“ပ်ံသန္းႏိုင္စြမ္းေတာင္ပံမ်ားႏွင့္နွင္းျဖဴဇီးကြက္” (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

မည္သူဖြင့္လိုက္သည္မသိ။ အခန္းထဲတြင္ “ေလွာင္ခိ်ဳင့္ထဲကေတး” သီခ်င္းသံလြင့္ထြက္လာ၏။ က်ေနာ့္ စိတ္အလ်ဥ္က ရုတ္ကနဲရပ္သြား၏။ သီခ်င္းသံကိို ၾကားတခ်က္မၾကားတခ်က္။ ဖတ္လက္စ စာအုပ္နွင့္ သီခ်င္းသံၾကား အေတြးမ်ား စုန္ခ်ီဆန္ခ်ီ။ သည္အေျခအေနသည္ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ရပ္ သာ ျဖစ္သည္ဆိုလ်င္လည္း အေတာ္ထူးျခားသည့္ တိုက္ဆိုင္မႈဟုသာ ေျပာရမည္ျဖစ္သည္ထင္၏။
စာအုပ္က ၁၉၇၇ ခုနွစ္တြင္ ျပည္ေထာင္စုသမၼတ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံသံ႐ံုး သတင္းနွင့္ျပန္ၾကားေရးဌာနမွ ထုတ္ေဝျပီး ဆရာလွသမိန္ ျပန္ဆိုသည့္ “ေခတ္သစ္ဂ်ာမန္လက္ေ႐ြးစင္စာေပ”ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ဘာသာျပန္သူ၏ အမွာစကားတြင္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ဂ်ာမန္စာေရးဆရာမ်ား၏ စာေပလက္ရာ သစ္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္တင္ျပထားေၾကာင္း၊ မူရင္းစာေရးသူတို့၏ ေရးဖြဲ႔ပံု၊ ယူဆပံု၊ စိတ္ကူးပံု၊ တင္စားပံု၊ စကားသံုးႏုန္းပံု၊ ေတြးေခၚစဥ္းစားပံု၊ တီထြင္ပံုႏွင့္ ေရးဖြဲ႔ခ်က္အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အရင္းအတိုင္းသံုးသပ္ ေလ့လာမိေစရန္ တတ္နိုင္သမွ်အတိအက်ျပန္ဆိုထားေၾကာင္း ဆိုပါသည္။ စာအုပ္ကိုဖတ္ၾကည့္လ်င္ ဘာသာျပန္ဆိုသူ၏ ေစတနာနွင့္အားထုတ္မႈကို ထင္ထင္လင္းလင္းျမင္ရလိမ့္မည္။ ေက်းဇူးႀကီးလွသည္ဟု ေအာက္ေမ့၏။ စာအုပ္တြင္ ဝတၴဳမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားဟူ၍ အခန္း ၄ ခန္းခြဲ စီစဥ္ထားျပီး ေနာက္ဆက္တြဲသေဘာ စာေရးသူတို့၏ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းကို ေဖၚျပထားသည္မွာလည္း ထူးျခားခ်က္လို ျဖစ္ေနသည္။
ေလာေလာလတ္လတ္ က်ေနာ္ေတာ္ဖတ္ေနသည္က ၁၉၇၂ နွစ္အတြက္ စာေပနိုဗယ္လ္ဆုရွင္ ဂ်ာမန္စာေရးဆရာ ဟိန္းနရစ္ဘိုးလ္၏ “သူတို့ပ်ံမေျပးၾကေပ” ဆိုသည့္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားအခန္းပါ စာတစ္ပုဒ္။ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ထည့္ထား၍သာ ေဆြးေႏြးခ်က္ျဖစ္ရသည္ထင္၏။ တကယ္က ရသစာတမ္းလိုလို၊ ဘာလိုလို က်ေနာ္ေတာ္လည္း မခြဲျခမ္းတတ္။ စာေပေဝဖန္သူတို႔သာ လိမၼာတတ္ပြန္ေပလိမ့္မည္ထင္ရ၏။
