ဆရာႀကီး
သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဟာ က်ေနာ္တို႔ဗမာႏိုင္ငံမွာ တေခတ္ထြန္း တေယာက္ေပၚပုဂိၢဳလ္မ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကို ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးလုိအပ္ခ်က္က
ျပ႒ာန္းေဖာ္ထုတ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူလို႔လူ ေနာက္ထပ္ မေပၚႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။
ဆရာႀကီးရဲ့ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို ေျပာမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ အမ်ားႀကီးပါ။
စာေပပညာရွင္ႀကီးအေနနဲ႔ ေျပာမလား၊ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲဝင္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာမလား၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဗိသုကာႀကီးအေနနဲ႔ေျပာမလား ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
သူဟာ စာေပေလာကမွာ၊ သတင္းစာေလာကမွာ မီး႐ႉးတေဆာင္သူတဦးျဖစ္ခဲ့တာလည္း အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္႐ႈေထာင့္ကေျပာရရင္ေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ့ဂုဏ္သေရဟာ သူရဲ့နိင္ငံေရးလုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ ပိုမိုႀကီးလာရတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ ရန္သူေတာ္နံပါတ္ ၁ ႀကီးဟာ ဂ်ပန္ေခတ္ေရာက္ေတာ့လည္း ေတာေျပးရင္း ပုန္းရတယ္။ ဖဆပလလက္ထက္ၾကေတာ့လည္း ဆိုရွယ္လစ္ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ့စစ္ဗိုလ္ေတြက ေတာထဲကလူေတြရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္လို႔ အမနာပေျပာၿပီး သူ႔တရားပြဲေတြကို ျပဴေစာထီးေတြလႊတ္ၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္တာခံရတယ္။
အဲဒီလို ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ အာဏာရအသိုင္းအဝိုင္း၊ အာဏာရလူတန္းစားနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ အၿငိဳအျငင္ခံၿပီးေတာ့ ေခါင္းမာမာတိုက္ပြဲဝင္ခဲ့လို႔ ဆရာႀကီးရဲ့ဂုဏ္သိကၡာဟာ ထြန္းေျပာင္တာ၊ တျပည္လံုးကေလးစားရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ့ထူးျခားခ်က္တခုက သူဟာ ျပည္သူလူထုနဲ႔ အျမဲတသားတည္းရွိတာပါ။ သူဟာ ျပည္သူလူထုတိုက္ပြဲနဲ႔ အျမဲဆက္ေနပါတယ္။ အျမဲတမ္း သူပါ,ပါတယ္။ သူ႔ေခတ္မွာ သူ မပါလိုက္တဲ့ ျပည္သူလူထုရဲ့တိုက္ပြဲရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။
‘ငါ့ဘဝမွာ တိုက္ပြဲေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းေနပါေစ’ဆိုတဲ့ မာက္စ္ရဲ႕ ေႂကြးေၾကာ္သံလိုပဲ ဆရာႀကီးရဲ႕ ဘဝတခုလံုးဟာ တိုက္ပြဲေတြခ်ည္းပါပဲ။ သူဟာ ျပည္သူလူထုဆိုတဲ့အထဲမွာ အထူးသျဖင့္ အဖိႏွိပ္ခံ ဆင္းရဲသူဆင္းရဲသားေတြနဲ႔ တသားတည္းက်တာဟာ အင္မတန္ထူးျခားပါတယ္။
သူဟာ ဗမာျပည္ရဲ့ ဆင္းရဲသူဆင္းရဲသားေတြကိုလည္း နားလည္တယ္၊ စာနာတယ္၊ အဲဒီလူေတြအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္တယ္။ သူေရးတဲ့စာေတြထဲမွာ အညာမဂၤလာေဆာင္လိုဟာမ်ဳိးကအစ လက္ဖက္ကိစၥအဆံုး ေသခ်ာၾကည့္လိုက္လို႔ရွိရင္ ဆရာႀကီးရဲ့ရပ္တည္ခ်က္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ျပည္သူလူထုကိုသစၥာမေဖာက္ခဲ့ဘူး။ ဆင္းရဲတဲ့သူေတြနဲ႔ ေအာက္တန္းအက်ဆံုးလူေတြနဲ႔ သူဟာ အျမဲတမ္းတသားတည္းရွိခဲ့တယ္။ သူကို ေငြေၾကးေတြ၊ ရာထူးေတြနဲ႔ဆြယ္တာေတြ သူ႔ဘဝမွာ ခဏခဏ ၾကံဳခဲ့ရတယ္။
အဲဒါေတြအားလံုးကို သူက ျပတ္ျပတ္ျငင္းပယ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူဟာ နယ္ခ်ဲ့ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ကမၻာ့့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို အေရးေတာ္ပံုေတြအားလံုးမွာ ေရွ႔ဆံုးကပါခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ၄၈ ခုႏွစ္ ဒီဘက္ပိုင္းမွာ လူငယ္ေတြဟာ ဖဆပလအစိုးရနဲ႔ ၾကားျဖတ္စစ္အစိုးရတို႔ရဲ့ၿခိမ္းေျခာက္မႈတို႔ကို ဆရာႀကီးအရွိန္အဝါနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားခဲ့ရတာေတြကို အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကို ေရွ႔ဆံုးက တင့္ကားႀကီးေပၚထားၿပီး ေနာက္က ခ်ီတက္ခဲ့ရတာပါ။ ကမၻာၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈႀကီးမွာ၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈႀကီးမွာ ဆရာႀကီးရဲ့အရွိန္အဝါမရွိရင္ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲဆိုတာ အေတာ္စဥ္းစားရပါလိမ့္မယ္။
ဆရာႀကီးဟာ အဂၤလိပ္စာ မတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ အသစ္ကို၊ တိုးတက္တာကို လက္ခံႏိုင္စြမ္းရွိတာမွာ အံ့ၾသစရာအလြန္ေကာင္းပါတယ္၊ သူ႔အေတြးအေခၚက သာမန္ ပေဒသရာဇ္ဆန္ဆန္ နယ္ခ်ဲ႔မုန္းတီးမႈကေနၿပီးေတာ့ ဝံသာႏုစိတ္၊ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး စိတ္ဓာတ္၊ ေနာက္ဆံုး ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒအထိ ေျပာင္းလဲလာပါတယ္။
