ဆု(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

အရာရာသည္ သူ႔ဇယားက်အတိုင္း သြားရပါသည္။ ကမၻာလည္း သူ႔ကို ဘယ္သူ႔မွ သြားမလွည့္ပဲ ခုထိ လည္ေနၿမဲပါသည္။ ဤေနရာတြင္ သိတ္မေသခ်ာသည္မွာ ကမၻာလည္တာလား က်ေနာ္တို႔ အလွည့္ခံထားရတာဆိုတာပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထားပါေတာ့ ကမၻာလည္လည္ က်ေနာ္တို႔လည္လည္ ျပႆနာေတာ့သိတ္မရွိပါ။ လည္ေတာ့ လည္ေနမွျဖစ္ပါမည္။ အလည္ရပ္ေနလွ်င္ သို႔မဟုတ္ အလည္ရပ္သြားလွ်င္ ရႈပ္ေထြးမႈေတြမ်ားကာ ကိစၥေတြရွိလာပါလိမ့္မည္။ ထိုအခါ လူ႔ဆရာေတြက ငါတို႔ အေစာႀကီးထဲကမေျပာဘူးလား ကမၻာပ်က္မယ္ဆိုတာကိုဟုဆိုက လက္ခေမာင္းေတြခတ္ၾကပါလိမ့္မည္။ ထိုလူေတြ နားမထြင္းျဖစ္ေနသည္မွာ ကမၻာပ်က္လွ်င္ သူတို႔လည္း ေခါင္းနွင့္ကိုယ္ အိုးစားကြဲမည့္အေရး မေတြးမိၾကတာျဖစ္ပါသည္။ လူတကာေသလွ်င္ ငေတလည္းေခါင္းမာလို႔မရပါ။ ထို႔ေၾကာင့္က်ေနာ္သည္ ကမၻာဖ်က္ရန္ ေယာင္လို႔ပင္စိတ္မကူးမိပါ။ ကမၻာဖ်က္လက္နက္မ်ား ကိုင္ထားသည့္နိုင္ငံတြင္ေနရသည့္တိုင္ ကမၻာဖ်က္မည့္အႀကံဆိုး ဉာဏ္ဆိုး က်ေနာ့္တြင္ မရွိပါ။ ဘယ္သူ ကမၻာဖ်က္ဖ်က္ ကမၻာပ်က္လွ်င္ အကုန္ပ်က္ပါမည္။ ကမၻာကို လူတို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖ်က္ခဲ့ၾကပါသည္။ ကမၻာစစ္ႀကီးေတြျဖစ္ၿပီးကို ဖ်က္ၾကပါသည္။ ကမၻာပ်က္မသြားပဲ သူတို႔သာ ကိုယ္က်ိဳးေတြနည္းၾကပါသည္။ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားေတြလည္း ျဖစ္ၾကပါသည္။ ခုလည္း ေျမာက္ကိုးရီယားကို