ဦးဝင္းတင္လမ္းေလာ - ဦးေအာင္ေရႊလမ္းေလာ(တူေမာင္ညိဳ)

ဦးဝင္းတင္ လမ္းေလာ - ဦးေအာင္ေရႊ လမ္းေလာ (ဦးဝင္းတင္ေမြးေန႔အား အထိမ္းအမွတ္ျပဳျခင္း) (တူေမာင္ညိဳ)

၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၂ ရက္

ယခုႏွစ္ဆန္းစမွာ သမၼတ (ဗိုလ္)ဦးသိန္းစိန္က “၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္ဟာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသမုိင္းမွာ သမုိင္းဝင္မယ့္ႏွစ္သာမက၊ သမုိင္းတြင္မယ့္ ႏွစ္တႏွစ္ျဖစ္ေၾကာင္း” ေျပာဆုိခဲ့ပါသည္။ ထိုေျပာဆိုခ်က္ကို “ မတ္လ ၅ ရက္၊ ၁ဝ ရက္ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား” ျဖင့္သမုိင္းဝင္ေစခဲ့ၿပီ၊ သမုိင္းတြင္ေစခဲ့ပါၿပီ။

ထုိအၾကမ္းဖက္မႈမ်ားကို တိုင္းလံု/နယ္လံုဝန္ႀကီး၊  တုိင္းရဲမွဴး၊ ျပည္နယ္ရဲမွဴးအစရွိေသာ ေအာက္ေျခအဆင့္ဝန္ထမ္းမ်ားက သူတုိ႔သေဘာႏွင့္ သူတုိ႔ က်ဴးလြန္ၾကျခင္းမဟုတ္၊ အစုိးရ၊ လႊတ္ေတာ္၊ စစ္တပ္ထိပ္သီးမ်ားျဖင့္ဖြဲ႔ထားသည့္(ကာလံု)က တိုက္ရုိက္ကြပ္ကဲ အမိန္႔ေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

(ဗိုလ္)ဦးသိန္းစိန္ ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရသည္  ဗိုလ္ေနဝင္း-ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔၏ ဆိုး- ယုတ - မုိက္ေမြခံ တပည့္သားေျမးပီသပါေပသည္။

(ဗိုလ္)ဦးသိန္းစိန္ ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရ၏လုပ္ရပ္မ်ားသည္ ၾကမ္း၏၊ ရမ္း၏၊ ရုိင္း၏၊ ညစ္၏။ ထုိသုိ႔ေသာ အၾကမ္းဖက္မႈ၊ ရမ္းကားမႈ၊ ရုိင္းစုိင္းမႈ၊ ညစ္ပတ္မႈမ်ားကို လိမ္ညာမႈ/ေကာက္က်စ္ယုတ္မာမႈ ႏွစ္ပင္လိမ္ႀကိဳးျဖင့္တြဲသီထားပါသည္။ သုိ႔ျဖင့္ အၾကမ္းဖက္မႈႏွင့္လိမ္ညာလွည့္ျဖားမႈ သံလမ္းေပၚ၌ “၂ဝဝ၈ အေျခခံဥပေဒ”ေဆးေရာင္ျခယ္ထားေသာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ စစ္ရထားသည္ အျပန္အလွန္သြားလာ ခုတ္ေမာင္း ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။

သုိ႔ျဖင့္ ျပည္တြင္းျပည္ပ ပံုႏွိပ္သတင္းစာမ်ား၊ အသံလႊင့္မီဒီယာမ်ား၊ ရုပ္သံလိုင္းမ်ား၊ ဆုိရွယ္မီယာမ်ား (အစုိးရပုိင္သတင္းစာ၊ ရုပ္/သံ မီဒီယာ၊ ဆုိရွယ္မီဒီယာမ်ားမွအပ)သည္  (ဗုိလ္)ဦးသိန္းစိန္ႀက့ံဖြံ႔အစုိးရ၏ မီးကုန္ယမ္းကုန္အၾကမ္းဖက္မႈကို ေဖာ္ျပေနၾကသည္။ ထုတ္လႊင့္ျပသေန ၾကသည္။ မီဒီယာေပါင္းစံုသည္ “အၾကမ္းဖက္မႈ”ကို ေျပာေနၾကေလၿပီ။

