မႏွစ္ကေလာက္ျဖစ္မည္။ “ခင္ဗ်ား..ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ မသံုးဘူးလားဗ်”ဟု ဂ်ာမနီ မွ ကိုဘေစာထြန္းကေမးေတာ့ က်ေနာ္က “အခ်ိန္သိတ္မေပးႏိုင္လို႔အကိုရ” ဟုျပန္ေျပာခဲ့ဖူး၏။ သည္တုန္းကတကယ္လည္း အခ်ိန္မေပးႏိုင္။ လုပ္စ ရာေလးေတြကလည္း တန္းစီေန၏။ ေက်ာင္းကိစၥ၊ လူမႈေရးကူညီေရးကိစၥ၊ ရုပ္ရွင္ကိစၥ၊ စာေရးျခင္းကိစၥ စသည္ျဖင့္ကိစၥဝိစၥေတြမ်ားေနခဲ့၏။ “ေဖ့့စ္ ဘြတ္ခ္အပါအဝင္ လူမႈကြန္ယက္ေတြက အလကားဟာေတြပါကြာ၊ အလကား သက္သက္အခ်ိန္ျဖဳန္းတာပါ” ဆိုသည့္အေျပာကိုေတာ့ စိတ္ထဲဘဝင္မက်။ ဘယ္သူႏွင့္ဘာအျငင္းမွမပြားလိုသျဖင့္သာေနလိုက္ရ၏။ မဟုတ္ေသးဘူး ထင္တယ္ဟုေတာ့ ေတြးမိသည္။
Burma Soldier မွတ္တမ္းကားထြက္လာၿပီးေနာက္ ျပည္တြင္းျပည္ပက မိတ္ေဆြသစ္ေတြ တိုးတိုး လာ၏။ တခ်ိဳ႔ကလူကိုယ္တိုင္၊ တခ်ိဳ႔ကစာႏွင့္ တခ်ိဳ႔ကအင္တာနက္မွ။ က်ေနာ့္ ထုတ္လုပ္သူကလည္း ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ကို သံုးေစခ်င္ေၾကာင္းေျပာလာ၏။ က်ေနာ္လည္း အလုပ္နည္းနည္းပါး၍ အခ်ိန္အား လည္းပိုကာ စိတ္အားခ်ိန္လူနားခ်ိန္ေလးေတြလည္း ထြက္လာ၏။ ဒီလိုႏွင့္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚေရာက္ လာေတာ့၏။ သံုးရင္းသံုးရင္း လူမႈကြန္ယက္ဆိုသည့္အတိုင္း လူေတြကိုပိုက္ကြန္တခုလို ယက္ရွယ္ ထားသလိုပါလားဟု သေဘာေပါက္လာ၏။ ဆက္ထံုးခ်ည္ထံုးေလးေတြႏွင့္ အကြက္အကြက္ေဖါက္ကာ ယက္ထားသည့္ ပိုက္အုပ္တခုလို။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚတြင္ အားသန္ရာႏွင့္ယံုၾကည္ရာတူသည့္အစု ေလးေပါင္းမ်ားစြာရွိသလို တေကာင္တည္းပဲ ဒါေပမယ့္ ျခေသၤ့ေတြလည္းရွိ၏။ ေကြ႔ႏွင့္တက္ေျပာင္း ယူသူေတြျမင္ရသလို က်ား..က်ား မီးယပ္ေတြလည္းျမင္၏။ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြေျပာၾကရင္းက ရင္ဘတ္ ခ်င္းအပ္မိသြားသူေတြလည္းေတြ႔၏။ ေျပာရင္းပြင့္က်ၿပီး စင္ထြက္သြားသူေတြလည္းမနည္း၊ ေပါင္း စည္းရင္းက်စ္လစ္သြားသူေတြလည္းေတြ႔ရ၏။ အႏုပညာဆန္သည့္အခါဆန္ၿပီး စစ္ဆန္သည့္အခါ လည္း ဆန္ျပန္၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေသြးစံုအေရာင္စံုမို႔ထင္၏။ လွ၏။
