မျိုးမြင့်ချို: စာေရးစာဖတ္ဘာလုပ္ဖို႔

စာေရးစာဖတ္ဘာလုပ္ဖို႔
ဟိုေန႔က အေမ့ကိုသြားေတြ႔ရင္း မရင္ႏွစ္ထူး၏ မိနီကေလးကဗ်ာ ရြတ္သံၾကားရပါသည္။ ကဗ်ာအဆံုးတြင္ စာေရးစာဖတ္ဘာလုပ္ဖို႔ မိနီကေလး လိမၼာဖို႔ဟု ပါပါသည္။ မိနီစာဖတ္ျခင္းသည္ လိမၼာေရးျခားရွိဖို႔မွန္ေသာ္လည္း မရင္ႏွစ္၏ဘႀကီးျဖစ္ေသာ က်ေနာ္၏စာေရးစာဖတ္ျခင္း၌မူ လိမၼာဖို႔ မလိမၼာဖို႔ပါသလား မပါသလားေတြးမိ၍ ဤစာေရးျဖစ္သြားပါသည္။
အမ်ားျမင္သာမည့္ေနရာမွာ တခုခုေရးၿပီဆိုကတည္းက အမ်ားသိေစခ်င္၍ျဖစ္မွန္း ေတြးေနစရာမလိုဟု က်ေနာ္ထင္ပါသည္။ ဂူနံရံမ်ားမွအစ ပံုႏွိပ္စာမ်က္ႏွာမ်ားအလယ္ အင္တာနက္အဆံုး၏ လူတို႔ ေရးခဲ့ဖတ္ခဲ့၊ ေရးေနဖတ္ေနၾကသလို ေရးလိမ့္ဖတ္လိမ့္ဦးမွာလည္း ေသခ်ာပါသည္။
စာ ဘာ့ေၾကာင့္ဖတ္ႏွင့္ ဘာ့ေၾကာင့္ေရးသနည္းအေျဖမွာ ဉာဏ္ပညာ၊ အသိေရခ်ိန္၊ ေတြးေထာင့္ႏွင့္ဘဝျပဌာန္းခ်က္မ်ားအလိုက္ အတိမ္အနက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါလိမ့္မည္။ ဘဝျပဌာန္းခ်က္ႏွင့္အသိေရခ်ိန္က အေျဖကြဲမ်ား၏အေျဖ ျဖစ္ပါသည္။ ဤေနရာတြင္ က်ေနာ္ေျပာသည့္ စာဆိုသည္မွာ ရသစာ၊ သုတစာ ခြဲျခားေျပာျခင္းမဟုတ္ပဲ စာအေၾကာင္းသက္သက္သာျဖစ္ပါသည္။ ထိုကိစၥတြင္ ယုတ္စြအဆံုး အိမ္သာတက္ၿပီးေရေလာင္းပါမွ ဥပေဒကဲ့သို႔အာဏာတည္ေသာအမိန္ ့အထိ ပါပါသည္။
က်ေနာ့္အဖို႔ေတာ့ မေရးရမေနႏိုင္၍ေရးျခင္းပဲ ျဖစ္ပါသည္။ မေရးရေနႏိုင္သည့္အခါ မေရးပဲေနပါသည္။ အေပ်ာ္ေရးျခင္းမဟုတ္သလို အပ်င္းေျပ ေရးျခင္းမဟုတ္မွန္းလည္း မိမိဘာသာသိပါသည္။ စာေရးျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြးေလာက္ေအာင္ ကေလာင္အားႏွင့္ပရိသတ္ရွိလွ်င္ စာေရးစားလိုစိတ္ မၾကာမၾကာျဖစ္မိေၾကာင္း ဝန္ခံပါသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိတြင္ ဤမွ်စြမ္းသည့္ အရည္အေသြးႏွင့္လံု ့လစိုက္ထုတ္မႈ မရွိမွန္းလည္းသိပါသည္။ စာေရးျခင္းသည္လည္း အျခားအလုပ္မ်ားနည္းတူ အလုပ္လိုအပ္ခ်က္ႏွင့္ ျပည့္မီရမည့္အရည္အခ်င္းမ်ားရွိရပါသည္။ စာေရးျခင္းႏွင့္ ဗိုက္ဝမ္းစာ ျဖည့္သူမ်ားအတြက္ဆိုလွ်င္ စာဖတ္ျခင္းမွာ ဉာဏ္ဝမ္းစာျဖည့္တင္းျခင္းမည္ပါမည္။ စာျဖင့္ဗိုက္ဝမ္းစာျဖည့္သူအဖို႔ စာႏွင့္ ဉာဏ္ဝမ္းစာလည္း မျပတ္ျဖည့္တင္းရပါသည္။ က်ေနာ္ ဤမွ် မျဖည့္၊ မျပည့္။ စာေရးမပ်င္းေသာ္လည္း ပ်င္းပ်င္းႏွင့္ေတာ့ စာထိုင္မေရးပါ။
