ဆိုရွယ္လစ္တပ္မွဴးမ်ား
အပိုင္း (၂) ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္
၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လကုန္ရက္တရက္။ ေဖေဖမနက္႐ံုးမသြားခင္မွာ ေမေမ့ကိုမွာခဲ့တာက “ဒီေန႔ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ ေရာက္လာလိမ့္မယ္။ မင္းတို႔ ေလယာဥ္ပ်ံကြင္းသြားႀကိဳၿပီး ဧည့္ခံလိုက္ၾကပါ”တဲ့။
အဲဒီကာလက ေဖေဖက ေတာင္ပိုင္းတိုင္း တိုင္းမွဴးအျဖစ္ မဂၤလာဒံုမွာရွိေနၿပီး၊ ေကအင္ဒီအိုေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲအဆံုးသတ္ေတြ ဆင္ႏႊဲေနရခ်ိန္ပါ။ ေမေမကေတာ့ အဲဒီေခတ္အဲဒီကာလက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္တို႔၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုကေတာ္ေဒၚျမရီတို႔ နာယကမ်ားအျဖစ္ ဦးစီးဖြဲ႔စည္းလႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ မိခင္နဲ႔ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္း၊ တပ္မေတာ္အမ်ိဳးသမီးမ်ားအသင္း စတာေတြရဲ့ ေတာင္ပိုင္းတိုင္းဌာနရဲ့ဥကၠ႒ အျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနရခ်ိန္ပါ။
အဲဒီအသင္းအဖြဲ႔ေတြရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေရွ႔တန္းမွာတိုက္ပြဲဝင္ေနရတဲ့တပ္မေတာ္သားမ်ားရဲ့ ေနထိုင္စားေသာက္ေရး၊ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ေတြကို ေနာက္တန္းကေနကူညီပံ့ပိုးဖို႔နဲ႔ ေနာက္တန္းမွာက်န္ခဲ့တဲ့ စစ္သားမိသားစုမ်ားရဲ့ဘဝ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးမ်ားအတြက္ ေဆာင္ရြက္ၾကဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေဖေဖရည္ၫႊန္းေျပာဆိုလိုက္တဲ့ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္အတြင္းက မိတၳီလာမွာ ေကအင္ဒီအိုေတြရဲ့ အဖမ္းအဆီးခံလိုက္ရၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သံုးႏွစ္နီးပါး သံု႔ပန္းအျဖစ္ေနရာအမ်ိဳးမ်ိဳး ေရႊ႔အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံရၿပီးမွ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၁-၂၅ ရက္ေန႔အတြင္း ဗမာ့တပ္မေတာ္ရဲ့ကယ္တင္မႈနဲ႔လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေမာင္နဲ႔အရာရွိတစုကို ဆိုလိုတာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ လြတ္ေျမာက္ၿပီး ေနာက္ ေလယာဥ္ပ်ံေတြနဲ႔မဂၤလာဒံုကို ေခၚလာၾကတာပါ။
ေမေမကလည္း သူ႔အဖြဲ႔အတြင္းက စစ္ဗိုလ္ကေတာ္ေတြကိုစုစည္းၿပီး မဂၤလာဒံုေလယာဥ္ကြင္းကို သြားႀကိဳခဲ့ပါတယ္။ လြတ္လာသူတခ်ိဳ႔ရဲ့ ဇနီးေတြလည္း သူတို႔အုပ္ထဲမွာပါခဲ့ၾကတယ္တဲ့။ ေမေမတို႔က သူတို႔ကိုသြားႀကိဳဆိုၿပီး မဂၤလာဒံုမွာရွိတဲ့ဧည့္ေဂဟာ (Guest House) မွာ ေနရာခ်ထားေပးပါတယ္။ ဒီေနာက္ ေမေမက “ကဲ ဗိုလ္မွဴးတို႔ဘာစားခ်င္ၾကသတုန္း”လို႔ေမးေတာ့ အားလံုးက တသံတည္း “မုန္႔ဟင္းခါး”လို႔ ေျဖၾကသတဲ့။ မုန္႔ဟင္းခါးစားခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အေျဖရေတာ့ သံုးဆယ္ သူႀကီးျဖစ္တဲ့ ေမေမက အႀကိဳက္က်သြားေတာ့တာပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔ ေမြးဇာတိ သံုးဆယ္က သံုးဆယ္မုန္႔ဟင္းခါးဟာ နာမည္ႀကီးပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ရန္ကုန္ကအလွဴပြဲေတြမွာ သံုးဆယ္ မုန္႔ဟင္းခါးကို ေအာ္ဒါမွာၿပီးေကၽြးတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က “ဦးဖိုးသူ သံုးဆယ္မုန္႔ဟင္းခါး”ဆိုတာ အလြန္နာမည္ႀကီးၿပီး ကၽြန္မတို႔ အဘိုးအဘြား ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားရဲ့အလွဴပြဲေတြမွာျဖစ္ျဖစ္၊ အဘိုးရဲ့႐ံုးက ဒါဘာပြဲေတြမွာျဖစ္ျဖစ္ မပါရင္မၿပီးပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔အရပ္က အင္းေတြ၊ ကန္ေတြ၊ ေခ်ာင္းေတြလည္းေပါေတာ့ ငါးသိပ္ေပါပါတယ္။ ငါးေပါေတာ့ ငါးပိ၊ ငံျပာရည္လည္းေပါေတာ့တာေပါ့။ မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုတာက ငါးႏိုင္ရင္ ငံျပာရည္ႏိုင္ရင္ ေကာင္းတာပဲေလ။ ဒါေၾကာင့္ေမေမက မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ဖို႔ဆိုရင္ သိပ္တက္ႂကြပါတယ္။ သူပိုင္တဲ့ ဘာသာရပ္ကိုး။