ရန္သြားေထာင္ေနပါသည္။ ေျမာက္ကိုးရီးယားမွာလည္း ကမၻာဖ်က္လက္နက္ေတြရွိပါသည္။ အစၥေရးလ္ကို ေျမွာက္ေပးၿပီး ဂ်ဳးနွင့္ အာရဗ္ေတြကို မီးေမႊးေပးေနပါသည္။ ဂ်ပန္ကို ေထာင္ေပးၿပီး တရုတ္ကိုရန္ေစာင္ခိုင္းေနပါသည္။ တရုတ္တြင္လည္း ကမၻာဖ်က္လက္နက္ေတြရွိပါသည္။ အန္ကယ္လ္ဆမ္သည္ သူ႔ေျမေပၚ က်ည္တေတာင့္မွအက်မခံပဲ ကမၻာပတ္စစ္တိုက္စားေနသူျဖစ္ပါသည္။ သူ႔နိုင္ငံသားသူ႔စစ္သားေတြ နိုင္ငံ့ျပင္ပတြင္ မည္မွ်ေသေသ သူ အေလးမထားပါ။ အေခါင္းေတြ အလံအုပ္ၿပီး ေလယဥ္ပ်ံနွင့္ျပန္သယ္ကာ စစ္သဂ်ိဳင္းတြင္ ေသနတ္ေအာက္စိုက္အေလးျပဳကာ ဘလန္႔ခ္က်ည္ေတြမိုးေပၚေထာင္ပစ္ေပးၾကကာ အေျမာက္ေတြေဖါက္ၾကလုပ္ကာ စစ္သားမယားနွင့္ က်န္ရစ္သူမ်ားအား နွစ္သိမ့္ေပးပါမည္။ ၿပီးလွ်င္ က်ေနာ္တို႔အိပ္္ထဲကေငြနွင့္ က်န္ရစ္သူမ်ားကို မေသမခ်င္း မစို႔မပို႔ေထာက္ပံ့ပါမည္။ သမၼတဆုတို႔ဘာတို႔လည္း ရင္ဘတ္ထိုးေပး လည္ပင္းခ်ိတ္ေပးလုပ္ၾကပါမည္။ ထိုသတၳဳျပားႀကီးမွာ အခန္းေထာင့္ကစားပြဲတင္ထားသည့္ ဆုတံဆိပ္ေတြအျဖစ္ ၾကာလွ်င္ဖုန္တက္ကုန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဆုတံဆိပ္ေတြကို လူေတြမက္ေမာၾကပါသည္။ သန္းေရႊအပါအဝင္ ဗမာျပည္ကစစ္ဗိုလ္ေတြ ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးဆိုလွ်င္ စစ္ယူနီေဖာင္းနွင့္ ထိုတံဆိပ္ေတြ ရင္ဘတ္အျပည့္ခ်ိတ္ၿပီး တက္လာၾကပါသည္။ က်ေနာ့္ ေခြးေလး ၂ ေကာင္တြင္လည္း လည္ပတ္နွင့္ ဆုျပားေလးေတြကိုယ္စီ လည္တြင္ ဆြဲထားၾကပါသည္။ စစ္သားမယားကား ဆုအျပားႀကီးရပါသည္။

