“တောင်တက်ခြင်း”
ညက နီပေါလ်တွင် ငလျှင်ကြီးလှုပ်ချိန်၊ နိုင်ငံတကာမှ ဧဝရက်တောင်လာတက်ကြသည့် တောင်တက်သမားများ နှင်းတွေပြို၍ သေကြကြေသည့်အကြောင်း မှတ်တမ်းရုပ်ရှင်ကားကို စုပ်တသပ်သပ်နှင့် အမှတ်မထင်ကြည့်ဖြစ် ပါသည်။ စိတ်ထဲ ခုထိ မကောင်းပါ။
အလောင်းတချို့ ပြန်ဖော်ရသော်လည်း အလောင်းများစွာမှာ နှင်းထုအောက် ရေခဲထုအောက်ဖုံးပြီး အစရှာမရအောင် ပျောက်သွားပါသည်။ ထိုအလောင်းကောင်များအား ဘယ်အချိန် နှင်းတွေပျော်မှ ရေခဲတွေပျော်မှ ဖော်ရမည်ကို မတွေးတတ်ပါ။
လူတွေ တောင်ဘာကြောင့်တက်ရသည်ကိုလည်း ခုထိ နားမလည်သေးပါ။ တောင်ထိပ်တခုခုကို အသက်နှင့်ရင်းပြီး စွန့်စွန်းစားစား ခက်ရာခက်ဆစ်တက်ပြီး ထိပ်ရောက်မှ ပြန်ဆင်းလာကြသည့်အဖြစ်ကိုလည်း နားမလည်သေး။ တောင်ပေါ်တွင် အထွဋ်အမြတ်ထားရာ တခုခုရှိ၍၊ တောင်ပေါ်တွင် ဘုရားစေတီရှိ၍၊ တောင်ပေါ်တွင်ရွှေထွက်၍၊ ငါမအိုသေးကိုပြလို၍ စသည်ဖြင့် တောင်တက်ကြသည်ကို နားလည်ခံစား၍ ရပါသည်။
အသက်စွန့်ပြီးတောင်တက်သည်ဆိုလျှင် ထိုအသက်စွန့်မှုသည် ဘယ်သူ့အတွက် ဘာအကျိုးရှိသနည်း။ ကျွန်တော့အမြင်မှာတော့ ဘယ်သူ့အတွက်မှ ဘာအကျိုးမှမရှိပါ။ ဘယ်သူ့အတွက်မှ ဘာအကျိုးမှမရှိလျှင် ထိုအပြုအမူထိုလုပ်ရပ်သည် စွှန့်လွှတ်မှုဟု ခေါ်ရန်မထိုက်ပါ။ စွန့်စားမှုသာ မည်ပါသည်။ ထို လူစွန့်စားတို့၏ သတ္တိ၊ ဇွဲနှင့် ကြံ့ခိုင်မှုတွေကိုတော့ အသိအမှတ်ပြုရမည် ထင်ပါသည်။
လူအများတကာ့အများစုကြီး ရောက်နိုင်ရန်ခဲယဉ်းသည့် တောင်ထိပ်ဖျားတခုခုပေါ်သို ခြေချမိခြင်း အလံစိုက်မိခြင်းသည် ဘာ့ကြောင့် တိုင်းပြည်ဂုဏ်ဆောင်ရသနည်း။ အားကစားတခုခု၌ ထူးချွန်အောင်မြင်၍ အထွဋ်အဖျားသို့ရောက်သွားခြင်းနှင့် တောင်အမြင့်ကြီးတလုံးလုံး၏ ထိပ်ဖျားကို့ရောက်သွားရခြင်းမှာ အတူတူပဲလား။ တောင်တက်သမား၏ ခံစားမှုကတော့ အတူတူပင်ဖြစ်မည်ထင်ပါသည်။ တောင်ကို အောင်နိုင်ခြင်းထက် သူ့ကိုယ်သူအောင်နိုင်ခြင်းဟု မှတ်ယူယုံကြည်နေမည် ထင်ပါသည်။
ထိုတောင်တက်ရင်း ရှေ့ကတောင်တက်သမားတွေ သေကြကြေကြမှန်းကို သိသိနှင့် နောက်က တောင်တက်သမားတွေက မကြောက်မရွံ့ နောက်မတွန့်တက်ကြသည်။ ထပ်သေကြပြန်သည်။ ထပ်တက်ကြပြန်သည်။ တောင်တက်သံသရာ မဆုံးတော့။
ကျွန်တော် နားမလည်သည့်အကြောင်းအရာကို နားလည်သလိုပြောကြည့်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ နားမလည်ရင်မရေးနဲ့ဟုပြောလည်း ခံပါမည်။ နားလည်သူများအနေဖြင့် တခုခုမှတ်ချက်ရေးခဲ့စေလိုပါသည်။
မျိုးမြင့်ချို။ နိုဝင်ဘာ။ ၂၇။ ၂၀၂၂
0 comments:
Post a Comment