ကမၻာမေၾကဘူး။

လူမ်ိဳးစံုျပည္သူမ်ားအတြက္ ကမၻာမေၾကစရာေတြက ခါကာဘုိရာဇီေတာင္ထြတ္ထက္ ျမင့္ေမာက္ထူထပ္မ်ားျပားလွသည္။ လူမ်ိဳးစံုျပည္သူမ်ား၏ ေသြး၊ေခၽြး၊ မ်က္ရည္မ်ားသည္ ဧရာဝတီျမစ္ေရ၏ အရွိန္အဟုန္ထက္မက စီးဆင္းေနခဲ့ၾကရၿပီ။

သုမနေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ဆုိသည့္စကားနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မလံုေလာက္၊ မျပည့္စံုေတာ့ပါ။ လူမ်ိဳးစံုျပည္သူမ်ား၏ ေက်ာ၊ ရင္၊ ေခါင္း၊ လက္၊ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ေသြးအလိမ္းလိမ္း၊ ဒဏ္ရာဗရဗြႏွင့္ျဖစ္ခဲ့ရၿပီး၊ ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရအေပၚ အရိုးထိေအာင္ မုန္းတီးနာက်ည္းခါးသီး ေနၾကေလၿပီ။

ေနႏုိင္သူ၊ ေနစိမ့္သူအခ်ိဳ႕အတြက္မွာမူ  အတိတ္ဆိုသည္မွာ ေရခဲေသတၱာထဲ၌ အစဥ္ေအးခဲထားရမည့္အရာဟု ေတြးေခၚယူဆေနပါလိမ့္ မည္။ ထိုသုိ႔ဆုိလွ်င္ အတိတ္ကို လက္ပံေတာင္း-လက္ပံတန္းတို႔၌ တားဆီးကာရံထားေသာသံဆူးႀကိဳးမ်ားတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားခဲ့ၾကရမည့္ သေဘာပင္။ ထိုသံဆူးႀကိဳးမ်ား၌ ျပည္သူမ်ား၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ား၏ ေသြးမ်ားစြန္ထင္းေနပါလိမ့္မည္။ ခါးသည္းဖြယ္အတိတ္ မရွိသူမ်ား၊ ဥပကၡာတရားကို အစဥ္ႏွလံုးသြင္းထားႏုိင္သူမ်ားအတြက္ေတာ့ “သူတစ္စု”ေကာင္းစားဖို႔ အတြက္ “သူအနႏၱ”ပ်က္ စီးၾကရသည္မွာ “ဓမၼတာတည္း” ဟု ယူဆေနၾကေလသေလာမသိႏုိင္ပါ။

အၾကမ္းဖက္မွာကို သိလ်က္ႏွင့္မိမိအရွိန္ၾသဇာကိုသံုး၍တားျမစ္ရန္ သင့္ပါလ်က္ မသံုးဘဲေနရက္ခဲ့ၾကသည္။  ညစ္ပတ္ေကာက္က်စ္မႈကို အထင္သား အစင္းသားျမင္ေတြ႔ေနၾကပါလ်က္နဲ႔ ထိထိေရာက္ေရာက္ ႀကိဳတင္တားဆီး၊ ကန္႔ကြက္ေျပာဆိုျခင္းမျပဳဘဲ ပါသည္။ တာဝန္ ပ်က္ကြက္မႈျဖစ္ပါသည္။

