ေကြ႔တယိုသူေဌးမ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

က်ေနာ္ မဲေဆာက္ေနတုန္းက တေန႔ေဈးထဲသြားရင္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီနွင့္ တီရွပ္ေလးနွင့္ အသက္သံုးဆယ္ခန္႔ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ဆံုမိပါသည္။ စိတ္ထဲ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဒီေကာင္မေလးဟာ တေယာက္ေယာက္နဲ႔ တူလိုက္တာဟုျဖစ္ၿပီး လြန္သြားမွ ေနာက္ကေန ျပန္လွည့္ေခၚၿပီး ဦးေလးနံမည္ ဘယ္သူဘယ္ဝါဟုမိတ္ဆက္ရင္း နင့္ကို ငါသိတဲ့လူတေယာက္ေယာက္နဲ႔ ရုပ္ျခင္းခၽြပ္စြပ္တူသလိုထင္မိလို႔ပါ။ နင့္အေဖနံမည္ ဘယ္သူလဲ၊ ဗမာျပည္ ဘယ္နယ္မွာေနၾကသလဲဆိုေတာ့ သူ႔အေဖနံမည္ေျပာျပပါသည္။ လက္ပံတန္းဘက္ကျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို သာယာဝတီေထာင္တြင္ အေဆာင္ထားသူထား တိုက္ခန္းေတြထဲထားခ်င္ထားၿပီး လိုသလိုနွိပ္ကြပ္ရန္ ခြဲထားပါသည္။ အဓိက က လူမစုမိေစရန္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္က ၁ တိုက္တြင္ေနရပါသည္။ သာယာဝတီေထာင္ေရာက္စ က်ေနာ္တို႔ အျပင္ထြက္ခ်ိန္မွာ တေန႔လွ်င္ ၄၅ မိနစ္ျဖစ္ပါသည္။ က်န္သည့္ ၂၃ နာရီနွင့္ ၁၅ မိနစ္ကို ၈ ေပ၊ ၁၂ ေပ အခန္းထဲတြင္ လူ သံုးေလးေယာက္အတူေနရပါသည္။
ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔ေသာက္ေရအိုးေတြျဖည့္ဖို႔(ေသာက္ေရအိုးေတြမွာ အခန္းအျပင္တြင္ ထားပါသည္။ ေသာက္ခ်င္လွ်င္ သံတိုင္ၾကားလက္ထုတ္ၿပီး ခပ္ေသာက္ရပါသည္) က်ေနာ္တို႔စားဖို႔ ထမင္း၊ တာလေဘာစသည္မ်ား ဖိုႀကီးမွသြားယူၿပီး ေဝေပးဖို႔၊ က်ေနာ္တို႔ စြန္႔ပစ္စုပံုထည့္ထားသည္ စည္ပိုင္းျပတ္ႀကီးေတြထဲက ေခ်းေသးမ်ားအား မိလႅာႀကီးဆိုသည့္ေနရာအထိ ထမ္းယူသြားၿပီး ေျမျမွဳတ္ စသည့္အလုပ္မ်ား လုပ္ရန္ ရာဇဝတ္မႈျဖင့္က်လာသည့္ ေထာင္သားေတြကို က်ေနာ္တို႔တိုက္တန္းေတြအစြန္က တိုက္ခန္းတခန္းတည္း ထည့္ထားပါသည္။ သူတို႔သည္ ေထာင္ဖြင့္ခ်ိန္မွ ေထာင္ပိတ္ခ်ိန္အထိ အျပင္တြင္ေနရၿပီး ထိုအလုပ္မ်ားလုပ္ရပါသည္။ သူတို႔ကို အၿမဲဆင္းဟုေခၚပါသည္။
ထိုအၿမဲဆင္းမ်ားတြင္တေယာက္က ခုနေကာင္မေလး၏ဖခင္ျဖစ္ပါသည္။ သူေထာင္က်လာသည္မွာ သူတို႔မိသားစုကိုဆင္းရဲသျဖင့္ နွိမ္သည္ဆိုသည့္ ရြာထဲက ပိုက္ဆံနည္းနည္းရွိသည့္ ငနဲတေယာက္ကို ေခါင္းရိုက္ခြဲမႈျဖစ္ပါသည္။ က်ဳပ္သမီး အပ်ိဳျဖန္းေလးကို အိမ္ေပၚအထိ တက္ႀကံတဲ့ေကာင္ဗ် သူေျပာပါသည္။
