က်ေနာ့္ၿခံ
ဟိုးအေနာက္ျခမ္းက ပန္းသီးပင္ေတြ သစ္ေသာ့သီးပင္ေတြ
မက္မံုသီးပင္ေတြခ်ထားတဲ့ေနရာမွာ မိႈေတြေပါက္ေနတယ္။ စားလို႔ရတဲ့ဟာေတြဟုတ္လား
မဟုတ္လားေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ မေျပာတတ္ဘူး။
တနွစ္က ဒီအခ်ိန္ပဲ ဘာ့ဖလိုးက ေဒၚေဌးေဌးဝင္း အိမ္လာလည္ေတာ့ ေဘးၿခံမွာ အဲ့လိုမိႈႀကီးေတြေပါက္ေနတာလည္း ျမင္ေရာ။ ဟဲ့..အဲဒါစားမႈိဟဲ့။ သူတို႔ မသိၾကတာလား သိရက္နဲ႔မစားတာလား မသိဘူး။ နင္နဲ႔လည္း အဲ့မိသားစုက လူခ်င္းရင္းေနတာပဲ။ ေမးၿပီး သူတို႔မစားဘူးဆို တို႔ေတြ သြားနႈတ္ၾကရေအာင္ေလ။ ကန္စြန္းရြက္ေလးနဲ႔စပ္ၿပီး ေၾကာ္ခ်က္ေလးလုပ္စားရင္ အဆိပ္ရွိဦးေတာင္ေျပတယ္ဟဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီမႈိေတြဟာ စားမိႈေတြပဲ။ ဘာအဆိပ္မွမရွိဘူးလို႔ မိႈပြင့္ႀကီးေတြၾကည့္ စားခ်င္စိတ္အာသီသေလးျဖစ္ေနမွန္းသိေပမယ့္
အမရာ အေမရိကန္ေတြဆိုက တခါတခါၾက ခက္သားလား။ မိႈလိုဟာမ်ိဳးကို မေပးခ်င္လို႔မဟုတ္ပဲ ေပးလိုက္လို႔စားၿပီးကာမွ တခုခုေတြျဖစ္ရင္ သူတို႔ပါ အမႈလာပတ္မွာေၾကာက္ၿပီး သြားေတာင္းလည္း ဟိုလိုဒီလိုနဲ႔ မအီမလည္လုပ္လႊတ္လိုက္ရင္ ေအာက္တယ္အမရလို႔ ေျပာၿပီး က်ေနာ္တို႔ သြားမေတာင္းဘူး သြားမနႈတ္ဘူး စားလည္းမစားခဲ့ရဘူး။ ေဒၚေဌးေဌးဝင္းကေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေန မိႈေတြၾကည့္ရင္း ေအးေလ နင္ေျပာတာလည္းဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လည္း မစားေတာ့ အဲ့အတိုင္းပဲ ေယာ္ၿပီးေသကုန္ၾကမွာလို႔ေျပာတယ္။
ခု က်ေနာ့္ၿခံထဲမွာေပါက္ေနတာလည္း အဲ့မိႈမ်ိဳးေတြပဲထင္တယ္။ မနွစ္ကအထိ မေပါက္ၾကေသးဘူး။ ဒီနွစ္မွ စေပါက္တာ။ နႈတ္ၾကည့္ခ်ိန္ၾကည့္ရင္ ၃ဝ သားေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။ ေဘးၿခံက အေကာင္ေတြေလာက္ေတာ့ မထြားၾကဘူး။ ကိုယ္ကလည္း မိႈဆို ေတာင္ပို႔မိႈ ဖက္ဆြတ္မိႈ ေကာက္ရိုးမိႈေလာက္သိတဲ့ေကာင္ေလ။
ရန္ကုန္(ေထာက္ၾကန္႔)အိမ္က အိမ္ေထာင့္မွာလည္း နွစ္တိုင္းမႈိေတြပြင့္တယ္။ တနွစ္တနွစ္ သံုးေလးပိသာေလာက္ရတယ္ မွတ္တာပဲ။ ဖီးဖိုခန္းအေနာက္ အုန္းသီးပင္ေအာက္က ပုဏၰရိပ္ပင္ၿခံစည္းရိုးေတြၾကားက ျခေတာင္ပို႔မွာလည္း ေတာင္ပို႔မိႈ
