Tuesday, July 18, 2017

ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး၁၄(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
(ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၁၄) ခနေနေတာ့ အေမခက ဒယ္အိုးအဖံုးကိုဖြင့္ ဆားျမည္းပါသည္။ အေနေတာ္ဘဲေျပာၿပီး ဒယ္အိုးကိုင္း ၂ ဘက္ကို လက္ ၂ ဘက္နွင့္ကိုင္ကာ လႈပ္ေပးလွည့္ေပးပါသည္။ မေမႊပါ။ ဒယ္အိုးကိုျပန္အုပ္ရင္း နင့္အေဖက ဒန္အိုးနဲ႔ခ်က္တဲ့ထမင္းဆို ဘယ္ေတာ့မွ မစားဘူး။ ေျမအိုးနဲ႔ခ်က္တာဘဲစားတယ္ဟုေျပာကာ ေျမအိုးထဲဆန္ထည့္၊ ဆန္ေဆးၿပီး ေျမအိုးအဖံုးေလးပိတ္ကာ ငါးနုသန္းဟင္း ဆီအျပန္ကိုေစာင့္ေနပါသည္။

ၿပီးေတာ့မွ လူေလး အေဖအေမေတြက ဘာလုပ္ၾကလဲ။ လူေလးမွာ ညီအကိုေမာင္နွမေတြရွိလားဟု ေမးပါသည္။ က်ေနာ္လည္း အမွန္တဝက္ မုသားတဝက္နွင့္ သူ႔အေမးကို ျပန္ေျဖပါသည္။ ဤေနရာတြင္ က်ေနာ္ မုသားသံုးရျခင္းမွာ အေမခကို စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ အိမ္လိပ္စာကိုလည္း လွီးလြဲ၍ေျပာပါသည္။ က်ေနာ့့္ဘဝအမွန္ေတြကိုေျပာလိုက္လ်ွင္ အိမ္လိပ္စာအမွန္ကိုေျပာလိုက္လ်င္ က်ေနာ့္ကို အိမ္ျပန္ပို႔မွာစိုးသည့္စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ္ ေရာက္လာသည္မွာ ၂ ရက္ပင္မျပည့္ေသးေသာ္လည္း ဤေနရာတြင္ အေမခတို႔ အေဖကိုဖိုးေထာင္တို႔နွင့္ ေခြးေတြေၾကာင္ေတြ ႏြားေတြၾကက္ေတြနွင့္ ေပ်ာ္ေနၿပီျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းလည္း မတက္ခ်င္ေတာ့ပါ။ က်ေနာ္ ဒီမွာ အေမတို႔အေဖတို႔နဲ႔ေနရတာ ေပ်ာ္တယ္။ က်ေနာ္ အိမ္လည္းမျပန္ခ်င္ဘူး။ ဒီမွာဘဲေနေတာ့မယ္ဟုေျပာေတာ့ အေမခက လူေလးရယ္ သားရယ္ဟုေျပာကာ မ်က္ရည္ေတြလည္ေနပါသည္။ ေနတာက ေနလိုု႔ရတယ္။ တသက္လံုးေတာင္ အေမတို႔က ေနေစ့ခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ လူေလးရုပ္ကေလးက သန္႔သန္႔ျပန္႔ေလး၊ စကားေျပာေတာ့လည္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေလး၊ လူေလးဟာ ဘယ္လိုမွ လက္လုပ္လက္စားသားသမီး မျဖစ္နိုင္ဘူး။ ေတာမွာလည္း ၾကာၾကာေနနိုုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေတာ္ၾကာေန လူေပ်ာက္အမႈေတြဘာေတြနဲ႔ အေမတို႔ဆီလာၿပီး ျပႆနာေတြ တက္မွာစိုးတယ္ဟုေျပာကာ အသံေတြတုန္ေနပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပါ။ အေမခကလည္း ဆက္မေမးေတာ့ပါ။

ထိုအခ်ိန္တြင္း ငါးနုသန္းဒယ္ထဲမွ ဖ်စ္ဖ်စ္ ဖ်စ္ဖ်စ္မည္သံေလးေတြ ထြက္လာပါသည္။ အေမခက အိုးအဖံုးဖြင့္ရင္း တခ်က္နွစ္ခ်က္ လွည့္ေပးလႈပ္ေပးပါသည္။ အေၾကးထိုးထားၿပီးသား ငါးပေနာ္ တေကာင္ကိုလည္း ဖက္ရြက္တရြက္ထဲထည့္ထုပ္ကာ ႀကိဳးစည္းၿပီးမီးဖုတ္သလို၊ ခရမ္းခ်ဥ္းသီးတလံုးလည္း မီးထဲ ဒီအတိုင္း ပစ္ထည့္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေၾကာင္အိမ္ထဲက ပုဇြန္ဆိတ္ေလွာ္ေတြ ထည့္ထားသည့္ပန္းကန္ကို သြားထုတ္၊ မိုးေမ်ွာ္ငရုပ္သီးစိမ္းေလးေတြ အညွာေျခြကာ အိုးကင္းပူ တိုက္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ငါးပေနာ္မီးဖုတ္ကို အသားထြင္အရိုးႏႊင္ၿပီး ပုဇြန္ဆိတ္ေလွာ္ေလးေတြ ငရုပ္သီးအိုးကင္းပူတိုက္ေလးေတြနွင့္ ညက္ေနေအာင္ေရာေထာင္းပါသည္။ ၾကက္သြန္ျဖဴအစိမ္း ၂ တက္ေလာက္လည္းထည့္ပါသည္။

ၿပီးေတာ့ မီးဖိုေဘးမွာ ေျမအိုးျဖင့္က်ိဳထားသည့္ ငါးပိရည္ကိုျပန္ေႏႊးကာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးမီးဖုတ္ကို မီးညွပ္ျဖင့္ဆယ္ကာ အေအးခံထားပါသည္။ ထမင္းအိုးေျမအိုးကို ဖိုေပၚတင္ပါသည္။ ငါးပိရည္ကို ေၾကြေရသုတ္ဇလံုထဲ ဇြန္းေလးခံၿပီး အိုးထဲမွစစ္ခ်ရင္း၊ ဒီငါးပိက ငါးေျပမငါးပိသားရဲ့ သိတ္ခ်ိဳတာဟုေျပာပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ခုနင္က ေထာင္းထားသည္မ်ားကိုထည့္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးမီးဖုတ္ကို အခြံေလးေတြသင္ၿပီး လက္နွင္ဖ်စ္ထည့္ကာ ေမႊပါေတာ့သည္။ က်ေနာ့္ မဆာသည့္ဗိုက္သည္ ခ်က္ျခင္း ျပန္ဆာလာပါသည္။

ထမင္းကို ေရခမ္းခ်က္ျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ထမင္းရည္ငွဲ႔စရာမလိုပါ။ ထမင္းက်က္ေတာ့မွ ဇလံု ၃ လံုးထဲ ထမင္းေတြခူးထည့္ ခနအေအးခံထားၿပီး၊ နင့္အေဖသြားနိႈးရမယ္၊ သူဘာမွ မစားရေသးဘူးဆိုကာ အေဖကိုဖိုးေထာင္ကို သြားနိႈးပါသည္။ အင္းအင္း အဲအဲေတြနွင့္ ယိုင္တိယိုင္ထိုးနွင့္ အေမခကိုတြဲကာ အေဖလည္း မီးဖိုေခ်ာင္ထမင္းဝိုင္း ေရာက္ခ်လာပါသည္။ ေနဦး ငါေသးေပါက္ဦးမယ္ဆိုကာ ခုန က်ေနာ္ပန္းသည့္ေနရာတြင္ သူလည္းပန္းပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ထမင္းစားပြဲျပန္လာၿပီး ေနာက္ေခ်းနွင့္ရႊံ႔နွင့္မံထားသည့္ ေျမၾကမ္းေပၚ ဒီအတိုင္းထိုင္ပါသည္။ မိခ တို႔စရာေရာ၊ ရွင္ ေရသြားခ်ိဳးေတာ့ ခူးလာတာေတြဘဲရွိတယ္၊ ေအးရွိရင္ အဲ့ဒါေတြဘဲခ်ကြာဟုေျပာကာ ထမင္းဇလံုထဲ ငါးပိရည္ေတြဆမ္းပါသည္။ အေမခက ငါးနုသန္းဟင္းထည့္ေပးေတာ့ ဇလံုနႈတ္ခမ္းတြင္ ပံုထားပါသည္။ ေရာေတာ့မနယ္ပါ။ ပုဇြန္လံုးထည့္ေပးေတာ့ ခ်က္ျခင္းပါးစပ္ထဲေကာက္ထည့္ၿပီး၊ ေတြ႔တယ္မဟုတ္လား သားႀကီး၊ အေဖခ်က္တဲ့ပုုဇြန္လံုးဟင္း ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆုိတာဟုေျပာေတာ့ က်ေနာ္ တခုခုေျပာမလို႔ပါးစပ္လႈပ္သြားတာကို အေမခကျမင္လိုက္ၿပီး ဘာမွမေျပာနဲ႔ဟူသည့္ မ်က္ေစ့ ၂ ဘက္လံုးမွိတ္ၿပီး ေခါင္းဆတ္ျပသည္။

ဒါနွင့္ က်ေနာ္လည္း ေကာင္းတယ္အေဖ ေမႊးေနတာဘဲဟုေျပာေတာ့ အေဖက မခ်က္ခ်င္လို႔သာမခ်က္တာ ခ်က္ရင္ မင္းအေမထက္ေကာင္းေအာင္ခ်က္တတ္တယ္ဟုေျပာရင္း လက္ေခ်ာင္းေတြသာမက လက္ဖဝါးေတြပါ ေပက်ံကုန္သည္အထိ ငါးပိရည္နွင့္ထမင္းကို ဇလံုထဲတြင္ တဇိဇိနွင့္ နယ္ပါသည္။ စားေတာ့လည္း ထမင္းလုပ္ႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးေတြျဖစ္ပါသည္။ ခနခနလည္း လက္ေခ်ာင္းေတြကို စုပ္လိုက္ လက္ဖဝါးကိုလ်ွက္လိုက္၊ လက္ေခ်ာင္းစုပ္လ်င္ တျပြတ္ျပြတ္ျမည္ၿပီး ထမင္းဝါးလ်င္ တျပတ္ျပတ္မည္သည္မို႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မသတီသလိုျဖစ္ပါသည္။ တို႔စရာေတြကိုလည္း ႏြား ျမက္စားသလို ဂ်ိြဂ်ိြ ဂ်ိြဂ်ိြနွင့္ ပါးစပ္ထဲအတင္းထိုးသြပ္ပါသည္။

သားႀကီးစားကြဟု ေျပာလည္းေျပာ ဟင္းေတြ ငါးပိရည္ေတြကိုလည္း က်ေနာ့္ဇလံုထဲ ခပ္ခပ္ထည့္ပါသည္။ အေမခကေတာ့ သူ႔လိုမဟုတ္ပါ။ ငါးနုသန္းအတံုုးေလးေတြဆယ္ၿပီး သူ႔ဇလံုထဲတြင္ အရိုးထြင္အသားႏႊင္ၿပီး လက္ေလးနွင့္ေခ်ၿပီးမွ က်ေနာ့္ပန္းကန္ထဲ ထည့္ေပးပါသည္။ ငါးပိရည္က စပ္တယ္သားရဲ့၊ သိပ္မစားနဲ႔၊ ၿပီးေတာ့ အငံအစားမ်ားရင္ ဝက္ၿခံလည္းေပါက္တတ္တယ္ဟုေျပာကာ ငါးပိရည္ေတြရႊဲေနသည့္ က်ေနာ့္ဇလံုထဲက ထမင္းေနရာကို သူ႔ဇလံုထဲေျပာင္းထည့္၊ က်ေနာ့္ကို ထမင္းအသစ္ထည့္ေပးပါသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္)
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ၊ ဇူလိုင္ ၁၇၊ ၂ဝ၁၇

(ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၁၃) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

0 comments
(ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၁၃) အေဖ ကိုဖိုးေထာင္ကို သစ္သားကုတင္ၾကမ္းႀကီးေပၚမတင္ ေခါင္းအံုုးခုေပး ေစာင္လႊမ္းေပး ျခင္ေထာင္ခ်ေပးေတြကိုလုပ္ေနသည့္ အေမခမ်က္နွာသည္ ေၾကနပ္ၾကည္နူးေနသလိုဟု က်ေနာ္ထင္ပါသည္။

ၿပီးမွ လာသား မီးဖိုခန္းသြားရေအာင္ဟုေျပာကာ က်ေနာ့္လက္ကိုဆြဲၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္စားရသည့္ ထမင္းစား စားပြဲဝိုင္းတြင္ထိုင္ခိုင္းပါသည္။ ဖင္ထိုင္ခံုေလးတလံုးလည္း ဖင္ေအာက္ခုထိုင္ေပးပါသည္။
မီးဖိုေပၚမွ အေဖကိုဖိုးေထာင္ခ်က္ခဲ့သည့္လယ္ပုဇြန္လံုုးဟင္းမွာ အရည္ခမ္းသေလာက္ျဖစ္ေနပါသည္။ အုိးအဖံုးဖြင့္ ခပ္ျမည္းၾကည့္ၿပီး၊ ဒီ ကဖိုးေထာင္တေယာက္ကေတာ့ေလဟုေျပာကာ အိုးကို ဖိုေပၚမွခ်ကာ၊ ဒယ္အိုးတအိုးျပန္တင္ ဆီနည္းနည္းထည့္၊ ဆီက်က္ေတာ့ ၾကက္သြန္ျဖဴၾကက္သြန္နီ ငရုပ္သီး အေရာင္တင္မႈန္႔ နည္းနည္းထည့္၊ ေနာက္ေတာ့ အရြက္တခ်ိဳ႔ကို က်ေနာ့္ကိုျပၿပီး ဒါ ျပင္းေတာ္သိမ္ရြက္လို႔ ေခၚတယ္သားရဲ့။ လယ္ပုဇြန္အနံ႔ကို သူပဲနိုင္တယ္ဟုေျပာရင္း ထိုအရြက္ေတြကို ဆီသတ္သည့္အထဲ ထည့္ပါသည္။ မီးဖိုတခန္းလံုး ေမႊးေနပါသည္။

အေမသည္ ကၽြမ္းက်င္သည့္ဇယ္ခတ္သမားလို ဆက္တိုက္လုပ္သြားတာျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ သည္ေတာ့မွ သတိထားမိသည္၊ အေမခမ်က္နွာတြင္ သနပ္ခါးလိုလိုဘာလိုလိုေတြ ခပ္ထူထူလိမ္းထားပါသည္။ ဆီသတ္နံ႔ေတြၾကားကပင္ အေမခဆီမွ အနံ႔တမ်ိဳးထြက္ေနပါသည္။ အနံ႔ကေတာ့ သနပ္ခါးနံ႔မဟုတ္ပါ။

က်ေနာ္တို႔ ကေလးဘဝက ေရခ်ိဳးၿပီးတိုင္း အေမက ဝိုင္အိုလက္ေပါင္ဒါေတြ ခ်ိဳင္းၾကား ေပါင္ၾကား ဖင္ၾကား မႈံေနေအာင္ တို႔ဖတ္ပုဝါေလးျဖင့္ရိုက္ေပးၿပီးေနာက္ သနပ္ခါးလူးလူးေပးပါသည္။ ေက်ာက္ျပင္တြင္ သနပ္ခါးအေခါက္ကိုေသြးထားသည့္ တကယ့္သနပ္ခါးအစစ္ကို လူးေပးၿပီးေနာက္ လက္ညွိဳးနွင့္ေကာ္ၿပီး ပါးစပ္ထဲ တခြံ႔ ခြံ႔ပါသည္။ သနပ္ခါးက ဝမ္းေအးတယ္ လူနဲ႔လည္းတည့္တယ္ဟုလည္း ေျပာပါသည္။ က်ေနာ္ သူ႔အရသာကိုမႀကိဳက္ေသာ္လည္း ႀကိတ္မွိတ္ၿမိဳခ်ပါသည္။ သနပ္ခါးနံ႔သည္ က်ေနာ္ ရင္းနွီးၿပီးသား အနံ႔ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ယခု အေမခဆီကရေနသည့္အနံ႔သည္ သနပ္ခါးနံ႔မဟုတ္ပါ။ အေမက ဘာေတြ လူးထားတာလဲဟုေမးေတာ့ နံ႔သာျဖဴသားရဲ႔။ သူက မိန္းမေတြနဲ႔တည့္တယ္ဟုေျဖပါသည္။ မိန္းမေတြနွင့္ ဘယ္လိုတည့္မွန္း က်ေနာ္လည္းမသိပါ။ သို႔ေသာ္ တည့္တယ္ဆိုသည္မွာေကာင္းသည္ဟုေတာ့ နားလည္မိပါသည္။

ထိုသို႔ေျဖေနရင္းက ခုက ဒန္အိုးထဲက လယ္ပုဇြန္လံုးေရခမ္းေတြကို ဒယ္အိုးထဲထည့္ကာ ခတ္သာသာေမႊလိုက္ ဒယ္အိုးကိုဖံုးထားလိုက္၊ ခနေနျပန္ေမႊလိုက္နွင့္ ဟင္းမွာ ေမႊးတက္လာပါသည္။ က်ေနာ္ ဗိုက္မဆာေသာ္လည္း စားခ်င္စိတ္ျပန္ေပါက္လာပါသည္။

တခ်ိန္တည္းတြင္ အေမခသည္ မနက္က ေစ်းျပန္ဝယ္ခဲ့သည့္ ငါးနုသန္းေလးေတြကို ကိုင္ပါသည္။ ပုဇြန္လံုးဒယ္ သူေၾကနပ္ေလာက္သည့္အေနအထားျဖစ္ေတာ့ ဖိုေပၚမွခ်ကာ ဇလံုထဲသြန္ထည့္ၿပီး ပန္းကန္ျပားတခ်ပ္နွင့္ဖံုုးပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ဒယ္အိုးကို ဖိုေပၚျပန္တင္ ေရတခြက္ေလာင္းထည့္ပါသည္။ ဖိုေပၚ ဒယ္ရွိေနခ်ိန္တြင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလွီးတာ ၾကက္သြန္နီ ၾကက္သြန္ျဖဴနွင့္ ေရစိမ္ထားသည့္ငရုပ္သီးအပြေတာင့္ေျခာက္မ်ားကို ေထာင္းပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဒယ္အိုးထဲကေရလည္း ဆူလာပါသည္။ သည္ေတာ့မွ ဒယ္အိုးကိုက်င္းၿပီး ထိုေရေတြကို သြန္ပစ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆီထည့္ ၾကက္သြန္ျဖဴ ၾကက္သြန္နီ ငရုပ္သီးဆီသတ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ အရြယ္ေတာ္ေလးေတြတံုးထားသည္ ငါးနုသန္းကိုထည့္ပါသည္။ ငရုပ္ဆံုက်င္းထားသည့္ လက္ေဆးရည္ နည္းနည္းထည့္ပါသည္။

ဒယ္အိုးကိုဖံုုးရင္း ရွမ္းနံနံရြက္ေလးေတြသင္ပါသည္။ ပုဇြန္လံုးအနံ႔က ျပင္းတယ္သားရဲ့။ ဒယ္မေဆးဘဲခ်က္လိုက္ရင္ ငါးဟင္းမွာ အနံ႔စြဲသြားေရာ။ ေနာက္ၿပီးငါးနုသန္းက နံမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္နုတာ။ သူ႔ကို ဒယ္နဲ႔ခ်က္ရတယ္။ ေမႊလည္း မေမႊရဘူး။ ေမႊရင္ေၾကကုန္ရာ။ ဒယ္အိုးကိုပဲ လႈပ္လႈပ္ေပးရတယ္။ သူက ရွမ္းနံနံေလးအုပ္ၿပီး ဆီျပန္ေလးခ်က္လိုက္ရင္ သိတ္စားေကာင္းတာဟုလည္း စကားအမ်ွင္မျပတ္ေျပာပါေသးသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္)
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇူလိုင္ ၁၆၊ ၂ဝ၁၇

(ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၁၂) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

0 comments
(ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၁၂) ခနေနေတာ့ အေမေရခ်ိဳးၿပီးျပန္လာပါသည္း။ သူ႔အခန္းထဲဝင္သြားၿပီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ျပန္ထြက္လာပါသည္။ လူေလး ဘာစားမလဲဟုေမးရင္း ကဖိုးေထာင္ ကဖိုးေထာင္ဟုေခၚကာ အေဖ့အနားသြားပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အေဖ ကိုဖိုးေထာင္သည္ ေခါင္းမထူနိုင္ေတာ့ပါ။ အေမခက သားႀကီး နင့္အေဖကို အခန္းထဲသြင္းရေအာင္ဆိုသျဖင့္ အေမခနွင့္အတူ အေဖကိုဖိုးေထာင္၏ မူးၿပီးသတိလစ္ေနေသာကိုယ္အား အပုတ္ေကာင္လင္းဒဆြဲသလို ဆြဲသြင္းရပါသည္။ အေဖကား နတ္ျပည္ေရာက္ေနပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ ပါးစပ္မွ မိခ မိခ ဟုေအာ္ေနပါသည္။ အေမခကလည္း ထိုသို႔ေအာ္ေနသည္ကို သေဘာက်ေနပံုေပၚပါသည္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဇူလိုင္ ၁၂၊ ၂ဝ၁၇)

ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၁၁(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
အေမခ ေရခ်ိဳးေနတုန္း မီးဖိုေပၚကေရေႏြးအိုးမွာ ကၽြက္ကၽြက္ဆူပါသည္။ က်ေနာ္လည္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိသျဖင့္ အေဖ ကိုဖိုးေထာင္အား အေဖ့ ထၾကည့္ပါဦး ေရေႏြးေတြဆူေနၿပီဟု နႈိးရင္းေျပာပါသည္။ အေဖက အိပ္မံႈစံုမႊား အမူးတရူးနွင့္ထၿပီး အိုေကအိုေကဟုေျပာကာ သူ ခုနွင့္က ထုေထာင္းထားသည့္ ဂဏန္းေတြ ငရုပ္သီးေတြကိုေရေႏြးထဲထည့္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆႏြင္းမႈန္႔ေတြ ဆားေတြ အခ်ိဳမႈန္႔ေတြပါထပ္ထည့္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆီနည္းနည္း ေလာင္းထည့္ၿပီး ဒါ စားလို႔သိတ္ေကာင္းတာကြ သားႀကီးရဟုေျပာကာ အရက္ေတြ တခြက္ၿပီး တခြက္ေသာက္ပါသည္။

သားႀကီး မင္း ရည္းစားထားဖူးလားဟု လွ်ာေလးအာေလးႀကီးျဖင့္ေမးပါသည္။ က်ေနာ္ အလြန္ရွက္သျဖင့္ ဟာ အေဖကလည္းဟုေျပာေတာ့ ငါ့သားႀကီးက ရွက္တတ္ရန္ေကာ၊ အေဖနဲ႔ မင္းအေမဆို ၁၃ နွစ္ သမီးအရြယ္ကတည္းက ႀကိဳက္ၾကတာ။ ၁၅ နွစ္အရြယ္မွာ ခိုးေျပးၾကတယ္ကြာ။ ခုထိ လင္မယားဘဲ။ တခါတေလေတာ့ ရန္ျဖစ္ၾကတာေပါ့ကြာ။ အေဖတို႔မွာ သားေလးတေယာက္ ရဖူးတယ္။ အခါေတာင္မလည္လိုက္ဘူး ဆံုးသြားတယ္။ အသက္ရႉ မဝတဲ့ေရာဂါဆိုလားဘာလားမသိဘူး။
အဲ့တုန္းက မင္းအေမဟာ ငိုလိုက္တာ ငိုလိုက္တာ အရူးမႀကီးလိုဘဲ။ အေဖလည္း စိတ္ေတာ့မေကာင္းဘူးေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ မင္းအေမေလာက္ေတာ့ မဆိုးဘူး။ မင္းအေမဟာေလ ၇ ရက္ေလာက္ ဘာအစားမွမစားဘူး။ သားေလးျမွဳတ္ထားတဲ့ သင္းဂ်ိဳင္းကုန္းဘက္ဘဲ သြားသြားေနတာဘဲ။ အေဖလည္း ေျပာမရဘူး။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဘာသူ ဘာစိတ္ကူးေပါက္သြားတယ္မသိဘူး သင္းဂိ်ဳင္းဘက္မသြားေတာ့ဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း မိန္းမလို႔မထင္ေတာ့ဘူး။ အေဖ့ကိုလည္း အကပ္ မခံေတာ့ဘူး။ အေဖက အနားသြားကပ္ရင္ ရွင္ေနာ္ ကဖိုးေထာင္ ေနာက္ထပ္ က်မကို ဒုကၡမေပးပါနဲ႔ေတာ့လို႔ေျပာၿပီး ငိုေတာ့တာဘဲ။

ခုသားႀကီးေရာက္လာမွ သူ ျပန္ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ျဖစ္လာတာ။ အေဖ့ကိုလည္း အနားကပ္ျပန္အခံတာ။ အလွေတြဘာေတြလည္း ျပင္လာတာဟုေျပာရင္း ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ ငိုပါသည္။ လူတေယာက္၏ အၿပံဳးနွင့္မ်က္ရည္ေတြကို ထိုတႀကိမ္တြင္ က်ေနာ္ ပထမဆံုးေတြ႔ဖူးျခင္းျဖစ္ပါသည္။

သားႀကီးရာ အေဖတို႔နဲ႔အတူေနေနာ္၊ ဘယ္မွမသြားနဲ႔ေတာ့။ သားႀကီးအတြက္ အေဖ အစစအရာရာ တာဝန္ယူတယ္ဟုေျပာကာ က်ေနာ့္အား ဖက္ထားပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္တြင္ အေဖ့ မ်က္ရည္မ်ား က်ေနာ့္ ေက်ာေပၚ ရႊဲရြဲစိုေနပါသည္။ အေဖ ကိုဖိုးေထာင္သည္ ဝမ္းသာလြန္း၍ငိုေနျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ က်ေနာ့္မွာသာ ဘာခံစားမႈမွန္းမသိျဖစ္ေနပါသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇူလိုင္ ၁၂၊ ၂ဝ၁၇

ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၁၀(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
အေဖ ဒီမွာ အရက္ဟုေျပာလိုက္ေတာ့ ေအးဟုဆိုကာ ေရေႏြးၾကမ္းပန္းကန္လံုးထဲ အျပည့္နီးနီး ငွဲ႔ခ်ကာ တေမာ့တည္းေမာ့ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ အေဖ ပင္ပမ္းတယ္ကြာ ဟုေျပာပါသည္။ အေဖ ေရခ်ိဳးလိုက္ေလဟု က်ေနာ္ကေျပာေတာ့ ခုေနေရခ်ိဳးရင္ အပူရွပ္တတ္တယ္ကြဟုေျပာပါသည္။ အပူရွပ္တတ္တယ္ဆိုသည္မွာ ဘာမွန္း က်ေနာ္မသိေသာ္လည္း မေကာင္းသည့္ကိစၥဟုေတာ့ထင္ပါသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ အေမျပန္လာပါသည္။ အေဖ ကိုဖိုးေထာင္ မူးေနပါၿပီ။ ကြန္ထိုးေတာ့မပ်က္ပါ။ သားႀကီး ဂဏန္းလံုးကင္ကြာဟုေျပာရင္း ဂဏန္းအရွင္လတ္လတ္ေတြကို ေက်ာမွဆြဲဆြဲခြာပါသည္။ က်ေနာ္ မၾကည့္ရက္သျဖင့္ မ်က္နွာလႊဲေနသည့္အခါ မင္းက စားစရာကို စားစရာလို႔မွမျမင္ဘဲကိုးဟုေျပာၿပီး ဂဏန္းရင္ပံုသားမ်ားကို စဥ့္ငါးရုပ္ဆံုတြင္းထည့္ကာ ေထာင္းပါသည္။ အရက္ကလည္း မျပတ္ေသာက္ပါေသးသည္။ ၿပီးေနာက္ ဂဏန္းသားအေၾကေတြကို ဇလံုထဲခပ္ခပ္ထည့္ၿပီး ငါးရုပ္သီးစိမ္းေတြဘာေတြ ထည့္ေထာင္းျပန္ပါသည္။ ပါးစပ္ကလည္း ဘာေတြမွန္းမသိေျပာေနပါသည္။

အေမက ကဖိုးေထာင္ေရ ေဈးထဲေတာင္မေရာက္လိုက္ဘူး ရြာလည္လမ္းမွာတင္ အကုန္ျပတ္တယ္ဆိုကာ တဲထဲဝင္လာပါသည္။ အေမ့မ်က္နွာၾကည့္ရသည္မွာ ေပ်ာ္ေနပံုေပါက္ပါသည္။ ဘယ္အခ်ိန္က လူးထားမွန္းမသိသည့္ သနပ္ခါးေတြလူးထားကာ ဘယ္တုန္းကပန္ထားမွန္းမသိသည့္ ပန္းေတြလည္း ပန္ထားပါသည္။ အေမသည္ မိခင္နွင့္တူေနပါသည္။ မိန္းမနွင့္တူေနပါသည္။ လွေနသလိုလိုလည္း ရွိပါသည္။

သားေလး ဘာစားၿပီးပလဲဟုေမးေတာ့ အေဖကိုဖိုးေထာင္က ငါဂဏန္းေၾကာ္ေကၽြးမလို႔ ငါးေျမြနဂါးေတြလည္း ဖုတ္ေၾကြးမလို႔ဟုေျပာရာ အေမက အမယ္ေလးေတာ္ က်ဳပ္သားက ၿမိ့ဳသား၊ ဂဏန္းေတြစားၿပီး ဓါတ္မတည့္ေတြဘာေတြျဖစ္ကုန္ရင္ မခက္ဘူးလားဟုေျပာကာ၊ လာ သား အေမ ငါးေလးအိုကပ္ခ်က္ေပးမယ္။ ပိန္းဥဟင္းခ်ဳိေလးလည္းခ်က္ေပးမယ္။ နင့္အေဖကို ထားခဲ့ သူ႔ဘာသာသူ တေယာက္တည္း ဘာခ်က္စားစား၊ တို႔သားအမိက ဟိုမွာစားမယ္ဟုေျပာၿပီး က်ေနာ့္လက္ကိုဆြဲကာ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ဆီသြားပါသည္။

