ဂိုရွယ္စစ္တမ္းဆိုသည္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ၿပန္လည္ရွင္းလင္းတင္ၿပခ်က္

ဂိုရွယ္စစ္တမ္းဆိုသည္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ၿပန္လည္ရွင္းလင္းတင္ၿပခ်က္ (ဗမာၿပည္ကြန္ၿမဴနစ္ပါတီ ၀ဘ္ဆိုက္မွ ကူးယူေဖာ္ၿပသည္။)
*********************************************
”အခုတေလာ အေျပာမ်ားေနၾကတဲ့ ဂို႐ွယ္စစ္တမ္းဆိုတာ တကယ္႐ွိသလား”
ဒါနဲ့ပတ္သက္ၿပီး ၁၉၉၂ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလထုတ္ ျပည္သူ႔အာဏာဂ်ာနယ္ အမွတ္ (၁၁) မွ ေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

ဂိုရွယ္စစ္တမ္းဆိုသည္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ျပန္လည္ရွင္းလင္းတင္ျပခ်က္
ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ၊ ဟင္းဘတ္ၿမိဳ႕တြင္ သိမ္းဆည္းထားေသာ သုေတသနအခ်က္အလက္ ဖိုင္တြဲမ်ားအထဲတြင္ “ဗမာျပည္ရွိ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒႏွင့္ပတ္သက္ေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ား ၁၉၄၅ – ၁၉၇၇ ခုႏွစ္” ဟူသည့္ ဖိုင္တြဲတတြဲ ရွိသည္။ ယင္းဖိုင္တြဲ၏ စာမ်က္ႏွာ ၈၃ တြင္ “ဗမာျပည္ မ်က္ေမွာက္ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ လုပ္ငန္းတာဝန္မ်ား” ေရးသူ ဗတင္၊ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ မတ္လ (?) ဟူေသာ စာတမ္းေစာင္လည္း ပါရွိသည္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအေၾကာင္း အထူးသျဖင့္ ျပည္တြင္းစစ္ စတင္ေပၚေပါက္မွုအေၾကာင္း ေရးသားေျပာဆိုၾကရာတြင္ အေနာက္တိုင္းမွ စာေရးသူမ်ားေရာ၊ ဗမာျပည္ အုပ္စိုးသူလူတန္းစားအား ကိုယ္စားျပဳေရးသူမ်ားပါ ဤစာတမ္းကို မၾကာခဏ ကိုးကားေလ့ရွိၾကသည္။ ဤစာတမ္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ထိုစဥ္က ေကာင္းေကာင္းသိရွိသူတဦး၏ ရွင္းျပခ်က္ကို ေအာက္တြင္ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။
အဲဒီစာတမ္းထဲမွာပါတဲ့ အယ္ဒီတာရဲ႕မွတ္ခ်က္မ်ား၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၂၂ မွာ စာတမ္းေရးသူအေၾကာင္း အခုလို ေဖာ္ျပထားတယ္။ “၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လတြင္ သခင္ဗဟိန္း၏ ငွက္ဖ်ာေရာဂါ ပိုမိုဆိုးဝါးလာေသာအခါ၌ သူ (ရဲေဘာ္ဗတင္) သည္ ဗမာျပည္၏ အဓိကသေဘာတရားေရးဆရာ ျဖစ္လာေလသည္။”
ဒါမမွန္ပါဘူး။ သခင္ဗဟိန္းဟာ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။ သခင္စိုး ပါတီခြဲထြက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေဝးကေန သခင္ဗသိန္းတင္ကို ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ တာဝန္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ရဲေဘာ္ဗတင္ (ဂိုရွယ္) ဟာ ရန္ကုန္ကို ေရာက္မလာေသးပါဘူး။ သူဟာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ အဆန္းပိုင္းက်မွ ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလအကုန္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလဆန္းေလာက္မွာမွ သခင္သိန္းေဖ (သိန္းေဖျမင့္) ကို ပါတီက အေရးယူၿပီး ရဲေဘာ္ဗတင္ကို ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္အဖြဲ႔ထဲမွာ ထည့္တာပါ။
ဒါနဲ့တဆက္တည္း ေျပာလိုက္ခ်င္တာက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအေနနဲ႔ ဘေရာက္ဒါဝါဒဟာ မွားတယ္။ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲနဲ႔သာ အာဏာသိမ္းႏိုင္မယ္ဆိုတာကို ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဒုတိယႏွစ္ဝက္ထဲမွာ (သခင္စိုးတို႔ ခြဲမထြက္မီ) ျပဳလုပ္တဲ့ ဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေဝးတခုကေန ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘေရာက္ဒါဝါဒလမ္းစဥ္ကို ျပင္ရာမွာ အိႏၵိယကြန္ျမဴနစ္ပါတီက က်ေနာ္တို႔ပါတီထက္ ေနာက္က်ပါတယ္။ သူတို႔က ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ထဲမွာမွပါ။
စာမ်က္ႏွာ ၁၂၃ မွာေတာ့ “အိႏၵိယကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္ သခင္ဗတင္ (ဝါ) ဂိုရွယ္တို႔ ပါဝင္တက္ေရာက္သည့္ ဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေဝးတခုတြင္ ယင္းေပၚလစီသစ္ကို ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ စာေရးသူမ်ား၏ အဆိုအရဆိုလ်ွင္ ဂိုရွယ္သည္ ‘၁၉၄၈ ခုႏွစ္၏ ေတာ္လွန္ေရးအလားအလာမ်ား’ ဆိုေသာ စာတမ္းကို ဤကာလအတြင္း ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ပင္ ဤအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခဲ့သည္” လို႔ ေရးထားပါတယ္။
ဒါလည္း လံုးဝမဟုတ္ပါဘူး။ ပါတီတခုရဲ႕ ဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေဝးကို တျခားပါတီတခုကလူေတြ တက္လို႔ ဘယ္ရလိမ့္မလဲ။ က်ေနာ္တို႔ဆီက ဘယ္သူမွ သြားမတက္ပါဘူး။
အဲဒီေအာက္က စာပိုဒ္မွာ “ထို႔ေနာက္ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္ ဂိုရွယ္တို႔သည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ လူငယ္ကြန္ဖရင့္ႏွင့္ ယင္းေနာက္တြင္ ဆက္တိုက္ျပဳလုပ္ေသာ ေဖေဖာ္ဝါရီလ အိႏၵိယကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ကြန္ဂရက္တို႔သို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။” လို႔ ပါခဲ့ပါတယ္။
ဒါလည္း လံုးဝမဟုတ္ပါဘူး။ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္သခင္ဗသိန္းတင္တို႔ဟာ အိႏၵိယကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ကြန္ဂရက္ကို သြားတက္ၾကတာပါ။ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႔ လူငယ္ကြန္ဖရင့္တခုသို႔ သြားတက္လို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သြားလည္းမသြားခဲ့ပါဘူး။ လူငယ္ကြန္ဖရင့္ကို သြားတက္ခဲ့တာဟာ ရဲေဘာ္ေအာင္ႀကီးတို႔ ဗိုလ္ေအာင္မင္းတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တခ်ိဳ႕လူေတြ ေရးၾကေျပာၾကသလို ဒီလူငယ္ကြန္ဖရင့္ကေန အာရွတိုက္အတြင္း လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ လုပ္ရမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္တယ္ဆုိတာလည္း လံုးဝမဟုတ္ပါဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေတြအတြက္ လုပ္ငန္းစဥ္၊ လမ္းစဥ္ကို လူငယ္ကြန္ဖရင့္က ဆံုးျဖတ္ခ်မွတ္တယ္ဆိုတာ လံုးဝအဓိပၸာယ္မရွိတဲ့ဟာပဲ။
တကယ္က ဒီလိုလုပ္ႀကံဖန္တီးမွုေတြဟာ က်ေနာ္တို့ပါတီကို “အိႏၵိယပါတီရဲ႕ ေနာက္လိုက္” “ႏိုင္ငံျခားပါတီေတြရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း လုပ္ေနသူ” “ျပည္တြင္းစစ္ကို အစီအစဥ္ရွိရွိ ဖန္တီးခဲ့သူ” စသျဖင့္ အမနာပ သြားပုပ္ေလလြင့္ ေျပာတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ေျပာခဲ့တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ၾကည့္ရင္ပဲ ရွင္းေနပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေနာက္ထပ္ အခ်က္တခ်က္ ျဖည့္ၿပီးေျပာပါရေစ။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလအတြင္းမွာ ရဲေဘာ္ဗတင္က အိႏၵိယကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ကို ခဏသြားခ်င္တယ္လို႔ ပါတီကို တင္ျပလို႔ က်န္တဲ့ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္အဖြဲ႔ဝင္ ႏွစ္ဦးက သေဘာတူလိုက္ၾကပါတယ္။ သူ ဘံုေဘကို ေရာက္ၿပီးေတာ့ အိႏၵိယကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ထုတ္တဲ့ “ျပည္သူ႕ေခတ္” (People’s Age) ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ရဲေဘာ္ဗတင္ ေရးတယ္ဆိုတဲ့ “မ်က္ေမွာက္အေျခအေနႏွင့္ လုပ္ငန္းတာဝန္မ်ား” ဆိုတဲ့ စာတမ္း ပါလာပါတယ္။ အဲဒီစာတမ္းမွာ “ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ လမ္းစဥ္ဟာ လက္ယာက်ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပင္ရမယ္” ဆုိတဲ့သေဘာမ်ိဳး ပါဝင္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ပါတီအေနနဲ႔ ၄၆ ခုႏွစ္ထဲမွာပဲ ဘေရာက္ဒါဝါဒကို စြန္႔ပစ္ခဲ့ၿပီပဲ။ အခု ဒီေဆာင္းပါးဟာ ပါတီကို အသိမေပးဘဲ ပါတီလမ္းစဥ္ကို ဆန္႔က်င္ၿပီး ေရးသားတာျဖစ္လို႔ ရဲေဘာ္ဗတင္ကို ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္အဖြဲ႔နဲ႔ ဗဟိုေကာ္မတီတို႔က ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဝဖန္ၾကတယ္။ ဒီအရင္ေလးတင္ကပဲ သခင္သိန္းေဖဟာ ေနးရွင္းသတင္းစာ တေစာင္ထဲကေန ပါတီကို တိုက္ခိုက္ေရးသားလို႔ အေရးယူခဲ့ရၿပီးၿပီ။ ရဲေဘာ္ဗတင္က ဒီေဆာင္းပါးကို သူေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အိႏၵိယကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္က သူ႔နာမည္နဲ႔ ေရးတာပါလို႔ ျပန္လည္ရွင္းျပတာနဲ႔ ဒီကိစၥ ဒီတင္ရပ္သြားခဲ့ပါတယ္။
စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ဂိုရွယ္စစ္တမ္းဆိုတာ တကယ္ရွိခဲ့ရင္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ မတ္လထဲမွာ ေတာက္ေလ်ွာက္လုပ္ေနတဲ့ (ညတိုင္းပဲ) ဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေဝးေတြမွာ သူက ဘာျဖစ္လို႔ “သပိတ္စံု သူပုန္ထ” အယူအဆကို တင္ေနမလဲ။ ဒီအယူအဆဟာ ဂိုရွယ္စစ္တမ္းဆိုတာထဲက စိတ္ဓာတ္နဲ႔ တျခားစီပဲ။ ရန္သူက မတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔မွာ လက္နက္နဲ႔ စတင္ဖိႏွိပ္လာတဲ့ေနာက္ ရန္ကုန္၊ ေက်ာက္ႀကီးေပါက္၊ စြယ္ေတာ္ၿမိဳင္တို႔မွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ အစည္းအေဝးေလးႀကိမ္မွာလည္း ရဲေဘာ္ဗတင္ဟာ “ေက်းလက္အေျခခံ – ၿမိဳ႔ကိုဝိုင္း” ဆိုတဲ့လမ္းစဥ္ကို ေတာက္ေလ်ွာက္ဆန္႔က်င္ခဲ့တယ္။
တကယ္ဆိုေတာ့ ဂိုရွယ္စစ္တမ္းဆိုတာ ႏွုတ္နဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စာနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း လံုးဝမရွိခဲ့ပါဘူး။ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေရးဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ ပါတီရဲ႕လမ္းစဥ္ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ပါတီရဲ႕ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ ျမားဦးဟာ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕သမားပဲ။ ျပည္တြင္းစစ္ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေနာက္ဆံုးတိုက္ပြဲ လမ္းစဥ္ကိုလည္း တျပည္လံုးအႏွံ႔ တရားဝင္ျဖန္႔ထားတာပဲ။
ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ သမိုင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပည္တြင္းျပည္ပ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားေတြက လီဆယ္ထားၾကတာ၊ လူထုေတြ ယံုမွတ္မွားေနၾကတာ မနည္းပါဘူး။ တျခားလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ေနာင္ အလ်င္းသင့္ရင္ သင့္သလို ေျပာသြားၾကတာေပါ့။ …………….။

read more

တျခားကမၻာက ၿဂဳိဟ္သားမ်ား(ရဲေဘာ္ေအာင္ေသာ္)