စာ စလ်င္စျခင္း စာေရးသူက ယခုနွစ္တြင္ အေရးအပါဆံုးေသာ “ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမႈေရးပြဲလမ္းသဘင္” ကိစၥဆိုသည္မွာ အဘယ္နည္းဟု သင္သိလိုေပလိမ့္မည္.. ဆိုကာ ဤပြဲလမ္းႏွစ္ရပ္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ သီးျခားခြဲသင့္ပါသနည္း.. ဟု ေမးလိုက္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမႈေရးသည္ ခြဲျခား၍ပိုင္းျခား၍မရႏိုင္ေၾကာင္း သူ့အျမင္ကိုတင္ျပလာသည္။ ထို့ေနာက္ “အနုပညာႏွင့္ လူမႈအသိုက္အဝန္း(လူ့အဖြဲ႔အစည္း) သည္ အစဥ္အၿမဲပင္တသီးတျခားျဖစ္ေပသည္” ဟု ဆို၍ သူ့အယူအဆကို ဝံ့ဝံ့စားစား ထုတ္ေဖၚခ်ျပလိုက္သည္။ သေဘာတူျခင္းမတူျခင္း လက္ခံျခင္းမခံျခင္းတို့မွာ ဘက္သေဘာရပ္တည္ခ်က္ကိစၥအျဖစ္ နွလံုးပိုက္၍ စာကိုဆက္ဖတ္ေနမိသည္။
သူ့အေနနွင့္ဆိုလွ်င္ “အေရးပါဆံုးေသာယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာေဆာင္ရြက္ခ်က္ႏွင့္ အေရးပါဆံုးေသာ လူမႈေရးေဆာင္ရြက္မႈမွာ နွစ္စဥ္လည္ပတ္ေနၾကအတိုင္း တိရိစၦာန္ရံုရွိ ကၽြႏုုပ္၏မိတ္ေဆြ နွင္းျဖဴ ဇီးကြက္ႀကီးထံ နွစ္တပတ္လည္ လည္ပတ္ျခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္” ဟု ဆိုရာ က်ေနာ့္ေတာ့္စိတ္တြင္ အံ့အားသင့္ျခင္းႏွင့္ နားမလည္နိုင္ျခင္းတို႔ ျဖတ္ကနဲလွ်ပ္ေျပးသြား၏။
ဘယ့္နွယ္ ေရွ႔မွာတစ္ေလွ်ာက္လံုး “အေရးပါသည့္ယဥ္ေက်းမႈတို႔ အေရးပါသည့္လူမႈေရးေဆာင္ရြက္ခ်က္တို႔” စသည့္ ခန္႔ထည္လွသည့္ စကားမ်ားေျပာလာေနရင္းမွ သူ၏ အေရးပါေသာယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမႈေရး ေဆာင္ရြက္ခ်က္မွာကား “ငွက္တစ္ေကာင္ထံ သြားေရာက္လည္ပတ္ျခင္း”သာ ျဖစ္သည္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုပါလိမ့္ဟု သိခ်င္စိတ္က ျဖန္းကနဲျဖစ္မိသည္။
ထို့ေနာက္ဆက္လက္၍ ထိုဇီးကြက္မႀကီး အေၾကာင္းနွင့္ ထိုဇီးကြက္မႀကီးထံ သူ အဘယ္ေၾကာင့္ နွစ္စဥ္သြားေရာက္လည္ပတ္ ရေၾကာင္းကို “မည္သည့္အရာသည္ ဇီးကြက္မႀကီး၏ေရွ႔ေမွာက္သို႔ သြားေရာက္ရေလေအာင္ ဆြဲေဆာင္သနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုဇီးကြက္မသည္ လက္ခံေတြ႔ဆံုႏိုင္ သူမဟုတ္ပါ။ ထို႔ျပင္လည္း ေတြ႔ဆံုရသူတို႔အား