“ပ်ံသန္းႏိုင္စြမ္းေတာင္ပံမ်ားႏွင့္နွင္းျဖဴဇီးကြက္” (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

မည္သူဖြင့္လိုက္သည္မသိ။ အခန္းထဲတြင္ “ေလွာင္ခိ်ဳင့္ထဲကေတး” သီခ်င္းသံလြင့္ထြက္လာ၏။ က်ေနာ့္ စိတ္အလ်ဥ္က ရုတ္ကနဲရပ္သြား၏။ သီခ်င္းသံကိို ၾကားတခ်က္မၾကားတခ်က္။ ဖတ္လက္စ စာအုပ္နွင့္ သီခ်င္းသံၾကား အေတြးမ်ား စုန္ခ်ီဆန္ခ်ီ။ သည္အေျခအေနသည္ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ရပ္ သာ ျဖစ္သည္ဆိုလ်င္လည္း အေတာ္ထူးျခားသည့္ တိုက္ဆိုင္မႈဟုသာ ေျပာရမည္ျဖစ္သည္ထင္၏။
စာအုပ္က ၁၉၇၇ ခုနွစ္တြင္ ျပည္ေထာင္စုသမၼတ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံသံ႐ံုး သတင္းနွင့္ျပန္ၾကားေရးဌာနမွ ထုတ္ေဝျပီး ဆရာလွသမိန္ ျပန္ဆိုသည့္ “ေခတ္သစ္ဂ်ာမန္လက္ေ႐ြးစင္စာေပ”ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ဘာသာျပန္သူ၏ အမွာစကားတြင္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ဂ်ာမန္စာေရးဆရာမ်ား၏ စာေပလက္ရာ သစ္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္တင္ျပထားေၾကာင္း၊ မူရင္းစာေရးသူတို့၏ ေရးဖြဲ႔ပံု၊ ယူဆပံု၊ စိတ္ကူးပံု၊ တင္စားပံု၊ စကားသံုးႏုန္းပံု၊ ေတြးေခၚစဥ္းစားပံု၊ တီထြင္ပံုႏွင့္ ေရးဖြဲ႔ခ်က္အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အရင္းအတိုင္းသံုးသပ္ ေလ့လာမိေစရန္ တတ္နိုင္သမွ်အတိအက်ျပန္ဆိုထားေၾကာင္း ဆိုပါသည္။ စာအုပ္ကိုဖတ္ၾကည့္လ်င္ ဘာသာျပန္ဆိုသူ၏ ေစတနာနွင့္အားထုတ္မႈကို ထင္ထင္လင္းလင္းျမင္ရလိမ့္မည္။ ေက်းဇူးႀကီးလွသည္ဟု ေအာက္ေမ့၏။ စာအုပ္တြင္ ဝတၴဳမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားဟူ၍ အခန္း ၄ ခန္းခြဲ စီစဥ္ထားျပီး ေနာက္ဆက္တြဲသေဘာ စာေရးသူတို့၏ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းကို ေဖၚျပထားသည္မွာလည္း ထူးျခားခ်က္လို ျဖစ္ေနသည္။
ေလာေလာလတ္လတ္ က်ေနာ္ေတာ္ဖတ္ေနသည္က ၁၉၇၂ နွစ္အတြက္ စာေပနိုဗယ္လ္ဆုရွင္ ဂ်ာမန္စာေရးဆရာ ဟိန္းနရစ္ဘိုးလ္၏ “သူတို့ပ်ံမေျပးၾကေပ” ဆိုသည့္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားအခန္းပါ စာတစ္ပုဒ္။ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ထည့္ထား၍သာ ေဆြးေႏြးခ်က္ျဖစ္ရသည္ထင္၏။ တကယ္က ရသစာတမ္းလိုလို၊ ဘာလိုလို က်ေနာ္ေတာ္လည္း မခြဲျခမ္းတတ္။ စာေပေဝဖန္သူတို႔သာ လိမၼာတတ္ပြန္ေပလိမ့္မည္ထင္ရ၏။