read more

ၾကက္ဆင္ဒုကၡ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ဒီမနက္ အလုပ္သြားေတာ့ ကားကို အေတာ္သတိထားေမာင္းရပါသည္။ ခုရာသီသည္ ၾကက္ဆင္မ်ား အုပ္လိုက္အုပ္လိုက္ ထြက္တတ္သလို ငန္းညိဳရိုင္းၾကီးမ်ားလည္း မိတ္လိုက္ရန္ သားေပါက္ရန္ျပန္လာသည့္ကာလျဖစ္ပါသည္။ သမင္ေတြလည္း အထြက္မ်ားပါသည္။ ရက္ခြန္းဆိုသည့့္ ရွည့္အႀကီးလိုလို ဝက္ဝံေပါက္စငယ္လိုလို မ်က္ကြင္းညိဳႀကီးမ်ားနွင့္အေကာင္ေလးေတြလည္း လမ္းေပၚအလြန္ထြက္သည့္ သမယျဖစ္ပါသည္။ ေဒါင္းေတြလည္း တြန္ၾကေတာက္ၾကပါၿပီ။ ရာသီေလးေႏြးစျပဳလာသျဖင့္ အေကာင္ဗေလာင္စံု ေတာလည္ၾက မ်ိဳးဆက္ရင္ေသြးေတြေမြးျမဴ ေပါက္ဖြားရင္း ေလာကကိုသစ္ဖို႔ အသက္ဆက္ၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ အခ်စ္၊ လိင္စိတ္နွင့္ မိသားစုဘဝမ်ားေဆာက္ၾကမည္ျဖစ္ပါသည္။ အင္ဒီယားနား ၈ Indiana 8 လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ ထင္သည့္အတိုင္း ၾကက္ဆင္တအုပ္က လမ္းကို စိမ္ေျပနေျပ ျဖတ္ေနတာနွင့္ တည့္တည့္သြားတိုးပါသည္။ ခန္႔မွန္းေျခ အေကာင္ ေျခာက္ဆယ္ခန္႔ ရွိမည္ထင္ပါသည္။ ေတာလည္း နည္းနည္းနက္သည့္ေနရာျဖစ္ပါသည္။ လူေနအိမ္ေျချပတ္သည့္ေနရာလည္းျဖစ္ပါသည္။ ဒါနွင့္ ကားရပ္ၿပီး သူတို႔ျဖတ္တာ မၿပီးမခ်င္းေစာင့္ရပါသည္။ ေတာ္ေတာ္နွင့္မၿပီးနိုင္ပါ သူတို႔အေမ့လင္ပိုင္သည့္စင္ေပၚ ထင္သလိုႀကဲမည္ဆိုသည့္ အထာမ်ိဳးေတြနွင့္ျဖစ္ေနပါသည္။ က်ေနာ့္ေနာက္မွာလည္း ကားက ဆယ္စီးေလာက္တန္းမိေနပါၿပီ။ တခ်ိဳ႔ကားေတြက ဘာမွန္းမသိသျဖင့္ ဟြမ္းတဗြမ္ဗြမ္လုပ္ေနပါၿပီ။ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္တဘက္လမ္းေၾကာမွာလည္း ကားက ဆယ့္ေလးငါးစီးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ၾကက္ဆင္ေတြကေတာ့ ဘာမွအေရးလုပ္စရာမလိုဆိုသည့္အထာနွင့္ ကိုယ္ဟန္ျပမယ္ေတြလို ဖက္ရွင္မယ္ေတြလို ေအးေအးလူလူ လမ္းေပၚျဖတ္ေနၾကပါသည္။ က်ေနာ္ ေနာက္ထပ္ မိနစ္ ၂ဝ နီးပါးေမာင္းရပါဦးမည္။ အလုပ္ကလည္း ၇ နာရီတြင္ စရပါမည္။ ခု နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၆ နာရီ ၄၃ မိနစ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူတို႔ကိုေစာင့္ရသည္မွာ ၅ မိနစ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ ဒါနွင့္ ကားကို ခတ္ျဖည္းျဖည္းေလးလွိမ့္ကာ သူတို႔အနားထိသြားၿပီး ဟြန္းကို ဗြမ္းကနဲတခ်က္ နွိပ္လိုက္ေတာ့မွ သူတို႔ေတြ လမ္းျဖတ္သည့္အေကာင္ကျဖတ္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္သည့္အေကာင္ကဆုတ္ၿပီး ရွဲေပးၾကပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ဆက္ေမာင္းသြားလို႔ရပါသည္။ ထိုကိစၥသည္ အေမရိကန္ေက်းလက္က လမ္းမ်ားတြင္ ေန႔စဥ္ျဖစ္ေနသည့္ သာမန္ကိစၥ နိစၥဓူဝဆိုေသာ္လည္း ျပႆနာအေတာ္ရွိပါသည္။

