ျငင္းပယ္ျခင္း၏အလွ(ျဖစ္တည္မႈဒႆနနိဒန္း) ေမာင္ၾကည္သစ္ (၁၁)

ျငင္းပယ္ျခင္း၏အလွ(ျဖစ္တည္မႈဒႆနနိဒန္း)ေမာင္ၾကည္သစ္ (၁၁)

“ငါသည္ပင္ ငါ၏လြတ္လပ္မႈ ျဖစ္၏” (ဆာ့တ္)

ႏွစ္ဆယ္ရာစုသည္ စက္မႈသိပၸံယဥ္ေက်းမႈက လႊမ္းမုိးအုပ္စည္းထားေသာေခတ္ျဖစ္သည္။ သိပၸံပညာသည္သဘာဝေလာကရွိ အရာဝတၳဳမ်ားကို ဓမၼဓိဌာန္က်က် စူးစမ္းေလလ့ာျခင္းျပဳရ၏။ ထို႔ေနာက္ ယင္းတို႔ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ေယဘုယ်နိယာမတရားမ်ားကို ထုတ္ေဖာ္၏။ ထုိ သိပၸံနိယာမ်ားမွတဆင့္ သိပၸံနည္းပညာ စက္မႈအတတ္ပညာမ်ားကုိအသံုးျပဳ၍ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ ကုန္ပစၥည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကုိ စဥ္ဆက္မျပတ္ တီထြင္ထုတ္လုပ္ေပး၏။ ဤသို႔ျဖင့္ သိပၸံပညာသည္ ဓမၼဓိဌာန္သေဘာ (Objectivity) ေဆာင္သည့္ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းမ်ားကုိေလ့လာရာတြင္ အသုံးဝင္လွ၏။ ေအာင္လည္းေအာင္ျမင္လွပါ၏။

ဤသို႔ေသာ သိပၸံပညာ၏ေအာင္ျမင္မႈ၊ တုိးတက္မႈတို႔ကိုစံနမူနာျပဳ၍လူႏွင့္လူ႔အေၾကာင္းကုိေလ့လာရာ၌လည္း သိပၸံပညာကုိအားကုိးလာၾက၏။ သိပၸံနည္းအတိုင္း လုိက္လာၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ႏိုင္ငံေရးပညာ၊ စီးပြားေရးပညာ၊ သမုိင္းပညာစသည့္ လူႏွင့္လူ႔အေၾကာင္းကုိ စနစ္တက် စူးစမ္းေလ့လာသည့္ လူမႈေရးသိပၸံ(Social Science) ပညာမ်ားတို႔သည္ သဘာဝသိပၸံပညာ(Subjectivity)က ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းမ်ားကို ေလ့လာသကဲ့သို႔ပင္ ဓမၼဓိဌန္က်မႈအေပၚ အေျခတည္ခ့ဲၾက၏။ သီးျခားပုဂၢိဳလ္ လူသားတဦးခ်င္းစီထက္ “လူ"ဟူေသာ ေယဘုယ်သေဘာ၊ ဓမၼဓိဌာန္သေဘာတို႔ကို အေလးအနက္ထားခဲ့ၾကသည္။ လူဟူသည္ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းမ်ားက့ဲသို႔ပင္သေဘာထားကာ ဓမၼဓိဌာန္သေဘာျဖင့္ မွတ္ရႉခဲ့ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္  ႏွစ္ဆယ္ရာစု လူ႔အသိညာအားလုံးသည္ ဓမၼဓိဌာန္သေဘာအေပၚ အေျခစိုက္ထားေပသည္။