အေမ့ကိုယ္မွာ နံေစာ္ေနပါသည္။ ငါးညွီနံ႔ေတြေရာ ေခၽြးနံ႔ေတြေရာ တျခား ဘာမွန္းမသိသည့္အနံ႔ေတြေရာ စံုေနပါသည္။ က်ေနာ္ နွာေခါင္းပြစိပြစိလုပ္တာကို အေမရိပ္မိသြားပါသည္။ မီးေသြးမီးဖိုကိုေမႊးၿပီးေနာက္ သား ခနေလးေနေနာ္ အေမ ေရသြားခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္။ အဲဒီ ေရေႏြးအိုးကိုက်ိဳထားဟုေျပာကာ အိမ့္ေနာက္ဖက္က ေရတြင္းဆီ ထမိန္ရင္လွ်ားျဖင့္ထြက္သြားပါသည္။ အေဖ ကိုဖိုးေထာင္က မိခမိခဟုေအာ္ေနပါသည္။ က်ေနာ္လည္း မီးဖိုေပၚက ေရေႏြးအိုးကို ၾကည့္ရင္း ငွက္ပစ္ခ်င္တာလိုလို ငါးမွ်ားခ်င္တာလိုလို အိမ္ျပန္ခ်င္တာလိုလိုေတြျဖစ္ေနပါသည္။ (ဆက္ပါဦးမည္)
မ်ိဳးုျမင့္ခ်ိဳ ဇူလိုင္ ၁၂၊ ၂၀၁၇

န.က.သ မ်က္ႏွာဖံုးကိုခြာခ်ျခင္း။ ကိုေမာ္(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)

0 comments
မိုးက်ေရႊကိုယ္ေတြ ေခတ္စား လက္ဝါးႀကီးအုပ္ေနတဲ့ကာလထဲမွာ မၾကာခင္ေသးမွီကပဲ န.က.သ ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းေပၚလာတာေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔လည္း မိုးက်ေရႊကိုယ္ပဲ။ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာအကုန္က်ခံတဲ့ပြဲႀကီးေတြ က်င္းပခဲ့တယ္။ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ အစိုးရက ခ်က္ခ်င္းေခၚေတြ႕ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အကူအညီေတြေပးနဲ႔။ သူတို႔ ျမစ္ဖ်ားခံရာကလည္း အင္မတန္မွ အစဥ္အလာႀကီးမားတဲ့ လူေတြဆီကပဲ။ ဘယ္ေနရာမွာ အစဥ္အလာႀကီးမားတာလည္း ေမးရင္ သူမတူအာင္ေဖာက္ျပန္တဲ့ေနရာမွာ အစဥ္အလာႀကီးမားတာပဲ။ ဥပမာ-စည္သူေမာင္၊ ႐ွစ္ပူးက ကိုကိုႀကီး။ စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ 

စည္သူေမာင္ဆိုတာ ေက်ာင္းသားအကြဲအျပဲကို ယုတ္မာတဲ့နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုသံုးၿပီး စင္ၿပိဳင္လုပ္ခဲ့တယ္၊ အယူဝါဒလြတ္လပ္စြာကြဲျပားခြင့္ကိုပယ္ခ်ၿပီး တဖက္သတ္ပုတ္ခတ္တိုက္ခိုက္ခဲ့တယ္ သူ႔ထက္ငယ္တဲ့မ်ိဳးဆက္က သူ႔ကိုေတာ္လွန္မယ့္လူမ်ိဳး သူ႔ထက္အရည္အခ်င္း႐ွိသူမ်ိဳးဆိုရင္ အညိွဳးတႀကီးတိုက္ခိုက္တယ္ ေအာက္လမ္းနည္းသံုးၿပီးတိုက္တယ္။ ဒါေတြကို ၂၀၁၂ ကေန ကေန႔အခ်ိန္ထိ ဗကသထဲမွာ ထဲထဲဝင္ဝင္ လႈပ္႐ွားဖူးသူတိုင္း သိပါတယ္။ 

ကိုကိုႀကီးဆိုတာကလည္း လက္ေဝခံအလုပ္ေတြကို အစိုးရအလိုက်လုပ္ေဆာင္ခဲ့သူဆိုတာ သူတို႔ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ခ်င္းက ပိုေတာင္မွသိပါေသးတယ္။ ဘာသာေရးျပႆနာေတြစျဖစ္ေတာ့ ၾကားကေန ထိန္းရမယ့္ေနရာမွာ မထိန္းပဲ က်ေနာ္ကေတာ့တပ္မေတာ္နဲ႔ပူးေပါင္းၿပီး ႐ိုဟင္ဂ်ာေတြကို လက္နက္စြဲကိုင္ တိုက္ခိုက္သြားပါမယ္ဆိုတဲ့ဗီဒီယိုဖိုင္ ေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ့မွာပဲ ကိုကိုႀကီးရဲ့မ်က္ႏွာဖံုးဟာ ကြာက်သြားတာပဲျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီ့ကိစၥမွာသူဟာ စစ္တပ္ကိုဆြဲထည့္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း စစ္တပ္ကိုအလုပ္အေကၽြးျပဳပါမယ္ဆိုၿပီး အ႐ွက္ကင္းမဲ့လွစြာ ေျပာၾကားခဲ့တာပဲျဖစ္တယ္။ ေနာင္မ်ိဳးဆက္သစ္ေက်ာင္းသားေတြ အေၾကာင္းစံုသိရေအာင္ အက်အနေျပာျပပါ့မယ္။


နကသ။
နကသဟာ အာဏာရအစိုးရက လက္ေဝခံေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းအျဖစ္ ထူေထာင္ထားတယ္ဆိုတာ အထူးေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း မ်ိဳးဆက္သစ္ေက်ာင္းသားေတြဟာ သမိုင္းကို မ်က္ေျချဖတ္ခံရလို႔ ေသခ်ာ႐ွင္းျပပါဦးမယ္။ ဒီေနရာမွာ သမိုင္းကို သမိုင္းထဲမွာထားခဲ့ဆိုတဲ့စကားေတြကို နားမေယာင္မိဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္။ ႐ွင္း႐ွင္းေလးပဲ ေျပာျပပါမယ္။ လူငယ္ဘဝဆိုတာမ႐ွိရင္ လူႀကီးဘဝဆိုတာ မ႐ွိဘူး။ ဒီေန႔မ႐ွိရင္ မနက္ျဖန္ဆိုတာမ႐ွိပါဘူး။ ဒါပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သမိုင္းကို အတိအက် သိ႐ွိဖို႔ဟာ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးလွတဲ့ ကိစၥရပ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။


သမိုင္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္လံုးမွာ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္(ဗ.က.သ)ဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ လူထုရဲ႕အခက္အခဲေတြ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွတဲ့ပဋိပကၡေတြ ဖိႏွိပ္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားထုအခြင့္အေရးေတြမွာ ျပတ္ျပတ္သားသား လူထုဘက္ကရပ္တည္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ ရဲရဲရင့္ရင့္ ေပးဆပ္တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တာပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းက လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ဗမာျပည္သမိုင္းဟာ ဗကသသမိုင္းပဲလို႔ ေျပာဆိုခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။


အဲ့ဒီ့မွာပဲ အစိုးရက နကသကို လက္ေဝခံအျဖစ္ဖြဲ႔စည္းေပးသလို အစိုးရအဆက္ဆက္ကလည္း နကသလို စင္ၿပိဳင္ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြဖြဲ႔စည္းေပးၿပီး ဗကသကို ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္ဖိုလုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို အခိုင္အမာေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ အစိုးရျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သူတို႔ဟာ အာဏာၾသဇာကိုအသံုးျပဳၿပီး တခ်ိဳ႕ေသာေက်ာင္းသားေတြ အထူးသျဖင့္ သမား႐ိုးက်ေက်ာင္းသားေတြရဲ့မသိနားမလည္မႈကို အခြင့္အေကာင္းယူၿပီး စင္ၿပိဳင္ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြ ဖြဲ႔စည္းေပးေလ့႐ွိပါတယ္။ ၁၉၄၈_၁၉၅၃ကာလေတြမွာ အစိုးရဘက္က ဒီမိုကရက္တစ္ေက်ာင္းသားမ်ားအဖြဲ႔ (DSO) ဆိုတာကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့တယ္။ အစိုးရကိုေထာက္ခံတဲ့အင္အားစုအေနနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၅၃ ေအာက္တိုဘာလမွာျဖစ္ပြားတဲ့ ေက်ာင္းတလပိတ္ေရးအေရးေတာ္ပံုမွာ DSO ေတြရဲ့မ်က္ႏွာဖံုးဟာ ကြာက်သြားခဲ့ပါတယ္။

အခု န.က.သလည္း ဒီပံုစံပါပဲ။ နကသအေနနဲ႔ အခုမွ ဖြဲ႔တယ္ဆိုေပမယ့္ ေဇယ်ာလြင္တို႔ဟာ ၂၀၁၅ ေက်ာင္းသားသပိတ္ သမိုင္းဝင္ ကမၻာေက်ာ္ခရီး႐ွည္ခ်ီတက္ပြဲမွာ လမ္းတဝက္မေရာက္ခင္မွာပဲ လွည့္ျပန္သြားၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔အ႐ိုက္အႏွက္ခံၿပီး အဖမ္းခံရခ်ိန္မွာ ေဇယ်ာလြင္တို႔ဟာ ႏိုင္ငံေရးလိုအပ္ခ်က္အရ လမ္းေပၚအထြက္ျပခဲ့ရတယ္။ ဒါေတာင္ ေက်ာင္းသားေတြ အ႐ိုက္ခံဖမ္းဆီးခံထားရတာကိုျပန္လႊတ္ေပးဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာေရးသပိတ္အတြက္ ဆက္လက္ တိုက္ပြဲဝင္မယ္ဆိုၿပီး မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးအဆင့္တခုအေနအထားရေအာင္ ရရာပုဒ္မနဲ႔ ေထာင္ထဲလိုက္ဝင္တဲ့ အေနအထားျဖစ္ပါတယ္။


၁၉၅၃ DSO ၿပိဳသြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အဲ့ဒီ့ ၁၉၅၃ မွာပဲ ရဲေခါင္ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ဆိုၿပီး အစိုးရက ဖြဲ႔စည္းခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္ဦးကို အျပဳတ္တိုက္ေရး ဗကသကို အျပဳတ္တိုက္ေရး စတဲ့ေႂကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔ဖြဲ႔စည္းခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေက်ာင္းသားထုရဲ့တိုက္ပြဲေတြမွာ မ်က္ႏွာဖံုးေတြ ကြာက်ခဲ့ရျပန္တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ့ကာလေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို အျပင္းအထန္ဖိႏွိပ္ေနတဲ့ ကာလေတြျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္း ၈၈ ကာလေတြမွာ မကသဆိုၿပီး ဗကသနဲ႔စင္ၿပိဳင္လုပ္ဖို႔ အစိုးရကဖြဲ႔စည္းေပးျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လည္း က်ဆံုးရတာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ မ်ိဳးဆက္သစ္ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဗနဲ႔မ စကားလံုးအသံုးနႈန္းကို ေသခ်ာေလ့လာနားလည္သိ႐ွိဖို႔လိုပါတယ္။ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာဆိုတဲ့အသံုးနႈန္းကို အထူးေလ့လာထားဖို႔လိုပါတယ္။ အၾကမ္းဖ်င္းေျပာရရင္ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာဆိုတာ ဗမာတမ်ိဳးထဲကိုေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာႀကီးေဒါက္တာသန္းထြန္းတို႔ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းတို႔ ဆရာေမာင္သာႏိုးတို႔ အခိုင္အမာ႐ွင္းလင္းဖြင့္ဆိုၿပီးၿပီျဖစ္ပါတယ္။


လက္႐ွိေပၚလာတဲ့ နကသဆိုတာကလည္း အစိုးရအဆက္ဆက္ကလုပ္ေဆာင္ခဲ့သလို လက္ေဝခံေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းအျဖစ္ ေပၚထြန္းလာတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ေက်ာင္းသားစစ္စစ္ဆိုတဲ့စကားလံုးကို တြင္တြင္သံုးတယ္။ ဗကသမွာ႐ွိတဲ့က်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ေနတာကို ေအာက္လမ္းနည္းနဲ႔တိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းသားေတြ အသက္ႀကီးေနရတာဟာ အစိုးရအဆက္ဆက္ရဲ့ ေက်ာင္းထုတ္ေထာင္ခ်စနစ္ေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို နကသဟာ ကြယ္ဝွက္လိမ္ညာထားပါတယ္။


အသက္အရြယ္ ေျခာက္ဆယ္ေရာက္သည့္တိုင္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကိုေျဖေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြ ဗမာျပည္မွာ႐ွိတယ္ဆိုတာကို နကသက ကြယ္ဝွက္ထားျပန္ပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က တိုက္ပြဲအဆက္ဆက္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ဗကသ မၾကာမီကာလကပဲ လက္ပံတန္း ၿဖိဳခြင္းမႈဒဏ္ အႀကီးအက်ယ္ခံထားရတဲ့ဗကသကို ဆင့္ကဲတိုက္ခိုက္မႈေတြ လုပ္ေဆာင္ေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေကာင္းေသာလုပ္ရပ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို သတိျပဳရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ သမိုင္းကိုမ်က္ကြယ္ျပဳတာဟာ သမိုင္းကိုဖ်က္ပစ္တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကုန္ပစၥည္းအမွတ္တံဆိပ္ေတြကေတာင္ ႏွစ္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် တန္ဖိုး႐ွိလာေနေသးရင္ အသက္ေသြးေတြစေတးၿပီး သမိုင္းအစဥ္အလာ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ ဗကသဆိုတာကို ပိုလို႔ေတာင္တန္ဖိုးထားရမွာပဲျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သိထားသင့္ပါတယ္။

ကဲ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါမယ္။
ဗကသရဲ့စင္ၿပိဳင္အျဖစ္လုပ္ေဆာင္ၿပီး ဗကသကိုတိုက္ခိုက္တဲ့လုပ္ရပ္ေတြ အစိုးရက သူတို႔ရဲ့အင္အားစုအေနနဲ႔ လက္ေဝခံလုပ္ထားမႈေတြ ေက်ာင္းသားထုေသြးကြဲေအာင္လုပ္ေဆာင္ေနမႈေတြ စတာေတြကို ျပတ္ျပတ္သားသားသိ႐ွိဖို႔လိုအပ္ေၾကာင္းနဲ႔ ဗကသအလံကိုအျမင့္မားဆံုးလႊင့္ထူၿပီး ဆက္လက္သယ္ေဆာင္သြားၾကဖို႔လိုအပ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုက္ရပါတယ္။
ကိုေမာ္ (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)

ဗကသ အမွတ္အသား ကိုဗဟိန္း (၀င္းေအာင္ႀကီး)

0 comments
က်ေနာ္ေတြးမိသလို ေရးပါမည္ (၂၇၀)

အာဏာႏွင့္ပုဂၢိဳလ္ေရးရႈပ္ေထြး အၿငိဳးႀကီးအာဃာတထား ျမန္မာ့ႏိုင္ေရးသမားမ်ားၾကား ရွားရွားပါးပါး သူသာအရွင္ေနပါလွ်င္---ဟူေသာအေတြးႏွင့္--
(၁)
၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ တကသမွခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ ရဲေဘာ္တို႔အေၾကာင္း ေရးေသာအခါ၊ ယေန႔လူငယ္စာဖတ္သူမ်ား နားလည္သေဘာေပါက္ေစရန္ ေနာက္ခံသမိုင္းကိုလည္း ထည့္သြင္းေရးသားေပးရ၏။ ထိုအခါ လူအေၾကာင္းမည္ေရြ႕ ေနာက္ခံသမိုင္းကမည္မွ်ဆိုသည္ကို ခ်ိန္ဆရသည္မွာ ခပ္ခက္ခက္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ Professional Writer ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ရွာေဖြႏိုင္သမွ်အေထာက္အထားမ်ားႏွင့္သာ ေရးသားရပါမည္။

အာဏာ ပုဂၢိဳလ္ေရးႏွင့္ရႈပ္ေထြးၿမဲျမန္မာျပည္တြင္ အကြဲအၿပဲကလည္း မ်ားမွမ်ား၊ ဂိုဏ္းဂဏစြဲႏွင့္ ေရးသားထားသည္မ်ားကလည္းေနရာယူထား၍ ေရွာင္ဖို႔ရွားဖို႔ပိုခက္ေနျပန္သည္။ အၿငိဳးႀကီးႀကီးႏွင့္ ေရးၾကရင္း အေၾကာင္းအရာအခ်က္လက္မ်ား လြဲမွားရာေန ယုတၱိမဲ့ေတြျဖစ္ေနသည္ကို ၀မ္းနည္ဖြယ္ေတြ႕ျမင္ေနရ၏။
စိတ္၀င္စားၾကေသာစာဖတ္သူတို႔အား စုၿပီး Research လုပ္ၾကပါဟုတိုက္တြန္းရင္း ဆက္ေရးပါမည္။
(၂)
၁၉၂၀ ပထမေကာလိပ္ သပိတ္ေမွာက္ရာကေန တကသ (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ) R.U.S.U ( Rangoon University Students’ Union) ေပၚလာခဲ့၏။ ၁၉၃၆ ခု၊ ဒုတိယေကာလိပ္ သပိတ္ေမွာက္ရာကေန ဗကသ (ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ) A.B.S.U (All Burma Students’ Union) ေမြးဖြားေပးလိုက္၏။ ဒုတိယသပိတ္သည္ အမ်ိဳးသားေရး၊ လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ေန၍ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ရွိေက်ာင္းမ်ားသို႔ကူးဆက္ကာ တန္းျမင့္ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ပါ၀င္လာၾကသည္၊ အဖြဲအစည္းမ်ားဖြဲ႕ၾကသည္။


ထိုသို႔ေသာအဖြဲ႕မ်ား စုစည္းရန္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢစနစ္တက်ျဖစ္ေစေရးရည္ရြယ္ၿပီး ဗကသ ဖြဲ႕စည္းရန္ တကသ သပိတ္ေမွာက္ေကာင္စီက ဆံုးျဖတ္ျပင္ဆင္ေလေတာ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဂ်ဴဘလီေဟာတြင္ ပထမဆံုးညီလခံက်င္းပရာသို႔ နယ္ေက်ာင္းသားမ်ားတက္လာၾကၿပီး၊ ဥကၠ႒ ကိုရာရွစ္၊ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ကိုေအာင္ဆန္းတို႔ပါ၀င္ေသာ ဗကသအမႈေဆာင္အဖြဲ႕ကို ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္ကမူ ေက်ာင္းသားကြန္ဖရင့္ ( Students’ Conference) ဟုသံုး၏။ အဆင္ေျပ ေလ်ာ္ကန္၍ တကသေခါင္းေဆာင္မ်ားသာ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္လာၾကရသည္။ နယ္ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းမသိႏိုင္ၾကေသးပါ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္လည္း ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီး တကသအမႈေဆာင္အဖြဲ႕၌ ကိုရာရွစ္က ဥကၠ႒၊ ကိုေအာင္ဆန္းက ဒုဥကၠ႒ အသီးသီးျဖစ္လာၾက၏။


(၃)
နယ္ကေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား၏ စိတ္အားထက္သန္မႈႏွင့္အၿပိဳင္ဆိုသလို ဗကသအမႈေဆာင္အဖြဲ႕မွာလည္း တာ၀န္ပိုႀကီးလာၿပီ။ ကြန္ဖရင့္ကို ရန္ကုန္မွာက်င္းပ တကေခါင္းေဆာင္မ်ားကဘဲ ဦးေဆာင္ေနပါသည္။ ဗကသ သည္ တကသ၏ႏို႔သက္ခံစို႔ဘ၀သို႔ေရာက္သြားႏိုင္သည္၊ ဗကသအခန္းက႑ ေမွးမွိန္ သြားႏိုင္သည္၊ နယ္ေက်ာင္းသားတို႔၏ စိတ္အားထက္သန္မႈသည္လည္း ေလ်ာ့က်သြားႏိုင္သည္ဟု ဗကသအမႈေဆာင္အဖြဲ႕က စည္းေ၀းကာသံုးသပ္၏။


ထို႕ေၾကာင့္ (၁) ဗကသ ဒုတိယကြန္ဖရင့္ကို မႏၱေလးတြင္ျပဳလုပ္ရန္။ (၂) တကသအမႈေဆာင္အဖြဲ႕တြင္ ဥကၠ႒ ကိုရာရွစ္က ကိုေအာင္ဆန္း၏တာ၀န္မ်ားကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပူးတြဲလုပ္ေဆာင္ရန္၊ (၃) ဗကသကို အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးကိုေအာင္ဆန္းက အခ်ိန္ေပးဦးေဆာင္ကာလုပ္ေဆာင္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။


ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ေက်ာင္းသားသပိတ္တုန္းက မႏၱေလးဥပစာေကာလိပ္မွ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ကိုဗဟိန္းကို မ်က္စိက်ထားေလရာ၊ ခုေတာ့ဟန္က်ၿပီ ကိုဗဟိန္းက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေရာက္ေနၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္သားအတူတြဲလုပ္ရင္း ခင္မင္သြားရာ အသီးသီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္ထိပါ။ ေနာက္မႏၱေလးသား တေယာက္ျဖစ္ေသာ အမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္မွ ပထမဆံုးဘြဲ႕ရလာသူဦးရာဇတ္ထံ သူတို႔ႏွစ္ဦး ခ်ဥ္းကပ္ၾကသည္။


သူေက်ာင္းအုပ္လုပ္ေနေသာ မႏၱေလး ဗဟိုအမ်ိဳးသားအထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ က်င္းပခြင့္ေပးမည္ဟု ဦးရာဇတ္ကသေဘာတူလက္ခံလိုက္၍ ကိုဗဟိန္းကကြန္ဖရင့္သဘာပတိ (Conference Chairman) ကိုေအာင္ဆန္းက အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကကိုယ္စားလွယ္မ်ား ပိုမိုစံုလင္က်ယ္ျပန္႔စြာ အဆင္ေျပလြယ္ကူစြာ ကြန္ဖရင့္သို႔တက္လာႏိုင္ၾကရန္ စသည္တို႔ကို အင္တိုက္အားတိုက္ေဆာင္ရြက္ရသည္။


ရန္ကုန္ဂ်ဴဘလီေဟာလို အခေၾကးေငြေပးရန္မလို၊ မႏၱေလး ဗဟိုအမ်ိဳးသားအထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ အခမဲ့က်င္းပခြင့္ရမည္၊ ၿမိဳ႕ခံလူႀကီးမ်ား အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးႏွင့္ဆရာမ်ားကလည္း ဂုဏ္ယူစြာ လိုလိုလားလားႏွင့္၀ိုင္း၀န္းကူညီၾက၍ ၀မ္းသာအားတက္ႏွင့္ေနၾကၿပီ။ နယ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားထံ ဧည့္ခံေကာ္မတီခ်ယ္ယာမင္ကိုဗဟိန္း၏လက္မွတ္ႏွင့္စာမ်ားေရာက္ရွိေနသလို သူေက်ာင္းသားမဂၢဥကၠ႒လုပ္ခဲ့ေသာ မႏၱေလးဥပစာေကာလိပ္တြင္သာမက သူ၏ဇာတိတၿမိဳ႕လံုး ကိုဗဟိန္း၏နာမည္က ဟိန္းေနႏွင့္ေလၿပီ။


၁၉၃၇ ခု၊ ေမလ (၉) ရက္ေန႔နံနက္ (၉)နာရီတြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ဗကသကြန္ဖရင့္ကိုဖြင့္လိုက္ရာ ဧည့္ခံေကာ္မတီခ်ယ္ယာမင္ ကိုဗဟိန္းက ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားေျပာသည္။ အဂၤလိပ္လိုေျပာေသာ ကိုဗဟိန္း၏မိန္႔ခြန္း ျပည့္စံုေကာင္းမြန္လြန္း၍ ဗကသသမိုင္းေရးလွ်င္ ခ်န္ထားလို႔မရ။ ဧည့္သည္ေတာ္ေတြထဲ အိႏၵယႏိုင္ငံကေန မီးရထား၊ သေဘၤာ ထို႔ေနာက္ မီးရထားႏွင့္ ခက္ခဲစြာလာေရာက္ေသာ Jawaharlal Nehru ႏွင့္ သမီး Indira Gandhi ၀တ္လံုေတာ္ရဦးေက်ာ္ျမင့္ႏွင့္ မႏၱေလးမွဂုဏ္သေရရွိလူႀကီးမ်ားေရွ႕ ကိုဗဟိန္း၏အရည္အေသြးထင္းကနဲလက္သြားၿပီ။
၁၉၃၇-၃၈ ခု၊ ဗကသ အမႈေဆာင္အဖြဲ႔အတြက္ ေရးေကာက္တင္ေျမွာက္ေသာအခါ ကိုေအာင္ဆန္းက ဥကၠ႒၊ ကိုလွေရႊက ဒုဥကၠ႒၊ ကိုဗဟိန္းက ဗကသ၏အာေဘာ္ ၃ လတႀကိမ္ထုတ္ မ်ိဳးညြန္႔မဂၢဇင္း တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာျဖစ္လာၿပီး စက္တင္ဘာလတြင္ အမွတ္(၁) စထြက္လာ၏။
၁၉၃၆-၃၇ ခု၊ ဗကသ ဥကၠ႒ ကိုရာရွစ္က ဥကၠ႒သစ္ ကိုေအာင္ဆန္း တာ၀န္လႊဲေပးၿပီး ေအာင္ျမင္ေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းသည္။

ေမလ(၁၀)ရက္ေန႔နံနက္တြင္ ဥကၠ႒သစ္ကိုေအာင္ဆန္း၏ေမတၱာရပ္ခံခ်က္အရ အထူးဧည့္သည္ Jawaharlal Nehru က ဗကသကြန္ဖရင့္ ဒုတိယေန႔အစည္းအေ၀းကိုဖြင့္ေပးၿပီးေနာက္ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကား၏။ ဆံုးျဖတ္ၾကသည့္အဆိုမ်ားအနက္ ကိုေအာင္ဆန္းတင္သြင္းေသာ ဗကသစည္းမ်ဥ္းကို အတည္ျပဳေၾကာင္း၊ ကမၻာ့ေက်ာင္းသားသမဂၢႏွင့္ဆက္သြယ္ရန္ စသည္တို႔ပါ၀င္၏။
မႏၱေလးဥပစာေကာလိပ္ကို ဒီဂရီေကာလိပ္သို႔အဆင့္ျမွင့္တင္ေပးရန္ဟူေသာ ကိုဘသိန္းတင္သြင္းေသာအဆိုကိုေထာက္ခံ၍ ကိုဗဟိန္း၏နံမည္ ပိုမိုထင္ရွားလာျပန္သည္။

(၄)
ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ဗကသကြန္ဖရင့္တြင္ ျပည္ၿမိဳ႕မွကိုယ္စားလွယ္ကိုသန္းတင္က အဖမ္းခံေနရေသာ သခင္(၅) ဦးအား ေထာင္ထဲ၌ (ေအ) အတန္းအစားထားေပးရန္တိုက္တြန္းေၾကာင္းအဆိုအေပၚ ကိုထြန္းရွိန္ (ေနာင္ ရဲေဘာ္သံုးက်ပ္၀င္ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္) က ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ပညာေရးႏွင့္သက္ဆိုင္သျဖင့္ သခင္မ်ားကဲ့သို႔ မစဥ္းစားသင့္ေသးေၾကာင္း ထင္ျမင္ပါသည္၊ မိမိသည္ ယေန႔ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းကထြက္လွ်င္ ဒို႕ဗမာအစည္းအရံုး၀င္ကာ သခင္လုပ္မည္ဟု စိတ္ကူးထားေသာ္လည္း ေက်ာင္းေနစဥ္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမား သခင္မ်ားကိစၥ ဘယ္လိုမွမစဥ္းစား၊ ဗကသသည္ေက်ာင္းသားအေရးကိုသာ ဦးစားေပးသင့္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးကန္႔ကြက္သြားသည္။
အလ်င္းသင့္တုန္းေရးရပါမည္။


လူေတြၾကားက လူေအာင္ဆန္းစာအုပ္ေရးဖို႔ ကိုေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းရွာေဖြဖတ္ရႈ ေလ့လာေသာအခါ သူသည္ ဗမာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရဖို႔ စိတ္အားထက္သန္သည္မွာမွန္ပါ၏။ သို႕ေသာ္ ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ ဗကသကို တကသလိုခိုင္ခံ့ထည္၀ါေရးကိုသာ အားသြန္ခြန္စိုက္လုပ္ေဆာင္သြားေၾကာင္း ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။


ကဲ ကိုဗဟိန္းကို ေလ့လာၾကည့္ၾကပါစို႔။
ကိုဗဟိန္းသည္ သူတာ၀န္ခံအယ္ဒီတာလုပ္ေသာ ဗကသ အာေဘာ္မိ်ဳးညြန္႔မဂၢဇင္း၌ ဗမာျပည္တြင္းလူထု၏ အေျခအေနႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ဘ၀ အျပန္အလွန္ထင္ဟပ္ေစသည့္ေဆာင္းပါးမ်ား ထည့္သြင္းသည္။ ကိုယ္တိုင္လည္းေရးသည္။ ဥပမာ၊ ဆင္းရဲသားပစၥည္းမဲ့မ်ားႏွင့္ေက်ာင္းသားမ်ား ေဆာင္းပါး။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းအစစ္ဆိုသည္မွာ ဗမာနုိင္ငံ၏ ၉၀% ခန္႔ရွိေသာ ေတာသူေတာင္သား ဆင္းရဲသား အလုပ္သမား လယ္သမားမ်ား လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ၾကရန္ (၁) အစားအစာ၊ (၂) အ၀တ္၊ (၃) ေနအိမ္၊ (၄) ပညာေရး၊ (၅) က်န္းမာေရး စသည့္အခ်က္ႀကီး ၅ ခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စံုေအာင္ႀကိဳးပမ္းၾကရမည္ဟု ေရးသားေၾကာင္းေတြ႔ရွိရ၏။