read more

ေပါက္စီ ငရုပ္ဆီ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ကက္သားေပါက္စီ ၂ လံုးရွိပါသည္။ အမွန္က ေျခာက္လံုးပါ ေလးလံုးက စားလို႔ကုန္သျဖင့္ ၂ လံုးႂကြင္းတာျဖစ္ပါသည္။ ေပါက္စီသည္ ျငဳပ္ဆီနွင့္စားမွ အရသာျပည့္ပါသည္။ ဒီက ျငဳတ္ဆီေတြသည္ အက္ဖ္ဒီေအေခၚ အစားအစာေဆးဝါးဌာနက မီးစိမ္းျပမွထုတ္ရျဖင့္ က်န္းမာေရးနွင့္ ညီညြတ္သည္ေျပာရပါမည္။ ဗမာျပည္က ျငဳတ္ဆီသည္ သူ႔ဟာသူ က်န္းမာေရးနွင့္ ညီညြတ္ညြတ္မညြတ္ညြတ္ စားလို႔အေတာ္ ခံတြင္းလိုက္ပါသည္။ ဒန္ပန္းကန္ျပားေလးနွင့္ မဟုတ္ဘဲ ထုတ္ထိုးကို တုတ္နွင့္ဘဲထိုးစားရတာႀကိဳက္သည့္ ဝက္သားတုတ္ထိုးစြဲသူတခ်ိဳ႔ဆိုလွ်င္ ျခင္းေတာင္းေဘးက အခ်ဥ္ရည္ပုလင္းေလးထဲ ထုတ္မွာထိုးထားသည့္ ဝက္သားဖတ္ကေလးကို ထိုးထည့္လိုက္ တၿပြပ္ၿပြပ္စုပ္လိုက္ ေနာက္ျပန္ထိုးထည့္လိုက္နွင့္ ဗမာ့ျငဳတ္ဆီအစပ္အဟပ္၏အရသာကို တင္းျပည့္ၾကပ္ျပည့္ခံစားေနၾကတာ က်ေနာ္ ေျမနီကုန္းနွင့္ လွည္းတန္းတဝိုက္တြင္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္ဖူးပါသည္။ ေရႊေရးထင္ထင္ကိုေတာ့ ခုထိ လူအေကာင္လိုက္ႀကီး မျမင္ဖူးပါ။ သူလည္း ဝက္သားတုတ္ထိုးလို နံမည္အလြန္ေက်ာ္ပါသည္။ ျငဳပ္ဆီပုလင္းထဲ တုတ္ထိုးထိုးစားရတာကိုရြံလ်င္ အိမ္မွာဘဲ ကိုယ့္ဟာကိုလုပ္စားၾကပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုအရသာသည္ လမ္းေလးတုတ္ထိုးသည္ျငဳပ္ဆီအရသာကို မည္သို႔ မမီနိုင္ဟုထင္ပါသည္။

read more

နံနံပင္နိုင္ငံေရး(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

က်ေနာ္တို႔ နိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေျပာၾကသည့္အခါ နိုင္ငံေရးဆိုတာ နိုင္ငံေရးဆိုတာေတြနွင့္စၾကပါသည္။ အမွန္က က်ေနာ္တို႔ နိုင္ငံေရးဆိုတာကို နံနံပင္အေၾကာင္းေလာက္ပင္ မသိ၍ျဖစ္နိုင္ပါသည္။ နိုင္ငံေရးဘာမွန္းသိသည့္လူမ်ား အာဏာရၿပီး က်ေနာ္တို႔အေပၚ အစိုးတရလုပ္ေတာ့လည္း က်ေနာ္တို႔ခံရပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔သည္ ေအာက္ကလည္းေနေသး ဟာဒီးေတာ့မေလွ်ာ့ဆိုသည့္အထာနွင့္ နိုင္ငံေရးဆိုတာ နိုင္ငံေရးဆိုတာေတြ လုပ္ေနၾကရပါသည္။ ကံေကာင္းလွ်င္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီး၏ မ်က္ေစ့ေအာက္ေရာက္ သြားနိုင္ေသးသည္။ မ်က္ေစ့ေအာက္ေရာက္သည္ဆိုသည္မွာ ေထာင္ထဲ ဆြဲသြင္းျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ထက္ပို ကံေကာင္းလွ်င္ ေတာထဲ ေမာင္းအပို႔ခံရပါမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ နိုင္ငံေရးကို နားမလည္ေသးမွန္း သိသာပါသည္။

