ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာ ကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ အပိုင္း(၁) အခန္း(၂)
က်ေနာ္ ျမန္မာ (၇)တန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ ေညာင္ဝိုင္းဆရာေတာ္က က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ေညာင္ဝိုင္း မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဦးအံုးပန္း၏ သား က်ေနာ္ကဲ့သို႔ (၇)တန္းေအာင္လာေသာ ေမာင္သိန္းဟူေသာေက်ာင္းသားႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ (၂)ေယာက္ကို ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ သူ႔ဆရာေတာ္ရွိရာ ဟသၤာတၿမိ့ဳ လယ္တီေက်ာင္းတိုက္တြင္ ျမန္မာ (၁ဝ)တန္းအထိ အထက္တန္းေက်ာင္းရွိရာသို႔ အထက္တန္းဆက္သင္ ၾကားရန္ ေစလႊတ္လိုက္ပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ ဟသၤာတလယ္တီေက်ာင္းတြင္ သကၤန္းဝတ္ၿပီးေနာက္ (၈)တန္းကစ၍ စာသင္ရပါသည္။ က်ေနာ့္အတြက္ ေကာင္းတာတခုက က်ေနာ္မွာ အျပင္စာေပ၊ မဂၢဇင္း စာေစာင္စသည္တို႔ကို ဖတ္ရႈတဲ့ဝါသနာရွိသူျဖစ္ရာ လယ္တီေက်ာင္းတြင္ စာၾကည့္တိုက္ကေလးတခုရွိသျဖင့္ စာေပ။ မဂၢဇင္း စသည္တို႔ကို အားလပ္ခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္ဖတ္ရႈႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
လယ္တီေက်ာင္းမွ (၈)တန္းေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႔ကို တႏွစ္အတြင္း ျမန္မာ (၉)တန္း အစိုးရစစ္စာေမးပြဲကို ခုန္ေက်ာ္ၿပီးေျဖဆိုရန္စီစဥ္ပါသည္။ ဤသို႔စီစဥ္ရာတြင္ (၈)တန္းေက်ာင္းသား (၃)ေယာက္ကိုေရြးပါသည္။ (၂)ေယာက္မွာ က်ေနာ္၊ က်ေနာ္ႏွင့္ ေညာင္းဝိုင္းေက်ာင္းမွလာသူ ေမာင္သိန္းတို႔ျဖစ္ၿပီး၊ က်န္တေယာက္မွာ လယ္တီေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသား (၁)ေယာက္တို႔ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္ (၉)တန္းစာေမးပြဲကို ၁၉၃၆ ခုႏွစ္တြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ လယ္တီေက်ာင္းသားတို႔က ခုန္ေက်ာ္ေအာင္ျမင္ၿပီး ေမာင္သိန္း က် က်န္ခဲ့ပါသည္။
ေနာက္ႏွစ္တြင္ က်ေနာ္ဟသၤာတ လယ္တီေက်ာင္းတြင္မေနေတာ့ဘဲ။ က်ေနာ့္အေဒၚရွိရာ ရန္ကုန္ ၾကည့္ျမင္တိုင္အိမ္မွာသြားေနၿပီး ထိုမွ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ ရန္ကုန္ ပုဇြန္ေတာင္ျမဴနီစပယ္အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ျမန္မာ (၁ဝ)တန္းကို ဆက္၍သင္ပါသည္။
ေက်ာင္းတက္ခါစ အနည္းငယ္ခက္ခဲေသာ္လည္း အေတာ္ၾကာေသာအခါ က်ေနာ္ေကာင္းစြာလိုက္ႏိုင္ၿပီး ထိုႏွစ္ (၁ဝ)တန္းကို ေကာင္းမြန္စြာ ေအာင္ျမင္ပါသည္။
