တော်လှန်ရေး တဖန် ရှင်သန်ထမြောက်စေဖို့

တော်လှန်ရေး တဖန် ရှင်သန်ထမြောက်စေဖို့

ရဲဘော်ကြင်မောင်

၂၁- စာစဉ် ဆောင်းပါး(၂)

၂၁- စာစဉ်၊ အမှတ်(၇) မှာ ရဲဘော်ညိုမင်းနာမည်နဲ့ ရေးခဲ့တာပါ။

၁၉၀၅ ခု၊ ရုရှားတော်လှန်ရေးရှုံးတော့ လီနင် (၁၉၀၇) ခုနှစ်မှာ နိုင်ငံခြား ထွက်ပါတယ်။ ဆွစ်ဇာလန်ဂျီနီဗာ သွားနေပါတယ်။ နိုင်ငံခြားမထွက်ခင် ၁၉၀၆ မတ်လမှာ ဆောင်းပါးတပုဒ် ရေးသွားပါတယ်။ အဲဒီဆောင်းပါးမှာ“တော်လှန်ရေးကို မြေမြှုပ်သင်္ဂြိုဟ်လိုက်ရပြီ။ အခုလောက်ဆိုရင် လောက်တဖွားဖွားတက်နေရော့မယ်။ ဒါပေမဲ့တော်လှန်ရေးဆိုတာ ရှင်သန်ထမြောက်တာ မြန်တတ်တယ်။ ကောင်းကောင်း ပြုပြင် ပြင်ဆင်ထားတဲ့ မြေပေါ်မှာရှင်သန်ပွင့်လန်းလာအောင် လုပ်ရမယ်”လို့ ရေးပြီး ပြည်ပ ထွက်သွားခဲ့တာ ဖြစ်တယ်။ဂျီနီဗာ ရောက်တော့ တော်လှန်ရေး တဖန်ရှင်သန်ထမြောက်ဖို့ လုံးပန်းပါတယ်။ အဓိက လုပ်ရတာက“တော်လှန်ရေးသစ်” အတွက် ပြည်တွင်းမှာ ကေဒါမွေးမြူရတာပါပဲ။တန်ပြန်တော်လှန်ရေးကလည်း ငြိမ်နေတာ မဟုတ်ပါဘူး။ မာ့က်စ်ဝါဒကို တိုက်ခိုက်တဲ့ ခါတော်မီစာရေးဆရာတွေ မွေးပါတယ်။ တော်လှန်ရေးကို သရော်စေပါတယ်။ သစ္စာဖောက်သူကို မြှောက်စားပါတယ်။ အဲဒီလိုနဲ့စိတ်ဓာတ်ကျရောဂါ လူထုထဲ ပြန့်ပွားစေပါတယ်။ကျွန်တော်တို့ ဗမာပြည်တော်လှန်ရေးရဲ့ လက်ရှိအခြေအနေနဲ့ ဘယ်လောက်တူလိုက်ပါသလဲ။ မတူတာကနိုင်ငံတကာ့အခြေအနေပါ။

မတူတဲ့ နိုင်ငံတကာ့ အခြေအနေ

ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် နိုင်ငံတကာ့အခြေအနေကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာတာ လုပ်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ လီနင်နဲ့ကျွန်တော်တို့ မတူတဲ့ အခြေအနေမှာ လုပ်ရတာကို ပြောမလို့ပါ။ လီနင်က ဆွစ်ဇာလန်မှာ ကူညီမယ့်သူ မရှိ ရပ်တည်ရင်း “တော်လှန်ရေးသစ်”အတွက် ကေ ဒါမွေးရတာပါ။ သက်တမ်းမရှည်တဲ့ စာစောင်တွေ တခုပြီးတခု ထုတ်တယ်။ရုရှားပြည်တွင်း ခိုးသွင်းတယ်။ ဒူးထောက်ရင်း “တော်လှန်ရေး”လုပ်နေကြတဲ့ လှေကြုံစီး “တော်လှန် ရေးသမား”တွေနဲ့အတွေးအခေါ်တိုက်ပွဲ တိုက်တယ်။ကျွန်တော်တို့ လီနင်လောက် မခက်ပါဘူး။ အသံလွှင့်ရုံတွေ ပေါ်နေတဲ့ခေတ်၊ အိမ်တိုင်းစေ့လောက် ရေဒီယိုနားထောင်နိုင်တဲ့ခေတ်၊ ကွန်ပြူတာခေတ်။ ဗမာပြည်သားတွေ သန်းချီပြီး နိုင်ငံခြားထွက်နေတဲ့ခေတ်မှာ အိမ်ရှင်က ( အကြောင်းအမျိုးမျိုး ကြောင့်) ကျွန်တော်တို့ကို လက်ခံထားတဲ့ခေတ်မှာ လုပ်နေရတာပါ။

