ"ပါလို႔ျပန္ေျဖလိုက္တာဗ်ာ တခါတည္း ဘေလာ့က္သြားတယ္။ အာဂဘုန္းႀကီး။
အရင္တခါလည္း သူပဲ "မင္းသာ ဗုဒၶဘာသာဆို ဘာလုပ္မလဲ"တဲ့။ က်ေနာ္က "ကိုယ္ေတာ့္လို သကၤန္းဝတ္စားမွာေပါ့ဗ်"လို႔ျပန္ေျဖေတာ့ "မေအးရိုးကြန္ျမဴနစ္ ဘာသာမဲ့ေကာင္။ ငရဲအိုး ဂ်ိဳးကပ္မယ့္ေကာင္"ဆိုၿပီးေျပာေသးတာ။ "က်ေနာ္ ကြန္ျမဴ မနစ္ပါဘူး ဘာသာမဲ့ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ နားလည္ခ်င္သလို လည္နိုင္ပါတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး"လို႔ေျပာေတာ့ "ဓမၼႏၱရာယ္ေကာင္" လို႔ထပ္ေျပာတယ္။
ေျပာေတာ့ ၁၈ ဝါရွိၿပီဆိုလား။ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းမွာ ဆရာဆိုလား။ ဘာအတန္းေအာင္တယ္ဆိုလား။ ေရးလိုက္ေတာ့ သတ္ပံုသတ္ၫႊန္းက ၁ဝ လံုးမွာ ၇ လံုးေလာက္ အမွားအယြင္းအက်အေပါက္နဲ႔။ ဒါနဲ႔ "ကိုယ္ေတာ္ရယ္ စာေရာတတ္ရဲ့လား။ ရိုက္လိုက္တဲ့စာေတြက တလြဲေတြခ်ည္းပါလား"ဆိုေတာ့ "မင္းထက္ တတ္တယ္ကြ။ ကြန္ျပဴတာ ေသာက္သံုးမက်လို႔"တဲ့။ ဒါဆိုလည္း ေသာက္သံုးက်တာေလး ဝယ္ေရာေပါ့ ကိုယ္ေတာ္ရယ္ဆိုေတာ့ မင့္အေမလင္က ငါ့လာပိုက္ဆံေပးေနလို႔လားတဲ့။
ကဲ အဲ့ဒါသာၾကည့္ေပေတာ့ တို႔ကိုယ္ေတာ္ေတြ လိမၼာေရးျခားရွိပံုမ်ား။

(အေရာင္းသြက္ အမတ္ တစ္တယ္) မတ္ ၂၅၊ ၂ဝ၁၅
ေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္မယ္မျဖစ္ဘူး၊ ျဖစ္ရင္ဘယ္လိုျဖစ္မယ္ ဘယ္လိုမျဖစ္ဘူး ဘာမွ ကံေသကံမေျပာမရေသး။ ဒါေပမယ့္ အမတ္ေလာင္းေပါက္ေဈးကေတာ့ ဝီေခၚေနၿပီ။ ပါတီတြင္းေပါက္ေဈးနဲ႔ အျပင္ဝယ္လက္ေပါက္ေဈးက အေတာ္ႀကီးကြာေနတယ္။ တခါ နိုင္နိုင္ေျခရွိတဲ့ပါတီကေန ဝင္ၿပိဳင္ၿပီးမွ လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္ေတာ့ ပါတီေျပာင္းေပါက္ေဈးကတမ်ိဳး။ တခါ ပါတီပါတီျခင္းေျပာင္းမယ္ဆို အလိုက္က ဘယ္ေရြ႔ဘယ္မွ်။ တခါ ၈၈ မွာပါခဲ့ဖူးၿပီး နံမည္အထိုက္အေလွ်ာက္ရွိသူနဲ႔ အျခားသူေတြေဈးကလည္း အေတာ္ကြာတာပဲ။ ဒီတပြဲမွာ စစ္ခရိုနီေတြက ႀကံ့ဖြံ႔ကေန ထပ္မၿပိဳင္ေတာ့ပဲ နားသူနားမယ္၊ အင္န္အယ္လ္ဒီတို႔ဘာတို႔ထဲ သူတို႔လူသြင္းၿပီး အေရြးခံျမွဳတ္ထားမယ့္သေဘာပဲ။ အဲ့သလိုအမတ္ၾကေတာ့ တခါတည္း လႊတ္ေတာ္သက္တမ္းတခုစာ အေၾကအျပတ္ေငြေခ်ၿပီးသားေတြ။ အင္း မုန္႔ဆီေၾကာ္က ဘယ္ေနမွန္း သိသိမသိမသိ ႀကိဳပိြဳင့္နဲ႔ ဝယ္လက္ေတြကေတာ့ ေငြထုပ္တျပင္ျပင္နဲ႔။ ခုဆိုၾကည့္ ေကာ့ကရိတ္ႀကီးေတာင္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာေတြဘာေတြအေၾကာင္းျပၿပီး စကိုင္းနက္နဲ႔ပင္းကာ စေလာင္းနဲ႔လုပ္စားသြားလို႔ အေတာ္ေထာသြားတယ္ဆိုတဲ့ ေကာလဟလေတြေတာင္ အတည္ျဖစ္လို႔။

၂ဝ၁၄ မတ္နဲ႔ဧၿပီထဲေရးျဖစ္တဲ့ တိုနန္႔နန္႔ေလးေတြ ၁ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)
