ဖိနပ္တဘက္ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

(ဖိနပ္တဘက္)
အေမရိကန္မွာ ေႏြရာသီ ေသာၾကာ စေနလိုေန႔ေတြဆို Garage Sale တို႔ Yard Sale တို႔ ဆိုတာေတြ မိုးဦးက်မိႈေတြလို တေဖ်ာဖ်ာေပါက္ေတာ့တာကလား။ ကားဂိုေထာင္ထဲ၊ အိမ္ေဘး ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ေနာက္ဘက္ကြက္လပ္ေလးေတြထဲ အိမ္မွာ မသံုးလိုေတာ့တဲ့ ပစၥည္းအေဟာင္းအျမင္းေလးေတြ အဝတ္အထည္ေတြ စက္ပစၥည္းေလးေတြ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ ေဈးခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ခ်ခ်က္ေရာင္းၾကတာမ်ိဳးပဲ။ ဒါကလည္ဒး ေႏြဦးေပါက္နဲ႔ ေႏြတရာသီစာရာေလးပဲ ဥတုေလးပါးလံုးရွိေနတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။

ဟိုးအရင္ကာလမ်ားဆီကေတာ့ ဒါေတြဟာ ကေလးေတြ မုန္႔ဖိုးပဲဖိုးရဖို႔ အေပ်ာ္လုပ္ၾကတဲ့အလုပ္ပဲ။ ယယ္သူကလည္း  ေျပာတဲ့ေဈး ကပ္ထားတဲ့ေဈးနဲ႔ လြယ္လြယ္ဝယ္လိုက္ၾကတာပါပဲ။ ဘယ္သူမွလည္း ေဈးေတြဘာေတြဆစ္ရိုးမရွိပါဘူး။ ဆစ္စရာလည္း မလိုပါဘူး။ က်ေနာ္ဆို ကြန္ျပဴတာ ၃ လံုးစာ ကက္စပါးစ္စကီးစ္ ဗိုင္းရပ္စ္ပရိုဂရမ္တခုကို ၁ ေဒၚလာတည္းနဲ႔ ရခဲ့ဖူးပါရဲ့။

ခုေတာ့ ဒီ ကေလးေတြရဲ႔အေပ်ာ္တမ္း မုန္႔ဖိုးပဲဖိုးရွာတာေလးကလည္း စီးပြားေရးလိုျဖစ္လာေနၿပီ။ တိုင္းျပည္လည္း က်ပ္တည္းလာသကိုး။ စီးပြားျဖစ္ Garage Sale သမားေတြက တကယ့္ Garage Sales အစစ္ေတြဆီ ကားတစီးနဲ႔ၿမိ့ဳပတ္ ေဈးေတြဘာေတြပါဆစ္စက္ၿပီး တေနကုန္လိုက္လက္ဝယ္။ ၿပီးေတာ့ အျမတ္အစြန္းေလးနည္းနည္းတင္ၿပီး ျပန္ခ်ေရာင္းတာမ်ိဳးပါ။ ဒါလည္း သူ႔ဟာနဲ႔သူ သူ႔အရပ္နဲ႔သူ႔ဇာတ္ ဟန္ေတာ့အက်သား ဆိုရမွာပါပဲ။ ေနာက္တတ္ေျပာင္တတ္တဲ့အေမရိကန္တခ်ိဳ႔ကေတာ့ အဲ့သလို ဂရပ္ဂ်္ေဆးလ္ေတြကို တြမ္တီဖိုးဆဲဗင္န္း သရီးဟန္ဒရက္အင္န္ဆစ္တီဖိုက္ေဒး ဂရပ္ဂ်္ေဆးလ္လို႔ ရႊတ္တတ္ၾကတယ္။ သူက ဥတုေလးပါးလံုး ရွိေနတတ္တာကိုး။

ေနာက္တမ်ိဳးက ဘုရားေက်ာင္းေတြမွာ ရွိတတ္တဲ့ Thrift Shoppe ေတြပါ။ သူတို႔ၾက ခုနေျပာတဲ့ ဂရပ္ဂ်္ေဆးနဲ႔ နည္းနည္းကြာပါတယ္။ သူက အခန္းနဲ႔ဘာနဲ႔။ အၿမဲတမ္းေစာင့္ေရာင္းေပးသူနဲ႔ ေငြေရစက္နဲ႔ဘာနဲ႔ အက်အနပါ။ သူလည္း ဘုရားေက်ာင္းအသင္းဝင္ေတြက ေရာင္းလို႔ရတဲ့ေငြ အသင္းေတာ္အတြက္သံုးပါေစဆိုၿပီး လာလႉတဲ့ပစၥည္း အေဟာင္းအျမင္းေလးေတြကမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နံမည္ႀကီးတံဆိပ္နဲ႔ တပတ္ရစ္အဝတ္အထည္ေတြ ဖိနပ္ေတြလည္း ေဈးခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ရတတ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔လင္မယားက အဲ့ဒီ ဂရပ္ဂ်္ေဆးလ္ေတြ သရစ္ဖ္ေရွာ့ပ္ေတြသြားရတာ ဝါသနာပါပါတယ္။ တခါတေလ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေလးေတြ ပန္းခ်ီကားေတြ ပန္းပုေတြ အိမ္အလွဆင္ပစၥည္းေတြ ေရွးလက္ရာေၾကြထည္ေျမထည္ေတြ စားပြဲကုလားထိုင္ေတြရတတ္တာကိုး။ အဲ့ဒီနည္းနဲ႔ဝယ္ထားတဲ့ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းနဲ႔ အာဖရိကပန္းခ်ီကားတခ်ိဳ႔ အာဖဂန္နစၥတန္ပန္းခ်ီကားတခ်ိဳ႔ ေရွးအာရဗစ္လက္ရာ မြန္ဂိုလိယလက္ရာ အံဆြဲေလးေတြပါတဲ့ဘီဒိုေလးေတြ စားပြဲပုေလးေတြ ပန္းအိုးေလးေတြ ကုလားထိုင္ေတြလည္း အိမ္မွာ မနည္းပါဘူး။ ထားပါေတာ့ေလ အဲ့အေၾကာင္းေတြက ေျပာမဆံုးေပါင္ေတာသံုးေတာင္ေတြပါ။

ခုေျပာခ်င္တာက လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ပတ္ေလာက္က က်ေနာ္တို႔ေမာင္နွံ ဘုရားေက်ာင္းႀကီးတခုက သရစ္ဖ္ေရွာ့ပ္ဘက္ေရာက္ေတာ့ လိုခ်င္တာေလးမ်ားေတြ႔ရင္ ဝယ္ရေကာင္းေစဆိုၿပီးဝင္ၾကည့္ရင္း သားေရအစစ္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ႀကိဳးထိုးစရာမလိုတဲ့ က်ေနာ့္စီးေနၾကဆိုက္ ဖိနပ္အေဟာင္းတရံေတြ႔တယ္။ အေဟာင္းဆိုေပမယ့္ အေတာ္လတ္ေတာ့ အသစ္နီးနီးပဲ။ ေဆးေတြဘာေတြလည္းတိုက္ထားေတာ့ နက္ေျပာင္ေနတာပဲ။ အထဲမွာကလည္း အိေနတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဘာအေပါက္အၿပဲမွမရွိတဲ့အျပင္ ဖေနာင့္ခံ ဖဝါးခံသားေရျပားေလးေတြပါ အဆစ္ပါလိုက္ေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ စမ္းစီးၾကည့္ၿပီး ႀကိဳက္တာနဲ႔ ဘယ္ဘက္ တဖက္တည္းကိုယူၿပီး အေရာင္းေကာင္တာမွာထိုင္ေနတဲ့ အသက္၏ရွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ ေဒၚလူျဖဴမႀကီးဆီ ဒါဘယ္ေလာက္လဲဆိုေတာ့ သူက က်ေနာ့္ေတာင္ေမာ့မၾကည့္ပဲ ဖိနပ္ဖင္ကိုလွန္ၾကည့္ၿပီး ၄ ေဒၚလာတဲ့။ အိုေက ယူမယ္ဆိုေတာ့ ဘြားေတာ္က ဟိုတဖက္သြားယူခ်ည္ေလတဲ့။ က်ေနာ္က မယူေတာ့ပါဘူး ငါက ဘယ္တဖက္ပဲေျခေထာက္ရွိေတာ့တာ။ တဖက္ပဲယူမယ္။ ညာဖက္ကို ထားခဲ့မယ္။ ညာဘက္ တဖက္တည္းလိုအပ္တဲ့သူ ေတြ႔တဲ့အခါ အလကားေပးလိုက္ပါ။ ခု နင္ေျပာတဲ့အတိုင္း ၄ ေဒၚလာေပးပါ့မယ္ဆိုေတာ့မွ ဘြားေတာ္က ထမတ္တပ္ရပ္ ေကာင္တာအျပင္ဘက္ထြက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို စူစမ္းၾကည့္ၾကည့္ရင္း ေၾသာ္ နင္က ေျခတဘက္ပဲရွိတာကိုး။ ေဆာရီး။ ငါ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ဒါက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ စိတ္မရွိနဲ႔ေနာ္ သိပါရေစလို႔ တိုးတိုးညင္သာ ေမးေျပာေျပာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ခပ္တိုတိုရွင္းျပၿပီး ဖိနပ္ဖိုးေငြေခ်မယ္လုပ္ေတာ့မွ ဘြားေတာ္က ငါ့ေယာက္်ားလည္း စစ္သံု႔ပန္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေမရိကန္စစ္သားေဟာင္းပဲ။ ဒုတိယကမၻာစစ္မွာ မဟာမိတ္တပ္သားအျဖစ္ ဖက္ဆစ္ေတြကိုတိုက္ခဲ့တာပဲ။ ခုေတာ့ အိုၿပီ။ စိတ္က်ေရာဂါလည္းဝင္ေနၿပီ။ လူလည္း သိတ္မသန္ေတာ့ဘူး။ အိမ္မွာ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္နဲ႔ ေနေနရတယ္။ လမ္းမေလွ်ာက္နိုင္ေတာ့ဘူး။ စစ္သားဆိုတာ တိုင္းျပည္အတြက္လုပ္ခဲ့ရတာခ်ည္းပဲ။ နင္ဟာ ဒီ့ထက္မက ထိုက္တန္သူပါ။ ပိုက္ဆံမေပးနဲ႔ ယူသာသြား။ ညာတဘက္လည္း နင့္လို လိုတဲ့သူရွိ ငါအလကားေပးလိုက္ပါ့မယ္လို႔ေျပာၿပီး မ်က္ရည္ဝဲဝဲနဲ႔ ေျပာလည္းေျပာ က်ေနာ့္ ပါးေတြ ပခုန္းေတြ လက္ေမာင္းရင္းေတြကို လိုက္ထိ ပြတ္သတ္ က်ေနာ့္ကိုဖက္ထားရင္း ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစလို႔ တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနေတာ့တယ္။

က်ေနာ္လည္း မ်က္ရည္ေတြေတြက်မိတာပါပဲ။ က်ေနာ္လည္း စိတ္ထိခိုက္ရတာပါပဲ။

က်ေနာ္ဟာ ဘာစစ္သားမွန္း ဘယ္သူ႔အတြက္ ကိုယ္လက္အဂၤါေတြေပးခဲ့ရမွန္း ေျပာျပလိုက္ရင္ေကာင္းမလားလို႔ ေတြးမိလိုက္ေပမယ့္ မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ စစ္သားတိုင္းဟာ သူတို႔တိုင္းျပည္အတြက္လုပ္ၾကတာဆိုတဲ့သူ႔အေတြးအတိုင္းပဲ သူ႔ကိုထားခဲ့တယ္။ သူ႔အေတြးကို က်ေနာ္ မဖ်က္ရက္ဘူး။

ဖိနပ္တဘက္ကိုကိုင္ရင္း က်ေနာ္ထြက္လာခ်ိန္မွာ သူလည္း ဖိနပ္တဘက္ကိုကိုင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေဝသီတဲ့မ်က္လံုးအစံုနဲ႔ က်န္ခဲ့ေလရဲ့။

read more

ဝင္းထိန္မထနဲ႔(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

(ဝင္းထိန္ မထနဲ႔)
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု တကၠဆက္ျပည္နယ္ေန မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ့သားေတာ္ေမာင္က ဖုန္းဆက္တယ္။

(သူ ဒီေရာက္ေတာ့ ၁၁ နွစ္သားေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။ ခုေတာ့ တကၠသိုလ္ေတာင္ေရာက္ေနပါၿပီ။ အလုပ္လည္းအခ်ိန္ပိုင္းလုပ္ေနပါတယ္။ ဗမာစာမတတ္တာေတာ့ထားပါေတာ့။ ကေလးအမ်ားစုျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥပါ။ မတတ္လို႔လည္းဘာမွမျဖစ္သလို တတ္လို႔လည္း ဘာမွေတာ့ သိတ္မျဖစ္ပါ။ ဗမာစကားကို ပံုက်ပန္းက်မေျပာတတ္တာေတာ့ အၾကားရဆိုးတာတခုပဲ။ ကိုယ့္ဘာသာပဲ ျဖည့္နားလည္ေပးရတယ္။ ထားပါေတာ့ေလ။ ဒါလည္း သူ႔ကိုအျပစ္ေျပာေနတာမဟုတ္ပါ။ အဂၤလိပ္စကားက သူတို႔အတြက္ First Language ျဖစ္သြားၿပီး ဗမာစကားက Second Language ျဖစ္သြားၿပီကိုး)

ဦးမ်ိဳး...ေစာက္ရူးကို အေမရိကန္ေျပာအဂၤလိပ္နဲ႔ ဘယ္လိုေျပာရမလဲလို႔ အေမရိကန္အသံထြက္ ဗမာစကားႀကီးနဲ႔လွမ္းေမးတာ။ မေျပာတတ္ပါဘူးကြာ အဂၤလိပ္လို ေစာက္နဲ႔ ရူးကို ဒဲ့ႀကီး နွစ္လံုးတြဲၾကည့္ေတာ့လည္း သူတို႔စကားမွာမရွိျပန္ဘူး။ ဒမ္ဘလယ္ဒီဖြလ္တို႔ ဘာတို႔ၾက နည္းနည္းနီးစပ္ေပမယ့္ အေမရိကန္ေတြက မသံုးျပန္ဘူူး။ အီ့ဒိယာတ္ၾကေတာ့လည္း လူ႔အႏၶေလာက္ပဲျပန္လို႔ရတာကြ။ ဂြဒ္ေဖာ္နာ့တ္သင္န္းၾကေတာ့လည္း ငါကေတာ့ ဘာရုပ္မွမေပါက္တဲ့ေကာင္ေလာက္ပဲျပန္သင့္တယ္ထင္တယ္၊ ေနပါဦး မင္းက ဘာလို႔ ဒီ ေစာက္ရူးဆိုတာကို ေမးေနတာလဲဆိုေတာ့...