ဒါကို သမိုင္းပါေမာကၡဆရာႀကီး ဦးသန္းထြန္းက ‘တိုတိုေျပာရရင္ ပထမ အဂၤလိပ္အင္ပါရာထဲမွာပဲ ဒိုမီနီယံ ရရင္ေတာ္ၿပီလို႔မွန္းတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ လံုးဝလြတ္လပ္ေရးက တျပားမွ်မေလ်ာ့ဘူးျဖစ္လာတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးရင္ ဘယ္လိုႏိုင္ငံတည္ေဆာက္မလဲဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း မစဥ္းစားႏိုင္ေသးဘူးေပါ့၊
ပေဒသရာဇ္ႏိုင္ငံျပန္ျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာက ရွိေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆိိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံပိုင္စနစ္ရယ္လို႔ ပီပီသသျဖစ္လာပါတယ္’ လို႔ သူ႔စာတမ္းတေစာင္မွာ ေရးထားပါတယ္။
အဲဒီ စာတမ္းရဲ႕ ေနာက္တေနရာမွာေတာ့ ဆရာသန္းထြန္းက ‘ဒါေပမယ့္ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းမွာ ေနာက္ဆံုးကာလ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္က ဆရာႀကီးကြယ္လြန္တဲ့ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္အထိ အႏွစ္၂ဝ အတြင္းမွာ ဆရာႀကီးရဲ့ဘဝက ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံထူေထာင္ေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးက ပန္းတိုင္လို႔ျပသြားပါတယ္’ အဲလိုေရးထားပါတယ္။
ဆရာႀကီးရဲ႕ စ်ာပနကာလမွာ ဆရာႀကီးရဲ့အေၾကာင္း စာတမ္းေတြဖတ္ၾကေတာ့ က်ေနာ့္အေဖေရးတဲ့ စာတမ္းထဲမွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း (သို႔မဟုတ္) ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းလို႔ ၫြန္းသြားပါတယ္။ ဒါဟာ သိပ္ကို မွန္ပါတယ္၊ ဗမာျပည္ရဲ့သမိုင္း၊ ဆိုလိုတာ ဒီဘက္ေခတ္သမိုင္းအေကြ႔ထဲမွာ ဆရာႀကီးက ေရွ႔ဆံုးက ပါသူပါ။ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ေျပာတဲ့စာနဲ႔ေျပာရလို႔ရွိရင္ သူဟာ သူ႔ေခတ္ကေပးတဲ့တာဝန္ကို အေက်ႁပြန္ဆံုးထမ္းေဆာင္ျပသြားတဲ့ လူထုသူရဲေကာင္းႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာႀကီးရဲ႕ ထူးထူးျခားျခား မွတ္သားေလာက္တဲ့အရည္အခ်င္းတခုကေတာ့ သမိုင္းအေကြ႔အေျပာင္းေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးအ႐ႈပ္အေထြးေတြ ဘယ္လိုပဲရွိရွိ မ်က္ေစ့မလည္တာပါပဲ။ သူ ဒီလို မ်က္ေစ့မလည္တဲ့ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ သူဟာ ျပည္သူလူထုအေပၚမွာ သစၥာရွိလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူလူထုနဲ႔ပဲ တသားတည္းရပ္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
သူရဲ့သက္တမ္းနဲ႔အမွ်က်င္လည္ရတဲ့ ခရီးၾကမ္းႀကီးတေလ်ာက္မွာ သူနဲ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အေျမာက္အမ်ားမွာ သူ႔လိုအေတြးအေခၚမေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့အတြက္ ျပတ္က်န္ခဲ့တာေတြ၊ ခြဲထြက္သြားတာေတြ၊ အမ်ားႀကီးႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးကေတာ့ သမိုင္းကျပ႒ာန္းလာတဲ့့ အေရးေတာ္ပံုသစ္ေတြ၊ တိုက္ပြဲသစ္ေတြအတြက္ အယူအဆသစ္ေတြကိုလက္ခံၿပီး လူငယ္ေတြ၊ အင္အားအသစ္ေတြနဲ႔ လက္တြဲပါတယ္။
ဆရာႀကီးက အသစ္ကို ဘယ္ေလာက္အထိလက္ခံႏိုင္စြမ္းရွိသလဲဆိုလိုရွိရင္ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲမွာ သူအရင္တုန္းကတြဲခဲ့တဲ့ ဒိုင္အာခီ ေစ့စပ္ေရးလူႀကီးေတြနဲ႔ခြဲၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးသားေက်ာင္း ေထာင္ခဲ့တာရယ္၊ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမွာ ဝင္ၿပီးလုပ္ခဲ့တာ၊ လူငယ္ေတြနဲ႔တြဲခဲ့တာ၊ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးမွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔လိုပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ တြဲခဲ့တာ၊ ေနာက္ဆံုး လြတ္လပ္ေရးဒီဘက္ေခတ္မွာကိုပဲ အဲဒီေခတ္က တိုးတက္တဲ့လူငယ္ေတြျဖစ္တဲ့ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔၊ ဒဂုန္တာရာတို႔လို လူငယ္ေတြနဲ႔ တြဲတာ၊ ေနာက္ၿပီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာတို႔၊ ဝတ္လံုထြန္းတင္တို႔လို ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔တြဲတာ ဒါ ဆရာႀကီးရဲ႕ အသစ္အင္အားစုကို လက္ခံႏိုင္စြမ္းရွွိမႈ၊ အမွားအမွန္ခြဲႏိုင္စြမ္းရွိမႈကိုျပသတဲ့ သာဓကေတြျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာႀကီး တသက္လံုးလက္တြဲသြားတဲ့ အင္အားစုေတြအေၾကာင္းေျပာရင္ ခ်န္ထားလို႔မျဖစ္တဲ့ အင္အားစုတခု ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြပါ။ ဗမာျပည္မွာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ပထမဆံုးနိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈလို႔ဆိုရမယ့္ ၁၉၂ဝ ခုႏွစ္ က ယူနီဗာစီတီ သပိတ္ႀကီးက စလို႔ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ဖဆပလအစိုးရလက္ထက္၊ ၾကားျဖတ္ စစ္အစိုးရလက္ထက္အထိ သူဟာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔လက္ျမဲဲျမဲတြဲခဲ့ပါတယ္။
