အယူဝါဒဆိုင္ရာ (ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း)

အယူဝါဒဆိုင္ရာ (ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း)
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ဝႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က ထင္ပါတယ္။ ရွစ္ေလးလံုးမ်ိဳးဆက္ထဲက ထက္ျမက္တဲ့လူငယ္တေယက္နဲ႔ က်ေနာ္ေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ေခါင္းထဲရွိတာကို အခုလိုေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ “က်ေနာ္တို႔ ဗမာျပည္က ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြဟာ ဒီမိုကေရစီရရွိွေရးအတြက္ ရုိးရုိးသားသားနဲ႔ တိုက္ပြဲသ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးဆင္ႏႊဲေနၾကတာကေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့အယူအဆတခုထဲေပၚမွာရပ္တည္ရံုနဲ႔ ရွည္ၾကာတဲ့တိုက္ပြဲလမ္းခရီးကို အဆံုးတိုင္တဲ့အထိ ေလွ်ာက္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဝါဒ (-ism) တခုခုကိုေတာ့ကိုင္စြဲရမယ္ထင္တယ္”ဆိုတာပါ။ သူကဘာမွျပန္မေျပာပါဘူး။ က်ေနာ္ ေျပာတာက ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မရွိလို႔လား၊ သူကစိတ္မဝင္စားလို႔လား၊ ဆန္႔က်င္ေျပာရမွာ အားနာ လို႔လား မသိပါ။ က်ေနာ္ကလည္း လူခ်င္းသိကာစမို႔ အရမ္းဖိမေျပာပါ။ သူ႔ကိုအကဲခတ္ရင္းသာ တလွမ္းခ်င္းလွမ္းသလို ေျပာရတာဆိုေတာ့ ဒီအေၾကာင္းဟာ အဲဒီမွာပဲျပတ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီစဥ္းစားမႈကေတာ့ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္စြဲေနပါတယ္။

က်ေနာ္ဆိုလိုတဲ့အဓိပၸာယ္က ဒီလိုပါ။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြခ်ည္း လုပ္တာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့စကားဟာ မွန္ပါတယ္။ သံဃာ၊ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ဆိုကၠားသမား၊ အိမ္ရွိွင္မ၊ ဘယ္သူမဆို အခ်ိန္အခါအလိုက္ အနည္းနဲ႔အမ်ားလုပ္ၾကတာ ခ်ည့္ပါပဲ။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲေပးတယ္ဆိုတာကိုက ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရပ္တခုပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဟာ ႏိုင္ငံေရးကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္သူေတြ မဟုတ္ ပါဘူး။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ယံုၾကည္ခ်က္တရပ္ကို တကြက္ေဖာ္ျပတာပါ။ ဒါဆိုရင္ သူတို႔တာဝန္ေက်ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားဆိုသူေတြက်ေတာ့ တခါ တကြက္ ေဖာ္ျပတယ္ဆိုတာနဲ႔ မၿပီးပါဘူး။ သူ႔တာဝန္ မေက်ပါဘူး။ သူ႔တာဝန္ဟာ အေရးေတာ္ပံုႀကီးကိုေအာင္ျမင္တဲ့အထိ သယ္ေဆာင္သြားဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုသယ္ေဆာင္သြားဖို႔ဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းတာဟာ တရားတယ္ဆိုတဲ့အသိေလးေလာက္နဲ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ျပႆနာကို ေသေသခ်ာခ်ာ၊ ေျခေျချမစ္ျမစ္ေလ့လာၾကည့္ရင္ ဒီမိုကေရစီဆိုတာဟာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအေဆာက္အအံုရဲ႔ တခန္းတက႑သာျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရမွာပါ။ အစိုးရတရပ္ရဲ႔ ေပၚလစီမ်ားစြာထဲက တခုသာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီေပၚလစီဟာ တျခားေပၚလစီေတြနဲ႔ဆက္ေနတယ္ဆိုတာလည္း ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ သူ႔ခ်ည္းသတ္သတ္ ခြဲထုတ္ၾကည့္လို႔ မရပါဘူး။ တနည္း၊ သူ႔ခ်ည္းသတ္သတ္ ေျဖရွင္းလို႔မရပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီရရွိေရးအတြက္တိုက္ပြဲဝင္ရမွာဟာ အင္မတန္ က်ယ္ျပန္႔တယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