ဒါနဲ႔ေမေမက စစ္ဗိုလ္ကေတာ္ ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ေလာက္ေခၚၿပီး ရန္ကုန္ သိမ္ႀကီးေဈးကို ေျပးရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မဂၤလာဒံုဟာ တပ္ၿမိ့ဳနယ္ေလးပဲျဖစ္ၿပီး ေဈးကလည္း ေခ်ာက္ခ်ီးေခ်ာက္ခ်က္ပါပဲ။ မနက္ ၁ဝ နာရီေလာက္ဆို ေဈးကြဲေနပါၿပီီ။ ဒါေၾကာင့္ ေမေမတို႔က ရန္ကုန္ထိေျပး၊ ေဈးဝယ္ရတာပါ။ ေမေမက မုန္႔ဟင္းခါး တပင္တိုင္ဟင္းသက္သက္အတြက္သာမက ဘူးသီးေၾကာ္ေၾကာ္ဖို႔ပါ အစံုအလင္ ဝယ္ျခမ္းၿပီးတေန႔လံုး လံုးပန္းခ်က္ျပဳတ္ရပါတယ္။
သံုးဆယ္မုန္႔ဟင္းခါးက ငါးခူနဲ႔ခ်က္ပါတယ္။ ၿပီးမွ အဆာပလာကို ခ်ဲ႕ခ်င္သမွ်ခ်ဲ႕ၾကပါတယ္။ ဘဲဥျပဳတ္၊ ပဲေၾကာ္၊ ဘူးသီးေၾကာ္၊ ငါးဖယ္ေၾကာ္ စတာေတြ ထပ္ထည့္စားၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔အရပ္ (ဥပမာ-ဟသၤာတ၊ မိုးညိဳ)မွာဆိုရင္ ငါးသေလာက္နဲ႔ခ်က္ၿပီး၊ ငါးသေလာက္ဥေၾကာ္ေတြကို အဆာပလာအျဖစ္ ထည့္တတ္ပါတယ္။ ဟင္းရည္ထဲလည္း ငွက္ေပ်ာအူတို႔၊ မင္းတုန္းၾကက္သြန္အလံုးလိုက္ စတာေတြလည္း ထည့္တတ္ ပါေသးတယ္။
ေမေမက မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ရင္ သူ႔မွာ ပံုေသနည္း (ေဖာ္ျမဴလာ) ရွိပါတယ္။ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ဆိုရင္ မုန္႔အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္၊ ငါး ဘယ္ႏွစ္ပိႆာ စသျဖင့္ေပါ့။ အဲဒီနည္းနဲ႔ ခ်က္တတ္ပါတယ္။ ေမေမက အဲဒီေန႔ကအျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပတုန္းက “ေတာ္ေသးတယ္။ ေမေမက အပိုေဆာင္းခ်က္မိေပလို႔။ စားမယ့္လူေတြက အားလံုးလည္း ေယာက္်ာသားခ်ည္းျဖစ္ျပန္၊ အလြန္ေတာင့္တေနတဲ့ အစားလည္း ျဖစ္လို႔၊ ေတာ္ေတာ္ ပိုပိုမိုမိုလုပ္မိေပလို႔ပဲ။ ဒါေတာင္ လာကူတဲ့ရဲေဘာ္ေလးေတြကို ထမင္းပဲေကၽြးလိုက္ႏိုင္တယ္။ ေခါင္းေတာင္ မေဖာ္ၾကဘူး။ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ စားလိုက္ၾကတာ၊ ေကၽြးရတာအားရလိုက္တာ”တဲ့။ ေမေမက သူခါတိုင္းခ်က္ေနက်ထက္ ႏွစ္ဆခြဲေလာက္ပိုခ်က္ခဲ့တာတဲ့။
ေမေမက အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေျပာျပတုန္းက ထူးထူးဆန္းဆန္းစကားတခုလည္း ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။ “အဲလူေတြက ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကို ေဖေဖကကယ္တာလို႔ေျပာဆိုၿပီး၊ ေဖေဖ့ကို ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကိုကယ္တဲ့သူရဲေကာင္းႀကီးအျဖစ္ အျပင္မွာ နာမည္ႀကီး ေနေပမယ့္ ကာယကံရွင္ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဒါကို သိပံုေတာင္မရဘူး”တဲ့။ ကၽြန္မက အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘာမွဆက္မေမးမိဘဲ ေမေမဘာလို႔ ဒီလိုေျပာပါလိမ့္လို႔ပေဟဠိျဖစ္ေနမိပါတယ္။
အဲဒီပုစၦာရဲ့အေျဖကို ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွ သိလာရပါတယ္။ ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္မွာထြက္လာတဲ့ မွဴးသမိန္ (ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေစာျမင့္)ရဲ့ “ဘံုဘဝ ႀကံဳေတြ႔ရဇာတ္လမ္းမ်ား” စာအုပ္ထြက္လာၿပီး အဲဒီထဲကေဆာင္းပါးေတြဖတ္ရမွ ကၽြန္မ လိပ္ပတ္လည္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ဟာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေစာျမင့္က မွဴးသမိန္ဆိုတဲ့ကေလာင္နာမည္အပါအဝင္ ကေလာင္ခြဲနာမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မဂၢဇင္းမ်ားမွာေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါး အမ်ားအျပားထဲက သမိုင္းဝင္ မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္တဲ့စာမူမ်ားကိုေရြးထုတ္ၿပီး လံုးခ်င္းထုတ္ေဝလိုက္တဲ့စာအုပ္ပါ။ အဲဒီအထဲက ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ အတြင္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေရးထားတဲ့ေဆာင္းပါးေတြထဲမွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေမာင္တို႔အဖြဲ႔ကို ကယ္တင္တဲ့ကိစၥကို အေတာ္ ျပည့္ျပည့္စံုစံုေရးထားတဲ့ေဆာင္းပါး ၅ ေစာင္ေတာင္ ပါပါတယ္။ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကိုယ္တိုင္ေရးေပးထားတဲ့ ကိုယ္ေတြ႔မွတ္တမ္း ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ေလးေတာင္ ပါလိုက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးေတြကိုဖတ္မိၿပီးေနာက္ ကၽြန္မ ေမေမေျပာဖူးတဲ့ “ကာယကံရွင္ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဘာမွေတာင္သိပံုမရပါဘူး”ဆိုတဲ့ စကားရဲ့အရင္းခံအေၾကာင္းကို ေတြးမိလိုက္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီေဆာင္းပါးေတြကို ဗိုလ္ေစာျမင့္ေရးစဥ္က (၁၉၈ဝ-၁၉၉ဝ ခုႏွစ္မ်ားအၾကား) ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေဖေဖ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီထဲ ျပန္ေရာက္ၿပီးကာလျဖစ္လို႔ ေဖေဖ့နာမည္ကိုမထည့္ဘဲ ‘ေတာင္ပိုင္းတိုင္း တိုင္းမွဴး’၊ ‘ေတာင္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဆင္ေရးမွဴးႀကီး’ စတဲ့ ရာထူး တာဝန္ပိုင္းေနရာမ်ားကိုသာ ေဖာ္ျပထားတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဗိုလ္ေစာျမင့္က သူကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ေဆာင္းပါးေတြမွာေတာ့၊ သူ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ကယ္ဖို႔(ထိုစဥ္က ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက ေခၚတာဝန္ေပးၿပီး သူနဲ႔ေပါင္းစပ္ကူညီဖို႔ေတာင္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ကိုအမိန္႔ေပးကာ သူ႔ကိုလည္း ေတာင္ပိုင္းတိုင္းမွဴး (ေဖေဖ)နဲ႔ဝင္ေတြ႔ အစီရင္ခံဖို႔လႊတ္လိုက္ေၾကာင္း၊ ေဖေဖကိုယ္တိုင္ကလည္း တတိုင္းတျပည္လံုးအေျခအေန အခက္အခဲမ်ားကိုရွင္းျပၿပီး လိုအပ္တဲ့ တပ္အကူအညီေတြေပးဖို႔ခက္ခဲေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားေပးမယ္လို႔ကတိေပးၿပီး ကတိအတိုင္းလည္း ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္ေပးေၾကာင္းေတြ ေရးထားတာေတြ႔ရပါတယ္။ ေဖေဖက သူ႔တပ္ေတြကို ရက္အတိအက်နဲ႔ ဗိုလ္ေစာျမင့္ကိုထုတ္ေပးတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ရက္ေက်ာ္သြားေပမယ့္လည္း ဗိုလ္ေစာျမင့္ကိုယ္တိုင္ သြား အက်ိဳးအေၾကာင္းအစီရင္ခံေတာ့ ေဖေဖက ရက္တိုးေပးလိုက္လို႔ ဝမ္းသာရေၾကာင္းလည္း ေရးထားတာေတြ႔ရပါတယ္။ အမွန္အတိုင္း ေရးထားပံုရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကိုယ္တိုင္ ျပန္ေရးထားတဲ့ သူတို႔လြတ္ေျမာက္လာပံုအေၾကာင္းအရာေတြ (ေဆာင္းပါးအမည္ စစ္ဆင္ေရး အလင္းေရာင္-၃)ထဲမွာေတာ့ “ဤကယ္ယူေရးစီမံခ်က္သည္ ဗိုလ္ေစာျမင့္က ေတာင္ငူမွ တပ္မဟာမွဴးအျဖစ္နဲ႔ႀကိဳးစား၍ ေဆာင္ရြက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔စြမ္းေဆာင္မႈ၊ သူ႔ႀကိဳးပမ္းမႈ၊ သူ႔မေလွ်ာ့ေသာလံု႔လနဲ႔သူ႔ဇြဲျဖင့္ သူအခါခါ ႀကံစည္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ သူ႔အထက္မွာ ေတာင္ပိုင္းစစ္တိုင္း၊ တပ္မွဴးႀကီး (ေဖေဖ့ကို ဆိုလို)က အားမေပးခဲ့ေခ်။ သူကား မိမိတိုင္းအတြင္း ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔လူစုကယ္ဆယ္ေရးထက္ အေရးပါေသာ လုပ္ငန္းေပါင္းမ်ားစြာကိုဦးစားေပး၍ လံုးပန္းေန၏။ ဤကယ္ဆယ္ေရးစစ္ဆင္ေရးအတြက္ သူက တပ္မေပးလို၊ မသံုးလိုေပ။ ဗိုလ္ေစာျမင့္က မိမိတပ္မဟာ၌ရွိေသာ တပ္မွ်ျဖင့္ႀကိဳးပမ္းပါမည္ဟု ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း သူမႏွစ္ၿမိဳ့ႏိုင္၊ ေကအင္ဒီအိုမ်ားကိုသာ မဲ၍တိုက္ေစခဲ့၏။” လို႔ေရးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