သူဟာ ဦးဘေဖတို႔လို ဒိုင္ယာခီသမားေတြနဲ႔လက္တြဲျဖဳတ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြဘက္က ျပတ္ျပတ္ရပ္၊ ကေလာင္ထမ္းၿပီးတိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တယ္။ ေမ်ာက္ဋိကာ၊ ဘိြဳင္းေကာက္ဋိကာတို႔ဟာ အဲဒီတုန္းက ဆရာႀကီးရဲ့ရပ္တည္ခ်က္ကို ထင္ဟပ္ေနပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြက ‘ထီမထင္ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ႕ အမည္အစဥ္ ေခါင္းေပၚဖ်ားမွာလ မင္းတို႔ဆရာကို စာရင္းတို႔ကာသာ ထားလိုက္ေပေတာ့’ ဆိုၿပီးကတိျပဳထားတဲ့ ဆရာႀကီးကို သူတို႔ရဲ့ဦးထိပ္မွာ အျမဲထားၿပီး ဆိုးတုိင္ပင္ေကာင္းတိုင္ပင္ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္သမဂၢအေဆာက္အဦမွာ အခါအားေလ်ာ္စြာပဲ ဆရာႀကီးကိုဖိတ္ၿပီး တရားနာၾကတယ္။ အေရးႀကီးတဲ့အခမ္းအနားေတြမွာ ဆရာႀကီးကိုဖိတ္ၾကားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ဆရာႀကီးကြယ္လြန္တဲ့အခ်ိန္မွာက်ေတာ့ အဲဒီ သူ႔တပည့္အရင္းေတြ ဂါဝရလာမျပဳႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။
ဆရာႀကီးရဲ့စ်ာပနကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္က်င္းပတာ အမွန္ပါပဲ။ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးအပါအဝင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေဟာင္းႀကီးေတြ၊ စာေပေလာကကလူေတြ အေျမာက္အမ်ားလည္း တက္ေရာက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ တက္လို႔မရေတာ့ဘူး။
ဆရာႀကီးရဲ့စ်ာပနမွာေပးပို႔လာတဲ့ပန္းေခြေတြဟာ ရာဂဏန္းေလာက္ ရွိပါလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအထဲမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြရဲ့ပန္းေခြေတြ မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ ဆရာႀကီးရဲ့စ်ာပနက်င္းပတဲ့မ႑ပ္ႀကီးမွာ ပန္းေခြေတြ၊ အလံေတြရွိေပမယ့္ အဲဒီပန္းေခြေတြ၊ အလံေတြ အေရအတြက္ထက္ ေထာက္လွမ္းေရးအေရအတြက္က ပိုမ်ားေနတယ္လို႔ထင္ရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးတယ္ဆိုတဲ့မ်က္လွည့္ပြဲကို တန္သင့္ၿပီလို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဖ်က္သိမ္းလုိုက္ပါၿပီ။ ဖ်က္သိမ္းၿပီးတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ေတာထဲကလူေတြကို ျပန္ခိုင္း၊ ေနာက္ကေန ထိုးစစ္ေတြလုိက္ဆင္၊ ၿမိဳ႕ေပၚမွာက်ေတာ့ အကုန္လံုးလိုက္ဖမ္း၊ ေတာထဲကို ေမာင္းပို႔၊ အဲဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း အဖမ္းခံသူ ခံရ၊ ေျပးသူေျပးရ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။
ဦးႏုတို႔တေတြကလည္း ေထာင္ထဲမွာပါ၊ အဲဒီလို ဗမာျပည္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြပ်က္တာနဲ႔ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းကြယ္လြန္တာဟာ ဘာမွမကြာဘူး။ ဒီျဖစ္ရပ္ ၂ ခု တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လာၿပီးဆံုေနတာ အင္မတန္မွအံ့ၾသစရာေကာင္းပါတယ္။
ဆရာမေသခင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရတာ ျမင္သြားခ်င္တယ္ဆိုတာ ဆရာႀကီးပါးစပ္က တဖြဖြေျပာတဲ့စကားပါ၊ ဒါေပမယ့္ သူ မကြယ္လြန္မီ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးမတည္ေဆာက္လိုက္ႏိုင္တာဟာ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံအတြက္ ၾကမၼာငင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဆရာႀကီးကုိ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကၾကည္ညိဳ၊ ဖဆပလကလည္း ေလးစား၊ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ ႏွစ္ဖက္အၾကားမွာ တကယ္ဝင္ႏိုင္သူ ျဖစ္ပါတယ္၊ အာဏာရေနတဲ့အစိုးရထဲမွာေရာ၊ ေတာထဲကလူေတြထဲမွာေရာ အားလံုးက သူ႔တပည့္ေတြ၊ သူ႔ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။
သူ ေျပာရင္ မျငင္းဝံ့တဲ့သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကအေျခအေနနဲ႔ အခုအေျခအေနက အမ်ားႀကီးကြာပါတယ္။ အခုကာလက အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ ၾကားဝင္ႏိုင္တဲ့ ဆရာႀကီးလိုၾသဇာရိွတဲ့ပုဂၢိဳလ္ မရွိဘူး၊ အခု ၾကားဝင္တယ္ဆိုတာက ရာဇာလီလို ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေနတယ္။ သူက ႏိုင္ငံျခားသား၊ ေနာက္ သူ႔ကိုယ္က်ဳိးကလည္း တေလွႀကီး ရွိတယ္။