ခက်တာက ဘာလဲ။

ကေဒါတွေကို တော်လှန်တဲ့လက်နက် တပ်ဆင်ရတာ ခက်ပါတယ်။ ပထမကမ္ဘာစစ်တောင် မဖြစ်သေးတဲ့ခေတ်ကနဲ့ အခု ဂလိုဘယ်လိုက်ဇေးရှင်းခေတ် အတွေးအခေါ် ရှုပ်ထွေးပုံချင်း သိပ်ခြားနားပါတယ်။နောက်တခုက လီနင်က ဘယ်သူ့ကိုမှ မှီခိုပြီး နေထိုင်စားသောက်တာ၊ နိုင်ငံရေးလုပ်နေတာ မဟုတ်ပါဘူး။ကျပ်တည်းတယ်။ ဒါပေမဲ့ လွတ်လပ်အမှီခိုကင်းတယ်။ နိုင်ငံခြားရောက် ရုရှားတွေကလည်း ကိုယ့်အသိုင်းအဝန်းနဲ့ကိုယ်စည်းခြားနေကြတာ ဖြစ်တယ်။ ရောရောနှောနှော မဟုတ်ဘူး။ လီနင်ဆန့်ကျင်ရတဲ့ နိုင်ငံရေးသမားကလည်း ကိုယ်လိုဆိုရှယ်ဒီမိုကရက်( ကွန်မြူနစ် ) တွေချည်းပဲ။ ကျွန်တော်တို့ခေတ်မှာလို အရောရော အထွေးထွေး မဟုတ်ဘူး။ ငြင်းကြခုံကြ ရန်ဖြစ်ကြရင်လည်း အဘိဓမ္မာ ကိစ္စလို ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်တွေချည်းပဲ။ကျွန်တဲ့လူကလည်း စတန့် ထပြီး လုပ်နိုင်တာပဲ။ရှည်ရှည်ဝေးဝေးကကိစ္စ ထားလိုက်ပါ။ အခုတလောမှာ သမ္မတ စောဝ်ရွှေသိုက် သားကြီး စတန့် ထွင်လိုက်တာ အတော် ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်သွားတာ ကြည့်ပါ။ “ဗျူး”ကြ၊ “ဖြေ”ကြနဲ့ အတော် လှုပ်ခတ်သွားပါတယ်။ အဲဒီလိုဘာကြောင့် ဖြစ်တာလဲ။ ပြည်တွင်းမှာ ငြိမ်နေလို့ပါ။

လူထု အခြေအနေလူထု

မစို့မပို့ လုပ်လို့ကတော့ သရဲမရဲစီးနေတဲ့ စစ်အစိုးရကို မနိုင် နိုင်ဘူးဆိုတာ လူထုက ဘဝပေးအသိအရသိနေတယ်။ (၁၇-နှစ်ပဲ ရှိတော့မယ်။ မသိဘဲနေပါ့မလား။) ဒါကြောင့် ငြိမ်နေတယ်။လူထု လိုချင်တာက ကြွေးကြော်သံ မဟုတ်ဘူး။ ပြည်ပက စတန့်မဟုတ်ဘူး။ လူထုထဲမှာ နေပြီး လူထုကိုစည်းရုံးတဲ့သူကို လိုချင်တာ ဖြစ်တယ်။လီနင် ပြည်ပ မထွက်ခင်ကတည်းက ပြည်တွင်းမှာ လူထုထဲနေပြီး လူထုကို စည်းရုံးမယ့် ယူဂျီ ကလာပ်စည်းတွေ အများကြီး ဖွဲ့ပေးထားတယ်။ ဆက်သွယ်ရေး လမ်းကြောင်းတွေ ဖွင့်ထားတယ်။ အဲဒါတွေ ပြင်ပြီးမှ သူပြည်ပထွက်တာပဲ။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဂျပန်ဖက် ဆစ်တော်လှန်ရေးတုန်းကလည်း ပြည်ပမှာ ပါတီကိုယ်စားလှယ်ပဲထားတယ်။ ဗဟိုက ပြည်တွင်းမှာ နေပြီး ယူဂျီ လုပ်တယ်။ နယ်တွေမှာ ယူဂျီတွေ ဖွဲ့တယ်။ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ၁၉၈၈-၈၉။ ၉၀ အဖြစ်နဲ့ တခြားစီပဲ။ စိတ်ကူးနဲ့ လက်တွေ့ ကွာဟသွားတော့ ကျွန်တော်တို့မှာ တတိယ နိုင်ငံထွက်ရေးလမ်းပဲ ပွင့်နေတော့တယ်။ အဲဒီတော့ ပြည်ပရောက်တဲ့ ကိုယ်စားလှယ် အဖွဲ့ တွေကများသွားတယ်။ အပြစ်ပြောတာ မဟုတ်။ အဖြစ်ကို ပြောတာပါ။ပြည်တွင်းမှာ လုပ်မယ့်လူ ကေဒါက နည်းသွားတယ်။ ပြည်တွင်းမှာ နေလို့ ဘာမှ မလုပ်နိုင်ဘူး။ ပြည်ပထွက်တာကမှ လုပ်နိုင် ဦးမယ်ဆိုတဲ့ အတွေးအခေါ်ဝင်တော့ ‘အဂ္ဂ’တွေ ပြည်ပထွက်တယ်။ လူထုကတော့ ပြည်ပထွက်နိုင်တာ မဟုတ်ဘူး။ ထွက်ရင်လည်း ဘယ် တိုင်းပြည်ကမှ လက်ခံမှာ မဟုတ်ဘူး။