စာ စလ်င္စျခင္း စာေရးသူက ယခုနွစ္တြင္ အေရးအပါဆံုးေသာ “ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမႈေရးပြဲလမ္းသဘင္” ကိစၥဆိုသည္မွာ အဘယ္နည္းဟု သင္သိလိုေပလိမ့္မည္.. ဆိုကာ ဤပြဲလမ္းႏွစ္ရပ္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ သီးျခားခြဲသင့္ပါသနည္း.. ဟု ေမးလိုက္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမႈေရးသည္ ခြဲျခား၍ပိုင္းျခား၍မရႏိုင္ေၾကာင္း သူ့အျမင္ကိုတင္ျပလာသည္။ ထို့ေနာက္ “အနုပညာႏွင့္ လူမႈအသိုက္အဝန္း(လူ့အဖြဲ႔အစည္း) သည္ အစဥ္အၿမဲပင္တသီးတျခားျဖစ္ေပသည္” ဟု ဆို၍ သူ့အယူအဆကို ဝံ့ဝံ့စားစား ထုတ္ေဖၚခ်ျပလိုက္သည္။ သေဘာတူျခင္းမတူျခင္း လက္ခံျခင္းမခံျခင္းတို့မွာ ဘက္သေဘာရပ္တည္ခ်က္ကိစၥအျဖစ္ နွလံုးပိုက္၍ စာကိုဆက္ဖတ္ေနမိသည္။
သူ့အေနနွင့္ဆိုလွ်င္ “အေရးပါဆံုးေသာယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာေဆာင္ရြက္ခ်က္ႏွင့္ အေရးပါဆံုးေသာ လူမႈေရးေဆာင္ရြက္မႈမွာ နွစ္စဥ္လည္ပတ္ေနၾကအတိုင္း တိရိစၦာန္ရံုရွိ ကၽြႏုုပ္၏မိတ္ေဆြ နွင္းျဖဴ ဇီးကြက္ႀကီးထံ နွစ္တပတ္လည္ လည္ပတ္ျခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္” ဟု ဆိုရာ က်ေနာ့္ေတာ့္စိတ္တြင္ အံ့အားသင့္ျခင္းႏွင့္ နားမလည္နိုင္ျခင္းတို႔ ျဖတ္ကနဲလွ်ပ္ေျပးသြား၏။
ဘယ့္နွယ္ ေရွ႔မွာတစ္ေလွ်ာက္လံုး “အေရးပါသည့္ယဥ္ေက်းမႈတို႔ အေရးပါသည့္လူမႈေရးေဆာင္ရြက္ခ်က္တို႔” စသည့္ ခန္႔ထည္လွသည့္ စကားမ်ားေျပာလာေနရင္းမွ သူ၏ အေရးပါေသာယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမႈေရး ေဆာင္ရြက္ခ်က္မွာကား “ငွက္တစ္ေကာင္ထံ သြားေရာက္လည္ပတ္ျခင္း”သာ ျဖစ္သည္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုပါလိမ့္ဟု သိခ်င္စိတ္က ျဖန္းကနဲျဖစ္မိသည္။
ထို့ေနာက္ဆက္လက္၍ ထိုဇီးကြက္မႀကီး အေၾကာင္းနွင့္ ထိုဇီးကြက္မႀကီးထံ သူ အဘယ္ေၾကာင့္ နွစ္စဥ္သြားေရာက္လည္ပတ္ ရေၾကာင္းကို “မည္သည့္အရာသည္ ဇီးကြက္မႀကီး၏ေရွ႔ေမွာက္သို႔ သြားေရာက္ရေလေအာင္ ဆြဲေဆာင္သနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုဇီးကြက္မသည္ လက္ခံေတြ႔ဆံုႏိုင္ သူမဟုတ္ပါ။ ထို႔ျပင္လည္း ေတြ႔ဆံုရသူတို႔အား အလြန္ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ဆန္းစစ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပ သည္။ ကၽြႏ္ုုပ္အား ဆြဲေဆာင္ေသာအရာမွာ သူသည္အလြန္လွပ၍ အလြန္စင္ၾကယ္ၿပီး၊ အလြန္လိမၼာ၍ အလြန္ရိုင္းျခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္။ ထိုမွတပါး သူသည္ အလြန္လည္းရဲရင့္ေပသည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုအခ်ိန္ တြင္ကား သူ၏ရဲ့ရင့္မႈကို မ်ားစြာအသံုးမခ်ႏိုင္ေသးေပ။ သူ၏ ခံနိုင္ရည္ရွိ ေသာအရာကို တြက္ဆရ သေလာက္မွာ သူ၏ ေလွာင္အိမ္သံတန္းမ်ားသာျဖစ္ေပသည္..” ဟု ေျပာ၍ ထိုဇီးကြက္မႀကီး၏ ပကတိ အေျခအေနႏွင့္စရိုက္သဘာဝကို ေဖၚၫႊန္းလိုက္သည္။ လွပျခင္းႏွင့္ စင္ၾကယ္ျခင္းကို တြဲဖက္ျပ၍၊ ရဲရင့္ျခင္း လိမၼာျခင္းတို႔ရွိသည္ မွန္ေသာ္လည္း ထိုအရည္အခ်င္းမ်ား သူအသံုးမခ်ႏိုင္ေသးေၾကာင္း၊ ေလာေလာဆယ္ တြင္ သူ့ခံနိုင္ရည္ကိုတိုင္းဆရန္မွာ ေလွာင္အိမ္ႏွင့္သံတန္းမ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း လွပစြာေရးဖြဲ႔ျပ၏။ က်ေနာ့္ စိတ္အထင္ ရိုင္းသည္ဆိုသည္မွာလည္း အဂၤလိပ္လို Wild ကိုညႊန္းသည္ထင္၏။ ဤသို႔ဆိုလ်င္ သဘာဝ အတိုင္းျဖစ္ေသာ၊ အျပဳအျပင္မရွိေသာ၊ ဟန္ေဆာင္ဖံုးကြယ္မႈႏွင့္ ယဥ္ေက်းေယာင္ေဆာင္တတ္ျခင္းတို႔ ကင္းေသာ “အရိုင္းဆန္ျခင္း”သာျဖစ္ရမည္။ မေသြးရေသးသည့္ ေက်ာက္မ်က္ကို “အရိုင္းတံုး” ဟု ေခၚသည့္ႏွယ္ ျဖစ္ေလမည္လားဟု ေတြးမိသည္။
စာေရးသူက သူနွင့္ ထိုဇီးကြက္ႀကီးတို႔ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာမ်ား ေဆြးေဆြးေႏြးၾကသည္ကို စာဖတ္သူ၏သိခ်င္စိတ္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း ႏိႈးဆြေပးျပန္ပါသည္။ “စာေရးဆရာမ်ားသည္ နွင္းျဖဴ ဇီးကြက္ႏွင့္ အဘယ္အရာကိုေဆြးေႏြးသနည္း” အစခ်ီလိုက္ၿပီးမွ သူႏွင့္ နွင္းျဖဴဇီးကြက္တို႔ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကို တဆက္တည္းေျပာခ်လိုက္၏။ “မကုန္ခန္းနိုင္ေသာ အသြင္အျပင္ႏွင့္ အနွစ္သာရအေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္၊ ယခုနွစ္တြင္ကား ကၽြႏ္ုုပ္တုိ႔၏ ေဆြးေႏြးခ်က္ေခါင္းစဥ္မွာ လြတ္လပ္ေရး၏ အသြင္အျပင္ႏွင့္အႏွစ္သာရ အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္” (Essence and Form of Freedom)

စာေရးသူက နွင္းျဖဴဇီးကြက္မႀကီးကို စေဆြးေႏြးပံုကို ေအာက္ပါအတိုင္းဆိုသည္။ “အျခား ေရခဲငွက္ႏွင့္ လင္းတႀကီးမ်ားကဲ့သို႔သင့္အား အမိုးပြင့္ေလဟာျပင္ဝင္းၿခံ ကာရံေပးပါသလား” ဟုေမးသည္။ ဇီးကြက္မႀကီးက “ဟုတ္ကဲ့” ဟု ေျဖသည္။ သို့ရာတြင္ သူက ျငင္းပယ္ခဲ့သည္။ ေလွာင္အိမ္ကိုသာ ပို၍သေဘာၾကသည္။ ထိုခ်ီအခ်စကားေျပာခန္းအား က်ေနာ့ နားလည္ခ်က္မွာ အျခားေသာ ေရခဲငွက္ႏွင့္ လင္းတႀကီးမ်ားကို အမိုးမပါသည့္ အကာအရံၾကားတြင္ ထားသည့္နည္းတူ သူ့အားလည္း ထိုသို႔ ၿခံႏွင့္ေနခ်င္ ပါသလား ေမးသည့္အခါ၊ သူက ထိုသို႔မေနခ်င္ေၾကာင္းၿခံထက္ေလွာင္အိမ္ကိုသာ ပို၍သေဘာက် ေၾကာင္းေျပာၿပီး၊ အမိုးမဲ့ ေလဟာျပင္(ၿခံ)ကို ျငင္းဆန္ခဲ့ေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပဟန္ဟု သေဘာရသည္။