အလြန္ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ဆန္းစစ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပ သည္။ ကၽြႏ္ုုပ္အား ဆြဲေဆာင္ေသာအရာမွာ သူသည္အလြန္လွပ၍ အလြန္စင္ၾကယ္ၿပီး၊ အလြန္လိမၼာ၍ အလြန္ရိုင္းျခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္။ ထိုမွတပါး သူသည္ အလြန္လည္းရဲရင့္ေပသည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုအခ်ိန္ တြင္ကား သူ၏ရဲ့ရင့္မႈကို မ်ားစြာအသံုးမခ်ႏိုင္ေသးေပ။ သူ၏ ခံနိုင္ရည္ရွိ ေသာအရာကို တြက္ဆရ သေလာက္မွာ သူ၏ ေလွာင္အိမ္သံတန္းမ်ားသာျဖစ္ေပသည္..” ဟု ေျပာ၍ ထိုဇီးကြက္မႀကီး၏ ပကတိ အေျခအေနႏွင့္စရိုက္သဘာဝကို ေဖၚၫႊန္းလိုက္သည္။ လွပျခင္းႏွင့္ စင္ၾကယ္ျခင္းကို တြဲဖက္ျပ၍၊ ရဲရင့္ျခင္း လိမၼာျခင္းတို႔ရွိသည္ မွန္ေသာ္လည္း ထိုအရည္အခ်င္းမ်ား သူအသံုးမခ်ႏိုင္ေသးေၾကာင္း၊ ေလာေလာဆယ္ တြင္ သူ့ခံနိုင္ရည္ကိုတိုင္းဆရန္မွာ ေလွာင္အိမ္ႏွင့္သံတန္းမ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း လွပစြာေရးဖြဲ႔ျပ၏။ က်ေနာ့္ စိတ္အထင္ ရိုင္းသည္ဆိုသည္မွာလည္း အဂၤလိပ္လို Wild ကိုညႊန္းသည္ထင္၏။ ဤသို႔ဆိုလ်င္ သဘာဝ အတိုင္းျဖစ္ေသာ၊ အျပဳအျပင္မရွိေသာ၊ ဟန္ေဆာင္ဖံုးကြယ္မႈႏွင့္ ယဥ္ေက်းေယာင္ေဆာင္တတ္ျခင္းတို႔ ကင္းေသာ “အရိုင္းဆန္ျခင္း”သာျဖစ္ရမည္။ မေသြးရေသးသည့္ ေက်ာက္မ်က္ကို “အရိုင္းတံုး” ဟု ေခၚသည့္ႏွယ္ ျဖစ္ေလမည္လားဟု ေတြးမိသည္။
စာေရးသူက သူနွင့္ ထိုဇီးကြက္ႀကီးတို႔ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာမ်ား ေဆြးေဆြးေႏြးၾကသည္ကို စာဖတ္သူ၏သိခ်င္စိတ္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း ႏိႈးဆြေပးျပန္ပါသည္။ “စာေရးဆရာမ်ားသည္ နွင္းျဖဴ ဇီးကြက္ႏွင့္ အဘယ္အရာကိုေဆြးေႏြးသနည္း” အစခ်ီလိုက္ၿပီးမွ သူႏွင့္ နွင္းျဖဴဇီးကြက္တို႔ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကို တဆက္တည္းေျပာခ်လိုက္၏။ “မကုန္ခန္းနိုင္ေသာ အသြင္အျပင္ႏွင့္ အနွစ္သာရအေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္၊ ယခုနွစ္တြင္ကား ကၽြႏ္ုုပ္တုိ႔၏ ေဆြးေႏြးခ်က္ေခါင္းစဥ္မွာ လြတ္လပ္ေရး၏ အသြင္အျပင္ႏွင့္အႏွစ္သာရ အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္” (Essence and Form of Freedom)

