မျိုးမြင့်ချို: ဗမာလူမျိုးကြီးဝါဒ၏အစွဲအလမ်းများ

(ဗမာလူမျိုးကြီးဝါဒ၏အစွဲအလမ်းများ) အကြီးဆုံးအစွဲအလမ်းမျာ၊ အနော်ရထာ၊ ဘုရင့်နောင်၊ အလောင်းဘုရား အစွဲအလမ်းဖြစ်သည်။ နဝတ-နအဖ အစိုးရက အမွှမ်းတင်လွန်းသည်။ အနော်ရထာ၊ ဘုရင့်နောင်၊ အလောင်းဘုရားတို့ကို လွန်လွန်ကျူးကျူး အမွှမ်းတင်လွန်းလျှင် ဗမာလူမျိုးက ကျေနပ်နိုင်မည်ဖြစ်သော်လည်း မွန်၊ ရခိုင်တို့က အနာဟောင်းဆွပေးသလို အခံရခက်ကြမည်။

စစ်အုပ်စုက တမင်လုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်ဟု ကွန်မြူနစ်များကထင်သည်။ စစ်အင်အားနှင့်ထိန်းမှဖြစ်မည်။ အနော်ရထာ၊ ဘုရင့်နောင်၊ အလောင်းဘုရားတို့လိုလုပ်မည်ဟု လူမျိုးစုများကို တဘက်လှည့်ခြိမ်းခြောက်နေခြင်းဟုမြင်သည်။

ဒီချုပ်ကိုလည်း လူမျိုးစုများအရေးမှာ ပျော့ညံ့ညံ့လုပ်နေလျှင် ခံရမည်ဟု ပြောလိုဟန်ရှိသည်။

နယ်ချဲ့ဆန့်ကျင်ရေးကို ဇောင်းပေးစဉ် ဘီအိုင်အေခေတ်က ရာဇဓိရာဇ်ကိုပါ ထည့်ပေးခဲ့သည်။ ဘီအိုင်အေတပ်တွင် မွန်တွေအများကြီးပါနေသည်မဟုတ်လော။ ထို့ကြောင့် ဖာဖာထေးထေး လုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။
မည်သို့ပင် ဖာဖာထေးထေးလုပ်သည်ဖြစ်စေ ပြီးခဲ့သောသမိုင်းကို ပြင်နိုင်မည်မဟုတ်ပါ။ သမိုင်းကိုပြန်လှန်နေကြလျှင် အနာဟောင်းများသာ ကြွထလာလိမ့်မည်။ အားလုံးကျေနပ်အောင်လည်း လုပ်မရပါ။ ထို့ကြောင့် ပဒေသရာဇ်အစွဲအလမ်းများအားလုံးကို ဖျောက်ရပါမည်။ အစွဲအလမ်းများရှိနေလျှင် သွေးကွဲရေးကိုသာ ဖြစ်စေလိမ့်မည်။

ရှေ့ကတင်ပြခဲ့သလို စစ်အုပ်စုသည် လက်နက်နှင့်အန်တုဖူးသူများကို လက်စားချေချင်နေသည်။ လေးငါးသိန်းရှိသည့်တပ်ကြီးရှိခိုက် အသာစီမှနေကာ အကြွေးဟူသမျှ ရှင်းချင်နေသည်။

စစ်အုပ်စု ဤသို့လုပ်နေလျှင် ပြည်ထောင်စုပြဿနာ မရှင်းနိုင်ရုံမက သံသရာတပတ်လည်ပြီး “သီးခြားတိုင်းပြည်“၊ “ခွဲထွက်ရေး“ အယူအဆများ ပြန်လည်အားကြီးလာလိမ့်မည်။ ပြည်ထောင်စုပြဿနာလည်း ရှင်း၍ရတော့မည်မဟုတ်ပါ။

နောက်အစွဲအလမ်းတခုက အမျိုးသားရေးနှင့်ပါတီရေးကိုစွဲလမ်းခြင်းဖြစ်သည်။

အမျိုးသားရေးဆိုသည့်အတွေးအခေါ်မှာ ဓနရှင်ခေတ်ပေါ်စမှ ပေါ်သည့်အတွေးအခေါ်ဖြစ်သည်။ ဓနရှင်တွေးခေါ်မြော်မြင်မှုဖြစ်သည်။
ပဒေသရာဇ်ခေတ်က ဂျာမဏီပြည်ဟူ၍မရှိပါ။ ဂျာမန်လူမျိုးများ၏ ပဒေသရာဇ်တိုင်းငယ်ပြည်ငယ်ကလေးများ ၃ဝဝ ကျော်ရှိသည်ဟုဆိုကြသည်။ ဟုတ်လိမ့်မည်။ ဗမာပြည်တွင်လည်း ထိုမျှလောက်ပင်ရှိခဲ့သည်ဟု ပြောရမည်ထင်သည်။

စစ်ကိုင်း၊ အင်းဝ၊ ပင်းယတိုင်းပြည်များသည် တခေါ်သာဝေးသည့်တိုင်းပြည်များဖြစ်သည်။ အားလုံးကလည်း ဗမာများဖြစ်သည်။ ပဒေသရာဇ်ချင်းသာမက လူထုချင်းကလည်း ဆွေမျိုးတော်စပ်နေသည်။ သို့သော် တိုက်ချင်လျှင် ထတိုက်ကြသည်။ မိုးညှင်းမှ ရှမ်း၊၊ မဏိပူရမှ ကသည်းတို့နှင့် မဟာမိတ်ပြုပြီး တဘက်တိုင်းပြည်ကို တိုက်ချင်တိုက်သည်။

