(ဝင္းထိန္ မထနဲ႔)
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု တကၠဆက္ျပည္နယ္ေန မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ့သားေတာ္ေမာင္က ဖုန္းဆက္တယ္။
(သူ ဒီေရာက္ေတာ့ ၁၁ နွစ္သားေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။ ခုေတာ့ တကၠသိုလ္ေတာင္ေရာက္ေနပါၿပီ။ အလုပ္လည္းအခ်ိန္ပိုင္းလုပ္ေနပါတယ္။ ဗမာစာမတတ္တာေတာ့ထားပါေတာ့။ ကေလးအမ်ားစုျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥပါ။ မတတ္လို႔လည္းဘာမွမျဖစ္သလို တတ္လို႔လည္း ဘာမွေတာ့ သိတ္မျဖစ္ပါ။ ဗမာစကားကို ပံုက်ပန္းက်မေျပာတတ္တာေတာ့ အၾကားရဆိုးတာတခုပဲ။ ကိုယ့္ဘာသာပဲ ျဖည့္နားလည္ေပးရတယ္။ ထားပါေတာ့ေလ။ ဒါလည္း သူ႔ကိုအျပစ္ေျပာေနတာမဟုတ္ပါ။ အဂၤလိပ္စကားက သူတို႔အတြက္ First Language ျဖစ္သြားၿပီး ဗမာစကားက Second Language ျဖစ္သြားၿပီကိုး)
ဦးမ်ိဳး...ေစာက္ရူးကို အေမရိကန္ေျပာအဂၤလိပ္နဲ႔ ဘယ္လိုေျပာရမလဲလို႔ အေမရိကန္အသံထြက္ ဗမာစကားႀကီးနဲ႔လွမ္းေမးတာ။ မေျပာတတ္ပါဘူးကြာ အဂၤလိပ္လို ေစာက္နဲ႔ ရူးကို ဒဲ့ႀကီး နွစ္လံုးတြဲၾကည့္ေတာ့လည္း သူတို႔စကားမွာမရွိျပန္ဘူး။ ဒမ္ဘလယ္ဒီဖြလ္တို႔ ဘာတို႔ၾက နည္းနည္းနီးစပ္ေပမယ့္ အေမရိကန္ေတြက မသံုးျပန္ဘူူး။ အီ့ဒိယာတ္ၾကေတာ့လည္း လူ႔အႏၶေလာက္ပဲျပန္လို႔ရတာကြ။ ဂြဒ္ေဖာ္နာ့တ္သင္န္းၾကေတာ့လည္း ငါကေတာ့ ဘာရုပ္မွမေပါက္တဲ့ေကာင္ေလာက္ပဲျပန္သင့္တယ္ထင္တယ္၊ ေနပါဦး မင္းက ဘာလို႔ ဒီ ေစာက္ရူးဆိုတာကို ေမးေနတာလဲဆိုေတာ့...
သားသူငယ္ခ်င္းအိမ္သြားလည္ေတာ့ သူ႔အေဖက ဘယ္ကဘယ္လိုၾကားတာလဲမသိပါဘူး၊ က်ေနာ့္လည္း ဗမာမွန္းသိေတာ့ ေမးတာ၊ က်ေနာ္လည္း ပထမေတာ့ သူ႔အသံထြက္ျပတဲ့ ေစာ့ခ္ရူးဆိုတာ ဘာမွန္း မသိဘူး၊ ေနာက္မွ သူက မင္းတို႔စကားမွာ နည္းနည္းရိုင္းတယ္ထင္တဲ့စကားကြာ ဆိုမွ ေၾသာ္ ေစာက္ရူးကိုေျပာတာေနမွာလို႔ သိသြားတာ၊ က်ေနာ္လည္း မသိဘူးလို႔ သူ႔ကိုျပန္ေျပာခဲ့တယ္ဆိုမွ ေၾသာ္ဒါ့ေၾကာင့္ကိုးလို႔ က်ေနာ္လည္းသေဘာေပါက္မိတာ။ ဒါနဲ႔ ခနေနဦး မင္းကအခုဘယ္မွာလဲ အိမ္မွာလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး အလုပ္ထဲမွာ၊ ထမင္းစားဘရိတ္ခ္ခ်ိန္ နားေနလို႔ သတိရလို႔ ဦးမ်ိဳးဆီဖုန္းဆက္တာတဲ့။ ဒါဆိုဒီလိုလုပ္ကြာ၊ ဦးမ်ိဳး ဗမာအဂၤလိပ္အဘိဓန္ထဲရွာေပးမယ္၊ ခနေနရင္ဖုန္းျပန္ေခၚမယ္၊ မင္းမွာ မွတ္စရာပါလားလို႔ ေမးေတာ့၊ ပါတယ္ဦး ေက်းဇူးပဲလို႔ေျပာၿပီး နွစ္ဘက္လံုးဖုန္းခ်လိုက္ၾကတယ္။