အၾကမ္းဖက္မႈဆန္႔က်င္ေရးတုိက္ဖ်က္ေရးဆုိသည္မွာ တစ္ကုိယ္ေတာ္လုပ္ရမည့္ အလုပ္မ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ တရားမွ်တေရးႏွင့္ ဒီမုိကေရစီလိုလားသူမ်ားအားလံုး စုစည္းလ်က္ ျပတ္ျပတ္သားသားဆန္႔က်င္၊ ကန္႔ကြက္ၾကရမည့္၊ တိုက္ဖ်က္ၾကရမည့္လုပ္ငန္းျဖစ္ပါသည္။ ပြဲၿပီးမီးေသအလုပ္မိ်ဳး မဟုတ္ပါ။ ႏုိင္ငံေတာ္လုိင္စင္ျဖင့္ က်ဴးလြန္ေနေသာ “အၾကမ္းဖက္မႈ”သည္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးေလာကတြင္ အခ်ိန္မေရြး၊ ေနရာမေရြး၊ ပံုစံမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေပၚေပါက အႏၱရာယ္ျပဳလာႏုိင္သည့္ကိစၥျဖစ္ေနပါၿပီ။ ျပည္သူအားလံုး အစဥ္သျဖင့္ ႏုိးႏုိးၾကားၾကားရွိၾကရမည့္ ကိစၥျဖစ္ပါသည္။

ျပႆနာေတြျဖစ္ေပၚလာလွ်င္ “ျပည္သူမနာေအာင္၊ တုိင္းျပည္မနစ္နာေအာင္ ေျဖရွင္းၾကရမည္”ဆုိသည့္စကားမွာ နားဝင္ အင္မတန္ခ်ိဳေသာ စကား၊ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာေကာင္းေသာစကားျဖစ္ပါသည္။ ျပည့္ရြန္းလွပေသာလဝန္းကို ပ်ားရည္စိမ္ထားသည့္ စကားျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အျခားတစ္ဖက္မွေန၍လည္း ျပည္သူႏွင့္တုိင္းျပည္ အနစ္နာႀကီးနာခဲ့သည္မွာ လြတ္လပ္ေရးသက္တမ္းႏွင့္အမွ် ရွည္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ထိုသုိ႔ နစ္နာေစခ့ဲမႈ၏အဓိကအေၾကာင္းရင္းဇစ္ျမစ္မွာ “စစ္အာဏာရွင္စနစ္”ပင္ျဖစ္သည္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္သည္ အေပၚယံအသြင္သဏၭာန္ အားျဖင့္ “ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ”၊ (မဆလ)၊ (နဝတ-နအဖ)၊ ႀကံ့ဖြံ႔အစိုးရ စသျဖင့္ မည္သည့္အသြင္သဏၭာကိုယူထားသည္ျဖစ္ေစ၊ အႏွစ္သာရျဖစ္ေသာ တုိင္းျပည္ႏွင့္ျပည္သူကိုထိခုိက္နစ္ေစရာ၌မူ အတူတူႏွင့္အႏူႏူသာျဖစ္သည္။

ထိုစစ္အာဏာရွင္စနစ္ ပံုစံတမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္သက္ဇုိးရွည္ေနေစမည္၊ သက္ဇုိးရွည္ေနေစရန္ အခ်က္အလက္ဖန္္တီးေပးထားမည္၊ ခြင့္ျပဳထားမည္ ဆုိလွ်င္ ျပည္သူႏွင့္တုိင္းျပည္၏ထိခုိက္နစ္နာမႈသည္ ပုိမိုႀကီးမား၊ က်ယ္ျပန္႔၊ နက္ရိႈင္းလာဖြယ္ရာမွတပါး အျခားမရွိႏုိင္ဟူေသာ ပကတိအမွန္ တရားကိုျဖင့္ စိမ္းကားရက္စက္ေသာဥပကၡာ မျပဳသင့္ပါေၾကာင္း  သတိေပးစကားဆိုပါရေစ။