အဆက္ျပတ္ေနသည့္မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္တြင္ျပန္ဆံုမိျပန္၏။ မိတ္ေဆြသစ္ေတြလည္း မ်ား သထက္မ်ားမ်ားလာ၏။ ဤတြင္ စကၤာပူမွ မၿငိမ္းေအးႏွင့္ဆံုရျခင္းျဖစ္၏။ က်ေနာ္ေရးသည့္စာေတြ ဖတ္ၿပီး က်ေနာ့္အားမိတ္ဖြဲ႔လာ၏။ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ အတန္ၾကာခင္မင္လာၿပီးေနာက္ သူ႔ အေၾကာင္းကိုယ့္အေၾကာင္းေလးေတြေျပာရင္း ရင္းႏွီးလာၾက၏။ သူက ဗမာ့တပ္မေတာ္မွ အရာရွိႀကီး ေဟာင္းတဦး၏ သမီး။ စကၤာပူတြင္ သူနာျပဳဆရာမ။ သူ႔အမ်ိဳးသားက ႏိုင္ငံျခားသေဘၤာမွ အရာရွိ။ သားေလးတေယာက္ရွိ၏။ ရန္ကုန္တြင္ အဖိုးအဖြားမ်ားႏွင့္ထားခဲ့ရၿပီး အေဖက သေဘၤာေပၚ အေမက စကၤာပူ။ မိသားစုတကြဲတျပားဘဝ။ ရွင္ကြဲကြဲေနရသည့္မိသားစု။ သူ႔အေဖတို႔ ေခတ္ကတပ္ႏွင့္ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္းတပ္အၾကားက ျခားနားမႈေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာသိျမင္တတ္လာသူ။ သို႔ပင္သိျငားလည္း ဘဝအရ လက္ေတြ႔ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ မိုင္တသိန္းေလာက္ေဝးေသာ္လည္း အဆိုေတာ္ေဇယ်ာေသာ္ေျပာ ဖူးသည့္ “အမွန္ကိုမလုပ္ႏိုင္ေသးရင္ေတာင္မွ အမွားကိုမေထာက္ခံမိေစနဲ႔” ဆိုသည့္ အျမင္အတိုင္း လက္ေတြ႔က်င့္ႀကံေနထိုင္သူ။ ဗုဒၶဝါဒကို စိတ္ႏွလံုးႏွင့္အႂကြင္းမဲ့ယံုၾကည္သူ။ ေအးခ်မ္းသူဟု မဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ကိုယ့္အပူကို ဗုဒၶအယူႏွင့္ထပ္ၿပီး ေအးၿငိမ္းေအာင္ေနတတ္သူ။ သူျမင္သည့္ ဗုဒၶ၊ ဗုဒၶဝါဒႏွင့္ က်ေနာ္ျမင္သည့္ဗုဒၶ၊ ဗုဒၶဝါက နည္းနည္းကြဲသည္။ ကိစၥမရွိ။ စကားေတြေျပာျဖစ္၏။ စကားေျပာတိုင္းလည္း တရားထိုင္တရားမွတ္ေတြလုပ္ဖို႔တြင္တြင္ တိုက္တြန္းတတ္၏။ သူ ဘယ္ေလာက္ထိုင္ ဘယ္ေလာက္မွတ္သလဲေတာ့ က်ေနာ္လည္းမသိ။ တခု ခန္႔မွန္းၾကည့္လို႔ေတာ့ရ၏။ တရားထိုင္တရားမွတ္ျခင္း၏အရသာႏွင့္ ၿငိမ္းေအးမႈကိုမသိပဲႏွင့္ မၿငိမ္းေအးက တိုက္ တြန္းေန တာေတာ့မျဖစ္ႏိုင္။
က်ေနာ္က ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းေျပး။ နည္းနည္းႀကီးေတာ့ အိမ္ေျပး။ အခုေတာ့ တိုင္းျပည္က ထြက္ေျပးလာရသည့္ ျပည္ေျပး။ ျပည္တြင္းစစ္ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြႏွင့္ ဒုကၡိတ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အာသာငမ္းငမ္းျဖစ္ေနသူ။ အစိုးရႏွင့္ရန္ျဖစ္ၿပီး ေထာင္က်ခဲ့သည့္ေထာင္ထြက္။ တအူတံုဆင္းေတြႏွင့္ မိခင္ႏွင့္ ရွင္ကြဲခြဲခံေနရသူ။ က်ေနာ္ေနခဲ့ဖူးသည့္တပ္ထဲက အေဖါက္ေဖါက္အျပန္အျပန္ ျဖစ္ေနသည့္ ကိစၥမ်ားအား ရသည့္ေနရာေရာက္သည့္ေနရာမွ လူထုအားတင္ျပရင္း လက္ရွိတပ္ကို သူတို႔အေဖတို႔ ေခတ္ကတပ္လိုျပန္ျဖစ္ေအာင္ တႏိုင္ႀကိဳးပမ္းေနသူ။ စာေလးဘာေလးနည္းနည္းဖတ္သလို နည္းနည္း ပါးပါးလည္းေရးသူ။ မွန္သည္ထင္သည့္အေရးကို နည္းနည္းလုပ္ႏိုင္ေသးသေရြ႔ နည္းနည္းလုပ္ေနေသး သူ။ ဗုဒၶဝါဒမွမဟုတ္ ဘယ္ဘာသာဘယ္အယူကိုမွမဆန္႔က်င္သူ။ သို႔ေသာ္ “လြတ္လပ္စြာကိုးကြယ္ ယံုၾကည္ပိုင္ခြင့္” ေရာ “လြတ္လပ္စြာ မကိုးကြယ္မယံုၾကည္ပိုင္ခြင့္” ကိုပါ “လူသား၏ေမြးရာပါအခြင့္ အေရးႏွင့္ရပိုင္ခြင့္” ဟု ၏ယူဆသူ။ သို႔ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ မိတ္ေဆြျဖစ္လာၾက၏။ တခါတရံ ဖုန္းေျပာျဖစ္ ၏။