တျခားကမၻာက ၿဂဳိဟ္သားမ်ား

ဗမာျပည္က ေတာနဲ႔ျမိဳ႕ၾကားမွာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးျခားေနတယ္။ အဲဒီေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးက ခ်မ္းသာ၊ ဆင္းရဲ ကြာဟခ်က္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီး။ ေတာနဲ႔ၿမဳိ႕ဟာ ကမၻာတခုစီက လူေတြလို ျဖစ္ေနတယ္။ ေတာကလူေတြ ဘယ္လိုေန၊ ဘယ္လိုထိုင္၊ ဘယ္လိုစား၊ ဘယ္လိုေသာက္၊ ဘယ္လိုေတြး၊ ဘယ္လိုေခၚသလဲဆိုတာကို ၿမဳိ႕ကလူေတြ နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ၿမဳိ႕ကလူေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္လည္း ေတာကလူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အလားတူ။ တျပည္တည္းေန၊ တေရတည္း ေသာက္၊ တေျမတည္းမွာ ႀကီးၿပီး လူလူခ်င္း အဆင့္အတန္း ကြဲျပားကြာဟေနတာဟာ ရင္နာစရာလည္း ေကာင္းတယ္။ အဲသလို အဆင့္အတန္းကြာဟ ကြဲျပားတဲ့စနစ္ကို သိသိနဲ႔ လ်စ္လ်ဴရွဳ မသိဟန္ေဆာင္ေနၾကတာဟာလည္း ရွက္စရာ ေကာင္းတယ္။

