ဝမ်းသာစရာမဟုတ်ပါ

(ဝမ်းသာစရာမဟုတ်ပါ)
ကျွန်တော်လည်း ကိုဗစ်မဖြစ်ချင်ပါ။ ဘယ်သူ့မှလည်း ကိုဗစ်မဖြစ်စေချင်ပါ။ ကိုဗစ်ကိုကြောက်သလားလို့မေးရင်တော့ ကြောက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ကျွန်တော်က အမေရိကန်မှာနေတာလည်းဖြစ် ကာကွယ်ဆေးတွေလည်းထိုးထားပြီးသားဆိုတော့ သိတ်တော့ မှုစရာမလိုပါ။ မမှုဘူးဆိုတဲ့ကြားထဲကကို ကိုဗစ်ထိလိုက်ပါသေးတယ်။ သုံးရက်လောက်အလူးအလဲခံရပြီး ပြန်ကောင်းသွားပါတယ်။ အိုမီခရွန်အတွက် ကာကွယ်ဆေးတလုံးထပ်ထိုးရမယ်ဆိုလားဘဲ။ အဲ့ဒါတော့ ထိုးမနေတော့ဘူး ဆုံးဖြတ်ထားပါတယ်။ 

ခု တရုတ်ပြည်မှာ ကိုဗစ်တကြော့ပြန်ဝင်လာပြီး အသေအကြေအပျက်အစီးတွေလည်းများတယ်လို့ ကြားရပါတယ်။ တရုတ်သမ္မတရှီကျင့်ဖျဉ်ဟာ ကိုဗစ်နဲ့ပတ်သက်ရင် အလွန်သတိကြီးတယ်လို့ဆိုပါတယ်။ သူ ကိုဗစ်ဇီးရိုးပေါ်လစီကြောင့် ဒီလောက် လူဦးရေထူထပ်တဲ့နိုင်ငံကြီးမှာ ကိုဗစ်ကြောင့် အဖိတ်အစင် နည်းရတာလို့လည်း သတင်းတွေကဆိုကြပါတယ်။ မြို့ကြီးတွေအလိုက် လော့ခ်ဒေါင်းချတာ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ပိတ်ဆို့တာတွေ လုပ်ပါတယ်။ တဘက်ကလည်း သူ့အထွာနဲ့သူအကောင်းဆုံး ပြုစုကုသမှုတွေ လုပ်ပေးတယ်လို့ဆိုပါတယ်။ 

အဲ့ဒီ လော့ခ်ဒေါင်းချတဲ့ကိုဗစ်ဇီးရိုးပေါ်လစီကိုပဲ လူတွေက သိတ်မကြိုက်ကြတာတာပါ။ တချို့ဆို ဆန္ဒပါထွက်ပြကြပါတယ်။ ဆန္ဒပြသူတချို့က ရှီကျင့်ဖျဉ်နှုတ်ထွက်ပေးရေး ဒို့အရေး ဒို့အရေးလို့ တောင်းဆိုသံတွေပါပါတယ်။ တရုတ်လုံခြုံရေးတပ်ဖွဲ့တွေက ဒီဆန္ဒပြပွဲတွေကို ဖြိုခွဲဖမ်းဆီးပါတယ်။ ဒါကို အမေရိကန်မီဒီယာတွေကပုံကြီးချဲ့ လွှင့်ထုတ်ပေးပါတယ်။ တရုတ်ပြည်ကလူတွေမှာ မကျေနပ်ချက်တွေရှိပါတယ်။ တရုတ်ပြည်သူတွေထဲမှာလည်း ကျွန်တော်တို့ ခင်ဗျားတို့လို လစ်ဘရယ်လ်ဒီမိုကရေစီလိုချင်သူတွေ ဒုနဲ့ဒေးပါ။ တရုတ်ကွန်မြူနစ်ပါတီကိုမကြိုက်တဲ့ ဆန့်ကျင်တဲ့လူတွေ အမြောက်အမြားရှိပါတယ်။

လူမှုရေးမကျေနပ်ချက်၊ စီးပွားရေးမကျေနပ်ချက်စတဲ့ ဘာအကြောင်းနဲ့ စစ၊ ဆန္ဒပြတာရယ်လို့ရှိလာရင်တော့ နောက်ဆုံးမှာ နိုင်ငံရေးကြွေးကြော်သံ ဖြစ်လာပါတယ်။ ဘာဖြစ်ဖြစ် အဆုံးသတ်က အစိုးရကိုး။ အာဏာပြဿနာကိုး။ လူတန်းစားပြဿနာကိုး။ ခုလည်း ကိုဗစ်ဇီးရိုးပေါ်လစီကိုမကျေနပ်လို့ဆန္ဒပြရာကနေ ရှီကျင့်ဖျဉ်နှုတ်ထွက်ပေးရေးအထိရောက်လာတာပါ။