တေနရာမွာလည္း ဗိုလ္ေစာျမင့္က သူ႔စစ္ဆင္ေရးေတြကို ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကိုရွင္းျပရာမွာ စစ္႐ံုးကစီစဥ္ေပးသမွ် တပ္နည္းနည္းနဲ႔မရရေအာင္ ႀကိဳးစားရေၾကာင္း၊ ၾကန္႔ၾကာေနလွ်င္ တိုင္းမွဴးက သူ႔စစ္ဆင္ေရးစီမံကိန္းမ်ားမွာ လွီးလႊဲသံုးမႈျဖင့္ စိတ္ဆိုးခံရမွာကိုေၾကာက္ရေၾကာင္း စတာေတြလည္း ေရးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္က သူ႔ကယ္တင္ၿပီး(၁)ရက္အတြင္း သူရွိရာေတာတြင္းကို သက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္း ေလယာဥ္ပ်ံေလး (အဲဒီတုန္းက ဟယ္လီ ေကာ္ပတာ မေပၚေသးပါဘူး။ ၿဗိတိသွ်ေလတပ္ကခ်န္ခဲ့တဲ့ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ Oxford ေလယာဥ္ေလးေတြပဲရွိတာပါ)နဲ႔အေျပးအလႊား ေရာက္လာၾကတဲ့ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး (အဲဒီကာလက စစ္႐ံုးခ်ဳပ္၊ စစ္ဦးစီးအရာရွိပထမတန္း)နဲ႔ဗိုလ္ေစာျမင့္တို႔ေျပာသမွ်ကို ယံုရဟန္ရွိပါတယ္။
ေဖေဖကေတာ့ သူ႔ရဲ့ကိုယ္တိုင္ေရးအထုတၱပၸတိထဲမွာ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကယ္တင္ေရးစစ္ဆင္ေရးႀကီးကို ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ့တာဝန္ေပးခ်က္အရ လုပ္ေဆာင္ရေၾကာင္း။ အဲသလိုလုပ္ေဆာင္ရာမွာ ေသနဂၤဗ်ဴဟာအရ ေယာင္ျပတိုက္ခိုက္မႈေတြ လုပ္ခဲ့ေၾကာင္း။ ေကအင္ဒီအိုေတြရဲ့ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္စခန္းႀကီးကို မိမိတို႔တပ္မေတာ္က စစ္ဆင္ေရးအႀကီးစားလုပ္ၿပီး ခ်ီတက္တိုက္ခိုက္မည့္ ‘ဟန္ျပစစ္ဆင္ေရးႀကီး’ လုပ္ေနစဥ္ ကာလမွာ၊ ရန္ကုန္ဘေဆြတို႔ဦးစီးတဲ့ ကယ္တင္ေရးေျပာက္က်ားတပ္ဖြဲ႔က ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔အဖြဲ႔ကိုဖမ္းခ်ဳပ္ထားတဲ့စခန္းကိုဝင္ၿပီး တိုက္ခိုက္ ထိုးသုတ္ကယ္တင္ရန္ျဖစ္သည္လို႔ ေရးထားပါတယ္။
ေဖေဖရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေကအင္ဒီအိုမ်ားအေနနဲ႔ မိမိဗဟိုစခန္းကယ္တင္ေရးကိုပဲ အဓိကထားေနရၿပီး၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ အက်ဥ္းက်အဖြဲ႔ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေအာင္လုပ္တာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လည္း ကယ္တင္ေရးတပ္ဖြဲ႔ေတြ အက်ဥ္းခ်ထားတဲ့ေနရာကို ဝင္သြားတဲ့အခါ ေကအင္ဒီအိုမ်ားကဆုတ္ထားႏွင့္ၿပီးျဖစ္ကာ အရပ္သားမ်ားသာက်န္ခဲ့ၿပီး ဘာတိုက္ပြဲမွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ကို ေတာလမ္းခရီးနဲ႔(၂)ရက္နီးပါးေလာက္ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ေခၚထုတ္လာရာမွာလည္း လိုက္လံတိုက္ခိုက္တာေတြ မရွိခဲ့ပါဘူး။
အဲဒီဗိုလ္ေစာျမင့္ရဲ့ေဆာင္းပါးေတြကိုဖတ္ၾကည့္ရင္ ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုရဲ့ ဂိုဏ္းဂဏလုပ္ေဆာင္မႈေတြကို ေကာင္းေကာင္းေတြ႔ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္က လြတ္ေျမာက္လာၿပီးေနာက္ စစ္႐ံႈးတဲ့စစ္ဗိုလ္ဟာ စစ္တပ္ကထြက္ရမယ္ဆိုတဲ့အယူအဆနဲ႔ စစ္တပ္က ထြက္မယ္လို႔လုပ္တဲ့အခါ သူတို႔အုပ္စုေတြ (ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္ေစာျမင့္၊ ရန္ကုန္ဘေဆြ) စသူေတြက ဘယ္လိုဝိုင္းဝန္း ေဖ်ာင္းဖ် ေတာင္းပန္ရတယ္ဆိုတာေတြကို ေတြ႔ရွိႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔အဂၤလိပ္ေတာ္လွန္ေရး၊ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးစတာေတြကို ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ အုပ္စု (ဗိုလ္ေနဝင္းဦးေဆာင္တဲ့ ေနာင္ဆိုရွယ္လစ္ဂိုဏ္းလို႔အမည္တြင္ခဲ့တဲ့ အုပ္စုဝင္ေတြ) တဦးအေပၚတဦး ဘယ္ေလာက္ သံေယာဇဥ္ ရွိေၾကာင္း ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကို ဘယ္ေလာက္အားထားေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ အျမန္လြတ္ေရးအတြက္ ဘယ္ေလာက္ဝိုင္းဝန္း ႀကိဳးစားရေၾကာင္း စတာေတြ အျပည့္အစံုေရးထားတာ ဖတ္ရပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ တကယ္လည္း ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ဟာ ထူးခြ်န္ ထက္ျမက္သူတဦး၊ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကို တကယ့္အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာငတပ္မေတာ္ Professional Army အျဖစ္ တည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ အလြန္အားထားရတဲ့ပုဂၢိဳလ္တဦးပါ။
ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ ဘီအိုင္ေအ အေစာပိုင္းကာလ တပ္ထဲဝင္လာစဥ္ကတည္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက အလြန္သေဘာက်ခဲ့ၿပီး၊ သူ႔အနား ေခၚထားတာ ေျမေတာင္ေျမွာက္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အဂၤလိပ္ၿဗိတိသွ်ေတြနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြး ရယူဖို႔ျပင္ဆင္ရာမွာ အဂၤလိပ္ေတြနဲ႔ဆက္ဆံရာမွာ အျမင္ေကာင္းေစဖို႔အတြက္ မိမိအနားမွာ အဂၤလိပ္စကားကၽြမ္းက်င္တဲ့၊ အဂၤလိပ္ေတြရဲ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြကိုနားလည္တဲ့လူေတြကို ထားခဲ့ပါတယ္။ (သတင္းေထာက္ဦးပုကေလးေရးတဲ့ “ငါတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ” စာအုပ္ကိုဖတ္ၾကည့္ပါ) ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူတပ္ထဲသာ ဝင္လာရတယ္၊ ဘာစစ္ပညာမွ မတတ္ေသးဘူးဆိုၿပီး ႏွိမ့္ခ်စြာနဲ႔ ေဖေဖရဲ့ စံျပေက်ာင္း (ပဲခူး)ကို လာတက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ တကယ္လည္း မ်ိဳးခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္အျပည့္အဝနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာပါဝင္ခဲ့တာပါ။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးအတြင္းမွာလည္း ေကာင္းမႈေတြရွိခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ရဲ့ အဓိကအားနည္းခ်က္ဟာ အလြန္မာန္မာနႀကီးၿပီး လူမႈဆက္ဆံေရးအင္မတန္ညံ့ပါတယ္။ အလြန္ထက္ျမက္သူ တို႔ရဲ့ထံုးစံအတိုင္း မိမိရဲ့ ဉာဏ္ရည္မမီသူေတြကို အထင္အျမင္ေသးတတ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ လူတန္းစားလည္း အင္မတန္ခြဲျခားပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေခတ္ မင္းမႈထမ္းမ်ိဳး႐ိုးကဆင္းသက္ၿပီး ပညာေရးအေျခခံကလည္း (သာသနာျပဳေက်ာင္းေတြေနၿပီး) အလြန္ခိုင္မာေကာင္းမြန္ တာလည္းပါ။ မိသားစုထဲမွာ တဦးတည္းေသာသားေယာက္်ားေလးျဖစ္လို႔ မိဘမ်ားရဲ့ ဖူးဖူးမႈတ္ေျမွာက္စားျခင္းလည္းခံရေလေတာ့ အလြန္ကို ဘဝင္ျမင့္ပါတယ္။ ဘယ္သူနဲ႔မွ မတည့္ပါဘူး။ အလြန္ဘုက်သူပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရွိစဥ္တုန္းကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ့အရွိန္အဝါနဲ႔ ထိန္းသိမ္းထားလို႔ သူ႔အားနည္းခ်က္ေတြ သိပ္မေပၚလြင္လွပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္ႏိႈက္ကလည္း ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ရဲ့ အင္မတန္ႀကီးမားတဲ့ အားေကာင္းခ်က္ေတြ (ဥပမာ မ်ိဳးခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္၊ ထက္ျမက္မႈ စသျဖင့္)ကိုသာအာ႐ံုထားၿပီး ေနာင္တပ္မေတာ္ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ အားထားခဲ့ပံုရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ BIA ကာလ (၁၉၄၃-၄၄ ခုႏွစ္မ်ား) မ်ားမွာေတာ့ သူတို႔ရဲ့ ပင္ကိုလူတန္းစားဗီဇေတြ ေပၚလာပါတယ္။ BIA ကာလမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရလံႈ႔ေဆာ္ခ်က္နဲ႔ တပ္ထဲလွိမ့္ဝင္လာတဲ့ပညာတတ္အုပ္စုကို ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္နဲ႔ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးေပါင္းၿပီး ဂိုဏ္းအုပ္စု ဖြဲ႔ပါတယ္။ “ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ရန္”ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ စုစည္းလႈပ္ရွားၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးဟာ အလြန္ဘက္ညီပါတယ္။ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ဟာ ဆက္ဆံေရးေတြမွာဘုက်ေပမယ့္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကေတာ့ (သူကိုယ္တိုင္ ေျပာဆိုခ်က္အရ ကုန္သည္ပြဲစားမ်ိဳး႐ိုးကဆင္းသက္လာသူပီပီ) အလြန္ဆက္ဆံေရးညက္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနား အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ေရာက္ေနတဲ့ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ကပ္ၿပီး ရသမွ်အခြင့္အေရးအသံုးခ်ပါေတာ့တယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးအေၾကာင္း ေရးၿပီးျဖစ္လို႔ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္အေၾကာင္းပဲ ဆက္ေရးပါရေစေတာ့။
