၁၉၆၃ ေယာင္ျပၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဗိုလ္ေနဝင္းက ဘယ္လိုေျပာသလဲဆိုေတာ့ “အေထြေထြလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔မွ မလံုေလာက္ရင္”ဆိုၿပီး နိုင္ငံေရးအရတင္စီးခဲ့တယ္။ သူတို႔စစ္ေကာင္စီကပဲ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနသူေတြကို ရာဇဝတ္ေကာင္ေတြကို ေပးသလို လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေပးၿပီး လက္နက္ခ်လာခိုင္းတာပဲ။ ခ်သူေတြလည္း ခ်ၾကတာပါပဲ။ လက္နက္်ျခင္း မခ်ျခင္းဟာ အေထြေထြလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေပးျခင္း မေပးျခင္းနဲ႔ေတာ့ မဆိုင္ဘူး။ ခ်ခ်င္တဲ့လူဟာ ဘာလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာမွမေပးလည္း ခ်တာပါပဲ။ ဆိုေတာ့ လက္နက္ခ်လာေစခ်င္လို႔ပဲေပးေပး၊ နိုုင္ငံေရးအရတင္စီးဖို႔ပဲေပးေပး ယူသူယူမွာပဲ ျငင္းသူျငင္းမွာပဲ။
အဲ့ဒီအခ်ိန္က ေဆြးေႏြးပြဲမွတ္တမ္းေတြ အျပန္အလွန္ေပးစာေတြ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္ေတြကို ျပန္ၾကည့္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ ၃ ပါတီညြန္႔ေပါင္းက ေျပာခဲ့တာရွိတယ္။ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးတာဟာ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ မလံုေလာက္လို႔ ေဆြးေႏြးတာမဟုတ္။ တိုင္းျပည္ရဲ့လိုအပ္ခ်က္ လူထုရဲ့လိုလားမႈစတဲ့ အေၾကာင္းရင္းခံမ်ားစြာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္၊ မေဆြးေႏြးခင္ ေဆြးေႏြးေနစဥ္ေတြမွာ တျပည္လံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးေၾကညာထားပါဆိုတာ အတိအလင္းေျပာၿပီး လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ကို ယတိျပတ္ျငင္းၿပီးမွ ဗိုလ္ေနဝင္းဘက္ကလည္း ဒီေတာင္းဆိုင္ခ်က္ကို လူသိရွင္ၾကားဝန္ခံၿပီးမွ စေဆြးေႏြးၾကတာပဲ။
အင္အားႀကီးတာငယ္တာ၊ ေအာင္ျမင္နိုင္ေျခရွိတာမရွိတာ၊ လက္ဦးမႈယူအျမတ္ထုတ္တာ မထုတ္တာေတြကတပိုင္း နိုင္ငံေရးသိကၡာရွိရွိ ေတာ္လွန္ေရးသမား ပီပီျမည္ျမည္ျဖစ္ဖို႔ရာက တပိုင္းပဲ။
ျပည္သူ႔ရန္သူလို႔ခင္ဗ်ားတို႔ေခၚခဲ့တဲ့ စစ္ရာဇဝတ္ေကာင္ေတြဆီကလြတ္ၿငိမ္းခြင့္ကို နိုင္ငံေရးဖုန္းေတာင္းယာစကာလို လက္ဝါးျဖန္႔ဒူးေထာက္ေတာင္းဝံ့တာမ်ား အံ့စရာ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇန္နဝါရီ ၁၂ ရက္ ၂ဝ၁၆
0 comments:
Post a Comment