သားသူငယ္ခ်င္းအိမ္သြားလည္ေတာ့ သူ႔အေဖက ဘယ္ကဘယ္လိုၾကားတာလဲမသိပါဘူး၊ က်ေနာ့္လည္း ဗမာမွန္းသိေတာ့ ေမးတာ၊ က်ေနာ္လည္း ပထမေတာ့ သူ႔အသံထြက္ျပတဲ့ ေစာ့ခ္ရူးဆိုတာ ဘာမွန္း မသိဘူး၊ ေနာက္မွ သူက မင္းတို႔စကားမွာ နည္းနည္းရိုင္းတယ္ထင္တဲ့စကားကြာ ဆိုမွ ေၾသာ္ ေစာက္ရူးကိုေျပာတာေနမွာလို႔ သိသြားတာ၊ က်ေနာ္လည္း မသိဘူးလို႔ သူ႔ကိုျပန္ေျပာခဲ့တယ္ဆိုမွ ေၾသာ္ဒါ့ေၾကာင့္ကိုးလို႔ က်ေနာ္လည္းသေဘာေပါက္မိတာ။ ဒါနဲ႔ ခနေနဦး မင္းကအခုဘယ္မွာလဲ အိမ္မွာလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး အလုပ္ထဲမွာ၊ ထမင္းစားဘရိတ္ခ္ခ်ိန္ နားေနလို႔ သတိရလို႔ ဦးမ်ိဳးဆီဖုန္းဆက္တာတဲ့။ ဒါဆိုဒီလိုလုပ္ကြာ၊ ဦးမ်ိဳး ဗမာအဂၤလိပ္အဘိဓန္ထဲရွာေပးမယ္၊ ခနေနရင္ဖုန္းျပန္ေခၚမယ္၊ မင္းမွာ မွတ္စရာပါလားလို႔ ေမးေတာ့၊ ပါတယ္ဦး ေက်းဇူးပဲလို႔ေျပာၿပီး နွစ္ဘက္လံုးဖုန္းခ်လိုက္ၾကတယ္။

၂ မိနစ္ေလာက္ေနၿပီးေတာ့မွ သူ႔ကိုဖုန္းျပန္ေခၚၿပီး ေဟ့ေကာင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ေျပာ၊ လိုက္ေရး ဦးမ်ိဳးေျပာျပမယ္ဆိုေတာ့ ေျပာေျပာ ဦး အဆင္သင့္ပဲတဲ့။ ဒါနဲ႔ Win Htein ကြာဆိုေတာ့ ၂ လံုးခြဲလား တလံုးတည္းလားဦးတဲ့။ ၂ လံုးခြဲကြဆိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဦး။ ထမင္းစားဘရိတ္ခ္လည္း ျပည့္ေတာ့မယ္ ညေနေလာက္မွ ျပန္ဆက္မယ္ေနာ္...တဲ့။

ညေတာင္မေနလိုက္ဘူး ၅ မိေတာင္ မနစ္လိုက္ဘူး။ ဖုန္းျပန္ဝင္လာတယ္။ ဦးကလည္းဗ်ာ မသိလို႔အေကာင္းေမးတာကို အဲ့ဒါ လူနံမည္ႀကီးမဟုတ္ဘူးလားတဲ့။ ေအးေလ ဟုတ္တယ္ေလ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ေစာက္ရူးကိုေမးတာ ဦးကလူနံမည္ႀကီးေျပာေနတယ္ဆိုၿပီး ေအာင့္သီးေအာင့္သက္သံႀကီးနဲ႔ေျပာတယ္။ ေဟ့ေကာင္ အဲ့ဒါ ေစာက္ရူးပဲဟ၊ ဗမာျပည္မွာ ခု လူေတြက ေစာက္ရူးမထနဲ႔ဆို ဝင္းထိန္ မထနဲ႔လို႔ေျပာၾကတာဟဆိုေတာ့....၊

ဟင္...ဆိုၿပီး ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ဒါဆိုလည္း ေက်းဇူးပဲဦးတဲ့။
သူဖုန္းခ်သြားေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း တေယာက္တည္း အသံထြက္ၿပီးရယ္မိတယ္။

read more

ကာတစ္တုျပႆႆနာစီရင္ခန္း(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိ)

(ကာတစ္တုျပႆာစီရင္ခန္း)

အမ်ိဳးသမီးတဦး၏တင္ကို အျပင္မွၾကည့္ရံုျဖင့္ အတုအစစ္ဧကန္ေျပာနိုင္သည့္ ဖင္တုေရးရာကၽြမ္းက်င္သူမ်ားတြင္ က်ေနာ္ မပါ ပါ။ လွန္ေလွာၾကည့္ခြင့္ႀကံဳခဲ့ပါမႈ ဤအရာကားအတုတည္း၊ ဤအရာကား အစစ္တည္းဟု မုခ်ေျပာနိုင္မည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ထိုအခါတြင္ ဖင္တုဆိုသည္မွာ ဘယ္လိုဝတ္ထားရေၾကာင္း ဘယ္လိုဆင္ထားရေၾကာင္း၊ ဘာနွင့္လုပ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္လိုေနေၾကာင္းေလးေတြပါ ကာယကံရွင္အားေမးျမန္းၾကည့္ၿပီး သင္တို႔ကို တဆင့္ျပန္ေဖါက္သည္ခ်ရန္ စိတ္ေကာင္းေစတနာ က်ေနာ့္တြင္ရွိမွန္း က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ့ကို သိပါသည္။

အလားတူပင္ က်ေနာ့္တြင္ ဖင္တုတပ္ထားသူမ်ားအတြက္ စိတ္လက္မေအးစရာမ်ား ငထြားခါးနာစရာမ်ားလည္းရွိပါသည္။ ဗမာျပည္သည္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အပူပိုင္းဇံုတြင္ပါပါသည္။ ေႏြအခါ ဖင္တုႀကီးတပ္ထားလ်င္ အျပင္ပူနွင့္ဖင္ပူနွစ္ထပ္ကြမ္းကာ ေပါင္ၿခံၾကား ဖင္ၾကား ေခၽြးမ်ားနစ္ကာ ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္ၾကမည့္အေရးကို က်ေနာ္ စိတ္ေလးမိပါသည္။ ဤၾကားထဲ အေမႊးမ်ားရွိလ်င္ ပိုဆိုးပါလိမ့္မည္။ ဖင္တုခၽြတ္ထားခ်ိန္တြင္ ထိုသူတို႔ မည္မွ် ေပါ့ပါး လြတ္လပ္ေနလိမ့္မလဲဟုလွည့္ေတြးၿပီး သူတို႔အတြက္ ကိုယ္ပါ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ သက္ေသာင့္သက္သာရွိလွပါသည္။

ေနာက္တခ်က္ သိခ်င္စိတ္ႏွင့္ယွဥ္လ်က္ျဖစ္သည့္ စာနာစိတ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္ပါေသးသည္။ ဖင္တုသမားမ်ား အီအီးပါ ရႉရုးေပါက္သည့္အခါ သာမန္အတြင္းခံေဘာင္းဘီလိုေလွ်ာခ်ရံုနွင့္ ကိစၥၿပီးသလား မၿပီးဘူးလားျဖစ္ပါသည္။ ဖင္တုႀကီးတခုလံုး ေအာက္အထိခၽြတ္ခ်ၿပီးမွ အခင္းႀကီး အခင္းငယ္သြားရသည္ရွိေသာ္ တေန႔တေန႔ ဖင္တုခၽြတ္ခ်ိန္ျပန္တပ္ခ်ိန္တို႔မွာ အေတာ္မ်ားပါလိမ့္မည္။ အလုပ္လည္း အလြန္ရႈပ္ပါလိမ့္မည္။ လူ႔ဘဝတာ တိုေတာင္းလွသည့္အထဲ ဖင္တုကိစၥအတြက္ဖဲ့ေပးရမည့္ ရွင္သန္ခ်ိန္ထဲမွ နာရီေပါင္းမ်ားစြာအတြက္လည္း နွေမ်ာစရာ ေကာင္းပါသည္။

သို႔ေသာ္ ဤေနရာတြင္ ေျဖသာစရာတခုရွိသည္ကား အလုပ္နွင့္လက္နွင့္မျပတ္ တေန႔တေန႔ ဖင္ယားလို႔ေတာင္မကုပ္အားသည့္ ေကာက္စိုက္သမမ်ား မဆလာဒယ္ရြက္သည့္ပန္းရန္သမမ်ားနွင့္ စက္ရံုအလုပ္ရံုမွအလုပ္သမေလးမ်ား ယင္းတို႔၏တင္ပါး မည္မွ်ျပားခ်ပ္ခ်ပ္ ပိန္ရံႉ႔ရႉ႔ံ ဖင္တုနား ေယာင္လို႔ေတာင္ မသီနိုင္ျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတြက္ သူတို႔တြင္ ဖင္တုအတြက္ဖဲ့ေပးရမည့္ဘဝအခ်ိန္မ်ား သက္သာ သြားပါသည္။

ဖင္တုတပ္ဆင္သူမ်ားတြင္လည္း ၂ မ်ိဳး ၂ စားရွိမည္ထင္ပါသည္။ တမ်ိဳးက ငယ္ရြယ္ေသာ္လည္း တင္းတင္းရင္းရင္းမရွိ ဖါးဖင္သမားမ်ား ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေနာက္တမ်ိဳးက အသက္အရြယ္အိုမင္းတြင္းဆံုးခ်ိန္နီးကာ တင္အစံုမွာလည္း သရက္သီးနုအုပ္မွည့္လို ရံႉ႔တြပိန္လိန္ေနသူမ်ား ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အမယ္အိုတခ်ိဳ႔ ရုပ္ရည္ကေလးေသာင္သာရက္သားနွင့္ ဖင္ပိန္ဖင္လိန္ႀကီးနွင့္ဆို ဘယ္နည္းနွင့္မွ် ၾကည့္ေကာင္းမည္မထင္ပါ။ အထူးသျဖင့္ ထမိန္ဝတ္ၾကသည့္ အေရွ႔တိုင္းသူတခ်ိဳ႔ဆိုလွ်င္ ပို၍ပင္ဆိုးပါလိမ့္မယ္။ တင္မရွိသျဖင့္ ထမိန္ေလွ်ာေလွ်ာက်ကာ လူလည္ေကာင္ ခနခန တကားကား ျပင္ျပင္ဝတ္ေနရလွ်င္ နိပ္မည္မထင္ပါ။

ဖင္တုတပ္ဆင္နိုင္ သို႔မဟုတ္ ဝတ္ဆင္နိုင္သူမ်ားမွာ အထက္တန္းလႊာ ေၾကးရည္တတ္မ်ားနွင့္ အလယ္အလတ္လႊာ ကံုလံုသူမ်ားထဲမွသာ အျဖစ္မ်ားပါသည္။ ဖင္တုသမားအမ်ားစုမွာ အဝတ္အစားဆိုလ်င္လည္း ဒီဇိုင္နာအဝတ္အစား သို႔မဟုတ္ နံမည္ႀကီးတံဆိပ္နိုင္ငံျခားျဖစ္မ်ားကို ေရာင္စံုထည္လဲ ဝတ္နိုင္ဆင္နိုင္သူမ်ားသာ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ကားလည္း တဝီဝီနိုင္ၾကသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဖင္တုဆိုသည္မွာ ပုဆိုးၾကမ္းကို လက္ျဖစ္ထည္အက်ႌခ်ဳပ္ဝတ္ရသည့္ ပန္းရန္နွင့္ေကာက္စိုက္သမမ်ား၊ ေလေဘးထည္ထဲမွ ေကာင္းနိုးရာရာေလးမ်ားနွင့္ ပြဲလည္တင့္ရရွာသည့္ အလုပ္သမေလးမ်ားနွင့္ လားလားမွ်မအပ္စပ္ပါ။ ဖင္တုဆီသည္ သဂႌေရႊခြက္နွင့္သာ ထိုက္ပါသည္။

ယခုအခ်ိန္သည္ အလွျပင္နည္းပညာမ်ား တဟုန္ထိုး တိုးတက္ထြန္းကားေနသည့္ အခါသမယျဖစ္ပါသည္။ အေနာက္နိုင္ငံမ်ားတြင္ ဖင္တု ရင္တုမ်ားသာမက ဘာတုညာတုမ်ားပင္ အေတာ္ေခတ္စားေနပါသည္။ အတုသည္ အစစ္မဟုတ္ အစစ္ေလာက္မေကာင္းဆိုေသာ္လည္း ကေလးလက္သီးဆုပ္ေလာက္ ရင္သားပိစိေညွာင့္ေတာက္ကေလးကို ေဒၚလာ ၅ ေထာင္ေလာက္အကုန္ခံကာ ထန္းသီးႀကီးေလာက္ ျဖစ္ေအာင္ဆာဂ်ရီလုပ္ဖို႔ တနာရီ ၁၂ ေဒၚလာေလာက္ရသည့္ အေမရိကန္မွစက္ရံုအလုပ္သမေလးမ်ားလည္း ဝန္သိတ္မေလးၾကပါ။ တခါတရံတြင္ အတုဆိုသည္မွာ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားသေလာက္ ဆြဲေဆာင္မႈအားလည္းေကာင္းသည္ဟု ထင္ပါသည္။  

ယခင္က ယင္းကဲ့သို႔အတုမ်ားကို လူလံုးျပစားရသည့္အလုပ္မ်ိဳးလုပ္သူမ်ားသာ လုပ္ၾကတာမ်ားပါသည္။ ရုပ္ရွင္မင္းသမီး၊ ေမာ္ဒယ္လ္ စသူတို႔မွာ လူလံုးျပမွ ဝမ္းဝခါးလွၾကပါသည္။ ယခုအခါတြင္ကား နိုင္ငံေရးအပါအဝင္ နယ္ပယ္စံုမွလူမ်ားပါ အတုေတြတပ္ဆင္လာၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သိတ္ေတာ့ မထူးဆန္းေတာ့ပါ။

ဖင္တုတပ္ျခင္းေၾကာင့္ သူ႔နိုင္ငံေရးနွင့္ သူ႔တိုင္းျပည္အေပၚထားသည့္ေစတနာမ်ား သြားမထိခိုက္ဖို႔ပဲလိုပါသည္။ ထိုသို႔ သြားထိခိုက္ပါမူ နိုင္ငံေရးအရအေဝဘန္ခံရမွာျဖစ္သလို ဖင္တုကိစၥကိုလည္း တုတ္နွင့္အထိုးခံရပါလိမ့္မည္။

ဖင္တုနွင့္ပတ္သက္၍ အခ်စ္ဖမ္းစားၿပီး အသိဉာဏ္စံုလံုးကန္းေနသူတေယာက္အေၾကာင္းေျပာၿပီး ဖင္တုကိစၥ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါမည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား ဖင္တုႀကီးတပ္ထားသည္ဆိုကာ ေျပာသံမ်ားၾကားၾကားေနရပါသည္။ တကယ္ဖင္အတုလား မတုလား က်ေနာ္ မသိေၾကာင္း အကဲမျဖတ္နိုင္ေၾကာင္း က်ေနာ္ဝန္ခံပါသည္။ ေနာက္တခုကလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနျဖင့္ ဖင္တုတပ္ရန္ အေရးႀကီး မႀကီး က်ေနာ္မေျပာနိုင္ေသာ္လည္း က်ေနာ့္အဖို႔မူ ထိုဖင္တုကိစၥသည္ ဘာမွအေရးမႀကီးပါ။