ဘဝခ်င္းသိပ္ကြာတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ကြာသလဲလို႔ ေမးရင္ ေမြးတဲ့ေနရာမွားလို႔ ကြာတယ္လို႔ ဆိုရေတာ့မလိုျဖစ္ေနတယ္။ အဂၤလိပ္စကားလုံးမွာေတာ့ အဲသလို ေမြးရပ္ကေလး ကြာသြားတာနဲ႔ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ ဘဝတခုလုံး၊ အနာဂတ္တခုလုံး၊ ကံၾကမၼာတခုလုံး အစစအရာရာ ကြဲျပားသြားတာကို Accident of Birth ေၾကာင့္ ဘဝခ်င္းျခားနားသြားရတယ္လို႔ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ သူေမြးခ်င္ရာ ေမြးတဲ့သေဘာေၾကာင့္ ဘဝခ်င္းကြာ ျခားသြားရတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။
ေတာဟာ အေမွာင္က်ေနတယ္။ ဒါဟာ တင္စားေျပာတဲ့စကား မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေတာမွာ ေနဖူးရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ ေတာမွာ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိဘူး။ ေနဝင္တာနဲ႔ အေမွာင္က်ေတာ့တာပဲ။ အရင္ေခတ္တုန္းက ေရနံဆီ မီးခြက္။ ေနာက္ေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္။ အခုေတာ့ ဘကၳရီနဲ႔ ဖေယာင္းတိုင္ တြဲသုံးတဲ့ ေခတ္ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေခတ္တုန္းကမွာ ညအတြက္ ေလာင္စာဟာ လုံလုံေလာက္ေလာက္ မရခဲ့ဘူး။ အေမွာင္ကိုခြင္း အလင္းကို ေဆာင္ဖို႔ရာ ေငြကိုမီးရွဳိ႕ ထြန္းညႇိရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ ျမိဳ႕ကလူေတြ ေတာကိုလာရင္ မေနတတ္မထိုင္တတ္ၾကဘူး။ ေတာဆိုတာ အေမွာင္တကယ္က်ေနပါလားဆိုတာကို သူတို႔ ရင္ထဲအသည္းထဲကေန စြဲစြဲျမဲျမဲ သိသြားတတ္ၾကတယ္။
တေလာက လႊတ္ေတာ္မွာ အျငင္းပြားမႈတခု ျဖစ္သြားတယ္။ ေနျပည္ေတာ္လွ်ပ္စစ္မီးအတြက္ သန္း (၁၀၀၀) အသုံးျပဳဖို႔ ဘတ္ဂ်က္တင္တာကို အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္လႊတ္ေတာ္ အမတ္တေယာက္က တဝက္ေလာက္ ျဖတ္ေတာက္ၿပီး ေက်းရြာမီးလင္းေရး ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ကန္႔ကြက္တဲ့ သတင္းပါ။ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ့ တကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈနဲ႔ မေတာ္ေလာဘကေတာ့ အလြန္႔ကို မသိသားဆိုးဝါးလြန္းလွပါတယ္။ သူတို႔အတြက္ မီးထိန္ထိန္လင္းေနတာကိုေတာင္ အားမရႏိုင္ဘဲ သူတို႔ေနျပည္ေတာ္လွ်ပ္စစ္မီးအတြက္ ေငြသန္းေပါင္းမ်ားစြာကို မတန္တဆ ေတာင္းထားလိုက္ျပန္ပါေသးတယ္။ ေလာဘဟာ အေတာမသပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေတာကလူေတြ ဘယ္လိုေနေနၾကသလဲဆိုတာကို သူတို႔လုံးဝ ထည့္မစဥ္းစားပါဘူး။
လွ်ပ္စစ္ရွိတဲ့ဘဝနဲ႔ လွ်ပ္စစ္မရွိတဲ့ဘဝဟာ သိပ္ျခားနားပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္မရွိရင္ အလင္းေရာင္မရွိဘူး။ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိရင္ ေရခဲေသတၱာမရွိဘူး။ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိရင္ လွ်ပ္စစ္မီးပူ မရွိဘူး။ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိရင္ လွ်ပ္စစ္မီးဖို မရွိဘူး။ ဒါက သိပ္ထင္ရွားတဲ့ အခ်က္ေလာက္ကုိသာ ေျပာျပတာပါ။ ေနာက္ထပ္အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္ဆိုတာကို ၿမဳိ႕ေနလူတန္းစားေတြ သိၾကပါတယ္။
အာဏာရွင္ဆိုသူေတြက လွ်ပ္စစ္မီးေတြကို အလွ်ံပယ္ အလြန္အက်ဴး ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း အသုံးျပဳေနခ်ိန္မွာ ေတာကလူေတြကေတာ့ ငါတို႔ဘ႑ာေငြေတြကိုသုံးၿပီး သူတို႔ ေပ်ာ္ပါးေနၾကပါလား၊ သူတို႔ အေပ်ာ္ၾကဴးေနၾကပါလားလို႔ေတာင္ ေစာဒက တက္ရေကာင္းမွန္း မသိၾကရွာဘူး။ သို႔မဟုတ္ ေစာဒကတက္ခ်င္သူ ရွိရင္လည္း သူတို႔အသံကို ျမန္မာျပည္သူအမ်ားကေရာ၊ ကမၻာကေရာ မၾကားၾကဘူး။ ေတာကလူေတြ အပါအဝင္ တႏိုင္ငံလုံးျပည္သူေတြနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ဘ႑ာေငြကို သူတို႔ေနျပည္ေတာ္အတြက္ ျခဳံပုတ္ကအစ လင္းေအာင္ အလွ်ံပယ္ အသုံးျပဳေနခ်ိန္မွာ ငါတို႔ကိုေတာ့ မီးနဲ႔ မထိုက္တန္တဲ့ ေက်ာက္ေခတ္ဂူေအာင္းလူသား ေတြလိုမ်ား သေဘာထားေနၾကသလားဆိုတာကို ေတာကလူေတြ ေစာဒကတတ္ၾကတာမ်ဳိးကို ဘယ္မွာမွ မၾကားရဘူး။ ဒီေန႔လို လူမႈကြန္ရက္မွာ အရပ္သားဂ်ာနယ္လစ္ဇင္ citizen journalism ထြန္းကားေပၚေပါက္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာေတာင္ အဲသလို ေစာဒက တက္သံမ်ဳိး စိုးစဥ္းမွ မၾကားရဘူး။
ဒါပဲ ကြာသလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အမ်ားႀကီး ကြာျခားေသးတယ္။ ေတာဆိုရာမွာလည္း ေတာအႀကီး အေသး ရွိေသးတယ္။ အႀကီးအေသးကိုလိုက္ၿပီး ထပ္ၿပီး အဆင့္အတန္း ကြဲျပားကြာျခားတယ္။
ေတာမွာ ေဆးရုံမရွိဘူး။ ေဆးေပးခန္းမရွိဘူး။ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွတာက ေတာအရပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေျမြဆိုးေတြကလည္း ရွိေနတတ္ၾကတယ္။ ေျမြကိုက္ခံရၿပီး ေဆးအခ်ိန္မမီလို႔ ေသၾကရတဲ့သူေတြဟာ ေတာအရပ္မွာ ဒီေန႔အထိ ဒုနဲ႔ေဒး။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေျမြကိုက္ၿပီး ေဆးမကုႏိုင္လို႔ လူေတြ ေသေနတာကို ႏိုင္ငံရပ္ျခားက သာမန္အရပ္သား တေယာက္ၾကားရင္ သိရင္ သိပ္အံ့ၾသမယ္။ ျမန္မာျပည္ဆိုတာ ေက်ာက္ေခတ္ထဲက ရြာတရြာ ပါလားလို႔ ထင္သြားမယ္။
ေတာမွာ ရဲစခန္းမရွိဘူး။ ေတာမွာစာတိုက္ပုံးမရွိဘူး။ ေတာကို စာပို႔သမားမလာဘူး။ ေတာကို သတင္းစာ ပို႔တဲ့လ ူမလာဘူး။ ေတာကို ဂ်ာနယ္ေရာင္းတဲ့သူ မလာဘူး။ ေတာမွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ မရွိတဲ့ရြာေတြ ကေန႔အထိ ဒုနဲ႔ေဒး။ ေတာမွာ ေစ်းမရွိတဲ့ရြာေတြ ဒီေန႔အထိ အနတဂၢမ။ ေတာမွာပိုက္ဆံရွိရင္ေတာင္ အသားဝယ္စားလို႔ မရတဲ့ေတာေတြအမ်ားၾကီး။
ေတာမွာရုပ္ရွင္ရုံမရွိဘူး။ ဗီဒီယိုရုံေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္။ ေတာမွာ ကာရာအိုေကမရွိဘူး။ ေတာမွာ ျဗဴတီပါလာ မရွိဘူး။ ေတာမွာ ဖာလူဒါနဲ႔ေရခဲမုန္႔မရွိဘူး။
အဲသလိုေတာဟာ ေတာႀကီးမ်က္မည္းနဲ႔ မတူေပဘူးလား။
ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဟာ ေတာကို ေယာင္လို႔ေတာင္ လွည့္မၾကည့္ခဲ့ၾကဘူး။ ေရြးေကာက္ ပြဲနီးလို႔ မဲလိုခ်င္မွသာ မလြဲသာမေရွာင္သာ ေတာကိုဆင္းလာၾကတယ္။ ၾကံ့ခိုင္ေရးအမတ္ ဦးလွေဆြကဆိုရင္ ေတာမွာ သူတို႔ေခတ္က်မွ ဆိုင္ကယ္ေတြရွိလာၿပီ၊ မိုဘိုင္းဖုန္းေတြရွိလာၿပီ၊ ေတာသူေတြ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္သုံးႏိုင္လုိ႔ သန္းမရွိေတာ့ဘူးဆိုၿပီး မရွက္မေၾကာက္ ေျပာသြားလိုက္ျပန္ေသးတယ္။ ဆိုင္ကယ္တို႔ မိုဘိုင္းဖုန္းတို႔ဆိုတာ တကမၻာလုံးရဲ႕ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈ ေတြဟာ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ျပည့္လွ်ံလာလို႔ မလြဲမေရွာင္သာ ေတာအထိ စီးက်လာတယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိတယ္။ သူတို႔အစိုးရသာ မတန္တဆေစ်းတင္ၿပီးမထားရင္၊ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးက မတန္တဆ အျမတ္ထုတ္ ဂုတ္(ကုပ္)ေသြးစုပ္မထားခဲ့ရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ အႏွစ္ ၂၀ ကတည္းက ေတာသူ ေတာင္သားေတြ တယ္လီဖုန္းကိုင္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။
ဘာ့ေၾကာင့္ ေတာနဲ႔ၿမဳိ႕ဒီေလာက္ေတာင္ ကြာျခားရသလဲ။
အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ရွိတယ္။ တခုက လူရဲ့ပေယာဂ။ တခုက ရုပ္ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ့သဘာဝ။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ေတာ့ အတၱဘာဝနဲ႔ ပကတိဘာဝ။