ကိုဗဟိန္းသည္ စာေရးေကာင္းသူလည္းျဖစ္သည္။ ေဂၚကီ၏၀တၳဳတိုကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ရံုမက ပင္ကိုေရး၀တၳဳတိုမ်ားအနက္”ေလလြင့္သူ”ကဆင္းရဲသားခ်င္းဆံုေတြ႔ပံု၊ “ဘ၀ခရီး”ကမူ အက်ိဳးမဲ့ကုလားဗမာအဓိကရုဏ္းေနာက္ခံကို ႏိုင္ငံေရးအျမင္ႏွင့္ေရးသားပံု မွတ္တမ္းမ်ားေတြ႕ရသည္။ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာႀကီး Charles Dickens ေရးသည့္ Great Expectations ကို “လူ႕အလို” ဟု နံမည္ေပးကာဘာသာျပန္ေနစဥ္ စစ္ႀကီးျဖစ္လာ၍ အဆံုးမသတ္နိုင္ခဲ့ပါ။


ကဲ ဗကသ ဖက္ျပန္လွည့္ၾကပါစို႔။
ဒုတိယကြန္ဖရင့္တြင္ ေၾကညာအသိေပးခဲ့သည့္အတိုင္း ဗကသသည္ တကသအေဆာက္အအံု၌သာ နားလည္မႈႏွင့္ခိုကပ္ေနရၿပီး ကိုယ္ပိုင္ရံုးခန္းရယ္လို႔ မရွိေသးေခ်။ မတ္လတြင္က်င္းပေသာ BA ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲေအာင္၍ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ ကိုရာရွစ္ကလည္း BL ေအာင္ကာ ေရွ႕ေနထြက္လုပ္ေနၿပီ။
တကသဥကၠ႒ က ကိုဘဂ်မ္း ( ၁၉၄၇ ခု၊ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔လုပ္ႀကံခံရစဥ္ မေသဘဲ က်န္ခဲ့သည့္ ၀န္ႀကီးျဖစ္လာမည့္သူ) ျဖစ္ေန၍ ေတာ္ပါေသးသည္။
ထိုသို႔ေသာအေျခအေနမိ်ဳးတြင္ ဗကသတတိယကြန္ဖရင့္ က်င္းပခ်ိန္ေရာက္လာေလၿပီ။


(၅)
၁၉၃၈ ခု၊ ဧၿပီလ (၂၄) ရက္ႏွင့္ (၂၅) ရက္ေန႔ ဗကသ တိတယကြန္ဖရင့္ကို ပုသိမ္ၿမိဳ႕တြင္က်င္းပသည္။ ဧည့္ခံေကာ္မတီခ်ယ္ယာမင္ ဗကသအတြင္းေရးမွဴး ကိုျမစိန္ (ေနာင္ သံအမတ္ႀကီး)၏ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ႏွင့္ ဗကသဥကၠ႒ကိုေအာင္ဆန္းက မိန္႔ခြန္းေျပာၿပီး၊ ဒု ဥကၠ႒ကိုလွေရႊက ႏွစ္လည္အစီရင္ခံစာတင္သြင္း၏။ အေထြေထြခန္းတြင္ တင္သြင္းၾကသည့္အဆိုတခုခ်င္း မဲခြဲဖို႔ျဖစ္လာေသာအခါ သဘာပတိ ကိုေအာင္ဆန္းက ေထာက္ခံသူကိုယ္စားလွယ္မ်ားက အိုင္း ဟု၊ ကန္႔ကြက္သူမ်ားက ႏိုးဟု ေအာ္ေစၿပီး အသံႏွင့္မဲခြဲၾကသည္။


၁၉၃၈-၃၉ ခု၊ ဗကသအမႈေဆာင္အဖြဲ႕အတြက္ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ေသာအခါ ကိုေအာင္ဆန္းက ဥကၠ႒၊ ကိုဗဟိန္းက အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးျဖစ္လာ၏။ တတိယကြန္ဖရင့္တက္လာၾကသူမ်ားသည္ ေမာ္တင္စြန္းသို႔သြားၿပီး ကိုေဇာ္၀ိတ္ဦးေဆာင္ကာ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားလည္းျပဳလုပ္ၾကသည္။


၁၉၃၈ ခု၊ ဇြန္လ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ျပန္ဖြင့္ေသာအခါ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ BL ေက်ာင္းသားျဖစ္လာသည္။ ၁၉၃၈-၃၉ တကသဥကၠ႒ျဖစ္လာၿပီး ကိုဗဟိန္းက ဒုဥကၠ႒ျဖစ္လာ၏။ ၁၉၃၈ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ တကၠသိုလ္ကထြက္ကာ ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုးသို႔၀င္သြား၍ ကိုဗဟိန္းသည္ တကသစည္းမ်ဥ္းအရ ဥကၠ႒တက္လုပ္ရသလို ဗကသတြင္လည္း ေနာက္ကြန္ဖရင့္အထိ ဥကၠ႒ တာ၀န္ယူရသည္။


ထိုကာလတြင္ ေအ၀မ္းရုပ္ရွင္မွာ ျမဂႏိုင္ရုပ္ရွင္အတြက္ ဥကၠ႒ကိုဗဟိန္းက ေရႊတံဆိပ္ခ်ီးျမွင့္၏။
၁၉၃၈ ခု၊ ႏို၀င္ဘာလဆန္းတြင္ တျပည္လံုးမွ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္ (၉၅) ေယာက္ တက္ေရာက္လာေသာ ပထမဆံုးေက်ာင္းသားလႊတ္ေတာ္၌ ဗကသဥကၠ႒ ကိုဗဟိန္းေျပာသည့္ မိန္႔ခြန္း ထိေရာက္ေျပာင္ေျမာက္မႈေၾကာင့္ သူ၏နာမည္သည္ သတင္းစာမ်ားမွတဆင့္ေက်ာ္ၾကားသြား၏။” မေက်နပ္ေသာအခ်က္အလက္မ်ားလံုေလာက္စြာရွိက သပိတ္ေမွာက္ခြင့္ကို ေမြးရာပါအခြင့္အေရးကဲ့သို႔မွတ္ယူရမည္” ဟုကိုဗဟိန္းကဆို၏။


၁၉၃၈ ခု၊ ဒီဇင္ဘာလ (၈) ရက္ေန႔တြင္ ေရနံေျမမွ အလုပ္သမား (၂၀၀၀) ခန္႔ခ်ီတက္လာရာသို႔ ဗကသဥကၠ႒ ကိုဗဟိန္းႏွင့္ အတြင္းေရးမွဴးကိုဗေဆြ (ေနာင္ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီဥကၠ႒) တို႔သည္ သခင္လွေဖ (ေနာင္ဗိုလ္လက်္ာ)၏ တိုက္တြန္းဖိတ္ၾကားခ်က္အရ ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုးမွ သခင္စိုးတို႔ႏွင့္အတူ မေကြးၿမိဳ႕သို႔ေရာက္သြားသည္။


သပိတ္စခန္းတြင္ ဗကသဥကၠ႒ ကိုဗဟိန္း” ျမင္းခြါတခ်က္ေပါက္လွ်င္ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္သြားေစရမည္၊ ရဲေဘာ္တို႔သတၱိ ကမၻာကသိေအာင္ ျပၾကပါ-“- စသျဖင့္ ေဟာၾကားမႈေၾကာင့္ ကိုဗေဆြ၊ သခင္စုိး စသူတို႔ႏွင့္အတူ အဖမ္းခံရသည္။


ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ တကသ အေရးေပၚအစည္းအေ၀းကို ဒုဥကၠ႒ကိုလွေရႊ ဦးေဆာင္က်င္ပၿပီး ကိုဗဟိန္းႏွင့္ကိုဗေဆြတို႔အား အျမန္ဆံုးျပန္လႊတ္ေပးရန္ ေတာင္းဆိုၾကသည္။ သပိတ္ေမွာက္ၾကသည္။ ဒီဇင္ဘာလ (၂၀)ရက္ေန႔၌ အတြင္း၀န္ရံုးကို၀ိုင္းၿပီးဆႏၵျပၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအနက္ ဂ်ပ္ဆင္ေကာလိပ္မွ ကိုေအာင္ေက်ာ္ ပုလိပ္တို႔၏ရိုက္ခ်က္ေၾကာင့္ ေသဆံုးသည္။


၁၉၃၉ ခု၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ (၇) ရက္ေန႔တြင္ ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ေသဆံုးရမႈ အမႈမွန္ေပၚေရး ၀ုိင္း၀န္းပါ၀င္ၾကရန္၊ ဗကသနွင့္အျမန္ဆံုးဆက္သြယ္ၾကရန္ ဥကၠ႒ကိုဗဟိန္း၏ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ သတင္းစားမ်ား၌ ေဖာ္ျပၾက၏။
မတ္လစာေမးပြဲေအာင္ၿပီးေနာက္ ကိုဗဟိန္းသည္ ဒို႔ဗမာအစည္းရံုးသို႔၀င္ေလေတာ့သည္။


(၆)
ကိုဗဟိန္းသည္ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းသူ၊ ဂီတစာေပကဲ့သို႔ေသာအႏုပညာကိုျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားသူ၊ ၿပံဳးေနၿမဲ မ်က္ႏွာႏွင့္လိုက္ေအာင္ အဖိုးတန္အ၀တ္အစားေကာင္း သပ္ရပ္စြာ၀တ္ေလ့ရွိသူ၊ စိတ္သေဘာထားေကာင္း ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ျငင္သာစြာ စကားေျပာတတ္သူ စသျဖင့္ သူ၏ရုပ္ပံုလႊာကို သူႏွင့္အရင္းႏွီးဆံုး ဒဂုန္တာရာက ”ဗဟိန္း သို႔မဟုတ္ ကဗ်ာ” ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ေရးသားသည္။


၁၉၄၇ ခု၊ ဇန္န၀ါရီလထုတ္ တာရာမဂၢဇင္း၌ပါရွိေသာ ထို လူကိုေလ့လာျခင္းေဆာင္းပါးကိုဖတ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳ႔ပ္ေအာင္ဆန္းက ဗဟိန္း သု႔ိမဟုတ္ Romance ဆိုလွ်င္ ပိုဆီေလ်ာ္မည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ေၾကာင္း ဖတ္ဖူးခဲ့သည္။


(၇)
ဒို႔ဗမာအစည္းရံုး အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္စုိး၊ သခင္လွေဖ၊ ရဲေဘာ္ဂိုရွယ္၊ ရဲေဘာ္နတ္တို႔ႏွင့္အတူ သခင္ဗဟိန္းသည္ ၁၉၃၉ ခု၊ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ ေျမေအာက္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ သူ႕ဖခင္ ဦးမွင္က ကိုဗဟိန္းသည္ မိဖထက္ ႏိုင္ငံေရးကိုပိုခ်စ္သည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္ ေဒါက္တာဗေမာ္အစိုးရအဖြဲ႔ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးသခင္ႏု၏ အတြင္း၀န္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္သည္။ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရး၀န္ႀကီးသခင္သန္းထြန္းႏွင့္တြဲကာ ေျမေအာက္ကြန္ျမဴနစ္ လႈပ္ရွားမ်ားလုပ္ေဆာင္သည္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေျဗာင္ထူေထာင္ေသာအခါ သခင္ဗဟိန္း ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ျဖစ္လာသည္။


ဗကပ၏အာေဘာ္ ျပညသူ႕အာဏာဂ်ာနယ္တြင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္တာ၀န္ယူသည္။ ဗကပတြင္ ေပါလစ္ဗ်ဴရိုအဖြဲ႔၀င္ ျဖစ္လာၿပီးေနာက္ နာမက်န္းျဖစ္ေနစဥ္ ၁၉၄၆ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလ (၁၀) ရက္ေန႔တြင္ ဗကပ အား ဖဆပလ က ထုတ္ပစ္လိုက္သည့္သတင္းသိ၍ စိတ္ထိခိုက္ေရာဂါဆိုးလာၿပီး ေသဆံုးသည္။

အကယ္၍သာ--အကယ္၍သာ-- သခင္ဗဟိန္း ထိုသို႔ေစာစီးစြာ မေသဆံုးပါလွ်င္-- စသျဖင့္ ေတြးထင္စရာေတြမ်ားစြာရွိ၏။ ေမးခ်င္စရာေတြလည္း ေပၚလာမည္။ အေျဖကိုလည္း မွန္းဆၾကမည္။
သို႔ေသာ္လည္း ဤေဆာင္းပါး၏ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဗကသအေၾကာင္းမွ်သာျဖစ္ပါ၍ ကိုဗဟိန္းအား ဗကသ၏အမွတ္အသားဟုဆိုကာ အဆံုးသတ္ရပါမည္ဟု ေတြးမိေၾကာင္းပါ။
၂၀၁၇ ခု၊ ဇူလိုင္လ (၁) ရက္။

ရဲေဘာ္ဘဟိန္းအေၾကင္း(ဗိုလ္ၾကင္ေမာင္)

0 comments
ရဲေဘာ္ဗဟိန္းအေၾကာင္း
ရဲေဘာ္ၾကင္ေမာင္ ရွင္းလင္းခ်က္
စစ္ကိုင္းရဲ႕ပထဝီအေနအထား
စစ္ကိုင္းဟာ ေရွ႕တန္းေရာက္ႏိုင္ငံေရးၿမိဳ႕ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။
ဒါေပမဲ့ သူ႕မွာ ထူးျခားခ်က္ရွိတယ္။

ဧရာ၀တီရဲ႕ တံေတာင္ဆစ္ေကြ႕မွာ တည္ထားတဲ့ၿမိဳ႕ျဖစ္လို႔
စစ္ကိုင္း အေရွ႕ျခမ္းက မႏၲေလး၊ အမရပူရနဲ႔ အေရွ႕အေနာက္ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္။
စစ္ကိုင္းအေနာက္ျခမ္းက အင္း၀၊ တံတားဦးနဲ႔ ေတာင္ေျမာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္။
အဲဒီေတာ့ အေရွ႕ျခမ္းက တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြက ကိုခင္မာင္ေလး (ဗိုလ္ခင္ေမာင္ေလး) နဲ႔ နီးစပ္ၾကတယ္။ အေနာက္ျခမ္းက ကိုဗဟိန္းနဲ႔ နီးစပ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အေနာက္ျခမ္းက

ဒါေၾကာင့္ (၁၉၃၆)ကတည္းက ကိုဗဟိန္းနဲ႔ သိကၽြမ္းတယ္။ ေက်ာင္းသား
ႀကီး (ေခါင္းေဆာင္) နဲ႔ ေက်ာင္းသားငယ္ (ေနာက္လိုက္) ရဲ႕ သိကၽြမ္းမႈ
မ်ိဳးပါ။ ညာလက္႐ုံးမဟုတ္သလို ဘယ္လက္႐ုံးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေတာက္တိုမယ္ရ ဆက္သားပဲ။
သူ႕ရဲ႕စည္း႐ုံးမႈေၾကာင့္လည္း ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဗကပရဲ႕ အတိတ္သမိုင္းအျမင္ကို ကၽြန္ေတာ္ေရးရ လိမ့္မယ္။ သူတို႔စစ္အုပ္စုေျပာတဲ့ ဗကပ(လက္က်န္) ရဲ႕ တာဝန္ရွိသူတဦးအေနနဲ႔လည္း ကိုဗဟိန္းအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေရးရလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ လက္ေရွာင္မေနဘဲ ေရးပါတယ္။

ေနာက္တေၾကာင္းကေတာ့ အေရးမႀကီးလွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေရးမွ ျပည့္စုံမွာမို႔ ေရးပါတယ္။
အသက္ဝင္လာမယ့္ ‘၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ’ အရ ေပၚလာမယ့္ ‘အစိုးရသစ္’မွာ ေနရာဦးဖို႔ ဖ်ာခင္းေနတာ၊ သူတို႔တေတြ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနတာကိုသိေနလို႔ ‘ေတာ္ေကာက္’ ခံရေအာင္ ‘ၫိုျမ’ လုပ္ေနတာ
သိေနလို႔ လက္ေရွာင္ေနခဲ့တာပါ။

အခုေတာ့ သူတို႔ထဲက (၃) ေယာက္ ‘သတင္းစာ’မွာ ေနရာရသြားၾကၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေရးလို႔ရၿပီဆိုၿပီး ေရးပါတယ္။

ကိုဗဟိန္းေတြေဝသူလား
ကိုခ်စ္လႈိင္က သခင္တင္ျမေလသံလိုက္ၿပီး ကိုဗဟိန္းကို ေတြေဝသူလို႔
ေျပာတာ ေတြ႕လိုက္တယ္။ သခင္တင္ျမကို ကိုဗဟိန္းသာမက ကိုဗဟိန္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အစုမ်ားကပါ သခင္စိုးရဲ႕ဆက္သားအျဖစ္ သူလာတုန္းက ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါကို သူမေက်နပ္ဘူး။ သခင္စိုးကို သံေတာ္ဦးတင္တယ္။ အဲဒီကာလကတည္းက ကိုေအာင္ဆန္းတို႔၊ ကိုဗဟိန္းတို႔၊ ‘ဗကသ’အႏြယ္တို႔ကို သခင္စိုးက ဂိုဏ္းဂဏနဲ႔ ဆက္ဆံခဲ့တာပဲ။ အလံနီပါတီရဲ႕အာေဘာ္
‘အာဏာသစ္’ ဂ်ာနယ္မွာ ပထမဆုံးေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြၾကည့္။ “ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္” လို႔ ကိုေအာင္ဆန္းကို ဆဲတယ္။

ကိုဗဟိန္းကိုေတာ့ “ေခၽြးတပ္ဗိုလ္ဗဟိန္း”လို႔ ဆဲတယ္။
သခင္တင္ျမရဲ႕ သံေတာ္ဦးတင္တာကိုလက္ခံၿပီး သခင္စိုး အေရးယူခံခဲ့ရသူေတြလည္း ပါတီထဲမွာ မနည္းဘူး။

ကိုဗဟိန္းေတြေဝသူလားဆိုတာကေတာ့ လက္ေတြ႕က အေျဖေပးၿပီးပါၿပီ။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ကိုဗဟိန္းနဲ႔သူ႕အစုဝင္ေတြပဲ သီးျခား လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕ၿပီး တပ္မေတာ္နဲ႔လက္တြဲကာတိုက္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ( Partisan) ကို ဘယ္လိုဘာသာျပန္ရမလဲ မသိလို႔ ‘ပါတီတပ္’ လို႔ပဲေခၚခဲ့တယ္။ မေကာင္းပါဘူး။

ကိုဗဟိန္းကေတာ့ ‘ရဲေခါင္ေျပာက္က်ားတပ္’အမည္ခံခဲ့တာပဲ။ ဂုဏ္နဲ႔ျဒပ္ဟပ္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တပ္က တပ္ခြဲတခုစာသာရွိေပမယ့္ ကိုဗဟိန္းတို႔တပ္က တပ္ရင္းေပါင္းမ်ားစြာ ရွိတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းက ဖဆပလဥကၠ႒လုပ္ဖို႔ တပ္ကထြက္မယ္လုပ္ေတာ့ ကိုဗဟိန္းကိုပဲ တပ္ကိုလႊဲခဲ့ခ်င္တာ ျဖစ္တယ္။

ဗိုလ္ေနဝင္း၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္တာလည္း အဲဒါေၾကာင့္ပဲ။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးရဲ႕စာတေစာင္မွာ
ဒီကိစၥေရးထားတာ ဖတ္ဖူးတယ္။
(ရဲေဘာ္ၾကင္ေမာင္)
အေရးေတာ္ပုံဂ်ာနယ္
အတြဲ ၁ ၊ အမွတ္ ၃ ၊

ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၉(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
(ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၉) ထိုအခ်ိန္တြင္ အေဖ ကဖိုးေထာင္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာပါသည္၊ သားႀကီး မင္းအေမေရာဟုေမးရာ ႏြားနို႔သြားသြင္းမယ္ေျပာတယ္အေဖဟုဆိုေတာ့ အေဖ ငေျမြထိုးေတြေရာ ငါးေျမြနဂါးေတြေရာ ရခဲ့တယ္။

ငါးေျမြနဂါးဆိုသည္မွာ ေဘးတြင္အစင္းၾကားႀကီးေတြပါ၍ ငါးေျမြထိုးထက္ ႀကီးလည္းပိုႀကီး ဆူလည္းပိုဆူၿဖိဳးသည့္ ငါးေျမြထိုးအႀကီးစားႀကီးမ်ားျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔အသားကို ကိုက္စားလ်င္ ပါးစပ္ထဲ ကပ္ေစး၍ေနပါသည္။ ခ်ိဳလည္းအလြန္ခ်ိဳပါသည္။ ေစးေစးပိုင္ပိုင္လည္းရွိပါသည္။ က်န္တာေတြေတာ့ မင့္အေမျပန္လာမွ လုပ္လိမ့္မယ္။ ခုေလာေလာဆယ္ တို႔သားအဖ အဲ့ေကာင္ေတြ ကင္စားစို႔ဟုေျပာပါသည္။ 

အေဖ ကဖိုးေထာင္ၾကည့္ရသည္မွာ အလြန္ပင္ပမ္းလာပံုေပါက္ပါသည္။ ပလိုင္းထဲမွ ငါးေတြကိုလည္း အင္ဒံုႀကီးေပၚသြန္ေနတာ ေျခလက္မလႈပ္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ပမ္းေနပံုေပၚပါသည္။ ငါးေတြကလည္း ပိႆ ၂ဝ ေလာက္ ရွိမည္ဟုထင္ပါသည္။ က်ေနာ့္ဘဝတြင္ ငါးအရွင္လတ္လတ္ေတြ အဲ့ေလာက္မ်ားမ်ား တခါမွမေတြ႔ဘူးပါ။ သားႀကီး ဒါက ငါးဘတ္လို႔ေခၚတယ္ ဒါက ငါးနုသန္း၊ ဒါက ငါးေျပမ ဒါက ငါးဖယ္ေအာင္းဟုေျပာျပပါသည္။ 

ဒါနွင့္ အေဖ က်ေနာ္ဘာလုပ္ေပးရမလဲဟုေမးေတာ့ ဟိုးဘုရားစင္ေထာင့္က အိပ္အမည္းေလးထဲမွာ ပိုက္ဆံရွိတယ္၊ သား အဲ့ဒါကိုယူၿပီး ရြာစြန္းက ငေပ်ာ့တို႔ဆီ ခ်က္အရက္တလံုး သြားဝယ္ေခ်ဟုေျပာပါသည္။ သူေျပာသည့္အတိုင္း ထိုအိပ္အနက္ထဲတြင္ ပိုက္ဆံ ၁၄ က်ပ္ေလာက္ေတြ႔ပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ထိုပိုက္ဆံေတြယူၿပီး ရြာစြန္းက ငေပ်ာ့တို႔အိမ္ လိုက္ရွာပါသည္။ ငေပ်ာ့ ဘယ္သူမွန္း က်ေနာ္မသိပါ။ 

ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းခတ္ေနၾကသည့္ အကိုႀကီးမ်ားေတြေတြ႔ေတာ့ အကိုႀကီး က်ေနာ္ ကဖိုးေထာင္သားပါ၊ ရြာစြန္းက အရက္ေရာင္းတဲ့ ငေပ်ာ့အိမ္သိခ်င္လို႔ပါ ဆိုေတာ့ ငေပ်ာ့က မင္းအေမလင္ထက္ အသက္ႀကီးတယ္ကြ ဦးေပ်ာ့လို႔ေခၚဟုေျပာၿပီး ျခင္းဆက္ခတ္ေနပါသည္။ က်ေနာ္ စိတ္လည္းအေတာ္ဆိုး ေဒါသလည္းအေတာ္ထြက္ပါသည္။ လက္ထဲ ေသနတ္ရွိလ်င္ ထို မေအလိုးႀကီးမ်ားကို ပစ္သတ္မိမွာေသခ်ာပါသည္။ ျခင္းဝိုင္းနားက ထြက္လာေတာ့ က်ေနာ့္ထက္ အသက္ ၃ နွစ္ေလာက္ႀကီးမည္ထင္ရသည့္ မိန္းကေလးတေယာက္က ငါက ဦးေပ်ာ့သမီးဘဲ နင္ဘာလိုခ်င္လို႔တုန္းဟု ငံုးတိတိေျပာပါသည္။ ငါ့အေဖက အရက္ေသာက္ခ်င္တယ္၊ အဲ့ဒါ ငေပ်ာ့ဆိုင္သြားဝယ္ေျပာလို႔ဟုဆိုေတာ့ ခုခ်ိန္ဆို အေဖလည္းမူးေနေလာက္ၿပီ၊ နင့့္အရက္ဖိုး ငါ့ကိုေပး ငါအရက္တလံုး ယူေပးလိုက္မယ္ဟုေျပာသျဖင့္ နင့္အရက္တလံုးက ဘယ္ေလာက္လဲဆိုေတာ့ ၃ က်ပ္ဟုေျပာပါသည္။ ဒါနွင့္ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကို ၃ က်ပ္ထုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ႔ ရွင္မီးအကႌ်ေလးထဲ ထိုးထည့္ပါသည္။ 

က်ေနာ္လည္း မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ လိုက္ၾကည့္ပါသည္။ သူ႔ရင္သားေလးေတြမွာ စူစထြက္စျပဴစျပဳစ အရြယ္ျဖစ္ေနပါသည္။ ကိုင္ၾကည့္ထိၾကည့္ခ်င္စရာေလးေတြလိုျဖစ္ေနပါသည္။ သူကေတာ့ အဲ့ဒါေတြ သတိျပဳမိဟန္မေပၚပါ။ က်ေနာ္ေပးလိုက္သည့္ ပိုက္ဆံ ၃ က်ပ္ကိုယူၿပီး လာ ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့ဟုေခၚပါသည္။ က်ေနာ္ ေနာက္ကလိုက္ရင္း သူတို႔ တဲထဲေရာက္ေတာ့ အရက္တလံုးသြားထုတ္ေပးပါသည္။ 

က်ေနာ္က ေက်းဇူးဘဲဟုေျပာေတာ့ သူ သိတ္နားလည္ပံုမေပၚပါ။ နင့္နံမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ နင္ကေတာသားရုပ္မေပါက္ဘူးဟုေျပာပါသည္။ ဒါနွင့္ က်ေနာ္လည္း နံမည္ေတြဘာေတြေျပာပ်က္ၿပီး အရက္ပုလင္းကိုင္ကာ အိမ္ျပန္လာပါသည္။ (ဆက္ပါဦးမည္)
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဇြန္ ၂၁၊ ၂ဝ၁၇)

ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၈(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
(ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၈) ထိုေန႔က တေန႔လံုး အေမခနွင့္ အိမ္မွာေနရပါသည္။ အေမခသည္ ႏြားနို႔ညွစ္တတ္ပါသည္။ က်ေနာ့္ဘဝတြင္ ႏြားနို႔ညွစ္သည္ကို တခါမွ ခုေလာက္ ေစ့ငုေသခ်ာ အနီးကပ္မၾကည့္ဖူးပါ။ ဒူးနွစ္လံုးၾကားတြင္ ဘာလီပံုးကိုခံလ်က္ လက္ကို ေရဆြတ္ဆြတ္ၿပီး ႏြားမႀကီး၏နို႔အံုကို ျဗတ္ျဗတ္ ျဗတ္ျဗတ္နွင့္ရိုက္လ်က္ နို႔သီးတံေတြကို ဆြဲဆြဲခ်လ်က္ ျဗဴးကနဲျဗဴးကနဲ ႏြားနို႔ေတြ႔ထြက္က်လာေအာင္ လုပ္သည္မွာ အံ့စရာႀကီးျဖစ္ေနပါသည္။ နို႔ညွစ္ေနရင္းက လူေလး အေမၿပီးရင္ က်ိဳတိုက္မယ္သိလား။ ဒါ ႏြားနို႔အစစ္ဘဲ။ ေရမေရာဘူးဟုေျပာပါသည္။ ေရသည္ ဘယ္ထဲသြားေရာမွန္း က်ေနာ္မသိပါ။ သို႔ေသာ္ အေမခေျပာသည့္ ေရမေရာဘူးဆိုသည္ကို က်ေနာ္ သေဘာေပါက္သလိုလိုရွိပါသည္။

ႏြားမ သံုးေကာင္လံုးဆီမွ အေမခ နို႔ညွစ္ခ်ိန္မွာ ၂ နာရီခန္႔ၾကာမည္ထင္ပါသည္။ ႏြားနို႔ေတြမွာ ဘာလီပံုး ေလးလံုးခန္႔ ရွိမည္ထင္ပါသည္။ သား ဒါကို ၾကည့္ထား။ ဟိုေကာင္ေတြ မေသာက္ေစနဲ႔ဟုေျပာရင္း ေၾကာင္ေတြေခြးေတြဘက္ ေမးထိုးျပပါသည္။