ယန္းေပါဆာ့တ္သည္ ယင္းသို႔ သူ႔ေခတ္ကုိလႊမ္းမိုးၾသဇာျပဳထားေသာ ဓမၼဓိဌာန္သေဘာကုိ လံုးဝ ဆန္႔က်င္ျငင္းပယ္ခဲ့ၿပီး ပုဂၢလဓိဌာန္သေဘာကို ေရွ႔တန္းတင္ေတြးေခၚခ့ေဲပသည္။ လူပုဂၢိဳလ္တဦးခ်င္းစီ၏ဘဝကုိဗဟိုျပဳ၍ သူ႔ဒႆနက်မ္းမ်ား၊ ဝတၳဳမ်ား၊ ျပဇာတ္မ်ားကို ေရးဖြဲ႔ခဲ့၏။ ဆာ့တ္၏ ဒႆနတရပ္လုံးတြင္အဓိကပစ္မွတ္မွာ ပုဂၢလဓိဌာန္သေဘာ၏အေရးပါမႈ ျဖစ္ေပသည္။

“အမွန္တရားဆုိတာ ပုဂၢလသေဘာျဖစ္တယ္”ဟူေသာ ျဖစ္တည္မႈဝါဒဖခင္ ကဲကီးဂါးဒ္၏အဆုိအမိန္႔ကို ဆက္လက္ခံယူခဲ့သည္။ “လူဆုိတာေရၫွိတပင္ မဟုတ္ဘူး။ မိႈတပြင့္ ဒါမမွဟုတ္ပန္းေဂၚဖီတပြင့္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ပုဂၢလဘဝတခုကိုပုိင္ဆိုင္ထားတ့ဲ ပရိုဂ်က္တရပ္ ျဖစ္တယ္။ လူဆုိတာ မိမိကိုယ္ကိုယ္ကို မိမိ တည္ေဆာက္ေဖာ္ေဆာင္ခ်က္ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ ျဖစ္တည္မႈဝါဒရဲ့ အေျခခံအက်ဆုံး

ခံယူခ်က္ျဖစ္တယ္” ဟု ဆာ့တ္က ဖြင့္ဆုိေပသည္။ ျဖစ္တည္မႈဝါဒီ၏အေျခခံမွာ ပုဂၢလလူသားတဦးခ်င္းစီ၏ ဘဝျဖစ္သည္ဟု ဆိုလုိျခင္းျဖစ္ေပသည္။

(ေကာင္းကင္ဘုံမွ ဓမၼဓိဌာန္စိတ္ကူးထည္)

ေယဘုယ်သေဘာ (The General) ဓမၼဓိဌာန္သေဘာတို႔ကို ဦးစားေပးစဥ္းစားျခင္းမွာ အေနာက္တုိင္းဒႆနသမုိင္းတြင္ ေရွးေဟာင္း ဂရိဒႆနေခတ္ကတည္းကပင္ ရွိခဲ့ေပသည္။ အထူးသျဖင့္ အေနာက္တုိင္းဒႆနကုိ ပညာရပ္တခုအျဖစ္ ပီပီျပင္ျပင္ျဖစ္ေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္ေပးခဲ့သည့္ ဂရိဒႆနဆရာႀကီးပေလတုိ (Plato 428­ 348 B.C)သည္ ဓမၼဓိဌာန္သေဘာကုိ ဦးထိပ္ပန္ဆင္ခဲ့သူျဖစ္ေပသည္။

ယန္းေပါဆာ့တ္က ဆရာႀကီးပေလတိုသည္ ေကာင္းကင္ဘံု၏ၿပီးျပည့္စံုမႈကို ခံုမင္မက္ေမာဂရုစုိက္လြန္းသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေအာက္ေျခ လြတ္သြားၿပီးတကယ့္ လက္ေတြ႔ေလာကကမၻာေျမျပင္ေပၚရွိ မၿပီးျပည့္စံုမႈမ်ားကုိေမ့သြားသူျဖစ္သည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့၏။