ထိုေရာအခါ စာေရးသူက “ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ” ဟု ၿငီးတြားမိလိုက္သည္။ ထို႔ျပင္လည္း ဤ စင္ၾကယ္ေသာ၊ လွပေသာ၊ လိမၼာေသာ၊ ႐ိုင္းေသာ ဇီးကြက္မႀကီးႏွင့္ စကားေျပာမိသည့္ အခါတိုင္းတြင္ သူ႔ကိုယ္သူ အလြန္မိုက္မဲလွသည္ဟု ခံစားရမိေၾကာင္းဆိုပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ရပ္လိုက္သည္။
သည္ေတာ့မွ ဇီးကြက္မႀကီးက “ေရခဲငွက္နဲ႔လင္းတေတြ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ရွင္..သတိမထားမိဘူးလား” ဟု ေမးသည္။ “ထားမိပါတယ္။ သူတို႔ဟာႀကီးမားတဲ့ အေတာင္ပံႀကီးေတြကို ျဖန္႔ရိုက္ခတ္ၿပီး ခမ္းနားတဲ့ ဟိတ္ဟန္ေတြကို ျပသေနၾကတယ္။” ဟု သူ ေျဖလိုက္ေၾကာင္းဆိုသည္။ ၿပီးမွ ဇီးကြက္မႀကီး၏အေမးကို ဆက္ေရးသြားျပန္သည္။ “ရွင္.. သူတို့ အေဝးကိုပ်ံသြားတာကိုေရာ ေတြ႔ဖူးလား။” “ဟင့္အင္း။ က်ဳပ္ သူတို႔ ပ်ံေျပးတာ မျမင္ဖူးဘူး” ဟု ျပန္ေျဖရင္း၊ ဘာမ်ား ဆက္ေျပာမွာပါလိမ့္ ဆိုသည့္အေတြးႏွင့္ စာေရးသူက ၿငိမ္သက္ေန ဟန္ရွိ၏။
“ဒီလိုဆိုရင္လည္း ကၽြန္မရဲ့ မိတ္ေဆြမိုက္ႀကီးရယ္၊ ဘာေၾကာင့္ မျမင္ရတာလဲ။ သူတို႔အေတာင္ပံႀကီးေတြ ရိုက္ခတ္ျပီး တခမ္းတနား ဟိတ္ဟန္ေတြလွည့္ျပသားဘဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ပ်ံမေျပးႏိုင္ၾကဘူးရွင့္ ။ သူတို႔အေတာင္ပံေတြကို ညွပ္ခံထားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကၽြန္မ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ေနခ်င္တာေပါ့။ အမိုးဖြင့္ထားတဲ့ ေလဟာျပင္(ၿခံ)ဆိုတာ သံတိုင္သံတန္းေတြေတာ့ မရွိဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ္လို႔ အေတာင္ေတြ အညွပ္ခံထားရတယ္ေလ။ ေလွာင္အိမ္ဆိုတာမ်ိဳးက သံတိုင္သံတန္းေတြေတာ့ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အေတာင္ပံအညွပ္မခံရဘူးမို႔လား။”

“က်မပ်ံႏိုင္စြမ္းရွိသေလာက္ သူတို့မွာပ်ံႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ပါဘူး”

စာေရးသူက ဤေနရာတြင္ သူ့စာကို တိကနဲပိပိယိယိျဖတ္ခ်လိုက္သည္။ က်ေနာ့ရင္ထဲလိႈက္ကနဲ။ သူေျပာခ်င္သမွ်ကို အိပ္သြန္ဖာေမွာက္ ေျပာခ်ၿပီးသြားၿပီ။ ဘာမွ်မက်န္ေတာ့။ က်ေနာ့မွာသာ အမိုးဖြင့္ေလွာင္ အိမ္(ၿခံ)ထဲမွ ေရခဲငွက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ လင္းတႀကီးမ်ား အေၾကာင္းနွင့္ ဘက္ေပါင္းစံု သံတိုင္သံတန္းတို႔ကာရံ ခံေနရသည့္ နွင္းျဖဴဇီးကြက္မႀကီးအေၾကာင္း ေတြးမိေနသည္။ က်ေနာ္ကား ယခု ၿခံထဲတြင္ရွိေန၏။
(မွတ္ခ်က္ မ်က္ေတာင္ေကာ္မာအဖြင့္အပိတ္ေလးမ်ားအတြင္းမွစာမ်ားသည္ မူလဘာသာျပန္သူ၏ ဘာသာျပန္ စကားလံုးမ်ားအတိုင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိေစအပ္ပါသည္)
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