လူ၊ နိုင္ငံေရး၊ နိုင္ငံေရးလူ) ဧၿပီ ၈၊ ၂ဝ၁၅။
မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႔ က်ေနာ္ေျပာတာေတြနားေထာင္ၿပီး ေရးတာေတြဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ စိတ္ထိခိုက္ရ ေဒါသထြက္ရ ခံျပင္းရျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မတတ္နိုင္ဘူးဗ်ာ။
ေရးတယ္ေျပာတယ္ဆိုတာ စိတ္ထဲအေတြးထဲ နွလံုးသားထဲရွိတာေတြ အျပင္ကို အံက်လွ်ံက် ဖိတ္က်လာတာမ်ိဳးမဟုတ္လား။ စိတ္ကူးယဥ္အခ်စ္ဇာတ္ေလးေတြလို လုပ္ႀကံဖန္တီးေရးလို႔မွ မရတာကိုး။ ဘယ္သူ႔မွ မထိခိုက္ေအာင္ ေရးလို႔ေျပာလို႔မွ မရပဲကိုး။ တခါတေလ မသိမသာ သြယ္သြယ္ဝိုက္ဝိုက္ ေဆာင္းပါးရိပ္ေျခ၊ တခါတေလလည္း တဲ့တိုးေပါ့ဗ်ာ။ တခါတေလမ်ား တမင့္ကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ မထိခိုက္ ထိခိုက္ေအာင္ ေရးရေျပာရတာေတာင္ ရွိပါတယ္။ ဘယ္သူ႔မွ မထိခိုက္ေအာင္ ေနပါထိုင္ပါ ေရးပါေျပာပါဆိုရင္ နည္းနိႆယေလးမ်ားလည္း ေျပာျပေစခ်င္ပါတယ္။
လူတေယာက္ေယာက္ေရွ႔မွာ သူနဲ႔မသင့္ျမတ္သူကိုခ်ီးမြမ္းမိတယ္ဆို၊ ကိုယ့္မယားေရွ႔ထားၿပီး သူမ်ားမယားေကာင္းေၾကာင္းေျပာတယ္ဆို ခ်ီးမြမ္းတာမွန္ေပမယ့္ ေကာင္းေၾကာင္းေျပာတာ မွန္ေပမယ့္ တဘက္သားမွာေတာ့ စိတ္ထိခိုက္ရမွာပါပဲ။ ဘယ္သူ႔မွ မထိခိုက္ေစခ်င္ရင္ ေတမိလို က်င့္ရမယ့္ကိန္းပဲ။ က်ေနာ္ မက်င့္နိုင္ပါ။ အဲ့သေလာက္လည္း ပါရမီ မရင့္သန္ပါ။
ေနာက္တခုေတြးစရာက သူေျပာသူခံ သူလုပ္သူစံ ခံေပ့စံေပ့ေစ စိတ္ထားမ်ိဳးပါ။ သခင္ေယရႈေျပာသလို သင့္နွလံုးသားတြင္းရွိတဲ့အရာမ်ားသာ သင့္ပါးစပ္က ထြက္တယ္ဆိုတာရယ္၊ သင့္ပါးစပ္တြင္းဝင္သြားသည့္အရာေၾကာင့္ သင့္နွလံုးဝိဉာဥ္ကို မညစ္ညဴးေစပဲ၊ သင့္ပါးစပ္ကထြက္သည့္အရာကသာ သင့္ဝိဉာဥ္ကို ညစ္ညဴးေစနိုင္တယ္ဆိုတာရယ္ကို နွလံုးသြင္းဖို႔ပါ။ က်ေနာ့္နွလံုးသားထဲကအရာေတြ က်ေနာ့္ပါးစပ္ကထြက္လာလို႔ ညစ္ညဴးျခင္းညဴး က်ေနာ္ပဲညစ္ညဴး ပါရေစ။ မိတ္ေဆြတို႔ကို က်ေနာ့္အညစ္ညဴး မကူးစက္နိုင္ပါ။ အကူးအစက္လည္း မခံေစ့ခ်င္ပါ။
ေနာက္ဆံုးတခ်က္က လူပုဂၢိဳလ္နဲ႔ဆိုင္ပါတယ္။ နိုင္ငံေရးဆိုတာ လူပုဂၢိဳလ္ကင္းမရတဲ့ကိစၥပါ။ နိုင္ငံေရးေျပာတဲ့အခါ “နိုင္ငံေရးလူ”အေၾကာင္းေျပာရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီနိုင္ငံေရးလူရဲ့ နိုင္ငံေရးရပ္ခံခ်က္၊ အေတြးအေခၚ၊ လုပ္ပံုလုပ္နည္း စတာေတြေျပာရပါတယ္။ ေျပာတဲ့ေနရာမွာလည္း နိုင္ငံေရးအရ အတည္အခန္႔ေျပာရတာမ်ိဳးရွိသလို သေရာ္စာဆန္ဆန္ ေျပာရတာမ်ိဳးေတြအျပင္ အျခားသ႑န္ေပါင္းစံုနဲ႔ေျပာရပါတယ္။ မိမိေပၚလြင္ေစခ်င္တာကို ဘယ္သ႑န္က အေဖာ္ျပနိုင္ဆံုးျဖစ္မလဲ၊ ဘယ္ပံုစံက အထိမိဆံုး သယ္ေဆာင္ေပးနိုင္မလဲေရြးခ်ယ္ရတာက ေျပာသူရဲ့ပညာသမၻာနဲ႔ အခ်ိန္အဆကိစၥျဖစ္ပါတယ္။