ဟုတ္ကဲ့အေမ ဟုေျပာေတာ့ ဟုတ္ကဲ့သည္ သူ႔အတြက္ အလြန္ယဥ္ေက်းလြန္းေသာစကားလံုးလိုျဖစ္သလား မေျပာတတ္ပါ၊ အမယ္ေလး သားႀကီးရယ္ ယဥ္ေက်းလိုက္တာဟုေျပာၿပီး အေမ ဒါသားအတြက္ခ်န္ထားခဲမယ္ အေမနို႔သြားသြင္းလိုက္ဦးမယ္ မၾကာဘူး ျပန္လာခဲ့မယ္ဟု ေျပာရင္း ေကာက္ရိုးေတြ ပဲဖတ္ေတြနွင့္ ႏြားစာေတြနယ္ေနပါသည္။ က်ေနာ္လုပ္ေပးမယ္ေလ အေမ ဆုိေတာ့ မလုပ္နဲ႔မလုပ္နဲ႔သားႀကီး သားႀကီး အဲ့ဒါေတြမလုပ္တတ္ဘူးဟုေျပာပါသည္။ ႏြားမႀကီးမ်ားကလည္း နို႔အံုေတြတင္းသည့္ဒဏ္ခုမွေလ်ာ့သြားသလိုမ်ိဳး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားနွင့္ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ျပန္ျဖစ္လာပါသည္။
အေမခသည္ နို႔ပံုးႀကီးေခါင္းရြက္ကာ အျပင္ထြက္သြားပါသည္။ က်ေနာ္နွင့္ ႏြားသံုးေကာင္ ေခြးသံုးေကာင္ ေၾကာင္တသိုက္နွင့္သာ အိမ္မွာက်န္ပါသည္။ ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္းလည္းမသိပါ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဇန္ ၁၈၊ ၂ဝ၁၇)

ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၇(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
(ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၇) က်ေနာ္ အိပ္မက္ထဲတြင္ ရႉးရႉးေပါက္ေပါက္ပါသည္။ အျပင္တြင္တကယ္မေပါက္ပါ။ ဆီးအိမ္တင္းၿပီး ရႉရႉးေပါက္ခ်င္တာမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္က က်ေနာ့္အိမ္တြင္ ရႉရႉး ဘယ္ေနရာေပါက္မည္မွန္းသိေသာ္လည္း အေမခတို႔ အေဖ ကဖိုးေထာင္တို႔အိမ္တြင္ ဘယ္နားေပါက္ရမည္မွန္းမသိပါ။ သို႔နွင့္ငုတ္တုတ္ထိုင္မိေသာ္လည္း ဘယ္နားသြားေပါက္ရမွန္းမသိပါ။

ထိုအခ်ိန္တြင္ အေမခလည္း လြန္႔ၿပီးနိုးလာလ်က္ လူေလး အိပ္ေလ မအိပ္ဘူးလားဟုေမးပါသည္ အေမ က်ေနာ္ ေသးေပါက္ခ်င္လို႔ဟုဆိုေတာ့ ေၾသာ္ သားရယ္ဟုေရရြတ္ကာ လာ ထ အေမလိုက္တည္မယ္ဟုေျပာၿပီး အိပ္မံႈစံုမႊားျဖင့္ထလာပါသည္။

အိမ္အျပင္ ေရစိုစိစိုစိေနရာရာေရာက္ေတာ့ သားအဲ့မွာေပါက္လိုက္ အိမ္သာထိသြားမေနနဲ႔ဟုေျပာသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ေကာ့ပန္းလိုက္ပါသည္။ က်ေန္ ရႉရႉးပန္းၿပီးသည္အထိ အေမခေစာင့္ေနပါသည္။ လူေလး ၿပီးပလားဟုေမးၿပီး ျပန္တြဲေခၚပါသည္။ က်ေနာ္လည္း အေမခရင္ခြင္တြင္ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားပါသည္။

ေနာက္ေတာ့ လူေလးထေတာ့ထေတာ့ဟုဆိုသျဖင့္က်ေနာ္ထေတာ့ အေဖ ကဖိုးေထာင္က ေကာင္ႀကီး နိုးဘလားဟုေမးပါသည္။ နိုးၿပီအေဖဆိုေတာ့ ထမင္းေၾကာ္စားကြာ ၿပီးရင္ ဟိုးဒိုက္ဦးေခ်ာင္းဘက္ သြားရေအာင္ ဟုေျပာပါသည္။

အေမခက ရွင္က ခေလးကို ေတာင္ေတာင္အီအီေတြေရွာက္ေခၚမသြားနဲ႔။ သူ႔ဖာသာသူ အိမ္မွာေနေပ့ေစေပါ့ဟုေျပာပါသည္။ အေဖ ကဖိုးေထာင္က ဟ ဒါဆို သူဘာနဲ႔လုပ္စားမွာလဲဟုေျပာေတာ့ အေမခက သူက ၿမိ့ဳသားေလ သူ႔ဟာသူ ဘာလုပ္စားစားေပါ့၊ ရွင္နဲ႔ေတာ့ ျမစ္ၾကားေခ်ာင္းၾကား ငါးနိႈက္ဖားရွာ ကိုယ့္သားကို မလုပ္ေစခ်င္ဘူးဟုေျပာပါသည္။

ေအးေလ ဒါဆိုလည္းၿပီးတာဘဲဟုဆိုကာ အေဖ ကဖိုးေထာင္သည္ ကြန္ကိုမကာ အျပင္ထြက္သြားပါသည္။ ေဒါသအမူအရာ တစိုးတစိမွ်မရွိပါ။ သားႀကီး အေဖ ငါးေျမြထိုးေတြ ဖမ္းခဲ့မယ္သိလားဟုေျပာၿပီး ကြန္ထမ္းၿပီးထြက္သြားပါသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္)
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇြန္ ၁၇၊ ၂ဝ၁၇

ေျခခြင္ဘားလားစန္းမင္း(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
ေတာင္ငူေထာင္ေနတုန္းက စန္းမင္းဆိုတဲ့ စစ္ေျပးေလးတေယာက္နဲ႔သိခဲ့ဖူးတယ္။ အသားမဲမဲ အရပ္ပုပု ေျခကေလးကခြင္ခြင္ေပမယ့္ ဖင္ေပါ့တယ္ ယဥ္ေက်းတယ္။ ဘယ္သူ ဘာခိုင္းခိုင္း မညည္းမညဴ လုပ္ေပးရွာေတာ့ လူေတြက သူ႔ကို ငါးပိေၾကာ္ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ေလးေတြေပးရံုမက ေထာင္ဝင္စာလာာတဲ့ေန႔ဆို ဟင္းစိုလိုု႔ ေခၚတဲ့ အိမ္ကခ်က္ေပးလိုက္တဲ့ အသားဟင္းငါးဟင္းေတြပါ ေခၚေကၽြးတတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း ပါတယ္ ဒီေကာင့္ကို သနားတဲ့ ခင္တဲ့လူေတြထဲမွာ။

က်ေနာ့္ကို ကိုႀကီးမ်ိဳးက သူမ်ားေတြလို သိတ္မလႈပ္ရွားေတာ့ ေညာင္းမွာေပါ့ က်ေနာ္ နွိပ္ေပးမယ္ ဇက္ေတြဘာေတြခ်ိဳးေပးမယ္ဆိုကာ ညတိုင္းလိုလို လာၿပီး ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္က အဲ့လို အလုပ္ခံရမွာရွက္လို႔ ရပါတယ္ကြာဟုေျပာၿပီး ျငင္းျငင္းထုတ္ေတာ့ သူမ်က္နွာမေကာင္းပါ။ 

တရက္ က်ေနာ္ ဖ်ားေတာ့ ေဆးရံုလည္း မသြားခ်င္ ေထာင္ဆရာဝန္ ေဒါက္တာသန္းဝင္းနွင့္လည္း ဆက္ဆံရတာအဆင္မေျပဆိုေတာ့ ပါရာစီတေမာလ္ေလး ဘာမီတြန္ေလးေသာက္ၿပီး ေစာင္ၿခံဳေကြးေနပါတယ္။ ညၾကေတာ့ စန္းမင္းေရာက္လာၿပီး ကိုႀကီးမ်ိဳး တေနကုန္ေကြးေနတာဆို ဘာျဖစ္လို႔လဲဟုေမးလည္းေမး က်ေနာ့္ေျခေခ်ာင္းေတြကိုလည္း စမ္းပါသည္။ အဖ်ားတက္ေနတာဘဲ ကိုယ္ေတြလည္းပူေနတာဘဲ။ ကဲ ေစာင္ခြာလိုက္ က်ေနာ္ နွိပ္ေပးမယ္ အေၾကာေတြေလွ်ာ့ေပး ေခၽြးထုပ္တဲ့သေဘာေပါ့။ ေခၽြးထြက္သြားရင္ သက္သာသြားလိမ့္မယ္ဟုေျပာလည္းေျပာ က်ေနာ့္ကိုေမွာက္ခိုင္းၿပီး ေျခဖ်ားကေန စနွိပ္ပါသည္။ ေနာက္ ေျခသလံုး ေပါင္ တင္ပါး ခါး ေက်ာျပင္ ဇက္ပိုးေတြအထိ ဆက္တိုက္နွိပ္ပါတယ္။ ခံလို႔အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပက္လက္လွန္ခိုင္းၿပီး ညိဳ့သက်ည္းေဘးၾကြက္သားေတြကိုနွိပ္ပါတယ္။ လက္ဖဝါး လက္ဖ်ံ လက္ေမာင္း ပခံုးေတြကိုနွိပ္ေတာ့ ဟၿပဲေနတဲ့ သူ႔အက်ႌရင္ဘတ္ေအာက္ သူ႔ရင္ညြန္႔တြင္ ေခ်ေဂြဗားရားပံု တက္တူးထိုးတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။ ပံုက လက္ရာအေတာ္ေကာင္းသလို ေဆးသားလည္း စိမ္းစိုေနပါတယ္။ သိတ္မၾကာေသးခင္က ထိုးထားပံုေပၚပါတယ္။ 

ဒါနဲ႔က်ေနာ္က စန္းမင္း အဲ့ဒါ ဘယ္သူလဲကြဆိုေတာ့ ေခ်ခြင္ဘားလားေလ ကိုႀကီးမ်ိဳးရ။ က်ေနာ္ ၿပံဳးမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ျပန္ထိန္း မ်က္နွာျပန္ျပင္ၿပီး သူက ဘာလဲကြဆိုေတာ့ အေမရိကန္ လမ္းသူရဲဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ေလ ကိုႀကီးမ်ိဳးကလည္း နိုင္ငံေရးသမားလုပ္ၿပီး မသိဘူးလားလို႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္ ဖ်ားေနတဲ့ၾကားက အားရပါးရ ရယ္မိပါတယ္။ ဘာလို႔တုန္း ကိုႀကီးမ်ိဳးလို႔ေမးေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးကြာဆိုၿပီး စကားျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

ေနာက္တပတ္ေလာက္ရွိေတာ့မွ သူ႔ကို ေခ်ေဂြဗားယားအေၾကာင္္း ေျပာျပေတာ့ သူ ပါစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ နားေထာင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္စကားလည္းဆံုးေရာ သူ႔ရင္ဘတ္သူျပန္ငံု႔ၾကည့္ၿပီး အဲ့ဒါဆို ခုမွ ပိုမိုက္သြားတယ္ဟုေျပာပါတယ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇြန္ ၁၄ ၂ဝ၁၇

ေမ်ာက္လိုလိုအေကာင္(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
က်ေနာ္သည္ စကားကို ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေျပာတတ္သူမဟုတ္ပါ။ တုတ္ထိုးအိုးေပါက္ေကာင္ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးလ်င္လည္း လိုရင္းအသားပါလ်င္ၿပီးေရာဟုဆိုကာ အနုရသ မပါတာေတြမ်ားပါသည္။ သတင္းသမားလိုလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ ရသစာေပဖန္တီးသူလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ လေအာ့လအယ္ စာအဖြဲ႔အႏြဲ႔မ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။

တခါတေလ စိတ္ထဲရွိတာေတြကို လက္ကစီးဆင္းသြားရင္း ကီးဘုတ္ခလုပ္ေတြကို ေလွ်ာက္နွိပ္ေနတာမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ဟာသူ ထြက္ခ်င္တာေတြ ထြက္ကုန္ပါသည္။ ေတာ္သင့္ၿပီဟုထင္သည့္အခ်ိန္ရပ္လိုက္ၿပီး တိုင္မ္းလိုင္ေပၚတင္လိုက္ပါသည္။ ထိုေရာအခါ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာ ဘာမွန္းမသိေတြလည္း မ်ားပါသည္။

 ဥပမာ က်ေနာ္ ဂ်ဴးေတြကို လူသားအျဖစ္နွင့္ က်ေနာ္ မမုန္းပါ။ မမုန္းသည့္သည့္အျပင္ ဟစ္တလာ့ဒဏ္ခံရသည့္ လူသားေတြအျဖစ္ ရင္နင့္ေအာင္ခံစားရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဓနအင္အားကိုသံုးၿပီး ေဟာ္လိုးေကာ့စ္ဆိုသည္နွင့္ ေအာ့ဇဝတ္ဆိုသည္ႏွင့္ ျပတိုက္ေတြေဆာက္ ရုပ္ရွင္ေတြရိုက္ရင္း ကမၻာေျမဆီက အလြန္အမင္းမ်က္ရည္ခ်ဴၿပီး ပါလက္စတိုင္းေတြကို သတ္ခ်င္တိုင္းသတ္ ျဖတ္ခ်င္တိုင္းျဖတ္ ဗံုးေတြႀကဲခ်င္တိုင္း ႀကဲေနသည့္အခါ နယ္ေျမေတြ လုခ်င္တိုင္းလုေနေသာအခါ ဟစ္တလာ့ကိုက်ိန္ဆဲမိပါသည္။ ဘာလို႔ အဲဒီ ဂ်ဴးအစြန္းေရာက္ေတြကို တေယာက္မက်န္ မသတ္ခဲ့တာလဲဟု ဟစ္တလာ့ကို ေမးေမးၿပီး ပါးခ်ည္းလွိမ့္ရိုက္ခ်င္ပါသည္။

က်ေနာ္ အဲ့ဒါမ်ိဳးေတြေျပာေတာ့ ဘုမသိဘမသိငတိေတြက လူစိတ္မရွိဘူးဟုေျပာၾကပါသည္။ အမွန္က လူေတြမွာ လူစိတ္မရွိၾကပါ။ လူဆိုသည္မွာ လူျဖစ္လာမည့္ ေမ်ာက္လိုလိုအေကာင္ကေနမွ လူျဖစ္လာတာျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူေတြမွာ ေမ်ာက္လိုလိုအေကာင္၏ ဗီဇသေႏၶပါၿပီးသားျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္လည္း လူျဖစ္ေနသည့္ ေမ်ာက္လိုလိုအေကာင္၏ သားစဥ္ေျမးဆက္ျဖစ္ပါသည္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇြန္၁၄၊ ၂ဝ၁၇

ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၆ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
(ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး ၆) ဟဲ့သား နင့္အေဖနိုးၿပီနဲ႔တူတယ္ဟုေျပာရင္း အေမခသည္ အေဖ့ရင္ဘတ္ကိုဖိရင္းေျပာပါသည္။ အေဖက မိခ မိခ ဟုသာ ရြတ္ေနေသာ္လည္း ဘာမွသိပံုမေပၚပါ။ ကဖိုးေထာင္ အခန္းထဲသြားမလား ဒီမွာဘဲအိပ္မလားဟုေမးေတာ့ ဟင္းဟင္း ဟင္းဟင္းဟုဘဲေျဖပါသည္။ ဒါနွင့္အေမက သားဒီမွာခနေန အေမျပန္လာမယ္ဆိုကာ အိပ္ခန္းဘက္ထြက္သြားပါသည္။ ျပန္လာေတာ့ ေခါင္းအံုး ၂ လံုး ေစာင္ ၂ ထည္ပိုက္လာပါသည္။ အခင္းေစာင္တထည္လည္း ပါလာပါသည္။ အခင္းေစာင္ကို အေဖ ကဖိုးေထာင္နားတြင္ျဖန္႔ၿပီး ဟို႔သားအမိက ဒီမွာအိပ္မယ္ဟုေျပာရင္း က်ေနာ့္ကိုေထြးေပြ႔ရင္း သားဗိုက္ဆာေသးလား ေကာက္ညွင္းျပာရည္ထုပ္ေတြရွိတယ္ဟုေျပာပါသည္။ ေကာက္ညွင္းထုပ္ကို က်ေနာ္သိေသာ္လည္း ေကာက္ညွင္းျပာရည္ထုပ္ကို က်ေနာ္မသိပါ။ ဒါနွင့္ အေမ ျပာရည္ထုပ္ဆိုတာဘာလဲဟု လွဲကာနီးဆဲဆဲ အေမခအားေမးေတာ့ ျပာနဲ႔ျပဳပ္တာသားရဲ့ဟုေျပာပါသည္။ မီးဖိုထဲက ျပာေတြနဲ႔လားအေမ ဆိုေတာ့ ေအးေပါ့တဲ့။ အဲ့ဆိုလည္း မစားေတာ့ပါဘူး မနက္ၾကမွဟုေျပာရင္း က်ေနာ္ အေမခရင္ခြင္ထဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါသည္။
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာအိပ္သြားသလဲမသိပါ အေဖ ကဖိုးေထာင္ဆီမွ မိခ မိခ ဟုေခၚသံေတြၾကားေတာ့ က်ေနာ္နိုးလာပါသည္။ အေမခကား တခူးခူး တေခါေခါနွင့္ အိပ္ေနပါသည္။ က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚလည္း သူ႔လက္ကို တင္ထားပါသည္။ က်ေနာ္က အေဖအေဖ က်ေနာ္တို႔ဒီမွာ အေဖနိုးၿပီလားဟုေမးေတာ့ နိုးၿပီသားႀကီး အေဖ ေရငတ္တယ္ကြာဟုေျပာသျဖင့္ အေမခ လက္ေတြကို ျဖည္းျဖည္းေလးဖယ္ကာ မီးဖိုေခ်ာင္ေရအိုးမွ ဖန္ခြက္တခြက္အျပည့္ေရခပ္ေပးလိုက္ပါသည္။ အေဖသည္ ေရကို ႏြားေသာက္သလိုေသာက္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့မွ အား..ခုမွ ေနလို႔ထိသြားတယ္ဟုေျပာပါသည္။ ေနလို႔ထိသြားသည္ဆိုသည္မွာ ဘာမွန္း က်ေနာ္မသိပါ။
သားႀကီး အေဖ ဗိုက္ဆာတယ္ နည္းနည္း ခူးခပ္ေပးပါဦးဆိုသျဖင့္ က်ေနာ္ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္သြားကာ ထမင္းအိုးထဲကလက္က်န္ထမင္းေတြအကုန္ ဇလံုထဲထည့္ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ေတြထည့္ ပုဇြန္လံုးငါးပိခ်က္ေတြ အကုန္သြန္ထည့္ အတို႔အျမွဳတ္ေတြရသမွ်ႀကံဳးယူကာ ေရာ့အေဖ ဒီမွာစားဟု ခ်ေပးပါသည္။ သူ ေခါင္းမထူနိုင္ပါ။ သားႀကီး အေဖ အဖန္ရည္ေသာက္ခ်င္တယ္ဟုေျပာေတာ့ အေဖ ေရေႏြးကေတာ့ ခု မီးေမႊးၿပီးတည္လို႔ရတယ္ လဘက္ေျခာက္တို႔ဘာတို႔က ဘယ္နားမွန္းမွမသိတာဆိုေတာ့ အာ့ဆို မင္းအေမကိုနိႈးကြာဟု အာေလးလွ်ာေလးသံႀကီးနွင့္ေျပာပါသည္။
အေမလည္း နိုးလာပါသည္ ကဖိုးေထာင္ ဘာတုန္းဆိုေတာ့ မိခ ေရေႏြးႀကမ္းေလး တခြက္ေလာက္ေသာက္ခ်င္တယ္ဟု ေခါင္းလည္းမထူ မ်က္လံုးလည္းမပြင့္ဘဲေျပာပါသည္။ က်မလုပ္ေပးမယ္ ရွင္ခနေလးမွိန္းေနလိုက္ သားလည္း ရွင့္ေဘးမွာရွိတယ္ဟုဆိုေတာ့ သားႀကီးသားႀကီးဟုေရရြတ္ရင္း ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္ပါသည္။
အေမခ က သား အေမေရေႏြးက်ိဳၿပီး လဘက္ေျခာက္ ခပ္ထားတယ္။ အေမလည္း အိပ္ခ်င္တယ္။ သားလည္းအိပ္ နင့္အေဖက အဲ့လိုဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွလည္းမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဟာသူ ယူေသာက္လိမ့္မယ္ ေနာက္တေရးနိုးရင္၊ လာ အေမတို႔ အခန္းထဲ သြားအိပ္ၾကမယ္ဆိုၿပီး ေစာင္ေတြပိုက္ ေခါင္းအံုးေတြပိုက္ကာေခၚသျဖင့္ က်ေနာ့္ အေမ့ဆီျပန္လာပါသည္။ အေဖ ကဖိုးေထာင္ကား တေယာက္တည္း အျပင္မွာက်န္ခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔အိပ္ယာမွာ အေတာ္ေလးအိပ္ေပ်ာ္သည့္ အေနအထားျဖစ္ပါသည္။ ဂြမ္းကပ္ခင္းထားပါသည္။ ေစာင္လည္း ၂ ထည္ရွိပါသည္။
အေမခ က က်ေနာ့္အား သူ႔ရင္ခြင္ၾကားေခါင္းအပ္ေစကာ အိပ္ပါသည္။ က်ေနာ္သည္ အေမအရင္းနွင့္ပင္ ထိုသို႔မအိပ္ဖူးပါ။ အေမခ ရင္ခုန္သံေတြ က်ေနာ္ၾကားေနရပါသည္။ အေမခ၏ နူးညံ့ေသာ သားျမတ္အစံု၏ အထိအေတြ႔တြင္ က်ေနာ္သည္ ကေလးေပါက္စေလးလို ခနေလးအတြင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားပါသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္)
်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဇြန္ ၁၄၊ ၂ဝ၁၇)

စစ္သားခ်င္းမွားတာ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
အျပင္ထြက္ခါနီး ေအးသျဖင့္ စစ္ဂ်င္းဂ်က္ကက္ဝတ္ပါသည္။ ေခြးေလး ၂ ေကာင္ကလည္း မလိုက္ရလွ်င္ အိမ္မီးတင္ရိႉ႔မည့္အတိုင္း လုပ္ေနပါသည္။ ဒါႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ စစ္ဂ်ာကင္ႏွင့္ ေခြး ၂ ေကာင္တင္ၿပီး အရက္ဆိုင္သြားၾကပါသည္။

အရက္ဆိုင္ေရွ႔ကားရပ္ေတာ့ ေဘးကားက အျဖဴမႀကီးက ဆင္းခ်လာၿပီး နင့္ေခြးေတြလား ဘာညာေမးၿပီး တံခါးဖြင့္ခိုင္းၿပီး ေခြးနမ္းပြဲႀကီး ဝွဲခ်ီးက်င္းပပါသည္။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ့္အား ခနေလးဆိုသည့္အထာျပၿပီး ဆိုင္ထဲ ဝင္သြားပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ဂ်ိဳင္းေထာက္ထုတ္ ပိုက္ဆံအိပ္ထုတ္ ကားတံခါးေသာ့ျပန္ပိတ္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနပါသည္။ ကားေရွ႔ခန္းထဲကေန ေနာက္ခန္းတြင္ထားသည့္ ဂ်ိဳင္းေထာက္ ၂ ေခ်ာင္းကို ဘာကိုမွ မထိမိမခိုက္မိေစဘဲ အထုတ္အသြင္းလုပ္ရသည္မွာ ဒုကၡအလြန္မ်ားပါသည္။ ေခြးေလးေတြပါလာလွ်င္ ပိုဆိုးပါသည္။ 

ထိုအခ်ိန္တြင္ ခုန ခနေလးဆိုသည့္အထာႏွင့္မိန္းမျဖဴႀကီး ျပန္ထြက္လာပါသည္။ လက္ထဲတြင္ ဘိဖ္ဂ်ာကီဟုေခၚသည့္ လူေတြအရက္ႏွင့္ ျမည္းသည့္ အမဲသားက်ပ္တင္ ၂ ထုပ္ ပါလာပါသည္။ သူတို႔ကို ေကၽြးလို႔ရမလားဟု ခြင့္ေတာင္းေတာ့ ရပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ငါ ဘီယာသြားဝယ္မလို႔ နင္နဲ႔ ေခြး ၂ ေကာင္ ထားခဲ့လို႔ျဖစ္ပါ့မလားေမးေတာ့ ၾဆာ..ခနေလး ငါ အထဲလိုက္ဝင္ေပးမယ္ ၿပီးမွ နင့္ေခြးေလးေတြအလွည့္ေပါ့လို႔ေျပာကာ အရက္ဆိုင္တံခါး သြားဖြင့္ေပးပါသည္။ ေခြးေလး ၂ ေကာင္ ကားထဲထားၿပီး ေသာက္ခ်င္သည့္ဘီယာ အမ်ိဳးအစားလိုက္ရွာေနရေပမင့္ စိတ္ကမေျဖာင့္ပါ။ 

ကိုယ္လိုခ်င္တာေတြ႔သျဖင့္ အေရာင္းသမားကို လွမ္းေခၚမည္အလုပ္မွာ ခုန မိန္းမျဖဴျဖဴႀကီးက စကၠဴအိပ္အညိဳေရာင္ႀကီးကိုင္ကာ အနားေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္လိုခ်င္သည့္ဘီယာ ၅ လံုး အိပ္ထဲထည့္ေပး ေကာင္တာေပၚအထိတင္ေပးၿပီးေနာက္ ငါ နင့္ေခြးေလးေတြ ဘိဖ္ဂ်ာကီသြားေကၽြးလိုက္ဦးမယ္ ကားေသာ့ေပးေလဟုေျပာပါသည္။ ဒါႏွင့္က်ေနာ္လည္း အသိမဲ့ေနသည့္စက္ရုပ္လို ကားေသာ့ သူ႔ေပးလိုက္ပါသည္။ ေကာင္တာထိုင္လူက အသက္ ၂၁ နွစ္ေက်ာ္မွန္းေသခ်ာေစရန္ အိုင္ဒီျပပါဆို၍ ျပလိုက္ရသည္။ ပိုက္ဆံေပးဖို႔ ကဒ္ျခစ္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ထိုလူက ဟိုအမ်ိဳးသမီးက သူေပးမယ္လို႔ေျပာသြားပါတယ္ မင္းေပးစရာမလိုပါဟုေျပာပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သူလည္း ဘီယာဗူးေတြဆြဲၿပီး ကားအထိလိုက္ပို႔ပါသည္။ 

ကားဆီေရာက္ေတာ့ ခုန မိန္းမျဖဴႀကီးက ေရာ့ကီႏွင့္အဇၨီအား သူတို႔ခ်င္းနားလည္သည့္ ေခြးစကားေတြေျပာကာ အေတာ္အလြမ္းသင့္ေနသည္ကိုေတြ႔ရပါသည္။ 

မင္း ငါ့ ဘီယာဖိုးေတြေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ငါ့ေခြးေလးေတြ ခ်စ္လို႔လည္း ဝမ္းသာပါတယ္ဆိုေတာ့ သူက ကားေနာက္ခန္းထဲကေန ကိုယ္ကိုလိမ္လည္လွည့္ထြက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ရင္ခ်င္းအပ္ က်စ္ေနေအာင္ဖက္ၿပီး ၾဆာ...ငါတို႔ မင္းတို႔ကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ မင္းတို႔ ငါတို႔တိုင္းျပည္ကို ငါတို႔ကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာရဲ႔ အပံုတသိန္းပံုတပံုေလာက္ေတာင္ မရွိပါဘူး။ ငါတို႔အတြက္ မင္းတို႔ထမ္းခဲ့တဲ့အမႈအတြက္ ငါ တခါတေလေလး ဘီယာတိုက္ခြင့္ႀကံဳတာ မင္းေခြးေလးေတြကို မုန္႔ေကၽြးခြင့္ႀကံဳတာပါလို႔ေျပာၿပီး က်ေနာ့္ ေက်ာကို အထပ္ထပ္ပုတ္ပါသည္။

က်ေနာ္ အျပန္လမ္းတြင္ တေယာက္တည္း ႀကိတ္မ်က္ရည္က်ပါသည္။ က်ေနာ္ အေမရိကန္စစ္သားမဟုတ္ပါ။ အေမရိကန္မ်ား သူတို႔စစ္သားကို အဲ့လိုခ်စ္ၾကပါသည္။ ဗမာျပည္မွာ စစ္သားကို စစ္သားမယားေတြေလာက္ကဘဲ ခ်စ္ၾကပါသည္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဇူလိုင္ ၁၆၊ ၂ဝ၁၇)

မယံုရမေနနိုင္(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
က်ေနာ္တို႔သည္ မိမိေတာင္းဆိုမႈ အလိုဆႏၵ သေဘာတူညီမႈ ဘာတခုမွမပါဘဲ လူလာျဖစ္ၾကရပါသည္။

ငယ္နုစဥ္က မိဘတို႔ဘက္မွ ဝတၱရားရွိသည့္အတိုင္း ဖဝါးလက္နွစ္လံုး ပခံုးလက္နွစ္သစ္ေတြနွင့္ လူမျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးၾကသည္မွာ ခ်စ္တာလည္းပါသလို ေမတၱာလည္းပါသလို ငါတို႔အသက္ႀကီးရင္ဆိုသည့္ ေမ်ွာ္လင့္အားကိုးလိုစိတ္လည္းပါပါသည္။

က်ေနာ္တို႔လူလားေျမာက္သည့္အခါ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ရုန္းရပါေတာ့သည္။ သူေဌးသားသမီးေတြကေတာ့ တမ်ိဴးျဖစ္ပါမည္။ က်ေနာ္တို႔ကား ဘဝကိုယ္စီကို ေလာကထဲပစ္ခ်ရင္း နစ္မြန္းမေသေအာင္ အားကုန္ထုတ္ကာ ကူးခပ္ရပါသည္။