ဒီလို က်ယ္ျပန္႔၊ ခက္ခဲ၊ ရွည္ၾကာတဲ့တိုက္ပြဲစၪ္ႀကီးတခုကို ဇြဲရွိရွိတိုက္ဖို႔ဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီလိုခ်င္တယ္ဆိုတဲ့အသိေလးေလာက္နဲ႔ ႀကံ့ႀကံ့မခံႏိုင္ပါဘူး။ ၿမဲၿမံတဲ့အယူဝါဒတခု ခိုင္ခိုင္မာမာရွိရပါမယ္။ ဒီလိုဆိုတဲ့အတြက္ မာက္စ္ဝါဒကိုယံုရမယ္လို႔ဆိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္ခ်စ္ဝါဒပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အရင္းရွင္ဝါဒပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေခတ္သစ္အယူဝါဒေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စစ္ဝါဒသာမဟုတ္ရင္ ျဖစ္ပါတယ္။ လူတေယာက္မွာ ဒီလို ခိုင္မာတဲ့အယူဝါဒတခုရွိမွသာ သူဟာသူ႔အယူဝါဒရဲ႔ခံယူခ်က္နဲ႔အတူ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ့ျပႆနာေတြကို ခ်ၪ္းကပ္မယ္၊ ေျဖရွင္းဖို႔ႀကိဳးစားပါမယ္။

ဒီေနရာမွာ စပ္မိလို႔ျပည္ခ်စ္ဝါဒ-မ်ိဳးခ်စ္ဝါဒအေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ျပည္ခ်စ္ဝါဒဟာ မ်ိဳးခ်စ္ဝါဒမဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္ခ်စ္ဝါဒမွာ လူတန္းစားအေျခခံရွိၿပီး မ်ိဳးခ်စ္ဝါဒမွာေတာ့ လူမ်ိဳးေရးအေျခခံပဲရွိပါတယ္။ စစ္ဝါဒ၊ ဖက္ဆစ္ဝါဒတို႔က လူမ်ိဳးေရးဝါဒက်င့္သံုးပါတယ္။ ေရွာ္ဗင္ဝါဒဟာ လူမ်ိဳးေရးဝါဒပါပဲ။ ဟစ္တလာနာဇီဝါဒက ဂ်ဴး ၆ သန္းကို မီးေလာင္တိုက္သြင္းခဲ့တာေတြ၊ သတ္ျဖတ္ခဲ့တာေတြဟာ လူမ်ိဳးေရးဝါဒက လာတာပါ။

ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးမျဖစ္ခင္က လက္ဝဲပညာတတ္အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ရယ္စရာလိုလို၊ အတည္ေပါက္လိုလိုအေျပာတခု ရွိဖူးပါတယ္။ အဲဒါက “ကမၻာႀကီးကိုကိုင္လႈပ္တာ ‘ဂ်ဴး ၃ ေယာက္’ တဲ့။ ဂ်ီစပ္စ္ (သခင္ေယရႉ)ရယ္၊ မာ့က္စ္ရယ္၊ အို္င္းစတိုင္းရယ္”ဆိုတာပါ။ ဟစ္တလာရဲ႔ ေခါင္းထဲမွာ ဂ်ဴးရယ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ရယ္ေၾကာင့္ ဂ်ာမဏီက ပထမကမၻာစစ္မွာ စစ္ရွံဳးတာလို႔အေသစြဲေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႏိုင္ဖို႔ ဂ်ဴးနဲ႔ကြန္ျမဴနစ္ အျပတ္ရွင္းတာပဲ။