စာေရးသူက နွင္းျဖဴဇီးကြက္မႀကီးကို စေဆြးေႏြးပံုကို ေအာက္ပါအတိုင္းဆိုသည္။ “အျခား ေရခဲငွက္ႏွင့္ လင္းတႀကီးမ်ားကဲ့သို႔သင့္အား အမိုးပြင့္ေလဟာျပင္ဝင္းၿခံ ကာရံေပးပါသလား” ဟုေမးသည္။ ဇီးကြက္မႀကီးက “ဟုတ္ကဲ့” ဟု ေျဖသည္။ သို့ရာတြင္ သူက ျငင္းပယ္ခဲ့သည္။ ေလွာင္အိမ္ကိုသာ ပို၍သေဘာၾကသည္။ ထိုခ်ီအခ်စကားေျပာခန္းအား က်ေနာ့ နားလည္ခ်က္မွာ အျခားေသာ ေရခဲငွက္ႏွင့္ လင္းတႀကီးမ်ားကို အမိုးမပါသည့္ အကာအရံၾကားတြင္ ထားသည့္နည္းတူ သူ့အားလည္း ထိုသို႔ ၿခံႏွင့္ေနခ်င္ ပါသလား ေမးသည့္အခါ၊ သူက ထိုသို႔မေနခ်င္ေၾကာင္းၿခံထက္ေလွာင္အိမ္ကိုသာ ပို၍သေဘာက် ေၾကာင္းေျပာၿပီး၊ အမိုးမဲ့ ေလဟာျပင္(ၿခံ)ကို ျငင္းဆန္ခဲ့ေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပဟန္ဟု သေဘာရသည္။
ထိုေရာအခါ စာေရးသူက “ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ” ဟု ၿငီးတြားမိလိုက္သည္။ ထို႔ျပင္လည္း ဤ စင္ၾကယ္ေသာ၊ လွပေသာ၊ လိမၼာေသာ၊ ႐ိုင္းေသာ ဇီးကြက္မႀကီးႏွင့္ စကားေျပာမိသည့္ အခါတိုင္းတြင္ သူ႔ကိုယ္သူ အလြန္မိုက္မဲလွသည္ဟု ခံစားရမိေၾကာင္းဆိုပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ရပ္လိုက္သည္။
သည္ေတာ့မွ ဇီးကြက္မႀကီးက “ေရခဲငွက္နဲ႔လင္းတေတြ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ရွင္..သတိမထားမိဘူးလား” ဟု ေမးသည္။ “ထားမိပါတယ္။ သူတို႔ဟာႀကီးမားတဲ့ အေတာင္ပံႀကီးေတြကို ျဖန္႔ရိုက္ခတ္ၿပီး ခမ္းနားတဲ့ ဟိတ္ဟန္ေတြကို ျပသေနၾကတယ္။” ဟု သူ ေျဖလိုက္ေၾကာင္းဆိုသည္။ ၿပီးမွ ဇီးကြက္မႀကီး၏အေမးကို ဆက္ေရးသြားျပန္သည္။ “ရွင္.. သူတို့ အေဝးကိုပ်ံသြားတာကိုေရာ ေတြ႔ဖူးလား။” “ဟင့္အင္း။ က်ဳပ္ သူတို႔ ပ်ံေျပးတာ မျမင္ဖူးဘူး” ဟု ျပန္ေျဖရင္း၊ ဘာမ်ား ဆက္ေျပာမွာပါလိမ့္ ဆိုသည့္အေတြးႏွင့္ စာေရးသူက ၿငိမ္သက္ေန ဟန္ရွိ၏။
“ဒီလိုဆိုရင္လည္း ကၽြန္မရဲ့ မိတ္ေဆြမိုက္ႀကီးရယ္၊ ဘာေၾကာင့္ မျမင္ရတာလဲ။ သူတို႔အေတာင္ပံႀကီးေတြ ရိုက္ခတ္ျပီး တခမ္းတနား ဟိတ္ဟန္ေတြလွည့္ျပသားဘဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ပ်ံမေျပးႏိုင္ၾကဘူးရွင့္ ။ သူတို႔အေတာင္ပံေတြကို ညွပ္ခံထားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကၽြန္မ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ေနခ်င္တာေပါ့။ အမိုးဖြင့္ထားတဲ့ ေလဟာျပင္(ၿခံ)ဆိုတာ သံတိုင္သံတန္းေတြေတာ့ မရွိဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ္လို႔ အေတာင္ေတြ အညွပ္ခံထားရတယ္ေလ။ ေလွာင္အိမ္ဆိုတာမ်ိဳးက သံတိုင္သံတန္းေတြေတာ့ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အေတာင္ပံအညွပ္မခံရဘူးမို႔လား။”

