ကၽြန္မဆက္၍ေရးခ်င္ေသာ ေဖေဖ့အေၾကာင္းမ်ား လွေက်ာ္ေဇာ ေဆာင္းပါးအမွတ္ (၃၃)
သူတည္းတေယာက္ ေကာင္းဖို႔ေရာက္မူ
အခု ‘လြမ္းခန္း’လာပါၿပီ။
“သူတည္းတေယာက္ ေကာင္းဖို႔ေရာက္မူ၊ သူတေယာက္မွာ ပ်က္လင့္ကာသာ ဓမၼတာတည္း” ဆိုတဲ့ အနႏၱသူရိယအမတ္ႀကီးရဲ့ ‘ေရပြက္ပမာ’ ကဗ်ာကို ကၽြန္မ တတိယတန္းဗမာဖတ္စာမွာ သင္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ကဗ်ာကို အလြတ္က်က္ခဲ့ရေပမယ့္၊ အဓိပၸာယ္ ေသေသခ်ာခ်ာမသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တေန႔ ဓာတ္ပံုတပံုကို သတင္းစာတေစာင္မွာေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခါမွာေတာ့၊ ဒီကဗ်ာ တပုဒ္လံုးကို ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီပံုကေတာ့၊ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေအာင္ေရႊ (NLD ဦးေအာင္ေရႊ)ပံုျဖစ္ၿပီး၊ ေအာက္ကစာကေတာ့ -အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ထားျခင္း ခံရသည့္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာေနရာတြင္ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းမွဴးအျဖစ္ အစားထိုးခန္႔အပ္ျခင္းခံရသည့္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေအာင္ေရႊ -လို႔ ေရးထားပါတယ္။
အဲဒီကာလက ကၽြန္မတို႔မိသားစု မုန္တိုင္းထန္ေနခ်ိန္ပါ။
တေန႔ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းဆင္းလာခ်ိန္မွာ၊ ေမေမဟာ အိမ္အေပၚထပ္ဧည့္ခန္းမွာ ကၽြန္မတို႔ အဘြား ၂ ေယာက္လံုးနဲ႔ထိုင္ေနပါတယ္။ အားလံုး မ်က္ႏွာေတြမေကာင္းၾကဘဲ၊ ကၽြန္မတို႔ကိုျမင္တာနဲ႔ ေျပာလက္စစကားေတြကို ရပ္ပစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔နဲ႔အတူ အဲဒီတုန္းက အဘြား ၂ ေယာက္လံုး(ေဖေဖ့ေမေမေရာ၊ ေမေမ့အေမပါ)ရွိေနပါတယ္။ ေဖေဖကလည္း အၿမဲေလာက္နီးနီး အိမ္မွာမရွိ၊ ေမေမကလည္း မိခင္ႏွင့္ ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္းတို႔၊ တပ္မေတာ္အမ်ိဳးသမီးမ်ားအသင္းတို႔လုပ္ငန္းမ်ားနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနၾကတာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမ တေတြကိုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ အဘြားမ်ားကလိုက္ေနတာပါ။ အထိန္းေတြရွိေပမယ့္ အဘြားမ်ားက စိတ္မခ်ပါဘူး။ ဒီၾကားထဲ ေမၿမိ့ဳရာသီဥတု ဒဏ္ကိုလည္း ကၽြန္မတို႔ကသိပ္မခံႏိုင္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ လသားအရြယ္ကေလးနဲ႔ေျပာင္းလာရတဲ့ အငယ္ဆံုးေမာင္ေလးက အေတာ္ခ်ဴခ်ာ ပါတယ္။
ေနာက္တေန႔ ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခါ၊ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သတင္းစာတေစာင္ ယူလာျပပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးမွာက ေဖေဖ့ ဓာတ္ပံုနဲ႔ ေမးျမန္းစစ္ေဆးရန္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ထားလိုက္ျခင္းဆိုတဲ့သတင္းပါ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့၊ ကၽြန္မေမေမကို ေဖေဖဘာျဖစ္လို႔လဲ။ အခု ဘယ္မွာလဲ။ သတင္းစာထဲမွာပါတာဟုတ္သလား စသျဖင့္ ငိုလည္းငို၊ ေမးလည္းေမးလုပ္ပါတယ္။ ေမေမက ကၽြန္မကို လူႀကီးသူမတဦးလို သူ႔ေရွ႔ ကုလားထိုင္မွာထိုင္ခိုင္းၿပီး ေဖေဖဘာမွမျဖစ္ေၾကာင္း ကိစၥေလးေတြရွိလို႔ အခုျပန္မလာေသးေပမယ့္၊ မၾကာခင္ ျပန္လာမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေအးေအးေဆးေဆး ရွင္းျပပါတယ္။ ေမေမ့ၾကည့္ရတာလည္း ဘာမွမျဖစ္သလိုပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ က်မလည္းစိတ္ေအးသြားၿပီး ဘာမွ ဆက္မေမး ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မကလည္း အသက္(၁ဝ) ႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္ပဲမို႔ သိပ္လဲ သိတတ္ေသးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွစ္မတေတြက ေဖေဖေမေမတို႔နဲ႔လည္း သိပ္မရင္းႏွွီးေသးပါဘူး။ ေဖေဖက အိမ္မရွိတာ မ်ားပါတယ္။ အိမ္ရွိလည္း ေဖေဖရံုးတက္ရံုးဆင္း ၿဖိဳးကနဲဖ်တ္ခနဲေလာက္သာ ေတြ႔ရတာပါ။ ေဖေဖကလည္း တခါမွ ကၽြန္မတို႔ကို ဂရုတစိုက္ ေမးတာျမန္းတာမရွိပါဘူး။ ေဖေဖက ကၽြန္မတို႔ဘယ္ေက်ာင္းေတြေနတယ္၊ ဘယ္ႏွစ္တန္းေတြ ေရာက္ေနၿပီဆိုတာေတြလည္းမသိဘူးလို႔ ေမေမက ေျပာျပဖူးပါတယ္။ (၁၉၅၅ ခုႏွစ္က ေဖေဖတို႔ တပ္မွဴးႀကီးမ်ားကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ တရုတ္ျပည္သြားလည္ပါတယ္။ တေန႔ အထည္ စက္ရံုတရံု သြားလွည့္လည္ၾကည့္ရႈအၿပီး ျပန္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ေဖေဖတို႔ကိုလက္ေဆာင္ေပးဖို႔ သားသမီးဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိသလဲေမးေတာ့၊ ေဖေဖက ေလးေယာက္လို႔ေျဖမိလို႔ ကေလးေျခစြပ္ ၄ ဒါဇင္ပဲ ရလာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔က ေမာင္ႏွမ ၅ ေယာက္ပါ။ ေမေမက သူ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆိုးမိတယ္လို႔ ျပန္ေျပာျပဖူးပါတယ္)
ေမေမကလည္း သိပ္ေတာ့မထူးလွပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက တရုတ္ျဖဴစစ္ဆင္ေရးႀကီးေတြ လုပ္ေနရတဲ့ကာလျဖစ္ေလေတာ့ ေရွ႔တန္း ကူညီေရး လုပ္ငန္းေတြ အႀကီးအက်ယ္လုပ္ေနရတာပါ။ ေနာက္တန္းကက်န္ခဲ့တဲ့ေမေမတို႔ တပ္မွဴးကေတာ္အုပ္ဟာ အစည္းအေဝးေတြထိုင္ၾက၊ အလွဴခံထြက္ၾက၊ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြဝယ္ဖို႔ မႏၱေလးဆင္းၾကနဲ႔ တရုန္းရုန္းပါ။ ဒီၾကားထဲ ရန္ကုန္ကပို႔လာတဲ့ဓာတ္ျပားေတြ၊ ဓာတ္စက္ေတြကလည္း အမ်ားအျပားပါ။ အဲဒါေတြလည္း ေဝရငွရပါေသးတယ္။ တပ္အလိုက္တပ္တိုင္းကို ေဝရတာပါ။ အဲဒီတုန္းက အေက်ာ္ၾကားဆံုးသီခ်င္းမ်ားကေတာ့၊ အဆိုေတာ္တင္တင္ျမရဲ့ ‘ေပဖူးလႊာ’ နဲ႔ ေမလွၿမိဳင္ရဲ့ ‘ေဆာင္းအမီ’သီခ်င္းမ်ားပါ။ ေမၿမိ့ဳတၿမိ့ဳလံုး အဲဒီသီ္ခ်င္းသံေတြလႊမ္းေနပါတယ္။ တင္တင္ျမလည္း အဲဒီသီခ်င္းနဲ႔ နာမည္ေက်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။ ေမလွၿမိဳင္ကေတာ့ အေတာ္ေစာေစာ ကတည္းက ဖဆပလအစိုးရရဲ့ေပၚလစီသီခ်င္းေတြဆိုၿပီး၊ နာမည္ႀကီးႏွင့္ၿပီးပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေမေမနဲ႔လည္းသိပ္ေတြ႔ရတာမဟုတ္ပါဘူး။
ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွစ္မတေတြက အထိန္းေတြနဲ႔အတူ အဘြားေတြနဲ႔ေနရတာပါ။ ေဖေဖက ၁၉၅၆ ႏွစ္ ကုန္ခါနီးရန္ကုန္မွာက်င္းပတဲ့ တပ္မွဴးမ်ားညီလာခံသြားတက္ရင္းက ‘ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ’နဲ႔ ဆက္သြယ္တယ္ဆိုတဲ့စြပ္စြဲခ်က္နဲ႔ အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်အဖမ္းခံလိုက္ရတာပါ။ အဲဒီကိစၥအျပည့္အစံုကိုေတာ့ ေဖေဖက သူ႔ရဲ့ ‘ကိုယ္တိုင္ေရးအထုတၱပၸတိ’မွာ ေရးၿပီးပါၿပီ။
ေဖေဖက မဂၤလာဒံုမွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ေနစဥ္အတြင္း၊ ကၽြန္မတို႔တေတြဆီ မေရးစဖူး စာေတြေရးလာပါတယ္။ တေယာက္ခ်င္းဆီေရးတာပါ။ ခ်စ္သမီးလွသို႔လို႔ေခါင္းစီးတပ္ထားၿပီး၊ ေဖေဖက က်န္းက်န္းမာမာရွိေၾကာင္း မၾကာခင္ျပန္လာမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ စာေကာင္းေကာင္းႀကိဳးစားဖို႔နဲ႔ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးမ်ားကိုလည္းဂရုစိုက္ဖို႔ စတဲ့ဆံုးမစကားေတြေရးထားၿပီး ေအာက္ဆံုးမွာေတာ့ ‘ေဖေဖ’လို႔ လက္မွတ္ထိုးထားပါတယ္။ ၾကည့္ရတာေတာ့ ေမေမက ကၽြန္မငိုငိုယိိုယိုျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေဖေဖ့ကို စာေရးေျပာျပပံုရပါတယ္။ ေဖေဖက ကၽြန္မတို႔ကို အားေပးတဲ့ သေဘာလည္း ပါပံုရပါတယ္။
တကယ္လည္း ကၽြန္မတို႔တေတြ အေတာ္ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ အိမ္ႀကီးတအိမ္လံုးတိတ္ဆိတ္သြားၿပီးလူအဝင္အထြက္လည္း မရွိသေလာက္ျဖစ္သြားပါတယ္။ တကယ့္ကို ေျခာက္ကပ္သြားတာပါ။ ေခ်ာက္ခ်ားစရာႀကီးပါ။
တေလာကပဲ စာေရးဆရာမ ျမေႏွာင္းညိဳက ပိေတာက္ပြင့္သစ္မွာ သူ႔ဖခင္အဖမ္းခံသြားရစဥ္(မဆလေခတ္)က သူတို႔မိသားစုအျဖစ္ အပ်က္ေတြ ျပန္ေရးသားထားတာေတြ႔ရပါတယ္။ ေၾသာ္"""အခ်ိန္ကာလ အျဖစ္အပ်က္အေၾကာင္းျခင္းရာေတြသာကြဲျပားတာ စိတ္ခံစားမႈေတြကေတာ့ အတူတူပါပဲလားလို႔ စာနာစိတ္ပြားမိပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာလို႔ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္က ေဖေဖေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခန္းတခုမွာေျပာခဲ့တာေတြကို ျပန္တင္ျပခ်င္ပါတယ္။
“တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ဒုကၡဆင္းရဲအဖံုဖံုဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္က ျမစ္ဖ်ားခံတာပါ။ တပ္မေတာ္ သားမ်ား သိရွိနားလည္ဖို႔ကေတာ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဟာ ျပည္သူလူထုအတြက္ ဒုကၡေတြသယ္လာရံုမက တပ္မေတာ္သားအမ်ားစု အေပၚလည္း ဒုကၡေတြက်ေရာက္ေစတယ္ဆိုတာပါပဲ။ တကယ့္လက္တဆုပ္စာလူတစုေလးသာ ခ်မ္းသာေနတာပါ။ ဒါေတာင္ တသက္လံုး စံစားသြားရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရွ႔ကသြားၾကၿပီျဖစ္တဲ့စစ္အာဏာရွင္ႀကီးမ်ားရဲ့ ဘဝဇာတ္သိမ္းကိုပဲၾကည့္ပါ” တဲ့။
ေမၿမိ့ဳကဇာတ္လမ္းျပန္ေကာက္ရေအာင္ပါ။
၁၉၅၇ ခုႏွစ္ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ေဖေဖေမၿမိ့ဳကို ခဏျပန္လာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အားလံုး မဂၤလာဒံုျပန္ေျပာင္းရမယ္။ ဒီအတြက္ ျပန္လာစီစဥ္တာ လို႔၊ ေမေမက ေျပာပါတယ္။ ဒီတေခါက္ ေဖေဖျပန္လာတာ ထူးျခားပါတယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ သားသမီးမ်ားနဲ႔ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမေနဖူးတဲ့ ေဖေဖဟာ ကၽြန္မတို႔တေတြကို တယုတယေျပာကာဆိုကာ ခ်ီကာပိုးကာ ေနခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ေမၿမိ့ဳအိမ္ႀကီးဟာ မဂၤလာဒံုအိမ္ေလာက္မႀကီးေပမယ့္၊ အဲ့သေလာက္နီးပါးပဲ။ အဂၤလိပ္ေခတ္၊ အဂၤလိပ္တပ္မွဴးႀကီးမ်ားေနသြားတဲ့ အိမ္ေတြပါပဲ။ တခုကြာျခားတာက အိပ္ခန္းေတြမွာေရာ ဧည့္ခန္းႀကီးေတြမွာေရာ မီးလင္းဖိုေတြရွိတာပါပဲ။ ေဆာင္းတြင္းေမၿမိဳ႔က မီးလံႈ ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြနဲ႔ အဘြားမ်ားအိပ္တဲ့အခန္းမွာ ေဆာင္းတြင္းဆို မီးဖိုထားရတာပါ။ အဲဒီမီးလင္းဖိုႀကီးေဘးမွာလည္း ေကာ္ေဇာႀကီးတခ်ပ္ ခင္းထားပါတယ္။ ညေန ေနနည္းနည္းေစာင္းတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ အဲဒီမီးလင္းဖိုႀကီးေဘးမွာပဲ ေနၾကၿပီး၊ ေဆာ့ၾက၊ ကစားၾကနဲ႔၊ ေမာလာရင္ အဲဒီေကာ္ေဇာႀကီးေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္မွ ကၽြန္မတို႔ကို ကုတင္ေပၚ အထိန္းေတြက ေရႊ႔ေပး ၾကတာပါ။ တခါတေလလည္း အဲဒီမီးဖိုမွာ၊ အာလူးေတြ၊ ေျပာင္းဖူးေတြမီးဖုတ္စားၾကပါတယ္။ အဘြားေတြအလစ္မွာ၊ ပုရစ္ေတြဖမ္းၿပီး မီးဖုတ္ စားတတ္ၾကပါေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို ကၽြန္မတို႔က သိပ္ေပ်ာ္တာပါ။ အေပ်ာ္ဆံုးႏွစ္ကေတာ့၊ ေဖေဖအဲဒီအေခါက္ျပန္လာခ်ိန္မွာ၊ ညတိုင္း ေဖေဖေရာေမေမပါ ကၽြန္မတို႔အခန္းကူးလာၿပီး၊ ေျပာကာဆိုကာ ရယ္ကာေမာကာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔မိသားစု အဘြားမ်ားအပါ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႀကီး ေနခဲ့ရတဲ့ကာလပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြဟာ နဂိုကတည္းက အလြန္အေဆာ့သန္သူေတြပါ။ ေမာင္ႏွမတေတြကလည္းမ်ားေတာ့ တျခားအေဖာ္ရွာစရာ မလိုဘဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကံႀကံဖန္ဖန္ကို ကစားတတ္ၾကတာပါ။ ေမေမက အင္မတန္စည္းကမ္းႀကီးသူျဖစ္ေတာ့ ေမေမေရွ႔ဆို ဆင္ျခင္ရပါတယ္။ ေဖေဖကလည္း မ်က္ႏွာထားႀကီးနဲ႔ေနတတ္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုလို ေဖေဖေရာေမေမပါ ကၽြန္မတို႔ကို ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ အလိုလိုက္ဆက္ဆံ တဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔တေတြ ဘယ္ေလာက္ေသာင္းက်န္းမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေတာ့။
ကၽြန္မ ေနာင္မွ စဥ္းစားမိတာကေတာ့၊ ေဖေဖက အဲဒီအခ်ိန္ အမႈကတန္းလန္းျဖစ္ေနေသးေတာ့၊ သူ႔အနာဂတ္ကိုသူ သိပ္စိတ္ခ်ပံုမေပၚပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မိသားစုနဲ႔စံုစံုလင္လင္ေနရသခိုက္ကေလးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔အမွတ္တရေနပံုရပါတယ္။ ေဖေဖက ၁ဝ ရက္ေလာက္ပဲေနၿပီး မဂၤလာဒံု ျပန္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ အတန္းတင္စာေမးပြဲေတြအၿပီး မတ္လကုန္ေလာက္မွ ေဖေဖေနာက္လိုက္ရပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ ေမၿမိ့ဳကထြက္ရတဲ့ေန႔ကို အခုထိ မွတ္မိေနပါတယ္။
အဲဒီေန႔က ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမ ၅ ေယာက္၊ ေမေမ၊ အဘြား၂ ေယာက္နဲ႔ အငယ္ဆံုးေမာင္ေလးကိုထိန္းတဲ့ အထိန္းမ်ိဳးသမီးတေယာက္တို႔ ေမၿမိ့ဳအနီးစခန္းေလယာဥ္ကြင္းကို မနက္ေစာေစာမွာပဲ သြားခဲ့ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တပ္မေတာ္ေလတပ္ရဲ့ ေလယာဥ္ငယ္ေလးတစီးေပၚ တက္ရပါတယ္။ ေလယဥ္ေပၚေရာက္ၿပီး ျပတင္းေပါက္ကအျပင္ကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေလယာဥ္တကြင္းလံုးေျခာက္ကပ္ၿပီး၊ တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။ က်မတို႔နဲ႔အတူေနခဲ့တဲ့ ကားေမာင္းသူဦးေလးကိုၾကည္၊ သူ႔ဇနီး ေဒၚေဒၚမရင္ျမ၊ သူတို႔သမီးေလး ၾကည္ၾကည္သန္း (ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ကစားေဖာ္) ၃ ေယာက္သာ လိုက္ပို႔ ႏႈတ္ဆက္သူရွိပါတယ္။ ေလယာဥ္ထြက္ေတာ့ ၾကည္ၾကည္သန္းေလးက လက္ျပႏႈတ္ဆက္ ေနတာ ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့တႏွစ္ေက်ာ္ေလးကပဲ ဒီေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ လူထုပရိတ္သတ္ၾကက္ပ်ံမက်စည္ကားစြာနဲ႔ တရုတ္ျဖဴမ်ားကိုတိုက္ထုတ္ေပးၿပီး ေအာင္ပြဲရသူရဲေကာင္းႀကီးအျဖစ္ျပန္လာတဲ့ေဖေဖ့ကို ေမၿမိ့ဳတၿမိ့ဳလံုးထြက္ၿပီး ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ႀကိဳဆိုခဲ့တဲ့အျဖစ္ဟာ၊ တကယ့္ကိုမယံုႏိုင္စရာ ပံုျပင္သဖြယ္၊ အိမ္မက္သဖြယ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရသလိုပါပဲလား။
ေၾသာ္ ေလာကဓံတရားဟာ အလြန္ျမန္ပါလား။
၁၃-၄- ၂ဝ၁၄။
0 comments:
Post a Comment