သူ႔ကို ဘယ္ဘက္ကမွ တကယ္ယံုၾကည္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူဟာ ဒီေန႔ဆိုရင္ ပဋိပကၡရဲ့ဆန္႔က်င္ဖက္မွာရွိေနသူေတြ ဘယ္သူကမွ သူနဲ႔တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာႀကီးဟာ ေတာထဲကလူေတြနဲ႔ေရာ ဦးႏုတို႔နဲ႔ေရာ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္၊ ရာဇာလီဟာ ဘယ္သူနဲ႔မွသံေယာဇဥ္ မရွိဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူကလြဲၿပီး ဘာသံေယာဇဥ္မွ မရွိတဲ့သူျဖစ္တယ္။
တကယ္လို႔သာ ဆရာႀကီးရွိတုန္းမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥကို ဖိဖိစီးစီးဆက္လိုက္မတ္တပ္လုပ္မယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ က်ေနာ္ ထင္တယ္၊ ဗမာျပည္ရဲ့သမိုင္းဟာ ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္ပါတယ္။ ၁၉၆၃ ခု ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲဟာ ဦးႏုလက္ထက္မွာသာဆိုရင္ ေျပလည္ႏုိင္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲတုန္းက ပဋိပကၡျဖစ္ေနတဲ့သူေတြ အထူးသျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြေပါ့ေလ၊ ျပန္ၾကည့္ပါ။ ဦးႏုဆိုတာက သူ႔ကို ဆရာႀကီးက ေခြးမသားလို႔ မေခၚတာကိုပဲ ဟာ … ဆရာႀကီးက ငါ့အေပၚစိတ္ဆိုးေနသလားလို႔ စဥ္းစားခဲ့သူမ်ဳိးပါ၊ ေနာက္ၿပီး ဆရာႀကီးက ထမ္းပိုးတည့္တည့္ထမ္းခဲ့ၾကတဲ့ သံုးထပ္တန္းဆိုတဲ့အထဲက သခင္သန္းထြန္းဆိုတာကေတာ့ ေျပာစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။
၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ့ႀငိမ္းခ်မ္းေရးကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔က ဆရာႀကီးအတြက္ ေဒါင္းနဲ႔ ပ်ားရည္ယူလာတဲ့နမိတ္ပံုကိုပဲ ၾကည့္ပါ။ ေဒါင္းဆိုတာက ဗမာႏိုင္ငံသားေတြရဲ့ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ဳိးသားေရးလကၡဏာပါ။ ဒါ အထူးရွင္းျပေနစရာ မလိုပါဘူး။
ပ်ားရည္ကေကာ ပ်ားရည္ဆိုတာက ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသီခ်င္းထဲက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ပ်ားရည္ကဲ့သို႔ ရွိတယ္၊ တမာပင္ သရက္ပင္ ဘာပင္ပဲစြဲစြဲ ခ်ဳိၿမိန္တဲ့အရသာ မစြန္႔သည္သာပင္ဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ကို ေဆာင္ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ အျမဲတမ္းခ်ဳိျမေနတယ္ဆိုတဲ့လကၡဏာပါ။ အဲဒီ လကၡဏာနဲ႔ သခင္သန္းထြန္းက ဆရာႀကီးဆီ လက္ေဆာင္ပို႔လိုက္တာပါ။
အဲလို လူႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ၾကားမွာ ဆရာႀကီးဝင္ရင္ အေျခအေနေတြဟာ ေျပာလို႔ဆိုလို႔ရႏိုင္တဲ့ဟာပါ။
ဒါေပမယ့္ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အာဏာရေနတာက ဆရာႀကီးကုိအာခံထြက္ထားတဲ့ ေဂါ့သမိန္ဗစိန္တို႔ရဲ့ေနာက္လိုက္ ဗိုလ္ေနဝင္း ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီေန႔အခါမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ေတြရထားတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ဆရာႀကီး သက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့၊ ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိး မဟုတ္ေသးေၾကာင္းဘဲ က်ေနာ္ေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဆရာႀကီးရဲ့မၿပီးေသးတဲ့လုပ္ငန္းစဥ္၊ ဆရာႀကီးရဲ့ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြအတြက္ ဆက္ၿပီး အမ်ားႀကီးလုပ္ရဦးမွာရွိပါေသးတယ္။
အဲ့ဒီ ၆၄ ခုႏွစ္တုန္းက ဆရာႀကီးရဲ့စ်ာပနကို က်ေနာ္ တက္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္အေနနဲ႔ ဆရာႀကီးကို အသက္ရွည္လ်က္ေရာ၊ အသက္မဲ့ခႏၶာကိုယ္အျဖစ္နဲ႔ေရာ က်ေနာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ကန္ေတာ့ဖူးပါတယ္။ အခု သူ႔ေမြးေန႔မွာ က်ေနာ္ အခုလိုဂါဝရျပဳရတာကို အင္မတန္မွ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။
တခ်ိန္တည္းမွာ က်ေနာ္လို႔ပဲ ဆရာႀကီးရဲ့ေက်းဇူးကိုသိ၊ ဆရာႀကီးကို ၾကည္ညိဳေလးစားသူေတြကို အထူးသတိရမိပါတယ္။ ဒီေန႔အခါမွာ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာက ဆရာႀကီးကို ၾကည္ညိဳေလးစားေၾကာင္းေဖာ္ျပရတာကိုပဲ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္သင့္ေတာ့မလိုလိုျဖစ္ေနတာ က်ေနာ္ အားလံုး သိပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာႀကီးရဲ့ေမြးေန႔ ဒါမဟုတ္ ဆရာႀကီးကြယ္လြန္တဲ့ေန႔ေတြမွာ ဆရာႀကီးကို က်ေနာ္တို႔ ဂုဏ္ျပဳၾကရင္း တခ်ိန္တည္းမွာ ဆရာႀကီးေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့နိုင္ငံႀကီးတည္ေဆာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ခ်ီတက္ၾကရမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔တုန္းက ကဗ်ာဆရာအသင္းခ်ဳပ္ရဲ့ သင္းလံုးကြၽတ္အစည္းအေဝးမွာ ဆရာႀကီးေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကိုပဲ ကိုးကားျပဳခဲ့ပါေတာ့မယ္။