စာကိုလည္း မဖတ္ရမေနႏိုင္၍ဖတ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မဖတ္ရမေနႏိုင္မွာလည္း အၿမဲျဖစ္ေနသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ မဖတ္ပဲေနႏိုင္သည့္အခါ လခ်ီၿပီးဘာမွ မဖတ္ပဲေနပါသည္။ တခါတခါ ၂၄ နာရီတြင္ ၁၄ နာရီေလာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ဖတ္ခ်င္လည္း ဖတ္ျဖစ္ပါသည္။ တခါတခါ တခုခုအတြက္ ရည္ရြယႈၿပီး တကူးတကန္ ့ မရအရ ရွာေဖြဖတ္သည္ရွိသလို၊ တခါတခါ ဘာမည္မည္ရရမွ်မဟုတ္ပဲ ဖတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္၍ ေကာက္ဖတ္ လိုက္တာလည္း ရွိပါသည္။ တခါတခါ စကားႏိုင္လုလို၍၊ တခါတခါ သိေၾကာင္းျပလို၍၊ တခါတခါ ဝင့္ဝါလို၍ စသည့္အေၾကာင္းမ်ားစြာျဖင့္ ဖတ္ျဖစ္သည့္အခါမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဖတ္ဖတ္ စာဖတ္မပ်င္းေသာ္လည္း ပ်င္းစရာေကာင္းသည့္စာေတြေတာ့ မဖတ္ပါ။ ဤေနရာတြင္ စာပ်င္းသတ္မွတ္ခ်က္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္မတူႏိုင္ပါ။
ဘာစာေရးေရး ေရးမည္ဆိုလွ်င္ အေတြးပါရပါသည္။ ေတြးစရာ ပါရပါသည္။ အေတြးမပါသည့္စာ ေတြးစရာမပါသည့္စာမ်ိဳး ဘယ္သူမွ အခ်ိန္ကုန္ခံ ဖတ္မည္မထင္ပါ။ ေရေလာင္းအိမ္သာတြင္ အိမ္သာသြားၿပီးေရဆြဲခ်ပါဟုေရးမည္ေလာ ေရေလာင္းခ်ပါဟုေရးမည္ေလာမွာ အေတြးျဖစ္ပါသည္။ အိမ္သာမသြားခင္ ေရေလာင္းခ် သို႔မဟုတ္ ေရဆြဲခ်စရာ လိုမလိုမွာ ေရွ႔ကသြားႏွင့္ခဲ့သူမ်ား မည္သို႔ထား ထြက္သြားသနည္းႏွင့္ဆိုင္ေၾကာင္း အိမ္သာတက္သူတိုင္း ေတြးမိၾကမည္ျဖစ္ပါသည္။ ဥပေဒကဲ့သို႔အာဏာတည္ေသာအမိန္႔တြင္လည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ျဖစ္သလို ရွိတ္စပီးယားျပဇာတ္မ်ား၊ ျမနႏၵာ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေလး ေရဝင္ေျပးလွည့္မွသည္မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ားမိန္႔ခြန္း ေရးေပးျခင္းအထိ အႄကံဳးဝင္ပါသည္။
စာေရးတိုင္း စာေရးဆရာျဖစ္မျဖစ္လည္း ရွိပါေသးသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စာေရးဆရာဟုေခၚၾကည့္တိုင္း ရွက္အမ္းအမ္းႀကီးျဖစ္ၿပီး သူမ်ားေတြကေခၚလွ်င္ ရြံ ့တြန္႔တြန္ ့ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူဟု ေျပာင္းေခၚၾကည့္ေတာ့ မဆိုးဘူးဟုခံစားရပါသည္။ စာေရးၿပီးအသက္ေမြးေမြး မေမြးေမြး စာေရးဆရာဘဝကို ျမတ္ႏိုးေထြးေပြ႔သူေတြရွိသည့္နည္းတူ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ စာအုပ္စာတမ္းေတြျပဳစုေရးသားေသာ္လည္း စာေရးဆရာ အေခၚမခံလိုသူမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားထဲမွတစ္ေယာက္မွာ ျမန္မာပညာေက်ာ္ သမိုင္းဆရာေဒါက္တာသန္းထြန္းျဖစ္ပါသည္။ ဘာစာမွ်မေရးပဲ စာေရးဆရာဟုေခၚလွ်င္ ေပ်ာ္သည့္ စာေရးဆရာစိတၱဇေဝဒနာသည္အစစ္တစ္ေယာက္ ေတြ႔ဖူးပါသည္။ ဘုရင္ရူး၊ စစ္ဗိုလ္ရူး ရူးနသည့္ အရူးမ်ားအား မကဲ့ရဲ့ေကာင္းသလို ထိုသူတို႔အားလည္းေလွာင္ဖို႔မသင့္ပါ။
စာတအုပ္ေရးၿပီး ကမၻာေက်ာ္စာေရးဆရာတန္း ဝင္သူမ်ားရွိသလို စာအုပ္ရာခ်ီေရးခဲ့ေသာ္လည္း ကမၻာမေျပာႏွင့္ ျမန္မာပင္မေက်ာ္ပင္သည့္ စာေရးသူမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ဤေနရာတြင္လည္း ကမၻာေက်ာ္မေက်ာ္ကို ကမၻာသံုးဘာသာစကားျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ေရးႏိုင္ျခင္းမႏိုင္ျခင္းမွာ စကားေျပာၿပီး၊ မေရးႏိုင္ေသာ္လည္း ဘာသာေပါင္းမ်ားစြာသို႔ျပန္ဆိုခံရသျဖင့္ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့သူမ်ားလည္းရွိပါသည္။ ကမၻာသံုး ဘာသာစကား တတ္လို႔ သို႔မဟုတ္ မတတ္လို႔ပါကြာဟူသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ဟု ေက်ာ္ျခင္းမေက်ာ္ျခင္းကို ေလွနံဓါးထစ္သတ္မွတ္ဖို႔မသင့္ပါ။
နယ္ပယ္တခုခုတြင္ နံမည္အေျခတည္မိၿပီး စာေရးျခင္းဝိဉာဥ္ပူးယူသူမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ အခ်ိဳ႔မွာ ကံအားေလ်ာ္စြာ ယာယီ
ေက်ာ္ၾကားေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ လက္မွန္ေပၚကာ ငုတ္သြားသူမ်ားရွိသလို အခ်ိဳ႔မွာ အေျခက်ေအာင္ျမင္သြားပါသည္။
အျခားနယ္ပယ္တခုခုကို အျပတ္ျဖတ္ကာ စာေရးျခင္းဘဝထဲ ေျခစံုပစ္ဝင္လာသူေတြရွိသလို ေအာင္ျမင္ၿပီးကာမွ ေျခစံုကန္ထြက္သြားသူမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ေျခစံုပစ္ပစ္ဝင္ဝင္ ေျခစံုကန္ကန္ထြက္ထြက္ သိတ္အေရးမႀကီးပါ။ ဘယ္နယ္မွာမွ အေျခမက်ပဲ ေျခေရာလက္ပါ ေမ်ာက္သစ္ကိုင္းလြတ္သလို လြတ္လွ်င္ေတာ့ ေကာင္းႏိုင္မည္မထင္ပါ။
စာတစ္ခါေရးဖူးရံုနွင့္ တစ္သက္လံုး စာေရးဆရာ အေခၚခံထိုက္မထိုက္ကလည္း ရွိပါေသးသည္။ ယခုေျပာသည့္ စာေရးစာဖတ္ စာေရးဆရာ စသည့္ကိစၥသည္ ခ်ဲ႔လွ်င္ခ်ဲ႔သေလာက္ ဗာရာဏသီျမည္ႏိုင္ပါမည္။ ခ်ံဳ ့လွ်င္ခ်ံဳ ့သေလာက္ တစ္ေၾကာင္းစာသာရွိပါလိမ့္မည္။
အဌကထာႏွင့္ သံခိပ္သေဘာကို ဆင္ျခင္ၾကည့္လို႔ရပါသည္။
က်ေနာ့္အဖို႔ေတာ့ စာေရးစာဖတ္ျခင္းသည္ မေနႏိုင္၍လုပ္သည့္ကိစၥသာျဖစ္ပါသည္။
(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)မတ္ခ်္ ၂ဝ၁၃