ထုိနာတာရွည္ေရာဂါဆိုးႀကီးကို မည္သည့္နည္းျဖင့္ ကုစားေပ်ာက္ကင္းေစႏုိင္ပါမည္နည္း။ “သဟဇာတျဖစ္ေရး၊ တစ္ဖက္သတ္ သင့္ျမတ္ေရး ေဆး”တစ္ခုတည္း သက္သက္ႏွင့္ အလုပ္ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မည္ေလာ။ ထုိေဆးေတာ္ႀကီးကို ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေနာက္ပုိင္းမွ စတင္ အသံုး ျပဳလာခဲ့ ၾကသည္။ ယေန႔(၂ဝ၁၅ မတ္)အထိ သိသာထင္ရွားေသာရလဒ္ ထြက္ေပၚလာျခင္းအလ်ဥ္းမရွိခဲ့ေသးပါ။ တုိင္းျပည္ႏွင့္ျပည္သူမ်ားဘဝ ကေတာ့ နစ္သထက္နစ္ၿပီး၊ နာသထက္နာခဲ့ၾကရသည္မွာ လက္ေတြ႔မ်က္ေတြ႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

သုိ႔ပါ၍ ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆုိသည့္ နတ္လမ္းႀကီးပြင့္လန္းလာေအာင္ အျခားဘယ္လုိနည္းလမ္းေတြနဲ႔ဝန္းရံ၊ ေထာက္ကူေပးဖုိ႔ လိုမလဲဆိုသည္ကို ထုိနည္းလမ္းကို စတင္မိတ္ဆက္ စြဲကုိင္ထားသူမ်ားဘက္မွ လက္ေတြ႔က်က်သံုးသပ္ဆင္ျခင္ဖို႔ လိုအပ္ေနပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ သင့္ျမတ္ေရးဆိုသည္မွာ မိမိဘက္မွ အစြမ္းကုန္ သေဘာထားေဖာ္ျပခ်က္မွ်သာျဖစ္သည္။ နည္းလမ္းမဟုတ္ပါ။

အုပ္စုိးသူမ်ား သေဘာေပါက္လာဖို႔ တရားျပနားခ်ေနရံုသက္သက္မွ်ျဖင့္ လံုေလာက္လိမ့္မည္ဟု လံုးဝမထင္ပါ။ လက္ေတြ႔သင္ခန္းစာမ်ား ကလည္း မလံုေလာက္ေၾကာင္း၊ မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း အႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္ဖန္သက္ေသခံခဲ့ပါသည္၊ ခံေနပါသည္။

“တစ္သက္မွာႏွစ္ဘဝ”ဆုိသည့္ ဒီခ်ဳပ္ပါတီ၏ ျဖတ္သန္းမႈထဲမွာပင္ ထုိအခ်က္ကိုအထင္အရွားေတြ႔ျမင္ႏုိင္ပါသည္။ ကဗ်ာဆန္ဆန္ “တစ္သက္မွာႏွစ္ဘဝ”ေျပာရရျခင္းမွာ တကယ္ေတာ့ ဒီခ်ဳပ္ပါတီဖ်က္သိမ္းခံရျခင္း၊ ေနာက္္တစ္ႀကိမ္ထပ္မံ၍ မွတ္ပံုတင္ရျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္မွာလည္း ဒီခ်ဳပ္ပါတီဥကၠ႒သည္ “ဖ်က္လည္း-မပ်က္”ဟု  သူတစ္ခါကေျပာခဲ့ဖူးသည့္  သူ႔စကားကို သူဘာသာျပန္လည္ ဖ်က္သိမ္းရ ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ယင္းစကားအတြက္ ဆင္ေျခမွာ “အရွိကိုအရွိတုိင္းျမင္တယ္”ဆုိသည့္ စကားပင္ျဖစ္သည္။ ထုိစကားကို တံတားသဖြယ္ ခင္း၍ (ေရႊဂံုတိုင္ေၾကညာခ်က္ကို ပစ္ပယ္၍)လႊတ္ေတာ္ေလွာင့္ခ်ိဳင့္ထဲ ဇြတ္တိုးဝင္သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ (လႊတ္ေတာ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ဘဝ သည္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ဘဝထက္ အဆမ်ားစြာေတာ့သာမည္ဟု ထင္ရပါသည္)

