ျပည္သူဆိုတာဘယ္သူလဲ (ဗၾသ)

ျပည္သူဆိုတာဘယ္သူလဲ (ဗၾသ)
ႀကံ့ဖြတ္ေတြက သူတို႔ကိုသူတို႔ ျပည္သူဆိုျပီးေနရာတကာ ရမ္းေနၾကတယ္။ တန္ရာ-တန္ရာ မေျပာၾကဘူး။ သာမာန္အရပ္သားေျပာသာ ေျပာရရင္ ဒီေကာင္ေတြဘုန္းမရွိ၊ တုန္းပိလို႔ ေသကုန္ၾကမွာ။

ျပည္သူဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မွတ္ခ်င္တိုင္း သတ္မွတ္လို႔မရပါဘူး။ တိုင္းျပည္တျပည္မွာေနတဲ့လူတိုင္းဟာ ဒီႏိုင္ငံသားဆိုတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ျပည္သူလို႔လဲ အလြယ္ေျပာရင္ေတာ့ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးေဝါဟာရနယ္ပယ္မွာသံုးတဲ့ ျပည္သူဆိုတာက်ေတာ့ သီးသန္႔အဓိပၸါယ္ေဆာင္တာပါ။ နိုင္ငံသားတိုင္းကို ျပည္သူလို႔မဆိုပါဘူး။ ျပည္သူဆိုတာက ကာလတခုမွာ သမိုင္းအခန္းက႑အရေရာ၊ အေရအတြက္အရပါ အဓိကက်တဲ့၊ ျပ႒ာန္းႏိုင္တဲ့လူထုႀကီးကိုေျပာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ ဗမာႏိုင္ငံရဲ့လက္ရွိသမိုင္းကာလဟာ ႏိုင္ငံေရးအားျဖင့္ ဘာကာလလဲ။ အဓိကအသြင္အျပင္ဟာ ဘာလဲ။ ဒါကို ပထမ ရွင္းေအာင္လုပ္ရတယ္။ ဗမာျပည္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ေရွ႔တိုးေအာင္လုပ္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ပဋိပကၡကို အရင္ဆံုးေျဖရွင္းရမလဲဆိုတာ စၪ္းစားေရြးခ်ယ္ တတ္ရတယ္။ ပဋိပကၡဆိုတာကေတာ့ ေနရာတကာမွာရွိေနတာပဲ။ စီးပြားေရးနယ္ပယ္မွာ ပဋိပကၡ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသလို၊ လူမႈေရးနယ္ပယ္၊ ပညာေရးနယ္ပယ္၊ က်န္းမာေရးနယ္ပယ္၊ နယ္ပယ္တိုင္းမွာ ရွိတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရင္ အိမ္ေထာင္တခုအတြင္းမွာေတာင္ ရွိတယ္။ ဒါေတြအားလံုးကို တတန္းတည္းထား ေျဖရွင္းလို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ အကုန္ရႈပ္ေထြးကုန္မွာေပါ့။ အင္အားေတြ၊ အစြမ္းေတြျဖဳန္းတီးရာပဲက်မယ္။ ဒီပဋိပကၡေတြအထဲမွာ အခရာက်တဲ့ အဓိကပဋိပကၡဆိုတာ ရွိတယ္။ အဲဒါကိုေျဖရွင္းႏိုင္ရင္ တျခားနယ္ပယ္ကပဋိပကၡ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း အေျခခံအားျဖင့္ ေျဖရွင္းႏိုင္တာပဲ။

အလြယ္ဆံုးၪပမာကိုျပရရင္ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီကာလတုန္းက ဗမာျပည္တြင္းမွာ အဓိကပဋိပကၡဟာ ကိုလိုနီအုပ္စိုးသူေတြနဲ႔ အဲဒီအုပ္စိုးမႈဒဏ္ကိုခံစားေနၾကရတဲ့ ျပည္သူေတြပဲ။ အဲဒီတုန္းက သမိုင္းရဲ့ အဓိကဦးတည္ခ်က္ဟာ ကိုလိုနီႏိုင္ငံေတြလြတ္လပ္ေရးရရွိျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ ဗမာျပည္ရွိ အမ်ားတကာ့အမ်ားစု ျပည္သူလူထုႀကီးရဲ့ဆႏၵမွန္လည္းျဖစ္တယ္။ အဲဒီကာလမွာလည္း ပဋိပကၡေပါင္းစံုရွိေနတာပဲ။ ဗမာႏိုင္ငံသားေတြ အခ်င္းခ်င္းအၾကားမွာကိုပဲ ပဋိပကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတယ္ မဟုတ္လား။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြလည္းေပၚေနၿပီဆိုေတာ့ တပါတီနဲ႔တပါတီမတူတာေတြ နည္းတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒါ့အျပင္ ကုလား-ဗမာအဓိကရုဏ္းလိုဟာမ်ိဳးေတာင္ ေပၚခဲ့ေသးတယ္။ 