“က်မပ်ံႏိုင္စြမ္းရွိသေလာက္ သူတို့မွာပ်ံႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ပါဘူး”

စာေရးသူက ဤေနရာတြင္ သူ့စာကို တိကနဲပိပိယိယိျဖတ္ခ်လိုက္သည္။ က်ေနာ့ရင္ထဲလိႈက္ကနဲ။ သူေျပာခ်င္သမွ်ကို အိပ္သြန္ဖာေမွာက္ ေျပာခ်ၿပီးသြားၿပီ။ ဘာမွ်မက်န္ေတာ့။ က်ေနာ့မွာသာ အမိုးဖြင့္ေလွာင္ အိမ္(ၿခံ)ထဲမွ ေရခဲငွက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ လင္းတႀကီးမ်ား အေၾကာင္းနွင့္ ဘက္ေပါင္းစံု သံတိုင္သံတန္းတို႔ကာရံ ခံေနရသည့္ နွင္းျဖဴဇီးကြက္မႀကီးအေၾကာင္း ေတြးမိေနသည္။ က်ေနာ္ကား ယခု ၿခံထဲတြင္ရွိေန၏။
(မွတ္ခ်က္ မ်က္ေတာင္ေကာ္မာအဖြင့္အပိတ္ေလးမ်ားအတြင္းမွစာမ်ားသည္ မူလဘာသာျပန္သူ၏ ဘာသာျပန္ စကားလံုးမ်ားအတိုင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိေစအပ္ပါသည္)
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

read more

ေလာ့ခ္က်သြားတဲ့့မနက္ခင္း

ဒုကၡသည္စခန္းက တဲကေလးကို ခြဲခြာခ်ိန္တံခါးအပိတ္မွာ ျပန္လွည့္ မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ သတိထားျပီးလက္ေနာက္ျပန္ျဖင့္ ပိတ္လိုက္ျဖစ္ သည္။ သံေယာဇဥ္မတြယ္ခ်င္ေတာ့။ ဘဝဒုကၡမ်ားစြာကို အတူထမ္းပိုး သယ္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့တဲကေလးေရ ေနရစ္ခဲ့ေတာ့။ ငါ့ဘဝထဲက တံခါး တခ်ပ္ေတာ့ပိတ္လိုက္ျပန္ၿပီေပါ့ေလ။ ဘဝတြင္ပိတ္ခဲ့ဖူးသည့္ တံခါးမ်ား စြာအနက္ သည္ဒုကၡသည့္ဆိုသည့္ တံခါးကား ပိတ္ရသိပ္ခက္ခဲမည္ မဟုတ္ဟု ထင္ထားမိခဲ့ဖူးသည့္အထင္သည္ လက္ေတြ႔တြင္ မမွန္ ေၾကာင္း ယခုသိလာရျပီ။
က်ေနာ္ အေရွ႔သို႔လားရင္း အေနာက္သို့စုန္ခဲ့ပါသည္။
တတိယတန္းစားတေယာက္အတြက္ တတိယတန္းရထားႀကီးျဖင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေခတ္မီ ဂ်က္ေလယဥ္ ပ်ံႀကီးႏွင့္ျဖစ္ပါသည္။ ဖေယာင္းတိုင္မီး မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္၊ သက္ကယ္မိုးထရံကာနွင့္ အတန္ၾကာ အသားက်ခဲ့ရသည့္ဒုကၡသည္ဘဝသည္ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္း၌ ဒုကၡေတြခါးစည္းရင္း လက္ျပႏုတ္ဆက္ ခ်န္ေနရစ္ခဲ့ပါၿပီ။ ၿပဳိးၿပိဳးျပက္ျပက္လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္တို႔ႏွင့္ ပ်ားပန္းခတ္မွ်လူးလာေခါက္တံု႔တို႔အၾကားမွာ အထုတ္အပိုးေတြဘိုသီဘတ္သီ ကေလးငယ္မ်ားတို႔လို႔တြဲေလာင္းႏွင့္ က်ေနာ္တို႔အား သုဝဏၰဘုမိေလဆိပ္ သစ္ႀကီးက တအံ့တဩ။ က်ေနာ္တို႔ ေငးရင္းလည္းေမာခဲ့ၾကပါသည္။ ေပ်ာ္သလိုလို ဘာလိုလိုစိတ္ခံစားမႈ လည္း ရွိခဲ့ၾကမည္လားမေျပာတတ္ပါ။
ဘန္ေကာက္မွနူးေယာ့ခ္အထိ တိုက္ရိုက္ပ်ံသန္းသည့္ေလယာဥ္ခရီးစဥ္မွာ ရွည္ၾကာသေလာက္ ၿငီးေငြ႔ စရာလည္း ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ့္ တသက္စီးဖူးခဲ့သမွ် ေလယာဥ္ခရီးစဥ္မ်ားအနက္ အၾကာဆံုးႏွင့္ အရွည္ဆံုးခရီးပင္ျဖစ္ပါသည္။ နူးေယာ့ခ္မွတဆင့္ ရွီကားဂိုး၊ ထိုမွတဆင့္ ဖို႔ဝိန္း။ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ အဂၤၤၤလိပ္စကားမေျပာတတ္သည့္သူမ်ားအၾကား ေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္ ေျပာတတ္ရံုေလးျဖင့္ က်ေနာ္က ၾကက္ဆူပင္ ဝင္ဝင္လုပ္ေပးခဲ့ရသည္လည္းရွိပါသည္။
ဖို႔ဝိန္းေရာက္ေတာ့ ညသန္းေကာင္ခ်ိန္ျဖစ္ေနၿပီ။ လာႀကိဳနွင့္ေနသူေတြႏွင့္ ျပန္ဆံုရခ်ိန္တြင္ ဝမ္းနည္း ဝမ္းသာခံစားမႈမ်ားျဖင့္ ေဒြးေရာယွက္တင္ျဖစ္ေနပါသည္။ ေလဆိပ္မွ ေနရမည့္အိမ္သို႔ကားျဖင့္လာရင္း လမ္းတြင္ ေဘးဘီကိုၾကည့္ကာ “ဖို႔ဝိန္းဆိုတာ အေမရိကန္က ေတာၿမိဳ႔ေလးတခုပါ” ဟု ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကိုလည္း အမွတ္ရေနမိသည္။ ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္အိမ္ျပန္ ရမည္သာ မသိနိုင္ေသး၊ အိမ္နဲ႔တာ့ မိုင္ေထာင္ခ်ီေဝးသြားၿပီဆိုျခင္းပင္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ လူကေတာ္ေတာ္ေလးပန္းေနၿပီ။ ေမးတာေတြေျဖ။ သိတာေတြေျပာ၊ ပါလာသည့္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးေတြေဝငွ၊ ၿပီးေတာ့ အိပ္ယာဝင္ခဲ့သည္။ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ့။ လူကသာပမ္းေနၿပီး အိပ္ခ်င္စိတ္ကေပၚမလာေသး။ ဘာလို႔မ်ားပါလိမ့္ ေတြးၾကည့္ေတာ့မွ ေလယာဥ္ေပၚမွာ တရက္ေပ်ာက္သြား ခဲ့ရသည္ေကာ။ အခုခ်ိန္ဆို ဒုကၡသည္စခန္းကေန႔လည္ခ်ိန္ပါလားဆိုတာေတြးမိမွ ေန႔နွင့္ညမွားသြားသည္ကို ျပန္သတိရေတာ့သည္။ ႀကိုးစားၿပီး အိပ္ၾကည့္ေသးသည္။ မရေတာ့။ နာရီကေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ကတည္းက ေရာက္သည့္အရပ္၏ စံခ်ိန္ကိုလိုက္တိုက္ထားသည္မို႔ ဒီကစံေတာ္ခ်ိန္အတိုင္း ျဖစ္ေနသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၅ နာရီအတိ။ ေဆးလိပ္ကလည္းေသာက္ခ်င္ေနသည္။ ေနာက္ၿပီး ေရာက္ ေရာက္ခ်င္း ပထမဆံုး အေမရိကန္မနက္ခင္းကို ၾကည္ျဖစ္ေအာင္ၾကည့္မည္ဆိုသည့္ စိတ္ကူးကလည္း ရွိထားသည္။ အိပ္မေပ်ာ္သည့္အတူ အိပ္ယာက ထသည္။ ေဆးလိပ္မီးျခစ္ယူသည္။ အိမ္သားေတြ ဘယ္ သူမွမႏိုးၾကေသး။ တအိမ္လံုးတိတ္ဆိတ္ေန၏။ ေကာင္းသည္။ ဘယ္သူ့ဘယ္သူမွ အေနွာင့္အယွက္ျဖစ္ စရာမရွိေတာ့။ အိမ္ေရွ႔ခန္းတံခါးကိုဖြင့္ၿပီး အျပင္ထြက္လိုက္သည္။ အား..ေအးလိုက္တာ ဟု အသံထြက္ သြားမိသည္။ တံခါးကို လက္ေနာက္ျပန္ပိတ္လိုက္သည္။
အျပင္ဘက္ျမင္ကြင္းကားလွပသည္။ “ေႏြဦးရာသီဆို ဒီမွာသိပ္လွတယ္” ဟုေျပာခဲ့ဖူးသည့္ မိတ္ေဆြကို အမွတ္ရလိုက္သည္။ ဟုတ္သားပဲ။ ျမက္ခင္းစိမ္းေလးေပၚမွာ ယုန္ကေလး တေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ခုန္ ေပါက္ေနသည္။ လူရွိေနမွန္းသိသိႏွင့္ ေၾကာက္လန့္ဟန္မရွိ။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးလြန္းလွသည္ပဲ။ အိမ္တအိမ္က လြတ္လာသည့္ ယုန္ကေလးေတြပဲေနမွာ ဟု ထင္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ေတာယုန္ေလးေတြမွန္း သိရသည္။ “ဒီမွာကေတာ့ ေတာတိရိစၦာန္ေတြကို အေၾကာင္းမဲ့ဖမ္းဆီး၊ နွိပ္စက္သတ္ျဖတ္ခြင့္မရွိဘူးေလ။ လုပ္ရင္ လုပ္တဲ့သူအေရးယူခံရတယ္” ဆိုသည့္စကားေၾကာင့္ ေဩာ္..တိရိစၦန္ေလးေတြေတာင္ ဥပေဒရဲ့ အကာအကြယ္ေအာက္မွာပါလား ဟု သိလိုက္ရသည္။ သစ္ပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြေပၚက၊ ခ်ံဳပုတ္လိုလို ပန္းရံုေလးေတြဆီက မျမင္ဘူးသည့္ငွက္ေလးေတြ ေတးဆိုသံၾကားရသည္။ နားထဲေတာ့ ခပ္စိမ္းစိမ္း။ သီခ်င္းသစ္တပုဒ္ကို စၾကားၾကားခ်င္းရလိုက္သည့္ ခံစားမႈမ်ိဳးႏွင့္ဆင္သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က အိမ္အသစ္ကေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ေနခ်င္စရာေလး။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ကားသံမ်ားမွလြဲ၍ ပကတိတိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည္။ ေဆးလိပ္ဖြာလိုက္ ဝန္းက်င္ကိုေငးေမာခံစားလိုက္ႏွင့္ ဖန္တီးမႈ မပါသည့္ ရသ တမ်ိဳးမ်ိဳးကိုရေနသည့္ႏွယ္။
