“တွေးမြင်မှုကိုသင်ယူခြင်း”
ထောင်ထဲတွင် အကြောင်းအရာ များစွာဖြစ်ခဲ့ပါသည်။ လေ့လာစရာ သင်ယူစရာများလည်း များပါသည်။ ထောင်ဝင်စာသတင်းများလည်း စုံပါသည်။ လူလည်းစုံ အတွေးအခေါ်လည်းစုံပါသည်။ ထိုလူစုံ အတွေးအခေါ်စုံတို့သည် ခဲဆန်လေးတချောင်း၊ ဘောလ်ပင်န်လေးတခု၊ စာရွက်ကလေးတရွက် လက်ထဲမိသည်ဆိုလျှင်ပင် မချိမဆန့်နှိပ်စက်ခံရပင်ခံရငြားလည်း နည်းနည်းလေးအခွင့်သာချိန် အနေချောင်ချိန်များတွင် သတင်းစာ၊ စာအုပ်နှင့် ရေဒီယိုများပင် ခိုးသွင်းကာ ဖတ်ရှုနားထောင်ခဲ့ကြပါသည်။ မိသွားလျှင် ထောင်တွင်းပြစ်ဒဏ်သာမက နောက်အမှုတွဲ၍ ထောင်ထပ်ကျနိုင်ပါသည်။ ကျခဲ့သည့် သာဓကများလည်းရှိခဲ့ပါသည်။ ထောင်ထဲနေခဲ့ရသည့်ကာလများသည် ချောင်တလှည့် ကျပ်တလှည့်ဖြစ်သည်ဆိုသော်လည်း ကျပ်သည့်အချိန်က များပါသည်။ ဆိုးသည့်အခါက များပါသည်။ ရုပ်ပိုင်း စိတ်ပိုင်း ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်ခံရသည့်အချိန်က ပိုပါသည်။
ဗမာပြည်လို စစ်အာဏာကြီးစိုးသည့်နိုင်ငံများတွင် လူတယောက်ကို ထောင်ထဲထည့်လိုက်သည်ဆိုသည်မှာ ထိုလူအား စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာအရ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာအရ ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ မိမိ၏အတွေးအခေါ်ကို၊ ယုံကြည်ချက်ကို၊ ပြုမူလှုပ်ရှားဆောင်ရွက်ချက်ကို စွန့်လွှတ်အညံ့ခံသွားစေရန် ကျွတ်သွားစေရန် အကြမ်းနည်းဖြင့် ချွတ်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ သံကို မီးပြင်းတိုက်သလို တိုက်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ အများစုမှာ သံမဏိဖြစ်သွားကြပါသည်။
ဤနေရာတွင် ‘လူတယောက်’ ဆိုသည်မှာ မိမိယုံကြည်ချက်ကြောင့် ထောင်သွင်းအကျဉ်းချခံရသူကို ဆိုလိုပါသည်။ မိမိယုံကြည်ချက်ဆိုသည်မှာ နိုင်ငံရေး၊ ဘာသာရေး၊ တွေးခေါ်မြော်မြင်ရေးကြောင့် စသည်ဖြင့် ဖြစ်ပါသည်။ နိုင်ငံရေး ယုံကြည်ချက်အတိုင်း ပြုမူဆောင်ရွက်သဖြင့် အကျဉ်းချခံရသူကို နိုင်ငံရေးအကျဉ်းသားဟု ခေါ်ပါသည်။ နိုင်ငံရေးအကျဉ်းသားများသည် ထောင်၏အချောင်အကျပ် အဆိုးအကောင်းများစွာကို တလှည့်စီကျော်ဖြတ်ရင်း အကျဉ်းစံဘဝများကို ကျော်လွှားလွန်မြောက်ရပါသည်။
ထောင်ထဲနေခဲ့သည့် အကျိုးအမြတ်များစွာထဲမှတခုမှာ ကိစ္စတခုခုကို ကိုယ်ဘယ်လိုတွေးသလဲ သိမြင်သလဲဆိုသည်ကို ပြန်ဆန်းစစ်ချိန်ရသလို သူများတွေ ဘယ်လိုတွေးသလဲမြင်သလဲကို လေ့လာစူးစမ်းချိန်ရခြင်းပင်ဖြစ်ပါသည်။ သဘောမှာ ကိုယ်ဘယ်လိုတွေးသလဲဆိုတာထက် သူများတွေဘယ်လိုတွေးသလဲကို လေ့လာစူးစမ်းရခြင်း၊ သိမြင်နားလည်ရခြင်း၊ သင်ယူရခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဤသည်မှာ ထောင်တွင်းနိုင်ငံရေးတခုဖြစ်ပါသည်။