ပေလတုိအတြက္ အာရံုခံစားမႈျဖင့္ေတြ႔သိေနရေသာ သီးျခားအရာမ်ားတည္ရွိရာ ဤကမၻာေလာကသည္ အစစ္အမွန္ေလာက မဟုတ္ေပ။ အစစ္အမွန္၏ ေဖာ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသာျဖစ္သည္။ အသြင္သ႑န္ေလာကသာျဖစ္သည္။ တကယ့္အစစ္အမွန္ေလာကမွာ ဆင္ျခင္ျခင္း သက္သက္ (PureReason)ျဖင့္သာရွိရေသာ စိတ္ကူးထည္(Idea) မ်ားရွိရာေလာက ျဖစ္ေပသည္။ ယင္းစိတ္ကူးထည္တို႔သည္ မည္သည့္ အခါမွ်ေျပာင္းလဲပ်က္စီးျခင္းမရွိေပ။ ထာဝရတည္ၿမဲေနသည့္ပံုစံတရားမ်ား(Form) အသိပညာမ်ား(Concept) ျဖစ္ၾကေပသည္။ ယင္းစိတ္ကူးထည္သေဘာတို႔သည္ သီးျခားအရာမ်ားထက္ ပို၍ အဓိကက်၏။ သီးျခားအရာတို႔၏ျဖစ္တည္မႈသည္ ယင္း စိတ္ကူးထည္တို႔ အေပၚ မွီတည္္ေနရ၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆုိေသာ္ ယင္းစိတ္ကူးထည္မ်ားသည္ ျဖစ္တည္မႈထက္ အရင္ေရွ႔က်ေသာတရားမ်ားျဖစ္၏။ ပုိ၍ အေျခခံက်ေသာသေဘာမ်ားလည္းျဖစ္၏ဟု ပေလတုိကခံယူေပသည္။

ပေလတိုအယူအရမူ ကၽြန္ုပ္တို႔ လက္ေတြ႔ျမင္ေနရေသာ အဆင္းမ်ား၊ ၾကားေနရေသာ အသံမ်ား၊ ခံစားရေသာအရသာမ်ားသည္ တခဏ သေဘာမ်ားသာျဖစ္၏။ ေျပာင္းလဲပ်က္စီးၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ယင္းတို႔သည္ အစစ္အမွန္တရားမ်ား မဟုတ္ၾက။ ဤအေရာင္အဆင္း၊ အနံ႔ အရသာတို႔ေနာက္ကြယ္တြင္ရွိေနသည့္ ထာဝရတည္တံ့ေနေသာပံုစံတရားမ်ား(ဝါ) အႏွစ္သာရသေဘာတို႔သာလွ်င္ တကယ့္ အစစ္အမွန္ တရားမ်ားျဖစ္ၾက၏။

မိန္းမပ်ိဳတဦးသည္ မည္မွ်ပင္လွပပါသည္ဟုဆိုဆုိ၊ ‘လွပျခင္း’တည္းဟူေသာ အႏွစ္သာရစိတ္ကူးထည္ႏွင့္ယွဥ္လိုက္ပါက စာဖြဲ႔စရာ မရွိေလာက္ေအာင္ အေသးအဖဲြျဖစ္သြားမည္သာ ျဖစ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဤလက္ေတြ႔ေလာကရွိ သီးျခားမိန္းမပ်ိဳတဦးခ်င္းစီ ၏အလွအပဟူသည္“လွပျခင္း”တည္းဟူေသာ စိတ္ကူးထည္တရားမွ ဆင္းသက္လာေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။

ဤစိတ္ကူးထည္အႏွစ္သာရတရား၏ လက္ေဝခံမ်ားသာလွ်င္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ “လွပျခင္း” ဟူေသာစိတ္ကူးထည္ ေယဘုယ် အႏွစ္သာရတရားရွိၿပီးမွ ဤစိတ္ကူးထည္ႏွင့္အဆင့္အဆင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိေနၾကသည္။ သီးျခားမိန္းမပ်ိဳတဦးစီတို႔ကို လွသည္၊ ပိုလွသည္၊ အလွဆံုးဟူ၍ လူသားတို႔က သတ္မွတ္ႏိုင္ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လွပျခင္းတည္းဟူေသာ စိတ္ကူးယဥ္“အႏွစ္သာရ”သည္အရင္ဦးစြာ တည္ရွိၿပီးမွ လွပေသာမိန္းမပ်ိဳဟူေသာ သီးျခားျဖစ္တည္မႈသည္ ရပ္တည္ႏိုင္ေပ၏။ တနည္းအားျဖင့္ဆုိရေသာ္ ပေလတို၏ဒႆနအရ “အႏွစ္သာရသည္ ျဖစ္တည္မႈထက္ ပုိ၍ အဓိကက်၏။ ပုိ၍အရင္ေရွ႔က်၏”ဟု ဆိုႏိုင္ေပသည္။

ဤအယူအဆကို ရႉေထာင့္သုံးခုမွ ေအာက္ပါအတိုင္း ရႉျမင္ႏိုင္၏။ အခ်ိန္ကာလအစီအစဥ္အတုိင္း ဆိုပါလွ်င္ “လွပျခင္း”ဟူေသာ ေယဘုယ်စိတ္ကူးထည္ အႏွစ္သာရ သေဘာသည္ လွပပါသည္ဟုဆိုေသာမိန္းမပ်ိဳ မေမြးဖြားခင္ကတည္းကပင္ ရွိေနၿပီျဖစ္၏။ ယုတၱိေဗဒသေဘာအရဆုိလွ်င္ “လွပျခင္း” စိတ္ကူးထည္အႏွစ္သာရသေဘာသည္ ကၽြန္ုပ္တို႔လူသားမ်ား၏ စိတ္ထဲတြင္အရင္ဦးစြာရွိမေနခဲ့ပါက ဤမိန္းမပ်ိဳ လွပါသည္ဟု မည္သို႔မွ် ေျပာဆုိသတ္မွတ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။

တန္ဖုိးသေဘာအရဆုိပါလွ်င္“လွပျခင္း”စိတ္ကူးထည္ အႏွစ္သာရတရားသည္ လွပပါသည္ဟုဆိုေသာ သီးျခားအရာတိုင္းထက္ ပုိ၍ အေရးႀကီးေပ၏။ ပေလတို၏ဒႆနအရ လွပေသာမိန္းမပ်ိဳ “ျဖစ္တည္မႈ”သည္ တခဏသေဘာသာ ျဖစ္သည္။ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲ ပ်က္စီးေန၏။ သမုတိသေဘာကို ေဆာင္ေနျခင္းသာျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤသို႔ေသာ သီးျခားမိန္းမလွကေလးမ်ားသည္ ထာဝရသေဘာ ေဆာင္ယူလွ်က္ရွိသည့္ လွပျခင္းတရား(အႏွစ္သာရ)ေလာက္ အေရးမႀကီးေပ။ တန္ဖုိး မထားအပ္ေပ။ လွပပါသည္ဆုိေသာ မိန္းမပ်ိဳ တဦးသည္ ေမြးဖြားလာ၏။ အရြယ္ေရာက္ ႀကီးျပင္းလာ၏။ ထို႔ေနာက္ အုိမင္းရင္ေ့ရာ္သြား၏။ ေနာက္ဆံုးေသဆံုးေပ်ာက္ကြယ္ သြားမည္သာျဖစ္၏။ သူမ၏ အလွအပသည္ အခ်ိန္ကာလ ခဏတခုအတြင္းမွာသာ ရွိႏိုင္၏။ ေနာက္ဆံုး မည္သည့္အလွအပမွ် မရွိေတာ့ဘဲ ပ်က္ပ်ယ္သြားမည္သာျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္“လွပျခင္း” စိတ္ကူးထည္အႏွစ္သာရကမူ အခ်ိန္ကာလ၏ေဘာင္ခတ္ ကန္႔သတ္မႈကို ေက်ာ္လြန္ေန၏။ ဘယ္ေတာ့မွ ပ်က္ျပယ္သြားလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ အစဥ္အၿမဲ ထာဝရတည္တံ့ေနမည္သာျဖစ္၏။