သုိ႔ပါ၍ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပုုိင္းမွ  ဒုတိယအႀကိမ္ျပန္လည္မွတ္ပံုမတင္မီ (ဦးဝင္းတင္ျပန္မလြတ္မီ)ကာလအထိ ဒီခ်ဳပ္ပါတီ၏အေနအထားကို စကားလံုးတစ္လံုးတည္းျဖင့္ ပံုေဖာ္ျပပါဟုဆုိလွ်င္  အတိုက္မရွိသည့္ “အခံပါတီ”ဟု အားနာ ပါးနာေျပာရေပလိမ့္မည္။ ဦးေအာင္ေရႊ- ဦးၾကည္ေမာင္- ဦးလြင္တုိ႔ဦးစီးေသာ ဒီခ်ဳပ္စီအီးစီသည္ (နဝတ-နအဖ)စစ္အစုိးရ ဖိႏွိပ္အႏုိင္က်င့္သမွ်ကို မရုန္းကန္ဘဲကုန္းခံခဲ့ၾကသည္။ (၁၉၉ဝျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည့္) လူထုဆႏၵကို ထိထိေရာက္ေရာက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းမရွိပါ။ ထန္းလ်က္ ေခြးလ်က္ေနသည္ကို ဒီတုိင္းထုိင္ၾကည့္ေနဘိသကဲ့သုိ႔ ျပဳမူေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္။ ဘယ္သူဘယ္ဝါကို ထုတ္ျပစ္ဟု (နဝတ-နအဖ) စစ္အစုိးရကအမိန္႔ေပးလာလွ်င္ ထုတ္ျပစ္ခဲ့ၾကရသည္။  ပါတီအေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးကိုပင္ ထုတ္ျပစ္ခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ပါသေလာ။

ဤမွ် ေပ်ာ့ည့ံခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ကုန္းခံ၍ အႀကိဳက္လိုက္ေလ်ာခဲ့ေသာ္လည္း သဟဇာတျဖစ္ေရး၊ ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးတို႔သည္ အညြန္႔ အေညွာက္ပင္ မထြက္ခဲ့ပါ။ ၂ဝဝ၃ ဒီပဲယင္းအေရးအခင္း၌ အသက္အႏၱရာယ္ကိုပင္ အၾကမ္းဖက္ရန္ျပဳခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ အဆံုး၌ ဦးေခါင္းသာရွိၿပီး ကိုယ္ခႏၶာကင္းမဲ့ခဲ့ေသာပါတီအျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ဘဝ၊ အသက္သာရွိၿပီး မလႈပ္ရွားႏုိင္သည့္ဘဝ။ ေၾကညာခ်က္မ်ား ထုတ္ျပန္ျခင္းျဖင့္ အသက္ရွဴေနေသးေၾကာင္း၊ အသက္ရွိေနေသးေၾကာင္းျပသခဲ့ရသည့္ဘဝသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္ခဲ့ရပါသည္။

ဤသုိ႔ေရးသားေနသည္မွာ တမင္သက္သက္ အျပစ္ဖို႔ေနျခင္းမဟုတ္ တကယ့္အျဖစ္ကိုေဖာ္ျပလုိျခင္းႏွင့္ အေတြ႔အႀကံဳထဲမွာ သင္ခန္းစာႏွင့္ နည္းလမ္းကိုရွာေဖြၾကႏုိင္ေရးအတြက္သာျဖစ္ပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ေက်ာ္ အခ်ိန္ေတြကုန္ခဲ့ၾကရသည္။ ျပည္သူ႔ဆႏၵ သဲထဲေရသြန္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထိုကာလအတြင္း ျပည္သူႏွင့္တုိင္းျပည္၏ အတိုင္းမသိနာက်င္မႈကို ဘာႏွင့္တုိင္းတာျပရမည္နည္း။