ရန္ကုန္တြင္ က်ေနာ့္အတြက္ ေက်ာင္းေနရတာ တခုေကာင္းသည္မွာ စာၾကည့္တိုက္မ်ားေပါမ်ားသျဖင့္ ၾကည့္လိုေသာ စာေပမဂၢဇင္းမ်ား ငွားရမ္းၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ အိမ္နီးနားခ်င္းကလည္း စာဖတ္သူေပါမ်ား၍ စာအုပ္မ်ားငွားရမ္းၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္တြင္ အခ်ိန္ရွိသမွ် စာေပမဂၢဇင္းမ်ားေဖာေဖာသီသီ ဖတ္ရႈခ်င္သမွ်ကို ဖတ္ရႈႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
က်ေနာ္ ရန္ကုန္တြင္ ေက်ာင္းတက္ေနေသာ ပုဇြန္ေတာင္ ျမဴနီစပယ္အထက္တန္းေက်ာင္း ေက်ာင္းဆရာတခ်ိဳ႔မွာ သခင္အသင္းဝင္မ်ားျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကို အခြင့္ႀကံဳတိုင္းသြင္းေပးပါသည္။ ဤေက်ာင္းမွာ က်ေနာ့္ႏိုင္ငံေရးအသိႏွင့္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကို တဆင့္ျမွင့္တင္ ေပးလိုက္ေသာ ေက်ာင္းျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္ငယ္စဥ္က ဗႏၶဳလအေၾကာင္းဖတ္ၿပီး စစ္ဘက္ဝါသနာပါလာရာ အရပ္ထဲတြင္လည္း ဦးေမာင္ႀကီးရဲတပ္ဗိုလ္မ်ားျဖစ္သည့္ ဆရာ ဦးဘစိန္၊ ဦးျမစိန္တို႔ႏွင့္ရင္းႏွီးလာၿပီး ၎တို႔၏ ရဲတပ္သို႔ဝင္လိုက္ေတာ့သည္။ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္အမ်ိဳးသားေအာင္ပြဲလွည့္လည္ပြဲတြင္ က်ေနာ္သည္ ရဲတပ္သားဝတ္စံုျဖင့္ ပါဝင္ခဲ့သည္။
က်ေနာ္ ျမန္မာ (၁ဝ)တန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ဆက္ၿပီး ပညာသင္လိုပါသည္။ ထိုစဥ္ အဂၤလိပ္ေခတ္ပညာေရးစနစ္အရ က်ေနာ္တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ မရွိပါ၊ အဂၤလိပ္ပညာေရးစနစ္မွာ ယခုေခတ္လို တမ်ိဳးတစားတည္းမဟုတ္ဘဲ (၃)မ်ိဳး ခြဲျခားထားပါသည္။
ပထမအမ်ိဳးမွာ အဂၤလိပ္စာသက္သက္ သင္ေက်ာင္း။ ဒုတိယမွာ အဂၤလိပ္-ျမန္မာႏွစ္ဘာသာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ တတိယ ျမန္မာစာသက္သက္ သင္ေက်ာင္းျဖစ္ပါသည္။ ပထမအမ်ိဳးႏွင့္ဒုတိယအမ်ိဳးသင္ေက်ာင္းမွ (၁ဝ)တန္းေအာင္သူတို႔သာ တကၠသိုလ္သို႔တက္ခြင့္ရွိၿပီး ျမန္မာ သက္သက္ႏွင့္ (၁ဝ)တန္းေအာင္သူမ်ား တကၠသိုလ္တက္ခြင့္မရွိပါ၊ တကၠသိုလ္တက္လိုပါက ေနာက္ထပ္ အဂၤလိပ္စာ တဘာသာႏွင့္ (၁ဝ) တန္းေအာင္ျမင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္တကၠသိုလ္တက္ႏိုင္ရန္ အဂၤလိပ္စာတဘာသာ (၁ဝ)တန္းစာေမးပြဲေအာင္ရန္ လိုပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳတြင္ အဂၤလိပ္စာ တဘာသာတည္း (၁ဝ)တန္းအထိ အလြတ္သင္ေပးေသာ ပုဂၢလိကေက်ာင္းမ်ားကို စံုစမ္းေလ့လာပါသည္။ ဘယ္မွာမွ ထိုေက်ာင္းမ်ိဳး ဟုတၱိပတၱိမရွိပါ၊ ထို႔ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာသင္ရန္အ}ကံကို စြန္႑လႊတ္လိုက္ရပါသည္။