ကျွန်တော်တွေးမိတာက ၂ ခုပါ။ တခုက အမေရိကန်မှာ ကိုဗစ်ဖြစ်တာ သမ္မတဒေါ်နယ်လ်ထရမ့်လက်ထက်မှာပါ။ ဘာမှ ပြင်ဆင်မှုမရှိတာအပြင် ဘာမှ ထိထိရောက် မပြင်ခဲ့တာတွေရယ်ကြောင့် လူတွေ သောက်သောက်လဲ သေပါတယ်။ ဒီကြားထဲ ကာကွယ်ဆေးပေါ်လာပြန်တော့လည်း အစိုးရကျန်းမာရေးဌာနတွေခမျာ ကာကွယ်ဆေးမထိုးရေး အုပ်စုတွေရဲ့ အဆန့်ကျင်ကိုခံရပြန်ပါတယ်။ ဒီတော့ အစိုးရကလည်း မထိုးရင်နေ ဒါလည်း လူတယောက်ချင်းစီရဲ့အခွင့်အရေးပဲဆိုပြီး လွှတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ မထိုးမနေရ တင်းကျပ်တာမျိုးမလုပ်ပါ။ 

ဒါတောင် အမေရိကန်ဟာ ဖွံ့ဖြိုးပြီးနိုင်ငံကြီးလည်းဖြစ် တိုင်းပြည်အကျယ်အဝန်းနဲ့စာရင် လူဦးရေးကလည်း သိတ်မများပါ။ တရုတ်ပြည်မှာ အမေရိကန်လုပ်သလို လွှတ်ပေးလိုက်ရင်ဘာတွေဖြစ်လာမလဲက မတွေးဝံ့စရာပါ။ မြို့ကြီးတွေအလိုက် လော့ခ်ဒေါင်းချရင် တိုင်းပြည်စီးပွားရေးထိခိုက်မယ်ဆိုတာသိသိနဲ့ကို လော့ခ်ဒေါင်းချတာပါ။ မဖြစ်မနေလုပ်ရတာလို့ ထင်ပါတယ်။

ဒုတိယတခုက တရုတ်ပြည်မှာ ခု ကိုဗစ်တကြော့ပြန်ဖြစ်ပြီး လူတွေ အပျက်အစီးများတာကိုကြည့်ပြီး ဝမ်းသာအားရဖြစ်နေတာကို ကျွန်တော်နားမလည်တာပါ။ ဒါ ဝမ်းသာစရာမဟုတ်ပါ။ တရုတ်ပြည်ဟာ ဗမာပြည်နဲ့ နယ်နမိတ်ချင်း မိုင်ထောင်ချီထိစပ်နေတာပါ။ ဒါ့အပြင် အကူးအလူးလည်းများပါတယ်။ ဒီတော့ ဟိုမှာ ကိုဗစ်ပေါက်ကွဲထွက်လာရင် ကိုယ့်ဆီလည်းလာပြီး ကူးစက်မှာပါ။ ဒါကြောက်စရာပါ။ ကြိုတင်ကာကွယ်မှုတွေ တားဆီးမှုတွေလုပ်ရပြင်ရမှာပါ။ ကြည့်ပြီး ဝမ်းသာအဲလဲဖြစ်ရမှာမဟုတ်ပါ။

တရုတ်အစိုးရကို တရုတ်ပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီကို နိုင်ငံရေးအရဆန့်ကျင်တာလည်း ကျင်ပါ။ တိုက်မယ်ဆိုလည်း တိုက်ပါ။ ဒါပေမဲ့ ကိုဗစ်ကိုတော့ "နိုင်ငံရေး"မလုပ်စေချင်ပါ။ ထစ်ကနဲရှိ စစ်အုပ်စုကို တရုတ်နဲ့ပေးစား ရုရှားနဲ့ပေးစားတဲ့နိုင်ငံရေးမျိုးလောက်ဆို မစွံပါဘူး။ ဒီ့ထက် တိုးတက်ကောင်းမွန်ပြတ်သားတဲ့နည်းနဲ့ အခိုင်အမာမူရှိတဲ့နိုင်ငံရေးနဲ့ မင်းအောင်လှိုင်စစ်အုပ်စုကို 'တည်'တိုက်စေချင်ပါတယ်။ ရုရှား-တရုတ်တို့နဲ့ပေးစားတာလောက်နဲ့ နိုင်ငံရေးအချိုမကုန်စေချင်ပါ။
မျိုးမြင့်ချို
ဒီဇင်ဘာ ၂၇။ ၂၀၂၂