ထိုုအခါ အေတြးဝင္ပါသည္။ လူ႔ဘဝသည္ ဆင္းရဲလား ခ်မ္းသာလားဟူ၍။ ၃၁ ဘံု ယံုသူမ်ားကေတာ့ ဝိမုတၱိေခၚ သံသရာမွလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ လူ႔ဘဝသည္ တံတားျဖစ္သည္ဟုေျပာၾကပါသည္။ 

သူတို႔လည္း သူတို႔ေရွ႔က သူမ်ားေတြေျပာတာကို သံေယာင္လိုက္ေလ်ွာက္ေျပာေနၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔လည္း ဘာမွသိၾကသည္မဟုတ္ပါ။ အဲ့ဒါေတြ ဘယ္လို သက္ေသျပနိုင္မလဲဟုေမးလ်င္ ဘုရားေဟာထဲပါသည္ က်မ္းစာေတြထဲပါသည္ဟုေျဖပါသည္။ 

ဘုရားေဟာေတြက်မ္းစာေတြထဲဟာေတြအမွန္လို႔ ခင္ဗ်ားဘာလို႔ ယံုတာတုန္းဟုေမးလ်င္ ဘုရားေဟာမို႔လို႔ က်မ္းစာေတြမို႔လို႔ျပန္ေျဖပါသည္။

လူဆိုသည္မွာ တခုခုကိုယံုေနရမွ ေနသာထိုင္သာရွိပါသည္။ ဘာသာတခုခုကို ဘုရားတပါးပါးကို ကိုးကြယ္ေနရမွ ေနေပ်ာ္ပံုေပၚပါသည္။ ငရဲတို႔ဘာတို႔ကိုလည္းေၾကာက္ေနရမွ နတ္ျပည္တို႔ ထာဝရအသက္တာတို႔ ဂ်ႏၷတ္သ္သုခဘံုတို႔ ေနာက္ဘဝတို႔ ေရွ႔ဘဝတို႔ရွိသည္ဟုယံုၾကည္ေနၾကရမွ ေပ်ာ္ပံုေပၚပါသည္။ က်ေနာ္ကလည္း အဲ့ဒါေတြဘာတခုကိုမွမယံုပါ။

အဲ့ဒါေတြကို မယံုျခင္းကိုကလည္း ယံုၾကည္ျခင္းတခုျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း မယံုရမေနနိုင္သူျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္လည္း လူလာျဖစ္ေနရပါသည္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ၊ ဇြန္ ၁၆၊ ၂ဝ၁၇

ျဖစ္ခ်စ္တိုင္း....(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
ဘဝဆိုသည္မွာ သူျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနပါသည္။ ဆရာဝန္ျဖစ္ခ်င္သည့္ ကိုဉာဏ္လင္းမွာ စာေရးဆရာနွင့္အယ္ဒီတာျဖစ္ေနပါသည္။

ဆူးပုတ္ ကင္ပြန္းနွင့္ ကြမ္းၿခံေလးစိုက္ကာေနခ်င္သူျမင့္လြင္မွာ အလွကုန္ဆိုင္ဖြင့္ထားရပါသည္။

စံပယ္ေတြ နွင္းဆီေတြ ေဒစီေတြ သစ္ခြေတြခ်ည္းပဲစိုက္ၿပီး ေဖါက္သည္အိမ္လာအဝယ္ကိုေစာင့္မယ္ အဝီစိတြင္းေလးတတြင္းလည္း တူးထားမယ္ဟုေျပာေသာ ျမတ္သူလည္း အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုတြင္ စူပါဗိုက္ဇာျဖစ္ေနပါၿပီ။

မဟုတ္တာမွန္သမွ် အကုန္လုပ္ၾကည့္ခ်င္သည္ဆိုသည့္ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္သည္ဆိုသည့္က်ေနာ္လည္း စစ္ထဲဝင္ ေထာင္ေလး ၁၅ နွစ္ေလာက္က်ကာ ခု အေမရိကန္တြင္ ေသာင္စဥ္ေရမရ ဘဝနွယ္ ေနေနရပါသည္။ ဘဝဆိုသည္မွာ ျခင္းၾကားေရယိုျဖစ္ပါသည္။ ထင္တိုင္းမေပါက္ပါ။ ထင္တိုင္းေပါက္ခဲ့သည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားက်မိသျဖင့္ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔လည္း သူတို႔ဘဝေတြကို မေပ်ာ္ၾကပါ။ 

ဒါဆို ဘဝကို ေပ်ာ္ေအာင္ ဘယ္လိုေနရမလဲဟု က်ေနာ္ ကိုယ့္ဘာသာ အတန္တန္ေမးမိပါသည္။
ဘားေတြ ကလပ္ေတြကို က်ေနာ္ တခါတခါသြားပါသည္။ လူေတြေပ်ာ္ေနၾကသလိုလိုျမင္ရပါသည္။ ကၾကခုန္ၾက ေသာက္ၾကစားၾက ျမဴးၾကတူးၾကပါသည္။ က်ေနာ္ ေထာင့္ေလးတေထာင့္တြင္ ဘီယာတခြက္နွင့္ထိုင္ေနတုန္း ကိုယ္တဝက္မကေဖာ္ထားသည့္ မိန္းမငယ္ေလးတေယာက္ေရာက္လာၿပီး သူ ဘယ္သူဘယ္ဝါဟု မိတ္ဆက္ကာ အတူထိုင္လို႔ရမလားဟုေမးပါသည္။

သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ မူးလည္း အေတာ္မူးေနပံုေပၚပါသည္။ ထိုင္ေလ ရပါတယ္ဟုေျပာေတာ့ ငါ့ကို ဘီယာတခြက္ေလာက္ မွာေပးပါလားဟုဆိုပါသည္။ သို႔နွင့္ က်ေနာ္လည္း မွာေပးလိုက္ပါသည္။
ဘီယာကို ဇိမ္ဆြဲေသာက္ၿပီးေနာက္ မင္း ဒီညအေဖာ္မရွိရင္ ငါအေဖာ္လုပ္ေပးမယ္ေလ အမ်ားႀကီးလည္းေပးစရာမလိုပါဘူး။ ညစာေကၽြးရမယ္ ေဒၚလာ ၅ဝ ေလာက္ေပါ့တဲ့ ဟုေျပာပါသည္။

က်ေနာ္က အေဖာ္မလိုေၾကာင္း ဒါေပမယ့္ မင္း ညစာစားခ်င္ရင္ေတာ့ လိုက္ေကၽြးမယ့္
အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ ေတာ္ၿပီေတာ္ၿပီဟုေျပာကာ ယိုင္တိယိုင္ထိုးျဖင့္ ထထြက္ရန္ျပင္ပါသည္။ ပါးစပ္မွလည္း ဗလံုးဗေထြးျဖင့္ ငါ Register Nurse ျဖစ္ခ်င္တာ၊ လူနာေတြကိုျပဳစုခ်င္တာ၊
ငါ့အိပ္မက္ေတြ ဘာတခုမွျဖစ္မလာဘူးဟုေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြေတြႏွင့္ ဘိုင့္ဘိုင္ဟုေျပာၿပီး
တျခားစားပြဲဝိုင္းသို႔ကူးသြားပါသည္။

က်ေနာ္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရေနမိပါသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း သတိမေမ့ပါ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇူလိုင္ ၁၃၊ ၂ဝ၁၇

Wednesday, June 14, 2017

လူမ်ား (၁) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

0 comments
လူမ်ား (၁) က်ေနာ့္ကို ေက်ာင္းေျပးတတ္ေအာင္ ပထမဆံုးဆြယ္သူမွာ ပူစူးျဖစ္ပါသည္။
တေန႔သား သူနွင့္က်ေနာ္ေက်ာင္းအတူလာရင္း ေဟ့ေကာင္ ဒီေန႔ ေက်ာင္းေျပးရေအာင္ဟု ဆိုပါသည္။ က်ေနာ္က ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိေသးသျဖင့္ ေျပးေတာ့ေျပးၾကည့္ခ်င္တယ္ကြ။ ေအးေလေျပးေလကြာဟု မေရမရာ က်ေနာ္ေျပာလိုက္ပါသည္။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းလည္း တခါမွမေျပးဖူးပါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ျပည္ေအးကလည္း က်ေနာ္တို႔ေရွ႔နားေလးက ေလွ်ာက္ေနပါသည္။ ေဟ့ေကာင္ ျပည္ေအး ခနခနဆိုေတာ့ ငါနဲ႔ခ်စ္တူးေက်ာင္းေျပးမလို႔ မင္းလိုက္မလားဟုေမးပါသည္။ ျပည္ေအးသည္ တခ်က္ေတြသြားၿပီး ေအးလိုက္မယ္ ဘယ္ကိုေျပးမွာလဲဟုေမးပါသည္။ သာဓုကန္ဘက္ဟု ပူစူးကေျဖၿပီး မင္းမွာ ပိုက္ဆံပါလား၊ ငါ့မွာေတာ့ ၃ က်ပ္ပါတယ္၊ မ်ိဳးျမင့္က တမတ္ဘဲပါတယ္ဟုေျပာေတာ့ ျပည္ေအးက ကြန္ပါဗူးကိုဖြင့္ၾကည့္ၿပီး ၆ က်ပ္ ပါတယ္ဟုေျပာပါသည္။ ဒါဆို အိုေကပဲ လစ္ၾကစို႔ဆိုကာ ေက်ာင္းအဝေရာက္ကာမွ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ၾကပါသည္။ က်ေနာ္ လန္႔လည္းလန္႔ေနသလို ေက်ာင္းလည္းေျပးၾကည့္ခ်င္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ၂ ေယာက္မွာ တေယာက္က ၃ က်ပ္ တေယာက္က ၆ ေျခာက္က်ပ္ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္ကတမတ္သာပါသျဖင့္ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ လမ္းဆံုေရာက္ေတာ့ မင္းတို႔ ခနေစာင့္မလား ငါ အိမ္ျပန္ၿပီး ပိုက္ဆံနည္းနည္း ယူလိုက္ဦးမယ္ဆိုေတာ့ ပူစူးက မလိုပါဘူး ခ်စ္တူးရာ ေနာက္တခါၾကမွ မင္း ခံေပါ့ဟုေျပာပါသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ေမွာ္ဘီေထာက္ၾကန္႔ကားဂိတ္တြင္ ေလွာ္ကားဘက္သြားမည့္ ကားမ်ားကိုေစာင့္ေနပါၾကပါသည္။ ပူစူးနွင့္ျပည္ေအးကေတာ့ ဘယ္လိုေနမည္မသိပါ က်ေနာ္ကေတာ့ အေဖအေမ့အသိေတြ အမႀကီး အကိုႀကီးအသိေတြ ျမင္သြားရင္ဒုကၡဘဲဟုေတြးရင္း လြယ္အိပ္ကို ေနာက္ေက်ာဘက္မွေန၍ ုပုဆိုးၾကားထဲ ထည့္ထားပါသည္။ ေမွာ္ဘီေထာက္ၾကန္႔ဂိတ္မႉးကိုဆန္းျမင့္မွာ က်ေနာ့္ကို ဆရာဦးဝင္းျမင့္ညီမွန္းသိပါသည္။ သူ႔သားသမီးေတြသည္ က်ေနာ့္အကိုႀကီး က်ဴရွင္တက္ေနသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမျမင္ေအာင္ ကုကၠိဳပင္ႀကီးအားကြယ္၍ ေလွာ္ကား ကားအလာကိုေစာင့္ေနပါသည္။ ပူစူးက မင္းကလည္း ခတ္တည္တည္ေနစမ္းပါကြာ ဂဏွာမၿငိမ္ရင္ ပိုရိပ္မိကုန္မယ္ လီးလိုဘဲဟု ေငါက္ပါသည္။ ျပည္ေအးကေတာ့ ေအးေဆးပါ။
ေနာက္ေတာ့ ေလွာ္ကားကို ေလွာ္ကားကိုဆိုၿပီး ေဒါ့ဂ်စ္ကားတစင္း ဝင္လာပါသည္။ကားေပၚတက္ၾကပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေလွာ္ကားသာဓုကန္ကို က်ေနာ္တို႔ေရာက္ၾကပါသည္။ ေရကူးၾကပါသည္။
အျပန္လည္းၾကေရာ ကားမရွိသျဖင့္ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ၿပီး ေထာက္ၾကန္႔အထိျပန္ရပါသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေမွာင္ပါၿပီ။ လမ္းတြင္ ပူစူးက က်ေနာ္မ်က္ေစ့မ်က္နွာ ပ်က္ေနသည္ကိုၾကည့္ၿပီး ေဟ့ေကာင္ခ်စ္တူး လုပ္ရဲရင္ခံရဲရမယ္ကြ။ အရိုက္ခံရလည္း ခံလိုက္ကြာ။ ဒါေပမယ့္ အမွန္အတိုင္းေတာ့ေျပာျပလိုက္ မလိမ္နဲ႔ကြဟုေျပာပါသည္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္အရိုက္ခံရပါသည္။ သို႔ေသာ္ မလိမ္ခဲ့ပါ။
ခု ပူစူးရွိေသးလား မရွိေတာ့လားလည္း က်ေနာ္မသိေတာ့ပါ။ က်ေနာ္နွင့္ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခ်ိန္က ေမွာ္ဘီ သေႏၶပင္ သံခ်ပ္ကာနွင့္ယႏၱယားတပ္တြင္ လက္ေမာင္း ၂ ဘက္၌ ပအရာခံဗိုလ္ တံဆိပ္ႀကီးနွင့္ျဖစ္ပါသည္။
ပူစူးသည္ က်ေနာ့္အား လုပ္ရဲခံရဲစိတ္နွင့္ မလိမ္တတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးသူျဖစ္ပါသည္။

ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး (၅)

0 comments
ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး (၅) အေဖ ကဖိုးေထာင္ကို နိႈးမရသည့္အဆံုး အေမခသည္ ေစာင္တထည္နွင့္ေခါင္းအံုး သြားယူလာၿပီး အေဖ့ေခါင္းကိုမကာ ေခါင္းအံုးထိုးသြင္းပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ေစာင္ကို ကိုယ္ေပၚလႊားေပးၿပီး ဒန္ဂ်ိဳင့္ေဟာင္းတလံုးကိုလည္း အေဖ့မ်က္နွာနားတြင္ ခ်ေပးပါသည္။ က်ေနာ္က အေမ အဲ့ဒီဂ်ိဳင့္ကဘာလုပ္ဖို႔လဲဟုေမးေတာ့ နင့္အေဖ အန္ခ်င္ရင္ အန္လို႔ရေအာင္ေပါ့ဟုေျပာပါသည္။

ၿပီးေတာ့မွ အေမထမင္းစားဦးမယ္ သားအေဖ့အနားမွာထိုင္ေန၊ သူတကယ္လို႔အန္ရင္ ထူေပးၿပီးေက်ာကို မနာေအာင္ထုထုေပးဟုေျပာၿပီး ခုက က်ေနာ္စားၿပီး ေဆးထားသည့္ဇလံုထဲ ထမင္းၾကမ္းခဲသံုးေလးခဲထည့္ လယ္ပုဇြန္လံုးငါးပိခ်က္ေတြဆမ္း ကန္းစြန္းရြက္ေၾကာ္ ခပ္ထည့္ၿပီး အေဖခ်ိဳးလာသည့္ အတို႔အျမွဳတ္ေတြကို ထမင္းေပၚတင္ရင္း က်ေနာ့္တို႔ အနားလာထိုင္ၿပီး စားပါသည္။

အေမ့ထမင္းစားသံမွာ တျပတ္ျပတ္အသံမည္သျဖင့္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမနွစ္မ်ိဳ႔ပါ။ စားေနရင္းတန္းလန္း လက္ေတြကိုလည္း ခနခနစုပ္ပါသည္။ တို႔စရာေတြကို ဝါးသည့္အခါလည္း ဂၽြိဂၽြိ ဂၽြိဂၽြိနွင့္ေနပါသည္။ စားေနရင္း ပါးစပ္ထဲ ထမင္းပလုပ္ပေလာင္းနွင့္ စကားေတြလည္းေျပာပါသည္။ ထမင္းေစ့ေတြထြက္က်ေတာ့ ေကာက္ေကာက္ၿပီး နေခ်းက်ံေျမၾကမ္းခင္းေပၚ ပံုထားပါသည္။ စားေနရင္းက ေဟာ့ေတာ့ဟု အေမဋိတ္သံျပဳပါသည္။ ဘာလဲအေမဟုက်ေနာ္ေမးေတာ့ နင့္အေဖ ၾကြက္ေၾကာ္ေတြ ကုန္ေအာင္ မျမည္းသြားဘူး၊ မွန္းစမ္းဟုဆိုၿပီး ၾကြက္ေၾကာ္ပန္းကန္ကို က်ေနာ့္ကို လွမ္းခိုင္းပါသည္။ ပန္းကန္သည္ က်ေနာ့္နွင့္နီးပါသည္။

က်ေနာ္ ပန္းကန္ကိုေပးလိုက္ေတာ့ ပန္းကန္ထဲ လက္ညွိဳးနွင့္ေမႊေနွာက္ၿပီး အသားအရိုးတြဲဖတ္ေတြကို တၾကပ္ၾကြပ္ကိုက္လိုက္ သူ႔ဇလံုေဇာင္း တေနရာတြင္ အရိုးေလးေတြ ေထြးထုတ္လိုက္နွင့္ အားရပါးရ စားေနပါသည္။ ဒါလယ္ၾကြက္ေတြသားရဲ့၊ အရမ္းသန္႔တယ္၊ စပါးေပၚခ်ိန္ဆို စားလို႔သိပ္ေကာင္းတာဟုေျပာပါသည္။ စားေနရင္း သား ပါးစပ္ဟဟုေျပာေတာ့ က်ေနာ္လည္း အလိုလို ဟေပးမိလိုက္ပါသည္။ အဲ့ဒါ အသည္းဖတ္ေလး၊ ၾကြက္မွာ အသည္းနဲ႔ေခါင္းက အဆိမ့္ဆံုးဟုေျပာရင္း က်ေနာ့္ပါးစပ္ထဲ ၾကြက္အသည္းကို ခြံ႔ေပးပါသည္။

က်ေနာ္သည္ ထိုအခ်ိန္က ၾကြက္ဆိုသည္မွာ စားရေကာင္းမွန္း မသိသည့္အျပင္ ရြံစရာအေကာင္ ေရာဂါေတြသယ္လာသည့္အေကာင္ဟုသာ သိေနခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေမခြံ႔ေၾကြးသည့္ ၾကြက္အသည္းမွာ တကယ့္ကိုေကာင္းပါသည္။ ဆိမ့္ေနပါသည္။ ၿမိဳခ်ရမွာပင္ သေျမာစရာေကာင္းပါသည္။ အမဲအသည္းတို႔ ၾကက္အသည္းတို႔ထက္ ပိုဆိမ့္ပါသည္။

ခနေနေတာ့ ေနဦး ေၾကာင္အိမ္ထဲ လက္က်န္ရွိေသးလားမသိဘူးဟုေျပာရင္း ထမင္းဇလံုကို က်ေနာ့္ေဘးခ်ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ထသြားပါသည္။ ေၾကြရည္သုတ္ပန္းကန္ျပားတခ်ပ္နွင့္ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ငါ့သားကံေကာင္းတယ္ ေခါင္းမွ ၂ လံုးေတာင္က်န္ေသးတယ္ဟုေျပာၿပီး က်ေနာ့္ကိုတလံုးေပးပါသည္။ ၾကြက္သြားေတြက ေရွ႔ကို ခတ္ေငါေငါျပဴထြက္ေနၿပီး ေခါင္းကေတာ့ ေျပာင္ေခ်ာေနပါသည္။ က်ေနာ္ ၾကည့္ရင္းရြံသလို ေၾကာက္သလိုလည္းျဖစ္ပါသည္။ ပ်ိဳ႔လည္း ပ်ိဳ႔ခ်င္လာပါသည္။ ၾကြက္ေခါင္းတြင္ နားရြက္ေတြမရွိပါ။ ပံုၾကည့္ရသည္မွာ အေရဆုတ္ၿပီး ေၾကာ္ခ်က္ကို ေျခာက္ေနေအာင္္ ခ်က္ထားပံုရပါသည္။
က်ေနာ္လည္း ၾကြက္ေခါင္းကိုင္ၿပီး ဘယ္လိုစားရမွန္းမသိ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ အေမက သူ႔ Quota ၾကြက္ဦးေနွာက္ကို ျပြတ္ျပြတ္ ျပြတ္ျပြတ္နွင့္ စုပ္ၿပီးရံုမက ဂုတ္ပိုးသားေလးကိုပါ စားေနပါၿပီ။ စားရင္း က်ေနာ့္ မၾကည့္ပဲ ဦးေနွာက္ကို အရင္စုပ္၊ သားက လူငယ္ဆိုေတာ့ သြားေကာင္းတယ္ ၿပီးရင္ ေခါင္းကိုဝါး အရည္စုပ္ၿပီး အရိုးဖတ္အေၾကေတြကို ေထြးထုတ္ပစ္လိုက္၊ အေမတို႔ကေတာ့ မဝါးနိုင္ေတာ့ဘူးဟုေျပာေတာ့ အေမ ဦးေနွာက္ကို ဘယ္လိုစုပ္ရတာလဲဆိုေတာ့ အာ ငါ့သားကလည္းဟုေျပာၿပီး ဒီမွာေတြ႔လား ဒီေနရာမွာ ပါးစပ္ကိုေတ့လိုက္၊ ၿပီးရင္ အသားကုန္ စုပ္လိုက္၊ ပါးစပ္ထဲကို ျဗြတ္ကနဲဝင္လာလိမ့္မယ္ဟုေျပာရင္း ၾကြက္ေနာက္ေစ့ေနရာကို ျပပါသည္။ ေနာက္ေစ့ေနရာေလးမွာ အုတ္ခြံကို ဟက္ထားတာေတြ႔ရပါသည္။

ဒါနွင့္ က်ေနာ္လည္း သူေျပာသလို စုပ္ထည့္လိုက္ရာ ၾကြက္ဦးေနွာက္ေတြက က်ေနာ့္လည္မ်ိဳထဲအထိေရာက္သြားၿပီး ေလျပြန္တြင္းဝင္ကာ တဟြတ္ဟြတ္ သီးပါေတာ့သည္။ က်ေနာ္ ေထြးထုပ္ပစ္လိုက္ပါသည္။ အေမက ပ်ာပ်ာသလဲနွင့္ အေဖ့ေရဂ်ိဳင့္ကိုယူၿပီး သား ပလုပ္က်င္းလိုက္ ဒီထဲေတြးထုပ္လိုက္ဆိုကာ ခုန အေဖအန္ဖို႔ခ်ထားသည့္ ဒန္ဂ်ိဳင့္ကို ေပးပါသည္။ အခံရအေတာ္ခက္ပါသည္။ ခ်က္ထားတာကလည္း ၾကြက္ေခ်ာက္စပ္ဆိုေတ့ လူလည္း မ်က္ရည္ေတြက် နွပ္ရည္ေတြက်နွင့္ျဖစ္ေနပါသည္။

ေနာက္ဆို အေမ ၾကြက္ေခါင္းခြဲၿပီး ဦးေနွာက္ထုပ္ေပးမယ္၊ သားက စားမွမစားတတ္ေသးတာဟုေျပာရင္း ကဲကဲ ဆက္မစားနဲ႔ေတာ့ဟုေျပာရင္း သူ႔စားလက္စကိုလည္း လက္စသိမ္းပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အေဖ ကဖိုးေထာင္ဆီက မိခ မိခ ဟု အသံထြက္လာပါသည္။ မ်က္လံုးေတြေတာ့ မပြင့္ပါ။ (ဆက္ပါဦးမည္)

မံႈႀကီး (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
မံႈႀကီးတင္ညြန္ု႔သည္ ဒုတပ္ၾကပ္ျဖစ္ပါသည္။ ဂ််ဳတီ ရွိရွိ မရွိရွိမူးေနတတ္ပါသည္။ ေရွ႔တန္းဆိုလည္းႀကိဳက္သည့္အတန္းပို႔ပို႔ ေအးေဆးသြားပါသည္။ သတၱိေကာင္းသည့္ စစ္သားေကာင္းတေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္တန္းျပန္ေရာက္လ်င္လည္း တပ္မႉးကစ ဘယ္မေအလိုးမွ လူမထင္သူျဖစ္ပါသည္။

တရက္က်ေနာ့္ကို ေဟ့ေကာင္ ငမ်ိဳး ငါ့အခန္းထဲ ညေနၾကလာခဲ့ အရက္တလံုးေတာ့ ဆြဲလာခဲ့ဟု ေခၚပါသည္။ က်ေနာ္တို႔လူပ်ိဳရိပ္သာတြင္ ခန္းခြဲေလးမ်ားမရွိိပါ။ သူတို႔ေနသည္ မယ္ဇယ္ပင္ႀကီးေအာက္က တပ္ၾကပ္ႀကီးစာေရးေတြေနသည့္ အေဆာင္တြင္ ခန္းခြဲေလးမ်ားရွိပါသည္။ သူသည္ တပ္ၾကပ္ႀကီးစာေရး မဟုတ္ေသာ္လည္း ထိုအေဆာင္ေဆာင္တြင္ေနခြင့္ တပ္မႉးက သူ႔ကိုေပးထားပါသည္။ 

က်ေနာ္ညေနေစာင္းတြင္ ရွမ္းအရက္တလံုးဆြဲၿပီး သူ႔အခန္းသြားပါသည္။ အခန္းသည္ ရႈပ္ပြနံေစာ္ေနပါသည္။ ေရအိုးတအိုးေတာ့ရွိပါသည္။ က်ေနာ္ဝင္လာေတာ့ သူ ကတုန္ကယင္နွင့္ တခုခု စားစရာေတြ လုပ္ေနပါသည္။ ဆရာ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ က်ေနာ္လည္း ကူူလုပ္ေပးမယ္ေလဆိုေတာ့ ကၽြတ္ မင္းဟာမင္းထိုင္းေနစမ္း ငါ မန္က်ည္းရြက္သုတ္ေနတာ ပုဇြန္ငါးပိကေတာ့ အစိမ္းအတိုင္းဘဲ မင္း အရက္ပါလားတဲ့။ ပါတယ္ဆရာ က်ေနာ္ တခုခုထြက္ဝယ္ရမလား ခ်ိဳခ်ိဳခ်ဥ္ခ်ဥ္ေလးေပါ့ဆို႔ ေဟ့ေကာင္ ငါဒီမွာ သုတ္ေနတယ္ေလ ဘာမွထြက္မဝယ္နဲ႔ မင္း သူမ်ား ေသနတ္ပစ္ခံရၿပီးေသလိမ့္မယ့္ စစ္သားဟာစစ္သားလိုေနကြ ေသနတ္မပါဘဲအျပင္ထြက္ရင္ မသာေပၚလိမ့္မယ္ အရပ္သားလိုေနရင္ မသာ ခနေလးနဲ႔ေပၚလိမ့္မယ္ေျပာၿပီး ထိုတေန႔ကို မန္က်ီးရြက္သုတ္နွင့္ ရွမ္းအရက္နွင့္ ဆရာတင္ညြန္႔နွင့္ ေသာက္ခဲ့ျမည္းခဲ့ပါသည္။

ေနာက္နွပတ္ေလာက္အၾကာမွာ သူ တပ္မ ၉၉ က တပ္ရင္း ၁ဝ၉ နွင့္ေရွ႔တန္းပါသြားပါသည္။ တိုက္ပြဲက်သြားပါသည္။ က်ေနာ္လည္း မန္က်ည္းပင္ေတြျမင္တိုင္း သူ႔အား သတိရေနပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ စစ္သားေတြျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ စစ္သားဆိုသည္မွာ စစ္တိုက္ရင္းေသရင္ေသ မေသရင္ အက်ိဳးအျပတ္ဒုကိၡဘဝနွင့္ နိဌိတံပါသည္။

တရက္သား ၂ ေယာက္လံုး ဂ်ဴတီဖရီးသျဖင့္ က်ေနာ္ မံႈႀကီးတင္ညြန္႔(ဒုတပ္ၾကပ္တင္ညြန္႔)အခန္းဘက္ ကြတ္ခိုင္ဘက္ကထြက္သည့္ ေျပာင္းအရက္ကေလးတလံုး ေဆးေပါ့လိပ္ေလး ေလးငါးလိပ္နွင့္ ေရာက္လာပါသည္။ က်ေနာ္က ဆရာတင္ညြန္႔ဟု အသံျပဳေတာ့ လာေလကြာဝင္ေလဟုေျပာၿပီး ယိုင္တီးယိုင္တိုင္နွင့္ တံခါးထဖြင့္ေပးပါသည္။ သူ႔စစ္ျခင္ေထာင္မွာ ျခင္မေထာင္နိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ စုတ္ျပတ္ေနပါၿပီ။ သူ႔စစ္ေစာင္မွာလည္း စစ္မေဆာင္နိုင္ေတာ့ပါ့။ သို႔ေသာ္ သူသည္ သူ႔ဟာနွင့္သူ ျပည့္စံုေနသူျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ေရာက္သည့္အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ဆရာက ကြြဲေနပါၿပီ။ ေရွာက္ရြက္ေတြနိုင္းခ်င္းနွင့္ နွဘတ္ခ်ဥ္(နွမ္းဖတ္ခ်ဥ္)ကို တို႔ကာတို႔ကာ ကေလာ္ကာကေလာ္ကာနွင့္ က်ေနာ္တို႔ ေထြးညိဳဟုဆိုသည့္သံုးက်ပ္တန္ ေတာအရက္နွင့္ ျပည့္စံုေနပါၿပီ။ ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆရာ ကြတ္ခိုင္ဘက္က ေမ်ာက္ေသြးအရက္တလံုးရလာလို႔ အဲ့ဒါလာပို႔တာဟုေျပာေတာ့ အာ့ဆိုလည္း ခ် ခ်တာေပါ့ကြာဟုေျပာၿပီး သူ႔ နဘတ္ခ်ဥ္သုတ္အျမည္းကို ပြဲေတာ္တည္ကာ သူ႔သစ္သားကုတင္ေလးေပၚျပန္လွဲကာ နွပ္ေနပါသည္။