ထိုအၿမဲဆင္းႀကီးသည္ ထစ္ကနဲဆို ေျခပါလက္ပါ ပါတတ္သည့္ လူေျဖာင့္စိတ္တိုႀကီးျဖစ္ပါသည္။ စကားေျပာလွ်င္ ပါးစပ္နွင့္တလံုးအျပည့္ႀကီး ေျပာတတ္ပါသည္။ သူ႔တြင္ ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔သူမရွိပါ။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း အထဲတြင္ေနေနရသူေတြမို႔ အျပင္က သူ႔အညီအမ်ားႀကီးလိုပါသည္။ စာေတြ ခိုးေရး ခိုးဖတ္ ခိုးျဖန္႔ၾကသည္။ အဲ့တုန္းက ေထာင္ထဲတြင္ စာဖတ္ခြင့္ မရွိသည့္ကာလလည္းျဖစ္ပါသည္။ စာေလး တထြာအညိဳ တလာစီရင္း မိသြားလွ်င္ ေသလုေမ်ာပါးအရိုက္ခံရခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ သူပဲ တခန္းနွင့္တခန္း တတိုက္နွင့္ ေထာင္ဝါဒါေတြမသိေအာင္ အသြားအျပန္ စာေတြ ကဗ်ာေတြ စာအုပ္ေတြကို ခိုးဝွက္ယူေပးပါသည္။ သူသည္ နိုင္ငံေရးသာ တလံုးတပါဒမွ မသိေသာ္လည္း နိုင္ငံေရးသမားေတြကို အေတာ္ ခ်စ္ခင္ေလးစားပါသည္။ သူ႔အကိုတေယာက္ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ၿပီး ပဲခိုးရိုးမတေနရာမွာ တိုက္ပြဲက်သြားသည္ဟုေျပာပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း သူပိုၾကည္ျဖဴေစရန္ေရာ ေစတနာေရာထည့္ၿပီး ေထာင္ဝင္စာလာတိုင္း အေၾကာ္အေလွာ္ အေျခာက္အျခမ္းေလးမ်ား ခြဲခြဲေပးပါသည္။ ထိုင္အခါမ်ိဳးတြင္ သူေက်းဇူးတင္စကားေျပာပံုမွာ ထိုင္ဦးခ်မတတ္ျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ္တို႔က ျပန္အားနာရပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူ လြတ္ရက္ေစ့၍လြတ္သြားပါသည္
အခုက်ေနာ္နွင့္ ေဈးထဲလာေတြ႔သည့္ ေကာင္မေလးမွာ သူ႔သမီးေလးျဖစ္ပါသည္။ နင့္အေဖေရာရွိေသးလားဆိုေတာ့ ရွိေတာ့ ရွိေသးတယ္ ေလျဖတ္ၿပီး အလုပ္မလုပ္နိုင္ေတာ့လို႔ အိမ္မွာဘဲ နွီးထိုးေရာင္းစားေနတယ္ဟုေျပာပါသည္။ က်ေနာ့္ မ်က္ရည္ဝဲရပါသည္။ နင္ကေရာ ဒီမွာ ဘယ္စက္ရံုမွာ လုပ္ေနတာလဲဟုေမးေတာ့ စက္ရံုမဟုတ္ဘူးဦးေလး ေကြ႔တယိုဆိုင္မွာလုပ္တာ။ ဒိေန႔ေတာ့ သူေဌးမက နင္ဒီေန႔နား ငါလည္းဆိုင္ပိတ္မယ္ေျပာလို႔ လိုတာေလးေတြ လာဝယ္တာ။ ဘယ္နားကဆိုင္္လဲ ေနာက္ေန႔ ငါတို႔လာစားမယ္ဟုေျပာေတာ့ ေနရာေျပာျပပါသည္။
ေနာက္ေန႔ က်ေနာ္တို႔ သြားစားၾကပါသည္။ ဆိုင္မွာ ဗမာျပည္ လမ္းေဘးက မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ထက္ပိုမႀကီးပါ။ က်ေနာ္တို႔စားေန စကားေျပာေနသည့္ နာရီဝက္ေလာက္ အခ်ိန္တြင္ လာစားသူမွာ ၆ ေယာက္ပဲရွိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုဆိုင္ရွင္သည့္ သူ႔ အလုပ္ရွင္မ သူေဌးမအေခၚခံသည့္ေနရာေရာက္ေနပါသည္။
က်ေနာ္ ထပ္မ်က္ရည္ဝဲမိပါသည္။ ထိုင္းမွာအလုပ္ လုပ္ေနၾကသည့္ ဗမာျပည္သား မ်က္နွာမြဲေတြအတြက္ ေခ်ာက္ခ်ီးေခ်ာက္ခ်က္ ေကြ႔တယိုဆိုင္ပိုင္ရွင္လည္း သူေဌးမျဖစ္ရသည့္ အျဖစ္ဆိုး ဘဝဆိုးေတြနွင့္ျဖစ္ၾကရပါသည္။
ဧၿပီ ၁၃၊ ၂ဝ၁၈)