က်ေနာ္ျမန္မာ (၁ဝ)တန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ ျမန္မာလိုဆက္ၿပီးသင္ၾကားႏိုင္ရန္ အတန္းတတန္းက်န္ေနပါသည္။ ၎မွာ “Highergrade” (ဟိုင္းရားဂရိတ္) ေခၚ အထက္တန္းဆရာျဖစ္ သင္တန္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုသင္တန္းကိုသာ တက္ေရာက္သင္ၾကားရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ အသက္ (၁၉)ႏွစ္ ၁၉၃၈-၃၉ ခုႏွစ္တြင္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ အထက္တန္းဆရာျဖစ္သင္တန္းေက်ာင္းသို႔တက္ၿပီး သင္ၾကားပါသည္။ ထိုေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ မရွိသျဖင့္ ကိုမိုးဟုထင္ရေသာေက်ာင္းသားတဦးကို ဥကၠဌတင္ၿပီး က်ေနာ္က အတြင္းေရးမႉးလုပ္၍ ေက်ာင္းသားသမဂၢတည္ေထာင္ခဲ့ပါသည္။
ထိုႏွစ္တြင္ ဗမာျပည္တြင္ ကုလား-ဗမာရိုက္ပြဲ အဓိကရုဏ္းျဖစ္ေသာႏွစ္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကိစၥ က်ေနာ္တို႔ထံသို႔လည္း ရိုက္ခတ္လာပါသည္။ က်ေနာ္တို႔စာသင္ၾကားေနစဥ္ ဘတ္စ္ကားတစီး က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းေရွ႔ထိုးရပ္ကာ ဘတ္စ္ကားထဲက လူတေယာက္ မ်က္ႏွာမွာေသြးသံရဲရဲႏွင့္ ဘတ္စ္ကားအမိုးေပၚတက္ၿပီး “ေဟ့ ျမန္မာေတြ ကုလားျပည္က ကုလားေတြဟာ တို႔ဗမာျပည္ထဲလာၿပီးစီးပြားရွာၾကတယ္၊ ငါတို႔ဗမာေတြရဲ့ စီးပြားေရးကိုဝင္လုၿပီး လုပ္ၾကတယ္၊ ဒီလိုစီးပြားရွာရံုမကဘူး၊ ငါတို႔လဲ ေစာ္ကားၾကတယ္၊ အခုငါ့မ်က္ႏွာေပၚကဒဏ္ရာေတြ ေသြးေတြဟာ ဒီကုလားေတြက ခုတ္လႊတ္လိုက္တာျဖစ္တယ္၊ ဒီကုလားေတြကို ေမာင္းထုတ္ရမယ္၊ လက္စားေခ်ရမယ္၊ အခုငါ့ကို ခုတ္လႊတ္လိုက္တဲ့ ကုလားေတြကို ျပန္ၿပီးလက္စားေခ်ဖို႔ ငါတို႔သြားမယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ မလိုက္ၾကဘူးလား”ဟု ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုပါသည္။
ထိုအခါ က်ေနာ္အပါအဝင္ ေက်ာင္းသား ၁၄-၅ ေယာက္ နီးရာတုတ္တို တုတ္စေတြေကာက္ယူၾကၿပီး ၎ဘတ္စ္ကားေပၚ ေျပးတက္ ၾကသည္။ ဒဏ္ရာႏွင့္လူက ကားကိုရန္ကုန္ၿမိ့ဳဘက္ကို ေမာင္းသြားေစပါသည္။ ရန္ကုန္ ၾကည့္ျမင္တိုင္နယ္စပ္ ေမာ္ေတာ္ကားလမ္းေပၚက သံေခ်ာင္းေမာင္းတံႀကီးကို ခ်ထားၿပီး ကားလမ္းကိုပိတ္ထားပါသည္။ ပုလိပ္တခ်ိဳ႔ရပ္ေစာင့္ေနၿပီး က်ေနာ္တို႔ ဘတ္စ္ကားကို ျပန္လွည့္ေစ ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘဲ လွည့္ျပန္ခဲ့ရပါသည္။
ေနာက္တေန႔ က်ေနာ္ေက်ာင္းကအျပန္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘူတာရံု ဂံုးတံတားႀကီးထိပ္ရွိ ကုလားဆိုင္ႀကီးတဆိုင္ကို ဗမာတခ်ိဳ႔ ဝင္ေရာက္ဖ်က္ဆီး ထုခြဲေနရာ က်ေနာ္လည္း မွားယြင္းေသာမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ႏွင့္ ထိုလူစုထဲပါဝင္ၿပီး ထိုကုလားဆိုင္ႀကီးကိုဝင္ေရာက္ ဖ်က္ဆီးမိပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာဆရာျဖစ္သင္ေက်ာင္းတြင္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားသမဂၢကႀကီးမႉးၿပီး အျပင္လူႀကီးတခ်ိဳ႔ကိုဖိတ္ၿပီး တရားေဟာေျပာပြဲမ်ား က်င္းပပါသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သမဂၢအမႈေဆာင္လူႀကီးမ်ားကိုလည္း