တခါတရံ လူတခ်ိဳ႔ၾကားတြင္ သူ႔နိုင္ငံေရးကိစၥအျပင္ သူ႔ဖင္တုကိစၥလည္း ေရွ႔တန္းေရာက္ေရာက္ေနတတ္ပါသည္။ ဒါလည္း အျပစ္မဆိုသာပါ၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုသူတို႔သည္ အစစ္ကို ပိုျမတ္နိုးတနာရွိသူမ်ားျဖစ္ၾကျခင္းေၾကာင့့္ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔သည္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၏ နိုင္ငံေရးအစစ္ကိုသာမက ဖင္အစစ္ ခႏၶာကိုယ္အစစ္ နွလံုးသားအစစ္ကိုပါ တန္ဖိုးထားသူမ်ားလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤကား အစစ္အမွန္ကို ခ်စ္တတ္သူမ်ားသာတည္း။ ေနာက္တမ်ိဳးက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ နိုင္ငံေရးကိုလည္း ေျခေျချမစ္ျမစ္မဟုတ္ပဲ ထိုးနွက္၊ ခႏၶာကိုယ္ကိစၥ (တနည္းေျပာရလ်င္ ဖင္တုကိစၥ)ကိုလည္း ပ်စ္ပ်စ္နွစ္နွစ္ ျပက္ရယ္ျပဳၾကသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ထိုသေဘာထားမွာ သူတို႔အတြက္ အပ်က္အပ်က္ ဆိုေသာ္လည္း နွာေခါင္းေသြးထြက္သူမ်ား ထြက္ထြက္သြားၾကပါသည္။

အခ်စ္ဖမ္းစား အသိဉာဏ္စံုလံုးကန္းသူအေၾကာင္း ျပန္ေကာက္ပါမည္။ တေန႔ က်ေနာ္က ဒီဖင္တုကိစၥ ဒီေလာက္ေတာင္ပံုႀကီးခ်ဲ႔ေနၾက အမနာပေျပာေနၾကတာ “ဖင္တုေတာ့ ဖုတင္တာေပါ့ကြာ”ဟု စိတ္ေပါက္ေပါက္နွင့္ အရြဲ႔တိုက္စေတးတပ္စ္တခု တင္မိပါသည္။ ထိုစံုလံုးကန္းေလးက ထိုစေတးတပ္စ္ကို ဖတ္ၿပီး “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ခ်က္ေအာက္ပိုင္းတိုက္ခိုက္တာ”ဟု ဆိုလာပါသည္။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္သည့္အနက္ က်ေနာ္ရည္ရြယ္သည့္သူ က်ေနာ္ထားသည့္ပစ္မွတ္ က်ေနာ္ေျပာသည့္စကားမ်ားကို နကန္းတလံုးေတာင္ ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္းမသိရွာသည့္ ယင္းကဲ့သို႔ နေဝတိမ္ေတာင္ငတိေလးမ်ားသည္ က်ေနာ့္ဂ်ီးေတာ္အရြယ္ မုဆိုးမအမယ္အို၏နိုင္ငံေရးတင္မက ခႏၶာကိုယ္ကိုယ္ပါ မသိသားဆိုးရြား ေစာ္ကားေနၾကသလားဟု ေတြးခ်င္စရာျဖစ္လာပါသည္။

ဤကား ဖင္တုနွင့္စပ္ေသာ စာတည္း။

ၾသဂတ္ ၃၁၊ ၂ဝ၁၆

read more

ဘားမားရုဒ္အတြက္ ေဒါက္တာလွေက်ာ္ေဇာရဲ႔ အမွာစာ။

(က်ေနာ့္ရဲ့ အျပင္လူရဲ့ဘားမားရုဒ္စာအုပ္ေလးမွာပါတဲ့ စာ အပုဒ္ ၃ဝ ကို ဒီေန႔ကစၿပီး တေန႔တပုဒ္နႈန္းေလာက္ (တခါတေလလည္းပိုခ်င္ပိုမွာပါ) ခြဲခြဲတင္ေပးပါ့မယ္။ ဒါက ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာရဲ့သမီး ေဒါက္တာလွေက်ာ္ေဇာ ခ်ီးျမွင့္တဲ့အမွာစာပါခင္ဗ်ား။ ခင္မင္ရင္းခ်ာစြာ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ေဒါတ္တာလွေက်ာ္ေဇာ၏အမွာစာ
ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက“ဆရာမေသခင္ ဗမာျပည္ႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရတာ ျမင္ခ်င္တယ္”လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆိုခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေဖေဖကလည္း သူ(၉၁)ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ (၂ဝ၁ဝ ဒီဇင္ဘာ(၃)ရက္ေန႔)က ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ “မ်ိဳးခ်စ္ျပည္ခ်စ္တပ္မွဴးတပ္သားမ်ားသို ့
“ပန္ၾကားလႊာ” မွာ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္ၿပီး က်န္ေတာ္တို႔မ်ိဳးဆက္
တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ဗမာ့တပ္မေတာ္ႀကီးကို ျပည္သူ႔ တပ္မေတာ္ႀကီးအျဖစ္
ကၽြန္ေတာ္မေသခင္ ျပန္လည္ျမင္ေတြ႔ပါရေစ”လို႔ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ေဖေဖဟာ ၁၉၇၆ခုႏွစ္(လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးထဲေရာက္လာခ်ိန္)ကစလို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ အခြင့္ရရင္ရသလို သူအင္မတန္ သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့တပ္မေတာ္သားမ်ားကို သူအင္မတန္ခ်စ္တဲ့ျပည္သူေတြအေပၚ ရန္သူလိုသေဘာမထားဘဲ “အမိအဖ”လို သေဘာထားဖို႔ တိုက္တြန္းေျပာဆိုႏိႈးေဆာ္လာခဲ့တာပါ။ ဆရာႀကီးမိႈင္းေရာ ေဖေဖေရာ သူတို႔ဆႏၵေတြျပည့္ဝမသြားပါဘူး။ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြရဲ့ တာဝန္ေတြအျဖစ္ ထားခဲ့ပါတယ္။
ဗမာျပည္ႀကီး စစ္မွန္တဲ့ ေရရွည္တည္တံ့တဲၿ့ငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔ဆိုတာ ဒီဗမာ့တပ္မေတာ္ႀကီးက ျပည္သူဘက္မွရပ္တည္စဥ္းစားတဲ့ ျပည္သူ႔အက်ိဳးကိုဦးထိပ္ပန္တဲ့ “ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္”တရပ္ ျဖစ္မွသာလွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီအခ်က္ကိုခံယူထားတဲ့ ကၽြန္မတို႔ တေတြဟာ ျပည္တြင္းလႈပ္ရွားမႈေတြအၾကား ေပၚေပါက္လာတတ္တဲ့ စစ္တပ္တြင္းကေနၿပီး ျပည္သူလူထုဘက္ ကူးေျပာင္းရပ္တည္လာသူမ်ားကို စိတ္ဝင္တစားရွိတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ့အေတြးအေခၚ ျဖတ္သန္းမႈေတြကိုေလ့လာမိပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မ ကိုမ်ိဳးျမင့္ကို ေလ့လာၾကည့္ပါတယ္။ သူနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္အရမသိက်ြမ္းခင္ကတည္းက သူ႔ေရဒီယို(အာရ္အက္ဖ္ေအ) ေဆာင္းပါးမ်ားက စလို႔ သူ႔ဘေလာ့ဂ္ကြန္ရက္မွာေရးသမွ်ေတြကို လက္လွမ္းမီသမွ်လိုက္ဖတ္မိပါတယ္။ သူ႔ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းေတြ႔ ဆံုေမးျမန္းခန္းေတြ ဖတ္ရင္းက ကၽြန္မအလြန္စိတ္ဝင္စားတဲ့သူ႔စကားတခု သြားေတြ႔ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့“ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းငတ္လို႔စစ္ထဲလိုက္ခဲ့တာ” တဲ့။

ဒီစကားကို က်ြန္မစိတ္ဝင္စားရတဲ့အေၾကာင္းကလည္း ရွိပါတယ္။ ၁၉၇၄/၇၅/၇၆ခုႏွစ္မ်ားမွာ မဆလစစ္အစိုးရကိုဆန္႔က်င္တဲ့ လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြ အဆက္မျပတ္ေပၚထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလႈပ္ရွားမႈေတြကို အစိုးရက အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ ၿမိ့ဳေပၚ ေနမရသူေတြ အဖမ္းမခံခ်င္သူေတြ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးပဲ လုပ္စရာက်န္ေတာ့တယ္ဆိုၿပီး ေတာထဲအလံုးအရင္းနဲ႔ ေရာက္လာၾကပါတယ္။
ဒီတုန္းက မဆလစစ္အစိုးရျဖဳတ္ခ်ေရးအတြက္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကို ဦးေဆာင္လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ “ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ”ရဲ့ ဌာနခ်ဳပ္ရွိရာ“ပန္ဆန္း”(ယခုအေခၚ ပန္ခန္း)ကို လမ္းအသြယ္သြယ္ကေန ေရာက္ရွိလာတာပါ။ တခ်ိဳ႔က ေျမေအာက္အဆက္အသြယ္ေတြရွိေပမယ့္ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ စမ္းတဝါးဝါး စြန္႔စြန္႔စားစားနဲ႔ေရာက္လာခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီထဲမွာ အေတြးအေခၚအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လူစံုပါလာပါတယ္။ ၿမိ့ဳေပၚေန ဓနရွင္ေပါက္စ အလႊာစံုပါလာတာပါ။ အဆင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ပညာတတ္ေတြလည္း ပါလာပါတယ္။ ဒီဓနရွင္ေပါက္စပညာတတ္ေတြဟာ ေတာ္လွန္ေရးသမားဘဝခံယူရာမွာ အခက္အခဲဆံုးက “မိမိအတၱမာန”ကို တိုက္ခၽြတ္ရာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို မိမိမာနနဲ႔မိမိအေတြးအေခၚကို တိုက္ပြဲဆင္ေနရင္း တခါတရံ အခန္႔မသင့္ဘဲ မာနအညႊန္႔အေၫွာက္ကေလးေတြ ျပဴထြက္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီမွာတင္“ငါတို႔ ထမင္းငတ္လို႔ ေတာ္လွန္ေရးလာလုပ္တာမဟုတ္ဘူး”ဆိုတဲ့စကားထြက္လာပါတယ္။

ဒီစကားကို ေခ်ဖ်က္ေပးၿပီး ကၽြန္မတို႔တေတြကို ရာသက္ပန္ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြအျဖစ္ခံယူဖို႔ ႏိုင္ငံေရးအရပညာေပးခဲ့သူကေတာ့
အေရွ႔ေျမာက္စစ္ေဒသ ဒုႏိုင္ငံေရးမွဴး ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ရဲေဘာ္စိုးသိန္း(ကြယ္လြန္)ပါ။ သူက ခင္ဗၽားတို႔တေတြ ထမင္းငတ္လို႔ ေတာ္လွန္ေရးလာလုပ္တာမဟုတ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္တို႔သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗၽားတို႔အေနနဲ႔ ထမင္းငတ္လို႔ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္သူမ်ားရဲ့အေတြးအေခၚမ်ိဳး စိုက္ထူရမယ္။ ထမင္းငတ္လို႔ေတာ္လွန္ေရးလာလုပ္သူကသာလွ်င္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ေကာင္းေအာင္ ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္မွာ။ သူတို႔ကပဲ ေတာ္လွန္ေရးမေအာင္မခ်င္း ရာသက္ပန္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္မွာ။ က်န္သူေတြ ထမင္းမငတ္သူမ်ားကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးရဲ့အခ်ိဳးအေကြ႔ေတြမွာ ေတာ္လွန္ေရးကို စြန္႔ခြာေက်ာခိုင္းသြားတတ္ၾကတယ္တဲ့။

ကၽြန္မတို႔အတြက္ တသက္စာမွတ္ေလာက္ သားေလာက္တဲ့စကားပါ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးရွိခဲ့တာေၾကာင့္ ကိုမ်ိဳးျမင့္ရဲ့ “ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းငတ္လို႔ စစ္ထဲလိုက္ခဲ့တယ္”ဆိုတဲ့စကားကို ကၽြန္မစိတ္ဝင္စားမိတာပါ။
ေၾသာ္ ဒါေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ့။ ကၽြန္မတို႔တေတြ အေရးအေၾကာင္း ႀကံဳတိုင္း(ဝမ္းသာစရာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဝမ္းနည္းစရာဘဲျဖစ္ျဖစ္) တရိႈက္မက္မက္ဆိုတတ္ေလ့ရွိတဲ့(အသံထြက္မဆိုႏိုင္ေတာင္ ရင္ထဲက တီးတိုးဆိုညည္းတတ္တဲ့)“ႏိုင္ငံတကာ့သီခ်င္း”မွာ “ထေလာ့ အငတ္ေဘးက်ေရာက္သူ တို႔တေတြ”လို႔ အစခ်ီခဲ့တာကိုး။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဗမာျပည္သူေတြ အငတ္ေဘးက်ေနတာ ၾကာလည္း ၾကာလွေပါ့။ ဘက္လည္း စံုလွေပါ့။ စားေရးေသာက္ေရး၊ ေနေရးထိုင္ေရးေတြသာမက က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈစတဲ့နယ္ပယ္စံုမွာ ခၽြတ္ၿခံဳက်မႈကိုအေကာင္းဆံုးေဖာ္ျပေနတာကေတာ့ ကမၻာ့အလယ္မွာ ဗမာျပည္ဟာ“ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအနိမ့္ဆံုးႏိုင္ငံ”ျဖစ္ေနတာ အႏွစ္(၃ဝ)နီးပါး ရွိေနမႈပါပဲ။

ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔တေတြအားလံုး အေၾကာင္းရင္းကို ရွာေဖြလာၾကပါတယ္။ တရားခံကေတာ့ “စစ္အာဏာရွင္စနစ္” ျဖစ္တယ္ဆိုတာ တညီတည္း ေတြ႔ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ တျပည္လံုး (အုပ္စိုးသူ စစ္အုပ္စုအပါ) ဒီစနစ္ကိုျပဳျပင္ဖို႔ လုပ္ေဆာင္လာၾကပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ အေပၚယံသ႑ာန္ေျပာင္းလဲမႈကို လုပ္ျပခ်င္တာသာျဖစ္ၿပီး က်န္သူေတြကေတာ့ အႏွစ္သာရအရပါေျပာင္းလဲခ်င္တာပါ။ ဒီပဋိပကၡကို ေရရွည္ နည္းလမ္းေပါင္းစံုရွာေဖြၿပီး တိုက္ပြဲဆင္ေျဖရွင္းရမွာပါ။ ကၽြန္မတို႔ ေရွ႔ေလွ်ာက္ရဦးမယ့္ခရီးဟာ ရွည္လည္းရွည္ ၾကမ္းလည္းၾကမ္းပါတယ္။ ျပည္သူ႔အက်ိဳးမွတပါး အျခားမရွိသူမ်ားအဖို႔ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေန႔တဓူဝလုပ္ေဆာင္ရမယ့္တာဝန္တရပ္ရွိပါတယ္။ မိမိကိုယ္ကိုလည္း ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကလူမ်ားကိုလည္း ကူညီတည္ေဆာက္ေပးဆိုတဲ့တာဝန္ပါ။

ဒီလိုတာဝန္ကို ကိုမ်ိဳးျမင့္ဟာ ဒုကၡိတတန္မဲ့နဲ႔ အလြန္တာဝန္ေက်စြာ ထမ္းေဆာင္ေနပါတယ္။ တမင္းမဝလို႔ စစ္ထဲလိုက္ခဲ့တဲ့ကိုမ်ိဳးျမင့္ဟာ ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကေပးလိုက္တဲ့ ေသရာအထိပါသြားမယ့္ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ကို သူကိုယ္တိုင္ ဘဝနဲ႔ရင္းၿပီး ခါးသည္းစြာခံစားရအၿပီးမွာ ဒီတခါေတာ့ သူ႔အတြက္မဟုတ္ဘဲ တျပည္လံုးျပည္သူေတြ ထမင္းဝရာဝေၾကာင္းလမ္းရွာရင္းက သူဘဝေပးအသိနဲ႔ ျပည္သူတရပ္လံုးရဲ့ ရွစ္ေလးလံုးစစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္ေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္လာခဲ့တာပါ။
အခုေတာ့ သူကေလ့လာေရးေတြ အပတ္တကုတ္လုပ္ၿပီး ရရွိခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ (သူ႔)အေတြးအျမင္သစ္ေတြကို အဆက္မျပတ္ ျဖန္႔ေဝ ေပးေနတာပါ။ သူ႔အေရးအသားေတြကလည္း တိုတိုတုတ္တုတ္နဲ႔ ထိမိၿပီးနားလည္လြယ္တဲ့ အေရးအသားပါ။