“ျပည္သူေတြမွာ တာဝန္ရွိတယ္၊ ျပည္သူေတြ တာဝန္သိဖုိ႔လိုတယ္။ ျပည္သူေတြအဆံုးအျဖတ္ မမွားဖုိ႔လုိတယ္”စသျဖင့္ ေျပာသံဆုိသံမ်ား ကိုၾကားရျပန္ေတာ့ နာက်င္စြာခံစားရျပန္ပါသည္။ ျပည္သူမ်ားသည္ ႏုိင္ငံေရးအခ်ိုးအေကြ႔တိုင္း၌ က်ရာတာဝန္ေက်ပြန္ခဲ့ၾကပါသည္။ “ပုဒ္မ ၄၃၆ ျပင္ဆင္ေရး”အတြက္ လက္မွတ္ထိုးၾကပါအံုးဟုဆုိျပန္ေတာ့လည္း ျပည္သူမ်ားက ( ၅သန္းနီးပါး)လက္မွတ္ထုိးခဲ့ ၾကသည္။ အခုေတာ့ လႊတ္ေတာ္ကို ဖိအားမေပးပါနဲ႔လုိ႔ေျပာေနျပန္ၿပီ။

သို႔ပါ၍  ျပည္သူ႔ဆႏၵ (၁၉၉ဝ ရလဒ္)ကို (နဝတ-နအဖ)စစ္အစိုးရက နည္းလမ္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ဖ်က္သိမ္းခဲ့သူ၊ အဓိကတရားခံျဖစ္သည္ဟု ေျပာမည္ဆုိလွ်င္ ထုိသုိ႔ဖ်က္သိမ္းတာကို ကုန္းခံေနခဲ့ၾကေသာဒီခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္စုတြင္ ဒုတိယတာဝန္ရွိပါလိမ့္မည္။

ဒုတိယအႀကိမ္မွတ္ပံုတင္ၿပီး ဒီခ်ဳပ္ပါတီအေနအထားကလည္း မည္သို႔ရွိပါသနည္း။ ပထမအႀကိမ္မွတ္ပံုတင္ကာလႏွင့္ ဘာေတြမ်ား ျခားနား ေနပါသနည္း။ အစဥ္အလာမပ်က္ “ ခံၿမဲ/ခံဆဲ”ဟုေျပာလွ်င္ ေဒါပြၾကေပလိမ့္မည္။

ဒီခ်ဳပ္ပါတီထဲမွာ ကုန္းမခံသူဆုိ၍ “ဦးဝင္းတင္ တစ္ဦးတည္းသာရွိမည္”ဟု ယူဆပါသည္။ အျခားအမည္မေဖာ္လိုသူေတြလည္း ရွိခ်င္ရွိပါလိမ့္ ဦးမည္။ ေသခ်ာေျပာႏုိင္တာေတာ့ “ ကုန္းမခံဘဲ-ရုန္းကန္မည့္သူ”ကေတာ့ “ဦးဝင္းတင္”သာျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ဦးဝင္းတင္သည္ သက္ရွိထင္ရွား မရွိေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း “ ဦးဝင္းတင္ရပ္တည္ခ်က္၊ ဦးဝင္းတင္သေဘာထား၊  ဦးဝင္းတင္စိတ္ဓါတ္၊ ဦးဝင္းတင္လုပ္ဟန္၊ ဦးဝင္းတင္မာန္ဉာဏ္ဇြဲ” တို႔ အထင္အရွားတည္ရွိေနပါသည္။