လူရဲ့ပေယာဂဆိုတာကေတာ့ အားမနာတမ္းမညႇာတမ္းေျပာရရင္ အာဏာရွင္ေတြ အသုံးမက်လို႔ပဲ။ စစ္အုပ္စုနဲ႕ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ စစ္အစုိးရေတြဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ လူဦးေရ အမ်ားစုျဖစ္တဲ့ လယ္သမားျပည္သူေတြဘက္က ရပ္တည္တာ၊ အက်ဳိးျပဳတာ၊ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တာ၊ ဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးတာေတြ မရွိလုိ႕ပဲ။ လူကို လူလို မျမင္တတ္လို႔ပဲ။ ေနခ်င္သလိုေန၊ ေသခ်င္သလိုေသဆိုၿပီး ဂရုမစိုက္ဘဲ ပစ္ထားလို႔ပဲ။ တကယ္ဆို ေတာကို တိုးတက္ေအာင္ လမ္းေဖာက္ေပးလို႔ရတယ္။ တကယ္ဆို ေတာကိုတိုးတက္ေအာင္ ေက်ာင္းေဆာက္ေပးလို႔ရတယ္။ တကယ္ဆို ေတာကို တိုးတက္ေအာင္ ေဆးခန္းဖြင့္ေပးလို႔ရတယ္။ တကယ္ဆို ေတာကို တိုးတက္ေအာင္ စာၾကည့္တိုက္ ေထာင္ေပးလို႔ရတယ္။ တကယ္ဆို ေတာကိုတိုးတက္ေအာင္ စာတိုက္ပုံး ေထာင္ေပးလို႔ရတယ္။ တကယ္ဆို ေတာကိုတိုးတက္ေအာင္ သတင္းစာပို႔ေပးလို႔ရတယ္။ တကယ္ဆို ေတာကိုတိုးတက္ေအာင္ ရုပ္ရွင္ရုံေတြ ေဆာက္ေပးလို႔ရတယ္။ တကယ္ဆို ေတာကိုလုံျခဳံေအာင္ ရဲစခန္းေတြ ထားေပးလို႔ရတယ္။ အာဏာရွင္အစိုးရဟာ ဒါေတြကို တခုမွ လုပ္ မေပးဘူး။ လုပ္မေပးတဲ့အျပင္ ေတာက လူေတြရဲ႕ လယ္ယာေျမေတြကုိ စစ္အုပ္စုနဲ႕ ခရုိနီေတြ၊ အစုိးရအာဏာပုိင္ေတြက ေျမနိမ့္ရာ လွံစုိက္ အဓမၼလုယက္သိမ္းပုိက္တာ တျပည္လုံး ဧက သိန္းသန္းခ်ီ ရွိေနေတာ့ ေတာကလူေတြရဲ႕ အေျခအေနဟာ ဆုိးသထက္ဆုိးရြားသြားတယ္။ ဒီလူေတြဆီကေတာင္းထားတဲ့ အခြန္အတုတ္ေတြကို သူတို႔ေနတဲ့ေနရာေတြမွာပဲဖို႔တယ္။ ဒီလူေတြဆီက ေတာင္းထားတဲ့ အခြန္အတုတ္ေတြကို သူတို႔ပါးစပ္ေပါက္ထဲပဲ ျဖည့္ပစ္တယ္။ ဒီလူေတြဆီက ရတဲ့အခြန္ အတုတ္ေတြကို သူတို႔သားသမီးအတြက္ပဲ သုံးတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အလုပ္တကယ္လုပ္ရတဲ့ ေတာသူေတာင္သား လယ္သမားေတြဟာ ဆင္းရဲသားနင္းျပားဘဝက မတက္ႏိုင္ၾကဘူး။
ေတာနဲ႔ၿမဳိ႕ ျခားနားကြာျခားရျခင္းရဲ့ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းရင္းတခုကေတာ့ စီးပြားေရးပဲ။ ဒါက လူ႔ပေယာဂေၾကာင့္ မဟုတ္တဲ့ ပကတိဘာဝ။ ေတာရဲ့ စီးပြားေရးက ၿမဳိ႕စီးပြားေရးရဲ့ လက္ေအာက္ခံျဖစ္ေနလို႔ပဲ။ ေတာဟာ ၿမဳိ႕ရဲ့ လက္ေအာက္ခံျဖစ္ေနလို႔ပဲ။ ေတာကကုန္ဟာ ၿမဳိ႕ကေနတဆင့္ ကုန္သြယ္ေရာင္းဝယ္ေနရလို႔ပဲ။ ေတာက ကုန္ထုတ္လုပ္သူေတြကို ၿမဳိ႕ေနအရင္းရွင္လူတန္းစားက ေသြးစုပ္ေခါင္းပုံျဖတ္မႈ ရွိေနလို႔ပဲ။ ေတာက ထြက္တဲ့သီးႏွံဟာ စိုက္ပ်ဳိးသူထုတ္လုပ္သူ ေတာင္သူလယ္သမားနဲ႔ေဝးသြားေလေလ ေစ်းျမင့္သြားေလေလ၊ အဖိုးတန္ေလေလ ျဖစ္သြားတယ္။ ေတာသူေတာင္သားေတြဟာ လုပ္လိုက္ၾကရတာက ေသေကာင္ ေပါင္းလဲ။ ေရာင္းခ်ရေငြက တျပားႏွစ္ျပား။ စားရေသာက္ရျပန္ေတာ့ မဝေရစာပဲ။
ေတာရဲ့စီးပြားေရးနိမ့္က်ရျခင္းအေၾကာင္းဟာ ပကတိဘာဝ ဒါမွမဟုတ္ရုပ္ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ့ ျဖစ္တည္မႈလို႔ဆိုေပမယ့္ ဒီေနရာမွာလည္း လူရဲ့ ပေယာဂကေတာ့ အမ်ားႀကီး ပါျပန္တယ္။ ေတာကလူေတြအတြက္ အစိုးရ အာဏာပိုင္ေတြက လုံေလာက္တဲ့ ေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ ကူညီမႈ မေပးတာဟာ အဓိကအေၾကာင္းရင္းႀကီးတခုပဲ။ စပါးေစ်း၊ သီးႏွံေစ်း ထိန္းညႇိေပးရမယ့္ တာဝန္ေတြကို အစိုးရအာဏာရွင္ေတြ ပ်က္ကြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အမေတာ္ေၾကး အကူအညီေတြ လုံလုံေလာက္ ေလာက္ေပးဖို႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေျမၾသဇာေတြ ပိုးသတ္ေဆးေတြေပးဖို႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့ၾကတယ္။ နည္းပညာေတြေပးဖို႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့ၾကတယ္။ စက္မႈလယ္ယာျဖစ္ေအာင္ ကူညီတည္ေဆာက္ေပးဖို႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတပါး တိုင္းျပည္ေတြမွာ လယ္ကို ႏြားနဲ႔ မထြန္၊ စက္နဲ႔ထြန္ခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ေပါင္းရာနဲ႔ခ်ီ ၾကာခဲ့ၿပီ။ လက္နဲ႔မရိတ္၊ စက္နဲ႔ရိတ္ေနၾကတာ ႏွစ္ေပါင္းရာနဲ႔ခ်ီၾကာခဲ့ၿပီ။ လက္နဲ႔မေလွ႔ စက္နဲ႔ေလွ႔ေနၾကတာ ႏွစ္ေပါင္းရာနဲ႔ခ်ီၾကာခဲ့ၿပီ။ ဒါေတြ ဗမာျပည္မွာ ဘာလို႔ မရွိသလဲ။ ဆင္းရဲလို႔ဆိုတာ လုံေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္လား။ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ေတြ၊ ေရနံေတြ ေရာင္းလို႔ရတဲ့ေငြေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္သလဲ။ ေက်ာက္စိမ္းေတြ၊ ပတၱျမားေတြေရာင္းလို႔ရတဲ့ေငြေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္သလဲ။ သစ္ေတြ ေရာင္းလို႔ရတဲ့ေငြေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္သလဲ။ ငါးေတြ ပုစြန္ေတြ ေရာင္းလို႔ရတဲ့ေငြေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္သလဲ။ ကမၻာမွာ ေက်ာက္စိမ္းထြက္တဲ ့တခုတည္းေသာႏိုင္ငံ၊ ကမၻာမွာ အေကာင္းဆုံးပတၱျမား ထြက္တဲ့ႏိုင္ငံ၊ ကမၻာမွာ အေကာင္းဆုံးကြ်န္းသစ္၊ တမလန္း၊ ပိေတာက္ ထြက္တဲ့ႏိုင္ငံမွာ တိုင္းျပည္ဆင္းရဲလြန္းလို႔ လယ္သမားေတြက အခုထိ လယ္ထြန္စက္မသုံးႏိုင္ၾကေသးဘူးဆိုတာ ရင္နာစရာအျဖစ္အပ်က္ႀကီး မဟုတ္လား။
ေတာဆိုရာမွာ ေက်းလက္ဆိုရာမွာ ဗမာေက်းလက္ကိုသာ ဆိုလိုေနတာမဟုတ္ဘူး။ တႏိုင္ငံလုံးက ေက်းလက္ေတြကို ေျပာေနတာ။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေပါင္းစုံရဲ့ ေက်းလက္ကို ဆိုလိုတာ ျဖစ္တယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ့ ေဒသမွာဆိုရင္ ပိုၿပီး ဆိုးဝါး၊ ပိုၿပီး အႏိုင္က်င့္ခံရပါေသးတယ္။
ဒါေပမဲ့ လယ္သမားေတြရဲ့ ဘဝဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဖိႏွိပ္ခံရလြန္းလို႔ လယ္သမားအခ်င္းခ်င္း စုေပါင္းသင္းဖြဲ႔ၿပီး ခုခံကာကြယ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိစိတ္ဓာတ္ႏိုးၾကားတဲ့ အေျခအေနကိုေတာင္ ျပည့္ျပည့္ဝဝ မေရာက္လာၾကေသးဘူး။ ဗမာျပည္မွာ လယ္သမားစစ္စစ္ေတြက ကိုယ္တိုင္ဖြဲ႔ထားတဲ့ လယ္သမားသမဂ ၢဘယ္ႏွခုရွိေနပါၿပီလဲ။
လယ္သမားသမဂၢဘယ္ႏွခုက ကိုယ့္လိုလားခ်က္အတြက္ ေတာင္းဆိုဆႏၵျပႏိုင္ၾကၿပီလဲ။ လယ္သမားသမဂၢဟာ အလုပ္သမားသမဂၢလက္ေအာက္ခံမဟုတ္ဘဲ လယ္သမားသမဂၢစစ္စစ္ျဖစ္ရမယ္လို႔မ်ား ေတာင္းဆိုေအာ္ဟစ္တာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၾကားၾကရပါၿပီလား။ ၿမဳိ႕နယ္လုံးဆိုင္ရာ လယ္သမားသမဂၢ ဘယ္ႏွခုရွိၿပီလဲ။ လယ္သမားစစ္စစ္ေတြကိုယ္တိုင္နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ လယ္သမားသမဂၢ ဘယ္ေတာ့မ်ားက်မွ ေပၚလာမွာပါလဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ လယ္သမားလူတန္းစား ပါတီဆိုတာမ်ဳိးေရာ တရားဝင္ ရပ္တည္ဖြဲ႔စည္းထားတာ ရွိပါၿပီလား။
ဒါဟာ ေတာအတြက္ ေတာင္သူလယ္သမားေတြအတြက္ အသက္တမွ် အေရးႀကီးတဲ့ ေမးခြန္းပုစၦာေတြပါပဲ။ ဘယ္လူတန္းစားမဆိုဟာ ကိုယ့္လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ကိုယ္တိုင္မလုပ္ဘဲ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ဘဝတူခ်င္း စုစည္းခုခံတာ၊ စုစည္းေတာင္းဆိုတာ၊ စုစည္းတိုက္ပြဲဝင္တာ မရွိရင္ ဘာတခုမွ ရမွာမဟုတ္ဘူး။
အခုေခတ္ေျပာင္းၿပီလို႔ ဆိုသူေတြကဆိုေနၾကတယ္။ အရင္းရွင္စနစ္ဟာ တံခါးေခါက္ေနျပီ။ Cargill လို Monsanto လို ႏိုင္ငံတကာေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီးေတြက လယ္သမားေတြကို လည္လွီးဖို႔ ဓားေသြးေနၾကၿပီ။ အင္ဒိုနီးရွားမွာတုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ အမဲဖ်က္ခဲ့ဖူးၿပီ။ ဗမာလယ္သမားေတြဘက္ကေတာ့ ဘာမွ မျပင္ဆင္ရေသး ဘူး။
ဗမာျပည္ဟာ လယ္သမားအမ်ားစုရွိတဲ့ ႏိုင္ငံပါ။ ဗမာျပည္ဟာ ေက်းလက္ေနလူဦးေရက အမ်ားစုရွိတဲ့ႏိုင္ငံပါ။ လယ္သမားမလြတ္ေျမာက္ရင္ ဗမာျပည္မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါဘူး။
ရဲေဘာ္ေအာင္ေသာ္
(မၾကာခင္ထြက္မည့္ အေရးေတာ္ပံု အတြဲ (၂) အမွတ္ (၄) မွ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါသည္။)