အဲဒီ BIA ကာလ ‘ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး’အတြက္ လွ်ိဳ႕ဝွက္လႈပ္ရွားစဥ္ကစလို႔ သူတို႔ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုပါတီ (ဝါ) ေနာင္ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ ဆိုတာ သေႏၶတည္ခဲ့ၿပီး ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ထဲက ‘ဗိုလ္ေနဝင္း’ကိုဆရာတင္ကာ တပ္တြင္းအာဏာရေရးကို ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတာပါ။ သူတို႔အတြက္ အေရးသာသြားရတဲ့အခ်က္ေတြကေတာ့ ဗမာျပည္ လက္ဝဲသမားအမ်ားအၾကား အကြဲကြဲအျပားျပားျဖစ္ကုန္တာ (အလံနီ၊ အလံျဖဴ၊ ရဲေဘာ္ျဖဴ၊ ရဲေဘာ္ဝါအမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲတာ)၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက်ဆံုးသြားရတာ၊ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အတြင္း (ဦးႏုက ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ေပမယ့္) အာဏာကို ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုက အဓိကကိုင္ထားခြင့္ရသြားတာ စတာေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးကာစ ျပည္တြင္းစစ္ စေတာက္ေလာင္စဥ္ကာလမွာ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ဟာ ေကအင္ဒီအိုေတြရဲ့စစ္သံု႔ပန္းအျဖစ္ေနခဲ့ရေပမယ့္ အဲဒီကာလက လြန္ေျမာက္လာၿပီး ေကအင္ဒီအိုအေရးအခင္းေတြ ညွိဳးေျခာက္သြားၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ေတြနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ျပင္းထန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ လူတန္းစားဗီဇအရကိုက ကြန္ျမဴနစ္ကို အင္မတန္မွမုန္းတီးတဲ့ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ ကံဇာတာ ထလာပါေတာ့တယ္။
၁၉၅ဝ ခုႏွစ္လြန္ႏွစ္မ်ားမွာ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္ကို ဆိုရွယ္လစ္တပ္မွဴးမ်ား အုပ္စီးလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ နဝတေခတ္ထုတ္ တပ္မေတာ္သမိုင္း၊ စတုတၴ (၁၉၄၈-၁၉၆၂)မွာ ေရးထားတဲ့ စာပိုဒ္တပိုဒ္ကိုကိုးကားပါရေစ။ (ႏွာ-၁၄၁ ၾကည့္)၁၉၅၃ ခုႏွစ္ တပ္မွဴးမ်ားညီလာခံသို႔စစ္ဦးစီးဌာနဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းရပ္မ်ားကို စစ္ဦးစီးအရာရွိ(ပထမတန္း) ဗိုလ္မွဴးႀကီးေအာင္ႀကီးကလည္းေကာင္း၊ ေလ့က်င့္ေရးဆိုင္ရာကိစၥမ်ားကို စစ္ဦးစီးအရာရွိ (ေလ့က်င့္ေရး) ဗိုလ္မွဴးႀကီးေမာင္ေမာင္ကလည္းေကာင္း၊ စစ္ေရးခ်ဳပ္ဌာနဆိုင္ရာလုပ္ငန္းလုပ္ရပ္မ်ားကို စစ္ေရးခ်ဳပ္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ဝင္းက လည္းေကာင္း၊ စစ္ေထာက္ခ်ဳပ္ဌာနဆိုင္ရာလုပ္ငန္းလုပ္ရပ္မ်ားကို စစ္ေထာက္ခ်ဳပ္ဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္ေဖကလည္းေကာင္း၊ အစီရင္ခံစာမ်ား တင္သြင္းၾကၿပီး စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းက နိဂံုးခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္း ႁမြက္ၾကားပါသည္လို႔ေရးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးနဲ႔ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ဟာ ဆိုရွယ္လစ္တပ္မွဴးထိပ္သီးေတြအျဖစ္ အားလံုးသိၿပီးသားပါ။ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ဝင္းဆိုတာကေတာ့ မဆလေခတ္အထိ ဗိုလ္ေနဝင္းလူယံုအျဖစ္ပါခဲ့ၿပီး၊ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ဝင္းဆိုတဲ့အမည္နဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံဆိုင္ရာသံအမတ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တပ္ထဲကို