ဗမာျပည္က နဂါးနက္ဂိုဏ္းနဲ႔ နဂါးနက္ဝါဒဟာ ဂ်ပန္မွာျမစ္ဖ်ားခံေပမယ့္ ဗမာျပည္မွာ ေစ်းကြက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္မတို္င္မီက ဗမာလူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စိတ္ဝင္စားဖူးပါတယ္။ သူ႔အႏွစ္သာရက မြန္ဂိုႏြယ္၊ လူဝါမ်ိဳးေတြတေခတ္ဆန္းေရး၊ ကမၻာကိုစိုးမိုးေရးပါပဲ။ ဒါကို အဝါေရာင္အႏၲရာယ္ Yellow Peril လို႔ လူျဖဴေတြကေျပာၾကပါတယ္။ မဆလ စစ္အုပ္စုႀကီးစိုးတဲ့ေခတ္တုန္းက စစ္အုပ္စုအာဏာပိုင္ တခ်ိဳ႔ကို ဂ်ပန္နဂါးနက္ဂိုဏ္းက လာၿပီးစည္းရုံးခဲ့ဖူးတယ္။ သူတို႔ခ်င္း အဆက္အသြယ္လုပ္ဖို႔က မခက္ဘူးမဟုတ္လား။

ဝါဒလို႔ဆိုေတာ့ တကယ္ပဲ ‘ဝါဒ’ ေတြက မ်ားပါတယ္။ ‘ဝါဒ’ တိုင္းမွာ လူမ်ိဳးေရးအေျခခံေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပထဝီ အေျခခံေသာ္ လည္းေကာင္း၊ လူတန္းစားအေျခခံေသာ္လည္းေကာင္း ရွိၾကပါတယ္။ ‘ျပည္ခ်စ္ဝါဒ’ဟာ ပထဝီအျခခံနဲ႔လူတန္းစားအေျခခံ ေပါင္းထားတဲ့ဝါဒပဲ။ နအဖရဲ့လူမ်ိဳးေရးအေျခခံတဲ့မ်ိဳးခ်စ္ဝါဒကို ဆန္႔က်င္ဖို႔၊ နယ္ခ်ဲ႔အႏၲရာယ္ကိုဆန္႔က်င္ဖို႔၊ နယ္ေျမတည္တံ့ျပည့္စံုမႈကိုကာကြယ္ဖို႔ ျပည္ခ်စ္ဝါဒကို ကိုင္စြဲရတာ ျဖစ္တယ္။

မ်ိဳးခ်စ္ဝါဒဆိုရင္ က်ၪ္းေျမာင္းပါတယ္။ ဘယ္လူမ်ိဳးကို ခ်စ္ရမလဲဆိုတဲ့ျပႆနာရွိတယ္။ ဗမာက ဗမာလူမ်ိဳးခ်စ္ရင္၊ ရွမ္းက၊ ကရင္က၊ ကခ်င္က၊ ဝ’က၊ ပအိုဝ္း၊ ပေလာင္၊ ဓႏု၊ အင္းသားေတြကလည္း သူတို႔လူမ်ိဳးသူတို႔ခ်စ္မွာပါပဲ။ ဒါက တိုင္းရင္းသားေတြကို ေျပာတာပါ။ ဒါ့အျပင္တရုတ္၊ ကုလားကလည္း သူ႔လူမ်ိဳးခ်စ္မွာ ဓမၼတာပါပဲ။ ဒါဆိုရင္ ႏိုင္ငံတခုမွာ ဒီလိုလူမ်ိဳးစံု ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အတူတြဲၿပီးေနႏိုင္ၾကမလဲ။ ကြဲအက္မယ္။ ခြဲထြက္မယ္ တကဲကဲျဖစ္မွာပါ။ ဗမာလူမ်ိဳးႀကီးဝါဒီ ဗမာစစ္အုပ္စုကလည္း အေနာ္ရထာ၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရားတို႔ အလံထူၿပီး အတင္းဖိႏွိပ္မွာပဲ။ အဖိခံရတဲ့လူမ်ိဳးကလည္း မႏိုင္ရင္ ႏိုင္တာနဲ႔ ကိုင္မွာပါပဲ။