အေမရိကန္မနက္ခင္းကိုလည္း နဖူးေတ့ဒူးေတ့ ေတြ႔ဖူးၿပီ။ ေဆးလိပ္ေသာက္လည္းအာသာေျပၿပီ။ ခဏေနေတာ့ အေႏြးထည္ဝတ္ မလာတာမို႔ နည္းနည္းလည္းေအးလာသည္။ အိမ္ထဲျပန္ဝင္ေတာ့မွ၊ တံခါးလက္ကိုင္ကိုလွည့္လိုက္သည္။ ဖြင့္မရ။ ဘာမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္ဆိုၿပီး ထပ္လွည့္ၾကည့္သည္။ မပြင့္။ ခက္ၿပီ။ ထပ္လွည့္ၾကည့္သည္။ ထိုအတိုင္းပင္ တံခါးကတုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္။ ဒီေတာ့မွ သေဘာေပါက္သြား၏။ အျပင္ထြက္ဖို႔ တံခါးဖြင့္တုန္းက အထဲကေန Lock ခ်ထားကို သတိမျပဳမိခဲ့။ အမွန္က တံခါးျပန္မပိတ္ခင္ Lock ကို ဖြင့္ထားခဲ့ရမည္။ ဒါမွ ျပန္ဝင္သည့္အခါ အျပင္ကျပန္ဖြင့္လို႔ရမည္။ အခုေတာ့ သြားၿပီ။ Lock က်သြားခဲ့ၿပီ ေကာ။ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့။ အိမ္သားေတြက တေယာက္ ေယာကနိုးလာခ်ိန္ထိ ေစာင့္ရေတာ့မည္။

လူတိုင္းဘဝတြင္ Lock က်ခဲ့ရသည္မ်ားရွိႏိုင္သလို Lock ခ်ခဲ့ရသည္မ်ားလည္းရွိပါမည္။ ဘဝသစ္တခုကို တည္ေဆာက္မည္ ဆိုလ်င္ ဘဝေဟာင္းကို ေဖ်ာက္မွရမည္ထင္သည္။ ထိုကိစၥသည္ ဘဝ၏တံခါးတခုကို Lock ခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္ရမည္။ Lock ခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ ရံခါတြင္ မိမိက Lock ခ်လိုက္သည္မဟုတ္ပဲ အေျခအေနက (သို႔မဟုတ္) ဘဝကိုယ္၌က Lock ခ်ေပးလိုက္ျခင္းမ်ားလည္းရွိပါမည္။ မည္သို႔ပင္ Lock ခ်လိုက္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ ခ်မရသည့္ (သို႔မဟုတ္) ခ်၍မက်သည့္ Lock မ်ားစြာလည္းရွိႏိုင္ပါမည္။ Lock ကို အၿပီးခ်လိုက္သည့္ၾကားမွ ျပန္ျပန္ပြင့္လာျခင္းမ်ိဳးမ်ားလည္း ရွိႏိုင္မည္ထင္သည္။ ယခု က်ေနာ္ အေမရိကန္၏ ပထမဆံုးနံနက္ခင္းတြင္ Lock က်ေနၿပီ။ သည္ Lock ကား ဘယ္အခ်ိန္အထိ က်ေနဦးမည္နည္း။ က်ေနာ္မခ်ခဲ့သည့္ Lock သည္ က်ေနာ့္အတြက္က်ေနၿပီ။ ေနာင္ကိုလည္း ဘဝတြင္ အႀကိမ္မည္မွ် Lock က်ရဦးမည္လဲ။ အႀကိမ္မည္မွ် Lock ခ်ရဦးမည္လဲ။ က်ေနာ္ မေတြးတတ္ေတာ့။ ေတြးလည္းမေတြးခ်င္ေတာ့။ ဘဝတြင္ အႀကိမ္မည္မွ် Lock က်ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ၊ ခ်ခဲ့ၿပီးၿပီလဲဆိုသည္ကိုသာ ေတြးေနမိသည္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
၀၅/၂၉/၂၀၀၉ ည ၁၀ နာရီ ၄၅ မိနစ္

read more