ယေန႔ ဒုတိယအႀကိမ္မွတ္ပံုတင္ဒီခ်ဳပ္ပါတီသည္ “ဦးဝင္းတင္ရပ္တည္ခ်က္၊ ဦးဝင္းတင္သေဘာထား၊  ဦးဝင္းတင္စိတ္ဓါတ္၊ ဦးဝင္းတင္ လုပ္ဟန္နဲ႔ရုန္းကန္ ေရွ႔ခရီးဆက္မည္ေလာ” (သို႔တည္းမဟုတ္) “ ဦးေအာင္ေရႊ-ဦးၾကည္ေမာင္-ဦးလြင္တို႔ကဲ့သုိ႔ ကုန္းခံၾကမည္ေလာ”  ဆုိသည့္လမ္းကုိ ေရြးခ်ယ္ၾကရမည့္ လမ္းဆံုလမ္းခြသို႔ေရာက္ရွိေနပါၿပီ။

ယေန႔ကာလ၌ “ခံရဲတာ သတိၱ”ဆုိတာတစ္ခုထဲျဖင့္  မလံုေလာက္ေတာ့ပါ။ ခံၿမဲတုိင္းခံေနလွ်င္ ခံသက္ရွည္ျခင္းသာ အဖတ္တင္ပါလိမ့္မည္။ အက်ိဳးရလဒ္ျဖစ္ထြန္းလိမ့္မည္မထင္ပါ။ ထုိ႔အျပင္ အခ်ိန္းအခ်က္မရွိတတ္ေသာ သဘာဝတရားကလည္း မည္သူကိုမွ် မ်က္ႏွာသာေပး၊ အခ်ိန္ေပးထားလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ သံပူခုိက္မွာ အားစုိက္ထုႏွက္ၾကရပါလိမ့္မည္။

လူထုေခါင္းေဆာင္ကို လူထုက ေလးစားခ်စ္ခင္၊  အားကိုးယံုၾကည္သလို လူထုေခါင္းေဆာင္ကလည္း လူထုအင္အား လူထုစြမ္းအားကို ယံုၾကည္အားထားဖုိ႔လုိပါသည္။ လူထုအင္အားျဖင့္ လူထုေအာင္ပြဲရေအာင္တုိက္ဖုိ႔ လိုပါသည္။ မနာက်င္ရေသာႏုိင္ငံေရး၊  ေသြးထြက္သံယို မရွိေသာႏုိင္ငံေရးဟူ၍ ဤကပ္ကမၻာ၌ ဘယ္တုန္းကမွ် မရွိခဲ့ပါ၊ ရွိလိမ့္မည္လည္း မဟုတ္ပါ။ ရွိေအာင္လုပ္ႏုိင္လိမ့္မည္ဟုထင္ေနလွ်င္ ထုိသုိ႔ ထင္ေနျခင္းမွာ ဆင္စြယ္ျမနန္းေပၚကစိတ္ကူးယဥ္မႈသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ဒီခ်ဳပ္ပါတီ၏ “သဟဇာတျဖစ္ေရး၊ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး”ဆုိသည္လည္းမွာ “ေရႊ” က “ေၾကး”ကို ဇြတ္အတင္း တဖက္သတ္ “ဂေဟဆက္” ခ်င္လြန္းေနသည့္သေဘာႏွင့္ဆင္တူေနၿပီး၊ ေၾကးႏွင့္တူေသာစစ္အုပ္စုကမူ ဒုတၳာကအဘေခၚရေလာက္ေအာင္ စိမ္းေရာင္ ျပဳၿမဲျပဳေနသည္သာ မက လူမ်ိဳးစံုျပည္သူမ်ာအေပၚ ရက္စက္ၿပီးရင္းရက္စက္ကာ အၾကမ္းဖက္ၿပီးရင္း အၾကမ္းဖက္ဖိႏွိပ္ေနပါေတာ့သည္။

ျပည္သူကိုစည္းရံုး၊ ျပည္သူနဲ႔အတူ ရုန္းကန္တုိက္ပြဲဆင္ျခင္းကသာလွ်င္ ျပည္သူႏွင့္တုိင္းျပည္အတြက္ အနာအက်င္၊ အထိ အခုိက္ အနည္းဆံုးျဖစ္မည့္ နည္းမွန္လမ္းမွန္ျဖစ္ပါသည္။