တေန႔ေတာ့“အလုပ္ကေန ခြင့္ရတယ္။ အမ်ိဳးသားလည္းရန္ကုန္ကိုလာစရာရွိတယ္။ သားေလးနဲ႔လည္း မေတြ႔ရတာၾကာၿပီ။ ျမန္မာျပည္ျပန္မယ္။ မွာစရာရွိရင္မွာ ဝယ္လာခဲ့ေပးပါ့မယ္”ဟုဆို၏။ က်ေနာ့္မွာ မွာစရာေတြအမ်ားႀကီးရွိသည္။ သို႔ေသာ္မမွာခ်င္။ အားနာမိ၏။ သူက မွာလွ်င္ဝယ္လာရံုတင္မက ပို႔ခ ပါစိုက္မည္မွာလည္းေသခ်ာ၏။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ “စာအုပ္ ၂ အုပ္နဲ႔ ကခ်င္လြယ္အိပ္ကေလးတလံုး ဝယ္ခဲ့ပါ” ဆိုၿပီး မွာလိုက္၏။ သူလည္းျမန္မာျပည္ျပန္။ က်ေနာ္လည္း ခရီးေတြေတာက္ေလွ်ာက္ထြက္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္လည္း မေရာက္ျဖစ္။ ေနာက္ေတာ့ သူစကၤာပူျပန္ေရာက္။ က်ေနာ္လည္း ျပန္ေရာက္လာ၏။ တေန႔ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္တြင္ “စာအုပ္၂အုပ္နဲ႔ကခ်င္လြယ္အိပ္ေလး ပို႔လိုက္ပါၿပီ၊ ဦးမ်ိဳးျမင့္ရတာနဲ႔ အေၾကာင္းျပန္ပါ” ဆိုသည့္ သူ႔ မက္ေဆ့ဂ်္ကိုေတြ႔၏။ ေနာက္တေန႔မွာပဲ ထိုပစၥည္းေတြအိမ္ေရာက္ လာ၏။ က်ေနာ္ ဝမ္းသာအားရႏွင့္ခ်က္ျခင္းပင္အထုတ္ကိုျဖည္မိ၏။ စာအုပ္မ်ားက (ဆရာႀကီး ဦးေရႊေအာင္ျပဳစုသည့္ “ေဝဒေခတ္မွ ဗုဒၶေခတ္တိုင္ေအာင္ အတၱဝါဒမွအနတၱဝါဒသို႔ခရီးစဥ္” ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တအုပ္က “ရာဟုလာသံကိစၥည္းေရးသည့္ ေဗာဒၶဒႆန ကို ဆရာဆန္းထြန္း ဘာသာျပန္သည့္ ဗုဒၶအျမင္) ဆိုသည့္စာအုပ္မ်ား။ ဦးေရႊေအာင္စာအုပ္က ဖတ္ဖူးေလ့လာဖူးသည့္စာအုပ္။ သို႔ေသာ္ လက္ဝယ္မရွိေတာ့။ ဦးဆန္းထြန္းစာအုပ္က မဖတ္ဖူးေသးသည့္စာအုပ္။ ၂ အုပ္လံုးက စာေပတန္ဖိုး ႀကီးသလို စာအုပ္တန္ဖိုးေတြကလည္းမေသးလွ။ ေနာက္ေတာ့ ကခ်င္လြယ္အိပ္ကေလး။ အေရာင္က အနီ။ ႀကိဳးကအနက္။ ေငြေမာင္းေလးေတြ၊ ေငြသားႀကိဳးကေလးေတြ၊ ေငြျပားေလးေတြႏွင့္။ သံုးဖို႔ မဆိုႏွင့္ မထိရက္မတို႔ရက္စရာ။ လွလြန္းေန၏။ စိတ္တြင္ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းဟု မထင္ရက္ေတာ့။ အႏုပညာပစၥည္းတခုအျဖစ္သာျမင္ေတာ့၏။ အလွထားၿပီးခံစားရမည့္ ပစၥည္းတခု။ လြယ္အိပ္ေလးကို အိမ္နံရံတြင္ခ်ိတ္လိုက္မိ၏။ ဆရာဆန္းထြန္းစာအုပ္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ဖတ္ျဖစ္၏။ ၿပီးေတာ့ မၿပီးေသး။