အေရွ႔ေတာင္အာရွမွာရွိတဲ့ ေခတ္သစ္ႏိုင္ငံတိုင္းဟာ လူျဖဴနယ္ခ်ဲ႔သမားေတြ စည္းရုံးေပးထားခဲ့တာခ်ည္းပါ။ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံရယ္လို႔ ျဖစ္လာေအာင္ ဥေရာပတိုက္ကေန ဗဟိုခ်ဳပ္ကို္င္မႈနဲ႔ထူေထာင္ခဲ့တာခ်ည္းပါ။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ကေန အရင္းရွင္ေခတ္ေရာက္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တာခ်ည္းျဖစ္ပါတယ္။ အဆံုးထိအေရာက္ ပို႔မေပးႏိုင္ခဲ့တာေတာ့ တပိုင္းေပါ့။ နယ္ခ်ဲ႔သမားေတြက မတတ္သာလို႔ လြတ္လပ္ေရး ေပးရေတာ့ တက္ႂကြတဲ့လႈပ္လႈပ္ရွားရွားလုပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုကို အာဏာလႊဲေပးခဲ့ရတာခ်ည္းပါပဲ။ ဗမာေတြလက္ အာဏာအပ္ခဲ့ရတာ မေလးေတြ၊ ဂ်ားဗားေတြ၊ ဗီယက္နမ္ေတြလက္ အာဏာအပ္ခဲ့ရတာမ်ိဳးခ်ည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီျပႆနာကို ေကာင္းေအာင္ေျဖရွင္းၾကရမွာပါ။ ဒီျပႆနာကို လူမ်ိဳးေရးဝါဒနဲ႔ရွင္းလို႔မရဘူး။ ျပည္ခ်စ္ဝါဒနဲ႔ပဲရွင္းႏို္င္ပါတယ္။ မရွင္းႏိုင္ရင္ေတာ့ အၫီွရွိရင္ ယင္အံုမွာပဲ။

တဆက္ထဲမွာ ေျပာခ်င္တာက စစ္အစိုးရအပါအဝင္ တခ်ိဳ႔လူေတြေျပာေလ့ရွိတဲ့ “အယူအဆအစြဲကင္းရမယ္”၊ “ပါတီစြဲမရွိရဘူး” ဆိုတာေတြကို စဥ္းစားၿပီး တြန္႔ဆုတ္ေနရင္မွားပါတယ္။ အဲဒီစကားလံုးေတြဟာ တပ္ေပါင္းစုလုပ္ငန္းအတြက္ ပူးတြဲလုပ္ကိုင္တဲ့မူနဲ႔သာဆိုင္ပါတယ္။ ေနရာတကာအသံုးခ်ရမယ့္ စကားရပ္ေတြမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီစကားမ်ိဳးေတြကိုအမ်ားဆံုးေျပာတဲ့ ဗမာျပည္ကစစ္အုပ္စုဟာ အနာဂတ္အစိုးရမွာ စစ္တပ္ကို လႊတ္ေတာ္မွာ ေနရာေလးပံုတပံုေပးရမယ္လို႔ေျပာေနတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါကမွ တကယ့္ကို စစ္တပ္စြဲ၊ ဂိုဏ္းဂဏစြဲ၊ မရုိးသားတဲ့ လုပ္ရပ္ပါ။