read more

“ဆုိင္းငံ့ေရး” စိတ္ကူး တကယ္ျဖစ္ႏိုင္/ မျဖစ္ႏုိင္ (ေဇာ္လတ္)

“ဆုိင္းငံ့ေရး” စိတ္ကူး တကယ္ျဖစ္ႏိုင္/ မျဖစ္ႏုိင္

(၂၀၁၆ ေဖေဖၚဝါရီ ၅ )

(ဒီခ်ဳပ္ပါတီ) က ဦးစီးတဲ့ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ေတာ့ ေပၚလာခဲ့ၿပီ။ မတ္လကုန္ရင္ “အစုိးရသစ္” ေပၚလာပါေတာ့မယ္။
ေပၚလာတဲ့ “လႊတ္ေတာ္နဲ႔အစိုးရ” ဘယ္လိုလႊတ္ေတာ္နဲ႔ဘယ္လိုအစိုးရ ျဖစ္သလဲဆုိတာကို သူတုိ႔ ဘာေတြဘယ္ေလာက္လုပ္ ေဆာင္ႏုိင္သလဲဆုိတဲ့ (မူ၊ေပၚလစီနဲ႔အေကာင္ထည္ေဖာ္မႈ) လက္ေတြ႕ကိုၾကည့္ၿပီး အကဲျဖတ္ရမွာပါ။ ဘာေတြကိုအမွန္တကယ္ ေျပာင္းလဲ ႏုိင္သလဲ။ ေပးထားတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲကတိေတြ (တရားဥေပဒစိုးမုိးေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရး) ကို ဘယ္ေလာက္ထိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္သလဲ။ ဒါေတြဟာ အကဲျဖတ္ရမယ့္ နယ္ပယ္ေတြ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
တနည္းအားျဖင့္ စစ္အုပ္စု စိတ္ႀကိဳက္ေရးဆြဲထားၿပီး အဓမၼအတည္ျပဳထားတဲ့ “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ” ေဘာင္ထဲက ႏုိင္ငံေရး ပါတီတစ္ရပ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ေတာင္ၿပိဳကမ္းၿပိဳအႏုိင္ရၿပီး ေပၚေပါက္လာတဲ့ လႊတ္ေတာ္နဲ႔အစိုးရဟာ တေသြးတသံတမိန္႔အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကေန ဒီမုိကေရစီစနစ္ကို အမွန္တကယ္ေျပာင္းလဲႏုိင္/မေျပာင္းႏိုင္ဆုိတာကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ေတြ႔ၾကမယ့္ ေခတ္ၿပိဳင္ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုလည္း ျဖစ္တယ္။ စမ္းသပ္မႈတစ္ခုလည္း ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလို လက္ေတြ႔စမ္းသပ္မႈေတြ အေပၚကေန ျပည္သူေတြ၊ဒီမုိကေရစီ ႏုိ္င္ငံေရးပါတီေတြနဲ႔ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံေရးသမားေတြကို အေတြ႔အႀကံဳသစ္နဲ႔ သင္ခန္းစာသစ္ေတြ ရရွိလာေစမွာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
လႊတ္ေတာ္ေတြ စတင္ခ်ိန္ကေနစၿပီး ခပ္စိပ္စိပ္ ၾကားလာေနရတဲ့ ေဝါဟာရက “ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕လုပ္ကိုင္ ေနရတယ္” ဆုိတဲ့ စကားပဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီစကားက “စုိးရိမ္ေၾကာင့္က်မႈ (ဝါ) ေၾကာက္ရြံ႔ျခင္း” ကို သံတမန္ဆန္ဆန္ ေဖာ္ျပေနတာ ျဖစ္တယ္။ အဓိက အက်ဆံုး စုိးရိမ္ေၾကာင့္က်မႈက ဘာလဲဆုိေတာ့။ “ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားမယ့္ကိစၥ” ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီစကားကလည္း “စစ္တပ္က အာဏာ ျပန္သိမ္းလိမ့္မယ္” ဆုိတဲ့စကားကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေျပာတာပဲ ျဖစ္တယ္။
အရင္းစစ္လိုက္ရင္ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ၊ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ ၊ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အစုိးရေတြဟာ “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ” အရ အာဏာကို စစ္အုပ္စုက ထာဝရသိမ္းပုိက္ထားတဲ့ အေျခခံေပၚမွာ “၂၀၀၈အေျခခံဥပေဒ” ကို “ေလးစားလုိက္နာထိန္းသိိမ္း ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ပါ့မယ္” ဆုိတဲ့ က်မ္းသစၥာျပဳခ်က္နဲ႔အတူ ေပၚေပါက္လာရတဲ့ အရာေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ပုဒ္မ ၆(စ) ဟာ စစ္အုပ္စုက အာဏာကုိ ထာဝရသိမ္းပုိက္ထားတာကို စာေခ်ာေအာင္၊ အဆင္ေျပေအာင္ ေရးထားတဲ့ ျပ႒ာန္းခ်က္ျဖစ္တယ္။ အာဏာ ထပ္ၿပီးသိမ္းစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ အာဏာကို ထာဝရသိမ္းထားၿပီး ျဖစ္တယ္ ၊ အေျခအေန(ကာလအပုိင္းအျခား) အရ အာဏာသိမ္းဖို႔ လိုအပ္လာခဲ့ရင္လည္း ဥပေဒနဲ႔အညီ အာဏာသိမ္းႏုိင္ေအာင္ အသင့္ဖန္တီးေရးဆြဲျပ႒ာန္းထားၿပီးသားျဖစ္တယ္။
ခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ ေတာင္ၿပိဳကမ္းၿပိဳအႏုိင္ရေသာ္လည္း စုိးရိမ္စရာ၊ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕စရာကေတာ့ ရွိၿမဲရွိေနတယ္။ အရိပ္မုိး ထားဆဲ၊ ၿခိမ္းေျခာက္ေနဆဲျဖစ္တယ္ဆုိတာကို လက္ေတြ႔သာဓက ေဆာင္တာပဲျဖစ္တယ္။ လက္ေတြ႔မွာ ပိုၿပီးေျဗာင္က်က် ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္တာကလည္း ေလာေလာလတ္လတ္ရွိေနတယ္မဟုတ္လား။
ဒါကေတာ့ လႊတ္ေတာ္စတင္တဲ့ ပထမေန႔မွာပဲ စစ္တပ္ပုိင္ျမဝတီသတင္းစာကေန အခ်ိန္ကုိက္ေဖာ္ျပလိုက္္တဲ့ စုိင္းေဝဠဳ (မဟာဥပေဒ) ရဲ႕ “ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတ အရည္အခ်င္းသတ္မွတ္ခ်က္ ပုဒ္မ ၅၉ (စ) ကို အမိႏုိ္င္ငံေတာ္ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ထာဝရ မေျပာင္းမလဲတည္ရွိေစလို” ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးအာေဘာ္ျဖစ္တယ္။ အႏွစ္သာရက “ ပုဒ္မ ၅၉(စ) ကို မေျပာင္းနဲ႔” လို႔ စစ္တပ္က ေျဗာင္ထြက္ေျပာတာပဲျဖစ္တယ္။ “ျဖစ္ – ပ်က္”သခၤါဓမၼကို သင္ၾကားခံယူထားပါတယ္ ဆုိသူေတြရဲ႕ ထာဝရတည္ၿမဲလိုတဲ့ အစြန္းေရာက္အတၱႀကီးမႈလို႔ ေျပာရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ပုဒ္မ ၅၉ (စ) ထာဝရမျပင္နဲ႔ လို႔ စစ္တပ္က ေျပာလာခ်ိန္မွာ “ပုဒ္မ ၅၉ (စ) ကို ဆုိင္းငံ့ေရး” ဆုိတဲ့ အသံကလည္း က်ယ္လာပါတယ္။ ပုဒ္မ ၅၉ (စ) ကို ဆိုင္းငံ့ဖို႔ စတင္ေျပာသူဟာ ဗိုလ္ေအာင္ကို ျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ ဒီခ်ဳပ္နာယကကလည္း ေျပာလာတယ္။ ဒီခ်ဳပ္အီးစီး ဦးထြန္းထြန္းဟိန္ (ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥပေဒၾကမ္း ေကာ္မတီဥကၠ႒ ပူပူေႏြးေႏြးျဖစ္လာသူ) ကလည္း ေျပာလာတယ္။ ေရွ႕ေနဦးကိုနီရဲ႕ အဆိုကေတာ့ “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ” ထဲမွာ အေျခခံဥပေဒပုဒ္မတစ္ခုကို မဆုိင္းငံ့ရဘူးလုိ႔ တားျမစ္ထားတဲ့ စကားရပ္ မပါတဲ့အတြက္ ဆုိင္းငံ့လို႔ရတယ္ဆုိတဲ့ ေလာဂ်စ္နဲ႔ေျပာေနတာပါ။ ဒီလိုဆုိရင္ တစ္ဖက္ကလည္း အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္တာကို ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ၊အခန္း ၁၂ မွာ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ ပုဒ္မမ်ား (ပုဒ္မ ၄၃၃၊ ၄၃၄၊ ၄၃၅၊ ၄၃၆) နဲ႔အညီသာ ျပင္ဆင္ၾကရမယ္လို႔ ေခ်ပပါလိမ့္မယ္။
လက္ေတြ႔မွာ ဘယ္လို “ဆိုင္းငံ့ႏုိင္/မႏုိင္” မသိႏိုင္ေသးေသာ္လည္း ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ၊ အခန္း ၁၁ ပါ ပုဒ္မမ်ား( ပုဒ္မ ၄၁၀ မွ ၄၃၂ အထိၾကည့္ပါ) အရေတာ့ အေျခခံဥပေဒပါ ပုဒ္မေတြကို ကာလပုိင္းျခားၿပီး စိတ္ႀကိဳက္ကန္႔သတ္ႏုိင္/ဆုိင္းငံ့ႏုိင္္တဲ့ အခြင့္အာဏာဟာ “ကာလံုနဲ႔ ကာခ်ဳပ္” လက္ထဲ ေပးအပ္ထားတာကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ “ပုဒ္မ ၄၁၈(ခ)” မွာ ဘယ္ေလာက္ထိေဖာ္ျပထားသလဲ ဆိုေတာ့ “ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒတြင္ မည္သုိ႔ပင္ျပ႒ာန္းပါရွိေစကာမူ” လို႔ျပ႒ာန္းထားပါတယ္။ ဒီစကားရပ္က စစ္တပ္နဲ႔ကာခ်ဳပ္က အာဏာသိမ္းတဲ့အခါမွာ ဘာကိုမဆုိ ႀကိဳက္သလို လုပ္ႏုိင္တယ္လို႔ ေရးထားတာပါ။ ကမ္းကို ကုန္ေရာ မဟုတ္ပါလား။
“ဆုိင္းငံ့”လို႔ ရတယ္ဆုိတာကို ကိုးကားျပဖို႔ အားလံုးက သမုိင္းကို လွန္ေလွာၾကပါတယ္။
၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒ ၊ ပုဒ္မ ၁၁၆ ကို ဦးႏုက “ဆုိင္းငံ့” ေပးတာကို သမိုင္းလက္ေတြ႔အျဖစ္ေျပာေနၾကတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္က စစ္အုပ္စုက အၾကပ္(က်ပ္)ကိုင္တာကိုခံရတဲ့ ဦးႏုရဲ႕ တစ္ခ်က္ခုတ္ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ လူေပၚလူေဆာ္လုပ္ၿပီး တုန႔္(တုံ႕) ျပန္တဲ့ လုပ္ရပ္ပဲျဖစ္တယ္။
“ပုဒ္မ ၁၁၆”ကို ဆုိင္းငံ့ၿပီး ဗိုလ္ေနဝင္း ကို အိမ္ေစာင့္အစုိးရအျဖစ္ (ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္) အေျခခံဥပေဒေဘာင္ထဲကေန အာဏာေပးလိုက္ႏုိင္ရင္ ျပည္တြင္းစစ္ကို အရွိန္ျမွင့္ႏုိင္မယ္၊ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကို ဖိႏွိပ္ႏုိင္မယ္၊ အာဏာသိမ္းဖို႔ အက်ပ္ကုိင္လာတဲ့ စစ္အုပ္စုရန္ကေနလည္း ယာယီအားျဖင့္ ေရွာင္လႊဲႏုိင္မယ္ဆုိတဲ့ လုပ္နည္းျဖစ္တယ္။ ဦးႏုရဲ႕ ဒီလုပ္နည္းဟာ ၁၉၆၂ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတဲ့အခါမွာေတာ့ “ေလာက္ေကာင္ကို မိထားၿပီ” လုိ႔ အေျပာခံရတဲ့ဘဝနဲ႔ အဆံုးသတ္သြားပါတယ္။
ဒီလုိ ပုဒ္မ ၁၁၆ ကို ဆုိင္းငံ့တာဟာ အေျခခံဥပေဒရဲ႕အသည္းႏွလံုး (ေရြးေကာက္ခံရသူသာ အစိုးရဝန္ႀကီး လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္) ကို ထုတ္ပစ္တာျဖစ္တယ္လုိ႔ သခင္ခ်စ္ေမာင္က လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဝိဓူရဇာတ္ခင္းပါတယ္။
အဲဒီလို အေျခခံဥပေဒထဲက “ပုဒ္မတစ္ခု” ကို ယာယီဆိုင္းငံ့တာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဝဖန္ကန္႔ကြက္ခဲ့တဲ့ (ဝိဓူရဇာတ္ခင္းသူ) သခင္ခ်စ္ေမာင္ဟာ “၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒတစ္ခုလံုး” ကို စကၠဴစုတ္လုပ္ပစ္ၿပီး အာဏာသိမ္းတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ (စစ္အစုိးရ) ကို ေထာက္ခံႀကိဳဆိုသူ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ေနာက္ေတာ့ သူဟာ ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႕“ဆိုရွယ္လိမ္ဖိနပ္ခၽြတ္”မွာ ဝမ္းလ်ားထုိးသူ ျဖစ္သြားရွာပါတယ္။ သမုိင္းရဲ႕ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ခ်က္လို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။
အခု “ပုဒ္မ ၅၉ (စ) ကို ဆုိင္းငံ့မယ္” လုိ႔ဆုိေနတာကို သမုိင္းတပတ္လည္တာလို႔ အလြယ္ေျပာရမလားမသိပါ။
ဟုိတုန္းက “ဆုိင္းငံ့” ရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က စစ္အုပ္စုက အက်ပ္ကုိင္တာကုိခံရတဲ့ ပါလီမန္အစုိးရက ကာခ်ဳပ္ကို “ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ အာဏာ” ေပးၿပီး လာဘ္ထိုးရတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီတခါ ဆုိင္းငံ့ရမယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္က စစ္အုပ္စုက ႏုိင္ငံေရးအဆင့္ေနရာမေပးခ်င္လို႔ တမင္ညစ္ထားတာကို ဆုိင္းငံ့ ေပးဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ဟုိတခ်ိန္တုန္းကလည္း ပါလီမန္အစုိးရခမ်ာ စစ္အုပ္စုကို အႀကိဳက္ေပး ေခ်ာ့ျမွဴခဲ့ရပါတယ္။ ဒီတခါ ၾကားရတာေတာ့ “သိမ္သိမ္ ေမြ႔ေမြ႕ေဆာင္ရြက္ေနတယ္”ဆုိတဲ့ စကားျဖစ္ပါတယ္။
ဒီတခါဆုိင္းငံ့ရမယ့္ “ပုဒ္မ” က စစ္အုပ္စုစိတ္ႀကိဳက္ ေရးဆြဲအတည္ျပဳထားတဲ့ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒထဲက ပုဒ္မျဖစ္ေနပါတယ္။ ပုဒ္မ ၅၉(စ)က လူပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္)ကို တမင္ရည္ရြယ္ၿပီး ထည့္သြင္းေရးဆြဲထားတဲ့ ပုဒ္မ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီ “ပုဒ္မ” ကို ေပၚေပါက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ “လႊတ္ေတာ္သစ္”က တကယ္ပဲ ဆႏၵရွိေနၾကသလို “ဆုိင္းငံ့” ႏုိင္မလား၊ ဒီဆုိင္းငံ့မႈကို ကာခ်ဳပ္နဲ႔စစ္တပ္ရဲ႕ ၂၅% စစ္သားအမတ္ဆိုသူေတြက လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဘယ္လိုတားဆီးကာကြယ္ၾကမွာလဲ။ ျမဝတီသတင္းစာကေနေတာ့ “ထာဝရမျပင္နဲ႔” လို႔ ေျဗာင္ထုတ္ေျပာထားၿပီးၿပီ။
မၾကာခင္ ပုဒ္မ ၅၉ (စ) “ဆုိင္းငံ့ေရး စမ္းသပ္မႈ” ကို ေငြေရာင္ပိတ္ကားေပၚမွာရႈစားၾကရပါေတာ့မယ္။
ပုဒ္မ ၅၉ (စ) ဆုိင္းငံ့ေရးကိစၥဟာ လႊတ္ေတာ္သစ္၊အစိုးရသစ္တုိ႔က တစ္ဖက္၊ စစ္အုပ္စု(ကာခ်ဳပ္၊ စစ္တပ္၊ ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီ) က တစ္ဖက္ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္ၾကရေတာ့မယ့္အေနအထားတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီခ်ဳပ္ပါတီဘက္က လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ပုဒ္မ ၅၉(စ)ဆုိင္းငံ့ ေရး “အေရးႀကီးအဆို” တင္သြင္းမယ္လို႔ဆုိတဲ့ (အတည္မျပဳႏုိင္တဲ့ သတင္း) ၾကားသိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကိစၥဟာ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ အေရးအခင္းတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္ကေနလည္း “စည္းကမ္းျပည့္ဝတ့ဲဒီမုိကေရစီ” ရဲ႕အႏွစ္သာရ ဘာလဲ ဆုိတာနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကို အက်ိဳးျပဳသလဲဆုိတဲ့အခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျပည္သူေတြ၊ ဒီိမုိကေရစီ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြနဲ႔ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံေရးသမား ေတြကို အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔သင္ခန္းစာေတြ ေပးအပ္ၿမဲေပးအပ္မွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ” တစ္ခုလံုးကို မျပင္ဆင္ႏုိင္ေသးမီ၊ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒထဲက “ပုဒ္မ တစ္ခု” ကို ဆိုင္းငံ့ႏုိင္ /မႏုိင္ လႊတ္တာ္သစ္နဲ႔အစိုးရသစ္အေနနဲ႔အစမ္းစာေမးပြဲတစ္ခုေျဖၾကည့္ၾကရတဲ့ စမ္းသပ္ပြဲကို ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာၾကပါစုိ႔။
(မၾကာခင္ထြက္မည့္ အေရးေတာ္ပံု အတြဲ (၂) အမွတ္ (၄) မွ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါသည္။)

read more

စစ္အာဏာရွင္ေအာက္မွာ ေနာက္ထပ္ ၅ ႏွစ္တာခရီး ေဇာ္ဝင္း(၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္း