ဖိတ္၍ေဟာေျပာမႈမ်ားျပဳလုပ္ပါသည္။ တခ်ီတြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သမဂၢအမႈေဆာင္လူႀကီး ကိုထြန္းရွိန္ဆိုေသာေက်ာင္းသားႀကီး ပါလာပါသည္။ ၎ကိုထြန္းရွိ္န္ဆိုသူမွာ ေနာင္က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဟိုင္နန္ကၽြန္းတြင္ က်ေနာ္တို႔အတူတူ ဂ်ပန္စစ္ပည္သင္ၾကားခဲ့ကာ ဘီ၏အိုင္၏ေအတပ္ႀကီးဖြဲ႔ၿပီး အဂၤလိပ္တို႔ကို က်ေနာ္တို႔ႏွင့္အတူ တိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာ နာမည္ေက်ာ္တပ္မႉးႀကီးဗိုလ္ရန္ႏိုင္ဆိုသူ ျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသည္ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳေက်ာင္းသားမ်ား လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ပါဝင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုႏွစ္မွာ ၁၉၃၈-၃၉။ ၁၃ဝဝျပည့္ အေရးေတာ္ပံုႏွစ္ ျဖစ္ပါသည္။
၁၃ဝဝျပည့္ႏွစ္ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၂ဝ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားက ရန္ကုန္ၿမိ့ဳ အဂၤလိပ္အစိုးရ၏ အတြင္းဝန္ ရံုးႀကီးကို ဝိုင္းရံပိတ္ဆို႔သပိတ္တားသည့္ အေရးအခင္းႀကီး ျဖစ္ပြားေပၚေပါက္လာပါသည္။
အတြင္းဝန္ရံုးႀကီးမွာ ဗမာျပည္ကို အဂၤလိပ္ကိုလိုနီအစိုးရတို႔ကအုပ္ခ်ဳပ္လႊမ္းမိုးထားေသာ ဗဟိုရံုးခ်ဳပ္ႀကီးျဖစ္ပါသည္။ ၿဗိတိသွ်အုပ္စိုးမႈကို အရႈိက္ထိုးလိုက္ေသာ ထိုးႏွက္ခ်က္ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း အဂၤလိပ္တို႔က ေက်ာင္းသားမ်ားကိုရိုက္ႏွက္တိုက္ခိုက္ရာတြင္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသား ပုလိပ္လက္နက္ကို္င္ေတြ အသံုးမျပဳဘဲ မ်က္ႏွာျဖဴ အဂၤလိပ္ေဂၚရာပုလိပ္ေတြကိုသာ အသံုးျပဳသည္။ မွတ္ေလာက္ေအာင္လည္း ဖိႏွိပ္ရိုက္ႏွက္လိုက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားပံုလည္း ရသည္။
က်ေနာ္တို႔ရန္ကုန္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အတြင္းဝန္ရံုးႀကီးသို႔ ထိုေန႔ (ဒီဇင္ဘာ ၂ဝရက္) နံနက္ခပ္ေစာေစာ (ရံုးမဖြင့္မီ)ေရာက္လာၾကၿပီး အတြင္းဝန္ရံုးႀကီး၏ သံတိုင္ၿခံစည္းရိုးရွိ တခါးေပါက္အားလံုးကိုပိတ္ဆို႔ သပိတ္တားၾကပါေတာ့သည္။
က်ေနာ္တို႔ ဆရာျဖစ္သင္ေက်ာင္းမွ တေက်ာင္းလံုး (လူ ၆ဝ ေလာက္ရွိ)ကို အတြင္းဝန္ရံုးႀကီး၏ဗဟို အဓိကဝင္ေပါက္ထြက္ေပါက္ႀကီးတြင္ သပိတ္တားရန္ တာဝန္က်ပါသည္။ ၎ဗဟိုသံတခါးေပါက္မွာ စပတ္လမ္းဘက္က ျဖစ္ပါသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အတြင္းဝန္ရံုးႀကီးကို တဦးတေယာက္မွ မဝင္ႏိုင္မထြက္ႏိုင္ေအာင္ တားဆီးႏိုင္ၾကပါသည္။ ထိုေန႔ ရံုးမတက္ႏိုင္ ၾကေတာ့ပါ၊