read more

ေဆးလိပ္အျပတ္(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

က်ေနာ္ ေဆးလိပ္ျဖတ္သည့္အေၾကာင္းမ်ားတြင္ ကရိကထမ်ားလြန္းသည့္ဒဏ္ မခံနိုင္တာပါပါသည္။ က်ေနာ္လုပ္သည့္အလုပ္ေတြမွာ ရံုးခန္းေတြနွင့္အဆက္အစပ္ျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္ရံုးခန္းထဲတြင္မွ ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္မရွိပါ။ ေသာက္ခ်င္လွ်င္ အျပင္ထြက္ အေဆာက္အဦးနွင့္ ေပ ၂ဝ အကြာမွာ ေသာက္ရပါသည္။ ကား ဂရပ္ခ်္မ်ားတြင္လည္း ေသာက္မရပါ။ ကိုယ့္အိမ္ဆိုၿပီးလည္း အိမ္ထဲလည္းေသာက္မျဖစ္ပါ။ ဒီကအိမ္ေတြသည္ အလံုပိတ္ေတြျဖစ္ပါသည္။ ေဆးလိပ္နံ႔စြဲသြားလွ်င္ ေပ်ာက္ဖို႔အေတာ္ခက္ပါသည္။ အိမ္လာလည္သည့္ ဧည့္သည္မ်ားတြင္ ေဆးလိပ္မေသာက္သူလူႀကီးမ်ား၊ ကေလးငယ္မ်ားပါလာလွ်င္ အေတာ္မ်က္နွာပူစရာျဖစ္ပါသည္။ ကားဆိုလည္း ငါ့ကားဘဲ ငါ့ဟာငါေသာက္ဖို႔သည္မွာ မလြယ္ပါ။ ကားထဲအနံ႔စြဲသြားလွ်င္ေတာ္ေတာ္ေလး မေကာင္းပါ။ ေဆာင္းတြင္း နွင္းေတြက ဒူးေလာက္ေပါင္ေလာက္က်ေနခ်ိန္ ေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ အျပင္ထြက္ရသည့္ဒုကၡမွာ အလြန္ႀကီးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဒဏ္ေတြကို ႀကံဖန္ခံလို႔ရပါေသးသည္။ အဓိက အေၾကာင္းရင္းမွာ ဗမာျပည္ကလို လမ္းေဘး ဟင္းလင္းပြင့္လဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမ်ားမရွိျခင္းနွင့္ ဒီကရွိသည့္ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္မရတာျဖစ္ပါသည္။ ဒါနွင့္ စိတ္တိုတိုျဖင့္ ေဆးလိပ္ျဖတ္ပလိုက္ပါသည္။ ၆ နွစ္နီးပါးရွိပါၿပီ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဧၿပီ၊ ၁၃၊ ၂ဝ၁၇)

read more

ေႏြဦးေပါက္(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

က်ေနာ္ ခ်စ္ခင္ရင္းနွီးရသည္ မိတ္ေဆြတိုင္းကို ခုလို ေႏြဦးေလးေပါက္ပလားဆို အိမ္လာလည္ေစခ်င္ပါသည္။ ထင္းမီးျဖင့္ ဖုတ္ေသာကင္ေသာ အသားငါးအသီးအရြက္မ်ားနွင့္ ဧည့္ခံခ်င္ပါသည္။ ဟို႔ ၿခံအေနာက္က ေတာစပ္ထဲက ေကဘင္န္ေလးထဲလည္း ေရနံဆီမီးအိမ္ေလးေတြနွင့္ လူႀကီးေတြစာဖတ္ ကေလးေတြ အထပ္ခိုးေလးတက္လိုက္ဆင္းလိုက္ ေနေနၾကတာကို ေပ်ာ္ပါသည္။ ငါးေတြလည္း အစာေႂကြးၾကပါမည္။ ၾကက္ဥေတြလည္း အတူေကာက္ၾကပါမည္။ ေခြးေလးေတြနွင့္လည္း ေျပးလႊားကစားၾကပါသည္။ မိႈေတြလည္း ပြင့္ေတာ့ပါမည္။ ကညႊတ္ေတြေတာ့ အစို႔ထြက္လာေနပါၿပီ။ ၾကက္သြန္ျဖဴေတြလည္း လက္ ေျခာက္သစ္ခန္႔အၿမိတ္ေတြရွည္ေနပါၿပီ။ စထေရာ္ဘယ္ရီေတြလည္း လန္းလာၾကပါၿပီ။ စပ်စ္ေတြေတြ ပုရစ္ဖူးပါၿပီ။ ပန္းေတြလည္း ပြင့္ၾကပါၿပီ။ ေဘ့စ္စ္မင္န္႔ထဲတြင္ ဒရမ္ဆက္အျပည့္အစံုေရာ ပီယာနိုေရာ အသံဆိုင္ရာလွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြပါ အျပည့္ရွိသည့္အျပင္ နံရံတြင္ႀကိဳက္သေလာက္ေရး ေဆးဖ်က္ရသည့္ေဆးမ်ားလည္း သုတ္ထားပါသည္။ ကေလးေတြ ေျမျဖဴေရာင္စံုေတြနွင့္ ႀကိဳက္သေလာက္ ျခစ္ေရးသြားလည္း ဖ်က္လို႔ဖ်က္သည့္ေဆးသုတ္ထားပါသည္။ ကေလးေတြေခၚၿပီး က်ေနာ့္ ေတာကအိမ္ေလးထဲ လာလည္ၾကေစခ်င္ပါသည္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဧၿပီ ၁၄၊ ၂ဝ၁၈)