စစ္တပ္၊ အစိုးရ၊ လႊတ္ေတာ္ဆိုတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ေထာက္မက်ားကန္ေပးထားတဲ့ ေဒါက္ ၃ ခု အနက္မွာ ၂ ေဒါက္က နည္းနည္းယိုင္သြားျပီ။ လႊတ္ေတာ္ေဒါက္တိုင္နဲ႔ အစိုးရေဒါက္တိုင္။
လႊတ္ေတာ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ စစ္အုပ္စုအတြက္ တရားဝင္မႈ legitimacy ကလုံးဝနီးနီးဆုံးရွဳံးသြားျပီ။ သူတို႔ဘက္က အေရြးေကာက္ခံထားရတဲ့သူဟာ တေယာက္ႏွစ္ေယာက္ အရွက္ေျပရုံေလာက္ပဲ ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေဒါက္တိုင္တတိုင္ေတာ့ ျပိဳလဲသြားျပီလို႔က်ေနာ္မေျပာဘူး။ ယိုင္သြားျပီလို႔ပဲ က်ေနာ္ေျပာတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေၾကာင့္။ ပထမတခ်က္က လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ NLD ေတြ အမ်ားစုျဖစ္ေပမယ့္ သူတို႔ဟာ လြတ္လပ္သူေတြမဟုတ္ဘူး။ အားလုံးဟာ ၂၀၀၈ အေျခခံ ဥပေဒကို က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုထားၾကရသူ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြခ်ည္းျဖစ္ေနလို႔ပဲ။ သူတို႔ကို ခ်ည္ျပီးတုတ္ျပီးသား။ သူတို႔ကိုလႊတ္ေတာ္ထဲပို႔လိုက္ေပမယ့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပို႔လိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ၾကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ ပို႔လိုက္တာ။ NLD အမတ္ေတြရဲ့ဘဝက ကေလးေတြစိန္ေျပးတမ္းကစားတဲ့အခါ ဆိုၾကသလိုမ်ဳိး ေခြးရူးဘဝ မလြတ္မလြတ္ သံၾကိဳးၾကီးနဲ႔ဒရြတ္ဒရြတ္ ျဖစ္ေနဦးမွာပဲ။

ဒုတိယတခ်က္က လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ မဲမရ ဘာမရပဲ မိန္႔မိန္႔ၾကီးထိုင္ေနမယ့္ တမတ္သားက ရွိေနဦးမွာ မို႔လို႔ပဲ။ အဲဒီတမတ္သားက သေဘာမတူရင္ ဘာမွျပင္လို႔မရဘူးဆိုတဲ့ အေျခခံဥပေဒသတ္မွတ္ခ်က္ၾကီး ကလည္း ရွိေနျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ တမတ္သားကအဓိက သုံးမတ္သားကသာမည ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္ေဒါက္တိုင္ဟာ ယိုင္ပဲယိုင္သြားတယ္။ မပ်က္မစီးေသးဘူး။ လႊတ္ေတာ္ဟာ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို အလုပ္အေကြ်းဆက္ျပဳရဦးမွာပဲ။

ေနာက္ေဒါက္တိုင္တခုက အစိုးရေဒါက္တိုင္။ ဒီေဒါက္တိုင္ကလည္း မျပိဳေသးဘူး။ ယိုင္ရုံေလာက္ပဲ ယိုင္တယ္။ အစိုးရအဖြဲ႔တဖြဲ႔လုံးကို NLD စိတ္ၾကိဳက္ဖြဲ႔ခြင့္ရေတာ့မယ္ဆိုေပမယ့္ အားလုံးသိၾကျပီးျဖစ္တဲ့ အတိုင္း အေရးပါတဲ ဝန္ၾကီးဌာနေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ကာကြယ္ေရး၊ ျပည္ထဲေရး၊ နယ္လုံဝန္ၾကီးဌာနေတြက စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ့လက္ထဲမွာပဲ ရွိေနတယ္။ ကာကြယ္ေရးက တတိုင္းတျပည္လုံးကို အာဏာသိမ္းခြင့္ ရွိတယ္။ အစိုးရတဖြဲ႔လုံးကို ဖ်က္သိမ္းခြင့္ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ကာကြယ္ေရးက တကယ့္အာဏာရွင္ ဝန္ၾကီးဌာန။ ျပည္ထဲေရးနဲ႔နယ္လုံက ျပည္သူလူထုကို တိုက္ရိုက္ထိေတြ႔အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဝန္ၾကီးဌာန။

တႏိုင္ငံလုံးမွာရွိတဲ့ တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္အဆင့္ေထြအုပ္၊ ျမိဳ႕နယ္အဆင့္ေထြအုပ္ေတြအားလုံးကို ျပည္ထဲေရး ဝန္ၾကီးဌာနကခန္႔မယ္။ ဒီေနရာမွာ နည္းနည္းေလး ကိုးလိုးကန္႔လန္႔ျဖစ္ေနတာက ရပ္ေက်းအဆင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေတြက ဥပေဒအရေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ရမွာ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ရပ္ေက်းအဆင့္က NLD ရဲ့လူေတြျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ျမိဳ႕နယ္ေထြအုပ္က အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ နည္းနည္းပါးပါးအခက္အခဲေတြ႔ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က အကုန္စဥ္းစားျပီးသား။ အဲသလို အခက္ေတြ႔မွာစိုးလို႔ ဥပေဒခ်ဳိးေဖာက္ျပီး ရပ္ေက်းေတြကို သက္တမ္းမကုန္ခင္ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ပစ္လိုက္တယ္။

တကယ္ဆို ရပ္က်းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးသက္တမ္းက ၂၀၁၂ ကျပ႒ာန္းတဲ့ ဥပေဒအရဆိုရင္ လႊတ္ေတာ္ သက္တမ္းကုန္မွ ေရြးေကာက္ပြဲစရမယ္။ အခုအသစ္ျပန္ျပင္တဲ့ဥပေဒအရဆိုရင္ သမၼတသက္တမ္း ကုန္မွ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ပြဲစရမယ္။ အခုေတာ့ ဥပေဒခ်ဳိးေဖာက္ျပီး ဘာမွသက္တမ္းမကုန္ေသးခင္ အသစ္ေရြးေနၾကတယ္။ NLD ကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း အာဏာမေပးမွာစိုးလို႔ ဘာမွ မေျပာရဲ။ လႊတ္ေတာ္ေဟာင္းအမတ္ေတြကလည္း တေယာက္မွ ပါးစပ္မဟၾက။

ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအာဏာက ကာကြယ္ေရးဝန္ၾကီးဌာနလက္ထဲမွာ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာက ျပည္ထဲေရးနဲ႔ နယ္လုံလက္ထဲမွာ။ သူတို႔စစ္အာဏာရွင္ေတြလက္လႊတ္လိုက္ရတာက စီမံခန္႔ခြဲခြင့္အာဏာ တစိတ္ တေဒသ။ NLD ကရသြားမွာက စီမံခန္႔ခြဲခြင့္အာဏာ တစိတ္တေဒသ။ စစ္ေရး၊ လုံျခဳံေရးမွအပျဖစ္တဲ့ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရးစီမံခန္႔ခြဲခြင့္အာဏာဟာ NLD လက္ထဲေရာက္သြားမယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႔မၾကိဳက္တာလုပ္ရင္ အာဏာသိမ္းပစ္လိုက္လို႔ရေနေသးတယ္ဆိုေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြ အဖို႔ရာ ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္ၾကည့္ေနရုံပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အစိုးရဆိုတဲ့ ဒုတိယေဒါက္တိုင္ကလည္း တျခမ္းတပဲ့ နဲ႔သြားယိုင္သြားရုံေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။ သူတို႔လက္ထဲက လြတ္မသြားေသးဘူး။

စစ္အာဏာရွင္စနစ္ရဲ့ အဓိကအက်ဆုံးေဒါက္တိုင္ၾကီးျဖစ္တဲ့စစ္တပ္ကေတာ့ သူတို႔လက္ထဲမွာ အျပည့္အဝရွိေနေသးတယ္။ အရပ္သားအစိုးရကအမိန္႔ေပးတာကို သူတို႔လိုက္နာစရာမလိုဘူး။ စစ္တပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ကိစၥအဝဝမွန္သမွ် အစိုးရကဘာမွဝင္စြက္ဖက္လို႔ မရဘူး။ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒအရ စစ္တပ္ကို အစိုးရကဘာမွတို႔လို႔ထိလို႔ မရဘူး။ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒအကာအကြယ္ေအာက္က စစ္တပ္ကို အစိုးရက စိတ္နဲ႔ေတာင္ျပစ္မွားလို႔ မရဘူး။

ဒီခ်ဳပ္အာဏာရခဲ့ေသာ္ေဆာင္းပါးကို က်ေနာ္ေရးတဲ့အခ်ိန္တုန္းက အခုေျပာခဲ့တဲ့အခ်က္ေတြ အေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး အျငင္းအခုံျဖစ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါေတြကို အားလုံးလက္ခံ သေဘာတူထားၾက ျပီလို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ အခုဒါေတြကို က်ေနာ္ျပန္ေျပာေနတာက အျငင္းပြားမႈ ရွိေနေသးလို႔မဟုတ္ဘူး။ ေရွ႕ဆက္ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာအတြက္ နိဒါန္းပ်ဳိးေနတာပါ။ လက္ရွိအခင္းအက်င္းက ဒီလိုရွိပါတယ္ဆိုတာကို အရင္ခ်ျပတဲ့သေဘာပါ။
ဒီလိုအေျခအေန၊ ဒီလိုအခင္းအက်င္းမ်ဳိးေအာက္မွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြအေနနဲ႔ ေရွ႕ငါးႏွစ္သက္တမ္းမွာ သူတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ဒါကဒီေဆာင္းပါးမွာ က်ေနာ္အဓိက ေဆြးေႏြးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ပါတယ္။

NLD ဟာစစ္အာဏာရွင္ေတြအတြက္ အဓိကရန္သူမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ NLD ဆိုတဲ့ဆင္ရိုင္းကို ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒဆိုတဲ့က်ဳံးထဲမွာ ပိတ္ဖမ္းျပီးယဥ္ပါးေအာင္ ဆုံးမထားႏိုင္ျပီ။ စစ္အာဏာရွင္ေတြအတြက္ တကယ့္ရန္သူဟာ လႊတ္ေတာ္ရဲ့ျပင္ပမွာရွိေနတယ္။ သူတို႔ရဲ့တကယ့္ရန္သူဟာ လက္ဝဲအင္အားစုျဖစ္တယ္။ လက္ဝဲအင္အားစုဆိုတာ အစဥ္တစိုက္ေတာက္ေလွ်ာက္က်င့္သုံးလာတဲ့ လက္ဝဲလက္ယာခြဲျခားနည္းအရေျပာတဲ့ လက္ဝဲအင္အားစုကိုဆိုလိုပါတယ္။ ဆိုလိုတာက အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ဆင္းရဲသားနဲ႔ လူမ်ားစုျပည္သူၾကီးရဲ့အက်ဳိးစီးပြားဘက္ကရပ္တည္သူေတြကို လက္ဝဲလို႔ သတ္မွတ္ျပီး၊ ေရေပၚဆီလူတန္းစား၊ အထူးစပယ္ရွယ္လူတန္းစား၊ သူေဌးသူၾကြယ္၊ ခရိုနီ၊ စစ္ဗိုလ္ဆိုတဲ့ အခြင့္ထူးခံလူတန္းစားေတြ အက်ဳိးရွိမယ့္စကား၊ အဲဒီလူေတြအက်ဳိးရွိမယ့္အလုပ္လုပ္တဲ့သူေတြကို လက္ယာသမားလို႔ဆိုလိုတာျဖစ္ပါတယ္။

စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ့ တကယ့္ရန္သူေတြဟာ အလုပ္သမားသပိတ္၊ အလုပ္သမားအေရးတက္ၾကြသူ၊ လယ္သမားသပိတ္၊ လယ္သမားအေရးလႈပ္ရွားတက္ၾကြသူ၊ လက္ပံေတာင္းအေရးေဆာင္ရြက္သူ၊ လက္ပံေတာင္းလယ္သမား၊ ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားတက္ၾကြသူ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး လႈပ္ရွားတက္ၾကြသူေတြနဲ႔ အဲသလိုလူေတြကိုအကာအကြယ္ေပးသူ၊ ေထာက္ခံသူ၊ အဲသလိုလူေတြ အင္အားေတာင့္တင္းေအာင္ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ကူညီအားေပးၾကသူေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ့ တကယ့္ ရန္သူျဖစ္လာမယ္။ NLD ကိုေတာ့ သူတို႔ဘက္ကၾကည့္ရင္ အျပည့္အဝယုံၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ အေနအထား မရွိေသးတဲ့ ယာယီမဟာမိတ္လို႔သေဘာထားပါလိမ့္မယ္။

အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ဆင္းရဲသားဘက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ဟာ သူတို႔ရဲ့ပင္မရန္သူဆိုတာ လက္ေတြ႔က်က် ပိုျပီးေတြ႔လာသိလာရပါလိမ့္မယ္။ ဆြန္လြတ္ရြယ္ဂ်ာသိနည္း၊ ေဒၚခင္ဝင္းသိနည္း၊ ဦးေအာင္ျမင့္သိနည္း၊ ကိုပါၾကီးသိနည္းမ်ဳိးနဲ႔ လက္ေတြ႔က်က် ဆက္ျပီးသိရဦးမွာမို႔ ဘာမွ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္စရာမရွိဘူး။ NLD နဲ႔ပတ္သက္ရင္ေတာ့ လူထုအဖို႔ရာ (ဆက္လက္ျပီး) ဇေဝဇဝါျဖစ္လာရဖို႔ရွိပါတယ္။ အားကိုးအားထားျပဳစရာ တပ္ဦးအျဖစ္ကေန၊ စိတ္မခ်ရတဲ့ မိတ္ေဆြေဟာင္း ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။

ဒီလိုအေျခအေနကို ဘယ္ပုံဘယ္နည္းေရာက္လာသလဲဆိုတာကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ဒီအင္အားစုေတြရဲ့ ရပ္တည္ပုံရပ္တည္နည္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ပိုျပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္သာပါလိမ့္မယ္။
ဒီေန႔ေခတ္မွာ ၁။ စစ္အာဏာရွင္အုပ္စု၊ ၂။ NLD အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ ၃။ အေမရိကန္၊ အီးယူဦးေဆာင္တဲ့ နီယိုလစ္ဘရယ္အုပ္စုဆိုတဲ့အုပ္စုၾကီး ၃ ခုအတြင္းမွာ ဘုံအက်ဳိးစီးပြားတခု ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ တူညီတဲ့ အက်ဳိးစီးပြားတရပ္ေပၚေပါက္ လာတယ္။ ေပၚေပါက္လာတယ္ဆိုတာထက္ တမင္ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ထူေထာင္လိုက္လို႔ ေပၚေပါက္လာတယ္လို႔ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါမယ္။

ဒီအကြက္ေပၚလာေအာင္ အကြက္စေရႊ႔သူ အေမရိကန္၊ အီးယူေခါင္းေဆာင္တဲ့ နီယိုလစ္ဘရယ္အုပ္စုျဖစ္ပါတယ္။ နီယုိလစ္ဘရယ္အုပ္စုဟာ သူတို႔ေကာ္ပိုေရးရွင္းၾကီးေတြ အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေစ်းခ်ဳိလုပ္သားေစ်းကြက္၊ ေစ်းခ်ဳိသယံဇာတေစ်းကြက္၊
ေစ်းခ်ဳိကုန္ၾကမ္းေစ်းကြက္ဆိုတဲ့ ေစ်းကြက္ၾကီးေတြရလာတာကို ျမင္ခ်င္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ပထဝီႏိုင္ငံေရးအရလည္း စိုးမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ထားခ်င္တယ္။ အဲသလိုျဖစ္ဖို႔အတြက္ ေႏွာင္ၾကိဳးမဲ့အရင္းရွင္စနစ္ (unfettered capitalism) ထူေထာင္ခ်င္တယ္။ အဲဒါက အေမရိကန္ ၊ အီးယူေခါင္းေဆာင္တဲ့ နီယိုလစ္ဘရယ္သမားေတြရဲ့ ဆႏၵပဲ။ ဒီဆႏၵအေပၚအေျခခံျပီး စစ္အာဏာရွင္အုပ္စုနဲ႔ အေမရိကန္တို႔ ေတြ႔ဆုံညႇိႏိႈင္းခဲ့တယ္။ (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လႊတ္မေပးခင္ကာလမွာ ညႇိႏိႈင္းခဲ့ၾကတယ္။) စစ္အာဏာရွင္အုပ္စုဘက္ကလည္း ဒါကို သေဘာတူတယ္။ အရင္းရွင္စနစ္ဟာ သူတို႔လက္မခံႏိုင္တဲ့အရာ မဟုတ္ဘူး။ စစ္အာဏာရွင္မ်ားအျဖစ္ကေန အရင္းရွင္ၾကီးမ်ားအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းရမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးေျုပာင္းခ်င္တယ္။ ဒါက ျပႆနာမဟုတ္ဘူး။ ျပႆနာက (သူတို႔ေတာင္းဆိုခ်င္တာက) အရင္က သူတို႔လုပ္ခဲ့သမွ်မေကာင္းမႈေတြကို သင္ပုန္းေခ်ရမယ္။ သူတို႔ လက္ရွိစည္းစိမ္ကို အကာအကြယ္ေပးရမယ္။

ဒါ့အျပင္ ေနာက္တခ်ိန္မွာ နီယိုလစ္ဘရယ္ဝါဒထြန္းကားလာတဲ့အခါမွာ ျမန္မာဘက္အျခမ္းက အရင္းရွင္ၾကီးမ်ားအျဖစ္စည္းစိမ္ခံစားၾကရမယ့္ အခြင့္ထူးခံလူတန္းစားဟာလည္း စစ္ခရိုနီလူတန္းစားဆိုတဲ့ (စစ္အာဏာရွင္ေဟာင္းသစ္ + သူတို႔အေပါင္းအပါ ခရိုနီမ်ား)သာျဖစ္ရမယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြဘက္က ဒီလိုလားခ်က္ကို အေမရိကန္ကလည္းသေဘာတူတယ္။ အေမရိကန္၊ အီးယူ၊ နီယိုလစ္ဘရယ္တို႔ရဲ့ သေဘာက လက္ဝဲအင္အားစုနဲ႔ လက္ယာအစြန္းေရာက္စစ္အာဏာရွင္ႏွစ္ရပ္အနက္ တခုခုကိုသာ ေရြးခ်ယ္ရမယ္ဆိုရင္ လက္ယာအစြန္းေရာက္စစ္အာဏာရွင္ကိုသာ ေရြးမွာျဖစ္တယ္။ လက္ဝဲအင္အားစုေတြကိုေခ်မႈန္းဖို႔အတြက္ လက္ယာအစြန္းေရာက္ေတြကို တမင္ေတာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါမ်ဳိးနမူနာေတြရွိခဲ့တယ္။

အာဖဂန္နစၥတန္မွာ ဘာသာေရးအစြန္းမေရာက္တဲ့အစိုးရ၊ တိုးတက္တဲ့လက္ဝဲအစိုးရကို ေခ်မႈန္းျဖိဳခ်ဖို႔ အတြက္ မူဂ်ာဟစ္ဒင္နဲ႔တာလီဘန္တို႔ကို ေလ့က်င့္သင္တန္းေပးေမြးထုတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ လက္တင္အေမရိကမွာရွိတဲ့ လက္ဝဲအင္အားစုေတြကိုၿဖိဳခြင္းဖို႔အတြက္ လက္တင္အေမရိက လက္ယာ အၾကမ္းဖက္သမားေတြကို အေမရိကစစ္သင္တန္းေက်ာင္း School of America က ေလ့က်င့္ သင္တန္းေပးျပီး ေမြးထုတ္ေပးဖူးတဲ့အေထာက္အထားေတြလည္း အခိုင္အမာရွိခဲ့ျပီးျဖစ္တယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသင္တန္းဆင္းေတြက လက္တင္အေမရိကေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ လက္တင္အေမရိက ကက္သလစ္ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြကို လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခုအခါမွာ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာႏိုင္ငံ Fort Benning မွာ နာမည္ေျပာင္းဖြင့္လွစ္ထားရတဲ့ အဲဒီေက်ာင္းကို School of America အေမရိကစစ္ သင္တန္းေက်ာင္းအစား School of Assassin သုတ္သင္ေရးသမား သင္တန္းေက်ာင္းလို႔ေတာင္ လူ႔အခြင့္အေရးသမားေတြက ရွဳတ္ခ်ေခၚေဝၚၾကတယ္။

နီယိုလစ္ဘရယ္လမ္းစဥ္နဲ႔အညီ ေႏွာင္ၾကိဳးမဲ့အရင္းရွင္စနစ္ကိုသာလက္ခံမယ္ဆိုရင္ စစ္အာဏာရွင္ျဖစ္ျခင္း၊ မျဖစ္ျခင္းဟာ သူတို႔အတြက္ ျပႆနာမဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ျမန္မာတႏိုင္တည္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ေပၚလစီလည္း မဟုတ္ဘူး။ တကမၻာလုံးဆိုင္ရာ အေမရိကန္ရဲ့ႏိုင္ငံျခားေရးမူဝါဒျဖစ္တယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးေၾကာင့္ အေမရိကန္၊ အီးယူတို႔ဟာ NLD ကို စစ္အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ ေစ့စပ္ေပးခဲ့တယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြလိုခ်င္တဲ့လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ အခြင့္အေရးေပးဖို႔ ေစ့စပ္ေပးခဲ့တယ္။ ေစ့စပ္တာကိုလက္မခံရင္ NLD ကိုေတာင္ ရာဇဝင္ထဲမွာ ထားရစ္ခဲ့ျပီး နီယိုလစ္ဘရယ္ေတြနဲ႔စစ္အာဏာရွင္ေတြက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးခ်ီတက္ၾကေတာ့မယ္လို႔ အခ်က္ျပခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း NLD ဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို မတို႔ရဲမထိရဲတဲ့အျပင္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ စစ္အုပ္စုလုပ္သမွ် အညံ့ခံရတဲ့ဘဝေရာက္လာခဲ့ တာပါပဲ။ NLD ရဲ့ ႏိုင္ငံေရးမူဝါဒ ၊ စီးပြားေရး အယူအဆကလည္း နီယိုလစ္ဘရယ္အယူဝါဒကို လက္သင့္ခံတယ္။ ေႏွာင္ၾကိဳးမဲ့အရင္းရွင္စနစ္ကိုလက္ခံတယ္။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားအက်ဳိး စီးပြားနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈယွဥ္လာခဲ့ရင္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈအက်ဳိးစီးပြားဘက္မွာပဲ ရပ္တည္တယ္။ လက္ပံေတာင္းအေရးနဲ႔ အထည္ခ်ဳပ္အလုပ္သမားအေရးေတြမွာ NLD ရဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ဟာ အဲသလို ရပ္တည္ခ်က္မ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္းေဖာ္ျပခဲ့ျပီး ျဖစ္တယ္။