အဲဒီပဋိပကၡေတြဟာ တခါတရံမွာထိပ္ကို တက္လာသလိုလိုရွိေပမယ့္ အဓိကေျဖရွင္းရမယ့္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္လံုးပမ္းေနၾကတဲ့ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီသမားေတြနဲ႔ ဗမာျပည္ ျပည္သူေတြအၾကားကပဋိပကၡဟာ အဓိကျဖစ္ၿမဲျဖစ္ေနတာပဲ။ တႏိုင္ငံလံုးရဲ႔အက်ိဳးကို ဦးထိပ္ထားသူေတြဟာ ဒါကို မ်က္ေျခမျပတ္ဘူး။ အဲဒီလို အဓိကပဋိပကၡကိုအေျခခံၿပီးျပည္သူလား၊ ျပည္သူ႔ရန္သူလားဆိုတာကို ခြဲျခားတာျဖစ္တယ္။ ဘက္နွစ္ဘက္မွာ ဘယ္ဘက္ရပ္သလဲဆိုတာနဲ႔ ခြဲျခားတာျဖစ္တယ္။ 

ဒီေန႔ဗမာျပည္မွာ အဓိကပဋိပကၡဟာ အင္မတန္ထင္ရွား၊ ရွင္လင္းပါတယ္။ နအဖစစ္အစိုးရနဲ႔ စစ္အစိုးရအုပ္စိုးမႈဒဏ္ေၾကာင့္ အခြင့္အေရးမ်ိဳးစံုဆံုးရႉံးၿပီးကိုယ္ စိတ္ႏွစ္ပါးဆင္းရဲေနၾကသူေတြက တဖက္ျဖစ္ပြားေနတဲ့ပဋိပကၡဟာ အဓိကပါ။လူတေယာက္ဟာ ဒီပဋိပကၡမွာ ဘယ္ဘက္က ပါဝင္သလဲဆိုတာအေပၚမူတည္ၿပီး သူဟာ ျပည္သူလား၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဘက္သားလား ဆိုတာကို ခြဲျခားရမွာပါ။ 

အထက္က ႀကံ့ဖြတ္ေတြရဲ႔အေျခအေနဟာ သိပ္ရွင္းပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တဆက္ထဲေျပာသင့္တာက ဒီႏိုင္ငံမွာ ဒီလို ဘက္ႏွစ္ဘက္ပဲရွိတယ္။ တျခားမရွိဘူးလို႔ဆိုရင္ေတာ့ မွားပါတယ္။ ဘယ္ဘက္မွမပါတဲ့ ၾကားအင္အားစုေတြလည္းရွိတယ္ဆိုတာကို သိဖို႔လိုသလို အသိအမွတ္ျပဳဖို႔လည္းလိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအေတြ႔အႀကံဳၾကြယ္ဝသူဟာ အဲဒီၾကားအင္အားစုကို ကိုယ့္ဘက္ပါေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး နိုင္ငံေရးအေတြ႔အႀကံဳႏုသူကေတာ့ အဲဒီအင္အားစုကို တိုက္ခိုက္ပါတယ္။ တဘက္ကိုတြန္းပို႔သလိုေတာင္ ျဖစ္ေစတတ္ပါတယ္။

ေနာက္ မေျပာမျဖစ္တတ္တာက ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့သေဘာပါ။ ေျပာင္းလဲတတ္တယ္ဆိုရာမွာ နွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ပထမတမ်ိဳးက အဓိကပဋိပကၡကိုယ္တိုင္ ေျပာင္းသြားတာျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ ဒုတိယကမၻာစစ္ရဲ့အဆင့္တခုမွာ ဗမာႏိုင္ငံရဲ့အဓိကပဋိပကၡဟာ မူလက အဂၤလိပ္နဲ႔ ဗမာႏိုင္ငံသားေတြအၾကားကပဋိပကၡျဖစ္ေပမယ့္ ဂ်ပန္က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္ၿပီးလို႔ ဂ်ပန္က ဖက္ဆစ္လကၡဏာေတြေဖာ္ျပလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ေတြနဲ႔ ဗမာျပည္ျပည္သူေတြအၾကားကပဋိပကၡဟာ အဓိကပဋိပကၡဟာျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