read more

လက္ပံ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

က်ေနာ္ ေက်ာက္ဆည္ေနတုန္းက က်ေနာ္တို႔တပ္ကေန ျမင္းလွည္းျဖင့္ တနာရီမရွိတတ္ရွိတတ္ေမာင္းရသည့္ေနရာတြင္ လက္ပံဟုေခၚေသာ ရြာႀကီးရွိပါသည္။ ထိုရြာႀကီးတြင္ အားလံုးလိုလိုမွာ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ေက်ာက္ဆည္နွင့္အနီးၿမိ့ဳမ်ား၏ အမဲသားလိုအပ္ခ်က္ကို သူတို႔ ျဖည့္ဆည္းေပးေနတာျဖစ္ပါသည္။ ရြာထဲဝင္လိုက္လွ်င္ပင္ ဖုန္႔နံ႔ ဆိတ္ေခ်းနံ႔ နြာေခ်းနံ႔မ်ားနွင့္သင္းေနပါသည္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေပၚထားသည့္ အမဲသားဝမ္းတြင္းသားကို ေတာအရက္နွင့္ အဆီမခဲခင္ ပူပူေႏြးေႏြးခ်က္ျမည္းၾကရင္း ေပ်ာ္ခဲ့ရပါသည္။ တခါတေလ က်ေနာ္တို႔က အာမီရမ္ေလးဘာေလးမ်ား သယ္သြားလွ်င္ သူတို႔အလြန္ဝမ္းေျမာက္ၾကၿပီး သင္းၿပီးေနာက္ သိမ္းထားထားသည့္ ႏြားေဂြးဥ ဆိတ္ေဂြးဥမ်ားပါ ျပဳတ္ေက်ာ္လုပ္၍ေကၽြးပါသည္။ ဦးေနွာက္ေတြလည္း ေၾကာ္ေကၽြးၾကပါသည္။ မုန္လာခ်ဥ္ဖတ္ ပဲတီခ်ဥ္ဖတ္ နွမ္းဖတ္ခ်ဥ္မ်ား ပဲဖတ္ခ်ဥ္မ်ားလည္း သုတ္သုတ္ေကၽြးၾကပါသည္။ အဲ့လူေတြ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါသည္။