က်ေနာ္က အဘေဆာင္းဆိုင္က ၾကက္ေျခေထာက္သုတ္ေလး သြားဝယ္လိုက္ဦးမယ္ဆိုကာ စက္ဘီးနင္းထြက္ေတာ့ ေဟ့ေကာင္ ငမ်ိဳး ခ်ဥ္ငံစပ္ေလးလုပ္ခဲ့တဲ့။ ၾကက္ေျခေထာက္သုတ္တပြဲ လဘက္ခ်ဥ္စပ္တပြဲနွင့္ က်ေနာ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ဆရာက ေမွာက္ေနပါၿပီ။ အတင္းႏိႈးနွက္ၿပီး ေရေလးဘာေလးရိုက္မွ ဂုတ္ပိုးအုပ္လိုက္မွ အင္းအင္းအဲအဲနွင့္ထလာပါသည္။ ဒီမွာၾကက္ေျခေထာက္သုတ္ ဒီမွာ လဘက္ဂ်င္းၾကက္သြန္ျဖဴခ်ဥ္စပ္ဆိုေတာ့ သူ ထလာပါသည္။ ၿပီးေတာ့ အရက္ေတြ တခြက္ၿပီးတခြက္ ႏြားငတ္ေရက်လို ဆက္တိုက္ေသာက္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ေဟ့ေကာင္ စစ္မွာ မတရားေတြတရားတာေတြ ဘာမွမရွိဘူး။ စစ္သားအလုပ္က သူဝင္တိုက္ေနတဲ့ဘက္က တိုက္ဖို႔ဘဲ။ မင္း မတရားဘူးထင္ရင္ မတိုက္နဲ႔ေပါ့ကြ စစ္ေျပးလုပ္ေပါ့ကြ။ တရားေသာစစ္တို႔ မတရားေသာစစ္တို႔က ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ေျပာၾကလိမ့္မယ့္။ တို႔က စစ္သား စစ္တိုက္ဖို႔ဘဲ ဟုေျပာက ျပန္ေမွာက္သြားပါသည္။ ၾကက္ေျခေထာက္သုတ္ေလးပင္ မစားနိုင္ပါ။

ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး (၄) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

0 comments
ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး (၄)
က်ေနာ္လည္း အေဖ့ ကြန္ေဘးတြင္ထိုင္ရင္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္လာပါသည္။ ဗိုက္ကလည္းဆာလာပါသည္ ဒါနွင့္ အေဖ က်ေနာ္ဗိုက္ဆာတယ္ ထမင္းစားခ်င္တယ္ဟုေျပာေတာ့ ဟာ ငါ့သားႀကီးရာ စားရမွာေပါ့ ေဖႀကီးလုပ္ေပးမယ္ဟုေျပာၿပီး ဒယီးဒယိုင္နွင့္ထကာ စတီးလ္ဇလံုတလံုးကိုဆြဲကာ ထမင္းအိုးထဲကထမင္းေတြခူးခပ္ သူေျပာသည့္ လယ္ပုဇြန္လံုးခ်က္ေတြေကာ္ထည့္ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ေတြခပ္ထည့္ၿပီး ေရာ့စားသားႀကီး ေဖႀကီးငါးပိေထာင္း ေထာင္္းေပးဦးမည္ဟု ယိုင္တီးယိုင္တိုင္နွင့္ေျပာပါသည္။

ေၾကာင္ေတြကလည္း တေညာင္ေညာင္နွင့္ တခ်ိန္လံုးအိမ္လံုး ပြက္ေနပါသည္။ ေခြး ၃ ေကာင္ကလည္း တဲထဲ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ ေၾကာင္ေတြကိုရန္ရွာလိုက္နွင့္ ဆူညံပြက္ေနပါသည္။ အေဖ ၾကြက္ခ်က္ေကၽြးမယ္ဟုမယ္ဆိုၿပီး ထလိုက္ေတာ့မွ ပစ္လဲက်သြားပါသည္။ သူ႔ဟာသူလည္း ငါးပိေထာင္းလား ၾကြက္လား သြဲကြဲပံုမရေတာ့ပါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အေဖ ကဖိုးေထာင္သည္ ေနာက္ေခ်းႀကံ (ႏြားေခ်းႀကံ) ခင္းထားသည့္ေျမအခင္းေပၚေမွာက္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္က အေဖအေဖ ဟုေခၚေတာ့ ေဟ ေဟ ဟုသာ ထူးနိုင္ပါေတာ့သည္။

က်ေနာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိသျဖင့္ ေရတြင္းဘက္ေျပးၿပီး အေမအေမ အေဖလဲက်သြားတယ္ဟု သြားေအာ္ေျပာပါသည္။ ေခါင္းေတြဘာေတြကြဲေသးလား လူေလး ဟု ေမးပါသည္။ မကြဲဘူးထင္တယ္အေမဟု ေအးမကြဲရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး မင္း သြား အိမ္ထဲမွာေန၊ အေမေရခ်ိဳးေလွ်ာ္ဖြပ္လိုက္ဦးမယ္ဆိုၿပီး ထမိန္ရင္လွ်ားျပင္ဝတ္ရင္းေျပာပါသည္။

ဒါနွင့္က်ေနာ္လည္း တဲထဲျပန္ဝင္လာပါသည္။ အေဖ ဒါမ်ိဳးျဖစ္ေနၾကမို႔ အေမ့အတြက္ ရိုးတာေနပံုရပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ဇလံုထဲက ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ လယ္ပုဇြန္လံုးငါးပိခ်က္ကို နယ္ကာဖတ္ကာစားရင္္း မဝသျဖင့္ ထမင္းလည္းထပ္ထည့္ ငါးပိခ်က္လည္းထပ္ဆမ္းကာ အေဖလဲက်ေနသည့္ေနရာအနားတြင္ ထိုင္စားပါသည္။ အေဖ့ပါးစပ္က ဘာေတြမွန္းလည္းမသိေတြ ေရရြတ္ေနပါသည္။ ပက္လက္လန္လိုက္ ေမွာက္ခံုျဖစ္သြားလိုက္ ေဘးေစာင္းသြားလိုက္နွင့္ အၿငိမ္မေနနိုင္ျဖစ္ေနပံုရပါသည္။
က်ေနာ္လည္း ထမင္းစားၿပီးေနာက္ ဇလံုကို အင္တံုႀကီးထဲနွစ္ အင္တံုနႈတ္ခမ္းေပၚေတြ႔သည္ ေရပတ္ဝတ္ႏွင့္တိုက္ပါသည္။ ပန္းကန္ေဆးဆပ္ျပာေတာ့ မေတြ႔ပါ။

ခနေနေတာ့ အေမ ေလွ်ာ္ၿပီးသားအဝတ္ေတြႏွင့္ တဲထဲ ျပန္ဝင္လာပါသည္။ သားေက်ာင္းဝတ္စံုလည္း အေမေလွ်ာ္ခဲ့တယ္။ ခနေနမွ ထုတ္လွန္းမယ္ဟုေျပာရင္း ကဖိုးေထာင္ ကဖိုးေထာင္ဟု ေလးငါးခြန္းေခၚေသာ္လည္း အေဖကား ျပန္မထူးနိုင္ေတာ့။ တေခါေခါနွင့္ပင္ ေဟာက္ေနပါေသးသည္။
အရက္သာမေသာက္ရင္ဟာ သူေတာ္ေကာင္းပဲ သားရဲ့။ သူတျခားဘာမွလုပ္ဘူး။ ကြန္ပစ္တယ္ ငါးေထာင္တယ္ နို့ညွစ္ေရာင္းတယ္။ ဘယ္သူ႔အေပၚမွ မတရားမလုပ္ဘူး။ သူမ်ားက ဖိနပ္ေတာင္းရင္ အက်ႌေရာ ေခါင္းေပါင္းတဘက္ေရာ ခၽြတ္ေပးခဲ့တာ။ အေမ့အေပၚလည္း သစၥာရွိရွာတယ္ဟုေျပာရင္း အေဖ့ကိုၾကည့္ကာ မ်က္ရည္ေတြ လည္ေနပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ဘာလို႔မွန္းမသိ ရင္ထဲနင့္ၿပီး ငိုခ်င္လာပါသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္)

ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး (၃)

0 comments
ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး (၃)
တဲႀကီးဆီျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဒၚခ က ကဖိုးေထာင္ သားကိုဖင္တံုးလံုးျပန္ေခၚရသလားဟု ဆူပါသည္။ မိန္းမရာ သူက ခေလးဘဲဟာျပန္ေျပာေတာ့ ေဒၚခက ခေလးမဟုတ္ဘူးရွတ္တတ္ေနၿပီ လူပ်ိဴေပါက္ေလ ကဖိုးေထာင္ဟုု ေျပာၿပီး က်ေနာ့္အား လာ သား အေဖ့အဝတ္အစားေတြရွိတယ္ အေမလဲေပးမယ္ဟုေျပာကာ တဲေနာက္ခန္းထဲေခၚကာ လဲေပးပါသည္။

ပုဆိုးကြင္းက်ယ္ႀကီးနွင့္ စြပ္က်ယ္လက္စကႀကီးနွင့္ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ တခါမွမဝတ္ဖူးသည့္ အဝတ္အစားမ်ားျဖစ္ပါသည္။ အနံ႔ေတြ႔ကလည္း လူႀကီးေစာ္နံသလိုျဖစ္ေနပါသည္။ ဘယ္တုန္းထဲကရထားမွန္းမသိသည့္ ဝိုင္အိုလက္ေပါင္ဒါေတြလည္း လူးေပးပါသည္။ က်ေနာ္က ေဒၚေလး အဲ့ဒီေပါင္ဒါေတြက ကေလးေတြလိမ္းရတာေလ က်ေန္ာက ခေလးမွမဟုတ္တာဆိုေတာ့ မင္းက ခေလးဘဲ ဒို႔မလည္းလိမ္းေပးစရာက ဘာမွမရွိဘူး ၿပီးေတာ့ မင္းကရန္ကုန္သားေလဟုေျပာၿပီး ထိုဝိုင္အိုလက္ေပါင္ဒါေတြလူးေပးပါသည္။ 

သား ဘာစားခ်င္သလဲေျပာ ေဒၚေလးခ်က္ေကၽြးမည္ဟုေျပာခ်ိန္တြင္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ သူ႔ကို အေမဟုေခၚခ်င္စိတ္ေပါက္လာပါသည္။ ဒါနဲ႔ အေမ အေဖတို႔စရာေတြခူးလာတယ္ဟုေျပာလိုက္ေတာ့ သားရယ္သားရယ္ဟုေခၚၿပီး က်ေနာ့္ေခါင္းကိုသူ႔ရင္ခြင္ထဲထည့္ကာ က်ေနာ့္ဆံပင္ေတြကိုပြတ္ေပးပါသည္။ သူ႔ကိုယ္အနံ႔မွာ ေခၽြးေစာ္ေတြနံေစာ္ေနပါသည္။ ခနေလးေလးေနေတာ့မွ အေမ ေရသြားခ်ိဳးဦးမယ္ နင့္အေဖနဲ႔စကားေျပာေနနွင့္ဆိုကာ ထမိန္အပိုအကႌ်ပိုေတြယူကာေရတြင္းဘက္ ထြက္သြားပါသည္။ 

က်ေနာ္လည္း အျပင္ခန္း ျပန္ထြက္လာပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အေဖဦးဖိုးေထာင္သည္ အေတာ္ေလးမူးေနပါၿပီ။ ကြန္ကေတာ့ အထိုးမပ်က္ပါ။ က်ေနာ့္ေတြ႔ေတာ့ လာ သားႀကီးထိုင္။ မင့္အေမ ဘာေတြေျပာေနတာလဲဟု မူးသံႀကီးနွင့္ေမးပါသည္။ ဘာမွမဟုတ္ဘူးအေဖ အဲ့လိုဘဲဟုေျဖေတာ့ မင္း ေလွေလွာ္တတ္လားဟုေမးပါသည္ ေလွာ္တတ္တယ္အေဖ ေရလည္းကူးတတ္တယ္ဟု ျပန္ေျဖေတာ့ ေကာင္းကြာကြက္တိဘဲဟုေျပာၿပီး မင္းမစားတာဘာရွိလဲဟု မူးသံႀကီးနွင့္ေမးပါသည္။ 

က်ေနာ္က ေနာက္ခ်င္သျဖင့္ ေရသားဆိုလ်င္ သေဘၤာတို႔ ေလွတို႔ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္တို႔ မစားေၾကာင္း၊ ကုန္းသားဆိုလ်င္ ေမာ္ေတာ္ကားတို႔ ကရိန္းတို႔မစားေၾကာင္း၊ ေဝဟင္သားဆိုလ်င္ ေလယဥ္ပ်ံတို႔ ရဟတ္ယဥ္တို႔မစားေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ ဟားဟားဟားဟားနဲ႔ရယ္ရင္း ငါ့သားအရင္းဘဲျဖစ္လိုက္ပါေတာ့ကြာဆိုၿပီး အရက္ေသာက္ျပန္ပါသည္ ၾကြက္ေၾကာ္ျမည္းျပန္ပါသည္။ (ဆက္ပါဦးမည္)

ကညႊတ္ကြင္အိမ္ေျပး (၂) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

0 comments
ကညႊတ္ကြင္အိမ္ေျပး (၂)
က်ေနာ္လည္း ေဒၚခေနာက္မွ ခတ္ရိုရို႔ေလးအထဲဝင္လိုက္လာပါသည္။ ကဖိုးေထာင္ ဒီမွာ အရက္တလံုးဝယ္လာတယ္ သားတေယာက္လည္း ရလာတယ္ဟုေျပာၿပီး အရက္ပုလင္းကိုခ်ေပးရင္ က်ေနာ့္ကို ေမးနွစ္ခ်က္ ဆတ္ျပပါသည္။ သေဘာက သူသင္ထားသလိုအေဖလို႔ေခၚလိုက္ေခၚလိုက္ ဟူသည့္အနက္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကြန္ကို သဲႀကီးမဲႀကီးထိုးေနသည့္ ဦးဖိုးေထာင္က သည္ေတာ့မွ တခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ဟား ငါ့ေကာင္က လူေခ်ာဘဲ။ နံမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ၊ ဘယ္ကေနဘယ္လို ဒီကိုေရာက္လာတာလဲေတြေမးရင္း က်ေနာ္ဘာမွျပန္မေျဖရေသးခင္ မိခေရ ေၾကာင္အိမ္ထဲမွာ ၾကြက္ေၾကာ္ပန္းကန္ရွိတယ္ဟ ယူခဲ့ပါဦး ၿပီးေတာ့ အၾကမ္းကန္လံုးတလံုးနဲ႔ ေရလည္း တဖလားေလာက္ဆြဲခဲ့ပါဟု လွမ္းေအာ္ပါသည္။

က်ေနာ့္နံမည္မ်ိဳးျမင့္ပါ ရန္ကုန္ကပါ၊ ေက်ာင္းေျပးတာေတြမ်ားၿပီး အိမ္မျပန္ရဲတာနဲ႔ အိမ္ေျပးလာတာပါ၊ ဒီေရာက္ေတာ့ ဆင္းခ်င္စိတ္ေပၚလာတာနဲ႔ ကားေပၚကဆင္းလာတာပါ၊ ဗိုက္ဆာေနတာလည္းပါပါတယ္၊ ဖိနပ္သဲႀကိဳးကလည္း သူမ်ား ေနာက္ကတက္နင္းလို႔ျပတ္သြားတာလည္း ပါပါတယ္၊ အဲ့ဒါ ေဈးနားမွာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ရပ္ေနတုန္း ေဒၚေလးနဲ႔ေတြ႔ၿပီး ဒီေရာက္လာတာပါ အေဖ၊ ဆိုေတာ့ ေဟ..မင္း ငါ့ကို အေဖေခၚတယ္ဟုတ္လားဆိုၿပီး ေရွ႔ကိုဖင္နည္းနည္းေရႊ႔ၿပီး တက္လာပါသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဒၚခကလည္း ၾကြက္ေၾကာ္ပန္းကန္ ေရဖန္တေဂါင္း ေရေႏြးၾကမ္းပန္းကန္တလံုး လာခ်ပါသည္။ ကဖိုးေထာင္ သားက လူေခ်ာေနာ္ ကုလားဆင္ေလး ဒို႔ေမြးစားလိုက္ရင္ေကာင္းမယ္ဟု ဆိုပါသည္။ ေအးဟုတ္တယ္ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေဖအေမဘယ္္သူလဲ ဘာေတြလုပ္ၾကသလဲ အဲ့ဒါေတြေတာ့ သိဖို႔လိုတယ္။ ေတာ္ၾကာေန ရံုးေရာက္ဂတ္ေရာက္ေတြ ေရာက္ကုန္မွခက္မယ္ဟုေျပာၿပီး အရက္ငွဲ႔ပါသည္။

၂ ခြက္ဆက္တိုက္ေမာ့ၿပီးမွ ေနဦး ေနာက္မွ ေျပာၾကတာေပါ့ မင္းကိုယ္က နံေနတယ္၊ လာမင္းနဲ့ငါ ေရသြားခ်ိဳးမယ္ သား ဟုဆိုကာ ၿခံအစပ္ကေရတြင္းဆီေခၚသြားပါသည္။ က်ေနာ့္တြင္ ခါးဝတ္ခါးစားသာပါပါသည္။ ေရလဲပုဆိုးလည္း မပါပါ။ ခ်ိဳးလ်င္ ဘယ္လိုခ်ိဳးရပါ့မလဲေတြးေနတုန္း ဦးဖိုးေထာင္က သား အဝတ္အစားေတြခၽြတ္ဟု ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ႀကီးေျပာသလို က်ေနာ့္အကႌ်ၾကယ္သီးေတြ ျဖဳတ္ေပးပါသည္။ အကုန္သာ ခၽြတ္ခ်လိုက္ကြ မရွက္နဲ႔ဟုေျပာပါသည္။ သူ႔အသံတြင္ ဖခင္ရင္းတေယာက္၏ၾကင္နာမႈပါေနသလို ခံစားရပါသည္။ ဒါနွင့္ က်ေနာ္လည္း ကိုယ္လံုးတီး ခၽြတ္ခ််လိုက္ပါသည္။ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္မို႔ ရွက္ရေကာင္းမွန္းသိေသာ္လည္း တျခားလည္းေရြးခ်ယ္စရာမရွိ သူ႔၏ဖခင္ဆန္ေသာအျပဳအမူေၾကာင့္လည္း စိတ္ကအလိုလို မျငင္းေတာ့ဘဲ အကုန္ခၽြတ္ခ်လိုက္ပါသည္။ က်ေနာ့္ ေဂြးေငါက္ေတာက္ေလးကိုျမင္ေတာ့ အဟား မင္းက မြတ္စလင္မ္ကိုးဟုေျပာၿပီး ေရငင္ပါသည္။

တပံုးသူေလာင္း တပံုးက်ေနာ့္ေလာင္းေပးနွင့္ တေယာက္ ၃ ပံုးေလာက္ရွိေတာ့ ဆင္ခ်ီးတံုးဆပ္ျပာအမဲႀကီးနွင့္ သူလည္းတိုက္ က်ေနာ့္တကိုယ္လံုးလည္းတိုက္ေပး ေခ်းတြန္းေပးပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ တေယာက္ ဆယ္ပံုးေလာက္ခ်ိဳးၾကပါသည္။ ေရတပံုး က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚေလာင္းတိုင္း ေခ်းတြန္းကြသားရ ဖင္ၾကားေပါင္ၾကား ခ်ိဳင္းၾကားေတြကိုေသခ်ာပြတ္ အဲ့ေနရာေနမွာဆပ္ျပာမစင္ရင္ ယားနာဘုေတြ ထြက္တတ္ဟုေျပာပါသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးသြားေတာ့ ခနေလး သား ဒီမွာေနဦး အေဖ အတို႔အျမွဳတ္ေလး နည္းနည္းခူးလိုက္ဦးမယ္ဆိုကာ က်ေနာ့္အား ဖင္တံုးလံုးထားၿပီး ဟိုးၿခံအစပ္က ကန္ေလးနားသြားၿပီး ဉာဏ္ညြန္႔ေတြ ကနေဖါ့ေတြ လယ္ကန္းစြန္းအရိုးနီအညြန္႔ေလးေတြ ကညွိဳ႔ေတြ သြားခ်ိဳးပါသည္။ လက္ ၂ ဆုပ္အျပည့္နွင့္ျပန္ ေပါက္ခ်လာၿပီး ေရတပံုးငင္ကာ စင္ေဆာင္ေဆးပါသည္။ ပါးစပ္ကလည္း ဒီေကာင္ေတြက အစိမ္းတို႔မွေကာင္းတာ သားရ။ ဒါေပမယ့္ ေရမစင္ရင္ ဝမ္းကိုက္တတ္တယ္။ အိမ္မွာ လယ္ပုဇြန္လံုးငါးပိခ်က္လည္း အေဖခ်က္ထားတာရွိတယ္ဟုေျပာပါသည္။

က်ေနာ္က အေဖ က်ေနာ္ ဒီအတိုင္းျပန္သြားရမွာလားဟု ငယ္ပါကိုလက္ျဖင့္အုပ္ရင္းေမးေတာ့ ေအး ဒီအတိုင္းလာခဲ့။ အိမ္မွာဘယ္သူရွိတာလိုက္လို႔ မင့္အေမနဲ႔အေဖဘဲရွိတာ၊ အိမ္ထဲေရာက္မွ အေဖ့အကႌ်ပုဆိုးေတြ ထုတ္ဝတ္တာေပါ့၊ မင့္ ဟာေတြေတာ့ဒီမွာဘဲထားခဲ့ မင့္အေမ ေတာ္ၾကာေန ေရလာခ်ိဳးေတာ့ ေလွ်ာ္လိမ့္မယ္ဟုေျပာၿပီး က်ေနာ္တို႔ တို႔စရာေတြနွင့္ တဲႀကီးဆီျပန္လာခဲ့ပါသည္။ (ဆက္ပါဦးမည္)

ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး (၁) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

0 comments
ကညႊတ္ကြင္းအိမ္ေျပး (၁)ေဒၚခသည္ ကညႊတ္ကြင္းတြင္ေနပါသည္။ ကညႊတ္ကြင္းသည္ သခင္သန္းထြန္း၏ ခ်က္ျမဳတ္ေျမျဖစ္ပါသည္။ ေဒၚခနွင့္သခင္သန္းထြန္း ဘာအဆက္အစပ္မွမရွိသလို က်ေနာ္နွင့္ေဒၚခလည္း ဘာေသြးသားမွမေတာ္စပ္ပါ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ အိမ္ေျပးဘဝနွင့္ ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ဟင္းရြက္ကန္စြန္းဗန္းႀကီး ေခါင္းေပၚတင္ကာ အသီးအရြက္စံုရမယ္ အသီးအရြက္စံုရွင့္ဟုေအာ္ရင္း က်ေနာ့္နားေရာက္လာေတာ့ ငါ့သားကေက်ာင္းသားလား ဒီမွာဘာလာလုပ္ေနတာလဲဟု ေမးပါသည္။

ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ့္လက္ထဲ ပိုက္ဆံငါးမူးေလာက္ပဲ ရွိပါေတာ့သည္။ ဖိနပ္ကလည္း ျပတ္ေနပါသည္။ ဗိုက္ကလည္း အေတာ့္ကိုဆာေနပါသည္။ ေဒၚေလး က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကပါ အိမ္ေျပးလာတာ ဒီကေက်ာင္းသား မဟုတ္ပါဘူးဆိုေတာ့ ဟယ္ ဒါဆိုလာ ေဒၚေလး ထမင္းဘဲဥဟင္း လိုက္ေကၽြးမယ္ဆိုၿပီး ေဈးစပ္နားေခၚသြားပါသည္။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ေဟ့ မယ္မွ်င္း ဒါငါ့တူ ရန္ကုန္က ဒီကိုအလည္လာတာ အဲ့ဒါဘဲဥခ်ဥ္ေရနဲ႔ ထမင္းတပြဲထည့္ေပးလိုက္၊ ငါ အခုျပန္လာခဲ့မယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားပါသည္။ 

က်ေနာ္လည္းစိတ္ပူပူနွင့္ တဝႀကံဳးပါေတာ့သည္။ ငါးပိရည္က်ိဳတို႔စရာေတြကလည္း တပံုႀကီးပါပါသည္။ လိုက္ပြဲပါေတာင္းပါေသးသည္။ ခနေနေတာ့ ေဒၚချပန္ေရာက္လာပါသည္။ ထမင္းဖိုး တက်ပ္ခြဲရွင္းၿပီးေတာ့ သူ႔ ေဘးလြယ္လိပ္ေလးထဲမွ လက္ဝါးတံဆိပ္ ေရာ္ဘာဖိနပ္အသစ္ေလးပါ ထုပ္ေပးပါသည္။ က်ေနာ္ဝမ္းသာ၍ ငိုမိပါသည္။ ၿပီးေတာ့မွ တိတ္တိတ္ လာ ေဒၚေလးေနာက္လိုက္ခဲ့ ေနာက္ တပတ္ေလာက္ပတ္လိုက္ရင္ ဒါေတြကုန္ၿပီဆိုကာ သူ႔ ကုန္စိမ္းဗန္းႀကီးကို ထိုးျပပါသည္။ ဒါနွင့္ က်ေနာ္လည္း သူ႔ေနာက္က တေကာက္ေကာက္လိုက္ကာ ရပ္ကြက္တပတ္ပတ္ေတာ့ သူေျပာသလိုဘဲ အကုန္ကုန္ပါသည္။ ပိုက္ဆံတြက္ၾကည့္ေတာ့ ဆယ့္ရွစ္က်ပ္ေလာက္ ရသည္ဟုထင္ပါသည္။ ျပန္ၾကမယ္ ဟင္းစားေလး နည္းနည္းဝင္ဝယ္မယ္ဆိုကာ ေဈးထဲဝင္ၿပီး ငါးနုသန္းေလး သံုးေလးေကာင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေလး ၂လံုး ၃လံုးဝယ္ၿပီး ျပန္လာၾကပါသည္။ 

လမ္းတဝက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ တခါမွမျမင္ဖူးသည့္ သူေယာက္်ားအား နင့္ဦးေလးအတြက္ ခ်က္အရက္ေလးတလံုးဝယ္ရမယ္။ ခမ်ာပင္ပမ္းရွာတယ္ဟုေျပာကာ အရက္ပုန္းဆိုင္ေလးမွ ေတာအရက္တလံုး ဝယ္ပါသည္။ ဆိုင္ရွင္ မ်က္စိေစြေစာင္းေစာင္းနွင့္လူက ေဒၚခ ပုလင္းခြံေတာ့ ျပန္လာေပးဦးေနာ္ဆိုေတာ့ ဟဲ့ ငါျပန္လာမေပးတာမ်ားရွိဖူးလားဟု ျပန္ေငါက္ပါသည္။ ၿပီးေနာက္ လာ သား သြားၾကမယ္ဆိုၿပီး ဗန္းႀကီးတဖက္ ပုလင္းတဘက္နွင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာပါသည္။ အိမ္မွာ ေျမစိုက္ တဲအႀကီးႀကီးတလံုးျဖစ္ပါသည္။ ႏြားသံုးေကာင္ကိုလည္း ထိုတဲႀကီး၏အစြန္းဘက္တြင္ ေကာက္ရိုးေတြ စားေနတာေတြ႔ရပါသည္။ သား ဒါ ေဒၚေလးတို႔အိမ္ဘဲ။ အထဲမွာ ဦးေလးရွိတယ္ ကြန္ ထိုးေနတယ္။ ေဒၚေလးတို႔မွာ သားသမီးမရွိဘူး။ ဦးေလးကိုေတြ႔ရင္ အေဖလို႔သာေခၚလိုက္ၾကားလားဟုေျပာပါသည္။ (ဆက္ပါဦးမည္)