ဒုတိယတမ်ိဳးကေတာ့ အဲဒီလို အဓိကပဋိပကၡေျပာင္းလဲတာနဲ႔ ပါဝင္သူေတြ ဘက္ေျပာင္းတတ္တာပါပဲ။ နဂိုက ရန္သူျဖစ္တဲ့အဂၤလိပ္ဟာ မဟာမိတ္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလိုသာဓကေတြ အမ်ားႀကီးျပလို႔ရပါတယ္။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးရဲ႔ ထူးျခားခ်က္တခုဟာလည္း အဲဒီလိုပဲ တခ်ိန္ကရန္ဘက္ေတြ မိတ္ေဆြျဖစ္လာတာပါ။

ျပည္သူဆိုတာ အဓိကပဋိပကၡအေပၚမွာမူတည္ၿပီး ခြဲျခားသတ္မွတ္တယ္လို႔ေျပာခဲ့ေပမယ့္ အခ်က္တခ်က္ကို ထပ္ၿပီး အေလးအနက္ျပဳဖို႔လိုတယ္။ အဲဒါကေတာ့ နိုင္ငံတနိုင္ငံမွာ အလုပ္သမား လယ္သမားေတြဟာ အၿမဲပဲ အေျခခံျပည္သူျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ပဲ။ ဒီစာရင္းထဲမွာ ၿမိ့ဳေနဆင္းရဲသားေတြကို ထည့္သြင္းရင္လည္းရတယ္။ အေၾကာင္းက အဓိကပဋိပကၡ ဘယ္လိုပဲေျပာင္းေျပာင္း သူတို႔ဟာ အၿမဲပဲ ဓားမေနာက္ပိတ္ အဖိႏွိပ္ခံရဆံုးသူေတြျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး နိုင္ငံတိုင္းမွာလည္း အေရအတြက္အားျဖင့္ သူတို႔ဟာ အမ်ားဆံုးျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း မေမ့ဖို႔လိုတယ္။

ဒီအေျခခံလူတန္းစားရဲ့သားသမီးေတြျဖစ္ေနလို႔လည္း အခု နအဖစစ္တပ္ထဲက ေအာက္ေျခတပ္သားေတြကို ၾကားေနေအာင္၊ ကိုယ့္မိဘဘက္ျပန္ရပ္ေအာင္ စည္းရံုးေနၾကရတာပါ။ အလားတူပဲ အခုအခါမွာ အခြင့္အေရးအေၾကာင္းျပဳၿပီးတက္ၾကြေနတဲ့ ႀကံ့ဖြတ္ေတြထဲမွာလည္း အေျခခံလူတန္းစားေတြရဲ့သားသမီးေတြလည္း ပါေနတယ္။ သူတို႔ကိုလည္း ရႏိုင္သေလာက္ အစြဲခြ်တ္ၾကရလိမ့္မယ္။

ဒီေန႔ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ ဒီ ျပည္သူကို ဗဟုိျပဳထားတဲ့တပ္ဖြဲ႔ႀကီးတခု ျပန္ဖြဲ႔ဖို႔အေျခအေနက ေတာင္းဆိုေနတယ္။ ဒီတပ္ဖြဲ႔ႀကီးေပၚေပါက္ေရးအတြက္ အေႏွာင့္အယွက္အတားအဆီးေတြဟာ နအဖဆီကသာ လာတာမဟုတ္ပဲ ျပည္တြင္းျပည္ပက သေဘာတရားအမ်ိဳးမ်ိဳးထုတ္ေနၾကတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံသားေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားသားေတြဆီကလည္း ေပၚထြက္လာေနတယ္။ 

ျပည္သူခ်င္း အိုးမည္းသုတ္ေပးတာကို သတိထားရမယ္။ တခ်ိဳ႔က ဒီလိုေျခထိုးရာမွာ အင္မတန္ကြ်မ္းက်င္တယ္။ အင္မတန္သိမ္ေမြ႔တယ္။ အေတြ႔ႀကံဳလည္း ရွိလွၿပီကိုး။ ဗမာျပည္သားေတြဟာ ဗမာျပည္အေနအထားနဲ႔ကိုက္ညီတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြေဖာ္ထုတ္ရမယ္။ ဗမာျပည္သမိုင္းထဲက ေအာင္ပြဲရအေတြ႔အႀကံဳေတြကို ျပန္သံုးသပ္ရမယ္။

တကယ္က ခ်ီလီ၊ ဖိလိပိုင္၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ ေတာင္ကိုရီးယား၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြကိုျဖဳတ္ခ်တဲ့ နိုင္ငံတိုင္းမွာ ကိုယ့္ျပည္သူေတြပဲ အေသခံ၊ အနာခံၿပီး စည္းလံုးညီၫြတ္စြာတိုက္ပြဲဝင္၊ ျဖဳတ္ခ် ခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ျပည္ပက ႏွမ္းျဖဴးတာေလာက္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ပါ။ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့တာလည္း ဒီလိုပဲမဟုတ္လား။
ဗၾသ
(ရဲေမာ္ထူးဆီကေနတဆင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္)