သူ႔ဘေလာ့ဂ္ကြန္ရက္ကိုဖြင့္ၾကည့္ရင္ သူ႔ရဲ့လံု႔လဝိရိယႀကီးမႈကို ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ တျခား လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေဆာင္ေနတာကိုလည္း ၾကားေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ႔ရဲ႕ေစတနာဇြဲလံု႔လ လုပ္ဟန္ေကာင္းေတြကို ေလးစားေထာက္ခံတဲ့အေနနဲ႔ ဒီအခ်က္ေတြစိမ့္ဝင္ေဖာ္ျပေနတဲ့ သူ႔ရဲံေဆာင္းပါးေတြကို စုေပါင္းထုတ္ေဝလိုက္တဲ့စာအုပ္အတြက္ ကၽြန္မ ဒီအမွာစာကို ဂုဏ္ယူဝမ္းေျမာက္စြာနဲ႔ ေရးသားလိုက္ပါတယ္။ ကိုမ်ိဳးျမင့္တေယာက္ က်န္းမာစြာနဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳးေဆာင္းပါးေတြ အဆက္မျပတ္ေရးႏိုင္ၿပီး ျပည္သူေတြကိုမွ်ေဝႏိုင္ပါေစလို႔ ဆနၵျပဳလိုက္ပါတယ္။
လွေက်ာ္ေဇာ။
၁၅ ရက္ ၁ လ ၂ဝ၁၅

read more

ေမေမ အကဲၾကည့္ကုန္းမွာ ထိုင္ေနတယ္(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိ)

(ေမေမ အကဲၾကည့္ကုန္းမွာ ထိုင္ေနတယ္)
သံလြင္သီးခ်ဥ္ဖတ္စားရင္း ဗမာျပည္က သံလြင္ခက္ခ်ီလာတဲ့ ခ်ိဳးျဖဴငွက္အေၾကာင္း စိတ္ကေရာက္သြားတယ္။

အဲ့ဒီအေကာင္ ေလးဂြစာမိမိသြားတာလည္း ခနခနပဲ။ အကင္စားခံရတာလည္း မေရနိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါလည္း ေသာက္မွတ္ကမရွိဘူး။ ဒီတခါေတာ့ ၂၁ ရာစုပင္လံုအေျမာက္စာပါ မိမလားမေျပာတတ္ဘူး။ အေျမာက္စာမိလို႔ကေတာ့ ရွားမီးခဲတင္ ရဲရဲကင္သို႔ေတာင္ လုပ္နိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ဖင္တျခားေခါင္းတျခား၊ ေပါင္တံတျခား ေတာင္ပံတျခား၊ အူတျခား အသည္းတျခားနဲ႔ ကာလနာပါတိုက္မယ္ထင္တယ္။

စစ္တပ္ဆိုတာ ပစ္ရင္ မွန္ေအာင္ပစ္တာမဟုတ္လား။ 

အေျမာက္ဆိုတာ အကဲၾကည့္ကုန္းကလူ မပါပဲ ဘယ္ေတာ့မွ ပစ္မွတ္ကို မွန္ေအာင္မပစ္နိုင္ဘူး။ ပစ္တဲ့ေကာင္က ေျပာင္းအနိမ့္အျမင့္ဒီဂရီ အကြာအေဝး အရပ္ေဒသ ေလတိုက္နႈန္းစတာေတြကိုတြက္ခ်က္ၿပီးသာ ပစ္ေနတာ။ သူ႔က်ည္ ဘယ္နားက်လို႔က်သြားမွန္းသိတာ ျမင္တာမဟုတ္ဘူး။ အကဲၾကည့္ကုန္းကလူက က်ည္ဆန္အက်ကို ျမင္နိုင္တဲ့အကြာအေဝးကေနၾကည့္ၿပီး ေဘးဘယ္ညာ ဘယ္ေလာက္မွာ ေရွ႔ေနာက္ဘယ္ေလာက္မွာ က်သြားတယ္၊ ပစ္မွတ္ေပၚ တည့္တည့္က်တယ္မက်ဘူး စတာေတြ စက္နဲ႔လွမ္းေျပာမွ ပစ္တဲ့ေကာင္က ျပန္ခ်ိန္လိုက္ ျပန္ပစ္လိုက္နဲ႔ ပစ္ရတာ။ 

ဆိုေတာ့ အကဲၾကည့္ကုန္းကလူက အေျမာက္ပစ္တဲ့ေကာင္ထက္ ပိုအေရးပါတယ္။ ဟိုေကာင္က ခလုပ္ေလာက္ပဲနွိပ္တတ္၊ ေျပာင္းေလာက္ပဲခ်ိန္တတ္တာ။ 

ခု အကဲၾကည့္ကုန္းမွာ ေမေမထိုင္ေနတယ္။ 

ငယ္ထိပ္ေပၚ က်ည္မက်ဖို႔ ရင္တမတမနဲ႔ ဂ်ိဳးငွက္ေတာ့ သံလြင္ခက္ေလးခ်ီလို႔။

read more

ရန္သူေတာ္အမွတ္(၁၂)ရဲ့ဖိုင္တြဲပါ။ အပိုင္းနွစ္

(အပိုင္းနွစ္)
သခင္သန္းထြန္းဟာ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ့သမားတို႔ရဲ့ ရန္သူေတာ္စာရင္းမွာ နံပတ္ ၁၂ ပါ။ ၾသဂုတ္လ ၂၃ ရက္၊ ၁၉၃၉ ေန႔မွာ ၿဗိတိသွ်အစိုးရရဲ့ထုတ္ျပန္ခ်က္ ဖိုင္တြဲအမွတ္ (က) ဝ၁၉၃၇ မွာ သခင္သန္းထြန္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ခုလိုေဖာ္ျပထားပါတယ္။ (အပိုင္းတစ္)
၇ ရက္၊ မတ္လ၊ ဘံုေဘၿမိ့ဳ ဖို့ဒ္ရပ္ကြက္- အမွတ္ ၁ဲဒိုးစ္လမ္းရွိ “ကြန္ဂရက္ဆိုရွယ္လစ္”စာေစာင္အယ္ဒီတာ၊ ထိုစာေစာင္တြင္ေဖာ္ျပရန္ “သခင္ဝါဒနွင့္ေရွ႔ေရး” အမည္ရွဗိေဆာင္းပါးတေစာင္ ေပးပို႔ခဲ့သည္။ ေဆာင္းပါးတြင္“သခင္ဝါဒ” ေပၚေပါက္လာပံုကိုေဖာ္ျပရာ သခင္ဝါဒကို နစ္ေရွးနွင့္ဂ်ာမန္အဘိဓမၼာဆရာႀကီးမ်ား၏အေတြးအေခၚမ်ားမ် စတင္ရယူခဲ့ေၾကာင္းဝန္ခြထားကာ “ရွင္လ်င္ေရႊထီး ေသလ်င္ေျမႀကီး”အစရွိေသာ ထင္ရွားလွသည့္ နီေရွး၏ၾသဝါဒမ်ားမွ သခင္တို႔၏ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားျဖစ္လာေၾကာင္း၊ သခင္ဝါဒသည္ အမ်ိဳးသားေရးအဓိပၸါယ္ေဆာင္လ်က္ သခင္မ်ားသည္ ဗမာနိုင္ငံ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲကို ဦးေဆာင္ေနသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ထိုေဆာင္ဒးပါးတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိသည္။
ေဆာင္းပါးေပးပို႔ေသာစာထဲတြင္ ၂၉ ရက္ ဇန္နဝါရီ ၁၉၃၇၊ သခင္ဗစိန္၊ သခင္ညီ၊ သခင္ေအာင္သန္းနွင့္ သခင္သန္ႊတို ေထာင္က်ခံရျခင္းကို ဗမာနိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ တိုႊဗမာအစည္းအရံုးအမႈေဆာင္အစည္းအေဝးတြင္ ခ်ီးက်ဴးဂုစ္ျအပဳၾကေၾကာင္း၊ ဆဌမေျမာက္ေဂ်ာ့ဘုရင္ ဘိသိတ္ပြဲကို သပိတ္ေမွာက္ၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ျပဳေရးျဖစ္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဥပေဒသစ္ကို တိုက္ဇဇွက္သည့္လုပ္ငန္းအေနျဖင့္ ၁ ဂင္ ဧၿပီလတြင္ အေရာင္းအဝယ္ေဈးဆိုင္မ်ားပိတ္ၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဒသႏၱရေရြးေကာက္ပြဲမ်ားတြင္ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္အေရြးခံၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အစရွိသည္တို႔ကို ေဂးသားေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။
၁၂ ရက္ မတ္ ၁၉၃၇၊ သူေရးခဲ့ေသာ ထိုေဆာင္းပါးကိုပင္ “ဗမာနိုင္ငံ၏သခင္မ်ား”ဟူေသာါေခါင္းစဥ္ျဖင့္ထိုေန႔ထုတ္ နယူးဘားမားသတင္းစာတြင္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပခဲ့သည္။
၂၄ ရက္ မတ္လ ၁၉၃၇၊ ထိုေန႔တြင္ထုတ္ေသာ နယူးဘာမားသတင္းစာ၌ “၁ ရက္ ဧၿပီလ မိုးေမွာင္က်ေသာေန႔”ဟူေသာေခါင္းစဥ္ျဖင့္ သူ၏ေဆာင္းပါးတေစာင္ကိုေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။ ၁ ရက္ ဧၿပီ ၁၉၃၇ ေန႔တြင္ ဗမာနိုင္ငံကို အိႏၵိယမွခြဲၿပီးအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဥပေဒသစ္ တစင္လုပ္ကိုင္ျခင္းကို ေၾကညာမည္ျဖစ္၍ ထိုေန႔သည္ ဗမာလူငယ္မ်ားအဖို႔ မိုးေမွာင္က်ေသာေန႔ပင္ျဖစ္ေၾကာင္းရွင္းျပခဲ့ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဥပေဒသစ္ကို ပုတ္ခတ္ေဝဘန္လ်က္ ထိုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဥပေဒသစ္ကို လုပ္ကငိုင္လာျဖင္းမ်ာ ဗမာနိုင္ငံအလုပ္သမား လယ္သမားမ်ားအက်ိဳးစီးပြားကို ထိခိုက္နစ္နာေစကာ နိုင္ငံျခားနွင့္ တိုင္းရင္းအရင္းရွင္ႀကီးမ်ားကိုသာ အက်ိဳးျပဳရန္အတြကိ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေဆာင္းပါး၌ ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္။
၁ ရက္ ဧၿပီ ၁၉၃၇၊ ဗမာနိုင္ငံတြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဥပေဒသစ္စတင္လုပ္ကိုင္လာျခင္းကိုကန္႔ကြက္သည့္ သခင္မ်ားကျပဳလုပ္ေသာဆႏၵျပပြဲတြင္ သူ ပါဝင္ခဲ့သည္။
၅ ရက္နွင့္ ၆ ရက္ ဧၿပီလ ရန္ကုန္ၿမိဳ့ ေအာက္ပုဇြန္ေတာင္လမ္းတြင္ သူ တရားမ်ားေဟာခဲ့သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဥပေဒသစ္သည္ အရင္းရွင္မ်ားကိုသာအက်ိဳးျပဳမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပရိတ္သတ္က တို႔ဗမာအစည္းအရံုးကို ဝိုင္းဝန္း အားေပးၾကရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး၏ေပၚလစီမွာ လူထုခ်မ္းသာၾကြယ္ဝမႈကိုလုပ္ကိုင္မည့္အစိုးရ ရရွိေရးပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာေျပာပါသည္။
၁ဝ ရက္ ဧၿပီ ၁၉၃၇၊ ေထာင္အတြင္း သခင္ဗစိန္၊ သခင္သန္႔၊ သခင္ေအာင္သန္း သခင္ညိဳ(သခင္ညီျဖစ္မည္ထင္ပါသည္)နွင့္ သခင္ထြန္းအုပ္တို႔ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲဝင္ေနၾကျခင္းနွင့္ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္ ၂၁၁ လြစၥလမ္းတြင္ သခင္မ်ားေခၚယူက်င္းပေသာ အစည္းအေဝး၌ သူ အတြင္းေရမႉးအျဖစ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲဝင္ေနသူမ်ားကို“က”အတန္းအစားအခြင့္အေရးမ်ားေပးရန္နွင့္ ၎တို႔အား အတင္းအက်ပ္အစာေကၽြးမႈကိုမျပဳလုပ္ရန္ အစိုးရအားေတာင္းဆိုေၾကာင္းမ်ား ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။
၁၈ ဧၿပီ ၁၉၃၇၊ ရပ္ကြက္ဆိုင္ရာသခင္မ်ားနွင့္လိုလားသူမ်ားတက္ေရာက္သည့္ အမွတ္ ၂၁၁ လြစၥလမ္းတြင္က်င္းပေသာအစည္းအေဝးသို႔ သူတက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ေထာင္ထဲတြင္ သခင္ဗစိန္နွင့္အေပါင္းအပါမ်ား အာငတ္ခံတိုက္ပြဲဝင္ေျခင္းနွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေက်ာက္ေျမာင္းရပ္ကြက္၌ အစည္းအေဝးမ်ားလုပ္ရန္ခန္႔ထားခဲ့ေသာတာဝန္ခံအဖြဲ႔တြင္ သူ ပါဝင္ခဲ့ပါသည္။ သူႀကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း အစည္းအေဝးမ်ား မျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ပါ။
၂၄ က္ ဧၿပီလထုတ္ “ကြန္ဂရက္ဆိုရွယ္လစ္” တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိခဲ့ေသာ “ဗမာနိုင္ငံက ၁ ရက္ ဧၿပီလေန႔က်င္းပျခင္း”အမည္ရွိေဆာင္းပါးအတြက္ သူ႔တြင္တာဝန္ရွိပါသည္။ တနိုင္ငံလံုးရွိ တိုးတက္ေသာအင္အားစုအားလံုး စုရံုးဆန္႔က်င္ေနသည့္ၾကားမွ ၁၉၃၅ ခု ဗမာနိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဥပေဒ ကို ဗမာျပည္သူတို႔ကို အတင္းအက်ပ္ေပးခဲ့သျဖင့္ ၁ ရက္ ဧၿပီလမွ ဗမာနိုင္ငံအဖို႔ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်သည့္ေန႔ပင္ျစ္ေၾကာင္းေဖာ္ျပထားသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဥပေဒသစ္ကိုဆန္႔က်င္ေသာအားျဖင့္ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးက ဆႏၵျပပြဲမ်ားကို စည္းရံုးၿပီးလုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း စည္းရံုးခဲ့သူမ်ားလိုလားသေလာက္ တက္တက္ၾကြၾကြမရွိေသး။ လူမႈလြတ္ေျမာက္ေရးနွင့္ နိုင္ငံေရးလြတ္လပ္မႈတိုက္ပြဲႀကီးအတြက္ လူထုႀကီးကို က်က်နနစည္းရံုးေပးရန္လိုေၾကာင္း၊ စည္းရံုးမႈမရွိေသာလူထုႀကီးသည္ အခ်ိန္မက်မီ အာဏာပိုင္မ်ားနွင့္ရင္ဆိုင္ၾကရလ်င္ ကေလးငယ္မ်ားပမာ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနမယ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တိုက္ရိုက္တိုက္ခိုက္ေရးကို အခ်ိန္ယူၿပီးမွလုပ္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စည္းရံုးေနေသာလူထုႀကီးက တည္ဆဲရွိေနေသာအေျခအေနတို႔ကို အတိအလင္းရင္ဆိုင္ၾကရမည့္ သမိုင္းသေဘာအရအခိုက္အခါသည္ မုခ်ဆိုက္ေရာက္လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပထမဆံုးအေနနွင့္ ေဆာ္နွက္ခဲ့ၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ လြတ္လပ္ေရးဆႏၵကိုတိုးတက္ျဖစ္ေပၚေစသကဲ့သို႔ ေတာ္လွန္ေသာတပ္လွန္႔သံကိုလည္း ေပးခဲ့ၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဗမာနိုင္ငံမွလူငယ္မ်ားသည္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးတရပ္၏ေျခရင္းသို႔ ေရာက္ရဂွိလာခဲ့ၿပီး အံုၾကမႈႀကီးသည္လည္း နီးကပ္လာခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း နိဂံုးခ်ဳပ္ေဖာ္ျပပါရွိသည္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