အႀကီးစားႀကီးေတြနွစ္တိုင္းပြင့္တယ္္။ အေမက မိႈေတြပြင့္ပလား အေျခအေန အဖူးအငံုေလးေတြၾကည့္ၿပီး ၃ ႀကိမ္ေလာက္ခြဲႏႈတ္ ပတ္ဝန္းက်င္အိမ္ေတြလည္းေဝ က်ေနာ္တို႔လည္း ခ်က္ေကၽြးတယ္။
က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က ေတာင္ပို႔မိႈအပြင့္ႀကီးတပြင့္ကို ဖ်ဥ္ၿပီးသင္ၿပီး ဆားေလးနည္းနည္းျဖဴးၿပီး သပြတ္ခ်ဥ္ဖက္နဲ႔ထည့္ထုတ္ၿပီး မီးဖုတ္ေကၽြးဖူးတယ္။ ခ်ိဳလိုက္တဲ့အခ်ိဳနဲ႔ နူးညံ့တဲ့အနူးအညံ့ ဘာအသားမွကိုလိုက္မမီတာ။ သပြတ္ခ်ဥ္ဖက္ မီးကၽြမ္းနံ့ေလးက မိႈမွာ သင္းလို႔။
အေမဟာ မိႈေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ အကုန္မနႈတ္ေလ့ဘူး။ ေလးငါးဆယ္ပြင့္ေတာ့ ခ်န္ခ်န္ထားခဲ့တယ္။ ဘာလို႔လဲအေမလို႔ေမးေတာ့ ေနာက္နွစ္အတြက္ မ်ိဳးသေဘာေပါ့သားရယ္လို႔ေျပာတယ္။
ဒါနဲ႔အိမ္ေရွ႔အိမ္က တသက္လံုး ေတာတိုး ဖက္ခူး မ်ိဳခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳး ထင္းခုတ္ေရာင္း ဘဝကိုအသက္ေမြးခဲ့တဲ့ ေဒၚေလးေဒၚျမတင္ကို ေဒၚေလး အေမေျပာတာဟုတ္လားဆိုေတာ့။ ဟုတ္တာေပါ့ မိႈဆိုတာ သူေပါက္ေနၾကေနရာမွာပဲ နွစ္တိုင္း သူ႔အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ျပန္ေပါက္လာတာပဲ။ အဲ့ေနရာကို မိႈက်င္းလို႔ေခၚတယ္။ အေဒၚတို႔ ကိုယ့္မိႈက်င္းေနရာေတြ ကိုယ္အေသမွတ္ထားရတယ္။ မိုးတၿဖိဳက္နွၿဖိဳက္က်ၿပီး အျပင္မွာပူၿပီးအိုက္စပ္စပ္ျဖစ္လာရင္ အဲ့ဒါ မိႈေပါက္ေတာ့မယ္။ သူမ်ားမဦးခင္ ကိုယ္ကအရင္ သြားနႈတ္ရတယ္။ နည္းနည္းပါးပါးလည္း မ်ိဳးသေဘာခ်န္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ သဘာဝကေပးတဲ့အစာဆိုတာ ကိုယ္တေယာက္တည္း မစားေကာင္းဘူးရဲ့ လူေလးရဲ့။ ေတာေစာင့္ေတာင္ေစာင့္နတ္ေတြကလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ ကိုယ္လည္းယူ မ်ိဳးသေဘာလည္းခ်န္ က်န္တဲ့သတၱဝါေလးေတြစားဖို႔လည္း ခ်န္ထားေပးရတယ္။ ေဒၚေလးတို႔က မိႈသာ နွစ္တိုင္းတိုးေနတာ စားရတယ္လို႔မရွိပါဘူး လူေလးရယ္။ ေပၚဦးေပၚဖ်ားေလးဆိုေတာ့ ေဈးေကာင္းေလးရတယ္ မွတ္လား။ ျပန္ေရာင္းၿပီး ဆန္ဝယ္ရ ငါးပိဝယ္ရပါပဲ။
မိႈေတြေပါက္လာပလားဆို ပိုးနသန္ေကာင္အႀကီးအေသးေတြေရာ လက္နဲ႔ထိလိုက္ရင္ လံုးလံုးသြားတဲ့ပိုးေကာင္ေလးေတြ တျခားအေကာင္ေလးေတြ လာစားၾကတယ္။ သူတို႔က မိႈႀကိဳက္တယ္ေလ။ အဲ့လိုပဲ က်ဥ္နီေကာင္ေတြလည္း မိႈက်င္းနား အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔လာေတာ့တာပဲ။