ဒီေတာ့ ေႏွာင္ၾကိဳးမဲ့အရင္းရွင္စနစ္ထူေထာင္ေရးဆိုတဲ့ တူညီတဲ့ အက်ဳိးစီးပြားတရပ္ အေပၚမွာ ႏိုင္ငံျခားနီယိုလစ္ဘရယ္ေတြရယ္၊ စစ္အုပ္စုရယ္၊ NLD ရယ္ဟာ သုံးဦးသုံးဖလွယ္ သေဘာတူညီခ်က္ရသြားခဲ့ၾကျပီ။ သူတို႔သုံးဦးအတြက္ တူညီတဲ့ဘုံအက်ဳိးစီးပြား common ground ေတြ႔သြားခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအက်ဳိးစီးပြားအေပၚမွာ သူတို႔ ၃ အုပ္စုရဲ့ ဝင္း-ဝင္း-ဝင္း အေျခအေနတရပ္ဟာ အခုလို ထြက္ေပၚလာတာျဖစ္တယ္။ သူတို႔ရဲ့ ဝင္း-ဝင္း-ဝင္း ကစားပြဲမွာ ပါခြင့္မရဘဲ ဖယ္ခ်န္ျခင္းခံလိုက္ရတဲ့လူတန္းစားကေတာ့ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ဆင္းရဲသားလူတန္းစားေတြပါပဲ။
ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးေၾကာင့္ မလႊဲသာမေရွာင္သာဆက္လက္ထြက္ေပၚလာမယ့္ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားေတြရဲ့လႈပ္ရွားမႈေတြကို စစ္အုပ္စုဘက္က ဘယ္လိုကိုင္တြယ္မလဲ။ ကိုင္တြယ္ပုံ နည္းလမ္းကိုေရြးခ်ယ္မယ့္သူဟာ စစ္အုပ္စုျဖစ္မယ္။ ေရွ႕လာမယ့္ ၅ ႏွစ္ကာလႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းကို ဦးေဆာင္ပုံေဖာ္မယ့္သူဟာ စစ္အုပ္စုပဲျဖစ္မယ္။ သူတို႔က တကယ့္အာဏာရွင္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတို႔ကပဲ ဦးေဆာင္မယ္။ သူတို႔ကပဲ ေရြးခ်ယ္မႈကိုလုပ္မယ္။ NLD ဟာ ျပဳသူအေနအထား (active position) မွာ မရွိဘူး။ အျပဳခံသူ၊ ခုခံသူအေနအထား (passive position) မွာပဲရွိမယ္။ စစ္အုပ္စုရဲ့ ဦးေဆာင္မႈကို တုန္႔ျပန္သူ၊ ခုခံသူအဆင့္မွာပဲ ရွိမယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ စစ္အုပ္စု ဘယ္လိုကိုင္တြယ္မလဲဆိုတာကိုသာ အဓိကထားၾကည့္ရွဳခ်င္ပါတယ္။

စစ္အုပ္စုအေနနဲ႔ ကိုင္တြယ္နည္းႏွစ္နည္းရွိတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းႏွစ္မ်ဳိးရွိတယ္။
ပထမနည္းက စစ္အုပ္စုက NLD နဲ႔ မဟာမိတ္ဖြဲ႔ျပီး အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ဆင္းရဲသားနဲ႔ အမ်ားျပည္သူကိုယ္စားျပဳ ဒီမိုကရက္တစ္လႈပ္ရွားမႈေတြကို အတူပူးေပါင္းဖိႏွိပ္ထားတဲ့နည္းျဖစ္တယ္။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ဆင္းရဲသားလႈပ္ရွားမႈေတြကို ဖိထားမယ္။ (ရက္ရက္စက္စက္ အျပတ္ သုတ္သင္ရွင္းလင္းတာမ်ဳိးေတာ့ မလုပ္ဘူး။) တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေျမြမေသတုတ္မက်ဳိး ဆက္လုပ္ထားမယ္။ NLD အစိုးရကို ၾကီးထြားေအာင္ျမင္ခြင့္မေပး၊ သို႔ေသာ္ အသက္ရွင္ခြင့္ေပးမယ္။ သူတို႔စစ္အုပ္စုအက်ဳိးစီးပြားကို အကာအကြယ္ေပးဖို႔ အက်ဳိးေဆာင္ခိုင္းမယ္။ သူတို႔စစ္အုပ္စု အက်ဳိးစီးပြားျဖစ္ထြန္းဖို႔အတြက္ အေနာက္အင္အားစုနဲ႔စစ္အုပ္စုၾကားမွာ NLD ကိုပြဲစားလုပ္ခိုင္းမယ္။ အေျခအေနကို တတ္ႏိုင္သမွ်တည္ျငိမ္ေအာင္က်ိဳးစားျပီး နီယိုလစ္ဘရယ္အရင္းရွင္စနစ္ေအာင္ျမင္ေအာင္ ထူေထာင္မယ္။ သူတို႔ စစ္အုပ္စုအတြက္စီးပြားရွာမယ္။ စစ္အုပ္စုရဲ့ဘ႑ာေရး ေတာင့္သထက္ေတာင့္ေအာင္ လုပ္မယ္။ စစ္အင္အားေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္လုပ္ျပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ခိုင္သထက္ခိုင္ေအာင္လုပ္မယ္။ အဲဒီနည္းအတိုင္းေဆာင္ရြက္ရင္ လာမယ့္ ၅ ႏွစ္မွာ ယာယီဖြံ႔ျဖိဳးတည္ျငိမ္မႈ တစုံတရာရွိႏိုင္တယ္။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားေတြကေတာ့ ခက္ခက္ခဲခဲ ဆက္လက္ရုန္းကန္ၾကရလိမ့္မယ္။

ဒုတိယနည္းကေတာ့ NLD နဲ႔ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ဆင္းရဲသားလက္ဝဲလႈပ္ရွားမႈေတြကို ရန္တိုက္ေပးတဲ့နည္းျဖစ္တယ္။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ဆင္းရဲသားေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ေခ်မႈန္းမယ္။ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြကို စစ္ေရးအရ တိုးျမႇင့္ျပီး ပက္ပက္စက္စက္ တိုက္ခိုက္မယ္။ လုယက္၊ မီးရွိဳ႕ ၊ မုဒိန္းက်င့္လုပ္ရပ္ေတြကို အရွိန္ျမႇင့္တင္လုပ္ကိုင္မယ္။ မဘသနဲ႔ အစြန္းေရာက္မ်ဳိးခ်စ္ေတြကိုေျမႇာက္ေပးျပီး ပဋိပကၡေပါင္းစုံဖန္တီးမယ္။ NLD ကို ဆူးၾကားက ဘူးခါး ဘဝေရာက္ေအာင္လုပ္မယ္။ NLD ကို နာမည္ပ်က္အရွက္ရဘဝမ်ဳိးေရာက္ေအာင္ နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ ၾကိဳးစားစြမ္းေဆာင္မယ္။ ဒါဆိုရင္ NLD ရဲ့သဘာဝအရ ဘယ္ဘက္ကိုမွ ျပတ္ျပတ္သားသားမရွိတဲ့အတြက္ ထမိန္မႏိုင္ပုဝါမႏိုင္ ျဖစ္ဖို႔မ်ားမယ္။ ဒီနည္းအားျဖင့္ “NLD အစိုးရျဖစ္ေတာ့မွ တိုင္းျပည္က ဆူဆူပူပူျဖစ္လာတယ္၊ ကေသာင္းကနင္းျဖစ္လာတယ္၊ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရျဖစ္လာတယ္၊ NLD ဟာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစြမ္းရည္မရွိဘူး၊ စစ္တပ္ကိုပဲအားကိုးရတယ္” ဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္။ ဒီနည္းကိုသာ စစ္အုပ္စုကေရြးခ်ယ္ခဲ့ရင္ေတာ့ လာမယ့္ ၅ ႏွစ္မွာ တိုင္းျပည္ဟာ ေသြးေခ်ာင္းစီးဦးမယ့္အလားအလာ ရွိေနပါတယ္။

စစ္အုပ္စုဟာ ႏိုင္ငံေရး အတန္အသင့္တည္ျငိမ္မႈရျပီး သူတို႔စစ္အုပ္စုတခုလုံးအတြက္ စီးပြားေရးအက်ဳိးရွိမယ့္လမ္းကို ရည္မွန္းခ်က္ထားမယ္ဆိုရင္ ပထမလမ္းကိုေရြးခ်ယ္လိမ့္မယ္။ NLD နည္းနည္းအသက္ရွဴေခ်ာင္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ဘဲ NLD နာမည္ပ်က္ျပီး ေနာင္ ၅ ႏွစ္မွာ သူတို႔ အေရြးေကာက္ခံရေရးဆိုတာမ်ဳိးကို ရည္မွန္းခ်က္ထားရင္ေတာ့ ဒုတိယလမ္းကိုေရြးခ်ယ္ပါလိမ့္မယ္။ NLD အက်ပ္အတည္းေတြ႔မယ္။ အေျမာ္အျမင္နည္းပါးျပီး အလိုေလာဘၾကီးတဲ့စစ္အုပ္စုဟာ ဒုတိယနည္းကို မေရြးဘူးလို႔ ဘယ္သူမွ အာမမခံႏိုင္ပါဘူး။

ဘယ္နည္းကိုပဲေရြးေရြး အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသားနဲ႔ဆင္းရဲသားျပည္သူေတြအတြက္ ကေတာ့ ဖိႏွိပ္မႈေတြကို အနည္းနဲ႔အမ်ားဆိုသလိုၾကဳံေတြ႔ရင္ဆိုင္ရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျပီး ခုခံကာကြယ္ေရးသည္သာ တခုတည္းေသာေရြးခ်ယ္ရာ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

NLD ေအာက္ေျခရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕နဲ႔ အေကာင္းဘက္ကိုသာအျမဲေမွ်ာ္ေတြးသူ ေပၚလီယာနာ ဒီမိုကရက္ေတြ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားၾကတဲ့အိပ္မက္တခုရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသား၊ တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြနဲ႔ NLD ပူးေပါင္းျပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တြန္းလွန္တိုက္ခိုက္ၾကဖို႔ဆိုတဲ့ အိပ္မက္ပါ။ အဲဒီအိပ္မက္က သိပ္လွတဲ့အိပ္မက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအိပ္မက္ကို NLD ဘက္က ကတၱီပါလမ္းခြဲလုပ္ခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါျပီ။ ဦးဝင္းတင္ကို တကယ္လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ကျဖဳတ္ျပီး၊ နာယကအျဖစ္ အေပၚကို ကန္ထုတ္ခဲ့ခ်ိန္ ကတည္းက အဲဒီကတၱီပါလမ္းခြဲစတင္ခဲ့ပါတယ္။

NLD ဟာ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွာပဲနိုင္ငံေရးလုပ္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ေရြးခ်ယ္ထားသမွ်၊ စစ္တပ္နဲ႔ ေျပလည္ေရးအတြက္ ဘာမဆိုလိုက္ေလ်ာမယ္လို႔ သႏၷိ႒ာန္ခ်ထားသမွ်မွာ အဲဒီအိပ္မက္ဟာ အေကာင္အထည္ေပၚလာစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ ေႏွာင္းခဲ့ပါျပီ။ေဇာ္ဝင္း
၈၈ ဗကသေက်ာင္းသားေဟာင္း

read more