၂ မိနစ္ေလာက္ေနၿပီးေတာ့မွ သူ႔ကိုဖုန္းျပန္ေခၚၿပီး ေဟ့ေကာင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ေျပာ၊ လိုက္ေရး ဦးမ်ိဳးေျပာျပမယ္ဆိုေတာ့ ေျပာေျပာ ဦး အဆင္သင့္ပဲတဲ့။ ဒါနဲ႔ Win Htein ကြာဆိုေတာ့ ၂ လံုးခြဲလား တလံုးတည္းလားဦးတဲ့။ ၂ လံုးခြဲကြဆိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဦး။ ထမင္းစားဘရိတ္ခ္လည္း ျပည့္ေတာ့မယ္ ညေနေလာက္မွ ျပန္ဆက္မယ္ေနာ္...တဲ့။
ညေတာင္မေနလိုက္ဘူး ၅ မိေတာင္ မနစ္လိုက္ဘူး။ ဖုန္းျပန္ဝင္လာတယ္။ ဦးကလည္းဗ်ာ မသိလို႔အေကာင္းေမးတာကို အဲ့ဒါ လူနံမည္ႀကီးမဟုတ္ဘူးလားတဲ့။ ေအးေလ ဟုတ္တယ္ေလ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ေစာက္ရူးကိုေမးတာ ဦးကလူနံမည္ႀကီးေျပာေနတယ္ဆိုၿပီး ေအာင့္သီးေအာင့္သက္သံႀကီးနဲ႔ေျပာတယ္။ ေဟ့ေကာင္ အဲ့ဒါ ေစာက္ရူးပဲဟ၊ ဗမာျပည္မွာ ခု လူေတြက ေစာက္ရူးမထနဲ႔ဆို ဝင္းထိန္ မထနဲ႔လို႔ေျပာၾကတာဟဆိုေတာ့....၊
ဟင္...ဆိုၿပီး ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ဒါဆိုလည္း ေက်းဇူးပဲဦးတဲ့။
သူဖုန္းခ်သြားေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း တေယာက္တည္း အသံထြက္ၿပီးရယ္မိတယ္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု တကၠဆက္ျပည္နယ္ေန မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ့သားေတာ္ေမာင္က ဖုန္းဆက္တယ္။
(သူ ဒီေရာက္ေတာ့ ၁၁ နွစ္သားေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။ ခုေတာ့ တကၠသိုလ္ေတာင္ေရာက္ေနပါၿပီ။ အလုပ္လည္းအခ်ိန္ပိုင္းလုပ္ေနပါတယ္။ ဗမာစာမတတ္တာေတာ့ထားပါေတာ့။ ကေလးအမ်ားစုျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥပါ။ မတတ္လို႔လည္းဘာမွမျဖစ္သလို တတ္လို႔လည္း ဘာမွေတာ့ သိတ္မျဖစ္ပါ။ ဗမာစကားကို ပံုက်ပန္းက်မေျပာတတ္တာေတာ့ အၾကားရဆိုးတာတခုပဲ။ ကိုယ့္ဘာသာပဲ ျဖည့္နားလည္ေပးရတယ္။ ထားပါေတာ့ေလ။ ဒါလည္း သူ႔ကိုအျပစ္ေျပာေနတာမဟုတ္ပါ။ အဂၤလိပ္စကားက သူတို႔အတြက္ First Language ျဖစ္သြားၿပီး ဗမာစကားက Second Language ျဖစ္သြားၿပီကိုး)
ဦးမ်ိဳး...ေစာက္ရူးကို အေမရိကန္ေျပာအဂၤလိပ္နဲ႔ ဘယ္လိုေျပာရမလဲလို႔ အေမရိကန္အသံထြက္ ဗမာစကားႀကီးနဲ႔လွမ္းေမးတာ။ မေျပာတတ္ပါဘူးကြာ အဂၤလိပ္လို ေစာက္နဲ႔ ရူးကို ဒဲ့ႀကီး နွစ္လံုးတြဲၾကည့္ေတာ့လည္း သူတို႔စကားမွာမရွိျပန္ဘူး။ ဒမ္ဘလယ္ဒီဖြလ္တို႔ ဘာတို႔ၾက နည္းနည္းနီးစပ္ေပမယ့္ အေမရိကန္ေတြက မသံုးျပန္ဘူူး။ အီ့ဒိယာတ္ၾကေတာ့လည္း လူ႔အႏၶေလာက္ပဲျပန္လို႔ရတာကြ။ ဂြဒ္ေဖာ္နာ့တ္သင္န္းၾကေတာ့လည္း ငါကေတာ့ ဘာရုပ္မွမေပါက္တဲ့ေကာင္ေလာက္ပဲျပန္သင့္တယ္ထင္တယ္၊ ေနပါဦး မင္းက ဘာလို႔ ဒီ ေစာက္ရူးဆိုတာကို ေမးေနတာလဲဆိုေတာ့...