က်ေနာ္တို႔၏ အတြင္းဝန္ရံုးသပိတ္တားဆီးမႈမွာ အားလံုးေခ်ာေမာစြာ ေအာင္ျမင္ထေျမာက္ၿပီးၾကသျဖင့္ ေန႔လည္ ၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္တြင္ သပိတ္တားမႈကိုရုပ္သိမ္းၿပီး အသီးသီးမိမိတို႔ေက်ာင္းသို႔ တပ္ဖြဲ႔လိုက္ျပန္ၾကရန္ စီစဥ္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔မ်ားမျပန္မီ အတြင္းဝန္ ရံုးႀကီးကို အျပင္မွတပတ္တန္းစီၿပီး ေက်ာင္းတပ္ဖြဲ႔လိုက္ လွည့္ပတ္ၾကသည္။ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားတိုင္တည္ၿပီး လွည့္ပတ္ၾကရာ ပထမ ေရွ႔ဆံုးက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ျဖစ္၍ ၎ေနာက္ ဒုတိယတပ္ဖြဲ႔မွာ က်ေနာ္တို႔ဆရာျဖစ္သင္ေက်ာင္း တပ္ဖြဲ႔ျဖစ္သည္။ လွည့္လည္မႈ တပတ္ျပည့္ခါနီး က်ေနာ္တို႔သည္အတြင္းဝန္ရံုးႀကီးႏွင့္ စိန္ေပါေက်ာင္းအၾကား အေနာ္ရထာလမ္းႀကီးအတိုင္းခ်ီတက္လာရာ တပ္ဦး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔သည္ အတြင္းဝန္ရံုးႀကီးေထာင့္ အေနာ္ရထာလမ္းႏွင့္ စပတ္လမ္းဆံုသည့္ေထာင့္သို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ စပတ္လမ္းအတိုင္း အဂၤလိပ္မ်က္ႏွာျဖဴ ေဂၚရာပုလိပ္မ်ား အခ်ိဳ႔ ျမင္းစီး၍လည္းေကာင္း။ အခ်ိဳ႔ ေျခလ်င္ျဖင့္လည္းေကာင္း သံုးေလးဆယ္ေလာက္ (ထင္ရသည္)ေျပးဆင္းလာၿပီး စပတ္လမ္းအတြင္းေရာက္ေနေသာ ထိပ္ဆံုးမွတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားတပ္ဖြဲ႔ကို ဝင္ၿပီးရိုက္ႏွက္ၿဖိဳခြဲပါသည္။ ၎တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ေနာက္က ကပ္ပါလာေသာ ဒုတိယေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ျဖစ္သည့္ က်ေနာ္တို႔ ဆရာျဖစ္သင္ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔တပ္ဦးမွာ စပတ္လမ္းႏွင့္အေနာ္ရထာလမ္းေထာင့္ စပတ္လမ္း၏ အေရွ႔ဘက္ႏႈတ္ခမ္းသို႔ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္၍ ပထမတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ကို မ်က္ႏွာျဖဴေဂၚရာမ်ား နင္းရိုက္ေနသည္ကို က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားတပ္ဦးက ေကာင္းစြာ ျမင္ေန ရသည္။ က်ေနာ္မွာ က်ေနာ္တို႔ဆရာျဖစ္သင္ေက်ာင္း တပ္ဦးကဦးေဆာင္လာသူျဖစ္၍ ထိုရိုက္ပြဲကို စပတ္လမ္း၏ အေရွ႔ဘက္ႏႈတ္ခမ္းေပၚက ေကာင္းစြာျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔မွ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ဆင့္ကာဆင့္ကာအရိုက္ခံရၿပီး လဲက်သြားသည္ကိုလည္း ျမင္ေတြ႔ရသည္။
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ လဲက်သြားၿပီးေနာက္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတပ္ ၿပိဳကြဲသြားၿပီးေသာအခါ ေဂၚရာပုလိပ္မ်ားက ဒုတိယတပ္ျဖစ္ေသာ က်ေနာ္တို႔ဆရာျဖစ္သင္ ေက်ာင္းသားတပ္ဘက္သို႔လွည့္လာၿပီး ဆက္ရိုက္ပါသည္။ ၿပီးေနာက္ ေနာက္က တပ္ဖြဲ႔အခ်ိဳ႔ကိုလည္း ဆက္လက္ၿပီး ရိုက္သြားၾကသည္။
ထိုသို႔ရိုက္ၿပီး လူစုခြဲေနစဥ္ အတြင္းဝန္ရံုး သံတိုင္ၿခံစည္းရိုးအျပင္က ခါးေလာက္နက္သည့္ေရေျမာင္းထဲသို႔ ေဂၚရာပုလိပ္
ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ အားလြန္ၿပီးက်သြားရာ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႔က အေပၚကအုတ္ခဲေတြ ေက်ာက္ျပားေတြႏွင့္ေပါက္သျဖင့္ တေယာက္လဲက် သြားသည္ကိုလည္း ျမင္ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။ ေနာင္ အစိုးရေၾကညာခ်က္တြင္ ေဂၚရာပုလိပ္ႏွစ္ဦးသံုးဦး ဒဏ္ရာရေၾကာင္း ေၾကညာတာ မွတ္မိပါသည္။
ခဏအၾကာတြင္ အတြင္ဝန္ရံုးႀကီးဝိုင္းရံေသာ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားတပ္ႀကီး ၿပိဳကြဲသြားပါေတာ့သည္။
က်ေနာ္တို႔ မိမိေက်ာင္းအသီးသီးမွ ဒဏ္ရာရေက်ာင္းသားမ်ားကို ေကာက္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းမွ ဒဏ္ရာရသူ (၁ဝ)ေယာက္နီးပါး ေလာက္ရွိရာ မိန္းကေလးေက်ာင္းသူထဲမွ တေယာက္မွမပါေခ်၊ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းမွ ဒဏ္ရာရသူမ်ားထဲတြင္ ကိုခင္ေမာင္ေရႊဟူေသာ ေက်ာင္းသားမွာ နည္းနည္းျပင္းသည္။ ေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႔မွာလည္း ေသြးသံရဲရဲႏွင့္ဒဏ္ရာရေနၾကေသာ မိမိမိတ္ေဆြေက်ာင္းသားမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ငိုယိုၾကသည္။
ဒဏ္ရာရသူ ကိုခင္ေမာင္ေရႊကိုေတြ႔ရႈ က်ေနာ္အံ့ၾသပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ ၎သည္ ေနာင္ဟာသစာေရးဆရာႀကီးေသာ္တာေဆြ ျဖစ္လာမည့္ ေက်ာင္းသား ကိုၾကင္ေမာင္ဆိုသူႏွင့္အတြဲျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္မပါဝင္ၾကဘဲ ေဘးထိုင္ေနတတ္ သူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ကိုခင္ေမာင္ေရႊမွာ ေသာ္တာေဆြလို ရုပ္ရည္ခန္႔ညားေခ်ာေမာသူျဖစ္သည္။
ကိုခင္ေမာင္ေရႊကို ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွ က်ေနာ္ ထပ္ၿပီးေတြ႔ရသည္။ ေတြ႔ရပံုမွာ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္က က်ေနာ္တပ္မေတာ္မွ ထြက္ရၿပီး ေနာက္ တရုတ္ျဖဴမ်ား ဒုတိယအႀကိမ္ ဗမာျပည္ကိုက်ဴးေက်ာ္လာသျဖင့္ ယင္းကို ဆန္႔က်င္တိုက္ထုတ္ရန္ ျပည္သူတို႔ကို လံႈံေဆာ္စည္းရံုးဖို႔ က်ေနာ္သည္ “တရုတ္ျဖဴက်ဴးေက်ာ္မႈႏွင့္ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးေကာ္မတီ” ဥကၠဌအျဖစ္ တိုင္းျပည္တဝွမ္း လွည့္လည္ေဟာေျပာ လံႈံေဆာ္ ရာတြင္ ၿမိ့ဳနာမည္မမွတ္မိေသာ ဗမာျပည္အလယ္ပိုင္း ဧရာဝတီျမစ္အေရွ႔ဘက္ကမ္းရွိ ၿမိ့ဳတၿမိ့ဳက ဖိတ္ၾကား၍ေရာက္သြားရာ က်ေနာ္တို႔ကို ႀကိဳဆိုေနေသာလူအစုထဲတြင္ ၎ေက်ာင္းသားေဟာင္းကိုခင္ေမာင္ေရႊကို ေတြ႔ရေတာ့သည္။ က်ေနာ္တို႔ ဝမ္းသာအားရႏႈတ္ဆက္မိၾကသည္။