“တို႔ဗမာျပည္ဟာ အမွန္အားျဖင့္ မေကာင္းတဲ့ေခတ္ပဲ၊ တို႔တေတြ ကမၻာပ်က္ခါနီးမွာ လူလာျဖစ္ရသလိုပဲ”
စာေပပညာရွင္ႀကီးအေနနဲ႔ ေျပာမလား၊ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲဝင္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာမလား၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဗိသုကာႀကီးအေနနဲ႔ေျပာမလား ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
သူဟာ စာေပေလာကမွာ၊ သတင္းစာေလာကမွာ မီး႐ႉးတေဆာင္သူတဦးျဖစ္ခဲ့တာလည္း အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္႐ႈေထာင့္ကေျပာရရင္ေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ့ဂုဏ္သေရဟာ သူရဲ့နိင္ငံေရးလုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ ပိုမိုႀကီးလာရတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ ရန္သူေတာ္နံပါတ္ ၁ ႀကီးဟာ ဂ်ပန္ေခတ္ေရာက္ေတာ့လည္း ေတာေျပးရင္း ပုန္းရတယ္။ ဖဆပလလက္ထက္ၾကေတာ့လည္း ဆိုရွယ္လစ္ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ့စစ္ဗိုလ္ေတြက ေတာထဲကလူေတြရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္လို႔ အမနာပေျပာၿပီး သူ႔တရားပြဲေတြကို ျပဴေစာထီးေတြလႊတ္ၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္တာခံရတယ္။
အဲဒီလို ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ အာဏာရအသိုင္းအဝိုင္း၊ အာဏာရလူတန္းစားနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ အၿငိဳအျငင္ခံၿပီးေတာ့ ေခါင္းမာမာတိုက္ပြဲဝင္ခဲ့လို႔ ဆရာႀကီးရဲ့ဂုဏ္သိကၡာဟာ ထြန္းေျပာင္တာ၊ တျပည္လံုးကေလးစားရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ့ထူးျခားခ်က္တခုက သူဟာ ျပည္သူလူထုနဲ႔ အျမဲတသားတည္းရွိတာပါ။ သူဟာ ျပည္သူလူထုတိုက္ပြဲနဲ႔ အျမဲဆက္ေနပါတယ္။ အျမဲတမ္း သူပါ,ပါတယ္။ သူ႔ေခတ္မွာ သူ မပါလိုက္တဲ့ ျပည္သူလူထုရဲ့တိုက္ပြဲရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။
‘ငါ့ဘဝမွာ တိုက္ပြဲေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းေနပါေစ’ဆိုတဲ့ မာက္စ္ရဲ႕ ေႂကြးေၾကာ္သံလိုပဲ ဆရာႀကီးရဲ႕ ဘဝတခုလံုးဟာ တိုက္ပြဲေတြခ်ည္းပါပဲ။ သူဟာ ျပည္သူလူထုဆိုတဲ့အထဲမွာ အထူးသျဖင့္ အဖိႏွိပ္ခံ ဆင္းရဲသူဆင္းရဲသားေတြနဲ႔ တသားတည္းက်တာဟာ အင္မတန္ထူးျခားပါတယ္။
သူဟာ ဗမာျပည္ရဲ့ ဆင္းရဲသူဆင္းရဲသားေတြကိုလည္း နားလည္တယ္၊ စာနာတယ္၊ အဲဒီလူေတြအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္တယ္။ သူေရးတဲ့စာေတြထဲမွာ အညာမဂၤလာေဆာင္လိုဟာမ်ဳိးကအစ လက္ဖက္ကိစၥအဆံုး ေသခ်ာၾကည့္လိုက္လို႔ရွိရင္ ဆရာႀကီးရဲ့ရပ္တည္ခ်က္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ျပည္သူလူထုကိုသစၥာမေဖာက္ခဲ့ဘူး။ ဆင္းရဲတဲ့သူေတြနဲ႔ ေအာက္တန္းအက်ဆံုးလူေတြနဲ႔ သူဟာ အျမဲတမ္းတသားတည္းရွိခဲ့တယ္။ သူကို ေငြေၾကးေတြ၊ ရာထူးေတြနဲ႔ဆြယ္တာေတြ သူ႔ဘဝမွာ ခဏခဏ ၾကံဳခဲ့ရတယ္။
အဲဒါေတြအားလံုးကို သူက ျပတ္ျပတ္ျငင္းပယ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူဟာ နယ္ခ်ဲ့ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ကမၻာ့့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို အေရးေတာ္ပံုေတြအားလံုးမွာ ေရွ႔ဆံုးကပါခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ၄၈ ခုႏွစ္ ဒီဘက္ပိုင္းမွာ လူငယ္ေတြဟာ ဖဆပလအစိုးရနဲ႔ ၾကားျဖတ္စစ္အစိုးရတို႔ရဲ့ၿခိမ္းေျခာက္မႈတို႔ကို ဆရာႀကီးအရွိန္အဝါနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားခဲ့ရတာေတြကို အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကို ေရွ႔ဆံုးက တင့္ကားႀကီးေပၚထားၿပီး ေနာက္က ခ်ီတက္ခဲ့ရတာပါ။ ကမၻာၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈႀကီးမွာ၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈႀကီးမွာ ဆရာႀကီးရဲ့အရွိန္အဝါမရွိရင္ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲဆိုတာ အေတာ္စဥ္းစားရပါလိမ့္မယ္။
ဆရာႀကီးဟာ အဂၤလိပ္စာ မတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ အသစ္ကို၊ တိုးတက္တာကို လက္ခံႏိုင္စြမ္းရွိတာမွာ အံ့ၾသစရာအလြန္ေကာင္းပါတယ္၊ သူ႔အေတြးအေခၚက သာမန္ ပေဒသရာဇ္ဆန္ဆန္ နယ္ခ်ဲ႔မုန္းတီးမႈကေနၿပီးေတာ့ ဝံသာႏုစိတ္၊ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး စိတ္ဓာတ္၊ ေနာက္ဆံုး ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒအထိ ေျပာင္းလဲလာပါတယ္။
ဒါကို သမိုင္းပါေမာကၡဆရာႀကီး ဦးသန္းထြန္းက ‘တိုတိုေျပာရရင္ ပထမ အဂၤလိပ္အင္ပါရာထဲမွာပဲ ဒိုမီနီယံ ရရင္ေတာ္ၿပီလို႔မွန္းတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ လံုးဝလြတ္လပ္ေရးက တျပားမွ်မေလ်ာ့ဘူးျဖစ္လာတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးရင္ ဘယ္လိုႏိုင္ငံတည္ေဆာက္မလဲဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း မစဥ္းစားႏိုင္ေသးဘူးေပါ့၊