read more

ရန္သူေတာ္ အမွတ္ (၁၂)ရဲ႔ ဖိုင္တြဲပါ။ အပိုင္းတစ္။

သခင္သန္းထြန္းဟာ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ့သမားတို႔ရဲ့ ရန္သူေတာ္စာရင္းမွာ နံပတ္ ၁၂ ပါ။ ၾသဂုတ္လ ၂၃ ရက္၊ ၁၉၃၉ ေန႔မွာ ၿဗိတိသွ်အစိုးရရဲ့ထုတ္ျပန္ခ်က္ ဖိုင္တြဲအမွတ္ (က) ဝ၁၉၃၇ မွာ သခင္သန္းထြန္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ခုလိုေဖာ္ျပထားပါတယ္။ (အပိုင္းတစ္)
အမည္- ေမာင္သန္းထြန္း(ခ)သခင္သန္းထြန္း။
ဖခင္အမည္- ဦးဘိုေမာင္။
ေမြးရပ္- ေတာင္ငူခရိုင္ ကညႊတ္ကြင္းၿမိ့ဳ။
ေမြးနွစ္- ၁၉၁၁
လက္ရွိေနရပ္- အမွတ္ ၂၊ ဘိုးလိန္းလမ္း၊ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳ၊
အလုပ္အကိုင္- ေက်ာင္းဆရာ။
ပံုသ႑န္မ်ား-
အျမင့္- ၅ ေပ ၂ လက္မ။
ကိုယ္ေန- ေတာင့္သည္။
ဆံပင္- နက္သည္။
မ်က္ခံုး- ေသးသည္။
မ်က္လံုးမ်ား- ငယ္သည္။
နဖူး-၀ ေမာက္ေနသည္။
နွာေခါင္း- ျပားသည္။
ပါးစပ္- က်ယ္သည္။
သြား- ျဖဴသည္။
နားရြက္မ်ား- သာမန္ျဖစ္သည္။
အသားေရာင္- ညိဳသည္။
ထူးျခားခ်က္- ျဖည္းျဖည္းေဆးေဆးေျပာေလ့ရွိသည္။
ဝတ္ေနက- ျမန္မာဝတ္စံု။
သိရွိမွတ္မိေသာ အရာရွိမ်ား။
ရန္ကုန္ၿမိ့ဳ၊ ဗမာနိုင္ငံရာဇဝတ္မႈခင္းစံုစမ္းေရးဌာနမွ ေထာက္လွမ္းေရးဌာနမွ အင္စပက္ေတာ္မ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဦးပုနွင့္ ရာဇဝတ္အုပ္မ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ေစာဘေအး၊ ေစာဘဖြား၊ ေမာင္သန္း၊ အီးဖရက္နွင့္ ေမာင္ထြန္းေအာင္တို႔ျဖစ္ၾကသည္။
ေဆြမ်ိဳးနွင့္ မိတ္သဂၤဟမ်ား။
ဦးေလးေတာ္သူမ်ား လႊတ္ေတာ္အမတ္ဦးဘ၊ ဦးၾကည္ညိဳ၊ နယ္ျခားဝန္ေထာက္ ေတာင္ႀကီးၿမိ့ဳ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း၊ ဦးဘေမာင္ မန္ေနဂ်ာ၊ သမဝါယမဘဏ္၊ ေညာင္ေလးပင္။
မိတ္ေဆြမ်ား။
သခင္ေလးေမာင္၊ ရန္သူေတာ္အမွတ္(၄၉)။ သခင္နု၊ ရန္သူေတာ္အမွတ္(၁၇။ ရွား၊ ဘံုေဘၿမိ့ဳေက်ာင္းသားကြန္ဖရင္န္႔တြဲဖက္အတြင္းေရးမႉး၊ ဘံုေဘၿမိ့ဳ။ ၃၉ ဘရိုက္လမ္း၊ လန္ဒန္ၿမိ့ဳ လြတ္လပ္ေသာအလုပ္သမားပါတီ။
သမိုင္းအက်ဥ္း။
ကုန္သည္ဦးဘိုးေမာင္၏သားျဖစ္သူ သခင္သန္းထြန္းသည္ ေတာင္ငူခရိုင္ ကညႊတ္ကြင္း၌ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ သူ၏ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ဘဝအေၾကာင္းအရာမ်ား အနည္းငယ္ကိုသာသိရသည္။ ၁၉၃၁ ပ်ဥ္းမနား ေကဘီအမ္ေက်ာင္း အထက္တန္းေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳ ဆရာအတတ္သင္ေကာလိပ္၌ပညာသင္ၾကားကာ နွစ္နွစ္ၾကာေသာ္ ဆရာျဖစ္လက္မွတ္ရခဲ့သည္။ ၁၉၃၄ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳ သေျပကုန္းရပ္ကြက္ မြတ္ဆလင္မ္အဂၤလိပ္ျမန္မာ နွစ္ဘာသာသင္ေက်ာင္းတြင္ တလ လစာ ၇ဝ က်ပ္ျဖင့္ ပဥၥမတန္းဆရာအျဖစ္ ခန္႔အပ္ျခင္းခံခဲ့ရသည္။
၇ ရက္၊ နိုဝင္ဘာ၊ ၁၉၃၆၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢတြင္က်င္းပခဲ့ေသာအမ်ိဳးသားေန႔၌ အမ်ားျပည္သူေရွ႔ေမွာက္သို႔ ပထမဆံုးေရာက္ရွိလာလ်က္ ကမၻာ့နယ္ခ်ဲ့စနစ္အေၾကာင္းကို ေဟာေျပာခဲ့သည္။ နယ္ခ်ဲ့စနစ္နွင့္ အရင္းရွင္စနစ္တို႔သည္ တကမၻာလံုးတြင္ ေဖါက္ျပန္္ေရးမ်ားကိုျဖစ္ေပၚေစလ်က္ရွိေၾကာင္း၊ စပိန္မွာျဖစ္ပ်က္ေနျခင္းသည္ နမူနာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဗမာနိုင္ငံတြင္တီထြင္လာေသာ ရာဇဝတ္ျပင္ဆင္ခ်က္ဥပေဒနွင့္ ပံုနွိပ္ဥပေဒတို႔သည္ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္ကိုပိတ္ပင္သည့္ နယ္ခ်ဲ့စနစ္၏ ဖိနွိပ္မႈမ်ားပင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ “ရဲေဘာ္”ဟူေသာစကားလံုးမွာ နယ္ခ်ဲ႔စနစ္၏ဒဏ္ခ်က္မ်ားကိုခံေနၾကရသူမ်ားအခ်င္းခ်င္းသံုးစြဲေနေသာ အမ်ားသေဘာက်စကားလံုး ျဖစ္လာေၾကာင္း၊ ရဲေဘာ္၏အဓိပၸါယ္မွာ ညီရင္းအစ္ကိုဟုရေၾကာင္း၊ ေဖါက္ျပန္ေရးအင္အားစုမ်ား မ်ားသထက္မ်ားလာလ်င္ နယ္ခ်ဲ့စနစ္ ၿပိဳက်ပ်က္ဆီးလာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပည္သူတို႔သည္ ကၽြန္ဘဝအေနွာင္အဖြဲ႔မွလြတ္ေျမာက္လိုစိတ္ကို ေမြးၾကရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းအဆံုးသတ္၍ ေဟာေျပာခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သခင္မ်ားနွင့္လည္းေကာင္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားနွင့္လည္းေကာင္း သူ ရင္းရင္းနွီးနွီးဆက္သြယ္မႈရခဲ့သည္။
၂၅ ရက္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ၊ ၁၉၃၇ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳ ေရႊတိဂံုဘုရားတြင္က်င္းပသည့္ ၁၉၃၆ ခု တကၠသိုလ္သပိတ္နွစ္ပတ္လည္အထိမ္းအမွတ္ အစည္းအေဝးသို႔ သူ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ အစည္းအေဝးတက္ေရာက္သူအားလံုးက ျဖစ္လိုရာျဖစ္ေစေတာ့ လြတ္လပ္ေရးမရမခ်င္း ႀကိဳးပမ္းၾကမည္ဟု ေရႊတိဂံုဘုရားကိုတိုင္တည္အဓိဌာန္ျပဳကာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။
(စိတ္ဝင္စားသူအေျခအေနေပၚတည္၍ ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။ ရွိစုမဲ့စုလက္ဆစ္ ၄ ဆစ္ခြဲ မ်က္လံုးတဖက္နွင့္ စာရိုက္ရသည့္ဒုကၡကား မေသးပါ။)

read more

ရန္သူေတာ္နံပတ္ ၁ (ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း)

ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဟာ က်ေနာ္တို႔ဗမာႏိုင္ငံမွာ တေခတ္ထြန္း တေယာက္ေပၚပုဂိၢဳလ္မ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကို ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးလုိအပ္ခ်က္က ျပ႒ာန္းေဖာ္ထုတ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူလို႔လူ ေနာက္ထပ္ မေပၚႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဆရာႀကီးရဲ့ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို ေျပာမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ အမ်ားႀကီးပါ။

စာေပပညာရွင္ႀကီးအေနနဲ႔ ေျပာမလား၊ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲဝင္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာမလား၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဗိသုကာႀကီးအေနနဲ႔ေျပာမလား ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။

သူဟာ စာေပေလာကမွာ၊ သတင္းစာေလာကမွာ မီး႐ႉးတေဆာင္သူတဦးျဖစ္ခဲ့တာလည္း အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္႐ႈေထာင့္ကေျပာရရင္ေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ့ဂုဏ္သေရဟာ သူရဲ့နိင္ငံေရးလုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ ပိုမိုႀကီးလာရတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ ရန္သူေတာ္နံပါတ္ ၁ ႀကီးဟာ ဂ်ပန္ေခတ္ေရာက္ေတာ့လည္း ေတာေျပးရင္း ပုန္းရတယ္။ ဖဆပလလက္ထက္ၾကေတာ့လည္း ဆိုရွယ္လစ္ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ့စစ္ဗိုလ္ေတြက ေတာထဲကလူေတြရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္လို႔ အမနာပေျပာၿပီး သူ႔တရားပြဲေတြကို ျပဴေစာထီးေတြလႊတ္ၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္တာခံရတယ္။

အဲဒီလို ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ အာဏာရအသိုင္းအဝိုင္း၊ အာဏာရလူတန္းစားနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ အၿငိဳအျငင္ခံၿပီးေတာ့ ေခါင္းမာမာတိုက္ပြဲဝင္ခဲ့လို႔ ဆရာႀကီးရဲ့ဂုဏ္သိကၡာဟာ ထြန္းေျပာင္တာ၊ တျပည္လံုးကေလးစားရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ့ထူးျခားခ်က္တခုက သူဟာ ျပည္သူလူထုနဲ႔ အျမဲတသားတည္းရွိတာပါ။ သူဟာ ျပည္သူလူထုတိုက္ပြဲနဲ႔ အျမဲဆက္ေနပါတယ္။ အျမဲတမ္း သူပါ,ပါတယ္။ သူ႔ေခတ္မွာ သူ မပါလိုက္တဲ့ ျပည္သူလူထုရဲ့တိုက္ပြဲရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။

‘ငါ့ဘဝမွာ တိုက္ပြဲေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းေနပါေစ’ဆိုတဲ့ မာက္စ္ရဲ႕ ေႂကြးေၾကာ္သံလိုပဲ ဆရာႀကီးရဲ႕ ဘဝတခုလံုးဟာ တိုက္ပြဲေတြခ်ည္းပါပဲ။ သူဟာ ျပည္သူလူထုဆိုတဲ့အထဲမွာ အထူးသျဖင့္ အဖိႏွိပ္ခံ ဆင္းရဲသူဆင္းရဲသားေတြနဲ႔ တသားတည္းက်တာဟာ အင္မတန္ထူးျခားပါတယ္။

သူဟာ ဗမာျပည္ရဲ့ ဆင္းရဲသူဆင္းရဲသားေတြကိုလည္း နားလည္တယ္၊ စာနာတယ္၊ အဲဒီလူေတြအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္တယ္။ သူေရးတဲ့စာေတြထဲမွာ အညာမဂၤလာေဆာင္လိုဟာမ်ဳိးကအစ လက္ဖက္ကိစၥအဆံုး ေသခ်ာၾကည့္လိုက္လို႔ရွိရင္ ဆရာႀကီးရဲ့ရပ္တည္ခ်က္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ျပည္သူလူထုကိုသစၥာမေဖာက္ခဲ့ဘူး။ ဆင္းရဲတဲ့သူေတြနဲ႔ ေအာက္တန္းအက်ဆံုးလူေတြနဲ႔ သူဟာ အျမဲတမ္းတသားတည္းရွိခဲ့တယ္။ သူကို ေငြေၾကးေတြ၊ ရာထူးေတြနဲ႔ဆြယ္တာေတြ သူ႔ဘဝမွာ ခဏခဏ ၾကံဳခဲ့ရတယ္။

အဲဒါေတြအားလံုးကို သူက ျပတ္ျပတ္ျငင္းပယ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူဟာ နယ္ခ်ဲ့ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ကမၻာ့့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို အေရးေတာ္ပံုေတြအားလံုးမွာ ေရွ႔ဆံုးကပါခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ၄၈ ခုႏွစ္ ဒီဘက္ပိုင္းမွာ လူငယ္ေတြဟာ ဖဆပလအစိုးရနဲ႔ ၾကားျဖတ္စစ္အစိုးရတို႔ရဲ့ၿခိမ္းေျခာက္မႈတို႔ကို ဆရာႀကီးအရွိန္အဝါနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားခဲ့ရတာေတြကို အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကို ေရွ႔ဆံုးက တင့္ကားႀကီးေပၚထားၿပီး ေနာက္က ခ်ီတက္ခဲ့ရတာပါ။ ကမၻာၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈႀကီးမွာ၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈႀကီးမွာ ဆရာႀကီးရဲ့အရွိန္အဝါမရွိရင္ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲဆိုတာ အေတာ္စဥ္းစားရပါလိမ့္မယ္။