သားသူငယ္ခ်င္းအိမ္သြားလည္ေတာ့ သူ႔အေဖက ဘယ္ကဘယ္လိုၾကားတာလဲမသိပါဘူး၊ က်ေနာ့္လည္း ဗမာမွန္းသိေတာ့ ေမးတာ၊ က်ေနာ္လည္း ပထမေတာ့ သူ႔အသံထြက္ျပတဲ့ ေစာ့ခ္ရူးဆိုတာ ဘာမွန္း မသိဘူး၊ ေနာက္မွ သူက မင္းတို႔စကားမွာ နည္းနည္းရိုင္းတယ္ထင္တဲ့စကားကြာ ဆိုမွ ေၾသာ္ ေစာက္ရူးကိုေျပာတာေနမွာလို႔ သိသြားတာ၊ က်ေနာ္လည္း မသိဘူးလို႔ သူ႔ကိုျပန္ေျပာခဲ့တယ္ဆိုမွ ေၾသာ္ဒါ့ေၾကာင့္ကိုးလို႔ က်ေနာ္လည္းသေဘာေပါက္မိတာ။ ဒါနဲ႔ ခနေနဦး မင္းကအခုဘယ္မွာလဲ အိမ္မွာလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး အလုပ္ထဲမွာ၊ ထမင္းစားဘရိတ္ခ္ခ်ိန္ နားေနလို႔ သတိရလို႔ ဦးမ်ိဳးဆီဖုန္းဆက္တာတဲ့။ ဒါဆိုဒီလိုလုပ္ကြာ၊ ဦးမ်ိဳး ဗမာအဂၤလိပ္အဘိဓန္ထဲရွာေပးမယ္၊ ခနေနရင္ဖုန္းျပန္ေခၚမယ္၊ မင္းမွာ မွတ္စရာပါလားလို႔ ေမးေတာ့၊ ပါတယ္ဦး ေက်းဇူးပဲလို႔ေျပာၿပီး နွစ္ဘက္လံုးဖုန္းခ်လိုက္ၾကတယ္။
၂ မိနစ္ေလာက္ေနၿပီးေတာ့မွ သူ႔ကိုဖုန္းျပန္ေခၚၿပီး ေဟ့ေကာင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ေျပာ၊ လိုက္ေရး ဦးမ်ိဳးေျပာျပမယ္ဆိုေတာ့ ေျပာေျပာ ဦး အဆင္သင့္ပဲတဲ့။ ဒါနဲ႔ Win Htein ကြာဆိုေတာ့ ၂ လံုးခြဲလား တလံုးတည္းလားဦးတဲ့။ ၂ လံုးခြဲကြဆိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဦး။ ထမင္းစားဘရိတ္ခ္လည္း ျပည့္ေတာ့မယ္ ညေနေလာက္မွ ျပန္ဆက္မယ္ေနာ္...တဲ့။
ညေတာင္မေနလိုက္ဘူး ၅ မိေတာင္ မနစ္လိုက္ဘူး။ ဖုန္းျပန္ဝင္လာတယ္။ ဦးကလည္းဗ်ာ မသိလို႔အေကာင္းေမးတာကို အဲ့ဒါ လူနံမည္ႀကီးမဟုတ္ဘူးလားတဲ့။ ေအးေလ ဟုတ္တယ္ေလ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ေစာက္ရူးကိုေမးတာ ဦးကလူနံမည္ႀကီးေျပာေနတယ္ဆိုၿပီး ေအာင့္သီးေအာင့္သက္သံႀကီးနဲ႔ေျပာတယ္။ ေဟ့ေကာင္ အဲ့ဒါ ေစာက္ရူးပဲဟ၊ ဗမာျပည္မွာ ခု လူေတြက ေစာက္ရူးမထနဲ႔ဆို ဝင္းထိန္ မထနဲ႔လို႔ေျပာၾကတာဟဆိုေတာ့....၊
ဟင္...ဆိုၿပီး ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ဒါဆိုလည္း ေက်းဇူးပဲဦးတဲ့။
သူဖုန္းခ်သြားေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း တေယာက္တည္း အသံထြက္ၿပီးရယ္မိတယ္။
0 comments:
Post a Comment