BIA ကာလမွ ဝင္လာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္တာကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔က အေတာ္ ဦးစားေပးၿပီး ရာထူးဝါ စီစဥ္တဲ့ေနရာမွာ ေဖေဖေရွ႔ကထားတတ္လို႔ ေဖေဖကမေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ေနဝင္းကိုတိုင္တန္းဖူးေၾကာင္း ေဖေဖက သူ႔စာအုပ္ထဲမွာ ေရးဖူးပါတယ္။ ဗိုလ္တင္ေဖကေတာ့ မဆလေခတ္မွာ ကုန္သြယ္ေရးဝန္ႀကီးလုပ္ခဲ့ဖူးသူပါ။
ဒီေတာ့ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္တဝိုက္မွာ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္လုပ္ငန္းေတြအားလံုးကို သူတို႔ခ်ဳပ္ကိုင္ထားၿပီဆိုတာ ရွင္းေနပါတယ္။ (ဒီေနရာမွာ စကားခ်ပ္တရပ္ အေနနဲ႔ေရးခ်င္တာတခု ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို စစ္ဦးစီးအရာရွိ (ပထမတန္း)လို႔ ေဖာ္ျပထားေပမယ့္ မွဴးသမိန္ရဲ့ေဆာင္းပါးေတြမွာေတာ့ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္က အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုေရးရာမွာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကို ဒုကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္လို႔ သြယ္ဝိုက္ေရးထားပါတယ္။ အဲဒါ သူတို႔ရဲ့လုပ္ဟန္ပါ။ မိမိတင္ခ်င္သူေတြကို မသိမသာ တင္ေျမွာက္ေပးတဲ့လုပ္ဟန္ပါပဲ)
အဲဒီ တပ္မေတာ္သမိုင္းစာအုပ္ကိုဖတ္ၾကည့္ရင္ တပ္မေတာ္ကို ဘက္စံု ဘယ္လိုတည္ေဆာက္ေၾကာင္းေတြ ပါပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အခရာေနရာကပါဝင္ခဲ့သူႏွစ္ဦးဟာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးနဲ႔ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ပါ။ (ဒါေပမယ့္ ဒီစာအုပ္ထဲမွာေတာ့ နာမည္ေတြကို တခ်ိဳ႔ ေနရာမ်ားမွာသာေဖာ္ျပၿပီးတခ်ိဳ႔ေနရာမွာေတာ့ ရာထူးေတြကိုသာ ေရးထားတာေတြ႔ရပါတယ္)။
ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကို ေနာင္ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ရာထူးအထိ တိုးျမွင့္ေပးပါတယ္။ ေလ့က်င့္ေရးၫႊန္ၾကားေရးမွဴးအျဖစ္ ေနရာေပးကာ အေနာက္ႏိုင္ငံ အသီးသီးသို႔ ပို႔လႊတ္ေလ့လာေစကာ တပ္ကို ဘက္စံုကတည္ေဆာက္ေစပါတယ္။ တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရးဌာနတို႔၊ စိတ္ဓာတ္ စစ္ဆင္ေရးဌာနတို႔၊ ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္တို႔ စတာေတြဟာ သူ႔ရဲ့လက္ရာေတြပါ။ အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္ကစလို႔ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ကိုကိုးကၽြန္းစခန္းဆိုတာဟာ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ရဲ့ Brainchild ပါ။ သူက အစၥေရးရဲ့ေမာ့ဇက္(ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔)ကို အလြန္အားက် ေလ့လာခဲ့သူပါ။ အဲဒီကနည္းေတြကိုယူၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔ကို တည္ေဆာက္ခဲ့တာပါ။
ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးက စစ္တပ္ကို ဥစၥာဓနျပည့္ဝေအာင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားနဲ႔ထူေထာင္ေပးၿပီး ျပည္သူလူထုကို ဖိႏွိပ္ဖို႔နဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ကို မီးကုန္ယမ္းကုန္တိုက္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့အေျခခံအေဆာက္အအံုေတြကိုေတာ့ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္က တည္ေဆာက္ေပးခဲ့တာပါ။