ဆရာႀကီးဟာ အဂၤလိပ္စာ မတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ အသစ္ကို၊ တိုးတက္တာကို လက္ခံႏိုင္စြမ္းရွိတာမွာ အံ့ၾသစရာအလြန္ေကာင္းပါတယ္၊ သူ႔အေတြးအေခၚက သာမန္ ပေဒသရာဇ္ဆန္ဆန္ နယ္ခ်ဲ႔မုန္းတီးမႈကေနၿပီးေတာ့ ဝံသာႏုစိတ္၊ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး စိတ္ဓာတ္၊ ေနာက္ဆံုး ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒအထိ ေျပာင္းလဲလာပါတယ္။

ဒါကို သမိုင္းပါေမာကၡဆရာႀကီး ဦးသန္းထြန္းက ‘တိုတိုေျပာရရင္ ပထမ အဂၤလိပ္အင္ပါရာထဲမွာပဲ ဒိုမီနီယံ ရရင္ေတာ္ၿပီလို႔မွန္းတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ လံုးဝလြတ္လပ္ေရးက တျပားမွ်မေလ်ာ့ဘူးျဖစ္လာတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးရင္ ဘယ္လိုႏိုင္ငံတည္ေဆာက္မလဲဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း မစဥ္းစားႏိုင္ေသးဘူးေပါ့၊

ပေဒသရာဇ္ႏိုင္ငံျပန္ျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာက ရွိေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆိိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံပိုင္စနစ္ရယ္လို႔ ပီပီသသျဖစ္လာပါတယ္’ လို႔ သူ႔စာတမ္းတေစာင္မွာ ေရးထားပါတယ္။

အဲဒီ စာတမ္းရဲ႕ ေနာက္တေနရာမွာေတာ့ ဆရာသန္းထြန္းက ‘ဒါေပမယ့္ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းမွာ ေနာက္ဆံုးကာလ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္က ဆရာႀကီးကြယ္လြန္တဲ့ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္အထိ အႏွစ္၂ဝ အတြင္းမွာ ဆရာႀကီးရဲ့ဘဝက ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံထူေထာင္ေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးက ပန္းတိုင္လို႔ျပသြားပါတယ္’ အဲလိုေရးထားပါတယ္။

ဆရာႀကီးရဲ႕ စ်ာပနကာလမွာ ဆရာႀကီးရဲ့အေၾကာင္း စာတမ္းေတြဖတ္ၾကေတာ့ က်ေနာ့္အေဖေရးတဲ့ စာတမ္းထဲမွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း (သို႔မဟုတ္) ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းလို႔ ၫြန္းသြားပါတယ္။ ဒါဟာ သိပ္ကို မွန္ပါတယ္၊ ဗမာျပည္ရဲ့သမိုင္း၊ ဆိုလိုတာ ဒီဘက္ေခတ္သမိုင္းအေကြ႔ထဲမွာ ဆရာႀကီးက ေရွ႔ဆံုးက ပါသူပါ။ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ေျပာတဲ့စာနဲ႔ေျပာရလို႔ရွိရင္ သူဟာ သူ႔ေခတ္ကေပးတဲ့တာဝန္ကို အေက်ႁပြန္ဆံုးထမ္းေဆာင္ျပသြားတဲ့ လူထုသူရဲေကာင္းႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာႀကီးရဲ႕ ထူးထူးျခားျခား မွတ္သားေလာက္တဲ့အရည္အခ်င္းတခုကေတာ့ သမိုင္းအေကြ႔အေျပာင္းေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးအ႐ႈပ္အေထြးေတြ ဘယ္လိုပဲရွိရွိ မ်က္ေစ့မလည္တာပါပဲ။ သူ ဒီလို မ်က္ေစ့မလည္တဲ့ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ သူဟာ ျပည္သူလူထုအေပၚမွာ သစၥာရွိလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူလူထုနဲ႔ပဲ တသားတည္းရပ္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

သူရဲ့သက္တမ္းနဲ႔အမွ်က်င္လည္ရတဲ့ ခရီးၾကမ္းႀကီးတေလ်ာက္မွာ သူနဲ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အေျမာက္အမ်ားမွာ သူ႔လိုအေတြးအေခၚမေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့အတြက္ ျပတ္က်န္ခဲ့တာေတြ၊ ခြဲထြက္သြားတာေတြ၊ အမ်ားႀကီးႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးကေတာ့ သမိုင္းကျပ႒ာန္းလာတဲ့့ အေရးေတာ္ပံုသစ္ေတြ၊ တိုက္ပြဲသစ္ေတြအတြက္ အယူအဆသစ္ေတြကိုလက္ခံၿပီး လူငယ္ေတြ၊ အင္အားအသစ္ေတြနဲ႔ လက္တြဲပါတယ္။

ဆရာႀကီးက အသစ္ကို ဘယ္ေလာက္အထိလက္ခံႏိုင္စြမ္းရွိသလဲဆိုလိုရွိရင္ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲမွာ သူအရင္တုန္းကတြဲခဲ့တဲ့ ဒိုင္အာခီ ေစ့စပ္ေရးလူႀကီးေတြနဲ႔ခြဲၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးသားေက်ာင္း ေထာင္ခဲ့တာရယ္၊ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမွာ ဝင္ၿပီးလုပ္ခဲ့တာ၊ လူငယ္ေတြနဲ႔တြဲခဲ့တာ၊ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးမွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔လိုပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ တြဲခဲ့တာ၊ ေနာက္ဆံုး လြတ္လပ္ေရးဒီဘက္ေခတ္မွာကိုပဲ အဲဒီေခတ္က တိုးတက္တဲ့လူငယ္ေတြျဖစ္တဲ့ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔၊ ဒဂုန္တာရာတို႔လို လူငယ္ေတြနဲ႔ တြဲတာ၊ ေနာက္ၿပီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာတို႔၊ ဝတ္လံုထြန္းတင္တို႔လို ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔တြဲတာ ဒါ ဆရာႀကီးရဲ႕ အသစ္အင္အားစုကို လက္ခံႏိုင္စြမ္းရွွိမႈ၊ အမွားအမွန္ခြဲႏိုင္စြမ္းရွိမႈကိုျပသတဲ့ သာဓကေတြျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာႀကီး တသက္လံုးလက္တြဲသြားတဲ့ အင္အားစုေတြအေၾကာင္းေျပာရင္ ခ်န္ထားလို႔မျဖစ္တဲ့ အင္အားစုတခု ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြပါ။ ဗမာျပည္မွာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ပထမဆံုးနိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈလို႔ဆိုရမယ့္ ၁၉၂ဝ ခုႏွစ္ က ယူနီဗာစီတီ သပိတ္ႀကီးက စလို႔ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ဖဆပလအစိုးရလက္ထက္၊ ၾကားျဖတ္ စစ္အစိုးရလက္ထက္အထိ သူဟာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔လက္ျမဲဲျမဲတြဲခဲ့ပါတယ္။

သူဟာ ဦးဘေဖတို႔လို ဒိုင္ယာခီသမားေတြနဲ႔လက္တြဲျဖဳတ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြဘက္က ျပတ္ျပတ္ရပ္၊ ကေလာင္ထမ္းၿပီးတိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တယ္။ ေမ်ာက္ဋိကာ၊ ဘိြဳင္းေကာက္ဋိကာတို႔ဟာ အဲဒီတုန္းက ဆရာႀကီးရဲ့ရပ္တည္ခ်က္ကို ထင္ဟပ္ေနပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြက ‘ထီမထင္ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ႕ အမည္အစဥ္ ေခါင္းေပၚဖ်ားမွာလ မင္းတို႔ဆရာကို စာရင္းတို႔ကာသာ ထားလိုက္ေပေတာ့’ ဆိုၿပီးကတိျပဳထားတဲ့ ဆရာႀကီးကို သူတို႔ရဲ့ဦးထိပ္မွာ အျမဲထားၿပီး ဆိုးတုိင္ပင္ေကာင္းတိုင္ပင္ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္သမဂၢအေဆာက္အဦမွာ အခါအားေလ်ာ္စြာပဲ ဆရာႀကီးကိုဖိတ္ၿပီး တရားနာၾကတယ္။ အေရးႀကီးတဲ့အခမ္းအနားေတြမွာ ဆရာႀကီးကိုဖိတ္ၾကားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ဆရာႀကီးကြယ္လြန္တဲ့အခ်ိန္မွာက်ေတာ့ အဲဒီ သူ႔တပည့္အရင္းေတြ ဂါဝရလာမျပဳႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။

ဆရာႀကီးရဲ့စ်ာပနကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္က်င္းပတာ အမွန္ပါပဲ။ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးအပါအဝင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေဟာင္းႀကီးေတြ၊ စာေပေလာကကလူေတြ အေျမာက္အမ်ားလည္း တက္ေရာက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ တက္လို႔မရေတာ့ဘူး။

ဆရာႀကီးရဲ့စ်ာပနမွာေပးပို႔လာတဲ့ပန္းေခြေတြဟာ ရာဂဏန္းေလာက္ ရွိပါလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအထဲမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြရဲ့ပန္းေခြေတြ မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ ဆရာႀကီးရဲ့စ်ာပနက်င္းပတဲ့မ႑ပ္ႀကီးမွာ ပန္းေခြေတြ၊ အလံေတြရွိေပမယ့္ အဲဒီပန္းေခြေတြ၊ အလံေတြ အေရအတြက္ထက္ ေထာက္လွမ္းေရးအေရအတြက္က ပိုမ်ားေနတယ္လို႔ထင္ရပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးတယ္ဆိုတဲ့မ်က္လွည့္ပြဲကို တန္သင့္ၿပီလို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဖ်က္သိမ္းလုိုက္ပါၿပီ။ ဖ်က္သိမ္းၿပီးတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ေတာထဲကလူေတြကို ျပန္ခိုင္း၊ ေနာက္ကေန ထိုးစစ္ေတြလုိက္ဆင္၊ ၿမိဳ႕ေပၚမွာက်ေတာ့ အကုန္လံုးလိုက္ဖမ္း၊ ေတာထဲကို ေမာင္းပို႔၊ အဲဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း အဖမ္းခံသူ ခံရ၊ ေျပးသူေျပးရ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။

ဦးႏုတို႔တေတြကလည္း ေထာင္ထဲမွာပါ၊ အဲဒီလို ဗမာျပည္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြပ်က္တာနဲ႔ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းကြယ္လြန္တာဟာ ဘာမွမကြာဘူး။ ဒီျဖစ္ရပ္ ၂ ခု တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လာၿပီးဆံုေနတာ အင္မတန္မွအံ့ၾသစရာေကာင္းပါတယ္။

ဆရာမေသခင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရတာ ျမင္သြားခ်င္တယ္ဆိုတာ ဆရာႀကီးပါးစပ္က တဖြဖြေျပာတဲ့စကားပါ၊ ဒါေပမယ့္ သူ မကြယ္လြန္မီ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးမတည္ေဆာက္လိုက္ႏိုင္တာဟာ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံအတြက္ ၾကမၼာငင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဆရာႀကီးကုိ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကၾကည္ညိဳ၊ ဖဆပလကလည္း ေလးစား၊ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ ႏွစ္ဖက္အၾကားမွာ တကယ္ဝင္ႏိုင္သူ ျဖစ္ပါတယ္၊ အာဏာရေနတဲ့အစိုးရထဲမွာေရာ၊ ေတာထဲကလူေတြထဲမွာေရာ အားလံုးက သူ႔တပည့္ေတြ၊ သူ႔ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။

သူ ေျပာရင္ မျငင္းဝံ့တဲ့သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကအေျခအေနနဲ႔ အခုအေျခအေနက အမ်ားႀကီးကြာပါတယ္။ အခုကာလက အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ ၾကားဝင္ႏိုင္တဲ့ ဆရာႀကီးလိုၾသဇာရိွတဲ့ပုဂၢိဳလ္ မရွိဘူး၊ အခု ၾကားဝင္တယ္ဆိုတာက ရာဇာလီလို ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေနတယ္။ သူက ႏိုင္ငံျခားသား၊ ေနာက္ သူ႔ကိုယ္က်ဳိးကလည္း တေလွႀကီး ရွိတယ္။

သူ႔ကို ဘယ္ဘက္ကမွ တကယ္ယံုၾကည္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူဟာ ဒီေန႔ဆိုရင္ ပဋိပကၡရဲ့ဆန္႔က်င္ဖက္မွာရွိေနသူေတြ ဘယ္သူကမွ သူနဲ႔တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာႀကီးဟာ ေတာထဲကလူေတြနဲ႔ေရာ ဦးႏုတို႔နဲ႔ေရာ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္၊ ရာဇာလီဟာ ဘယ္သူနဲ႔မွသံေယာဇဥ္ မရွိဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူကလြဲၿပီး ဘာသံေယာဇဥ္မွ မရွိတဲ့သူျဖစ္တယ္။

တကယ္လို႔သာ ဆရာႀကီးရွိတုန္းမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥကို ဖိဖိစီးစီးဆက္လိုက္မတ္တပ္လုပ္မယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ က်ေနာ္ ထင္တယ္၊ ဗမာျပည္ရဲ့သမိုင္းဟာ ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္ပါတယ္။ ၁၉၆၃ ခု ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲဟာ ဦးႏုလက္ထက္မွာသာဆိုရင္ ေျပလည္ႏုိင္ပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲတုန္းက ပဋိပကၡျဖစ္ေနတဲ့သူေတြ အထူးသျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြေပါ့ေလ၊ ျပန္ၾကည့္ပါ။ ဦးႏုဆိုတာက သူ႔ကို ဆရာႀကီးက ေခြးမသားလို႔ မေခၚတာကိုပဲ ဟာ … ဆရာႀကီးက ငါ့အေပၚစိတ္ဆိုးေနသလားလို႔ စဥ္းစားခဲ့သူမ်ဳိးပါ၊ ေနာက္ၿပီး ဆရာႀကီးက ထမ္းပိုးတည့္တည့္ထမ္းခဲ့ၾကတဲ့ သံုးထပ္တန္းဆိုတဲ့အထဲက သခင္သန္းထြန္းဆိုတာကေတာ့ ေျပာစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။

၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ့ႀငိမ္းခ်မ္းေရးကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔က ဆရာႀကီးအတြက္ ေဒါင္းနဲ႔ ပ်ားရည္ယူလာတဲ့နမိတ္ပံုကိုပဲ ၾကည့္ပါ။ ေဒါင္းဆိုတာက ဗမာႏိုင္ငံသားေတြရဲ့ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ဳိးသားေရးလကၡဏာပါ။ ဒါ အထူးရွင္းျပေနစရာ မလိုပါဘူး။

ပ်ားရည္ကေကာ ပ်ားရည္ဆိုတာက ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသီခ်င္းထဲက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ပ်ားရည္ကဲ့သို႔ ရွိတယ္၊ တမာပင္ သရက္ပင္ ဘာပင္ပဲစြဲစြဲ ခ်ဳိၿမိန္တဲ့အရသာ မစြန္႔သည္သာပင္ဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ကို ေဆာင္ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ အျမဲတမ္းခ်ဳိျမေနတယ္ဆိုတဲ့လကၡဏာပါ။ အဲဒီ လကၡဏာနဲ႔ သခင္သန္းထြန္းက ဆရာႀကီးဆီ လက္ေဆာင္ပို႔လိုက္တာပါ။