အတြင္းဝန္ရံုးရိုက္မႈၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္က်ဆံုႈး ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ဈာပနကို ေက်ာင္းသားမ်ား လိုက္ပို႔ၾကရသည္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ သည္ ရန္ကုန္ဂ်ပ္ဆင္ေကာလိပ္မွေက်ာင္းသားျဖစ္သည္။ ဈာပနတြင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ့္မိခင္ႀကီးက မိန္႔ခြန္းတိုေလးေျပာၾကားရာ လူေတြ အေတာ္စိတ္ထိခိုက္ၾကသည္။
အတြင္းဝန္ရံုးတြင္ ေက်ာင္းသားေတြရိုက္မႈႀကီးၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း ႏိုင္ငံအဝွမ္းေက်ာင္းသားေတြ သပိတ္ေမွာက္လာၾကေတာ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳ ေက်ာင္းအားလံုးလည္း သပိတ္ေမွာက္လိုက္ၾကေတာ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳေက်ာင္းသားမ်ားသပိတ္စခန္းကို ရန္ကုန္ၿမိ့ဳ ၿမိ့ဳမေက်ာင္းႀကီးတြင္ ဖြင့္လိုက္သည္။ ၿမိ့ဳမေက်ာင္းႀကီးလည္း ေက်ာင္းလံုးဝပိတ္ထားသည္။ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳရွိ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းအသီးသီးမွ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေနာက္လိုက္အခ်ိဳ႔တို႔သည္ ၿမိ့ဳမေက်ာင္းႀကီးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ေနထိုင္ၾကေတာ့သည္။ ထိုစဥ္က ၿမိ့ဳမေက်ာင္း သပိတ္စခန္းတြင္ ေက်ာင္းသားသံုးရာ (၃ဝဝ)ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမည္ထင္ရသည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ ေစာင္တထည္ပိုက္ၿပီး ၿမိ့ဳမေက်ာင္းႀကီးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ ေနထိုင္ၾကေတာ့သည္။ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသူေတြကေတာ့ ေန႔ကို ၿမိ့ဳမေက်ာင္းလာၿပီး ညတြင္ မိမိတို႔အိမ္ ျပန္အိပ္ၾကသည္။ မ်ားစြာေသာ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားမ်ား ကိုယ့္အိမ္တြင္ပင္ေနၾကၿပီး တခါတရံၿမိ့ဳမေက်ာင္းသို႔ လာတတ္သည္။ ၿမိ့ဳမေက်ာင္းသပိတ္စခန္း စားေသာက္ေရးမွာ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳအတြင္း အလွည့္က်ရပ္ကြက္လိုက္ ထမင္းထုပ္မ်ားေကာက္စားၾကသည္။
အတြင္းဝန္ရံုးေက်ာင္းသားရိုက္မႈႀကီးေၾကာင့္ တျပည္လံုးျပည္သူလူထု တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားၿပီး နယ္ခ်ဲ႔အဂၤလိပ္အစိုးရကို မုန္းတီးမႈႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚ မ်ားစြာခ်စ္ခင္ေလးစားမႈႀကီး တဟုန္ထိုးျဖစ္လာၾကေတာ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳလူထုက နယ္ခ်ဲ႔အဂၤလိပ္ အစိုးရကို ျပတ္ျပတ္သားသားမုန္းတီးၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ေထာက္ခံလာၾကသည္။
ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက ေက်ာင္းသားအေရး ဒုတိယေျခလွမ္းအျဖစ္ ရန္ကုန္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား တိုင္းျပည္တဝွမ္း နယ္အသီးသီးသို႔ဆင္းၾကၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားအေရးအခင္းျဖစ္ပ်က္ပံုကို ျပည္သူလူထုအား တိုင္ၾကားေဟာေျပာမႈလုပ္ရန္ စီစဥ္ၾကသည္။