လူတခ်ိဳ႔ကေတာ့ ငါဟာဘယ္ပါတီဝင္မွ မဟုတ္ဘူးကြ၊ ဒီမိုကေရစီကို ရုိးရုိးသားသားယံုၾကည္လို႔တိုက္ပြဲဝင္ေနတာဆိုၿပီး သူ႔အယူအဆကိုသူ ဂုဏ္ယူေျပာတတ္ပါတယ္။ သူတကယ္ပဲ ရုိးရုိးသားသားေျပာတာပါ။ အခုက်ေနာ္ေျပာေနတာက ပါတီဝင္ဖို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ပါတီအသင္းအဖြဲ႔ ေတြထဲကို ဝင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဝင္သည္ျဖစ္ေစ၊ တိက်ခိုင္မာတဲ့ဝါဒတရပ္ ကိုင္စြဲထားဖို႔လိုေၾကာင္း ေျပာေနတာပါ။

အဲဒီလိုတသီးပုဂၢလရပ္တည္ၿပီး ကိုယ့္မူဝါဒအေပၚမွာ ႀကံ့ႀကံ့ခိုင္ရပ္တည္ေနသူေတြ ဗမာျပည္မွာ ျပည့္လို႔ပါ။ ဒဂုန္တာရာ၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ လူထုဦးစိန္ဝင္း၊ သူတို႔ ဘယ္ပါတီ၊ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာမွ မပါဝင္ၾကပါဘူး။ မဆလလည္း မဝင္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႔ ႀကံ့ခိုင္တဲ့ ရပ္တည္မႈေၾကာင့္ ျပည္သူေတြအားတက္ရတယ္ မဟုတ္ပါလား။ သူတို႔မွာ မူနဲ႔အယူဝါဒေတာ့ အတိအက်ရွိပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီဟာ ဝါဒမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာကို လစ္ဘရယ္ဝါဒသမားက အဓိပၸာယ္တမ်ိဳးဖြင့္မယ္။ ကြန္ျမဴနစ္က တမ်ိဳးဖြင့္မယ္။ က်န္တဲ့ဝါဒေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးဖြင့္ၾကမွာပါ။ ပေဒသရာဇ္ဝါဒကလည္း အဓိပၸာယ္တမ်ိဳးနဲ႔က်င့္သံုးခဲ့တာပါ။ သီေပါမင္းဟာ လႊတ္ေတာ္ဝန္ႀကီးေတြရဲ႔ ဒီမိုကေရစီနဲ႔မဲေပးေရြးျခယ္ခဲ့ၾကလို႔ မင္းျဖစ္လာတာပဲ။ မင္းတုန္းမင္းကေန သတင္းစာဆရာႀကီး ဖိုးဝဇီရကို ေျပာခဲ့တဲ့စကားလည္း အားလံုးမွတ္မိၾကတာပါ။ ကြ်န္စနစ္ထြန္းကားတဲ့ ေခါမဒီမိုကေရစီလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ဘယ္ဒီမိုကေရစီမွာမဆို ဘယ္လူတန္းစားက ဘယ္လိုက်င့္သံုးေနသလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္း ေမးရမွာခ်ည္းပါ။ စစ္အုပ္စုဟာ သူ႔အသိုင္းအဝိုင္းကိုေတာ့ ဒီမိုကေရစီ ေပးထားတယ္ဆိုတာ ေမ့လို႔မျဖစ္ပါ။ ဗိုလ္စိန္လြင္ကို (၁၈)ရက္နဲ႔ျဖဳတ္ခဲ့တာ အဒီဒီမိုကေရစီနဲ႔ပါပဲ။
ျပန္ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီးအတြက္ ေရရွွည္တိုက္ပြဲဝင္ၾကသူေတြဟာ ခိုင္မာတဲ့အယူဝါဒတခုကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဆုပ္ကိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ပိုၿပီးေျခေျချမစ္ျမစ္၊ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေလ့လာလိုက္စားၾကဖို႔လိုပါတယ္။

အခုတင္ျပခဲ့တာေတြဟာ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ ရွိတာေတြပါ။ စာဖတ္သူမ်ားအတြက္ ဦးေဏွာက္လႈပ္ရွွားစရာအေၾကာင္းအရာတခု ေပးတယ္လို႔သာ ယူဆေစခ်င္ပါတယ္။
ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း