အဲလို လူႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ၾကားမွာ ဆရာႀကီးဝင္ရင္ အေျခအေနေတြဟာ ေျပာလို႔ဆိုလို႔ရႏိုင္တဲ့ဟာပါ။

ဒါေပမယ့္ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အာဏာရေနတာက ဆရာႀကီးကုိအာခံထြက္ထားတဲ့ ေဂါ့သမိန္ဗစိန္တို႔ရဲ့ေနာက္လိုက္ ဗိုလ္ေနဝင္း ျဖစ္ေနပါတယ္။

ဒီေန႔အခါမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ေတြရထားတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ဆရာႀကီး သက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့၊ ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိး မဟုတ္ေသးေၾကာင္းဘဲ က်ေနာ္ေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဆရာႀကီးရဲ့မၿပီးေသးတဲ့လုပ္ငန္းစဥ္၊ ဆရာႀကီးရဲ့ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြအတြက္ ဆက္ၿပီး အမ်ားႀကီးလုပ္ရဦးမွာရွိပါေသးတယ္။

အဲ့ဒီ ၆၄ ခုႏွစ္တုန္းက ဆရာႀကီးရဲ့စ်ာပနကို က်ေနာ္ တက္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္အေနနဲ႔ ဆရာႀကီးကို အသက္ရွည္လ်က္ေရာ၊ အသက္မဲ့ခႏၶာကိုယ္အျဖစ္နဲ႔ေရာ က်ေနာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ကန္ေတာ့ဖူးပါတယ္။ အခု သူ႔ေမြးေန႔မွာ က်ေနာ္ အခုလိုဂါဝရျပဳရတာကို အင္မတန္မွ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။

တခ်ိန္တည္းမွာ က်ေနာ္လို႔ပဲ ဆရာႀကီးရဲ့ေက်းဇူးကိုသိ၊ ဆရာႀကီးကို ၾကည္ညိဳေလးစားသူေတြကို အထူးသတိရမိပါတယ္။ ဒီေန႔အခါမွာ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာက ဆရာႀကီးကို ၾကည္ညိဳေလးစားေၾကာင္းေဖာ္ျပရတာကိုပဲ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္သင့္ေတာ့မလိုလိုျဖစ္ေနတာ က်ေနာ္ အားလံုး သိပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာႀကီးရဲ့ေမြးေန႔ ဒါမဟုတ္ ဆရာႀကီးကြယ္လြန္တဲ့ေန႔ေတြမွာ ဆရာႀကီးကို က်ေနာ္တို႔ ဂုဏ္ျပဳၾကရင္း တခ်ိန္တည္းမွာ ဆရာႀကီးေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့နိုင္ငံႀကီးတည္ေဆာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ခ်ီတက္ၾကရမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔တုန္းက ကဗ်ာဆရာအသင္းခ်ဳပ္ရဲ့ သင္းလံုးကြၽတ္အစည္းအေဝးမွာ ဆရာႀကီးေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကိုပဲ ကိုးကားျပဳခဲ့ပါေတာ့မယ္။

“တို႔ဗမာျပည္ဟာ အမွန္အားျဖင့္ မေကာင္းတဲ့ေခတ္ပဲ၊ တို႔တေတြ ကမၻာပ်က္ခါနီးမွာ လူလာျဖစ္ရသလိုပဲ”

၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၃ ရက္ေန႔ ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံမွ ထုတ္လႊင့္ခ်က္ကို ျပန္လည္ ေဖာ္ျပပါတယ္။

read more

ေခတ္ဆိုးမွာ တြင္က်ယ္သူ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ျမတ္စံဆိုတဲ့ေကာင္အေၾကာင္း က်ေနာ္ေျပာပါ့မယ္။

ေတာင္ငူေထာင္မွာေနတုန္းကေပါ့။ ကိုေက်ာ္ျမ ၄၈၂၈ ဗကပယူဂ်ီေခါင္းေဆာင္ကို တိုက္မွာခြဲခ်ဳပ္ထားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို အဆာင္မွာထားတယ္။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ထားတယ္။ ကိုေက်ာ္ျမဟာ နိုင္ငံေရးတင္မက အရာရာမွာခၽြန္သူပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ မင္းဘူးသား စာမတတ္ေပမတတ္ ေထာင္ပိုင္စစ္ဗိုလ္ေအာင္နိုင္က က်ေနာ္တို႔နဲ႔ကိုေက်ာ္ျမကို ဆက္မရေအာင္လုပ္ထားတယ္။ သူက ဗကပအသည္းခြဲစားခဲ့တာဆိုၿပီး မ်ိဳးဆက္သစ္နိုင္ငံေရးလူငယ္မ်ားအစည္းအရံုးဆိုလားဘာလား ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့တဲ့ (ခု အဂၤလန္ေရာက္ေနတဲ့ ကိုထက္မိုးညီမ ေဒၚေအးေအးမိုးရဲ့ခင္ပြန္းဦးခြန္ဆိုင္းတို႔ေထာင္ခဲ့တဲ့ပါတီက ကိုအာဂ်စ္ဟိန္းႀကီးကို) သူ႔ကို ေထာင္ပိုင္ေအာင္နိုင္က သတ္မယ္တကဲကဲ ၿခိမ္းေခ်ာက္ခဲ့သူပါ။ 

တကယ္က ကိုအာဂ်စ္ဟိန္းၾကီးဟ ဗကပယူဂ်ီႀကီးပါ။ သူဟာ ပါတီေတြဘာေတြနဲ႔ ဇာတ္မရႈပ္ မပတ္သက္ခ်င္သူပါ။ မလုပ္ခ်င္သူပါ။ ပါတီလုပ္ရေအာင္လည္း သူ႔မွာ ေငြေၾကးမျပည့္စံုသူပါ။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ရတဲ့ေနရာဝင္ျမွဳတ္ထားပါေျပာလို႔ မလုပ္ခ်င့္လုပ္ခ်င္နဲ႔) ေအာင့္အီးလုပ္ေနရရွာသူပဲ။ ဟိုလူေတြေခါင္းေဆာင္လုပ္ခိုင္းလို႔ သူ႔ခမ်ာေခါင္းေဆာင္သာသြားျဖစ္ရရွာတာ။ တကယ္က သူဟာ ျပည္သူ႔ေနာက္လိုက္ႀကီးပါ။ မေသမခ်င္း ျပည္သူအေပၚအလုပ္အေႀကြးျပဳသြားမယ့္သူႀကီးပါ။ တကယ္လည္း နိုင္ငံေရးမွာ တတိယနိုင္ငံေတြမွာ ဖင္သြားထိုင္တဲ့ ပါတီေခါင္းေဆာင္ဆိုသူေတြလို ေပါခ်ာခ်ာမျဖစ္သူပါ။ ဟိုလူေတြႀကီးေတြေလာက္မေပါခဲ့သူ။

ေထာင္ပိုင္ ေအာင္နိုင္ဟာ အဲ့ဒီကိုအာဂ်စ္ဟိန္းကို သတ္မယ္လို႔ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့သူပဲ။ အာဂ်စ္ဟိန္းကို ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့သူပဲ။ သူ႔မလည္း သူ႔ပေထြး စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြခိုင္းတဲ့အတိုင္း လုပ္ရရွာတာဆိုေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္က မုန္းတီးစိတ္နဲ႔ စိတ္လိုလက္ရလုပ္ခဲ့သူပါ။။ 

ရင္နာစရာက ေဇာ္သက္ေထြးတို႔ ထြန္းဝင္းၿငိမ္းတို႔က မင္းႀကီးညိဳကြက္သစ္က သူ႔အိမ္မွာကၽြန္ေတြလိုလုပ္ၾကရင္း ေထာင္ျပင္ထြက္ရင္း ရည္းစားေတြ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ ညအိပ္ညေနေတြ႔ေနတာကို နိုင္ငံေရးလုပ္ၿပီး ၾကြားလံုးထုတ္ေနၾကတာပဲ။ ဒီလူေတြလည္း ရန္သူကိုအလုပ္အေၾကြးျပဳရင္း ေခတ္တေခတ္မွာ ေထာင္ေဇာင္းထခဲ့ၾကသူေတြပဲ။ ခုေတာ့ ေျမာင္းထဲေရာက္သြားၾကပါၿပီ။ 

ကိုေက်ာ္ျမက ၁၇/၁ နဲ႔က်လာတဲ့ လူမ်ိဳးစုသမားအေရးျဖစ္တဲ့ ေတာင္ငူက ပေဒသာသာေကာ္ဖီမႈန္႔ပိုင္ရွင္ေတြ ဆင္ျဖဴစီးၿပီး(အမွန္က ဆင္ခရုသင္းပါ)ေစာပရယ္လ္တို႔ ခု ဖို႔ဝိန္းမွာ ဘုရားဒကာလုပ္ေနတဲ့ ထိုင္းဘက္ႏြားေမွာင္ခိုေက်ာင္းခဲ့တဲ့ ခင္ေမာင္ဝင္းတို႔ကို သင့္တင့္ေအာင္ေပါင္းၿပီး က်ေနာ္တို႔နဲ႔ရေအာင္ဆက္တယ္။ 

တရက္သား ေစာပရယ္လ္နဲ႔ သူေပးလိုက္တဲ့စာကို ျမတ္စံကျဖတ္ယူလိုက္တယ္။ ေစာပရယ္လ္အျပင္ေတာင္ယာမွာအလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္ဆို အေဆာင္ထဲျပန္ဝင္မရဘူး။ ဒါနဲ႔အေဆာင္ေပါက္ဝမွာေတြ႔တဲ့ျမစံကို ဒီစာ က်ေနာ္တို႔ကိုေပးလိုက္ပါဆိုၿပီး ထည့္ခဲ့တာ။ ဒါကို က်ေနာ္တို႔ဆီမေပးဘဲ သူဖတ္တယ္ ဝင္းျမင့္နိုင္တို႔ ေအာင္ႀကိဳင္တို႔လည္းေပးဖတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွာ အျပင္မိလႅာဘုတ္ကိုင္ စစ္ေျပး ကေလးမုဒိန္း ေအးေအာင္ဆိုတဲ့ မိလႅာခ်ေကာင္ ျမင္သာေအာင္ အိမ္သာေခါင္မိုးသြပ္ျပားၾကားထဲ သြားညွပ္ထားတယ္။ ေအးေအာင္က ငခၽြန္ဆိုေတာ့ သူ႔လက္ထဲေရာက္သြားရင္ ေထာင္ဝန္ထမ္းလက္ကတဆင့္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးလက္အထိေရာက္ေအာင္ႀကံတဲ့အႀကံပဲ။ 

ခက္သြားတာက ေအးေအာင္က ခါတိုင္းလို တိုက္ရိုက္မခၽြန္ေသးဘဲ စာကိုင္ၿပီး ေအာ္ခ်က္ထုတ္ေနတာ။ ငါတိုင္လိုက္ရင္ နိုင္ငံေရးသမားေတြ လီးဖာတ္ခင္းကုန္မယ္တို႔ဘာတို႔နဲ႔။ ဒါနဲ႔က်ေနာ္က ေအးေအာင္ ဘာစာတံုးအကုိ႔ျပစမ္းဆိုေတာ့ ကိုေက်ာ္ျမလက္မွတ္နဲ႔ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔လက္မွာ ငွက္ေလးလိုဟာေလးပါတယ္။ ဒါနဲ႔က်ေနာ္လည္း မင္းအဲ့စာဘာမွမလုပ္နဲ႔ဦးလို႔ေျပာၿပီး ေဆးလိပ္ေလးငါးလိပ္နဲ႔ ငါးပိေၾကာ္ ေလးငါးဇြန္းေပးၿပီး လာဘ္ထိုးထား ထိမ္းထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္လူေတြကို အက်ိဳးအေၾကာင္းျပန္ေျပာျပတယ္။ 

အဲ့အခ်ိန္မွာ အေျခအေနမဟန္ေတာ့မွန္း သေဘာေပါက္သြားလို႔ ျမစံဟာ ေအးေအာင္ကို မုန္႔ေတြ ေကာ္ဖီမစ္ေတြေပးၿပီး စာကိုယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေတာင္ငူေထာင္ကဗကပေတြကို သူကပဲကယ္တင္လိုက္တဲ့သူအထာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကို လာအၾကပ္ကိုင္တာ။

ေနာက္ေတာ့ ဇာတ္ရည္ေတြသြားၿပီး သူတို႔အခ်င္းခ်င္းမွာည္း မ်က္စိမ်က္နွာေတြပ်က္ၾကေတာ့မွ စာကိစၥေဆးေႏြးပါရေစဆိုၿပီး လုပ္လာၾကတာ။ ေဆြးေႏြးၾကတဲ့အခ်ိန္ထိေအာင္ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ ေထာင္ထဲမွာနိုင္ငံေရးလုပ္ေနၾကတာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔တိုင္မယ္လို႔ၿခိမ္းေျခာက္တယ္။ ခု အေမရိကားမွာ လာခုန္ခ်ၿပီး ဆူရွီးလုပ္ေနတဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္က ကိုယ့္ပါတီကိုယ့္အဖြဲ႔အစည္းေပၚေတာင္ စည္းမေတာင့္တဲ့ ဝင္းျမင့္နိုင္ဆိုတဲ့အေကာင္လည္းႀကံရာပါပဲ။ 

ဗကပေတြကို ရန္သူ႔လက္ထိုးအပ္ၿပီး စစ္အာဏာရွင္ရဲ့ သူေကာင္းအျပဳခံခ်င္တဲ့ႀကံစည္ခ်က္ပဲ။ 

အဲ့ပြဲမွာ ေအးေအာင္က က်ေနာ္ေမြးထားတဲ့အေကာင္ဆိုေတာ့ ကိုႀကီးမ်ိဳးျမင့္ က်ေနာ့္မွာ ဦးေက်ာ္ျမစာတေစာင္ရထားတယ္ မိလႅာတက္ၾကရင္း ကိုျမစံက ေကာ္ဖီမစ္က္နဲ႔လဲၿပီး သူ႔ေပးဆိုလို႔ေပး အိမ္သာေခါင္မိုးေပၚထိုးေပးထားခဲ့တယ္။ အခု ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလဲ က်ေနာ္မသိဘူး။ က်ေနာ္ မွားသြားရင္ ခြင့္လႊတ္ပါလို႔ လာေျပာတယ္။

ေနာက္တေန႔ၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကိုရန္သူ႔လက္အပ္မယ္ေျပာတဲ့ျမစံရယ္ က်ေနာ္ရယ္ ထြန္းဝင္းၿငိမ္းရယ္ ကိုအံုးေက်ာ္(ေဒါပံု)ရယ္ (ကိုေက်ာ္စိုုးရယ္ သိတ္မေသခ်ာေတာ့ပါ) စာျပန္ေပးေရး ထိုင္ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔တို႔ကို ရန္သူ႔လက္(အမွန္ကေတာ့ သူတို႔မိတ္ေဆြေတြလက္ပါ) (အမွန္ကေတာ့ သူတို႔မိတ္ေဆြေတြလက္) ကိုေက်ာ္ျမ က်ေနာ္တို႔ဆီေပးတဲ့စာ ရန္သူ႔လက္အပ္မယ္ဆိုၿပီး ျမစံကေျပာေတာ့ ခု ရွစ္ပူးကိုကိုႀကီးရဲ့ ငယ္ကြ်န္ႀကီး ညာဏ္ညာဏ္တို႔ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ခဲ့ၾကတဲ့ေခတ္ႀကီးပါ။