သုူ႔မွာ ေျပာခြင့္ရွိသလို သူနွစ္သက္တဲ့ ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့သ႑ာန္ ေရြးခ်ယ္ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါကို ဟိုလူ႔မေျပာနဲ႔ ဒီလူ႔မေျပာနဲ႔ ဟိုလိုမေျပာနဲ႔ ဒီလိုမေျပာနဲ႔ဆိုရင္ တရားပါ့မလား။ မွန္ကန္မွ်တတဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထား ဟုတ္ပါ့မလားလည္း မိမိဘာသာ ဆင္ျခင္ေတြးဆဖို႔ပါ။ ကိုယ္ေလးစားၾကည္ညိဳသူကို၊ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာတရားကို လာထိပါးတယ္ဆို မေျပာနဲ႔မေရးနဲ႔လို႔ သူ႔သြားၿပီး ပိတ္ပင္တာထက္ ျပန္လွန္ေခ်ပတာ ေခ်ဖ်က္တာေတြက ပိုေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား။ ပိုထိေရာက္တယ္ မဟုတ္လား။ ပိတ္ပင္တယ္ဆိုတာလည္း တကယ့္လူ႔သမိုင္းလက္ေတြ႔မွာ နိုင္ငံေရးလက္ေတြ႔မွာ ရရိုးရွိလို႔လား။
နိုင္ငံေရးသမားရဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေတြ မိသားစုကိစၥေတြ လူမႈဆိုင္ရာအတြင္းေရးေတြ ေငြေၾကးအရႈပ္အရွင္းေတြ စတာမ်ိဳးေတြလည္း(ေျပာခ်င္ရင္)ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ေျပာသူေတြလည္း ေျပာၾကပါတယ္။ သူ႔ပရိသတ္နဲ႔သူ ရွိၾကပါတယ္။ အဲ့သလို ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္လို႔မွ က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီအတြက္ လြတ္လပ္မႈအတြက္ ထြက္ တိုက္လွန္ခဲ့ၾကတာမဟုတ္လား။
ေျပာပါေစ၊ ေရးပါေစ၊ လြတ္လပ္ပါေစ။ ကိုယ္လည္း ေျပာပါ။ ေရးပါ။ လြတ္လပ္ပါ။ လိုအပ္တိုင္း နွစ္သက္ရာသ႑န္နဲ႔ တံု႔ျပန္ပါ။ ေခ်ဖ်က္ပါ။ ဖြင့္ခ်ပါ။ တိုက္လွန္ပါ။
သိတ္လိုအပ္လာရင္ စစ္ေတာင္တိုက္ၾကရေသးတာပဲမဟုတ္လား။ ၿပီးမွသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပန္ေခၚကာမွ ေခၚေရာေပါ့။


(အေမလည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး) ဧၿပီ ၈၊ ၂ဝ၁၅။
ဂ်ိဳးျဖဴဆိုတာ ၁၉၈ဝ တဝိုက္ေလာက္က ဝင္းဦးနဲ႔တူတယ္ဆိုၿပီး နံမည္ႀကီးခဲ့ဖူးတဲ့ ဇာတ္မင္းသားေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔ျပဇာတ္ေတြက အတည္အခန္႔ထက္ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြက ပိုကဲတယ္ထင္တာပဲ။ က်ေနာ္လည္း အမ်ားႀကီးမၾကည့္ဖူးဘူး။ ဇာတ္ႀကီးေတြထက္ အၿငိမ့္ကိုပိုႀကိဳက္တာပါသလို
ဇာတ္မင္းသားေလးေတြ ပြဲႀကိဳက္ခင္ေတြနဲ႔ ပလေစ့ေခ်ာက္ခ်က္ေတြေျပာ ပလူးပလဲေတြလုပ္တာလည္း အျမင္ကပ္တာပါသေပါ့။ အဲ့ အၿငိမ့္ၾကေတာ့ မင္းသမီးေလးက စင္ေပၚကေန ပြဲခင္းထဲက သူ႔ရည္းစားရွာသလိုလို ၾကာမူပိုပိုနဲ႔ ခရာတာတာအသံေလးနဲ႔ ကိုကို ေမာင္ေမာင္မ်ားေခၚလိုက္ရင္ ကိုယ့္ ေခၚတယ္မွတ္ၿပီး စင္ေအာက္ေထာင့္ကေန လက္ေထာင္ျပရ ထူးရတာေတာ့အေမာ။ ႀကိဳက္လည္း လႊတ္ႀကိဳက္တာေတာ့ ဝန္ခံတယ္။ ထားပါေတာ့ ေျပာရင္းေခ်ာ္သြားမစိုးလို႔။