ပေဒသရာဇ္ႏိုင္ငံျပန္ျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာက ရွိေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆိိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံပိုင္စနစ္ရယ္လို႔ ပီပီသသျဖစ္လာပါတယ္’ လို႔ သူ႔စာတမ္းတေစာင္မွာ ေရးထားပါတယ္။
အဲဒီ စာတမ္းရဲ႕ ေနာက္တေနရာမွာေတာ့ ဆရာသန္းထြန္းက ‘ဒါေပမယ့္ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းမွာ ေနာက္ဆံုးကာလ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္က ဆရာႀကီးကြယ္လြန္တဲ့ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္အထိ အႏွစ္၂ဝ အတြင္းမွာ ဆရာႀကီးရဲ့ဘဝက ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံထူေထာင္ေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးက ပန္းတိုင္လို႔ျပသြားပါတယ္’ အဲလိုေရးထားပါတယ္။
ဆရာႀကီးရဲ႕ စ်ာပနကာလမွာ ဆရာႀကီးရဲ့အေၾကာင္း စာတမ္းေတြဖတ္ၾကေတာ့ က်ေနာ့္အေဖေရးတဲ့ စာတမ္းထဲမွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း (သို႔မဟုတ္) ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းလို႔ ၫြန္းသြားပါတယ္။ ဒါဟာ သိပ္ကို မွန္ပါတယ္၊ ဗမာျပည္ရဲ့သမိုင္း၊ ဆိုလိုတာ ဒီဘက္ေခတ္သမိုင္းအေကြ႔ထဲမွာ ဆရာႀကီးက ေရွ႔ဆံုးက ပါသူပါ။ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ေျပာတဲ့စာနဲ႔ေျပာရလို႔ရွိရင္ သူဟာ သူ႔ေခတ္ကေပးတဲ့တာဝန္ကို အေက်ႁပြန္ဆံုးထမ္းေဆာင္ျပသြားတဲ့ လူထုသူရဲေကာင္းႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာႀကီးရဲ႕ ထူးထူးျခားျခား မွတ္သားေလာက္တဲ့အရည္အခ်င္းတခုကေတာ့ သမိုင္းအေကြ႔အေျပာင္းေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးအ႐ႈပ္အေထြးေတြ ဘယ္လိုပဲရွိရွိ မ်က္ေစ့မလည္တာပါပဲ။ သူ ဒီလို မ်က္ေစ့မလည္တဲ့ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ သူဟာ ျပည္သူလူထုအေပၚမွာ သစၥာရွိလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူလူထုနဲ႔ပဲ တသားတည္းရပ္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
သူရဲ့သက္တမ္းနဲ႔အမွ်က်င္လည္ရတဲ့ ခရီးၾကမ္းႀကီးတေလ်ာက္မွာ သူနဲ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အေျမာက္အမ်ားမွာ သူ႔လိုအေတြးအေခၚမေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့အတြက္ ျပတ္က်န္ခဲ့တာေတြ၊ ခြဲထြက္သြားတာေတြ၊ အမ်ားႀကီးႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးကေတာ့ သမိုင္းကျပ႒ာန္းလာတဲ့့ အေရးေတာ္ပံုသစ္ေတြ၊ တိုက္ပြဲသစ္ေတြအတြက္ အယူအဆသစ္ေတြကိုလက္ခံၿပီး လူငယ္ေတြ၊ အင္အားအသစ္ေတြနဲ႔ လက္တြဲပါတယ္။
ဆရာႀကီးက အသစ္ကို ဘယ္ေလာက္အထိလက္ခံႏိုင္စြမ္းရွိသလဲဆိုလိုရွိရင္ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲမွာ သူအရင္တုန္းကတြဲခဲ့တဲ့ ဒိုင္အာခီ ေစ့စပ္ေရးလူႀကီးေတြနဲ႔ခြဲၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးသားေက်ာင္း ေထာင္ခဲ့တာရယ္၊ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမွာ ဝင္ၿပီးလုပ္ခဲ့တာ၊ လူငယ္ေတြနဲ႔တြဲခဲ့တာ၊ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးမွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔လိုပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ တြဲခဲ့တာ၊ ေနာက္ဆံုး လြတ္လပ္ေရးဒီဘက္ေခတ္မွာကိုပဲ အဲဒီေခတ္က တိုးတက္တဲ့လူငယ္ေတြျဖစ္တဲ့ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တို႔၊ ဒဂုန္တာရာတို႔လို လူငယ္ေတြနဲ႔ တြဲတာ၊ ေနာက္ၿပီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာတို႔၊ ဝတ္လံုထြန္းတင္တို႔လို ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔တြဲတာ ဒါ ဆရာႀကီးရဲ႕ အသစ္အင္အားစုကို လက္ခံႏိုင္စြမ္းရွွိမႈ၊ အမွားအမွန္ခြဲႏိုင္စြမ္းရွိမႈကိုျပသတဲ့ သာဓကေတြျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာႀကီး တသက္လံုးလက္တြဲသြားတဲ့ အင္အားစုေတြအေၾကာင္းေျပာရင္ ခ်န္ထားလို႔မျဖစ္တဲ့ အင္အားစုတခု ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြပါ။ ဗမာျပည္မွာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ပထမဆံုးနိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈလို႔ဆိုရမယ့္ ၁၉၂ဝ ခုႏွစ္ က ယူနီဗာစီတီ သပိတ္ႀကီးက စလို႔ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ဖဆပလအစိုးရလက္ထက္၊ ၾကားျဖတ္ စစ္အစိုးရလက္ထက္အထိ သူဟာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔လက္ျမဲဲျမဲတြဲခဲ့ပါတယ္။