read more

ေကြ႔တယိုသူေဌးမ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

က်ေနာ္ မဲေဆာက္ေနတုန္းက တေန႔ေဈးထဲသြားရင္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီနွင့္ တီရွပ္ေလးနွင့္ အသက္သံုးဆယ္ခန္႔ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ဆံုမိပါသည္။ စိတ္ထဲ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဒီေကာင္မေလးဟာ တေယာက္ေယာက္နဲ႔ တူလိုက္တာဟုျဖစ္ၿပီး လြန္သြားမွ ေနာက္ကေန ျပန္လွည့္ေခၚၿပီး ဦးေလးနံမည္ ဘယ္သူဘယ္ဝါဟုမိတ္ဆက္ရင္း နင့္ကို ငါသိတဲ့လူတေယာက္ေယာက္နဲ႔ ရုပ္ျခင္းခၽြပ္စြပ္တူသလိုထင္မိလို႔ပါ။ နင့္အေဖနံမည္ ဘယ္သူလဲ၊ ဗမာျပည္ ဘယ္နယ္မွာေနၾကသလဲဆိုေတာ့ သူ႔အေဖနံမည္ေျပာျပပါသည္။ လက္ပံတန္းဘက္ကျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို သာယာဝတီေထာင္တြင္ အေဆာင္ထားသူထား တိုက္ခန္းေတြထဲထားခ်င္ထားၿပီး လိုသလိုနွိပ္ကြပ္ရန္ ခြဲထားပါသည္။ အဓိက က လူမစုမိေစရန္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္က ၁ တိုက္တြင္ေနရပါသည္။ သာယာဝတီေထာင္ေရာက္စ က်ေနာ္တို႔ အျပင္ထြက္ခ်ိန္မွာ တေန႔လွ်င္ ၄၅ မိနစ္ျဖစ္ပါသည္။ က်န္သည့္ ၂၃ နာရီနွင့္ ၁၅ မိနစ္ကို ၈ ေပ၊ ၁၂ ေပ အခန္းထဲတြင္ လူ သံုးေလးေယာက္အတူေနရပါသည္။
ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔ေသာက္ေရအိုးေတြျဖည့္ဖို႔(ေသာက္ေရအိုးေတြမွာ အခန္းအျပင္တြင္ ထားပါသည္။ ေသာက္ခ်င္လွ်င္ သံတိုင္ၾကားလက္ထုတ္ၿပီး ခပ္ေသာက္ရပါသည္) က်ေနာ္တို႔စားဖို႔ ထမင္း၊ တာလေဘာစသည္မ်ား ဖိုႀကီးမွသြားယူၿပီး ေဝေပးဖို႔၊ က်ေနာ္တို႔ စြန္႔ပစ္စုပံုထည့္ထားသည္ စည္ပိုင္းျပတ္ႀကီးေတြထဲက ေခ်းေသးမ်ားအား မိလႅာႀကီးဆိုသည့္ေနရာအထိ ထမ္းယူသြားၿပီး ေျမျမွဳတ္ စသည့္အလုပ္မ်ား လုပ္ရန္ ရာဇဝတ္မႈျဖင့္က်လာသည့္ ေထာင္သားေတြကို က်ေနာ္တို႔တိုက္တန္းေတြအစြန္က တိုက္ခန္းတခန္းတည္း ထည့္ထားပါသည္။ သူတို႔သည္ ေထာင္ဖြင့္ခ်ိန္မွ ေထာင္ပိတ္ခ်ိန္အထိ အျပင္တြင္ေနရၿပီး ထိုအလုပ္မ်ားလုပ္ရပါသည္။ သူတို႔ကို အၿမဲဆင္းဟုေခၚပါသည္။
ထိုအၿမဲဆင္းမ်ားတြင္တေယာက္က ခုနေကာင္မေလး၏ဖခင္ျဖစ္ပါသည္။ သူေထာင္က်လာသည္မွာ သူတို႔မိသားစုကိုဆင္းရဲသျဖင့္ နွိမ္သည္ဆိုသည့္ ရြာထဲက ပိုက္ဆံနည္းနည္းရွိသည့္ ငနဲတေယာက္ကို ေခါင္းရိုက္ခြဲမႈျဖစ္ပါသည္။ က်ဳပ္သမီး အပ်ိဳျဖန္းေလးကို အိမ္ေပၚအထိ တက္ႀကံတဲ့ေကာင္ဗ် သူေျပာပါသည္။