ဒီလိုဗ်ာ။ က်ေနာ္ အဲ့ဒီဂ်ိဳးျဖဴဇာတ္ပြဲ တခါလားၾကည့္ဖူးတယ္။ ျပဇာတ္အမည္က"လူမိုက္ကက်ေနာ္ အေဖာ္ကအဂၤုလိမာလ"လို႔မွတ္မိေနတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဇာတ္ေဆာင္မင္းသားက ဂ်ိဳးျဖဴ။
ဇာတ္လမ္းဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း အသက္ ၅ဝ ေလာက္ အေဒၚႀကီးတေယာက္က ပရိသတ္ကို ေဘးတိုက္အေနအထားနဲ႔ရပ္ၿပီး မ်က္နွာခတ္ေမာ့ေမာ့နဲ႔ တခုခုကိုေမွ်ာ္ေငးရီေဝ ေဆြးလ်ႏြမ္းနယ္ေနဟန္ရပ္ေနတယ္။ ဘာစကားမွမေျပာဘူး။ ေနာက္ခံကားလိပ္ႀကီးအေရာင္ေတြကလည္း ခတ္မႈန္မႈန္မိႈင္းမိႈင္းနဲ႔ မီးေရာင္ကလည္းခတ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး။ တီးလံုးေလးေတြကလည္း ေဆြးခ်င္ေတြးခ်င္ေငးခ်င့္စရာ အသြားေလးေတြနဲ႔။ အဲ့ဒါကို ၁ မိနစ္ေလာက္ျပထားတယ္။
ပရိသတ္ကလည္း ၿငိမ္လို႔။
စင္ေပၚကအမ်ိဳးသမီးႀကီးလို ေတြးလို႔ေငးလို႔ရီေဝလို႔။
အပ္က်သံေတာင္
ၾကားေလာက္တယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေနမွာပဲ။
အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့ စင္ေထာင့္တေနရာကေန မင္းသားဂ်ိဳးျဖဴေပၚလာတယ္။ တီးလံုးေတြ မီးေရာင္ေတြ ေနာက္ခံကားလိပ္ေတြ ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းသြားတယ္။ ပရိသတ္လည္း လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္လာတယ္။ မင္းသားက ဝင္းဦးလို စပို႔တ္ရွပ္က်ပ္က်ပ္ ေဘာင္းဘီအျဖဴေလးနဲ႔ထင္တာပဲ။ မင္းသားက ခုန ေငးရီေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးဆီ မေျပးရံုတမယ္ေလးလာ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး အမ်ိဳးသမီးႀကီးလက္၂ဘက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရမ္းရင္း ပါးနဲ႔အပ္ရင္း တကယ့္ကို ဝမ္းသာအဲလဲ လိႈက္လွဲတဲ့အသံနဲ႔ "အေမ"လို႔ ရင္ေခါင္းသံအျပည့္နဲ႔ေခၚလိုက္တယ္။
အေမက ေငးေနရာက မင္းသားဘက္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွည့္လာတယ္။ တီးလံုးနဲ႔မီးေရာင္ေတြ ျပန္ေျပာင္းသြားတယ္။ ျပန္ၿငိမ္သြား ျပန္မိႈင္းသြားတယ္။ သားက "အေမ ဒီေန႔ သားရည္မွန္းခ်က္ေတြျပည့္ၿပီ။ ေမေမျဖစ္ေစ့ခ်င္တဲ့အတိုင္း သားျဖစ္ခဲ့ၿပီ ေမေမ။
ဒီေတာ့ သားကို ကတိေပးထားတဲ့အတိုင္း ေမေမ့ဘက္က ကတိတည္ရမယ့္ေန႔ပဲ။ သားဘက္ကေတာ့ တာဝန္ေက်ၿပီ။ ကတိလည္းတည္ၿပီ။ ေမေမျဖစ္ေစ့ခ်င္တဲ့အတိုင္းလည္း ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ေမေမ့ဆႏၵေတြ သားျဖည့္နိုင္တဲ့တေန႔က်ရင္ သားေဖေဖဘယ္သူလဲဆိုတာ ေျပာမယ္လို႔ ကတိေပးထားတဲ့အတိုင္း ေျပာပါေတာ့ေမေမ။ သားသိခ်င္လွၿပီ သား ေဖေဖ ဘယ္သူလဲဟင္"လို႔ တကယ့္ကိုသိခ်င္ေဇာနဲ႔ ေမာႀကီးပမ္းႀကီး ကရားေရလႊတ္ေျပာေမး ေမးေတာ့တာပဲ။