သူတို႔ေရာ မိႈလာစားတာလားေဒၚေလးဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး သူတို႔က မိႈလာစားတဲ့အေကာင္ေလးေတြကို ဖမ္းစားဖို႔လာတာ။ အဲ့ဒီက်ဥ္နီေကာင္တုပ္ရင္ သိတ္နာတာ။ အဆိပ္ျပင္းတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိႈက်င္းနားေရာက္ၿပီး မိႈနႈတ္ေတာ့မယ္ဆို က်ဥ္နီအတုပ္ေတာ့ ခံရတတ္တာပဲ။ က်ဥ္အတုပ္မခံရဲလည္း မိႈက ဘယ္လိုရမွာလဲ လူေလးရဲ့လို႔ သြားက်ိဳးပါးက်ိဳးနဲ႔ ေျပာင္းဖူးဖက္လိပ္ႀကီး မီးခိုးတေထာင္းေထာင္းထေအာင္ ဖြာရင္းတနံတလ်ားရွင္းျပတယ္။
က်ေနာ္ အဲ့အခ်ိန္က ေမာင္သာရရဲ႔ က်ဥ္တုပ္ခံဝံ့မခံဝံ့လည္း မဖတ္ဖူးေသးဘူး။ က်ည္းကန္ရွင္ႀကီး ေမတၱစာေတြဆိုလည္း ေဝးစြေျခာက္ပါးပဲ။
ဆင္းရဲၿပီးစာမတတ္ရွာတဲ့ ေဒၚေလးေဒၚျမတင္ကေတာ့ ဘဝထဲကအသိနဲ႔ က်ဥ္တုပ္ခံၿပီး မိႈေတြနႈတ္ရင္း ဘဝဆင္းရဲဒဏ္ကို နင့္ေနေအာင္ခံၿပီး ေနၿပီးေသသြားခဲ့တာပဲ။
က်ေနာ္ကေတာ့ ခု ကိုယ့္ၿခံထဲေပါက္ေနတဲ့မိႈေတြနႈတ္ဖို႔စားဖို႔ေနေနသာသာ က်ဥ္တုပ္ခံရမွာေၾကာက္လို႔ အနီးကပ္ေတာင္မၾကည့္ဝံ့ဘူး။
စက္တင္ဘာ ၁၄၊ ၂ဝ၁၆
တနွစ္က ဒီအခ်ိန္ပဲ ဘာ့ဖလိုးက ေဒၚေဌးေဌးဝင္း အိမ္လာလည္ေတာ့ ေဘးၿခံမွာ အဲ့လိုမိႈႀကီးေတြေပါက္ေနတာလည္း ျမင္ေရာ။ ဟဲ့..အဲဒါစားမႈိဟဲ့။ သူတို႔ မသိၾကတာလား သိရက္နဲ႔မစားတာလား မသိဘူး။ နင္နဲ႔လည္း အဲ့မိသားစုက လူခ်င္းရင္းေနတာပဲ။ ေမးၿပီး သူတို႔မစားဘူးဆို တို႔ေတြ သြားနႈတ္ၾကရေအာင္ေလ။ ကန္စြန္းရြက္ေလးနဲ႔စပ္ၿပီး ေၾကာ္ခ်က္ေလးလုပ္စားရင္ အဆိပ္ရွိဦးေတာင္ေျပတယ္ဟဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီမႈိေတြဟာ စားမိႈေတြပဲ။ ဘာအဆိပ္မွမရွိဘူးလို႔ မိႈပြင့္ႀကီးေတြၾကည့္ စားခ်င္စိတ္အာသီသေလးျဖစ္ေနမွန္းသိေပမယ့္
အမရာ အေမရိကန္ေတြဆိုက တခါတခါၾက ခက္သားလား။ မိႈလိုဟာမ်ိဳးကို မေပးခ်င္လို႔မဟုတ္ပဲ ေပးလိုက္လို႔စားၿပီးကာမွ တခုခုေတြျဖစ္ရင္ သူတို႔ပါ အမႈလာပတ္မွာေၾကာက္ၿပီး သြားေတာင္းလည္း ဟိုလိုဒီလိုနဲ႔ မအီမလည္လုပ္လႊတ္လိုက္ရင္ ေအာက္တယ္အမရလို႔ ေျပာၿပီး က်ေနာ္တို႔ သြားမေတာင္းဘူး သြားမနႈတ္ဘူး စားလည္းမစားခဲ့ရဘူး။ ေဒၚေဌးေဌးဝင္းကေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေန မိႈေတြၾကည့္ရင္း ေအးေလ နင္ေျပာတာလည္းဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လည္း မစားေတာ့ အဲ့အတိုင္းပဲ ေယာ္ၿပီးေသကုန္ၾကမွာလို႔ေျပာတယ္။