ထိုအၿမဲဆင္းႀကီးသည္ ထစ္ကနဲဆို ေျခပါလက္ပါ ပါတတ္သည့္ လူေျဖာင့္စိတ္တိုႀကီးျဖစ္ပါသည္။ စကားေျပာလွ်င္ ပါးစပ္နွင့္တလံုးအျပည့္ႀကီး ေျပာတတ္ပါသည္။ သူ႔တြင္ ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔သူမရွိပါ။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း အထဲတြင္ေနေနရသူေတြမို႔ အျပင္က သူ႔အညီအမ်ားႀကီးလိုပါသည္။ စာေတြ ခိုးေရး ခိုးဖတ္ ခိုးျဖန္႔ၾကသည္။ အဲ့တုန္းက ေထာင္ထဲတြင္ စာဖတ္ခြင့္ မရွိသည့္ကာလလည္းျဖစ္ပါသည္။ စာေလး တထြာအညိဳ တလာစီရင္း မိသြားလွ်င္ ေသလုေမ်ာပါးအရိုက္ခံရခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ သူပဲ တခန္းနွင့္တခန္း တတိုက္နွင့္ ေထာင္ဝါဒါေတြမသိေအာင္ အသြားအျပန္ စာေတြ ကဗ်ာေတြ စာအုပ္ေတြကို ခိုးဝွက္ယူေပးပါသည္။ သူသည္ နိုင္ငံေရးသာ တလံုးတပါဒမွ မသိေသာ္လည္း နိုင္ငံေရးသမားေတြကို အေတာ္ ခ်စ္ခင္ေလးစားပါသည္။ သူ႔အကိုတေယာက္ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ၿပီး ပဲခိုးရိုးမတေနရာမွာ တိုက္ပြဲက်သြားသည္ဟုေျပာပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း သူပိုၾကည္ျဖဴေစရန္ေရာ ေစတနာေရာထည့္ၿပီး ေထာင္ဝင္စာလာတိုင္း အေၾကာ္အေလွာ္ အေျခာက္အျခမ္းေလးမ်ား ခြဲခြဲေပးပါသည္။ ထိုင္အခါမ်ိဳးတြင္ သူေက်းဇူးတင္စကားေျပာပံုမွာ ထိုင္ဦးခ်မတတ္ျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ္တို႔က ျပန္အားနာရပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူ လြတ္ရက္ေစ့၍လြတ္သြားပါသည္
အခုက်ေနာ္နွင့္ ေဈးထဲလာေတြ႔သည့္ ေကာင္မေလးမွာ သူ႔သမီးေလးျဖစ္ပါသည္။ နင့္အေဖေရာရွိေသးလားဆိုေတာ့ ရွိေတာ့ ရွိေသးတယ္ ေလျဖတ္ၿပီး အလုပ္မလုပ္နိုင္ေတာ့လို႔ အိမ္မွာဘဲ နွီးထိုးေရာင္းစားေနတယ္ဟုေျပာပါသည္။ က်ေနာ့္ မ်က္ရည္ဝဲရပါသည္။ နင္ကေရာ ဒီမွာ ဘယ္စက္ရံုမွာ လုပ္ေနတာလဲဟုေမးေတာ့ စက္ရံုမဟုတ္ဘူးဦးေလး ေကြ႔တယိုဆိုင္မွာလုပ္တာ။ ဒိေန႔ေတာ့ သူေဌးမက နင္ဒီေန႔နား ငါလည္းဆိုင္ပိတ္မယ္ေျပာလို႔ လိုတာေလးေတြ လာဝယ္တာ။ ဘယ္နားကဆိုင္္လဲ ေနာက္ေန႔ ငါတို႔လာစားမယ္ဟုေျပာေတာ့ ေနရာေျပာျပပါသည္။
ေနာက္ေန႔ က်ေနာ္တို႔ သြားစားၾကပါသည္။ ဆိုင္မွာ ဗမာျပည္ လမ္းေဘးက မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ထက္ပိုမႀကီးပါ။ က်ေနာ္တို႔စားေန စကားေျပာေနသည့္ နာရီဝက္ေလာက္ အခ်ိန္တြင္ လာစားသူမွာ ၆ ေယာက္ပဲရွိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုဆိုင္ရွင္သည့္ သူ႔ အလုပ္ရွင္မ သူေဌးမအေခၚခံသည့္ေနရာေရာက္ေနပါသည္။
က်ေနာ္ ထပ္မ်က္ရည္ဝဲမိပါသည္။ ထိုင္းမွာအလုပ္ လုပ္ေနၾကသည့္ ဗမာျပည္သား မ်က္နွာမြဲေတြအတြက္ ေခ်ာက္ခ်ီးေခ်ာက္ခ်က္ ေကြ႔တယိုဆိုင္ပိုင္ရွင္လည္း သူေဌးမျဖစ္ရသည့္ အျဖစ္ဆိုး ဘဝဆိုးေတြနွင့္ျဖစ္ၾကရပါသည္။
ဧၿပီ ၁၃၊ ၂ဝ၁၈)

read more