တီးလံုးနဲ႔ မီးေရာင္ေတြ ပိုၿပီး တိုးတိတ္မွိန္ေဖ်ာ့သြားတယ္။ ပရိသတ္လည္း ပိုၿပီးၿငိမ္က်သြားတယ္။
အေမက သားေလး ပခံုး၂ဖက္ကို ခတ္ဖြဖြယုယုယယေလးကိုင္ၿပီး ဆြဲထူမေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ သားေလးမ်က္ဝန္းအစံုကိုတည့္တည့္ၾကည့္ၿပီး "ေမေမလည္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး သားရယ္"တဲ့။ ဒီတင္ ပရိသတ္လည္း ဝါးလံုးကြဲေတာ့တာပဲ။
ရံုေတာင္ ပြင့္ထြက္သြားမလားမွတ္ရတယ္ ရီသံေတြ တေဝါေဝါနဲ႔။
ပတ္တုတ္လို႔ေတာင္ မရဘူးမွတ္တာပဲ။
ခုလည္း အပြင့္ေတြဆိုင္ၾကျပန္ၿပီ။ ေသြးေဆာင္တိုင္း သြားရင္းသြားရင္း၊ ေခၚတိုင္း လိုက္ရင္းလိုက္ရင္းနဲ႔ ၾကာေတာ့ "ဘာေတြေဆြးေႏြးခဲ့လဲအေမ ေျပာျပပါေတာ့"ဆိုရင္ အေမလည္းမမွတ္မိေတာ့ပါဘူးသားရယ္မ်ား ျဖစ္ေနပလားမေျပာတတ္ေလ။

(ေသြးက်ဲပြင့္မ်ား) ဧၿပီ ၇၊ ၂ဝ၁၅။
ဘယ္နွပြင့္လဲေတာ့မသိ အပြင့္ေတြဆိုင္ေတာ့ ဆိုင္ၾကဦးမတဲ့။
အေမကေတာ့ မပြင့္တပြင့္နဲ႔ေနဦးမွာပဲတဲ့။
လူမ်ိဳးေရးအစြန္းေရာက္ အၾကမ္းဖက္ဝါဒီၤေဒါက္တာေအးေမာင္နဲ႔ အေမ့ကိုလွည့္ေခြေပးမတဲ့။
ဝီရသူလည္း ရန္ကုန္ၿမိ့ဳလည္ေကာင္စင္ထိုးၿပီး လူသတ္အမုန္းတရားေတြေဟာဦးမတဲ့။
မြတ္စုတို႔ မြတ္ေဒါင္းတို႔လည္း ပါဦးမယ္ၾကားသတဲ့။
ေက်ာင္းသားေတြလည္း ရံုးထုတ္ေနသတဲ့။
ဟိုေက်ာင္းသားေတြေတာ့ ေသြးခနခနအခြဲခံရၿပီး ေသြးက်ဲကုန္သတဲ့။
ဒီတခါ ေသြးခြဲတာ ကိုယ့္လူလို႔ဆိုသူေတြတဲ့။
နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားလည္း ၅ ရာေတာင္ေက်ာ္ေနၿပီတဲ့။
ဆင္ခရုသင္းစြဲကိုလည္း စိုင္းေမာက္ခမ္းအႀကိဳေထာက္ရသတဲ့။
အမတ္ခ်ဳပ္ေရႊမန္းကေတာ့ သမၼတက တျပားမွမေလွ်ာ့ဘူးတဲ့။
ေသနတ္ခ်ဳပ္မင္းေအာင္လိႈင္ကေတာ့ ပင္စင္ယူသက္ေတာင္ ၃ နွစ္ဆိုလား တိုးလိုက္သတဲ့။
ယံုေတာ္မူႀကီးကေတာ့ ရွင္ေနာ္..လူညာႀကီးဆိုၿပီး နႈပ္ခမ္းေလးတေထာ္ေထာ္ လက္ညိႈးေလးကေရာ္ကေရာ္နဲ႔ ခနိုးခနဲ႔အလုပ္ခံရလည္း ၿပံဳးစိစိလုပ္ေနမွာတဲ့။
အကိုႀကီးက အတည္ပါလို႔ မေျပာရင္ပဲေတာ္လွၿပီ။


(ဆင္ကၽြန္) ဧၿပီ ၇၊ ၂ဝ၁၅။
ဦးသိန္းစိန္ ဆင္ထိုးလို႔ေသတယ္ၾကားေတာ့ လူေတြေပ်ာ္လိုက္ၾကတာ။ ေနာက္မွ “မဟုတ္ဘူးဟ ေသတဲ့ဦးသိန္းစိန္က ဆင္ထိန္းဦးသိန္းစိန္”လည္းဆိုေရာ ဝမ္းနည္းၾကတာမွ ယူႀကံဳးမရနီးပါးပဲ။ ေနာက္ေတာ့ “ဟယ္..ဒါဆို သမၼတသိန္းစိန္ ယၾတာေခ်တာေနမယ္”ဆိုၿပီး မွန္းၾကျပန္တယ္။ မဟုတ္ဘူးလည္း ဘယ္သူ ကံေသကံမေျပာနိုင္တုန္း။
လူမင္းဘုန္းႀကီး နတ္မင္းမခံနိုင္ဆိုၿပီး သန္းေရႊႀကီးေတာင္ ယၾတာေခ်တာဆိုၿပီး သူ႔မယားႀကိဳင္ႀကိဳင္နဲ႔ ဓာတ္ရွင္မင္းသား လူမင္းကို ခနဟန္ျပညားခိုင္းၿပီး ငပလီမွာဆိုလား ဟန္းနီးေတာင္မြန္းခိုင္းေသးတယ္ဆိုၿပီး အရပ္ထဲမွာေျပာတာၾကားတာပဲ။ ေကာလဟလဆိုေပသိ တကယ္ျဖစ္ေနတာေတြကေန အေျခခံတာဆိုေတာ့ မေျပးေသာ္လည္းကန္ရာရွိရဲ့မဟုတ္လား။