သူဟာ ဦးဘေဖတို႔လို ဒိုင္ယာခီသမားေတြနဲ႔လက္တြဲျဖဳတ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြဘက္က ျပတ္ျပတ္ရပ္၊ ကေလာင္ထမ္းၿပီးတိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တယ္။ ေမ်ာက္ဋိကာ၊ ဘိြဳင္းေကာက္ဋိကာတို႔ဟာ အဲဒီတုန္းက ဆရာႀကီးရဲ့ရပ္တည္ခ်က္ကို ထင္ဟပ္ေနပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြက ‘ထီမထင္ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ႕ အမည္အစဥ္ ေခါင္းေပၚဖ်ားမွာလ မင္းတို႔ဆရာကို စာရင္းတို႔ကာသာ ထားလိုက္ေပေတာ့’ ဆိုၿပီးကတိျပဳထားတဲ့ ဆရာႀကီးကို သူတို႔ရဲ့ဦးထိပ္မွာ အျမဲထားၿပီး ဆိုးတုိင္ပင္ေကာင္းတိုင္ပင္ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္သမဂၢအေဆာက္အဦမွာ အခါအားေလ်ာ္စြာပဲ ဆရာႀကီးကိုဖိတ္ၿပီး တရားနာၾကတယ္။ အေရးႀကီးတဲ့အခမ္းအနားေတြမွာ ဆရာႀကီးကိုဖိတ္ၾကားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ဆရာႀကီးကြယ္လြန္တဲ့အခ်ိန္မွာက်ေတာ့ အဲဒီ သူ႔တပည့္အရင္းေတြ ဂါဝရလာမျပဳႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။
ဆရာႀကီးရဲ့စ်ာပနကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္က်င္းပတာ အမွန္ပါပဲ။ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးအပါအဝင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေဟာင္းႀကီးေတြ၊ စာေပေလာကကလူေတြ အေျမာက္အမ်ားလည္း တက္ေရာက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ တက္လို႔မရေတာ့ဘူး။
ဆရာႀကီးရဲ့စ်ာပနမွာေပးပို႔လာတဲ့ပန္းေခြေတြဟာ ရာဂဏန္းေလာက္ ရွိပါလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအထဲမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြရဲ့ပန္းေခြေတြ မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ ဆရာႀကီးရဲ့စ်ာပနက်င္းပတဲ့မ႑ပ္ႀကီးမွာ ပန္းေခြေတြ၊ အလံေတြရွိေပမယ့္ အဲဒီပန္းေခြေတြ၊ အလံေတြ အေရအတြက္ထက္ ေထာက္လွမ္းေရးအေရအတြက္က ပိုမ်ားေနတယ္လို႔ထင္ရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးတယ္ဆိုတဲ့မ်က္လွည့္ပြဲကို တန္သင့္ၿပီလို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဖ်က္သိမ္းလုိုက္ပါၿပီ။ ဖ်က္သိမ္းၿပီးတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ေတာထဲကလူေတြကို ျပန္ခိုင္း၊ ေနာက္ကေန ထိုးစစ္ေတြလုိက္ဆင္၊ ၿမိဳ႕ေပၚမွာက်ေတာ့ အကုန္လံုးလိုက္ဖမ္း၊ ေတာထဲကို ေမာင္းပို႔၊ အဲဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း အဖမ္းခံသူ ခံရ၊ ေျပးသူေျပးရ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။
ဦးႏုတို႔တေတြကလည္း ေထာင္ထဲမွာပါ၊ အဲဒီလို ဗမာျပည္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြပ်က္တာနဲ႔ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းကြယ္လြန္တာဟာ ဘာမွမကြာဘူး။ ဒီျဖစ္ရပ္ ၂ ခု တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လာၿပီးဆံုေနတာ အင္မတန္မွအံ့ၾသစရာေကာင္းပါတယ္။
ဆရာမေသခင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရတာ ျမင္သြားခ်င္တယ္ဆိုတာ ဆရာႀကီးပါးစပ္က တဖြဖြေျပာတဲ့စကားပါ၊ ဒါေပမယ့္ သူ မကြယ္လြန္မီ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးမတည္ေဆာက္လိုက္ႏိုင္တာဟာ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံအတြက္ ၾကမၼာငင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဆရာႀကီးကုိ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကၾကည္ညိဳ၊ ဖဆပလကလည္း ေလးစား၊ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ ႏွစ္ဖက္အၾကားမွာ တကယ္ဝင္ႏိုင္သူ ျဖစ္ပါတယ္၊ အာဏာရေနတဲ့အစိုးရထဲမွာေရာ၊ ေတာထဲကလူေတြထဲမွာေရာ အားလံုးက သူ႔တပည့္ေတြ၊ သူ႔ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။
သူ ေျပာရင္ မျငင္းဝံ့တဲ့သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကအေျခအေနနဲ႔ အခုအေျခအေနက အမ်ားႀကီးကြာပါတယ္။ အခုကာလက အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ ၾကားဝင္ႏိုင္တဲ့ ဆရာႀကီးလိုၾသဇာရိွတဲ့ပုဂၢိဳလ္ မရွိဘူး၊ အခု ၾကားဝင္တယ္ဆိုတာက ရာဇာလီလို ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေနတယ္။ သူက ႏိုင္ငံျခားသား၊ ေနာက္ သူ႔ကိုယ္က်ဳိးကလည္း တေလွႀကီး ရွိတယ္။
သူ႔ကို ဘယ္ဘက္ကမွ တကယ္ယံုၾကည္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူဟာ ဒီေန႔ဆိုရင္ ပဋိပကၡရဲ့ဆန္႔က်င္ဖက္မွာရွိေနသူေတြ ဘယ္သူကမွ သူနဲ႔တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာႀကီးဟာ ေတာထဲကလူေတြနဲ႔ေရာ ဦးႏုတို႔နဲ႔ေရာ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဖက္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္၊ ရာဇာလီဟာ ဘယ္သူနဲ႔မွသံေယာဇဥ္ မရွိဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူကလြဲၿပီး ဘာသံေယာဇဥ္မွ မရွိတဲ့သူျဖစ္တယ္။