Thursday, April 13, 2017

ဆု(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
အရာရာသည္ သူ႔ဇယားက်အတိုင္း သြားရပါသည္။ ကမၻာလည္း သူ႔ကို ဘယ္သူ႔မွ သြားမလွည့္ပဲ ခုထိ လည္ေနၿမဲပါသည္။ ဤေနရာတြင္ သိတ္မေသခ်ာသည္မွာ ကမၻာလည္တာလား က်ေနာ္တို႔ အလွည့္ခံထားရတာဆိုတာပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထားပါေတာ့ ကမၻာလည္လည္ က်ေနာ္တို႔လည္လည္ ျပႆနာေတာ့သိတ္မရွိပါ။ လည္ေတာ့ လည္ေနမွျဖစ္ပါမည္။ အလည္ရပ္ေနလွ်င္ သို႔မဟုတ္ အလည္ရပ္သြားလွ်င္ ရႈပ္ေထြးမႈေတြမ်ားကာ ကိစၥေတြရွိလာပါလိမ့္မည္။ ထိုအခါ လူ႔ဆရာေတြက ငါတို႔ အေစာႀကီးထဲကမေျပာဘူးလား ကမၻာပ်က္မယ္ဆိုတာကိုဟုဆိုက လက္ခေမာင္းေတြခတ္ၾကပါလိမ့္မည္။ ထိုလူေတြ နားမထြင္းျဖစ္ေနသည္မွာ ကမၻာပ်က္လွ်င္ သူတို႔လည္း ေခါင္းနွင့္ကိုယ္ အိုးစားကြဲမည့္အေရး မေတြးမိၾကတာျဖစ္ပါသည္။ လူတကာေသလွ်င္ ငေတလည္းေခါင္းမာလို႔မရပါ။ ထို႔ေၾကာင့္က်ေနာ္သည္ ကမၻာဖ်က္ရန္ ေယာင္လို႔ပင္စိတ္မကူးမိပါ။ ကမၻာဖ်က္လက္နက္မ်ား ကိုင္ထားသည့္နိုင္ငံတြင္ေနရသည့္တိုင္ ကမၻာဖ်က္မည့္အႀကံဆိုး ဉာဏ္ဆိုး က်ေနာ့္တြင္ မရွိပါ။ ဘယ္သူ ကမၻာဖ်က္ဖ်က္ ကမၻာပ်က္လွ်င္ အကုန္ပ်က္ပါမည္။ ကမၻာကို လူတို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖ်က္ခဲ့ၾကပါသည္။ ကမၻာစစ္ႀကီးေတြျဖစ္ၿပီးကို ဖ်က္ၾကပါသည္။ ကမၻာပ်က္မသြားပဲ သူတို႔သာ ကိုယ္က်ိဳးေတြနည္းၾကပါသည္။ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားေတြလည္း ျဖစ္ၾကပါသည္။ ခုလည္း ေျမာက္ကိုးရီယားကို ရန္သြားေထာင္ေနပါသည္။ ေျမာက္ကိုးရီးယားမွာလည္း ကမၻာဖ်က္လက္နက္ေတြရွိပါသည္။ အစၥေရးလ္ကို ေျမွာက္ေပးၿပီး ဂ်ဳးနွင့္ အာရဗ္ေတြကို မီးေမႊးေပးေနပါသည္။ ဂ်ပန္ကို ေထာင္ေပးၿပီး တရုတ္ကိုရန္ေစာင္ခိုင္းေနပါသည္။ တရုတ္တြင္လည္း ကမၻာဖ်က္လက္နက္ေတြရွိပါသည္။ အန္ကယ္လ္ဆမ္သည္ သူ႔ေျမေပၚ က်ည္တေတာင့္မွအက်မခံပဲ ကမၻာပတ္စစ္တိုက္စားေနသူျဖစ္ပါသည္။ သူ႔နိုင္ငံသားသူ႔စစ္သားေတြ နိုင္ငံ့ျပင္ပတြင္ မည္မွ်ေသေသ သူ အေလးမထားပါ။ အေခါင္းေတြ အလံအုပ္ၿပီး ေလယဥ္ပ်ံနွင့္ျပန္သယ္ကာ စစ္သဂ်ိဳင္းတြင္ ေသနတ္ေအာက္စိုက္အေလးျပဳကာ ဘလန္႔ခ္က်ည္ေတြမိုးေပၚေထာင္ပစ္ေပးၾကကာ အေျမာက္ေတြေဖါက္ၾကလုပ္ကာ စစ္သားမယားနွင့္ က်န္ရစ္သူမ်ားအား နွစ္သိမ့္ေပးပါမည္။ ၿပီးလွ်င္ က်ေနာ္တို႔အိပ္္ထဲကေငြနွင့္ က်န္ရစ္သူမ်ားကို မေသမခ်င္း မစို႔မပို႔ေထာက္ပံ့ပါမည္။ သမၼတဆုတို႔ဘာတို႔လည္း ရင္ဘတ္ထိုးေပး လည္ပင္းခ်ိတ္ေပးလုပ္ၾကပါမည္။ ထိုသတၳဳျပားႀကီးမွာ အခန္းေထာင့္ကစားပြဲတင္ထားသည့္ ဆုတံဆိပ္ေတြအျဖစ္ ၾကာလွ်င္ဖုန္တက္ကုန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဆုတံဆိပ္ေတြကို လူေတြမက္ေမာၾကပါသည္။ သန္းေရႊအပါအဝင္ ဗမာျပည္ကစစ္ဗိုလ္ေတြ ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးဆိုလွ်င္ စစ္ယူနီေဖာင္းနွင့္ ထိုတံဆိပ္ေတြ ရင္ဘတ္အျပည့္ခ်ိတ္ၿပီး တက္လာၾကပါသည္။ က်ေနာ့္ ေခြးေလး ၂ ေကာင္တြင္လည္း လည္ပတ္နွင့္ ဆုျပားေလးေတြကိုယ္စီ လည္တြင္ ဆြဲထားၾကပါသည္။ စစ္သားမယားကား ဆုအျပားႀကီးရပါသည္။

ၾကက္ဆင္ဒုကၡ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
ဒီမနက္ အလုပ္သြားေတာ့ ကားကို အေတာ္သတိထားေမာင္းရပါသည္။ ခုရာသီသည္ ၾကက္ဆင္မ်ား အုပ္လိုက္အုပ္လိုက္ ထြက္တတ္သလို ငန္းညိဳရိုင္းၾကီးမ်ားလည္း မိတ္လိုက္ရန္ သားေပါက္ရန္ျပန္လာသည့္ကာလျဖစ္ပါသည္။ သမင္ေတြလည္း အထြက္မ်ားပါသည္။ ရက္ခြန္းဆိုသည့့္ ရွည့္အႀကီးလိုလို ဝက္ဝံေပါက္စငယ္လိုလို မ်က္ကြင္းညိဳႀကီးမ်ားနွင့္အေကာင္ေလးေတြလည္း လမ္းေပၚအလြန္ထြက္သည့္ သမယျဖစ္ပါသည္။ ေဒါင္းေတြလည္း တြန္ၾကေတာက္ၾကပါၿပီ။ ရာသီေလးေႏြးစျပဳလာသျဖင့္ အေကာင္ဗေလာင္စံု ေတာလည္ၾက မ်ိဳးဆက္ရင္ေသြးေတြေမြးျမဴ ေပါက္ဖြားရင္း ေလာကကိုသစ္ဖို႔ အသက္ဆက္ၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ အခ်စ္၊ လိင္စိတ္နွင့္ မိသားစုဘဝမ်ားေဆာက္ၾကမည္ျဖစ္ပါသည္။ အင္ဒီယားနား ၈ Indiana 8 လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ ထင္သည့္အတိုင္း ၾကက္ဆင္တအုပ္က လမ္းကို စိမ္ေျပနေျပ ျဖတ္ေနတာနွင့္ တည့္တည့္သြားတိုးပါသည္။ ခန္႔မွန္းေျခ အေကာင္ ေျခာက္ဆယ္ခန္႔ ရွိမည္ထင္ပါသည္။ ေတာလည္း နည္းနည္းနက္သည့္ေနရာျဖစ္ပါသည္။ လူေနအိမ္ေျချပတ္သည့္ေနရာလည္းျဖစ္ပါသည္။ ဒါနွင့္ ကားရပ္ၿပီး သူတို႔ျဖတ္တာ မၿပီးမခ်င္းေစာင့္ရပါသည္။ ေတာ္ေတာ္နွင့္မၿပီးနိုင္ပါ သူတို႔အေမ့လင္ပိုင္သည့္စင္ေပၚ ထင္သလိုႀကဲမည္ဆိုသည့္ အထာမ်ိဳးေတြနွင့္ျဖစ္ေနပါသည္။ က်ေနာ့္ေနာက္မွာလည္း ကားက ဆယ္စီးေလာက္တန္းမိေနပါၿပီ။ တခ်ိဳ႔ကားေတြက ဘာမွန္းမသိသျဖင့္ ဟြမ္းတဗြမ္ဗြမ္လုပ္ေနပါၿပီ။ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္တဘက္လမ္းေၾကာမွာလည္း ကားက ဆယ့္ေလးငါးစီးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ၾကက္ဆင္ေတြကေတာ့ ဘာမွအေရးလုပ္စရာမလိုဆိုသည့္အထာနွင့္ ကိုယ္ဟန္ျပမယ္ေတြလို ဖက္ရွင္မယ္ေတြလို ေအးေအးလူလူ လမ္းေပၚျဖတ္ေနၾကပါသည္။ က်ေနာ္ ေနာက္ထပ္ မိနစ္ ၂ဝ နီးပါးေမာင္းရပါဦးမည္။ အလုပ္ကလည္း ၇ နာရီတြင္ စရပါမည္။ ခု နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၆ နာရီ ၄၃ မိနစ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူတို႔ကိုေစာင့္ရသည္မွာ ၅ မိနစ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ ဒါနွင့္ ကားကို ခတ္ျဖည္းျဖည္းေလးလွိမ့္ကာ သူတို႔အနားထိသြားၿပီး ဟြန္းကို ဗြမ္းကနဲတခ်က္ နွိပ္လိုက္ေတာ့မွ သူတို႔ေတြ လမ္းျဖတ္သည့္အေကာင္ကျဖတ္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္သည့္အေကာင္ကဆုတ္ၿပီး ရွဲေပးၾကပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ဆက္ေမာင္းသြားလို႔ရပါသည္။ ထိုကိစၥသည္ အေမရိကန္ေက်းလက္က လမ္းမ်ားတြင္ ေန႔စဥ္ျဖစ္ေနသည့္ သာမန္ကိစၥ နိစၥဓူဝဆိုေသာ္လည္း ျပႆနာအေတာ္ရွိပါသည္။

ေပါက္စီ ငရုပ္ဆီ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
ကက္သားေပါက္စီ ၂ လံုးရွိပါသည္။ အမွန္က ေျခာက္လံုးပါ ေလးလံုးက စားလို႔ကုန္သျဖင့္ ၂ လံုးႂကြင္းတာျဖစ္ပါသည္။ ေပါက္စီသည္ ျငဳပ္ဆီနွင့္စားမွ အရသာျပည့္ပါသည္။ ဒီက ျငဳတ္ဆီေတြသည္ အက္ဖ္ဒီေအေခၚ အစားအစာေဆးဝါးဌာနက မီးစိမ္းျပမွထုတ္ရျဖင့္ က်န္းမာေရးနွင့္ ညီညြတ္သည္ေျပာရပါမည္။ ဗမာျပည္က ျငဳတ္ဆီသည္ သူ႔ဟာသူ က်န္းမာေရးနွင့္ ညီညြတ္ညြတ္မညြတ္ညြတ္ စားလို႔အေတာ္ ခံတြင္းလိုက္ပါသည္။ ဒန္ပန္းကန္ျပားေလးနွင့္ မဟုတ္ဘဲ ထုတ္ထိုးကို တုတ္နွင့္ဘဲထိုးစားရတာႀကိဳက္သည့္ ဝက္သားတုတ္ထိုးစြဲသူတခ်ိဳ႔ဆိုလွ်င္ ျခင္းေတာင္းေဘးက အခ်ဥ္ရည္ပုလင္းေလးထဲ ထုတ္မွာထိုးထားသည့္ ဝက္သားဖတ္ကေလးကို ထိုးထည့္လိုက္ တၿပြပ္ၿပြပ္စုပ္လိုက္ ေနာက္ျပန္ထိုးထည့္လိုက္နွင့္ ဗမာ့ျငဳတ္ဆီအစပ္အဟပ္၏အရသာကို တင္းျပည့္ၾကပ္ျပည့္ခံစားေနၾကတာ က်ေနာ္ ေျမနီကုန္းနွင့္ လွည္းတန္းတဝိုက္တြင္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္ဖူးပါသည္။ ေရႊေရးထင္ထင္ကိုေတာ့ ခုထိ လူအေကာင္လိုက္ႀကီး မျမင္ဖူးပါ။ သူလည္း ဝက္သားတုတ္ထိုးလို နံမည္အလြန္ေက်ာ္ပါသည္။ ျငဳပ္ဆီပုလင္းထဲ တုတ္ထိုးထိုးစားရတာကိုရြံလ်င္ အိမ္မွာဘဲ ကိုယ့္ဟာကိုလုပ္စားၾကပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုအရသာသည္ လမ္းေလးတုတ္ထိုးသည္ျငဳပ္ဆီအရသာကို မည္သို႔ မမီနိုင္ဟုထင္ပါသည္။

နံနံပင္နိုင္ငံေရး(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
က်ေနာ္တို႔ နိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေျပာၾကသည့္အခါ နိုင္ငံေရးဆိုတာ နိုင္ငံေရးဆိုတာေတြနွင့္စၾကပါသည္။ အမွန္က က်ေနာ္တို႔ နိုင္ငံေရးဆိုတာကို နံနံပင္အေၾကာင္းေလာက္ပင္ မသိ၍ျဖစ္နိုင္ပါသည္။ နိုင္ငံေရးဘာမွန္းသိသည့္လူမ်ား အာဏာရၿပီး က်ေနာ္တို႔အေပၚ အစိုးတရလုပ္ေတာ့လည္း က်ေနာ္တို႔ခံရပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔သည္ ေအာက္ကလည္းေနေသး ဟာဒီးေတာ့မေလွ်ာ့ဆိုသည့္အထာနွင့္ နိုင္ငံေရးဆိုတာ နိုင္ငံေရးဆိုတာေတြ လုပ္ေနၾကရပါသည္။ ကံေကာင္းလွ်င္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီး၏ မ်က္ေစ့ေအာက္ေရာက္ သြားနိုင္ေသးသည္။ မ်က္ေစ့ေအာက္ေရာက္သည္ဆိုသည္မွာ ေထာင္ထဲ ဆြဲသြင္းျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ထက္ပို ကံေကာင္းလွ်င္ ေတာထဲ ေမာင္းအပို႔ခံရပါမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ နိုင္ငံေရးကို နားမလည္ေသးမွန္း သိသာပါသည္။

ေဆးလိပ္အျပတ္(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
က်ေနာ္ ေဆးလိပ္ျဖတ္သည့္အေၾကာင္းမ်ားတြင္ ကရိကထမ်ားလြန္းသည့္ဒဏ္ မခံနိုင္တာပါပါသည္။ က်ေနာ္လုပ္သည့္အလုပ္ေတြမွာ ရံုးခန္းေတြနွင့္အဆက္အစပ္ျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္ရံုးခန္းထဲတြင္မွ ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္မရွိပါ။ ေသာက္ခ်င္လွ်င္ အျပင္ထြက္ အေဆာက္အဦးနွင့္ ေပ ၂ဝ အကြာမွာ ေသာက္ရပါသည္။ ကား ဂရပ္ခ်္မ်ားတြင္လည္း ေသာက္မရပါ။ ကိုယ့္အိမ္ဆိုၿပီးလည္း အိမ္ထဲလည္းေသာက္မျဖစ္ပါ။ ဒီကအိမ္ေတြသည္ အလံုပိတ္ေတြျဖစ္ပါသည္။ ေဆးလိပ္နံ႔စြဲသြားလွ်င္ ေပ်ာက္ဖို႔အေတာ္ခက္ပါသည္။ အိမ္လာလည္သည့္ ဧည့္သည္မ်ားတြင္ ေဆးလိပ္မေသာက္သူလူႀကီးမ်ား၊ ကေလးငယ္မ်ားပါလာလွ်င္ အေတာ္မ်က္နွာပူစရာျဖစ္ပါသည္။ ကားဆိုလည္း ငါ့ကားဘဲ ငါ့ဟာငါေသာက္ဖို႔သည္မွာ မလြယ္ပါ။ ကားထဲအနံ႔စြဲသြားလွ်င္ေတာ္ေတာ္ေလး မေကာင္းပါ။ ေဆာင္းတြင္း နွင္းေတြက ဒူးေလာက္ေပါင္ေလာက္က်ေနခ်ိန္ ေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ အျပင္ထြက္ရသည့္ဒုကၡမွာ အလြန္ႀကီးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဒဏ္ေတြကို ႀကံဖန္ခံလို႔ရပါေသးသည္။ အဓိက အေၾကာင္းရင္းမွာ ဗမာျပည္ကလို လမ္းေဘး ဟင္းလင္းပြင့္လဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမ်ားမရွိျခင္းနွင့္ ဒီကရွိသည့္ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္မရတာျဖစ္ပါသည္။ ဒါနွင့္ စိတ္တိုတိုျဖင့္ ေဆးလိပ္ျဖတ္ပလိုက္ပါသည္။ ၆ နွစ္နီးပါးရွိပါၿပီ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဧၿပီ၊ ၁၃၊ ၂ဝ၁၇)

ေႏြဦးေပါက္(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
က်ေနာ္ ခ်စ္ခင္ရင္းနွီးရသည္ မိတ္ေဆြတိုင္းကို ခုလို ေႏြဦးေလးေပါက္ပလားဆို အိမ္လာလည္ေစခ်င္ပါသည္။ ထင္းမီးျဖင့္ ဖုတ္ေသာကင္ေသာ အသားငါးအသီးအရြက္မ်ားနွင့္ ဧည့္ခံခ်င္ပါသည္။ ဟို႔ ၿခံအေနာက္က ေတာစပ္ထဲက ေကဘင္န္ေလးထဲလည္း ေရနံဆီမီးအိမ္ေလးေတြနွင့္ လူႀကီးေတြစာဖတ္ ကေလးေတြ အထပ္ခိုးေလးတက္လိုက္ဆင္းလိုက္ ေနေနၾကတာကို ေပ်ာ္ပါသည္။ ငါးေတြလည္း အစာေႂကြးၾကပါမည္။ ၾကက္ဥေတြလည္း အတူေကာက္ၾကပါမည္။ ေခြးေလးေတြနွင့္လည္း ေျပးလႊားကစားၾကပါသည္။ မိႈေတြလည္း ပြင့္ေတာ့ပါမည္။ ကညႊတ္ေတြေတာ့ အစို႔ထြက္လာေနပါၿပီ။ ၾကက္သြန္ျဖဴေတြလည္း လက္ ေျခာက္သစ္ခန္႔အၿမိတ္ေတြရွည္ေနပါၿပီ။ စထေရာ္ဘယ္ရီေတြလည္း လန္းလာၾကပါၿပီ။ စပ်စ္ေတြေတြ ပုရစ္ဖူးပါၿပီ။ ပန္းေတြလည္း ပြင့္ၾကပါၿပီ။ ေဘ့စ္စ္မင္န္႔ထဲတြင္ ဒရမ္ဆက္အျပည့္အစံုေရာ ပီယာနိုေရာ အသံဆိုင္ရာလွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြပါ အျပည့္ရွိသည့္အျပင္ နံရံတြင္ႀကိဳက္သေလာက္ေရး ေဆးဖ်က္ရသည့္ေဆးမ်ားလည္း သုတ္ထားပါသည္။ ကေလးေတြ ေျမျဖဴေရာင္စံုေတြနွင့္ ႀကိဳက္သေလာက္ ျခစ္ေရးသြားလည္း ဖ်က္လို႔ဖ်က္သည့္ေဆးသုတ္ထားပါသည္။ ကေလးေတြေခၚၿပီး က်ေနာ့္ ေတာကအိမ္ေလးထဲ လာလည္ၾကေစခ်င္ပါသည္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဧၿပီ ၁၄၊ ၂ဝ၁၈)

လက္ပံ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
က်ေနာ္ ေက်ာက္ဆည္ေနတုန္းက က်ေနာ္တို႔တပ္ကေန ျမင္းလွည္းျဖင့္ တနာရီမရွိတတ္ရွိတတ္ေမာင္းရသည့္ေနရာတြင္ လက္ပံဟုေခၚေသာ ရြာႀကီးရွိပါသည္။ ထိုရြာႀကီးတြင္ အားလံုးလိုလိုမွာ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ေက်ာက္ဆည္နွင့္အနီးၿမိ့ဳမ်ား၏ အမဲသားလိုအပ္ခ်က္ကို သူတို႔ ျဖည့္ဆည္းေပးေနတာျဖစ္ပါသည္။ ရြာထဲဝင္လိုက္လွ်င္ပင္ ဖုန္႔နံ႔ ဆိတ္ေခ်းနံ႔ နြာေခ်းနံ႔မ်ားနွင့္သင္းေနပါသည္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေပၚထားသည့္ အမဲသားဝမ္းတြင္းသားကို ေတာအရက္နွင့္ အဆီမခဲခင္ ပူပူေႏြးေႏြးခ်က္ျမည္းၾကရင္း ေပ်ာ္ခဲ့ရပါသည္။ တခါတေလ က်ေနာ္တို႔က အာမီရမ္ေလးဘာေလးမ်ား သယ္သြားလွ်င္ သူတို႔အလြန္ဝမ္းေျမာက္ၾကၿပီး သင္းၿပီးေနာက္ သိမ္းထားထားသည့္ ႏြားေဂြးဥ ဆိတ္ေဂြးဥမ်ားပါ ျပဳတ္ေက်ာ္လုပ္၍ေကၽြးပါသည္။ ဦးေနွာက္ေတြလည္း ေၾကာ္ေကၽြးၾကပါသည္။ မုန္လာခ်ဥ္ဖတ္ ပဲတီခ်ဥ္ဖတ္ နွမ္းဖတ္ခ်ဥ္မ်ား ပဲဖတ္ခ်ဥ္မ်ားလည္း သုတ္သုတ္ေကၽြးၾကပါသည္။ အဲ့လူေတြ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါသည္။

ေကြ႔တယိုသူေဌးမ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments
က်ေနာ္ မဲေဆာက္ေနတုန္းက တေန႔ေဈးထဲသြားရင္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီနွင့္ တီရွပ္ေလးနွင့္ အသက္သံုးဆယ္ခန္႔ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ဆံုမိပါသည္။ စိတ္ထဲ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဒီေကာင္မေလးဟာ တေယာက္ေယာက္နဲ႔ တူလိုက္တာဟုျဖစ္ၿပီး လြန္သြားမွ ေနာက္ကေန ျပန္လွည့္ေခၚၿပီး ဦးေလးနံမည္ ဘယ္သူဘယ္ဝါဟုမိတ္ဆက္ရင္း နင့္ကို ငါသိတဲ့လူတေယာက္ေယာက္နဲ႔ ရုပ္ျခင္းခၽြပ္စြပ္တူသလိုထင္မိလို႔ပါ။ နင့္အေဖနံမည္ ဘယ္သူလဲ၊ ဗမာျပည္ ဘယ္နယ္မွာေနၾကသလဲဆိုေတာ့ သူ႔အေဖနံမည္ေျပာျပပါသည္။ လက္ပံတန္းဘက္ကျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို သာယာဝတီေထာင္တြင္ အေဆာင္ထားသူထား တိုက္ခန္းေတြထဲထားခ်င္ထားၿပီး လိုသလိုနွိပ္ကြပ္ရန္ ခြဲထားပါသည္။ အဓိက က လူမစုမိေစရန္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္က ၁ တိုက္တြင္ေနရပါသည္။ သာယာဝတီေထာင္ေရာက္စ က်ေနာ္တို႔ အျပင္ထြက္ခ်ိန္မွာ တေန႔လွ်င္ ၄၅ မိနစ္ျဖစ္ပါသည္။ က်န္သည့္ ၂၃ နာရီနွင့္ ၁၅ မိနစ္ကို ၈ ေပ၊ ၁၂ ေပ အခန္းထဲတြင္ လူ သံုးေလးေယာက္အတူေနရပါသည္။
ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔ေသာက္ေရအိုးေတြျဖည့္ဖို႔(ေသာက္ေရအိုးေတြမွာ အခန္းအျပင္တြင္ ထားပါသည္။ ေသာက္ခ်င္လွ်င္ သံတိုင္ၾကားလက္ထုတ္ၿပီး ခပ္ေသာက္ရပါသည္) က်ေနာ္တို႔စားဖို႔ ထမင္း၊ တာလေဘာစသည္မ်ား ဖိုႀကီးမွသြားယူၿပီး ေဝေပးဖို႔၊ က်ေနာ္တို႔ စြန္႔ပစ္စုပံုထည့္ထားသည္ စည္ပိုင္းျပတ္ႀကီးေတြထဲက ေခ်းေသးမ်ားအား မိလႅာႀကီးဆိုသည့္ေနရာအထိ ထမ္းယူသြားၿပီး ေျမျမွဳတ္ စသည့္အလုပ္မ်ား လုပ္ရန္ ရာဇဝတ္မႈျဖင့္က်လာသည့္ ေထာင္သားေတြကို က်ေနာ္တို႔တိုက္တန္းေတြအစြန္က တိုက္ခန္းတခန္းတည္း ထည့္ထားပါသည္။ သူတို႔သည္ ေထာင္ဖြင့္ခ်ိန္မွ ေထာင္ပိတ္ခ်ိန္အထိ အျပင္တြင္ေနရၿပီး ထိုအလုပ္မ်ားလုပ္ရပါသည္။ သူတို႔ကို အၿမဲဆင္းဟုေခၚပါသည္။
ထိုအၿမဲဆင္းမ်ားတြင္တေယာက္က ခုနေကာင္မေလး၏ဖခင္ျဖစ္ပါသည္။ သူေထာင္က်လာသည္မွာ သူတို႔မိသားစုကိုဆင္းရဲသျဖင့္ နွိမ္သည္ဆိုသည့္ ရြာထဲက ပိုက္ဆံနည္းနည္းရွိသည့္ ငနဲတေယာက္ကို ေခါင္းရိုက္ခြဲမႈျဖစ္ပါသည္။ က်ဳပ္သမီး အပ်ိဳျဖန္းေလးကို အိမ္ေပၚအထိ တက္ႀကံတဲ့ေကာင္ဗ် သူေျပာပါသည္။
ထိုအၿမဲဆင္းႀကီးသည္ ထစ္ကနဲဆို ေျခပါလက္ပါ ပါတတ္သည့္ လူေျဖာင့္စိတ္တိုႀကီးျဖစ္ပါသည္။ စကားေျပာလွ်င္ ပါးစပ္နွင့္တလံုးအျပည့္ႀကီး ေျပာတတ္ပါသည္။ သူ႔တြင္ ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔သူမရွိပါ။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း အထဲတြင္ေနေနရသူေတြမို႔ အျပင္က သူ႔အညီအမ်ားႀကီးလိုပါသည္။ စာေတြ ခိုးေရး ခိုးဖတ္ ခိုးျဖန္႔ၾကသည္။ အဲ့တုန္းက ေထာင္ထဲတြင္ စာဖတ္ခြင့္ မရွိသည့္ကာလလည္းျဖစ္ပါသည္။ စာေလး တထြာအညိဳ တလာစီရင္း မိသြားလွ်င္ ေသလုေမ်ာပါးအရိုက္ခံရခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ သူပဲ တခန္းနွင့္တခန္း တတိုက္နွင့္ ေထာင္ဝါဒါေတြမသိေအာင္ အသြားအျပန္ စာေတြ ကဗ်ာေတြ စာအုပ္ေတြကို ခိုးဝွက္ယူေပးပါသည္။ သူသည္ နိုင္ငံေရးသာ တလံုးတပါဒမွ မသိေသာ္လည္း နိုင္ငံေရးသမားေတြကို အေတာ္ ခ်စ္ခင္ေလးစားပါသည္။ သူ႔အကိုတေယာက္ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ၿပီး ပဲခိုးရိုးမတေနရာမွာ တိုက္ပြဲက်သြားသည္ဟုေျပာပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း သူပိုၾကည္ျဖဴေစရန္ေရာ ေစတနာေရာထည့္ၿပီး ေထာင္ဝင္စာလာတိုင္း အေၾကာ္အေလွာ္ အေျခာက္အျခမ္းေလးမ်ား ခြဲခြဲေပးပါသည္။ ထိုင္အခါမ်ိဳးတြင္ သူေက်းဇူးတင္စကားေျပာပံုမွာ ထိုင္ဦးခ်မတတ္ျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ္တို႔က ျပန္အားနာရပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူ လြတ္ရက္ေစ့၍လြတ္သြားပါသည္
အခုက်ေနာ္နွင့္ ေဈးထဲလာေတြ႔သည့္ ေကာင္မေလးမွာ သူ႔သမီးေလးျဖစ္ပါသည္။ နင့္အေဖေရာရွိေသးလားဆိုေတာ့ ရွိေတာ့ ရွိေသးတယ္ ေလျဖတ္ၿပီး အလုပ္မလုပ္နိုင္ေတာ့လို႔ အိမ္မွာဘဲ နွီးထိုးေရာင္းစားေနတယ္ဟုေျပာပါသည္။ က်ေနာ့္ မ်က္ရည္ဝဲရပါသည္။ နင္ကေရာ ဒီမွာ ဘယ္စက္ရံုမွာ လုပ္ေနတာလဲဟုေမးေတာ့ စက္ရံုမဟုတ္ဘူးဦးေလး ေကြ႔တယိုဆိုင္မွာလုပ္တာ။ ဒိေန႔ေတာ့ သူေဌးမက နင္ဒီေန႔နား ငါလည္းဆိုင္ပိတ္မယ္ေျပာလို႔ လိုတာေလးေတြ လာဝယ္တာ။ ဘယ္နားကဆိုင္္လဲ ေနာက္ေန႔ ငါတို႔လာစားမယ္ဟုေျပာေတာ့ ေနရာေျပာျပပါသည္။
ေနာက္ေန႔ က်ေနာ္တို႔ သြားစားၾကပါသည္။ ဆိုင္မွာ ဗမာျပည္ လမ္းေဘးက မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ထက္ပိုမႀကီးပါ။ က်ေနာ္တို႔စားေန စကားေျပာေနသည့္ နာရီဝက္ေလာက္ အခ်ိန္တြင္ လာစားသူမွာ ၆ ေယာက္ပဲရွိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုဆိုင္ရွင္သည့္ သူ႔ အလုပ္ရွင္မ သူေဌးမအေခၚခံသည့္ေနရာေရာက္ေနပါသည္။
က်ေနာ္ ထပ္မ်က္ရည္ဝဲမိပါသည္။ ထိုင္းမွာအလုပ္ လုပ္ေနၾကသည့္ ဗမာျပည္သား မ်က္နွာမြဲေတြအတြက္ ေခ်ာက္ခ်ီးေခ်ာက္ခ်က္ ေကြ႔တယိုဆိုင္ပိုင္ရွင္လည္း သူေဌးမျဖစ္ရသည့္ အျဖစ္ဆိုး ဘဝဆိုးေတြနွင့္ျဖစ္ၾကရပါသည္။
ဧၿပီ ၁၃၊ ၂ဝ၁၈)

Saturday, March 25, 2017

ေသြး (ဘာသာျပန္သူ - ျမတ္ၿငိမ္း)