ဆင္းထိန္းစိုင္းေမာက္ခမ္းတို႔ ဆင္ဦးစီးေရႊမန္းတို႔ ပဲ့ခ်ိတ္မင္းေအာင္လိႈင္တို႔လည္း ဘယ္ေတာ့ ဆင္အနင္းခံရမယ္မေျပာတတ္ေသး။ ခုေတာ့ ဒုသမၼတတာဝန္ေတြထဲမွာ အဟိတ္တိရိစၦာန္ကို သူ႔ထက္ျမတ္သူသဖြယ္ ေရႊရည္ေငြရည္ေလာင္း ေအာင္သေျပနဲ႔ အႀကိဳေတာ္ေထာက္ရတာလည္းပါတယ္။

(သီလဝ အၿပံဳး) ဧၿပီ ၆၊ ၂ဝ၁၅။
မရြယ္ပဲ ေစာ္ကဲမင္းျဖစ္ကိုသိသူေတြ ရမည္းသင္းစား သီလဝကိုလည္း သိၾကမွာပဲ။ ဒီလူဟာ စကားနည္းတယ္။ အၿပံဳးအရယ္လည္း မရွိသေလာက္တဲ့။ တသက္မွာ ၃ ခါလားၿပံဳးဖူးသတဲ့။
ၾကက္တိုက္ကျပန္အလာ သူ႔မယားေစာပုလဲက အေျပးအလႊားလာၿပီး သူ႔ေျခေထာက္ကို ေရႊဖလားနဲ႔ေရေဆးေပးေတာ့ ၿပံဳးတယ္တဲ့ “အင္း လဘ္ယူခိုင္းေတာ့မယ္”ဆိုၿပီး။
ေနာက္တခါက ဘုန္းႀကီးလူထြက္တေယာက္က ေခါင္းေပါင္းေပါင္းႀကီးနဲ႔ က်ံဳးထဲမွာေရငုတ္ၿပီးခ်ိဳးတာကိုေတြ႔တုန္းက “ေၾသာ္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ”ဆိုၿပီး ၿပံဳးသတဲ့။
ေနာက္တခါက ၾကက္ပြဲေကာင္းေနတုန္း မယားကလာၿပီး “ေတာင္ေပၚရွမ္းေတြ ၿမိ့ဳလာဝိုင္းေနၾကပါေရာ၊ ေတာ္က ဘာလုပ္ေနသတုန္း”ေျပာေတာ့ “ေၾသာ္ ငါ့မယားနွယ္ ဗ်ာပါႀကီးရန္ေကာ”ဆိုၿပီးၿပံဳးသတဲ့။
ခုလည္း ၾကပ္ေျပးက စာဖတ္ေနတဲ့သီလဝႀကီးက သိန္းစိန္ၾကည့္ၿပီး “ေစာ္ကဲေတာ့ ဘယ္သူ႔မွမျဖစ္ေစနဲ႔ကြ”လို႔ေျပာၿပီး ၿပံဳးေနဆိုပဲ။


(မသတီဆံုးစာေရးသူ) ဧၿပီ ၆၊ ၂ဝ၁၅။
(ဦး)ေအာင္သင္းဟာ က်ေနာ္ မသတီဆံုးစာေရးသူေတြထဲမွာ ပါ ပါတယ္။ စာေဟာျခင္းအတတ္နဲ႔ စကားေျပာျခင္းအတတ္ေတြကေတာ့ လက္ဖ်ားခါေလာက္တာမွန္ေပမယ့္ သူ ေသေတာ့ “ေၾသာ္ စာေရးသူတေယာက္ ကြယ္လြန္ပါေပါ့လား”ဆိုတာထက္ ပို မနွေျမာမိတာလည္း အမွန္ပါ။
ခုေန “စာေရးဆရာေက်ာ္ဝင္း”ဆိုသူ ေသရင္ေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္မေျပာတတ္။
အဆိပ္ဆိုတာ သၾကားအုပ္ေကၽြးလည္း ေဆးခါးႀကီးမွမဟုတ္တာေလ။

(အမတ္ေဈး) ဧၿပီ ၅၊ ၂ဝ၁၅။
သိန္းစိန္က ”အပစ္အခတ္ရပ္ကိစၥေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေၾကာင္းျပ အလုပ္မ်ားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲေရႊ႔မယ္ဆိုမွ သပိတ္ေမွာက္တန္ေမွာက္တာေပါ့”လို႔ေျပာတာ။ အခ်ိန္ဆိုင္းမယ္ ေရႊ႔ခဲ့မယ္ဆိုတာေတာင္ ဝင္ခ်င္ရင္ဝင္မွာပဲလို႔ေျပာတာ။
“ေမာင္အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးကြယ္တို႔” “လိမ္တယ္ညာတယ္ လူညာႀကီးရယ္ ယံုေအာင္ၿဖီးတတ္တယ္”တို႔ဆိုတာေတြကလည္း နိုင္ငံေရးအပ်ိဳရည္ပ်က္ရတာမွာ ကိုယ့္ေလာ္လီမႈမပါပဲ တဖက္သားကအတင္းလာ နသားပါယားလုပ္လို႔ သနားလို႔ တခါေလးအလိုလိုက္ခဲ့ရသေယာင္ ေမွာက္မွားသြားေစနိုင္တာပဲ။