ထောင်ကျသက်တခုလုံး လူအများနှင့် ရောနှောနေခွင့်မရသည့် နိုင်ငံရေးအကျဉ်းသား(များ)မှာ ထိုအခွင့်အရေးမရကြပါ။ တယောက်တည်းတွေးချိန် များစွာရသော်လည်း သူတပါးအတွေးကို လေ့လာချိန် သိချိန်မရကြပါ။ တနည်းအားဖြင့် ထောင်တွင်းနိုင်ငံရေး မလုပ်ခဲ့ကြရပါ။ တကိုယ်တည်း ကိုယ့်အတွေးအမြင်နှင့်ကိုယ်နေကြရပါသည်။ သူများဘယ်လို တွေးသည်ကို စူးစမ်းခွင့်မရကြပါ။ ထို့ကြောင့် ထိုနိုင်ငံရေးအကျဉ်းသား(များ)သည် ထောင်ထဲဝင်သွားရသည့်အချိန်က နည်းတူ ထောင်ကလွတ်လာချိန်တွင်လည်း ဘာမှ ထူးထူးခြားခြား တိုးတက်ပြောင်းလဲသွားခြင်းမရှိကြပါ။ မိမိအယူအဆ မိမိတွေးပုံနှင့်မိမိ ဟုတ်သည်ဟုထင်နေတတ်ပါသည်။
ဤသည်မှာ မိမိကိုယ်ကိုယ် အတွေးအခေါ်အရမြှင့်တင်ရေးတခုဖြစ်သည့် သူတပါးတွေးပုံမြင်ပုံကို လေ့လာသင်ယူခွင့် မရခြင်း၏ အကျိုးဆက်ဖြစ်ပါသည်။ Solitary Confinement ခေါ် သူတပါးနှင့်ခွဲကာ အကျဉ်းစံရခြင်း၏ အကျိုးဆက် ဖြစ်ပါသည်။ ဖိနှိပ်အုပ်စိုးသူကလည်း ထိုသူ(များ)ကို ထိုအတိုင်းဖြစ်စေချင်သဖြင့် ထိုသို့ထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။
ထိုသူများမှာ Activists များအနေဖြင့်ထောင်ကျလာသည်ဆိုလျှင် Activists အဖြစ်ဖြင့်ပင် ထောင်က ပြန်လွတ်ခဲ့ကြရပါသည်။ ပြင်ပနိုင်ငံရေးတွင်လည်း နိုင်ငံရေးသမားတယောက်ထက် တက်ကြွလှုပ်ရှားသူအဖြစ်ဖြင့်သာ တွေ့ရပါသည်။ အပြင်နိုင်ငံရေးဆက်လုပ်သည့်အခါတွင်လည်း သူ့ လူထုစည်းရုံးရေးကြွေးကြော်သံတိုင်ပုံမှာ “တို့ပြည်သူတွေ ညီရဲ့လားဟေ့၊ ညီတယ်ဟေ့ ညီတယ်ဟေ့” က မတက်ပါ။ “ကျွန်တော် ကျွန်မတို့ အများအတွက် လုပ်နေတာပါ”ထက် ပိုမသွားတော့ပါ။ လူထုစည်းရုံးရေးသည် နိုင်ငံရေးမဆန်တတ်ပါ။ ခေါင်းဆောင်ပြန်ဖြစ်နေဦး ဗုံမကျပတ်မကျ ဖြစ်နေတတ်ပါသည်။
ကျွန်တော်တို့ ထိုသို့သော နိုင်ငံရေးအကျဉ်းသားဟောင်း ခေါင်းဆောင်များကို တွေ့ရပါသည်။ အားမလိုအားမရ ဖြစ်ရပါသည်။
ကျွန်တော်တို့ အခွင့်ရသည့်အခါတိုင်း သူများတွေးပုံမြင်ပုံမှ လေ့လာသင်ကြားနေရပါလိမ့်မည်။ သို့မှသာ နိုင်ငံရေးဆန်သော နိုင်ငံရေးသမား(များ)ဖြစ်ကြပါလိမ့်မည်။ တိုင်းပြည်သည် လူထုဘက်ကနေသည့် ရပ်တည်ချက်မှန်သောနိုင်ငံရေးသမားများ လိုနေပါသည်။
ခု ကျွန်တော်ပြောသည်မှာ ကျွန်တော်တို့ခေတ်က အကျဉ်းထောင်နှင့် အကျဉ်းသား(များ)အကြောင်းဖြစ်ပါသည်။
မျိုးမြင့်ချို။ နိုဝင်ဘာ ၂၆။ ၂၀၂၂