ေခတ္ဟာဆိုးခဲ့ပါတယ္။ ေခတ္ဆိုးမွာသူခိုဂ်ပိုးေတြ လူရာဝင္ပါတယ္။

read more

ငါးပိရည္က်ိဳျခင္း(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ဒီမနက္ ေလလံုပိတ္ပုလင္းနဲ႔ ထိုင္းကလာတဲ့ ဗမာငါးပိဆိုတဲ့ ငါးပိအနွစ္တိုက္အပ်စ္ရည္ ထမင္းစား ဇီးဘရားဇြန္း ငါးဇြန္းေမာက္ေမာက္ထဲ ေရႊဖရံုသီးလို အေျမွာင္းအေျမွာင္းထေနတဲ့ လူႀကီးလက္သီးတဆုပ္စာ ခရည္းခ်ဥ္သီးမွည့္ႀကီးတလံုးရယ္၊ ငရုပ္သီးစိမ္းနည္းနည္း၊ အခ်ိဳမႈန္႔နည္းနည္း၊ ဆႏြင္းမႈန္႔နည္းနည္း။ ၾကည္သြန္ျဖဴ ေလးငါးေျခာက္တက္၊ ၾကက္သြန္နီ ဥလတ္လတ္တလံုး၊ နံနံပင္ လက္တဆုတ္မရွိတတ္ရွိတတ္ရယ္ကို ေရအေလာေတာ္ထည့္ အိုးအဖံုးလံုေအာင္ပိတ္ မီးေႏြးေႏြး နာရီဝက္စာခ်ိန္ၿပီး မီးဖိုေပၚျပစ္တင္လိုက္တယ္။ အေမေျပာဖူးတဲ့နည္းနဲ႔ ပဲနီေလး လက္တဆုပ္စာေလာက္ကိုလည္း ၾကက္သြန္ျဖဴ/နီ ဂ်င္းဓားျပားရိုက္ ဆႏြင္းမႈန္႔ေလး ျပက္ကာသီကာ ဆားေလးပါေလဟန္ၿပီး အဲ့ဒီမီးဖေပၚက တျခား ခြင္တခုေပၚတင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထိုင္းကလာတဲ့ စံပယ္ရနံ႔ဆန္ နို႔ဆီဗူးတဗူးခြဲစာ ေလာက္ကိုလည္း ေရေဆးၿပီး ေပါင္းအိုးထဲထည့္ ခလုပ္္နွိပ္လိုက္တယ္။ မီးဖိုခန္းတံခါးကိုလည္း ေစ့ေနေအာင္ပိတ္ထားခဲ့တယ္။

လူကေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲလာ ေခြးေလးနွစ္ေကာင္ တဖက္တေပါင္ေပၚစီ ေမးတင္ခိုင္းထိုင္းၿပီး တီဗီေရွ႔ထိုင္ရင္း သတင္းဌာနေပါင္းစံုက လာတာေတြထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သတင္းေတြထဲ စိတ္ေမ်ာသြားေတာ့ နာရီဝက္က အကုန္ျမန္သလားမေမးနဲ႔။ ခုေလာက္ရွိကိစၥျပတ္ရံုကမ အားလံုးလည္း နူးနူးနပ္နပ္ရွိေလာက္ၿပီဆိုၿပီး မီးဖိုခန္းတံခါးကို ဆြဲလည္းဖြင့္လိုက္ေရာ အခန္းထဲက သူ႔ထက္ငါအလုအယက္ေျပးထြက္လာတဲ့အနံ႔ေတြက နွာေခါင္းထဲတိုဝင္ မ်က္နွာတျပင္လံုးကို ျဖတ္ရိုက္ခ်လိုက္တာနဲ႔ လန္႔ၿပီးတံခါးကို ျပန္ေဆာင့္ပိတ္ လူလည္း ေနာက္တလွမ္းဆုတ္မိသြားတယ္။ ေနာက္မွ အာ…ငါခ်က္ထားတဲ့ဟာေတြဆိုၿပီး အသာျပန္ဖြင့္ ျပန္ဝင္ အီးအဖံုးေတြ လွန္ေလွာ စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ အရာရာဟာကြက္တိပဲ။ အားလံုးအသင့္ပါဘုရား ဆိုတဲ့အတိုင္းပဲ။ လိုက္ျမည္းၾကည့္ေတာ့ ဆားပြင့္ ဆီတဇြန္း ထပ္ထည့္ ထပ္ျပင္စရာမလိုေအာင္ အပ္က်မတ္က်ပဲ။

ဒါနဲ႔ မိတ္ေဆြတေယာက္ေပးထားတဲ့ ငါးခူဆီျပန္ဟင္းေလးကိုျပန္ေႏႊး။ တို႔စရာ ေဂၚဖီေလး နည္းနည္းျပဳတ္။ သခြားသီးေလး ေလးငါးဝိုင္းေလာက္ ပိုင္းခ်၊ ကတက္ခ်ဥ္နည္းနည္း ပုလင္းထဲကနိႈက္ၿပီး ဒီမနက္စာ ပြဲေတာ္တည္မယ္။

မိန္းမျပန္မလာခင္ မီးဖိုခန္းအနံ႔အသက္ေတာ့ ရွင္းထားရမယ္။ သူ သိတ္မခံနိုင္တဲ့ ဟင္းနံ႔ေကၽြးနံ႔ေတြက ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ နတ္သုဒၶါတမ်ွ ေမႊးပ်႔ံတာကိုး။
ၾသဂတ္စ္ ၂၄၊ ၂ဝ၁၆

read more

ျမစ္ဆံုကို ခ်စ္ရံုပဲလား(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိ)

“အစိုးရသစ္“ကို ကူညီလို႔ ေက်းဇူးတင္တယ္ဆိုပဲ ေရႊႀကီးက။ သူ ရႈပ္ထားတဲ့ အမယ္ဘုတ္ကဲ့ သူ႔ခ်ည္ခင္ေတြကို စိတ္လိုလက္ရဗိုက္အငွားနဲ႔ဓားအထိုးခံေပးလို႔၊ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ့္ကိုယ္ဓားခုတ္ရာ ဝင္ လက္လ်ွိဴေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ရင္းတင္ “အစိုးရသစ္“ဆိုတာကို တင္ရမွာ။

ဗမာ့နိုင္ငံေရးမွာ စစ္အုပ္စုရဲ႔အေရးပါမႈနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႔အေနအထား၊
အစိုးရသစ္ဆိုတာရဲ႔ ၂ဝဝ၈ အကန္႔အသတ္ေအာက္က ပိန္မသာလိန္မသာသြားေနရတဲ့ အတိုင္းအတာေတြကို တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေရာ အေမရိကန္ေရာ ေကာင္းေကာင္းသိၾကပါတယ္။ သမၼတဆိုတဲ့ဦးထင္ေက်ာ္ကို မေတြ႔သြားတာကလည္း ထူးျခားတယ္။

ျမစ္ဆံုအေရးဟာ “အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြားအေရး“ျဖစ္မွန္း လူတိုင္းသိၾကတာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြားဆိုတာ ေငြေၾကးအျမတ္အစြန္း အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္း ကိုယ့္ဘက္ကရမယ့္ စီးပြားေရးအက်ိဳးအျမတ္ စတာေတြေလာက္မ်ွမဟုတ္ဘူး။

ဗမာ့နိုင္ငံေရးရဲ႔ ျပည္ပုတ္ေသြးပုတ္ေတြနဲ႔ ေယာင္ကိုင္းေဖာင္းပြေနတဲ့ အနာအိုင္းႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ျပသနာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥက
အဓိကေနရာကပါလာတာ ထင္ရွားလာတယ္။

ျမစ္ဆံုဟာ စစ္အုပ္စုအက်ိုုးစီးပြားနဲ႔ လူထုအက်ိဳးစီးပြား လြန္ဆြဲၾကတဲ့ပြဲျဖစ္လာၿပီ။
ျမစ္ဆံုဟာ “အစိုးရသစ္“ကို သတ္ကြင္းထဲပို႔ၿပီး လက္တဲ့စမ္းတဲ့ကြင္းျဖစ္လာၿပီ။
ျမစ္ဆံုဟာ နိုင္ငံေရးျပသနာျဖစ္လာၿပီ။
ျမစ္ဆံုဟာ“အာဏာျပသနာ“ျဖစ္လာၿပီ။
ျမစ္ဆံုဟာ ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔ဆက္လာတဲ့ ေနွာင္ႀကိဳးတပင္ျဖစ္လာၿပီ။
ျမစ္ဆံုဟာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေသာ့တေခ်ာင္းျဖစ္လာၿပီ။
ျမစ္ဆံုဟာ မီးမလာေပမယ့္ မီးေလာင္ေနတဲ့ျပည္ကို ေလပင့္ရာျဖစ္လာၿပီ။

ျမစ္ဆံုဟာ လ်ွပ္စစ္မီးကိစၥသက္သက္မ်ွ မဟုတ္ဘူး။
ျမစ္ဆံုဟာ စီးပြားေရးအက်ိဳးအျမတ္သက္သက္မ်ွ မဟုတ္ဘူး။
ျမစ္ဆံုဟာ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းဖန္တီးေပးရံုသက္သက္မ်ွ မဟုတ္ဘူး။
ျမစ္ဆံုဟာ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ပ်က္ဆီးမယ့္အေရးသက္သက္မ်ွ မဟုတ္ဘူး။
ျမစ္ဆံုဟာ ဘာသာေရးအစြန္းေရာက္ အၾကမ္းဖက္နာဇီဂတံုးေတြနဲ႔ စစ္အုပ္စုေပါင္းၿပီး တိုင္းျပည္ကိုမီးရိႈ႔ဖို႔၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အင္န္အယ္လ္ဒီနဲ႔ “အစိုးရသစ္“ဆိုေတြကို ညွပ္ပူးညွပ္ပိတ္တိုက္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။

က်ေနာ္တို႔ ျမစ္ဆံုကို ကာကြယ္ရမယ္။ ျမစ္ဆံုကိုကာကြယ္သူတိုင္းနဲ႔ လက္တြဲရမယ္။ ဒီမိုကရစီေရး၊ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး၊ လူမ်ိဳးစုအားလံုး တန္းတူေသြးစည္းညီညြတ္ေရးအတြက္ ျပသနာရဲ႔အရင္းအျမစ္ လက္သည္တရားခံျဖစ္တဲ့စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးကို ဆန္႔က်င္တိုက္ဖ်က္ရမယ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ၾသဂတ္ ၁၃၊ ၂ဝ၁၆

read more

ျမစ္ဆံုကို ခ်စ္ရံုပဲလား(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိ)

“အစိုးရသစ္“ကို ကူညီလို႔ ေက်းဇူးတင္တယ္ဆိုပဲ ေရႊႀကီးက။ သူ ရႈပ္ထားတဲ့ အမယ္ဘုတ္ကဲ့ သူ႔ခ်ည္ခင္ေတြကို စိတ္လိုလက္ရဗိုက္အငွားနဲ႔ဓားအထိုးခံေပးလို႔၊ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ့္ကိုယ္ဓားခုတ္ရာ ဝင္ လက္လ်ွိဴေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ရင္းတင္ “အစိုးရသစ္“ဆိုတာကို တင္ရမွာ။

ဗမာ့နိုင္ငံေရးမွာ စစ္အုပ္စုရဲ႔အေရးပါမႈနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႔အေနအထား၊
အစိုးရသစ္ဆိုတာရဲ႔ ၂ဝဝ၈ အကန္႔အသတ္ေအာက္က ပိန္မသာလိန္မသာသြားေနရတဲ့ အတိုင္းအတာေတြကို တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေရာ အေမရိကန္ေရာ ေကာင္းေကာင္းသိၾကပါတယ္။ သမၼတဆိုတဲ့ဦးထင္ေက်ာ္ကို မေတြ႔သြားတာကလည္း ထူးျခားတယ္။

ျမစ္ဆံုအေရးဟာ “အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြားအေရး“ျဖစ္မွန္း လူတိုင္းသိၾကတာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြားဆိုတာ ေငြေၾကးအျမတ္အစြန္း အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္း ကိုယ့္ဘက္ကရမယ့္ စီးပြားေရးအက်ိဳးအျမတ္ စတာေတြေလာက္မ်ွမဟုတ္ဘူး။

ဗမာ့နိုင္ငံေရးရဲ႔ ျပည္ပုတ္ေသြးပုတ္ေတြနဲ႔ ေယာင္ကိုင္းေဖာင္းပြေနတဲ့ အနာအိုင္းႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ျပသနာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥက
အဓိကေနရာကပါလာတာ ထင္ရွားလာတယ္။

ျမစ္ဆံုဟာ စစ္အုပ္စုအက်ိုုးစီးပြားနဲ႔ လူထုအက်ိဳးစီးပြား လြန္ဆြဲၾကတဲ့ပြဲျဖစ္လာၿပီ။
ျမစ္ဆံုဟာ “အစိုးရသစ္“ကို သတ္ကြင္းထဲပို႔ၿပီး လက္တဲ့စမ္းတဲ့ကြင္းျဖစ္လာၿပီ။
ျမစ္ဆံုဟာ နိုင္ငံေရးျပသနာျဖစ္လာၿပီ။
ျမစ္ဆံုဟာ“အာဏာျပသနာ“ျဖစ္လာၿပီ။
ျမစ္ဆံုဟာ ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔ဆက္လာတဲ့ ေနွာင္ႀကိဳးတပင္ျဖစ္လာၿပီ။
ျမစ္ဆံုဟာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေသာ့တေခ်ာင္းျဖစ္လာၿပီ။
ျမစ္ဆံုဟာ မီးမလာေပမယ့္ မီးေလာင္ေနတဲ့ျပည္ကို ေလပင့္ရာျဖစ္လာၿပီ။

ျမစ္ဆံုဟာ လ်ွပ္စစ္မီးကိစၥသက္သက္မ်ွ မဟုတ္ဘူး။
ျမစ္ဆံုဟာ စီးပြားေရးအက်ိဳးအျမတ္သက္သက္မ်ွ မဟုတ္ဘူး။
ျမစ္ဆံုဟာ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းဖန္တီးေပးရံုသက္သက္မ်ွ မဟုတ္ဘူး။
ျမစ္ဆံုဟာ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ပ်က္ဆီးမယ့္အေရးသက္သက္မ်ွ မဟုတ္ဘူး။
ျမစ္ဆံုဟာ ဘာသာေရးအစြန္းေရာက္ အၾကမ္းဖက္နာဇီဂတံုးေတြနဲ႔ စစ္အုပ္စုေပါင္းၿပီး တိုင္းျပည္ကိုမီးရိႈ႔ဖို႔၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အင္န္အယ္လ္ဒီနဲ႔ “အစိုးရသစ္“ဆိုေတြကို ညွပ္ပူးညွပ္ပိတ္တိုက္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။

က်ေနာ္တို႔ ျမစ္ဆံုကို ကာကြယ္ရမယ္။ ျမစ္ဆံုကိုကာကြယ္သူတိုင္းနဲ႔ လက္တြဲရမယ္။ ဒီမိုကရစီေရး၊ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး၊ လူမ်ိဳးစုအားလံုး တန္းတူေသြးစည္းညီညြတ္ေရးအတြက္ ျပသနာရဲ႔အရင္းအျမစ္ လက္သည္တရားခံျဖစ္တဲ့စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးကို ဆန္႔က်င္တိုက္ဖ်က္ရမယ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ၾသဂတ္ ၁၃၊ ၂ဝ၁၆

read more