အဲဒီလုပ္ငန္းေတြအတြက္ ေလ့လာေရးခရီးေတြအျဖစ္ အေမရိကန္အပါအဝင္ အေနာက္ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားကို ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္က သြားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘရင္ဂ်ီဘာသာထဲေျပာင္းဝင္ၿပီး အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားရဲ့ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ဓေလ့မ်ားကို အလြန္သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္ၿပီး စိတ္ဓာတ္အရလည္း အေနာက္တိုင္းဆန္ေနတဲ့ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကို အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါက အေရွ႔အာရွေဒသေတြထဲ ကိုလိုနီေဟာင္းေတြ (အဂၤလိပ္၊ ျပင္သစ္)ကိုဖယ္ၿပီးတိုးဝင္လာေနတဲ့ အေမရိကန္ကသေဘာက်ၿပီး ခ်ဥ္းကပ္ပံုရပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးမွာ ခ်က္ဆိုနားခြက္ကမီးေတာက္တဲ့ ဗိုလ္ေနဝင္းကရိပ္မိၿပီး လက္ဦးမႈရွိစြာေဘးဖယ္ခဲ့တာပါပဲ။ တပ္က အနားေပးတယ္ဆိုၿပီး သံအမတ္ႀကီးအျဖစ္ခန္႔ကာ ကတၲီပါလမ္းခြဲ လုပ္လိုက္တာပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ပထမအႀကိမ္အာဏာသိမ္းပြဲမွာ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔ရဲ့အခန္းက႑ အေတာ္ႀကီးပါတယ္။ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးနဲ႔ဗိုလ္တင္ေဖတို႔သံုးဦး (အဲဒီကာလဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုကို ဖိအားေပးၿပီး၊ ဗိုလ္ေနဝင္းကိုအာဏာအပ္ခိုင္းအၿပီး) ဦးႏုအိမ္ဝင္းထဲကထြက္လာတဲ့ကားေပၚမွာ ၿပံဳးရႊင္စြာရယ္ေမာေျပာဆိုေနတဲ့ဓာတ္ပံုတပံု အဲဒီကာလက ေၾကးမံုသတင္းစာမ်က္ႏွာဖံုးမွာ ေဖာ္ျပဖူးပါတယ္။
ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ သူ႔အေပၚကိုအက်ိဳးျပဳခဲ့ျပဳခဲ့၊ သူ႔ေနရာထိပါးလာေတာ့မယ္လို႔ ျမင္လာတဲ့အခါ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မညွာပါဘူး။ ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲႀကီးမွာ သန္႔ရွင္းပထစ အျပတ္အသတ္ႏိုင္လိုက္တဲ့အခါ ဗိုလ္ေနဝင္းအေနနဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ေတြနဲ႔ လမ္းခြဲခ်ိန္တန္ၿပီဆိုတာနားလည္သြားၿပီး အစီအစဥ္ရွိစြာနဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္တပ္မွဴးထိပ္သီးမ်ားကို တပ္ထဲကေန တစတစဖယ္ရွားေတာ့တာပါပဲ။
ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ သံအမတ္အျဖစ္က ပင္စင္ယူၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ပညာေရးေလာကထဲဝင္ၿပီး ပညာရွင္တဦးျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားရာမွာ ေအာင္ျမင္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ၾသစေၾတးလ်တကၠသိုလ္တခုမွာ ေနာက္ပိုင္း စာေပပို႔ခ်တာေတြလုပ္ေဆာင္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္ေတာ့ အဖိုးတန္ပညာတတ္တဦးပါ။ ဒါေပမယ့္ အေျခခံစိတ္ေနစိတ္ထားက ေျပာင္းပံုမရပါဘူး။
၁၉၉ဝ ခုႏွစ္မ်ားက သူျပဳလုပ္တဲ့ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခန္းတခုမွာ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးရၿပီးအခုခ်ိန္အထိ မတိုးတက္တာ ဗမာေတြ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔မထိုက္တန္လို႔ လို႔ေျပာသြားၿပီး သူနဲ႔အင္မတန္အတြဲညီခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကိုေတာင္ “ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးအေၾကာင္းေတာ့ မေျပာပါနဲ႔။ သူက ဘာအလုပ္မွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္လုပ္ႏိုင္တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး”လို႔ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေျပာသြားပါေသးတယ္။
ေဖေဖက အဲဒီဟာေတြနားေထာင္ၿပီးေနာက္ “ေၾသာ္ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ အသက္ေတြလည္း ရလာေနၿပီပဲဟာ အခုအထိ မာနမခ်ေသးပါလား” လို႔ ျမည္တြန္ေတာက္တီးပါတယ္။ ေဖေဖက ဆက္ၿပီး“ကၽြန္ေတာ္ အေမရိကန္မွာလူမျဖစ္ရတာ သိပ္နာတယ္ဗ်ာလို႔ မေျပာတာ ေတာ္ေသး တာေပါ့”လို႔လည္း ေကာက္ခ်က္ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။
ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ဟာ အဲသလို လူစားပါ။
၁၇-၅-၂ဝ၁၂
0 comments:
Post a Comment