ယခု ရှမ်းပြည်ဟုခေါ်သောနေရာတွင်လည်း တိုင်းပြည်တွေ အများကြီးရှိသည်။ ဗမာများက မိုးညှင်း၊၊ မိုးကုတ်၊ မိုးမိတ်၊ မိုးလို ခေါ်သော “မိုး“များသည်လည်းကောင်း မိုင်းတုံ၊ မိုင်းလုံ၊ မိုင်းရှူး၊ မိုင်းနောင်ဟုခေါ်သော “မိုင်း“များသည်လည်းကောင်း တိုင်းပြည်များဖြစ်သည်။ ၁၉၅ဝ ခုနှစ်များအထိ အိမ်ခြေသုံးလေးရာစီမျှရှိသော ကျောက်ဂူနှင့်နောင်လုံမှလူများက ကျောက်ဂူပြည်၊ နောင်လုံပြည်ဟု ခေါ်နေကြဆဲဖြစ်သည်။ လူမျိုးအရတော့ နှစ်နေရာလုံး ရှမ်းများ၊ ဓနုများဖြစ်သည်။ နောင်လုံသားက ကျောက်ဂူသွားလျှင် ကျောက်ဂူပြည်သွားသည်ဟုပြောကြသည်။ ဗမာ၊ ရှမ်းတွေသာမဟုတ် မွန်၊ ရခိုင်လည်း ထိုသို့ပင်ဖြစ်သည်။
ပဒေသရာဇ်တိုင်းသည် ထီးဆောင်းမင်းတို့၏ဘုရင် တိုင်းပြည်တရာ၏မင်းဘွဲ့ ခံလိုကြသည်။ တရာ မပြည့်ပြည့်အောင် စစ်အင်အားရှိလျှင် နယ်ပယ်ချဲ့မည်။ မရှိလျှင်လည်း တရာပြည့်အောင် စာရင်းချမည်ဖြစ်သည်။

အထက်ဗမာပြည်ကွက်ကွက်ကလေးတွင် မင်းလုပ်နေသောမင်းတုန်းမင်းကို “ရာပြည့်မင်း“ဟု မြှောက်သူမြှောက်သည်။ မင်းတုန်းမင်းကလည်း ကျေနပ်သည်။ မြှောက်သူရော ဘုရင်ပါ စိတ်မသိုးမသန့်မဖြစ်ကြပါ။

ဤမျှရေးနေရခြင်းမှာ ပဒေသရာဇ်ခေတ်က အမျိုးသားရေးစိတ်မရှိကြောင်း တင်ပြလို၍ဖြစ်သည်။ ယခုစစ်အုပ်စုခေတ်တွင် ပါတီရေးနှင့်အမျိုးသားရေးကို ဖြောင့်ဖြောင့်ကြီးဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်လေဟန််််််ပြောနေကြသည်ကိုလည်း ကွန်မြူနစ်များသဘောမတူပါ။

ပါတီရေးလုပ်လေတိုင်း အမျိုးသားရေးနှင့်ဆန့်ကျင်သည်မဟုတ်ပါ။ ဘာလုပ်သလဲဆိုတာက အခရာ ကျသည်။

နအဖက သူတို့ကို “အမျိုးသားရေးဦးဆောင်မှုအခန်း“ ပေးရမည်ဟုပြောနေသည်။ စစ်အုပ်စုလုပ်တာမှန်သမျှ အမျိုးသားရေး၊ ဒီချုပ်လုပ်တာမှန်သမျှ ပါတီရေးဟုပြောနေသည်။

ကွန်မြူနစ်တို့အမြင်အရဆိုရလျှင် စစ်အုပ်စုကလုပ်သည်ဖြစ်စေ၊ ဒီချုပ်ကလုပ်သည်ဖြစ်စေ ဗမာပြည်၏အဆင့်နေရာကို နိမ့်ကျအောင်လုပ်လျှင် အမျိုးသားဆန့်ကျင်ရေးဖြစ်သည်ဟုမြင်သည်။ တိုင်းပြည်အဆင့်နေရာမြင့်တက်အောင်လုပ်လျှင် မည်သူလုပ်လုပ် အမျိုးသားရေးတာဝန်လုပ်သည်ဟု ယူဆသည်။
(မနေ့ညက သေချာပြန်လေ့လာမိသည့် ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီ၏အာဘော်ဖြစ်သော် “ပြည်သူ့အာဏာ“ဂျာနယ် အမှတ် ၂၂၊ အောက်တိုဘာလ ၂ဝဝ၂ ခုနှစ်ထုတ် ပြည်ထောင်စုပြဿနာဆောင်းပါးမှ ကောက်နှုတ်ချက်ကို ဒီမနက် စာရိုက်ပြီးတင်ပေးတာဖြစ်ပါတယ်)
မျိုးမြင့်ချို
ဇူလိုင် ၁၉၊ ၂ဝ၁၉