ဒုကၡသည္စခန္းက တဲကေလးကို ခြဲခြာခ်ိန္တံခါးအပိတ္မွာ ျပန္လွည့္ မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ သတိထားျပီးလက္ေနာက္ျပန္ျဖင့္ ပိတ္လိုက္ျဖစ္ သည္။ သံေယာဇဥ္မတြယ္ခ်င္ေတာ့။ ဘဝဒုကၡမ်ားစြာကို အတူထမ္းပိုး သယ္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့တဲကေလးေရ ေနရစ္ခဲ့ေတာ့။ ငါ့ဘဝထဲက တံခါး တခ်ပ္ေတာ့ပိတ္လိုက္ျပန္ၿပီေပါ့ေလ။ ဘဝတြင္ပိတ္ခဲ့ဖူးသည့္ တံခါးမ်ား စြာအနက္ သည္ဒုကၡသည့္ဆိုသည့္ တံခါးကား ပိတ္ရသိပ္ခက္ခဲမည္ မဟုတ္ဟု ထင္ထားမိခဲ့ဖူးသည့္အထင္သည္ လက္ေတြ႔တြင္ မမွန္ ေၾကာင္း ယခုသိလာရျပီ။
က်ေနာ္ အေရွ႔သို႔လားရင္း အေနာက္သို့စုန္ခဲ့ပါသည္။
တတိယတန္းစားတေယာက္အတြက္ တတိယတန္းရထားႀကီးျဖင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေခတ္မီ ဂ်က္ေလယဥ္ ပ်ံႀကီးႏွင့္ျဖစ္ပါသည္။ ဖေယာင္းတိုင္မီး မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္၊ သက္ကယ္မိုးထရံကာနွင့္ အတန္ၾကာ အသားက်ခဲ့ရသည့္ဒုကၡသည္ဘဝသည္ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္း၌ ဒုကၡေတြခါးစည္းရင္း လက္ျပႏုတ္ဆက္ ခ်န္ေနရစ္ခဲ့ပါၿပီ။ ၿပဳိးၿပိဳးျပက္ျပက္လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္တို႔ႏွင့္ ပ်ားပန္းခတ္မွ်လူးလာေခါက္တံု႔တို႔အၾကားမွာ အထုတ္အပိုးေတြဘိုသီဘတ္သီ ကေလးငယ္မ်ားတို႔လို႔တြဲေလာင္းႏွင့္ က်ေနာ္တို႔အား သုဝဏၰဘုမိေလဆိပ္ သစ္ႀကီးက တအံ့တဩ။ က်ေနာ္တို႔ ေငးရင္းလည္းေမာခဲ့ၾကပါသည္။ ေပ်ာ္သလိုလို ဘာလိုလိုစိတ္ခံစားမႈ လည္း ရွိခဲ့ၾကမည္လားမေျပာတတ္ပါ။
ဘန္ေကာက္မွနူးေယာ့ခ္အထိ တိုက္ရိုက္ပ်ံသန္းသည့္ေလယာဥ္ခရီးစဥ္မွာ ရွည္ၾကာသေလာက္ ၿငီးေငြ႔ စရာလည္း ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ့္ တသက္စီးဖူးခဲ့သမွ် ေလယာဥ္ခရီးစဥ္မ်ားအနက္ အၾကာဆံုးႏွင့္ အရွည္ဆံုးခရီးပင္ျဖစ္ပါသည္။ နူးေယာ့ခ္မွတဆင့္ ရွီကားဂိုး၊ ထိုမွတဆင့္ ဖို႔ဝိန္း။ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ အဂၤၤၤလိပ္စကားမေျပာတတ္သည့္သူမ်ားအၾကား ေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္ ေျပာတတ္ရံုေလးျဖင့္ က်ေနာ္က ၾကက္ဆူပင္ ဝင္ဝင္လုပ္ေပးခဲ့ရသည္လည္းရွိပါသည္။
ဖို႔ဝိန္းေရာက္ေတာ့ ညသန္းေကာင္ခ်ိန္ျဖစ္ေနၿပီ။ လာႀကိဳနွင့္ေနသူေတြႏွင့္ ျပန္ဆံုရခ်ိန္တြင္ ဝမ္းနည္း ဝမ္းသာခံစားမႈမ်ားျဖင့္ ေဒြးေရာယွက္တင္ျဖစ္ေနပါသည္။ ေလဆိပ္မွ ေနရမည့္အိမ္သို႔ကားျဖင့္လာရင္း လမ္းတြင္ ေဘးဘီကိုၾကည့္ကာ “ဖို႔ဝိန္းဆိုတာ အေမရိကန္က ေတာၿမိဳ႔ေလးတခုပါ” ဟု ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကိုလည္း အမွတ္ရေနမိသည္။ ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္အိမ္ျပန္ ရမည္သာ မသိနိုင္ေသး၊ အိမ္နဲ႔တာ့ မိုင္ေထာင္ခ်ီေဝးသြားၿပီဆိုျခင္းပင္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ လူကေတာ္ေတာ္ေလးပန္းေနၿပီ။ ေမးတာေတြေျဖ။ သိတာေတြေျပာ၊ ပါလာသည့္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးေတြေဝငွ၊ ၿပီးေတာ့ အိပ္ယာဝင္ခဲ့သည္။ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ့။ လူကသာပမ္းေနၿပီး အိပ္ခ်င္စိတ္ကေပၚမလာေသး။ ဘာလို႔မ်ားပါလိမ့္ ေတြးၾကည့္ေတာ့မွ ေလယာဥ္ေပၚမွာ တရက္ေပ်ာက္သြား ခဲ့ရသည္ေကာ။ အခုခ်ိန္ဆို ဒုကၡသည္စခန္းကေန႔လည္ခ်ိန္ပါလားဆိုတာေတြးမိမွ ေန႔နွင့္ညမွားသြားသည္ကို ျပန္သတိရေတာ့သည္။ ႀကိုးစားၿပီး အိပ္ၾကည့္ေသးသည္။ မရေတာ့။ နာရီကေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ကတည္းက ေရာက္သည့္အရပ္၏ စံခ်ိန္ကိုလိုက္တိုက္ထားသည္မို႔ ဒီကစံေတာ္ခ်ိန္အတိုင္း ျဖစ္ေနသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၅ နာရီအတိ။ ေဆးလိပ္ကလည္းေသာက္ခ်င္ေနသည္။ ေနာက္ၿပီး ေရာက္ ေရာက္ခ်င္း ပထမဆံုး အေမရိကန္မနက္ခင္းကို ၾကည္ျဖစ္ေအာင္ၾကည့္မည္ဆိုသည့္ စိတ္ကူးကလည္း ရွိထားသည္။ အိပ္မေပ်ာ္သည့္အတူ အိပ္ယာက ထသည္။ ေဆးလိပ္မီးျခစ္ယူသည္။ အိမ္သားေတြ ဘယ္ သူမွမႏိုးၾကေသး။ တအိမ္လံုးတိတ္ဆိတ္ေန၏။ ေကာင္းသည္။ ဘယ္သူ့ဘယ္သူမွ အေနွာင့္အယွက္ျဖစ္ စရာမရွိေတာ့။ အိမ္ေရွ႔ခန္းတံခါးကိုဖြင့္ၿပီး အျပင္ထြက္လိုက္သည္။ အား..ေအးလိုက္တာ ဟု အသံထြက္ သြားမိသည္။ တံခါးကို လက္ေနာက္ျပန္ပိတ္လိုက္သည္။
အျပင္ဘက္ျမင္ကြင္းကားလွပသည္။ “ေႏြဦးရာသီဆို ဒီမွာသိပ္လွတယ္” ဟုေျပာခဲ့ဖူးသည့္ မိတ္ေဆြကို အမွတ္ရလိုက္သည္။ ဟုတ္သားပဲ။ ျမက္ခင္းစိမ္းေလးေပၚမွာ ယုန္ကေလး တေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ခုန္ ေပါက္ေနသည္။ လူရွိေနမွန္းသိသိႏွင့္ ေၾကာက္လန့္ဟန္မရွိ။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးလြန္းလွသည္ပဲ။ အိမ္တအိမ္က လြတ္လာသည့္ ယုန္ကေလးေတြပဲေနမွာ ဟု ထင္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ေတာယုန္ေလးေတြမွန္း သိရသည္။ “ဒီမွာကေတာ့ ေတာတိရိစၦာန္ေတြကို အေၾကာင္းမဲ့ဖမ္းဆီး၊ နွိပ္စက္သတ္ျဖတ္ခြင့္မရွိဘူးေလ။ လုပ္ရင္ လုပ္တဲ့သူအေရးယူခံရတယ္” ဆိုသည့္စကားေၾကာင့္ ေဩာ္..တိရိစၦန္ေလးေတြေတာင္ ဥပေဒရဲ့ အကာအကြယ္ေအာက္မွာပါလား ဟု သိလိုက္ရသည္။ သစ္ပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြေပၚက၊ ခ်ံဳပုတ္လိုလို ပန္းရံုေလးေတြဆီက မျမင္ဘူးသည့္ငွက္ေလးေတြ ေတးဆိုသံၾကားရသည္။ နားထဲေတာ့ ခပ္စိမ္းစိမ္း။ သီခ်င္းသစ္တပုဒ္ကို စၾကားၾကားခ်င္းရလိုက္သည့္ ခံစားမႈမ်ိဳးႏွင့္ဆင္သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က အိမ္အသစ္ကေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ေနခ်င္စရာေလး။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ကားသံမ်ားမွလြဲ၍ ပကတိတိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည္။ ေဆးလိပ္ဖြာလိုက္ ဝန္းက်င္ကိုေငးေမာခံစားလိုက္ႏွင့္ ဖန္တီးမႈ မပါသည့္ ရသ တမ်ိဳးမ်ိဳးကိုရေနသည့္ႏွယ္။