တကယ္လို႔သာ ဆရာႀကီးရွိတုန္းမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥကို ဖိဖိစီးစီးဆက္လိုက္မတ္တပ္လုပ္မယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ က်ေနာ္ ထင္တယ္၊ ဗမာျပည္ရဲ့သမိုင္းဟာ ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္ပါတယ္။ ၁၉၆၃ ခု ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲဟာ ဦးႏုလက္ထက္မွာသာဆိုရင္ ေျပလည္ႏုိင္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲတုန္းက ပဋိပကၡျဖစ္ေနတဲ့သူေတြ အထူးသျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြေပါ့ေလ၊ ျပန္ၾကည့္ပါ။ ဦးႏုဆိုတာက သူ႔ကို ဆရာႀကီးက ေခြးမသားလို႔ မေခၚတာကိုပဲ ဟာ … ဆရာႀကီးက ငါ့အေပၚစိတ္ဆိုးေနသလားလို႔ စဥ္းစားခဲ့သူမ်ဳိးပါ၊ ေနာက္ၿပီး ဆရာႀကီးက ထမ္းပိုးတည့္တည့္ထမ္းခဲ့ၾကတဲ့ သံုးထပ္တန္းဆိုတဲ့အထဲက သခင္သန္းထြန္းဆိုတာကေတာ့ ေျပာစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။
၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ့ႀငိမ္းခ်မ္းေရးကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔က ဆရာႀကီးအတြက္ ေဒါင္းနဲ႔ ပ်ားရည္ယူလာတဲ့နမိတ္ပံုကိုပဲ ၾကည့္ပါ။ ေဒါင္းဆိုတာက ဗမာႏိုင္ငံသားေတြရဲ့ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ဳိးသားေရးလကၡဏာပါ။ ဒါ အထူးရွင္းျပေနစရာ မလိုပါဘူး။
ပ်ားရည္ကေကာ ပ်ားရည္ဆိုတာက ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသီခ်င္းထဲက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ပ်ားရည္ကဲ့သို႔ ရွိတယ္၊ တမာပင္ သရက္ပင္ ဘာပင္ပဲစြဲစြဲ ခ်ဳိၿမိန္တဲ့အရသာ မစြန္႔သည္သာပင္ဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ကို ေဆာင္ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ အျမဲတမ္းခ်ဳိျမေနတယ္ဆိုတဲ့လကၡဏာပါ။ အဲဒီ လကၡဏာနဲ႔ သခင္သန္းထြန္းက ဆရာႀကီးဆီ လက္ေဆာင္ပို႔လိုက္တာပါ။
အဲလို လူႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ၾကားမွာ ဆရာႀကီးဝင္ရင္ အေျခအေနေတြဟာ ေျပာလို႔ဆိုလို႔ရႏိုင္တဲ့ဟာပါ။
ဒါေပမယ့္ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အာဏာရေနတာက ဆရာႀကီးကုိအာခံထြက္ထားတဲ့ ေဂါ့သမိန္ဗစိန္တို႔ရဲ့ေနာက္လိုက္ ဗိုလ္ေနဝင္း ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီေန႔အခါမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ေတြရထားတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ဆရာႀကီး သက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့၊ ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိး မဟုတ္ေသးေၾကာင္းဘဲ က်ေနာ္ေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဆရာႀကီးရဲ့မၿပီးေသးတဲ့လုပ္ငန္းစဥ္၊ ဆရာႀကီးရဲ့ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြအတြက္ ဆက္ၿပီး အမ်ားႀကီးလုပ္ရဦးမွာရွိပါေသးတယ္။
အဲ့ဒီ ၆၄ ခုႏွစ္တုန္းက ဆရာႀကီးရဲ့စ်ာပနကို က်ေနာ္ တက္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္အေနနဲ႔ ဆရာႀကီးကို အသက္ရွည္လ်က္ေရာ၊ အသက္မဲ့ခႏၶာကိုယ္အျဖစ္နဲ႔ေရာ က်ေနာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ကန္ေတာ့ဖူးပါတယ္။ အခု သူ႔ေမြးေန႔မွာ က်ေနာ္ အခုလိုဂါဝရျပဳရတာကို အင္မတန္မွ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။
တခ်ိန္တည္းမွာ က်ေနာ္လို႔ပဲ ဆရာႀကီးရဲ့ေက်းဇူးကိုသိ၊ ဆရာႀကီးကို ၾကည္ညိဳေလးစားသူေတြကို အထူးသတိရမိပါတယ္။ ဒီေန႔အခါမွာ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာက ဆရာႀကီးကို ၾကည္ညိဳေလးစားေၾကာင္းေဖာ္ျပရတာကိုပဲ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္သင့္ေတာ့မလိုလိုျဖစ္ေနတာ က်ေနာ္ အားလံုး သိပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာႀကီးရဲ့ေမြးေန႔ ဒါမဟုတ္ ဆရာႀကီးကြယ္လြန္တဲ့ေန႔ေတြမွာ ဆရာႀကီးကို က်ေနာ္တို႔ ဂုဏ္ျပဳၾကရင္း တခ်ိန္တည္းမွာ ဆရာႀကီးေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့နိုင္ငံႀကီးတည္ေဆာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ခ်ီတက္ၾကရမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔တုန္းက ကဗ်ာဆရာအသင္းခ်ဳပ္ရဲ့ သင္းလံုးကြၽတ္အစည္းအေဝးမွာ ဆရာႀကီးေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကိုပဲ ကိုးကားျပဳခဲ့ပါေတာ့မယ္။
“တို႔ဗမာျပည္ဟာ အမွန္အားျဖင့္ မေကာင္းတဲ့ေခတ္ပဲ၊ တို႔တေတြ ကမၻာပ်က္ခါနီးမွာ လူလာျဖစ္ရသလိုပဲ”
၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂၃ ရက္ေန႔ ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံမွ ထုတ္လႊင့္ခ်က္ကို ျပန္လည္ ေဖာ္ျပပါတယ္။
0 comments:
Post a Comment