လူထုနဲ့ ကင်းကွာတော့

ကြွေးကြော်သံပဲ ထုတ်နိုင်တယ်။ “၁၀ နှစ် ပြည့်လို့ ရှမ်းပြည်ခွဲထွက်လိုက်ပြီ ”ဆိုတာဟာ ၁၉၅၈-၅၉ မှာနွံစစ်ဟန်ပေါ်ကတည်းက ပေါ်တာပါ။ မြို့ပေါ်က ဗမာအစိုးရတပ်ကို ရန်မရှာဝံ့ပါဘူး။ တောထဲက ဗကပ တပ်ကို ရန်လုပ်ပါတယ်။ “နောင်ချိုနဲ့ မေမြို့ကြား နယ်ခြားဟိုဘက်အထိ ဆုတ်ပေးရမယ်။ မဆုတ်ရင် တိုက်မယ်”လို့ ရာဇသံပေးလာပါတယ်။ ဗကပ တပ်က ၁၉၄၉-၅၀ ကတည်းက ရောက်နေတာပါ။ ဗကပ က ပြန်ပြီး “မဆုတ်ဘူး။ လာရင်တိုက်မယ်” လို့ ရာဇသံ ပြန်ပေးပါတယ်။ သူတို့ မလာလို့ မတိုက်ရပါဘူး။ ယောင်ပြ ဟန်ရေးပြပြီး တိုက်လွှတ် လိုက်တာနဲ့ တပ်လန်ပြီး ပြန်ပြေးပါတယ်။ သစ်ခုတ်လွှဆွဲ ဗမာအလုပ်သမားတွေတော့ တချို့ အသတ်ခံရရှာပါတယ်။စစ်အုပ်စု (ဗမာ လူမျိုးကြီး ဝါဒ) က အဲဒီလို သင်္ကြန်အမြောက်ဖောက်တာကို မကြောက်ရုံမက ကြိုက်ပါတယ်။

လူထုနဲ့ ကင်းကွာရင်

သင်္ကြန်အမြောက်ပဲ ဖောက်နိုင်ပါတယ်။လူထုနဲ့ အဆက်ရရေးလူထုနဲ့ အဆက်ရရေးလူထုနဲ့ အဆက်ရရေးလူထုနဲ့ အဆက်ရရေးလူထုနဲ့ အဆက်ရရေးတတိယနိုင်ငံရောက်နေသူတွေ ဗမာပြည် ပြန်မှ အဆက်ရတာ မဟုတ်ပါဘူး။ နည်းမျိုးစုံနဲ့ အဆက်ရနိုင်ပါတယ်။ ဗမာပြည်ထဲမှာ ၃ ဦးပါတဲ့ ယူဂျီကလာပ်စည်းတခု ဖွဲ့နိုင်တာဟာ ကြေညာချက် သောင်း-သိန်း ထုတ်တာထက် အကျိုးများပါတယ်။အဲဒီ ယူဂျီကလာပ်စည်း လူထု၊ စစ်တပ်ထု၊ ကျောင်းသားထုထဲမှာ တထောင်ရှိရင် စစ်အစိုးရကို ထိထိမိမိထိုးနှက် ဖြုတ်ချနိုင်မှာ ဖြစ်ပါတယ်။။