က်ေနာ္ေနသည့္ၿမိဳ႔ကေလးတြင္ လူမ်ိဳးစံု၏။ ဘာသာစကားစံု၏။ ယဥ္ေက်းမႈလည္းစံု၏။ ယဥ္ေက်းမႈ မတူသူမ်ားအတူေနထိုင္ရာမွတဆင့္ ျဖစ္လာတတ္သည့္ကိစၥရပ္မ်ားအား အျပန္အလွန္နားလည္ ကူညီေပးေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားဖလွယ္ေရးသင္တန္းမ်ားေပး၏။ ယဥ္ေက်းမႈစံုေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ား၊ အခမ္း အနားမ်ား၊ အထိမ္းအမွတ္ေန႔မ်ား၊ ပြဲေတာ္မ်ားစသည္တို႔အား အတူတကြက်င္းပၾက၏။ ထို႔အတြက္ ယဥ္ေက်းမႈစံုေကာင္စီ(Multi-Culture Council- MCC) ဆိုသည့္ အလုပ္အဖြဲ႔တခုရွိ၏။ ႒ာနေပါင္း စံုႏွင့္ေအဂ်င္စီမ်ားမွ လူေတြႏွင့္ဖြဲ႔စည္းထား၏။ က်ေနာ္က ထို MCC တြင္ အဖြဲ႔ဝင္။ MCC အစည္း အေဝးတက္သူအေတာ္မ်ားမ်ားက သူတို႔ရိုးရာဝတ္စံုေတြဝတ္ၾကသလို က်ေနာ္လည္းဝတ္၏။ က်ေနာ္က ပုဆိုးဝတ္ရ လြယ္အိပ္လြယ္ရသည္ကိုႏွစ္ၿခိဳက္သူ။ က်ေနာ့္တြင္ ကခ်င္ႏွင့္ကရင္လြယ္အိပ္ေလး ၂လံုးရွိ ၏။ အၿမဲလည္းလြယ္၏။ ေတြ႔သည့္ အေမရိကန္မိတ္ေဆြမ်ားကလည္း က်ေနာ့္လြယ္အိပ္ကေလးေတြ လွေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းေလ့ရွိ၏။ သူတို႔ခ်ီးမြမ္းတိုင္းလည္း ပီတိျဖစ္၏။ ယခုလြယ္အိပ္ကေလးကိုျမင္လွ်င္ သူတို႔ပိုအံ့ၾသၾကမည္မွာေသခ်ာ၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ျမင္ခြင့္ကားရဖို႔မေသခ်ာေတာ့။
ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္အပါအဝင္ လူမႈကြန္ယက္တို႔သည္ အခ်ိန္ပိုေနသူတို႔အတြက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းစရာျဖစ္ ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္။ က်ေနာ့္အဖို႔ကား ထိုသို႔မဟုတ္။ အေသြးစံု၊ အေရာင္စံု၊ မိတ္စံု၊ အေတြးစံု၊ လူစံုတက္စံုႏွင့္ စာေပယဥ္ေက်းမႈ၊ အေတြးအေခၚ၊ ဒႆန၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ရသ စသည္တို႔ “ဆံု” သည့္ ျမင္ကြင္းက်ယ္ကားတခ်ပ္။ ထိုျမင္ကြင္းက်ယ္ကားတြင္ က်ေနာ္ မၿငိမ္းေအးႏွင့္ "ဆံု"ခဲ့၏။ စိတ္၏ ၿငိမ္းေအးရာရွာေရးအတြက္ မၿငိမ္းေအး၏လက္ေဆာင္ တရားဒႆနစာေပက အေတြးစာ (Food for Thought) အျဖစ္ပါမည္ျဖစ္သလို ကခ်င္လြယ္အိပ္ကေလးက အႏုအလွပစၥည္းတခုအျဖစ္ စိတ္၏ ၾကည္ႏူးရာရသကိုေပးမည့္ (Food for Esthetic) အျဖစ္ရွိေနမည္ကား ေသခ်ာ၏။ မၿငိမ္းေအးအား ေက်းဇူးတင္မိ၏။ မၿငိမ္းေအးတေယာက္ ဘဝကိုေအးေအးၿငိမ္းၿငိမ္း ျဖတ္သန္းႏိုင္ပါေစဟုလည္း ဆႏၵျပဳျဖစ္မိ၏။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
ၾသဂုတ္ ၃ဝ၊ ၂ဝ၁၁
0 comments:
Post a Comment