ေသခ်ာတာကေတာ့ အမတ္ေလာင္းေဈးကြက္လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ျဖစ္သြားတာပဲ။ ႀကိဳပိြဳင့္သမားနဲ႔ ပြဲစားေတြလက္မွာ အမတ္ေပါက္ေဈး နည္းနည္းၿငိမ္သြားတယ္။ တခ်ိဳ႔လည္း ဒါ ဂြင္ဟဆိုၿပီး ေအာက္ေဈးနဲ႔ ရသမ်ွသိမ္းေနသတဲ့။
ျပင္ျပင္မျပင္ျပင္ ဝင္မယ္ဆိုတာ အလကားေျပာထားတာမဟုတ္ဘူး။ သတိခ်ပ္ၾကဖို႔ပါ။


(ဗကသကိုတိုက္တဲ့သူ) ဧၿပီ ၄၊ ၂ဝ၁၅။
ဗမာနိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (ဗကသ)ကို တိုက္ခဲ့သူေပါင္း တိုက္ခဲ့ေပါင္းလည္းမ်ားလွၿပီ။ တိုက္ခဲ့သူတို႔သာ ဗမာ့နိုင္ငံေရးတစျပင္မွာ နိုင္ငံေရးေခြးေသဝက္ေသ ေသခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ ဗကသ ေသမသြားဘူး။ ဗကသဟာ သမိုင္းစဥ္လာႀကီးသေလာက္ သမဏိသက္တမ္းရွည္ၿပီး ရပ္တည္ခ်က္ၿမဲၿမံ
ခိုင္မာတဲ့အစုအသင္း၊ လူထုဘက္က တသမတ္ရပ္ခဲ့တဲ့အစုအသင္းျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားရွိသေရြ႔ ဗကသရွိေနမွာပဲ။
ဗကသကိုတိုက္ခဲ့သူေတြနဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြ ပါတီေတြ ဒီေန႔ဘာျဖစ္ကုန္ၾကသလဲ။ သမိုင္းနဲ႔ျပည္သူက ဘယ္ပံုဒဏ္ခတ္ခဲ့သလဲဆိုတာကို သမိုင္းသင္ခန္းစာအျဖစ္မယူတတ္ရင္၊ ဗကသကိုၾကည့္ၿပီးေတာင္ သမိုင္းနမူနာအျဖစ္ ခုထိ မယူတတ္ေသးရင္ေတာ့ ဗမာ့နိုင္ငံေရးပင္မစီးေၾကာင္းထဲကေန အမိႈက္ေျမာင္းထဲေရာက္ဖို႔သာပဲရွိလိမ့္မယ္။


(အေမ ေနမေကာင္းပါ) မတ္ ၂၇၊ ၂ဝ၁၅။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တကယ္ေနမေကာင္းတာပါ။ အသက္လည္းၾကည့္ပါဦး။ ဇရာေထာင္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ တတိယအရြယ္မုဆိုးမ မဟုတ္လား။ စိတ္ေဆာင္လို႔သာ ဒီအသက္ဒီအရြယ္ထိ ေမာ္ဒယ္တေယာက္အလား ဖက္ရွင္က်က်နဲ႔ လမ္းလွလွေလ်ွာက္ေနနိုင္တာေနမွာပါ။ ေသနတ္ခ်ဳပ္ေလး မအလ တို႔ လုပ္တဲ့ “တပ္မေတာ္ေန႔”ဆိုတာကိုမွ မတက္တာ မဟုတ္ပါဘူး အင္န္အယ္လ္ဒီကလုပ္တဲ့ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးေန႔လည္း မတက္တာၾကည့္ရင္ သိသာမယ္ထင္ရတာပဲ။
ထူးျခားတာက ေမေမ ခ်စ္ေမေမ ေကာင္းကင္ေမေမ ျပည္သူ႔ေမေမ ဒီမိုကေရစီဘုုရင္မ ဒီမိုဖက္ရွင္ဧကရီဘာညာနဲ႔ အေမေရွ႔က နာမဝိေသသနမ်ိဳးစံုကပ္ၿပီး အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ေနၾကသူေတြ ဒီေလာက္ အေမေနမေကာင္းတာမ်ား လူမမာသတင္းေလးေတာင္ ေျပာေဖာ္မရၾကဘူး။ ေမေမ့က်န္းမာေရးေလးမ်ား အဖက္လုပ္ေျပာရေကာင္းမွန္းေတာင္ မသိၾကဘူး။
ၾကားျဖတ္ဝင္ကာစကေတာ့ သမၼတပဲျဖစ္ေတာ့မွာလိုလိုထင္ၿပီး ေမေမ့ထမီစေခါင္းပတ္ၾကတို႔ ေမေမ့ေျခမႈံနဖူးသုတ္ၾကတို႔ဆိုၿပီး စိတ္ေပါ့ေပါ့သြပ္သြပ္နဲ႔ ကေယာင္ကတမ္း ေအာ္ဟစ္ခဲ့ၾကသူေတြမ်ား ခုမ်ားေတာ့ ေနနိုင္ေတာ္မူအားငဲ့။

(ေနတန္သာကီ) မတ္ ၂၅၊ ၂ဝ၁၅။