အေမရိကန္မနက္ခင္းကိုလည္း နဖူးေတ့ဒူးေတ့ ေတြ႔ဖူးၿပီ။ ေဆးလိပ္ေသာက္လည္းအာသာေျပၿပီ။ ခဏေနေတာ့ အေႏြးထည္ဝတ္ မလာတာမို႔ နည္းနည္းလည္းေအးလာသည္။ အိမ္ထဲျပန္ဝင္ေတာ့မွ၊ တံခါးလက္ကိုင္ကိုလွည့္လိုက္သည္။ ဖြင့္မရ။ ဘာမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္ဆိုၿပီး ထပ္လွည့္ၾကည့္သည္။ မပြင့္။ ခက္ၿပီ။ ထပ္လွည့္ၾကည့္သည္။ ထိုအတိုင္းပင္ တံခါးကတုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္။ ဒီေတာ့မွ သေဘာေပါက္သြား၏။ အျပင္ထြက္ဖို႔ တံခါးဖြင့္တုန္းက အထဲကေန Lock ခ်ထားကို သတိမျပဳမိခဲ့။ အမွန္က တံခါးျပန္မပိတ္ခင္ Lock ကို ဖြင့္ထားခဲ့ရမည္။ ဒါမွ ျပန္ဝင္သည့္အခါ အျပင္ကျပန္ဖြင့္လို႔ရမည္။ အခုေတာ့ သြားၿပီ။ Lock က်သြားခဲ့ၿပီ ေကာ။ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့။ အိမ္သားေတြက တေယာက္ ေယာကနိုးလာခ်ိန္ထိ ေစာင့္ရေတာ့မည္။
လူတိုင္းဘဝတြင္ Lock က်ခဲ့ရသည္မ်ားရွိႏိုင္သလို Lock ခ်ခဲ့ရသည္မ်ားလည္းရွိပါမည္။ ဘဝသစ္တခုကို တည္ေဆာက္မည္ ဆိုလ်င္ ဘဝေဟာင္းကို ေဖ်ာက္မွရမည္ထင္သည္။ ထိုကိစၥသည္ ဘဝ၏တံခါးတခုကို Lock ခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္ရမည္။ Lock ခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ ရံခါတြင္ မိမိက Lock ခ်လိုက္သည္မဟုတ္ပဲ အေျခအေနက (သို႔မဟုတ္) ဘဝကိုယ္၌က Lock ခ်ေပးလိုက္ျခင္းမ်ားလည္းရွိပါမည္။ မည္သို႔ပင္ Lock ခ်လိုက္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ ခ်မရသည့္ (သို႔မဟုတ္) ခ်၍မက်သည့္ Lock မ်ားစြာလည္းရွိႏိုင္ပါမည္။ Lock ကို အၿပီးခ်လိုက္သည့္ၾကားမွ ျပန္ျပန္ပြင့္လာျခင္းမ်ိဳးမ်ားလည္း ရွိႏိုင္မည္ထင္သည္။ ယခု က်ေနာ္ အေမရိကန္၏ ပထမဆံုးနံနက္ခင္းတြင္ Lock က်ေနၿပီ။ သည္ Lock ကား ဘယ္အခ်ိန္အထိ က်ေနဦးမည္နည္း။ က်ေနာ္မခ်ခဲ့သည့္ Lock သည္ က်ေနာ့္အတြက္က်ေနၿပီ။ ေနာင္ကိုလည္း ဘဝတြင္ အႀကိမ္မည္မွ် Lock က်ရဦးမည္လဲ။ အႀကိမ္မည္မွ် Lock ခ်ရဦးမည္လဲ။ က်ေနာ္ မေတြးတတ္ေတာ့။ ေတြးလည္းမေတြးခ်င္ေတာ့။ ဘဝတြင္ အႀကိမ္မည္မွ် Lock က်ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ၊ ခ်ခဲ့ၿပီးၿပီလဲဆိုသည္ကိုသာ ေတြးေနမိသည္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
၀၅/၂၉/၂၀၀၉ ည ၁၀ နာရီ ၄၅ မိနစ္
0 comments:
Post a Comment