ထိုအေတာအတြင္း သံုးဆယ္ၿမိ့ဳ က်ေနာ့္မိဘမ်ားက က်ေနာ္ ျမင္းအနင္းခံရသည္ၾကားရၿပီး က်ေနာ့္အေဖ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳသို႔လိုက္လာကာ က်ေနာ့္ကို ၿမိ့ဳမေက်ာင္းတြင္လာေတြ႔ဆံုသည္။ က်ေနာ္က ေျခမကပတ္တီးကိုဖြင့္ျပၿပီး ဒဏ္ရာ ဘာမွမႀကီးေၾကာင္းေျပာရသည္။ အေဖက က်ေနာ့္ကို သံုးဆယ္ၿမိ့ဳသို႔ ျပန္ေခၚသြားခ်င္ေနသည္။ ေခၚလို႔မရႏိုင္ေၾကာင္းလည္း သူသိပံုရသည္။ ထို႔ျပင္ တျခားဒဏ္ရာရေသာ ေက်ာင္းသား အခ်ိဳ႔ ေခါင္း၊ လက္စသည္တို႔တြင္ ပတ္တီးမ်ားျဖင့္သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကသည္ကိုလည္း သူျမင္ေတြ႔ေနရသျဖင့္ ဘာမွမေျပာဘဲ သံုးဆယ္ၿမိ့ဳသို႔ ျပန္သြားပါသည္။
နယ္မ်ားသို႔ ေက်ာင္းသားမ်ား တရားေဟာဆင္းရန္အစီစဥ္အရ က်ေနာ့္မွာတျခားေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးႏွင့္အတူ ပုသိမ္ခရိုင္သို႔သြားရန္ တာဝန္က် ပါသည္။ ပုသိမ္ၿမိ့ဳသို႔သြားၿပီး ပုသိမ္ၿမိ့ဳအပါအဝင္ အျခားၿမိ့ဳ (၄)ၿမိ့ဳေလာက္မွာ တရားေဟာရသည္။ ပုသိမ္ခရိုင္ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ လွည့္ၿပီးေဟာေျပာရသည္။
က်ေနာ့္မွာ လူထုကိုတရားေဟာဖူးေသာ အေတြ႔အႀကံဳမရွိ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေက်ာင္းသားက လူထုကိုတရားေဟာရမွာျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က က်ေနာ့္အသက္ (၁၉)ႏွစ္အရြယ္သာျဖစ္ရာ အေတာ္ထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြံ႔ေနသည္။
က်ေနာ္တို႔သည္ အဓိကေက်ာင္းသားမ်ားအေရးအခင္းကိုသာ ေဟာေျပာရာ အဓိကအတြင္းဝန္ရံုး ေက်ာင္းသားမ်ားအရိုက္ခံရေသာ အေရးအခင္းကိုသာ ေျပာျပသည္။ ထိုကိစၥမွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ပ်က္ေသာကိစၥ။ က်ေနာ္တို႔ စိတ္အထိခိုက္ဆံုးကိစၥ။ လူထု စိတ္အဝင္စားဆံုးကိစၥျဖစ္၍ စိတ္ပါလက္ပါ တိတိက်က်အေသးစိတ္လည္းေျပာႏိုင္သျဖင့္ ပရိတ္သတ္လူထု အေတာ္စိတ္ဝင္စားၾကသည္။ တပြဲႏွစ္ပြဲေဟာေျပာၿပီးေနာက္ က်ေနာ္တို႔ ေျပာဆိုမႈရဲတင္းလာသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းသာမက ဗမာျပည္အေပၚ အဂၤလိပ္တို႔ဘယ္လို ေသြးစုပ္အျမတ္ထုတ္ေနပံုေတြပါ ဗမာျပည္မွ ဆန္စပါးအေပၚ ဘယ္လိုဘယ္ေလာက္ ေသြးစုပ္သည္။ ကၽြန္းသစ္၊ ေရနံ၊ ဓာတ္သတၱဳေတြအေပၚ ဘယ္လိုဘယ္ေလာက္ ေသြးစုပ္ၾကသည္ကို က်ေနာ္တို႔အထူးသျဖင့္ “နဂါးနီ” စာအုပ္တို္က္ထုတ္ စာအုပ္မ်ားမွ ဖတ္မိမွတ္မိသေလာက္ေတြပါ ထည့္ေျပာတတ္လာ၍ တရားပြဲမွာ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးတရားပြဲႀကီးျဖစ္လာၿပီး လူထု ကလည္း က်ေနာ္တို႔ ကေလးေတြမွ်သာျဖစ္ေသာ္လည္း အေတာ္ေလးစားခ်စ္ခင္လာၾကပါသည္။
0 comments:
Post a Comment