၉၆၉ တျဖစ္လဲ မဘသသကၤန္းၿခံဳတေယာက္က ခု ျပန္အေရြးခံရတဲ့ အစၥေရးလ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္နံမည္ေျပာျပစမ္းပါဆိုလို႔ သူလည္း နားလည္ပါေစ သူ႔ဆရာလည္း ဂုဏ္ဝင့္နိုင္ပါေစဆိုၿပီး "ဣသေရလဝီရသူ"ပါလို႔ျပန္ေျဖလိုက္တာဗ်ာ တခါတည္း ဘေလာ့က္သြားတယ္။ အာဂဘုန္းႀကီး။
အရင္တခါလည္း သူပဲ "မင္းသာ ဗုဒၶဘာသာဆို ဘာလုပ္မလဲ"တဲ့။ က်ေနာ္က "ကိုယ္ေတာ့္လို သကၤန္းဝတ္စားမွာေပါ့ဗ်"လို႔ျပန္ေျဖေတာ့ "မေအးရိုးကြန္ျမဴနစ္ ဘာသာမဲ့ေကာင္။ ငရဲအိုး ဂ်ိဳးကပ္မယ့္ေကာင္"ဆိုၿပီးေျပာေသးတာ။ "က်ေနာ္ ကြန္ျမဴ မနစ္ပါဘူး ဘာသာမဲ့ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ နားလည္ခ်င္သလို လည္နိုင္ပါတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး"လို႔ေျပာေတာ့ "ဓမၼႏၱရာယ္ေကာင္" လို႔ထပ္ေျပာတယ္။
ေျပာေတာ့ ၁၈ ဝါရွိၿပီဆိုလား။ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းမွာ ဆရာဆိုလား။ ဘာအတန္းေအာင္တယ္ဆိုလား။ ေရးလိုက္ေတာ့ သတ္ပံုသတ္ၫႊန္းက ၁ဝ လံုးမွာ ၇ လံုးေလာက္ အမွားအယြင္းအက်အေပါက္နဲ႔။ ဒါနဲ႔ "ကိုယ္ေတာ္ရယ္ စာေရာတတ္ရဲ့လား။ ရိုက္လိုက္တဲ့စာေတြက တလြဲေတြခ်ည္းပါလား"ဆိုေတာ့ "မင္းထက္ တတ္တယ္ကြ။ ကြန္ျပဴတာ ေသာက္သံုးမက်လို႔"တဲ့။ ဒါဆိုလည္း ေသာက္သံုးက်တာေလး ဝယ္ေရာေပါ့ ကိုယ္ေတာ္ရယ္ဆိုေတာ့ မင့္အေမလင္က ငါ့လာပိုက္ဆံေပးေနလို႔လားတဲ့။
ကဲ အဲ့ဒါသာၾကည့္ေပေတာ့ တို႔ကိုယ္ေတာ္ေတြ လိမၼာေရးျခားရွိပံုမ်ား။

(အေရာင္းသြက္ အမတ္ တစ္တယ္) မတ္ ၂၅၊ ၂ဝ၁၅
ေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္မယ္မျဖစ္ဘူး၊ ျဖစ္ရင္ဘယ္လိုျဖစ္မယ္ ဘယ္လိုမျဖစ္ဘူး ဘာမွ ကံေသကံမေျပာမရေသး။ ဒါေပမယ့္ အမတ္ေလာင္းေပါက္ေဈးကေတာ့ ဝီေခၚေနၿပီ။ ပါတီတြင္းေပါက္ေဈးနဲ႔ အျပင္ဝယ္လက္ေပါက္ေဈးက အေတာ္ႀကီးကြာေနတယ္။ တခါ နိုင္နိုင္ေျခရွိတဲ့ပါတီကေန ဝင္ၿပိဳင္ၿပီးမွ လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္ေတာ့ ပါတီေျပာင္းေပါက္ေဈးကတမ်ိဳး။ တခါ ပါတီပါတီျခင္းေျပာင္းမယ္ဆို အလိုက္က ဘယ္ေရြ႔ဘယ္မွ်။ တခါ ၈၈ မွာပါခဲ့ဖူးၿပီး နံမည္အထိုက္အေလွ်ာက္ရွိသူနဲ႔ အျခားသူေတြေဈးကလည္း အေတာ္ကြာတာပဲ။ ဒီတပြဲမွာ စစ္ခရိုနီေတြက ႀကံ့ဖြံ႔ကေန ထပ္မၿပိဳင္ေတာ့ပဲ နားသူနားမယ္၊ အင္န္အယ္လ္ဒီတို႔ဘာတို႔ထဲ သူတို႔လူသြင္းၿပီး အေရြးခံျမွဳတ္ထားမယ့္သေဘာပဲ။ အဲ့သလိုအမတ္ၾကေတာ့ တခါတည္း လႊတ္ေတာ္သက္တမ္းတခုစာ အေၾကအျပတ္ေငြေခ်ၿပီးသားေတြ။ အင္း မုန္႔ဆီေၾကာ္က ဘယ္ေနမွန္း သိသိမသိမသိ ႀကိဳပိြဳင့္နဲ႔ ဝယ္လက္ေတြကေတာ့ ေငြထုပ္တျပင္ျပင္နဲ႔။ ခုဆိုၾကည့္ ေကာ့ကရိတ္ႀကီးေတာင္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာေတြဘာေတြအေၾကာင္းျပၿပီး စကိုင္းနက္နဲ႔ပင္းကာ စေလာင္းနဲ႔လုပ္စားသြားလို႔ အေတာ္ေထာသြားတယ္ဆိုတဲ့ ေကာလဟလေတြေတာင္ အတည္ျဖစ္လို႔။