0 comments
ေသြး (ဘာသာျပန္သူ - ျမတ္ၿငိမ္း)သူ ဝင္လာခ်ိန္တြင္ စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္၏ သင္တုန္းဓားေတြထဲက အေကာင္းဆုံး တစ္ေခ်ာင္းကို သားေရျပားေပၚတြင္ အျပန္အလွန္ ခတ္ေနသည္။ ဝင္လာသူသည္ သူမွန္း သိလိုက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ဖုံးကြယ္ႏုိင္မလား ဆိုၿပီး သင္တုန္းဓားကို ဆက္ခတ္ေနလိုက္၏။ ဓားသြားကို လက္မျဖင့္ စမ္းၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ အလင္းေရာင္ထဲတြင္ ေထာင္ၾကည့္သည္။ ထိုအခိုက္တြင္ သူက က်ည္ဆန္ေတြ တန္းစီထည့္ထားၿပီး ေသနတ္အိတ္ တြဲေလာင္းက်ေနသည့္ ခါးပတ္ကို ခၽြတ္သည္။ နံရံေပၚရွိ ခ်ိတ္တြင္ ခ်ိတ္သည္။ စစ္သုံး ကက္ဦးထုပ္ကို ခါးပတ္ေပၚမွာ ထပ္ခ်ိတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ လည္စည္းကို ေျဖရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ လွည့္သည္။
“ပူပါ့ကြာ၊ ငရဲက်ေနတာပဲ။ က်ဳပ္ကို မုတ္ဆိတ္ ရိတ္ေပးစမ္းဗ်ာ”
သူက ဆံပင္ညႇပ္ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္သည္။
သူ႔ မုတ္ဆိတ္ေတြ ေလးရက္စာေလာက္ ရွည္ေနၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ မွန္းမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ တပ္သားေတြကို ေနာက္ဆုံး လိုက္လံရွာေဖြ တိုက္ခိုက္ခဲ့သည့္ ေလးရက္။ သူ႔မ်က္ႏွာ နီစပ္စပ္ ျဖစ္ေန၏။ ေနေလာင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဂ႐ုတစိုက္ျဖင့္ ဆပ္ျပာတုံးကို စကိုင္သည္။ ခပ္ပါးပါး အလႊာကေလးေတြ ရေအာင္ ဓားျဖင့္ လွီးသည္။ ဆပ္ျပာလႊာကေလးေတြကို ခြက္တစ္ခြက္ထဲ ထည့္၊ ၾကက္သိမ္းေႏြး ေရအနည္းငယ္ ေရာ၊ စုတ္တံျဖင့္ ေမႊ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဆပ္ျပာျမႇုပ္ေတြ ထလာသည္။
“ဆရာတို႔ တပ္က တျခားသူေတြလည္း မုတ္ဆိတ္ေတြ ဆရာ့ေလာက္ ရွည္ေနၾကေရာေပါ့ေနာ္”
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရင္း ဆပ္ျပာရည္ကို ဆက္ေမႊ ေနလိုက္၏။
“ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ အဓိက ေကာင္ေတြကို ၿဖိဳလိုက္ ႏုိင္တယ္ေလ။ တခ်ိဳ႕ကို အေသဖမ္းလာတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အသက္ရွင္ေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္ေတြလည္း မၾကာခင္ ဇီဝိန္ ေႂကြၾကရမွာပါ”
“ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ မိခဲ့လို႔လဲ ဆရာ”
“ဒီေကာင္ေတြကို ေတြ႕ဖို႔ ေတာထဲ ေတာ္ေတာ္ နက္ေအာင္ လိုက္ရတာကလား။ ဒါေပမဲ့ အပင္ပန္း ခံရက်ိဳး နပ္ေအာင္ လုပ္မွာပါ။ ဒီပြဲမွာ ဒီေကာင္ေတြ တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္မွ အသက္ရွင္ရက္ ထြက္မလာေစရဘူး”
ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲက ဆပ္ျပာရည္ သုတ္ထားသည့္ စုတ္တံကို ေတြ႕ေတာ့ သူက ဆံပင္ညႇပ္ခုံ ေက်ာမွီကို မွီလိုက္၏။ သူ႔ကို ကိုယ္႐ုံစ ျခံဳေပးရဦးမည္။ အံဆြဲထဲမွ ကိုယ္႐ုံစ တစ္စယူၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ေဖာက္သည္ေတာ္၏ လည္ပင္းမွာ ပတ္သည္။ သူက စကားေျပာ မရပ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔ဘက္သားဟု ထင္ေနသလား မသိ။
“ဟိုေန႔က က်ဳပ္တို႔ လုပ္ျပလိုက္တာ ျမင္ၿပီး ဒီၿမိဳ႕ကေတာ့ သင္ခန္းစာ ရသြားေလာက္ ပါၿပီ”
“ဟုတ္ကဲ့” ဟုေျပာၿပီး ေခၽြးျဖင့္ မည္းေျပာင္ေနေသာ သူ႔ လည္တိုင္ကို အဝတ္စျဖင့္ ခ်ည္လိုက္၏။
“အဲဒီ ပြဲကေတာ့ တကယ့္ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းပဲေနာ္”
“သိပ္ေကာင္းတဲ့ ပြဲပါ” ကၽြန္ေတာ္ ေျဖရင္း စုတ္တံကို လွမ္းယူသည္။ ငတိက ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ ဟန္ျဖင့္ မ်က္စိစုံမွိတ္ ထားသည္။ သူ႔အသားႏွင့္ ေအးျမေသာ ဆပ္ျပာရည္ ထိေတြ႕ခ်ိန္ကို ငံ့လင့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ငတိႏွင့္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် သည္ေလာက္ နီးနီးကပ္ကပ္ မဆုံဖူးခဲ့။ သူပုန္ ေလးေယာက္ကို ႀကိဳးေပးသတ္တာ ျမင္ရေအာင္ စာသင္ေက်ာင္း ဆင္ဝင္ေအာက္သို႔ တစ္ၿမိဳ႕လုံး တန္းစီ ဝင္ရမည္ဟု အမိန႔္ထုတ္သည့္ ေန႔က သူႏွင့္ ခဏမွ် မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေပမဲ့ အကြပ္မ်က္ခံမ်ား၏ အေလာင္းမ်ား ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သည္လိုလုပ္ဖို႔ စီစဥ္ညႊန္ၾကားသူ၏ မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့။ ခုေတာ့ သည္ မ်က္ႏွာႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ လက္ခုပ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ။ မ်က္ႏွာက အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ မ်က္ႏွာမ်ိဳး မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ သူ၏ ရွိရင္းစြဲ အသက္ထက္ ပိုၿပီး ရင့္ေရာ္ဟန္ ေပါက္ေနေစသည့္ မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြကလည္း သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ သိပ္ၿပီး ပုံဆိုးပန္းဆိုးႀကီး ျဖစ္မေန။
သူ႔နာမည္က ေတာ္ေရး။ ဆရာ ေတာ္ေရး၊ ၾကံႀကီးစည္ရာ စီမံတတ္သူ။ ၾကည့္ေလ ... ကိုယ္လုံးတီး သူပုန္မ်ားကို ႀကိဳးေပး ကြပ္မ်က္ၿပီး အေလာင္းမ်ားေပၚတြင္ သတ္မွတ္ထားသည့္ ေနရာမ်ားကို ေသနတ္ပစ္ ေလ့က်င့္ဖို႔ ဆိုတာမ်ိဳးကို ဘယ္သေကာင့္သားက ၾကံစည္ စိတ္ကူးပါမည္လဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆပ္ျပာရည္ျဖင့္ ပထမတစ္လႊာ သုတ္လိုက္၏။ သူက မ်က္စိေတြ မွိတ္ထားလ်က္ႏွင့္ပင္ ဆက္ေျပာေနသည္။
“ခုေနမွာ က်ဳပ္ နည္းနည္းေလးမွ အားမထုတ္ရပဲ တစ္ခါတည္း တန္း အိပ္ေပ်ာ္သြား ႏုိင္တယ္ဗ်။ ဒါေပမဲ့ ဒီညေန လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေသးတယ္ေလ”
“ကြပ္မ်က္ေရးတပ္ဖြဲ႕ ကိစၥလား”
ကၽြန္ေတာ္က ဆပ္ျပာရည္ သုတ္လိမ္းျခင္းကို ရပ္ၿပီး စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိဟန္ျဖင့္ ေမးလိုက္၏။
“အဲဒီလိုမ်ိဳး ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီ့ထက္ နည္းနည္းၾကာမယ္”
သူ႔ မုတ္ဆိတ္ကို ဆပ္ျပာရည္ ဆက္သုတ္ ေနလိုက္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေတြ တုန္လာျပန္ၿပီ။ ငတိကေတာ့ ရိပ္မိမည္ မဟုတ္။ သူ မရိပ္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခြင့္သာတာေပါ့။ သို႔ေပမဲ့ သူ ခုလို ဝင္မလာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ပို စိတ္ခ်မ္းသာမည္ ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ထဲ သူ ဝင္လာသည္ကို ကၽြန္ေတာ့တို႔ အဖြဲ႕သား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမင္ေတြ႕သြားဖို႔ အလားအလာ မ်ားသည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ အမိုးအကာ ေအာက္မွာ ရန္သူတစ္ဦး ေရာက္ေနျခင္းက အက်ဥ္းအက်ပ္မ်ား ျဖစ္ေပၚေစပါသည္။ သည္လူကို ကၽြန္ေတာ္၏ အျခား အျခားေသာ ေဖာက္သည္မ်ား နည္းတူ မုတ္ဆိတ္ ရိတ္ေပးခ်င္သည္။ ဂ႐ုတစိုက္ ညင္ညင္သာသာႏွင့္ ေသြးတစ္စက္မွ် မထြက္ေစရေအာင္ အထူး သတိဝီရိယ ထားၿပီး ေဆာင္ရြက္ ေပးခ်င္သည္။ သူ႔ မုတ္ဆိတ္ ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးမ်ားကို ရိတ္ရင္း တစ္ခ်က္ကေလးမွ် ဓားခ်က္ ေခ်ာ္မသြားေစခ်င္။ သူ႔ ေမးေစ့ ေအာက္က အေရျပားသည္ ေျပာင္စင္ ေနရမည္။ ႏူးညံ့ေခ်ာမြတ္ ေနရမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ခုံျဖင့္ ပြတ္ၾကည့္၊ စမ္းၾကည့္လွ်င္ ၾကမ္းတာ ရွတာမ်ိဳး နည္းနည္းကေလးမွ် မရွိေစခ်င္။
ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က တိတ္တိတ္ပုန္း သူပုန္တစ္ဦးပါ။ သို႔ေပမဲ့ တာဝန္သိေသာ ဆံပင္ညႇပ္သမားလည္း ျဖစ္၏။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္အလုပ္ကို တိတိက်က် တာဝန္ေက်ေက် ေဆာင္ရြက္ျခင္းကို ဂုဏ္ယူတတ္သူလည္း ျဖစ္၏။ ယခု ေလးရက္စာ ရွည္ေနေသာ မုတ္ဆိတ္ေမြးကို ကၽြန္ေတာ့္ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကို စိန္ေခၚေနျခင္းျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ္ သင္တုန္းဓားကို ယူသည္။ ဓားအိမ္ထဲမွ ဓားသြားေပၚေအာင္ ထုတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ပါးတစ္ဖက္ေပၚမွ ပါးသိုင္းေမြးမ်ားကို ရိတ္ခ်ျဖင္း လုပ္ငန္းစသည္။ သင္တုန္းဓားက ကၽြန္ေတာ့္ ေစစားခ်က္ကို တိတိက်က် တုံ႔ျပန္သည္။ သူ႔ မုတ္ဆိတ္ေမြးက သိပ္ရွည္လွသည္ မဟုတ္။ သို႔ေပမဲ့ မာၿပီး ၾကမ္းၿပီး ထူထဲသည္။ အေရျပား နည္းနည္းခ်င္း ေပၚလာသည္။ သင္တုန္းဓားက တရႊီးရႊီး ျမည္သံျပဳၿပီး ရိတ္ခ်သြားသည္။ ဓားသြားေပၚတြင္ ဆပ္ျပာရည္ႏွင့္ မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြ လုံးေထြးၿပီး ကပ္ေနသည္။ ဓားသြားကို သန႔္စင္ပစ္ဖို႔ ခဏ နားလိုက္၏။ သားေရျပားကို ဆြဲယူၿပီး ဓားသြားျဖင့္ ခတ္သည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆို ကၽြန္ေတာ္က အလုပ္ကို က်က်နန လုပ္တတ္သည့္ ဆံသသမား တစ္ဦးမို႔ပါ။
မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ထားသည့္ ငတိက ခုမွ မ်က္လုံးေတြ ဖြင့္သည္။ ျခံဳထည္ေအာက္မွ လက္တစ္ဖက္ ထုတ္သည္။ ဆပ္ျပာရည္ စင္သြားသည့္ ေနရာကို စမ္းၾကည့္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း ေျပာသည္။
“ညေန ေျခာက္နာရီက် ေက်ာင္းကို လာခဲ့”
“ဟိုေန႔ကလိုပဲ လုပ္မွာလား” ဟု ကၽြန္ေတာ္ အထိတ္တလန႔္ ေမးလိုက္၏။
“အဲဒီထက္ ပိုၿပီး သားနားႏုိင္တယ္”
“ဆရာ ဘယ္လိုလုပ္ဖို႔ စီစဥ္ထားလို႔လဲဟင္”
“မသိေသးဘူး၊ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ကိုယ္ က်ဳပ္တို႔ ျမဴးထူးေအာင္ေတာ့ လုပ္ရမယ္”
သူ႔ မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ၿပီး ေက်ာမွီခ်လိုက္ျပန္၏။ ကၽြန္ေတာ္က သင္တုန္းဓားကို အသင့္ျပင္ၿပီး သူ႔အနားသို႔ ကပ္သည္။
“ဆရာက သူတို႔အားလုံးကို ျပစ္ဒဏ္ ခတ္မလို႔လား”
ကၽြန္ေတာ္ အားစိုက္ၿပီး ေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန႔္ ေမးသည္။
“အားလုံးကိုပဲ”
သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဆပ္ျပာရည္ ေျခာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ လက္သြက္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ လမ္းဘက္ကို မွန္ထဲမွ လွမ္းၾကည့္သည္။ ခါတိုင္းလိုပါပဲ။ ကုန္စုံဆိုင္ထဲတြင္ ဝယ္သူ ႏွစ္ဦး သုံးဦး ရွိသည္။ ထို႔ေနာက္ တိုင္ကပ္နာရီကို ၾကည့္သည္။ မြန္းလြဲ ႏွစ္နာရီႏွင့္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္။ သင္တုန္းဓားက အထက္မွ ေအာက္သို႔ ရိတ္ခ်သြားသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ အျခား ပါးတစ္ဖက္ ေပၚက ပါးသိုင္းေမြးေတြ။ ထူထဲၿပီး စိမ္းေနေသာ ပါးသိုင္းေမြးေတြ။ သည္လူ ကဗ်ာဆရာ တခ်ိဳ႕ သို႔မဟုတ္ ဘုန္းႀကီးေတြလို မုတ္ဆိတ္ အရွည္ထားလွ်င္ ေကာင္းမည္။ သူ႔အတြက္ အဆင္ေျပမည္။ လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကို မွတ္မိမည္ မဟုတ္။ သို႔ဆိုလွ်င္ သူ႔အတြက္ အက်ိဳးရွိမည္ဟု သူ႔လည္ပင္းတစ္ဝိုက္ကို ေခ်ာေမြ႕ေအာင္ ရိတ္ေပးရင္း ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိ၏။ သည္ေနရာ တစ္ဝိုက္က အေမြးအမွင္ေတြမွာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ္လည္း ေခြလိမ္ရစ္ထုံးေန သျဖင့္ သင္တုန္းဓားကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ကိုင္ရေတာ့မည္။ မုတ္ဆိတ္ေမြး ေကာက္ေကာက္ေကြးေကြးေတြ။ အေရျပားေပၚရွိ ေမြးညင္းေပါက္ကေလး တစ္ခု ပြင့္သြားသည္ႏွင့္ ေသြးေတြ ဥထြက္လာလိမ့္မည္။ ဆံပင္ညႇပ္သမားေကာင္း အျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဂုဏ္ယူတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္လို လူက ကိုယ့္ဆီ မုတ္ဆိတ္ လာရိတ္သူ တစ္ဦးအား ထိုအျဖစ္မ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ် အျဖစ္ခံလိမ့္မည္ မဟုတ္။
ေနာက္ၿပီး သည္ ဧည့္သည္က ပထမတန္းစား ဧည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထဲက ဘယ္ႏွေယာက္ကို ပစ္သတ္ဖို႔ သူ အမိန႔္ေပးခဲ့ၿပီလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထဲက ဘယ္ႏွေယာက္ကို ႀကိဳးေပးသတ္ဖို႔ သူ အမိန႔္ေပးၿပီးၿပီလဲ။ သည္အေၾကာင္း မေတြးတာ ေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႔ရန္သူျဖစ္ေၾကာင္း ေတာ္ေရး မသိ။ သည္အေၾကာင္း သူ မသိသလို တျခား သူ႔လူေတြလည္း မသိ။ ဤကား ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူနည္းစုကေလးသာ သိသည့္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္။ သို႔မွ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေတာ္ေရး ဘာလုပ္ေနေၾကာင္း၊ သူပုန္ေတြကို လိုက္တိုက္ဖို႔ ဘာ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ထားေၾကာင္းတို႔ကို ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအား တိတိက်က် သတင္းေပးႏုိင္မည္ မဟုတ္လား။ သည္ေတာ့ ေတာ္ေရး ဆိုသည့္ ငတိ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ခုပ္ထဲ ေရာက္ခဲ့ပါလ်က္ မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ ရိတ္ေပးၿပီး အသက္ႏွင့္ကိုယ္ အိုးစား မကြဲဘဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျပန္သြားခြင့္ ျပဳလိုက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ရွင္းျပရ ေတာ္ေတာ္ ခက္လိမ့္မည္။
ခုဆို မုတ္ဆိတ္ေတြ ေျပာင္တလင္း ခါသေလာက္ ရွိေနၿပီ။ သူ႔ ၾကည့္ရတာ ပိုၿပီး ပ်ိဳမ်စ္သြားသည္။ လက္ရွိ အသက္အရြယ္ထက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငယ္ႏုသြားသလို ရွိ၏။ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္သို႔ လာသည့္ ေယာက္်ားတိုင္း သည္လို ျဖစ္သြားေလ့ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဓားခ်က္မ်ား ေအာက္တြင္ ေတာ္ေရးသည္ ျပန္လည္ ႏုပ်ိဳလာသည္။ ဘာေၾကာင့္ဆို ကၽြန္ေတာ္က ဆံသသမားေကာင္း တစ္ဦး၊ သည္ၿမိဳ႕မွာ အေတာ္ဆုံး ဆံသသမားတစ္ဦး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရပါလိမ့္မည္။
သူ႔ ေမးေစ့ ေအာက္မွာ သူ႔ စလုတ္ ေပၚမွာ သည္ ေသြးျပန္ေၾကာႀကီး ေပၚမွာ ဆပ္ျပာရည္ကေလး နည္းနည္းစီ ထပ္သုတ္။ အမယ္ေလး ... ပူလိုက္တာေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္လိုပင္ ေတာ္ေရးလည္း ေခၽြးျပန္ ေနလိမ့္မည္။ သို႔ေပမဲ့ သူက အေၾကာက္အရြံ႕ မရွိသူ။ ေသြးေအးသူ။ ညေနက်လွ်င္ အက်ဥ္းသားမ်ားကို ဘယ္လို စီရင္မည္ ဆိုတာကိုပင္ မစဥ္းစားသူ။ တစ္ဖက္တြင္ သင္တုန္းဓားႀကီး လက္ထဲကိုင္ၿပီး သူ႔အေရျပားကို ျခစ္ရင္း ဆြဲရင္း ေမြးညင္းေပါက္ကေလးေတြမွ ေသြးေတြ ဥထြက္ မလာေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ဘာကိုမွ် ေရေရရာရာ ျပတ္ျပတ္သားသား မစဥ္းစားႏုိင္။ သည္လူ သည္ကို လာတာကိုက သက္သက္ ဒုကၡ လာေပးတာ။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆို ကၽြန္ေတာ္က ေတာ္လွန္ေရးသမား ျဖစ္ေသာ္လည္း လူသတ္သမား မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ကိုသတ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ လြယ္လိုက္သလဲ။ ေနာက္ၿပီး သည္ငတိက အသတ္ခံထိုက္သူ။ ဟုတ္ရဲ႕လား။ မဟုတ္ေသး။ ဘာကိစၥ သတ္ရမည္လဲ။ လူတစ္ဦး လူသတ္သမား ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ ဘယ္သူမွ် အသတ္မခံရသင့္။ သည္လို သတ္လိုက္လို႔ သင့္မွာ ဘာ အက်ိဳး ရွိမည္လဲ။ ဘာမွ် အက်ိဳးမရွိ။ အျခား သူေတြ ... ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ အျခားသူေတြ လာမည္။ ပထမလူေတြက ဒုတိယလူေတြကို သတ္၊ ေနာက္လူေတြက သူ႔ကို ျပန္သတ္။ သည္လိုျဖင့္ သံသရာ မဆုံးႏုိင္ဘဲ အရာရာတိုင္းသည္ ေသြးပင္လယ္ႀကီး ျဖစ္သြားလိမ့္မည္။
ယခု သည္လည္ပင္းကို ကၽြန္ေတာ္ တိခနဲ လွီးျဖတ္ခ်လိုက္လို႔ ရသည္။ သူ ညည္းညဴခ်ိန္ပင္ ရလိုက္မည္ မဟုတ္။ ေနာက္ၿပီး သူက မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ထားေတာ့ အေရာင္ တလက္လက္ ေတာက္ေနသည့္ ဓားသြားကို ျမင္မည္ မဟုတ္သလို အေရာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လက္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လုံးေတြကိုလည္း ေတြ႕ျမင္မည္ မဟုတ္။ သို႔ျဖစ္သည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္က လူသတ္မႈတကယ္ က်ဴးလြန္ထားသူ တစ္ဦးလို တဆတ္ဆတ္ တုန္ေန၏။ သူ႔လည္ေခ်ာင္းမွ ေသြးေတြ ပန္းထြက္လာၿပီး ကိုယ္႐ုံေပၚသို႔ က်မည္။ ကုလားထိုင္ေပၚသို႔ က်မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေတြေပၚသို႔၊ ေအာက္ခင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ က်မည္။ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးေပါက္ကို ပိတ္ပစ္ရလိမ့္မည္။ ေသြးေတြက ၾကမ္းေပၚမွာ တေရြ႕ေရြ႕ စီးဆင္းသြားမည္။ ပူပူေႏြးေႏြး ေသြးေတြ။ ထိန္းမရ တားမရ လမ္းေပၚ ေရာက္သည္ထိ နီေစြးေသာ စမ္းေခ်ာင္းကေလး တစ္စင္းလို စီးဆင္းသြားလိမ့္မည္။ ဖိအားထည့္ၿပီး ခပ္နက္နက္ကေလး လွီးလိုက္လွ်င္ ေဝဒနာ ခံစားရမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ က်ိန္းေသ သိသည္။ သူ ခံစားေနရမည္ မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။
သို႔ျဖစ္ေစကာမူ ...
သူ႔ အေလာင္းႀကီးကို ဘယ္လို စီမံရမည္လဲ။ ဘယ္ေနရာမွာ သြား ဝွက္ထားရမည္လဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ေျပးရလိမ့္မည္။ ကိုယ့္မွာ ရွိရွိသမွ် ပိုင္ဆိုင္သမွ် အရာေတြ အားလုံး ထားပစ္ခဲ့။ ေဝးေသာ ... ေဝးလြန္းမက ေဝးေသာ အေဝး တစ္ေနရာမွာ သြားၿပီး ခိုလႈံေန။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းမိသည့္အထိ သူတို႔ လိုက္လာၾကလိမ့္မည္။
“ဆရာ ေတာ္ေရးကို သတ္တဲ့ေကာင္။ ဆရာ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ ခံေနတုန္း လည္ပင္းကို ဓားနဲ႔ လွီးသတ္သြားတာ ...၊ သရဲေဘာေၾကာင္တဲ့ ေကာင္”
တျခား တစ္ဖက္ကေတာ့ေကာ။
“ငါတို႔ အားလုံးရဲ႕ ကိုယ္စား လက္စားေခ် သြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္။ အမွတ္တရ ျဖစ္ေနရမယ့္ နာမည္ေပါ့။ (သူတို႔ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ကို ေျပာၾကလိမ့္မည္။) သူဟာ တို႔ၿမိဳ႕က ဆံပင္ညႇပ္သမား။ ငါတို႔ရဲ႕ အေရးေတာ္ပုံကို သူ ကာကြယ္သြားတယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ဘူး”
သည္ေတာ့ ဘာေတြ ျဖစ္လာမည္လဲ။ လူသတ္သမားလား။ သူရဲေကာင္းလား။ ကၽြန္ေတာ့္ ကံၾကမၼာသည္ သည္ဓားသြားေပၚမွာ တည္မွီေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို နည္းနည္းကေလး ေစာင္းလိုက္၊ သင္တုန္းဓားကို နည္းနည္းကေလး ပိုၿပီး လည္ေခ်ာင္းထဲ ျမဳပ္ဝင္သြားေအာင္ လွီးလိုက္၊ အေရျပားသည္ ပိုးသားလို၊ ေရာ္ဘာျပားလို၊ သားေရျပားလို တိခနဲ ျပတ္သြားလိမ့္မည္။ လူသား၏ အေရျပားထက္ ႏူးညံ့တာ မရွိ။ ေနာက္ၿပီး သည္ အေရျပား ေအာက္မွာ ေသြးေတြက အျမဲရွိသည္။ ပန္းထြက္ဖို႔ အသင့္ျဖစေနသည္။ သည္ ဓားသြားမ်ိဳးက ဘယ္ေတာ့မွ် ခၽြတ္ေခ်ာ္တိမ္းေစာင္းမႈ မျဖစ္။ သည္ဓားက ကၽြန္ေတာ့္ ဓားေတြထဲမွာ အထက္ဆုံး ဓား။
သို႔ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ လူသတ္သမား မျဖစ္ခ်င္။ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔ ဆရာသမားရယ္။ ခင္ဗ်ားက မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ ဂုဏ္ရွိရွိ လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ေသြးမစြန္းခ်င္ပါဘူး။ ဆပ္ျပာရည္ပဲ စြန္းပါေစ။ ဒါေလာက္ပါပဲ။ ခင္ဗ်ား အဆုံးစီရင္ေရးသမား။ ကၽြန္ေတာ္က ဆံပင္ညႇပ္သမားေလာက္ပါ။ လူတစ္ဦးခ်င္း တစ္ဦးခ်င္းဟာ လူ႔ဘုံခန္းဝါမွာ သူ႔ ကိုယ္ပိုင္ေနရာႏွင့့္သူ ရွိပါတယ္။ ဒါအမွန္ပဲ။ သူ႔ ကိုယ္ပိုင္ေနရာႏွင့္ သူပါ။
ခုေတာ့ သူ႔ေမးေစ့သည္ ရွင္းသန႔္သြားေအာင္ ရိတ္သင္ၿပီး၍ ေခ်ာမြတ္ေနၿပီ။ သေကာင့္သားက ခါးမတ္ၿပီး မွန္ထဲကို လွမ္းၾကည့္သည္။ သူက သူ႔လက္ေတြျဖင့္ သူ႔ အေရျပားကို ပြတ္ၾကည့္သည္။ လတ္ဆတ္သစ္လြင္ျခင္းကို ခံစားသည္။
“ေက်းဇူးပဲ”
သူ ေျပာသည္။ ခါးပတ္၊ ပစ္စတိုႏွင့္ ကက္ဦးထုပ္ကို ယူဖို႔ နံရံခ်ိတ္ဆီသို႔ သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ ျဖဴေဖ်ာ့ေနမွာ ေသခ်ာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရွပ္အက်ႌမွာ ေခၽြးေတြ ရႊဲနစ္ေန၏။ ေတာ္ေရးက ခါးပတ္ေခါင္းကို တပ္သည္။ ေသနတ္အိတ္ထဲတြင္ ပစ္စတိုကို ေနသားတက် ထည့္သည္။ သူ႔ ဆံပင္ေတြကို လက္ျဖင့္ သပ္ၿပီး ကက္ဦးထုပ္ ေဆာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝန္ေဆာင္ခေပးဖို႔ သူ႔ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ ေငြအေႂကြ အေတာ္မ်ားမ်ား ထုတ္ယူသည္။ ၿပီးေတာ့ တံခါးေပါက္ဆီ ေလွ်ာက္သြားသည္။ တံခါးဝသို႔ ေရာက္မွ ခဏ ရပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ လွည့္ၿပီး ေျပာသည္။
“ေမာင္ရင္က က်ဳပ္ကို သတ္လိမ့္မယ္လို႔ သူတို႔က ေျပာတယ္ကြ။ အဲဒါ ဟုတ္၊ မဟုတ္ သိရေအာင္ လာခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ လူသတ္တယ္ ဆိုတာ လြယ္တာမွ မဟုတ္ဘဲကြာ။ ေမာင္ရင္ က်ဳပ္ေျပာတာ မွတ္ထား၊ သိလား”
ၿပီးေတာ့ လမ္းမဆီသို႔ ထြက္သြားေတာ့၏။
(Just Lather, That's All by Fernando Tellez)
---------
ျမတ္ၿငိမ္း
သည္းထိတ္ရင္ဖို မဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂၀၀၃။
အဂၤလိပ္ ဘာသာျဖင့္
https://www.dropbox.com/s/cyzvzv…/just_lather_thats_all.pdf…