ခု က်ေနာ့္ၿခံထဲမွာေပါက္ေနတာလည္း အဲ့မိႈမ်ိဳးေတြပဲထင္တယ္။ မနွစ္ကအထိ မေပါက္ၾကေသးဘူး။ ဒီနွစ္မွ စေပါက္တာ။ နႈတ္ၾကည့္ခ်ိန္ၾကည့္ရင္ ၃ဝ သားေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။ ေဘးၿခံက အေကာင္ေတြေလာက္ေတာ့ မထြားၾကဘူး။ ကိုယ္ကလည္း မိႈဆို ေတာင္ပို႔မိႈ ဖက္ဆြတ္မိႈ ေကာက္ရိုးမိႈေလာက္သိတဲ့ေကာင္ေလ။
ရန္ကုန္(ေထာက္ၾကန္႔)အိမ္က အိမ္ေထာင့္မွာလည္း နွစ္တိုင္းမႈိေတြပြင့္တယ္။ တနွစ္တနွစ္ သံုးေလးပိသာေလာက္ရတယ္ မွတ္တာပဲ။ ဖီးဖိုခန္းအေနာက္ အုန္းသီးပင္ေအာက္က ပုဏၰရိပ္ပင္ၿခံစည္းရိုးေတြၾကားက ျခေတာင္ပို႔မွာလည္း ေတာင္ပို႔မိႈ
အႀကီးစားႀကီးေတြနွစ္တိုင္းပြင့္တယ္္။ အေမက မိႈေတြပြင့္ပလား အေျခအေန အဖူးအငံုေလးေတြၾကည့္ၿပီး ၃ ႀကိမ္ေလာက္ခြဲႏႈတ္ ပတ္ဝန္းက်င္အိမ္ေတြလည္းေဝ က်ေနာ္တို႔လည္း ခ်က္ေကၽြးတယ္။
က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က ေတာင္ပို႔မိႈအပြင့္ႀကီးတပြင့္ကို ဖ်ဥ္ၿပီးသင္ၿပီး ဆားေလးနည္းနည္းျဖဴးၿပီး သပြတ္ခ်ဥ္ဖက္နဲ႔ထည့္ထုတ္ၿပီး မီးဖုတ္ေကၽြးဖူးတယ္။ ခ်ိဳလိုက္တဲ့အခ်ိဳနဲ႔ နူးညံ့တဲ့အနူးအညံ့ ဘာအသားမွကိုလိုက္မမီတာ။ သပြတ္ခ်ဥ္ဖက္ မီးကၽြမ္းနံ့ေလးက မိႈမွာ သင္းလို႔။
အေမဟာ မိႈေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ အကုန္မနႈတ္ေလ့ဘူး။ ေလးငါးဆယ္ပြင့္ေတာ့ ခ်န္ခ်န္ထားခဲ့တယ္။ ဘာလို႔လဲအေမလို႔ေမးေတာ့ ေနာက္နွစ္အတြက္ မ်ိဳးသေဘာေပါ့သားရယ္လို႔ေျပာတယ္။
ဒါနဲ႔အိမ္ေရွ႔အိမ္က တသက္လံုး ေတာတိုး ဖက္ခူး မ်ိဳခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳး ထင္းခုတ္ေရာင္း ဘဝကိုအသက္ေမြးခဲ့တဲ့ ေဒၚေလးေဒၚျမတင္ကို ေဒၚေလး အေမေျပာတာဟုတ္လားဆိုေတာ့။ ဟုတ္တာေပါ့ မိႈဆိုတာ သူေပါက္ေနၾကေနရာမွာပဲ နွစ္တိုင္း သူ႔အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ျပန္ေပါက္လာတာပဲ။ အဲ့ေနရာကို မိႈက်င္းလို႔ေခၚတယ္။ အေဒၚတို႔ ကိုယ့္မိႈက်င္းေနရာေတြ ကိုယ္အေသမွတ္ထားရတယ္။ မိုးတၿဖိဳက္နွၿဖိဳက္က်ၿပီး အျပင္မွာပူၿပီးအိုက္စပ္စပ္ျဖစ္လာရင္ အဲ့ဒါ မိႈေပါက္ေတာ့မယ္။ သူမ်ားမဦးခင္ ကိုယ္ကအရင္ သြားနႈတ္ရတယ္။ နည္းနည္းပါးပါးလည္း မ်ိဳးသေဘာခ်န္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ သဘာဝကေပးတဲ့အစာဆိုတာ ကိုယ္တေယာက္တည္း မစားေကာင္းဘူးရဲ့ လူေလးရဲ့။ ေတာေစာင့္ေတာင္ေစာင့္နတ္ေတြကလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ ကိုယ္လည္းယူ မ်ိဳးသေဘာလည္းခ်န္ က်န္တဲ့သတၱဝါေလးေတြစားဖို႔လည္း ခ်န္ထားေပးရတယ္။ ေဒၚေလးတို႔က မိႈသာ နွစ္တိုင္းတိုးေနတာ စားရတယ္လို႔မရွိပါဘူး လူေလးရယ္။ ေပၚဦးေပၚဖ်ားေလးဆိုေတာ့ ေဈးေကာင္းေလးရတယ္ မွတ္လား။ ျပန္ေရာင္းၿပီး ဆန္ဝယ္ရ ငါးပိဝယ္ရပါပဲ။
မိႈေတြေပါက္လာပလားဆို ပိုးနသန္ေကာင္အႀကီးအေသးေတြေရာ လက္နဲ႔ထိလိုက္ရင္ လံုးလံုးသြားတဲ့ပိုးေကာင္ေလးေတြ တျခားအေကာင္ေလးေတြ လာစားၾကတယ္။ သူတို႔က မိႈႀကိဳက္တယ္ေလ။ အဲ့လိုပဲ က်ဥ္နီေကာင္ေတြလည္း မိႈက်င္းနား အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔လာေတာ့တာပဲ။
သူတို႔ေရာ မိႈလာစားတာလားေဒၚေလးဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး သူတို႔က မိႈလာစားတဲ့အေကာင္ေလးေတြကို ဖမ္းစားဖို႔လာတာ။ အဲ့ဒီက်ဥ္နီေကာင္တုပ္ရင္ သိတ္နာတာ။ အဆိပ္ျပင္းတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိႈက်င္းနားေရာက္ၿပီး မိႈနႈတ္ေတာ့မယ္ဆို က်ဥ္နီအတုပ္ေတာ့ ခံရတတ္တာပဲ။ က်ဥ္အတုပ္မခံရဲလည္း မိႈက ဘယ္လိုရမွာလဲ လူေလးရဲ့လို႔ သြားက်ိဳးပါးက်ိဳးနဲ႔ ေျပာင္းဖူးဖက္လိပ္ႀကီး မီးခိုးတေထာင္းေထာင္းထေအာင္ ဖြာရင္းတနံတလ်ားရွင္းျပတယ္။
က်ေနာ္ အဲ့အခ်ိန္က ေမာင္သာရရဲ႔ က်ဥ္တုပ္ခံဝံ့မခံဝံ့လည္း မဖတ္ဖူးေသးဘူး။ က်ည္းကန္ရွင္ႀကီး ေမတၱစာေတြဆိုလည္း ေဝးစြေျခာက္ပါးပဲ။
ဆင္းရဲၿပီးစာမတတ္ရွာတဲ့ ေဒၚေလးေဒၚျမတင္ကေတာ့ ဘဝထဲကအသိနဲ႔ က်ဥ္တုပ္ခံၿပီး မိႈေတြနႈတ္ရင္း ဘဝဆင္းရဲဒဏ္ကို နင့္ေနေအာင္ခံၿပီး ေနၿပီးေသသြားခဲ့တာပဲ။
က်ေနာ္ကေတာ့ ခု ကိုယ့္ၿခံထဲေပါက္ေနတဲ့မိႈေတြနႈတ္ဖို႔စားဖို႔ေနေနသာသာ က်ဥ္တုပ္ခံရမွာေၾကာက္လို႔ အနီးကပ္ေတာင္မၾကည့္ဝံ့ဘူး။
စက္တင္ဘာ ၁၄၊ ၂ဝ၁၆
